...
της Ισμήνης
Βρεθήκαμε πάλι οι γνωστές και άγνωστες συνοδοιπόροι και ταξιδευτές, για μία ακόμη ωραία εκδρομή στο εξωτερικό. Φέτος αποφασίσαμε να κάνουμε πρακτική εξάσκηση στα ολίγον ξεχασμένα γαλλικά μας.
Το δρομολόγιο γνωστό, η διαδρομή μέχρι το πλοίο γνωστή. Η αναμονή της άφιξής μας στη πόλη του φωτός μας γεμίζει χαρά και νοσταλγία σε όσες έχουν πάει και άλλες φορές.
Η άφιξη στην Αγκώνα μέσα στον ήλιο και τη ζέστη είναι έκπληξη, μετά από μια τρικυμισμένη θάλασσα. Αναχωρούμε κατευθείαν για Λωζάνη, διασχίζοντας τους υπέροχους αυτοκινητόδρομους της Ιταλίας, το μαγευτικό άγριο τοπίο της Ελβετίας και τα ατέλειωτα τούνελ τα οποία είναι ο μόνιμος σύντροφός μας, σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού από και προς την Ελβετία.
Μια μικρή γεύση από Λωζάνη όπου είναι και η πρώτη μας διανυκτέρευση. Φτάσαμε βέβαια πολύ αργά το βράδυ και έτσι δεν μας δόθηκε η δυνατότητα δούμε απολύτως τίποτα. Άλλωστε έκανε για τα δεδομένα της Ελβετίας το απαραίτητο κρύο, οπότε πήγαμε κατευθείαν για ύπνο και αφήσαμε τα ενδιαφέροντα για την επομένη. Μικρή μπορώ να πω, μηδαμινή η γνωριμία με την πόλη, απλά περάσαμε και είδαμε το κτίριο της έδρας των Ολυμπιακών Αγώνων όπου είναι και Μουσείο. Άλλο ένα πέρασμα από τη Γενεύη. Κάνουμε μία μικρή στάση στη κεντρική λίμνη μέσα στην πόλη για να θαυμάσουμε το σήμα κατατεθέν της το σιντριβάνι και μετά αναχωρούμε για το Παρίσι.
Το απογευματάκι, διασχίζοντας τους δρόμους του Παρισιού προς Gare du Nord όπου ήταν το Ξενοδοχείο μας, είχαμε την πρώτη επαφή μας με την πολυάνθρωπη, πολύβουη μα τόσο μαγευτική πόλη.
Για το Παρισάκι μου, μου αρέσει να το λέω έτσι, έχω ήδη γράψει σε άλλο κείμενο αν και νομίζω ότι την πόλη αυτή δεν μπορείς να την περιγράψεις ούτε με λίγες γραμμές ούτε με μία φορά, θέλει τον δικό της απόλυτο χώρο .
Οπότε προχωράμε την εκδρομή μας και …
Αντίο Παρίσι ! Καλημέρα Στρασβούργο.
Η ενδιάμεση στάση στο Λουξεμβούργο γεμίζει τα μάτια με πράσινο, πύργους, τείχη με επάλξεις, λιθόχτιστες γέφυρες και εντυπωσιακά κάστρα. Μικρό κρατίδιο, αλλά πλούσιο. Δουκάτο. Ο άρχοντας ο Δούκας, έξυπνα συμπορεύεται με τη δημοκρατία. Παλάτι και Δημαρχείο στέκονται δίπλα-δίπλα αλληλοπροστατευόμενα, αλληλοεξαρτώμενα και παράλληλα στη διοίκηση.
Άφιξη στο Στρασβούργο αργά το βράδυ.
Στην έδρα της Ευρωπαϊκής Βουλής και των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στα σύνορα Γαλλίας-Γερμανίας, για αιώνες ήταν η μόνιμη διεκδίκηση ανάμεσα στα δύο κρατη. Τώρα πια τελεί υπό γαλλική διοίκηση αλλά με εμφανείς επιροές από τη Γερμανία, στη γλώσσα, στη συμπεριφορά, στη νοοτροπία και ειδικώτερα στο φαγητό. Για τους καλοφαγάδες είναι ότι πρέπει, αλλά για τους μίζερους άστα να πάνε …. . Εκείνο το χοιρινό κότσι η σπεσιαλιτέ τους τη μία μέρα ! Την επομένη σολομός ωμός ! Τι πανδαισία γεύσεων ! ( Στην επόμενη επίσκεψη στο Στρασβούργο να θυμηθώ να πάρω μαζύ μου ένα τάπερ με κεφτεδάκια )
Η γνωριμία με την πόλη μας επιφυλάσει εκπλήξεις. Περπατάμε σε μια πόλη μπιμπελό. Ο καθεδρικός ναός υψώνεται περήφανα επιβλητικός στο κέντρο της. Εκστατικές αναμετριώμαστε με το ύψος του. Στα τοξωτά τύμπανα των τριών θυρών του, είναι σκαλισμένη όλη η ζωή του Χριστού. Το εσωτερικό του χρωματίζεται από το φως που διαθλάται μέσα από τα περίτεχνα βιτρό. Στην άκρη της εκκλησίας το περίφημο αστρονομικό ρολόι μας καθηλώνει περιμένοντας να δούμε τις φιγούρες που βγαίνουν στα χτυπήματα κάθε τέταρτου.
Οι συμβολισμοί των αγαλμάτων, των σκαλισμάτων και των παραστάσεων που απεικονίζει μας παραπέμπει στην ευφυΐα αυτών που σχεδίασαν και υλοποίησαν αυτό το αριστούργημα.
Πάνω στην πλατεία το πιο παλιό σπίτι του Στρασβούργου: το Kammerzell είναι χάρμα οφθαλμών. Σχεδόν τα περισσότερα σπίτια που είδαμε, είχαν την χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της Αλσατίας, διασταυρωμένες σκούρες ξυλοδεσιές στην πρόσοψη, σκεπές με σκούρα η διακοσμημένα με σχέδια πλακωτά κεραμίδια. Περίπατος στη «Μικρή Γαλλία», ανάμεσα στα κανάλια, στα δρομάκια, στα λουλουδιασμένα μπαλκόνια. Επιβιβαζόμαστε στο μικρό πλοίο που κάνει το γύρω της «Μικρής Γαλλίας» διασχίζοντα την μέσα από τα πανέμορφα κανάλια της. Η υψομετρικοί διαφορά των υδάτων καλύπτεται με λεκάνες που γεμίζουν και αδειάζουν μεταφέροντας τα πλοιάρια από το ένα επίπεδο στο άλλο. Μοναδική εμπειρία
Αναχωρούμε για τα γραφικά χωριά της Αλσατίας, έτσι ονομάζεται όλη αυτή η υπέροχη περιοχή. Οι περίφημοι δρόμοι του κρασιού μας οδηγούν στα παραδοσιακά οινοπαραγωγά χωριά της: Obernai, Ribeauville. Εμείς μόνο αυτά επισκεφθήκαμε, αλλά υπάρχουν πολλά σαν αυτά. Τώρα τι να πω και τι να περιγράψω. Τα λόγια είναι φτωχά μπροστά στην ομορφιά που ξετυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας. Λες και όλα είναι βγαλμένα από τις εικονογραφημένες σελίδες παραμυθιού. Τα σπίτια, τα μαγαζιά, τα δρομάκια, το λιθόστρωτο, τα λουλούδια ακόμα και οι άνθρωποι εναρμονισμένοι με το περιβάλλον που τίποτα δεν διαταράσσει τη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν, σαν μία φυσική συνέχεια ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, το πέρασμα από τον ένα αιώνα στον άλλο. Ανάμεσα στους εκατοντάδες τουρίστες που διασχίζουνε αυτά τα υπέροχα χωριά , κυκλοφορούν πολλοί κάτοικοι (άντρες – γυναίκες και παιδιά ) ντυμένοι με τις παραδοσιακές στολές της Αλσατίας. Επιστροφή στο Στρασβούργο και βραδινή έξοδο σε ένα από τα μπαράκια της πόλης. Πάντως ομολογουμένως στα γαλλικά διαπρέψαμε.
Την επομένη με ενδιάμεση στάση στην παλιά μας γνώριμη, από το προηγούμενο ταξίδι Λουκέρνη ( καλά γίναμε πλέον τόσο κοσμογυρισμένες που λέμε παλιά γνώριμη την πανέμορφη πόλη της Ελβετίας Λουκέρνη, σαν να λέμε Λαμία). Ξαναβλέπουμε τις περίφημες σκεπαστές της γέφυρες πριν αναχωρήσουμε για τη Lago Maggiore και Stresa.
Στο Locarno που σταματάμε να πιούμε τον καφέ μας, η μυρωδιά από ψημένα κάστανα μας οδηγεί στο πάρκο της πόλης όπου γιορτάζεται «η γιορτή του κάστανου». Σε τεράστιες φουφούδες ψήνουν συνέχεια κάστανα τα οποία μοιράζουν δωρεάν στους πολίτες.
Φτάνουμε στη Stresa, για την γνωστή μας πλέον διαδικασία: τακτοποίηση στα δωμάτια, δείπνο και μετά μικρή αναγνωριστική βόλτα πριν την κατάκλιση, όπου προδομένες από την κούραση παραδινόμαστε στην αγκαλιά του Μορφέα.
Η επόμενη μέρα ξεκινάει με επίσκεψη στα νησάκια που βρίσκονται απέναντι στη Στρέσα.
Το μικρό καραβάκι μας πάει πρώτα από την Isola dei Pescatori (νησί των ψαράδων). Όνομα και πράγμα που λένε, μικρό γραφικό νησάκι ψαράδων με τα δίχτυα απλωμένα στα μπαλκόνια, σοκάκια, ταβερνούλες. Μια σταλιά όλο το νησάκι το περπατήσαμε γύρω – γύρω σε ένα τέταρτο. Με μυρωδιές από ψάρια και όστρακα, αλμύρα και θαλασσινό αέρα, γεμίζουμε τα καπνισμένα πνευμόνια μας και ζαλιζόμαστε από το οξυγόνο και τον καθαρό αέρα.
Επόμενος σταθμός το Isola Bella (ωραίο νησί). Όλο το νησί σχεδόν είναι ένα τεράστιο παλάτι της δυναστείας Boromee, οι οποίοι ήταν και οι κυρίαρχοι της περιοχής. Πλούσια και εντυπωσιακά διακοσμημένο το παλάτι και κατοικία τους, με ανεκτίμητους θησαυρούς μέσα στις μεγάλες του κάμαρες και σαλόνια. Χτισμένο σε 2 επίπεδα με υπόγεια το ίδια άνετα και μεγάλα για να περνά η οικογένεια τις ζεστές ώρες της ημέρας του καλοκαιριού. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι η διακόσμηση των υπογείων. Με κομμένα κομμάτια από βράχια καλυμμένοι όλοι οι τοίχοι, τα δε δάπεδα στρωμένα με ασπρόμαυρα και χρωματιστά βότσαλα που σχηματίζουν περίτεχνες σκηνές από τον θαλάσσιο κόσμο και πολύ όμορφες γραμμικές παραστάσεις.
Εκείνο όμως που πραγματικά εντυπωσιάζει είναι οι κήποι του, οι οποίοι αποτελούν μοναδικό είδος στον κόσμο. Χτισμένοι κλιμακωτά σε 10 επίπεδα γεμάτοι σπάνια λουλούδια και δέντρα, αγάλματα, κρήνες και ανάμεσα να περιδιαβαίνουν περήφανα κάτασπρα παγώνια. Πραγματικά σε αφήνει άφωνο η αρμονία και ο τέλειος συνδυασμός της φύσης με το ανθρώπινο καλλιτεχνικό κριτήριο.
Με τον απογευματινό μας περίπατο, μέσα από μια πανέμορφη διαδρομή στην ορεινή λίμνη Ορτά , μια ακόμη μαγευτική τοποθεσία, κλείνουμε το οδοιπορικό μας στο κομμάτι αυτό της Βόρειας Ιταλίας, γύρω από τη Lago Maggiore.
Και από αύριο η επιστροφή στη μαμά-Ελλάδα, που πάντα κρύβει περίεργα συναισθήματα, ανυπομονησίας, ανησυχίας, χαράς, νοσταλγίας αλλά και απογοήτευσης, ως προς του τι αφήνουμε και του τι πρόκειται να βρούμε.
Τι να κάνουμε; Αυτά έχουν τα ταξίδια. Επιστρέφουμε για να ξαναφύγουμε.
Και του χρόνου…
