Μεγαλεία...

(click)

Οι γυναίκες δεν σέβονται τίποτα πλέον…

θέλουν να επιλέγουν μόνες τους συζύγους τους!

Πέντε γυναίκες, τρεις από αυτές ανήλικες, ρίχτηκαν ζωντανές σε τάφο στο Πακιστάν, γιατί δεν συμφωνούσαν να πάρουν ως συζύγους άντρες που τους υπεδείκνυαν οι οικογένειές τους. Αφού πετροβολήθηκαν (ευλογημένη αντιμετώπιση γυναικών που αναφέρεται και στην ιεράν βίβλον) και πυροβολήθηκαν, φτυαρίστηκε πάνω τους χώμα, μέχρι που εξαφανίστηκαν τα σώματα των άτυχων γυναικών.

Ένας βουλευτής, ο Israr Ullah Zehri, δήλωσε στον έκπληκτο εκπρόσωπο του πρακτορείου ειδήσεων AP, ότι καλώς έγιναν όλα, γιατί «πρόκειται για πανάρχαιες παραδόσεις του Πακιστάν που πρέπει να τηρούμε και να καλλιεργούμε. Μόνο όσοι έχουν ανήθικους σκοπούς φοβούνται τα έθιμά μας»

Η τέως υπουργός του Πακιστάν για «γυναικεία θέματα» Nilofar Bakhtiar δήλωσε ότι πρόκειται για βαρβαρικά έθιμα, αλλά ο αγέρωχος κ. Zehri ανταπάντησε ότι η τήρηση των παραδόσεων είναι πρωταρχικής σημασίας για το μεγαλείο του πολιτισμού τους (κάτι μου θυμίζουν όλα αυτά, κάτι μου θυμίζουν…)

Πίσω στις παραδόσεις βρεεε, που έλεγε και ο μακαρίτης! (Λέτε να διαβάζουν τους λόγους του Χριστόδουλου στο Πακιστάν;)

Η Επίδαυρος είναι ελληνική

(της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΣΧΙΝΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/08/2008)

Δεν είδα τη διαβόητη «Μήδεια» του Βασίλιεφ - διάβασα γι' αυτήν. Σε εφημερίδες, σε ιστοσελίδες, ακόμη και σε σύνθημα σε τοίχο: «Η Επίδαυρος είναι ελληνική».

Για μερικά λεπτά, μπερδεύτηκα. Τι είναι πάλι αυτό; Τέθηκε ζήτημα ελληνικότητας της Αργολίδας; Βρισκόμαστε μπροστά σε νέο «Μακεδονικό»; Αμφισβητείται η μακραίωνη ιστορία των ιερών χωμάτων; Μπα, μάλλον για πλάκα πρόκειται. Αν όμως το σύνθημα κυριολεκτεί; Αν αναφέρεται στην παραχώρηση της Επιδαύρου σε ξένους σκηνοθέτες, τους πειραματισμούς των οποίων το ροντηροθρεμμένο, καθώς φαίνεται, και ειδήμον περί την τραγωδία, καθώς εξυπακούεται, επιδαύριο κοινό δεν εγκρίνει;

Προτίμησα να διαβάσω την επιτοίχια διαμαρτυρία κατά γράμμα. Ετσι κι αλλιώς και πλάκα να ήταν, το πρόσφατο «σκάνδαλο» της Επιδαύρου την προκάλεσε. Και, με την ευκαιρία, ανακάλεσα την παρατήρηση με την οποία έκλεινε το σχόλιό της περί των πρόσφατων επιδαυριακών εκτρόπων -άλλως του «δημοκρατικού» δικαιώματος του κοινού να «κράζει», κατά το κοινώς λεγόμενο, μια παράσταση, στη συγκεκριμένη περίπτωση την κατά Ανατόλι Βασίλιεφ «Μήδεια»- η Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου στα «Νέα»: «Το μένος (...) του ξεσαλωμένου θεατή δείχνει, αν μη τι άλλο, ότι η "ωραία ελληνική πόλη" του πνεύματος και της τέχνης είναι κλειστή στους έξω-Ελληνες», σημειώνει η Φ. Αμπατζοπούλου. «Και όμως, σ' αυτήν την "ελληνική πόλη" κάποτε ο ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος ονειρεύτηκε ότι συγκατοικούσαν "αρμονικά και με κατανόηση, με τας εκατέρωθεν, φυσικά, παραχωρήσεις" ο Σκεντέρμπεης και η κόμισσα ντε Νοάιγ, ο Εμπεδοκλής και ο θείος μαρκήσιος ντε Σαντ, ο Μότσαρτ και ο Οδυσσέας Αντρούτσος, και ο Ρήγας Βελεστινλής, με το μπουζούκι του...».

Δεν θα σχολιάσω, λοιπόν, την ελευθεριότητα με την οποία μερικοί εκφράζονται χωρίς φραγμούς απέναντι σε ό,τι δεν τους αρέσει, σε ό,τι δεν συμφωνεί με το κατά κανόνα περιορισμένο και απαίδευτο γούστο τους. Δεν θα σχολιάσω ούτε τον κατ' εξοχήν «ελληνόφρονα» Αλέξανδρο Λυκουρέζο που, όπως διάβασα, πρωτοστάτησε στις αποδοκιμασίες. Δεν θα μιλήσω περί κοσμιότητας - ο καθωσπρεπισμός δεν είναι το φόρτε μου. Θα μπορούσα ίσως να μιλήσω για ευγένεια, για σεβασμό, για περιέργεια, αλλά θα έπρεπε πρώτα να κατατριφθώ σε ορισμούς. Θα σταθώ, λοιπόν, μόνο στο σύνθημα στον τοίχο και στη διαπίστωση της Αμπατζοπούλου: «Η Επίδαυρος είναι ελληνική», δηλαδή «κλειστή στους έξω-Ελληνες». Κλειστή, αφού μόνον οι Ελληνες έχουν ελέω Θεού δικαίωμα στην απόδοση της αρχαίας τραγωδίας και μόνον αυτοί γνωρίζουν πώς πρέπει να παιχτεί - προφανώς λόγω γονιδίων.

Αχ, αυτά τα γονίδια! Χάρη σ' αυτά είμαστε φτιαγμένοι για να διακρινόμαστε στους στίβους, κι ας αποδεικνύονται τσίγκινα τα μετάλλιά μας. Εξαιτίας τους μας φθονούν και συνωμοτούν εναντίον ημών των αναδέλφων - για να θυμηθούμε και μια παλιότερη κορώνα συνταξιοδοτηθέντος Προέδρου. Αυτά μας κάνουν πιο έξυπνους, πιο δαιμόνιους, πιο καταφερτζήδες. Κι αυτά μας καθιστούν προνομιακούς συνομιλητές των προγόνων μας.

Αλλά δεν θα τελειώσω με μερικές ακόμη αράδες περί ανεκρίζωτης ανασφάλειας ή ξενοφοβίας - περί των συμπλεγμάτων, δηλαδή, που βρίσκονται πίσω από τέτοιες αυταπάτες. Ας θυμίσω, απλώς, ότι τους αρχαίους Ελληνες -γιατί αυτούς διεκδικούν τέτοια συνθήματα- μπορούμε ίσως να τους πλησιάσουμε μέσα από τα κείμενα ή μέσα από την τέχνη, αλλά πάντα θα μας ξεφεύγουν. Το μόνο που μας μένει για να τους αγγίξουμε είναι η υπομονετική ανασκευή ενός νοητικού κόσμου, αυτή που επιχειρεί κάθε ερμηνεία της αρχαίας τραγωδίας και που αποκαλύπτεται μέσα στο φως που γεννάει η απουσία των προκαταλήψεων. Οσο για τις υλακές και τη χλεύη, αυτές δεν είναι παρά η ομολογία της εσωτερικής μας ανελευθερίας.

(βλέπε επίσης >>>)

Διαχρονική οπισθοδρομικότητα

Θερινό καρναβάλι στη Βενετία…

Στην Ιταλία προέκυψε μια ζωηρή αντιδικία με πολιτισμικό περιεχόμενο, όταν απαγορεύτηκε σε μια γυναίκα με μπούρκα, προφανώς προερχόμενη από αραβική χώρα, να εισέλθει σε βενετσιάνικο μουσείο. Η οικογένεια είχε παραγγείλει εισιτήρια και, όταν επιχείρησαν, ο κύριος, η πλήρως καλυμμένη κυρία και η νεαρή κόρη τους, να εισέλθουν στο μουσείο, απαγορεύτηκε η είσοδός τους, επειδή δεν επιτρέπεται οι εισερχόμενοι να φοράνε «αποκριάτικες στολές».

Η αντιδικία φαίνεται να άναψε, όταν ο σύζυγος παρατήρησε ότι η κυρία του δεν είναι (κατακαλόκαιρο) ντυμένη αποκριάτικα, αλλά φοράει τα ρούχα που «επιβάλλουν» το Ισλάμ, η θρησκεία και οι παραδόσεις της χώρας του. Εκεί οι υπάλληλοι του υπέδειξαν να πάει σε μουσείο της χώρας του ή να βγάλει η κυρία την μπούρκα, γιατί υπάρχει και θέμα ασφάλειας, αφού μπορεί να πρόκειται για καλυμμένο βομβιστή.

Η μωαμεθανική κοινότητα της Ιταλίας διαμαρτυρήθηκε για καταπάτηση των μωαμεθανικών παραδόσεων και του ανθρώπινου δικαιώματος (όπα, στα ανθρώπινα δικαιώματα κι αυτοί, πούσαι Χριστόδουλε!) της ελεύθερης επιλογής θρησκείας με όλες τις συνέπειες, π.χ. του ολοκληρωτικού κουκουλώματος. Την ίδια στιγμή, ο δ/ντής του μουσείου Filippo Pedrocco δήλωσε στις εφημερίδες ότι στην Ιταλία απαγορεύεται από πολλών ετών η κυκλοφορία ανθρώπων με αλλοίωση των χαρακτηριστικών τους, για λόγους ασφαλείας. Μόνο σε ορισμένες περιοχές (π.χ. Βενετία) και ορισμένες εποχές του έτους (π.χ. καρναβάλι) επιτρέπεται αυτό, αλλά όχι για τα δημόσια κτήρια, όπως μουσεία κτλ.

Είναι προφανές ότι η συγκάλυψη του προσώπου των γυναικών στις αραβικές και άλλες μωαμεθανικές χώρες σχετίζεται με «παραδοσιακά» κόμπλεξ των ανδρών εκεί, που φοβούνται τον σχολιασμό για την εμφάνιση των κυριών τους από τρίτα πρόσωπα. Έτσι επικαλούνται, όπως όλοι οι οπισθοδρομικοί, μια παράδοση για να ικανοποιήσουν το σύμπλεγμά τους. Πίσω στις παραδόσεις βρε, και στην Ελλάδα φόραγαν κάποτε μαντίλες οι γυναίκες, ακόμα και οι νέες.

.

Πάρτι στις όχθες ποταμού

Ευρωπαϊκές πόλεις που διασχίζονται από ποταμούς (σχεδόν όλες οι σημαντικές), έχουν τη δυνατότητα να αξιοποιούν αυτή τη συγκυρία με γιορτές, πανηγύρια και παρτάκια... Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από τη Φραγκφούρτη του Μάιν (Main = παραπόταμος του Ρήνου). Αυτές τις μέρες εξελίσσεται ένα πάρτι και στις δύο όχθες του ποταμού, εκεί που συνήθως περπατούν ή κάνουν ποδήλατο οι κάτοικοι.

(click)

Διαχρονική οπισθοδρομικότητα

Βατικανό: Οχι σε χειραποσκευές το ιερό νερό...

(Καθημερινή, 29/8/2008)

Αυστηρή προειδοποίηση προς τους δημοσιογράφους που θα ταξιδέψουν με τον Πάπα Βενέδικτο στη Λούρδη, τον επόμενο μήνα, να μη βάλουν το ιερό νερό στις χειραποσκευές τους γιατί θα κατασχεθεί, απηύθυνε χθες το Βατικανό. Ο Ποντίφικας θα μεταβεί στο Παρίσι στις 12 Σεπτεμβρίου και στη συνέχεια θα μεταβεί στη νότιο Γαλλία, όπου λέγεται ότι εμφανίστηκε η Παναγία με τη μορφή μίας νεαρής χωριατοπούλας, της Μπερναντέτ, πριν από 150 χρόνια.

Οι εκατομμύρια προσκυνητές που επισκέπτονται τον ναό της Λούρδης κάθε χρόνο πίνουν από τις πηγές, αφού πολλοί εξ αυτών πιστεύουν ότι το νερό είναι θαυματουργό και θεραπεύει όλες τις νόσους. Οι περισσότεροι παίρνουν μαζί τους μπουκαλάκια γεμάτα με νερό όταν αναχωρούν από την περιοχή. «Προκειμένου να αποφύγετε κατασχέσεις στη διάρκεια των ελέγχων ασφαλείας, η Air France προτείνει να τοποθετήσετε οποιοδήποτε δοχείο με νερό από τη Λούρδη στις αποσκευές που θα καταλήξουν στο εσωτερικό του αεροσκάφους», ανέφερε χαρακτηριστικά η ανακοίνωση του Βατικανού.

Αν και το νερό από τη Λούρδη δεν θεωρείται αυστηρά «αγιασμένο», πολλές ιστοσελίδες το περιγράφουν ως θαματουργό. Ωστόσο, τα μέτρα ασφαλείας στο αεροδρόμιο, που εφαρμόστηκαν από το 2006 όταν εξιχνιάστηκε σχέδιο ανατίναξης αεροσκαφών με υγρά εκρηκτικά, έχει οδηγήσει στη θέσπιση αυστηρών κανόνων όσον αφορά τη μεταφορά υγρών ουσιών στις χειραποσκευές. (πλήρες κείμενο >>>)

Διαπιστώνω ότι οι Καθολικοί οργάνωσαν καλύτερα το δικό τους «νερό του Καματερού». Εκείνο, το οποίο διακινούσε μόνος του ο Καματερός, γιάτρευε, αν θυμάμαι καλά, μερικές μόνο ασθένειες, ενώ αυτό στη Λούρδη, το οποίο έχει αναλάβει ολόκληρος εκκλησιαστικός μηχανισμός, τις γιατρεύει όλες. Οπότε δεν πρέπει να υπάρχουν εκεί γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό και νοσοκομεία, αφού δεν υπάρχουν και ανίατες ασθένειες... Μόνο που δεν είναι τόσο θαυματουργό το νεράκι για να ξεφύγει από τους ελέγχους της Αστυνομίας - γκαντεμιά φίλε μου...

Σημειώνω ακόμα ότι το θαυματουργό νερό μεταφέρεται κι από δημοσιογράφους, οπότε πρώτον, αντιλαμβανόμαστε τί θα γράψουν οι ίδιοι τις επόμενες μέρες στις εφημερίδες τους, τί θαύματα θα δουν τα μάτια τους πάνω στα δημοσιογραφικά γραφεία, και δεύτερον, ο δικός μας ο Ρουσόπουλος αποδεικνύεται πιο ξύπνιος: αντί να διακινεί ιερά νερά, συναλλάσσεται με ιερά οικόπεδα. Όπως και να το κάνουμε, έχει άλλη απόδοση και παίρνει άλλη βαρύτητα το πράγμα...

Μια ημέρα στο Buckingham Palace

της Ισμήνης Όταν το 1952 ο τελευταίος βασιλιάς της Αιγύπτου Φαρούκ ανετράπη από τον μετέπειτα πρόεδρο Νάσερ, είχε πει, εξόριστος ων σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα, δεν θυμάμαι πια το όνομα, ότι: εγώ είμαι από τους πρώτους βασιλείς που χάνω το βασίλειό μου. Σε λίγα χρόνια οι βασιλιάδες στον κόσμο θα είναι μόνο 5, οι 4 της τράπουλας, φανατικός χαρτοπαίκτης γαρ, και 5ος ο βασιλιάς της Αγγλίας από παράδοση. Και ουσιαστικά δεν είχε άδικο! Σήμερα μετά από τόσα χρόνια η μόνη βασιλεία που αντέχει με την στενή έννοια της βασιλείας, κόμητες, λόρδοι και πάει λέγοντα ς, είναι η βασιλεία της Αγγλίας. Και είναι βαριά βιομηχανία η βασιλεία, έστω και αν κυριαρχεί σε ένα τόσο πειθαρχημένο και λαό λάτρη των παραδόσεων, σαν τους Άγγλους. Έχω διαβάσει στην εφημερίδα ότι το παλάτι του Buckingham, ανοίγει τις πόρτες του στο κοινό με μία εντυπωσιακή έκθεση αιθουσών και κειμηλίων, με εισιτήριο εισόδου βέβαια. Κοιτάζω τις ημερομηνίες και διαπιστώνω ότι ταιριάζουν με τις ημέρες που έχω ήδη προγραμματίσει ταξίδι στην γηραιά Αλβιόνα. Ωραία, καλή επιλογή, μπορεί αν είμαι και τυχερή να δω και κανένα μέλος της Βασιλικής οικογένειας, οπότε για κάθε ενδεχόμενο προβάρω στον καθρέφτη μια χαριτωμένη υπόκλιση. Φθάνοντας στο Λονδίνο, κοιτάζω στον υπολογιστή το αντίστοιχο site ώστε να ξέρω τις ώρες που είναι ανοιχτή η έκθεση και το αντίτιμο της εισόδου. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Για να δεις και τα 3 κτίρια που περιλαμβάνει η περιήγηση The Queen’s Gallery (Γκαλερί της βασίλισσας), The State Rooms (βασιλικά δωμάτια) και The Royal Mews (βασιλικοί στάβλοι) πρέπει να πληρώσεις 28,50 λίρες, μεταφραζόμενο σε 40 € περίπου. Αν είσαι δε πάνω από 60 ετών -καμία σχέση με την γράφουσα- τότε η είσοδος είναι 25 λίρες. Η αλήθεια είναι ότι, μια και κάνεις το έξοδο να το κάνεις σωστά, να δεις το παλάτι να δεις και τις εκθέσεις. Άσε δε που τα έψαλα στην κόρη μου και της λέω, ότι εφόσον δεν παντρεύτηκε έναν από τους πρίγκιπες, τον Harry ή τον William, η μόνη περίπτωση να δω το Buckingham Palace είναι να πληρώσω είσοδο. Ξεκινάω μια ημέρα βροχερή και κρύα, Αύγουστος μήνας -έλεος!- να πάω κατά Μπάκινχαμ μεριά, σκεπτόμενη ποιος τρελός θα πάει να πληρώσει τόσα λεφτά για να δει το παλάτι. Κατεβαίνοντας στον σταθμό του μετρό στην Trafalgar Square και διασχίζοντας υπό βροχή όλη την τεράστια λεωφόρο Saint James, φθάνω μπροστά στο παλάτι …και τι να δω στην αριστερή του πλευρά; Μια ατέλειωτη ουρά από ανθρώπους. Χα! να λοιπόν που υπάρχουν πολλοί τρελοί και κρυπτοβασιλικοί. Κατά μήκος της ουράς και ανά 10 μέτρα στέκονται νεαροί και νεαρές ομοιόμορφα ντυμένοι, μπλε σακάκι με κόκκινο σιρίτι άσπρο πουκάμισο και μπλε παντελόνι ή φούστα τα κορίτσια, ευγενέστατοι με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο, έτοιμοι να σε κατευθύνουν όπου χρειάζεται και να σε πληροφορήσουν σε όποια απορία έχεις. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου διαπίστωσα ότι ακόμα και στους κήπους, ανά 10 μέτρα, υπήρχε προσωπικό να σε κατευθύνει και να σε πληροφορήσει. Η ώρα είναι 1 και στέκομαι στη ουρά να βγάλω εισιτήριο, μια ουρά με τουλάχιστον 300 άτομα πριν από μένα και που όσο προχωρούσαμε με ρυθμό χελώνας προσετίθεντο και άλλοι πίσω από εμένα. Διαπιστώνω ότι είναι αδύνατον να μπω σήμερα στο παλάτι, καθόσον θέλεις όπως με πληροφόρησαν 3 ώρες να το δεις -μόνο το παλάτι- και κατευθύνομαι στη διπλανή ουρά που προχωρεί με γοργούς ρυθμούς να κλείσω εισιτήριο με ραντεβού μέσω του υπολογιστή για την επόμενη ημέρα και την ώρα που με βολεύει, ώστε να απολαύσω με την ησυχία μου και την άνεσή μου όλη την περιήγηση. Την επόμενη ημέρα που παραδόξως είναι ηλιόλουστη και αφάνταστα ζεστή, στις 11 η ώρα είμαι μπροστά στην είσοδο της The Queen’s Gallery. Ο έλεγχος ασφαλείας είναι εξονυχιστικός σαν να πέρναγα από έλεγχο στο αεροδρόμιο. Πριν την είσοδο στον εκθεσιακό χώρο σε όλους τους επισκέπτες παρέχονται δωρεάν ακουστικά μετάφρασης σε διάφορες γλώσσες, αλλά όχι στην ελληνική που τόλμησα να ζητήσω! Η βασιλική έκθεση περιλαμβάνει πίνακες ζωγραφικής Rembrandt, Canaletto κλπ, εκκλησιαστικές εικόνες, κοσμήματα σμιλεμένα από τον Faberge, πανοπλίες, σπαθιά, ιστορικά κομμάτια από πορσελάνη, ασημικά, μινιατούρες, σχέδια και ζωγραφική με λουλούδια και ζώα από την ανακάλυψη των ηπείρων της Ασίας και της Αφρικής, σύμφωνα με τις μαρτυρίες όσων γύρισαν και τα περιέγραψαν. Από εκεί περνάω στην είσοδο του Buckingham Palace με ακόμα πιο αυστηρά μέτρα ελέγχου. Λίγα λόγια για την ιστορία αυτού του τόσο πια αναγνωρίσιμου παλατιού. Γύρω στα 1600 χτίσθηκε σαν σπίτι –φάρμα από τον λόρδο Aston, πέρασε στον λόρδο Goring ο οποίος προσέθεσε διάφορα κτίσματα. Το 1668 ήταν κατοικία του γραμματέα του Ερρίκου ΙΙ, και κάηκε σχεδόν ολόκληρο το 1674 αλλά ξαναχτίστηκε. Το 1698 το σπίτι πέρασε στον Μαρκήσιο της Νορμανδίας μετέπειτα Δούκα του Buckingham από τον οποίο πήρε και την ονομασία, ο οποίος το γκρέμισε και το ξαναέχτισε στη θέση που βρίσκεται το σημερινό Buckingham Palace. Τελικά το σπίτι αγοράστηκε από τον Γεώργιο ΙΙΙ για 28.000 λίρες. Η βασιλική κατοικία διαμορφώθηκε κατάληλα με την προσθήκη διαφόρων αιθουσών ιδιωτικών και κοινών με την επιστασία του ίδιου του βασιλιά ο οποίος είχε σπουδάσει αρχιτεκτονική. Αγοράσθηκαν πίνακες και δακομήθηκς με έργα τέχνης από πανάκριβα υλικά και ακριβό γούστο. Ακόμα όμως ονομαζόταν «το σπίτι της Βασίλισσας» διότι ουσιαστικά δεν ήταν η επίσημη Βασιλική κατοικία. Ούτε το γεφύρι της Άρτας δεν πέρασε τέτοια ταλαιπωρία, ξανακάηκε και ξαναχτίστηκε πλέον σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια από τον Άγγλο αρχιτέκτονα Nash και πήρε πια την επίσημη ονομασία Buckingham Palace. Παρόλο που είχε πλέον όλη την υποδομή να γίνει η επίσημη κατοικία του εκάστοτε βασιλιά της Αγγλίας, λειτουργούσε μόνο σαν βασιλικά γραφεία για τις ακροάσεις των υπουργών ή άλλων μοναρχών και παράλληλα εκεί έδιναν τις δεξιώσεις και γινότανε τα επίσημα συμβούλια.. Τελικά καθιερώθηκε σαν μόνιμη κατοικία από την Βασίλισσα Βικτορία το 1837 αμέσως μετά την ενθρόνισή της, αφού εν τω μεταξύ είχαν δαπανηθεί εκατομμύρια λίρες για την επέκταση, ανακαίνιση, διακόσμηση και ένα σωρό άλλα πράγματα που χρειάζεται ένα βασιλικό νοικοκυριό ! 19 αίθουσες είναι ανοιχτές για το περίεργο κοινό. Τώρα θα μου πείτε ότι όλη η Ευρώοη είναι γεμάτη παλάτια! Ναι, δεν αντιλέγω αλλά εκείνα δεν είναι κατοικήσιμα πλέον, είναι απλώς μουσεία, αυτό εδώ είναι ένα ζωντανό παλατι και θα παραμείνει για πολλά χρόνια ακόμα. Μπαίνουμε από την είσοδο των πρεσβευτών και διασχίζουμε την μαρμάρινη αίθουσα, ανεβαίνουμε την μεγάλη διπλή σκάλα, και μπαίνουμε στην μεγάλη είσοδο, την μπλε αίθουσα, την άσπρη αίθουσα, την αίθουσα ζωγραφικής, την τεράστια βιβλιοθήκη, την πράσινη αίθουσα, την αίθουσα με την μεταξωτή ταπετσαρία και άλλες πολλές που πραγματικά σε αφήνουν έκθαμβο με την βασιλική αρχοντιά.. Είπαμε είναι ένα κατοικήσιμο και εν πλήρη λειτουργία παλάτι. Και το αποκορύφωμα είναι που κατευθυνόμαστε στην Ball room, την αίθουσα χορού και συνεστίασης. μια τεράστια αίθουσα στην οποία μπορεί να καθίσουν για δείπνο 150 άτομα. Στρωμένα τα τραπέζια με τραπεζομάντιλα από δαμασκηνό μεταξωτό, σερβίτσια φαγητού από φίνα πορσελάνη, ποτήρια κρυστάλλινα, μαχαιροπήρουνα χρυσά, λουλούδια, ντεκόρ με τα βασιλικά οικόσημα, η αίθουσα έτοιμη, σαν να επρόκειτο μετά από την έξοδο του κοινού να μπουν οι καλεσμένοι και να ξεκινήσει το δείπνο ή το γεύμα. Τα σερβίτσια που είχαν τοποθετηθεί στα τραπέζια ανεκτίμητης αξίας, όλα κομμάτια από τις βασιλικές συλλογές διαφόρων βασιλέων Τόσοι άνθρωποι εκεί μέσα και δεν ακουγότανε ψίθυρος, ήταν ένα εκθαμβωτικό θέαμα. Δίπλα σε ένα μικρό δωμάτιο ένα φιλμ έδειχνε όλη τη διαδικασία ετοιμασίας της αίθουσας και των τραπεζιών με τις τόσο μικρές λεπτομέρειες που μόνο αυτοί ξέρουν, αλλά και που αυτές στο τέλος παρουσιάζουν αυτό το τόσο μεγαλειώδες και τέλεια αρμονικό σύνολο ! Το μήκος των τραπεζομάντιλων και οι αποστάσεις των ποτηριών μετριούνται με το υποδεκάμετρο Και είναι πραγματικά κάτι που αξίζει τον κόπο να το δει και να το θαυμάσει κανείς. Προχωρώντας περνάμε και από άλλες αίθουσες το ίδιο αστραφτερές όσο και οι προηγούμενες για να κατευθυνθούμε τελικά στη έξοδο στους βασιλικούς κήπους που περιτριγυρίζουν το παλάτι, 60 στρέμματα συνολικά. Σε μια άκρη ένα μικρό κιόσκι προσφέρει καφέ, αναψυκτικά, γλυκάκια, τσάι, παγωτά έναντι μικρή τιμής τα οποία απολαμβάνεις καθισμένος σε παγκάκια μέσα στους βασιλικούς κήπους. Ακόμη και στα κύπελλα από το παγωτό ή τον καφέ είναι γραμμένο Buckingham Palace με χρυσά γράμματα. Η τελευταία επίσκεψη της ημέρας είναι το Royal Mews, ένα συγκρότημα κτιρίων που παλιά φιλοξενούσε τα βασιλικά γεράκια το διάστημα που άλλαζαν πτέρωμα. Τώρα φιλοξενεί τις βασιλικές άμαξες, τα βασιλικά αυτοκίνητα και 2 μόνο άλογα, τα άλλα έχουν μεταφερθεί σε πιο απομακρυσμένους στάβλους. 3 Rolls-Royce’s και 2 Bentleys! Πανέμορφες και καλογυαλισμένες! Δίπλα οι βασιλικές άμαξες, η καθεμία με τη δικιά της ονομασία και για ειδική χρήση. Η άμαξα της Αυστραλίας, η κρυστάλλινη άμαξα που χρησιμοποιείται για τους βασιλικούς γάμους, η άμαξα της Ινδίας και άλλες άμαξες Πολύ όμορφες με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά η καθεμιά που την κάνει ξεχωριστή και πολύτιμη. Αφήνω στο τέλος την χρυσή άμαξα, η οποία εκτίθεται σε ξεχωριστό χώρο διότι είναι πράγματι κάτι το ξεχωριστό ! Ζυγίζει 4 τόνους βάρος όσο ζυγίζει ένας ενήλικος ινδικός ελέφαντας. Λόγω του βάρους της πηγαίνει πάντα σε ρυθμό περπατήματος ανθρώπου και την σέρνουν 8 άλογα με αντίστοιχους αναβάτες οδηγούς καθισμένους στην αριστερή σειρά των αλόγων. Η χρυσή άμαξα σχεδιάστηκε και φτιάχτηκε το 1750 καθώς και η θεματογραφία των γλυπτών, από τον Φλωρεντινό Giovanni Battista Cipriani οπού εξυμνεί την κυριαρχία την Βρετανίας στον κόσμο. Αναπαριστά την Βρετανία καθισμένη σε θρόνο και τριγυρισμένη από τη την θρησκεία, τη δικαιοσύνη, τη δόξα, την τιμή, που της προσφέρουν ένα στεφάνι δάφνης. Από την άλλη μεριά ο Ποσειδώνας και η Αμφιτρίτη, περιτριγυρισμένοι από Νηρηίδες και άλογα της θάλασσας παριστάνουν την κυριαρχία της στην θάλασσα. Στις άκρες 4 λιοντάρια, 8 φοίνικες, 4 τρίτωνες και 1 κορώνα στην οροφή της άμαξας. Η άμαξα χρησιμοποιείται μόνο για κάθε Βασιλική στέψη. Τα άλογα τα οποία σέρνουν τις βασιλικές άμαξες είναι 2 τύπων και μόνο επιβήτορες. Τα καστανά άλογα Cleverland Bays και τα γκρι άλογα τα Windsor Greys Τα είδα και αυτά, έχουν κρατήσει σε αυτό τον χώρο 1 από κάθε είδος. Μόνο στάβλο δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το μέρος που βρισκότανε τα άλογα, από την καθαριότητα. Δίπλα εκτίθενται τα στολίδια οι σέλες και τα ειδικά χάμουρα που ζεύουν τα βασιλικά άλογα, όλα δερμάτινα αρίστης ποιότητας και χειροποίητα. Στην σχολή ιππασίας που υπάρχει στον ίδιο χώρο τα άλογα εκπαιδεύονται από μικρά στις φωνές του πλήθους στη μουσική στις κινήσεις από σημαίες, ώστε να μην τρομάζουν όταν βγαίνουν έξω για παρέλαση. Η βασίλισσα Βικτορία σε αυτό τον χώρο καμάρωνε τα 9 παιδιά της να μαθαίνουν ιππασία. Και βέβαια δεν θα μπορούσα να παραλείψω όπως κάνανε όλοι, την επίσκεψη στο πωλητήριο για την αγορά αναμνηστικών. Άψογη οργάνωση, το σύστημα λειτουργεί τέλεια και μπράβο τους. Εδώ τέλειωσε η περιήγηση της έκθεση. Και βγήκα έξω στο πολύβουο Λονδίνο. Κοίταξα το ρολόι μου και έκπληκτη διαπίστωσα ότι ήταν 5 το απόγευμα. Είχαν περάσει 6 ώρες από την ώρα που στάθηκα στη σειρά να μπω στην πρώτη έκθεση. Χαλάλι όμως! Άξιζε τον κόπο. Και ας μη μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω την εθιμοτυπική υπόκλιση.

Διόρθωση υπουργού από το υπερκράτος

Διαχρονική οπισθοδρομικότητα

...
Σε εγκύκλιο του Υπ. Παιδείας που εκδόθηκε στο τέλος του περασμένου Ιουνίου αναφέρεται ότι οι μαθητές της Μέσης Εκπαίδευσης μπορούν να απαλλάσσονται από το μάθημα των Θρησκευτικών με την υπογραφή υπεύθυνης δήλωσης, χωρίς να δηλώνεται ο λόγος που ζητείται αυτή η απαλλαγή.

Ο μηχανισμός του υπερκράτους της «Διαρκούς Ιεράς Συνόδου» αποφάσισε όμως διαφορετικά (με δικά μας λεφτά, εννοείται)! Με σημερινή ανακοίνωση ρυθμίζεται επί το ορθόν ότι (www.kathimerini.gr):

«Το μάθημα των θρησκευτικών είναι για τον Έλληνα ορθόδοξο μαθητή υποχρεωτικό, σύμφωνα με τη σχετική διάταξη του άρθρου 16, παρ. 2, του ισχύοντος Συντάγματος και διδάσκεται σε όλες τις σχολικές μονάδες της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, σύμφωνα με τα επίσημα υποχρεωτικά αναλυτικά ωρολόγια προγράμματα που έχουν καθορισθεί από το υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Κατά τα λοιπά ισχύουν όσα διαλαμβάνει η υπ' αριθμ. 61723/γ2/13.6.2002 Εγκύκλιος του υπουργείου».

Όποιος καταβρέχτηκε λοιπόν ως νήπιο από τον μάγο της φυλής (χωρίς να ερωτηθεί, φυσικά!) υποχρεούται τώρα να ακούσει από τον έμμισθο προπαγανδιστή ιστορίες από τη μυθολογία των Ιουδαίων (που έριχναν τα τείχη με τον ήχο της σάλπιγγας και σταματούσαν τον Ήλιο, μέχρι να μακελέψουν οι εκλεκτοί ολοκληρωτικά τον εχθρικό λαό) και από τη μυθολογία που διαμορφώθηκε στη συνέχεια με τον τίτλο χριστιανισμός και επεβλήθη στα όρια της αυτοκρατορίας ως υποχρεωτική θρησκεία από τους Ρωμαίους (μισθοφόρους) στρατιωτικούς.

Βέβαια, η κ. Γιαννάκου είχε πει, «μα γιατί ασχολείστε με τα θρησκευτικά, εδώ πρόκειται για μια χαρούμενη ώρα». Εννοείται ότι πρόκειται για χαρούμενη ώρα, την έχουμε ζήσει όλοι μας (στη δική μου τάξη ήταν και δυναμική, είχε σκίσει ο Καρατζάς την τσέπη από το σακκάκι του θεολόγου εκπαιδευτικού!), αλλά γιατί πρέπει να γίνει αυτή η ώρα υποχρεωτική; Δεν θέλουμε μαντάμ να ακούσουμε τα παραμύθια, δεν θέλουμε να τα ακούσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας, ψάξτε να βρείτε άλλο ακροατήριο. Πηγαίνετε μόνοι σας στο χριστιανικό παράδεισο, δεν θέλουμε να έρθουμε μαζί σας, μυρίζετε λιβάνι...

Το ΠΑΣΟΚ ποια θέση παίρνει επ' αυτών; Σιωπάει με την ελπίδα να ψαρέψει στα θολά νερά, προφανέστατα!

Προσθήκη:

Πάρτε την πίσω, λέει η Εκκλησία - Εμμένει το υπουργείο Παιδείας

Εντονη συζήτηση στη χθεσινή συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου

(Ι. Νικολόπουλος, ΤΟ ΒΗΜΑ, 27/8/2008)

Δεν αναγνωρίζει τη νομιμότητα της εγκυκλίου του υπουργείου Παιδείας για τα Θρησκευτικά η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, η χθεσινή συνεδρίαση της οποίας διεξήχθη σε υψηλούς τόνους. Ως προς την απόφαση του υπουργείου να μην απαιτείται η αιτιολόγηση αποχής των μαθητών από την παρακολούθηση του συγκεκριμένου μαθήματος, έπειτα από σχετικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και διαδοχικές γνωμοδοτήσεις του Συνηγόρου του Πολίτη, αρκετοί ιεράρχες αμφισβήτησαν έντονα την αρμοδιότητα του Συνηγόρου να αποφαίνεται επί σχετικών θεμάτων. «Καμία Αρχή δεν είναι υπεράνω του Συντάγματος» τόνιζαν χαρακτηριστικά, ενώ ορισμένοι άλλοι σημείωναν ότι τίθεται θέμα ευθύτατης ανατροπής του άρθρου 16 για τη θρησκευτική διαπαιδαγώγηση στις διάφορες εκπαιδευτικές βαθμίδες.

Ο ίδιος ο εκπρόσωπος της Συνόδου, Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ανθιμος, χαρακτήρισε μάλιστα τις κατά καιρούς γνωμοδοτήσεις του Συνηγόρου «εσφαλμένες και εκτός των ορίων της αρμοδιότητάς του,που άπτονται άλλων ζητημάτων και θεμάτων που ταλαιπωρούν τον απλό πολίτη ή καταναλωτή». Η απόφαση της Ιεράς Συνόδου θα κοινοποιηθεί στην ηγεσία του υπουργείου Παιδείας με την υποσημείωση ότι η Ιεραρχία συνεχίζει να αναγνωρίζει την ισχύ μόνο της προγενέστερης εγκυκλίου, η οποία είχε εκδοθεί επί υπουργίας της κυρίας Μαριέττας Γιαννάκου , σύμφωνα με την οποία απαιτούνταν παράθεση των λόγων για τους οποίους ζητούσε κάποιος μαθητής απαλλαγή από την παρακολούθηση του μαθήματος.

Παράλληλα, οι ιεράρχες ζητούν την έκδοση νέας διευκρινιστικής εγκυκλίου με την οποία θα τονίζεται η υποχρεωτικότητα του μαθήματος. «Δεν μας ικανοποιούν οι ως τώρα διευκρινίσεις του υπουργείου, που αφήνουν μετέωρο και ουσιαστικά ορίζουν το μάθημα ως προαιρετικό» τόνισε χαρακτηριστικά ο κ. Ανθιμος.

Την ίδια ώρα το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωνε χθες τους τρόπους απασχόλησης όσων μαθητών δεν θα παρακολουθούν τη διδασκαλία των Θρησκευτικών. Ουσιαστικά καθιερώνει σύστημα ενισχυτικής διδασκαλίας άλλων διδακτικών αντικειμένων, όπως για παράδειγμα η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας για τους αλλοδαπούς μαθητές, ενώ για τους ημεδαπούς προβλέπει τη διαμόρφωση ειδικού προγράμματος ανάλογα με τις μαθησιακές ανάγκες τους, έπειτα από απόφαση του συλλόγου διδασκόντων κάθε σχολείου.

Το υπεκράτος των παπάδων που ήθελε προ ετών να εκδίδονται οι αστυνομικές ταυτότητες με δικές του προδιαγραφές, τώρα δεν αναγνωρίζει τη νομιμότητα της εγκυκλίου του υπουργείου Παιδείας για τα Θρησκευτικά η Διαρκής Ιερά Σύνοδος - λες και μπορεί να επηρεάσει οτιδήποτε, πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Στο εξής θα έχουμε λοιπόν, πέρα από τους νομοθετικούς μηχανισμούς του κράτους και τον έλεγχό τους από τα εθνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια, και την υπερεξουσία των μητροπολιτών, οι οποίοι αναγνωρίζουν ή όχι, ανάλογα με τη θεία επιφοίτηση, τις κρατικές πράξεις. Κι αν κάποιος είχε την παραμικρή αμφιβολία, βλέπει τώρα ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για συναλληλία κράτους και παπαδαριού, είναι απαραίτητος ο οριστικός διαχωρισμός και η ισότιμη αναγνώριση όλων των θρησκευτικών δογμάτων και δοξασιών...

Θεατρικές παραστάσεις και ελληνική κοινωνία

Μέσα στον Αύγουστο δόθηκαν κάποιες παραστάσεις αρχαίου δράματος, συγκεκριμένα η «Μήδεια» του Ευριπίδη στην Επίδαυρο κι αλλού από τον Ρώσο Ανατόλι Βασίλιεφ, 66 ετών, σκηνοθέτη, δάσκαλο, παιδαγωγό και, γενικώς, μια «εξέχουσα μορφή του θεάτρου», όπως τον περιγράφουν οι αρμόδιοι για τα θεατρικά ζητήματα δημοσιογράφοι και κριτικοί. Οι παραστάσεις αυτές προκάλεσαν, δικαίως ή αδίκως, αντιδράσεις λόγω της μεγάλης διάρκειάς τους και/ή λόγω των προσθηκών ή παραλλαγών που εισήγαγε ο Βασίλιεφ στο αρχαίο κείμενο.

Θεωρώ τον εαυτό μου αναρμόδιο να πάρει θέση επί της θεατρικής ουσίας και δέχομαι εξ αρχής ότι όλες οι απόψεις που εκφράστηκαν, υπέρ ή κατά των παραστάσεων Βασίλιεφ, ήταν καλοπροαίρετες. Όμως, ο συγκεκριμένος θεατράνθρωπος είπε στις αρχές του Αυγούστου, πριν ανεβεί η «Μήδεια», ορισμένα πράγματα για την Ελλάδα και τους Έλληνες, τα οποία δεν φαίνεται να έγιναν ευρύτερα γνωστά, αφού δεν είδα να σχολιάζονται, ούτε επικριτικά ούτε και επαινετικά. Ή, πιθανόν αυτά ακριβώς να ενόχλησαν τη μακαριότητα των κατεστημένων κύκλων του ελληνικού θεάτρου και να του τη «φύλαγαν» του Ρώσου.

Η Ελλάδα έχει όλα τα κακά της Σοβιετικής Ένωσης

(Ελευθεροτυπία, 9/8/2008)

Απαυδισμένος με διάφορα προβλήματα που προέκυπταν στην παραγωγή της «Μήδειας» έδειχνε ολοφάνερα στη κουβέντα μας ο Βασίλιεφ. Τονίζοντας μάλιστα ότι δεν θάθελε στο μέλλον να έχει σχέση με τη θεατρική ελληνική πραγματικότητα!

«Προβλήματα που μου θυμίζουν ενίοτε τη Ρωσία της σοβιετικής εποχής. Γραφειοκρατία, αδιαφορία για τη δουλειά, οκνηρία. Τίποτα να μη γίνεται σωστά. Φριχτή κατάσταση. Αυτά συμβαίνουν στις χώρες του Νότου. Στο Νότο είναι ωραία να ζει κανείς για να κάθεται, να πίνει κρασί, να γυροφέρνει, να κάνει ταξιδάκια. Αλλά να δουλεύει... ούτε συζήτηση. Ύπνος, σιέστα, ξάπλα. Απίθανη νοοτροπία. Δεν μπορώ να εργαστώ σε νότιες χώρες υπ' αυτές τις συνθήκες. Μπορεί να φταίει και το ότι είμαι Ταύρος στο ζώδιο...»

Η σχέση με τους ηθοποιούς

«Τελείως διαφορετική. Ταλαντούχοι, εργατικοί, με αγάπη για το θέατρο. Βέβαια το επίπεδο της θεατρικής παιδείας στην Ελλάδα είναι κακό. Μόνο οι πιο προικισμένοι έχουν αποκτήσει μια θεατρική αυτομόρφωση. Γι' αυτό κι αναγκαστήκαμε να κάνουμε σεμινάρια από τέλη Φεβρουαρίου έως το Μάιο και μετά αρχίσαμε πρόβες για τη "Μήδεια". Το θέατρο στην Ελλάδα είναι ερασιτεχνικό σε θέματα παιδείας. Λείπει η κατάλληλη εκπαίδευση και πρακτική ενασχόληση».

Προσωπικά πιστεύω ότι αυτά που λέει ο Βασίλιεφ, είναι για το θέατρο απόλυτα σωστά, αφού ισχύουν μέχρι κεραίας για πολλούς άλλους τομείς της ελληνικής κοινωνίας, εκπαίδευση, δημόσια διοίκηση, υγεία κ.ά. Να αποτελεί μια νησίδα διαφορετικότητας το θέατρο, αποκλείεται, μάλλον λοιπόν έχει δίκιο στις κρίσεις του ο Ρώσος. Όσο για τη συγκεκριμένη παράσταση, ας την κρίνουν οι αρμοδιότεροι.

(Stelios Frangopoulos, Στέλιος Φραγκόπουλος)

Ικαρία, όλοι στο χορό

(click)

Μερικές από τις χορεύτριες είναι Γερμανίδες δασκάλες που έρχονται κάθε
χρόνο στην Ικαρία με κύριο στόχο να χορεύουν στα πανηγύρια της.

Διαχρονική σεξουαλική ανωμαλία

Η καθολική εκκλησία αποζημιώνει παιδιά-θύματα ιερέων

Την καταβολή του ποσού των 12,6 εκατ. δολαρίων ως αποζημίωση σε παιδιά-θύματα σεξουαλικής κακοποίησης από καθολικούς ιερείς της αρχιεπισκοπής του Σικάγου ανακοίνωσε χθες ο καρδινάλιος Φράνσις Τζορτζ. Η Καθολική Εκκλησία της πόλης επέλεξε να συμβιβασθεί εξωδικαστικά με 16 θύματα παιδεραστών ιερέων, στο πλαίσιο μεγάλου σκανδάλου που έχει συγκλονίσει όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ. 14 από τις υποθέσεις αυτές αφορούν σεξουαλική κακοποίηση παιδιών από 10 διαφορετικούς ιερείς, ενώ οι δύο τελευταίες υποθέσεις αφορούν τον ιερέα Ντάνιελ Μακόρμακ, ο οποίος έχει ήδη καταδικαστεί από τα ποινικά δικαστήρια σε πέντε έτη ειρκτή. Μόνο η αρχιεπισκοπή του Σικάγου έχει ήδη δαπανήσει πάνω από 65 εκατ. δολάρια, σε εξωδικαστικούς συμβιβασμούς, με πάνω από 250 θύματα παιδεραστών ιερέων.

(Καθημερινή, 14/8/2008)

(βλέπε επίσης εδώ κι εδώ!)

Άντε πάλι! Εννοείται ότι δεν είναι όλοι ανώμαλοι, αλλά τελικά μάλλον ελάχιστοι δεν είναι. Με τόσες και τόσες αποζημιώσεις που πρέπει να πληρώνουν οι καθολικές και άλλες μητροπόλεις ανά την υφήλιο (και πόσες θα αποκαλυφθούν ακόμα), θα τους ερχόταν φθηνότερα, αν έκλειναν το μαγαζί και το επανίδρυαν σε σωστές βάσεις: Όλοι οι παπάδες υποχρεωτικά έγγαμοι και με παιδιά και, με την παραμικρή παρασπονδία, έξω από την παράγκα οι αλητάμπουρες! Τότε πού θα έβρισκαν όμως παπάδες; Αν δεν είναι ανώμαλος, γιατί να κρυφτεί ο άλλος κάτω από μαύρα ράσα και να περιφέρεται δακτυλοδεικτούμενος και χλευαζόμενος σαν την άδικη κατάρα; (στην Γαλλία φωνάζουν cra cra, όταν δουν στο δρόμο ένα παπά, στην Ελλάδα δεν λέω τί κάνουν σε ανάλογη περίπτωση).

Διαχρονική οπισθοδρομικότητα

Η μόδα των «χαμένων πατρίδων»

του Νίκου Δαβέτα

Δεν μου κοβόταν το χέρι καλύτερα, τότε λέω, που με την αφέλεια των είκοσι τεσσάρων χρόνων, σκάρωσα για το θερινό τεύχος του περιοδικού «Τέταρτο» (τεύχος 3/1985) ένα βιβλιοφιλικό κειμενάκι με τον «αβανταδόρικο» τίτλο «Δέκα μυθιστορήματα με το αντιηλιακό σας». Σύριζα να μου κοβόταν το χέρι, όχι γιατί δεν είχαν μια κάποια ποιότητα οι προτάσεις, αλλά γιατί έδωσε κατά πώς φαίνεται «έμπνευση» για δεκάδες παρόμοια δημοσιεύματα, που καθιέρωσαν μια μόδα θερινών αναγνώσεων και αναγνωσμάτων.

Όμως, μόνο «θερινά» δεν θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν σήμερα τα βιβλία που φιλοξένησα στη μικρή λίστα μου. Ανατρέχω γεμάτος τύψεις στους τίτλους: «Τζέιμς Μπόλντουιν "Μια άλλη χώρα", Ιταλο Καλβίνο "Αόρατες πόλεις", Τζ. Κούτσι "Περιμένοντας τους Βαρβάρους", Τζόρτζιο Μπασάνι "Ο κήπος των Φίτζι -Κοντίνι".

Αναρωτιέμαι ακόμη, έχουν αυτά τα μυθιστορήματα κάποια σχέση με παραλίες και ξαπλώστρες;

Τη δεκαετία του εβδομήντα, όποιος ήθελε κάτι να διαβάζει στις διακοπές του δεν έκανε διακρίσεις σε «σοβαρά» και «ελαφριά» βιβλία, σε «εύπεπτα» και «βαριά». Οτι συνήθως διάβαζε τις υπόλοιπες εποχές, συνέχιζε να διαβάζει και το καλοκαίρι. Μάλιστα, η τρέχουσα εκδοτική παραγωγή σταματούσε τότε λίγο πριν το Πάσχα. Κανείς δεν εξέδιδε μυθιστορήματα «θερινών προδιαγραφών», για άμεση κατανάλωση από κυρίες των πρώτων -ήντα, σαν αυτή που ζήτησε πρόσφατα από τον βιβλιοπώλη μου «...κάτι το ταξιδιάρικο για να περνά ώρα στο νησί».

«Και τι της έδωσες τελικά;» τον ρώτησα. «Τι ήθελες να της δώσω; Κάτι από αυτά που βγάζουν οι εκδότες για τις διακοπές, κάτι που έχει έρωτα και "χαμένες πατρίδες", γιατί τη σήμερον ημέρα αν η ιστορία σου δεν έχει άρωμα από Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη ή Αλεξάνδρεια, δεν πας ούτε στη δεύτερη χιλιάδα».

«Και γιατί πουλάνε τόσο οι "χαμένες πατρίδες", ζουν άραγε τόσοι πολλοί, από εκείνους τους άτυχους που τις εγκατέλειψαν έντρομοι, με το κλειδί του πατρικού τους στο χέρι;» ρώτησα ο αφελής.

«Όχι», μου απάντησε ο σοφός βιβλιοπώλης, «αυτοί έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια, ζουν όμως αυτοί που θα ήθελαν η Ελλάδα να φτάνει ώς την Πόλη, αυτοί που ονειρεύονται ένα σπίτι σαν του Καβάφη, αυτοί που θα ήθελαν να ανοίγουν την πόρτα τους και να αντικρίζουν το λιμάνι της Σμύρνης. Κι όλοι αυτοί θα ήθελαν να ζουν σε μια άλλη χώρα, με πρωθυπουργό τον Ελ. Βενιζέλο, βασιλιά τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και πρόεδρο της ενώσεως βιομηχάνων τον Α. Μπενάκη. Δεν θέλουν να διαβάζουν καλοκαιριάτικα, για μια χώρα που δέχθηκε δυο εκατομμύρια πρόσφυγες το 1922, που κόπηκε στα δυο από έναν οδυνηρό Εμφύλιο, που μπήκε στο "γύψο" το 1936 και το 1967 και τώρα λαδώνεται από τη Ζίμενς!

Για να καταλάβεις, αυτοί λαχταράνε να ζήσουν στην χώρα της Πηνέλοπης Δέλτα και του Ιωνα Δραγούμη, να ανακαλύψουν προγόνους που ακούγανε στα χωριά τους Μάλερ και Μπαχ, που τρώγανε σε βενετσιάνικα σερβίτσια, που ταξιδεύαν με τα βαπόρια τους από την Μαύρη θάλασσα ως τον Ινδικό ωκεανό, γι' αυτό και δεν βλέπουν την ώρα να γείρουν στη σεζλόνγκ αγκαλιά με ένα ογκώδες μυθιστόρημα, που τους μιλά για τα περασμένα μεγαλεία μας.

Συνήθως προτιμούν μυθιστορήματα που διαδραματίζονται τις αρχές του 20ού αιώνα, -λίγο πριν, λίγο μετά- τότε που τα όνειρα για την Ελλάδα των πέντε θαλασσών και των τριών ηπείρων ήταν ακόμη ζωντανά. Αυτό είναι το ιστορικό πλαίσιο των περισσότερων μπεστ σέλερ. Σ' αυτό προσθέτουμε έναν άτυχο έρωτα κι έναν δαιμόνιο έμπορο που χρηματοδοτεί μυστικά τον Αγώνα. Ποιον αγώνα; Την απελευθέρωση όλων των σκλαβωμένων Ελλήνων από το Ελμπασάν ώς την Κόκκινη Μηλιά».

«Κι αρκεί αυτό για να γίνει ένα βιβλίο μπεστ σέλερ;» επέμεινα.

«Όχι βέβαια, χρειάζεται και την ανάλογη γλώσσα. Μια γλώσσα που να κραυγάζει τη λογοτεχνική της επεξεργασία, γεμάτη μεταφορές και παρομοιώσεις, όπως π.χ. "Τα μαύρα δάχτυλα της νύχτας χάιδευαν το δαιμονικό κι αφρισμένο κορμί της ανεμελιάρας θάλασσας" ή "το σερνικό άλογο έσταζε ιδρωμένο μικρά διαμαντάκια από το σβέρκο του".

Παρομοιώσεις και μεταφορές που μας γυρίζουν κι αυτές στ' ανέμελα χρόνια του δημοτικού, τότε που δεν έπρεπε να σπάσουμε το κεφάλι μας για να ανακαλύψουμε το νήμα της αφήγησης, να καταλάβουμε το νόημα, να αναζητήσουμε εκλεκτικές συγγένειες, αλλά η "αλήθεια" και η "ομορφιά" της λογοτεχνίας κρύβονταν μόνο στα κοσμητικά επίθετα, στις ωραίες εικόνες, στο υψηλό φρόνημα των ηρώων».

Και κάτι ακόμη, συμπλήρωσε ως κατακλείδα, ο εξ Αλεξανδρείας βιβλιοπώλης μου: «Στα μπεστ σέλερ, η μασημένη τροφή των κοινοτοπιών και ο πομπώδης διδακτισμός συμβαδίζουν χέρι χέρι με μια απλουστευτική αποτίμηση της προσφοράς του "έξω ελληνισμού". Όσοι ανατραφήκαμε με τις διηγήσεις των γονιών μας για τις χαμένες τους πατρίδες, γνωρίζουμε πολύ καλά πως δεν ήταν όλα ρόδινα στις "ανθηρές μας αποικίες" κι αναζητούμε ακόμη, με τη νηφαλιότητα που χαρίζει η χρονική απόσταση, το "τι έφταιξε" και ποιος δεν πλήρωσε τελικά για τον αφανισμό τους!»

(Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία - 10/08/2008)

Φτου σκόρδα!

Διαχρονική οπισθοδρομικότητα

Ο πρώην πρόεδρος και μετέπειτα δικτάτορας του Περού, Αλμπέρτο Φουχιμόρι, ο οποίος δικάζεται για παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων, πληρώνει μια ηλικιωμένη μάγισσα για να καταστρέψει τους εχθρούς του! Σύμφωνα με ρεπορτάζ τοπικού καναλιού, η μάγισσα, η οποία έχει προβλέψει την αθώωσή του, παρευρίσκεται καθημερινά στην αίθουσα του δικαστηρίου. Το καλύτερο όμως είναι ότι ορισμένα μέλη του δικαστηρίου τρέχουν να προφυλαχθούν από τα μάγια της!


Ο αναπληρωτής εισαγγελέας έχει πάντα ένα ποτήρι νερό κάτω από το γραφείο του για να διώχνει τα κακά πνεύματα, ενώ μια συνήγορος της πολιτικής αγωγής φοράει πάντα ένα βραχιόλι-φυλαχτό για να μην την πιάσει η κατάρα!

Κ. Β.

(Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία - 10/08/2008)

Εννοείται ότι στην ευρωπαϊκή Ελλάδα έχουμε ξεφύγει από τέτοιες γελοίες δεισιδαιμονίες. Μόνο μερικοί έχουν στο ράφι τους 3-4 εικονίτσες με θαυματουργούς θεούς και αγίους, κάποιοι λίγοι (;) φοράνε στο λαιμό σταυρουδάκια και φυλακτά, άλλοι πάλι φοράνε στον καρπό περίεργα βραχιολάκια που έχει ευλογήσει ο γέροντας Παμπονήριος (†ευλόγησον†) και όλοι αυτοί σταυροκοπιούνται, καλού κακού και με κάθε αφορμή. Μόνο τέτοια πολιτισμένα και σύγχρονα μαγικά έχουν επιβιώσει στον ανώτερο πολιτισμό μας! Τώρα, αν κάποιος έχει κάτω από το πουκάμισό του και κανένα σκόρδο για τα επικίνδυνα μαγικά, δεν το ξέρω, δεν διακρίνεται αυτό από μακριά, μόνο από κοντά θα μυρίζει κάπως...

Étretat, Normandie

Étretat είναι ένα παραθαλάσσιο τουριστικό χωριό στη Νορμανδία, ακριβώς απέναντι από τη βρετανική ακτή. Εντυπωσιακότερο χαρακτηριστικό του είναι οι απόκρυμνοι βράχοι στην παραλία, οι οποίοι αφήνουν ανάμεσά τους μια πολύ όμορφη αμμουδιά.

(click)

:

:

:

Mont Saint Michele, Normandie

...
Μια βραχονησίδα (Mont-Tombe) στην Κάτω Νορμανδία, γνωστή για το μεσαιωνικό μοναστήρι, στο οποίο παραμένουν μέχρι σήμερα περί τους 12 μοναχούς. Παλαιότερα μοναδική πρόσβαση στο νησί ήταν δυνατή κατά την άμπωτη, στα τέλη του 19ου κατασκευάστηκε όμως διάδρομος, ο οποίος διευκολύνει σημαντικά την επικοινωνία. Ετησίως επισκέπτονται το μοναστήρι περί τα 3,5 εκατομμ. τουρίστες, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει αυτό από την καταπόνηση και τις φθορές.

(click)

:

:

:

Έφυγα για διακοπές...

...

Τώρα που διαβάζετε αυτή την ανάρτηση, εγώ βρίσκομαι στη βραχονησίδα μου. Μην με ψάχνετε, έχω φύγει!
Δεν σας καλώ να με επισκεφτείτε, γιατί το λιμανάκι δεν χωράει μεγάλα σκάφη σαν τα δικά σας, μόνο σεμνά και ταπεινά κότερα, σαν το δικό μου χωράει...

Καλές διακοπές και καλή επάνοδο!

(click)

Κριτική της υπερδύναμης

(Γιώργος Βέλτσος, Lifo, 30/7/2008)

Πέντε χιλιάδες λέξεις από τον Κώστα Γεωργουσόπουλο κατανεμημένες στρατηγικά στα φύλλα της Παρασκευής, του Σαββάτου και της Δευτέρας των «Νέων» (της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία εφημερίδας), για να κατατροπώσουν μια παράσταση στην Επίδαυρο. Μόνο που τα υποτιθέμενα πυρηνικά όπλα του Λιγνάδη ήταν τα καλιαρντά… Άλλως, «όταν ένας πολιτισμός διαισθάνεται ότι πλησιάζει το τέλος του, φωνάζει τον παππά».

βλέπε επίσης >>>

.