Καλό νέο χρόνο, Happy New Year

. .
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)



.

Αμαζόνες

(click)

■■

Αριστερά: Αμαζόνα του Φειδία, Μέση: Αμαζόνα του Πολύκλειτου, Δεξιά: Αμαζόνα του Κρησίλα
Η όμοια στάση τους προκύπτει από την αθλοθέτηση (βλέπε κείμενο που ακολουθεί), σύμφωνα
με την οποία η Αμαζόνα έχει πληγωθεί στο δεξιό πλευρό και σηκώνει το χέρι για έλεγχο του
τραύματός της.

Και τα τρία αγάλματα είναι εκμαγεία από ρωμαϊκά αντίγραφα ελληνικών αγαλμάτων του 5ου αιώνα π.Χ. και βρίσκονται στη «Γλυπτοθήκη» του Μονάχου. Κάποια φίλη Αρχαιολόγος μου είχε πει παλαιότερα ότι γυμνά ή ημίγυμνα γυναικεία αγάλματα (όπως αυτό της Αφροδίτης της Μήλου), κατασκευάζονταν μόνο στην ελληνιστική εποχή. Αναρωτιέμαι, πρώτον, τί ισχύει πραγματικά και, δεύτερον, ποια θα ήταν η άποψή της για τα συγκεκριμένα αγάλματα.

(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

Και το βραβείο πηγαίνει στον Πολύκλειτο!

(της ΜΑΡΙΑΣ ΘΕΡΜΟΥ, ΒΗΜΑ, 2/5/2004)

Μια πληγωμένη αμαζόνα ήταν το θέμα του διαγωνισμού. Και σε αυτόν έσπευσαν να ανταποκριθούν όλοι οι φημισμένοι γλύπτες, οι μεγαλύτεροι που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Ποιος θα ήταν ο νικητής; Ο Φειδίας, ο Πολύκλειτος, ο Κρησίλας ή ο Φράδμων; Αλλωστε το έπαθλο ήταν μία από τις μεγαλύτερες τιμές για έναν καλλιτέχνη: η τοποθέτηση του έργου του στον ναό. Σε αυτόν που επρόκειτο να χαρακτηρισθεί ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου. Στην Εφεσο της Μικράς Ασίας, το πάλαι ελληνική, στον ναό της Αρτέμιδος, που κατά τις αρχαίες πηγές πέντε φορές καταστράφηκε και άλλες τόσες οικοδομήθηκε, επρόκειτο να στηθεί το άγαλμα της αμαζόνας, μιας από τις πιστές ακολούθους της θεάς. Και ο διαγωνισμός ήταν εκείνος που θα ανεδείκνυε την καλύτερη, την άξια να πάρει θέση στον ναό.

Συνάντηση κορυφής

Αιώνες μετά ο διαγωνισμός επαναλαμβάνεται. Μπορεί οι δημιουργοί να μην υπάρχουν, μπορεί τα έργα τους να έχουν φθάσει ως εμάς σήμερα μόνο με τη μορφή αντιγράφων κάποιων ρωμαίων καλλιτεχνών, πού όμως και πότε θα μπορέσει να ζήσει κανείς τη μοναδική εμπειρία να τα δει ενωμένα σε έναν τόπο κάτω από ένα κοινό σκεπτικό; Τον Ιούνιο, οπότε το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο θα ανοίξει και πάλι για το κοινό μετά την ανακαίνισή του, η έκθεση «Αγών», ένας ύμνος στο πνεύμα της άμιλλας το οποίο ιδιαιτέρως διέκρινε τους αρχαίους Ελληνες, θα φέρει κοντά τρεις από τις αμαζόνες εκείνου του μυθικού σχεδόν διαγωνισμού.

Από το Μουσείο του Καπιτωλίου της Ρώμης η πρώτη, από το Μουσείο του Βατικανού η δεύτερη και μια τρίτη από το Βερολίνο. Πρόκειται για την έκθεση με την οποία το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο υποδέχεται τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Με στόχο να αναδείξει μέσα από εξαιρετικά έργα της αρχαίας ελληνική τέχνης, τα οποία θα φθάσουν από όλον τον κόσμο, την αρετή της άμιλλας. Την έννοια του αγώνα, την οποία οι αρχαίοι Ελληνες καλλιέργησαν σε όλες τις εκφάνσεις του βίου, είτε επρόκειτο για αγώνες του σώματος είτε για αγώνες του πνεύματος.

«H αγωνιστική διάθεση υπήρξε ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των αρχαίων, μια έκφραση η οποία εκδηλώνεται σε όλους τους τομείς της ζωής αλλά και στην κοσμοθεωρία τους» λέει ο διευθυντής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου κ. Νίκος Καλτσάς. Για να προσθέσει: «Πρόκειται για την ευγενή άμιλλα στο πεδίο των σωματικών αρετών και των πνευματικών επιτεύξεων, ιδανικό με το οποίο γαλουχήθηκαν οι Ελληνες και το οποίο προσδιόρισε τον τρόπο της σκέψης και της δράσης τους».

Διαγωνιζόμενοι και κριτές

Ενας από τους σημαντικότερους γνωστούς αγώνες της αρχαιότητας στην τέχνη υπήρξε αυτός για το άγαλμα της αμαζόνας που επρόκειτο να κοσμήσει το Αρτεμίσιο της Εφέσου. Την πληροφορία δίνει ο Πλίνιος και τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα κατά την κλασική εποχή με πρωταγωνιστές τους τέσσερις ονομαστούς γλύπτες. (Εδώ θεωρείται λάθος του συγγραφέα η αναφορά και σε πέμπτο γλύπτη ονόματι Κύδωνα, καθώς, όπως φαίνεται, επρόκειτο για το συνοδευτικό του ονόματος του Κρησίλα, που ήταν Κύδων, επειδή καταγόταν από τις Κυδωνιές της Κρήτης.)

Ο Πολύκλειτος, ο Φειδίας, ο Φράδμων και ο Κρησίλας ωστόσο δεν ήταν μόνο διαγωνιζόμενοι αλλά και κριτές οι ίδιοι του εαυτού τους και των άλλων καθώς είχαν δικαίωμα δύο ψήφων. Μια ιδιαίτερη διαδικασία μέσα από την οποία αποδιδόταν η υψίστη τιμή στον καλλιτέχνη, δεδομένου ότι θα είχε κριθεί από ομοτέχνους ανταγωνιστές του. Και πράγματι κατά την ψηφοφορία ο καθένας από τους διαγωνιζομένους έδωσε την πρώτη ψήφο στον εαυτό του και τη δεύτερη στον Πολύκλειτο, με αποτέλεσμα αυτός να είναι ο νικητής. Τελικώς, όμως, και επειδή τα έργα όλων θεωρήθηκαν εξαιρετικά, η απόφαση ήταν να τοποθετηθούν στο ιερό όλα.

Στις θύελλες που πέρασαν πάνω από την αρχαία Εφεσο με τη μορφή κατακτητών οφείλεται όχι μόνο η απώλεια των αγαλμάτων αυτών ασφαλώς. Κανένα από τα πρωτότυπα έργα δεν διασώθηκε, είναι ευτύχημα επομένως η ύπαρξη των ρωμαϊκών αντιγράφων. Και, όπως ήταν επόμενο, οι αμαζόνες της Εφέσου απασχόλησαν από νωρίς τους ερευνητές, οι οποίοι ήδη από τον 19ο αιώνα επιδόθηκαν σε έναν δικό τους αγώνα ταύτισης των αρχαίων αντιγράφων που έχουν διασωθεί με τα πρωτότυπα έργα και κυρίως απόδοσής τους σε καθέναν από τους γλύπτες.

Μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες και πρόσφατες μελέτες, επισημαίνει ο κ. Καλτσάς, είναι εκείνη, σύμφωνα με την οποία συγκεντρώθηκαν τα 86 υπάρχοντα αντίγραφα αμαζόνων στον κόσμο (άλλα έχουν διασωθεί ολόκληρα και άλλα μόνο κατά κάποιο τμήμα τους) και εν συνεχεία κατετάγησαν σε τρεις κύριους τύπους. Με τον τρόπο αυτόν 43 από τα αντίγραφα ανήκουν στον τύπο του Σωσικλή, ο οποίος παίρνει το όνομά του από το όνομα του αντιγραφέα του αγάλματος που είναι χαραγμένο στη βάση του καλύτερα διατηρημένου αντιγράφου. Πρόκειται γι' αυτό που βρίσκεται στο Μουσείο του Καπιτωλίου της Ρώμης και θεωρείται πιθανόν ότι είχε αντιγράψει το έργο του Πολυκλείτου.

Στον δεύτερο τύπο (Sciarra ή Lansdown, όπως λέγεται από το όνομα δύο παλαιών συλλογών) ανήκουν 26 αντίγραφα, αλλά εδώ οι επιστήμονες διαφωνούν ως προς το έργο που αντιγράφουν, καθώς άλλοι θεωρούν ότι πρόκειται για έργο του Πολυκλείτου και άλλοι του Κρησίλα. Για την αμαζόνα του τρίτου τύπου (του λεγομένου Mattei), που υπάρχει σε 17 αντίγραφα, πιστεύεται ότι βασίζεται στο έργο του Φειδία. Και, τέλος, μία ακόμη αμαζόνα, η λεγομένη Doria Pamfili, η οποία μοιάζει με τη Sciarra και έτσι κατατάσσεται στον ίδιο τύπο με αυτήν, είχε αποδοθεί παλαιότερα στον Φράδμωνα, χωρίς όμως πλέον να υπάρχει συμφωνία.

Τα ερείπια ενός θαύματος

Μια πόλη ελληνική, που κατά τον μύθο έχτισαν οι αμαζόνες και κατά τον Ηρόδοτο έλληνες άποικοι περί το 1000 π.X., ήταν η Εφεσος, αν και το βέβαιο, σύμφωνα με τα αρχαιολογικά κατάλοιπα, είναι ότι προϋπήρξε εκεί εγκατάσταση Ελλήνων από την ηπειρωτική Ελλάδα κατά τη μυκηναϊκή εποχή. Και όσο για τον μεγαλόπρεπο, μαρμάρινο ναό της, υπήρξε αποτέλεσμα της βούλησης ενός κατακτητή, του Κροίσου, βασιλιά της Λυδίας, ο οποίος στα μέσα του 5ου αιώνα π.X. είχε καταστήσει μεν τους Εφέσιους φόρου υποτελείς, ωστόσο ανέθεσε και στον μεγάλο αρχιτέκτονα της εποχής, τον Χερσίφρονα, την ανέγερσή του.

Μόνο κάποιοι κίονες αναστηλωμένοι πρόσφατα ώστε να δίνουν μια αίσθηση έστω ενός θαύματος που χάθηκε ολοσχερώς στον 4ο αιώνα μ.X., έχουν απομείνει σήμερα. Οι αμαζόνες μαζί με άλλα κατάλοιπα, που έχουν πάρει τον δρόμο της διασποράς, ταγμένες στην υπηρεσία της μεγάλης θεάς της φύσης και προστάτιδος των άγριων ζώων και των κοριτσιών, κρατούν όμως ακόμη, παρ' ότι λαβωμένες, τη θέση τους.

Δική μου υποσημείωση: Το "χάθηκε ολοσχερώς στον 4ο αιώνα μ.X." υπονοεί ότι κατέστρεψαν το ναό οι Σύριοι και Αιγύπτιοι χριστιανοί, οπαδοί της "αληθινής" θρησκείας...

Αγώνας επιβίωσης

...
Σε μια προηγούμενη ανάρτηση έγινε κουβέντα για τους όρους φιλίας και αλληλοεξόντωσης στο ζωικό βασίλειο, στο οποίο (κυριολεκτικά) αλληλοτρώγονται τα ζώα, επειδή ελέγχονται από ένστικτα και δεν έχουν αναπτύξει πολιτισμό με ηθικούς κανόνες κτλ.

Στην ακόλουθη φωτογραφία άνοιξε ο βάτραχος (δεξιά) το μεγάλο στόμα του για να χλαπακώσει το φιδάκι, αλλά αυτό δεν αποδέχθηκε το μοιραίο και δάγκωσε όλη την κάτω γνάθο του βατράχου. Βέβαια, ο βάτραχος έχει χεράκια με δάκτυλα και πιάνει το φιδάκι από το λαιμό, ίσως να μπορέσει να το πνίξει, αν έχει την απαραίτητη δύναμη. Αλλά και το φιδάκι που δεν διαθέτει χέρια, μήπως έχει δηλητήριο στα δόντια του και αναδειχθεί τελικά νικητής;

(click)

Ποιος ξέρει! Σίγουρα κάποιος από τους δύο θα φύγει νικητής και φαγωμένος από τη σκηνή της μάχης. Κι αν η ισορροπία δυνάμεων διατηρήσει για αρκετά λεπτά των αγώνα επιβίωσης αμφίρροπο, κάποιο άλλο ζώο θα ευνοηθεί και θα κάνει ένα καλό γεύμα, κάποια κουκουβάγια ή μια μεγαλύτερη σαύρα κτλ.
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

Σκοτώθηκε κυνηγός αγριογούρουνων

...

Για κυνήγι αγριογούρουνου είχε πάει 32χρονος σε αγροτική περιοχή της Άρτας μαζί με τον αδελφό του και φίλους του, αλλά κατά λάθος κάποιος τον πυροβόλησε και τον σκότωσε, νομίζοντας ότι πρόκειται για θήραμα.

Όλα έγιναν στην θέση «Αμπέλι» του Δημοτικού Διαμερίσματος Παλαιοκάτουνου Αθαμανίας Άρτας, όταν ο 32χρονος δέχθηκε τον πυροβολισμό από κάποιον της παρέας του, εκεί που είχαν στήσει το καρτέρι για το αγριογούρουνο.

Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Άρτας, όπου διαπιστώθηκε ότι ήταν ήδη νεκρός. Την υπόθεση ερευνά η Αστυνομία Άρτας, ενώ αυτοί που κυνηγούσαν μαζί του, οδηγήθηκαν στο αστυνομικό τμήμα για να διαπιστωθεί από τίνος το όπλο βρήκε το θάνατο ο άτυχος 32χρονος.

Δεν χαίρομαι για κανένα θάνατο αλλά, αφού δεν είναι γνωστό ποιος πυροβόλησε, θα ευχόμουν πολύ να έχει πυροβολήσει ένα καπράκι από αυτά που βυζαίνουν στη φωτογραφία. Θα μάθουν έτσι οι αυτοανακηρυχθέντες ως "προστάτες του δάσους", τι σημαίνει να σε πυροβολούν στο χώρο σου, εκεί που τρως μέσα στα χιόνια τα χορταράκια και τις ριζούλες σου...

(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

Το τέλος της δημοκρατίας...

έτσι όπως την ξέρουμε

(από τον ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ, Lifo, 18.12.2008)

Ζω στην Ελλάδα 50 χρόνια και μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι η Δημοκρατία της είναι πολύ αποτυχημένο σύστημα. Κάτι σαν αυτοάνοσο νόσημα. Αντί να στρέφεται εναντίον της αρρώστιας, στρέφεται εναντίον του ίδιου του (κοινοβουλευτικού) σώματος - όπως ο λύκος και η ρευματοειδής αρθρίτιδα. Έτσι, όσοι ξεκινούν να κυβερνήσουν το έθνος, καταλήγουν να το κλέβουν, να το εξαπατούν και να το εξευτελίζουν. Όχι όλοι, οι περισσότεροι.

Ίσως η Ελληνική Δημοκρατία είναι νεαρή και ολιγόθυμη. Και στο ραγιάδικο αίμα της ίσως κυλούν ακόμα τα οθωμανικά ίχνη της δουλείας. Αλλά και στις γερασμένες δημοκρατίες (π.χ. της Αμερικής) βλέπω συμπτώματα διαφθοράς, κυνισμού και αγριότητας. Αν μια ολόκληρη ήπειρος εκπροσωπήθηκε «δημοκρατικά» επί μια οκταετία από έναν ηλίθιο εγκληματία όπως ο Μπους, είμαι πολύ καχύποπτος με το μηχανισμό που τον ανέδειξε, όχι μια αλλά δυο φορές.

Το πρόβλημα νομίζω είναι ότι για να μπορέσει να δουλέψει το σύστημα της αθηναϊκής δημοκρατίας χρειάζονται Αθηναίοι πολίτες. Δηλαδή άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τα κοινά, είναι ελεύθεροι (οι χιλιάδες δούλοι της Αθήνας δεν ψήφιζαν), βλέπουν Αισχύλο και Ευριπίδη στο θέατρο, έχουν ως μέτρο αξιών το Κάλλος και δεν φοβούνται να πεθάνουν, για να μην ατιμωθούν.

Σήμερα, οι άνθρωποι που «εκφράζονται δημοκρατικά» (δηλαδή ψηφίζουν!) είναι (είμαστε) κυρίως οι δούλοι. Οι είλωτες. Πρόσωπα που τα διαμορφώνει η ανάγκη και η τηλεόραση. Η φτώχια (μαζί με τις δουλείες που συνεπάγεται) και ο χυδαίος οχετός των μαζικών μέσων. Αν κάποτε ο Αθηναίος πολίτης ψήφιζε υπέρ της ισονομίας, της ελευθερίας και της ομορφιάς, τώρα ψηφίζει για να του κάνουν ένα ρουσφετάκι ή για να τονώσει το μικροσυμφέρον του. Δεν υπάρχει Αγορά, ούτε κοινωνία. Υπάρχουν οθόνες, δωμάτια και εγωισμός. Ένας βαθύς, κατάμαυρος σολιψισμός.

Επειδή θα χρειαστούν πολλοί αιώνες ωριμότητας για να γίνουν οι είλωτες αντάξιοι του «δημοκρατικού συστήματος» το οποίο παπαγαλίζουν.

Επειδή είναι μεγάλο βάρος να κυβερνιέσαι εξακολουθητικά από πλαδαρούς και ατιμώρητους απατεώνες (κάθε χρωματισμού).

Επειδή φωνάζουν οι κλέφτες της Βουλής σαν υστερικές γυναίκες τα βραδιά στην τηλεόραση και η συγκάλυψη από όλη τη Βουλή του σκανδάλου «Βατοπέδι» είναι η εμετικότερη στιγμή της δεκαετίας.

Γι’ αυτό νιώθω μια άγρια χαρά που βλέπω τους μαθητές στους δρόμους να ζητούν μια στοιχειώδη δικαιοσύνη της φαντασίας ΤΩΡΑ, να γελοιοποιούν το φαιδρό κράτος, να καταλαμβάνουν το στούντιο της ΕΡΤ, και με ένα φύσημα να ρίχνουν την εσθήτα από τους λιπαρούς ώμους του Καραμανλή ώστε να δούμε (πριν τυφλωθούμε από καταρράκτη) αυτό που όλοι μαντεύουμε χρόνια και χρόνια: ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Και το βασίλειό του, η ελληνική δημοκρατία, ένα μπορντέλο.

Είναι το πρώτο καθαρόαιμο σημάδι υγείας σε μια κοινωνία θαμμένη ζωντανή. Κι ας είναι άγαρμπο. Δίπλα στα 28 δισ. που δίνει στους τραπεζίτες της, ας δώσει κάτι και για τα νιάτα της η διεφθαρμένη γερουσία.

Ξαφνικά, έχει πάλι γοητεία το να ζεις. Μαζί με τους άλλους ανθρώπους.

Τι θα περίμενε κανείς...

(Θεόδωρος Π. Λιανός, ΒΗΜΑ, 21/12/2008)

Εξαιτίας του θανάτου (ίσως δολοφονίας) ενός εφήβου, της καταστροφής των περιουσιών χιλιάδων ατόμων, των εμπρησμών, των καταλήψεων κτλ., οι Έλληνες πολίτες κυριαρχούνται από αισθήματα οργής, φόβου, ανησυχίας, αγωνίας, θλίψης, έκπληξης, δυσαρέσκειας, παραίτησης κ.ά.

Κατανοώ και συμμετέχω. Ένα δεν κατανοώ. Γιατί έκπληξη; Τι άλλο θα περίμενε κανείς από μια χώρα που έχει πάρει από καιρό τον δρόμο της παρακμής;

Τι άλλο θα περίμενε κανείς από μια χώρα όπου νομοθέτες, πρώτοι και καλύτεροι, παρανομούν; Όπου άνθρωποι του Θεού και της Εκκλησίας έχουν αναδειχθεί σε μαφιόζους περιωπής; Όπου βουλευτές και υπουργοί είναι πρώην καταληψίες; Όπου ο πάμπλουτος κ. Αλαβάνος, ως αρχηγός κόμματος, αποκαλεί τον πρωθυπουργό της χώρας -όχι τον Κώστα Καραμανλή, τον πρωθυπουργό- «νονό», ατιμωρητί, και οι ανόητοι βουλευτές του χειροκροτούν; Τι άλλο θα περίμενε κανείς από μια χώρα όπου οι συντεχνίες ασκούν πολιτική σε βάρος του λαού, όπως π.χ. στη ΔΕΗ, στον ΟΣΕ, στην Ολυμπιακή, στο Δημόσιο και αλλού;

Τι άλλο θα περίμενε κανείς σε μια χώρα όπου αστυνομικοί πίνουν ούζα εν ώρα υπηρεσίας, αράζουν στο υπηρεσιακό αυτοκίνητο για να κάνουν τα τηλεφωνήματά τους, συμμετέχουν σε παράνομα κυκλώματα και πρέπει να πάρουν διαταγή από κάποιον ανίδεο για να κάνουν το καθήκον τους; Όπου οι εισαγγελείς ασχολούνται με τον συνδικαλισμό και οι δικαστές αποφασίζουν μόνοι τους για τους μισθούς τους ακολουθώντας το ωραίο παράδειγμα των βουλευτών;


Τι άλλο θα περίμενε κανείς σε μια χώρα όπου τα πανεπιστήμια κυριαρχούνται από τα κόμματα, όπου ο πρύτανης εκλέγεται σε κομματικά γραφεία ανεξαρτήτως αξίας, επιστημονικής ή άλλης; Όπου οι καθηγητές με αφοσίωση στο εκπαιδευτικό έργο διώκονται από τους εγκάθετους των κομματικών παρατάξεων και τα γραφεία τους καταστρέφονται; Όπου τα φροντιστήρια θέλουν να γίνουν πανεπιστήμια και οι αγράμματοι και οι αντιγραφείς θέλουν να γίνουν καθηγητές;

Τι άλλο θα περίμενε κανείς όταν γονείς καταγγέλλουν και μηνύουν τους δασκάλους ή καθηγητές επειδή έκαναν παρατήρηση στο λατρευτό τους αλητάκι; Όταν γονείς ενθαρρύνουν τους μαθητές να κάνουν καταλήψεις επειδή τελείωσε το πετρέλαιο του σχολείου, ενώ οι ίδιοι δεν έχουν πληρώσει ποτέ φόρους;

Τι άλλο θα περίμενε κανείς όταν η τηλεόραση, με εξαίρεση την κρατική, είναι τόπος όπου παρελαύνουν όλες τις ώρες της ημέρας η βία σε όλες τις μορφές, η απάτη, η ασχήμια, η βλακεία και η ανωμαλία; Όπου άθλια υποκείμενα διαλαλούν με μεγάλη άνεση και χαρά τις πολύ προσωπικές τους υποθέσεις, με την ενθάρρυνση βέβαια των τηλεπαρουσιαστριών;

Τι θα περίμενε κανείς από μια χώρα όπου ο εργατικός και ο συνεπής θεωρείται κορόιδο, ενώ ο κοπανατζής, ο τσαμπατζής και ο κομπιναδόρος θεωρείται έξυπνος, δημοκρατικός και προοδευτικός;

Τα παραπάνω, αναμφίβολα, τα γνωρίζουμε όλοι. Απορώ, λοιπόν, γιατί οργιζόμαστε και γιατί απορούμε. Επειδή τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε;

Φιλία

...

(click)

:(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

Η μόδα των καταλήψεων

(του Aντώνη Kαρκαγιάννη, Καθημερινή, 20/12/2008)

Γράφαμε προχθές για το «πανεπιστημιακό άσυλο» και για την ανάγκη της άμεσης και αποτελεσματικής κατάργησής του. Είναι το υπέρτατο «φετίχ» που όπως όλα τα «φετίχ» έχει μετουσιωθεί στο αντίθετο από αυτό που λέει η ονομασία του και εναντίον του σκοπού για τον οποίο θεσπίσθηκε. Δεν είναι πλέον θεσμός ελευθερίας, αλλά θεσμός τραμπουκισμού, βίας και καταπίεσης. Δεν εννοούμε μόνο τη νομική και διοικητική κατάργησή του. Θα ήταν ανώφελες χωρίς την παράλληλη αποβολή του θεσμού από την ιδεολογία της Μεταπολίτευσης σαν του πιο κραυγαλέα σάπιου μέρους της. ΄Η θέλουμε την αποκατασταθείσα τότε Δημοκρατία ενιαία και ισχυρή ή τη θέλουμε κατακερματισμένη και ανίσχυρη.

Ενα άλλο «φετίχ» είναι οι λεγόμενες «καταλήψεις». Ξεκίνησαν από μορφή διαμαρτυρίας για να εξελιχθούν σε μέσο κατίσχυσης και επιβολής ασήμαντων μειοψηφιών σε βάρος της πλειοψηφίας και των συμφερόντων των πολλών. Εχουμε «καταλήψεις» εργοστασίων, γραφείων και χώρων εργασίας, κυρίως του δημόσιου τομέα, όπου ισχύουν άλλα «άσυλα» ασφαλείας. Αναφερόμαστε προπαντός στις καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων και σχολείων και τη βίαια διακοπή της λειτουργίας τους, αλλά και στις εκτεταμένες καταστροφές και στις λεηλασίες που συχνά συνοδεύουν τις καταλήψεις. Αναφερόμαστε προπαντός σ’ αυτές τις καταλήψεις, επειδή τις θεωρούμε βασική μορφή φετιχισμού της διαμαρτυρίας και της νεολαίας, φαινόμενα που στην ακραία μορφή τους ζούμε αυτές τις μέρες.

Συχνά οι καταλήψεις προωθούνται ή σιωπηρά γίνονται ευνοϊκά δεκτές και από το εκπαιδευτικό προσωπικό για τους δικούς τους λόγους και επιδιώξεις, όπως συμβαίνει αυτές τις μέρες, όπου οι επαγγελματίες κομματικοί συνδικαλιστές των πανεπιστημιακών δασκάλων και της ΟΛΜΕ αισθάνονται ασυγκράτητα ευτυχείς από τις καταλήψεις πανεπιστημίων και σχολείων. Και φυσικά, αρκούντως «επαναστατημένοι», όσο τουλάχιστον ακινδύνως το επιτρέπουν τα συμφέροντά τους και η ζωή τους. Πολύ πιο συχνά οι καταλήψεις και η διακοπή των μαθημάτων αποτελούν απλώς ευκαιρίες γενικής «κοπάνας».

Σαν μορφή διαμαρτυρίας οι καταλήψεις και οι καταστροφές από τις οποίες συνοδεύονται, μοιάζουν αρκετά με τις μορφές διαμαρτυρίας των εργατών στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Νόμιζαν και πίστευαν ότι αιτία της δυστυχίας τους ήταν οι νεωτερικές μηχανές που μείωναν το κόστος εργασίας και προκαλούσαν ανεργία. Αυθόρμητη και πρωτόγονη μορφή διαμαρτυρίας ήταν να καταστρέφουν τις μηχανές. Πέρασαν αρκετές δεκαετίες για να καταλάβουν ότι το πρόβλημα δεν ήταν οι μηχανές και ο νεωτερισμός.

Είναι έσχατος παραλογισμός να πιστεύουμε ότι οι καταλήψεις, η βίαια διακοπή του έργου των πανεπιστημίων και των σχολείων, οι καταστροφές και οι λεηλασίες αποτελούν μορφή διαμαρτυρίας και διατύπωσης αιτημάτων. Το θέμα όμως δεν είναι τι πιστεύουμε και τι δεν πιστεύουμε. Το ιστορικά βεβαιωμένο είναι ότι το γενικό «μπάχαλο» της δημόσιας εκπαίδευσης οδηγεί αναπότρεπτα στην απαξίωσή της και στον ταξικό διαχωρισμό της.

Εγώ πιστεύω ότι δεν αποτελούν "μόδα" οι καταλήψεις, κάτι που περνάει και αλλάζει δηλαδή, αλλά πάγια και κατοχυρωμένη πρακτική εκβιασμού! Σταθερό αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής, όσον αφορά την εκπαίδευση, είναι η αμάθεια που χαρακτηρίζει τους αποφοίτους όλων των βαθμίδων!

Ένας γίγαντας στο βυθό

...
Αργά το απόγευμα της 12^ης Φεβρουαρίου 1935 συνέβη στον Ειρηνικό Ωκεανό, 170 χιλιόμετρα νότια του Σαν Φρανσίσκο, ένα εντυπωσιακό γεγονός, το οποίο η οικογένεια του φαροφύλακα Thomas Henderson έζησε σαν σε τηλεοπτική εκπομπή. Κάποιος από την οικογένεια είδε μακριά ένα ογκώδες αντικείμενο που έπεφτε στη θάλασσα – σήμερα θα μιλάγανε για UFO. Ο φαροφύλακας πήρε τα κιάλια του και παρακολούθησε πώς το τεράστιο αερόπλοιο, ένα Ζέπελιν του αμερικάνικου ναυτικού, το Macon, κτύπησε στην επιφάνεια του νερού και άρχισε να βυθίζετε αύτανδρο.

Αυτό το ιπτάμενο θηρίο είχε μήκος 293 μέτρα και βάρος περί τους 100 τόνους. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ήταν δε ότι μπορούσε να μεταφέρει 4 από τα (τότε) ελαφριά βομβαρδιστικά του αμερικάνικου ναυτικού. Το συγκεκριμένο αερόπλοιο ήταν μια δοκιμαστική κατασκευή για τη δημιουργία ιπτάμενων αεροπλανοφόρων, η οποία προσπάθεια θεωρήθηκε ως αποτυχούσα με την καταστροφή του Macon. Όπως αποτυχούσα κρίθηκε και η γενικότερη προσπάθεια καθιέρωσης των Ζέπελιν ως μεταφορικών μέσων, μετά την καταστροφή του γερμανικού Ζέπελιν «Hindenburg» το έτος 1937 στο New Jersey.

(click)

::
...Τώρα, 7O και κάτι χρόνια μετά την παρατήρηση του φαροφύλακα, ανακάλυψε ο Αμερικάνος ερευνητής Chris Grech τα υπολείμματα του κατεστραμμένου Ζέπελιν σε βάθος 5ΟΟ μέτρων, σε ένα υποθαλάσσιο οροπέδιο, ανάμεσα σε δύο γκρεμούς. Είναι προφανές ότι μόνο με ειδικά σκάφη αυτόματης πλοήγησης ήταν δυνατόν να προσεγγισθεί το ναυάγιο και να φωτογραφηθεί. Ανάμεσα στα ερείπια του σκελετού βλέπουμε στις υποβρύχιες φωτογραφίες και 1-2 από τα βομβαρδιστικά που είχαν φορτωθεί δοκιμαστικά στο αερόπλοιο και βυθίστηκαν στον Ωκεανό μαζί του.

(click)

::(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

Διαχρονική οπισθοδρομικότητα

...

Στη Σαουδική Αραβία, ένα θεοκρατικό κράτος, στο οποίο ισχύει αυστηρά ο «νόμος του προφήτη», η Σαρία, επιτρέπεται να επιβληθεί σε ένα κορίτσι κάτω των 10 ετών ο γάμος του με έναν άνδρα οποιασδήποτε ηλικίας, δεν επιτρέπεται όμως να χωρίσει αυτό το κορίτσι - δεν το επιτρέπει ο δίκαιος νόμος του προφήτη.

Συγκεκριμένα, ένας πατέρας πάντρεψε (πούλησε ουσιαστικά) την κόρη του, 8 ετών, αντί περίπου 6.000 € σε ένα νεανία 5Ο ετών! Ο γάμος δεν φαίνεται να ευδοκίμησε –πώς θα μπορούσε άλλωστε- και η μητέρα του κοριτσιού που έχει χωρίσει με τον άνδρα της (αυτόν που πούλησε το κορίτσι), κατέφυγε στα δικαστήρια.

Μετά από δίκες επί δικών αποφάσισε το ανώτατο σαουδαραβικό δικαστήριο, κάτι σαν Άρειος Πάγος με κελεμπίες, ότι δεν επιτρέπεται να χωρίσει το κοριτσάκι γιατί, πολύ απλά, δεν φαίνεται να έχει καταλάβει καν ότι είναι παντρεμένο, λέει η απόφαση του δικαστηρίου. Όταν μεγαλώσει και καταλάβει, τότε μπορεί να υποβάλλει το ίδιο αίτηση διαζυγίου!

Αναρωτιέται, εδώ, κάθε λογικός άνθρωπος: αφού δεν κατάλαβε το οκτάχρονο κοριτσάκι –και δεν καταλαβαίνουν κατά κανόνα σ’ αυτή την ηλικία– ότι παντρεύτηκε, τότε γιατί έγινε ο γάμος; Προφανώς μόνο για να εισπράξει ο πατέρας το χρήμα. Και όταν μεγαλώσει το κορίτσι, ας πούμε γίνει 17-18-19 ετών και μπορεί να χωρίσει επειδή καταλαβαίνει πλέον, γιατί να το κάνει αφού θα έχει ήδη 3-4 παιδιά από τον τότε 6Οχρονο καλοπληρωτή;

Υπενθυμίζω ότι ο ίδιος ο προφήτης –αλαχού ακμπάρ μπε– είχε εξαγοράσει ένα κορίτσι 6 ετών από τον πατέρα του με τον όρο, όπως αναφέρεται στις ιερές μουσουλμανικές γραφές, να «ολοκληρωθεί ο γάμος» όταν το κορίτσι θα γινόταν 9 ετών… Όπως όλοι γνωρίζουμε, τα κορίτσια των 9 ετών είναι έτοιμα να ολοκληρώσουν γάμους.

Αυτά διδάσκει και πραγματοποιεί η χρονικά τρίτη εκ των θρησκειών από τη Μέση Ανατολή… Κάθε μια πιο οπισθοδρομική από την άλλη! Να σημειώσω ακόμα ότι, ένα μέρος της Σαρία, π.χ. αυτό που αφορά το οικογενειακό δίκαιο, ισχύει με νόμο του ελληνικού κράτους και στην Ελλάδα. Άμα προσχωρήσετε στον μωαμεθανισμό μπορείτε να τον επικαλεστείτε, για παράδειγμα να παντρευτείτε μέχρι 4 γυναίκες (ίσως υπάρχουν τέτοια κορόιδα), να παντρευτείτε κοριτσάκια 1Ο ετών κ.ά.
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

Βατοπαιδικά μαθήματα

(του Ριχάρδου Σωμερίτη, ΒΗΜΑ, 18/12/2008)

Δεν είναι πιθανό ο βολικός «μέσος Ελληνας» να έχει αλλάξει άποψη για το θρήσκευμά του. Αλλαξαν όμως οι συνθήκες και αλλάζουν οι σχέσεις του με την Εκκλησία. Πέθανε ο χαρισματικός Χριστόδουλος που την είχε μετατρέψει σε σχηματισμό μάχης εναντίον του δημοκρατικού Κράτους διεκδικώντας εξουσιαστικό λόγο και ρόλο. Και ζούμε το μέγα σκάνδαλο του Βατοπαιδίου που αποδείχνει ανάγλυφα την προσοδοφόρα σε βάρος της κοινωνίας υποκρισία πολλών πατέρων και των πολιτικών συνεργών τους. Θυμίζοντας και τα όσα έμειναν μισοκουκουλωμένα: το παραδικαστικό, παραδικηγορικό και παραεκκλησιαστικό κύκλωμα, η υπόθεση της «Αλληλεγγύης» ή οι «ιδιωτικές» δραστηριότητες τόσων «αγίων πατέρων».

Ο νέος αρχιεπίσκοπος είναι διαφορετικός, παρά την άκαιρη απαίτησή του να οργανωθεί δημοψήφισμα αν τεθεί θέμα χωρισμού Εκκλησίας και Κράτους. Δεν χρησιμοποιεί τον άμβωνα και τις τηλεοπτικές κάμερες σαν πολιτικό βήμα, προσπαθεί να περιμαζέψει τα εκκλησιαστικά· είναι (φαίνεται;) γλυκομίλητος και συναινετικός. Δεν προκαλεί. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι η πλειονότητα της Ιεράς Συνόδου φωτίστηκε αιφνίδια από το «φως το αληθινό» της μετριοπάθειας και της ταπεινοφροσύνης. Απλά, για την ώρα, «περιμένει»: μια ευκαιρία ή «καλύτερες ημέρες».

Το ερώτημα είναι ως πότε. Οι σκληροί αντίπαλοι του Ιερώνυμου δεν έχουν καταθέσει τα όπλα. Το Βατοπαίδιο προκάλεσε. Εξω από την Εκκλησία και μέσα στην Εκκλησία. Μπορεί το σκάνδαλο να ήταν προβλέψιμο από καιρό (απόδειξη ακόμα και το «μ.Χ.» του Βασίλη Αλεξάκη), μπορεί από πολλές δεκαετίες ορισμένοι υποψιασμένοι να είχαν αμφιβολίες για την αποκλειστική ενασχόληση πολλών μοναχών με τη σωτηρία της ψυχής τους, πράγμα που είχε τόσο τολμηρά περιγράψει ο Θέμος Κορνάρος ήδη το 1931, αλλά κανένας φίλος ή εχθρός δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ένα τέτοιο μοναστήρι είχε μετατραπεί σε μίνι Wall Street και ότι οι «γέροντες» που το διοικούν είναι όχι μόνο κυνικοί «γκόλντεν μπόις» αλλά και μάστορες κάθε πολιτικοκοινωνικής διαπλοκής. Μόνο ο mea culpa Πρωθυπουργός δεν είχε πληροφόρηση!

Μέσα στο γενικό κλίμα αμφισβήτησης που κυριαρχεί το Βατοπαίδιο ενίσχυσε την αίσθηση ότι ακόμα και η Εκκλησία πρωταγωνιστεί σε διαπλοκές και αθλιότητες. Αίσθηση υπερβολική; Ισως. Και άδικη, εφόσον άλλο το ένα μοναστήρι και άλλο το σύνολο του Αγίου Ορους· άλλο και η Εκκλησία που δεν το διοικεί. Ομως, αυτά είναι για την πλειονότητα γράμματα δυσανάγνωστα. Θέτοντας σε δοκιμασία όχι την πίστη στη θρησκεία αλλά, τουλάχιστον, τον παραδοσιακό σεβασμό σε πολλούς κουρασμένους από έλλειψη εκσυγχρονισμού εκκλησιαστικούς θεσμούς και το όχι ασήμαντο αλλά αδιαφανές κοινωφελές έργο τους.

Η άποψη σύμφωνα με την οποία οι σημερινές σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας εξηγούν ως ένα βαθμό, σημαντικό πάντως, και την εκκλησιαστική κακοδαιμονία, τις απαράδεκτες αλληλεξαρτήσεις, τις αμοιβαίες υποτέλειες και τα ύποπτα περιουσιακά, πρέπει συνεπώς να εξεταστεί σοβαρά και ψύχραιμα. Τώρα! Γιατί αυτό είναι το σημαντικό για όλους. Για τον δημοκρατικό χαρακτήρα της χώρας μας. Και για την υγεία της ίδιας της Εκκλησίας.

Υπερήφανοι για τους μισθοφόρους;

...

Έγινε προ ημερών ο ποδοσφαιρικός αγώνας Ολυμπιακού Πειρ.- Χέρτα Βερολίνου, ο οποίος έληξε με καθαρή νίκη της ελληνικής ομάδας και σκορ 4-0. Δεν είναι το αποτέλεσμα που θα σχολιάσω εδώ! Παρατηρώ τις συνθέσεις των δύο ομάδων και βλέπω ότι:

• Στον Ολυμπιακό έπαιξαν οι Νικοπολίδης, Τοροσίδης, Α. Παπαδόπουλος, Ζεβλάκοφ, Ντομί, Γκαλέτι, Πάντος, Ντουντού, Πατσατζόγλου, Τζόρτζεβιτς, Λέτο, Μπελούτσι, Κοβάσεβιτς και Ντιόγο. Δηλαδή από τους 14 παίκτες οι 5 Έλληνες,
• Στην Χέρτα έπαιξαν οι Ντρόμπνι, Στάιν, Φρίντριχ, Κακά, Φον Μπέργκεν, Ντομοβίτσκι, Νίκου, Λούσιο, Λουστενμπέργκερ, Ντάρνταϊ, Σίσερο, Ράφαελ, Πάντελιτς και Τσέρμιτι. Δηλαδή από τους 14 παίκτες οι 4 ίσως και ένας ακόμα Γερμανοί (κρίνοντας από τα επώνυμα).

Και, όσον αφορά την ελληνική ομάδα, δεν πρόκειται για αλλοεθνείς που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν ή έστω ζούσαν και πριν από την ποδοσφαιρική τους δραστηριοποίηση μόνιμα στην Ελλάδα - τους οποίους θα θεωρούσα "ελληνοποιημένους". Πρόκειται αμιγώς για μισθοφόρους, οι οποίοι μένουν εδώ μόνο όσο συμμετέχουν στη σύνθεση κάποιας ομάδας και θα φύγουν, όταν δεν βρουν πλέον ομάδα για να παίξουν. Από τους προαναφερόμενους ίσως μόνο ο Τζώρτζεβιτς να μείνει και μετά την ποδοσφαιρική του καριέρα μόνιμα στην Ελλάδα, ως προπονητής ή μάνατζερ. Έτσι κι αλλιώς ο συγκεκριμένος, πολύ καλός ποδοσφαιριστής, μιλάει καλύτερα ελληνικά από πολλούς γηγενείς Έλληνες.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι νόημα έχει να υποστηρίζει κάποιος ομάδες, οι οποίες χρησιμοποιούν μεν τα σύμβολα και την ιστορία ελληνικών σωματείων, αλλά ουσιαστικά είναι νοτιοαμερικάνικες ή σλάβικες ομάδες, με 2-3 "ξένους" παίκτες από την Ελλάδα;

(click)

Από τους 11 παίκτες σ' αυτή την παράταξη βλέπω μόνο 3 Έλληνες! Έχω δίκιο;

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία κ.ο.κ. Οι 4 πρώτες ομάδες της Αγγλίας έχουν συνολικά στο γήπεδο περί τους 7 Εγγλέζους. Όλοι οι άλλοι είναι ξένοι! Με βεβαιότητα μπορεί να υποθέσει κάποιος λοιπόν ότι αυτές οι ομάδες θα είχαν τη φυσική τους θέση στη Νότια Αμερική ή έστω στη βόρεια Αφρική.

Γι' αυτό τον τελευταίο καιρό, όταν τύχει να παρακολουθήσω στην τηλεόραση ποδοσφαιρικό αγώνα ελληνικού πρωταθλήματος, υποστηρίζω πάντα την "ελληνικότερη" από τις δύο ομάδες. Συνήθως Θρασύβουλο, Πανθρακικό, Εργοτέλη κτλ. Εφόσον ασχολούμαστε με τα αθλήματα για την ψυχαγωγία μας και για την ταύτισή μας με μια ομάδα, καλό είναι να προτιμάμε την ομάδα της γειτονιάς, της συνοικίας, της πόλης, της χώρας μας, αλλά με παίκτες που τους ξέρουμε ή θα τους συναντήσουμε αύριο στο καφενείο, στο τρόλεϊ, στο μπακάλικο, στην πολιτική συγκέντρωση κ.ο.κ. Όλοι αυτοί είναι, βέβαια, επαγγελματίες και δεν παντρεύονται δια βίου την ομάδα τους, αλλά έχουν κάποια "υπερηφάνεια" για τον τόπο και την κοινωνική τους προέλευση. Με το μισθοφόρο παίκτη, όσο κι αν τον σέβομαι και τον συμπαθώ (καλά παιδιά είναι οι περισσότεροι), πώς να αποκτήσω επαφή, αφού το μόνο κοινό που έχω μαζί του είναι το συγκεκριμένο αγώνισμα και τίποτα άλλο;

Βέβαια, εφόσον υποστηρίζω "φτωχές" επαρχιακές ή συνοικιακές ομάδες, τελικά είμαι σχεδόν πάντα με τους χαμένους στο αποτέλεσμα. Αλλά αυτή δεν είναι η ποδοσφαιρική μας παράδοση; Είμαστε εναντίον των παραδόσεων; "Τρώγαμε" εφτάρες κάποτε, αλλά "είχαμε" αγωνιστεί ως ήρωες, νέοι Μυρμιδόνες και Αχαιοί, Κολοκοτρώνηδες, Αθ. Διάκοι κτλ. Τώρα, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, τί μας ενδιαφέρει αν ο Εντίνιο ή ο Ντούντου αγωνίζεται ως ήρωας; Βραζιλιάνος ή Αφρικανός ήρωας θα είναι και σίγουρα δεν μας αφορά - εμένα καθόλου...
(Stelios Frangopoulos, Στέλιος Φραγκόπουλος)

Ax!!… Εμείς οι γυναίκες

της Ισμήνης 1. Τα πάχη μου τα κάλη μου Άντε και κοντεύει να της γίνει ο βραχνάς της ζωής της. Ανοίγει τα ένα της μάτι το πρωί και σέρνεται στο μπάνιο, πωπωπω… παράφαγε χθές και μετά άντε που δεν την έπαιρνε ο ύπνος και κατέβασε 2 ουίσκι με πάγο, εκείνον τον «Γιάννη που περπατάει». Δεν φταίει αυτή όμως, εκείνος ο άχρηστος ο άντρας της επέμενε να πάνε να φάνε κοψίδια και όλα όσα δημιουργούν τσίκνα και φτάνει η μυρωδιά της μέχρις τους 12 θεούς του Ολύμπου. Ανεβαίνει στη ζυγαριά να κάνει έλεγχο, κλείνει τα μάτια να μην δει απότομα το αποτέλεσμα και της έρθει κάτι τις: Αμάν αναφωνεί! Τόσο πολύ; Ούτε ένα γραμμάριο παρακάτω αλλά ολόκληρο κιλό παραπάνω! Κατεβαίνει και αρχίζει με ιεροτελεστία να βγάζει τα περιττά, τουτέστιν νυχτικό, παντόφλες, κυλόττα. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και ξεφυσάει με όλη της τη δύναμη να μην μείνει γραμμάριο αέρα στα πνευμόνια, ρουφάει και την κοιλιά της μέσα (λες και έτσι θα εξαφανιστεί) και ξανανεβαίνει στη ζυγαριά περιμένοντας ένα πιο αποδεκτό αποτέλεσμα, το οποίο βέβαια εις μάτην περιμένει, διότι απλά αλάφρωσε κατά 100 γραμμάρια, σιγά το κέρδος. Εδώ κοντεύει να έχει τριψήφιο αποτέλεσμα τα 100 γραμμάρια την μάραναν! Τέλος πάντων, τι να κάνουμε μονολογεί: τα πάχη μου τα κάλλη μου! Κυριακή χαρούμενη μέρα, η καλύτερη της εβδομάδας, μετά το Σάββατο βέβαια. Σήμερα δεν έχει και μαγείρεμα... ε! Ας ζήσουν και αυτά τα delivery πια. Αρχίζει λοιπόν η ιεροτελεστία της ημέρας που με ευλάβεια την εφαρμόζει κάθε Κυριακή Κάθεται στον καναπέ, έχοντας δίπλα στοίβα τα περιοδικά και τις κυριακάτικες εφημερίδες που όσο νάναι έχουν και τα ενδιαφέροντά τους. Δεξιά τα περιοδικά, αριστερά οι εφημερίδες και εμπρός στο τραπεζάκι ο καφές άνευ τσιγάρων. Άντε πια κι αυτά τα τσιγάρα, αναπολεί βέβαια την όλη διαδικασία, ανοίγω το πακέτο, βγάζω το τσιγάρο, ανάβω το τσιγάρο βαθιά ρουφηξιά και μετά δυνατό ξεφύσημα του καπνού, έτσι για να στανιάρουν τα πνευμόνια, να νοιώσουν κομματάκι νικοτίνη. Πάνε, περασμένα μεγαλεία. Αυτά είναι μια από τις αιτίες που πολλαπλασίασε τα κιλάκια της και έχει ενταχθεί στην περιφέρεις τέως διοικήσεως πρωτευούσης! Καλά καλά μη γελάτε, έφαγε και κανά κιλό σοκολάτες κι εκείνα τα πατατάκια που τα συνόδευε με την κόκα κόλα – αλλά όλα κι όλα, ήτανε διαίτης. Ξεφυλλίζει μετά μανίας τα περιοδικά μόδας, να δει πια τι θα φορέσει φέτος, το χειμώνα, την άνοιξη και γενικά όλη τη σεζόν! Καλά από χρώματα, όλα του ουράνιου τόξου, καλά από μήκος όλα τα μήκη και του κόσμου, καλά από πλάτος όμως εδώ δεν τα πάμε καλά … απογοήτευση σκέτη, καλά δεν είναι δυνατόν λέει από μέσα της και πολλές φορές μονολογώντας, για να ακούγεται η φωνή της στα αυτιά της. Είναι δυνατόν όλοι μα όλοι οι εμπνευστές και κατασκευαστές ρούχων να απευθύνονται μόνο στις γυναίκες, κατηγορίας πτερού; Τι να γίνει βρε παιδιά, δεν έχει διαστάσεις 90-60-90, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να βρει ένα ρούχο της προκοπής να βάλει! Όλα δε τα περιοδικά έχουν κάνει κατηγορίες γυναικών. Γράφει πχ η κυρία τάδε, ειδήμων στα ενδυματολογικά - αν είσαστε μέχρι 20 ετών - αν είσαστε μέχρι 30 ετών - αν είσαστε έως 40 ετών - αν είσαστε έως 50 ετών και μετά ακολουθεί το χάος! Δεν υπάρχουν γυναίκες άνω των 5Ο ετών για όλα, μα όλα τα περιοδικά μόδας. Αν έχεις την ατυχία να είσαι 5Ο+ αυτομάτως σε κατατάσσουν στην κατηγορία της ανυπαρξίας και σε παραπέμπουν στην σελίδα με θέματα υγείας που γράφει για κλιμακτήριο και οστεοπόρωση! Στη χειρότερη δε περίπτωση σε παραπέμπουν 5 σελίδες παραπέρα που έχουν καταχωρήσεις με διαφημίσεις ταξιδιών για τους Άγιους Τόπους. Καλά εκεί ανοίγει η καρδία σου, όχι ότι είναι κακό να πας ένα ταξιδάκι στα Ιεροσόλυμα, αλλά όταν στις προσφορές των γραφείων είναι και βάφτισμα στον Ιορδάνη ποταμό (για να γίνεις χατζίνα) και το κερασάκι στην τούρτα είναι η πλέον δελεαστική προσφορά των σαβάνων μαζί πακέτο και τα 33 κεράκια, σε κάθε μέλος του γκρουπ! Μετά πηγαίνεις στην σελίδα της αισθητικής, οπότε γράφει και εκεί η ειδήμων κυρία της κοσμετολογίας που και εκεί υπάρχει η ανάλογη κατηγορία - 2Ο+ - 3Ο+ - 4Ο+ - 5Ο+, οπότε ευγενικά βλεβαια, δεν σε συμβουλεύουν τίποτα περί αισθητικής και κρέμες αλλά σε συμβουλεύουν με αυστηρό και παραινετικό ύφος να τρως πλιγούρι που κάνει καλό στο έντερο και να πίνεις πολύ γάλα που κάνει καλό στην οστεοπόρωση! Γκρρρρρρρρρ!!!!!!!!!! Και αναρωτιέται, δεν είναι δυνατόν όλα τα περιοδικά και γενικά τα έντυπα της μόδας και της ενημέρωσης να αγνοούν το αγοραστικό κοινό που έχει κάποια ηλικία! Όλες πια οι γυναίκες είναι μοντέλα; Καλά αυτά που παρουσιάζονται στις πασαρέλες, οι άλλες όμως; Οι από κάτω, πού αγοράζουν τα ρούχα που φοράνε οι μοντέλες; Και αυτές χωράνε σε νούμερο S; Μια φορά είχε πάει σε ένα μαγαζί μοντέρνο να ψωνίσει και χωρίς να ρωτήσει καμία πωλήτρια κατευθύνθηκε σε ένα σταντ με ζακέτες που της άρεσε το σχέδιο … και έντρομη βλέπει ότι τα νούμερα ήταν από small και extra small! Αποφασίζει λοιπόν να κάνει μια μικρή ανανέωση της γκαρνταρόμπας της! Παρακάμπτει όλες τις συμβουλές των περιοδικών μόδας που λένε: αν είσαστε ψηλή να φοράτε οριζόντιες ρίγες, αν είσαστε κοντή να φοράτε κάθετες ρίγες, αν είσαστε γεμάτη, κοινώς χοντρή, να φοράτε μαύρα, αν είσαστε αδύνατη να φοράτε άσπρα κλπ κλπ. Καλά τα έχουμε μάθει απέξω όλες οι γυναίκες. Θέλει όμως να αγοράσει εκείνο το κόκκινο σακάκι που της μπήκε στο μάτι και το λιμπίζεται σαν σουβλάκι "με απ' όλα"! Μπαίνει στο μαγαζί Κολωνάκι μεριά σαν φρεγάδα, άντε να κόψει και τον βήχα της πωλήτριας με το αφ' υψηλού ύφος, που νομίζει ότι εργάζεται τουλάχιστον στην μπουτίκ της Chanel στο Παρίσι ή στο Harvey Nickol's στο Λονδίνο. -Παρακαλώ! Λέει όλο ευγένεια, αυτό το κόκκινο σακάκι. -Για σας είναι; Την ρωτάει με μπλαζέ ύφος και ειρωνική ματιά, την διέκοψε από το τηλεφώνημα βλέπεις και καπάκι εισπράττει την άρνηση εξυπηρέτησης! -Μάλιστα για μένα, επιμένει αυτή. Την κοιτάει από πάνω έως κάτω και απαντάει κοφτά: Δεν έχουμε στο νούμερό σας! Να πάτε στα μαγαζιά που έχουν νούμερα extra extra large ή στα εγκυμοσύνης, εκεί μπορεί να βρείτε κάτι στα μέτρα σας!

Το θαύμα της Αγίας Ζώνης

(από τον ΦΙΛΙΠΠΟ ΣΥΡΙΓΟ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/12/2008)

Μάλιστα... Το πόρισμα που έβγαλε η Ν.Δ. για το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου δεν είναι (όπως κακώς νομίσατε) σενάριο τηλεοπτικής φαρσοκωμωδίας, που θα παίξει στα κανάλια προσεχώς! Οπως διαβεβαίωσε ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης κ. Ε. Αντώναρος, το παρεξηγημένο αυτό κείμενο αποτελεί ένα σοβαρό προϊόν «ενδελεχούς, μακράς, συστηματικής εργασίας και έρευνας»!

ΜΕ ΑΛΛΑ λόγια, την ψάξανε τη δουλειά τα εντεταλμένα παλληκάρια του κυβερνώντος κόμματος, χωρίς δεσμεύσεις απέναντι στον σημερινό πρωθυπουργό και τους ανυποψίαστους συναδέλφους τους υπουργούς, που χειρίστηκαν τη φοβερή και τρομερή αυτή υπόθεση. Με μόνο σκοπό τους να λάμψει η αλήθεια και να ικανοποιηθεί επιτέλους το αγρίως δοκιμαζόμενο δημόσιο αίσθημα...

ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΤΕ παρακαλώ πού κατέληξαν, σύμφωνα με τα όσα είπε ένας εξ αυτών, δηλαδή ο βουλευτής Εύβοιας Κ. Μαρκόπουλος: «Υπάρχουν πολιτικές ευθύνες για δύο πράγματα: πρώτον, για το γεγονός ότι ανυποψίαστοι και καλή τη πίστει υπουργοί δέχθηκαν (...) και δεύτερον, γιατί δεν επόπτευσαν σκληρά, σφιχτά, τους οργανισμούς και τα διοικητικά όργανα τα οποία είναι εποπτευόμενα από το υπουργείο. Χωρίς δόλο, χωρίς πολιτικό χρήμα, χωρίς κίνητρα, χωρίς σχεδιασμό κεντρικό, με το ελαφρυντικό ότι κανένας εξ αυτών δεν γνώριζε το όλον της υπόθεσης»!

ΠΩΣ ΤΟ είπατε; Οτι τάχα η Ν.Δ. βγάζει τους υπουργούς της ανίκανους για να αποφύγει την προσωποποίηση ενδεχόμενων ποινικών ευθυνών;

(click)

:

(Φωτογραφίες από το PRESS-GR)

ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ, γιατί από τις δηλώσεις του εμπλεκόμενου υφυπουργού κ. Π. Δούκα προκύπτει μάλλον το αντίθετο: «Καμιά δυσαρέσκεια -είπε- για το πόρισμα. Οι υπουργοί έχουν καλυφθεί, τουλάχιστον πέντε φορές, από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Και οι αναφορές στους υπουργούς δεν μιλάνε για υποκειμενικές ευθύνες, αντίθετα, υποστηρίζεται ότι έπραξαν σωστά»!

ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ, λοιπόν, ο κ. Δούκας, παρ' ότι το πόρισμα τού καταλογίζει αφέλεια, ανικανότητα και ασχετοσύνη! Και είναι πράγματι ικανοποιημένος όχι μόνο γιατί γλίτωσε τα χειρότερα, αλλά και γιατί, ύστερα από αυτές τις τόσο αθωωτικές αποκαλύψεις, δικαιούται να ελπίζει ότι δεν θα χάσει τη θέση του.

ΓΙΑΤΙ, ΑΠΟ τη στιγμή που δεν υπάρχουν προσωποποιημένες ευθύνες, ποιος ο λόγος να γίνει ανασχηματισμός; Για να θυμώσουν μήπως ο Δούκας, ο Μπασιάκος και οι υπόλοιποι «ανυποψίαστοι» και να αρχίσουν να ρίχνουν σπόντες για τον βαθιά θρησκευόμενο, εξωκοινοβουλευτικό παράγοντα, που για χάρη της θαυματουργού Αγίας Ζώνης λέγεται (και μάλιστα στα σοβαρά!) ότι συντόνισε την καρποφόρα αυτή υπόθεση;

ΑΛΛΑ ΓΙΑ να μη νομίζει κανείς ότι οι βουλευτές της Ν.Δ. στερούνται ηθικού έρματος και αντικειμενικότητας, ιδού η απόδειξη, διά στόματος πάντα του βουλευτή Κ. Μαρκόπουλου:

«ΚΑΝΑΜΕ την ίδια αξιολογική κρίση, με τα ίδια μέτρα και σταθμά, για τη διακυβέρνηση επί ΠΑΣΟΚ και επί Ν.Δ. Δυστυχώς, συνάδελφοί μας του ΠΑΣΟΚ έκαναν εντελώς διαφορετικά. Δηλαδή τους συναδέλφους τους επί ΠΑΣΟΚ τους έβγαλαν περιστερές, ενώ για τους δικούς μας ζητούν ποινικές ευθύνες»!

ΚΑΙ ΜΕΤΑ φταίνε τα παιδιά που βγήκαν στους δρόμους, αγανακτισμένα με όσα συμβαίνουν γύρω τους...

Όμοιος ομοία αεί πελάζει...

(Stelios Frangopoulos, Στέλιος Φραγκόπουλος)

The Bill Cosby Show

Διάφοροι μελετητές της αμερικάνικης πολιτικής και της κοινωνίας υποστήριξαν ότι σημαντικό ρόλο στη μεταστροφή πολλών λευκών Αμερικάνων έναντι των μαύρων συμπατριωτών τους, έπαιξε το σίριαλ της δεκαετίας του '8Ο μιας οικογένειας μαύρων και των φίλων τους με επικεφαλής τους ηθοποιούς Bill Cosby και Phylicia Rashad στο ρόλο των γονέων. Ακόμα και οι φίλοι και επισκέπτες της οικογένειας στη σειρά αυτή ήταν μαύροι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπου εμφανιζόταν κάποιος λευκός συμμαθητής. Για πολλές δεκαετίες συνυπήρχαν στις ΗΠΑ οι λευκοί με τους μαύρους σε παράλληλες κοινωνίες, με μόνο ευκαιριακές, κυρίως επαγγελματικές επαφές.

Οι δραστηριότητες και τα προβλήματα της τηλεοπτικής οικογένειας και του καθενός μέλους της ξεχωριστά, οι οποίες αντανακλούσαν την εικόνα μιας οικογένειας λευκών της ανώτερης μεσαίας τάξης, άλλαξε τις αντιλήψεις πολλών Αμερικάνων και τους βοήθησε να προσεγγίσουν πολύ πιο εύκολα την ιδέα ενός έγχρωμου προέδρου των ΗΠΑ. Εννοείται ότι είχαν προηγηθεί από δεκαετιών πολλοί έγχρωμοι δήμαρχοι, κυβερνήτες, βουλευτές, γερουσιαστές και υπουργοί, αλλά στο άλμα προς την προεδρία φαίνεται να βοήθησε η εικόνα της τηλεοπτικής οικογένειας του Bill Cosby. Δεν είναι τυχαίο δε ότι και τα σκέρτσα on camera με τα κορίτσια των Obama και οι αναφορές σε οικογενειακά θέματα, τα οποία ήταν σίγουρα προμελετημένα, αποδίδουν τις χαρούμενες στιγμές εκείνης της τηλεοπτικής οικογένειας.


Στην πρώτη φωτογραφία είναι τα μέλη της οικογένειας από το "Bill Cosby Show" και στη δεύτερη οι τηλεοπτικοί "γονείς" Bill Cosby και Phylicia Rashad σε πρόσφατες φωτογραφίες τους. Γερνάνε και οι ηθοποιοί, ε;
(Stelios Frangopoulos, Στέλιος Φραγκόπουλος)

70 χρόνια ελληνική ραδιοφωνία

...

Η Ελληνική Ραδιοφωνία πηγαίνει για δύο μήνες στο Ζάππειο Μέγαρο (click στην εικόνα) και στο χώρο όπου φιλοξενήθηκαν τα πρώτα ραδιοφωνικά της studio και παρουσιάζει μια μεγάλη Έκθεση που αφηγείται την ιστορία του ραδιοφώνου στην Ελλάδα. Με οδηγό το μοναδικό της αρχείο μας καλεί σ’ ένα ταξίδι από το χτες στο σήμερα, αλλά και στο αύριο του μέσου, αφού η Έκθεση καταλήγει στο ψηφιακό μέλλον του ραδιοφώνου.

Το Ζάππειο θα κινείται σε ρυθμούς ραδιοφωνικούς από τις 8 Δεκεμβρίου ως τις 30 Ιανουαρίου.

Η Έκθεση θα παραμένει καθημερινά ανοιχτή από τις 10 το πρωί ως τις 8 το βράδυ και η είσοδος θα είναι ελεύθερη.

Η περιήγηση στο χρόνο θα γίνει με –τι άλλο- την ταχύτητα του… ήχου! Μπαίνοντας στο Ζάππειο θα μας περιμένουν μικρές συσκευές MP3, που θα παίξουν το ρόλο του Audio Guide, σε μια προσπάθεια να γίνει – για πρώτη φορά στην Ελλάδα- μια «έκθεση ήχου». Με τον Οδηγό αυτό, ο επισκέπτης θα στέκεται μπροστά από το έκθεμα που τον ενδιαφέρει και με το πάτημα ενός κουμπιού θα ακούει την τεκμηρίωση του εκθέματος αλλά και σπάνια αποσπάσματα από το αρχείο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας.

Από την Υπηρεσία Ραδιοφωνίας Ελλάδος στο Εθνικόν Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και στην Ελληνική Ραδιοφωνία, οι ενότητες της έκθεσης αναλυτικά:

1. «Εδώ Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών». Το ξεκίνημα
Μία ιστορική αναδρομή στο ξεκίνημα της ελληνικής ραδιοφωνίας. Τα πρώτα στούντιο στο Ζάππειο, ο πρώτος πομπός στα Λιόσια, τα πρώτα μηχανήματα, γαληνίτες και παλιά ραδιόφωνα.

2. Το ραδιόφωνο καταγράφει την ιστορία
Η ιστορία του τόπου μας μέσα από τα δελτία ειδήσεων, τις ανταποκρίσεις, τις συνεντεύξεις:ο πόλεμος , η Κατοχή , η Απελευθέρωση, ο Εμφύλιος, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, η Επταετία, η Μεταπολίτευση, η ΕΟΚ και η σύγχρονη εποχή. Φωτογραφίες και ηχητικά ντοκουμέντα «φωτίζουν»την κάθε εποχή.

3. «Το θέατρο στο μικρόφωνο»
Φωτογραφίες, αποσπάσματα από μεγάλες ηχογραφήσεις, κατασκευές «ηχητικών εφέ». Με τη συμβολή σημαντικών συγγραφέων, εμπνευσμένων σκηνοθετών και μεγάλων ηθοποιών το ραδιόφωνο έκανε το θέατρο πιο προσιτό στο ευρύ κοινό.
(Stelios Frangopoulos, Στέλιος Φραγκόπουλος)

Γκαντεμιά

Από το δελτίο Τύπου που είχε στείλει ο Δήμος Αθηναίων πριν γίνουν αυτά που έγιναν στην Αθήνα:

Για έναν ολόκληρο μήνα η Αθήνα θα ζει σε γιορτινούς ρυθμούς μιας και ο Δήμος Αθηναίων έχει σχεδιάσει κι εφέτος μια σειρά εορταστικών εκδηλώσεων. Πυροτεχνήματα, φωταψίες, happening, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και δρώμενα περιμένουν όχι μόνο τους δημότες, αλλά και τους επισκέπτες της πόλης από την Ελλάδα και το εξωτερικό. [...]

Ο δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης θα δώσει το σύνθημα για να ανάψει το μεγάλο Χριστουγεννιάτικο δέντρο και να φωταγωγηθεί ολόκληρη η πόλη. Φέτος είναι η πρώτη φορά που η λάμψη της γιορτής θα απλωθεί σε ομόκεντρους κύκλους ως την πιο μικρή γειτονιά της πόλης, αφού ο Δήμος έχει φροντίσει να φωταγωγηθούν όλα τα δημοτικά διαμερίσματα. [...]

Σε μια προσπάθεια διάδοσης της γιορτινής διάθεσης των Αθηναίων σε ολόκληρο τον κόσμο, στα εγκαίνια έχουν προσκληθεί και θα παρευρεθούν 500 δημοσιογράφοι και ειδικοί των ΜΜΕ από 100 περίπου χώρες»

(Stelios Frangopoulos, Στέλιος Φραγκόπουλος)

Το δοξάρι

του Σ.Φρ.

-«Παππού, παππού, θα μου πεις παραμύθι;»

-«Ναι αγόρι μου, πάμε να ξαπλώσουμε και θα σου πω ένα ωραίο παραμύθι…»

-«Να μη με κοιμήσεις όμως, γιατί μετά δεν θα ακούσω το παραμύθι.»

-«Μπα, θα είσαι ξύπνιος κι εγώ θα λέω παραμύθι.»

-«Με ανοικτά μάτια θα μου λες.»

-«Βέβαια, θα είμαστε και οι δύο με ανοικτά μάτια.

Η γυναίκα μου έφυγε για να επισκεφτεί στο νοσοκομείο μια συγγενή που έκανε εγχείριση κι εγώ ανέλαβα να περάσω το απόγευμα με τον εγγονό, κοντά 4 ετών ήδη και με υψηλές απαιτήσεις για πολλά και διαφορετικά παραμύθια. Τα θυμόταν όλα και μόνο τα «ωραία» ήθελε να του επαναλαμβάνω.

Τον ξάπλωσα στο μεγάλο κρεβάτι, δεν ήθελε να τον γδύσω, γιατί αυτό σήμαινε ύπνο, μόνο τα παπούτσια δέχτηκε να του βγάλω. Έβγαλα κι εγώ τις παντόφλες μου και έπεσα με τα ρούχα δίπλα του. Σκεπαστήκαμε με ένα σεντόνι, απλώσαμε τα χέρια από πάνω -με το ζόρι μπόρεσα να καταπιέσω ένα χασμουρητό που θα πρόδιδε απορριπτέες επιθυμίες- και ήμουν έτοιμος να αρχίσω το παραμύθι.

-«Λοιπόν, σήμερα θα πούμε για ένα παιδάκι που το λέγανε Αγαπούλη και έπαιζε πολύ ωραία μουσική.»

-«Τι όργανο έπαιζε παππού;»

-«Στην αρχή, όταν ήταν πολύ μικρός, δεν είχε μάθει ακόμα και δεν έπαιζε τίποτα. Αργότερα που μεγάλωσε λίγο, έπαιζε βιολί και μετά πιάνο.»

-«Τι είναι το βιολί παππού;»

-«Είναι εκείνο το όργανο που σου έδειξα στην τηλεόραση. Το κρατάει ο μουσικός με το σαγόνι του στον ώμο και παίζει μουσική με το δοξάρι…» Έκανα πάνω από το σεντόνι τις κινήσεις του βιολονίστα.

-«Παππού θα μου πάρεις ένα δουκ-τσάρι;»

-«Δο-ξά-ρι, το δοξάρι λέγεται…»

-«Ένα δοκσσάρι θα μου πάρεις παππού;» επέμενε ο εγγονός, βελτιώνοντας την εκφορά...

-«Ναι αγόρι μου, θα σου πάρω ένα δοξάρι…»

-«Ένα μεγάλο δοκσσάρι θέλω παππού…»

-«Ναι, το μεγαλύτερο θα σου πάρω, να παίζεις βιολί.»

-«Θα παίζω σαν τον Αγαπούλη, παππού!»

-«Πολύ καλύτερα θα παίζεις μωρό μου! Λοιπόν, ο μπαμπάς του Αγαπούλη ήταν δάσκαλος μουσικής και έπαιζε βιολί, έμαθε σιγά σιγά και το αγοράκι του να παίζει. Και ο Αγαπούλης μάθαινε γρήγορα, έκανε πολλές ασκήσεις και έγινε πολύ καλός. Μετά, μάθαινε και πιάνο ο Αγαπούλης, ο μπαμπάς του τού έκανε πολλά μαθήματα και πολλές ασκήσεις και όλοι ήταν βέβαιοι ότι ο Αγαπούλης θα γίνει σπουδαίος μουσικός.»

»Μετά από λίγο καιρό άρχισε ο Αγαπούλης να γράφει και μουσική, πολύ όμορφη μουσική και έπαιζε αυτή τη μουσική του στον κόσμο που πήγαινε να τον ακούσει. Ο Αγαπούλης έκανε το μαέστρο στην ορχήστρα και όλοι λέγανε ότι ήταν η καλύτερη μουσική που είχαν ακούσει ποτέ… Άκου! Ακούς τώρα; Αυτή είναι η μουσική του Αγαπούλη…»

Κάπου κοντά άρχισε να δυναμώνει μια μελωδία. Αρχικά ακούστηκε ο ήχος του βιολιού που έπαιξε ζωηρά το θέμα ενός μενουέτου, ακολούθησε μια παραλλαγή και αμέσως μετά το τσέλο επανέλαβε το μοτίβο, κρατώντας στη συνέχεια το ίσο με «γρατζούνισμα»… Ήμουν περίεργος, από πού μπορεί να ερχόταν αυτή η μουσική, ποιος έβαλε το δίσκο να παίξει… Σηκώθηκα από το κρεβάτι, έβαλα τις παντόφλες και ετοιμάστηκα να πάω δίπλα στο σαλόνι, να δω τί συμβαίνει. Ο εγγονός μου δεν έχασε καιρό, σηκώθηκε κι αυτός γρήγορα, φόρεσε τα παπουτσάκια του και έτρεξε πίσω μου.

Περάσαμε το διάδρομο, άνοιξα την πόρτα στο σαλόνι και βρέθηκα μπροστά σε ένα απίστευτο θέαμα: στο μέσο του σαλονιού είχαν στηθεί καρέκλες, κάθονταν 10-12 άτομα, 3Ο-40 ετών περίπου, ντυμένα με εντυπωσιακά παλιά κοστούμια. Οι άντρες φορούσαν περούκες με ουρά πίσω, οι κυρίες πιο περίτεχνες με μπούκλες.

Δεξιά, στο υπερυψωμένο τμήμα του σαλονιού, εκεί που βρισκόταν η τραπεζαρία μας, είχαν παραμεριστεί τα έπιπλα και είχε πάρει θέση ένα κουαρτέτο εγχόρδων. Δύο βιολιά, μια βιόλα και το τσέλο. Βιόλα έπαιζε ο ίδιος ο Αγαπούλης, ναι, ήταν ο Amadé Mozart, κοντούλης και λεπτός, ασχημόπαπο, στο κεφάλι μια περούκα με μπούκλες δεξιά αριστερά και ουρίτσα πίσω.

Θα έγινε κάποιος θόρυβος, ίσως έτριξε η πόρτα, και ο Amadé γύρισε και μας κοίταξε, χωρίς να σταματήσει να παίζει. Έκανα μηχανικά μια ελαφριά υπόκλιση, κάτι ανάμεσα σε χαιρετισμό και αίτηση συγγνώμης. Μου χαμογέλασε και έστρεψε την προσοχή του στη μουσική. Κρατούσε με το αριστερό χέρι τη βιόλα και με το δοξάρι έδινε το ρυθμό, όταν δεν έπαιζε κι ο ίδιος…

Δεν πίστευα στ’ αυτιά και στα μάτια μου, μπροστά μου, στο σαλόνι μας, έπαιζε ένα σύνολο ζωντανά μουσική του και ο ίδιος ο Mozart συμμετείχε ως οργανοπαίκτης. Είχα διαβάσει ότι ήταν δεξιοτέχνης στη βιόλα, αλλά αυτό που έβλεπα και άκουγα τώρα ήταν κάτι από άλλο κόσμο. Μου έκανε επίσης εντύπωση η σπουδαία ακουστική του σαλονιού μας· δεν είχα φανταστεί ότι έχει τέτοιες ιδιότητες, αφού τα έπιπλά μας δεν βοηθούσαν σ’ αυτό καθόλου.

Οι φιλόμουσοι στο ακροατήριο δεν έδωσαν καμιά προσοχή στην είσοδό μας, δεν φαίνεται να ενοχλήθηκαν καν. Συνέχισαν να ακούν και πότε πότε κοιτάζονταν κάνοντας νοήματα με μάτια και χείλια, ίσως για κάποιο δεξιοτεχνικό δακτυλισμό ενός οργανοπαίκτη ή για κάποιο ωραίο πέρασμα από το ένα μοτίβο στο άλλο, ίσως να ήταν και κάποια σιωπηρή συνεννόηση για μετά…

Κάθισα όσο μπορούσα πιο αθόρυβα στον καναπέ, εκεί που κάθομαι πάντα για να παρακολουθώ την τηλεόραση, πήρα τον εγγονό στα πόδια μου και ακούγαμε την υπέροχη μουσική εντυπωσιασμένοι. Ο Mozart είχε έρθει αυτοπροσώπως σπίτι μας και έδινε συναυλία. Ο εγγονός κούναγε τα χεράκια του με ενθουσιασμό, «διηύθυνε» κι αυτός την ορχήστρα, μιμούμενος κινήσεις μαέστρων που είχε δει στην τηλεόραση…

Κάποια στιγμή ολοκληρώθηκε το κομμάτι και, ενώ η πλατεία χειροκροτούσε με ενθουσιασμό στα πρόσωπα αλλά συγκρατημένα στα χέρια, όσο επέτρεπαν οι καλοί τρόποι, ο Mozart ακούμπησε το βιολί και το δοξάρι στο κάθισμα και έκανε μια βαθιά υπόκλιση. Ο εγγονός μου που παρακολουθούσε με τεράστια μάτια τις κινήσεις, πετάχτηκε και φώναξε: «Παππού, τέτοιο δουκσσάρι θέλω να μου πάρεις!». «Ναι αγόρι μου», τον καθησύχασα εγώ, «ολόιδιο με αυτό θα σου πάρω...»

Εντωμεταξύ ο Mozart είχε πάει στην πρώτη σειρά της πλατείας και χαριεντιζόταν με τις κυρίες, έκανε υποκλίσεις συναίνεσης σε κάθε αίτημα που του υπέβαλαν, να παίξει το ένα ή το άλλο κομμάτι από τα έργα του. Χωρίς να διακόψει τα χαμόγελα και τις χειρονομίες —δεν εκφραζόταν σαν Γερμανός με επιφυλακτικότητα, αλλά σαν Ιταλός, με όλο του το σώμα. Σταδιακά προχώρησε και ήρθε στον καναπέ που καθόμουν εγώ με τον εγγονό στα πόδια μου. Έκανα να σηκωθώ αλλά με κράτησε από τον ώμο και έπιασε την παλάμη μου για χειραψία. «Σας ευχαριστώ πάρα πολύ κύριε καθηγητά που διαθέσατε το σαλόνι σας για τη μικρή αυτή εκδήλωση», μου λέει. Δεν είχα ιδέα εγώ, αλλά τέλος πάντων, δεν ήταν ώρα για αμφισβητήσεις.

Του έδειξα τη θέση δίπλα μου να καθίσει, να τον βλέπει και ο εγγονός μου καλύτερα που ήταν κατενθουσιασμένος με το κοστούμι του μουσικού. «Μαέστρο», του απηύθηνα το λόγο, «δεν φαντάστηκα ότι θα σας έχω εδώ δίπλα μου, αλλιώς θα είχα οργανώσει καλύτερα την εκδήλωση...». «Μα τι λέτε αγαπητέ», με καθησύχασε τινάζοντας τα χέρια του, «μια μικρή εκδήλωση είναι, γιατί να κουράζεστε;».

Σκεφτόμουν, πόσα δεν είχα να τον ρωτήσω αυτόν τον άνθρωπο, αλλά τώρα ξαφνικά δεν μου ερχόταν τίποτα στο μυαλό. Μάλλον προβληματιζόμουν, τι να πρωτορωτήσω, μέχρι να τελειώσει τη συναυλία και με τόσο κόσμο μπροστά μας στο σαλόνι· όλοι θα ήθελαν να του πουν κάτι ιδιαιτέρως. Κάπου εκεί μου ήρθε στο μυαλό ένα θέμα που πάντα με απασχολούσε...

«Θα ήθελα, αν επιτρέπετε, μαέστρο να σας ρωτήσω κάτι» του λέω, τη στιγμή που μια κοπέλα από το προσωπικό εξυπηρέτησης του έφερε ένα ποτήρι νερό. «Είχα πάντα ένα ερώτημα στο μυαλό μου, γιατί έχετε συνθέσει 2 ολόιδια κοντσέρτα, ένα για φλάουτο και ένα για όμποε που διαφέρουν μόνο στην κλίμακα;». Με κοίταξε έκπληκτος και λίγο επιφυλακτικός: «Το έχετε προσέξει; Έλεγα ότι δεν έχει γίνει γνωστό αυτό. Θα σας πω όμως, αφού με ρωτάτε με ενδιαφέρον... είναι μια αστεία ιστορία.» 

Κάθισε πιο αναπαυτικά, ήπιε 2-3 γουλιές από το νερό που του έφερε η κοπέλα και άρχισε να διηγείται, κοιτάζοντας αφηρημένα απέναντι στον τοίχο, για να θυμηθεί λεπτομέρειες... «Ήταν χειμώνας και βρισκόμουν στο Mannheim, έπρεπε να ετοιμάσω συνθέσεις για πολλές ακαδημίες, έκανα και πολλά μαθήματα σε παιδιά των εκλεκτών οικογενειών, γιατί είχα την ελπίδα ότι ο ηγεμόνας θα μου προσέφερε μια μόνιμη θέση μουσικού στην Αυλή.» 

Χαμογέλασε μόνος του, κάνοντας διάλειμμα στην κουβέντα, ίσως επειδή θυμήθηκε κάτι διασκεδαστικό, και συνέχισε: «Εμφανίστηκε λοιπόν ένας κύριος από την Ολλανδία, ο οποίος δήλωσε ότι λατρεύει τη μουσική γενικά, τη μουσική μου ιδιαίτερα, αλλά κι εμένα προσωπικά πάρα πολύ, παρότι δεν με είχε συναντήσει ποτέ μέχρι τότε. Νόμιζε δε ότι ήμουν μεγαλύτερος στην ηλικία και όχι μόνο 21 ετών.

»Μου ζήτησε λοιπόν να συνθέσω γι' αυτόν τρία μικρά, εύκολα και σύντομα κοντσέρτα καθώς και μερικά κουαρτέτα για το φλάουτο. Έπρεπε να είναι εύκολα για να τα παίζει ο ίδιος ως ερασιτέχνης φλαουτίστας. Θα μου έδινε 200 Gulden! Μου άρεσε η προσφορά του, αλλιώς δεν θα δεχόμουν, λόγω των πολλών ασχολιών που είχα εκείνη την εποχή, όπως σας είπα.»

Ο Mozart τέντωσε τα χέρια του και έπλεξε τα δάκτυλα, κοιτάζοντας αφηρημένα στο πάτωμα. «Ξέρετε όμως πόσοι παράγγειλαν έργα μου και μετά εξαφανίστηκαν, χωρίς να τα πάρουν και, το κυριότερο, χωρίς να πληρώσουν;» Έμεινε για λίγο σιωπηλός. «Έχετε απόλυτα δίκιο μαέστρο», βρήκα ευκαιρία να παρέμβω, «αλλά τα έργα αυτά, έστω κι αν δεν πληρώθηκαν, μείνανε στην παγκόσμια μουσική κληρονομιά...» Με κοίταξε διερευνητικά, σαν να μην κατάλαβε τι του είπα, και απάντησε κάπως ανασφαλής και προβληματισμένος: «Ναι βέβαια ... εγώ έπρεπε όμως να ζήσω, ποτέ δεν είχα αρκετά χρήματα, ούτε και μόνιμη θέση...» 

Και συνέχισε με ζωντάνια, σαν να διέγραψε τις προηγούμενες σκέψεις του: «Όταν ο μουσικόφιλος Ολλανδός μού είπε μετά από 1-2 μήνες ότι θα φύγει σύντομα για το Παρίσι, πρέπει να ήταν ήδη 1778, είχα ετοιμάσει γι' αυτόν μόνο ένα κοντσέρτο και 3 κουαρτέτα. Τον είδα λίγο θυμωμένο, αλλά δεν είχαμε ορίσει προθεσμίες και δεν ήξερα ότι θα είναι βιαστικός... Όποτε ευκαιρούσα θα έγραφα! Μου λέει τότε αυτός ότι θα μου έδινε τελικά μόνο 100 Gulden, αν έγραφα γι' αυτόν ακόμα ένα κοντσέρτο.» 

Άλλαξε λίγο τη θέση του στον καναπέ και, χωρίς να με κοιτάξει, συνέχισε τη διήγησή του: «Τι να κάνω τότε, χρειαζόμουν τα χρήματα αλλά δεν είχα και χρόνο. Και δεν ήθελα να γράψω κάτι πρόχειρο... Έπρεπε να αναφέρεται στην παρτιτούρα επαξίως το όνομα Mozart. Έτσι πήρα το κοντσέρτο για όμποε, το οποίο έκανε πολύ καλή εντύπωση στο Mannheim, και το ξανάγραψα ίδιο για φλάουτο στην κλίμακα ρε ματζόρε...» 

Λέγοντας αυτό γέλασε κακαριστά, ίσως επειδή χάρηκε για άλλη μια φορά που είχε κοροϊδέψει τον τσιγκούνη Ολλανδό. «Αλλά τελικά ούτε 100 Gulden μου έδωσε, μόνο 96. Όταν πήρε ο φίλος μου τις παρτιτούρες και τους έριξε μια ματιά, κατάλαβε ότι δεν ήταν αυτό που περίμενε για να το παίξει ένας ερασιτέχνης. Αλλά κι εγώ δεν μπορούσα να γράφω παιδικά κοντσέρτα...»

Με κοίταξε ντροπαλά να δει αν συμφωνώ με την άποψή του. «Μαέστρο», του λέω γελώντας, «όχι μόνο δεν ήταν εύκολα τα κοντσέρτα που του γράψατε· σήμερα παίζονται αυτά στα ωδεία από τους τελειόφοιτους φλαουτίστες για να πάρουν επαγγελματικό δίπλωμα!» «Α, τι λέτε;», έκανε έκπληκτος ο Mozart και, καθώς προσπάθησε να ξαναπιάσει το ποτήρι νερού στο τραπεζάκι, γλίστρησε αυτό και κτύπησε στο ξύλο με έναν περίεργο κρότο, σαν να έκλεισε μια πόρτα...

-«Καλά, πάλι σε πήρε ο ύπνος;»

Τίναξα το κεφάλι... από πάνω μου στο υπνοδωμάτιο στεκόταν η γυναίκα μου, είχε γυρίσει από την επίσκεψη στο νοσοκομείο.

-«Άφησες το μωρό μόνο του και έπεσες για ύπνο;»

Πετάχτηκα επάνω… «Εδώ ήταν το μωρό, τι έγινε;» … Έτρεξα στο σαλόνι. Όλα ήταν στη θέση τους κανονικά, κανένα μουσικό σύνολο στη θέση της τραπεζαρίας, καμιά διαμόρφωση καθισμάτων στην πλατεία, κανένας φιλόμουσος ακροατής, κανένας Amadé… Καθένας ονειρεύεται αυτά που επιθυμεί να δει και να ζήσει…

Ο εγγονός ήταν στη βεράντα και είχε βουτήξει τα χέρια του στη γλάστρα, πλάθοντας κουλουράκια με νερό και χώμα… Μάγουλα, μέτωπο και ρούχα ήταν λασπωμένα, αλλά ο ίδιος ήταν ευτυχισμένος, μέτραγε μόνο τα κουλουράκια του, όπως είχε μάθει στο νηπιαγωγείο, ένα, δύο, τρία… Πάνω που κόντευα να τον κοιμίσω, με αποκοίμισε αυτός και τώρα έπρεπε να ακούω τις φωνές της γυναίκας μου…

-«Έλα», λέω στον εγγονό, «να σε βάλω στη μπανιέρα!»

-«Παππού, θα μου πάρεις ένα δουκσσάρι;», του είχε γίνει έμμονη ιδέα το δοξάρι...

-«Ναι αγόρι μου, έλα πρώτα να σε πλύνω, δεν γίνεται να κρατάς δοξάρι με τέτοια χέρια…»



------------------------------
ΥΓ: Το περιστατικό με τον Ολλανδό έμπορο στο Mannheim περιγράφηκε από τον W.A. Mozart σε επιστολή προς τον πατέρα του κι έτσι διασώθηκε μέχρι σήμερα...

(βλέπε επίσης >>>)

(Stelios Frangopoulos, Στέλιος Φραγκόπουλος)

«Μας ξεσήκωσε η αλαζονεία...

της θρησκευτικής Δεξιάς στις ΗΠΑ»

Συνέντευξη με τον Daniel Dennett

Ο Ντάνιελ Ντένετ, καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ταφτς, συγγραφέας του μπεστ σέλερ βιβλίου «Καταρρίπτοντας τη θρησκεία» (εκδ. Βάνιας) και ένας από τους διασημότερους «νέους άθεους» της εποχής μας, εξηγεί στην «Ε» γιατί πιστεύει στον άνθρωπο και όχι στον Θεό.

Γιατί είστε άθεος; Αν όχι η θρησκεία, τότε τι;

«Εκπλήσσομαι από το ότι πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να θεωρούν ότι κάποιος χρειάζεται τη θρησκεία για να βρει νόημα (και ηθική) στη ζωή του. Ζούμε σ' αυτόν τον υπέροχο πλανήτη, προικισμένοι με το δώρο της κληρονομιάς εκατομμυρίων ανθρώπων που έζησαν πριν από εμάς και είμαστε περικυκλωμένοι από πολλά προκλητικά προβλήματα που περιμένουν τη λύση τους.

Είμαι ευγνώμων προς όλους όσοι δημιούργησαν όλα αυτά τα καλά πράγματα που καθημερινά συναντώ και προσπαθώ να τους το "ανταποδώσω", προσθέτοντας σε αυτή τη "σούμα" ό,τι είναι δυνατόν να αποτελέσει καλύτερο δώρο για τις μελλοντικές γενιές. Τι θα μπορούσε να δίνει περισσότερο νόημα στη ζωή μου από αυτό; Δεν χρειάζομαι κάποιον φαντασιακό ενδιάμεσο για την απόδοση της ευγνωμοσύνης μου και ασφαλώς δεν χρειάζομαι "έναν μπάτσο στον ουρανό" που να με αποτρέπει από το να κάνω κακά πράγματα».

Πώς περνάτε τις γιορτές, τα Χριστούγεννα; Τηλεφωνείτε για ευχές στους φίλους σας που γιορτάζουν; Εχετε διαφωνίες με όσους από αυτούς δηλώνουν ότι πιστεύουν στον Θεό;

«Η οικογένειά μου κι εγώ αγαπούμε τη μυσταγωγία των γιορτών, τη μουσική, τους εορτασμούς των Χριστουγέννων. Για πάνω από 25 χρόνια διοργανώνουμε ένα ντίνερ-πάρτι, το οποίο αποτελεί το επίκεντρο της εποχής των Χριστουγέννων. Παίζουμε θρησκευτικά τραγούδια στο αρμόνιο, μάλιστα έχω κάνει και μια επιλογή από τα καλύτερα που έχουμε τραγουδήσει όλα αυτά τα χρόνια! Ασφαλώς και έχω θρησκευόμενους φίλους. Δεν αντιδικώ μαζί τους (γιατί άραγε θα έπρεπε να το κάνω;), από τη στιγμή που δεν χρησιμοποιούν τις θρησκευτικές τους θέσεις (οι οποίες, αν έχω δίκιο, δεν είναι στην πραγματικότητα πεποιθήσεις) για να δικαιολογήσουν τις ηθικές ή πολιτικές απόψεις τους. Τους στέλνω ευχετήριες κάρτες και τους συγχωρώ εάν, χωρίς την έγκρισή μου, προσεύχονται για μένα!».

Πώς αντιμετωπίζετε την αγωνία του θανάτου;

«Προσπαθώντας να κάνω ό,τι περισσότερο και καλύτερο μπορώ κάθε μέρα της ζωής μου. Παραδέχομαι ότι η βολική ψευδαίσθηση της "μετάβασης στον Ουρανό" είναι ένα ακαταμάχητο ψεματάκι για να το λες στα μικρά παιδιά, όταν π.χ. κάποιος που αγαπούν πεθαίνει, αλλά όλοι μας, αργά ή γρήγορα, πρέπει να ωριμάσουμε στη ζωή μας».

Γιατί τόσος θόρυβος τα τελευταία τρία χρόνια με τους «άθεους συγγραφείς» και τα βιβλία τους; Υπήρξε κάτι συγκεκριμένο που δημιούργησε αυτό το φαινόμενο;

«Νομίζω ότι η αυξανόμενη αλαζονεία της θρησκευτικής Δεξιάς στις ΗΠΑ, η οποία φαινόταν να βαδίζει προς τη θεοκρατία, ξεσήκωσε αρκετούς από εμάς, οπότε βάλαμε στην άκρη την -κατά κανόνα- ευγενική σιωπή μας και αποφασίσαμε ότι έπρεπε να τραβήξουμε την προσοχή του κόσμου πάνω στο πόσο πολλοί μη πιστοί υπάρχουν. Και όλο αυτό φαίνεται να λειτουργεί πολύ καλά. Εμείς, που δεν έχουμε κάποια θρησκεία, είμαστε η ταχύτερα αναπτυσσόμενη κατηγορία, ταχύτερα και από τους Μορμόνους και τους Μουσουλμάνους, οι οποίοι είναι τα μόνα γκρουπ που αυξάνονται στις μέρες μας - κυρίως λόγω αυξημένου ρυθμού γεννήσεων- και όχι προσηλυτισμού.

Ακόμη και οι Ευαγγελικοί Χριστιανοί στις ΗΠΑ ανησυχούν ότι οι περισσότεροι από τους νέους ανθρώπους θα εγκαταλείψουν την εκκλησία πριν από την εφηβεία τους. Παρ' όλα αυτά, άνθρωποι που δεν θα διανοούνταν ποτέ να κατηγορήσουν Εβραίους, Μουσουλμάνους ή Ινδουιστές αισθάνονται όμορφα όταν εκφράζουν την περιφρόνησή τους και το μίσος τους για τους άθεους -αλλά έφθασε η ώρα να συνειδητοποιήσουν ότι παγκοσμίως υπάρχουν δύο φορές περισσότεροι άθεοι απ' ό,τι Ινδουιστές και πιθανότατα σαράντα φορές περισσότεροι απ' ό,τι Εβραίοι».

Υπάρχουν επιστήμονες που πιστεύουν στον Θεό. Είναι αυτό αντιφατικό;

«Οπωσδήποτε υπάρχει κάποια σύγκρουση, αν όχι μια τεράστια αντίφαση. Οι επιστήμονες που διακηρύσσουν την πίστη τους στον Θεό δεν έχουν καταφέρει ποτέ να πουν με σαφήνεια πώς καταφέρνουν και συμφιλιώνουν "δύο μυαλά" πάνω στο ίδιο θέμα. Κρίνοντας από την εμπειρία μου, νομίζω ότι απλώς αποδέχονται σκεπτικό αιτίασης, το οποίο ποτέ δεν θα ανέχονταν στην επιστημονική τους δουλειά. Δικαιολογούν δε αυτά τα διπλά στάνταρντ με διάφορους τρόπους, κανείς απ' τους οποίους δεν είναι πειστικός κατ' εμέ».

Δεν θα μπορούσε, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, η επιστήμη να παίξει τον ρόλο μιας νέας, απόλυτης θρησκείας, με τον ίδιο τρόπο που στα ολοκληρωτικά καθεστώτα οι ηγέτες τους δήλωναν άθεοι, έχοντας απλώς αντικαταστήσει τον Θεό με τον εαυτό τους;

«Θα μπορούσε, εάν επρόκειτο για μια τυφλή, ανορθολογική πίστη, αλλά η επιστήμη δεν είναι αυτό, σε γενικές γραμμές. Η επιστήμη δεν διαθέτει κάποιο άκριτο δόγμα και συνεχώς ελέγχει τον εαυτό της. Πολλές φορές μιλούμε, με υπερβολή, για "αιρετικούς" ή "ανορθόδοξους" επιστήμονες, αλλά ποτέ κανείς τους δεν τιμωρήθηκε με κάτι περισσότερο από το να αγνοηθεί!».

Υπάρχουν σημεία της Βίβλου ή των Ευαγγελίων που βρίσκετε γοητευτικά;

«Υπάρχει πολλή και όμορφη ποίηση στη Βίβλο, και κάποιες υπέροχες ιστορίες. Αλλά το ίδιο συμβαίνει και με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Δεν χρειάζεται να πιστεύεις στις ιστορίες για να γοητεύεσαι από αυτές».

Πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι σε πολλά αμερικανικά σχολεία διδάσκεται τόσο η θεωρία-γεγονός της εξέλιξης όσο και και εκείνη του ευφυούς σχεδιασμού του Σύμπαντος από ένα ανώτερο ον, τον Θεό;

«Πιθανότατα, όσο κακά είναι τα σχολεία, στα οποία διδάσκονται και οι δύο θεωρίες, άλλο τόσο κακά είναι κι εκείνα, στα οποία διδάσκεται η βιολογία, χωρίς όμως να γίνεται αναφορά είτε στην εξέλιξη είτε στον ευφυή σχεδιασμό, από τον φόβο των δασκάλων και των σχολικών συμβουλίων ότι, αν το κάνουν, κάποιος μπορεί να προσβληθεί και να δημιουργηθεί πρόβλημα. Κάποια μέρα, αλλά όχι σύντομα, θα κοιτάζουμε πίσω με θαυμασμό -θα είναι σαν να φοβόμαστε να διδάξουμε ότι η Γη είναι σφαίρα, επειδή μπορεί να αναστατωθούν κάποιοι που τη θεωρούσαν επίπεδη!».

Τι είδους κοινωνία είναι αυτή στην οποία μια συγκεκριμένη θρησκεία (η χριστιανική) «βγάζει» πρόεδρο, όπως έγινε δύο φορές στην Αμερική με τον Μπους;

«Κοιτάξτε, μόλις εκλέξαμε έναν πολύ διαφορετικού είδους (ασφαλέστερο και υγιέστερο διανοητικά) Χριστιανό, κάτι που δείχνει ότι οι ΗΠΑ πήραν το μάθημά τους από το προηγούμενο μεγάλο λάθος που διέπραξαν».

Ποια είναι η βασική διαφορά ΗΠΑ και Ιράν, αποκλειστικά στο θέμα της θρησκείας;

«Η διαφορά είναι πολύ μεγαλύτερη σήμερα απ' ό,τι ήταν πριν από τον Νοέμβριο! Η αιτία και το αποτέλεσμα βρήκαν πάλι τη δικαιωματική τους θέση στην κυβέρνησή μας. Ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε -και ότι αξίζουμε- να ξανακερδίσουμε τις φιλίες που χάσαμε σε όλον τον κόσμο τα προηγούμενα 8 χρόνια...».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/12/2008