Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος...

Παιδεραστές παντός καιρού

της Ισμήνης

Τις προάλλες διάβαζα στα μπλογκ και στις εφημερίδες για τον προπονητή στην Κρήτη που επί χρόνια ασελγούσε πάνω στα παιδάκια και κανείς δεν το είχε πάρει είδηση. Υπήρξαν και πολλά σχόλια που δεικτικά επεσήμαναν: μα είναι δυνατόν; Κανένα παιδί να μην μιλάει τόσο καιρό;

Κι όμως είναι δυνατόν! Θυμήθηκα που πριν από χρόνια βρέθηκα σε μια παρέα κυριών και μεταξύ τεΐου και καφέ λέγαμε ένα σωρό σαχλαμάρες για να περάσει η ώρα. Πάλι τότε προσφάτως είχε βγει μια ιστορία με κάποιον παιδεραστή και όλων η απορία ήταν, πώς και δεν μιλάνε τα θύματα. Η πιο έξυπνη δε, κάνοντας αέρα με την βεντάλια της αναφώνησε:

- Βρε μπας και τα θέλανε και γι’ αυτό δεν μιλάγανε;

Μια κυρία γύρω στα 65, πολύ καλοβαλμένη, πήρε το λόγο και είπε:

- Γιατί σας κάνει εντύπωση και απορείτε που δεν μιλάνε τα θύματα; Θα σας πω εγώ την προσωπική μου εμπειρία πριν από 60 χρόνια που νομίζω ότι ήταν εχθές.

Εμείς οι πρώην λαλίστατες, κάναμε απόλυτη σιγή να ακούσουμε...

- «Ήμουν 5 χρονών», άρχισε να λέει η κυρία, «και η αδελφή μου 6,5. Μια πολύ φίλη της μαμάς μου, με μητέρα Αγγλίδα, έκανε μαθήματα αγγλικής και καλής συμπεριφοράς σε μικρά παιδάκια, έναντι αμοιβής βέβαια. Ενταχθήκαμε κι εμείς στην ομάδα, αλλά λόγω του νεαρού της ηλικίας μας κάναμε ξεχωριστά μαθήματα, άλλοτε στο σπίτι μας, άλλοτε σε δημόσιο χώρο για να μάθουμε polites και άλλοτε στο σπίτι της μαντάμ Virginie, έτσι την λέγαμε.

»Τις φορές που πηγαίναμε στο σπίτι της μαντάμ, ζούσε μαζί με την κόρη της και τον γαμπρό της που ήτανε και συνάδελφος του μπαμπά μου, πολλές φορές περιμέναμε στο σαλόνι για να έρθει η μαντάμ να πάμε στο δωμάτιο που κάναμε το μάθημα. Σημειωτέον ότι η διαρρύθμιση του σπιτιού ήταν τέτοια που ουσιαστικά εκεί που περιμέναμε εμείς είμαστε αποκομμένοι από το υπόλοιπο σπίτι, τότε στα παλιά σπίτια το σαλόνι ήταν εκτός λειτουργικού χώρου του υπόλοιπου σπιτιού.

»Όση ώρα περιμέναμε, οι υπόλοιποι κοιμόντουσαν γιατί συνήθως ήταν μεσημεριανή ώρα, εμφανιζότανε ο γαμπρός της μαντάμ - ο συνάδελφος του μπαμπά μου, ο άντρας της φίλης της μαμάς μου - με τα εσώρουχα και ξεκούμπωτος και πέρναγε μπροστά μας επιδεικνύοντας τα γεννητικά του όργανα. Πολλές φορές καθόταν στην πολυθρόνα και μας προέτρεπε να τον αγγίζουμε, ενώ ταυτόχρονα μας άγγιζε αυτός ή μας έλεγε να καθόμαστε στα πόδια του και μας κράταγε σφικτά πάνω του και μας τριβότανε.

»Εμείς σοκαρισμένες σαν πρόβατα κάναμε ότι μας ζητούσε. Έχω μια θολή εικόνα όλων όσων συνέβαιναν τότε, αλλά δεν τα έχω ξεχάσει βέβαια και τώρα που το σκέπτομαι είμαι σίγουρη ότι αν είχε ώρα στη διάθεσή του -μέχρι να εμφανισθεί η πεθερά του- θα προχωρούσε και σε άλλες πράξεις.

»Υποθέτω ότι μάλλον η γυναίκα του κάτι υποψιάστηκε, πιθανόν από την πρεμούρα του να εξέρχεται από την κρεβατοκάμαρα μόλις μας άκουγε. Aπό κάποια στιγμή και μετά ήτανε πάντα παρούσα στην άφιξή μας και φυσικά σταμάτησαν τα καμώματα του κυρίου αυτού!

»Ποτέ μα ποτέ όμως δεν μιλήσαμε σε κανένα, μα σε κανένα γι’ αυτό! Ούτε στην μαμά μας, αλλά ούτε και μεταξύ μας το συζητούσαμε με την αδελφή μου. Διαισθανόμαστε ότι γινότανε κάτι κακό, αλλά δεν ξέραμε πόσο κακό και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε, αν φταίγαμε κι εμείς!

»Θα αναρωτιέστε γιατί τα λέω τώρα, δεν έχει σημασία πια, όλοι οι εμπλεκόμενοι έχουν αποδημήσει εις Κύριον, πλην εμού βέβαια!

»Οπότε κυρίες μου μην βγάζετε επιπόλαια συμπεράσματα για κάτι τέτοιες υποθέσεις, είναι πολύ σοβαρές για να συζητιούνται στα κοσμικά σαλόνια.»

Συνταξιούχος με συνταξιοδοτικές εισφορές...

ΒΗΜΑ, 6/1/2012

Είμαι 67 ετών, άρτι συνταξιοδοτηθείς από το Πανεπιστήμιο Αθηνών με γνώσεις και όρεξη για δουλειά. Σκέφθηκα να φτιάξω μία (Ετερόρρυθμη) Εταιρεία για να μπορώ να εργάζομαι ως σύμβουλος, να πληρώνομαι και να πληρώνω νόμιμα τους συνεργάτες μου και την Εφορία. Ενάμιση μήνα μετά, με απίστευτη γραφειοκρατία, διπλά «χαρτιά», μία άχρηστη 1-Stop υπηρεσία που μας φόρτωσε δουλειά, αντί να μας γλυτώσει (μπράβο κε Χρυσοχοϊδη), ξεκινήσαμε, με 6 συνεργάτες, την πρώτη μας δουλειά. Θα πληρώσουμε φόρους, εισφορές κλπ. και το ΑΕΠ θα… αυξηθεί κατά 60.000€.

Όλα καλά, μέχρι χθες. Πήρα το 1ο Ειδοποιητήριο από τον … ΟΑΕΕ. Ήδη χρωστώ 520,40 €,(εισφορές κλάδου σύνταξης 304,82 €, 185 € για τον κλάδο ασθένειας και 30 € για ΟΑΕΔ-ΟΕΕ). Υποθέτω ότι όταν περάσω τα 100 θα πάρω άλλη μία σύνταξη από τον ΟΑΕΕ και θα χρησιμοποιήσω την ασφάλιση ασθενείας για τα… φακελάκια των γιατρών. Φυσικά, δεν θα τα πληρώσω. Θα διαλύσω την εταιρεία και ίσως όταν γίνω 100, (δεν) θα πάω φυλακή για οφειλή στον ΟΑΕΕ. Αν βρω καμιά δουλειά, θα την κάνω «μαύρη», όπως και οι συνεργάτες μου. Συγχαρητήρια κύριε Κουτρουμάνη και όλοι οι υπόλοιποι φωστήρες της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Απλώς να σημειώσω ότι ο κ. Βουδούρης, πρόεδρος του ΟΑΕΕ, και τώρα Πρόεδρος και του ΕΟΠΥΥ -τρομάρα μας- το βρήκε σωστό, αφού είναι νόμιμο (δηλαδή κάποιοι ηλίθιοι νομοθέτησαν νύχτα μία απίστευτη βλακεία). Ηθικό όμως, είναι;; Για να μην πω λογικό ή είναι απλώς βλακώδες;;

Λυκούργος Λιαρόπουλος Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών

Το πόμολο της πίσω πόρτας

του Κώστα Βαξεβάνη, tvxs.gr, 7/1/2012

Οι πίσω πόρτες συνήθως δημιουργούνται για λόγους ασφάλειας. Είναι έξοδοι κινδύνου. Και για να ανοίξουν, κάποιος πρέπει να πιέσει το πόμολο, αφού διαπιστώσει πως υπάρχει κίνδυνος. Αν ο εκδότης του ΔΟΛ Σταύρος Ψυχάρης λέει αλήθεια, τότε ο Γιώργος Παπανδρέου τον έβαλε στο Μαξίμου από την πίσω πόρτα. Πίεσε το πόμολο, για να ανοίξει η πίσω πόρτα. Προφανώς θα είχε προηγηθεί διαπίστωση κινδύνου. Οι δύο άντρες, λέγοντας ψέματα ή αλήθεια, κάνουν παραδοχή για το ίδιο πράγμα: H σχέση πολιτικής και συγκροτημάτων Τύπου στην Ελλάδα, παραμένει επικίνδυνη σχέση, γι αυτό και ανοίγει συνήθως τις εξόδους κινδύνου. Τις πίσω πόρτες.

Η διαφορά βεβαίως είναι πως ο κάθε εκδότης μπορεί να επικαλείται κίνδυνο ή να δημιουργεί, ενώ ο πρωθυπουργός είναι αυτός που πρέπει να τον αντιμετωπίσει. Η δήλωση του Γ Παπανδρέου πως ο Ψυχάρης τον έριξε γιατί δεν του έδωσε δάνειο 10 εκατομμύρια η Εθνική Τράπεζα είναι ανατριχιαστική. Ο κύριος Παπανδρέου μοιάζει με εκείνον τον καθαριστή τζαμιών που στην προσπάθειά του να δείξει πόσο καλά καθαρίζει το τζάμι, απλώς το σπάει.

Οι ελάχιστες αυτές λέξεις που ακούστηκαν στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, ακύρωσαν ομιλίες χιλιάδων λέξεων περί διαφάνειας, δημοκρατίας, αυτοθυσίας, ειλικρίνειας, πολιτικής ανησυχίας και άλλα πολλά. Να ποια μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό:

1. Ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας κάνει την τραγική παραδοχή πως η Δημοκρατία του και η πολιτεία του ήταν μια απάτη. Θεσμοί, νόμοι, κόμμα, ο ίδιος ο λαός και οι επιλογές του, ακυρώθηκαν από έναν εκδότη σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση σαν να ήμασταν στη δεκαετία του 60.
2. Την ώρα που εκδότης πιέζει και απειλεί, το κράτος τον απαλλάσσει από το βάρος του Μεγάρου Μουσικής, του οποίου τα φέσια αναλαμβάνει. Ο εκδότης βεβαίως συνεχίζει να το διοικεί.
3. Ως πρωθυπουργός δεν απαιτεί από τις κρατικές υπηρεσίες να προχωρήσουν σε έλεγχο των συγκροτημάτων Τύπου, δεν νομοθετεί καμιά διαφάνεια, ούτε και τακτοποιεί νομικά το πειρατικό καθεστώς στα ΜΜΕ και τις αδειοδοτήσεις των καναλιών. Απλώς υπομένει για να εμφανιστεί στο μέλλον ως θύμα;
4. Εκβιαζόμενος, δεν κάνει καμιά δήλωση γι αυτό, δεν απευθύνεται στους πολίτες, δεν αποκαλύπτει, δεν απαιτεί συμπαράσταση έστω. Αφήνει τον εκβιασμό να λειτουργεί ως παγιωμένο στοιχείο πολιτικής, μεταξύ Μαξίμου και περιπτέρων με εκβιαστικά πρωτοσέλιδα.
5. Παραδέχεται πως η ΕΤΕ, μια μεγάλη Τράπεζα απευθύνεται στον ίδιο προκειμένου να προχωρήσει σε δανειοδοτήσεις. Ή παρανόμως έπραξαν ή αυτό θεωρείται πλέον σωστό και είναι ίσως ο λόγος που τελικώς κάναμε πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη. Να έχει λόγο στα δάνεια.
6. Η διοίκηση της ΕΤΕ, παραμένει στη θέση της αντί να παραιτηθεί από το βράδυ των αποκαλυπτικών δηλώσεων του Γιώργου Παπανδρέου. Ένας πρώην πρωθυπουργός, αποκάλυψε πως δεν λειτουργούσαν ως στελέχη της Τράπεζας, αλλά ως πολιτικοί υπάλληλοι που χρησιμοποιούσαν και οι ίδιοι την Τράπεζα για πολιτικούς εκβιασμούς. Αν είναι διαφορετικά, τότε τι δουλειά είχαν να ενημερώνουν τον πρωθυπουργό για δανειοδοτήσεις;
7. Οι δηλώσεις Παπανδρέου δίνουν υπόσταση στις καταγγελίες της εκδότριας της Ελευθεροτυπίας, Μάνιας Τεγοπούλου, η οποία κατήγγειλε πως η μη δανειοδότηση της εφημερίδας της σχετίζεται με πολιτικές και όχι τραπεζικές αποφάσεις.

Ο κύριος Ψυχάρης είναι ένας εκδότης που λειτουργεί με τον τρόπο που έμαθε επί δεκαετίες. Αν αυτός ο τρόπος είναι ανέντιμος δεν τον απείλησε ποτέ κανένας. Ούτε ο κύριος Παπανδρέου. Σήμερα στο κύριο άρθρο της εφημερίδας του λέει κομψά, αυτό που άκομψα κάνει:

«Είναι σε όλους γνωστό, ότι ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, στήριξε (σ.σ. τον Παπανδρέου), επί ζημία του, την κυβέρνησή του και προσωπικά τον ίδιο, με μόνο γνώμονα τις παραδόσεις και τους ιστορικούς δεσμούς των εφημερίδων του Οργανισμού με την δημοκρατική παράταξη».

Δηλαδή ο κύριος Ψυχάρης παραδέχεται πως η «δημοσιογραφική του αλήθεια» είναι αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών. Το κάνει δεκαετίες. Δεν κάνει καλά βέβαια ο εκδότης αλλά κρίνεται από τους αναγνώστες του. Ο κύριος Παπανδρέου όμως; Πού απείλησε όλο αυτό το πλαίσιο; Πότε νομοθέτησε για να τερματιστεί η διαπλοκή; Ποτέ. Θα μπορούσε απλώς να ζητήσει από την Τράπεζα της Ελλάδας, να ελέγξει τα δάνεια των συγκροτημάτων Τύπου. Ούτε καν τις καταγγελίες για υπερτιμολογήσεις, offshore εταιρείες, λογαριασμούς με μαύρο χρήμα. Και να το κάνει ενημερώνοντας τον κόσμο. Θα ήταν αρκετό.

Η τιμωρία του δεν θα ήταν εκδίκηση, αλλά ανταπόκριση σε ένα λαϊκό αίτημα. Δεν το έκανε. Αντιθέτως έριχνε την κρατική διαφήμιση στα γερασμένα Μέσα που προσπαθούσαν να τον πείσουν πως ο επιθανάτιος ρόγχος τους είναι ήχος απειλής.

Ο ίδιος και οι συνεργάτες του, πολιτεύτηκαν με τη λογική των πρωτοσέλιδων και των καλών σχέσεων με αυτούς που τώρα καταγγέλλει. Κατανοούσαν την πολιτική, όπως ενδεχομένως τους την έμαθαν οι παππούδες και οι πατεράδες τους, επαγγελματίες της πολιτικής, αλλά μιας άλλης εποχής. Κι όλα αυτά τον καιρό του ίντερνετ από έναν λάτρη του. Να νταραβερίζεσαι με συγκροτήματα όταν όλα είναι ανοιχτά στο διαδίκτυο.

Δεν ξέρω αν ο Ψυχάρης μπήκε από την πίσω πόρτα στο Μαξίμου. Από όποια και να μπήκε, κάποιοι του την άνοιξαν και τον όρισαν ως συνομιλητή στο γραφείο που έπρεπε να υπάρχουν νόμοι εξυγίανσης και όχι μυστικές συμφωνίες. Και τώρα ψάχνουν την πόρτα κινδύνου.