31 January 2008

Ο καρκινοπαθής της διπλανής πόρτας II

Η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου δημοσιεύει στον ιστότοπό της μία λίστα με καρκινοπαθείς συμπολίτες, οι οποίοι δέχθηκαν να περιγράψουν την περιπέτειά τους. Θα δημοσιεύσουμε εδώ, με ελεύθερη απόδοση, μερικές από αυτές τις εκμυστηρεύσεις. Κοινά σημεία στις περιγραφές των καρκινοπαθών είναι: α) Θεωρούσα τον καρκίνο πρόβλημα των άλλων, β) Δεν μου μένει παρά να αγωνιστώ με όλες τις δυνάμεις μου.

Sabine Hrubey, 21 ετών, διάγνωση λευχαιμίας το έτος 1995.

Όποιος έχει ακόμα μαλλιά είναι εξαίρεση. Ακόμα και τα παιδιά έχουν στη μονάδα καρκινοπαθών φαλάκρα. Αυτό με βοήθησε πολύ, όταν τα μακριά ξανθά μαλλιά μου άρχισαν να πέφτουν τούφες τούφες με την έναρξη της χημειοθεραπείας. Ήμουν μόλις 9 ετών.

Οι μήνες στη νοσοκομειακή μονάδα ήταν πολύ σκληροί. Αν δεν παλέψεις όλο το 24ωρο, δεν θα φτάσεις εν ζωή στην επόμενη μέρα. Αισθανόμουν πολύ αδύναμη και έκανα διαρκώς εμετούς. Αλλά ήξερα: Όσο περισσότερο αντέχω στη χημειοθεραπεία, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να επιβιώσω της λευχαιμίας. Περίπου το 50% επιβιώνει, είχε πει ο γιατρός, ήξερα ότι έπρεπε να είμαι στο 50% που θα επιζήσει.

Από τότε πέρασαν 12 χρόνια χωρίς οποιαδήποτε υποτροπή. Έχω μια τελείως κανονική ζωή, αν και πέρασαν χρόνια μέχρι να ξεπεράσει το σώμα μου τη χημειοθεραπεία. Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας είχα μαύρα μαλλιά, τα μαλλιά του δότη μυελού. Πέντε χρόνια περίπου μετά άρχισαν να βγαίνουν πάλι τα ξανθά μαλλιά μου.

Φυσικά, δεν διηγούμαι στον καθένα για την παλιά ασθένειά μου. Οι περισσότεροι είναι αμήχανοι και μου λένε ότι λυπούνται πολύ. Αλλά δεν χρειάζομαι συμπόνοια, μέχρι τώρα έχω νικήσει τον καρκίνο.

 
 

30 January 2008

Ελβετικός σουγιάς από τον τόπο σου...

...
Ο Κ. Ζουράρις δεν είναι ειδικός μόνο στην Ιστορία, τη Φιλολογία, την Κοινωνιολογία, την Πολιτική, τη Θεολογία και τη Φιλοσοφία, είναι επίσης ειδήμων στα ποδοσφαιρικά αλλά και στην τρέλα! Ένας άνθρωπος πολυεργαλείο, κάτι σαν ελβετικός σουγιάς...


29 January 2008

Βιβλία, βιβλία

Γράμμα από τη Νέα Υόρκη


Οι δύο επικρατούσες θεωρίες στη Φυσική, σήμερα, είναι η θεωρία των Υπερχορδών και η M-theory. Και για τις δύο όμως η (απαραίτητη) ύπαρξη περισσότερων των τριών διαστάσεων (οι επιπλέον διαστάσεις θεωρείται ότι έχουν καμπυλωθεί) είναι αποτέλεσμα της Μεγάλης Εκρηξης (Big Bang), η οποία έχει επιβεβαιωθεί και πειραματικά.

Τι είναι όμως η Μεγάλη Έκρηξη; Είναι η αρχή του χρόνου και του χώρου, όπως μερικοί πιστεύουν, ή απλώς ένα κυκλικό, φυσικό φαινόμενο; Τη δεύτερη άποψη εκφράζουν στο βιβλίο τους «Απέραντο Σύμπαν» που κυκλοφορεί στις ΗΠΑ από τις εκδόσεις «Doubleday», οι Πολ Στέινχαρντ και Νιλ Τούροκ. Το νέο τους μοντέλο -που ονομάζουν εκπυρωτική ή κυκλική Κοσμολογία- ανταγωνίζεται το σημερινό πληθωριστικό μοντέλο της Κοσμολογίας.

Η θεωρία των Υπερχορδών εισάγει κάποιες παράξενες νέες έννοιες. Μία από αυτές είναι ότι κάθε σωματίδιο που παρατηρούμε δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μικρή χορδή. Μιαν άλλη, ότι υπάρχουν αντικείμενα -για την ακρίβεια ένα είδος μεμβράνης- τα οποία βασικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκδοχές της χορδής σ' έναν χώρο με περισσότερες διαστάσεις από τον δικό μας. Όπως εξηγούν οι συγγραφείς, «σύμφωνα με μια καινούρια ιδέα, ο τρισδιάστατος χώρος μας μπορεί τελικά να αρκεί για την ύπαρξη μιας τέτοιας μεμβράνης. Η μεμβράνη στην οποία ζούμε θα μπορούσε να ήταν ένα είδος αντικειμένου, όπως μια σελίδα χαρτιού, το οποίο κινείται σ' έναν χώρο περισσότερων διαστάσεων. 'Ενα τέτοιο μοντέλο του Σύμπαντος απαιτεί δύο παράλληλες μεμβράνες που βρίσκονται πολύ κοντά η μία στην άλλη. Τι θα συμβεί όμως εάν οι δύο μεμβράνες συγκρουστούν;

Οπως εξηγούν οι συγγραφείς, η ιδέα τούς ήρθε ταυτόχρονα, καθώς παρακολουθούσαν μια διάλεξη του Burt Ovurt πάνω στη M-theory, στο Πανεπιστήμιο Κέιμπριτζ, το 1999. Ο Ovurt περιέγραφε τις εργασίες του πάνω στο σενάριο των Horava-Witten, στο οποίο ενέχονται δύο παράλληλες μεμβράνες. Ακούγοντας λοιπόν τον Ovurt αναρωτήθηκαν ταυτόχρονα εάν θα ήταν δυνατόν να εξηγήσει κανείς τη Μεγάλη Έκρηξη -η οποία θεωρείται ότι δημιούργησε το Σύμπαν- απλώς ως μια σύγκρουση ανάμεσα σε τέτοιες μεμβράνες.

«Μέχρι εκείνη τη στιγμή όλοι εξέταζαν τις μεμβράνες αυτές σαν να ήταν ακίνητες, με τα διάφορα σωματίδια να βρίσκονται επάνω τους, κι αυτό το μοντέλο εξηγούσε τα περισσότερα δεδομένα που είχαμε συλλέξει σχετικά με σωματίδια και δυνάμεις. Ομως, αφού μπορούν και κινούνται υπάρχει και η πιθανότητα να μπορούν να συγκρουστούν. Και η σύγκρουση αυτή πρέπει να είναι πολύ βίαιη, ενώ κατά τη διάρκειά της δημιουργείται μια τεράστια ποσότητα θερμότητας, ακτινοβολίας και σωματιδίων, ακριβώς δηλαδή όπως το Big Bang».

Να σημειώσουμε επίσης ότι οι δύο συγγραφείς κάνουν στο βιβλίο τους κάτι που σχεδόν κανένας μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει· εξηγούν τα προβλήματα που υπάρχουν με τη σημερινή πληθωριστική Κοσμολογία, την οποία οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένη.

(ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΓΙΑΝΝΟΥΤΣΟΥ, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 25/01/2008)

28 January 2008

Αθήνα-Παρίσι-Στρασβούργο-Στρέσα-Αθήνα

...
της Ισμήνης

Βρεθήκαμε πάλι οι γνωστές και άγνωστες συνοδοιπόροι και ταξιδευτές, για μία ακόμη ωραία εκδρομή στο εξωτερικό. Φέτος αποφασίσαμε να κάνουμε πρακτική εξάσκηση στα ολίγον ξεχασμένα γαλλικά μας.

Το δρομολόγιο γνωστό, η διαδρομή μέχρι το πλοίο γνωστή. Η αναμονή της άφιξής μας στη πόλη του φωτός μας γεμίζει χαρά και νοσταλγία σε όσες έχουν πάει και άλλες φορές.

Η άφιξη στην Αγκώνα μέσα στον ήλιο και τη ζέστη είναι έκπληξη, μετά από μια τρικυμισμένη θάλασσα. Αναχωρούμε κατευθείαν για Λωζάνη, διασχίζοντας τους υπέροχους αυτοκινητόδρομους της Ιταλίας, το μαγευτικό άγριο τοπίο της Ελβετίας και τα ατέλειωτα τούνελ τα οποία είναι ο μόνιμος σύντροφός μας, σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού από και προς την Ελβετία.

Μια μικρή γεύση από Λωζάνη όπου είναι και η πρώτη μας διανυκτέρευση. Φτάσαμε βέβαια πολύ αργά το βράδυ και έτσι δεν μας δόθηκε η δυνατότητα δούμε απολύτως τίποτα. Άλλωστε έκανε για τα δεδομένα της Ελβετίας το απαραίτητο κρύο, οπότε πήγαμε κατευθείαν για ύπνο και αφήσαμε τα ενδιαφέροντα για την επομένη. Μικρή μπορώ να πω, μηδαμινή η γνωριμία με την πόλη, απλά περάσαμε και είδαμε το κτίριο της έδρας των Ολυμπιακών Αγώνων όπου είναι και Μουσείο. Άλλο ένα πέρασμα από τη Γενεύη. Κάνουμε μία μικρή στάση στη κεντρική λίμνη μέσα στην πόλη για να θαυμάσουμε το σήμα κατατεθέν της το σιντριβάνι και μετά αναχωρούμε για το Παρίσι.

Το απογευματάκι, διασχίζοντας τους δρόμους του Παρισιού προς Gare du Nord όπου ήταν το Ξενοδοχείο μας, είχαμε την πρώτη επαφή μας με την πολυάνθρωπη, πολύβουη μα τόσο μαγευτική πόλη.

Για το Παρισάκι μου, μου αρέσει να το λέω έτσι, έχω ήδη γράψει σε άλλο κείμενο αν και νομίζω ότι την πόλη αυτή δεν μπορείς να την περιγράψεις ούτε με λίγες γραμμές ούτε με μία φορά, θέλει τον δικό της απόλυτο χώρο .

Οπότε προχωράμε την εκδρομή μας και …

Αντίο Παρίσι ! Καλημέρα Στρασβούργο.

Η ενδιάμεση στάση στο Λουξεμβούργο γεμίζει τα μάτια με πράσινο, πύργους, τείχη με επάλξεις, λιθόχτιστες γέφυρες και εντυπωσιακά κάστρα. Μικρό κρατίδιο, αλλά πλούσιο. Δουκάτο. Ο άρχοντας ο Δούκας, έξυπνα συμπορεύεται με τη δημοκρατία. Παλάτι και Δημαρχείο στέκονται δίπλα-δίπλα αλληλοπροστατευόμενα, αλληλοεξαρτώμενα και παράλληλα στη διοίκηση.

Άφιξη στο Στρασβούργο αργά το βράδυ.

Στην έδρα της Ευρωπαϊκής Βουλής και των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στα σύνορα Γαλλίας-Γερμανίας, για αιώνες ήταν η μόνιμη διεκδίκηση ανάμεσα στα δύο κρατη. Τώρα πια τελεί υπό γαλλική διοίκηση αλλά με εμφανείς επιροές από τη Γερμανία, στη γλώσσα, στη συμπεριφορά, στη νοοτροπία και ειδικώτερα στο φαγητό. Για τους καλοφαγάδες είναι ότι πρέπει, αλλά για τους μίζερους άστα να πάνε …. . Εκείνο το χοιρινό κότσι η σπεσιαλιτέ τους τη μία μέρα ! Την επομένη σολομός ωμός ! Τι πανδαισία γεύσεων ! ( Στην επόμενη επίσκεψη στο Στρασβούργο να θυμηθώ να πάρω μαζύ μου ένα τάπερ με κεφτεδάκια )

Η γνωριμία με την πόλη μας επιφυλάσει εκπλήξεις. Περπατάμε σε μια πόλη μπιμπελό. Ο καθεδρικός ναός υψώνεται περήφανα επιβλητικός στο κέντρο της. Εκστατικές αναμετριώμαστε με το ύψος του. Στα τοξωτά τύμπανα των τριών θυρών του, είναι σκαλισμένη όλη η ζωή του Χριστού. Το εσωτερικό του χρωματίζεται από το φως που διαθλάται μέσα από τα περίτεχνα βιτρό. Στην άκρη της εκκλησίας το περίφημο αστρονομικό ρολόι μας καθηλώνει περιμένοντας να δούμε τις φιγούρες που βγαίνουν στα χτυπήματα κάθε τέταρτου.

Οι συμβολισμοί των αγαλμάτων, των σκαλισμάτων και των παραστάσεων που απεικονίζει μας παραπέμπει στην ευφυΐα αυτών που σχεδίασαν και υλοποίησαν αυτό το αριστούργημα.

Πάνω στην πλατεία το πιο παλιό σπίτι του Στρασβούργου: το Kammerzell είναι χάρμα οφθαλμών. Σχεδόν τα περισσότερα σπίτια που είδαμε, είχαν την χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της Αλσατίας, διασταυρωμένες σκούρες ξυλοδεσιές στην πρόσοψη, σκεπές με σκούρα η διακοσμημένα με σχέδια πλακωτά κεραμίδια. Περίπατος στη «Μικρή Γαλλία», ανάμεσα στα κανάλια, στα δρομάκια, στα λουλουδιασμένα μπαλκόνια. Επιβιβαζόμαστε στο μικρό πλοίο που κάνει το γύρω της «Μικρής Γαλλίας» διασχίζοντα την μέσα από τα πανέμορφα κανάλια της. Η υψομετρικοί διαφορά των υδάτων καλύπτεται με λεκάνες που γεμίζουν και αδειάζουν μεταφέροντας τα πλοιάρια από το ένα επίπεδο στο άλλο. Μοναδική εμπειρία

Αναχωρούμε για τα γραφικά χωριά της Αλσατίας, έτσι ονομάζεται όλη αυτή η υπέροχη περιοχή. Οι περίφημοι δρόμοι του κρασιού μας οδηγούν στα παραδοσιακά οινοπαραγωγά χωριά της: Obernai, Ribeauville. Εμείς μόνο αυτά επισκεφθήκαμε, αλλά υπάρχουν πολλά σαν αυτά. Τώρα τι να πω και τι να περιγράψω. Τα λόγια είναι φτωχά μπροστά στην ομορφιά που ξετυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας. Λες και όλα είναι βγαλμένα από τις εικονογραφημένες σελίδες παραμυθιού. Τα σπίτια, τα μαγαζιά, τα δρομάκια, το λιθόστρωτο, τα λουλούδια ακόμα και οι άνθρωποι εναρμονισμένοι με το περιβάλλον που τίποτα δεν διαταράσσει τη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν, σαν μία φυσική συνέχεια ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, το πέρασμα από τον ένα αιώνα στον άλλο. Ανάμεσα στους εκατοντάδες τουρίστες που διασχίζουνε αυτά τα υπέροχα χωριά , κυκλοφορούν πολλοί κάτοικοι (άντρες – γυναίκες και παιδιά ) ντυμένοι με τις παραδοσιακές στολές της Αλσατίας. Επιστροφή στο Στρασβούργο και βραδινή έξοδο σε ένα από τα μπαράκια της πόλης. Πάντως ομολογουμένως στα γαλλικά διαπρέψαμε.

Την επομένη με ενδιάμεση στάση στην παλιά μας γνώριμη, από το προηγούμενο ταξίδι Λουκέρνη ( καλά γίναμε πλέον τόσο κοσμογυρισμένες που λέμε παλιά γνώριμη την πανέμορφη πόλη της Ελβετίας Λουκέρνη, σαν να λέμε Λαμία). Ξαναβλέπουμε τις περίφημες σκεπαστές της γέφυρες πριν αναχωρήσουμε για τη Lago Maggiore και Stresa.

Στο Locarno που σταματάμε να πιούμε τον καφέ μας, η μυρωδιά από ψημένα κάστανα μας οδηγεί στο πάρκο της πόλης όπου γιορτάζεται «η γιορτή του κάστανου». Σε τεράστιες φουφούδες ψήνουν συνέχεια κάστανα τα οποία μοιράζουν δωρεάν στους πολίτες.

Φτάνουμε στη Stresa, για την γνωστή μας πλέον διαδικασία: τακτοποίηση στα δωμάτια, δείπνο και μετά μικρή αναγνωριστική βόλτα πριν την κατάκλιση, όπου προδομένες από την κούραση παραδινόμαστε στην αγκαλιά του Μορφέα.

Η επόμενη μέρα ξεκινάει με επίσκεψη στα νησάκια που βρίσκονται απέναντι στη Στρέσα.

Το μικρό καραβάκι μας πάει πρώτα από την Isola dei Pescatori (νησί των ψαράδων). Όνομα και πράγμα που λένε, μικρό γραφικό νησάκι ψαράδων με τα δίχτυα απλωμένα στα μπαλκόνια, σοκάκια, ταβερνούλες. Μια σταλιά όλο το νησάκι το περπατήσαμε γύρω – γύρω σε ένα τέταρτο. Με μυρωδιές από ψάρια και όστρακα, αλμύρα και θαλασσινό αέρα, γεμίζουμε τα καπνισμένα πνευμόνια μας και ζαλιζόμαστε από το οξυγόνο και τον καθαρό αέρα.

Επόμενος σταθμός το Isola Bella (ωραίο νησί). Όλο το νησί σχεδόν είναι ένα τεράστιο παλάτι της δυναστείας Boromee, οι οποίοι ήταν και οι κυρίαρχοι της περιοχής. Πλούσια και εντυπωσιακά διακοσμημένο το παλάτι και κατοικία τους, με ανεκτίμητους θησαυρούς μέσα στις μεγάλες του κάμαρες και σαλόνια. Χτισμένο σε 2 επίπεδα με υπόγεια το ίδια άνετα και μεγάλα για να περνά η οικογένεια τις ζεστές ώρες της ημέρας του καλοκαιριού. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι η διακόσμηση των υπογείων. Με κομμένα κομμάτια από βράχια καλυμμένοι όλοι οι τοίχοι, τα δε δάπεδα στρωμένα με ασπρόμαυρα και χρωματιστά βότσαλα που σχηματίζουν περίτεχνες σκηνές από τον θαλάσσιο κόσμο και πολύ όμορφες γραμμικές παραστάσεις.

Εκείνο όμως που πραγματικά εντυπωσιάζει είναι οι κήποι του, οι οποίοι αποτελούν μοναδικό είδος στον κόσμο. Χτισμένοι κλιμακωτά σε 10 επίπεδα γεμάτοι σπάνια λουλούδια και δέντρα, αγάλματα, κρήνες και ανάμεσα να περιδιαβαίνουν περήφανα κάτασπρα παγώνια. Πραγματικά σε αφήνει άφωνο η αρμονία και ο τέλειος συνδυασμός της φύσης με το ανθρώπινο καλλιτεχνικό κριτήριο.

Με τον απογευματινό μας περίπατο, μέσα από μια πανέμορφη διαδρομή στην ορεινή λίμνη Ορτά , μια ακόμη μαγευτική τοποθεσία, κλείνουμε το οδοιπορικό μας στο κομμάτι αυτό της Βόρειας Ιταλίας, γύρω από τη Lago Maggiore.

Και από αύριο η επιστροφή στη μαμά-Ελλάδα, που πάντα κρύβει περίεργα συναισθήματα, ανυπομονησίας, ανησυχίας, χαράς, νοσταλγίας αλλά και απογοήτευσης, ως προς του τι αφήνουμε και του τι πρόκειται να βρούμε.

Τι να κάνουμε; Αυτά έχουν τα ταξίδια. Επιστρέφουμε για να ξαναφύγουμε.

Και του χρόνου…

27 January 2008

Η Δεξιά καταρρέει...



Από την Καθημερινή, 27/1/2008

Ο καρκινοπαθής της διπλανής πόρτας I

Η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου δημοσιεύει στον ιστότοπό της μία λίστα με καρκινοπαθείς συμπολίτες, οι οποίοι δέχθηκαν να περιγράψουν την περιπέτειά τους. Θα δημοσιεύσουμε εδώ, με ελεύθερη απόδοση, μερικές από αυτές τις εκμυστηρεύσεις. Κοινά σημεία στις περιγραφές των καρκινοπαθών είναι: α) Θεωρούσα τον καρκίνο πρόβλημα των άλλων, β) Δεν μου μένει παρά να αγωνιστώ με όλες τις δυνάμεις μου.


Niels Kugler, 32 ετών, Λευχαιμία, Διάγνωση το έτος 2006
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη σας, όταν ακούσατε τη διάγνωση του γιατρού;
Σκατά! Απέκτησα ένα προσωπικό εφιάλτη! Τί έκανα λάθος; Ο γιατρός μου είπε: Μόνο αν δούλευα στη δεκαετία του 1980 σε βενζινάδικο με διακίνηση βενζολίου, μπορεί να συνέβη κάτι που οφείλεται σε μένα. Αλλιώς πρόκειται για γενετικό ατύχημα.

Πώς καταλάβατε ότι έχετε πρόβλημα;
Ήμουν διαρκώς κουρασμένος και είχα πόνους στην περιοχή των νεφρών. Λόγω ενός παλαιού τραύματος πήγα στον Οστεοπαθολόγο. Μετά από μια σύντομη θεραπεία, μου λέει: «Έχω την εντύπωση ότι έχετε μέσα σας μεγαλύτερο πρόβλημα από ένα απλό τράβηγμα». Εγώ σκέφτηκα ότι εννοεί κάτι ψυχολογικό και τέτοιες αηδίες. Πήγα σε ειδικό γιατρό για εξετάσεις και, όταν μετά από μερικές μέρες, βρέθηκα πάλι στο νοσοκομείο, μου λέει ένας γιατρός ογκολόγος: «Έχω μια κακή και μια καλή είδηση για σας. Η κακή είναι ότι πάσχετε από λευχαιμία, η καλή ότι έχω ένα κρεβάτι για σας στο νοσοκομείο».

Είναι τόσο ασυνήθιστο να έχεις κρεβάτι σε νοσοκομείο;
Εφόσον πρέπει να αποκλειστείτε αμέσως στον αποστειρωμένο θάλαμο και να περιμένετε για μεταμόσχευση μυελού, τότε είναι ασυνήθιστο.

Πώς είσασταν κατά τη μεταμόσχευση μυελού;
Τελείως χάλια. Ήμουν σαν εκείνον τον Ρώσο κατάσκοπο που δηλητηριάστηκε στο Λονδίνο. Να φανταστείτε τη μεταμόσχευση μυελού σαν την αντικατάσταση του σκληρού δίσκου σε ένα υπολογιστή, φορτώνεται τελείως νέο λειτουργικό σύστημα και ξεκινάτε τη λειτουργία του. Έχεις τη δομή αίματος κάποιου άλλου συνανθρώπου, έχεις τη δική του ομάδα αίματος, ακόμα και τα μαλλιά σου μπορεί να είναι διαφορετικά. Μέχρι τότε πρέπει να καταστραφούν τα δικά σου αιμοσφαίρια με χημειοθεραπεία και ακτινοβολίες. Ίσως αυτό να επηρεάσει και τις ικανότητες συγκέντρωσης και κατανόησης. Αλλά, καλύτερα χαζός και ζωντανός, παρά έξυπνος και πεθαμένος.

Γνωρίζετε τον δότη μυελού;
Όχι, θα μπορέσω να τον γνωρίσω μετά από δύο χρόνια, αφού πετύχει η μεταμόσχευση. Εγώ μετά από 11 μήνες είχα μια υποτροπή, γι' αυτό χρειάστηκε ο δότης μου να δώσει για δεύτερη φορά μυελό. Γνωρίζω μόνο το κωδικό του όνομα DJX3510, είναι έτοιμος να με βοηθήσει πάλι με τα κύτταρά του. Στις επόμενες έξι εβδομάδες θα δείξει αν πετύχει η νέα προσπάθεια, αλλιώς θα έχω μεγάλο πρόβλημα.

Τί σημαίνει αυτό;
Αν δεν βοηθήσει η μεταμόσχευση, μπορώ να επιβιώσω ακόμα οκτώ μήνες με ένα φάρμακο. Αλλά μετά αποκτάει ανθεκτικότητα η λευχαιμία.

Μετά δεν υπάρχει θεραπεία;
Μετά τίθεται το ερώτημα, αν έχει νόημα μια νέα μεταμόσχευση μυελού. Αλλά δεν σκέφτομαι τόσο μακριά. Μας έλεγε παλιά ένας προπονητής: Δεν παίζει ρόλο τί μπορεί να κάνει ο άλλος, αλλά μόνο πόσο καλός είσαι εσύ. Είμαι βαριά ασθενής και ίσως όλα αυτά να είναι μάταια. Αλλά σκοπεύω να κερδίσω αυτόν τον αγώνα! Για μένα ισχύει η περίπτωση: Χαίρομαι που βρέχει έξω, αλλά κι αν δεν χαίρομαι, πάλι θα βρέχει.

Στη μνήμη του παλιού μαθητή και φίλου μου, Μανώλη Βιδόπουλου
που πέθανε τον Δεκ. 2007 σε ηλικία 34 ετών από λευχαιμία!

«ΤΟ ΜΠΑΡ ΤΩΝ ΕΥΧΩΝ»

...
Μια μουσικοθεατρική, bar-theater, παράσταση με πρωτότυπα τραγούδια και κείμενα. Οι ευχές των ρόλων συναντούν τις ευχές των θεατών σε ένα ταξίδι χωρίς χρόνο που δεν διστάζει να κάνει κοινωνικοπολιτική κριτική για τα όσα συμβαίνουν στην εποχή μας.

Θα ήθελα δωρεάν παιδεία, θα ήθελα δωρεάν υγεία, θα ήθελα δωρεάν αγάπη, θα ήθελα να βρω δουλειά, θα ήθελα να πάρω επιτέλους το πτυχίο μου, θα ήθελα να έχω 1.000.000 ευρώ, θα ήθελα να ξέρω πώς σκέφτονται οι άντρες, θα ήθελα να ξέρω πώς σκέφτονται οι γυναίκες, θα ήθελα να ζω σε έναν καλύτερο κόσμο, θα ήθελα να σου πω σ’ αγαπώ, θα ήθελα να μη νιώθω μόνος, θα ήθελα τα παραμύθια να ήταν αληθινά...

Κάντε μια ευχή και ελάτε να μας δείτε...

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ...

Η παράσταση παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά, παίχτηκε πέρυσι με επιτυχία στο Φουαγιέ του θεάτρου Επι Κολωνώ (στο πλαίσιο των θεατρικών βραδιών performance theatre) και, στη συνέχεια, στη μουσική σκηνή Bailar.

Οι παραπάνω ευχές είναι μόνο μερικές από αυτές που έκαναν οι θεατές μας. Επιστρέφουμε με ανανεωμένη την παράστασή μας προσπαθώντας πάντα να μιλήσουμε για αυτά που ο περισσότερος κόσμος δεν μιλάει... την αλήθεια, την αγάπη, τις αξίες...

Διάρκεια: ~ 2 ώρες

Συντελεστές:
Βαλεοντή Μαριλού: Ηθοποιός, σκηνοθέτρια
Στεφόπουλος Κώστας: Κρουστός
Υψηλάντη Ευδοξία: Πιανίστρια, συνθέτρια.

Χώρος:
Χίλιες και Δύο Νύχτες
Καραϊσκάκη 10 (στοά), Ψυρρή
Τηλ : 210 3317293 - 4

Χρόνος :
Για λίγες παραστάσεις, Δευτέρες και Τρίτες στις 9 μμ.
Πρεμιέρα: Δευτέρα 11/2/2008
Εισιτήριο: 15 ευρώ με ποτό

Υπεύθυνος επικοινωνίας: Μαριλού Βαλεοντή: 6974 18 25 91

.

26 January 2008

Οι εκστρατείες του Ναπολέοντα

και οι αληθινές αφορμές των συγκρούσεων


Τα «γιατί» του πολέμου

(The Economist, Καθημερινή, 26/1/2008)

Οι εκδότες φαίνεται να μην έχουν τελειωμό στην όρεξή τους για βιβλία σοβαρών ιστορικών, οι οποίοι θέτουν το ερώτημα του «γιατί οι πόλεμοι». Γιατί αρχίζουν, γιατί διαρκούν, γιατί και τι κάνει την ειρήνη να είναι εύθραυστη. Ο τόπος των πιθανών απαντήσεων είναι το παρελθόν. Ο Charles Esdaile του Πανεπιστημίου του Λίβερπουλ είναι καλός ιστορικός, τόσο ώστε να μην κάνει εύκολες συγκρίσεις μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος. Ομως, τα «γιατί» του πολέμου διαρρέουν την αριστοτεχνική του περιγραφή των Ναπολεόντειων Πολέμων, τη 12χρονη σύγκρουση της Γαλλίας με τις άλλες δυνάμεις της Ευρώπης, που κόστισε τη ζωή σχεδόν σε 2 εκατομμύρια στρατιώτες.

Ψύχραιμη αποτίμηση

Υπάρχουν, όπως γράφει ο «Εκόνομιστ», πιο συναρπαστικοί τρόποι για να αφηγηθεί κανείς την πολυαίμακτη εκείνη εποχή. Μπορεί να αναφερθεί στις λαμπρές εκστρατείες του Ναπολέοντα επικεφαλής της γαλλικής στρατιάς ή να ξαναϊστορήσει μια ρομαντική και θρυλική ζωή. Μπορεί να διδάξει, ανάλογα με τη θέση όπου στέκει, υπέρ ενός απελευθερωτή που ηττήθηκε ή εναντίον ενός καταστροφικού πνεύματος.

Αυτοί, όμως, δεν είναι οι τρόποι τούτου του ιστορικού. Στην πολιτικο-στρατιωτική του ιχνηλασία την καταπληκτικής κλίμακας και λεπτομερειακότητας, λέει στον αναγνώστη τι αυτός πιστεύει πως υπήρξε η αιτία της σύγκρουσης, γιατί εξερράγη ο πόλεμος και γιατί διήρκεσε τόσο πολύ παρά τις συχνές, όπως φαινόταν, πιθανότητες, ειρήνευσης. Το βιβλίο του Napoleon’s Wars: An International History, 1803-1815 (εκδ. Αllen Lane, 621 σελ., 30 στερλίνες) δεν είναι ούτε πολεμικό χρονικό ούτε μεταμφιεσμένη βιογραφία· είναι ερευνητική και ερμηνευτική ιστορία πρώτης τάξεως.

Οι ιστορικοί τοποθετούν την αρχή των Ναπολεόντειων Πολέμων στο 1803, όταν η Βρετανία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Γαλλίας, μετά τη σύντομη ειρήνη της Αμιένης. Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος ήταν συνέχεια των πολέμων της Γαλλικής Επανάστασης στους οποίους ο Ναπολέων, κερδίζοντας τους Αυστριακούς στην Ιταλία, είχε ηγετικό ρόλο. Ο ιστορικός περιγράφει πώς ο Ναπολέων ανήλθε στην εξουσία το 1799, επιβαλλόμενος στη Γαλλία και κατόπιν στην Ευρώπη.

Η Βρετανία κυριαρχούσε στις θάλασσες μετά το Τραφάλγκαρ το 1805. Αλλά στην ευρωπαϊκή ήπειρο κυριαρχούσε η Γαλλία, χάρις στις νίκες της επί των Αυστριακών, Πρώσων και Ρώσων. Οπισθοχωρήσεις όπως στην Ισπανία όπου τα στρατεύματα του Ναπολέοντα εισήλθαν το 1807 και η καταστροφή της εκστρατείας κατά της Ρωσίας, το 1812, οδήγησαν στην τελική ήττα, στο Βατερλώ.

Ο ιστορικός τη γνωστή τούτη ιστορία καταφέρνει να κάνει καινούργια, κατά τρεις αλληλοσυνδεόμενους τρόπους. Δείχνει πώς φαινομενικά περιφερειακές συγκρούσεις – στη Σουηδία π.χ., στην Πορτογαλία, στον Καναδά, άναψαν τη φλόγα μεγαλύτερων ή διαίρεσαν πιθανούς συμμάχους. Ο ιστορικός υπενθυμίζει ότι η ήττα του Ναπολέοντα δεν ήταν διόλου σίγουρη. Οι στρατοί της Ευρώπης έπρεπε πρώτα να διδαχθούν από τις αποτυχίες τους και οι ηγέτες τους έπρεπε να συνταχθούν σε έναν κοινό σκοπό. Και τα δύο δούτα συνέβησαν, αλλά αργά.

Πάνω από όλα, υπογραμμίζει, ο πόλεμος δεν ήταν ιδεολογικός αλλά γεωπολιτικός. Πυρήνας του η διατάραξη της ενός αιώνος διάρκειας ισορροπίας δυνάμεων, από την κατάπτωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από την ανάπτυξη Ρωσίας και Πρωσίας και από τις γαλλοβρετανικές αντιπαλότητες. Λίγοι, εάν κάποιοι από τους εχθρούς της Γαλλίας, μάχονταν για την αλλαγή καθεστώτος στο Παρίσι. Υπήρξαν στιγμές όταν θα μπορούσαν να τα είχαν βρει με τον Ναπολέοντα – εάν κι αυτός τα είχε βρει με εκείνους. Αλλά δεν το εμπιστεύονταν ότι θα έμενε ήσυχος κι έτσι οι πόλεμοι συνεχίζονταν. Οι δύο ισχυρότεροι αντίπαλοί του, η Βρετανία και η Ρωσία, ήταν εναντίον του, κατά τη γνώμη του ιστορικού, όχι γιατί ήταν επαναστάτης ή στην κεφαλή μιας καινούργιας δυναστείας. Τον πολεμούσαν γιατί όσο κυριαρχούσε στη Γαλλία, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει πού θα σταματούσε η Γαλλία.

Σε αυτό το σημείο της αφήγησης του ιστορικού εισέρχεται ο χαρακτήρας του Ναπολέοντα στις σύνθετες γεωπολιτικές εξισώσεις. Ο συγγραφέας δέχεται ότι οι ναπολεόντειοι πόλεμοι είναι άξιοι του ονόματός τους, δίχως όμως να αποδέχεται την περί μεγάλων ανδρών θεωρία της ιστορίας. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις θα είχαν συγκρουσθεί από τις διαφορές τους και δίχως τον Ναπολέοντα. Αλλά η κλίμακα και η αγριότητα του πολέμου, εν πολλοίς, οφείλονταν στον ίδιο τον αυτοκράτορα, την επιθετικότητα, την εγωμανία, τη δίψα του για εξουσία.

Επικίνδυνη λήθη

Το βιβλίο τούτο προέρχεται και αντανακλά ένα τεράστιο σχήμα σύγχρονης γνώσης, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι εγκαταλείπει για πολύ τη γεωπολιτική ιστορία που θέλει να αφηγηθεί. Για τον ιστορικό, ο πόλεμος ξεκίνησε γιατί η Ευρώπη δεν είχε ισορροπία. Τράβηξε για πολύ γιατί δεν υπήρχε εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Ναπολέοντα. Η ειρήνη ήρθε και διήρκεσε μέχρι οι κατοπινότερες γενιές να ξεχάσουν τη φρίκη που λέγεται πόλεμος.

25 January 2008

Η γιορτή των εθελοντών

Όροι από το πεδίο της λογιστικής

...

Με αφορμή ένα ερώτημα από τον κ. Γ. Παλιάτσο, φοιτητή λογιστικής, σχετικά με τον όρο «λογιστική προτυποποίηση», εξετάστηκε μια ομάδα σχετικών εννοιών και των αντίστοιχων αγγλικών όρων και προτάθηκαν ισοδύναμες ελληνικές αποδόσεις.

Καταρχάς, διευκρινίστηκε ότι ο παλαιός ελληνικός όρος «προτυ­ποποίηση», που απέδιδε τον αγγλικό όρο standardization και τον γαλλικό όρο normalisation, έχει επίσημα αντικατασταθεί με τον όρο «τυποποίηση» (εφόσον ο ένας και μοναδικός ελληνικός φορέας που θεσπίστηκε από το κράτος και έχει την ευθύνη της ελληνικής «τυποποίησης» δηλαδή της σύνταξης και διάθεσης «εθνικών προτύπων» (national standards) στην Ελλάδα είναι ο Ελληνικός Οργανισμός Τυποποίησης (ΕΛΟΤ)). Επομένως, από τους δύο όρους προτυποποίηση και τυποποίηση, ο επίσημος, διαδεδομένος και προτιμώμενος όρος, είναι ο δεύτερος.

Ο παρακάτω πίνακας περιέχει μια ομάδα αγγλικών όρων και ονομάτων και προτεινόμενους αντίστοιχους ελληνικούς όρους.


accounting standard

λογιστικό πρότυπο

International Accounting Standard (IAS)

Διεθνές Λογιστικό Πρότυπο (IAS)

accounting standardization

λογιστική τυποποίηση

national accounting standardization

εθνική λογιστική τυποποίηση

international accounting standardization

διεθνής λογιστική τυποποίηση

European accounting standardization

ευρωπαϊκή λογιστική τυποποίηση

financial accounting standardization

χρηματοοικονομική λογιστική τυποποίηση

International Financial Reporting Standard (IFRS)

Διεθνές Πρότυπο Χρηματοοι­οικονομικής Πληροφόρησης

International Accounting Standards Committee (IASC)

Διεθνής Επιτροπή Λογιστικών Προτύπων

International Accounting Standards Board (IASB)

Διεθνές Συμβούλιο Λογιστικών Προτύπων


Κ.Β.

βλέπε επίσης >>>

24 January 2008

Μετά τον Kωστάκη...

έχει σειρά ο Γιαννάκης Καραμανλής



23 January 2008

Ένα ψάρι που μουγκρίζει…

...
Ελάχιστοι γνωρίζουν τι σημαίνει το όνομα capybara (καπιμπάρα), ίσως να υποπτεύονται κάποιο εξωτικό φαγητό ή ποτό. Κάθε άλλο, πρόκειται για ένα ήρεμο ζωάκι, ένα τρωκτικό, ίσως το μεγαλύτερο τρωκτικό στον πλανήτη, το οποίο φτάνει μέχρι τα 6O κιλά. Ένας πολύ μεγάλος αρουραίος λοιπόν!

Δεν το ξέρουμε στην Ευρώπη, γιατί είναι ζώο της Νότιας Αμερικής και ζει κατά προτίμηση σε υγρότοπους. Είναι φυτοφάγο και άκακο, γι’ αυτό γίνεται εύκολα λεία, ιδίως τα παιδιά του, άγριων ζώων αλλά και αρπακτικών πτηνών.

Θυμήθηκα τώρα το καπιμπάρα, για το οποίο είχα ακούσει πριν πολλά χρόνια, βλέποντας το βίντεο που ακολουθεί στο τέλος. Στο 16ο αιώνα, όταν οι Ισπανοί και Πορτογάλοι επιδρομείς είχαν εξοντώσει μεγάλο μέρος των ιθαγενών της Νότιας Αμερικής (όπως παντού) και δεν υπήρχε αγροτικός πληθυσμός να καλλιεργήσει τα χωράφια και να εκθρέψει ζώα, άρχισαν ο στρατός και τα μέλη της κυρίαρχης τάξης των λευκών να ζορίζονται. Επειδή δεν υπήρχαν δε ακόμα αρκετά γελάδια και αμνοερίφια (εισήχθησαν σταδιακά από την Ευρώπη), αναγκάστηκαν οι μέτοικοι να τρώνε τα καπιμπάρα, τα οποία σιγά σιγά τους φάνηκαν και πολύ νόστιμα.

Έλα όμως που οι Καθολικοί έχουν (όπως και όσοι τηρούν τις ορθόδοξες παραδόσεις) πολλές νηστείες και, όπως προαναφέρθηκε, δεν υπήρχε δυνατότητα εναλλακτικών εδεσμάτων για εκείνες τις μέρες. Με πολλές παρακλήσεις και πιέσεις στον πάπα της Ρώμης αποφασίστηκε λοιπόν τότε να θεωρηθεί το καπιμπάρα ιχθύς, ψάρι, οπότε παρέμενε έκτοτε νηστίσιμο για όλο το χρόνο!

Και άντε τώρα, μετά από τόσους αιώνες, να ανακαλέσει ο πάπας εκείνη την απόφαση και να κατατάξει το καπιμπάρα πίσω στα τρωκτικά θηλαστικά (Hydrochoerus). Θα μάθει όλη η οικουμένη την ιστορία και θα γελάει για πολλά χρόνια. Στη νότια Αμερική, πάντως, υπάρχουν αρκετά ανέκδοτα για κάποιο ψάρι που βγαίνει από τα χόρτα και αρχίζει να μουγκρίζει… Είναι και 6O κιλά το σκασμένο, δεν κρύβεται με τίποτα!



22 January 2008

Βιβλία, βιβλία

Πολλαπλοί κόσμοι


Colin Bruce: «Τα κουνέλια του Σρέντιγκερ»
, Μετάφρ.: Ανδρομάχη Σπανού «ΤΡΑΥΛΟΣ» σελ. 412, ευρώ 19

Ύστερα από έναν αιώνα αντιπαραθέσεων, η κβαντική θεωρία δίνει σήμερα μια σειρά ερμηνείες για τον κόσμο που μας περιβάλλει. Η συζήτηση άρχισε απ' όταν ο Μαξ Πλανκ, τον Δεκέμβριο του 1900, πρωτομίλησε για τα «κβάντα» (από τη λατινική λέξη που σημαίνει μια απειροελάχιστη ποσότητα, ένα κάτι τι), προσπαθώντας να απαντήσει στο ερώτημα για την ακτινοβολία ενός μαύρου σώματος. Μπορεί ο ίδιος ο Πλανκ να θεωρούσε τα κβάντα μια μαθηματική επινόηση, ένα τρικ, αλλά τα ερωτήματα που ξεσήκωσε ήταν πολυ περισσότερα απ' αυτά στα οποία απάντησε.

Έτσι άρχισε η ιστορία της κβαντικής θεωρίας που υποστηρίζει την ύπαρξη πολλών κόσμων, μια ιστορία που επιχειρεί να περιγράψει ο Κόλιν Μπρους, μαθηματικός - φυσικός, που ζει και εργάζεται στην Οξφόρδη ως φυσικός στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος. Κατ' αυτόν, ακόμα και ως «χρήσιμη φαντασία», «η ερμηνεία των πολλών κόσμων κρύβει πολλά οφέλη που περιμένουν να αποκαλυφθούν». Στον επιστημονικό του προσανατολισμό τον κατεύθυνε η αγάπη του για το φανταστικό, το ταχυδακτυλουργικό, οπότε ο ενθουσιασμός του όταν διαπίστωσε πως αυτό το ταχυδακτυλουργικό «βρίσκεται και στον δικό μας κόσμο» ήταν αναμενόμενος.

Στο βιβλίο του, πέρα από γάτες και κουνέλια, χρησιμοποιεί σέρφερ, ιπτάμενα κοτόπουλα, κάρτες λοταρίας κι ένα σωρό ετερόκλιτα αντικείμενα για να δείξει πως είναι όντως δυνατό «το ίδιο υλικό αντικείμενο να βρίσκεται ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικούς τόπους» και πως «η αποδοχή της πραγματικότητας των πολλών κόσμων της κβαντικής θεωρίας είναι απλώς το επόμενο βήμα σε μια σκάλα που ήδη έχουμε μάθει να ανεβαίνουμε».

(ν.ντ-ς, Βιβλιοθήκη, 18/1/2008)

21 January 2008

Μακριά από την πόλη κι από την ταραχή,

εδώ ελάτε όλοι, εδώ στην εξοχή!



Το μεγαλύτερο αστικό πάρκο της Ελλάδας είναι ο πρώην «Πύργος της Βασιλίσσης» και νυν «Πάρκο Τρίτση». Βρίσκεται μεταξύ των Δήμων Αγίων Αναργύρων και Ίλιου (Νέα Λιόσια) και έχει έκταση περί τα 1.000 στρέμματα. Πηγαίνετε από Αθήνα μέσω οδού Λιοσίων και στους Αγίους Αναργύρους, είτε προς Μενίδι, είτε προς Φυλή. Ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο δρόμους που ανοίγουν σαν διχάλα, εμφανίζεται σε μερικά χιλιόμετρα το πάρκο. Καλά, δεν έχει την οργάνωση και την καθαριότητα των αντίστοιχων ευρωπαϊκών, αλλά είναι το καλύτερο που έχουμε μέσα σε κατοικημένες περιοχές. Πάλι καλά που δεν το «αξιοποίησαν» κτίζοντας πολυκατοικίες, όπως προσπαθούν να κάνουν με το παλιό αεροδρόμιο στο Ελληνικό...

(click)



Οι φωτογραφίες είναι με τη λιακάδα της Κυριακής, 13 Ιανουαρίου 2008!


.

20 January 2008

Η ιερατική πλεονεξία

Θησαυροί επί της γης

(του Παντελή Μπουκάλα, Καθημερινή, 19/1/2008)

Tέσσερις χιλιάδες στρέμματα καλλιεργήσιμη γη διεκδικεί η μια μονή, πέντε χιλιάδες η άλλη, κτίρια η μια Μητρόπολη εδώ, οικόπεδα η άλλη Μητρόπολη πιο πέρα, ένα δάσος η Αρχιεπισκοπή. Ταράζεται ο νους και ας μην έχει τίποτε το καινούργιο και πρωτοφανέρωτο αυτή η απαίτηση των μοναστηριών του Αγίου Όρους να αποσπάσουν από κατοίκους χωριών της Χαλκιδικής τη γη που δουλεύουν δεκαετίες τώρα. Έχουν λέει χαρτιά, παλιά χαρτιά, από την Τουρκοκρατία και ακόμα πιο πίσω, ίσως και από τον καιρό των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου. Μάλιστα! Αλλά υπάρχουν και άλλα χαρτιά. Πολύ παλιότερα χαρτιά, γραφές ιερές, όπως τις αποκαλούν οι ίδιοι οι μοναχοί και όλοι οι κληρικοί μαζί τους. Υπάρχει εκείνη η Επί του Όρους Ομιλία, που αν δεν ισχύει στο Άγιον Όρος, αν δεν έχει εκεί ήχο και νόημα, πού αλλού τάχα να ισχύει;

Ας τη θυμηθούμε λοιπόν, τώρα που οι κάτοικοι της Χαλκιδικής βρίσκονται αντιμέτωποι με τις μοναστηριακές διεκδικήσεις: «Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης, όπου σης και βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται διορύσσουσι και κλέπτουσι». Και πιο κάτω: «Διά τούτο λέγω υμίν, μη μεριμνάτε την ψυχή ημών τι φάγητε και τι πίητε, μηδέ τω σώματι υμών τι ενδύσησθε. [...] Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας». Λόγια αλληγορικά θα πείτε, λόγια μεταφορικά, μονάχα οι πτωχοί τω πνεύματι θα τα έπαιρναν κυριολεκτικά υπόψη τους και θα τα όριζαν ως γνώμονα ζωής. Σωστά!

Από την άλλη, όμως, έχει να σκεφθεί κανείς και τούτα τα μάλλον απλά: Τόσο μεγάλη είναι άραγε η ανάγκη των μοναστηριών του Αγίου Όρους (αλλά όχι μόνον αυτών: η ίδια «ιερά διεκδίκηση» έχει εκδηλωθεί σε πολλά μέρη της Ελλάδας), ώστε να πρέπει να αφαιρέσουν από τους λαϊκούς κάμποσα στρέμματα εδώ, άλλα τόσα παραπέρα; Και από την ελληνική πολιτεία έχουν τις επιχορηγήσεις τους οι μονές και σε προγράμματα της επαράτου Ευρωπαϊκής Ενωσης μετέχουν και οι πιστοί αφήνουν σταθερά τον οβολό τους ως προσκυνητές και οι δωρεές ποτέ δεν έλειψαν, πλουσιοπάροχες μάλιστα.

Οπότε;

Οπότε υποχρεώνεται η μνήμη από τέτοιες συμπεριφορές αν ανακαλέσει όσα «βέβηλα» και «ανίερα» έγραψε εκείνος ο Ανώνυμος Έλληνας στην αυστηρή «Ελληνική Νομαρχία» του, πάνε τώρα δύο αιώνες και δύο χρόνια από την έκδοσή της, το 1806: «Τόσον εβαρβαρώθη και ουτιδανώθη η κλάσις της ιερωσύνης των Ελλήνων». Ναι, ήταν αρνησίθρησκοι, ενδεχομένως και αρνησίθεοι, αυτοί οι επικατάρατοι διαφωτιστές. Αλλά φαίνεται ότι τελικά το σοβαρότερο πλήγμα στις θρησκείες δεν το κατάφεραν οι ίδιοι παρά οι διάκονοί της, όσο θησαυρίζουν θησαυρούς επί της γης.

19 January 2008

ChaCha

Η ανθρώπινη μηχανή αναζήτησης


Καινοτόμος συσκευή αναζήτησης χρησιμοποιεί ανθρώπους για να απαντούν στα ερωτήματα
(www.kathimerini.gr, 17/1/2008)

Τον άνθρωπο -και όχι κάποιο απρόσωπο πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή- αποφάσισε να χρησιμοποιήσει η νέα μηχανή αναζήτησης ChaCha, για να απαντήσει σε ερωτήσεις που αποστέλλουν οι χρήστες μέσω γραπτών μηνυμάτων κινητού τηλεφώνου.

Η υπηρεσία μπορεί να έχει απήχηση σε πολλά διαφορετικά σενάρια της καθημερινής μας ζωής, ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε στο δρόμο και δεν έχουμε πρόσβαση σε υπολογιστή: θέλετε ας πούμε να λύσετε μία διαφωνία που ανέκυψε κατά τη διάρκεια παιχνιδιού Trivial Pursuit, αναζητείτε τη διεύθυνση της καλύτερης πιτσαρίας σε συγκεκριμένη συνοικία ή ψάχνετε απλά τη συνταγή γλυκού μπανάνας, καθώς ψωνίζετε στο σούπερ μάρκετ.

Εφόσον η απάντηση βρίσκεται στο Διαδίκτυο, η μηχανή αναζήτησης ChaCha θα σας τη δώσει σε τρία με δέκα λεπτά, αφού στείλετε το μήνυμά σας σε ένα τηλεφωνικό αριθμό. Η μηχανή αναζήτησης πέτυχε να ικανοποιήσει την πελατεία της κατά τις πρώτες δύο εβδομάδες της λειτουργίας της, προσφέροντας τις υπηρεσίες της δωρεάν, αν και η εταιρία σχεδιάζει να χρεώνει μικρό μηνιαίο ποσό στους χρήστες από την άνοιξη.

Η Chacha με έδρα την κωμόπολη Καρμέλ της Ιντιάνα, αξιοποιεί δίκτυο 5.000 ανεξάρτητων συνεργατών-«οδηγών», σε όλες τις ΗΠΑ, με 10% από αυτούς να βρίσκονται συνδεδεμένοι στο Ίντερνετ κάθε ώρα της ημέρας και της νύχτας. Οι περισσότεροι από τους συνεργάτες της μηχανής αναζήτησης είναι φοιτητές, άνεργοι γονείς και συνταξιούχοι, που πληρώνονται «με το κομμάτι», ανάλογα με τον αριθμό των απαντήσεών τους.

Η μηχανή αναζήτησης έχει την ικανότητα να δώσει απαντήσεις ακόμη και σε ερωτήσεις που αφορούν κουτσομπολίστικα θέματα της αμερικανικής μουσικής και τηλεοπτικής σκηνής, όπως ποια κοπέλα διάλεξε ο ράπερ Φλέιβα Φλέιβ για φιλενάδα του, σε πρόσφατο επιτυχημένο ριάλιτι μουσικού καναλιού της καλωδιακής τηλεορασης. Η απάντηση -αν και άργησε λίγο απαιτώντας 13 λεπτά- ήλθε με τη μορφή SMS και ενημέρωνε το χρήστη της υπηρεσίας ότι ο Φλέιβ τα είχε φτιάξει με την Νικόλ Αλεξάντρ, γνωστή και με το ψευδώνυμο «Χουπζ».

.

Βούδας VII

Στο Mihintale της Κεϋλάνης (Sri Lanka) βρίσκεται ένα από τα παλαιότερα βουδιστικά τεμένη. Ένας βασιλιάς που κυνηγούσε στο δάσος ελάφια, είδε ξαφνικά ένα όραμα, το οποίο τον οδήγησε να προσχωρήσει στον βουδισμό και να διατάξει την κατασκευή του ακόλουθου γλυπτού. Δηλαδή, "είδε" αυτό που επιθυμούσε να έχει δει... Αν ανακοίνωνε σήμερα κάποιος βασιλιάς ή άλλος ηγέτης ότι είχε οποιοδήποτε όραμα, θα τον παρέπεμπαν στον πλησιέστερο ψυχίατρο.

(click)


18 January 2008

Ρομπότ κινείται με τη σκέψη πιθήκου

...
Αν και βαδίζει σαν ιαπωνικό ρομπότ, σκέφτεται με το μυαλό πιθήκου στις ΗΠΑ. Αυτό πέτυχαν Ιάπωνες και Αμερικανοί επιστήμονες, οι οποίοι παρουσίασαν χθες ανθρωποειδές ρομπότ, που ενεργεί σύμφωνα με τις εγκεφαλικές λειτουργίες πιθήκου στην απέναντι ακτή του Ειρηνικού. Το πείραμα πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο ευρύτερης έρευνας για την ανάπτυξη προσθετικών μελών, που θα μπορούν να ελέγχονται από τις εγκεφαλικές λειτουργίες του ανάπηρου χρήστη τους.

Εργαστήριο στην πόλη του Κιότο της Δυτικής Ιαπωνίας παρουσίασε το ανθρωποειδές ρομπότ ύψους 155 εκατοστών, με χαρωπή έκφραση στο πρόσωπο και πεταχτά μαύρα μάτια, που βάδιζε χάρη σε σήματα, τα οποία λαμβάνουν τα πόδια του, μέσω καλωδίων.

Ο επικεφαλής της έρευνας, καθ
ηγητής Νευροβιολογίας του Πανεπιστημίου Ντιουκ των ΗΠΑ, Μιγκουέλ Νικολέλης, τόνισε ότι η μελέτη θα οδηγήσει στην κατασκευή μηχανικών εξωσκελετών, οι οποίοι θα ελέγχονται από τις εγκεφαλικές λειτουργίες των αναπήρων χρηστών τους και θα τους επιτρέπουν να κινούνται, με τη δύναμη της σκέψης τους και μόνο. Ο δρ. Νικολέλης είπε ότι η έρευνά του έχει ήδη διαρκέσει μία δεκαετία.

Κίνηση σε αναπήρους

«Πρόκειται για προσπάθεια να προσφέρουμε κινητικότητα στους ανάπηρους. Μάθαμε σε έναν πίθηκο να βαδίζει σε διάδρομο γυμναστικής. Καθώς περπατούσε, καταγράψαμε τις εγκεφαλικές του λειτουργίες, που επέτρεπαν την κίνησή του. Την ίδια ώρα, οι εγκεφαλικές αυτές λειτουργίες έδιναν κίνηση στο ρομπότ στην Ιαπωνία», εξηγεί ο δρ Νικολέλης.

Τα σήματα αυτά μεταδόθηκαν μέσω ίντερνετ στην επιστημονική ομάδα του Κιότο, όπου οι ερευνητές τα τροφοδότησαν στον ηλεκτρονικό εγκέφαλο του ρομπότ, το οποίο άρχισε να κινείται με τον ίδιο ρυθμό με τον πίθηκο.

«Ο εγκέφαλος χρειάζεται 250 χιλιοστά του δευτερολέπτου (ms) από την παραγωγή σήματος κίνησης για τα πόδια, μέχρι και την κίνηση αυτή. Ο πίθηκος παρακολουθούσε τα αποτελέσματα της έρευνας στην οθόνη και έμοιαζε να διασκεδάζει που ένα παράξενο ανθρωπόμορφο μηχάνημα προσπαθούσε να τον μιμηθεί. Ηταν σίγουρα πολύ χαρούμενος, αφού του δίναμε συνέχεια φρούτα και γλυκά σαν ανταμοιβή», λέει ο δρ. Νικολέλης.

Ευχάριστη έκπληξη προκάλεσε στην ομάδα των ερευνητών το γεγονός ότι τα εμφυτευμένα ηλεκτρονικά τσιπάκια δεν απορρίφθηκαν από τον πίθηκο, έναν ολόκληρο χρόνο μετά την τοποθέτησή τους.

Η ιατρική εφαρμογή του πειράματος στον άνθρωπο θα αφορά την εμφύτευση ηλεκτροδίων και τσιπ στον εγκέφαλο του ασθενούς. Τα ηλεκτρόδια θα μεταδίδουν ασύρματα πληροφορίες από το τσιπ στον εγκέφαλο του ασθενούς στον ειδικό εξωσκελετό-ρομπότ, που θα του επιτρέπει να βαδίζει και να κινείται.

(Καθημερινή, 17/1/2008)

Νομίζω ότι γίνεται εύκολα κατανοητή η μεγάλη σημασία αυτής της τεχνολογικής επιτυχίας: πέρα από την υποβοήθηση των κινήσεων ανάπηρων ανθρώπων, κάποιο ρομπότ θα βρίσκεται σε άλλη ήπειρο ή και σε άλλο πλανήτη και θα δραστηριοποιείται εκεί με τις αισθήσεις και τη σκέψη ενός ελεγκτή που κάθεται αναπαυτικά στο εργαστήριό του. Καθένας μπορεί να αφήσει τη φαντασία του να σουλατσάρει σε διάφορες πρωτοποριακές εφαρμογές...

17 January 2008

Μεταξύ κότας και κτήνους


Το πανεπιστήμιο της Κύπρου στήθηκε στα πρότυπα των σύγχρονων, ημικρατικών πανεπιστημίων της Ευρώπης. Σήμερα, περπατά σταθερά και με αυξανόμενη φήμη στο δρόμο της επιστημονικής καταξίωσης. Η διαρροή παιδιών προς το εξωτερικό περιορίστηκε αρκετά. Είναι θέμα DNA τελικά;
(από τον Xρήστο Μιχαηλίδη, LIFO, 10/1/2008)

«Ναι, αλλά εδώ είναι διαφορετικά...»


Ως απάντηση, σε κάθε... εναλλακτική είδηση, ετούτο το γνωστό, ελληνικό τροπάριο. Ο αντίλογος της φυλής. Το επιχείρημα του κάθε -και είναι πολλά- εθνικού μας ελλείμματος. Ήμουν στην Κύπρο την περασμένη εβδομάδα. Και άκουσα τον Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο να ανακοινώνει ότι «σύντομα θα υπάρξει και νομοθετική ρύθμιση για την ίδρυση τριών ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Κύπρο». Παρασύρθηκα προς στιγμήν, και σκέφτηκα πως αν βγω έξω στους δρόμους, θα συναντήσω εξαγριωμένους διαδηλωτές να φωνάζουν «κάτω τα χέρια από τη δωρεάν παιδεία», και άλλα που μου 'χουν μείνει από δω.

«Στόχος μας είναι να γίνει o τόπος μας κέντρο εκπαίδευσης και έρευνας για φοιτητές από άλλες ευρωπαϊκές, αλλά και γειτονικές χώρες της Μέσης Ανατολής» συνέχισε ο κ. Παπαδόπουλος, χωρίς να υπάρξει ούτε μία αντίδραση από κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης, ούτε καν από το κομουνιστικό ΑΚΕΛ. Σκεφθείτε. Είναι-δεν-είναι 15 χρόνια που η Κύπρος απέκτησε δικό της πανεπιστήμιο. Πριν από αυτό, όλα της τα παιδιά που ήθελαν ή μπορούσαν να σπουδάσουν, αναγκαστικά ξενιτεύονταν - τα περισσότερα για Ελλάδα και Αγγλία.

Έτσι, απουσίαζε πάντοτε από το νησί ένα πολύ δημιουργικό κομμάτι της νεολαίας του. Η κοινωνική ζωή ήταν μαραμένη. Πώς αλλιώς να ‘ναι, χωρίς τις ανησυχίες, τους ξεσηκωμούς, τις ιδέες, τους πειραματισμούς, τα λάθη των νέων παιδιών. Το πανεπιστήμιο της Κύπρου στήθηκε στα πρότυπα των σύγχρονων, ημικρατικών πανεπιστημίων της Ευρώπης. Σήμερα, περπατά σταθερά και με αυξανόμενη φήμη, στο δρόμο της επιστημονικής καταξίωσης. Η διαρροή παιδιών προς το εξωτερικό περιορίστηκε αρκετά. Λίγες ήταν οι απώλειες από την Αγγλία, την Αμερική, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Πολλές από την Ελλάδα.

Εδώ βιώσαμε πέρυσι μιαν αστεία «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» που, όποιος μπορέσει αξιόπιστα να εξηγήσει τι και πώς μεταρρυθμίστηκε κερδίζει ένα ωραίο δείπνο πολυτελείας με το νέο υπουργό Παιδείας κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη (Κάποτε, ψιθυρίζει εδώ ο εντός μου προβοκάτορας, το αξίωμα αυτό κατείχαν φωτισμένοι άνθρωποι, γραμματιζούμενοι, δάσκαλοι, λάτρεις της επιστήμης...)

Κι απ' έξω, στην αγορά, ο θόρυβος από παραπλανημένους και λαϊκίζοντες. «Τα παιδιά μας». «Η σπουδάζουσα νεολαία μας». Ουδέποτε τόσο πολύ χάιδεμα σε παιδιά που συνήθισαν και επέβαλαν τη μετριότητα και τη φτήνια - συνεπικουρούμενοι, ασφαλώς, από «μεγάλους» της πολιτικής και της κοινωνίας σαχλαμαρίζοντες. Σου λένε «είναι άλλο εδώ το σύστημα». Σου εξηγούν, π.χ., ότι υπάρχουν πολλοί φοιτητές εδώ που είναι φτωχοί και εργαζόμενοι, και άρα είναι άδικο να καταργηθεί ο... θεσμός του «αιώνιου φοιτητή». Έχουν δίκιο. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν φτωχά παιδιά, που αναγκάζονται να εργάζονται ταυτόχρονα με τις σπουδές τους...

Σου λένε «είναι άλλη η νοοτροπία μας», όταν τους επισημαίνεις, π.χ., ότι, κοιτάξτε να δείτε, ρε παιδιά, και στην Ιταλία απαγορεύτηκε το κάπνισμα στους κλειστούς χώρους, και στη Γαλλία από προχθές, και στην Τουρκία σε λίγους μήνες. Σαν να μιλάς σε τοίχο. Τίποτα. Ντιπ, τούβλο. «Δεν με νοιάζει. Εγώ έτσι γουστάρω να ζω» απαντά. Ο ίδιος τύπος που με μεγάλη ευκολία θα στιγματίσει μια άλλη παρανομία, που δεν τον βολεύει.

Έξω όταν πηγαίνει, ο μάγκας γίνεται αρνάκι βεβαίως. Γιατί εκεί δεν τον παίρνει. Και στην ουρά στέκεται. Και το τσιγάρο δεν ανάβει. Και εξυπνάδες στους δρόμους δεν μπορεί να κάνει. Και σκουπίδια έξω από τους κάδους δεν μπορεί να πετάξει. Και άνω-κάτω τα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια στα πανεπιστήμια δεν μπορεί να κάνει. Κοτούλα.

Κοτούλα που, μόλις ξαναπατήσει το πόδι στα πάτρια εδάφη, ξαναγίνεται κτήνος. Και αρχίζει αμέσως να κατηγορεί όλους τους άλλους για «ρατσιστικές και καταπιεστικές συμπεριφορές εναντίον των πολιτών τους», δοξάζοντας ταυτόχρονα την αχαλίνωτη δημοκρατία-ασυδοσία που απολαμβάνουν εδώ.

Παράξενο DNA, μα τον Δία!


.

16 January 2008

Τι έγιναν τα λεφτά;

...
Το υπουργείο Εξωτερικών απαιτεί από την ΜΚΟ της Εκκλησίας «Αλληλεγγύη» την επιστροφή ποσού μεγαλύτερου των 6 εκατ. . Από την πλευρά της η οργάνωση απαντά πως είναι σε θέση να επιστρέψει μόνο 500 χιλ. .

Ο υφυπουργός Εξωτερικών κ. Πέτρος Δούκας, ζητεί με έγγραφο που απέστειλε στις 8 Ιανουαρίου από την «Αλληλεγγύη» να επιστρέψει εντόκως το ποσό 5,6 εκατ. , που είχε λάβει από τον κρατικό προϋπολογισμό προκειμένου να αγοράσει από τους πτηνοτρόφους ποσότητες κοτόπουλων τις οποίες στη συνέχεια θα διοχέτευε ως επισιτιστική βοήθεια σε τρίτες χώρες.

Η ίδια η «Αλληλεγγύη» έστειλε εξώδικο στις αρχές Δεκεμβρίου 2007 προς το Σύνδεσμο Πτηνοτροφικών Επιχειρήσεων ζητώντας αποζημίωση για την ποσότητα των αλλοιωμένων κοτόπουλων που η Νομαρχία ανακάλυψε τον περασμένο Απρίλιο στα ψυγεία «Αλάσκα», όπου όμως η ίδια η οργάνωση τα είχε μεταφέρει προς αποθήκευση.

Όμως, ο Σύνδεσμος με τη σειρά του προετοιμάζεται να ζητήσει επίσης αποζημίωση από την οργάνωση, καθώς από το σύνολο των χρημάτων του προγράμματος, μόνο 740.000 έφτασαν στους πτηνοτρόφους. Το ερώτημα είναι, τί έγιναν τα υπόλοιπα λεφτά;

Ένα πανάκριβο «τσουνάμι»

(Ριχάρδος Σωμερίτης, ΒΗΜΑ, 15/1/2008)

Oρισμένοι εκκλησιαστικοί κύκλοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το προσωπικό δράμα του Αρχιεπισκόπου για να «κουκουλώσουν», αν το μπορέσουν, ένα τεράστιο θέμα. Ή τουλάχιστον, για να καθυστερήσουν την εξέλιξή του ώστε να φτάσει η ευλογημένη ώρα κάποιας παραγραφής.

Το θέμα αυτό αφορά το τι έγιναν τα 6,4 εκατομμύρια ευρώ που το υπουργείο Εξωτερικών είχε εμπιστευτεί στην «Αλληλεγγύη», τη γνωστή και ισχυρή μη κυβερνητική οργάνωση της Εκκλησίας που σε μεγάλο βαθμό χρηματοδοτείται για το όποιο έργο της από τον κρατικό κορβανά.

Το συγκεκριμένο ποσό εκχωρήθηκε στην «Αλληλεγγύη» όχι για τις ανάγκες της αλλά για τη βοήθεια προς τους δυστυχείς πληθυσμούς που είχε πλήξει το τσουνάμι. Αυτή η βοήθεια δεν έφτασε ποτέ εκεί που έπρεπε. Ενα τμήμα της είχε διατεθεί για να αγοραστούν κοτόπουλα να φάνε οι πεινασμένοι. Διαπιστώθηκε από τη Νομαρχία Πειραιά ότι τα κοτόπουλα αυτά ήταν σάπια, κατασχέθηκαν και καταστράφηκαν.

Με επίσημο έγγραφό του το υπουργείο Εξωτερικών- και μπράβο του- ζήτησε συνεπώς από την «Αλληλεγγύη», πριν από μερικές εβδομάδες, να επιστρέψει τα «αχρεωστήτως καταβληθέντα». Είχε προηγηθεί διάλογος ανάμεσα στις αρμόδιες υπηρεσίες και στη συγκεκριμένη ΜΚΟ προφανώς χωρίς αποτέλεσμα. Η «Αλληλεγγύη» υποστηρίζει ότι έδωσε εξηγήσεις, ότι έγιναν αποδεκτές προφορικά και κρίθηκαν ικανοποιητικές αλλά ότι το έγγραφο που της κοινοποιήθηκε μετά «ισχυρίζεται το αντίθετο». Και προσθέτει πονηρά: «ερωτήματα, ωστόσο, προκαλεί ο χρόνος επαναδημοσιοποίησης του θέματος».

Η «Αλληλεγγύη» δεν υπάγεται στις οικονομικές υπηρεσίες της αρχιεπισκοπής. Είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητη αν και συμβάλλει (συνέβαλε;) στην προβολή του αρχιεπισκοπικού έργου. Πολλοί ιεράρχες όμως έθεσαν συχνά θέμα ελέγχου των πεπραγμένων της και των ισολογισμών της. Αλλοι σημειώνουν ότι κινείται «με ξένα κόλλυβα», δηλαδή τα δημόσια κονδύλια, από τα οποία εξασφαλίζει τη μερίδα του λέοντος. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν παράγει και έργο. Το ερώτημα είναι αν το έργο αυτό, που περιλαμβάνει και δωρεάν προπαγανδιστική εφημερίδα η οποία μοιράζεται παντού, ανταποκρίνεται στα έσοδα. Πάντως πρόσφατα οι περισσότεροι Συνοδικοί φάνηκαν με απόφασή τους να τη δικαιώνουν. Προσωρινά ίσως...

Το θέμα όμως με τα εκατομμύρια για το τσουνάμι είναι συγκεκριμένο. Το υπουργείο Εξωτερικών, ζητώντας πίσω τα χρήματα της βοήθειας, έπραξε το καθήκον του. Αν δεν τα ζητούσε, κάποιοι δημόσιοι λειτουργοί και οι αρμόδιοι υπουργοί, αύριο, θα ήταν υπόλογοι και δικαστικά. Υπάρχουν νόμιμες διαδικασίες αλλά και προθεσμίες που τρέχουν. Το σημείωμα της «Αλληλεγγύης» για τα «ερωτήματα που προκαλεί ο χρόνος επαναδημοσιοποίησης του θέματος» είναι σαφέστατα απόπειρα ψυχολογικού εκβιασμού του κράτους με επιχείρημα την κατάσταση της υγείας του Αρχιεπισκόπου. Αυτά τα συνηθίζει η διοικούσα εκκλησία. Γιατί αυτή είναι η νοοτροπία της.

Αν η «Αλληλεγγύη» έχει αποδείξεις και τα αναγκαία παραστατικά για τη διαχείριση των εκατομμυρίων που της εμπιστεύθηκε το Δημόσιο για το συγκεκριμένο έργο βοήθειας δεν έχει παρά να τα παραδώσει, να ελεγχθούν και να πούμε όλοι ότι δεν υπάρχει πλέον θέμα. Θα υπενθυμίσω ότι τα χρήματα αυτά προέρχονται από τη μεγαλοψυχία του ελληνικού λαού, που δεν τα έδωσε για να μη μάθει ποτέ τι απέγιναν.



.

15 January 2008

Κλεοπάτρα V

Η Κλεοπάτρα στην ταράτσα ανακτόρου στη νήσο Φίλες της Νουβίας,
πίνακας του 1896 από τον Frederick Arthur Bridgman (1847-1928).

(click)

14 January 2008

Θαλής & Φίλοι







Η ομάδα ΘΑΛΗΣ+ΦΙΛΟΙ και οι Σχολικοί Σύμβουλοι Β΄ Αθήνας
σας προσκαλούν στην ομιλία του
Απόστολου Παπανικολάου
με θέμα
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ:
ESCHER ΚΑΙ VASSARELY
την Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2008 στις 19:00 στο
3ο Γυμνάσιο Αγίας Παρασκευής
Δερβενακίων και Καράγιωργα
(κοντά στο μετρό της Δουκίσσης Πλακεντίας)
τηλ. 210 6390261, 210 6081930

Περίληψη Παρουσίασης:

Εξετάζεται η αρωγή της τέχνης στη διδακτική προσέγγιση των Μαθηματικών και Φιλοσοφικών εννοιών και γενικότερα στην αλλαγή στάσης ως προς τη θεώρηση Μαθηματικών και Φιλοσοφίας με την διδακτική αξιοποίηση κατάλληλα επιλεγμένων έργων τέχνης (Αναγέννηση, Escher, Vas
sarely).

Πιο συγκεκριμένα :

α) Εξετάζεται η ιστορική διασύνδεση των εικαστικών τεχνών με τα Μαθηματικά και την επιστήμη γενικότερα, (γεωμετρική περίοδος αρχαιοελληνικής τέχνης, χρυσή τομή, γραμμική προοπτική, γεωμετρικές καταβολές τεχνοτροπιών της μοντέρνας τέχνης κυβισμός, κονστρουκτιβισμός, Bauhauss, υπερρεαλισμός).
β) Προκαλείται αμφισβήτηση της εμπιστοσύνης στις αισθήσεις και κυρίως στην όραση μέσα από τις αμφισημίες και τις οφθαλμαπάτες, ώστε να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη για την χρησιμοποίηση της σκέψης και την αναγκαιότητα της απόδειξης.
γ) Παρέχονται αναπαραστάσεις για τη διαπραγμάτευση αφηρημένων Μαθηματικών εννοιών, για τις οποίες το φυσικό περιβάλλον δεν διαθέτει πλούτο δυνατοτήτων.
δ) Συζητείται η Πλατωνική θεώρηση της τέχνης και η ιεραρχική της αξιολόγηση σε σχέση με τα Μαθηματικά.
δ) Συζητείται η εμπειρία από την επιμέλεια του εκπαιδευτικού προγράμματος τέχνη και μαθηματικά στο μουσείο Ηρακλειδών

.

13 January 2008

Μια πολύ ωραία εκδρομή

Βέλγιο - Ολλανδία

της Ισμήνης

Κάθε φορά που επιστρέφουμε από εκδρομή του εξωτερικού, μέσα στις εντυπώσεις που κουβαλάμε είναι και η μόνιμη ερώτηση: που θα πάμε του χρόνου; Όλοι ενδόμυχα ευχόμαστε να είναι σε ένα μέρος που δεν έχουμε ξαναπάει ή σε κάποιο άλλο που ναι μεν πήγαμε αλλά μας άρεσε τόσο πολύ που το κατατάξαμε στους προορισμούς που ευχαρίστως ξαναπάμε!

Έτσι λοιπόν η εκδρομή για τελικό προορισμό Βέλγιο και Ολλανδία μας ενθουσίασε, όσοι πηγαίναμε για πρώτη φορά και έδωσε την ευκαιρία σε κάποιους/ες που τα είχαν επισκεφθεί να ξαναέρθουν και να ξαναδούν τα τόσο ωραία μέρη που περιλαμβάνει η διαδρομή μέχρι πάνω τη Βόρεια Θάλασσα.

Δεν θα σας κουράσω στα γνωστά τετριμμένα της αναχώρησης και της πρώτης ημέρας του εν πλω ταξιδιού μας, Ελλάδα-Ιταλία, άλλωστε είναι γνωστά. Ξεκινάω με την άφιξή μας στη λίμνη του Λουγκάνο και την ομώνυμη πόλη! Τελευταίος σταθμός πριν από τα Ελβετικά σύνορα, αν και τώρα η έννοια των συνόρων όπως ήτανε παλιά, έχει χαθεί. Μας υποδέχεται ένα βροχερό και παγωμένο τοπίο, η λίμνη σκεπασμένη με ομίχλη.

Βιαστικά πίνουμε τον καφέ μας σε ένα ζαχαροπλαστείο, ίσα–ίσα για να ξεμουδιάσουμε λιγάκι και αμέσως αναχωρούμε για Λουκέρνη που είναι και η 1η μας διανυκτέρευση. Ανάμεσα από τον ορεινό όγκο των Άλπεων, τους απίστευτους καταρράκτες που πλαισιώνουν δεξιά και αριστερά μεγάλο μέρος της διαδρομής μας και διασχίζοντας το μεγάλο τούνελ του Saint Gothard φθάνουμε στη Λουκέρνη.

Την επόμενη ημέρα τις λίγες ώρες που έχουμε στη διάθεση μας τις περνάμε κάνοντας βόλτα στο κέντρο της πόλης. Είναι η 3η φορά που επισκεπτόμαστε την πόλη και πάντα μας αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις, με την καθαριότητά της, την ομορφιά της, την χαμηλών τόνων αλλά έκδηλη οικονομική της άνεση. Τα ελβετικά βουνά και η λίμνη της συμβάλλουν στην καθαρότητα της ατμόσφαιρας.

Αναχώρηση και άφιξη στο γραφικό Κόλμαρ. Κανάλια, ζαρντινιέρες με λουλούδια και πεζόδρομοι που οδηγούν σε πλατείες γεμάτες καφετέριες, μικρά εστιατόρια, μαγαζιά με τουριστικά είδη και χαριτωμένα μικροαντικείμενα προς αγορά. Φιλόξενη και γραφική η μικρή αυτή κωμόπολη μας κρατάει συντροφιά τις μεσημεριανές ώρες που ανάλογα με το κέφι του καθενός την απολαύσαμε.

Επόμενη στάση με διανυκτέρευση είναι το Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου με την ομώνυμη πρωτεύουσα. Φορολογικό καταφύγιο πολλών διεθνών εταιρειών, αποτελεί έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου της Ε.Ε. Τα δάση του και τα 76 κάστρα του είναι τα κύρια αξιοθέατα. Καθαρή πόλη με πολύ πράσινο και εμφανή την οικονομική άνεση, οι κάτοικοί του έχουν το μεγαλύτερο κατά κεφαλή εισόδημα στην ΕΕ, μας υποδέχεται συννεφιασμένη και κρύα, αλλά ζεστάθηκε η καρδιά μας με την νυχτερινή μας έξοδο στη φοιτητική πλευρά της πόλης, τη γεμάτη μπαράκια και νεολαία.
Αναχώρηση την επομένη για Βέλγιο. Με την άφιξη, πρώτη επίσκεψη στο Atomium, το κολοσσιαίο χαλύβδινο κατασκεύασμα για την παγκόσμια έκθεση το 1958, με τη μορφή ατόμου είναι και το σήμα κατατεθέν των Βρυξελλών. Δίπλα το στάδιο
Χέιζελ θυμίζει την ποδοσφαιρική τραγωδία το 1985 με νεκρούς 38 Ιταλούς φιλάθλους.

Και επιτέλους … φθάνουμε στις Βρυξέλλες την πρωτεύουσα της Ευρώπης, του Βελγίου και του….. εαυτού τους, που μιλάει επίσημα 2 γλώσσες και ανεπίσημα όλες τις λαλιές του κόσμου. Ομοσπονδιακό κράτος αποτελούμενο από 3 ομόσπονδα κράτη, τη Βαλλονία, τη Φλάνδρα και τις Βρυξέλλες.

Τα πιο αναγνωρίσιμα και διάσημα πράγματα του Βελγίου είναι: ΤinΤin, Louky-Look, Στρουμφάκια, Βατερλό, μπύρα Stella Artois, σοκολάτες Leonidas, δαντέλες Βρυξελών. Η μικρή μεγαλούπολη που βασικά δημιουργήθηκε ως στηθαίο μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας (με ολέθριους για τους Βέ
λγους συνέπειες στους 2 Παγκόσμιους Πολέμους). Οι δεκαετίες 1950-1990 αλλοίωσαν δραματικά την πόλη, όπου σήμερα βλέπει κανείς αριστουργήματα παρελθόντων αιώνων να γειτνιάζουν με άσχημα μεγαθήρια

GRAND’ PLACE. Μέσα από διάφορα στενά και κλειστοφ
οβικά δρομάκια, η πλατεία ανοίγεται μπροστά μας σε όλο το χρυσοποίκιλτο μεγαλείο της. Το γιγάντιο γοτθικής αρχιτεκτονικής Δημαρχείο της πόλης, τα 17 κτίρια των συντεχνιών, αρτοποιών, βαρκάρηδων, μοδιστρών, κρεοπωλών, ανάλογα της ισχύος και του πλούτου της κάθε συντεχνίας, χτίστηκαν τον 15ο αιώνα συμβολίζοντας την ανερχόμενη οικονομική δύναμη που ήταν τότε οι Βρυξέλλες, αλλά και το διοικητικό κέντρο της. Η καρδιά της κοινωνικής ζωής της πόλης χτύπαγε στην χρυσή πλατεία. Τα κτίρια επιβλητικά με στοιχεία γοτθικού, μπαρόκ και φλαμανδικού αναγεννησιακού ρυθμού. Καταστράφηκαν το 1695 από κανονιοβολισμούς των Γάλλων, αλλά πεισματικά οι Βέλγοι ξανάχτισαν τα κτίρια στην πλατεία τους.

Το πιο παράδοξο μνημείο στον κόσμο το Manneken-Pis ύψους 30 εκατοστών, μας κοιτάει γελώντας χωρίς να φοράει καμία από τις 400 και πλέον στολές που διαθέτει. Δίπλα στην πλατεία το παλαιότερο και ομορφότερο εμπορικό κέντρο στην Ευρώπη Galleries St Hubert κατασκευάστηκε το 1847 και αποτελείται από 2 κύριες πτέρυγες την Gallerie du Roi και την Gallerie de la Reine και τη μικρή Gallery de Princes.Πανέμορφες με ακριβά μαγαζιά, καφέ και εστιατόρια.

Η rue des Bouchers ο διατηρητέος αυτός πεζόδρομος είναι γνωστός ως η «κοιλιά των Βρυξελλών», με πάρα πολλά εστιατόρια όπου στοίβες από θαλασσινά καλούν για γαστριμαργικές απολαύσεις, πολλά καφέ , μας εντυπωσιάζει και μας φιλοξένησε ένα βραδύ συνοδεία ωραίας μουσικής, κρασιού, τυριού και με τις απαραίτητες τηγανιτές πατάτες. Όχι πολύ μακριά από την Grand Place, δεσπόζει το χρηματιστήριο πολύ εντυπωσιακό κτίσμα με την περίτεχνη σκαλιστή πρόσοψή του και διακοσμημένο με γλυπτά του Ροντέν.

Τα βασιλικά ανάκτορα, βαρύγδουπο κτίριο απέναντι από το Πάρκο των Βρυξελλών, χρησιμοποιείται για την φιλοξενία υψηλών καλεσμένων. Η βασιλική οικογένεια κατοικεί στα ανάκτορα του Laeken.

Το Δικαστικό μέγαρο των Βρυξελλών, χτισμένο στο σημείο που κάποτε ήταν στημένες οι αγχόνες. Τεράστιο επιβλητικό με εμβαδόν 26.000 τμ και ορατό από οπ
οιοδήποτε σημείο της πόλης. Η μητρόπολη δισυπόστατη, αφιερωμένη στην Αγία Γουδούλη και στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, αποτελεί το ωραιότερο δείγμα γοτθικής αρχιτεκτονικής της Βραβάντης και στον αντίποδα η Βασιλική του Σακρέ-Κερ δεσπόζει και εντυπωσιάζει με τον τεράστιο πρασινοχάλκινο τρούλο της.

Το τεράστιο πάρκο Σενκαντενέρ με εντυπωσιακή είσοδο κάτι σαν την αψίδα του θριάμβου του Παρισιού, συγκεντρώνει πλήθος κόσμου τις αργίες και τα Σ/Κ, μαζί με το ομώνυμο παλάτι ήταν από τα πιο μεγαλεπήβολα σχέδια του Λεοπόλδου Β΄, που τώρα λειτουργούν ως Μουσεία.

Η επίσκεψη στην Γάνδη μας αφήνει πολύ καλές εντυπώσεις αν και το μόνο που έχει απομείνει από την παλιά ευημερούσα εμπορική πόλη είναι το ιστορικό κέντρο, με τον καθεδρικό ναό , τα κανάλια με τα συντεχνιακά κτίρια του 16ου αιώνα

Σε κοντινή απόσταση μας περιμένει η κομψή και αναλλοίωτη Μπρυζ, η διασημότερη πόλη του Βελγίου. Τα περισσότερα κτίρια έμειναν αλώβητα από την βιομηχα
νική επανάσταση, στο ιστορικό κέντρο δεν υπάρχουν διαφημιστικές πινακίδες. Τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια και τα δαιδαλώδη κανάλια πλαισιώνονται από μεσαιωνικά χαμηλά κτίρια -δείγματα της ακμής της πόλης- ήταν κέντρο του διεθνούς εμπορίου επί 200 χρόνια από τον 13ο αιώνα. Στη διάρκεια αυτής της χρυσής εποχής, οι έμποροι της πόλης ξόδευαν τα χρήματά τους σε επαύλεις, εκκλησίες και δημόσια κτίρια που προκαλούσαν και προκαλούν τον θαυμασμό όλων.

Εντυπωσιακή η κεντρική πλατεία το Μαρκτ, πλαισιωμένη από ωραιότατα κτίρια. Με το καραβάκι διασχίσαμε σχεδόν όλα τα πλωτά κανάλια της Μπρυζ, εικόνες ανείπωτης ομορφιάς πέρασαν μπροστά στα μάτια μας, κτίρια, εκκλησίες, παλιά σπίτια, επαύλεις, γέφυρες τι και που να πρωτοκοιτάξεις. Άλλη μια βόλτα με το τοπικό λεωφορείο οδικώς πλέον και τα μάτια μας χόρτασαν κομψότητα, αρμονία, ομορφιά και σεβασμό στην παράδοση! Τελευταία δε βόλτα με τα πόδια ανάμεσα στα στενά δρομάκια, είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε την δεξιοτεχνία των πλεκτριών της δαντέλας.

Αποχαιρετάμε τις Βρυξέλλες με μια στάση στην Αμβέρσα τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Βελγίου και το κέντρο του διεθνούς εμπορίου διαμαντιών. Ο καθεδρικός Ναός στο κέντρο της πόλης μας καθηλώνει με τον όγκο του το καμπαναριό του και της σκαλιστή απεικόνιση της 2ης παρουσίας στην αψίδα της κεντρικής εισόδου. Η κεντρική Πλατεία Γκροτε Μαρκτ κοσμείται από το
Δημαρχείο με περίτεχνα αετώματα και γύρω από συντεχνιακά κτίρια -κέντρα του μεσαιωνικού εμπορίου- διακοσμημένα στην κορυφή με αγάλματα του προστάτη της κάθε συντεχνίας. Η συμπλεγματική κρήνη στο κέντρο της πλατείας είναι και το σήμα κατατεθέν της Αμβέρσας.

Η Ολλανδία μας υποδέχεται ηλιόλουστη με πρώτη στάση στο Ρότερνταμ από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Ευρώπης και το σημαντικότερο του κόσμου, όπου ο Ρήνος ποταμός ο σημαντικότερος ποταμός της Ευρώπης, συναντά τη Βόρεια Θάλασσα .Αυτός είναι και ο λόγος που έγινε κύριος στόχος των βομβαρδισμών στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και το αρχαίο κέντρο της πόλης καταστράφηκε. Μεγάλο μέρος της πόλης ξαναχτίστηκε με τα πιο πρωτοποριακά και πρωτότυπα δείγματα αρχιτεκτονικής.

Στη Χάγη η επόμενη στάση μας. Πολιτική πρωτεύουσα της Ολλανδίας και έδρα του Διεθνούς Δικαστηρίου. Πάνω στην κεντρική λίμνη της Χάγης υψώνεται πανέμορφο το Κοινοβούλιο. Το Διεθνές δικαστήριο χτίστηκε με δωρεά του Σκωτσέζου Φιλάνθρωπου του Αντριου Κάρνεγκι. Έξω στον περίβολό του μικρό μνημείο αφιερωμένο στην ειρήνη, φτιαγμένο με πέτρες από όλα τα κράτη του κόσμου.

Και φτάσαμε στο Άμστερνταμ (Αμστελ = ονομασία του ποταμού + ντάμ = υδατοφράχτης) χτισμένο στην όχθη της λίμνης Εισελμεερ, 3,3 μ κάτω από την στάθμη της θάλασσας, με 725.000 κατοίκους όπου το ένα τρίτο είναι ξένοι 50 διαφορετικών εθνικοτήτων, 30.000 φοιτητές, 9.000 χρήστες ηρωίνης, 7.000 ιερόδουλες, 3.6000 αστυνομικοί, 9.000.000 τουρίστες ετησίως, 2.4000 καταγεγραμμένα πλωτά σπίτια, 165 κανάλια, 1.200 γέφυρες, 40 μουσεία, 550.000 ποδήλατα (10.000 ανασύρονται ετησίως από τα κανάλια της).Μια πόλη φανταστική. Τα διασημότερα ονόματα του Άμστερνταμ είναι ο Ρέμπραντ, η Άννα Φρανκ και ο Γιόχαν Κροιφ.

Η βόλτα με το καραβάκι στα διάσημα κανάλια της μας έδωσε την πρώτη εντύπωση αυτής της τόσο πολύπλοκης και πολυπρόσωπης πόλης μέσα από μια υπέροχη θέα .75 πλοιάρια σχίζουν τα νερά των καναλιών, μεταφέροντας 2,5 εκατομμύρια τουρίστες ετησίως Η αστάθεια του εδάφους υπαγόρευσαν μια συγκεκριμένη εξωτερική κατασκευή στα κτίρια ώστε να μειώνεται το βάρος τους. Λόγω των στενών εισόδων των σπιτιών, στο πάνω μέρος της στέγης προεξέχουν σιδερένιοι λοστοί σαν βαρούλκο, από όπου γίνονται οι μετακομίσεις των επίπλων από τα παράθυρα των σπιτιών. Αμέτρητα τραμ σε πηγαίνουν από το ένα άκρο της πόλης στο άλλο.

Δυστυχώς το Ρέικσμουζεουμ με την ασυναγώνιστη συλλογή ολλανδικών έργων τέχνης ήταν κλειστό για επισκευές. Αποζημιωθήκαμε με την επίσκεψη στο Μουσείο Βαν Γκογκ. Όλο το μεγαλείο της ζωγραφικής, τα εκτυφλωτικά χρώματα που χρησιμοποιούσε ο άτυχος εν ζωή, αλλά με τόσο πάθος καλλιτέχνης, μας μάγεψαν με την ομορφιά τους.

Το Ιστορικό Μουσείο του Άμστερνταμ, στεγασμένο σε κτίριο μοναστηριού του 15ου αιώνα μας γνώρισε μέσα από τους πολύτιμους και αμέτρητους θησαυρούς του, την ιστορία των 750 χρόνων αυτής της πόλης. Στην πλατεία Νταμ δεσπόζουν τα Βασιλικά Ανάκτορα. Τεράστιο επιβλητικό κτίριο με αμέτρητους συμβολισμούς σκαλισμένους εσωτερικά και εξωτερικά, επίσημη κατοικία μέχρι σήμερα της βασιλικής οικογένειας. Το αποκάλεσαν 8ο θαύμα του Κόσμου, ίσως υπερβολή, αλλά στηρίζεται πάνω σε 13.659 ξύλινους πασσάλους. Απαραίτητη βραδινή επίσκεψη στη συνοικία των κόκκινων φαναριών, έτσι όπως όλοι οι τουρίστες να πάρουμε μια ακίνδυνη « οπτική γεύση » από τη θρυλική αυτή συνοικία.

Όλοι ξέρουμε το τυρί ένταμ, τώρα γνωρίσαμε και τον τόπο προέλευσης του. Στάση στο θορυβώδες και γραφικό Φολενταμ που στον μακρύ κεντρικό του δρόμο απολαύσαμε τον καφέ μας και σεργιανίσαμε στην τόσο χαρακτηριστική τουριστική αγορά του. Με το καραβάκι περάσαμε απέναντι στο γραφικό και μικροσκοπικό Μάρκεν, με τα πράσινα σπίτια του στηριγμένα σε πασσάλους, εκ των οποίων πολλά έχουν μετατραπεί σε καφέ, σπίτια κουκλίστικα με κήπους γεμάτους λουλούδια Πολλοί κάτοικοι κυκλοφορούν ακόμα με τις τοπικές ενδυμασίες. Μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα μπορέσαμε και είδαμε την διάταξη ενός τυπικού ολλανδέζικου σπιτιού.

Η επίσκεψη στο βόρειο φράγμα μας καθηλώνει με την εφευρετικότητα του ανθρώπινου νου και το πείσμα της θέλησης να φτιάξει τέτοιο έργο ώστε να δαμάσει τον κίνδυνο εισροής των υδάτων από το Ζαουντερζεε (κλειστή λεκάνη υδάτων της βόρειας θάλασσας) στα χαμηλά εδάφη του Άμστερνταμ. Ένα φράγμα 30χλμ, αυτοκινητόδρομος με εμφανή την υψομετρική διαφορά, έλυσε το πρόβλημα.

Αποχαιρετάμε το Άμστερνταμ με την νοερή υπόσχεση να ξανάρθουμε και να μπορέσουμε να το χαρούμε περισσότερες ημέρες.

Επόμενη στάση Κολωνία όπου η βασική μας επίσκεψη είναι ο Καθεδρικός της Ναός που πραγματικά είναι ένα τεράστιο και καταπληκτικό έργο, αναφορά στην ευρωπαϊκή κουλτούρα και τον πολιτισμό της Κολωνίας. Η απαραίτητη βόλτα με το τραινάκι μας δίνει μια σύντομη εικόνα της πόλης.

Στο Κόμπλεντς αποχαιρετάμε τον ποταμό Μοζέλα και ακολουθώντας κατά μήκος τον Ρήνο σε κάποιο σημείο επιβιβαζόμαστε σε πλοιάριο της γραμμής και κάνουμε ένα μεγάλο κομμάτι της διαδρομής εν πλω. Αξέχαστη εμπειρία. Οι λέξεις δεν μπορούν να μεταφέρουν τις υπό βροχή εντυπώσεις της διαδρομής, τα κάστρα, τα δάση, τα παραδοσιακά σπίτια, τις επιβλητικές επαύλεις, την εμφάνιση του διπλού ουράνιου τόξου. Γέμισαν εικόνες απίστευτης ομορφιάς τα μάτια μας, ηρέμησε η ψυχή μας, νοστάλγησε η καρδιά μας.
Η Φρανκφούρτη μας υποδέχεται κρύα και βροχερή. Την επομένη μέρα πάντα με τον ίδιο καιρό κάνουμε μια μικρή βόλτα να γνωρίσουμε την πόλη, μοντέρνα με φαρδείς δρόμους και τεράστια γυάλινα και τσιμεντένια κτίρια. Αναχωρούμε διασχίζοντας καταπληκτικούς αυτοκινητόδρομους, με υποδειγματικούς οδηγούς και επιβάτες (σε κανένα μα κανένα σημείο από όπου περάσαμε δεν είδαμε πεταμένα παμπερς, μπουκάλια από νερό, ποτήρια από καφέ ).

Άφιξη αργά στο μαγευτικό Ίνσμπρουκ της Αυστρίας. Μέσα στην καστροπολιτεία όλοι οι κάτοικοι στους δρόμους, ένα πανηγύρι από μουσική, χορό, φωνές και διάφορες αυθόρμητες παραστάσεις. Είναι 21η Ιουνίου και γιορτάζουν τη μεγαλύτερη ημέρα παραμονής του ήλιου στον ουρανό και συμπτωματικά έχει και πανσέληνο.

Η τελευταία στάση πριν το πλοίο μας βρίσκει ξεθεωμένες, γεμάτες εντυπώσεις και όμορφες εικόνες, με μερικά κιλά πρόσθετα στις καμπύλες μας και με περισσότερα κιλά στις βαλίτσες μας. Κάπου εδώ τελειώνει και το ταξίδι μας. Η επόμενη μέρα της επιστροφής με το πλοίο δεν πιάνεται , δεν έχει να μας προσφέρει τίποτα καινούργιο. Απλά συγχρονίζουμε τα ρολόγια μας με την ελληνική ώρα μόλις μπήκαμε στο πλοίο, σαν να είμαστε ήδη στη Ελλάδα. Καλώς ήρθαμε!
.