Ποιος θέλει να ζήσει για πάντα;

της Νατάσας Μπαστέα, ΤΑ ΝΕΑ, 30/7/2012

«Η πιο μακρά ζωή μπορεί να ξεθωριάσει και να χαθεί», έγραφε ο Θίοντορ Πόουις, «όμως μια στιγμή μπορεί να ζήσει και να γίνει αθάνατη». Οι άνθρωποι είμαστε τόσο ανόητοι ώστε να επιζητούμε την αιώνια ζωή; αναρωτιόταν ο βρετανός συγγραφέας, η επανέκδοση βιβλίων του οποίου έδωσε την ευκαιρία στον φιλόσοφο Τζον Γκρέι, πρώην καθηγητή Ευρωπαϊκής Σκέψης στο London School of Economics, να εξετάσει εκ νέου το παλιό ερώτημα: Θα θέλαμε να ζούμε για πάντα;

Η ερώτηση είναι επίκαιρη, πολύ περισσότερο σήμερα, μια εποχή κατά την οποία κάνουμε τα πάντα για να ζήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Η αναζήτηση της μακροζωίας δεν είναι κάτι καινούργιο. Οι αρχαίοι Κινέζοι αλλά και οι ευρωπαίοι αλχημιστές ονειρεύονταν ένα ελιξίριο που θα έδινε αιώνια ζωή. Στο βιβλίο της Μέρι Σέλεϊ ο Δρ Φρανκεστάιν κυνηγά το όνειρο, εμφυσά και πάλι τη ζωή σε μέρη από σώματα νεκρών. Ομως μόνο πρόσφατα το όνειρο έχει κυριεύσει τις μεγάλες μάζες, με εκατομμύρια ανθρώπους να ακολουθούν δίαιτες και προγράμματα άθλησης με την ελπίδα ότι μπορούν να αναβάλουν τον θάνατο. 

Υπάρχουν κάποιοι που πηγαίνουν ακόμα πιο μακριά - ομάδες ατόμων που βάζουν στην κατάψυξη τις σορούς τους έως ότου η τεχνολογία αναπτυχθεί σε σημείο που να μπορούν να αναβιώσουν ή κάποιοι άλλοι που παίρνουν εκατοντάδες βιταμίνες καθημερινά ενώ κοιτούν προς το μέλλον, σε κάποια στιγμή που θα μπορούν να «φορτώσουν» τον εγκέφαλό τους στον κυβερνοχώρο και να διαφύγουν πλήρως τον θάνατο. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να θεωρήσουμε όλες αυτές τις ιδέες εντελώς ανέφικτες. Ζούμε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη γενιά ανθρώπων και σε αυτή τη διαδικασία δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο όριο.

Ομως, ένα ακόμα πιο ενδιαφέρον ερώτημα είναι το γιατί κάποιος θα ήθελε να ζει για πάντα, αναρωτιέται ο Γκρέι. Στην προσπάθεια να ξεφύγουμε από τον θάνατο, αποπειρώμεθα να υπερβούμε τον φυσικό κόσμο. Πολύ πριν η χρήση της τεχνολογίας για να ξεπεραστεί η θνητότητα έγινε επιστημονικά εφικτή, οι περισσότερες θρησκείες του κόσμου υπόσχονταν κάποιου είδους μεταθανάτια ζωή για τους πιστούς. Αυτό όμως δίνει μια άλλη διάσταση στο ερώτημα: Γιατί τόσο πολλοί θρησκευόμενοι άνθρωποι θέλουν να πιστέψουν ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος;

Στο έργο που έγραψε ο Πόουις το 1927, το «Καλό κρασί του κυρίου Ουέστον», ο ήρωας φθάνει σε ένα χωριό για να πουλήσει κρασιά - είναι όμως, σύμφωνα με τον συγγραφέα, ο Θεός που έρχεται να δει τα δημιουργήματά του συνοδευόμενος από έναν βοηθό που ξέρει τους ανθρώπους. Ο κύριος Ουέστον είναι θλιμμένος και μοναχικός και παρότι συμπαθεί τα δημιουργήματά του, κάποιες φορές τα ζηλεύει κιόλας. Εχει δύο κρασιά να πουλήσει - το ελαφρύ λευκό της αγάπης και το σκούρο κρασί του θανάτου. Οπως λέει ο κύριος Ουέστον σκεφτικός: «Μόνο πλάσματα που ζουν πεπερασμένα μπορούν να κατανοήσουν στιγμές αθάνατης αξίας».

Όταν ακούω για Ολυμπιακούς, το μυαλό μου πάει στην πτώχευση…

της Σοφίας Βούλτεψη, Ελεύθερη Ζώνη, 30/7/2012

Συμφωνήσαμε όλοι πως – αντικειμενικά – η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στη Βρετανία δεν είχε καμιά σχέση με τη δική μας. 

Συμφωνήσαμε επίσης πως η γηραιά Αλβιόνα κατέβαλε κάθε προσπάθεια να παρουσιάσει ένα θέαμα καθαρά βρετανικό, χωρίς καν να τιμήσει την Ελλάδα, όχι μόνο ως γενέτειρα των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και επειδή το Βρετανικό Μουσείο κόβει μονέδα χάρη στα κλεμμένα γλυπτά του Παρθενώνα. 

Συμφωνήσαμε τέλος πως η Βρετανία δεν είναι η γενέτειρα των Ολυμπιακών Αγώνων – παρά την προσπάθεια του Ζακ Ρογκ να τους… μετακομίσει. 

Τα χαρακτηριστικά του 2004: Αυλικός περίγυρος, ντόπες και life style (η επιλογή των
φωτογραφιών και της λεζάντας είναι δική μου και όχι της συγγραφέως του κειμένου)

Δυστυχώς, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνήσουμε και επί μιας σειράς πολύ θλιβερών διαπιστώσεων. 

Όπως, για παράδειγμα, το κόστος των ελληνικών Ολυμπιακών Αγώνων, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. 

Ποσά αστρονομικά, που σήμερα, σε συνθήκες πτώχευσης κράτους και λαού, προκαλούν οργή – πολύ περισσότερο που ουδείς έχει λογοδοτήσει. 

Το τελικό κόστος εξακολουθεί να παραμένει ένα καλά κρυμμένο μυστικό – ο καθένας δίνει το δικό του νούμερο, προσθέτοντας και αφαιρώντας δαπάνες. 

Δεν υπήρξε έργο που να μην υπερέβη τον προϋπολογισμό του κατά δέκα εκ. ευρώ – ήταν ένα είδος… ταρίφας. 

Ο προϋπολογισμός για το Κέντρο Γραπτού Τύπου ήταν 55,6 εκ ευρώ και τελικά κόστισε 66,5 εκ ευρώ. 

Το Κέντρο Αντισφαίρισης στο ΟΑΚΑ από 36,7 εκ. ευρώ έφθασε στα 47,5. 

Το Γυμναστήριο Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης στο Γαλάτσι από 50,2 στα 60,4. 

Το Σκοπευτήριο στο Μαρκόπουλο από 50,5 στα 60,6. 

Το Κέντρο Κολύμβησης στο ΟΑΚΑ από 15 στα 22. 

Οι «βελτιώσεις» στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας από 18,7 στα 29,6. 

Το Ιππικό Κέντρο και ο Νέος Ιππόδρομος από 83,2 στα 110,4 

Η Αισθητική (τρομάρα μας) ενοποίηση στο ΟΑΚΑ και οι Ειδικές κατασκευές: από 80,2 στα 120,2. 

Η αποπεράτωση τον εγκαταστάσεων του Παγκρήτιου από 48,6 στα 63,7. 

Το Παμπελοποννησιακό Εθνικό Στάδιο Πάτρας από 31,1 στα 45,1. 

Το Καυταντζόγλειο Στάδιο από 45,9  στα 67,9. 

Το κόστος των ολυμπιακών έργων αρμοδιότητας ΥΠΕΧΩΔΕ εκτοξεύθηκε από το 1,6 δις ευρώ στα 2,2 και τα έργα αρμοδιότητας υπουργείου Πολιτισμού εμφάνισαν υπέρβαση άνω των 520 εκ ευρώ. 

Για την περίφημη στέγη του Καλατράβα πληρώσαμε καπέλο της τάξης των 115 δις δρχ. 

Η κατασκευή των έργων καθυστέρησε επί τρία χρόνια και στο τέλος αυξήθηκε το κόστος λόγω πίεσης χρόνου, υπερτιμολογήσεων και απευθείας αναθέσεων – αν και η Ελλάδα είχε αναλάβει τους Αγώνες από το 1997. 

Τα δένδρα στο Ολυμπιακό Στάδιο φυτεύτηκαν, ξεράθηκαν (διότι φυτεύτηκαν σε μικρό βάθος) και αγοράστηκαν άλλα, τα οποία ξαναφυτεύτηκαν – άσε που μας είχαν υποσχεθεί 100.000 δένδρα και τελικά βρεθήκαμε μπροστά σε μερικές εκατοντάδες ψωραλέα! 

Το C4I δεν λειτούργησε ποτέ, αλλά ακριβοπληρώθηκε. 

Το περίφημο Ζέπελιν, για το οποίο ξοδεύτηκε πάνω από 1,5 εκ ευρώ δεν πέταξε ποτέ, διότι δεν είχε γίνει πρόβλεψη των καιρικών συνθηκών. 

Η Μαραθώνια Διαδρομή πληρώθηκε 2,5 φορές. Ενώ ήταν γνωστό ότι καρκινοβατούσε, οι πληρωμές στον ανάδοχο γίνονταν κανονικά μέχρι το τέλος Ιανουαρίου 2004. Το ύψος των πληρωμών ανήλθε σε 26.500.000 ευρώ, μεγαλύτερο κατά 3,5 εκ ευρώ από την αρχική σύμβαση. Το συμφωνητικό του έργου, ύψους 23 εκ ευρώ προέβλεπε το δρόμο κατά 5 μέτρα φαρδύτερο. Στο κόστος των 26,5 εκ ευρώ που είχαν πληρωθεί στον έκπτωτο προστέθηκε το κόστος της νέας εργολαβίας ύψους 23 εκ ευρώ. Τελικά κόστισε 1 δις δρχ. ανά χλμ. Και μιλάμε για δρόμο πλάτους 22 μέτρων χωρίς γέφυρες, ανισόπεδους κόμβους ή μεγάλα τεχνικά έργα, που υπό κανονικές συνθήκες δεν έπρεπε να κοστίσει πάνω από 450 εκ δρχ. ανά χλμ. 

Το Τραμ αποδείχθηκε ότι διέθετε «χρυσές ράγες», καθώς μετά από διάφορες καθυστερήσεις και αστοχίες – σχεδιάστηκε χωρίς να… ληφθεί υπόψη η Πύλη του Αδριανού και όταν άρχισαν τα έργα και αυτή (η Πύλη) άρχισε να… κουνιέται, σταμάτησαν και έγινε νέος σχεδιασμός, με νέο κόστος, φυσικά, δηλαδή ένα επιπλέον ποσό 2 δις δρχ. 

Μόνο σε τραμ και προαστιακό, οι υπερβάσεις ξεπέρασαν τα 120 εκ ευρώ! 

Οι υπερβάσεις σε σχέση με τον αρχικό προϋπολογισμό για τα 270 ασθενοφόρα και τις 25 Κινητές Μονάδες του ΕΚΑΒ προκειμένου να καλυφθούν οι αυξημένες ολυμπιακές ανάγκες, έφθασαν στο 45% και στα 6 εκ ευρώ. 

Τα απλά ασθενοφόρα κόστιζαν αρχικώς 52.515,35 ευρώ, αλλά η τιμή τους διαμορφώθηκε στις 69.790 ευρώ. Τα 4Χ4 είχαν αρχικό κόστος 60.055 ευρώ και έφθασαν στις 78.328. Οι Κινητές Μονάδες είχαν αρχικό κόστος 103.120 και αγοράστηκαν 148.960. 

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το πρώτο εξάμηνο του 2004 παρουσιάστηκε αύξηση κατά 26% του ελλείμματος του προϋπολογισμού – υπερέβη κατά 39,7% ή κατά 2,5 δις ευρώ το έλλειμμα που έχει προϋπολογιστεί για ολόκληρο το 2004. 

Ο λόγος; Καλπασμός των δημοσίων δαπανών λόγω των υπερβάσεων σε μισθολογικές δαπάνες και ολυμπιακά έργα. 

Και το χειρότερο: Δεν μας περίσσευαν για να τα πετάμε εδώ κι’ εκεί στους αετονύχηδες. 

Την ίδια ώρα, η χώρα έπαιρνε δάνεια, με εγγύηση μελλοντικά έσοδα του Δημοσίου από τα Κρατικά Λαχεία και τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης, προεισπράττοντας μέρος αυτών των εσόδων και καταβάλλοντας τεράστιες προμήθειες σε διάφορες off shore – με ελληνοπρεπείς, βέβαια, ονομασίες! 

Σημειώστε ότι μελλοντικά έσοδα του Δημοσίου δεσμεύθηκαν μ’ αυτόν τον τρόπο ως το… 2020! 

Και επομένως, τώρα που έχουμε ανάγκη αυτά τα έσοδα, έχουν ήδη γίνει καπνός! 

Ο ίδιος ο Ζακ Ρογκ, σε συνέντευξή του στη βελγική Λε Σουάρ της 8ης  Ιουνίου, δήλωνε πως «οι υπερβάσεις οφείλονται στην ελληνική μεγαλομανία και η ΔΟΕ δεν έχει καμία ευθύνη. Λυπούμαι, αλλά οι Έλληνες πρέπει να τα βάλουν με τον εαυτό τους και να κάνουν μια μακρά αυτοκριτική μετά το τέλος των Αγώνων. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: Οι δημοσιονομικές υπερβάσεις δεν οφείλονται στη ΔΟΕ, διότι εμείς ζητήσαμε από την αρχή λιτές εγκαταστάσεις, που θα ήταν έτοιμες έγκαιρα. Δεν είμαστε εμείς που θέλαμε τη Στέγη Καλατράβα του Ολυμπιακού Σταδίου, η οποία κόστισε 230 εκ. δολ.  Επιμείνανε και δεν μπορούσαμε να έλθουμε σε αντίθεση με τις αποφάσεις της κυβέρνησης ενός κυρίαρχου κράτους. Αλλά να μην έρθουν να μας πουν ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες κόστισαν ακριβά κοιτώντας μας στα μάτια»! 

Αν σ’ όλα αυτά προσθέσετε ότι εκείνη την περίοδο πληροφορηθήκαμε πως είχε δοθεί υπόσχεση τους παίκτες της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου να… λάβουν ως πριμ 1 εκ ευρώ έκαστος, όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα του τελικού με την Πορτογαλία και μετά έγινε καυγάς επειδή η τότε κυβέρνηση δεν τα έδινε, μπορούμε μια χαρά να καταλάβουμε γιατί πτωχεύσαμε – πολύ περισσότερο που τελικά έγινε… συμβιβασμός και αρκέστηκαν σε συνολικό πριμ 4 εκ ευρώ! 

Υπενθυμίζω ότι τον περασμένο Φεβρουάριο ο Μάριο Μόντι έλαβε την απόφαση να αποσύρει την υποψηφιότητα της Ιταλίας για τους Αγώνες του 2020. 

Η πρόβλεψη κόστους ήταν 4,7 δις ευρώ, δηλαδή πολύ λιγότερα από ό,τι η Ελλάδα ξόδεψε για τους Αγώνες του 2004 

Υπενθυμίζω επίσης πως η Βρετανία ανέλαβε τους Ολυμπιακούς Αγώνες με την δημόσια υπόμνηση προς όλους πως η Ελλάδα αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν. 

Αυτά, διότι ακούμε δεξιά-αριστερά διάφορα για επαχθή χρέη – ενώ επαχθείς είναι αυτοί που τα δημιούργησαν. 

Και επειδή η Ελλάδα γέννησε μεν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά είναι και η χώρα που περισσότερο κερδοσκόπησε πάνω τους.

(βλέπε επίσης >>>)

Ιερές Βλακείες

Βιβλία, βιλία

Θεέ, θεέ, είσαι εδώ; Ζούμε χωρίς θεό; Εν Αρχή… Πώς ξεκινήσαμε; Πώς πορευτήκαμε ιστορικά; Πώς καταντήσαμε έτσι; 

Η βασιλεία των ουρανών αντιμετωπίζει την Ανθρώπινη ελευθερία. Εμπιστευόμαστε την ιστορία, τις κοινωνικές Ανάγκες, προβληματιζόμαστε με την ελλιπή γνώση, αντιστεκόμαστε στην Αδυναμία της ύπαρξης και με σκωπτική, σατιρική διάθεση, με αναγέλασμα, όμως πάντα με αξιόπιστες πηγές, γνωρίζουμε τους πολλούς θεούς και τα ατελείωτα κόλπα, τη χριστιανική Αθλιότητα, το φασισμό των ιδεών, την εξωφρενική “Ανάσταση”.

Ποια Ανάσταση και ποια Αποκάλυψη λοιπόν μας ταιριάζει; Τα μεγάλα Α ζητούν απαντήσεις. Γιατί πιστεύουμε ακόμα;

Προτείνονται ορθολογικά βήματα πάνω σε θρησκευτικά Ατοπήματα κι έναν Ιησού μιας… παρθένας Μαρίας.

“Η αλήθεια είναι πως, απέναντι σε τέτοια ζητήματα που τα πληρώνουμε ακριβά, δεν πρέπει να αδιαφορούμε. Πολύ περισσότερο όταν αυτά βλάπτουν…”

Η συνέχεια… μετά τις οδηγίες χρήσης!

Παρουσίαση του συγγραφέα:

Ο Στέλιος Κανάκης γεννήθηκε το 1956 στην Αθήνα. Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα εργάζεται στο χώρο του βιβλίου. 

Στοιχεία για το βιβλίο:

ISBN: 978-960-417-310-5,  Έκδοση: 2010, Εκδόσεις: Εμπειρία Εκδοτική 

Μισθοί και συντάξεις σε δραχμές

PolisPress, 23/7/2012

«Δεν πρέπει να δοθεί περαιτέρω βοήθεια στην Ελλάδα» υποστηρίζει επίσης ο Γενικός Γραμματέας των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) Α.Ντόμπριντ.Ο ίδιος αποκαλεί πολιτικούς νάνους τους Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και Χέρμαν Φαν Ρομπάι.

Ο Γενικός Γραμματέας των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) Αλεξάντερ Ντόμπριντ προτείνει το ελληνικό κράτος να ξεκινήσει να πληρώνει το 50% των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων και άλλα έξοδα σε δραχμές, προκειμένου η επιστροφή στο παλιό νόμισμα να γίνει ήπια και όχι με «σκληρή τομή».

Σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται στην «Welt am Sonntag», ο κ. Ντόμπριντ επαναφέρει το θέμα της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, με συγκεκριμένα βήματα.

Στην περίπτωση της Αθήνας, «φτάσαμε στο όριο υποστολής. Δεν πρέπει να δοθεί περαιτέρω βοήθεια. Για την Ελλάδα υπάρχουν άλλες λογικές εναλλακτικές. Χρειαζόμαστε επειγόντως έναν οδικό χάρτη για την Ελλάδα, ο οποίος θα ρυθμίζει την έξοδο από την ΟΝΕ, αλλά και την δυνατότητα επανένταξης, εφόσον πληρούνται τα απαραίτητα κριτήρια.

Ο κ. Ντόμπριντ ζητεί ακόμη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εκπονήσει σχέδιο για τη μείωση του μεγέθους της Ευρωζώνης.

«Αυτό θα ήταν μια πιο σκόπιμη ασχολία από το να σκέπτεται ποιες εθνικές αρμοδιότητες θα μεταφέρει στη συνέχεια στο ευρωπαϊκό επίπεδο», σημειώνει και εκφράζει την ανησυχία του ακόμη και για το γεγονός ότι πρόσωπα στην κορυφή των ευρωπαϊκών οργανισμών θεωρούν ως πανάκεια τη λύση της «περισσότερης Ευρώπης».

Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν Φαν Ρομπάι αποδεικνύουν ότι «ανεβάζοντας πολιτικούς νάνους σε σκάλες, δεν προκύπτουν γίγαντες», δηλώνει χαρακτηριστικά.

Πήραν την Πόλη, πήραν και το ωμέγα...

του Παντελή Μπουκάλα, Καθημερινή, 22/7/2012 Λήμμα «φωνήεν». Αντιγράφω προσεχτικά το ερμήνευμα που δίνει το λεξικό: «Κάθε ηχηρός φθόγγος που μπορεί να σχηματίσει μόνος του συλλαβή και που παράγεται με την ελεύθερη διέλευση (χωρίς πρόσκρουση σε φραγμό ή στενό) του εκπνεόμενου αέρα από τον λάρυγγα και τη στοματική κοιλότητα: η Ελληνική γλώσσα φωνητικώς έχει πέντε φωνήεντα (τα /α/, /e/, /i/, /o/, /u/) τα οποία δηλώνονται στη γραφή με 7 (φωνητικά) γράμματα (τα α, ε, η, ι, ο, υ, ω)». Ορίστε; Μόνο πέντε φωνήεντα έχει η ελληνική γλώσσα; Οχι εφτά; Ποιος αρνησίγλωσσος και αρνησίπατρις λέει όλα τούτα τα απίστευτα; Ποιο όργανο του κισινγκερισμού γράφει αυτά τα ανελλήνιστα και κερκοπορτικά, διευκολύνοντας τους πολέμιους του πολιτισμού και της γλώσσας μας να μας πλήξουν στο είναι μας, να διαλύσουν τις αντιστάσεις μας, να μας υποδουλώσουν πνευματικά; Ο υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων και Διά Βίου Μάθησης επί πρωθυπουργίας Λουκά Παπαδήμου τα λέει όλα αυτά. Ο κ. Γιώργος Μπαμπινιώτης. Και τα λέει στο Λεξικό του με τις τόσες εκδόσεις και πωλήσεις, που χαρακτηρίζεται ευρέως εθνικό (πιθανότατα και από ανθρώπους που δεν το έχουν φυλλομετρήσει καν) και προβάλλεται σαν αναμφισβήτητη αξία, ακόμα και σίριαλ. Λοιπόν; Ολετήρας και ο κ. Μπαμπινιώτης; Ε, τι άλλο; Αφού δεν του έφταναν όσα λέει στο Λεξικό του, ούτε τα ίδια κι απαράλλαχτα που γράφει στη Γραμματική Κλαίρη - Μπαμπινιώτη, αλλά έσπευσε προχθές να γράψει και τα εξής στην ιστοσελίδα του: «Προσοχή! Είναι κρίμα -αν όχι ντροπή- να ξαναγυρίσουμε σήμερα, στον 21ο αιώνα, στα λάθη, δηλαδή στη σύγχυση φθόγγων και γραμμάτων ή, αλλιώς, στη σύγχυση προφοράς και γραφής, που γίνονταν στις παλαιότερες γραμματικές. Εχουμε τόσα άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσουμε». Και πράγματι έχουμε πολλά και σοβαρότατα προβλήματα να αντιμετωπίσουμε πριν χρειαστεί να κατασκευάσουμε (για τις ανάγκες της αγιάτρευτης ιδεοληψίας μας) ένα ψευτοπρόβλημα με τον σπαραξικάρδιο τίτλο «Μας κλέβουν τα φωνήεντα και τα σύμφωνά μας», τον παιδαριωδώς συνωμοσιολαγνικό υπότιτλο «Οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης της ελληνικής γραμματικής» και τον επιστημονικώς έγκυρο επίτιτλο «Τρίζουν τα κόκαλα του Πλάτωνα». Εχουμε να αντιμετωπίσουμε το πραγματικό πρόβλημα της υποκλοπής της περιουσίας μας με τα αλλεπάλληλα χαράτσια και τις ατέλειωτες μειώσεις. Να πολεμήσουμε την υποκλοπή του αυτοσεβασμού μας, έτσι όπως φίλοι και πιστωτές μάς μεταχειρίζονται σαν τεμπέληδες της εύφορης Ελλάδας (το ελαφρότερο) ή σαν διεφθαρμένους μέχρις ενός και μέχρι το κόκαλο. Και να αναιρέσουμε την υποκλοπή της εθνικής μας κυριαρχίας,  ομολογημένη άλλωστε από την κ. Μέρκελ αλλά και από τους εν Ελλάδι παντοειδείς μερκελόφρονες. Αλλά να που οι γλωσσαμύντορες ανακάλυψαν άλλη μία συνωμοσία εις βάρος του έθνους και της γλώσσας μας, η οποία, «ως γνωστόν», είναι γλώσσα «παμμήτειρα», η μοναδική «μαθηματική»,   «μουσική», «νοηματική» κ. λπ. Με πρώτη   «βολή» τη διαμαρτυρία μιας δασκάλας που, καταπώς φαίνεται, δεν είχε κατανοήσει τι διδάχτηκε στην Ακαδημία της, και, ως εκ τούτου, δεν κατανοούσε επί σειρά ετών και τι λαθεμένο δίδασκε στα παιδιά που περνούσαν από την τάξη της, ξέσπασε πόλεμος με πρωτοσέλιδα αναθέματα από όλες τις εκδοχές του «γαλάζιου» κιτρινισμού και με αβυσσαλέο φανατισμό (ισοβαθή της αμάθειας) από τα κατάμαυρα μπλογκ της επαγρυπνούσας εθνικοφροσύνης· αμέτρητα τα μπλογκ αυτά, σκέπασαν με τη χλαπαταγή τους τις επιστημονικά ενήμερες απόψεις που διατυπώθηκαν σε άλλα ιστολόγια, όπως στου Νίκου Σαραντάκου.  Ποια τα όπλα των γλωσσαμυντόρων; Τα συνήθη: η ημιμάθεια ή και η πλήρης άγνοια, η ελληνοκαπηλεία, η χυδαία διαστρέβλωση των δεδομένων, η δημαγωγία, η απύθμενης επιπολαιότητας συνωμοσιολογία, το μίσος κατά των επιστημόνων, ή τέλος πάντων η λαϊκιστική εχθρότητα κατά των ειδικών. Την εχθρότητα αυτή κήρυξε και ο λογιοφέρνων Βύρων Πολύδωρας· είτε πεισμωμένος επειδή δεν έγινε πρόεδρος της Βουλής είτε για να προλάβει τους άλλους ψηφοθηρούντες γλωσσομάχους του χώρου του, Αδώνιδες και λοιπούς, έσπευσε να ξιφουλκήσει πρώτος. Να καταθέσει ερώτηση στη Βουλή (στο στυλ που είχε εκείνο το ανεπανάληπτο «Πού πάμε βρε, πού πάμε!» του Βασίλη Αυλωνίτη) και, σαν κάτι ανάμεσα σε Τυρταίο και Ρήγα Φεραίο, να σαλπίσει: «Ελληνες, γρηγορείτε!». Φυσικά και πρέπει να γρηγορούμε. Ωστε ν’ ακούμε με ευλάβεια όχι τις φαντασιώσεις μας αλλά την Ιστορία, που έχει λ. χ. να μας πει ότι η προσωδία άρχισε να χάνεται πριν εμφανιστεί επί Γης ο Ιησούς Χριστός, και μόνο ο Διονύσης Σαββόπουλος πίστεψε κάποια στιγμή ότι συλλαβίζουμε ακόμα τα μακρά και τα βραχέα δίχως καν να το καταλαβαίνουμε. Ν’ ακούμε και τους όντως ειδήμονες, γλωσσολόγους, φιλολόγους, γραμματολόγους εν γένει, που βουτάνε τη γλώσσα τους στο μυαλό τους πριν πουν οτιδήποτε.  Ετούτη μάλιστα τη φορά, και αντίθετα με ότι συνέβη σε άλες φάσεις του άλυτου καταπώς φαίνεται γλωσσικού μας προβλήματος, δεν υπάρχει η παραμικρή ενδοφιλολογική διχογνωμία, όπως έδειξε και το κείμενο των 140 απελπισμένων (από την επέλαση του ανορθολογισμού) γλωσσολόγων. Ολοι πρεσβεύουν και υποστηρίζουν το ίδιο, αυτονόητο άλλωστε: Αυτό που ακούνε τα αυτιά μας, το όμικρον δηλαδή σαν /ο/ και το ωμέγα πάλι σαν /ο/ και όχι σαν /οο/, όπως το ακούει ίσως ο κ. Βύροον. Αυτό που έγραψε στη δική του Γραμματική, το 1940, ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης - ένας εθνοπροδότης κι αυτός, όπως δείχνει το όμικρον του μικρού του ονόματος. Το ότι όλοι διαθέτουμε γλώσσα και μιλάμε δεν μας καθιστά γλωσσολόγους, ακριβώς όπως δεν μας καθιστά πνευμονολόγους το ότι διαθέτουμε πνευμόνια και ανασαίνουμε. Το ότι κάποτε καθίσαμε σε θρανία και κάτι μάθαμε δεν μας εξασφαλίζει τη διά βίου κατοχυρωμένη γνώση· και όχι μόνο επειδή η μνήμη ατονεί και αστοχεί, αλλά και επειδή οι επιστήμες δεν μένουν καθηλωμένες· εξελίσσονται και ενίοτε αυτοανατρέπονται· οφείλουμε λοιπόν να ανανεώνουμε τη γνώση μας αν θέλουμε να ’χει κάποιο έρεισμα η γνώμη μας. Το ότι είμαστε πολιτικοί και διαθέτουμε υπέρογκη «πολιτική βούληση» δεν σημαίνει ότι δικαιούμαστε να δηλώνουμε και αυθεντίες της γλωσσολογίας, αποστομώνοντας είκοσι Σωσύρηδες και τριάντα Τριανταφυλλίδηδες.  Τέλος, το ότι είμαστε «έγκριτοι δημοσιογράφοι» (και) του ραδιοφώνου δεν σημαίνει ότι είμαστε σπεσιαλίστες της φωνολογίας. Πριν χτυπήσουμε εθνικό συναγερμό λοιπόν, χρήσιμο και αυτοπροστατευτικό θα ήταν να ανοίξουμε μια Γραμματική, να μάθουμε τι εστί δίγραμμα. Χρήσιμο θα ήταν δηλαδή να προσκρούουν σε κάποιο φραγμό μέσα μας οι λέξεις πριν ξεφύγουν αγριεμένες ή απλώς ανόητες.

Ο εθνικός κλαυσίγελως...

της Ζέζας Ζήκου, Καθημερινή, 17/7/2012

Ο Γιώργος Παπανδρέου ετοιμάζει τις βαλίτσες του για μια σειρά διαλέξεων στο Kennedy School of Government του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, έγραψαν τα ΝΕΑ. Στα θέματα που θα αναπτύξει περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων οι επιπτώσεις της κρίσης στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, οι συστημικές αδυναμίες της Ευρωζώνης, καθώς και προτάσεις για τις αναγκαίες θεσμικές αλλαγές στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι τόσο κωμικά όλα αυτά, που σου ’ρχεται να κλάψεις. Η στήλη, πάντως, προτείνει στον κ. Παπανδρέου να αναπτύξει οικεία θέματα, όπως «Ελλάδα: Μια χώρα με νόμισμα το ευρώ που την πτώχευσαν έναντι του λαού της...». Η θανάσιμη διασύνδεση της αναδιάρθρωσης του χρέους (PSI), που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα μιας διαδικασίας πτώχευσης, με τη δανειακή σύμβαση και τα Μνημόνια οδηγεί τη χώρα στη χρεοκοπία. Σε συνδυασμό με τη διαβόητη εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή μια υποτίμηση χωρίς εκείνους τους ανεξάρτητους μηχανισμούς που επιτρέπουν την υποτίμηση του νομίσματος, προκαλεί την εσωτερική πτώχευση της χώρας. Το αποτέλεσμα ήταν απολύτως προβλέψιμο. Η χώρα ασφυκτιά, η κοινωνία αντιδρά και όσο η κοινωνία αντιδρά, η χώρα θα παραλύει. Εδώ και πολλούς μήνες γράφουμε ότι το εφιαλτικό σενάριο για την Ελλάδα είναι το ενδεχόμενο τα σκληρά μέτρα να μην αποδώσουν. Τότε είναι που η ασφυξία οδηγεί στη φτωχοποίηση. Ο μηχανισμός των χρεών είναι η σύγχρονη μάστιγα που εγκλωβίζει τους λαούς, καθώς χάνεται ο έλεγχος των περιουσιακών στοιχείων και των βασικών υποδομών μιας χώρας και οδηγούν στον οικονομικό μαρασμό. Ενα ακόμη προσφιλές θέμα θα ήταν το «Ποιος έφερε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην Ευρωζώνη...». Η Ιστορία θα αναζητήσει κάποτε για να φορτώσει με ευθύνες τον Γιώργο Παπανδρέου και την ομάδα του, που μας έμπλεξαν στην υπόθεση του ΔΝΤ, είτε επειδή το θεωρούσαν σωστό είτε επειδή πίστευαν ότι θα το χρησιμοποιούσαν ως μπλόφα. Τις τότε στενές σχέσεις του πρώην πρωθυπουργού με τον Ντομινίκ Στρος-Καν και τις φημολογούμενες εισηγήσεις του Αμερικανού νομπελίστα οικονομολόγου Στίγκλιτζ, ότι «εκεί που φτάσατε, συμφέρει το ΔΝΤ», τις γνωρίζουμε όλοι. Ακόμη θυμάμαι το σχόλιο της Le Monde ότι, με αφορμή την Ελλάδα, οι Αμερικανοί «έφεραν τον μεγάλο, κακό λύκο (το ΔΝΤ) στο ευρωπαϊκό μαντρί», ενώ κύριο άρθρο της ίδιας εφημερίδας διεκτραγωδούσε το «Ευρώ made in USA». Ο τότε Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί είχε αντιδράσει σε κάθε ρόλο του ΔΝΤ εντός Ευρωζώνης, θεωρώντας μια τέτοια εξέλιξη πολιτική ταπείνωση και επικίνδυνο δεδικασμένο, που θα έδινε στον παγκόσμιο δανειστή με έδρα την Ουάσιγκτον «πάτημα» στην οικογένεια του ευρώ. Ολα αυτά, βέβαια, πριν από τον ξεπεσμό του Ντομινίκ. Και για να μην κοροϊδευόμαστε, όπου έχει πάει να «σώσει» το ΔΝΤ, υπάρχουν δύο φάσεις: στην πρώτη φάση γίνονται οι περικοπές μισθών, οι απολύσεις και η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Στη δεύτερη φάση, οι «σωτήρες» περνούν στο βασικό πιάτο, που δεν είναι άλλο από την ιδιωτικοποίηση του κράτους – η περιουσία και η λειτουργία του οποίου περνούν κατά κανόνα σε ξένες επιχειρήσεις. Την πρώτη φάση τη ζούμε ήδη στο πετσί μας. Τη δεύτερη φάση θα αρχίσουμε να τη βιώνουμε προσεχώς. Η κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα σε σούπερ ιδιωτικοποιήσεις. Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι τίποτε άλλο από την πώληση των «ασημικών», όπως έλεγαν παλιότερα τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ, όταν όμως και τα δύο κόμματα ήταν στην αντιπολίτευση.

Αυστρία: Ελληνική αντίδραση περί απόσχισης της Ικαρίας

Καθημερινή, 17/7/2012

Την άμεση αντίδραση της ελληνικής πρεσβείας στην Αυστρία, προκάλεσε το σημερινό πρωτοσέλιδο της αυστριακής λαϊκής εφημερίδας «Heute», σύμφωνα με το οποίο η Ικαρία επιθυμεί την «απόσχισή» της από την Ελλάδα και την «προσάρτησή» της στην Αυστρία. Το δημοσίευμα, που αναπαρήχθη από άλλα αυστριακά ΜΜΕ -ακόμη και από την ιστοσελίδα της αυστριακής δημόσιας ραδιοτηλεόρασης- οδήγησε την ελληνική πρεσβεία στο να εκδώσει οργίλη ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία «Η Ικαρία είναι αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής επικράτειας και δεν υπάρχει καμία λήγουσα συμφωνία ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και στο νησί. Στις 17 Ιουλίου 2012 γιορτάζεται η 100η επέτειος της επανάστασης, με την οποία το νησί του Ανατολικού Αιγαίου, η Ικαρία, απέκτησε την ανεξαρτησία της από το οθωμανικό κράτος. Με τη Συνθήκη της Λοζάνης του 1923, επιβεβαιώνεται στο άρθρο 12 ότι τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, μεταξύ των οποίων και η Ικαρία, ανήκουν στην Ελλάδα». Στο δημοσίευμα της «Χόιτε», με τίτλο «Χρεοκοπημένοι Έλληνες - Το πρώτο νησί διακοπών θέλει να ανήκει μελλοντικά στην Αυστρία» και υπέρτιτλο «Πρωτάκουστο πολιτικό γεγονός: Η Ικαρία σχεδιάζει δημοψήφισμα για απόσχιση από την Αθήνα», υποστηρίζεται πως στην Ικαρία, οι κάτοικοί της με τον δήμαρχό της Χριστόδουλο Σταφρινάδη, εξαιτίας της δυσαρέσκειας με την Αθήνα, θέλουν να προσαρτηθούν στην Αυστρία. Παρατίθενται μάλιστα στοιχεία του «αυστροελληνικού καλοκαιρινού παραμυθιού», δηλαδή του νησιού με τα 255 τετραγωνικά χιλιόμετρα έκταση, τις «θαυμάσιες παραλίες», τη μέση ετήσια θερμοκρασία των 19 βαθμών, τους 9.000 κατοίκους του «που τώρα κηρύσσουν επανάσταση» λέγοντας δημόσια «Αντίο Αθήνα, θα πάμε στην Αυστρία». Στο δημοσίευμα αναφέρονται και «ιστορικά» στοιχεία για την απόκτηση της ανεξαρτησίας του νησιού, αλλά και για τη δήθεν λήξη με τη σημερινή ημέρα, 17 Ιουλίου, της 100ετούς συνθήκης παραμονής στην Ελλάδα, όπως επίσης και δηλώσεις κάποιου ανώνυμου εκπροσώπου του δημάρχου περί «δυνατότητας των νησιωτών να καθορίσουν εκ νέου το μέλλον τους και, επειδή τους έχει ξεχάσει η Αθήνα, να σκέφτονται την ένταξή τους στην Αυστρία». Φιλοξενούνται, τέλος, δηλώσεις διεθνολόγου, καθηγητή του Πανεπιστημίου της αυστριακής πόλης Λιντς, ο οποίος αποφαίνεται ότι δεν θα υπήρχε πρόβλημα για μια ένταξη της Ικαρίας στην Αυστρία, αρκεί φυσικά να υπήρχε η συγκατάθεση για κάτι τέτοιο του Αυστριακού ομοσπονδιακού προέδρου, ο οποίος θα έπρεπε να υπογράψει μια σχετική συμφωνία με το νησί, βασιζόμενη στις αρχές του Διεθνούς Δικαίου. Ως προς το αν η Ικαρία θα γινόταν αυτόματα το δέκατο ομόσπονδο κρατίδιο της Αυστρίας, ο καθηγητής λέει πως θα πρέπει να αλλάξει το αυστριακό Ομοσπονδιακό Σύνταγμα, το οποίο προβλέπει εννέα ομόσπονδα κρατίδια, ενώ, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, η Βιέννη θα έπρεπε να αναλάβει και το ποσοστό του συνολικού ελληνικού χρέους, που αντιστοιχεί στους Ικαριώτες, περίπου 250 εκατομμύρια ευρώ.

Τα φωνήεντα και οι συνήθεις «ανθέλληνες»

του Παντελή Μπουκάλα, Καθημερινή, 17/7/2012

Καχύποπτοι όπως είμαστε, για λίγα πράγματα εμφανιζόμαστε πλειοψηφικά βέβαιοι. Πρώτον, ότι ο Θεός είναι Ελληνας, ιδίως όταν τα εθνικά μας χρώματα μάχονται σε κάποιο αθλητικό πεδίο, γήπεδο ποδοσφαίρου, κλειστό του μπάσκετ, πισίνα του πόλο κ.τ.λ. Δεύτερον, ναι μεν δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι λαοί, πάντως εμείς είμαστε ανώτεροι των μεταναστών (αυτό δήλωσε το 63% εξ ημών σε πρόσφατη έρευνα). Δηλαδή -και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε- είμαστε Ο Ανώτερος Λαός. Πεποίθηση τρίτη: η γλώσσα μας είναι η αρχαιότερη και πλουσιότερη στον κόσμο («έχει εκατομμύρια λέξεις», όπως λένε όσοι από εθνικόφρονη ασχετοσύνη μετρούσαν ξεχωριστή λέξη καθέναν από τους εκατό τύπους με τους οποίους εμφανίζεται ένα ρήμα κλινόμενο σε όλους τους χρόνους και τις εγκλίσεις), η μόνη με ενσωματωμένα κρυφά νοήματα, η μόνη μουσική, η μόνη συμβατή με τα κομπιούτερ (εξού και ο θρυλικός έρως του Μπιλ Γκέιτς), η μόνη που βρίσκεται χαραγμένη πάνω σε Ούφο (το γράμμα έψιλον...), αλλά και πάνω στον Αρη (τον πλανήτη, όχι την ομάδα της Θεσσαλονίκης)..  Και επειδή όλ’ αυτά είναι νόμοι της φύσεως, ιδού και ο «νόμος της πολιτικής», στον οποίο επίσης πλειοψηφικά πιστεύουμε: με αρχηγό τον Χένρι Κίσινγκερ (εκείνον με τις γνωστές δηλώσεις που δεν έγιναν ποτέ, αλλά τι σημασία έχει), μυριάδες ανθέλληνες, σιωνιστές, μασόνοι, εαμοβούλγαροι, κουάκεροι, ιλουμινάτοι, μπιλντερμπεργκιανοί και λοιποί βδελυροί πάνε να μας φάνε ό,τι πολυτιμότερο: τη γλώσσα μας. Τ’ ακούς μάλιστα αυτό από ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς που μόνοι τους διάλεξαν μη ελληνικό όνομα και δεν τους το επέβαλε κανένας ανθέλλην συνωμότης, και δεν ξέρεις ποια υποχρέωση προηγείται: του γέλιου ή του κλάματος. Τώρα λοιπόν μας κλέβουν τα ιερά μας φωνήεντα. Αυτό κατανόησε μια δασκάλα, ανίκανη να δει τη διαφορά ανάμεσα στους ήχους και τα γράμματα, παρότι τη διδάχτηκε. Αυτό διαλαλούν τα μπλογκ του αγριολαϊκισμού και οι εφημερίδες του εθνικόφρονος κιτρινισμού. Αυτό διακηρύσσουν οι εκπομπές όσων δημοσιογράφων έχουν μόνο τους εφόδιο την παντογνωσία τους. Αυτό βροντοφωνάζει ο φιλολογών Βύρων Πολύδωρας, που κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή... Δεν το πιστεύουν βέβαια αυτό 140 γλωσσολόγοι, που, έντρομοι από την καταιγίδα της αγράμματης εθνικοφροσύνης, δημοσιοποίησαν σχετικό κείμενο. Για να θυμίσουν (εις μάτην φοβάμαι) όσα αποτελούν κοινό επιστημονικό κτήμα χρόνια τώρα: ότι άλλο η γραφή κι άλλο η φωνή, ότι τα φωνήεντα της Αρχαίας είναι εφτά, της δε Νέας πέντε, αφού χάθηκε η προσωδία. Εχουν δίκιο οι γλωσσολόγοι μας. «Ευτράπελα» είναι όλα τούτα, καταγέλαστα.  Αλλού όμως. Οχι εδώ. Οχι στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας όπου συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε σαν σοβαρό πολιτικό (και επιπλέον γραμματιζούμενο) τον υφυπουργό που άλλαξε τις πινακίδες για να τις βλέπει πολυτονικές στη δίμηνη θητεία του και να νιώθει Σωκράτης - τουλάχιστον. Εχει σημασία που ο Σωκράτης δεν σκάμπαζε από τόνους και πνεύματα, αφού δεν υπήρχαν στον καιρό του; Τι; Τα ’χαν αρπάξει οι Πέρσες;

Χριστιανικές συμβουλές

Μάγκες και εκατομμύρια

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου , EBR-blog, 9/7/2012

Από τα αστυνομικά δελτία των τριών τελευταίων μηνών προκύπτει ότι κάπου 260 Νεοέλληνες, «επώνυμοι» και μη, συνελήφθησαν για χρέη προς το Δημόσιο τα οποία ξεπερνούν τα 510 εκατ. ευρώ –ήτοι, σχεδόν 2 εκατ. ευρώ ανά οφειλέτη. Μαθαίνω ταυτοχρόνως ότι τα συνολικά χρέη προς το Δημόσιο ανέρχονται στα 70 δισεκατ. ευρώ, δηλαδή αντιπροσωπεύουν το 20% του δημοσίου χρέους της χώρας. 

Δεν είναι περίεργο ότι για τα ποσά αυτά κανένας αντιμνημονιακός ρήτορας δεν λέει κουβέντα; Γιατί άραγε; Η απάντηση είναι απλή. Διότι οι μεγάλοι φοροκλέφτες ψηφίζουν αντιμνημονιακά. Υπολογίζονται δε γύρω στις 200.000. Αποτελούν μία σημαντική δύναμη, η οποία δεν έχει καμμιάν απολύτως όρεξη να δει το φορολογικό μας σύστημα να εκσυγχρονίζεται, όπως προτείνει η τρόϊκα. Επίσης, αυτός ο εσμός φοροκλεπτών πνέει μένεα που κάποια μέλη του συλλαμβάνονται –αλλά ποτέ δεν μαθαίνουμε αν έβαλαν το χέρι στην τσέπη ή όχι. 

Μαθαίνω επίσης από τις υπηρεσίες του ΙΚΑ ότι τα 20 τελευταία χρόνια 16.000 υπεραιωνόβιοι συνταξιούχοι, ανύπαρκτοι κατά τα λοιπά, εισέπρατταν συντάξεις. Αν λοιπόν υποτεθεί ότι το ασφαλιστικό του ταμείο κατέβαλλε για τον καθένα τους την μηδαμινή μηνιαία σύνταξη των 600 ευρώ, το ετήσιο κόστος για τον καθένα θα ανερχόταν στα (600 x 14 =) 8.400 ευρώ τον χρόνο και για όλους μαζί στα (8.400 x 16.000 =) 134.400.000 ευρώ σε σημερινές τιμές. Ναι, πάνω από 134 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο! Αν πάλι υποτεθεί με μία μετριοπαθή εκτίμηση ότι η οικονομική αιμορραγία διαρκούσε περίπου 20 χρόνια κατά μέσον όρο για τον καθένα, τότε η «κομπίνα» κόστισε στα ασφαλιστικά ταμεία (134.000.000 x 20 =) 2.688.000.000 ευρώ, δηλαδή κάπου 2,7 δισεκατομμύρια ευρώ –πολλαπλάσια από την κρατική συμμετοχή στην χρηματοδότηση των μεγάλων έργων, που σταμάτησαν και έρριξαν στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους! Μπροστά τους, τύφλα να’ χουν όλες οι Ζήμενς μαζί! 

Όμως, αυτά είναι ψιλά γράμματα όταν διαβάζει κανείς ότι στις περιοχές όπου έχουν εντοπισθεί οι περισσότερες απάτες με συντάξεις οι «αντιμνημονιακοί» πήραν ποσοστά ρεκόρ. Όχι παίζουμε…

Το κόκκινο και το μπλε χάπι

του Νικου Χρυσολωρα, Καθημερινή, 11/7/2012

Πριν από λίγες ημέρες, βρέθηκα σε μία παρέα Ελλήνων εκπατρισμένων που ζουν στις Βρυξέλλες. Εργάζονται ως εμπειρογνώμονες στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, άλλοι ως στελέχη του ιδιωτικού τομέα ή ερευνητές σε δεξαμενές σκέψεις. Πολύγλωσσοι, από 30 έως 37 ετών, με αρκετά πτυχία και πιστοποιητικά για να γεμίσουν τους τοίχους του γραφείου τους, εύκολα θα μπορούσε να τους κατατάξει κανείς στο πιο δυναμικό κομμάτι της ελληνικής μεσαίας τάξης. Οπως ήταν αναμενόμενο, η συζήτηση στράφηκε γρήγορα στην Ελλάδα. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι πήραν την απόφαση να φύγουν πολύ προτού ξεσπάσει η κρίση. Ολοι τους θεωρούν, μάλιστα, ότι σε κρίση βρισκόμασταν ούτως ή άλλως, πολύ πριν από την ύφεση.

«Από μικρός διαισθανόμουν ότι κάτι δεν πάει καλά σε αυτή τη χώρα και προσπαθούσα να βρω ευκαιρίες να βγω έξω. Δεν μπορούσα να διευκρινίσω τι είναι αυτό ακριβώς που με ενοχλεί», έλεγε ένας τριαντάρης της παρέας. «Ομως το σημείο καμπής ήταν οι φωτιές του 2007, όταν ανέβηκα στην ταράτσα του σπιτιού μου και είδα την Πάρνηθα». Για έναν φίλο του, το αντίστοιχο περιστατικό ήταν τα «Δεκεμβριανά» που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου, το 2008. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτό που αποκαλύφθηκε ήταν ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός, ότι κάτω από την «κρούστα» της 15ετούς συνεχούς μεγέθυνσης του ΑΕΠ, το κράτος δεν μπορούσε να ανταποκριθεί ούτε καν στα στοιχειώδη καθήκοντά του.

Οι ιστορίες τους μου θύμισαν την ταινία «Μάτριξ» των αδελφών Γουακόφσκι (1999): ο πρωταγωνιστής της ταινίας, Νίο, αντιλαμβάνεται βαθιά μέσα του, από ένστικτο κυρίως, ότι κάτι δεν πάει καλά στο περιβάλλον του, αλλά δεν μπορεί να εντοπίσει ακριβώς τι. Μέχρι που εμφανίζεται μπροστά του ο μυστηριώδης Μορφέας, του εξηγεί ότι έχει δίκιο να πιστεύει ότι ο κόσμος γύρω του δεν είναι αληθινός και τον θέτει ενώπιον του διλήμματος: «Αν θες, επιλέγεις το μπλε χάπι και ξεχνάς όσα σου είπα μόλις τώρα. Αλλιώς, επιλέγεις το κόκκινο χάπι και το ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων συνεχίζεται. Θα σου δείξω μέχρι πού φτάνει η λαγότρυπα».

Ο Νίο επιλέγει το κόκκινο χάπι, όχι για να κοιμηθεί, αλλά για να ξυπνήσει στον πραγματικό κόσμο. Μόνο που η χώρα των θαυμάτων αποδεικνύεται εφιάλτης: ανακαλύπτει ότι η πραγματικότητα που ζούσε ήταν μια ψευδαίσθηση, ένας εικονικός φλοιός που κάλυπτε την αλήθεια. Ο πραγματικός κόσμος είναι ένα βομβαρδισμένο τοπίο, το σημείο μηδέν ενός πυρηνικού ολέθρου.

«Καλωσόρισες στην έρημο του Πραγματικού», λέει περίλυπος ο Μορφέας στον Νίο, δείχνοντάς του μία σκηνή όχι πολύ διαφορετική από την οδό Σταδίου μετά τον πυρπολισμό της, τον περασμένο Φεβρουάριο. Αυτό το βομβαρδισμένο τοπίο μου περιέγραψε πρόσφατα και στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που συμμετείχε στην Ομάδα Δράσης για την Ελλάδα (Task Force): μεταξύ των υπουργείων δεν υπάρχει καμία επικοινωνία, οι πολιτικές δεν αξιολογούνται, η Δημόσια Διοίκηση δεν έχει ηγεσία, ιεραρχική δομή, θεσμική μνήμη, συνέχεια, συνοχή. Ενα απόλυτο χάος, χωρίς αρχή και τέλος. Οπως και στο «Μάτριξ», όμως, οι ψευδαισθήσεις καταρρέουν μέσα στις ίδιες τις αντιφάσεις τους. Για την περίπτωση της Ελλάδας, το ερώτημα δεν είναι γιατί αυτό το κατασκεύασμα κατέρρευσε, αλλά πως στεκόταν όρθιο τόσο καιρό. Ακόμη και ο ιδιοφυής «Αρχιτέκτονας» του «Μάτριξ», άλλωστε, κάθε φορά που προσπαθούσε να διασώσει το δημιούργημά του με μπαλώματα, αποτύγχανε, αφού εμφανίζονταν ρωγμές από αλλού και το Πραγματικό επέστρεφε για να τον εκδικηθεί.

Πριν από δύο χρόνια, αναγκαστήκαμε να καταπιούμε το Κόκκινο Χάπι. Με το ζόρι, όμως. Και σήμερα βρισκόμαστε βαθιά μέσα στη λαγότρυπα, ανήμποροι να συμβιβαστούμε με την «Ερημο του Πραγματικού». Στο «Μάτριξ», ο Μορφέας δεν τους ξυπνάει όλους γιατί «δεν είναι έτοιμοι». Στην Ελλάδα, μολονότι ορισμένοι προσπαθούμε να παραμείνουμε προσκολλημένοι στην ψευδαίσθηση και στις παλαιές μας βεβαιότητες, δεν έχουμε, δυστυχώς, αυτήν την επιλογή.

Πάντρεψε την γραμματέα του στο Φανάρι...

και «χρέωσε» το ΑΠΘ!

tsantiti.gr, 8/7/2012

Περίεργα πράγματα φαίνεται πως συμβαίνουν στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης καθως ο πρύτανης χρεώνει τον ειδικό λογαριασμό έρευνας του ιδρύματος με τα έξοδα των αεροπορικών εισιτηρίων του για την Κωνσταντινούπολη όπου πήγε να παντρέψει την γραμματέα του, ενώ φέρεται να έχει δώσει και μπόνους 32.000 ευρώ στον εαυτό του στα λιγότερο από δύο χρόνια που έχει τη θέση αυτή.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», ο πρύτανης Γιάννης Μυλόπουλος έχει δημιουργήσει αρκετά ερωτήματα στην ακαδημαϊκή κοινότητα για τον τρόπο που διαχειρίζεται τα ερευνητικά κονδύλια σε περίοδο κρίσης. Όπως αποκαλύπτει το δημοσίευμα, το τελευταίο κρούσμα της οικονομικής διαχείρισης του πρύτανη έγινε με αφορμή το γεγονός ότι πάντρεψε τον Μάιο τη γραμματέα του, Ευγενία Τραϊκάπη, στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης.

Όπως φαίνεται, ο κ. Μυλόπουλος πέταξε στην Κωνσταντινούπολη για να παντρέψει το ζευγάρι, αλλά προτίμησε να περάσει τα αεροπορικά του έξοδα (1.642,68 ευρώ) στο Πανεπιστήμιο. Κι αυτό γιατί με την υπ’αριθμόν 50847/2012 απόφαση της 6ης Ιουνίου, που υπογράφει η αντιπρύτανης, Σοφία Κουίδου-Ανδρέου, και πρόεδρος της Επιτροπής Ερευνών, η δαπάνη μετάβασης του πρύτανη επιβάρυνε τελικά το ειδικό λογαριασμό ερευνών του ΑΠΘ. Ειδικότερα, η έγκριση πληρωμής των 1642 ευρώ εντάχτηκε σε πλαίσιο χρηματοδότησης της επιτροπής ερευνών με τίτλο: «Διερεύνηση, ανάπτυξη και προώθηση των διεθνών σχέσεων του ΑΠΘ».

Τι σχέση έχει η πολύπαθη έρευνα στην χώρα με τις διεθνής σχέσεις του ΑΠΘ και τον γάμο της γραμματέας του, μονο ο κ. Μυλόπουλος μπορεί να εξηγήσει. Όπως λέει πάντως ο ίδιος στο «Θέμα» ο γάμος ήταν… σύμπτωση καθώς ο ίδιος μαζι με την αντιπρύτανη κυρία Κουΐδου (που υπογράφει την έγκριση) και τον αντιπρύτανη Γιάννη Παντή είχαν προγραμματίσει «συνάντηση με τους εκπροσώπους του Πατριαρχείου για ερευνητικούς σκοπούς». Απλώς, εξηγεί ο πρύτανης, προγραμμάτισαν την συνάντηση «σε χρόνο τέτοιο ώστε να συμπέσει με το γάμο για λόγους οικονομίας». Όντως η εξοικονόμηση επιτεύχθηκε, μόνο που τον λογαριασμό πλήρωσαν άλλοι.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, δεν είναι η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος πρύτανης απασχολεί την ακαδημαϊκή κοινότητα για τον τρόπο διαχείρισης των ερευνητικών κονδυλίων. Όπως φαίνεται από τις αποφάσεις που είναι δημοσιευμένες στη Διαύγεια, ο κ. Μυλόπουλος «παίρνει σταθερά σε μηνιαία βάση ένα ποσό της τάξης των 1500-2000 ευρώ» από τον ειδικό λογαριασμό ερευνών, πλέον φυσικά του μισθού του. Συνολικά, καταλήγει το άρθρο, ο κ. Μυλόπουλος έχει λάβει από τον Σεπτέμβριο του 2010 όταν ανέλαβε πρύτανης του ΑΠΘ ένα μπόνους που φτάνει τα 32.000 ευρώ…

Είχε «συνάντηση με τους εκπροσώπους του Πατριαρχείου για ερευνητικούς σκοπούς»... το γνωστό πατριαρχικό ερευνητικό κέντρο! Ένας από τους κύριους αντιπάλους του νόμου για τον περιορισμό της ασυδοσίας στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, αποδεικνύει, γιατί επιδιώκει αυτή την ασυδοσία...

Διώκονται μέλη διοικήσεων του ΟΣΕ

ΤΑ ΝΕΑ, 6/7/2012

Τις κατηγορίες της απιστίας σε βαθμό κακουργήματος, με τις επιβαρυντικές περιστάσεις του νόμου «περί καταχραστών του Δημοσίου» και της άμεσης συνέργειας σε απιστία απήγγειλε η εισαγγελέας Πρωτοδικών εις βάρος 13 στελεχών του ΟΣΕ της περιόδου 2004-2007, για αποφάσεις που έλαβαν και οι οποίες φέρεται να ζημίωσαν τον Οργανισμό.

Για την υπόθεση εστάλη πριν από μερικούς μήνες στη Βουλή σκέλος της δικογραφίας, που αφορά ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες του τότε υπουργού Μεταφορών Μιχάλη Λιάπη, αν και η όποια ευθύνη πολιτικού προσώπου έχει ήδη παραγραφεί.

Η έρευνα, που διενέργησε για την υπόθεση η εισαγγελέας, αφορούσε καταγγελίες για πράξεις και παραλείψεις υψηλόβαθμων στελεχών του ΟΣΕ όσον αφορά τις διαδικασίες προμηθειών και τήρησης συμβάσεων.

Η δικογραφία που έχει σχηματιστεί για την υπόθεση περιλαμβάνει τρία σκέλη:

Το πρώτο σκέλος αφορά την αλλαγή των προδιαγραφών για την προμήθεια τροχαίου υλικού του ΟΣΕ.

Η υπόθεση σχετίζεται με πρόγραμμα αγοράς ηλεκτραμαξών, πορείας κανονικής γραμμής, συνολικού κόστους 3,2 δισ. ευρώ, που, ενώ τον Ιούλιο του 2006 είχε εγκριθεί ομόφωνα από την αρμόδια διακομματική επιτροπή της Βουλής, οι διαγωνιστικές διαδικασίες φέρεται να καθυστερούσαν επειδή επιχειρήθηκε αλλαγή των προδιαγραφών του υλικού, με μείωση της μέγιστης ταχύτητάς τους.

Οι νέες προδιαγραφές απορρίφθηκαν από τη διακομματική επιτροπή της Βουλής, πλην όμως το Διοικητικό Συμβούλιο του Οργανισμού, όπως αναφέρεται στη δικογραφία, αποφάσισε να προμηθευτεί 50 ντιζελοκίνητες μηχανές, για έλξη εμπορικών αμαξοστοιχιών, μέγιστης ταχύτητας 120 χλμ. την ώρα, παρά τις ομόφωνες αποφάσεις που προέβλεπαν μηχανές μικτής χρήσης (για εμπορικές και επιβατικές μεταφορές) μέγιστης ταχύτητας 180 χιλιομέτρων την ώρα.

Να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει η προμήθεια του επίμαχου τροχιακού υλικού, καθώς σταμάτησαν οι διαδικασίες, με αποτέλεσμα ο ΟΣΕ να χάνει τεράστια ποσά από τα κέρδη που θα είχε.

Το δεύτερο σκέλος αφορά την ανοχή που φέρεται να επέδειξε η διοίκηση του ΟΣΕ στην καθυστέρηση της παράδοσης από τον ανάδοχο του ολοκληρωμένου πληροφοριακού συστήματος διαχείρισης επιβατικών μεταφορών του ΟΣΕ.

Τέλος, η ποινική δίωξη αφορά την ενοικίαση από τον ΟΣΕ οκτώ συρμών τύπου Desirο, για τους οποίους ο Οργανισμός κατέβαλε το αντίτιμο ενός εκατομμυρίου ευρώ το μήνα, για δεκαέξι μήνες, ενώ τα τρένα θα μπορούσε να τα έχει δωρεάν.

Οι επίμαχες αυτοκινητάμαξες είχαν παραχωρηθεί δωρεάν από τον Ιανουάριο του 2004 μέχρι και τον Απρίλιο του 2007 στον ΟΣΕ, ως τήρηση ρήτρας για τη μη έγκαιρη παράδοση του καινούργιου τροχαίου υλικού από την κοινοπραξία Siemens-Ελληνικά Ναυπηγεία.

Η κοινοπραξία εξακολουθούσε να χρωστά ποσό 8,3 εκατ. ευρώ, όταν έγινε η ενοικίαση και, κατά την εισαγγελική εκτίμηση, με το συγκεκριμένο ποσό τα οκτώ τρένα θα μπορούσαν σχεδόν να έχουν αγοραστεί.

Η δικογραφία για την υπόθεση έχει ήδη ανατεθεί σε ανακριτή, ενώπιον του οποίου θα κληθούν σε απολογία οι δεκατρείς κατηγορούμενοι.

Ο άτυχος βαφτισιμιός

του Σ.Φρ.

Στο σπίτι ήμασταν πολλά αδέλφια και είχα την τύχη να με έχει βαφτίσει ένας ευκατάστατος γείτονας. Όποτε τον επισκεπτόμουν, έπαιρνα δωράκια, καραμέλες και άλλα καλά. Έναν αδελφό μου τον είχε βαφτίσει κάποιος επώνυμος μεγαλοδικηγόρος, ο κ. Κώστας Θ., ο οποίο φαίνεται ότι βάφτιζε μαζικά, κάθε Κυριακή 2-3 μωρά, αλλά μετά τίποτα, τα ξέχναγε! Ούτε ένα τηλεφώνημα δεν έκανε για τον βαφτισιμιό! Έτσι ο αδελφός μου είχε παράπονο ότι δεν είχε δει από το νονό του ούτε μια καραμέλα, ούτε και τον ίδιο συνάντησε ποτέ!

Θα ήταν 7-8 ετών ο στερημένος από νονό αδελφός μου, όταν μια μέρα έπεσε τηλεφώνημα από το γραφείο του μεγαλοδικηγόρου. Λέει στη μητέρα μας η γραμματέας: «Ο κ. Θ. θα ήθελε να δει τον βαφτισιμιό του, τόσα χρόνια δεν κατάφερε, γιατί είχε πάρα πολλές δουλειές… Να τον φέρετε μεθαύριο στις 12 το μεσημέρι στο γραφείο, στην οδό Αιόλου…»

Ντύνει η μητέρα μας τον αδελφό μου με το ναυτικό κοστουμάκι, να κάνει καλή εντύπωση το παιδί, του έπλυνε τα αυτιά και το λαιμό που είχαν μαζέψει τις σκόνες όλης της γειτονιάς, του έφτιαξε και μια χωρίστρα στο άτακτο μαλλί και φεύγουν όλο χαρά και ελπίδες για την οδό Αιόλου. Όταν επέστρεψαν σε 1-2 ώρες κατάκοποι, μας διηγήθηκαν τα συμβάντα.

Πηγαίνουν στο κτίριο με το γραφείο του μεγαλοδικηγόρου, ανεβαίνουν στον τέταρτο όροφο και βλέπουν εκεί μια συγκέντρωση 30-40 ανθρώπων, όλοι με παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Ρωτάει η μητέρα μας, πώς θα δει τον κ. Θ. και της απαντούν, όλοι για τον κ. Θ. περιμένουν. Πόσην ώρα περιμένετε; Άλλος 2 ώρες, άλλος 1 ώρα, άλλος λιγότερο… Και τα παιδιά είχαν αρχίσει να βαριούνται, άλλα πάλευαν μεταξύ τους, άλλα γκρίνιαζαν, άλλα έπαιζαν με το ασανσέρ…

Περίμενε και η μητέρα μας με τον αδελφό μου κανένα τέταρτο, είδε κι απόειδε αφού όλο έρχονταν νέοι επισκέπτες αλλά οι παλιοί δεν λιγόστευαν και σηκώθηκε να φύγει. Κέρασε στο δρόμο ένα παγωτό τον αδελφό μου για να μην γκρινιάζει και γύρισαν σπίτι χωρίς άλλες φασαρίες.

Μετά από 2-3 μήνες που έγιναν εκλογές, μαθεύτηκε ότι με τον υποψήφιο πρωθυπουργό  στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο κατεβαίνει για βουλευτής και ο λαμπρός δικηγόρος Αθηνών  κ. Κώστας Θ. 

Το μυστήριον του βαπτίσματος που λένε και οι παπάδες...

Γερμανικοί μύθοι και αλήθειες

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου, ΕΣΤΙΑ, 29/6/2012

            Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της γερμανικής πολιτικής είναι ότι τροφοδοτεί ποικίλους μύθους, οι οποίοι εμποδίζουν να ασχοληθεί κανείς με την σοβαρότητα της καταστάσεως που επικρατεί στην Ευρώπη. Μία κατάσταση άκρως επικίνδυνη και ικανή να βυθίσει την ήπειρό μας σε κρίσεις που μόνον τραύματα θα προκαλέσουν.

Ένας πρώτος μύθος που διαδίδεται ευρέως είναι αυτός που λέει ότι η Γερμανία είναι η μεγάλη κερδισμένη του ενιαίου νομίσματος και, ενώ μέσω αυτού ισχυροποίησε την οικονομία της, σήμερα γυρίζει την πλάτη στις χώρες της περιφέρειας και αρνείται να επιδείξει αλληλεγγύη προς αυτές. Οι «βαρύγδουποι» οικονομολογούντες και άλλοι τινες που διαδίδουν τον μύθο αυτόν απλώς παραλείπουν να προσθέσουν ότι, χωρίς την Γερμανία, η ευρωζώνη θα είχε εκραγεί από καιρό τώρα. Γιατί; Διότι τα τρία τελευταία χρόνια η Γερμανία χορήγησε στις προβληματικές χώρες της ευρωζώνης 215 δισεκατ. ευρώ, τόσο σε δάνεια όσο και σε πιστωτικές εγγυήσεις. Και αν στο ποσόν αυτό προσθέσουμε και τις έμμεσες χορηγήσεις μέσω του Target-2, τότε το σύνολο υπερδιπλασιάζεται. Αν η γερμανική οικονομία δεν είχε αυτή την δανειακή ικανότητα, η Ελλάδα θα είχε χρεωκοπήσει ατάκτως από τις αρχές του 2010 και σήμερα θα διατηρούσε το βιοτικό επίπεδο της δεκαετίας του 1960.

Ένας άλλος μύθος υποστηρίζει ότι η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα με «τοκογλυφικά» επιτόκια. Κατ’ αρχήν, από την αρχή του αποκλεισμού της από τις αγορές το 2010, αν η Ελλάδα ήθελε να δανειστεί θα έπρεπε να πληρώσει επιτόκιο 10%, που σήμερα πλησιάζει το 40%. Παρ’ όλα αυτά, κανείς δεν διανοείται να δανείσει στην χώρα μας ούτε ένα ευρώ για αστείο! Το 2010, λοιπόν, τα επιτόκια του μηχανισμού διασώσεως ήσαν γύρω στο 4%-5%, ήτοι πολύ μικρότερα από αυτά των αγορών, άρα απείχαν πολύ από την έννοια της τοκογλυφίας. Σημειώνουμε επίσης ότι το 2011 δύο χώρες με μεγάλο ποσοστό συμμετοχής στον μηχανισμό στηρίξεως της Ελλάδος, η Ιταλία και η Ισπανία, δανείζονταν με μέσο επιτόκιο 6% και δάνειζαν την χώρα μας με 2,5%, καταγράφοντας ζημίες σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο για την οικονομία τους. Αυτά, όμως, είναι ενοχλητικές λεπτομέρειες για τους «τοκογλυφοφάγους».

Θα πρέπει επίσης να επισημανθεί ότι, όσοι για λόγους λαϊκισμού κατηγορούν την Γερμανία για έλλειψη αλληλεγγύης, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση της κ.Α.Μέρκελ, αντί να χρηματοδοτεί την ευρωπαϊκή περιφέρεια, θα μπορούσε να επενδύει στην αντίστοιχη γερμανική –ιδιαίτερα δε στην ανατολική πλευρά της, η οποία παρουσιάζει και υψηλά ποσοστά ανεργίας. Εξάλλου, σε όσους παρακολουθούν τον γερμανικό Τύπο χωρίς παρωπίδες, είναι γνωστό ότι η χώρα του Γκαίτε αντιμετωπίζει σοβαρότατα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα σε αρκετές περιφέρειές της, οι κάτοικοι των οποίων εξαγριώνονται κάθε φορά που μαθαίνουν ότι κάποια δισεκατομμύρια ευρώ πηγαίνουν στον ευρωπαϊκό νότο αντί να επενδύονται σε κοινωνικού χαρακτήρα υποδομές στην ανατολική Γερμανία για παράδειγμα.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να πούμε ότι τα πλεονεκτήματα της γερμανικής επιτυχίας των τελευταίων ετών κατανεμήθηκαν πολύ άνισα από κοινωνικής πλευράς. Έτσι, σε αρκετές περιπτώσεις η οικονομική ανάπτυξη οδήγησε σε κραυγαλέες ανισότητες, τις οποίες κάλυπτε η χαμηλή ανεργία. Όμως, σήμερα, για λόγους ενισχύσεως της ανταγωνιστικότητος, η ποιότητα των νέων θέσεων εργασίας απέχει αισθητά από την αντίστοιχη που υπήρχε όταν όλοι μιλούσαν με θαυμασμό για τον «ρηνανικό καπιταλισμό». Τα δέκα τελευταία χρόνια το περίφημο γερμανικό κοινωνικό μοντέλο έχει υποβαθμιστεί και για τον απλό Γερμανό πολίτη αυτό το γεγονός οφείλεται στην συμμετοχή της Γερμανίας στην ευρωζώνη και άρα στην ύπαρξη ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος –το οποίο η γερμανική κοινή γνώμη δέχθηκε με πολύ μεγάλη δυσκολία και, ως εκ τούτου, με βαρειά καρδιά.

Κατά συνέπεια, οι επιδείξεις αλληλεγγύης από την Γερμανία προς τις χώρες της περιφέρειας που θεωρούνται σπάταλες και ελάχιστα παραγωγικές έχει υψηλό πολιτικό κόστος, το οποίο τα γερμανικά πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να αγνοήσουν. Αυτό σημαίνει ότι η οποιαδήποτε απαγκίστρωση της Γερμανίας από την έννοια της «γερμανικής Ευρώπης» με κατεύθυνση την «ευρωπαϊκή Γερμανία» είναι ένα δύσκολο πολιτικό εγχείρημα που, για να πετύχει, θα πρέπει να υπάρξουν και τα απαραίτητα ανταλλάγματα.

Το ερώτημα, συνεπώς, που τίθεται είναι αυτό της υφής αυτών των ανταλλαγμάτων. Πώς, για παράδειγμα, θα μπορούσε η Γερμανία να δεχθεί μία Ευρωπαϊκή Τραπεζική Εποπτική Αρχή όταν είναι γνωστόν ότι οι τοπικές τράπεζες στα γερμανικά κρατίδια είναι σχεδόν όλες προβληματικές λόγω της κοινωνικής πολιτικής που ακολουθούν μέσω στεγαστικών και εταιρικών δανείων; Πώς θα πεισθεί η Γερμανία να πει ναι στα ευρωομόλογα όταν γνωρίζει ότι οι χώρες της περιφέρειας από το 2002 έως το 2010 δανείζονταν με τα χαμηλότερα δυνατά επιτόκια, χωρίς όμως να πραγματοποιούν μακροπρόθεσμες παραγωγικές επενδύσεις γιατί προτιμούσαν να καταναλώνουν; Αν υποθέσουμε ότι η Γερμανία δέχεται το ευρωομόλογο, ποιος εγγυάται ότι θα το δεχθούν και οι Φινλανδοί, οι Πολωνοί, οι Ολλανδοί, οι Αυστριακοί και ο Σλοβάκοι, που συμμερίζονται την γερμανική ευρωπαϊκή πολιτική;

Όλα τα παραπάνω είναι πολύ σοβαρά και σύνθετα προβλήματα. Και αυτοί που τα εκχυδαΐζουν για ανομολόγητους λόγους σίγουρα επιδιώκουν την διάλυση της Ευρώπης πολύ περισσότερο από κάποιες γερμανικές ακαμψίες.