30 April 2012

Μερικές ιστορίες που ζήσαμε

49 χρόνια πρίν...28.IV.1963 
Μιχαλης Ν. Κατσιγερας, Καθημερινή, 28/4/2012


ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗ: Αι εκδηλώσεις των Βρετανών εν Λονδίνω προς την Βασιλισσαν Φρειδερίκην, εξ αφορμής του εις βάρος της επεισοδίου υπό της συζύγου του καταδίκου κομμουνιστού Αμπατιέλου, καθώς και η επίσημος έκφρασις της λύπης της βρετανικής Κυβερνήσεως προς την Βασίλισσαν, τερματίζουν το θέμα, το οποίον προς στιγμήν ηπείλησε να διαταράξη τας φιλικάς βρετανοελληνικάς σχέσεις.

Η (αγγλικής υπηκοότητας) Μπέτυ Αμπατιέλου με τον σύζυγό της
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΛΟΡΔΟΥ ΧΙΟΥΜ: Χθες εδόθη προς δημοσίευσιν η ακόλουθος επιστολή του υπουργού Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας λόρδου Χιουμ [Alec Douglas Home] προς την Βασίλισσαν Φρειδερίκην: «Μεγαλειοτάτη, Η Υμετέρα Μεγαλειότης θα γνωρίζη με πόσον βαθείαν στενοχωρίαν επληροφορήθην τα δύο επεισόδια, άτινα συνέβησαν τη 20ή και 22α Απριλίου και διετάραξαν την επίσκεψιν της Υμετέρας Μεγαλειότητος εις την χώραν ημών. Εκ μέρους του επί των Εσωτερικών υπουργού και εμού του ιδίου επιθυμώ να εκφράσω την ειλικρινή λύπην ημών. Θλιβόμεθα μεγάλως διότι η Υμετέρα Μεγαλειότης έσχε τοιαύτην εμπειρίαν. Διατελώ μετά σεβασμού της Υμετέρας Μεγαλειότητος πιστός θεράπων.»

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΝΤΕΣΙΖΩ: Ο Μέγας Αυλάρχης επέστρεψεν εις τον Γάλλον βουλευτήν κ. Ντεσιζώ την επιστολήν την οποίαν απέστειλε προς τον Βασιλέα εκ μέρους της κινήσεως διά τους «πολιτικούς κρατουμένους». Η επιστολή επεστράφη με την δήλωσιν ότι η Κυβέρνησις εισηγήθη εις τον Βασιλέα όπως μη την παραλάβη. Εξ άλλου, ο υπουργός Εξωτερικών κ. Ευάγγελος Αβέρωφ, ανταπαντών εις την τελευταίαν δήλωσιν της ομάδος των αφιχθέντων διά το θέμα της αμνηστίας ξένων, υπεγράμμισε χθες: «[...] Η ελληνική Κυβέρνησις εις ουδεμίαν συζήτησιν πρόκειται να προέλθη μετά των εκ του εξωτερικού αφιχθέντων κυρίων ή μετά οιωνδήποτε άλλων ξένων επί θεμάτων εσωτερικής φύσεως, είναι δε βεβαία ότι η στάσις της εγκρίνεται από την μεγάλην πλειοψηφίαν του ελληνικού λαού.»
Η Μπέτυ Μπάρτλετ Αμπατιέλου (γενν. 1917 στη Νότια Ουαλία, πέθανε το 2011 στον Πειραιά), ήταν σύζυγος του στελέχους του ΚΚΕ Αντώνη Αμπατιέλου, υπήρξε ανταποκρίτρια της Daily Worker κατά την περίοδο του εμφυλίου και ενεργό στέλεχος του Συνδέσμου για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα στο Λονδίνο. Συνελήφθη από τη χούντα στην Ελλάδα το 1967 και εκδιώχθηκε στην Αγγλία ως Βρετανίδα υπήκοος. Επέστρεψε στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση.
Το 1963 η Μπέτυ Αμπατιέλου έμεινε γνωστή ως η γυναίκα που χαστούκισε την Φρειδερίκη, αν και η ίδια αρνήθηκε ότι την χτύπησε, προσπαθώντας κατά την επίσκεψη της Φρειδερίκης στο Λονδίνο να της μεταφέρει υπόμνημα για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Νωρίτερα, η Αμπατιέλου είχε ζητήσει ακρόαση από την Φρειδερίκη, όμως μέσω του υπασπιστή της το αίτημα απορρίφθηκε. Μετά το περιστατικό, η Αμπατιέλου ζήτησε ακρόαση από την Βασίλισσα Ελισάβετ, η οποία και την δέχτηκε (μεγαλύτερο χαστούκι για την Φρειδερίκη!). 
Στο πλευρό της Αμπατιέλου είχε μεταβεί και ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης, προκειμένου να της συμπαρασταθεί. Εικοσιτρείς μέρες μετά τα επεισόδια του Λονδίνου, ο Λαμπράκης δολοφονήθηκε από παρακρατικούς στην Θεσσαλονίκη.

29 April 2012

Οι απειλές του Άκη...


Άσφαιρες βολές ή ουσιαστικές ιστορίες;
Statesmen, 29/4/2012
Έτοιμος να δώσει ονόματα και… διευθύνσεις είναι ο Άκης Τσοχατζόπουλος, ο τελευταίος της ιστορικής ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, που η μοίρα έφερε να περνάει τις ώρες του στη φυλακή αναπολώντας μνήμες από το πρόσφατο και απώτερο παρελθόν. Μόνο που οι μνήμες του Άκη για κάποιους, που δεν βρίσκονται απαραίτητα μόνο στο χώρο του ΠΑΣΟΚ αλλά και σε άλλους πολιτικούς χώρους, θα αρχίσουν να γίνονται εφιάλτες, όπως έλεγε πρόσωπο του περιβάλλοντός του.
Ο πρώην ισχυρός παράγοντας της κεντροαριστεράς, παρ’ ολίγον μάλιστα και πρωθυπουργός, κρατάει στο χέρι πολλούς εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ, και βλέποντας ότι όλοι του έχουν γυρίσει την πλάτη φρόντισε να στείλει ένα σαφές απειλητικό μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση. «Θα πω ονόματα». Ήδη από τον Κορυδαλλό, όπου κρατείται, έχει δώσει εντολή στους δικηγόρους του να ξεκινήσουν «επαφές» με τους «ενδιαφερόμενους», και εν συνεχεία προτίθεται να τους ενημερώσει για τους φακέλους με τα στοιχεία, ώστε να αρχίσουν οι σχετικές διαρροές.
Σύμφωνα με καλά πληροφορημένη πηγή, η σύλληψη της κόρης του και της συζύγου του, τον εξόργισαν και γι αυτό «θα τα παίξει όλα γι όλα» δίνοντας «πρόσωπα υπεράνω κάθε υποψίας». Το πιο σημαντικό, σύμφωνα με την ίδια πηγή, είναι ότι «δεν διαπραγματεύεται» και αυτό γιατί «ο κόσμος πρέπει να μάθει όλη την αλήθεια, και κυρίως ποιοι κρύφθηκαν όλα αυτά τα χρόνια πίσω του για να κάνουν τις δουλειές τους». Το θέμα είναι πότε θα μιλήσει. Πριν ή μετά από τις εκλογές;

27 April 2012

Όσα παίρνει κι όσα... φέρνει ο άνεμος

Εκεί που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα
της Ισμήνης

Έχετε περπατήσει την Οδό Ηρώου Αττικού τώρα  την άνοιξη;  Eίναι χάρμα  οφθαλμών και μυρωδιών.  Καταβαίνοντας στο κέντρο της πολύπαθης Αθήνας μας, ποτέ δεν παίρνω τη συγκοινωνία. Από δρόμους, δρομάκια και στενά  είμαι εκεί που θέλω  κάνοντας μια ωραία άσκηση=πεζοπορία. Συνήθως διασχίζω την Ηρώδου Αττικού - μη  γελάτε  δεν περνάω  για να συναντήσω κανένα επώνυμο λαμόγιο, απλά με βολεύει ο δρόμος που ταυτόχρονα είναι και αρκετά ήσυχος. Άσε που  μου αρέσει να βλέπω τους   τσολιάδες! Με πιάνει κάτι σαν εθνική υπερηφάνεια!
Μόλις μπει ο Μάρτιος κοιτάζω επίμονα τις νεραντζιές που είναι φυτεμένες δεξιά και αριστερά του δρόμου στα φαρδιά για τα ελληνικά δεδομένα πεζοδρόμια. Είναι  τα δένδρα που γλιτώσανε από την καταστροφική μανία του πρώην δημάρχου Ν. Κακλαμάνη, που ξεπάτωσε τις όμορφες  νεραντζιές στην οδό Κανάρη και φύτεψε κάτι εισαγόμενα δένδρα. Τέλος πάντων! χμ ... ίσως  γι’ αυτό  τον ονομάσανε Ομέρ Πριόνη!
Περιμένω  λοιπόν να σκάσει το πρώτο καινούργιο πράσινο φυλλαράκι και να εμφανιστούν τα μπουμπούκια των ανθών. Σε ένα μήνα  ο δρόμος ευωδιάζει από τα λουλούδια που έχουν ανοίξει  άσπρα κάτασπρα ανάμεσα στο πράσινο των παλιών φύλλων και το καταπράσινο από τα καινούργια  βλαστάρια. Όταν φυσάει δε το αεράκι, απλώνεται η μυρωδιά. Σε απόσταση  και γύρω από τα δένδρα  σχηματίζεται  ένα άσπρο μυρωδάτο  χαλί από τα πέταλα των λουλουδιών!
Σε ένα άλλο  δρόμο πίσω από το Καλλιμάρμαρο στη γωνία Άγρας & Ευφορίωνος –ποιος την ξέρει;–  είναι ένα παλιό μισογκρεμισμένο σπίτι. Ο μαντρότοιχος  πάλε –ποτέ  ασβεστωμένος, τώρα έχει πέσει και ο σοβάς και ξεπροβάλουν οι πέτρες, φυλάσσει  μέσα στην αυλή του ένα διώροφο  με χαγιάτι. Η σιδερένια πόρτα σκουριασμένη  στέκεται  στη θέση της  κλειστή με αλυσίδα και ένα λουκέτο. Η σκεπή έχει καταρρεύσει, τα παράθυρα χάσκουν  μισάνοιχτα, η εξωτερική σκάλα ακουμπά στον έξω τοίχο του σπιτιού  χωρίς σκαλοπάτια. Οι μόνοι ένοικοι του σπιτιού  είναι ένα τσούρμο γάτες που ανενόχλητες μπαινοβγαίνουν.
Κι όμως  μπροστά σε αυτό το ερείπιο πόσες φορές στάθηκα  και πόσες φορές είδα πολύ  κόσμο να σταματάει, αλλά να θαυμάσει τι;  Μέσα στην αυλή του στέκεται περήφανη και τεράστια μια γαζία. Έχει θεριέψει, έχει απλώσει τα κλαδιά της έξω από τον μαντρότοιχο και στολίζει με τα υπέροχα κίτρινα βελούδινα λουλούδια της όλο τον δρόμο. 
Και θυμήθηκα το ποίημα του Άγγελου Βλάχου:
Ξεύρεις τὴν γῆ ποὐ ἀνθεῖ 

φαιδρὰ πορτοκαλέα 
καὶ κοκκινίζει ἡ σταφυλὴ 
καὶ θάλλει ἡ ἐλαία; 
Ὦ! δὲν τὴν ἀγνοεῖ κανείς, 
εἶναι ἡ γῆ ἡ Ἑλληνίς. 

Ζητείται επειγόντως ψώνιο


του Απόστολου Δοξιάδη, Protagon.gr, 26/04/2012
Τον τελευταίο καιρό διαβάζουμε παραλληλισμούς της κατάστασης μας με της Γερμανίας στα χρόνια πριν την άνοδο του Χίτλερ. Και πράγματι υπάρχουν πολλά κοινά: τώρα, όπως και τότε, βλέπουμε τους σπασμούς μιας δημοκρατίας που δεν βρήκε τρόπο να υπάρξει αποτελεσματικά, συσσωρεύοντας προβλήματα αντί να τα λύνει, πράγμα που οδήγησε σταδιακά —και υπό την επήρεια, τότε και τώρα, διεθνών συγκυριών— στην οικονομική κρίση, με την συνεπακόλουθη κοινωνική αναστάτωση και την άνοδο των άκρων, που κάνει τις εκλογές μας, της 6ης Μαΐου 2012, να εγκυμονούν εφιαλτικά σενάρια τρόμου.
Θέλω όμως εδώ να κάνω έναν παραλληλισμό που δεν έχει γίνει, όχι τόσο των τελευταίων ετών της γερμανικής δημοκρατίας όσο αυτών που ακολούθησαν, που μεσολάβησαν δηλαδή από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, το 1933, μέχρι την έναρξη του φοβερού πολέμου που αυτός οραματίστηκε και προκάλεσε. Γιατί αυτό που βρίσκω εντελώς αντίστοιχο με τα τωρινά δικά μας είναι η πλήρης ανικανότητα και η ατολμία των πολιτικών: τότε των πολιτικών του δημοκρατικού Δυτικού κόσμου, και τώρα των ελλήνων πολιτικών, να καταλάβουν επί χρόνια ολόκληρα τι ακριβώς συνέβαινε, να δουν δηλαδή και να προειδοποιήσουν έγκαιρα για την κρίση που ερχόταν και να κάνουν κάτι, τότε και τώρα, για να την αποτρέψουν. Γιατί με ικανότερους και πιο τολμηρούς ευρωπαίους πολιτικούς, η τραγωδία του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου κι η υποδούλωση της Ευρώπης, πρώτα στον Χίτλερ, και μετά στον Στάλιν, θα είχε αποφευχθεί. Όπως, αντίστοιχα, με ικανότερους και πιο τολμηρούς έλληνες πολιτικούς, θα είχε αποφευχθεί και η τωρινή κατάντια μας και η επαπειλούμενη ολική καταστροφή.
Tον ηγετικό ρόλο στην παγκόσμια πολιτική έπαιζε ακόμη στη δεκαετία του 1930 η πανίσχυρη βρετανική αυτοκρατορία, οπότε οι πολιτικοί της έπαιξαν τον καθοριστικό ρόλο στην απραξία της Δύσης. Πολύ λίγοι ανάμεσά τους ήταν φιλοναζιστές, που γνώριζαν τις προθέσεις του Χίτλερ και ψεύδονταν στους πολίτες συνειδητά. Οι υπόλοιποι όμως, οι συντριπτικά περισσότεροι, πήραν τις καταστροφικές τους αποφάσεις οδηγημένοι από το συνδυασμό ατολμίας και αφροσύνης που χαρακτηρίζει τους μεσαίους ανθρώπους όταν βρίσκονται μπροστά σε τερατώδη φαινόμενα, που οι διαστάσεις τους τούς ξεπερνούν. Προεξάρχων ανάμεσα τους ήταν ο Νέβιλ Τσάμπερλεν, πρωθυπουργός της Βρετανίας μέχρι το Μάιο του 1940, στο διάστημα δηλαδή που εκδηλώθηκαν πιο ξεκάθαρα τα βάρβαρα σχέδια του Χίτλερ. Ο Τσάμπερλεν ήταν η ηγετική μορφή στην πολιτική του κατευνασμού (appeasement) που οδήγησε στον πόλεμο. Οι υποστηρικτές της δεν αντέδρασαν στα χρόνια που ο Χίτλερ ανέπτυσσε το τεράστιο πρόγραμμα εξοπλισμού της Γερμανίας, παραβαίνοντας κατάφωρα τη Συνθήκη των Βερσαλιών, αποδίδοντας αφελώς τα κίνητρά του σε αγνό πατριωτισμό. Κι ούτε αντέδρασαν όταν οι Ναζί εισέβαλλαν στις Χώρες του Ρήνου το 1936, και «ενοποίησαν» με το έτσι θέλω τη Γερμανία με την Αυστρία, το 1938. Η κορωνίδα της πολιτικής του κατευνασμού ήταν η υπογραφή της Συνθήκης του Μονάχου, που αποδέχθηκε την αυθαίρετη προσάρτηση από τη Γερμανία μέρους της Τσεχοσλοβακίας, με το επιχείρημα, για μια ακόμη φορά, «ας αφήσουμε τον Χίτλερ να πάρει αυτά, να μη ζητάει περισσότερα».
[...]
Υπάρχουν τρομερές αντιστοιχίες της κατάστασης αυτής με την Ελλάδα στην εποχή μας. Επί δεκαετίες ολόκληρες, οι πολιτικοί μας μάς οδηγούσαν, ο καθένας με τον τρόπο του—οι πολιτικοί των μεγάλων κομμάτων παρέχοντας και ενδίδοντας, και των μικρών, μαζί με τις συντεχνίες και τα ατομικά συμφέροντα, πιέζοντας για όλο και μεγαλύτερες παροχές και ενδοτικότητα—στην καταστροφή. Περιχαρείς, ανυποψίαστοι, άλλοτε ψεύτες, άλλοτε, κλέφτες, όλοι τους όμως άτολμοι και όλοι άφρονες, οι πολιτικοί μας έχουν τη μερίδα του λέοντος της ευθύνης που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Κι εμείς τους ακούγαμε και χαιρόμαστε όταν μας έταζαν κι άλλη υπέροχη (αλλά ψεύτικη) ευμάρεια, που όσο μεγάλωνε, όσο κοντύτερα δηλαδή μας έφτανε στο γκρεμό, τόσο πιο υπέροχη μας φαίνονταν. Δεν ήταν δουλειά μας να ξέρουμε τι γινόταν. Δική τους ήταν. «Για να είναι έτσι ανέμελοι, έτσι χαρούμενοι, κάτι θα ξέρουν», λέγαμε. Και χαιρόμασταν κι εμείς.
Είχαμε και εμείς βέβαια την παραφωνία μας στη γενική χαρά. Είχαμε κι εμείς ένα πολιτικό, ουσιαστικά παροπλισμένο, προχωρημένο στα χρόνια, που είχε αλλάξει δυο φορές κόμμα, που ακριβώς σαν το βρετανό αντίστοιχό του είχε προκαλέσει συγκρούσεις κι αντιπάθειες όποτε ήταν υπουργός, γιατί επέμενε πάντα πεισματάρικα στην άποψή του. Αυτός ο γραφικός πολιτικός, το δικό μας ψώνιο, ήταν που έλεγε, από το βήμα της Βουλής, το 1996, μέσα στη γενική χαρά: «Πάνω από μια δεκαετία η χώρα κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, χωρίς η ελληνική οικονομία να ξεφεύγει από τον επικίνδυνο φαύλο κύκλο των ελλειμμάτων και της υπερχρέωσης. Τι φταίει;  Τι εμποδίζει την ανάπτυξη; Φταίει ότι ρίξαμε άπειρους πόρους και άφθονη πίστη στην ικανότητα του κράτους να λύσει τα προβλήματα.» (Πώς να μην τον πούμε ψώνιο τον άνθρωπο, που αμφισβητούσε το βασικότερο μύθο μας;) Λίγους μήνες αργότερα, το δικό μας ψώνιο σχολίαζε: «Ο χαρακτήρας και το μέγεθος του κράτους είναι αυτά που μας έκαναν να γίνουμε έτσι. Το κράτος είναι βαθύτατα διεφθαρμένο σε όλες του τις βαθμίδες, εκτός ελέγχου. Κανείς δεν θέλει να τα βάλει μαζί του γιατί όλοι έχουν δημιουργήσει σχέσεις εξάρτησης.» Και συμπλήρωνε, το ψώνιο, με ανατριχιαστική διορατικότητα: «Δεν πρέπει να περιμένουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση να έλθει να μας επιβάλει τα αναγκαία μέτρα. Πρέπει από τώρα να το κάνουμε μόνοι μας. Για να επιτύχουμε καλύτερες ανταγωνιστικές συνθήκες πρέπει να μειώσουμε το κόστος λειτουργίας σε όλες τις κρατικές λειτουργίες.»
Τότε ο γραφικός αυτός πολιτικός ήταν στη Νέα Δημοκρατία, την οποία όμως κατέκρινε: «Το κόμμα μου είναι δυστυχώς της λογικής των μικρών βημάτων, αλλά δε γίνεται πια με μικρά σταδιακά βήματα. Μόνο με ρήξεις θα προχωρήσουμε.» Και κρίνοντας λίγο αργότερα το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, το ψώνιο μας έλεγε: «Η ανάγκη περιορισμού της σπατάλης και της κλοπής στον ευρύτερο δημόσιο τομέα δεν θα γίνει με ευχές αλλά με συγκεκριμένα μέτρα. Για παράδειγμα, συζητήθηκε πρόσφατα στη Βουλή η καθιέρωση του συνταγολογίου. Ερώτησα τους αρμόδιους υπουργούς αν μπορούν να πληροφορήσουν τη Βουλή τι ξόδεψαν για φάρμακα το 1996 πέντε μεγάλα νοσοκομεία. Μου είπαν ότι η ερώτησή μου είναι αφελής, γιατί κανένας δε γνωρίζει (προφανώς, συμπληρώνω, διότι κανένας δεν θέλει να γνωρίζει). Αν όμως δεν είναι γνωστή η δαπάνη, πώς θα διαπιστωθεί η μείωσή της;» (Σας θυμίζει τίποτε;)
Πέντε χρόνια αργότερα, το 2002, επί δεύτερης τετραετίας Σημίτη, το ψώνιο προειδοποιούσε: «Τρία είναι τα βασικά προβλήματά μας: Η παιδεία διολισθαίνει συνεχώς προς χαμηλότερα επίπεδα, η δημόσια διοίκηση βρίσκεται σε πλήρη διάλυση, η οικονομία χάνει συνεχώς την ικανότητα της να ανταγωνιστεί. Δεν πάει άλλο. Αν η επόμενη κυβέρνηση συνεχίσει την παρελκυστική τακτική της απερχόμενης, το 2005 και μετά τα προβλήματα θα γίνουν εκρηκτικά και η ελληνική κοινωνία, απροετοίμαστη όπως είναι, θα συγκρουστεί με το αδιέξοδο που, ο πολιτικός κόσμος όρθωσε μπροστά της.» Και δε δίστασε να επαναλάβει το ίδιο στα τέλη του «υπέροχου» για όλους εμάς 2004, ενώ κυβερνούσε η Νέα Δημοκρατία και όλοι ήμασταν πανευτυχείς που παίρναμε ποδοσφαιρικά κύπελλα και (ντοπαρισμένα, όπως απεδείχθη) μετάλλια: «Εδώ και χρόνια επαναλαμβάνω μονότονα και σε όλο υψηλότερους τόνους ότι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα είναι η ανικανότητα του εκπαιδευτικού συστήματος να ανταποκριθεί στις ανάγκες μας, η διάλυση της Δημόσιας Διοίκησης, και η συνεχής μείωση της ανταγωνιστικότητας».
Όταν η Μεγάλη Βρετανία έφτασε στο μη περαιτέρω, στο χείλος του γκρεμού, το Μάιο του 1940, ξέρετε τι έκανε; Άφησε πίσω της τους ψεύτες, τους άτολμους και τους άφρονες, και γύρισε στο μόνο άνθρωπο που μπορούσε να εμπιστευθεί: αυτόν που της έλεγε τόσα χρόνια την αλήθεια, χωρίς κανείς να τον ακούει. Το ψώνιο. Δηλαδή, το σοφό και γενναίο πολιτικό που τους προειδοποιούσε, χρόνια ολόκληρα, για τον Χίτλερ και τις προθέσεις του και για τους φοβερούς κινδύνους που διέτρεχαν. Το ψώνιο εκείνο, το βρετανικό, το έλεγαν Ουΐνστον Τσόρτσιλ. Το δικό μας ψώνιο, δηλαδή το δικό μας σοφό και γενναίο πολιτικό, που μας προειδοποιεί εδώ και δεκαετίες για την κατάσταση όπου οδηγούμασταν με μαθηματική βεβαιότητα—αλλά που μόνο εκείνος, ανάμεσα στους πολιτικούς μας έβλεπε—το λένε Στέφανο Μάνο. Τώρα που η Ελλάδα έφτασε στο μη περαιτέρω, τι θα κάνουμε; Θα αναθέσουμε άραγε, όπως φαίνεται ότι ετοιμαζόμαστε, τη λύση των προβλημάτων μας στους ψεύτες, τους άτολμους και τους άφρονες; Ή μήπως θα τολμήσουμε σαν τους Βρετανούς, το 1940...

16 April 2012

Η σιωπή για τον Άκη

του Γιάννη Πρετεντέρη, ΒΗΜΑ, 14/4/2012


Θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής: από ένα σημείο και μετά όλοι ήξεραν (όλοι ξέραμε…) για τον Ακη. Γι' αυτό και κανένας δεν έπεσε πραγματικά από τα σύννεφα όταν ο πρώην υπουργός κατέληξε σε κάποιο κρατητήριο της ΓΑΔΑ.
Αλλά ακριβώς επειδή όλοι ήξεραν, κανένας δεν δικαιούται σήμερα να δηλώνει σοκαρισμένος ή ανυποψίαστος.
Κανένας δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα ή να σιωπά. Κι ακόμη λιγότερο δικαιούνται να περιφέρουν την έκπληξή τους οι φίλοι του Ακη, οι συνεργάτες του, οι σύντροφοί του, οι οπαδοί του.
Για περισσότερο από 20 χρόνια ο Ακης Τσοχατζόπουλος δεν ήταν απλώς ΠαΣοΚ. Ηταν το ΠαΣοΚ!
Προσωποποίησε απολύτως έναν διαχρονικό μηχανισμό αποτελεσματικής αλλά και κυνικής νομής της εξουσίας που γεννήθηκε κάτω από τις φτερούγες του Ανδρέα Παπανδρέου και στη συνέχεια εξαπλώθηκε για να αγκαλιάσει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μέσα από αξεδιάλυτους δεσμούς ανοχής και συνενοχής.
Έναν μηχανισμό και ταυτοχρόνως μία ιδιαίτερη ένωση προσώπων που στην πορεία ονομάστηκε «βαθύ ΠαΣοΚ».
Ο Ακης προσωποποίησε αυτόν ακριβώς τον μηχανισμό και ταυτοχρόνως μια ολόκληρη εποχή.
Ήταν η εποχή που συνδικαλιστές, πολιτευτές, «αυτοδιοικητικοί», κομματικά στελέχη, φοιτητοπατέρες, παρατρεχάμενοι υπουργών, κρατικοδίαιτοι μάνατζερ (που ο Θεός να τους κάνει μάνατζερ!) και απλοί νταραβερτζήδες συγκρότησαν ένα αυτόνομο κοινωνικό κύκλωμα, το οποίο επιβιβάστηκε στην εξουσία για να τη γλεντήσει. Με κάθε τρόπο και μέσο.
Και πάντως, με κάθε ευκαιρία. Θα υπενθυμίσω στους αναγνώστες ότι ο πασχαλινός κρατούμενος της ΓΑΔΑ έφτασε μία ανάσα από την αρχηγία του ΠαΣοΚ και την πρωθυπουργία της χώρας.
Κι όχι μόνο αυτό: για πολλούς στο ΠαΣοΚ, η ήττα του στην εσωκομματική αναμέτρηση του 1996 αποτέλεσε ένα έγκλημα καθοσιώσεως κατά της παπανδρεϊκής νομιμότητας. Διότι αυτός ήταν ο νόμιμος διάδοχος του Ανδρέα. Η συνέχεια και η επιλογή του ιδρυτή. Το αγαπημένο παιδί του κόμματος.
Κι αν έχασε, έχασε επειδή κάποιοι συνωμότησαν για να αποτρέψουν τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Τα ΜΜΕ, οι εκδότες, η διαπλοκή, τα «εξωθεσμικά κέντρα»… Ως εκ τούτου, η εύλογη διάψευση των προγνωστικών θεωρήθηκε κάτι σαν εσωκομματικό πραξικόπημα, το οποίο δεν συγχώρεσαν ποτέ στον Κ. Σημίτη. Τους χάλασε τη σειρά.
Θυμάμαι ότι ακόμη και στο Συνέδριο του 2001, με τον Σημίτη δύο φορές εκλεγμένο πρωθυπουργό, τα «ορφανά του Ακη» (από τον Χρ. Παπουτσή και τη Μαριλίζα ως τον Γ. Παναγιωτακόπουλο και τους «αριστερούς» του) συνέχιζαν να ψηφίζουν «λευκό» στην εκλογή προέδρου!
Διότι ο Ακης ουδέποτε ήταν μόνος, ούτε μοναδικός.
Εξέφραζε και εκπροσωπούσε έναν κόσμο που, στερημένος ιστορικά από την εξουσία, αντιλήφθηκε την πολιτική μόνο ως κύκλωμα εξουσίας. Εναν κόσμο, ο οποίος χρησιμοποίησε στη συνέχεια το κύκλωμα αυτό ως έναν μηχανισμό κοινωνικής ανέλιξης και προσωπικού πλουτισμού.
Ο Ακης ήταν ψυχή της ψυχής τους. Ενα κομμάτι από τους ίδιους. Και σαν τους ίδιους. Ενας άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερα προσόντα, αλλά και χωρίς πολλούς ενδοιασμούς. Φιλικός και οικείος, ανοιχτόκαρδος κι ανοιχτοχέρης, φύλαρχος και παρέα ταυτοχρόνως, λεβέντης και καραμπουζουκλής. Στα υπόλοιπα που ακούγονταν δεν έδιναν σημασία.

Και γιατί δηλαδή να δώσουν; Τα σπίτια, οι «δουλειές», οι προμήθειες, ο ανεξήγητος κι αδικαιολόγητος πλουτισμός μπορεί να έβγαζαν μάτι, αλλά δεν ήταν παρά μέρος ενός θεμιτού παιχνιδιού σε μια γενικότερη πολιτική δοσοληψία.
Υπήρξαν αδυσώπητοι με τους αντίπαλους, ναι! Αλλά πάντα ανεκτικοί, επιεικείς και κυνικοί με τους δικούς τους.
«Εντάξει, είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 300 εκατομμύρια!» που έλεγε κι ο άλλος.
Γι' αυτό η αλήθεια είναι συνολικά σκληρή. Ο Ακης δεν θα είχε υπάρξει, αν δεν είχε συνυπάρξει.
Μόνος του, δεν θα αφορούσε κανέναν. Δεν θα ήταν παρά άλλη μία περίπτωση πολιτικού που πιάστηκε στα πράσα με το χέρι στο μέλι - σιγά τα λάχανα, αυτά συμβαίνουν και εις Παρισίους!
Αλλά ο Ακης ενδιαφέρει διότι προσωποποίησε όχι μία επιλήψιμη ατομική συμπεριφορά, αλλά μία γενικότερη πολιτική πρακτική. Μία μέθοδο άσκησης της εξουσίας. Και μία πολιτική εποχή.
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, η σύλληψη κι η καταδίκη του δεν οδηγούν απαραιτήτως στην κάθαρση, όπως ίσως επιθυμούν ορισμένοι.
Ο βαθύς μηχανισμός που τον συνόδευσε εξακολουθεί να υπάρχει στο ακέραιο, έστω κι αν λειτουργεί σε χαμηλότερες στροφές λόγω κρίσης.
Οδηγούν όμως σίγουρα σε μία βασική απορία.
Αν όλοι αυτοί ήξεραν, γιατί ως τώρα κανένας δεν μιλούσε; Και τώρα που σίγουρα ξέρουν, πώς το προσπερνούν σαν να μην το έμαθαν ποτέ; Η σιωπή τους κυριολεκτικά ξεκουφαίνει!

15 April 2012

Όσα παίρνει και όσα... φέρνει ο άνεμος

Θυμάμαι... Πάσχα στα χρόνια της αθωότητας! 
της Ισμήνης


Θυμάμαι ... οι ημέρες του Πάσχα που πλησιάζανε ήτανε ιερές. Μικρά παιδιά εμείς τις περιμέναμε με ανυπομονησία, από τη μια μεριά να σταματήσει το σχολείο και από την άλλη να συμμετέχουμε σε όλη τη διαδικασία της γιορτινής προετοιμασίας. 

Θυμάμαι .... που όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα δεν τρώγαμε κρέας, ψάρι, αυγά, τυριά, γάλα (η μεγάλη μας χαρά που δεν το πίναμε), μόνο λαδερά! Άλλωστε κανένας δεν έτρωγε κρεάς ή ψάρι. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν τα ψητοπωλεία που τώρα προκλητικά μεγαλοβδομαδιάτικα ψήνουνε κρέατα και οι θαμώνες αρτίζονται στο πεζοδρόμιο, ενώ περνάει ο επιτάφιος. Τη δε Μ. Παρασκευή και το Μ. Σάββατο ούτε λάδι και δεν τολμούσαμε να παραβούμε τη νηστεία. 

Νομίζω ότι κάπου είχαμε συμβιβαστεί γιατί περιμέναμε με μεγάλη λαχτάρα το βράδυ της Ανάστασης να φάμε όλα αυτά που μας είχανε απαγορεύσει τις προηγούμενες ημέρες. Και δεν μας πείραζε γιατί όλοι κάνανε το ίδιο, απεναντίας αν βλέπαμε κάποιο παιδί να τρώει π.χ. σοκολάτα, δεν ζηλεύαμε απλά το θεωρούσαμε κακό. 

Θυμάμαι ... τη λαχτάρα της αναμονής της πασχαλινής λαμπάδας που έφερνε ο νονός ή η νονά, άντε και κανένα αυγό πασχαλινό ή σοκολατένιο, αν οι νονοί ήταν πλούσιοι. Και η λαμπάδα δεν ήτανε σαν τις σημερινές με τανκς και κούκλες πάνω τους. Άντε να ήτανε ροζ ή θαλασσιά με ασσορτί φιόγκο. Αλλά εμείς την κρατούσαμε με καμάρι γιατί διέφερε από τις άσπρες που είχανε στα χέρια τους οι άλλοι και κρυφοκοιράζαμε αν η λαμπάδα κάποιου παιδιού ήτανε καλύτερη από τη δικιά μας. 

Θυμάμαι ... εκείνα τα μεγάλα ψεύτικα πασχαλινά αυγά. Ντυμένα με κόκκινο σατέν ύφασμα, ζωγραφισμένη στη μια πλευρά η ανάσταση, ανοίγανε στη μέση και είχανε μέσα κόκκινο ψιλοκομμένο χαρτί, ένα μικρό κίτρινο κοτοπουλάκι και μερικές καραμελίτσες. Τι όμορφα που φαντάζανε στα παιδικά μας μάτια. 

Θυμάμαι ... την ιεροτελεστία της προετοιμασίας του ζυμώματος των τσουρεκιών... μαγικές στιγμές! Από την προηγουμένη πιάνανε την μαγιά και την αφήνανε να φουσκώσει στη λεκάνη, σκεπασμένη με κουβέρτα! Την άλλη μέρα, συνήθως την Μ Τρίτη, ζυμώνανε τα τσουρέκια, πλεξούδες, κούκλες και άλλα σχέδια, βάζανε στη μέση και ένα κόκκινο αυγό. Μετά πάλι σκεπασμένες οι λαμαρίνες των τσουρεκιών με κουβέρτα και κοντά σε ζέστη για να φουσκώσουν! 

Εμείς τα παιδιά πηγαίναμε κρυφά και σηκώναμε την άκρη της κουβέρτας να δούμε αν «ανεβήκανε» τα τσουρέκια! Τις λαμαρίνες που τοποθετούσανε τα τσουρέκια, τις παίρναμε από τον φούρνο της γειτονιάς. Την άλλη μέρα στο φούρνο για να ψηθούνε και να μοσχομυρίσει η γειτονιά. Η κάθε νοικοκυρά ήτανε πιο προκομένη από τις άλλες, ανάλογα με τις γεμάτες λαμαρίνες που πήγαινε στον φούρνο για ψήσιμο. 

Θυμάμαι ... το βάψιμο των κόκκινων αυγών την Μ Πέμπτη. Τι χαρά ήτανε. Βάζαμε σημάδι στα αυγά που είχαμε βάψει εμείς , τα βάζαμε στην άκρη να τα γνωρίζουμε. Κολλούσαμε χαλκομανίες με την ανάσταση και τα γυαλίζαμε με ένα λαδωμένο πανάκι κάνοντας κατακκόκινα τα χέρια μας. Και βάφαμε πολλά αυγά, συχνά 50, 70. 

 Θυμάμαι ... που φτιάχναμε δεματάκια με κουλουράκια και κόκκινα αυγά και τα πηγαίναμε στις οικογενειακές επισκέψεις για τα αναστάσιμα Χρονια Πολλά! 

Θυμάμαι ... το καλό καινούργιο φόρεμα και τα παπούτσια που τα είχαμε στην άκρη να τα πρωτοφορέσουμε στην Ανάσταση. Εκείνα τα παπούτσια πια, με τι καμάρι τα φορούσαμε. Ήτανε τα πρώτα καλοκαιρινά, άσπρα με λουλουδάκια ή κόκκινα. 

 Θυμάμαι ... που όλη τη Μ. Εβδομάδα το ραδιόφωνο μετέδιδε κλασσική μουσική, τη δε Μ. Παρασκευή όλο το πένθιμο ρεπερτόριο που είχαν συνθέσει Μπαχ, Μπετόβεν κλπ. Οι κινηματογράφοι προβάλανε έργα θρησκευτικού περιεχομένου. Ο Χιτώνας, Κβο Βάντις, Δημήτριος και Μεσσαλίνα, ο Ιησούς στο Σταυρό, ο Βαρραβάς, τα πάθη του Χριστού. Πηγαίναμε απαραιτήτως να τα δούμε, χύναμε ποταμούς δακρύων την ώρα της σταύρωσης και βγαίναμε από την αίθουσα με κατακκόκινα μάτια. 

Θυμάμαι ... το στόλισμα του επιτάφιου που το κάνανε οι γυναίκες από τα στεφάνια και τα λουλούδια που έφερνε ο κόσμος και τα τοποθετούσαν στην βάση του Σταυρού μετα την σταύρωση. 

Θυμάμαι ... πόσο όμορφα μυρίζανε οι πασχαλιές την Μ. Εβδομάδα στούς δρόμους της Αθήνας. 


 ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ – ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ – ΧΑΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

12 April 2012

«300 τούρκικες λέξεις που λέμε καθημερινά»

Μια λίστα που συνέταξε η κ. Κατερίνα Πολυμενάκου και μου έστειλε ο φίλος δημοσιογράφος Θανάσης Παπανδρόπουλος.

ΓΙΑΚΑΣ (περιλαίμιο)
ΓΙΑΟΥΡΤΙ (πηγμένο γάλα)
ΓΙΑΠΙ (οικοδομή)
ΓΙΑΡΜΑΣ (ροδάκινο)
ΓΙΛΕΚΟ (περιθωράκιον)
ΓΙΝΑΤΙ (πείσμα)
ΓΙΟΥΡΟΥΣΙ (επίθεση)
ΓΚΑΙΝΤΑ (άσκαυλος)
ΓΚΕΜΙ (χαλινάρι)
ΓΛΕΝΤΙ (διασκέδαση)
ΓΟΥΡΙ (τύχη)
ΓΡΟΥΣΟΥΖΗΣ (κακότυχος)
ΔΕΡΒΕΝΙ (κλεισούρα)
ΕΡΓΕΝΗΣ (άγαμος)
ΖΑΜΑΝΙΑ (μεγάλο χρονικό διάστημα)
ΖΑΡΖΑΒΑΤΙΚΑ (λαχανικά)
ΖΟΡΙ (δυσκολία)
ΖΟΥΜΠΟΥΛΙ (υάκινθος)
ΚΑΒΓΑΣ (φιλονικία)
ΚΑΒΟΥΚΙ (καύκαλο)
ΚΑΒΟΥΡΔΙΖΩ (φρυγανίζω-ξεροψήνω)
ΚΑΖΑΝΙ (λέβητας)
ΚΑΙΚΙ (βάρκα)
ΚΑΛΕΜΙ (γραφίδα)
ΚΑΛΟΥΠΙ (μήτρα-πρότυπο)
ΚΑΛΠΙΚΟΣ (κίβδηλος)
ΚΑΠΑΚΙ (σκέπασμα- κάλυμμα)
ΚΑΡΑΟΥΛΙ (φρουρά-σκοπιά)
ΚΑΡΠΟΥΖΙ (υδροπέπων)
ΚΑΣΜΑΣ (αξίνα-σκαπάνη)
ΚΑΤΣΙΚΑ (ερίφι-γίδα)
ΚΑΦΑΣΙ (κιβώτιο)
ΚΕΛΕΠΟΥΡΙ (ανέλπιστο εύρημα)
ΚΕΦΙ (ευδιαθεσία)
ΚΙΜΑΣ (ψιλοκομμένο κρέας)
ΚΙΟΣΚΙ (περίπτερο)
ΚΟΛΑΙ (ευκολία-άνεση)
ΚΟΛΑΟΥΖΟΣ (οδηγός)
ΚΟΠΙΤΣΑ (πόρπη)
ΚΟΤΖΑΜ (τεράστιος-πελώριος)
ΚΟΤΣΑΝΙ (μίσχος)
ΚΟΤΣΙ (αστράγαλος)
ΚΟΥΒΑΡΝΤΑΣ (γενναιόδωρος-ανοιχτοχέρης)
ΚΟΥΒΑΣ (κάδος-αγγείο)
ΚΟΥΜΠΑΡΑΣ (δοχείο χρημάτων)
ΚΟΥΣΟΥΡΙ (ελάττωμα-μειονέκτημα)
ΚΟΥΤΟΥΡΟΥ (ασύνετα-απερίσκεπτα)
ΛΑΓΟΥΜΙ (υπόνομος-οχετός)
ΛΑΠΑΣ (χυλός)
ΛΕΒΕΝΤΗΣ (ανδρείος-ευσταλής)
ΛΕΚΕΣ (κηλίδα)
ΛΕΛΕΚΙ (πελαργός)
ΛΟΥΚΙ (υδροσωλήνας)
ΜΑΓΙΑ (προζύμη-ζυθοζύμη)
ΜΑΓΚΑΛΙ (πύραυνο)
ΜΑΓΚΟΥΦΗΣ (έρημος)
ΜΑΙΝΤΑΝΟΣ (πετροσέλινο-μακεδονίσι)
ΜΑΝΑΒΗΣ (οπωροπώλης)
ΜΑΝΤΖΟΥΝΙ (φάρμακο)
ΜΑΟΥΝΑ (φορτηγίδα)
ΜΑΡΑΖΙ (φθίση)
ΜΑΡΑΦΕΤΙ (μικρό εργαλείο)
ΜΑΣΟΥΡΙ(μικρό ξύλο)
ΜΑΧΑΛΑΣ (συνοικία)
ΜΕΖΕΣ (ορεκτικά)
ΜΕΛΤΕΜΙ (άνεμος ετησίας)
ΜΕΝΕΞΕΣ (εύοσμο λουλούδι)
ΜΕΝΤΕΣΕΣ (στρόφιγγα)
ΜΕΡΑΚΙ (πόθος)
ΜΕΡΕΜΕΤΙ (επισκευή-επιδιόρθωση)
ΜΟΥΣΑΜΑΣ (κερωμένο-αδιάβροχο ύφασμα)
ΜΟΥΣΑΦΙΡΗΣ(φιλοξενούμενος-επισκέπτης)
ΜΠΑΓΙΑΤΙΚΟ (μη νωπό)
ΜΠΑΓΛΑΡΩΝΩ (δένω-φυλακίζω)
ΜΠΑΙΡΑΚΙ (σημαία)
ΜΠΑΚΑΛΗΣ (παντοπώλης)
ΜΠΑΛΤΑΣ (πελέκι)
ΜΠΑΜΙΑ (ιβίσκος ο εδώδιμος)
ΜΠΑΜΠΑΛΗΣ(ο πολύ γέρος)
ΜΠΑΜΠΑΣ (πατέρας)
ΜΠΑΞΕΣ (περιβόλι-κήπος)
ΜΠΑΡΟΥΤΙ (πυρίτιδα)
ΜΠΑΤΖΑΚΙ (κνήμη-σκέλη)
ΜΠΑΤΖΑΝΑΚΗΣ (σύγαμπρος-συννυφάδα)
ΜΠΑΤΙΡΙΣΑ(πτωχεύω-χρεοκοπώ)
ΜΠΑΧΑΡΙΚΟ (αρωματικό άρτυμα)
ΜΠΕΚΡΗΣ (μέθυσος)
ΜΠΕΛΑΣ (ενόχληση)
ΜΠΟΓΙΑ (βαφή-χρώμα)
ΜΠΟΓΙΑΤΖΗΣ (ελαιοχρωματιστής)
ΜΠΟΙ (ανάστημα-ύψος)
ΜΠΟΛΙΚΟΣ (άφθονος)
ΜΠΟΡΑ (καταιγίδα)
ΜΠΟΣΙΚΟΣ (χαλαρός)
ΜΠΟΣΤΑΝΙ (λαχανόκηπος)
ΜΠΟΥΖΙ (πάγος-ψύχρα)
ΜΠΟΥΛΟΥΚΙ (στίφος-άτακτο πλήθος)
ΜΠΟΥΛΟΥΚΟΣ (καλοθρεμμένος-παχουλός)
ΜΠΟΥΝΤΑΛΑΣ (κουτός-ανόητος)
ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙ (φυλακή)
ΜΠΟΥΡΙ (καπνοσωλήνας)
ΜΠΟΥΤΙ (μηρός)
ΜΠΟΥΧΤΙΣΜΑ (κορεσμός)
ΝΑΖΙ (κάμωμα-φιλαρέσκεια)
ΝΤΑΒΑΝΤΟΥΡΙ (σύγχυση)
ΝΤΑΜΑΡΙ (φλέβα-λατομείο)
ΝΤΑΜΠΛΑΣ (αποπληξία)
ΝΤΑΝΤΑ (παραμάνα-τροφός)
ΝΤΑΡΑΒΕΡΙ (συναλλαγή-αγοραπωλησία)
ΝΤΕΛΑΛΗΣ (διαλαλητής)
ΝΤΕΛΗΣ (παράφρονας)
ΝΤΕΡΤΙ (καημός)
ΝΤΙΒΑΝΙ (κρεβάτι)
ΝΤΙΠ ΓΙΑ ΝΤΙΠ (ολωσδιόλου)
ΝΤΟΥΒΑΡΙ (τοίχος)
ΝΤΟΥΛΑΠΙ (ιματιοθήκη)
ΝΤΟΥΜΑΝΙ (καταχνιά-καπνός)
ΝΤΟΥΝΙΑΣ (κόσμος-ανθρωπότητα)
ΠΑΖΑΡΙ (αγορά-διαπραγμάτευση)
ΠΑΝΤΖΑΡΙ (κοκκινογούλι-τεύτλο)
ΠΑΠΟΥΤΣΙ (υπόδημα)
ΠΑΤΖΟΥΡΙ (παραθυρόφυλλο)
ΠΕΡΒΑΖΙ (πλαίσιο θυρών)
ΠΙΛΑΦΙ (ρύζι)
ΠΟΥΣΤΗΣ-ΜΠΙΝΕΣ (κίναιδος-ασελγής)
ΡΑΧΑΤΙ (ησυχία)
ΡΟΥΣΦΕΤΙ (χαριστική εξυπηρέτηση)
ΣΑΙΝΙ (ευφυής)
ΣΑΚΑΤΗΣ (ανάπηρος)
ΣΑΜΑΤΑΣ (θόρυβος)
ΣΕΝΤΟΥΚΙ (κιβώτιο)
ΣΕΡΤΙΚΟ (τσουχτερό βαρύ)
ΣΙΝΑΦΙ (συντεχνία κοινωνική τάξη)
ΣΙΝΤΡΙΒΑΝΙ(πίδακας)
ΣΙΡΟΠΙ (πυκνόρρευστο διάλυμα ζάχαρης)
ΣΟΒΑΣ (ασβεστοκονίαμα)
ΣΟΙ (καταγωγή-γένος)
ΣΟΚΑΚΙ (δρόμος)
ΣΟΜΠΑ (θερμάστρα)
ΣΟΥΓΙΑΣ (μαχαιράκι)
ΣΟΥΛΟΥΠΙ (μορφή-σχήμα)
ΤΑΒΑΝΙ (οροφή)
ΤΑΜΠΛΑΣ (αποπληξία-συγκοπή)
TΕΜΠΕΛΗΣ (οκνηρός-ακαμάτης)
ΤΑΠΙ (χωρίς χρήματα)
ΤΑΡΑΜΑΣ (αυγοτάραχο)
ΤΑΣΑΚΙ (σταχτοδοχείο)
ΤΑΧΙΝΙ (αλεσμένο σουσάμι)
ΤΑΨΙ (μαγειρικό σκεύος)
ΤΕΚΕΣ (καταγώγιο)
ΤΕΝΕΚΕΣ (δοχείο)
ΤΕΡΤΙΠΙ (τέχνασμα-απάτη)
ΤΕΦΑΡΙΚΙ (εκλεκτό-αριστούργημα)
ΤΕΦΤΕΡΙ(κατάστιχο)
ΤΖΑΚΙ (παραγώνι)
ΤΖΑΜΙ (υαλοπίνακας-γυαλί)
ΤΖΑΝΑΜΠΕΤΗΣ (κακότροπος-δύστροπος)
ΤΖΟΓΛΑΝΙ (νέος)
ΤΟΠΙ (σφαίρα)
ΤΟΥΛΟΥΜΙ (ασκός)
ΤΟΥΛΟΥΜΠΑ (αντλία)
ΤΟΥΜΠΕΚΙ (σιωπή)
ΤΡΑΜΠΑ (ανταλλαγή)
ΤΣΑΙΡΙ (λιβάδι-βοσκοτόπι)
ΤΣΑΚΑΛΙ (θώς)
ΤΣΑΚΙΡΗΣ (γαλανομάτης)
ΤΣΑΚΜΑΚΙ (αναπτήρας)
ΤΣΑΜΠΑ (δωρεάν)
ΤΣΑΝΤΑ (δερμάτινη θήκη)
ΤΣΑΝΤΙΖΩ (εξοργίζω-προσβάλω)
ΤΣΑΝΤΙΡΙ (σκηνή)
ΤΣΑΠΑΤΣΟΥΛΗΣ (ανοικοκύρευτος-άτσαλος)
ΤΣΑΡΚΑ (επιδρομή-περιπλάνηση)
ΤΣΑΧΠΙΝΗΣ(κατεργάρης-πονηρός)
ΤΣΕΠΗ (θυλάκιο)
ΤΣΙΓΚΕΛΙ(αρπάγη-σιδερένιο άγκιστρο)
ΤΣΙΜΠΟΥΚΙ (καπνοσύριγγα)
ΤΣΙΡΑΚΙ (ακόλουθος)
ΤΣΙΣΑ(ούρα)
ΤΣΙΦΟΥΤΗΣ-ΤΣΙΓΚΟΥΝΗΣ (φιλάργυρος)
ΤΣΙΦΤΗΣ (άψογος-ικανός)
ΤΣΟΜΠΑΝΗΣ (βοσκός-ποιμένας)
ΤΣΟΠΑΝΗΣ (βοσκός)
ΤΣΟΥΒΑΛΙ (σακί)
ΤΣΟΥΛΟΥΦΙ (δέσμη μαλλιών)
ΦΑΡΑΣΙ (φτυάρι-σκουπιδολόγος)
ΦΑΡΣΙ (τέλεια-άπταιστα)
ΦΙΣΤΙΚΙ (πιστάκη)
ΦΛΙΤΖΑΝΙ (κύπελλο)
ΦΟΥΚΑΡΑΣ (κακομοίρης-άθλιος)
ΦΟΥΝΤΟΥΚΙ (λεπτοκάρυο-λευτόκαρο)
ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ (ψωμί)
ΦΥΝΤΑΝΙ(φυτώριο)
ΦΥΤΙΛΙ (θρυαλλίδα)
ΧΑΒΑΣ (μουσικός σκοπός)
XABOYZA (δεξαμενή νερού)
ΧΑΖΙ (ευχαρίστηση)
ΧΑΛΑΛΙΖΩ (συγχωρώ)
ΧΑΛΙ (άθλιο)
ΧΑΛΙ (τάπητας)
ΧΑΛΚΑΣ (κρίκος)
ΧΑΜΑΛΗΣ(αχθοφόρος)
ΧΑΜΠΑΡΙΑ (αγγελία-νέα)
ΧΑΝΙ (πανδοχείο)
ΧΑΠΙ (καταπότι)
ΧΑΡΑΜΙ (άδικα)
ΧΑΡΜΑΝΗΣ (χασισοπότης)
ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΙ (μικρό χρηματικό ποσό)
ΧΑΣΑΠΙΚΟ (κρεοπωλείο)
ΧΑΤΙΡΙ (χάρη)
ΧΑΦΙΕΣ(καταδότης)
ΧΟΥΖΟΥΡΕΜΑ (ανάπαυση)
ΧΟΥΙ (ιδιοτροπία)
ΧΟΥΝΕΡΙ (πάθημα-εξαπάτηση)

10 April 2012

Τίς πταίει;


του Λέανδρου Σλάβη

Όπως γράφτηκε και, στη συνέχεια, έγινε “θέμα της ημέρας” στο διαδίκτυο, με την απογραφή οι υπεραιωνόβιοι, στους οποίους κατέβαλλαν επί σειράν ετών συντάξεις τα ασφαλιστικά ταμεία, μειώθηκαν από 23.550 σε 7.550. Κοντολογίς, δεν ανταποκρίθηκαν στο προσκλητήριο 16.000 υπεραιωνόβιοι (ψευδο)συνταξιούχοι! Μεταξύ τους και ένας “μαθουσάλας” 124 Μαΐων! Από τους εναπομείναντες μακροβιότερος αποδεικνύεται ένας υπέργηρος 111 ενιαυτών.

Μπορεί, ωστόσο, το ενδιαφέρον να επικεντρώθηκε στη διάχυση στην κοινωνία της ροπής εξαπάτησης του κράτους, γιατί, προφανώς, κάποιοι συγγενείς εισέπρατταν για δεκαετίες συντάξεις “μουμιοποιημένων” συνταξιούχων, αλλ’εξίσου, αν όχι πιο ενδιαφέρον, είναι το τι στοίχισε αυτή η ιστορία στο κράτος και, εμμέσως, στην κοινωνία.

Αν υποτεθεί, λοιπόν, ότι για τον καθένα τους το ασφαλιστικό του ταμείο κατέβαλλε τη μηδαμινή μηνιαία σύνταξη των 600 ευρώ, το ετήσιο κόστος για τον καθένα θα ανερχόταν στα (600 x 14 =) 8.400 ευρώ το χρόνο και για όλους μαζί στα (8.400 x 16.000 =) 134.400.000 ευρώ σε σημερινές τιμές. Ναι, πάνω από 134 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο!

Αν, πάλι, υποτεθεί ότι, με μία μετριοπαθή εκτίμηση, αυτή η οικονομική αιμορραγία διαρκούσε 20 περίπου χρόνια κατά μέσον όρο για τον καθένα, τότε η “κομπίνα” κόστισε στα ασφαλιστικά ταμεία (134.400.000 x 20 =) 2.688.000.000 ευρώ, δηλαδή κάπου 2,7 δισεκατομμύρια ευρώ, πολλαπλάσια από την κρατική συμμετοχή στη χρηματοδότηση των μεγάλων έργων που σταμάτησαν και έρριξαν στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους!!! Μπροστά τους, τύφλα να’χουν όλες οι “Siemens” μαζί!

Στην πραγματικότητα η “κομπίνα” κόστισε πολύ περισσότερο τόσο γιατί δεν μπορεί να ήταν μικροσυνταξιούχοι όλα τα “ζόμπι” της κοινωνικής ασφάλισης, όσο και γιατί το πιθανότερο είναι η 20ετία του υπολογισμού να υπολείπεται σημαντικά της πραγματικής διάρκειας της εικονικής παράτασης της ζωής των “συγχωρεμένων”. Πρόσθετα, όλο και κάποια φάρμακα θα γράφονταν στα βιβλιάρια υγείας των και όλο και κάποια κουπόνια κοινωνικού τουρισμού, εισιτήρια θεάτρων κ.λπ. θα μοιράζονταν στο όνομά των. Χώρια το διοικητικό κόστος διαχείρισης των υποθέσεών τους!

Μ’άλλα λόγια, μόνο στη συγκεκριμένη κομπίνα οφείλεται με τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς πάνω από το 1% του “προ-μνημονιακού” δημοσίου χρέους! Χώρια οι τόκοι! Γιατί όλα τα ασφαλιστικά ταμεία είναι ελλειμματικά και, ως γνωστόν, τα ελλείμματά τους τα καλύπτει το δημόσιο, το οποίο, με τη σειρά του, ποτέ δεν είχε πλεόνασμα και δανείζεται για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Αν συνυπολογισθεί το κόστος των επιδομάτων σε “μαϊμού” ανάπηρους, τυφλούς κ.ά. και των λοιπών κρουσμάτων εκμετάλλευσης της διάλυσης του κράτους, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως έφτασε η χώρα εκεί που έφτασε και το πόσοι πολλοί συμμετείχαν στο “φαγοπότι”.

Κουΐζ: Πόσοι από τους ενόχους της απάτης κατέβαιναν στην Πλατεία Συντάγματος και διαδήλωναν “αγανακτισμένοι” με σφιγμένες γροθιές;