Ανθηρά τα οικονομικά της Εκκλησίας της Ελλάδος

Εν μέσω της παγκόσμιας -και ελληνικής- κρίσης ο απολογισμός δείχνει έσοδα 20 εκατομμυρίων ευρώ για το 2008

(του Νικου Παπαχρηστου, Καθημερινή, 29/8/2009)

Μπορεί η παγκόσμια οικονομία -και η ελληνική φυσικά- να διέρχεται κρίση αλλά τα «ιερά» οικονομικά εξακολουθούν να είναι ανθηρά. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται από τον απολογισμό των οικονομικών της Εκκλησίας της Ελλάδος, για το έτος 2008, σύμφωνα με τον οποίο τα καθαρά έσοδα της Εκκλησίας την περασμένη χρονιά ανήλθαν περίπου στα 20 εκατομμύρια ευρώ.

Και αυτά αποτελούν τα έσοδα μόνον της κεντρικής εκκλησιαστικής διοίκησης αφού οι μητροπόλεις, οι μονές ακόμα και οι ιεροί ναοί αποτελούν ξεχωριστά Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου. Ο «Απολογισμός 2008», όπως τιτλοφορείται η πολυσέλιδη έκθεση -ξεπερνάει τις 100 σελίδες- παραδόθηκε από τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Θεόκλητο, πρόεδρο της Διοικούσης Επιτροπής της Εκκλησιαστικής Κεντρικής Υπηρεσίας Οικονομικών (ΕΚΥΟ) και τον γενικό διευθυντή της, κ. Αντώνιο Ζαμπέλη, την περασμένη Τετάρτη, στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο και τους 12 συνοδικούς Ιεράρχες για την τελική επικύρωσή του.

«Κατά το οικονομικό έτος 2008 υπήρξε συστηματική προσπάθεια επιτεύξεως σημαντικών έργων, εξοικονομήσεως πόρων στα πλαίσια ενός αποτελεσματικού οικονομικού σχεδιασμού, ο οποίος ενισχύει τη συνεπή προς τις κατευθύνσεις της ΕΚΥΟ, εικόνα του απολογισμού του 2008, ο οποίος για ένα ακόμα έτος είναι πλεονασματικός» υπογραμμίζεται στο εισαγωγικό σημείωμα που συνοδεύει τους αναλυτικούς πίνακες με τους οικονομικούς δείκτες της Εκκλησίας. «Η δυναμική πορεία της Εκκλησίας της Ελλάδος - ΕΚΥΟ επιβεβαιώθηκε και με την αγορά 1.600.000 μετοχών της Εθνικής Τράπεζας, η οποία καλύφθηκε με τη συμμετοχή των διαθεσίμων της Εκκλησίας της Ελλάδος- ΕΚΥΟ (Αποφ. ΔΙΣ 31-07-2008). Ητοι το σύνολο των μετοχών της Εθνικής Τράπεζας της Εκκλησίας της Ελλάδος – ΕΚΥΟ την 31-12-2008 ανήλθε εις το ύψος των 7.785.405 τεμαχίων».

Στη συνέχεια παρουσιάζονται αναλυτικά τα έσοδα και τα έξοδα του οικονομικού έτους 2008. Συγκεκριμένα το κεντρικό ταμείο της Εκκλησίας της Ελλάδος είχε συνολικά καθαρά έσοδα 19,6 εκατ. ευρώ. Για άλλη μια χρονιά τα μισθώματα από ενοικιάσεις εκκλησιαστικών ακινήτων αναδεικνύονται ως η βασική πηγή εσόδων αφού το ύψος τους αγγίζει τα 12,7 εκατ. ευρώ. Ακολουθούν τα έσοδα από τα διαθέσιμα κεφάλαια της Εκκλησίας που φτάνουν τα 4,5 εκατ. ευρώ ενώ από επιχορηγήσεις έλαβε το ποσό των 2 εκατ. ευρώ.

Τα καθαρά έξοδα της Εκκλησίας της Ελλάδος, σύμφωνα με τον απολογισμό, ανήλθαν περίπου στα 12,5 εκατ. ευρώ. Συγκεκριμένα σε αμοιβές και έξοδα προσωπικού και προς τρίτους η ΕΚΥΟ δαπάνησε το ποσό των 3,85 εκατ. ευρώ. Για παροχές σε τρίτους το ποσό των 835.285 ευρώ, για φόρους-τέλη το ποσό των 0,81 εκατ. ευρώ, για διάφορα έξοδα περίπου 1 εκατ. ευρώ ενώ η μεγαλύτερη δαπάνη, ύψους 4,12 εκατ. ευρώ, αφορά επιχορηγήσεις και χορηγίες «διά Θρησκευτικούς και Εθνικούς σκοπούς». Ετσι το τελικό σύνολο εξόδων για το έτος 2008 διαμορφώθηκε στο ποσό των 12,4 εκατ. ευρώ.

Σημειώνω εδώ ότι η λέξη παγκάρι (το εικονιζόμενο έπιπλο για πώληση κεριών και είσπραξη χρημάτων) σχετίζεται με τη λέξη (μ)πάγκος που προέρχεται από τις ιταλικές λέξεις pagare (πληρώνω) και banco (τράπεζα)... Μπαμπινιώτης έφα!

Ο προορισμός της

h_Mpoukalitsa, 20-08-2009

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Μπουκαλίτσα. Στρογγυλή, στρουμπουλή γεμάτη περιεχόμενο υγείας –ένα κιλό νερό– κι ένα ροζ καπάκι στην κεφαλή της για κορώνα. Η κορδέλα από ασημί χαρτί, περασμένη ολόγυρα στο θώρακα της, διαφήμιζε την προέλευση της. Από ψηλά βουνά. Όπου το πάλλευκο χιόνι, στις κορυφές τους, δεν είχε πατήσει θνητού πόδι. Από το νερό αυτό έπιναν οι πρίγκιπες της Γαλλίας και δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε χυθεί ανθρώπινο αίμα για το ποιος θα γίνει ο κύριος της περιοχής με τις πηγές.

Έγραφαν, υπόγραφαν συμβόλαια ειρήνης, κατοχής κι ιδιοκτησίας, όμως μόλις οι συνθήκες γίνονταν δύσκολες κι έπεφτε ξηρασία να σου πάλι κάποιος γενναίος ιππότης να διεκδικεί τις πηγές για όφελός του. Η Μπουκαλίτσα τα γνώριζε αυτά από τα στόματα των ανθρώπων που έπιναν το νερό. Φυσικά, τα παλιά χρόνια, οι μπουκαλίτσες, οι προγόνισσές της, ήταν γυάλινες και τούτη εδώ –η δικιά μας- πλαστική. Και τι μ’ αυτό; Δεν κάνουν τα ράσα τον παπά, έλεγε στον εαυτό της και αμέριμνη φορτώθηκε σε ένα κοντέινερ να ταξιδέψει μακριά. Ακριβώς αυτό ήθελε.

Η περιοχή με τις πηγές ήταν τρανή όμως η Μπουκαλίτσα ήταν νέα και σφριγηλή, διψούσε να δει νέα μέρη και να ξεδιψάσει ανθρώπους από άλλους τόπους. Το ταξίδι δεν ήταν τέτοιο που αρμόζει σε ένα γόνο της δικής της τάξης. Στοιβαγμένη μαζί με άλλες σε ένα κιβώτιο βρώμικο και χιλιοχρησιμοποιημένο. Στο δρόμο, οι εργάτες έπιναν μπύρες από τη Γερμανία κι έλεγαν ιστορίες για τα λιμάνια που ξεφόρτωναν. Ξακουστή χώρα η Γερμανία αλλά τι είναι ένα καφάσι μπύρες μπροστά σε μια γουλιά από νερό των Άλπεων; Η βεβαιότητα της ανωτερότητάς της δεν της επέτρεπε να ανοίξει συζήτηση πάνω σ’ αυτό το θέμα. Πιο πολύ την απασχολούσε ο προορισμός του ταξιδιού τους. Ρώτησε τις άλλες αν γνωρίζουν κάτι.

- Ελλάδα, της απάντησαν.

- Η Ελλάδα είναι αυτή με τις πολλές θάλασσες και τα νησιά; ρώτησε ξανά

- Ναι! Στη θάλασσα όταν μπεις το νερό είναι αλμυρό. Οι άνθρωποι μαζεύουν νερό της βροχή για να πιούν.

- Πω! Πω! Αηδία! έκανε η Μπουκαλίτσα και μαζεύτηκε στη θέση της.

Η διαδρομή τους τέλειωσε κι εργάτες με κοντά μανίκια και σορτσάκια άρχισαν να ξεφορτώνουν τα κιβώτια. Προσπάθησε να δει πώς ήταν γύρω η περιοχή. Ο πλαστικός λαιμός της δεν άφηνε περιθώρια για ελιγμούς. Ένα τεράστιο πανί ήρθε και τις πλάκωσε όλες.

- Για να μας προφυλάξουν από τον ήλιο, πρόλαβε να πει η πιο έμπειρη.

- Δεν είναι και τόσο χαζοί αυτοί οι Έλληνες, σκέφτηκε η δικιά μας. Όταν φορτώθηκαν πάλι σε ένα μικρότερο φορτηγό δεν ήταν όλες μαζί. Οι περισσότερες είχαν μείνει στην τέντα.

- Τύχη βουνό! Φεύγουμε ! φώναξε η Μπουκαλίτσα!

- Εδώ που ήρθαμε να λες «τύχη θάλασσα», τη διόρθωσε η διπλανή της.

Δεν χρειάστηκε να σταθεί πολλές μέρες στο ράφι του καταστήματος. Ο αγοραστής πλήρωσε την τιμή: 0,75€. Ξέσφιξε το καπάκι -συνηθισμένη να έχει το καπάκι, κορώνα στο κεφάλι της η Μπουκαλίτσα- δυσανασχέτησε. Θα ήθελε να πάρει μια κουβέντα από τα χείλη του ανθρώπου. Αυτός ήπιε αμέσως το νερό. Πέταξε το μπουκάλι με δύναμη ρίχνοντας μαζί και μια βρισιά. Η Μπουκαλίτσα έπεσε στα μαλακά. Στον αφρό των κυμάτων.

Ήταν Αύγουστος. Τα μελτέμια στο φόρτε τους την πήγαιναν και την έφερναν. Άρχισε να καταπίνει νερό. Το αλμυρό νερό. Δεν άργησε να βρεθεί στον πάτο της θάλασσας. Τώρα μαζί με την άμμο έμπαιναν και μικρά χαλίκια. Ρετάλια από φύκια έδεσαν κόμπους γύρω της. Κάποια ώρα που κανείς δεν ήταν δίπλα της να της πει πότε ακριβώς, τα χαλίκια έγιναν πιο πολλά. Ένα πηχτό συνονθύλευμα από λίγο νερό και πολλά χαλίκια στην κοιλιά της. Βαριά πια, δεν μπορούσε να κουνήσει. Έμεινε εκεί. Ένας όγκος από λάσπη, εγκλωβισμένος.

Από το διαγωνισμό συγγραφής με τίτλο "Μπουκάλι". Ψηφίστε το καλύτερο διήγημα, το οποίο σίγουρα είναι αυτό που αναδημοσιεύω εδώ!

Και βέβαια κολυμπάνε οι γάτες,

αν έχουν σοβαρό λόγο!

Φωτογραφίες από το blog: http://fourpawsandwhiskers.blogspot.com/

::
::

Ετοιμότητα και τύχη...

Μια λεοπάρδαλη πιάνει ελαφάκι για να ταΐσει τα μωρά της που περιμένουν... Πάνω εκεί εμφανίζεται η ύαινα, η οποία ζει από τα έτοιμα των άλλων και αναλαμβάνει για λογαριασμό της το θήραμα. Θα έχει κι αυτή κάποια μωρά να ταΐσει... Όμως το ελάφι δεν έχει πει ακόμα την τελευταία λέξη στον αγώνα μεταξύ ζωής και θανάτου...

Αυτοκρατορικό άλογο

Αρχαιολόγοι εντόπισαν στο χωριό Waldgirmes, κοντά στην πόλη Wetzlar, της ομόσπονδης γερμανικής χώρας του Hessen, το επιχρυσωμένο κεφάλι σε φυσικό μέγεθος ενός αλόγου, το οποίο εκτιμάται ότι αποτελούσε τμήμα αγάλματος του έφιππου Οκταβιανού Αύγουστου που ηγήθηκε της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από το 23 π.Χ. μέχρι το 14 μ.Χ. Στο σημείο που ανακαλύφθηκε το κεφάλι, μέσα σε ένα πηγάδι, μαζί με ένα σανδάλι του αναβάτη, ήταν πριν από 2.000 χρόνια η ρωμαϊκή πόλη Germania Magna. Σ' αυτή την περιοχή γίνονται διαρκώς αρχαιολογικές ανακαλύψεις από τη ρωμαϊκή εποχή.

Ποιος φταίει;

(του Ι. Κ. Πρετεντέρη, ΒΗΜΑ, 26/8/2009)

Πληροφορούμαι ότι την Παρασκευή θα πραγματοποιηθεί συλλαλητήριο διαμαρτυρίας για τις πυρκαϊές. Ωραία ιδέα, αλλά εναντίον ποίου θα διαμαρτυρηθούν;

Οι περισσότερες εφημερίδες είχαν χθες βαρύγδουπους τίτλους. «Εγκλημα διαρκείας», «Χωρίς άλλοθι», «Μοιραία λάθη και παραλείψεις», «Το κράτος του εγκλήματος»... Παρατήρησα, όμως, ότι οι ίδιες εφημερίδες παρέθεταν μακροσκελή κατάλογο πυρκαϊών που έχουν πλήξει την Αττική από το 1978 έως σήμερα- υποθέτω πως αν έψαχναν λίγο παλαιότερα θα έβρισκαν άλλες τόσες...

Πράγμα που σημαίνει ότι κάτι ισχύει διαχρονικά. Είτε ο τόπος κυβερνιέται τα τελευταία τριάντα χρόνια διαρκώς και αδιαλείπτως από «εγκληματίες» και «ανίκανους» που διαπράττουν συνεχώς μοιραία λάθη και παραλείψεις. Είτε απλώς η Αττική ανήκει διαρκώς στην Ελλάδα και κατοικείται αδιαλείπτως από Ελληνες.

Ο Αλαβάνος είπε μια βαριά κουβέντα. «Δεν μπορούμε να έχουμε κυβέρνηση μέχρι τα 6 μποφόρ». Επί της ουσίας, έχει δίκιο. Μια κυβέρνηση από τη στιγμή που έγινε κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίζει όλες τις αντιξοότητες, ακριβώς όπως ένα κόμμα που έχει τον Κοροβέση πληρώνει τον Κοροβέση. Είναι θέμα επιλογής και οι επιλογές χρεώνονται.

Υποψιάζομαι, όμως, ότι η διαπίστωση δεν εξαντλεί το ζήτημα. Ο «Ριζοσπάστης» έγραφε «Ταξικές οι πυρκαγιές», και υπ΄ αυτή την έννοια ίσως έχει περισσότερο δίκιο από τον Αλαβάνο. Διότι η Αττική καίγεται εδώ και μία τριακονταετία μέσα σε μια δεδομένη κοινωνία, η οποία δεν θέλει ΧΥΤΑ, ζει με αυτοσχέδιες χωματερές, κτίζει αυθαίρετα στα προηγούμενα καμένα και κλαίει όταν απειλούνται στην επόμενη πυρκαϊά, ασκεί την παρανομία και τον συμψηφισμό, δίνει λεφτά για πυροπροστασία σε φαύλους και ανίκανους δημάρχους ή νομάρχες, εξεγείρεται αν η ανικανότητά τους ελεγχθεί, βάζει φωτιά για να κάψει τα σκουπίδια της και πετάει μπουκάλια ή αποτσίγαρα στα ξερά. Είναι μια κοινωνία χωρίς στοιχειώδη κοινωνική συνείδηση.

Αυτό είναι το μόνο σταθερό δεδομένο της τελευταίας τριακονταετίας. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι πολλοί από όσους διαμαρτύρονται σήμερα είναι οι ίδιοι ή οι οικείοι τους (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) οι πραγματικοί στόχοι των διαμαρτυριών τους. Και αν η συγκέντρωση διαμαρτυρίας ήθελε να έχει νόημα, εναντίον των εαυτών μας θα έπρεπε να διαδηλώσουμε.

Φταίνε, λοιπόν, τα μποφόρ. Φταίνε και τα πεύκα, που λέει ο Αντώναρος. Φταίει και η κυβέρνηση, που λένε οι άλλοι. Φταίνε και τα μέσα ενημέρωσης, που αφού οργάνωσαν την υστερία προσπαθούν να μη φανεί ότι την πάτησαν. Και ασφαλώς «φταίει το κεφάλι το κακό μας! Φταίει πρώτ΄ απ΄ όλα το κρασί!».

Perjalanan 24

Carita, Τρίτη 31.7.90/II Οι απορίες αυτές λύνονται μαζί, όταν βλέπουμε δύο Ινδονήσιους, να κουβαλούν μια εξωλέμβιο μηχανή, να την ανεβάζουν επάνω στο πλοιάριο και να την ... δένουν πρόχειρα στην πρύμνη... Ήμουν βέβαιος, ότι κατά τη διάρκεια της διαδρομής, θα μας έπεφτε στη θάλασσα. Όμως, είχαμε πλέον μάθει να αφήνουμε πολλά πράγματα στην τύχη. Ο επηρεασμός της ανατολίτικης νοοτροπίας, ήταν πια σε μας έκδηλος. Φαίνεται όμως, ότι και στην Ελλάδα άφησε κάποια κατάλοιπα η πίστη στο "κισμέτ", αν αναλογιστούμε την γνωστή λαϊκή παροιμία: "Όποιου του μέλλει να πνιγή, ποτέ του δεν πεθαίνει" Είναι άξιο να σημειωθή ακόμη, πόσο αστείο μας φάνηκε, όταν τράβηξαν το σχοινί που ήταν δεμένη η πλώρη και είδαμε να ξεπροβάλλη από τη θάλασσα ένα κούτσουρο, με μια πέτρα πρόχειρα δεμένη επάνω του, το οποίο προφανώς χρησίμευε για άγκυρα. Ξεκινήσαμε. Προσεκτικά, αφήσαμε τα αβαθή κοράλλια, τα οποία αντανακλούσαν το φως του Ήλιου, που διείσδυε μέσα στο κρυστάλλινο νερό, εκπέμποντας ρόζ, γαλαζοπράσινες, κρεμεζί και βυσσινί ανταύγειες και βρεθήκαμε στο μαύρο πέλαγος της θάλασσας της Ιάβα. Τώρα με πλήρη ισχύ της μηχανής, πηγαίναμε ευθεία πλέον για το Handeuleum. Με μανία ερευνητού, κάθομαι στην πλώρη και προσπαθώ, με το βλέμμα μου να καταδυθώ, μέσα σ' αυτό το μαύρο βελούδο που σχίζει η καρίνα του πλεούμενού μας. Ξέρω, ότι εκεί κάτω, δεκάδες ζευγάρια μάτια μας παρακολουθούν. Ξέρω επίσης, ότι κάπου εκεί μέσα, στη μαύρη αγκαλιά τη ς θάλασσας, αθέατο θα μας παρακολουθούσε και το φοβερό ikan yu, όπως λένε το σκυλόψαρο οι Ινδονήσιοι. Μια στραβοτιμονιά, σκέφθηκα, θα αρκούσε, μ' αυτό το καρυδότσουφλο που πλέουμε, για να χτυπήσουμε την πόρτα του πύργου του τρομερού αυτού άρχοντα του βυθού. Έτσι συνεχώς έχοντας τα μάτια μου στραμμένα προς τα βάθη, μήπως διακρίνω, κάποιο ενδιαφέρον ίχνος ζωής, δεν αντιλαμβάνομαι ότι φθάνουμε, παρά από τις ροζ, γαλαζοπράσινες, κρεμεζί και βυσσινί ανταύγειες των κοραλλιών, στον αβαθή βυθό του νησιού. Το πλοιάριο προσανατολίζεται πλέον προς ένα ξύλινο μ ώλο, ο οποίος έμπαινε καμιά δεκαριά μέτρα μέσα στη θάλασσα. Εμπρός μας, μια έρημη παραλία από κοραλλιογενή άμμο και αμέσως μετά αδιαπέραστη ζούγκλα. Το νησί μοιάζει ακατοίκητο. Ωστόσο μία ταμπέλα που γράφει: " Selamat datang di pulau Handeuleum", μας καλωσορίζει στο νησί. Ανεβαίνουμε επάνω στον ξύλινο μώλο και αναπνέουμε με ανακούφιση. Τα συναισθήματα μου εδώ δεν περιγράφονται παρά μόνο με αποσιωπητικά. Εάν εμφανίζονταν ημίγυμνες σοκολατόχρωμες καλλονές με αλυσίδα από λουλούδια στο λαιμό, πλεγμένο στεφάνι από ανθούς στό κεφάλι και έναν Ιβίσκο πάνω από το αυτί, για να μας προϋπαντήσουν, θα αισθανόμασταν σαν τους πρώτους Ευρωπαίους ναυτικούς, που έφτασαν το μεσαίωνα στα νησιά του Ειρηνικού. Ο Mumu, δεν μας έδωσε ευκαιρία για π ερισσότερη ονειροπόληση. Πήραμε γρήγορα το δρομάκι μέσα στο δάσος και σε πέντε λεπτά φτάναμε σε ένα ξέφωτο, όπου υπάρχει ένα διώροφο πέτρινο κτίριο και μερικές διάσπαρτες ξύλινες παράγκες. Σ' αυτά στεγάζεται η τοπική PPA, η Υπηρεσία για την προστασία της αγρίας ζωής. Στο χώρο της PPA περιφέρονται γύρω στα δεκαπέντε άτομα. Ξεχωρίζει μία παρέα Ισπανών φοιτητών -μιας κοπέλας και δύο αντρών- γύρω στα εικοσιπέντε. O Mumu, μας συστήνει στους υπαλλήλους του Σταθμού και μας λέει να περιμένουμε λίγο, για να μας τακτοποιήση. Μετά από ένα δεκάλεπτο ξανάρχεται. • Λυπάμαι, μας λέει, δεν μπόρεσα να σας εξασφαλίσω διαμονή στο κύριο κτίριο, γιατί οι λιγοστές θέσεις είναι κατειλημμένες. Μπορείτε όμως να μείνετε στις παράγκες, όπου μένει το προσωπικό, έτσι θα σας κοστίση και φθηνότερα. Λέγοντας αυτά, μας έδειξε τις ξύλινες παράγκες στην άκρη του ξέφωτου. Στη συνέχεια μας είπε, ότι προς το παρόν δεν θα μας χρειαζόταν, ότι θα μπορούσαμε να ξεκουραστούμε ή να κάνουμε μια βόλτα, ώσπου να φτιάξη το φαγητό, αλλά να μην απομακρυνθούμε, για να τον ακούσουμε όταν μας φωνάξη. Συγχρόνως μας έδωσε το κλειδί, για να πάμε τα πράγματά μας στην παράγκα μας... Ανοίγοντας την πόρτα, μόνο που δεν με πιάνουν τα γέλια. Στην πραγματικότητα, το "δωμάτιο" μοιάζει με αγροτική αποθήκη. Στους μαυρισμένους ξύλινους τοίχους του, είναι κρεμασμένα κάθε είδους αγροτικά αντικείμενα και σύνεργα ψαρικής. Στην αριστερή πλευρά, υπάρχει ένα μονό κρεββάτι. Χωρίς δισταγμό, λέω του Γιάννη να κρατήση το κρεββάτι, γιατί εγώ θα κοιμόμουν στην αιώρα μου, την οποία θα κρεμούσα στα δοκάρια της βεράντας έξω από την παράγκα. Βγαίνοντας, ανακαλύπτουμε ότι δίπλα μας διαμένει η ομάδα των Ισπανών φοιτητών. Περιμένοντας το κάλεσμα του οδηγού για το φαΐ, κάνουμε ακόμη μία βόλτα. Η θερμοκρασία είναι γύρω στους 28 βαθμούς και η υγρασία σου βρέχει κυριολεκτικά τα ρούχα.  Αναπνέουμε με δυσκολία. Το ξέφωτο σχηματίζει ένα λαιμό μέσα στο δάσος και ενώνεται με μια διαφορετική παραλία από αυτή που φθάσαμε. Έτσι η θάλασσα δεν απέχει από το κύριο κτίριο περισσότερο από πενήντα μέτρα. Ετοιμαζόμασταν να πάμε προς τα εκεί, όταν μας φωνάζει ο Mumu για το μεσημεριανό. Έχουμε καθίσει σε ένα από τα μεγάλα τραπέζια της τραπεζαρίας, ενώ στο διπλανό μας τραπέζι κάθονται οι Ισπανοί. Ο Γιάννης προσπαθεί να κάνη κάποια επαφή μαζί τους, αλλά αυτοί δεν φαίνονται να θέλουν να δώσουν συνέχεια. Μας φάνηκε παράξενο, αλλά δεν το συζητήσαμε περισσότερο. Η τραπεζαρία είναι στο ισόγειο του πέτρινου κτιρίου. Έχει δύο πόρτες για να μπής, μία ανατολική και μία δυτική, οι οποίες είναι ορθάνοιχτες. Περιμένοντας τον οδηγό να φέρη το φαΐ, βλέπουμε έναν αρουραίο, ο οποίος μέ την άνεση γάτας, περνάει από τη μία πόρτα και βγαίνει από την άλλη, διασχίζοντας την περίπου δέκα μέτρα μεγάλη σάλα. Το περίεργο είναι ότι δεν έδωσε κανένας σημασία, ούτε και οι ξένοι, λες και πράγματι ήταν γάτα. Σε λίγο, φαίνεται επιτέλους ο Mumu και ένας ακόμη υπάλληλος, κρατώντας δύο κατσαρόλες. Με μια κουτάλα, αδειάζει βραστό ρύζι από τη μία και μαγειρευτό ψάρι από την άλλη στα πιάτα μας και όπως έχουμε μέχρι τώρα συνηθίσει, μας αφήνει να φάμε μόνοι. Έχει φέρει και ένα δοχείο νερό από το πηγάδι βρασμένο. Το νερό είναι ζεστό και γλυφό. Εγώ δεν χρειάζεται να υποστώ τη δοκιμασία να ξεδιψάσω μ' αυτό, γιατί στην Carita είχα γεμίσει το παγούρι μου με εμφιαλωμένο. Από αναψυκτικά ούτε ίχνος στον καταυλισμό του Handeuleum. Συνηθισμένοι από τα "πριγκιπικά" γεύματα μέχρι τώρα, βρίσκουμε το σημερινό τραπέζι χάλια, αλλά πρέπει να το δούμε σαν συσσίτιο εκστρατείας, γι' αυτό δεν παραπονείται κανείς μας. Μετά το φαΐ κατεβαίνουμε στη θάλασσα. Η π αραλία αποτελείται από θρύψαλα κοραλλιών. Σε αραιά διαστήματα υπάρχουν φυτρωμένοι θάμνοι και μαγκρόβια. Στα πρώτα δέκα έως δεκαπέντε μέτρα η θάλασσα είναι πολύ ρηχή και καλύπτεται από λεπτό στρώμα λάσπης. Το τοπίο μοιάζει περισσότερο με βάλτο. Σ' αυτό συντείνει και η ύπαρξη κάποιων περίεργων ραβδόμορφων φυτών, με τα οποία είναι κατάσπαρτη όλη η περιοχή. Αυτά, εξέχουν από το νερό γύρω στα δεκαπέντε εκατοστά, ώστε να μοιάζουν σαν κλαδεμένες καλαμιές. Δεν μπόρεσα να διαπιστώσω, αν ανήκουν στο ριζικό σύστημα των μαγκροβίων, παρ' ότι συνυπάρχουν με αυτά. Η περιοχή αυτή με τα "ραβδάκια", φαίνεται ότι είναι το βασίλειο ενός περίεργου αμφίβιου. Μοιάζει σαν ψαράκι. Δεν είναι μακρύτερο από δεκαπέντε εκατοστά. Το κεφάλι του είναι μεγάλο σχετικά με το σώμα του και έχει κάτι μεγάλα μάτια, που εξέχουν πάνω από αυτό σαν περισκόπια. Όταν βρίσκεται μέσα στο νερό, φαίνονται μόνο τα μάτια του. Πολλές φορές κινείται μέσα σε λακκούβες με λασπόνερο και βλέπεις μόνο ένα ζευγάρι μάτια να τρέχουν στην επιφάνεια. Κάτω από το κεφάλι υπάρχουν δύο πτερύγια, τα οποία λειτουργούν και σαν πόδια. Κινείται με μικρά γρήγορα πηδήματα, γι' αυτό το πρώτο που είδαμε το νομίσαμε για βατραχάκι. Γρήγορα ανακαλύψαμε ολόκληρο στρατό από αυτά τα περίεργα ζωάκια. Είναι πραγματικά πολύ αστεία να τα βλέπης να πηδούν από βραχάκι σε βραχάκι, ενώ σου δίνουν την εντύπωση ψαριού. Κάποια στιγμή, βλέπω ένα επάνω σε ένα μαγκρόβιο. Όταν το πλησιάζω, πηδάει σε ένα άλλο κλαδί σαν πουλί και από εκεί στο νερό, που είναι από κάτω. Σε ποιόν να το πω, ότι είδα ψάρι σε δέντρο και δεν θα νομίση ότι είμαι μεθυσμένος;... Αργότερα έμαθα, ότι στην Ινδονησία υπάρχουν δύο είδη από αυτά τα περίεργα ψαράκια, τα οποία στα αγγλικά λέγονται: "Mudskippers". Το επιστημονικό τους όνομα είναι: "Boleophthalmus bodaerti" (χαρακτηρίζεται από μπλε στίγματα) και "Periophthalmus chrisospilos" (χαρακτηρίζεται από πορτοκαλόχρωμα στίγματα). Επίσης έμαθα ότι, πράγματι αυτά τα "ραβδάκια", ανήκουν στο ριζικό σύστημα των μαγκροβίων. Από την παραλία αυτή, φαίνεται, ακριβώς απέναντι, σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων, η ακτή με τα δάση του Ujung Kulon. Εκεί χτυπάει ακόμη, η καρδιά της πρωτόγονης Ιάβα. Η Ιάβα, με τα φυτά και τα ζώα της, όπως ήταν πριν εκατομμύρια χρόνια. Εκεί φωλιάζουν ακόμη οι τελευταίοι Ιαβανέζικοι ρινόκεροι (με ένα κέρατο αντί για δύο, που έχουν οι αφρικανικοί), οι οποίοι φυλάγονται από τους Ινδονήσιους "ως κόρη οφθαλμού", οι ασιατικές λεοπαρδάλεις, οι τάπηροι, ελάφια, αγριογούρουνα, πολλά είδη πιθήκων και πάρα πολλά είδη πουλιών και φιδιών. Εμένα μου φαίνεται σαν μια πράσινη μητρική αγκαλιά, που μου γνέφει να με δεχθή. Αύριο θα είναι η μεγάλη μέρα, η μέρα της επιστροφής, στη μεγάλη μητέρα των μακρινών προγόνων, στη Ζούγκλα. Αυτή, που όταν ωριμάσαμε σαν είδος, την εγκαταλείψαμε για να γίνουμε καλλιεργητές της γης και αργότερα αστοί... Γυρίζοντας πίσω, βλέπουμε στην νοτιοανατολική πλευρά του νησιού, σ ε απόσταση γύρω στα πενήντα μέτρα, μια ομάδα από καμιά τριανταριά μακάκους (είδος πιθήκων) να ψαχουλεύουν στην παραλία. Ο Γιάννης έτρεξε να φέρη την κάμερα, αλλά όταν ήρθε και προσπαθήσαμε να πλησιάσουμε, γίναμε αντιληπτοί και σκόρπισαν τρέχοντας να καλυφθούν στο σκοτεινό δάσος του νησιού. Μας έκανε εντύπωση, ότι παρά την απόσταση θορυβήθηκαν τόσο. • Αυτό είναι καλό δείγμα Γιάννη, είπα σιγά, τα ζώα αυτά δεν είναι εξοικειωμένα με τον άνθρωπο, είναι πραγματικά άγρια. Τα ζώα του Bohorok στη Σουμάτρα, ήταν ένα στάδιο πιο πέρα από αυτά των ζωολογικών κήπων και η ζούγκλα που είδαμε εκεί, ήταν ένα βήμα πιο πέρα από το δάσος, που είχαμε γνωρίσει στη Σιγκαπούρη. Εδώ όμως θα ζούσαμε σε λίγο το πραγματικό δάσος της βροχής σε όλο του το μεγαλείο. Ωστόσο η κάμερα που έφερε ο Γιάννης από την παράγκα, χρειάστηκε αμέσως μετά, διότι γυρίζοντας πάλι στον καταυλισμό, αντιλαμβανόμαστε πίσω από τις συστάδες των θάμνων, κάτι μεγάλο να περπατάη αργοκίνητα. Πλησιάζοντας με κάποιες προφυλάξεις, βλέπουμε μία μεγάλη σαύρα, γύρω στο ενάμισι μέτρο μήκος. Στην αρχή νομίσαμε ότι πρόκειται για κροκόδειλο. Μόλις όμως φάνηκε καλά το κεφάλι της, αναγνώρισα το γνωστό φυτοφάγο και επομένως άκακο ερπετό, που ζει στα νησιά αυτά και είναι ένα είδος ιγκουάνας. Από τις σαύρες που ζουν στην Ινδονησία, ένα μόνο είδος ξέρω ότι είναι επικίνδυνο για τον άνθρωπο. Αυτό είναι ο περιβόητος "δράκος του Komodo". Φθάνει τα τρία μέτρα μήκος και ζει στο ομώνυμο νησί. Αυτό το είδος είναι σαρκοβόρο και έχει προκαλέσει μερικά ατυχήματα, αν και δεν τα φανερώνουν, για να μην αποθαρρύνεται το ρεύμα των τουριστών προς τα εκεί. Έτσι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, και μας δίνεται η ευκαιρία να πάρουμε μερικές ωραίες σκηνές. Παρά τη νωχέλεια του, αυτό το πλάσμα έδειξε ανησυχία για την παρουσία μας και με αργά βήματα αναζήτησε καταφύγιο στο προστατευτικό σκοτάδι των πυκνών φυλλωμάτων... Ευτυχώς που συνέβη αυτή η συνάντηση και εξοικειωθήκαμε κάπως με τέτοια απρόοπτα, γιατί την άλλη κι' όλας μέρα, δεν ξέρω τι θα πάθαινε ο Γιάννης από το φόβο του, όταν απάντησε μια ακόμη μεγαλύτερη τέτοια σαύρα μέσα στην κουζίνα, στο πίσω μέρος της παράγκας, πηγαίνοντας να πλυθή. Ξαφνιάστηκε βεβαίως, αλλά γρήγορα βρήκε την ψυχραιμία του, έτρεξε και έφερε την κάμερα και απαθανάτισε τη σκηνή. Το απόγευμα έχει τώρα προχωρήσει και η κουφόβραση είναι ανυπόφορη. Επιστρέφοντας στην τραπεζαρία βρίσκουμε το Mumu και μας ρωτάει αν θέλουμε καφέ. Έτσι καθόμαστε στο τραπέζι και ο Γιάννης κάνει δεύτερη αποτυχημένη προσπάθεια να πιάσουμε επαφή με τους Ισπανούς. Όπως και την πρώτη φορά, απαντούν πάντοτε μονολεκτικά με ένα "ναι" ή ένα "όχι" και έτσι υποχρεωνόμαστε να εγκαταλείψουμε την ιδέα, ότι θα έχουμε και μια ευρωπαϊκή παρέα να ανταλλάζουμε απόψεις και εμπειρίες. Ο καφές έρχεται και είναι νεροζούμι. Η προσπάθεια να τον πιω λίγο-λίγο δεν πάει όμως χαμένη, γιατί κάποια στιγμή μαζεύονται μερικοί νεαροί υπάλληλοι της PPA και πιάνουμε διάφορες συζητήσεις για τα άγρια θηρία του Ujung Kulon και ιδίως για τα επικίνδυνα φίδια. Έχουν τώρα χαθή και οι τελευταίες ρόδινες ανταύγειες από τον δυτικό ορίζοντα και αρχίζει να προχωράη με γοργούς ρυθμούς το σούρουπο. Είναι η ώρα που γίνεται αλλαγή βάρδιας στη ζούγκλα. Ένα σωρό πλάσματα που δήλωναν την παρουσία τους με τιτιβίσματα, με στριγκλιές, με σφυρίγματα και κάθε είδους φασαρία, έχουν αποσυρθή. Η μάχη γι' απόψε τελείωσε. Οι επιζώντες αναζητούν ένα ασφαλές μέρος για να περάσουν τη νύχτα. Μια άλλη στρατιά από ζωντανά όλων των γενών ξυπνάει και δίνει σημεία ζωής. Τα τζιτζίκια της μέρας, αντικαθίστανται από τα τζιτζίκια της νύχτας. Νυχτοπούλια, με τη μονότονη κλαψιάρικη φωνή τους, δίνουν το σήμα της παρουσίας τους. Τα μεγάλα μάτια τους, αντανακλούν το παραμικρό φως και φαίνονται σαν μικροί προβολείς να ερευνού ν το πυκνό σκοτάδι. Σ' αυτό το περιβάλλον της νύχτας, τα χρώματα τους είναι άχρηστα, σε αντίθεση με τα φανταχτερά χρώματα των παραδείσιων πουλιών της ημέρας. Ένα σωρό αιλουροειδή, διάφορα είδη ιπταμένων ζώων, όπως οι νυχτερίδες, η ιπτάμενη αλεπού και πολλά φίδια ανήκουν στην κατηγορία των κυνηγών του σκότους. Οι φλύαροι πίθηκοι δεν ακούγονται πια, έχουν "κουρνιάσει" στα πιο ψηλά δένδρα και μόνο όταν ακούγεται το ανατριχιαστικό μήνυμα θανάτου του πλέον επικίνδυνου εχθρού τους, της λεοπαρδάλεως, δημιουργείται αναστάτωση. Περνώντας κάτω από τα αιωνόβια δέντρα, φανερώνει την παρουσία της με ελαφρούς βρυχηθμούς. Η πείνα την κάνει ανήσυχη και αυτό το ξέρει καθένας εδώ. Αυτή η μεγάλη γάτα με τις όμορφες βούλες, ξέρει ότι τα δένδρα είναι γε μάτα από από ζωή. Από ένστικτο γνωρίζει, τον πανικό που ενσπείρει η παρουσία της. Τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται να κάνη τον κόπο και να ανεβή επάνω, για να βρή αυτό που θέλει. Κάποιος άπειρος και με χαλαρά νεύρα πίθηκος, χάνει την ισορροπία του και της έρχεται μέσα στα πόδια της. Σε λίγο μια καινούργια μάχη θα αρχίση, που θα κρατήση μέχρι το πρωί όπως εκατομμύρια χρόνια μέχρι τώρα. Εμείς, εδώ στο προαύλιο της ζούγκλας, είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε τους κανόνες της και μια που δεν ανήκουμε στην κατηγορία των νυκτόβιων, πρέπει τώρα να αποσυρθούμε... Ξεδίπλωσα την αιώρα και άρχισα να τη δένω στα δοκάρια της βεράντας, αφού δοκίμασα πρώτα την αντοχή τους. Εκείνη τη στιγμή έρχεται ο Mumu και μου λέει : · Εγώ δεν θα στο συμβούλευα αυτό. · Και γιατί, τον ρωτώ εγώ με απορία... · Μην ξεχνάς; ότι εδώ δεν είναι περίπατος σε κανένα πάρκο. Υπάρχουν κίνδυνοι και είμαι υπεύθυνος για σας. ·Μα τι μπορεί να συμβή; επέμεινα · Στο δάσος κυκλοφορούν πάνθηρες, πύθωνες και άνθρωποι που μπορούν να σας κάνουν κακό. Σ' αυτό το σημείο, άρχισαν να συγκρούονται οι γνώσεις που έχω με τους ισχυρισμούς του. · Αυτό πραγματικά με εκπλήττει, του λέω. Για τους πύθωνες το καταλαβαίνω αλλά για τους πάνθηρες και ακόμη περισσότερο για τους ανθρώπους, μου είναι ακατανόητο. · Θα σου πω μια ιστορία, μου λέει, αν και αυτά δεν τα λέμε παρακάτω. Πριν τρία χρόνια ξεναγούσα έναν Αμερικανό, ο οποίος συνεχώς δυστροπούσε, όταν του έλεγα να προσέχη. Όταν κάποια μέρα ήμασταν στη ζούγκλα και πήγαινε πάλι χωρίς προφυλάξεις μέσα στις φυλλωσιές, του είπα να κοιτάζη, πού πατάει, γιατί στο αμμώδες έδαφος κρύβεται το φιδάκι ular ... (το πλήρες όνομα δεν μπόρεσα να το συγκρατήσω). Αυτό τσιμπάει χωρίς προειδοποίηση και είναι θανατηφόρο. Αυτός κάγχασε και με ειρωνεύτηκε λέγοντας ότι: Τι συμβουλή θα μπορούσε να δώση ένας χαζός και αμόρφωτος ιθαγενής σε ένα διάσημο ζωολόγο σαν και αυτόν. Λίγο μετά τον τσίμπησε πράγματι ένα τέτοιο φίδι. Συγχρόνως με την παροχή των πρώτων βοηθειών στείλαμε και σήμα με τον ασύρματο, για να έρθη βοήθεια με το ελικόπτερο. Το ελικόπτερο ήρθε, αλλά ο άνθρωπος αυτός μέσα σε μισή ώρα είχε τελειώσει. Μετά από την ιστορία αυτή προτίμησα να συμμορφωθώ. Η αλαζονεία, είναι από τις ιδιότητες, που σιχαίνομαι περισσότερο. Παρόλα αυτά δεν είχα πεισθή. Πρώτα-πρώτα το νησί αυτό δεν είναι δυνατόν να έχη πάνθηρες, ούτε και κανένα μεγάλο αρπακτικό, γιατί προκύπτει η απορία με τι θα τρέφονταν. Ένας πάνθηρας π.χ. χρειάζεται κάθε τρεις μέρες περίπου ένα θήραμα. Θα έπρεπε λοιπόν να θανατώνη 122 τέτοια ζώα το χρόνο. Όμως τι έννοια θα είχε να υπήρχε μόνο ένας πάνθηρας στο νησί. Θα έπρεπε, για να διατηρηθή ο πληθυσμός να υπάρχουν τουλάχιστον δύο. Άρα τα θηράματα θα έπρεπε να είναι 244. Για να μπορούν να παράγονται με σταθερό ρυθμό τόσα ζώα ετησίως, θα έπρεπε να υπάρχουν πολύ περισσότερα. Η έκταση του νησιού αυτού όμως δεν το επιτρέπει, γιατί, όπως υπολόγισα, η διάμετρός του δεν πρέπει να υπερβαίνη το ένα χιλιόμετρο. Κατά τη γνώμη μου, δεν θα πρέπει να υπάρχουν πάνθηρες ή άλλα μεγάλα αρπακτικά στο Handeuleum και μάλλον ούτε ένας για δείγμα. Όσο για τους "ανθρώπους που θα μπορούσαν να κάνουν κακό", δεν μπόρεσα να καταλάβω, τι εννοούσε. Ίσως εννοούσε την πειρατεία, η οποία εξακολουθεί ακόμη και στις μέρες μας να ανθή στην Ινδονησία. Στα στενά της Μαλάκκας, έχουν επανειλημμένως αναφερθή πειρατικές επιθέσεις σε εμπορικά και επιβατικά καράβια. Πιθανώς ιθαγενείς πειρατές να χρησιμοποιούν ως ορμητήρια παρόμοια μικρά και ίσως ακατοίκητα νησάκια. Εννοούσε άραγε κάποιο τέτοιο κίνδυνο ο Mumu με τη σιβυλλική του προειδοποίηση; Ο Γιάννης πήρε, όπως είχαμε συμφωνήσει, το κρεββάτι και εγώ εξασφάλισα από το Mumu ένα στρώμα. Κατόπιν δημιούργησα ένα "οχυρό" γύρω μου με τα σακίδια μας και διάφορα άλλα αντικείμενα που βρήκα στην παράγκα, έστρωσα τον υπνόσακο και μπήκα μέσα σ' αυτόν, χωρίς να γδυθώ, αφού προηγουμένως προστάτεψα το κεφάλι μου με την κουνουπιέρα. Ο υπνόσακος ήταν πράγματι το μόνο βοήθημα, που είχα μαζί μου, το οποίο παρείχε στεγανότητα από τρύπωμα οποιουδήποτε εντόμου ή φιδιού. Το μοναδικό μέρος εισόδου παρέμενε το σημείο του λαιμού, αλλά ήταν εύκολο να το ελέγξης...

Eξωτικές πισίνες...

...

Επιστρέφοντας από τις διακοπές -πολυκοσμία, ζέστη, σκόνη, φασαρία...- καλό είναι να δούμε και μερικά εξωτικά μέρη με πισίνες, στις οποίες δεν πρόκειται να κολυμπήσουμε ποτέ!

click στις φωτογραφίες για μεγέθυνση!

	Πισίνα δύο επιπέδων στο Μπαλί της Ινδονησίας.
Πισίνα με θέα στον Ινδικό Ωκεανό στη Ζανζιβάρη της Τανζανίας.
	Με βλέμμα στο Αιγαίο, πισίνα στη Ρόδο.
Πισίνα δίπλα στη ζούγκλα στην Ιάβα της Ινδονησίας.
	Κι άλλη μια πισίνα με βλέμμα στον Ινδικό Ωκεανό από τις Σεϋχέλλες...

Μαύρη μαυρίλα

...

Κύριε διευθυντά

«Βασιλική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα...» Έτσι (ή μόλις) και ξερόβηξαν εκκλησιαστικοί, ευθύς, αυθωρεί και παραχρήμα, ο υπ. Πολιτισμού και ο διευθυντής του νέου Μουσείου της Ακρόπολης, καθηγητής της Αρχαιολογίας (!) τσακίστηκαν να λογοκρίνουν το ντοκιμαντέρ του Γαβρά!

Κατ’ αυτούς, είναι ψεύδη, π.χ., ότι ο Κωνσταντίνος δολοφόνησε τη γυναίκα του Φαύστα, τον γιο του Κρίσπο και τον φιλόσοφο Σώπατρο, ο γιος του Κωνσταντίνος Β' συνέχισε τις δολοφονίες όσων επιμένουν στην αρχαία θρησκεία, προκαλούν βανδαλισμούς κατά ναών, ιερών, θεάτρων, γυμνασίων...

Το 363 δολοφονείται ο αυτοκράτορας Ιουλιανός, και λίγο μετά ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος (379-395) εξαπολύει γενικό διωγμό κατά του αρχαίου πνεύματος, απαγορεύει τις θετικές επιστήμες, το 394 τους Ολυμπιακούς Αγώνες, καταστρέφει τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας με τα 700.000 συγγράμματα. Ο Αλάριχος, επί αυτοκράτορα Αρκαδίου με μοναχούς αφανίζουν τα πάντα, όπως καίνε και το ιερό της Ελευσίνας, ο Ιωάννης Χρυσόστομος, ως Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ισοπεδώνει τον περίφημο ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο, το 415, σκοτώνουν τη φιλόσοφο Υπατία, ο Ιουστινιανός το 529 κλείνει την Πλατωνική Ακαδημία... κ.λπ. που δεν έχουν τελειωμό...

Καταστροφές ναών, αγαλμάτων, συγγραμμάτων, φόνοι... είναι η πολιτική του Χριστιανισμού – ο μεγαλύτερος εχθρός και καταστροφέας του αρχαιοελληνικού πνεύματος και πολιτισμού... Ο υπουργός Πολιτισμού, εντάξει, είναι «παντός καιρού»· θα έπρεπε όμως να προσθέσει στον τίτλο: Υπουργείο Πολιτισμού Χριστιανοσύνης. Η απορία απευθύνεται, προ παντός, στον πρόεδρο του Μουσείου: αφού υπάγει την ιστορική αλήθεια στη χριστιανοσύνη του και την αλλοιώνει ή προσαρμόζει σύμφωνα με αυτήν, γιατί σπούδασε Αρχαιολογία, ενώ «του πάνε» σπουδές για τον χριστιανισμό;

Δημήτρης Κυριαζής
Καθημερινή, 20/8/2009

Η Εκκλησία ως κράτος

(του καθηγ. Βασίλη Κρεμμυδά, ΤΑ ΝΕΑ, 20/8/2009)

Με τα εκκλησιαστικά πράγματα έχω να ασχοληθώ από την εποχή Χριστόδουλου· και δεν σκόπευα να ασχοληθώ, αν, κάθε φορά που βρίσκομαι έξω από τα μεγάλα αστικά κέντρα, δεν συναντούσα το «πνεύμα» του ακέραιο - αυτό το απίστευτο, αυταρχικό εκκλησιαστικό κράτος που είχε εγκαθιδρύσει. Άλλωστε, σε τέτοιες ιδεολογίες αυτό είναι που θαυμάζει κανείς· πως σε δέκα μόλις χρόνια καταφέρνουν να δημιουργήσουν καθεστώτα που χρειάζονται κάμποσες δεκαετίες, αν κάποιος θελήσει να τα ανατρέψει.

Αλλά και πάλι, δεν θα χάλαγα τη ζαχαρένια μου και τις μικρές ή μεγάλες αποδράσεις μου από το «κλεινόν άστυ», αν δεν διαπίστωνα ότι στα μικρά μέρη, εκεί όπου η κρατική εξουσία είναι από πολύ χαλαρή έως ανύπαρκτη, τίθεται, για μένα -και πολλούς άλλους, υποθέτω- ζήτημα σχέσης κρατικής και εκκλησιαστικής εξουσίας· σε αυτά τα μέρη η δεύτερη είναι η μόνη εξουσία. Ασκείται μάλιστα με πολύ έντονο τρόπο. Γνωρίζουμε, άλλωστε, ότι το παλιό «παπάς και δάσκαλος», ως εξουσία και μαζί συμβουλάτορες-προστάτες του χωριού, δεν ισχύει ως προς το δεύτερο σκέλος του, αφού εδώ και δεκαετίες η θέση του δασκάλου έχει υποβαθμιστεί - ξέρουμε γιατί.

Ιδιαίτερα στα μικρά μέρη, όπου υπάρχει κάποιο προσκύνημα -και είναι άφθονα αυτά, το ξέρουμε-, η κρατική εξουσία τίθεται στην υπηρεσία της εκκλησιαστικής. Παραδείγματα; Όσα θέλουμε: ένα, από πρόσφατο σημείωμά μου, όπου είδαμε ένα αντιτορπιλικό να πηγαίνει στη Βενετία για να μεταφέρει ολίγα οστά των «Αγίων Φανέντων» (και που, όπως είπαμε, την καθόλου περιφρονητέα δαπάνη της κίνησης του αντιτορπιλικού δεν την κατέβαλε η Εκκλησία, αλλά ο προϋπολογισμός του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, δηλαδή εσύ κι εγώ). Ή στην ίδια περίπτωση η μετακίνηση του αγήματος που απέδωσε τιμές στην άφιξη και τη λιτάνευση των οστών.

Παλιότερα, πολεμικό πλοίο είχε πάει στον Πειραιά για να παραλάβει το «αγγείο» με την καρδιά του Μιαούλη -μη γελάτε!- και να τη μεταφέρει στην Ύδρα, όπου και αυτήν τη διεκδίκησε και δεν ξέρω αν δεν την διεκδικεί ακόμη, η εκεί Μητρόπολη.

Αυτά τουλάχιστον είναι γεγονότα άπαξ. Τα άλλα είναι τα χειρότερα που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο, συνήθως το καλοκαίρι - πού να τρέχει ο κόσμος μες στο καταχείμωνο. Και, αφού αφήσουμε κατά μέρος εκείνες τις άπειρες θαυματουργές Παναγίες του Δεκαπενταύγουστου, ας πάμε στους άλλους άπειρους, τους οσίους και τις οσίες, τους, άκρως ενδιαφέροντες άλλωστε για την Ιστορία και την Ιστοριογραφία, νεομάρτυρες.

Και αυτοί, όπου εορτάζονται και το περιβάλλον τους επιτρέπει να κάνουν και θαύματα, η Εκκλησία δηλαδή που τα οργανώνει όλα, επιστρατεύει το κράτος για να αποδώσει κύρος στην όλη δραματουργία - η θεία λειτουργία θα τελεστεί από τον μητροπολίτη, ο οποίος θα εκφωνήσει και ψυχωφελή λόγο, θα παραστεί και ο υπουργός που εκλέγεται στην περιφέρεια, κάποιος βουλευτής τουλάχιστον και θα επιστρατευθεί ισχυρή δύναμη της Αστυνομίας, για να επιβλέψει την τήρηση της τάξης, και της Τροχαίας, για να διευκολύνει τους προσκυνητές από άλλα μέρη, δηλαδή το παραδάκι να προσέρχεται· μαζί θα απομακρύνει όλα τα αυτοκίνητα σε μακρινή απόσταση, για να περνούν τα πούλμαν με τους προσκυνητές.

Έτσι, όταν τυχαίνει να υπάρχουν στο μέρος του νεομάρτυρα παραθεριστές μόνιμοι, δηλαδή να κάνουν εκεί τις διακοπές τους, σε δικά τους σπίτια, κάθε χρόνο, αυτοί αποκλείονται για δύο-τρεις ημέρες - πού να φτάσεις το αυτοκίνητό σου, για παράδειγμα, εκεί που σε υποχρέωσαν να το πας, για να πας στην κοντινή πόλη και να κάνεις τις προμήθειές σου. Και το χειρότερο: κατά τις ιερές τελετουργίες, τα μεγάφωνα είναι στη μεγαλύτερή τους ένταση, ώστε υποχρεώνονται όλοι, θέλουν δεν θέλουν, να ακούνε τα πάντα, να ζαλίζονται από τις συνεχείς, κακόφωνες συνήθως, ψαλμωδίες και να αγανακτούν από τα πύρινα κηρύγματα που, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας στέλνουν όλους στην Κόλαση! Βίαιη άσκηση εξουσίας.

Υπάρχει όμως και άλλη βίαιη άσκηση της εκκλησιαστικής εξουσίας. Ο λόγος είναι για τις «ιδιοκτησίες» της Εκκλησίας, της τοπικής, του Αγίου, του οσίου, του νεομάρτυρα, που εκτός από τις μεγάλες εκτάσεις εκτός οικισμών κατέχουν και κομμάτια γης, πάντοτε τα «φιλέτα», είτε στα χωριά, είτε στις μικρές και μεγάλες πόλεις, που τα αποκλείουν από κοινωνικές δραστηριότητες: αίθουσες που δεν δίδονται για διαλέξεις, μαθήματα ή μουσικές-θεατρικές βραδιές, οικόπεδα που δεν δίδονται, είτε για τις ίδιες εκδηλώσεις, ούτε ακόμη και για στάθμευση αυτοκινήτων όπου υπάρχει ανάγκη - στα χωριά, κυρίως τα ορεινά, υπάρχει πάντοτε μεγάλη ανάγκη.

Σε όλα αυτά η σχέση κρατική-εκκλησιαστική εξουσία λειτουργεί απρόσκοπτα υπέρ της δεύτερης· είδαμε, μάλιστα, ότι η πρώτη τίθεται στην υπηρεσία της δεύτερης - και πάλι χωρίς να πληρώνει αυτή, αλλά εσύ κι εγώ.

Για κουτόφραγκους μας περνάει ο κ. Γαβράς;

(των Άγγελου Τσέκερη, Γιώργου Κυρίτση, Athensvoice, 29.07.2009)

Μεγάλο αντίκτυπο είχε η περικοπή σκηνών από το φιλμ animation του Κώστα Γαβρά, το οποίο προβάλλεται στο Μουσείο της Ακρόπολης. Η διόρθωση κρίθηκε απαραίτητη μετά από διακριτική παρέμβαση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, προκειμένου να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια, δηλαδή ότι ο Περικλής ανήγειρε το μνημείο, αφού είδε ένα όραμα με την Αγία Φιλοθέη.

Για να μην απασχοληθεί ο σκηνοθέτης από τις δουλειές του, το μοντάζ έκανε ο διευθυντής του μουσείου με έναν ανιψιό του στο κομπιούτερ. Στη νέα εκδοχή της ταινίας, που ονομάζεται «Παρθενώνας νο 2 - archiepiskop’s cut» αποκαθίσταται η ιστορική αλήθεια ότι υπεύθυνοι για την καταστροφή του μνημείου είναι ο Σρεκ με την Ποκαχόντας.

Η επίσημη εκδοχή της Εκκλησίας είναι ότι για τη μετατροπή του Παρθενώνα σε χριστιανικό ναό χρειάστηκαν ορισμένες μετατροπές, δεδομένου ότι τα αγάλματα στη μετόπη ήταν ξεβράκωτα. Ως εκ τούτου, και μετά από σχετική απόφαση της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου, ξεκαλουπώθηκαν προσεκτικά από τη θέση τους με γκασμά, και γκρεμίστηκαν με κάθε φροντίδα από τον Ιερό Βράχο. Με γούστο και σεβασμό στο μνημείο οικοδομήθηκε από μπάζα του Ερεχθείου και το καμπαναριό του ναού, πλήρες με ρολόι, κεραμίδια και ελληνική σημαία.

Ωστόσο παρέμεινε στον Παρθενώνα η ανάγλυφη παράσταση του Σουλτάνου Μουράτ να παραδίδει στον επίσκοπο Αθηνών χρυσόβουλο, με το οποίο παραχωρείται στην Ιερά Μονή της Παναγιάς της Καταπατήτριας στη Μαγούλα. Από το άγαλμα λείπει θραύσμα πατούσας το οποίο φυλάσσεται στη Μονή ως θαυματουργό, με έφεση τους μύκητες και την ποδάγρα. Στην Εκκλησία ανήκει και ο λόφος της Πνύκας.

Sturgis Motorcycle Rally

Με τη μηχανή μου και την κυρά μου...

Κρατάει μακριά τα έδαφος, σε περίπτωση πτώσης...

Προστατευτικό διχτάκι...

Από Γιάννα σε Γιάννα

(από τον ΦΙΛΙΠΠΟ ΣΥΡΙΓΟ, Ελευθεροτυπία, 18/8/2009)

Την ώρα που το δημοσιονομικό έλλειμμα καλπάζει, καθώς η χώρα δανείζεται με τρελά επιτόκια ακόμα και για ν' αγοράσει... τσίκλες από το περίπτερο, τα αρπακτικά του 2004 καταστρώνουν σχέδια για τους επόμενους «εθνικούς στόχους». Δηλαδή τα Special Olympics και τους Μεσογειακούς, που θα διοργανώσουμε το 2011 και 2013 αντίστοιχα, με σκοπό να δοξαστεί και πάλι η «πτωχή πλην (πάλαι ποτέ...) τιμία» Ελλάς!

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ είναι μοναδικό. Μια χώρα, που βρίσκεται σε πλήρη οικονομική χρεοκοπία, αντί να κοιτάξει τα χάλια της μπας και τα συμμαζέψει λιγάκι, ασχολείται με μεγάλες ιδέες και... υψηλά ιδανικά, που υπό τις παρούσες συνθήκες μοιάζουν με φρουφρού κι αρώματα!

ΔΕΝ ΛΕΩ, ευγενείς οι σκοποί των Special Olympics και θεάρεστο το έργο όσων τα υπηρετούν, αλλά γιατί και με ποια λογική, θα πρέπει να πληρώσουμε εμείς γι' αυτά, από τη στιγμή που ως χώρα τη βγάζουμε με δανεικά; Εκτός αν δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς κάποια Γιάννα και γι' αυτό μετά την Αγγελοπούλου τρέξαμε να αγκαζάρουμε τη Δεσποτοπούλου, η οποία είναι φτυστή η προκάτοχός της, αλλά στο ξανθό...

ΚΑΙ ΕΝ πάση περιπτώσει, αν το θέμα ήταν μόνο μια νέα Γιάννα, θα μπορούσαμε να πούμε κομμάτια να γίνει, θα την υποστούμε κι αυτήν. Αλλά δεν είναι. Γιατί στους Μεσογειακούς, για χάρη των οποίων Βολιώτες και Λαρισινοί έχουν γίνει ήδη μαλλιά-κουβάρια, παίζει και η Ντορίτα, παίζει και ο Ισίδωρος (στα καταπράσινα αλώνια του γκολφ...), παίζουν και όλοι όσοι δεν χόρτασαν από τις λέφες του 2004 και τώρα πάνε για το επικουρικό τους!

ΘΑ ΠΕΙ ίσως κανείς, «μα, τους Μεσογειακούς τους πήραμε πριν καταλάβουμε ότι πτωχεύσαμε, αλλιώς ίσως να μην τολμούσαμε την παλληκαριά». Ναι, σωστά, μόνο που και τους Ολυμπιακούς όταν τους πήραμε, το παίζαμε πλούσιοι και ωραίοι, αλλά μετά βαρέσαμε κανόνι.

ΑΣ Τ' ΑΦΗΣΟΥΜΕ, λοιπόν, αυτά. Είτε ξέραμε είτε δεν ξέραμε τότε, τώρα το βέβαιο είναι ότι ως χώρα δεν έχουμε ούτε μαντήλι για να κλάψουμε, οπότε επιβάλλεται να προσγειωθούμε. Ητοι, να κάνουμε στην άκρη τα μεγαλεία, να ρίξουμε τον ψευτοεγωισμό μας και να δηλώσουμε, με απόλυτη συναίσθηση ευθύνης: «Δυστυχώς, δεν μπορούμε». Και να παραιτηθούμε από το βάρος και των δύο διοργανώσεων.

ΚΑΙ ΑΠΟΡΩ, όχι με τον Καραμανλή, που πορεύεται χωρίς όσφρηση και αντανακλαστικά, αλλά με τον Γ. Παπανδρέου, που λέει ότι είναι στην τσίτα για να μας σώσει μόλις γίνει πρωθυπουργός, πώς δεν έχει πιάσει το θέμα και δεν έχει τοποθετηθεί αναλόγως. Εκτός αν φοβάται κι αυτός το... αιώνιο πολιτικό κόστος, το οποίο θα κληθεί να πληρώσει στα λαμόγια που ήδη έχουν κάνει τα σχέδιά τους.

Μνημόσυνο...

(click)

Διαχρονική οπισθοδορμικότητα

Το έτος 1633 εξαναγκάστηκε ο διάσημος μαθηματικός και αστρονόμος Γαλιλαίος (1564-1642) να υπογράψει την εξής δήλωση μετανοίας:

«Εγώ, ο Galileo Galilei, γιος του αποθανόντος Vincentio Galilei εκ Φλωρεντίας, ηλικίας 7Ο ετών, εμφανίζομαι αυτοπροσώπως στο δικαστήριο και γονατίζω μπροστά Σας, παναξιώτατοι κύριοι καρδινάλιοι ιεροεξεταστές της συνολικής χριστιανοσύνης ενάντια στην αιρετική παρακμή, έγινα σοβαρά ύποπτος για αιρετικό παράπτωμα, επειδή θεώρησα αληθινή την εσφαλμένη άποψη του Κοπέρνικου ότι ο Ήλιος βρίσκεται ακίνητος στο κέντρο του σύμπαντος και η Γη δεν είναι το κέντρο και κινείται, η οποία αντιβαίνει στις Ιερές Γραφές.

Επειδή θέλω δε να διαγράψω Σεβασμιότατοι από τη μνήμη Σας και από τη μνήμη κάθε πιστού χριστιανού αυτή την υποψία, απορρίπτω με έντιμη καρδιά και ανυπόκριτη πίστη, καταριέμαι και απεχθάνομαι την προαναφερόμενη πλάνη και αίρεση. Επίσης ορκίζομαι, να μην αναφέρω ποτέ στο μέλλον, προφορικά ή γραπτά, πράγματα για τα οποία θα μπορούσε να προκύψει εναντίον μου όμοια υποψία.

Ας με βοηθήσουν ο Θεός και τα ιερά Ευαγγέλιά του, τα οποία αγγίζω με τα δύο χέρια μου»

Ρώμη, Μοναστήρι Minerva, 22 Ιουνίου 1633

Με ίδια ημερομηνία καταδίκασε το δικαστήριο της «Ιεράς Εξέτασης» τον Γαλιλαίου σε κατ’ οίκον περιορισμό διά βίου και του απαγόρεψε να διδάσκει και να συγγράφει οτιδήποτε, ενώ όλα τα βιβλία του εντάχθηκαν στον Κατάλογο Απαγορευμένων (Index Librorum Prohibitorum).

Σχεδόν 4ΟΟ χρόνια μετά από αυτή την εξαναγκασμένη υποχώρηση του μεγάλου Γαλιλαίου, βγαίνουν στη δημοσιότητα εν Ελλάδι μεγαλόσχημοι δημόσιοι υπάλληλοι παπάδες, και διαδίδουν ότι ο «άργυρος σκοτώνει τους ιούς», ότι το πτώμα του Βησσαρίωνα παραμένει άλιωτο και μοσχοβολάει, ότι η παναγίτσα κάνει θαύματα, ότι ότι…

Και δεν τολμάει ένα επιστημονικό σωματείο ή έστω μια ομάδα επιστημόνων να πάρει δημόσια θέση, απέναντι σε ένα μηχανισμό συστηματικής αποβλάκωσης και οπισθοδρόμησης, και να προσανατολίσει σωστά τον αμφιταλαντευόμενο και (ακόμα) αμαθή κόσμο… Έχω τη σοβαρή εντύπωση ότι πολλοί δικοί μας πανεπιστημιακοί, ακαδημαϊκοί κ.ά. επιστήμονες, έχουν εξ αρχής υπογράψει τη δήλωση μετανοίας του Γαλιλαίου, χωρίς να έχουν απειληθεί ή πιεστεί και πολύ πριν διατυπώσουν μια οποιαδήποτε επιστημονική άποψη!

Only you... Platters 1955

Απομιμήσεις

Απομιμήσεις καναλιών Βενετίας, γλυπτών μπαρόκ και χλιδής δισεκατομμυριούχων...

(click)

::::

«Στραβά» τζαμιά στη Μέκκα

Τουλάχιστον 200 τζαμιά στην ιερή πόλη του Ισλάμ έχουν λάθος ευθυγράμμιση.

Σε μια αποκάλυψη που σόκαρε το μουσουλμανικό κόσμο, ο υφυπουργός ισλαμικών θεμάτων της Σαουδικής Αραβίας ανέφερε πως 200 από τα παλαιότερα τζαμιά της Μέκκας δεν είναι σωστά ευθυγραμμισμένα με τον ιερό βράχο της Κάαμπα.

Όλα τα τζαμιά έχουν μια κόγχη η οποία βλέπει προς την κατεύθυνση της Κάαμπα, που βρίσκεται στο Μεγάλο Τζαμί της Μέκκα. Ωστόσο, κάποιες πρόσφατες μετρήσεις που έγιναν σε μερικά από τα πλέον αρχαία τζαμιά της ιερής πόλης του Ισλάμ έδειξαν πως η ευθυγράμμιση δεν είναι σωστή.

Ήδη κάποιοι από τους προσκυνητές έχουν εκδηλώσει ανησυχίες για την «εγκυρότητα» των προσευχών τους. Παρόλα αυτά, ο υφυπουργός Ταουφίκ αλ Σουντάιρι, διαβεβαίωσε πως δεν τίθεται τέτοιο θέμα: «δεν υπάρχουν τόσο μεγάλα λάθη, αλλά όπως και να έχει έχουν γίνει διορθώσεις σε κάποια από τα τζαμιά μέσω της χρήσης σύγχρονων τεχνικών. Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν επιπτώσεις στις προσευχές».

Να υπενθυμίσω εδώ ότι η Κάαμπα είναι ένας σιδηρούχος μετεωρίτης που βρισκόταν στη Μέκκα από την προμουσουλμανική εποχή και θεωρείτο ιερός, αφού τον είχε στείλει ουρανοκατέβατα ο Αλλάχ. Αυτό το αντικείμενο λατρείας των αρχαίων Αράβων υιοθετήθηκε από το μουσουλμανικό ιερατείο -η συνέχεια από την εθνική στη μονοθεϊστική θρησκεία, όπως και στον χριστιανισμό- και αποτελεί μέχρι σήμερα σημείο προσανατολισμού για τα τζαμιά. Τελικά, δεν θα αποφύγουν οι μουσουλμάνοι να εγκαταστήσουν συστήματα GPS για να μην πηγαίνουν οι προσευχές των πιστών προβάτων στο βρόντο - άτιμη τεχνολογία!

Εγκατάλειψη...

Σιδηροδρομικό υλικό και υποδομή σε εγκατάλειψη και πλήρη παρακμή στη μετασοβιετική Σιβηρία.

(click)

::::

Η μισθοδοσία των κληρικών

(BHMA, 9/8/2009)

Ο Πλοίαρχος Ε.Ν. κ. Σπύρος Κονιδάρης, από το Παλαιό Φάληρο, γράφει:

Διαβάζοντας στο «Βήμα της Κυριακής» το άρθρο του καθηγητού κ. Ιωάννη Κονιδάρη «Το τόλμημα του Γεωργίου Παπανδρέου» ένιωσα μεγάλη πικρία διότι μου έδωσε εντύπωση εξιστόρησης των σχέσεων ενός Επιχειρηματικού Συλλόγου με το Ελληνικό Κράτος. Συλλόγου παρομοίου της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών ή της Ενωσης Ελλήνων Βιομηχάνων και όχι της Εκκλησίας της Ελλάδος, που αποστολή της είναι να προωθεί τη Διδασκαλία του Ιησού, ο οποίος δίδαξε ότι «ο έχων δύο χιτώνας να δίδει τον έναν».

Εκπληξη και πικρία ένιωσα όταν διάβασα ότι «έγινε ανάληψη, το 1945, της μισθοδοσίας του εφημεριακού κλήρου από το Δημόσιο». Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, μόλις έφυγαν τα κατοχικά στρατεύματα και χιλιάδες ελληνικές οικογένειες θρηνούσαν θύματα της πείνας, οι δεσποτάδες φρόντισαν να εξασφαλίσουν το δημοσιοϋπαλληλίκι και οι τότε πολιτικοί αντί να φροντίσουν τον ελληνικό λαό τακτοποίησαν τους κληρικούς, και από ό,τι μας περιγράφει ο κ. Ι. Κονιδάρης συνεχίζουν ως σήμερα τις παροχές και τις φοροαπαλλαγές.

Βέβαια, παρέλειψε ο κ. Κονιδάρης να αναφέρει τη νομοθέτηση, τον Νοέμβριο του 2004, σκανδαλωδών φοροαπαλλαγών από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας όχι μόνο υπέρ των κληρικών, όχι μόνο υπέρ επιχειρηματικών δραστηριοτήτων της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά και φοροαπαλλαγές για business Ιερών Μονών, business Πατριαρχείων στην Ελλάδα, business της Αρχιεπισκοπής Κύπρου στην Ελλάδα.

Με λίγα λόγια, πολύ απλά, όχι μόνο η Εκκλησία και τα Πατριαρχεία δεν ακολουθούν τη Διδασκαλία του Ιησού για να δίδουν «από τους δύο χιτώνες τον ένα» αλλά πλουτίζουν εις βάρος του ελληνικού λαού απολαμβάνοντας πλήρη φοροαπαλλαγή.

Θα απαντήσουν οι Αγιοι Πατέρες ότι κάνουν φιλανθρωπίες. Αλλά η απάντηση είναι ότι μπροστά στα τεράστια κέρδη των 500 τεράστιων ακινήτων της Εκκλησίας, ξενοδοχείων κτλ., μόνο στο λεκανοπέδιο Αττικής, αυτά που ξοδεύει σε φιλανθρωπίες είναι ψίχουλα. Δεν έχω τις πανεπιστημιακές γνώσεις του κ. Ι. Κονιδάρη αλλά θέλω να υπενθυμίσω προς όλους τους συμπολίτες μου ότι ο Ιησούς είπε: «Να δώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Μεταφραζόμενο, εν έτει 2009, σημαίνει ότι το σωστό είναι να απολαμβάνει η Εκκλησία της Ελλάδας τα κέρδη της από τις επιχειρήσεις της, φορολογούμενη όπως όλοι οι έλληνες πολίτες, αλλά από τα κέρδη αυτά να πληρώνει τους κληρικούς της. Οπως το Βατικανό πληρώνει τους καρδιναλίους του και δεν τους πληρώνουν οι ιταλοί φορολογούμενοι.

Σωστά παρατηρεί ο επιστολογράφος Κονιδάρης -και όχι ο συνονόματός του επιφυλλιδογράφος του ΒΗΜΑΤΟΣ- ότι, λίγο μετά την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από τη χώρα (Οκτώβριος 1944) και αμέσως μετά τη λήξη των λεγόμενων "Δεκεμβριανών" (Ιανουάριος 1945), το ελληνικό κράτος είχε λύσει όλα τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας (καλά, λέμε και καμιά σαχλαμάρα!) και έσπευσε να κάνει δημόσιους υπαλλήλους τους παπάδες... Εννοείται, αναμένονταν εκλογές και όλοι οι καλοθελητές απέβλεπαν στις ψήφους του ποιμνίου...

Τα υπόλοιπα περί χιτώνων κτλ., αν τα πιστεύει ο επιστολογράφος, πρέπει να είναι σφόδρα αφελής, παρά την ηλικία του! Πιο εύκολα θα επιβεβαιωνόταν μια ιδεοληψία του με την Κοκκινοσκουφίτσα, παρά με αυτά που έχουν συρραφτεί στις "ιερές γραφές"...

Διαχρονική οπισθοδορμικότητα

...

Στη Σικελία έχει εντοπιστεί η ρωμαϊκή Villa Romana del Casale, στης οποίας τα μωσαϊκά απεικονίζονται νεαρά κορίτσια με μαγιό περίπου σαν το σημερινό μπικίνι (φωτογραφία δεξιά). Την ίδια στιγμή που αναδεικνύονται αυτά τα ψηφιδωτά, γυναίκες από μουσουλμανικές χώρες επιμένουν να φοράνε σε ευρωπαϊκές πισίνες και παραλίες ολόσωμα μαγιό για να μη φανεί το σώμα τους (φωτογραφία αριστερά)...

Αυτό που είχε κατακτηθεί πριν από 2.000 χρόνια και ακύρωσε ο ανατολίτικος χριστιανικός Μεσαίωνας, προσπαθούν να το επαναφέρουν οι οπισθοδρομικοί μουσουλμάνοι!

Ο πιο ηλίθιος διαρρήκτης στον κόσμο

Ευσεβείς Χριστιανοί

(από το Αχαρναϊκό blog: oxpontidis!

Παρατηρώ τα φωτορεπορτάζ των εφημερίδων για τις πανηγύρεις ναών. Όλοι παρόντες, υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές , δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, πολιτευτές και των δύο φύλων. Οι πιο πολλοί έξω από την εκκλησία, μέχρι να βγει η εικόνα. Μετά παίρνουν όλοι θέση πίσω της. Για την πομπή, για τις φωτογραφίες. Δε χρειάζεται να σας δείξω φωτογραφίες, δημοσιεύονται σε όλες τις τοπικές εφημερίδες. Να είναι οι πολιτευόμενοι στην επικαιρότητα, να τους θυμάται ο κόσμος όταν θα πάει στην κάλπη.

Αναρωτιέμαι. Πόσοι από αυτούς πηγαίνουν στην εκκλησία, όταν δεν κάνουν δημόσιες σχέσεις; Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Με τους υποκριτές να φωτογραφίζονται.

Αυτό μου θύμισε κάτι από τη δεκαετία του 196O. Πολιτευτής και κάποια εποχή βουλευτής της ΕΡΕ, κυνήγαγε τις φωτογραφίες με τα μεγάλα ονόματα της πολιτικής, μέχρι που τον πήραν χαμπάρι και τον απομάκρυναν ευγενικά. Τότε άλλαξε το σύστημα. Πήγαινε στο πρώτο νεκροταφείο, καθότι υποψήφιος στην Α' περιφέρεια Αθηνών, και μετά την κηδεία πλησίαζε τη χήρα με λυπημένο ύφος και έλεγε: "Αναγνωστόπουλος, πολιτευτής, φίλος του νεκρού". Έτσι ο "φίλος του νεκρού" κατάφερνε και μάζευε ψήφους.

Κάποια φορά μπήκε στο νεκροταφείο βιαστικά, είδε πολύ κόσμο μαζεμένο, γνωστές φάτσες, τη χήρα με πλαιρέζες, την πλησιάζει και τότε ακούγεται μια φωνή: "Ποιος ηλίθιος μπήκε στο πλάνο;" Η φωνή ήταν από το σκηνοθέτη. Ο "φίλος του νεκρού" δεν είχε καταλάβει ότι γύριζαν κινηματογραφική ταινία.

Μετά ήρθε η χούντα. Τέλειωσαν και οι εκλογές, τέλειωσαν και οι πολιτευτές. Το ρόλο τους ανέλαβαν άλλοι καραγκιόζηδες. Μετά από λίγα χρόνια και ο πολιτευτής Αναγνωστόπουλος πήγε να βρει τους "φίλους" του.

Σήμερα, 4O χρόνια μετά, οι πολιτευτές παραμένουν ίδιοι. Παρευρίσκονται σε λιτανείες, σε κηδείες και μνημόσυνα, στις πρωτοχρονιάτικες πίτες, στους αποκριάτικους χωρούς. Μασκαράδες. Ο κόσμος της υποκρισίας. Ο καθρέφτης μας!

Κυκλοφορία στη Σλοβενία...

αλλά πολλά από αυτά τα βλέπουμε και σε ελληνικούς δρόμους!

Χωρίς λόγια...

Από το blog της φίλης Κλεοπάτρας...

(click)

Ογκόλιθοι κατά παράνομης αλιείας

...

Η οργάνωση για την προστασία του περιβάλλοντος Greenpeace άρχισε χθες τη ρίψη δεκάδων ογκόλιθων στο θαλάσσιο στενό του Κάτεγκατ, που βρίσκεται μεταξύ Σουηδίας και Δανίας, προκειμένου να εμποδίσει και αν είναι δυνατόν να διακόψει το συστηματικό ψάρεμα με μηχανότρατες, το οποίο καταστρέφει το βυθό. Οι γρανιτικοί ογκόλιθοι καταστρέφουν με τη σειρά τους τα συρόμενα δίχτυα των ψαράδων, οι οποίοι έτσι δεν θα έχουν λόγο να συνεχίσουν αυτή την τεχνική ψαρέματος!

Η κυβέρνηση της Σουηδίας, η οποία για το τρέχον εξάμηνο ασκεί την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, χαρακτηρίζει αυτές τις κινήσεις της οργάνωσης ως «προκλητικές» και υπενθυμίζει ότι η συγκεκριμένη περιοχή «δεν είναι περιοχή αναπαραγωγής ειδών με μεγάλη ζήτηση, όπως ο μπακαλιάρος».

Ανάλογες ρίψεις ογκόλιθων έκανε η Greenpeace στα γερμανικά χωρικά ύδατα, μπροστά στη νήσο Sylt. Η κυβέρνηση του ομόσπονδου γερμανικού κράτους Schleswig-Holstein χαρακτήρισε την ενέργεια παράνομη, η Greenpeace ανταπάντησε όμως ότι η κυβέρνηση εισπράττει μερίδιο από την παράνομη αλιεία που είναι πολύ περισσότερο παράνομη!

Περισσότερο και βαθύτερα!

...

Τον Απρίλιο του 2008 παρουσίασε η καγκελάριος της Γερμανίας Angela Merkel στα εγκαίνια της νέας Όπερας του νορβηγικού Όσλο ένα θηριώδες ντεκολτέ, με το οποίο τράβηξε τα βλέμματα όλων των προσκαλεσμένων και του γερμανικού τύπου. Όταν ρωτήθηκε πλαγίως γι’ αυτή την επιλογή της, απάντησε η Angela ότι κάποιοι δεν είχαν συνειδητοποιήσει πως επικεφαλής στη γερμανική καγκελαρία βρίσκεται μια γυναίκα.

Αριστερά: Η Merkel στα εγκαίνια της Όπερας, Δεξιά: Η αφίσα της Βέρας

Αφού γράφτηκαν διάφορα ανέκδοτα στα περιοδικά και τις εφημερίδες και ειπώθηκαν πολύ περισσότερα σε μπυραρίες και μπαρ, κόντευε να ξεχαστεί η ιστορία, όταν προ ημερών κυκλοφόρησε η υποψήφια βουλευτής του Βερολίνου Vera Lengsfeld, ενόψει των βουλευτικών εκλογών του επόμενου Σεπτεμβρίου, μία προεκλογική αφίσα, στην οποία προσφέρεται η εικόνα του βαθύ ντεκολτέ επί δύο: «Έχουμε περισσότερα να προσφέρουμε» (Wir haben mehr zu bieten!), υπόσχεται η αφίσα και η κ. Λένγκσφελτ ποζάρει με ίδια τουαλέτα «δίπλα» στην Μέρκελ.

Μέσα στην καλοκαιρινή χαλάρωση άρχισαν στη Γερμανία και στο blog της κ. Λένγκσφελτ (http://waehltvera. wordpress. com/) να καταγράφονται ζωηρές αντιδράσεις, από «Τρελάθηκες Βέρα;» μέχρι «Βέρα, δείξε τι διαθέτεις!» Γεγονός είναι ότι βρέθηκαν στην ιστοσελίδα της κ. Βέρας πάνω από 50.000 επισκέπτες συνολικά (17.000 σε μια μέρα) και ο αριθμός των σχολίων ανέβηκε από 2-3 που ήταν συνήθως, σε κάπου 18Ο – μια δημοσιότητα που ποτέ δεν θα την είχε διαφορετικά η κ. Βέρα!

Μπροστά στον κίνδυνο να περιοριστεί η προεκλογική συζήτηση πάνω στο ζήτημα του ντεκολτέ των δύο κυριών, αποφάσισε η νεολαία του ίδιου κόμματος (CDU) να χρησιμοποιήσει επίσης δραστικά μέσα απεικόνισης. Η Junge Union (JU) ανάρτησε αφίσα με το μήνυμα «Πάμε βαθύτερα!» (Wir gehen tiefer!)

Πρέπει να παρατηρήσω ότι οι Γερμανοί είναι διαφημιστικά και πολύ προχωρημένοι σε σύγκριση με τους ντόπιους παρ' ημίν που προβάλλουν διαρκώς τον επαρχιακό γυμνασιάρχη Γιωργάκη και τον πεινασμένο χοντρούλη Κωστάκη! Λέτε στο άμεσο μέλλον να δούμε την κ. Πετραλιά ή την κ. Κατσέλη με βαθειά ντεκολτέ;;;


Τελικά , δεν κρατήθηκαν και οι "Πράσινοι" και έβγαλαν επίσης αφίσα με γυμνό και σύνθημα: "Ο μοναδικός λόγος να ψηφίσουμε μαύρο"... Μαύρο είναι το χρώμα της Δεξιάς!