...
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
Το 1961, όταν έγιναν στην Ελλάδα οι εκλογές της «βίας και νοθείας» και είχαν ψηφίσει -κανείς δεν το αρνείται σήμερα πια- ακόμα και τα δέντρα, βρισκόμουν ήδη στο εξωτερικό, στη Γερμανία, και θυμάμαι ότι κάποιοι συμπατριώτες, μαζί με Γερμανούς φίλους, οργάνωσαν μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας, στην κεντρική πλατεία της πόλης που ζούσα. Θα είχαν μαζευτεί καμιά εκατοστή άτομα και ήταν μάλλον το πιο ειρηνικό συλλαλητήριο, στο οποίο είχα συμμετάσχει μέχρι τότε.
Στα προηγούμενα 2-3 χρόνια είχα βρεθεί αρκετές φορές, μαζί με συμμαθητές και φίλους, σε πορείες υπέρ της «Ένωσης» της Κύπρου με την Ελλάδα. Εκεί έπρεπε να τρέχουμε (καλά, λόγω ηλικίας τα καταφέρναμε μια χαρά!), γιατί στα 20 μέτρα πίσω μας έτρεχαν κατά πάνω μας ασθμαίνοντας οι αστυφύλακες, με κλοπμς στα χέρια. Αλλά τότε ήμασταν όλοι ομοεθνείς, δεν πιστεύω να έτρεχαν μαζί μας Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι. Μόνο Ελλαδίτες και Κύπριοι πρέπει να ήμασταν. Γι’ αυτό μου είχε κάνει τότε εντύπωση, το 1961, ότι ενδιαφέρονταν «ξένοι», Γερμανοί στη συγκεκριμένη περίπτωση, για τα πολιτικά γεγονότα της Ελλάδας.
Αργότερα πήρα μέρος σε διαδηλώσεις εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος στην Τουρκία (που είχε ανέλθει στην εξουσία το 1960, Γκιουρσέλ), εναντίον της επέμβασης των Αμερικάνων στην Κούβα που είχε γίνει ένα χρόνο πριν (Απρίλιος 1961) και σε άλλες πολλές. Εκεί ανέπτυξα και τις διεθνικές μου συμπάθειες, να συμπαρίσταμαι σε κάθε πολιτικά καταπιεσμένο λαό και να αναμένω επίσης συμπαράσταση από τους ξένους φίλους. Και είχαμε πολλές αφορμές γι’ αυτό!
Με τα γεγονότα του 1965 στην Ελλάδα, της λεγόμενης «αποστασίας», δεν θυμάμαι να έγιναν στο εξωτερικό, κάπου κοντά σε μένα, ανοικτές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Ίσως επειδή μας ξάφνιασαν τα γεγονότα, ίσως επειδή υπήρχαν διισταμένες απόψεις για τη φύση της κυβερνητικής ανατροπής, παρότι στην Ελλάδα γίνονταν πολλές και δυναμικές διαδηλώσεις… Στο εξωτερικό έφταναν αυτές οι κινητοποιήσεις ως απόηχος κομματικών αντιπαραθέσεων.
Γεγονός είναι όμως ότι άρχισε τότε στο ελληνικό στοιχείο της Ευρώπης, εργαζόμενους και φοιτητές, μια πολιτικοποίηση, η οποία κορυφώθηκε, όπως είναι ευνόητο, με το πραξικόπημα των χουντικών στις 21 Απριλίου 1967. Θυμάμαι πολλές συγκεντρώσεις και πορείες που διοργανώθηκαν, στη δική μας και σε γειτονικές περιοχές, σε μερικές από τις οποίες είχα δηλωθεί εγώ στην Αστυνομία ως υπεύθυνος διοργανωτής. Και πάντα με συμμετοχή συμφοιτητών και φίλων που σπούδαζαν ή εργάζονταν εκεί από όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης και πολλές της Ασίας, Αφρικής και Νότιας Αμερικής. Εννοείται, οι περισσότεροι «ξένοι» στις διαδηλώσεις μας εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος, ήταν Γερμανοί.
Σε άλλες αναρτήσεις έχω αναφερθεί σε σοβαρά και ευτράπελα που συνέβησαν σ’ αυτές τις διαδηλώσεις, σημαντικό θέμα εδώ είναι όμως ότι ήμασταν πάντα αλληλέγγυοι με τους καταπιεζόμενους, έστω κι αν αυτοί δεν ήταν παρόντες για να διαμαρτυρηθούν μαζί μας. Ξέραμε, ήμασταν βέβαιοι, ότι στην Τσεχοσλοβακία πολλοί θα άκουγαν το καλοκαίρι του 1968 με συγκίνηση από τα (ξένα) ραδιόφωνα, ότι 300-400 άνθρωποι έκαναν πορεία διαμαρτυρίας σε μια μεσαία ή μικρή ευρωπαϊκή πόλη εναντίον της σοβιετικής επέμβασης στη χώρα τους. Το ίδιο αισθάνονταν και οι Έλληνες εδώ που άκουγαν από τα (ξένα) ραδιόφωνα ότι γίνονται στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Αγγλία και αλλού διαμαρτυρίες ενάντια στη χούντα που κυβερνούσε στην Ελλάδα.
::
::
Όλα αυτά αποτελούν μακροσκελή πρόλογο για το γεγονός ότι, μέχρι στιγμής, δεν άκουσα να οργανώνεται μία συγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας, με μαζική συμμετοχή, ενάντια στο θεοκρατικό και στρατιωτικό καθεστώς του Ιράν, σε μια χώρα που χιλιάδες άνθρωποι έσπευσαν στις πόλεις να διαμαρτυρηθούν για τη νοθεία (η βία είναι εκεί εγγενής, έτσι κι αλλιώς) στις προεδρικές εκλογές. Τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν ήδη πολλοί (σίγουρα αρκετές δεκάδες) νεκροί.
Δεν θα άξιζε να στείλουμε ένα μήνυμα στους πολίτες του Ιράν, έστω των 2-3 μεγάλων πόλεων αυτής της χώρας -γιατί στην επαρχία θα γίνεται ό,τι γινόταν εδώ στη δεκαετία του 1950- ότι κάποιοι «ξένοι», προσωπικά άγνωστοι αλλά πολιτικά αλληλέγγυοι, διαμαρτύρονται (χωρίς κανέναν προσωπικό κίνδυνο!) για την καταπίεση και τον εξευτελισμό αυτού του ιστορικού λαού από τους μουλάδες και τους θρησκόληπτους παραστρατιωτικούς εγκληματίες;
Οι οργανώσεις και τα κόμματα που συνήθως πρωτοστατούν παρ' ημίν σε αντιπολεμικές και αντιδικτατορικές διαμαρτυρίες (και καλά κάνουν), δεν φαίνεται να έχουν αφυπνιστεί ακόμα! Μήπως ελπίζουν ότι θα πετύχει το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης να κάμψει και την τελευταία αντίδραση, ώστε να πάψει να υπάρχει λόγος για διοργάνωση εκδηλώσεων διαμαρτυρίας;
Στα προηγούμενα 2-3 χρόνια είχα βρεθεί αρκετές φορές, μαζί με συμμαθητές και φίλους, σε πορείες υπέρ της «Ένωσης» της Κύπρου με την Ελλάδα. Εκεί έπρεπε να τρέχουμε (καλά, λόγω ηλικίας τα καταφέρναμε μια χαρά!), γιατί στα 20 μέτρα πίσω μας έτρεχαν κατά πάνω μας ασθμαίνοντας οι αστυφύλακες, με κλοπμς στα χέρια. Αλλά τότε ήμασταν όλοι ομοεθνείς, δεν πιστεύω να έτρεχαν μαζί μας Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι. Μόνο Ελλαδίτες και Κύπριοι πρέπει να ήμασταν. Γι’ αυτό μου είχε κάνει τότε εντύπωση, το 1961, ότι ενδιαφέρονταν «ξένοι», Γερμανοί στη συγκεκριμένη περίπτωση, για τα πολιτικά γεγονότα της Ελλάδας.
Αργότερα πήρα μέρος σε διαδηλώσεις εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος στην Τουρκία (που είχε ανέλθει στην εξουσία το 1960, Γκιουρσέλ), εναντίον της επέμβασης των Αμερικάνων στην Κούβα που είχε γίνει ένα χρόνο πριν (Απρίλιος 1961) και σε άλλες πολλές. Εκεί ανέπτυξα και τις διεθνικές μου συμπάθειες, να συμπαρίσταμαι σε κάθε πολιτικά καταπιεσμένο λαό και να αναμένω επίσης συμπαράσταση από τους ξένους φίλους. Και είχαμε πολλές αφορμές γι’ αυτό!
Με τα γεγονότα του 1965 στην Ελλάδα, της λεγόμενης «αποστασίας», δεν θυμάμαι να έγιναν στο εξωτερικό, κάπου κοντά σε μένα, ανοικτές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Ίσως επειδή μας ξάφνιασαν τα γεγονότα, ίσως επειδή υπήρχαν διισταμένες απόψεις για τη φύση της κυβερνητικής ανατροπής, παρότι στην Ελλάδα γίνονταν πολλές και δυναμικές διαδηλώσεις… Στο εξωτερικό έφταναν αυτές οι κινητοποιήσεις ως απόηχος κομματικών αντιπαραθέσεων.
Γεγονός είναι όμως ότι άρχισε τότε στο ελληνικό στοιχείο της Ευρώπης, εργαζόμενους και φοιτητές, μια πολιτικοποίηση, η οποία κορυφώθηκε, όπως είναι ευνόητο, με το πραξικόπημα των χουντικών στις 21 Απριλίου 1967. Θυμάμαι πολλές συγκεντρώσεις και πορείες που διοργανώθηκαν, στη δική μας και σε γειτονικές περιοχές, σε μερικές από τις οποίες είχα δηλωθεί εγώ στην Αστυνομία ως υπεύθυνος διοργανωτής. Και πάντα με συμμετοχή συμφοιτητών και φίλων που σπούδαζαν ή εργάζονταν εκεί από όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης και πολλές της Ασίας, Αφρικής και Νότιας Αμερικής. Εννοείται, οι περισσότεροι «ξένοι» στις διαδηλώσεις μας εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος, ήταν Γερμανοί.
Σε άλλες αναρτήσεις έχω αναφερθεί σε σοβαρά και ευτράπελα που συνέβησαν σ’ αυτές τις διαδηλώσεις, σημαντικό θέμα εδώ είναι όμως ότι ήμασταν πάντα αλληλέγγυοι με τους καταπιεζόμενους, έστω κι αν αυτοί δεν ήταν παρόντες για να διαμαρτυρηθούν μαζί μας. Ξέραμε, ήμασταν βέβαιοι, ότι στην Τσεχοσλοβακία πολλοί θα άκουγαν το καλοκαίρι του 1968 με συγκίνηση από τα (ξένα) ραδιόφωνα, ότι 300-400 άνθρωποι έκαναν πορεία διαμαρτυρίας σε μια μεσαία ή μικρή ευρωπαϊκή πόλη εναντίον της σοβιετικής επέμβασης στη χώρα τους. Το ίδιο αισθάνονταν και οι Έλληνες εδώ που άκουγαν από τα (ξένα) ραδιόφωνα ότι γίνονται στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Αγγλία και αλλού διαμαρτυρίες ενάντια στη χούντα που κυβερνούσε στην Ελλάδα.
(click)
::
::
Όλα αυτά αποτελούν μακροσκελή πρόλογο για το γεγονός ότι, μέχρι στιγμής, δεν άκουσα να οργανώνεται μία συγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας, με μαζική συμμετοχή, ενάντια στο θεοκρατικό και στρατιωτικό καθεστώς του Ιράν, σε μια χώρα που χιλιάδες άνθρωποι έσπευσαν στις πόλεις να διαμαρτυρηθούν για τη νοθεία (η βία είναι εκεί εγγενής, έτσι κι αλλιώς) στις προεδρικές εκλογές. Τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν ήδη πολλοί (σίγουρα αρκετές δεκάδες) νεκροί.
Δεν θα άξιζε να στείλουμε ένα μήνυμα στους πολίτες του Ιράν, έστω των 2-3 μεγάλων πόλεων αυτής της χώρας -γιατί στην επαρχία θα γίνεται ό,τι γινόταν εδώ στη δεκαετία του 1950- ότι κάποιοι «ξένοι», προσωπικά άγνωστοι αλλά πολιτικά αλληλέγγυοι, διαμαρτύρονται (χωρίς κανέναν προσωπικό κίνδυνο!) για την καταπίεση και τον εξευτελισμό αυτού του ιστορικού λαού από τους μουλάδες και τους θρησκόληπτους παραστρατιωτικούς εγκληματίες;
Οι οργανώσεις και τα κόμματα που συνήθως πρωτοστατούν παρ' ημίν σε αντιπολεμικές και αντιδικτατορικές διαμαρτυρίες (και καλά κάνουν), δεν φαίνεται να έχουν αφυπνιστεί ακόμα! Μήπως ελπίζουν ότι θα πετύχει το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης να κάμψει και την τελευταία αντίδραση, ώστε να πάψει να υπάρχει λόγος για διοργάνωση εκδηλώσεων διαμαρτυρίας;
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)