. . . . . . . |
.
31 December 2007
30 December 2007
Σαββατοκύριακα
ΓΕΜΑΤΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, ΠΡΟΣΜΟΝΕΣ, ΕΝΟΧΕΣ, ΜΟΝΑΞΙΑ
της Ισμήνης
7. Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ
Όλοι περιμένουμε τις γιορτές Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά σαν θείο δώρο. Εκτός από την ξεκούραση που μας προσφέρουν –άδεια από το γραφείο, πιο αργοί ρυθμοί, ώρες κοντά στην οικογένεια, εορταστικά τραπέζια, γαργαλιστικές μυρωδιές από μελομακάρονα και κουραμπιέδες, βόλτες ανέμελες στα μαγαζιά με τα παιδιά , μπήκε και το καρουζέλ στη ζωή μας και μικροί μεγάλοι καβαλάνε τα αλογάκια και κάνουνε γύρους. Το καλύτερο όμως δώρο είναι ο 13ος μισθός και ας γκρινιάζουν οι περισσότεροι ότι δεν φτάνει να καλύψει τις έκτακτες εορταστικές ανάγκες.
Υπάρχει όμως μία κατηγορία ανθρώπων που βλέπουν με τρόμο να πλησιάζουν αυτές οι ημέρες. Είναι οι μοναχικοί άνθρωποι, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που ελάχιστοι από εμάς τους σκεφθήκαμε, γιατί όλοι πιστεύουμε ότι κάποιοι άλλοι θα τους σκεφθούν. Μόλις μπει ο Δεκέμβριος καρφώνουν τα μάτια στο ημερολόγιο ευχόμενοι να κολλήσουν οι ημέρες και οι αριθμοί, να μην φτάσει η 25η Δεκεμβρίου.
Μία φορά θυμάμαι σε ένα έρανο του Ερυθρού Σταυρού, χτυπήσαμε την πόρτα διαμερίσματος σε μια πολυκατοικία, η κυρία που μας άνοιξε μας έβαλε μέσα, μας κέρασε και μας παρακάλεσε να καθίσουμε λιγάκι να μας μιλήσει γιατί είχε να μιλήσει με άνθρωπο και να ακούσει φωνή τουλάχιστον 3 ημέρες. Η εικόνα αυτή έχει χαραχθεί στο μυαλό μου και πάντα μου έρχεται πολύ έντονη αυτές τις άγιες τούτες ημέρες.
Οι περισσότεροι από αυτούς περιμένουνε μήπως και κανένας μακρινός ανιψιός τους θυμηθεί και τους καλέσει στο σπίτι για το Χριστουγεννιάτικο ή το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Τυλιγμένοι με την μάλλινη καρό ρόμπα και τους «μπαμπάδες» στα πόδια, κατσούφηδες, γκρινιάζουν συνέχεια και τα βάζουν με όλους και με όλα. Την ακρίβεια, το πετρέλαιο, την πολιτική, την αντιπολίτευση και συνήθως αποκαλούνε παλιόγερους τους συνομήλικους τους.
Ένας θείος πρώην στρατηγός, καθόταν στην πολυθρόνα και αντί για ρόμπα φορούσε την στρατιωτική του χλαίνη, απομεινάρι από τον πόλεμο του 1940. Ένας άλλος θείος όποτε ερχόταν για τραπέζι, τα έβαζε με τους παλιοκουμμουνιστές που θέλουνε να καταστρέψανε τον κόσμο -χουντικός ο θείος- και συνέχεια τσακωνόταν με όποιον είχε αντίθετη γνώμη.
Το κάλεσμα λοιπόν γίνεται επιλεκτικά, διότι αν ο θείος ή η θεία, λόγω ηλικίας και λόγω χαρακτήρα, ανήκουν στην κατηγορία «κακότροπος» ή «στριμμένος», τότε ξέχασε το κάλεσμα, θα χαλάσουν τη διάθεση και φυσικά οι υπόλοιποι καλεσμένοι δεν είναι υποχρεωμένοι να τους ανεχθούν. Άσε θα τους καλέσουν μια άλλη φορά, να είναι μόνοι τους.
Θα μου πείτε που είναι τα παιδιά αυτών των ανθρώπων; Είναι δυνατόν τα παιδιά να μην τους έχουν κοντά τους; Κάποιοι ίσως δεν έχουν παιδιά, άλλων τα παιδιά ζουν και έχουν κάνει οικογένεια σε άλλη χώρα μακρινή, οπότε δεν είναι και εύκολο να είναι πάντα κοντά στους γονείς, άσε πού υπάρχουν και οι γονείς από το άλλο μέρος, οπότε έχουν και αυτοί το γιορτινό μερίδιό τους.
Πόσες φορές όμως το ζευγάρι δεν θα επιθύμησε να μείνει στο σπίτι του, στέλνοντας μια καλή δικαιολογία στους γονείς από τα 2 μέρη ότι έχουν υποχρεώσεις και δεν θα φύγουν από το σπίτι τους; Όσοι είναι δε εντελώς μόνοι, έχοντας χάσει τον/την σύντροφο τους, γι’ αυτούς είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Είχα μία θεία που είχε χάσει τον άντρα της, χωρίς παιδιά. Κανείς από τα ανίψια δεν την καλούσε στο σπίτι, γιατί όσες φορές το είχαμε τολμήσει συνέχεια μας μίλαγε για την καλή καρδιά και τα προτερήματα του μακαρίτη, τον οποίον σημειωτέον εν ζωή ούτε τον υπολόγιζε, τον είχε του κλότσου και του μπάτσου. Τον αγάπησε, όμως, μόλις πέθανε και θεώρησε υποχρέωση της για να σβήσει τις τύψεις της να τον αναφέρει συνέχεια. Οπότε καταλαβαίνετε την διάθεση των συνδαιτυμόνων και ακόμα χειρότερα αν ήτανε Χριστουγεννιάτικο ή Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι.
Πήγατε καμιά φορά στα συσσίτια του Δήμου τέτοιες ημέρες; Μπροστά στα μάτια μας περνάει με ένα πιάτο στο χέρι, όλη η μοναξιά και η ένδεια κάποιων ανθρώπων. Μερικούς από αυτούς τους προσπερνάμε στο δρόμο -γιατί είναι ευπρεπώς ντυμένοι και καθαροί- αλλά δεν φαντασθήκαμε ποτέ ότι τρέφονται στα κοινά συσσίτια!
Ίσως σας στεναχώρησα σήμερα με αυτά που γράφω , αλλά είναι και η άλλη πλευρά των γιορτινών, λαμπερών και κεφάτων ημερών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς! Θυμάμαι μια γελοιογραφία του Αρχέλαου, αν δεν κάνω λάθος, από ένα παλιό περιοδικό τον «ΘΗΣΑΥΡΟ»: Ένας καλοντυμένος και ευτραφής κύριος γύρναγε στο σπίτι του φορτωμένος τσάντες και διχτάκια, γεμάτα τρόφιμα και δώρα (τότε δεν κυκλοφορούσαν νάιλον σακούλες). Σταματάει μπροστά σε έναν ζητιάνο ρακένδυτο, με απλωμένο χέρι για ελεημοσύνη, και του λέει: «Καλέ μου άνθρωπε δεν μπορώ να σου δώσω κάτι, βλέπεις έχω τα χέρια μου φορτωμένα και δεν μπορώ να τα βάλω στην τσέπη να βρω λεφτά»!
Καλή Πρωτοχρονιά σας εύχομαι και ευτυχισμένο το 2008.
.
Υπάρχει όμως μία κατηγορία ανθρώπων που βλέπουν με τρόμο να πλησιάζουν αυτές οι ημέρες. Είναι οι μοναχικοί άνθρωποι, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που ελάχιστοι από εμάς τους σκεφθήκαμε, γιατί όλοι πιστεύουμε ότι κάποιοι άλλοι θα τους σκεφθούν. Μόλις μπει ο Δεκέμβριος καρφώνουν τα μάτια στο ημερολόγιο ευχόμενοι να κολλήσουν οι ημέρες και οι αριθμοί, να μην φτάσει η 25η Δεκεμβρίου.
Μία φορά θυμάμαι σε ένα έρανο του Ερυθρού Σταυρού, χτυπήσαμε την πόρτα διαμερίσματος σε μια πολυκατοικία, η κυρία που μας άνοιξε μας έβαλε μέσα, μας κέρασε και μας παρακάλεσε να καθίσουμε λιγάκι να μας μιλήσει γιατί είχε να μιλήσει με άνθρωπο και να ακούσει φωνή τουλάχιστον 3 ημέρες. Η εικόνα αυτή έχει χαραχθεί στο μυαλό μου και πάντα μου έρχεται πολύ έντονη αυτές τις άγιες τούτες ημέρες.
Οι περισσότεροι από αυτούς περιμένουνε μήπως και κανένας μακρινός ανιψιός τους θυμηθεί και τους καλέσει στο σπίτι για το Χριστουγεννιάτικο ή το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Τυλιγμένοι με την μάλλινη καρό ρόμπα και τους «μπαμπάδες» στα πόδια, κατσούφηδες, γκρινιάζουν συνέχεια και τα βάζουν με όλους και με όλα. Την ακρίβεια, το πετρέλαιο, την πολιτική, την αντιπολίτευση και συνήθως αποκαλούνε παλιόγερους τους συνομήλικους τους.Ένας θείος πρώην στρατηγός, καθόταν στην πολυθρόνα και αντί για ρόμπα φορούσε την στρατιωτική του χλαίνη, απομεινάρι από τον πόλεμο του 1940. Ένας άλλος θείος όποτε ερχόταν για τραπέζι, τα έβαζε με τους παλιοκουμμουνιστές που θέλουνε να καταστρέψανε τον κόσμο -χουντικός ο θείος- και συνέχεια τσακωνόταν με όποιον είχε αντίθετη γνώμη.
Το κάλεσμα λοιπόν γίνεται επιλεκτικά, διότι αν ο θείος ή η θεία, λόγω ηλικίας και λόγω χαρακτήρα, ανήκουν στην κατηγορία «κακότροπος» ή «στριμμένος», τότε ξέχασε το κάλεσμα, θα χαλάσουν τη διάθεση και φυσικά οι υπόλοιποι καλεσμένοι δεν είναι υποχρεωμένοι να τους ανεχθούν. Άσε θα τους καλέσουν μια άλλη φορά, να είναι μόνοι τους.
Θα μου πείτε που είναι τα παιδιά αυτών των ανθρώπων; Είναι δυνατόν τα παιδιά να μην τους έχουν κοντά τους; Κάποιοι ίσως δεν έχουν παιδιά, άλλων τα παιδιά ζουν και έχουν κάνει οικογένεια σε άλλη χώρα μακρινή, οπότε δεν είναι και εύκολο να είναι πάντα κοντά στους γονείς, άσε πού υπάρχουν και οι γονείς από το άλλο μέρος, οπότε έχουν και αυτοί το γιορτινό μερίδιό τους.
Πόσες φορές όμως το ζευγάρι δεν θα επιθύμησε να μείνει στο σπίτι του, στέλνοντας μια καλή δικαιολογία στους γονείς από τα 2 μέρη ότι έχουν υποχρεώσεις και δεν θα φύγουν από το σπίτι τους; Όσοι είναι δε εντελώς μόνοι, έχοντας χάσει τον/την σύντροφο τους, γι’ αυτούς είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Είχα μία θεία που είχε χάσει τον άντρα της, χωρίς παιδιά. Κανείς από τα ανίψια δεν την καλούσε στο σπίτι, γιατί όσες φορές το είχαμε τολμήσει συνέχεια μας μίλαγε για την καλή καρδιά και τα προτερήματα του μακαρίτη, τον οποίον σημειωτέον εν ζωή ούτε τον υπολόγιζε, τον είχε του κλότσου και του μπάτσου. Τον αγάπησε, όμως, μόλις πέθανε και θεώρησε υποχρέωση της για να σβήσει τις τύψεις της να τον αναφέρει συνέχεια. Οπότε καταλαβαίνετε την διάθεση των συνδαιτυμόνων και ακόμα χειρότερα αν ήτανε Χριστουγεννιάτικο ή Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι.
Πήγατε καμιά φορά στα συσσίτια του Δήμου τέτοιες ημέρες; Μπροστά στα μάτια μας περνάει με ένα πιάτο στο χέρι, όλη η μοναξιά και η ένδεια κάποιων ανθρώπων. Μερικούς από αυτούς τους προσπερνάμε στο δρόμο -γιατί είναι ευπρεπώς ντυμένοι και καθαροί- αλλά δεν φαντασθήκαμε ποτέ ότι τρέφονται στα κοινά συσσίτια!
Ίσως σας στεναχώρησα σήμερα με αυτά που γράφω , αλλά είναι και η άλλη πλευρά των γιορτινών, λαμπερών και κεφάτων ημερών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς! Θυμάμαι μια γελοιογραφία του Αρχέλαου, αν δεν κάνω λάθος, από ένα παλιό περιοδικό τον «ΘΗΣΑΥΡΟ»: Ένας καλοντυμένος και ευτραφής κύριος γύρναγε στο σπίτι του φορτωμένος τσάντες και διχτάκια, γεμάτα τρόφιμα και δώρα (τότε δεν κυκλοφορούσαν νάιλον σακούλες). Σταματάει μπροστά σε έναν ζητιάνο ρακένδυτο, με απλωμένο χέρι για ελεημοσύνη, και του λέει: «Καλέ μου άνθρωπε δεν μπορώ να σου δώσω κάτι, βλέπεις έχω τα χέρια μου φορτωμένα και δεν μπορώ να τα βάλω στην τσέπη να βρω λεφτά»!
Καλή Πρωτοχρονιά σας εύχομαι και ευτυχισμένο το 2008.
.
29 December 2007
Χουντοπρόξενοι II
...
Σήμερα μια επιστολή του χουντοπρόξενου Κολωνίας, με την οποία ανακοινώνεται η ίδρυση φιλοχουντικού συλλόγου φοιτητών στην πόλη:
ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΒΑΣΙΛΙΚΟΝ ΓΕΝΙΚΟΝ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟΝ ΕΝ ΚΟΛΩΝΙΑ Εν Κολωνία, τη 13η Σεπτεμβρίου 1972 Φ. 1375.1/2/ΑΣ 98
Προς: Βασιλικήν Πρεσβείαν Βόννης Κοιν.: Ακόλουθον Ενόπλων Δυνάμεων Βόννης
Θέμα: Ίδρυσις Συλλόγου Ελλήνων Φοιτητών και Επιστημόνων εν Κολωνία Σχετ.: Υμέτερον 4377/Μ36/28.7.1971
Αναφέρω υμίν, ότι κατόπιν μακρών προσπαθειών μεταξύ των φοιτητών και μακράς διαδικασίας ενώπιον του ενταύθα Πρωτοδικείου, ιδρύθη εν Κολωνία, υπό την άμεσον ημετέραν εποπτείαν, νέος φοιτητικός σύλλογος, υπό την επωνυμίαν "Σύλλογος Ελλήνων Φοιτητών και Επιστημόνων" με έδρα την Κολωνίαν, ο οποίος προσφάτως, κατόπιν σχετικής αποφάσεως του Πρωτοδικείου Κολωνίας, απέκτησεν επισήμως νομικήν προσωπικότητα (e.V.) Ο νέος Φοιτητικός Σύλλογος διοικείται υπό προσωρινού Διοικητικού Συμβουλίου, τελούντος εις άμεσον μεθ' ημών επαφήν, του οποίου η σύνθεσις έχει ως εξής: Κ. Τζ., πρόεδρος Κ. Κού., αντιπρόεδρος Α. Πα., γραμματεύς Χ. Τσε., ταμίας Α. Κο., μέλος (σημ.: όλα τα ονόματα περιέχονται στο έγγραφο)Ο Σύλλογος απέκτησεν ήδη γραφείον εις κεντρικόν σημείον της πόλης, πλησίον του Πανεπιστημίου και η διεύθυνσίς του είναι: Luxemburger Str. 47. Σκοπός του Συλλόγου είναι η ανάπτυξις, ευθύς από του προσεχούς ακαδημαϊκού έτους, δραστηριότητος, προς την κατεύθυνσιν αφ' ενός μεν επισκιάσεως του ήδη υπάρχοντος και μετά της αριστεράς Κοινότητος Κολωνίας συνεργαζόμενου φοιτητικού συλλόγου, ο οποίος δεν αριθμεί παρά 15-20 ενεργά μέλη, αφ' ετέρου δε η πλαισίωσις των νέων φοιτητών προς κατεύθυνσίν των προς υγιείς και εθνοπρεπείς δραστηριότητας, οι οιωνοί δε διαγράφονται ευνοϊκοί. Εφ' ω και παρακαλώ υμάς, όπως, ευαρεστούμενοι, μας αποστείλητε ποσόν εκ 5.000 γερμανικών Μάρκων μέχρι τέλους του έτους, προς κάλυψιν δαπανών ιδρύσεως και λειτουργίας του Συλλόγου, ήτοι πληρωμήν ενοικίων, ανακαίνισιν αιθουσών, επίπλωσιν, αγοράν βιβλίων δια βιβλιοθήκην και οργάνωσιν ορισμένων εκδηλώσεων κατά τη διάρκειαν του πανεπιστημιακού εξαμήνου.
(από το αρχείο του Tάκη Kωνσταντινόπουλου)
|
Ερμηνευτικές σημειώσεις:
- Βόννη: Η Βόννη ήταν πρωτεύουσα της τότε Δυτικής Γερμανίας, πριν ενοποιηθεί με την τέως Ανατολική (για τους νεότερους αυτό).
- Βασιλική Πρεσβεία, Βασιλικόν Γενικόν Προξενείον: Όλες οι δημόσιες υπηρεσίες είχαν τότε το πρόθεμα βασιλικός/ή/όν, μετά το δημοψήφισμα που έγινε επί χούντας το 1973 και καθαιρέθηκε ο βασιλικός «συνεταίρος», καταργήθηκε και ο χαρακτηρισμός.
Να επισημάνω εγώ ορισμένα ενδιαφέροντα σημεία σ' αυτό το έγγραφο:
- Ο συγκεκριμένος πρόξενος δεν προσφωνεί τον πρέσβη με Αυτού Εξοχότητα και τέτοια, όπως ο συνάδελφός του της Φραγκφούρτης. Ξέρει ότι η εξουσία βρίσκεται στο στρατιωτικό ακόλουθο και μόνο τυπικά απευθύνει το έγγραφο στην προϊσταμένη αρχή.
- Αναγράφει το χουντικό δημιούργημά του «Σύλλογο», τον αντιχουντικό απλούστερα «σύλλογο».
- Ο χουντοσύλλογος τελεί «εις άμεσον επαφήν μεθ' ημών», δηλαδή είναι εξάρτημα του χουντοπροξένου.
- «προς υγιείς και εθνοπρεπείς δραστηριότητας»: Υπονοεί τη φιλοχουντική προπαγάνδα και τη (νομιζόμενη) συκοφάντηση των δημοκρατικών φοιτητών και εργαζομένων, τους οποίους τότε χαρακτήριζαν συλλήβδην κομμουνιστές, παπανδρεϊκούς, μπριλακικούς και άλλα συναφή. Μάλιστα, ένας υπάλληλος χουντικών φρονημάτων του Προξενείου Φραγκφούρτης, όταν μεθούσε (που συνέβαινε συχνά) και συναντούσε αντιπάλους της χούντας, τους «έβριζε» δημοκράτες!
- Τελικά, έρχεται στο ψητό, να αποσταλούν 5.000 μάρκα! Δεν είναι σπουδαίο το ποσό -ως επιμελητής στο Πολυτεχνείο έπαιρνα τότε μηνιαίως 3.500 μάρκα-, συνήθως ξοδεύονταν για φιλοχουντική προπαγάνδα μερικές δεκάδες χιλιάδες μάρκα.
- Φίλοι που βρίσκονταν εκείνη την εποχή στην Κολωνία δεν θυμούνται, πάντως, να δημιουργήθηκε κάποια βιβλιοθήκη ή να οργανώθηκε οποιαδήποτε φιλοχουντική εκδήλωση. Ίσως να έγιναν κάποια πράγματα ιδιωτικά και σε μικρό κύκλο, αλλιώς θα έπεφτε τρικούβερτο ξύλο, αν έβγαινε πρόσκληση γενικής ισχύος. Το πιθανότερο είναι να φαγώθηκαν τα λεφτά σε «στενό κύκλο»...
.(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
28 December 2007
Δεκεμβριανά VIII
Οι φρουροί πιάστηκαν στον ύπνο
της Βούλας Π.
Ο πατέρας μου, Κρητικός και βενιζελικός, δούλευε σοφέρ για φορτηγά και λεωφορεία, όπου έβρισκε μεροκάματο. Δύο αδέλφια του, επίσης βενιζελικοί, είχαν προσληφθεί στη χωροφυλακή, στο πλαίσιο της εξ ημισείας κάλυψης των αναγκών μεταξύ βασιλοφρόνων και βενιζελικών.
Για τις γιορτές Χριστουγέννων-Πρωτοχρονιάς είχε κανονιστεί να έλθουν τα αδέλφια του πατέρα μου στο σπίτι μας, μια και δεν είχαν οι ίδιοι οικογένεια. Όταν λέμε σπίτι, εννοούμε δύο δωματιάκια, με μικρή κουζίνα και τουαλέτα δίπλα, η πολύτεκνη οικογένεια χωρούσε με το ζόρι.
Όταν κατέφτασαν οι δύο θείοι, μετά από τις χαιρετούρες και τις διηγήσεις για τα πολιτικά και πολεμικά γεγονότα, τσίμπησαν κάτι πρόχειρα και έπεσαν να κοιμηθούν κουρασμένοι - φυσικά στο δάπεδο, δεν υπήρχε ελεύθερο κρεβάτι γι’ αυτούς, ούτε και χώρος.
Κατά τις 3 το πρωί ακούγονται δυνατοί θόρυβοι και φωνές και, πριν προλάβουν να αντιληφθούν οι κοιμισμένοι τι συμβαίνει, τα δύο δωμάτια γέμισαν με χωροφύλακες και όπλα τούς σημάδευαν προληπτικά. Αμέσως μάζεψαν οι εισβολείς στο οικογενειακό άσυλο τα όπλα, 2 τουφέκια ακουμπισμένα στον τοίχο και τα 2 περίστροφα που ήταν κάτω από το μαξιλάρι των θείων μου - όλα υπηρεσιακός οπλισμός που δεν επιτρεπόταν να τον αποχωριστούν οι κάτοχοί τους, λόγω της «κατάστασης πολιορκίας» που επικρατούσε.
Οι ενήλικες μεταφέρθηκαν στο τμήμα χωροφυλακής της Νίκαιας, με τα εσώρουχα και τυλιγμένοι σε κουβέρτες και μαζί τους, ως αποδεικτικά στοιχεία της απειλής, τα όπλα που βρέθηκαν στο σπίτι. Ερχόμενοι οι θείοι, με πολιτικά εννοείται και τα τουφέκια τυλιγμένα σε εφημερίδες, έγιναν αντιληπτοί από τους ρουφιάνους της γειτονιάς, οι οποίοι ειδοποίησαν τη χωροφυλακή. Δεν γνώριζαν οι ίδιοι την ιδιότητα των αδελφών του πατέρα μου και υπέθεσαν ότι ήταν ένοπλοι αντάρτες που βρήκαν καταφύγιο.
Στο αστυνομικό τμήμα δόθηκαν οι απαραίτητες εξηγήσεις, έγινε έλεγχος στοιχείων και πληροφοριών και τις πρωινές ώρες, μέσα στο καταχείμωνο, επέστρεφαν σπίτι, μπροστά στα μάτια των αγουροξυπνημένων περιοίκων, τρεις άντρες και μια γυναίκα, τυλιγμένοι όλοι σε κουβέρτες…
27 December 2007
Πρόστιμο σε χειρουργό...
επειδή κάπνιζε εντός χειρουργείου
Ένας Ιταλός ουρολόγος χειρουργός καταδικάστηκε προ μερικών εβδομάδων σε 4.500 ευρώ πρόστιμο, επειδή κάπνισε ένα τσιγάρο την ώρα που βρισκόταν στην αίθουσα του χειρουργείου, σε νοσοκομείο της Πέσκια στην Τοσκάνη, μετέδωσε το ιταλικό πρακτορείο ANSA.
Τον περασμένο Ιανουάριο, ο εν λόγω γιατρός συνελήφθη από τους έκπληκτους αστυνομικούς - που έκαναν έλεγχο ρουτίνας στο νοσοκομείο - να καπνίζει αρειμανίως μέσα στο χειρουργείο και πλήρωσε ένα μικρό πρόστιμο 55 ευρώ γιατί παραβίασε την απόφαση απαγόρευσης καπνίσματος σε δημόσιους χώρους.
Ωστόσο, η υπόθεση κρίθηκε σοβαρή και οδηγήθηκε στα δικαστήρια, όπου ο ουρολόγος χειρουργός καταδικάστηκε στο πρόστιμο των 4.500 ευρώ, κυρίως γιατί αμαύρωσε την εικόνα της δημόσιας υγείας της χώρας.
.
Τον περασμένο Ιανουάριο, ο εν λόγω γιατρός συνελήφθη από τους έκπληκτους αστυνομικούς - που έκαναν έλεγχο ρουτίνας στο νοσοκομείο - να καπνίζει αρειμανίως μέσα στο χειρουργείο και πλήρωσε ένα μικρό πρόστιμο 55 ευρώ γιατί παραβίασε την απόφαση απαγόρευσης καπνίσματος σε δημόσιους χώρους.
Ωστόσο, η υπόθεση κρίθηκε σοβαρή και οδηγήθηκε στα δικαστήρια, όπου ο ουρολόγος χειρουργός καταδικάστηκε στο πρόστιμο των 4.500 ευρώ, κυρίως γιατί αμαύρωσε την εικόνα της δημόσιας υγείας της χώρας.
.
26 December 2007
Δεκεμβριανά VII
Άλλη μια μικρή ιστορία από τα Δεκεμβριανά
του Θύμιου Γ.
Η γυναίκα που μας έφερε το νέο, είχε γιο ο οποίος ανήκε, όπως μας είπε, στον ΕΛΑΣ. Ήταν σε έξαλλη κατάσταση, γιατί ανησυχούσε πολύ για την εξέλιξη που είχαν λάβει οι συγκρούσεις. Ο πατέρας μου έφυγε σαν τρελός να δει τι έγινε, παρότι τον τραβολογούσε η μάνα μου για να τον αποτρέψει, αφού η κατάσταση ήταν ακόμα πολύ επικίνδυνη.
Όταν επέστρεψε ο πατέρας μου ήταν ένα ανθρώπινο ράκος. «Κατίνα», είπε στη μάνα μου, «πάει καταστραφήκαμε. Τι θα κάνουμε τώρα;» Μας είπε ακόμη ότι για την καταστροφή του ξενοδοχείου υπήρχαν αντικρουόμενες απόψεις. Ο θυρωρός μας, ο Θύμιος, που τον είχε ο πατέρας μου από μικρό παιδί στη δούλεψή του, είπε ότι οι ΕΛΑΣίτες έκαψαν το ξενοδοχείο, γιατί πίσω από αυτό ήταν οι Άγγλοι και τους χτυπούσαν με όλμους, οι οποίοι κάνοντας μία τροχιά πάνω από το κτήριο, έπεφταν επάνω τους. Οι ΕΛΑΣίτες δεν μπορούσαν όμως να ανταποδώσουν τα πυρά, επειδή είχαν μόνο ευθύβολα όπλα.
Επειδή οι αντάρτες νόμιζαν ότι με την πυρπόληση θα καταρρεύσει το κτήριο, κατ’ αρχήν έβαλαν μόνο φωτιά, εξοικονομώντας τα εκρηκτικά. Κατόπιν όμως αναγκάστηκαν να προκαλέσουν έκρηξη για την ισοπέδωση του κτηρίου.
Σε κάθε περίπτωση, τότε δεν είχαν διευκρινισθεί οι ακριβείς συνθήκες της καταστροφής. Πολύ αργότερα συνέβη μία σατανική σύμπτωση, η οποία έριξε φως στην υπόθεση αυτή. Θα πρέπει να ήταν γύρω στο 1975. Ήμασταν σε μία ταβέρνα μεταξύ Αγίου Κωνσταντίνου και Καμένων Βούρλων. Δίπλα μας ήταν μία παρέα από μεσόκοπους. Δεν θυμάμαι ακριβώς, πώς ήρθε η κουβέντα και άκουσαν το επώνυμό μου. Μια κυρία της παρέας με ρώτησε, αν έχω σχέση με τον Ηλία Γ. Της είπα ότι, αν εννοούμε το ίδιο πρόσωπο, ήταν πατέρας μου. Είχε ξενοδοχείο στην Αθήνα, με ρωτάει με μεγαλύτερη έκπληξη, την Κασταλία;
Πραγματικά, η κατάσταση ήταν τρελή. Η κυρία αυτή, μαζί με την αδελφή της, μας διηγήθηκαν ότι ήταν οι τελευταίοι ένοικοι του ξενοδοχείου που αναγκάστηκαν από τους αντάρτες να το εγκαταλείψουν. Έτσι μόλις και μετά βίας πρόλαβαν να πάρουν ό,τι μπορούσαν και να γίνουν θεατές του ολοκαυτώματος. Δεν ξέρω από πού το παρακολούθησαν, αλλά μας είπαν ότι τουλάχιστον επί τρεις ημέρες καιγόταν το κτήριο και τέλος έγινε η ανατίναξη. Ήταν τόσο περιγραφικές που, εγώ τουλάχιστον, δεν αμφιβάλλω για την αυθεντικότητα της ιστορίας.
Φαίνεται, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω πότε, μέσα στον Δεκέμβριο του 1944 ή και πέραν αυτού, οι μάχες στο Κέντρο της Αθήνας, σταμάτησαν με την απώθηση των ανταρτών από τον τακτικό στρατό (ή την Αστυνομία, δεν ξέρω) και τους Άγγλους, οι οποίοι μυστηριωδώς για μας είχαν κι αυτοί αναμιχθεί. Έτσι μονάδες των ανταρτών αποσύρονταν με κατεύθυνση το Περιστέρι και κάποιοι στρατοπέδευσαν στον Κολωνό.
Ένα πρωινό, μια από αυτές τις μονάδες επίταξε το σπίτι μας. Θυμάμαι, οι περισσότεροι ήταν νεαρά παιδιά με δίκοχα στο κεφάλι, με τα διακριτικά ΔΣ (=Δημοκρατικός Στρατός) αλληλο-αποκαλούνταν συναγωνιστές και συναγωνίστριες (γιατί ήταν και μερικές γυναίκες, νομίζω νοσοκόμες). Είχαν καθίσει στο σαλόνι μας κατάχαμα και είχαν λύσει ένα «μακρύ όπλο», όπως θυμάται και η αδελφή μου, την οποία ρώτησα. Τώρα ξέρω ότι ήταν οπλοπολυβόλο, το οποίο καθάριζαν. Αυτές τις ημέρες έμενε μαζί μας και η άλλη νεότερη αδελφή της μητέρας μου, την οποία επίσης αποκαλούσαν συναγωνίστρια.
Θυμάμαι ένας από αυτούς με ρώτησε πώς λέγομαι και μου έδωσε μια ψημένη πατάτα που είχε ψήσει στην σόμπα μας, η οποία ήταν αναμμένη στο χώλ. Στη θεία μου, η οποία παρακολουθούσε τη σκηνή είπε: Συναγωνίστρια γιατί δεν έρχεσαι και συ μαζί μας. Του απήντησε ότι είχε έρθει από το χωριό για λίγες ημέρες στην Αθήνα. Μετά αυτός συνέχισε και είπε: Τώρα υποχωρούμε αλλά θα ξανάρθουμε και η νίκη θα είναι δική μας. Αυτό είχε συζητηθεί πολλές φορές αργότερα στο σπίτι και ότι τότε η θεία μου είχε έρθει σε δύσκολη θέση με την ερώτηση που της έκανε ο άγνωστος «συναγωνιστής».
Την άλλη μέρα έφυγαν οι αντάρτες. Την επομένη μας ειδοποίησε η Αστυνομία να μπούμε σε οποιοδήποτε καταφύγιο ή υπόγειο, γιατί θα γίνονταν μάχες στη γειτονιά μας. Απέναντι από το σπίτι μας υπήρχε η «Ταβέρνα του Βελισσάρη», ένα μεγάλο υπόγειο με μεγάλο βαρελοστάσιο, με χονδρά μαδέρια και με μικρά και μεγάλα κρασοβάρελα. Αποφασίστηκε να προφυλαχθεί εκεί όλη η γειτονιά, δηλαδή καμιά εκατοστή άτομα.
Την επομένη της εγκαταστάσεώς μας στο υπόγειο, έγινε απ’ έξω αληθινή μάχη. Οι οβίδες και οι όλμοι σφύριζαν συνεχώς και στην πρόσκρουσή τους έκαναν δαιμονισμένο πάταγο. Υπήρχε και ο Γιάννης ο Βελισσάρης, γιος του ταβερνιάρη, ο οποίος είχε γυρίσει από το ναυτικό και ήξερε να διακρίνει, όπως έλεγε, τις οβίδες από τους όλμους από το σφύριγμα. Ένας από τους όλμους βρήκε και κατέστρεψε το πλυσταριό που ήταν επάνω στην ταράτσα του σπιτιού της μετέπειτα γνωστής τραγουδίστριας Γιοβάνας, η οποία έμενε στη γειτονιά μας τότε και ονομαζόταν Ιωάννα.
Δεν πέρασαν πολλές ώρες και ακούστηκαν να γρυλίζουν οι ερπύστριες από τα τάνκς που κατέβαιναν την οδό Βουθρωτού, κάθετο δρόμο στην Πέτρας. Ήταν, όπως ακούσαμε, οι Άγγλοι, οι οποίοι ακολουθούσαν τους ΕΛΑΣίτες καταδιώκοντάς τους. Σήμερα, όταν περνάω από εκεί, δεν μπορώ να φανταστώ πώς χώρεσαν τα τανκς στη Βουθρωτού, η οποία τότε ήταν, όπως παραμένει και σήμερα, ένα στενό σοκάκι.
Έγιναν και αεροπορικές επιθέσεις των Άγγλων με μυδραλιοβόλα. Για καιρό μαζεύαμε κάλυκες και κενές δεσμίδες στο λόφο του Κολωνού για να συμπληρώσουμε τα ανύπαρκτα παιχνίδια μας.
24 December 2007
Έκθεση αρχαίων στο αεροδρόμιο
Αν βρεθείτε στο αεροδρόμιο Ελευθ. Βενιζέλος και έχετε αρκετό χρόνο στη διάθεσή σας, μπορείτε να επισκεφτείτε την έκθεση αρχαίων αντικειμένων που βρέθηκαν κατά τις ανασκαφές στην ευρύτερη περιοχή και εκτίθενται τώρα στο πατάρι, πάνω από τις θυρίδες ελέγχου των εισιτηρίων. Οι φωτογραφίες είναι του Θόδωρου Κουσουρή.
(click)
23 December 2007
Μάξιμος Βαρβάρης
Διαχρονική οπισθοδρομικότητα
Ανήμερα της Αγίας Βαρβάρας ο πατέρας Μάξιμος Βαρβάρης μου χάλασε το μεσημέρι με τον αντίχριστό του, γιατί δικός του είναι, δεν του τον παίρνει κανείς, άλλωστε δεν παίρνεται.
Ο αντίχριστός του. Τι ωραία φυσιογνωμία ο πατήρ, Ρασπουτινοφέρνει. Ένα ψαλιδάκι δεν έχει να σουλουπώσει λίγο την σκούπα -παύλα- γενειάδα του; Σκιάζομαι. Δεν θα σταθώ στα όσα τον κατηγορούν, ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον μπαλέτο και ’γω είμαι πολύ μεγάλος για μπαλέτο. Αυτά με τα μοναστήρια ας τα βρει η Δικαιοσύνη αν υπάρχει. Αλλά πόσο ν’ αντέξεις την εμμονή ενός ανθρώπου με τον αντίχριστο μόνο και μόνο για να πουλάει το βιβλίο του. Δηλαδή αν είχε γράψει ένα βιβλίο για τον Τζιμ Μόρισον θα έβγαινε να πει ότι το 2014 θα επιστρέψει ο Μόρισον και θα φύγουν οι υπόλοιποι Doors;
Ο άνθρωπος έχει ξεφύγει, έχει μάθει απ’ έξω την Αποκάλυψη του Ιωάννου και την βάφτισε δική του προφητεία. Μιλάει για τον αντίχριστο σα να πίνει καφέ κάθε μέρα μαζί του. Γκραν γκικόλ. Θα βγουν θηρία να μας φάνε, σκουλήκια να μας ρουφήξουν το αίμα, λιμός, καταποντισμός, χθες έτσι όπως μιλούσε πέρασε απ’ το μυαλό μου ότι κάπως έτσι θα είναι ο αντίχριστος. Σαν τον πατέρα Μάξιμο.
Δεν σας κρύβω αγόρασα το βιβλίο του. Για το αρχείο μου, ο εξαρχειωμένος. Να το διαβάσετε να πέσετε στο πάτωμα από τα γέλια. Η τόσο αυστηρή Εκκλησία, πώς του επιτρέπει να φορά ράσο; Θα μου πείτε, εδώ του επέτρεψε πριν μερικά χρόνια να δώσει παπαδόσκαρ σε καλλιτέχνες στο ναό «Αστέρια» της Γλυφάδας. Να το ξεχάσω; Ετρεχε με το μαύρο το ριχτό να δίνει πλακέτες στα λαμέ και τις καούκες. Εργο Θεού! Φανερώθηκε ο Θεός και του είπε «βράβευσε τον Βενετσάνο». Στην τύχη αναφέρω τον συμπαθή κονφερασιέ. Μπορεί και να τον βράβευσε. Αύριο μπορεί να δώσε και βραβεία αντίχριστου. Αρκεί να τα καλύψει με την κάμερα η Δρούζα.
(ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΥΡΙΟΧΟΣ, Αδέσμευτος Τύπος)
22 December 2007
Τα σύνορα της Ευρώπης
Ο συμβολισμός της μπάρας
Η τελευταία σημαντική προσπάθεια βίαιης ανατροπής συνόρων και κατάκτησης εδαφών στην Ευρώπη άρχισε την 1η Σεπτεμβρίου 1938, όταν ο Χίτλερ ανακοίνωσε ότι «Πολωνοί επιτέθηκαν σε γερμανικό έδαφος και, από τις 5.45 το πρωί, απαντάμε στα πυρά». Εκείνη περίπου τη στιγμή Γερμανοί στρατιώτες αφαιρούσαν τη διαχωριστική μπάρα στα γερμανο-πολωνικά σύνορα και εισέβαλαν στη γειτονική χώρα. Η ιστορική φωτογραφία με την αφαίρεση της μπάρας σηματοδοτεί την έναρξη του β' παγκόσμιου πολέμου, ο οποίος κράτησε περίπου 6,5 χρόνια και κόστισε πάνω από 50 εκατομμύρια νεκρούς και πολλαπλάσιο αριθμό σωματικά και ψυχικά τραυματιών.
Εκείνη η προσπάθεια βίαιης ενοποίησης της Ευρώπης με την κατάληψη εδαφών απέτυχε, οι σημερινές προσπάθειες ενοποίησης της Ευρώπης είναι ειρηνικές και στηρίζονται στη θέληση των ανθρώπων - έστω των πολιτικών εκπροσώπων τους. Στην ακόλουθη φωτογραφία πολιτικοί από τη Γερμανία και την Πολωνία πριονίζουν τη μπάρα των συνόρων για να αρχίσει η ελεύθερη διακίνηση των πολιτών, ίσως στην ίδια θέση που άρχισε τότε η ελεύθερη διακίνηση γερμανικών στρατευμάτων.
Μια καλή ευκαιρία, λοιπόν, για γιορτές και πυροτεχνήματα πάνω από τον ποταμό Oder που αποτελεί μεταπολεμικό φυσικό σύνορο μεταξύ Γερμανίας και Πολωνίας και χωρίζει την πόλη Φραγκφούρτη του Όντερ (όχι τη γνωστότερη Φραγκφούρτη του Μάιν) από τα παλιά ανατολικά προάστιά της, τα οποία πριν από τον β' παγκόσμιο πόλεμο ανήκαν επίσης στη Γερμανία. Τώρα ενοποιήθηκε πάλι η πόλη δια της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Και, την ίδια στιγμή, η νεολαία στα πολωνο-σλοβάκικα σύνορα δεν έχασε την ευκαιρία να αποδείξει την πρακτική αξία μιας διευρωπαϊκής ενοποίησης...
Παρεμβάσεις Δημιουργιστών
Διαχρονική οπισθοδρομικότητα
Η Christine Comer, εδώ και 9 χρόνια διευθύντρια στη Σχολική Υπηρεσία του Texas/ΗΠΑ, υπεύθυνη για τα μαθήματα φυσικών επιστημών, απομακρύνθηκε από τη θέση της, επειδή προώθησε σε γνωστούς της παραλήπτες ένα ηλεκτρονικό μήνυμα, με το οποίο καλούνταν ενδιαφερόμενοι να παρακολουθήσουν διάλεξη της Barbara Forrest, καθηγήτριας φιλοσοφίας στο Southeastern Louisiana University. Η κ. Forrest στηρίζει τη διδασκαλία της Δαρβινικής Εξέλιξης και θα παρουσίαζε στην ομιλία της την επιστημονική πρόοδο επ’ αυτού του θέματος.
Η κ. Comer έπεσε θύμα κάποιου χαφιέ, ο οποίος ήταν ένας από τους πολλούς αποδέκτες του συγκεκριμένου ηλεκτρονικού μηνύματος. Αυτός ξεσήκωσε τις αρχές του Texas (άλλο που δεν θέλανε), με το επιχείρημα ότι μια διευθύντρια σε τόσο υψηλή θέση πρέπει να τηρεί στάση ουδετερότητας και όχι να διαδίδει προσκλήσεις για διαλέξεις πάνω σε αμφιλεγόμενα ζητήματα.
Προφανώς, η κ. Comer εκρίθη ακατάλληλη επειδή δεν διαθέτει το απαιτούμενο για τους αναβαπτισμένους χριστιανούς του Texas δημιουργιστικό φρόνημα - κατά το «εθνικό φρόνημα» που λέγανε κάποτε εδώ. Η ίδια βρισκόταν από καιρού στο στόχαστρο των δημιουργιστών, γιατί στη δίκη για το θέμα της διδασκαλίας ή μη του δημιουργισμού στο μάθημα της Βιολογίας, είχε καταθέσει στο δικαστήριο ότι «ο δημιουργισμός αποτελεί αποκλειστικά θεολογική θεώρηση και δεν έχει θέση σε μάθημα με επιστημονικό περιεχόμενο».
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κίνδυνος να απομακρυνθεί κάποιος ανάλογου βαθμού και όμοιας αρμοδιότητας από το Υπουργείο Παιδείας, αφενός επειδή όλοι εκεί είναι θεόπληκτοι, ακόμα και μερικοί που διασώθηκαν από τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ και δηλώνουν σοσιαλιστές, αφετέρου επειδή στα ελληνικά σχολεία δεν διδάσκεται η Δαρβινική Εξέλιξη - λόγω «έλλειψης χρόνου». Τη βάλανε στο τέλος του βιβλίου (υπουργός Π. Ευθυμίου και πρόεδρος ΠΙ καθηγητής Στ. Αλαχιώτης) κι έτσι είναι πάντα εκτός ύλης. Σιγά μην την διαβάσουν οι μαθητές με δική τους πρωτοβουλία, εδώ τα υποχρεωτικά δεν διαβάζουν!
Οι Έλληνες μαθητές διδάσκονται μόνο από τους θεολόγους ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε πριν από 6-7 χιλιάδες χρόνια και όλα αυτά που ακούτε, παιδιά μου, ότι κάποια έμψυχα και άψυχα στη Γη και στο σύμπαν έχουν μεγαλύτερη ηλικία, δηλαδή κάτι εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια χρόνια, είναι ψέματα των επιστημόνων.
.
Η κ. Comer έπεσε θύμα κάποιου χαφιέ, ο οποίος ήταν ένας από τους πολλούς αποδέκτες του συγκεκριμένου ηλεκτρονικού μηνύματος. Αυτός ξεσήκωσε τις αρχές του Texas (άλλο που δεν θέλανε), με το επιχείρημα ότι μια διευθύντρια σε τόσο υψηλή θέση πρέπει να τηρεί στάση ουδετερότητας και όχι να διαδίδει προσκλήσεις για διαλέξεις πάνω σε αμφιλεγόμενα ζητήματα. Προφανώς, η κ. Comer εκρίθη ακατάλληλη επειδή δεν διαθέτει το απαιτούμενο για τους αναβαπτισμένους χριστιανούς του Texas δημιουργιστικό φρόνημα - κατά το «εθνικό φρόνημα» που λέγανε κάποτε εδώ. Η ίδια βρισκόταν από καιρού στο στόχαστρο των δημιουργιστών, γιατί στη δίκη για το θέμα της διδασκαλίας ή μη του δημιουργισμού στο μάθημα της Βιολογίας, είχε καταθέσει στο δικαστήριο ότι «ο δημιουργισμός αποτελεί αποκλειστικά θεολογική θεώρηση και δεν έχει θέση σε μάθημα με επιστημονικό περιεχόμενο».
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κίνδυνος να απομακρυνθεί κάποιος ανάλογου βαθμού και όμοιας αρμοδιότητας από το Υπουργείο Παιδείας, αφενός επειδή όλοι εκεί είναι θεόπληκτοι, ακόμα και μερικοί που διασώθηκαν από τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ και δηλώνουν σοσιαλιστές, αφετέρου επειδή στα ελληνικά σχολεία δεν διδάσκεται η Δαρβινική Εξέλιξη - λόγω «έλλειψης χρόνου». Τη βάλανε στο τέλος του βιβλίου (υπουργός Π. Ευθυμίου και πρόεδρος ΠΙ καθηγητής Στ. Αλαχιώτης) κι έτσι είναι πάντα εκτός ύλης. Σιγά μην την διαβάσουν οι μαθητές με δική τους πρωτοβουλία, εδώ τα υποχρεωτικά δεν διαβάζουν!
Οι Έλληνες μαθητές διδάσκονται μόνο από τους θεολόγους ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε πριν από 6-7 χιλιάδες χρόνια και όλα αυτά που ακούτε, παιδιά μου, ότι κάποια έμψυχα και άψυχα στη Γη και στο σύμπαν έχουν μεγαλύτερη ηλικία, δηλαδή κάτι εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια χρόνια, είναι ψέματα των επιστημόνων.
.
21 December 2007
Νευράκια???
Ώριμος για διακοπές...
Αφού δεν μπορεί να εκτυπώσει ο άνθρωπος και αφού του μαύρισε η σκόνη το πουκάμισο, κοτσάρει την οθόνη στο φωτοτυπικό και βγάζει 2-3 αντίγραφα... Αν φτάσετε σ' αυτή τη φάση αυτοβοήθειας, είναι καλύτερο να ζητείσετε άδεια μετ' αποδοχών, πριν έρθει ο καλός κύριος με τον ζουρλομανδία για να σας πάει βόλτα...
(*) Και να του πει κάποιος ότι, αφού τράβηξε την οθόνη από την πρίζα, ούτε εικόνα υπάρχει πια και γι' αυτό δεν πρόκειται να βγει ούτε φωτοτυπία...
.
(*) Και να του πει κάποιος ότι, αφού τράβηξε την οθόνη από την πρίζα, ούτε εικόνα υπάρχει πια και γι' αυτό δεν πρόκειται να βγει ούτε φωτοτυπία...
.
Σχεδόν κανένας δεν εργάζεται μέχρι τα 65
Συνταξιοδότηση στη Γερμανία
Υποτίθεται ότι η «σύνταξη στα 65» αποτελεί κανόνα στη Γερμανία, για τους νεότερους ασφαλισμένους μάλιστα στα 67, όμως ελάχιστοι Γερμανοί φτάνουν να πάρουν τη σύνταξη σ' αυτή την ηλικία ως εργαζόμενοι.
Το γερμανικό Ινστιτούτο για την Αγορά και την Εργασία (IAB) στη Νυρεμβέργη ανακοίνωσε προ ημερών ότι μόνο το 5% των ανδρών και λιγότερο από το 3% των γυναικών στην ηλικία των 64 ετών ήταν στα τέλη του 2004 ακόμα εργαζόμενο. Ήδη από το 55ο έτος αρχίζει να μειώνεται το ποσοστό εργαζόμενων και από τα 6Ο και μετά πέφτει αυτό ραγδαία.
Οι νομοθετικές ρυθμίσεις προβλέπουν μεν μια μεγαλύτερη διάρκεια επαγγελματικού βίου, αλλά το μόνο μετρήσιμο αποτέλεσμα φαίνεται να είναι η αυξημένη ανεργία στις μεγάλες ηλικίες. Σύμφωνα με το ΙΑΒ, το έτος 2004 ήταν στη Δυτική Γερμανία οι άνδρες σε ηλικία 59 ετών κατά 12% άνεργοι, στην Ανατολική Γερμανία δε κατά 21%. Αυτοί οι άνεργοι δεν εμφανίζονται όμως στη στατιστική ανεργίας, γιατί παίρνουν μετά το 58ο έτος επίδομα ανεργίας κι έτσι δεν αναφέρονται στις καταστάσεις ανέργων.
Σύμφωνα με αυτές τις στατιστικές, καταλήγει η αύξηση των ορίων ηλικίας σε αύξηση των ηλικιωμένων ανέργων, οι οποίοι, παίρνοντας τα τελευταία χρόνια του επαγγελματικού τους βίου, μόνο επίδομα ανεργίας, δικαιούνται τελικά, όταν φτάσουν σε ηλικία συνταξιοδοτήσεως, χαμηλότερη σύνταξη, η οποία υπολογίζεται από το μισθό των τελευταίων ετών.
Το γερμανικό Ινστιτούτο για την Αγορά και την Εργασία (IAB) στη Νυρεμβέργη ανακοίνωσε προ ημερών ότι μόνο το 5% των ανδρών και λιγότερο από το 3% των γυναικών στην ηλικία των 64 ετών ήταν στα τέλη του 2004 ακόμα εργαζόμενο. Ήδη από το 55ο έτος αρχίζει να μειώνεται το ποσοστό εργαζόμενων και από τα 6Ο και μετά πέφτει αυτό ραγδαία.
Οι νομοθετικές ρυθμίσεις προβλέπουν μεν μια μεγαλύτερη διάρκεια επαγγελματικού βίου, αλλά το μόνο μετρήσιμο αποτέλεσμα φαίνεται να είναι η αυξημένη ανεργία στις μεγάλες ηλικίες. Σύμφωνα με το ΙΑΒ, το έτος 2004 ήταν στη Δυτική Γερμανία οι άνδρες σε ηλικία 59 ετών κατά 12% άνεργοι, στην Ανατολική Γερμανία δε κατά 21%. Αυτοί οι άνεργοι δεν εμφανίζονται όμως στη στατιστική ανεργίας, γιατί παίρνουν μετά το 58ο έτος επίδομα ανεργίας κι έτσι δεν αναφέρονται στις καταστάσεις ανέργων.
Σύμφωνα με αυτές τις στατιστικές, καταλήγει η αύξηση των ορίων ηλικίας σε αύξηση των ηλικιωμένων ανέργων, οι οποίοι, παίρνοντας τα τελευταία χρόνια του επαγγελματικού τους βίου, μόνο επίδομα ανεργίας, δικαιούνται τελικά, όταν φτάσουν σε ηλικία συνταξιοδοτήσεως, χαμηλότερη σύνταξη, η οποία υπολογίζεται από το μισθό των τελευταίων ετών.
20 December 2007
Δεκεμβριανά VI
Αναμνήσεις παιδιού πέντε ετών
του Ηλία Χατζηανδρέου
Μόλις ξέσπασε το κίνημα και άρχισαν οι εχθροπραξείες καταφύγαμε, θυμάμαι, στο σπίτι του στενού φίλου, συμφοιτητή και συναδέλφου του πατέρα μου, του δικηγόρου Μηνά Γαλέου, κάπου μεταξύ Αχαρνών και Κολιάτσου. Ο πατέρας μου, Ιωάννης Χατζηανδρέου, ήταν τότε βασιλόφρων. Ο Μηνάς Γαλέος κομμουνιστής. Ο πατέρας διέτρεχε βέβαιο κίνδυνο να συλληφθεί από την ΟΠΛΑ. Δεν θυμάμαι πόσες ώρες ή μέρες μείναμε στο σπίτι του Μηνά Γαλέου. Θυμάμαι όμως πολύ έντονα τις σφαίρες να σφυρίζουν, τους γδούπους των όλμων, τα μπλόκα και τους ελέγχους, τον φόβο και τον τρόμο των δικών μου και των άλλων ανθρώπων, με τους οποίους διασταυρωνόμαστε, συχνά τροχάδην, από το Κέντρο που μέναμε, μέχρι την πλατεία Κολιάτσου.
Όταν οι δικοί μου πληροφορήθηκαν ότι το σπίτι μας βρισκόταν μέσα στα όρια της «Σκομπίας», δηλαδή της ζώνης γύρω από την πλατεία Συντάγματος που ήταν υπό τον έλεγχο των βρετανικών δυνάμεων, έσπευσε η οικογένειά μου να επιστρέψει στο σπίτι μας, στην οδό Καρύτση. Δεν θυμάμαι πια τις συνθήκες αυτής της Οδύσσειας «μπρος-πίσω». Θυμάμαι πως στο σπίτι μας βρήκαμε μεγάλο πλήθος συγγενών και φίλων που, μαζί με άλλους συγγενείς και φίλους, βρήκαν άσυλο και καταφύγιο, όπως εμείς κατά την πρώτη φάση στους Γαλέους.
Θυμάμαι πως δεν είχα τότε τη δυνατότητα ούτε λίγο χώρο να παίξω σαν μικρό παιδί (και μοναχογυιός) μέσα στο πλήθος των προσφύγων. Βρήκα όμως ένα παιχνίδι, μοναδικό ως τώρα σαν βίωμα έντασης και κινδύνου: σιγά σιγά κι αθόρυβα έπιανα πόστο σε ένα παράθυρο του πρώτου πατώματος και παραμερίζοντας τις κουρτίνες παρακολουθούσα τι συνέβαινε στο στενό, στην οδό Καρύτση, άκουγα τις σφαίρες, άκουγα και καμιά φορά έβλεπα μηχανοκίνητο των Εγγλέζων, έβλεπα αστυνομικούς κι άλλους ένοπλους να πυροβολούν ή να καλύπτονται στις εισόδους των γειτονικών σπιτιών. Έτυχε μάλιστα να δώ έναν αστυνομικό να πληγώνεται από σφαίρα ... κι έβαλα από φόβο και ενθουσιασμό τις φωνές. Πολλά χέρια με έσυραν αυτοστιγμεί από το παράθυρο. Αυστηρή απαγόρευση αμέσως και αυστηρή παρακολούθηση από τους μεγάλους να μη ξαναπλησιάσω παράθυρο προς τον δρόμο ...
Θολή ανάμνηση τότε, που δυστυχώς σύντομα συγκεκριμενοποιήθηκε: ΕΛΑΣ και ΟΠΛΑ είχαν συλλάβει δύο θείους, ο ένας αξιωματικός Χωροφυλακής, απότακτος ως βενιζελικός, ο άλλος στρατοδίκης, τότε όχι βέβαια εν ενεργεία. Σε ανελέητες πορείες υπέστησαν τέτοια εξουθένωση που πέθαναν λίγο καιρό μετά την επιστροφή τους στην Αθήνα. Οι θείοι μου αυτοί και ο τραυματισμένος αστυνομικός στην οδό Καρύτση ενώθηκαν και έγιναν στη θύμισή μου μία εικόνα.
Αργότερα σαν πολιτικοποιημένος και πολιτικά συνειδητός άνθρωπος δεν έγινα κομμουνιστής ή αντικομμουνιστής. Πάλι καλά ...
Θυμάμαι πως δεν είχα τότε τη δυνατότητα ούτε λίγο χώρο να παίξω σαν μικρό παιδί (και μοναχογυιός) μέσα στο πλήθος των προσφύγων. Βρήκα όμως ένα παιχνίδι, μοναδικό ως τώρα σαν βίωμα έντασης και κινδύνου: σιγά σιγά κι αθόρυβα έπιανα πόστο σε ένα παράθυρο του πρώτου πατώματος και παραμερίζοντας τις κουρτίνες παρακολουθούσα τι συνέβαινε στο στενό, στην οδό Καρύτση, άκουγα τις σφαίρες, άκουγα και καμιά φορά έβλεπα μηχανοκίνητο των Εγγλέζων, έβλεπα αστυνομικούς κι άλλους ένοπλους να πυροβολούν ή να καλύπτονται στις εισόδους των γειτονικών σπιτιών. Έτυχε μάλιστα να δώ έναν αστυνομικό να πληγώνεται από σφαίρα ... κι έβαλα από φόβο και ενθουσιασμό τις φωνές. Πολλά χέρια με έσυραν αυτοστιγμεί από το παράθυρο. Αυστηρή απαγόρευση αμέσως και αυστηρή παρακολούθηση από τους μεγάλους να μη ξαναπλησιάσω παράθυρο προς τον δρόμο ...
Θολή ανάμνηση τότε, που δυστυχώς σύντομα συγκεκριμενοποιήθηκε: ΕΛΑΣ και ΟΠΛΑ είχαν συλλάβει δύο θείους, ο ένας αξιωματικός Χωροφυλακής, απότακτος ως βενιζελικός, ο άλλος στρατοδίκης, τότε όχι βέβαια εν ενεργεία. Σε ανελέητες πορείες υπέστησαν τέτοια εξουθένωση που πέθαναν λίγο καιρό μετά την επιστροφή τους στην Αθήνα. Οι θείοι μου αυτοί και ο τραυματισμένος αστυνομικός στην οδό Καρύτση ενώθηκαν και έγιναν στη θύμισή μου μία εικόνα.
Αργότερα σαν πολιτικοποιημένος και πολιτικά συνειδητός άνθρωπος δεν έγινα κομμουνιστής ή αντικομμουνιστής. Πάλι καλά ...
19 December 2007
Θέατρο επί Κολωνώ
ΝΥΧΤΕΣ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑΣ 20 Δεκεμβρίου H oμάδα Κοκου-Μουκλο Παρουσιάζει: «Το όνειρο του γέρο Ταρκάν» Μια παράσταση που μας επιτρέπει να κρυφοκοιτάξουμε στη ζωή και τις συνήθειες ενός σοφού ανθρώπου που έχει ξεχαστεί ανάμεσα στα παλιά του βιβλία…. «Το κάδρο» Μέσα στο κάδρο μια φιγούρα κολυμπάει στο σκοτάδι… «Tα 2 Φ» Ένας φακίρης και το φίδι του, που λικνίζεται σε ανατολικούς ρυθμούς, προσοχή όμως κάποτε οι ρόλοι αντιστρέφονται
Τεχνική, Μαριονέτες, Αντικείμενα Ώρα έναρξης:23.30, Είσοδος: 5 € Θέατρο Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 και Λένορμαν, Κολωνός Τηλ.210- 5138067 |
18 December 2007
Είναι εύκολο το ποδόσφαιρο;
...
Στις 27 Νοεμβρίου 2007 έγινε στην Κων/πολη ο ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ των ομάδων Φενέρμαχτσέ και Ίντερ Μιλάνου. Οι Ιταλοί ποδοσφαιριστές κατέβηκαν στο γήπεδο με άσπρες φανέλες, στην πρόσοψη των οποίων υπήρχε ένας μεγάλος κόκκινος σταυρός. Έτυχε να δω ένα μέρος αυτού του αγώνα στην τηλεόραση και μου έκανε εντύπωση η διακόσμηση της φανέλας. Σε άλλους ίσως δεν έκανε καμία εντύπωση ή έκανε πολύ μεγαλύτερη από ότι σε μένα.
Οι Ιταλοί θεατές αναγνώρισαν στη φανέλα τη σημαία του Μιλάνου, πρωτεύουσας της Λομβαρδίας. Ένας Δανός θα αναγνώριζε το αρνητικό φιλμ της δικής του δανέζικης σημαίας, κόκκινο με άσπρο σταυρό. Ένας Γερμανός μάλλον θα νόμιζε ότι παίζουν ποδόσφαιρο οι νοσηλευτές του Ερυθρού Σταυρού. Ο Τούρκος δικηγόρος Baris Kaska από τη Σμύρνη αναγνώρισε όμως στη φανέλα των ποδοσφαιριστών τη στολή των σταυροφόρων και υπέβαλε καταγγελία στη Fifa και στην Uefa.
Πρόκειται για «υπόμνηση των αιματηρών ημερών του παρελθόντος», δήλωσε ο δικηγόρος, ο οποίος αισθάνθηκε «απερίγραπτο πόνο στην ψυχή». Ο Κάσκα είναι βέβαιος, παρ' ότι ο σημαντικότερος επιθετικός της Inter είναι μουσουλμάνος από τη Βοσνία, ότι οι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές ήθελαν να προβάλουν μέσα στην Τουρκία την υπεροχή της θρησκείας τους, πράγμα που επηρέασε τους Τούρκους αντιπάλους στο γήπεδο και γι’ αυτό έχασαν τον αγώνα και την πρόκριση.
Η αλήθεια είναι ότι οι Ιταλοί είχαν ρωτήσει έγκαιρα στην Κων/πολη και στην Uefa, αν μπορούν στο ματς της 27ης Νοεμβρίου να φορέσουν τη φανέλα με τη «θρυλική σημαία του Μιλάνου» και είχαν πάρει καταφατική απάντηση.
Όταν εμφανίστηκαν όμως στο γήπεδο οι παίκτες με τις «σταυροφορικές» φανέλες τους, προέκυψε πρόβλημα στις εξέδρες και διάφορες τούρκικες εφημερίδες, αξιοποιώντας και τη βαριά ατμόσφαιρα λόγω της ήττας, ξεκίνησαν πόλεμο με τους Ιταλούς και την Uefa, ο οποίος πόλεμος πήρε πολιτικές διαστάσεις. Η τούρκικη εφημερίδα Radikal έγραψε: «Πώς επέτρεψε η Uefa αυτή την προκλητική ενδυμασία των Ιταλών;» Οι υπόλοιπες εφημερίδες της χώρας μπήκαν αναγκαστικά στο χορό, για να μην υστερήσουν σ' αυτό το σπουδαίο "εθνικό ζήτημα".
Η ιταλική δημοσιογραφική πλευρά ανταπέδωσε αρχικά με καζούρα, όπως η εφημερίδα Republica, η οποία αναρωτήθηκε: «Ενόχλησε περισσότερο η στολή των παικτών από τα τρία γκολάκια που έφαγε η Φενέρμπαχτσέ;» Εκεί παρενέβη με το ιππικό και η ακροδεξιά ιταλική Lega Nord και κάλεσε την Uefa: «
Να αποκλείσει τα τούρκικα σωματεία από όλους τους διεθνείς αγώνες, μέχρι να μάθουν οι Τούρκοι τους κανόνες της Δημοκρατίας». Και, ευκαιρίας δοθείσης, υπενθύμισε ο εκπρόσωπος της Lega ότι στην Τουρκία καταπιέζεται η ελευθερία του λόγου και οι άνθρωποι φυλακίζονται χωρίς αιτιολόγηση κλπ. Ένα 3-0 στο γήπεδο μετέτρεψε ξαφνικά τους Ιταλούς ακροδεξιούς σε προστάτες της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Εγώ αναρωτιέμαι: τι θα γίνει, αν κατέβουν οι παίκτες της Inter να παίξουν με αυτές τις φανέλες σε ελληνικό γήπεδο και ξεσηκωθούν οι αναγνωρισμένοι προστάτες του ελληνισμού και της εθνοπρέπειας (Ζουράρις, Άνθιμος, Καργάκος, Καραμπελιάς,…) για να διαμαρτυρηθούν, επειδή οι Ιταλοί, απόγονοι των μεσαιωνικών Λατίνων, φοράνε τα σταυροφορικά σύμβολα, με τα οποία κατέλαβαν και λεηλάτησαν το 1024 την Κων/πολη; Και καλά να νικήσουμε την Inter, θα έχουμε εκδικηθεί, ως υπερήφανοι διάδοχοι των Βυζαντινών, για την κατοχή της Πόλης επί περίπου 6Ο χρόνια. Αλλά άμα ρίξουν και σε μας καμιά τριάρα, τι λες τότε;
Κοίτα να δεις επιπλοκές και φαίνεται εύκολο παιχνίδι το ποδόσφαιρο…
.
Στις 27 Νοεμβρίου 2007 έγινε στην Κων/πολη ο ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ των ομάδων Φενέρμαχτσέ και Ίντερ Μιλάνου. Οι Ιταλοί ποδοσφαιριστές κατέβηκαν στο γήπεδο με άσπρες φανέλες, στην πρόσοψη των οποίων υπήρχε ένας μεγάλος κόκκινος σταυρός. Έτυχε να δω ένα μέρος αυτού του αγώνα στην τηλεόραση και μου έκανε εντύπωση η διακόσμηση της φανέλας. Σε άλλους ίσως δεν έκανε καμία εντύπωση ή έκανε πολύ μεγαλύτερη από ότι σε μένα.Οι Ιταλοί θεατές αναγνώρισαν στη φανέλα τη σημαία του Μιλάνου, πρωτεύουσας της Λομβαρδίας. Ένας Δανός θα αναγνώριζε το αρνητικό φιλμ της δικής του δανέζικης σημαίας, κόκκινο με άσπρο σταυρό. Ένας Γερμανός μάλλον θα νόμιζε ότι παίζουν ποδόσφαιρο οι νοσηλευτές του Ερυθρού Σταυρού. Ο Τούρκος δικηγόρος Baris Kaska από τη Σμύρνη αναγνώρισε όμως στη φανέλα των ποδοσφαιριστών τη στολή των σταυροφόρων και υπέβαλε καταγγελία στη Fifa και στην Uefa.
Πρόκειται για «υπόμνηση των αιματηρών ημερών του παρελθόντος», δήλωσε ο δικηγόρος, ο οποίος αισθάνθηκε «απερίγραπτο πόνο στην ψυχή». Ο Κάσκα είναι βέβαιος, παρ' ότι ο σημαντικότερος επιθετικός της Inter είναι μουσουλμάνος από τη Βοσνία, ότι οι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές ήθελαν να προβάλουν μέσα στην Τουρκία την υπεροχή της θρησκείας τους, πράγμα που επηρέασε τους Τούρκους αντιπάλους στο γήπεδο και γι’ αυτό έχασαν τον αγώνα και την πρόκριση.
Η αλήθεια είναι ότι οι Ιταλοί είχαν ρωτήσει έγκαιρα στην Κων/πολη και στην Uefa, αν μπορούν στο ματς της 27ης Νοεμβρίου να φορέσουν τη φανέλα με τη «θρυλική σημαία του Μιλάνου» και είχαν πάρει καταφατική απάντηση.
Όταν εμφανίστηκαν όμως στο γήπεδο οι παίκτες με τις «σταυροφορικές» φανέλες τους, προέκυψε πρόβλημα στις εξέδρες και διάφορες τούρκικες εφημερίδες, αξιοποιώντας και τη βαριά ατμόσφαιρα λόγω της ήττας, ξεκίνησαν πόλεμο με τους Ιταλούς και την Uefa, ο οποίος πόλεμος πήρε πολιτικές διαστάσεις. Η τούρκικη εφημερίδα Radikal έγραψε: «Πώς επέτρεψε η Uefa αυτή την προκλητική ενδυμασία των Ιταλών;» Οι υπόλοιπες εφημερίδες της χώρας μπήκαν αναγκαστικά στο χορό, για να μην υστερήσουν σ' αυτό το σπουδαίο "εθνικό ζήτημα".
Η ιταλική δημοσιογραφική πλευρά ανταπέδωσε αρχικά με καζούρα, όπως η εφημερίδα Republica, η οποία αναρωτήθηκε: «Ενόχλησε περισσότερο η στολή των παικτών από τα τρία γκολάκια που έφαγε η Φενέρμπαχτσέ;» Εκεί παρενέβη με το ιππικό και η ακροδεξιά ιταλική Lega Nord και κάλεσε την Uefa: «
Να αποκλείσει τα τούρκικα σωματεία από όλους τους διεθνείς αγώνες, μέχρι να μάθουν οι Τούρκοι τους κανόνες της Δημοκρατίας». Και, ευκαιρίας δοθείσης, υπενθύμισε ο εκπρόσωπος της Lega ότι στην Τουρκία καταπιέζεται η ελευθερία του λόγου και οι άνθρωποι φυλακίζονται χωρίς αιτιολόγηση κλπ. Ένα 3-0 στο γήπεδο μετέτρεψε ξαφνικά τους Ιταλούς ακροδεξιούς σε προστάτες της δημοκρατίας και της ελευθερίας.Εγώ αναρωτιέμαι: τι θα γίνει, αν κατέβουν οι παίκτες της Inter να παίξουν με αυτές τις φανέλες σε ελληνικό γήπεδο και ξεσηκωθούν οι αναγνωρισμένοι προστάτες του ελληνισμού και της εθνοπρέπειας (Ζουράρις, Άνθιμος, Καργάκος, Καραμπελιάς,…) για να διαμαρτυρηθούν, επειδή οι Ιταλοί, απόγονοι των μεσαιωνικών Λατίνων, φοράνε τα σταυροφορικά σύμβολα, με τα οποία κατέλαβαν και λεηλάτησαν το 1024 την Κων/πολη; Και καλά να νικήσουμε την Inter, θα έχουμε εκδικηθεί, ως υπερήφανοι διάδοχοι των Βυζαντινών, για την κατοχή της Πόλης επί περίπου 6Ο χρόνια. Αλλά άμα ρίξουν και σε μας καμιά τριάρα, τι λες τότε;
Κοίτα να δεις επιπλοκές και φαίνεται εύκολο παιχνίδι το ποδόσφαιρο…
.
Δεκεμβριανά V
Πορεία στην κόλαση...
του Θύμιου Γ.
Δεν υπάρχει μία μόνον ιστορία που μπορώ να διηγηθώ. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για εκείνη την ταραγμένη περίοδο του τόπου μας. Ήμουνα παιδί και αποτυπώθηκαν όλα σαν γεγονότα χωρίς τα φίλτρα ερμηνειών που μπορούν να προκύψουν στους μεγάλους από τις μετέπειτα προσωπικές τους τοποθετήσεις. Αυτή τη στιγμή μου έρχονται αυθόρμητα δύο από τις πολλές εμπειρίες εκείνης της εποχής.
Ήμουν περίπου επτά ετών στο τέλος του 1944. Η «Κατοχή» μόλις είχε τελειώσει και η Ελλάδα πάσχιζε να ανασυγκροτηθεί. Ο πατέρας μου διατηρούσε ένα ξενοδοχείο με το όνομα «Κασταλία» στην οδό Σατωβριάνδου 18 το οποίο στα χρόνια της Κατοχής είχε επιταχθεί από τους Γερμανούς. Εμείς διαμέναμε στην οδό Πέτρας στον Κολωνό, μία εντελώς λαϊκή συνοικία με πολύ φτωχούς ανθρώπους, όπου συνωστιζόταν πολλές φορές σε ένα μόνο δωμάτιο ολόκληρη οικογένεια και υπήρχαν περισσότερα καπηλειά από καταστήματα.
Το πώς άρχισαν τα «Δεκεμβριανά» δεν το γνωρίζω από άμεση εμπειρία. Θυμάμαι μόνο ότι ο κόσμος έλεγε, πως στην περιοχή της Ομόνοιας είχαν αρχίσει συλλαλητήρια και ταραχές. Θυμάμαι επίσης ότι ένοπλες ομάδες εμφανίστηκαν και στη γειτονιά μας και με χωνιά (τηλεβόες) καλούσαν τους νέους να συστρατευθούν στον ΕΛΑΣ. Τότε δεν ήξερα τι σημαίνει ΕΛΑΣ και αμφιβάλλω, αν υπήρχαν πολλοί που το ήξεραν. Κάποια άλλη ημέρα άκουσα από το χωνί (τα λόγια τα θυμάμαι λέξη προς λέξη σαν τωρινά):
Οι μεγάλοι είπαν ότι θα γίνει «πλιάτσικο». Κάποιοι από την παρέα μου είπαν να πάμε να «βουτήξουμε ότι βρούμε». Δεν κατάλαβα τότε από ποιον επρόκειτο να βουτήξουμε κάτι. Πάντως πήγα και εγώ μαζί, κρυφά από τη μάνα μου, η οποία ήταν ανασταλτικό στοιχείο σε τέτοιες περιπτώσεις. Θυμάμαι ότι τότε πήρα λάφυρο μία σβούρα που την λειτουργούσες πιέζοντας ρυθμικά ένα έμβολο στο επάνω μέρος της και αυτή στριφογύριζε κάνοντας ένα βόμβο.
Την άλλη ημέρα πάλι το χωνί ανακοίνωνε ότι θα ανατίναζε τη ΒΙΟ. Αυτή ήταν μία βιομηχανία ή βιοτεχνία στο Μεταξουργείο, χωρίς να μπορώ να πώ τι κατασκεύαζε (νομίζω μαχαιροπήρουνα). Δεν είχα πάει τότε μαζί σ’ αυτή την επιχείρηση, γιατί με περιόρισε η μάνα μου, η οποία είχε γίνει έξω φρενών για την σβούρα και έλεγε ότι ήταν κλοπή και ότι αυτά ήταν αλητείες.
Ήταν πλέον αρχές Δεκεμβρίου και στο σπίτι συζητούσαμε να πάμε για Χριστούγεννα στο χωριό, όπως σχεδόν κάθε χρόνο, όταν μάθαμε ότι φούντωσαν πραγματικές μάχες γύρω από την Ομόνοια, στις οποίες κατά ακατανόητο (για μας τότε) λόγο αναμειγνύονταν και οι Άγγλοι.
Ο πατέρας μου πήγαινε κάθε ημέρα στο ξενοδοχείο και γύριζε το βράδυ. Μια από τις επόμενες ημέρες πήρε περισσότερα ρούχα μαζί του και μας είπε ότι ίσως δεν θα επέστρεφε γρήγορα, γιατί φαίνεται ότι θα υπήρχαν ταραχές και έπρεπε να είναι κοντά στη δουλειά του. Ήδη είχαν γίνει συλλαλητήρια από αριστερές οργανώσεις και τα σύννεφα των ταραχών όσο πήγαιναν και πύκνωναν.
Η επικοινωνία με τον πατέρα μου δεν ήταν δυνατή, γιατί εκείνη την εποχή, τουλάχιστον στη συνοικία μας, το τηλέφωνο ήταν άγνωστο. Έτσι για κάποιες μέρες είχαμε χάσει την επαφή και η μητέρα μου εν όψει και των γεγονότων, είχε τρομερά ανησυχήσει.
Δεν θυμάμαι πόσες ημέρες μείναμε στην αγωνία. Κάποια μέρα μας έστειλε επιτέλους ο πατέρας μήνυμα ότι είναι καλά και ότι θα έπρεπε να πάμε αμέσως και εμείς εκεί. Πράγματι αποφάσισε η μητέρα μου να φύγουμε για το ξενοδοχείο της Σατωβριάνδου και παίρνοντας τα χρειώδη μαζί της, εμένα, την κατά τρία χρόνια μικρότερη αδελφή μου και τη θεία μου, η οποία εκείνο τον καιρό έμενε μαζί μας, ξεκινήσαμε (ίσως ήταν και ο θείος μου μαζί, ο οποίος είχε γυρίσει από τη Μέση Ανατολή, όπου είχε υπηρετήσει στο πολεμικό ναυτικό, όμως γι’ αυτό δεν είμαι βέβαιος).
Από την οδό Πέτρας ανεβήκαμε την Κωνσταντινουπόλεως και μετά από ένα τέταρτο βρεθήκαμε στη γέφυρα που περνούσε πάνω από τις σιδηροτροχιές του σιδηροδρομικού σταθμού ΣΕΚ και ένωνε τον Κολωνό με την υπόλοιπη Αθήνα. Ήδη από αυτό το σημείο ακούγονταν στο βάθος πυκνοί πυροβολισμοί, ριπές αυτομάτων όπλων αλλά και σποραδικές εκρήξεις. Περιέργως δεν δώσαμε σημασία και ανεβήκαμε τη γέφυρα φθάνοντας σε μία αλάνα που υπήρχε εκείνη την εποχή στο επάνω μέρος του σταθμού.
Εκεί πλέον οι πυροβολισμοί ακούγονταν καθαρότερα. Κάποια έκρηξη φάνηκε να έγινε πιο κοντά και μετά μια δεύτερη και μια τρίτη. Παρ’ όλα αυτά θυμάμαι προχωρήσαμε αλλά με μεγαλύτερες προφυλάξεις. Στην άκρη της αλάνας άρχιζε η οδός Νεοφύτου Μεταξά, αν θυμάμαι καλά, η οποία συνέχιζε μέχρι το Αρχαιολογικό Μουσείο ως οδός Ηπείρου.
Δεν είχαμε προχωρήσει στην οδό αυτή περισσότερο από τριάντα μέτρα και βρεθήκαμε, χωρίς να το καταλάβουμε, μέσα σε ένα καταιγισμό πυρών. Οι σοβάδες από τις σφαίρες που έπεφταν στους τοίχους των κτηρίων, κατέληγαν πλέον στα κεφάλια μας. Θυμάμαι κάποιος βιαστικός περαστικός μας είπε τρέχοντας: «Τρελοί είστε! Πού πάτε, γίνεται χαλασμός… δεν το βλέπετε;»
Προς στιγμήν είπαν να γυρίσουμε πίσω αλλά σύντομα διαπιστώσαμε ότι ο «χαλασμός Κυρίου» γινόταν πλέον στο μέρος του σταθμού. Η θεία μου, η οποία είχε πάντοτε αδύνατα νεύρα, ήταν σχεδόν ημιλιπόθυμη. Προσπαθήσαμε να προχωρήσουμε προς την οδό Λιοσίων, αλλά λίγο πριν τη διασταύρωση αντικρίσαμε ένα αποτρόπαιο θέαμα, το οποίο παρά τα χρόνια που έχουν περάσει και παρά τις σκληρές σκηνές που είχαν δη τα μάτια μου στην κατοχή, δεν μπορώ να ξεχάσω. Ήταν μία ηλικιωμένη γυναίκα πεσμένη μπρούμυτα μέσα σε μία λίμνη αίματος, σχεδόν κομμένη στη μέση και μία κατσαρόλα πεσμένη στην άσφαλτο δεμένη σταυρωτά με μία καρό ασπροκόκκινη πετσέτα με το καπάκι να έχει ανοίξει και να έχει χυθεί έξω η φασολάδα, την οποία προφανώς πήγαινε σε κάποιον δικό της. Κάποιος εκεί κοντά είπε ότι την είχε χτυπήσει όλμος ή χειροβομβίδα (σήμερα θα έλεγα όλμος).
Μετά από αυτό, μας έπιασε όλους πανικός, ακόμη κι εμένα, ο οποίος μη έχοντας συναίσθηση του κινδύνου σ’ αυτή την ηλικία, έως εκείνη τη στιγμή το… διασκέδαζα. Πάλι μία ριπή αυτομάτου σάρωσε τον τοίχο του κτηρίου από επάνω μας, ρίχνοντας σοβάδες στα κεφάλια μας.
Κάποιος φώναξε: «Πέστε κάτω!», πράγμα που κάναμε. Στο απέναντι κτήριο εκείνη τη στιγμή άνοιξε ένα παράθυρο και κάποιοι μας φώναξαν να μπούμε στο σπίτι. Ήταν ένα σπίτι τριώροφο ή τετραώροφο, του οποίου η πρόσοψη όπως και των περισσοτέρων στην περιοχή ήταν σκαμμένη από αδέσποτες σφαίρες. Μπήκαμε μέσα από την κεντρική πόρτα που μας άνοιξε ένας γηραιός κύριος και μας υποδέχτηκε με φοβερές επικρίσεις: «Πού πάτε εσείς με δυο μικρά παιδιά τρελαθήκατε; Δεν βλέπετε τι γίνεται έξω;»
Ανεβήκαμε μάλλον στο δεύτερο όροφο και βρεθήκαμε σε μία οικογένεια που ήταν γύρω από ένα αναμμένο μαγκάλι και έψηνε πατάτες ακαθάριστες. Μας έδωσαν κι εμάς να φάμε.
Η θεία μου, θυμάμαι, είχε πέσει στο πάτωμα και έκανε μετάνοιες και τάματα στην Παναγία. Η μάνα μου, αντιθέτως, ήταν περισσότερο ψύχραιμη. Μάλιστα διηγόταν αργότερα ότι παρακολουθούσε κάποιον από το παράθυρο στο γωνιακά απέναντι σπίτι, ο οποίος έριχνε συνεχώς ριπές με αυτόματο προς άγνωστη κατεύθυνση και σχολίαζε: «Βρε αλήτη, πού τις στέλνεις αυτές τις σφαίρες, δεν ξέρεις ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποιον που τους περιμένει;»
Δεν θυμάμαι, πώς φύγαμε από εκεί ούτε κι αν διατηρήσαμε εκ των υστέρων κάποια επαφή με εκείνους τους ανθρώπους που μας συμπαραστάθηκαν. Δεν κατανόησα όμως ποτέ, ούτε εγώ ούτε η μάνα μου, γιατί ο πατέρας μου μας έστειλε τότε μέσα στη φωτιά…
Θα επανέλθω με άλλη μία ιστορία!
Το πώς άρχισαν τα «Δεκεμβριανά» δεν το γνωρίζω από άμεση εμπειρία. Θυμάμαι μόνο ότι ο κόσμος έλεγε, πως στην περιοχή της Ομόνοιας είχαν αρχίσει συλλαλητήρια και ταραχές. Θυμάμαι επίσης ότι ένοπλες ομάδες εμφανίστηκαν και στη γειτονιά μας και με χωνιά (τηλεβόες) καλούσαν τους νέους να συστρατευθούν στον ΕΛΑΣ. Τότε δεν ήξερα τι σημαίνει ΕΛΑΣ και αμφιβάλλω, αν υπήρχαν πολλοί που το ήξεραν. Κάποια άλλη ημέρα άκουσα από το χωνί (τα λόγια τα θυμάμαι λέξη προς λέξη σαν τωρινά):
«Αύριο ο ηρωικός ΕΛΑΣ θα ανατινάξει το τελωνείο.
Όσοι θέλουν να έρθουν να πάρουν ό,τι βρουν»
Όσοι θέλουν να έρθουν να πάρουν ό,τι βρουν»
Οι μεγάλοι είπαν ότι θα γίνει «πλιάτσικο». Κάποιοι από την παρέα μου είπαν να πάμε να «βουτήξουμε ότι βρούμε». Δεν κατάλαβα τότε από ποιον επρόκειτο να βουτήξουμε κάτι. Πάντως πήγα και εγώ μαζί, κρυφά από τη μάνα μου, η οποία ήταν ανασταλτικό στοιχείο σε τέτοιες περιπτώσεις. Θυμάμαι ότι τότε πήρα λάφυρο μία σβούρα που την λειτουργούσες πιέζοντας ρυθμικά ένα έμβολο στο επάνω μέρος της και αυτή στριφογύριζε κάνοντας ένα βόμβο.
Την άλλη ημέρα πάλι το χωνί ανακοίνωνε ότι θα ανατίναζε τη ΒΙΟ. Αυτή ήταν μία βιομηχανία ή βιοτεχνία στο Μεταξουργείο, χωρίς να μπορώ να πώ τι κατασκεύαζε (νομίζω μαχαιροπήρουνα). Δεν είχα πάει τότε μαζί σ’ αυτή την επιχείρηση, γιατί με περιόρισε η μάνα μου, η οποία είχε γίνει έξω φρενών για την σβούρα και έλεγε ότι ήταν κλοπή και ότι αυτά ήταν αλητείες.
Ήταν πλέον αρχές Δεκεμβρίου και στο σπίτι συζητούσαμε να πάμε για Χριστούγεννα στο χωριό, όπως σχεδόν κάθε χρόνο, όταν μάθαμε ότι φούντωσαν πραγματικές μάχες γύρω από την Ομόνοια, στις οποίες κατά ακατανόητο (για μας τότε) λόγο αναμειγνύονταν και οι Άγγλοι.
Ο πατέρας μου πήγαινε κάθε ημέρα στο ξενοδοχείο και γύριζε το βράδυ. Μια από τις επόμενες ημέρες πήρε περισσότερα ρούχα μαζί του και μας είπε ότι ίσως δεν θα επέστρεφε γρήγορα, γιατί φαίνεται ότι θα υπήρχαν ταραχές και έπρεπε να είναι κοντά στη δουλειά του. Ήδη είχαν γίνει συλλαλητήρια από αριστερές οργανώσεις και τα σύννεφα των ταραχών όσο πήγαιναν και πύκνωναν.
Η επικοινωνία με τον πατέρα μου δεν ήταν δυνατή, γιατί εκείνη την εποχή, τουλάχιστον στη συνοικία μας, το τηλέφωνο ήταν άγνωστο. Έτσι για κάποιες μέρες είχαμε χάσει την επαφή και η μητέρα μου εν όψει και των γεγονότων, είχε τρομερά ανησυχήσει.
Δεν θυμάμαι πόσες ημέρες μείναμε στην αγωνία. Κάποια μέρα μας έστειλε επιτέλους ο πατέρας μήνυμα ότι είναι καλά και ότι θα έπρεπε να πάμε αμέσως και εμείς εκεί. Πράγματι αποφάσισε η μητέρα μου να φύγουμε για το ξενοδοχείο της Σατωβριάνδου και παίρνοντας τα χρειώδη μαζί της, εμένα, την κατά τρία χρόνια μικρότερη αδελφή μου και τη θεία μου, η οποία εκείνο τον καιρό έμενε μαζί μας, ξεκινήσαμε (ίσως ήταν και ο θείος μου μαζί, ο οποίος είχε γυρίσει από τη Μέση Ανατολή, όπου είχε υπηρετήσει στο πολεμικό ναυτικό, όμως γι’ αυτό δεν είμαι βέβαιος).
Από την οδό Πέτρας ανεβήκαμε την Κωνσταντινουπόλεως και μετά από ένα τέταρτο βρεθήκαμε στη γέφυρα που περνούσε πάνω από τις σιδηροτροχιές του σιδηροδρομικού σταθμού ΣΕΚ και ένωνε τον Κολωνό με την υπόλοιπη Αθήνα. Ήδη από αυτό το σημείο ακούγονταν στο βάθος πυκνοί πυροβολισμοί, ριπές αυτομάτων όπλων αλλά και σποραδικές εκρήξεις. Περιέργως δεν δώσαμε σημασία και ανεβήκαμε τη γέφυρα φθάνοντας σε μία αλάνα που υπήρχε εκείνη την εποχή στο επάνω μέρος του σταθμού.
Εκεί πλέον οι πυροβολισμοί ακούγονταν καθαρότερα. Κάποια έκρηξη φάνηκε να έγινε πιο κοντά και μετά μια δεύτερη και μια τρίτη. Παρ’ όλα αυτά θυμάμαι προχωρήσαμε αλλά με μεγαλύτερες προφυλάξεις. Στην άκρη της αλάνας άρχιζε η οδός Νεοφύτου Μεταξά, αν θυμάμαι καλά, η οποία συνέχιζε μέχρι το Αρχαιολογικό Μουσείο ως οδός Ηπείρου.
Δεν είχαμε προχωρήσει στην οδό αυτή περισσότερο από τριάντα μέτρα και βρεθήκαμε, χωρίς να το καταλάβουμε, μέσα σε ένα καταιγισμό πυρών. Οι σοβάδες από τις σφαίρες που έπεφταν στους τοίχους των κτηρίων, κατέληγαν πλέον στα κεφάλια μας. Θυμάμαι κάποιος βιαστικός περαστικός μας είπε τρέχοντας: «Τρελοί είστε! Πού πάτε, γίνεται χαλασμός… δεν το βλέπετε;»
Μετά από αυτό, μας έπιασε όλους πανικός, ακόμη κι εμένα, ο οποίος μη έχοντας συναίσθηση του κινδύνου σ’ αυτή την ηλικία, έως εκείνη τη στιγμή το… διασκέδαζα. Πάλι μία ριπή αυτομάτου σάρωσε τον τοίχο του κτηρίου από επάνω μας, ρίχνοντας σοβάδες στα κεφάλια μας.
Κάποιος φώναξε: «Πέστε κάτω!», πράγμα που κάναμε. Στο απέναντι κτήριο εκείνη τη στιγμή άνοιξε ένα παράθυρο και κάποιοι μας φώναξαν να μπούμε στο σπίτι. Ήταν ένα σπίτι τριώροφο ή τετραώροφο, του οποίου η πρόσοψη όπως και των περισσοτέρων στην περιοχή ήταν σκαμμένη από αδέσποτες σφαίρες. Μπήκαμε μέσα από την κεντρική πόρτα που μας άνοιξε ένας γηραιός κύριος και μας υποδέχτηκε με φοβερές επικρίσεις: «Πού πάτε εσείς με δυο μικρά παιδιά τρελαθήκατε; Δεν βλέπετε τι γίνεται έξω;»
Ανεβήκαμε μάλλον στο δεύτερο όροφο και βρεθήκαμε σε μία οικογένεια που ήταν γύρω από ένα αναμμένο μαγκάλι και έψηνε πατάτες ακαθάριστες. Μας έδωσαν κι εμάς να φάμε.
Η θεία μου, θυμάμαι, είχε πέσει στο πάτωμα και έκανε μετάνοιες και τάματα στην Παναγία. Η μάνα μου, αντιθέτως, ήταν περισσότερο ψύχραιμη. Μάλιστα διηγόταν αργότερα ότι παρακολουθούσε κάποιον από το παράθυρο στο γωνιακά απέναντι σπίτι, ο οποίος έριχνε συνεχώς ριπές με αυτόματο προς άγνωστη κατεύθυνση και σχολίαζε: «Βρε αλήτη, πού τις στέλνεις αυτές τις σφαίρες, δεν ξέρεις ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποιον που τους περιμένει;»
Δεν θυμάμαι, πώς φύγαμε από εκεί ούτε κι αν διατηρήσαμε εκ των υστέρων κάποια επαφή με εκείνους τους ανθρώπους που μας συμπαραστάθηκαν. Δεν κατανόησα όμως ποτέ, ούτε εγώ ούτε η μάνα μου, γιατί ο πατέρας μου μας έστειλε τότε μέσα στη φωτιά…
Θα επανέλθω με άλλη μία ιστορία!
17 December 2007
Χουντάλες και παρελθόν
...
Τελευταία φορά που άκουσα τον Καρατζαφέρη στην τηλεόραση, πριν από τις εκλογές, απειλούσε με μηνύσεις τους πάντες που θα ονόμαζαν το κόμμα του ακροδεξιό, φασιστικό ή ό,τιδήποτε συναφές. Τώρα προέκυψε όμως ένα ευρωπαϊκό δεδικασμένο: Η εισαγγελία της Νυρεμβέργης έθεσε στο αρχείο μήνυση του ακροδεξιού γερμανικού κόμματος NPD εναντίον του καλλιτέχνη-τραγουδοποιού Konstantin Wecker, επικαλούμενο συκοφαντική δυσφήμηση, επειδή ο τελευταίος χαρακτήρισε αυτό το κόμμα «ναζιστικό συρφετό» και «εγκληματική συμμορία» (braunes Pack, Verbrecherbande).
Η εισαγγελία της Νυρεμβέργης (με όλη την ιστορική βαρύτητα που φέρει το όνομα αυτής της πόλης) θεώρησε ότι αυτοί οι χαρακτηρισμοί σε σχέση με το κόμμα της NPD, το οποίο στην κοινή συνείδηση θεωρείται διάδοχο κόμμα του χιτλερικού NSDAP (βγάλε την SA, λένε οι Γερμανοί, και έχεις το NPD), δεν είναι προσβλητικοί, αλλά αρμόζουν τέλεια στο παλιό χιτλερικό κόμμα κι έτσι επιβαρύνουν και το όποιο διάδοχό του.
Βέβαια, το κόμμα του Καρατζαφέρη με κανένα τρόπο δεν μπορεί να θεωρηθεί ως διάδοχο του χιτλερικού! Εξετάζοντας όμως, αφενός την εκπροσώπησή του στη Βουλή, με τον (υιόν) Πλεύρη θαυμαστή του καταδικασμένου πατρός, τον βιβλιοπώλη προπαγανδιστή αντισημιτικών βιβλίων και έναν πρώην ηγέτη της Χρυσής Αυγής στη βιτρίνα του, αφετέρου δε τους επαίνους και ύμνους για τη στρατιωτική χούντα των Παττακο-Παπαδόπουλου, δεν αποτελεί υπερβολή να το χαρακτηρίσει κάποιος ακροδεξιό και φασιστικών, ρατσιστικών αντιλήψεων.
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
Τελευταία φορά που άκουσα τον Καρατζαφέρη στην τηλεόραση, πριν από τις εκλογές, απειλούσε με μηνύσεις τους πάντες που θα ονόμαζαν το κόμμα του ακροδεξιό, φασιστικό ή ό,τιδήποτε συναφές. Τώρα προέκυψε όμως ένα ευρωπαϊκό δεδικασμένο: Η εισαγγελία της Νυρεμβέργης έθεσε στο αρχείο μήνυση του ακροδεξιού γερμανικού κόμματος NPD εναντίον του καλλιτέχνη-τραγουδοποιού Konstantin Wecker, επικαλούμενο συκοφαντική δυσφήμηση, επειδή ο τελευταίος χαρακτήρισε αυτό το κόμμα «ναζιστικό συρφετό» και «εγκληματική συμμορία» (braunes Pack, Verbrecherbande).
Η εισαγγελία της Νυρεμβέργης (με όλη την ιστορική βαρύτητα που φέρει το όνομα αυτής της πόλης) θεώρησε ότι αυτοί οι χαρακτηρισμοί σε σχέση με το κόμμα της NPD, το οποίο στην κοινή συνείδηση θεωρείται διάδοχο κόμμα του χιτλερικού NSDAP (βγάλε την SA, λένε οι Γερμανοί, και έχεις το NPD), δεν είναι προσβλητικοί, αλλά αρμόζουν τέλεια στο παλιό χιτλερικό κόμμα κι έτσι επιβαρύνουν και το όποιο διάδοχό του.Βέβαια, το κόμμα του Καρατζαφέρη με κανένα τρόπο δεν μπορεί να θεωρηθεί ως διάδοχο του χιτλερικού! Εξετάζοντας όμως, αφενός την εκπροσώπησή του στη Βουλή, με τον (υιόν) Πλεύρη θαυμαστή του καταδικασμένου πατρός, τον βιβλιοπώλη προπαγανδιστή αντισημιτικών βιβλίων και έναν πρώην ηγέτη της Χρυσής Αυγής στη βιτρίνα του, αφετέρου δε τους επαίνους και ύμνους για τη στρατιωτική χούντα των Παττακο-Παπαδόπουλου, δεν αποτελεί υπερβολή να το χαρακτηρίσει κάποιος ακροδεξιό και φασιστικών, ρατσιστικών αντιλήψεων.
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
Του συνιστούν ενδυματολογικές αλλαγές...
και όχι αλλαγή νοοτροπίας
...Σκληρή κριτική άσκησε ο Ιταλός σκηνοθέτης Φράνκο Τζεφιρέλι στον Πάπα Βενέδικτο ΙΣτ', κατηγορώντας τον, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα La Stampa, για «ψυχρή» εικόνα και «φανταχτερά» ρούχα. Ο Τζεφιρέλι δήλωσε ότι ο ποντίφικας έχει «έναν ψυχρό τρόπο να επικοινωνεί, κάτι που ελάχιστα συνάδει με όσα συμβαίνουν γύρω του».
Ο 84χρονος σκηνοθέτης είπε ότι ο Πάπας θα πρέπει να ανανεώσει την γκαρνταρόμπα του. «Δεν είναι καιρός για υψηλή ραπτική σε άμφια» δήλωσε και προσέθεσε ότι τα άμφιά του θα πρέπει να χαρακτηρίζονται από «εγκράτεια».
Επέκρινε μάλιστα μια συγκεκριμένη εμφάνιση: μια κόκκινη βελούδινη κάπα, διακοσμημένη με ερμίνα, μαζί με ένα κόκκινο κάλυμμα που πολλοί θεώρησαν αρχικά ως καπέλο Άγιου Βασίλη. Συνέκρινε μάλιστα τον σημερινό ποντίφικα με τον προκάτοχό του Πάπα Ιωάννη Παύλο Β', λέγοντας ότι δεν διαθέτει τη χαρισματικότητά του.
Ο Τζεφιρέλι δήλωσε πάντως ότι θα αναλάμβανε πολύ ευχαρίστως τον ρόλο του... image maker εάν το Βατικανό του το ζητούσε. Ο σκηνοθέτης είχε προσληφθεί από το Βατικανό αρκετές φορές, όταν Πάπας ήταν ο Ιωάννης Παύλος Β', ως σχεδιαστής μεγάλων παπικών εκδηλώσεων.
Ο 84χρονος σκηνοθέτης είπε ότι ο Πάπας θα πρέπει να ανανεώσει την γκαρνταρόμπα του. «Δεν είναι καιρός για υψηλή ραπτική σε άμφια» δήλωσε και προσέθεσε ότι τα άμφιά του θα πρέπει να χαρακτηρίζονται από «εγκράτεια».Επέκρινε μάλιστα μια συγκεκριμένη εμφάνιση: μια κόκκινη βελούδινη κάπα, διακοσμημένη με ερμίνα, μαζί με ένα κόκκινο κάλυμμα που πολλοί θεώρησαν αρχικά ως καπέλο Άγιου Βασίλη. Συνέκρινε μάλιστα τον σημερινό ποντίφικα με τον προκάτοχό του Πάπα Ιωάννη Παύλο Β', λέγοντας ότι δεν διαθέτει τη χαρισματικότητά του.
Ο Τζεφιρέλι δήλωσε πάντως ότι θα αναλάμβανε πολύ ευχαρίστως τον ρόλο του... image maker εάν το Βατικανό του το ζητούσε. Ο σκηνοθέτης είχε προσληφθεί από το Βατικανό αρκετές φορές, όταν Πάπας ήταν ο Ιωάννης Παύλος Β', ως σχεδιαστής μεγάλων παπικών εκδηλώσεων.
(www.in.gr, 16/12/2007)
16 December 2007
Βιβλία, βιβλία
Bertrand Russell: Η φιλοσοφική μου εξέλιξη
(του ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ, Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας, 14/12/2007)
Όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο του Ράσελ, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε ποια θέση κατέχει αυτό το βιβλίο στην εξέλιξη της φιλοσοφικής του σκέψης. Κι αυτό γιατί ο ίδιος ο Ράσελ αναθεωρούσε και διόρθωνε τα λάθη και τα αδύναμα σημεία που υπήρχαν στις θεωρίες του. Ο Γουάιτχεντ περιέγραψε τον Ράσελ ως έναν πλατωνικό διάλογο με τον εαυτό του.Στο φιλοσοφικό του έργο ο Ράσελ αναζητάει επίμονα την αλήθεια και μετατοπίζεται συνεχώς από τη μια θέση στην άλλη, αντιμετωπίζοντας τις αντιρρήσεις του ίδιου του εαυτού του. Γράφει γι' αυτό ο Αλαν Γουντ: «Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάποιος άλλος φιλόσοφος μετά τον Πλάτωνα, του οποίου τις ιδέες να είναι τόσο δύσκολο να συνοψίσει κανείς. Η φιλοσοφία του ήταν ένα πεδίο μάχης, στο οποίο έχασε τελικά τη μάχη από τον ίδιο του τον εαυτό».
Το βιβλίο του «Η φιλοσοφική μου εξέλιξη» αποτελεί την πνευματική αυτοβιογραφία του και εκδόθηκε για πρώτη φορά όταν ο Ράσελ ήταν ήδη 87 ετών.
Ο Ράσελ περιγράφει εδώ τη μακρά πνευματική διαδρομή του από τα χρόνια της νεότητας ώς την ωριμότητα, υποδεικνύοντας τους πιο σημαντικούς σταθμούς, τα θεωρητικά προβλήματα με τα οποία ασχολήθηκε στις διάφορες περιόδους και τις επιρροές που δέχτηκε από άλλους στοχαστές. Παρακολουθούμε έτσι τη διαδικασία μετάβασης από τον ιδεαλισμό των νεανικών χρόνων στον ρεαλισμό και τον πλουραλισμό που χαρακτηρίζουν την ώριμη φιλοσοφία του, από τις έρευνες του στο πεδίο της μαθηματικής λογικής στις επίπονες και αγωνιώδεις προσπάθειές του για τη θεμελίωση μιας νέας φιλοσοφίας που τείνει προς μιαν αντικειμενική γνώση.
Δεκεμβριανά IV
Άφησαν τα παιδιά με τα τουφεκάκια
(Από τη διήγηση του Τάκη Λαζαρίδη: Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι...)
Σε μία μάχη στο Κατσιπόδι, Χριστούγεννα του 44, δίπλα στον 1ο λόχο του Μ. Θεοδωράκη πολεμούσε και μία διμοιρία του μονίμου ΕΛΑΣ από το Μεσολόγγι, με διοικητή το δάσκαλο Μαργαρίτη. Και ξαφνικά, πάνω στην πιο κρίσιμη στιγμή, η διμοιρία του Μαργαρίτη εγκαταλείπει απροσδόκητα τις θέσεις της, αφήνοντας ακάλυπτο το λόχο του Θεοδωράκη!
Στους «Δρόμους του Αρχάγγελου», στον Α' τόμο και στη σελ. 214, ο Μ. Θεοδωράκης γράφει συγκεκριμένα:
«Φτάσαμε κακήν-κακώς εκεί που τώρα είναι η Δάφνη και μεις το λέγαμε Κατσιπόδι. Και τι να δουμε! Όλη τη διμοιρία του μόνιμου ΕΛΑΣ πάνω σε καμιόνια, μαζί και τα μυδράλια. Ο Μαργαρίτης που μας γνώρισε, πήδησε και ήρθε κοντά μας και μας είπε αυτά τα καταπληκτικά λόγια που σφραγίζουν όλη την τραγωδία του Δεκέμβρη: "Συγνώμη συναγωνιστές. Όμως φαίνεται ότι ο ΕΛΑΣ δεν έχει δικαίωμα να μάχεται στην Αθήνα. Δηλαδή εμείς του μονίμου. Στη μέση της μάχης ήρθε διαταγή να φύγουμε...".Στο Β' τόμο, σελ. 232, ο Μ. Θεοδωράκης περιγράφει ως εξής μία σκηνή στη Μακρόνησο, όπου βρέθηκε εξόριστος:
Θεοδωράκης: "Και γιατί δεν μας ειδοποιήσατε;"
Μαργαρίτης: "Δεν προλαβαίναμε".
Θεοδωράκης: "Ξέρεις πόσοι σωθήκαμε;"
Μαργαρίτης: "Πόσοι;"
Θεοδωράκης: "Εμείς οι τρεις..."».
«Το ίδιο εκείνο απόγευμα ήρθε στη σκηνή μας ο στρατηγός του ΕΛΑΣ Μακρίδης να δει τους συμπατριώτες του. Επί μήνες δεν μιλούσε σε κανέναν. Περπατούσε ολομόναχος. Είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει, και μείς είχαμε εντολή να τον παρακολουθούμε από μακριά, για να επέμβουμε αν χρειαστεί.
Λύθηκε η γλώσσα του. Άλλος δικαιωμένος. Μεγάλος αυτός. Όχι μικρός και ασήμαντος σαν και μένα. Αξιωματικός καριέρας, προσχώρησε στον ΕΛΑΣ και έγινε Επιτελάρχης του Γενικού Στρατηγείου. Ο Σαράφης, ο Άρης κι αυτός άκουσαν από τα χείλη του Σιάντου την απόφαση να μη γίνει παρέμβαση του τακτικού ΕΛΑΣ το Δεκέμβρη και να περιοριστεί η μάχη σε μία εκδήλωση διαμαρτυρίας κόντρα στην εγγλέζικη ταχτική.
"Άφησαν τα παιδιά με τα τουφεκάκια", θυμάμαι τα λόγια του, "και μας έστειλαν στην Ήπειρο να χτυπήσουμε το Ζέρβα". Από τότε χρονολογείται η σιωπή του και η επιθυμία του να δώσει τέλος στη ζωή του».
Η μαρτυρία αυτή του Μ. Θεοδωράκη που έρχεται να επιβεβαιώσει με τον πιο αδιάψευστο τρόπο τα πραγματικά γεγονότα, αποκαλύπτει σ' όλη της την έκταση τη δραματική αλήθεια: Το διώξιμο του μόνιμου ΕΛΑΣ μακριά από την Αθήνα δεν είναι ένα μεμονωμένο «λάθος», μία «κακή εκτίμηση» της ηγεσίας (Σιάντος - Ιωαννίδης). Εντάσσονταν στα πλαίσια μιας γενικής, ρητής και κατηγορηματικής διαταγής: Κανένα τμήμα του μονίμου ΕΛΑΣ δεν επιτρέπεται να πάρει μέρος στη μάχη της Αθήνας.
Κι αν κάποια διμοιρία του μονίμου ΕΛΑΣ βρεθεί κατά τύχη ή κατά λάθος το Δεκέμβρη στην Αθήνα, υποχρεούται πάραυτα να παρατήσει τη θέση της και να φύγει. Όπως ακριβώς συνέβη με τη διμοιρία Μαργαρίτη που υποχρεώθηκε με επείγουσα διαταγή να αποχωρήσει από τη μάχη, αφήνοντας ακάλυπτο τον 1ο λόχο του Μ. Θεοδωράκη με αποτέλεσμα από τους 120 μαχητές να σωθούν μόνο τρεις!
Σαββατοκύριακα
ΓΕΜΑΤΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, ΠΡΟΣΜΟΝΕΣ, ΕΝΟΧΕΣ, ΜΟΝΑΞΙΑ
της Ισμήνης
6. ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
Η Κυριακή τους είναι δικιά τους και κανείς δεν το έχει αμφισβητήσει μέχρι σήμερα. Αν το Σάββατο είναι η ημέρα της διασκέδασης και του ξενυχτιού, η Κυριακή είναι η ημέρα του ποδοσφαίρου. Η Κυριακή του γηπέδου, του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ. Φαγητό νωρίς το μεσημέρι και βγαίνουν από τη ντουλάπα το πολύχρωμο κασκόλ και το απαραίτητο καπελάκι. Τα εισιτήρια έχουν αγορασθεί προ πολλού, αν μάλιστα ο αγώνας είναι πρώτης τάξεως, εκεί έχει γίνει πάλη για να βρεις ένα καλό εισιτήριο.
Κυριακή πάμε γήπεδο. Εδώ δεν σηκώνει τσαλιμάκια και δήθεν πάμε γήπεδο. Είναι ιερά η αποστολή. Κρύο, ζέστη τίποτα δεν πτοεί τον ποδοσφαιρόπληκτο. Όχι μόνο στο πανελλήνιο, αλλά και παγκοσμίως. Βρε παιδί μου είναι άλλη μαγκιά το γήπεδο, χώρος εκδήλωσης αντρικών κυρίως ενστίκτων. Εκτονώνεσαι, φωνάζεις, βρίζεις, βγάζεις τα απωθημένα σου, δίνεις και καμιά κλωτσιά δήθεν κατά λάθος στον μπροστινό σου. Δεν συζητάω βέβαια για τα τραγικά γεγονότα που διαδραματίζονται πολλές φορές στα γήπεδα και οι όποιες ποδοσφαιρικές προτιμήσεις και αντιπαλότητες μεταφέρονται από το γήπεδο στις κερκίδες με πολλές φορές ολέθρια αποτελέσματα.
Μιλάμε για υγιείς ποδοσφαιρόφιλους. Και πάνω απ’ όλες τις Κυριακές σχετικά με κάθε αθλητικό γεγονός, κυρίαρχος ο άνθρωπος της Αθλητικής Κυριακής. Ο Γιάννης Διακογιάννης. Τον τραγούδησε ο Κηλαιδόνης (… πως μας ενώνει, πως μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή…), ο Μισέλ Πλατινί παρατάει τους πάντες για να του μιλήσει. Το ηχητικό σήμα της κρατικής ΕΙΡΤ, που ακουγόταν πριν την έναρξη της εκπομπής «Αθλητικής Κυριακής» με τον Γ. Διακογιάννη γέμιζε τα Κυριακάτικα βράδια μας επί 10 χρόνια τη δεκαετία του ‘70 παρουσιάζοντας την μακροβιότερη εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης.
Ο Διακογιάννης με τον πλούτο των γνώσεών του και την αμεσότητα που απέπνεε, είχε γίνει πιο σημαντικός από αυτό που μετέδιδε και τον έκανε να ξεχωρίζει από τους άλλος συναδέλφους του. Είχε κάνει τα αθλητικά νέα να φαίνονται ενδιαφέροντα, ακόμα και σε εκείνους που τα απεχθάνονταν ή τους ήταν αδιάφορα. Πολλοί περίμεναν να ακούσουν από το στόμα του, το ξένο όνομα του τάδε αθλητή, με την χαρακτηριστική γαλλική προφορά ή τα γεωγραφικά στοιχεία της χώρας από την οποία προερχότανε ο αθλητής. Είχε καταφέρει να δώσει χρώμα στην τότε ασπρόμαυρη τηλεόραση με τη ζεστή φωνή του και τις γνώσεις του. Είχε καταφέρει να κάνει μία ολόκληρη γενιά να αγαπήσει τον αθλητισμό, ακόμα και αν επρόκειτο για τοξοβολία!
Το μεσημεριανό κυριακάτικο ποδόσφαιρο είναι το τερπνόν μετά του ωφελίμου και για τα δύο σκέλη που απαρτίζουν το ζευγάρι, αφού το σύνθημα «πάμε γήπεδο» σημαίνει αυτομάτως την ελευθερία κινήσεων και της συζύγου που -θεωρητικά μόνο- μένει στο σπίτι …
.
Κυριακή πάμε γήπεδο. Εδώ δεν σηκώνει τσαλιμάκια και δήθεν πάμε γήπεδο. Είναι ιερά η αποστολή. Κρύο, ζέστη τίποτα δεν πτοεί τον ποδοσφαιρόπληκτο. Όχι μόνο στο πανελλήνιο, αλλά και παγκοσμίως. Βρε παιδί μου είναι άλλη μαγκιά το γήπεδο, χώρος εκδήλωσης αντρικών κυρίως ενστίκτων. Εκτονώνεσαι, φωνάζεις, βρίζεις, βγάζεις τα απωθημένα σου, δίνεις και καμιά κλωτσιά δήθεν κατά λάθος στον μπροστινό σου. Δεν συζητάω βέβαια για τα τραγικά γεγονότα που διαδραματίζονται πολλές φορές στα γήπεδα και οι όποιες ποδοσφαιρικές προτιμήσεις και αντιπαλότητες μεταφέρονται από το γήπεδο στις κερκίδες με πολλές φορές ολέθρια αποτελέσματα.Μιλάμε για υγιείς ποδοσφαιρόφιλους. Και πάνω απ’ όλες τις Κυριακές σχετικά με κάθε αθλητικό γεγονός, κυρίαρχος ο άνθρωπος της Αθλητικής Κυριακής. Ο Γιάννης Διακογιάννης. Τον τραγούδησε ο Κηλαιδόνης (… πως μας ενώνει, πως μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή…), ο Μισέλ Πλατινί παρατάει τους πάντες για να του μιλήσει. Το ηχητικό σήμα της κρατικής ΕΙΡΤ, που ακουγόταν πριν την έναρξη της εκπομπής «Αθλητικής Κυριακής» με τον Γ. Διακογιάννη γέμιζε τα Κυριακάτικα βράδια μας επί 10 χρόνια τη δεκαετία του ‘70 παρουσιάζοντας την μακροβιότερη εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης.
Ο Διακογιάννης με τον πλούτο των γνώσεών του και την αμεσότητα που απέπνεε, είχε γίνει πιο σημαντικός από αυτό που μετέδιδε και τον έκανε να ξεχωρίζει από τους άλλος συναδέλφους του. Είχε κάνει τα αθλητικά νέα να φαίνονται ενδιαφέροντα, ακόμα και σε εκείνους που τα απεχθάνονταν ή τους ήταν αδιάφορα. Πολλοί περίμεναν να ακούσουν από το στόμα του, το ξένο όνομα του τάδε αθλητή, με την χαρακτηριστική γαλλική προφορά ή τα γεωγραφικά στοιχεία της χώρας από την οποία προερχότανε ο αθλητής. Είχε καταφέρει να δώσει χρώμα στην τότε ασπρόμαυρη τηλεόραση με τη ζεστή φωνή του και τις γνώσεις του. Είχε καταφέρει να κάνει μία ολόκληρη γενιά να αγαπήσει τον αθλητισμό, ακόμα και αν επρόκειτο για τοξοβολία!
Το μεσημεριανό κυριακάτικο ποδόσφαιρο είναι το τερπνόν μετά του ωφελίμου και για τα δύο σκέλη που απαρτίζουν το ζευγάρι, αφού το σύνθημα «πάμε γήπεδο» σημαίνει αυτομάτως την ελευθερία κινήσεων και της συζύγου που -θεωρητικά μόνο- μένει στο σπίτι …
.
15 December 2007
Χουντοπρόξενοι
...
Άλλη μια επιστολή του χουντοπρόξενου Φραγκφούρτης B. Ελευθεριάδη προς την πρεσβεία της Βόννης:
ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΒΑΣΙΛΙΚΟΝ ΓΕΝΙΚΟΝ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟΝ ΕΝ ΦΡΑΓΚΦΟΥΡΤΗ Εν Φραγκφούρτη, τη 14η Οκτωβρίου 1971 Ο614/Δ/2/Γ
Προς: Την εν Βόννη Βασιλικήν Πρεσβείαν -Υπόψιν Α.Ε. Κυρίου Πρέσβεως Κοιν.: Γραφείον Κυρίου Ακολούθου Ενόπλων Δυνάμεων
Θέμα: Διαμαρτυρία κατά ανακοινώσεων Amnesty International
Έχω την τιμήν να γνωρίσω υμίν ότι, ως μοι εγνώσθη, εις κεντρικόν σημείον του χωρίου Walldorf, η Amnesty International ανήρτησε προθήκην με ανακοινώσεις, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και τοιαύται περί κρατουμένων εν Ελλάδι. Κατόπιν ημετέρας συνεννοήσεως μετά του Έλληνος εργάτου εις Walldorf, κ. Μ. (αναφέρεται το όνομα), ούτος προέβη εις αυθόρμητον διαμαρτυρίαν εις τα εκεί δημοτικάς αρχάς και το γραφείον της Amnesty International, ζητήσας όπως καταβιβασθούν αι αναρτηθείσαι ανακοινώσεις. Συνημμένως διαβιβάζω σχετικόν δημοσίευμα της εφημερίδος Frankfurter Rundschau της 1ης Ιανουαρίου 1971.
(από το αρχείο του Τάκη Κωνσταντινόπουλου)
|
Ερμηνευτικές σημειώσεις:
- Βόννη: Η Βόννη ήταν πρωτεύουσα της τότε Δυτικής Γερμανίας, πριν ενοποιηθεί με την τέως Ανατολική (για τους νεότερους αυτό).
- Βασιλική Πρεσβεία, Βασιλικόν Γενικόν Προξενείον: Όλες οι δημόσιες υπηρεσίες είχαν τότε το πρόθεμα βασιλικός/ή/όν, μετά το δημοψήφισμα που έγινε επί χούντας το 1973 και καθαιρέθηκε ο βασιλικός «συνεταίρος», καταργήθηκε και ο χαρακτηρισμός.
- A.Ε. Κύριος Πρέσβης: Αυτού Εξοχότης... μεγαλεία!
Το κείμενο είναι αποκαλυπτικό, τόσο για τις μεθόδους όσο και για τη βλακεία του χουντοπροξένου: γράφει στην προϊσταμένη Αρχή ότι «κατόπιν συνεννοήσεως προέβη ... εις αυθόρμητον διαμαρτυρίαν». Πέρα από τον υποβοηθούμενο αυθορμητισμό του όμως, ο συγκεκριμένος εργάτης ούτε σωστά ελληνικά δεν ήξερε, πόσο μάλλον γερμανικά, για να υποβάλλει διαμαρτυρία στο Δήμο και στη «Διεθνή Αμνηστία». Ο Ελευθεριάδης προσπαθεί να γλείψει το στρατιωτικό ακόλουθο, προβάλλοντας φανταστικές «επιτυχίες».
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)