Μαύρη Βίβλος ψευδολογίας και μπαρουφολογίας

Μαύρη Βίβλος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που συνεχίζει τα περσινά ψέματα:

1. Θα καταργούσαν το Μνημόνιο με ένα νόμο και ένα άρθρο.

Υπέγραψαν το τρίτο μνημόνιο, οι όροι του οποίου έγιναν ακόμη επαχθέστεροι λόγω των καθυστερήσεων, των παλινωδιών, της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος και του κλεισίματος των τραπεζών.

2. Θα έδιωχναν την τρόικα και θα έβαζαν τέλος στη λιτότητα.

Η τρόικα επανήλθε μεταμορφωμένη σε κουαρτέτο και διαπραγματεύονται μαζί της στα υπόγεια του Χίλτον.

3. Θα προχωρούσαν σε άμεση διαγραφή του χρέους και μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου λένε ότι για πρώτη φορά αναφέρεται ρητά σε κείμενο (της 12ης Ιουλίου) η διαδικασία απομείωσης του χρέους.

Αυτή ήταν η τρίτη φορά (οι προηγούμενες τον Νοέμβριο του 2012 και τον Μάιο του 2014. Μάλιστα, τόσο στη Δήλωση του Eurogroup 20ης Φεβρουαρίου 2015, όσο και στη Δήλωση της Συνόδου Κορυφής για το Ευρώ της 12ης Ιουλίου 2015, αναφέρεται ρητά ότι «οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την κατηγορηματική δέσμευσή τους να τηρήσουν πλήρως και εγκαίρως τις χρηματοοικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές τους». Επίσης, στη Δήλωση της 12ης Ιουλίου 2015 αναφέρεται επίσης ρητά ότι «δεν μπορούν να αναληφθούν απομειώσεις της ονομαστικής αξίας του χρέους».

4. Δεν θα έπαιρναν νέο δάνειο.

Υπέγραψαν για νέο δάνειο 86 δις ευρώ.

5. Δεν θα εφάρμοζαν το mail Χαρδούβελη ύψους 980 εκ ευρώ.

Υπέγραψαν μνημόνιο με μέτρα ύψους 13 δις ευρώ.

6. Θα καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ.

Ο ΕΝΦΙΑ διατηρήθηκε, ενώ επιπλέον καταργήθηκαν και όσες απαλλαγές υπήρχαν.

7. Θα θεσμοθετούσαν αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ.

Προχώρησαν σε αύξηση φόρου εισοδήματος νομικών προσώπων από το 26% στο 29%, για τους αγρότες από 13% στο 26%, αύξηση της προκαταβολής φόρου από 27,5% (αγρότες) και 55% (περισσότερες επιχειρήσεις) στο 75% και από το επόμενο έτος στο 100%, αύξηση του φόρου από ενοίκια στο 15% (από 11%) για εισοδήματα κάτω από 12.000 και στο 35% (από 33%) για εισοδήματα άνω των 12.000 ευρώ.

8. Δεν θα προχωρούσαν σε καμιά αύξηση ΦΠΑ και θα διατηρούσαν την έκπρωση 30% στα νησιά.

Προχώρησαν σε οριζόντια αύξηση ΦΠΑ με μετάταξη των περισσότερων αγαθών και υπηρεσιών από τον «υπερμειωμένο» (6,5%) και «μειωμένο» (13%) στο 23% και κατήργησαν την έκπτωση στα νησιά.

9. Θα έδιναν 13η σύνταξη με τη μορφή δώρου Χριστουγέννων στους συνταξιούχους κάτω των 700 ευρώ.

Μείωσαν και την 12η σύνταξη, μέσω της αύξησης των εισφορών υγειονομικής περίθαλψης (+2% στις κύριες και +6% στις επικουρικές συντάξεις) και της αύξησης του ΦΠΑ.

10. Θα μείωναν τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης.

Μείωσαν στο μισό το επίδομα πετρελαίου θέρμανσης και κατάργησαν το επίδομα πετρελαίου κίνησης (diesel) για τους αγρότες.

11. Θα δημιουργούσαν (βάσει του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης») 300.000 νέες θέσεις εργασίας.

Η οικονομία επέστρεψε στην ύφεση, επιβλήθηκαν περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, μειώθηκε η βιομηχανική παραγωγή και μειώθηκαν οι θέσεις εργασίας, ενώ πολλαπλασιάστηκαν τα λουκέτα.

12. Υπόσχονταν «σεισάχθεια» και δημιουργία ενδιάμεσου φορέα στον οποίο θα μεταφέρονταν τα δάνεια των πολιτών, ενώ ορκίζονταν πως «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», ότι τα δάνεια δεν θα περνούσαν στα «λαίμαργα ξένα funds» και πως θα έπαιρναν 3 δις από το ΤΧΣ, το οποίο, όπως και τις τράπεζες, θα έθεταν υπό δημόσιο έλεγχο. Μόλις πρόσφατα, έπραξαν το ακριβώς αντίθετο και περί ενδιάμεσου φορέα, δια του οποίου θα επετυγχάνετο η διαγραφή των χρεών, ούτε λόγος. Οι τράπεζες τέθηκαν υπό τον απόλυτο έλεγχο του ΤΧΣ, το οποίο απέκτησε διευρυμένες εξουσίες.

13. Θα σταματούσαν τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, δια των οποίων «χαρίζονταν χρήματα στους τραπεζίτες» και θα προχωρούσαν στην ίδρυση τράπεζας ειδικού σκοπού και αναπτυξιακής τράπεζας, από όπου θα χρηματοδοτούνταν οι επιχειρήσεις και οι αγρότες.

Προχώρησαν σε νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με χρήματα που θα προέλθουν από τις αποκρατικοποιήσεις, ενώ τις τράπεζες ειδικού σκοπού τις υπόσχονται ακόμη. Αλλά τώρα λένε πως τα χρήματα πηγαίνουν στη «λαϊκή αποταμίευση»!

14. Θα προχωρούσαν σε αύξηση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα στα 751 ευρώ.

Ουδέποτε έγινε, ενώ τώρα προτείνουν αύξηση εργοδοτικών εισφορών.

15. Θα έσωζαν κύριες και επικουρικές συντάξεις και το ΕΚΑΣ, δεν θα επέβαλαν τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές συντάξεις, καταγγέλλουν 11 μειώσεις στα πέντε χρόνια που προηγήθηκαν της διακυβέρνησής τους.

Τώρα μιλούν για διάσωση κύριων συντάξεων και διακηρύσσουν ξανά ότι δίνουν σκληρή μάχη με την τρόικα, ενώ ήδη έχουν προχωρήσει σε 13 διαφορετικές μειώσεις συντάξεων.

16. Υποστήριξαν ότι πήγαν στο δημοψήφισμα για να πετύχουν μια καλύτερη συμφωνία.

Υπέγραψαν «μεταρρύθμιση» στο ασφαλιστικό και σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, αρχής γενομένης από τον Μάρτιο του 2016.

17. Θα επανέφεραν την εργασιακή νομοθεσία, την μετενέργεια, τις συλλογικές συμβάσεις.

Όσο ήταν υπουργός Εργασίας ο κ. Σκουρλέτης ανακοίνωνε ότι το σχετικό νομοσχέδιο κατατίθεται από… στιγμή σε στιγμή. Σήμερα, ο διάδοχός του κ. Κατρούγκαλος μάλλον το έχει ξεχάσει.

18. Έλεγαν ότι θα προκαλούσαν διεθνή διάσκεψη για το ελληνικό ζήτημα και για το χρέος και ότι θα άλλαζαν την Ευρώπη, ώστε αυτή να προσχωρήσει στις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Η διάσκεψη δεν έγινε ποτέ, ενώ σήμερα λένε ότι προχώρησαν στη συμφωνία με δεδομένους τους συσχετισμούς στην Ευρώπη.

19. Είπαν ότι σκόπιμα κατά την υπογραφή της Συμφωνίας (δηλαδή του τρίτου μνημονίου) άφησαν ανοιχτά θέματα προς διαπραγμάτευση.

Μέχρι στιγμής οι δανειστές έχουν επιβληθεί απόλυτα.

20. Λένε ότι πέτυχαν να μην ιδιωτικοποιηθεί ο ΑΔΜΗΕ.

Ιδιωτικοποιείται το 49%, ενώ από το υπόλοιπο 51% το 17% βρίσκεται ήδη στο ΤΑΙΠΕΔ.

21. Αφού εγκατέλειψαν το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», είπαν, κατά την προεκλογική περίοδο του Σεπτεμβρίου, ότι θα εφαρμόσουν «παράλληλο πρόγραμμα».

Υποχρεώθηκαν να αποσύρουν και το λεγόμενο «παράλληλο πρόγραμμα».

22. Καταδίκαζαν τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου

Από την πρώτη κυβέρνηση «πρώτη φορά αριστερά» εκδίδουν ΠΝΠ, με αποκορύφωμα την κύρωση 12 μαζεμένων. Από τις οποίες οι πέντε για το κλείσιμο των τραπεζών.

23. Έλεγαν ότι θα πάγωναν όλες τις αποκρατικοποιήσεις, τις οποίες αποκαλούσαν «ξεπούλημα».

Υπέγραψαν την παραχώρηση των 14 αεροδρομίων και ετοιμάζονται για κύμα αποκρατικοποιήσεων, με έμφαση στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης.

24. Έλεγαν ότι δεν θα ολοκληρώσουν την 5η αξιολόγηση

Τώρα αξιολογούνται συνεχώς, απλώς έχουν βαφτίσει την 5η αξιολόγηση… 1η αξιολόγηση!

25. Έλεγαν ότι δεν θα εφαρμόσουν την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ

Σήμερα, η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ έχει συμπεριληφθεί στο τρίτο μνημόνιο, αναφέρει η ΝΔ.

Κονστάντσιο (ΕΚΤ): H ελληνική κυβέρνηση πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της απέναντι στην Ευρώπη

Ο αναστημένος

του Σ.Φρ. 

Ο Λάμπης είχε ένα μόνιμο καημό που τον βάραινε όλο και περισσότερο. Αφότου πέθανε η αγαπημένη μητέρα του, εδώ και 5-6 χρόνια, δεν ξαναπήγε στον τάφο της, έτσι τυπικά, όπως πάνε όλοι στον τάφο των γονέων. Ο λόγος ήταν απλός και ανθρώπινος: δεν άντεχε την ατμόσφαιρα του νεκροταφείου, τον ενοχλούσαν οι παπάδες, οι ψαλμωδίες και οι καπνοί από το λιβάνι· πες παιδικό απωθημένο, πες ενδόμυχος φόβος για το θάνατο και τα συναφή…

Έπρεπε όμως κάποτε να ξεπεράσει τις αναστολές του και να πάει με κάποια αφορμή στον τάφο, να αποθέσει λίγα λουλούδια, να σταυροκοπηθεί στη μνήμη τους και ό,τι συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις· τον πίεζε η σύζυγος, τον πίεζε και η αδελφή του. «Μας μεγάλωσαν τόσο καλά οι γονείς μας, μας άφησαν περιουσία, ούτε ένα λουλούδι να μην τους πάμε;», έλεγε η αδελφή που δεν ήθελε να πάει μόνη… 

Δίκιο είχαν και κάποια μέρα το αποφάσισε ο Λάμπης! Μεγάλη Παρασκευή ήταν και όλοι πήγαιναν να επισκεφτούν τους τάφους των συγγενών και φίλων. Θα έχει και κόσμο,  σκέφτηκε, δεν θα είμαστε μόνοι εκεί.

Στο νεκροταφείο που βρίσκονταν οι παππούδες, θείοι και οι γονείς του Λάμπη είχε η οικογένεια εδώ και πολλές δεκαετίες ιδιόκτητο τάφο, σαν μικρό πύργο ντυμένο με λευκά μάρμαρα. «Οίκος οικογένειας Κ.» έγραφε απ’ έξω και έμπαινες στο εσωτερικό του από ένα σιδερένιο πορτάκι, όπου ο μικρός διάδρομος είχε δεξιά κι αριστερά από τρία «ράφια», στα οποία είχαν τοποθετηθεί τα φέρετρα των μακαριτών. Κάπου στο βάθος υπήρχε και ένα οστεοφυλάκιο.

Πήγαν λοιπόν ο Λάμπης με την αδελφή του, με επίσημα σκούρα ρούχα, λευκά λουλούδια στα χέρια ο Λάμπης, η αδελφή με ένα λιβανιστήρι, λιβάνια, καρβουνάκια κ.λπ. στο χέρι. Καθάρισαν πρόχειρα το χώρο, άναψε η αδελφή τα λιβάνια και κοίταξε δεξιά-αριστερά να βρει κάποιον παπά, να ψάλλει ένα τρισάγιο. Περιέργως όμως δεν υπήρχε κόσμος εκείνη τη μέρα στο νεκροταφείο και παπάς δεν φαινόταν πουθενά.

Λέει η αδελφή, θα πεταχτώ μέχρι τα γραφεία να βρω έναν παπά, περίμενε εσύ εδώ, μην μας πάρουν το λιβανιστήρι. Τι να κάνει, περίμενε ο Λάμπης και άρχισε να πηγαινοέρχεται νευρικά.

Κάπου εκεί, άρχισε να ψιχαλίζει και η αδελφή αργούσε. Απρίλιος μήνας ήταν, ο καιρός ευμετάβλητος, οπότε δεν ήταν παράξενο να ρίξει καμιά ψιχάλα. Όμως οι ψιχάλες μεγάλωσαν και έγιναν σταγόνες. Σε λίγο μιλούσες για κανονική βροχή. Ο Λάμπης άρχισε να μουσκεύει και σκέφτηκε να μπει μέσα στο στεγασμένο μνήμα, μαζί με τα σύνεργα που είχε αφήσει η αδελφή του.

Μπαίνει μέσα και άρχισε να κοιτάζει κλεφτά από τη μισάνοιχτη πόρτα, μήπως φανεί η αδελφή με τον παπά, αλλά τίποτα· ήταν και ψηλός και δεν στεκόταν άνετα με το χαμηλό ταβάνι. Η βροχή είχε όμως δυναμώσει και άρχισαν να μπαίνουν νερά από την πόρτα στο δάπεδο. Βρε ατυχία, καλά έλεγα να μην έρθω, σκεφτόταν, τι να κάνει τώρα; Κλείνει την πόρτα για να εμποδίσει τα νερά, αλλά τότε δεν έβλεπε και θα τον έχανε η αδελφή, όποτε ερχόταν.

Κάποια στιγμή σκέφτηκε ότι δεν είναι δυνατόν να περιμένει άλλο, θα παγιδευτεί εκεί μέσα με τα νερά. Ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω για να πάει να ψάξει την αδελφή του. Μπροστά του πέρναγαν εκείνη τη στιγμή δύο μαυροφορεμένες κυρίες, κάτω από μια ομπρέλα. Με το που πετάγεται έξω ο Λάμπης, φωνάζει η μία «Χριστός και Παναγία!», γλιστράει στα νερά και πέφτει στις λάσπες. Η δεύτερη κρατήθηκε μεν όρθια, αλλά οπισθοχώρησε και κρύφτηκε πίσω από την ομπρέλα της.

«Αμάν πού έμπλεξα», μονολόγησε ο Λάμπης, πάει να βοηθήσει την πεσμένη και κάνει να την σηκώσει. Το φουστάνι της ήταν γεμάτο λάσπες, πόδια και παπούτσια επίσης λασπωμένα. Σκύβει να την σηκώσει ο Λάμπης, ουρλιάζει αυτή, «Όχι, όχι, φύγε, μην μ’ αγγίζεις!»

— «Να σας βοηθήσω κυρία μου», λέει και κάνει πάλι να την πιάσει.

— «Όχι όχι, άσε με, καταραμένε!», και σέρνεται πεσμένη στο έδαφος, κάνοντας προσπάθεια να απομακρυνθεί πάνω στις λάσπες.

Πάνω εκεί επιστρέφει η αδελφή του, κρατούσε και την ομπρέλα που είχε διπλωμένη στην τσάντα της.

— «Τί έγινε Λάμπη, τι έπαθε η κυρία;» ρωτάει τον αδελφό της.

— «Δεν ξέρω, έπεσε και δεν θέλει να την βοηθήσω».

Κάνει και η αδελφή μια προσπάθεια να βοηθήσει την πεσμένη κυρία, αλλά αυτή αντιδρούσε υστερικά με φωνές και τινάγματα των χεριών. Η δεύτερη κυρία βρήκε ευκαιρία εντωμεταξύ και είχε φύγει μακριά.

Τι να κάνουν, κλειδώνει ο Λάμπης το πορτάκι στο μνήμα και κάνει με το βλέμμα μια κίνηση στην αδελφή του για να φύγουν. Η πεσμένη στο έδαφος σερνόταν στα τέσσερα στην αντίθετη κατεύθυνση.

Λέει στην αδελφή του ο Λάμπης, «Τώρα κατάλαβα τι συνέβη. Πετάχτηκα από το μνήμα να έρθω να σε βρω και φοβήθηκαν αυτές, έτσι που με είδαν ξαφνικά. Θα φαντάστηκαν ότι είμαι κανένας πεθαμένος που αναστήθηκε…» 

Βάλανε τα γέλια και προχώρησαν στην έξοδο. «Άντε αναστημένε, ατυχήσαμε», λέει η αδελφή, «πάμε να φύγουμε! Έτσι κι αλλιώς ο παπάς υπηρεσίας είναι άρρωστος κι εδώ αναστατώσαμε τις προληπτικές κυρίες!» 

Το πείραμα του Κορανίου

Πώς αντιδρά κάποιος Ευρωπαίος στη Βίβλο, όταν του λες ότι είναι το Κοράνι; 

left.gr, 7/12/2015

Ένα τρομερά ενδιαφέρον πείραμα, έγινε στην Ολλανδία, από την εκπομπή Dit is Normaal, μια σατυρική και προβοκατόρικη εκπομπή με μεγάλη επιτυχία.

Οι δύο νεαροί παρουσιαστές, μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι και την αναζωπύρωση της ισλαμοφοβίας, με τα δημοσιεύματα και τους μύθους για την «θρησκεία της βίας», την θρησκεία που ταπεινώνει τις γυναίκες, που είναι οπισθοδρομική και δεν έχει θέσει στον Δυτικό κόσμο, αποφάσισαν να σκαλίσουν λίγο τα νερά.

Πήραν μια βίβλο, και υπογράμμισαν κομμάτια της τα οποία ακούγονται φριχτά, όπως για το ότι η θέση της γυναίκας είναι να υπακούει τον άνδρα, ότι η γυναίκα απαγορεύεται να διδάσκει, η αγάπη μεταξύ δύο ανδρών είναι σατανική και οι άνδρες πρέπει να πεθάνουν, ότι αν πιάσεις έναν να κλέβει πρέπει να του κόψεις το χέρι κλπ.

Οι δημοσιογράφοι σκέπασαν το εξώφυλλο της Βίβλου, και έβαλαν του Κορανίου. Βγήκαν στον δρόμο, και ρώταγαν Ολλανδούς πολίτες όλων των ηλικιών τη γνώμη τους για αυτά τα αποσπάσματα. Όλοι ανεξαιρέτως τα βρήκαν φριχτά, σκοταδιστικά, και ότι δεν έχουν θέση στην σύγχρονη ζωή. Όταν τους είπαν δε ότι είναι από το Κοράνι και τους ρώτησαν τη διαφορά μεταξύ Κορανίου και Βίβλου, όλοι είπαν ότι η Βίβλος δεν έχει καμία σχέση με τη Βία, ότι δεν μιλά υποτιμητικά για τις γυναίκες, ότι έχει μεγαλύτερη κατανόηση και είναι πιο ανοιχτή.

Η έκπληξη και η ντροπή στα πρόσωπά τους, όταν μετά τους αποκαλύπτεται ότι τα αποσπάσματα ήταν τελικά από τη Βίβλο, είναι ενδεικτικά. Πόσο αληθινά είναι τα στεγανά μας, ή πόσο προϊόν προπαγάνδας;

Ο Ελληναράς μέσα σου

Άρης Αλεξανδρής, thecurlysue.com, 1/12/2015

Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί την υπερήφανη ενσάρκωση των πιο παθογενών χαρακτηριστικών του νεοέλληνα. Είναι ένα ημιμαθές άτομο που ανδρώθηκε στον κομματικό σωλήνα, δεν χρειάστηκε να δουλέψει ποτέ στη ζωή του, δεν κουράστηκε για τίποτα, δεν πάλεψε για τίποτα, δεν κατέκτησε τίποτα· απλώς θήτευσε στο κατηχητικό της παράταξης, γαλουχήθηκε με τα δόγματα και τον φανατισμό της κλίκας του, και όταν

έφτασε η ώρα του, αναδείχθηκε ως αρχηγός της. Την ώρα που άλλοι σπούδαζαν, ξανασπούδαζαν, ταξίδευαν, δούλευαν, έστηναν δουλειές, αποτύγχαναν, ξαναπροσπαθούσαν, πετύχαιναν, μοχθούσαν, αμφισβητούσαν, εξελίσσονταν, και προσέθεταν με χίλια ζόρια και βιώματα ο καθένας το δικό του λιθαράκι στην πραγματική ζωή, ο Αλέξης Τσίπρας μεγάλωνε εκπροσωπώντας την πιο κλισέ εκδοχή του αδρανούς παρασίτου: Ήταν ο παρατεταμένα έφηβος ιδεαλιστής που, να μωρέ, θα έκανε πολλά πράγματα αν ο κόσμος ήταν ιδανικός, αλλά δυστυχώς, επειδή δεν είναι και μέχρι να γίνει τέτοιος, θα πορεύεται με τον μόνο τρόπο που θεωρεί αποδεκτό η κουλτούρα της παράταξης. Συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, αφισοκολλήσεις, καταληψούλες, κηρύγματα. Μέχρι που του έλαχε να μας κυβερνήσει. Οπότε και αποφάσισε να μας δείξει πώς γίνονται όλα εκείνα για τα οποία ο ίδιος δεν έχει ιδέα, και για τα οποία άλλοι έχουν φτύσει αίμα όσο εκείνος κοιμόταν.

Από μόνη της η ιδέα του να κυβερνηθεί ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος από έναν αριστερό κρατιστή που εχθρεύεται τον καπιταλισμό και διακατέχεται από ιδεολογικά ταμπού προηγούμενων αιώνων, είναι αστεία, αντιφατική και προβληματική. Η επίδοση του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργού ήταν προδιαγεγραμμένη, λοιπόν, και κάθε νοήμων άνθρωπος μπορούσε εύκολα να προβλέψει πόσο καταστροφική θα ήταν, όποια στρατηγική κι αν ακολουθούσε ο πρώτος. Είτε, δηλαδή, παρέμενε πιστός στα βλακώδη ακροαριστερά του φρονήματα είτε πραγματοποιούσε την αναμενόμενη κωλοτούμπα ενώπιον της αμείλικτης πραγματικότητας είτε έκανε και τα δύο (όπως και συνέβη), ήταν προφανές εξαρχής ότι θα αποτύγχανε. Γιατί, αφενός, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός μιας μοσχαναθρεμμένης καπιταλιστικής κοινωνίας είναι αδύνατος (ούτε ο λαός τον θέλει ούτε ο Τσίπρας ήταν σε θέση να τον πετύχει) και, αφετέρου, η επίτευξη της οικονομικής ευημερίας ενός οποιουδήποτε καπιταλιστικού κράτους δεν γίνεται να περατωθεί με επικεφαλής ένα πρόσωπο με το έλλειμμα γνώσης, ικανότητας, εμπειρίας και πρόθεσης του Τσίπρα.

Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα χαράμισε εφτά μήνες για να αποδειχθεί το αυταπόδεικτο, για να εμπεδωθεί το προφανές, για να επαληθευτεί ένα μαθηματικό σχήμα – δεδομένο εξαρχής: Η πρόσθεση μηδενικών θα κάνει πάντοτε μηδέν, όσα κι αν είναι τα μηδενικά. Τα μήλα δεν κάνουν πορτοκαλάδες, τα πορτοκάλια δεν κάνουν μηλόπιτες, η αρρώστια δεν θεραπεύεται από τον γιατρό που αρνείται την ύπαρξή της.

Ουσιαστικά, τους τελευταίους μήνες παρακολουθήσαμε το ντροπιαστικό θέαμα μιας σουρεαλιστικής μεταμόρφωσης, την πρόσκρουση ενός μπανάλ κομματικού παράγοντα στην άβολη πραγματικότητα, με την οποία ο κόσμος κανονικά εξοικειώνεται γύρω στα 16. Γίναμε όλοι μάρτυρες της όψιμης ενηλικίωσης του Αλέξη Τσίπρα, πληρώσαμε για να πειστεί με βιωματικό τρόπο ένας σαραντάχρονος άντρας ότι ο καπιταλισμός δεν ανατρέπεται, ότι τα χρέη απαιτούνται ακόμα κι απ’ τους ευγενικότερους δανειστές κι ότι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Στοιχειώδη πράγματα, αστείες καταστάσεις, το θέατρο του παραλόγου. Ένα παιδάκι του ανέξοδου φοιτητικού συνδικαλισμού μετέβη από το πεδίο των φαντασιώσεων στην απτή πολιτική μάχη, εκεί όπου οι εκ του ασφαλούς φιλοσοφικές ενατενίσεις είναι απλές ονειρώξεις, και τα ’χασε. Κατατρόμαξε. Αντίκρισε για πρώτη φορά την αλήθεια χωρίς τα βολικά θεωρητικά φτιασιδώματα με τα οποία συνήθιζε να την περιβάλλει ως τζάμπα μάγκας σε όλη του τη ζωή, και έπαθε αμόκ. Ο πρωθυπουργός της χώρας ως ανίδεος intern που μαθαίνει σιγά σιγά τη ζωή.

Αυτό, όμως, που ζήσαμε όλοι με προσωπικό κόστος, ο καταποντισμός, δηλαδή, της αγοράς και της οικονομίας, και η βύθιση της χώρας σε απύθμενα βάθη παρακμής, δεν ήταν απλώς “το ξεβράκωμα” του Τσίπρα, όπως λένε πολλοί. Ο Τσίπρας απέτυχε παταγωδώς, αλλά αυτό που άφησε πίσω του είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από προσωπική του αποτυχία, κάτι πολύ σημαντικότερο από τον ίδιο. Ο βόρβορος του Τσίπρα είναι ένα πανίσχυρο και ειρωνικό κοινωνικό σύμβολο, απεικονίζει ρεαλιστικότατα τη ματαίωση της νοοτροπίας που αυτός πρεσβεύει και επιχειρεί να διαιωνίσει, με την οποία όμως έμαθαν να ζουν, να μεγαλώνουν, να αναπαράγονται και να πεθαίνουν εκατομμύρια Έλληνες. Το φιάσκο της πρωθυπουργίας του είναι η επιβεβαίωση της ακυρότητας του νεοελληνικού ονείρου, του οποίου γνήσιο τέκνο ήταν και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας: Ενός ονείρου που θέλει τον λαό υποταγμένο σε ένα τεράστιο και δυσκίνητο κράτος που τρώει τις σάρκες του, και παράλληλα απομυζά όσους παράγουν πλούτο έξω από αυτό. Ένα ολόκληρο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, η κρατούσα φιλοσοφία ζωής στην Ελλάδα καίγεται αυτή τη στιγμή μαζί με την πολιτική οντότητα του Τσίπρα, ανεξάρτητα απ’ το πώς πουλάει ο ίδιος τον εαυτό του ή πώς τον βλέπει ο καθένας μας: ως προσάναμμα ή αποκαΐδι. Στο τέλος η φωτιά θα κάψει τα πάντα και τους πάντες, αν η κατάσταση δεν ανατραπεί εγκαίρως.

Η φρίκη της ερασιτεχνικής πολιτικής Τσίπρα δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα σε όλο της το μεγαλείο, πρώτον επειδή ενέσκηψε σε νεκρή περίοδο και άρα παραμένει σε μεγάλο βαθμό λανθάνουσα, δεύτερον επειδή εξακολουθεί να αντισταθμίζεται από την απέχθεια του κόσμου για τους προκατόχους του πρωθυπουργού. Παράλληλα, η διάσπαση του κόμματός του διασκεδάζει τις εντυπώσεις (ήρωας ή προδότης; – το σήριαλ μαγνητίζει την προσοχή των εκλογέων για να αποτρέψει τη στροφή της προς την οικονομία), κι έτσι ελάχιστοι έχουν, μέχρι στιγμής, καταλάβει ότι έρχεται η ώρα που θα πληρώσουμε αδρά την τοποθέτηση ενός παιδιού στο τιμόνι.

Η παρακαταθήκη και το όραμα του Τσίπρα, ωστόσο, θα μείνουν ανέπαφα. Το γιγαντιαίο πελατειακό κράτος, η διαφθορά, οι συντεχνίες, τα βολέματα, η τεμπελιά και κάθε άλλο γνώρισμα που συναποτελεί το πασοκικό κοινωνικοπολιτικό corpus της μεταπολίτευσης θα εξακολουθήσουν να συνιστούν το (κεκαλυμμένο πάντα) ζητούμενο του λαού (όπως συνέβαινε και πριν τον Τσίπρα), γιατί κανείς μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε να εκπαιδεύσει το εκλογικό σώμα διαφορετικά. Κανείς δεν βρέθηκε να κηρύξει το αντίθετο, να επιφέρει μεταρρυθμίσεις και να θυσιαστεί στη μάχη, στην προσπάθεια να απαλλάξει τον λαό απ’ τις κακές του ροπές. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, ο άνθρωπος που θα βγάλει την Ελλάδα από αυτό το τραγικό τέλμα θα μισηθεί όσο κανείς άλλος από τη γενιά που θα τον εκλέξει. Μόνο έτσι, όμως, θα καταφέρει να σώσει τις επόμενες.

Δεν αρκεί η ηλικιακή νεότητα για να πλησιάσεις την πρόοδο. Ο συντηρητισμός είναι θέμα ανατροφής και πνεύματος, δεν κατοικεί σε ληξιαρχικές πράξεις γέννησης.