Ποινική έρευνα για 37.000 στρέμματα μονής Αγίου Όρους στη Σκύρο
(Ελευθεροτυπία, 27/6/2009)
Ποινική προκαταρκτική εξέταση, προκειμένου να διερευνηθεί αν τελέστηκε το αδίκημα της κακουργηματικής απάτης σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου, με σημείο αιχμής την αναγνώριση της Μονής Μεγίστης Λαύρας ως ιδιοκτήτριας έκτασης 37.000 στρεμμ. στη Σκύρο, διέταξε ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδάς.
Στην παραγγελία του προς τον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών, ο κ. Σανιδάς, αφού χαρακτηρίζει πολύ σοβαρή την υπόθεση που πρέπει να διερευνηθεί από εισαγγελέα Εφετών, αμφισβητεί τις αποφάσεις του Πρωτοδικείου Χαλκίδας και του Εφετείου Αθηνών, το 1999 και το 2000, με τις οποίες η μονή έγινε κυρία της έκτασης. Υποστηρίζει ότι είναι απότοκες παραπλάνησης των δικαστηρίων μέσω της προσαγωγής ψευδών και εικονικών στοιχείων.
Σύμφωνα με τον εισαγγελέα, καθορίστηκαν εξωφρενικές τιμές αποζημίωσης για την απαλλοτρίωση μέρους της έκτασης για τις ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού. Τα στρέμματα που απαλλοτριώθηκαν βρίσκονταν σε παντελώς αναξιοποίητες περιοχές του νησιού.
Ο κ. Σανιδάς παραπέμπει και σε επιστολή τού τότε δημάρχου Σκύρου προς το υπ. Οικονομίας, στην οποία ανέφερε ότι απαλλοτριώθηκε προς 4.200 δρχ. ανά τ.μ. μοναστηριακή έκταση 120.421 τ.μ. στη θέση Τρεις Μπούκες, η αγοραστική αξία της οποίας δεν ξεπερνούσε τότε τις 700 δρχ. ανά τ.μ.
Στην παραγγελία του προς τον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών, ο κ. Σανιδάς, αφού χαρακτηρίζει πολύ σοβαρή την υπόθεση που πρέπει να διερευνηθεί από εισαγγελέα Εφετών, αμφισβητεί τις αποφάσεις του Πρωτοδικείου Χαλκίδας και του Εφετείου Αθηνών, το 1999 και το 2000, με τις οποίες η μονή έγινε κυρία της έκτασης. Υποστηρίζει ότι είναι απότοκες παραπλάνησης των δικαστηρίων μέσω της προσαγωγής ψευδών και εικονικών στοιχείων.
Σύμφωνα με τον εισαγγελέα, καθορίστηκαν εξωφρενικές τιμές αποζημίωσης για την απαλλοτρίωση μέρους της έκτασης για τις ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού. Τα στρέμματα που απαλλοτριώθηκαν βρίσκονταν σε παντελώς αναξιοποίητες περιοχές του νησιού.
Ο κ. Σανιδάς παραπέμπει και σε επιστολή τού τότε δημάρχου Σκύρου προς το υπ. Οικονομίας, στην οποία ανέφερε ότι απαλλοτριώθηκε προς 4.200 δρχ. ανά τ.μ. μοναστηριακή έκταση 120.421 τ.μ. στη θέση Τρεις Μπούκες, η αγοραστική αξία της οποίας δεν ξεπερνούσε τότε τις 700 δρχ. ανά τ.μ.
(της Φωτεινης Kαλλιρη, Καθημερινή, 27/6/2009)
Με τα χρυσόβουλα και τις βυζαντινές σφραγίδες ως τίτλους κυριότητας, άλλο ένα Αγιορείτικο μοναστήρι, η Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας, εφάρμοσε τη «μεθοδολογία» της Μονής Βατοπεδίου αποκτώντας χιλιάδες στρέμματα στη Σκύρο, τα οποία αργότερα απαλλοτρίωσε το Δημόσιο καταβάλλοντας στη Μονή μυθώδη ποσά, πολλαπλάσια της αξίας τους.
Την υπόθεση έφερε στο προσκήνιο ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Γ. Σανιδάς, τέσσερις ημέρες πριν αποχωρήσει λόγω συνταξιοδότησης, διατάσσοντας τη διενέργεια ποινικής προκαταρκτικής εξέτασης για τις συνθήκες υπό τις οποίες δικαστήρια αναγνώρισαν την κυριότητα 37.000 στρεμμάτων στη Μονή, καθώς και να διαπιστωθεί εάν τελέστηκε το κακούργημα της απάτης σε βάρος του Δημοσίου. Το Δημόσιο, σύμφωνα με όσα καταγράφονται στο εννεασέλιδο έγγραφο του ανωτάτου εισαγγελέα, όχι μόνο απώλεσε 37.000 στρέμματα στη Σκύρο, αλλά και κατέβαλε για την επανάκτηση 1.935 στρεμμάτων περί τα 4,5 δισ. δραχμές! Το σκάνδαλο αυτό καλύφθηκε εκ των υστέρων με νομοθετική ρύθμιση (Ν. 3208/03).
Το 2001 ο τότε υφυπουργός Οικονομικών κ. Γ. Δρυς είχε κάνει δεκτή τη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, με την οποία το Δημόσιο αποσυρόταν από τη διεκδίκηση έκτασης 37.000 στρ. στη δασώδη περιοχή του νησιού. Τα ποσά που κατέβαλε το Δημόσιο για να απαλλοτριωθούν αργότερα οι μοναστηριακές εκτάσεις, για τις ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού, χαρακτηρίζονται «εξωφρενικά» (απαλλοτριώθηκαν στρέμματα με 4.200 δρχ. ανά τ.μ., τη στιγμή που η αγοραστική αξία τους δεν ξεπερνούσε τις 600-700 δρχ. το τ.μ.). Οπως γίνεται κατανοητό, επισημαίνει ο κ. Σανιδάς, οι τιμές που επιδικάστηκαν και πληρώθηκαν «ήταν δυσβάστακτες για το Δημόσιο».
Το σκάνδαλο υλοποιήθηκε σε τρεις χρονικές περιόδους: η πρώτη (1984-1994) αφορά την απαλλοτρίωση από το Δημόσιο έναντι τιμήματος 7,5 δισ. δρχ. εκτάσεων 1.935 στρ., των οποίων η κυριότητα στηριζόταν αποκλειστικά στα βυζαντινά χρυσόβουλα του 10ου αι., η δεύτερη (1998-2001) στην αναγνώριση κυριότητας για τα υπόλοιπα στρέμματα με διαδικασίες παράκαμψης της ισχύουσας νομοθεσίας και η τρίτη το 2003, με τη νομιμοποίησή της διά του νόμου 3208/2003. Ετσι η Μονή, παρακάμπτοντας τα αρμόδια Συμβούλια Ιδιοκτησίας Δασών, προσέφυγε στα δικαστήρια και πέτυχε τόσο σε πρώτο βαθμό (απόφαση 434/99 Πρωτοδικείου Χαλκίδας) όσο και σε δεύτερο (απόφαση 8665/2000 Εφετείου Αθηνών) την αναγνώριση της κυριότητας με βάση τα χρυσόβουλα του Νικηφόρου Φωκά. Το 1993 και 1994 η Μονή με δικαστικές αποφάσεις εξασφάλισε τη δυσθεώρητη αποζημίωση από το ελληνικό δημόσιο ύψους 7,5 δισ. δρχ. Το δημόσιο τελικώς κατέβαλε, πριν από 14 χρόνια, 12.325 ευρώ (4.200.000 δρχ.) το στρέμμα.
Την υπόθεση έφερε στο προσκήνιο ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Γ. Σανιδάς, τέσσερις ημέρες πριν αποχωρήσει λόγω συνταξιοδότησης, διατάσσοντας τη διενέργεια ποινικής προκαταρκτικής εξέτασης για τις συνθήκες υπό τις οποίες δικαστήρια αναγνώρισαν την κυριότητα 37.000 στρεμμάτων στη Μονή, καθώς και να διαπιστωθεί εάν τελέστηκε το κακούργημα της απάτης σε βάρος του Δημοσίου. Το Δημόσιο, σύμφωνα με όσα καταγράφονται στο εννεασέλιδο έγγραφο του ανωτάτου εισαγγελέα, όχι μόνο απώλεσε 37.000 στρέμματα στη Σκύρο, αλλά και κατέβαλε για την επανάκτηση 1.935 στρεμμάτων περί τα 4,5 δισ. δραχμές! Το σκάνδαλο αυτό καλύφθηκε εκ των υστέρων με νομοθετική ρύθμιση (Ν. 3208/03).
Το 2001 ο τότε υφυπουργός Οικονομικών κ. Γ. Δρυς είχε κάνει δεκτή τη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, με την οποία το Δημόσιο αποσυρόταν από τη διεκδίκηση έκτασης 37.000 στρ. στη δασώδη περιοχή του νησιού. Τα ποσά που κατέβαλε το Δημόσιο για να απαλλοτριωθούν αργότερα οι μοναστηριακές εκτάσεις, για τις ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού, χαρακτηρίζονται «εξωφρενικά» (απαλλοτριώθηκαν στρέμματα με 4.200 δρχ. ανά τ.μ., τη στιγμή που η αγοραστική αξία τους δεν ξεπερνούσε τις 600-700 δρχ. το τ.μ.). Οπως γίνεται κατανοητό, επισημαίνει ο κ. Σανιδάς, οι τιμές που επιδικάστηκαν και πληρώθηκαν «ήταν δυσβάστακτες για το Δημόσιο».
Το σκάνδαλο υλοποιήθηκε σε τρεις χρονικές περιόδους: η πρώτη (1984-1994) αφορά την απαλλοτρίωση από το Δημόσιο έναντι τιμήματος 7,5 δισ. δρχ. εκτάσεων 1.935 στρ., των οποίων η κυριότητα στηριζόταν αποκλειστικά στα βυζαντινά χρυσόβουλα του 10ου αι., η δεύτερη (1998-2001) στην αναγνώριση κυριότητας για τα υπόλοιπα στρέμματα με διαδικασίες παράκαμψης της ισχύουσας νομοθεσίας και η τρίτη το 2003, με τη νομιμοποίησή της διά του νόμου 3208/2003. Ετσι η Μονή, παρακάμπτοντας τα αρμόδια Συμβούλια Ιδιοκτησίας Δασών, προσέφυγε στα δικαστήρια και πέτυχε τόσο σε πρώτο βαθμό (απόφαση 434/99 Πρωτοδικείου Χαλκίδας) όσο και σε δεύτερο (απόφαση 8665/2000 Εφετείου Αθηνών) την αναγνώριση της κυριότητας με βάση τα χρυσόβουλα του Νικηφόρου Φωκά. Το 1993 και 1994 η Μονή με δικαστικές αποφάσεις εξασφάλισε τη δυσθεώρητη αποζημίωση από το ελληνικό δημόσιο ύψους 7,5 δισ. δρχ. Το δημόσιο τελικώς κατέβαλε, πριν από 14 χρόνια, 12.325 ευρώ (4.200.000 δρχ.) το στρέμμα.
Είναι δυνατόν; Κάνουν κακουργήματα οι άγιοι άνθρωποι του θεού; (καλά, λέμε και καμιά αηδία...) Αυτός ο Σανιδάς μήπως λέγεται Σατανιδάς; Μόνο έτσι εξηγούνται όλα, είναι εκ διαβόλου για να συκοφαντηθεί η αληθινή θρησκεία της αγάπης... Όσο για τα χρυσόβουλα και τις βυζαντινές σφραγίδες, διαθέτουν οι άγιοι πατέρες την τεχνογνωσία και τα κατασκευάζουν, θεία χάρις μπρε! Κι αν κλέβουν οι λαμπροί υπηρέτες του κυρίου (σπανίως, έτσι;), για το καλό της ανθρωπότητας το κάνουν! Τι νομίζατε εσείς;