«Θα επαναφέρω λοιπόν ΕΓΩ τον βασιλέα μου»

Ιδεοληψίες ως πολιτικό πρόγραμμα

του Ευάνθη Χατζηβασιλείου, Καθημερινή, 4/1/2014

Οι εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920 είχαν ήδη γίνει, και οι βενιζελικοί είχαν τσακιστεί. Θριαμβευτές είχαν αναδειχθεί οι αντιβενιζελικοί, προτάσσοντας σαφή επιχειρήματα: απόρριψη της παρέμβασης των «ξένων» που είχαν επιφέρει το 1917 την επικράτηση του «ξενόδουλου» Ελευθερίου Βενιζέλου· την ανάγκη να αποκατασταθεί η πληγείσα εθνική κυριαρχία και η «αξιοπρέπεια» του ελληνικού λαού· την επάνοδο του μάρτυρα βασιλιά Κωνσταντίνου. Στην παρατήρηση των βενιζελικών ότι η χώρα όφειλε να προστατεύσει τη σχέση της με τους Συμμάχους, υπήρχε μια απλή απάντηση: «Εμείς τον θέλουμε και θα τον φέρουμε».

Στις 22 Νοεμβρίου 1920, ημέρα του δημοψηφίσματος για την επάνοδο του βασιλιά Κωνσταντίνου, η κορυφαία αντιβενιζελική εφημερίδα «Σκριπ» δημοσίευε στο πρωτοσέλιδό της φωτογραφία του και ολοσέλιδο άρθρο, χαρακτηριστικό της δύναμης των συναισθημάτων που προκαλούσε το μεγάλο αντιβενιζελικό σύμβολο. «Η Μεγαλειότης ενός ελευθέρου λαού προσκαλεί τον βασιλέα Κωνσταντίνον εις τον Θρόνον», δήλωνε ο τίτλος. Το όνομα του βασιλιά, γραμμένο στο άρθρο πέντε φορές με κεφαλαία πλάγια γράμματα, πλαισίωνε τη φωτογραφία: «Τα βουνά της Ηπείρου, αι Μακεδονικαί πεδιάδες αντήχησαν από τον παιάνα της Νίκης και ο παιάν αυτός ήτο εν όνομα: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ». Η εικόνα του στρατηλάτη που έμπαινε έφιππος στη Θεσσαλονίκη και στα Ιωάννινα μπορούσε να κάνει τον μέσο άνθρωπο του 1920 να αναλυθεί σε δάκρυα.

Κατόπιν ερχόταν η μνήμη των περιπετειών του βασιλιά μετά την αγγλογαλλική παρέμβαση εναντίον του το 1916-17: «Και μίαν ημέραν κατά την οποίαν ετέλει την μνήμην της θυσίας ενός άλλου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ [η αποχώρηση έγινε στις 30 Μαΐου 1917], ο Βασιλεύς, υποχωρών χάριν της σωτηρίας του λαού Του εις την βίαν την ξένην, άφινεν ορφανήν την Ελλάδα, καμφθείσαν υπό μίαν μακράν τυραννίαν. […] Και μόλις [ο λαός] απέσεισε τα δεσμά του και το φίμωτρον, μία και μόνη φωνή ανεπήδησεν ως ευχαριστία προς τον Μέγαν θεόν της Δικαιοσύνης: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ». Και υψωνόταν τώρα, τόνιζε το «Σκριπ», «κυριαρχική και παντοκράτειρα της Ελλάδος η φωνή. Φωνή απευθυνομένη προς τους ισχυρούς της γης. Προς τους λαούς, οι οποίοι εγνώρισαν πώς οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι. Προς την ηθικήν της Ανθρωπότητος. Προς την Δικαιοσύνην. Προς την Ιστορίαν. Προς τους παρελθόντας Ελληνικούς αιώνας και προς το αγέννητον Μέλλον. Και η φωνή αυτή – φωνή λαού – Κυρίου φωνή – δονείται από εν όνομα».

Την ίδια ώρα, βέβαια, οι βενιζελικοί τόνιζαν ότι λόγω της επίδοσης κοινής διακοίνωσης από τους Συμμάχους, που τάσσονταν εναντίον της επιστροφής του βασιλιά, το δημοψήφισμα έπρεπε να αναβληθεί. Στη δεύτερη σελίδα, το «Σκριπ» δημοσίευε σχετική ανάλυση με την υπογραφή «Ο παλαιός». Δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας, τόνιζε ο αναλυτής. Μία από τις Δυνάμεις δυσανασχετούσε για τη Συνθήκη των Σεβρών: «Η Ελληνική πολιτική μεταβολή ήτο το πρόσχημα διά να θέσουν επί τραπέζης το ψητό, το οποίον ήτο η αναθεώρησις της Συνθήκης». Αλλά μία άλλη Δύναμη διαφωνούσε, και έτσι προέκυψε μια διακοίνωση «στρυφνή», που δεν έλεγε κάτι συγκεκριμένο και επομένως δεν είχε σημασία: «Διότι και ο Βασιλεύς έρχεται και η συνθήκη δεν αναθεωρείται και δάνεια θα κάμουν εις την Ελλάδα διά την εφαρμογήν της Συνθήκης».

Την επομένη, στο κύριο άρθρο του, το «Σκριπ» εξηγούσε πώς σκέφτηκε ο Ελληνας που ψήφισε για την επιστροφή του βασιλιά, αγνοώντας τις πιέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων: «Ας υποθέσω προς στιγμήν ότι θα απεφάσιζαν να μετέλθουν μέσα πιεστικά εναντίον μου. Ποία θα είνε αυτά; Αποκλεισμός; Ο πόλεμος έληξε και εις το καταστατικόν της Κοινωνίας των Εθνών υπάρχει διάταξις απαγορευτική. Εμπορικός αποκλεισμός; Είμαι πελάτης των, καταναλωτής δηλαδή. […] Βεβαίως θα εζημιούμην εγώ, αλλά θα εζημιούντο άλλο τόσον και αυτοί. Οικονομικαί πιέσεις; Και αυταί θα ήσαν επιζήμιοι και δι’ αυτούς, εφ’ όσον είναι δανεισταί μου και εγώ οφειλέτης των. Αναθεώρησις της Συνθήκης των Σεβρών εις βάρος μου; Ανεξαρτήτως του ότι κρατώ διά του Στρατού μου την Θράκην και την Σμύρνην, αποφασισμένος να μη τας εγκαταλείψω […] προς ποίον θα έδιδον την Σμύρνην και την Θράκην αν μου τας αφήρουν;».

---

του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 19/4/2015

[...]

Υπάρχουν κάποιοι ανατριχιαστικοί ιστορικοί παραλληλισμοί της σημερινής κατάστασης με το προοίμιο της Μικρασιατικής Καταστροφής. Στη διακοίνωση των συμμάχων το 1920 ότι η επαναφορά του Κωνσταντίνου θα σήμαινε ρήξη στις σχέσεις τους με την Ελλάδα, η εφημερίδα των αντιβενιζελικών Σκριπ (23.11.1920) απαντούσε: «Αι Δυνάμεις με προειδοποιούν ότι αν επαναφέρω τον Βασιλέα μου θα δημιουργηθούν μεταξύ μας σχέσεις όχι φιλικαί. Θα επαναφέρω λοιπόν ΕΓΩ τον βασιλέα μου διότι είμαι βέβαιος ότι αι Δυνάμεις... δεν θα έχουν λόγον να δυσπιστούν και να ανησυχούν, συνεπώς αι σχέσεις μας δεν θα ζημιωθούν... Ας υποθέσω προς στιγμήν ότι θα απεφάσιζαν να μετέλθουν μέσα πιεστικά εναντίον μου. Ποιά θα είνε αυτά; Αποκλεισμός; Ο πόλεμος έληξε και εις το καταστατικόν της Κοινωνίας των Εθνών υπάρχει διάταξις απαγορευτική. Εμπορικός αποκλεισμός; Είμαι πελάτης τους, καταναλωτής δηλαδή... Βεβαίως θα εζημιούμην εγώ, αλλά θα εζημιούντο άλλο τόσον κι αυτοί. Οικονομικαί πιέσεις; Και αυταί θα ήσαν επιζήμιοι και δι’ αυτούς εφόσον είνε δανειστές μου κι εγώ οφειλέτης των. Αναθεώρησις της Συνθήκης των Σεβρών εις βάρος μου; Ανεξαρτήτως του ότι κρατώ διά του στρατού μου την Θράκην και την Σμύρνην... προς ποίον θα έδιδον την Σμύρνην και την Θράκην αν μου τας αφήρουν; Από την Συνθήκη των Σεβρών ο κερδίσας είναι κυριώτατα η Αγγλία και κατόπιν οι άλλοι σύμμαχοι... Η συνθήκη δεν είναι καθόλου εύκολο να αναθεωρηθεί. Και πάλι λοιπόν θα επαναφέρω τον Βασιλέα μου...».

Επιλογή του Ρουβά στην ερμηνεία του «Άξιον Εστί»

Δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη

ysterografa.gr, 21/4/2015

Ο Μίκης Θεοδωράκης, μέσω της επίσημης ιστοσελίδας του τοποθετείται αναφορικά με τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει η πρόταση – πρόσκληση του δήμου Νέας Σμύρνης προς τον Σάκη Ρουβά να ερμηνεύσει συνθέσεις από το «Άξιον Εστί» σε αφιερωματική συναυλία με τίτλο «90 χρόνια Μίκης Θεοδωράκης».

Ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης σημειώνει πως ο Σάκης Ρουβάς δεν αποτελεί δική του επιλογή, ωστόσο, υπογραμμίζει πως σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του ήταν κατά όλων των ειδών της απαγορεύσεις.

Η δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη: 

Επειδή τελευταία γράφτηκαν πολλές ανακρίβειες με αφορμή τη συμμετοχή του κ. Ρουβά στην συναυλία που διοργανώνει ο δήμος Νέας Σμύρνης με το «Άξιον Εστί», αναγκάζομαι να διευκρινίσω τα εξής:

1) Είναι γνωστές οι απόψεις μου για το θέμα των «απαγορεύσεων», τις οποίες απόψεις υποστηρίζω εδώ και δεκαετίες και συνοψίζονται στα εξής: Πιστεύω ότι το έργο από τη στιγμή που θα δημιουργηθεί, ξεφεύγει ακόμα και από τον ίδιο τον δημιουργό, που δεν έχει δικαίωμα να κρίνει δικτατορικά ποιος είναι «άξιος» να το ερμηνεύσει και ποιος όχι. Μόνος κριτής είναι το κοινό και ο χρόνος. Αυτοί τελικά κρίνουν τι θα πάει στα σκουπίδια και τι θα μείνει για πάντα. Θα πρέπει επίσης να πω ότι θεωρώ την χειρότερη εκτέλεση πολύ καλύτερη από μια απαγόρευση..

2) Όχι, δεν ήταν δική μου απόφαση η επιλογή του κ. Ρουβά, όπως αναληθώς βλέπω να αναγράφεται σε διάφορες ιστοσελίδες. Την πληροφορήθηκα εκ των υστέρων, ως τετελεσμένο γεγονός, από τον μαέστρο κ. Ορφανίδη, που μίλησε εδώ και αρκετές μέρες με την γραμματέα μου, στην οποία και ανακοίνωσε την απόφαση του δήμου Νέας Σμύρνης να οργανώσει τιμητική για τα 90 μου χρόνια συναυλία με το «Άξιον Εστί», καθώς και τα ονόματα των συντελεστών, στην επιλογή των οποίων δεν είχα την παραμικρή ανάμιξη.

3) Η όλη ιστορία με  προκαλεί να τελειώσω την δήλωσή μου αυτή με τις εξής σκέψεις:

Η Μουσική μου και φυσικά και το «Άξιον Εστί» γνώρισε κατά καιρούς απαγορεύσεις από πολλές και διαφορετικές πλευρές. Χούντες, κόμματα, πολιτικές νεολαίες, εφημερίδες, τηλεοράσεις… Πώς να ξεχάσω την επιστολή ακόμα και των δικηγόρων του ίδιου του Ελύτη, την εποχή που ήμουν γεν. διευθυντής Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, στην οποία όπως έγραφαν, «δεν ήταν σίγουροι για την ποιότητα της εκτέλεσης» (κι ας ήμουν εγώ στο πόντιουμ του μαέστρου και ο Μπιθικώτσης στον ρόλο του λαϊκού τραγουδιστή…). Για την ιστορία να πω ότι η συναυλία εκείνη δόθηκε συνολικά 3 φορές στο Ηρώδειο λόγω της πρωτοφανούς ανταπόκρισης του κοινού.

Ελληνικές δισκογραφικές εταιρείες που πλούτισαν από το έργο μου, απέσυραν συχνά τους δίσκους μου από το εμπόριο, ενώ πολλοί τραγουδιστές μου, για πολιτικούς ή άλλους λόγους, διέγραφαν τα έργα μου από το ρεπερτόριό τους.

Και διερωτώμαι: Ποια ήταν η αντίδραση των «φίλων της μουσικής μου» σε όλες αυτές τις περιπτώσεις; Απολύτως καμία! Ούτε ένας Έλληνας δεν θεώρησε χρέος του να υπερασπίσει το έργο μου σε όλες αυτές τις απαγορεύσεις και αποκλεισμούς! Ούτε ένας! Και ξαφνικά βλέπω τώρα να γεμίζει το διαδίκτυο και ο τύπος από δεκάδες δημοσιεύματα «υπερασπιστών του έργου μου», που ζητούν να προστεθώ κι εγώ ο ίδιος στον μακρύ κατάλογο αυτών που κατά καιρούς το απαγόρευσαν. Και γιατί; Διότι, λένε, ο συγκεκριμένος ερμηνευτής ανήκει στην «υποκουλτούρα». Όμως τι σημαίνει άραγε ο όρος αυτός; Το θέμα είναι μεγάλο και πολύπλοκο και εξαρτάται από την οπτική γωνία του καθενός.

Σε ό,τι με αφορά, τι θέλετε να σκεφτώ, όταν βλέπω το έργο μου (που το θεωρούν υποτίθεται ποιοτικό) να μην υπάρχει στη χώρα μου; Και πώς να υπάρχει όταν βρίσκεται επί δεκαετίες ολόκληρες αντιμέτωπο με καταστάσεις σαν αυτές που ανέφερα πιο πάνω, με την ανοχή (στην καλύτερη περίπτωση) και τη σιωπή του θεωρούμενου προοδευτικού χώρου, δηλαδή τουλάχιστον του 60% του λαού μας;

Τι θα πρέπει άραγε να σκεφτώ εγώ που αφιέρωσα τη ζωή  μου στην πραγματική Ελληνική Αριστερά και χάρισα στον Λαό μας έργα σαν το «Άξιον Εστί» που από τη μια τα θεωρούν, όπως λένε, υποδείγματα της «καλής κουλτούρας», κι από την άλλη ανέχονται τις κατά καιρούς απαγορεύσεις και το μποϋκοτάζ τους, ακόμα κι από τις ίδιες τις παρατάξεις στις οποίες ανήκουν; Τι να σκεφτώ βλέποντας όλους αυτούς τους ανέκαθεν απόντες να ξυπνούν μόνο στην περίπτωση Ρουβά και να ξεσπαθώνουν λαύροι απαιτώντας από μένα να απαγορεύσω τη συμμετοχή του;

Από όλα αυτά προκύπτει ότι η έννοια της υποκουλτούρας για μένα είναι διαφορετική απ’ ό,τι είναι για κείνους. Είναι, πιστεύω, φυσικό να θεωρώ την γενικευμένη ηθική υποκουλτούρα, μέσα στην οποία καταδικάστηκα να ζω, ως απείρως χειρότερη από εκείνη που σχετίζεται με την Τέχνη και τα δυσδιάκριτα σύνορα ανάμεσα στις πολλές και ποικίλες της εκφάνσεις.

Αθήνα,  21η Απριλίου 2015

(Κατάλληλη ημερομηνία να μιλάμε για «απαγορεύσεις»…).

Μίκης Θεοδωράκης

Μαζί με τα καρτέλ κατά του Μνημονίου

του Γιώργου Παπαϊωάννου, ΒΗΜΑ, 11/4/2015

Πολλή συζήτηση έχει γίνει για το Μνημόνιο αν ευθύνεται ή όχι για την ύφεση, τη φτωχοποίηση, την υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου, την υποβάθμιση των παρεχομένων υπηρεσιών στην Υγεία, στην Παιδεία κ.τ.λ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πολιτική λιτότητας που εφαρμόστηκε και συνεχίζει να εφαρμόζεται συνέβαλε τα μέγιστα για όλα τα παραπάνω.

Αυτή όμως είναι κατά κάποιον τρόπο η μία όψη του νομίσματος της μνημονιακής πολιτικής. Διότι το Μνημόνιο, όπως αυτό περιγράφεται στη δανειακή σύμβαση (Master FAFA), την επέκταση της οποίας υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, εκτός από τις περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και δαπάνες, περιέχει και μια σειρά μέτρα και διαρθρωτικές αλλαγές για τη μείωση των τιμών, όπως η απελευθέρωση αγορών, η ενίσχυση του ανταγωνισμού κ.τ.λ., τα οποία ποτέ δεν εφαρμόστηκαν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το κόστος του πασχαλινού τραπεζιού. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ινστιτούτου Εμπορίου και Υπηρεσιών της ΕΣΣΕ, εφέτος είναι αυξημένο κατά 5,2% σε σχέση με πέρυσι. Το πασχαλινό τραπέζι κόστιζε 114 ευρώ το 2011, υποχώρησε στα 102 ευρώ το 2012, στα 99 ευρώ το 2013, παρέμεινε στα επίπεδα αυτά το 2014 και εφέτος αυξήθηκε στα 104 ευρώ.

Δηλαδή, το 2015 είναι ακριβότερο από το 2012, όταν στο διάστημα αυτό το ΑΕΠ έχει υποχωρήσει περί το 15%, ο δείκτης τιμών καταναλωτή εμφανίζεται μειωμένος κατά 1% και οι λιανικές πωλήσεις έχουν πέσει κατά περίπου 5%. Με αυτά τα δεδομένα και ύστερα από πέντε χρόνια κρίσης θα περίμενε κανείς, όπως εκτιμούσαν οι συντάκτες του Μνημονίου, οι τιμές όχι να είχαν πέσει αλλά να είχαν καταρρεύσει.

Πώς είναι δυνατόν σε μια χώρα με 27% ανεργία, η οποία έχει υποστεί μείωση ΑΕΠ κατά 25%, έχει περιορισμένη ζήτηση και βιώνει ανθρωπιστική κρίση, οι τιμές να ανεβαίνουν;

Η απάντηση είναι απλή. Ολοι την ξέρουν, την αναφέρουν, πλην όμως καμία κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα γιατί θα πρέπει να τα βάλει με οργανωμένα συμφέροντα. Εγχώριοι θεσμοί όπως η Επιτροπή Ανταγωνισμού διά στόματος του προέδρου της Δημήτρη Κυριτσάκη, διεθνείς θεσμοί όπως ο ΟΟΣΑ μέσω του προέδρου του Ανχελ Γκουρία, στον οποίο προσέτρεξε για βοήθεια ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, αλλά και πρώην υπουργοί όπως ο Κωστής Χατζηδάκης έχουν αναφερθεί συγκεκριμένα σε «νομοθετημένα καρτέλ». Σε οργανωμένα πίσω από νόμους συμφέροντα τα οποία δεν επιτρέπουν σε περισσότερους παίκτες να μπουν στην αγορά, στήνουν τις τιμές και εκμεταλλεύονται τους καταναλωτές.

Τέτοιου είδους καρτέλ έχουν αναφερθεί ότι υπάρχουν στα σουπερμάρκετ, στο γάλα, στα πουλερικά, στα απορρυπαντικά, στα είδη υγιεινής, στα κυκλώματα των μεσαζόντων που αγοράζουν από τους παραγωγούς φρούτα και λαχανικά σε εξευτελιστικές τιμές και τα πωλούν πανάκριβα στους καταναλωτές, στα φάρμακα και αλλού.

Ολα αυτά όμως που έχουν επισημανθεί από το Μνημόνιο και αποτελούν μνημονιακή υποχρέωση κανείς δεν τα αντιμετώπισε. Το πολιτικό σύστημα επέλεξε τις οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τα χαράτσια και τις άλλες φορολογικές επιδρομές. Ακόμη και η σημερινή κυβέρνηση, που στο παρελθόν κατήγγελλε τις πρακτικές των προηγουμένων, μέχρι στιγμής παρακολουθεί απραγής τα κυκλώματα να λυμαίνονται τους καταναλωτές. Ισως φταίει το γεγονός ότι η πάταξη των καρτέλ είναι μνημονιακή υποχρέωση...

Ε, λοιπόν, ναι: Είμαι με τους «Θεσμούς»

του Κων/νου Σοφούλη, metarithmisi.gr, 12/4/2015

Εξοργίστηκα εχθές στο τοπικό μεζεδοπωλείο όταν δέχτηκα την ανόητη επίθεση από συνδαιτυμόνα που προσπάθησε να απλουστεύσει τη συζήτηση με την προκλητική ερώτηση: «τελικά ρε φίλε, με ποιους είσαι; Με τους θεσμούς ή με την κυβέρνηση της πατρίδας μας;» Του απάντησα ανάλογα κι εγώ με δυνατή φωνή «Ε, λοιπόν ρε φίλε, ναι, είμαι με τους θεσμούς». 

Έπεσε σιωπή και αυτή μου έδωσε την ευκαιρία με σχετική άνεση να εξηγήσω τη θέση μου. Κάθε άλλο παρά αισθανόμουν ότι απαρνιόμουν την πατρίδα μου, όπως έδειχναν ότι πίστευα σχεδόν όλοι οι συμποσιαζόμενοί μου. Συνόψισα με τη φράση ότι «έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα εκτιμώ ότι οι ‘θεσμοί’ φροντίζουν καλλίτερα τα συμφέροντα της πατρίδας μας παρά η κυβέρνησή της» και συνέχισα με έντονη φωνή και διακηρυκτικό ύφος.

1. Είμαι με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς επειδή αντιπροσωπεύουν την πρώτη πετυχημένη προσπάθεια της νεώτερης ιστορίας να θεμελιώσουν μιαν ένωση των ευρωπαϊκών εθνών η οποία ήδη διασφάλισε ειρήνη μεταξύ τους για τέσσερις και πλέον γενεές και δείχνει αντοχή για πολύ περισσότερες.
2. Είμαι με τους θεσμούς επειδή κατόρθωσαν να μετασχηματίσει τον τυφλό εθνικιστικό ανταγωνισμό σε σύστημα αρχών αλληλεγγύης και κοινού συμφέροντος στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και πολιτικής. Δίνουν μπόι στην Ευρώπη και μέσω αυτής αποκτούμε κι εμείς ανάλογο που το χρειαζόμαστε για να ανταπεξέλθουμε στο διεθνής ανταγωνισμό.
3. Είμαι με τους θεσμούς επειδή κατάφεραν ήδη να πραγματώσουν σε αξιόλογο βαθμό τις πολύτιμες αξίες του ανθρωπισμού και του νεωτερικού ορθολογισμού και να τις αποδώσουν με μορφή υπερεθνικής εξουσίας και κοινής πολιτικής κουλτούρας που αμύνεται αποτελεσματικά σε κάθε επιβουλή ολοκληρωτισμού.
4. Είμαι με τους θεσμούς επειδή εκπροσωπούν διαχρονικά ήδη την εκσυγχρονισμένη επιβίωση του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, σε μια εποχή που η Ελλάδα τον έχει εγκαταλείψει για να ασπαστεί τη σκοτεινή βαλκανική κουλτούρα του προεθνικού φατριασμού. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση επιβιώνει σήμερα η κλασσική ελληνική κληρονομιά, την οποία εμείς οι γηγενείς έχουμε ποδοπατήσει.
5. Είμαι με τους θεσμούς διότι εν τέλει σε αυτούς βλέπω την επιβίωση της εθνικής πολιτισμικής μας παράδοσης και από τους οποίους έχουμε κάποια ελπίδα ότι θα μπορέσουμε στο μέλλον να τους αντιδανειστούμε ενεργούς και εκσυγχρονισμένους, άμπωτες και συνέλθουμε από το κατσαπλιάδικο βαλκανικό βύθος μας.
6. Είμαι με τους θεσμούς επειδή μου εγγυώνται ένα Κράτος Δικαίου.
7. Είμαι με τους θεσμούς επειδή μου εγγυώνται ένα Κοινωνικό Κράτος εξελισσόμενο.
8. Είμαι με τους θεσμούς επειδή μας προσέφεραν ένα πρωτοφανούς ευρύτητας ζωτικό οικονομικό και πολιτισμικό χώρο για να αναπτύξουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα υπό εύλογη προστασία. Θλίβομαι όταν διαπιστώνω καθημερινά την ανεπάρκειά μας να κεφαλαιοποιήσουμε την ευκαιρία αυτή.
9. Είμαι με τους θεσμούς επειδή εγγυώνται την λειτουργία της ελεύθερης αγοράς ως πυλώνα μιας δημοκρατικής φιλελεύθερης κοινωνίας.
10. Είμαι με τους θεσμούς επειδή προσφέρουν στο έθνος μας μια δυναμική συμμαχία έναντι των όποιων πραγματικών εξωτερικών εχθρών μας.
11. Είμαι με τους θεσμούς επειδή μου εγγυώνται μια ανταγωνιστική, φιλελεύθερη και ανοικτή κοινωνία.
12. Είμαι με τους θεσμούς επειδή μου τρέφουν την ελπίδα μιας εκπαίδευσης και παιδείας που θα αποδώσει τα παιδιά μας στην κοινωνία ως δημοκρατικούς, ελεύθερους και ικανούς για δημιουργική επιβίωση πολίτες.

Είμαι με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς εν γνώσει των ατελειών τους. Θέλω να συμβάλω με τις όποιες δυνάμεις μου για την ολοκλήρωση και επικαιροποίησή τους. Δεν στέκομαι απέναντι στις ατέλειές τους με την χαιρεκακία του εχθρού που προσβλέπει στην κατάρρευση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, αλλά με την ελπίδα και την θέληση του Ευρωπαίου πολίτη που ελπίζει σε μια ολοκληρωμένη Ευρωπαϊκή Κοινοπολιτεία, στην δημιουργία της οποίας θα έχει συμβάλει και ο ίδιος με συνέπεια και την απαιτούμενη αυταπάρνηση. 

Τη μεγαλύτερη απόδειξη της δυναμικής των Ευρωπαϊκών θεσμών προς τελειοποίηση και ολοκλήρωση αποτελεί αυτή η ίδια η συμπεριφορά τους απέναντι στην καταστροφική κρίση που μόνοι μας προκαλέσαμε στον εαυτό μας: Με την ισχυρή επιθυμία για επίδειξη κοινοτικής αλληλεγγύης, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί ερμήνευσαν δημιουργικά και προοδευτικά τις ευρωπαϊκές συμβάσεις και δημιούργησαν εργαλεία υποστήριξης της φαινομενικής, έστω,  πρόθεσής μας να ανασυγκροτηθούμε, υπερβαίνονταν έτσι το βασικό δόγμα της Ένωσης, ότι απαγορεύει τις μεταβιβαστικές πληρωμές στο εσωτερικό της πέραν των όσων προβλέπονται από τα διαρθρωτικά ταμεία. Αυτοί οι θεσμοί απαιτούν την ανεπιφύλακτη υποστήριξη μας.

Απάγγειλα απνευστί τον δωδεκάλογό μου και το ευχαριστήθηκα. Μα, πιο πολύ θα ευχαριστιόμουν, αν ο ευρύτερος κοινωνικός χώρος που ξέρω ότι ενδόμυχα έχει τις ίδιες απόψεις, τολμούσε να αποταθεί με την ίδια παρρησία και τον ίδιο ενθουσιασμό στους συμπολίτες μας που σήμερα βομβαρδίζονται κυριολεκτικά από έναν κυβερνητικό αντιευρωπαϊσμό που υπονομεύει ύπουλα αλλά με βεβαιότητα την πολιτισμική μας προοπτική.

Νταβανέλλος από πιο αριστερή σκοπιά

www.iefimerida.gr, 8/4/15

Λάβρος απέναντι στις πολιτικές της κυβέρνησης, αλλά και στην επιλογή προσώπων που έγινε για τη διαπραγμάτευση, είναι το μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ Αντώνης Νταβανέλλος, σε μια εισήγηση «φωτιά» κατά τη διάρκεια της πανελλαδικής συνάντησης του Κόκκινου Δικτύου που πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο 4 και 5 Απριλίου.

Σε μια καταιγιστική ομιλία, ο επικεφαλής της ΔΕΑ αναφέρθηκε στη συγκατοίκηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, υπογραμμίζοντας –μεταξύ- άλλων  ότι: «παρόλο που παρουσιάστηκε σαν υποχρεωτική η συγκυβέρνηση με του ΑΝΕΛ, δεν ήταν. Υπήρχε διέξοδος, -η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή και η απαίτηση ψήφου εμπιστοσύνης ή ανοχής κατευθείαν από τη Βουλή». 

Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, το μέλος της Πολιτικής Γραμματείας είπε πως το «δεύτερο ζήτημα είναι η εμφάνιση ενός ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού-σοσιαλφιλελεύθερου κύκλου και μέσα στην κυβέρνηση  σε ισχυρά υπουργεία και ακόμα περισσότερο στον κυβερνητικό μηχανισμό όπου εμφανίζονται κρίσιμες αναθέσεις σε πολιτικά στελέχη τα οποία προκαλούν με την ιστορία τους όλο τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και βάζουν ισχυρές αμφιβολίες για το τι θα γίνει παρακάτω. 

Ένα από τα στελέχη είναι η Παναρίτη, σύμβουλος μια νεοφιλελεύθερης δικτατορίας …αλλά και άλλοι Χριστοδουλάκης στις τράπεζες, Ρουμπάτης στην ΕΥΠ κα».

«Περίεργη η ευαισθησία από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στην Καραμανλική ΝΔ»

Από τα «πυρά» Νταβανέλλου δεν γλίτωσε ούτε η επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου για το αξίωμα του Προέδρου της  Δημοκρατίας: «Ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι ένα κεντρικό πολιτικό στέλεχος της δεξιάς και δίνει περιθώρια στο χώρο της δεξιάς για πολιτικές πρωτοβουλίες. Αυτό που ακολουθεί δείχνει μια περίεργη ευαισθησία από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προς την Καραμανλική ΝΔ. Η διάθεση μεταξύ  Σαμαρικής δεξιάς και καραμανλικής Νέας Δημοκρατίας μοιάζει να έχει προοπτικές στο μέλλον», είπε.

«Η κυβέρνηση σαρώνει τα διαθέσιμα για να αποφύγει πιστωτικό γεγονός»

Με φόντο τις εν εξελίξει διαβουλεύσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ο Αντώνης Νταβανέλλος ανέφερε ότι «Το πρόγραμμα, οι δεσμεύσεις της ΔΕΘ είναι παρελθόν. Η ψυχή του προγράμματος πάει προς το απώτερο μέλλον και με πολλά ερωτηματικά για το αν θα υλοποιηθεί».

Όπως επεσήμανε, «ο  Βαρουφάκης έκανε λόγο για μια δημιουργική ασάφεια. Η κυβέρνηση πληρώνει τις δόσεις προς το ΔΝΤ και ταυτόχρονα μισθούς και συντάξεις από εσωτερικούς πόρους και όχι μόνο. Έχει οδηγηθεί σε μια πολύ δύσκολη θέση που υποχρεώνεται να σαρώσει ό,τι διαθέσιμα υπάρχουν σε νοσοκομεία, πανεπιστήμια κλπ για να αποφύγει πιστωτικό γεγονός. Πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο εφιάλτη».

«Η διαγραφή του χρέους οδηγεί σε ρήξη με τους δανειστές»

Κατά τη διάρκειας της 30λεπτης  εισήγησής του επεσήμανε πως «υπάρχουν δύο προειδοποιήσεις που δεν πρέπει να ξεχάσουμε: η ρήξη μπορεί να μην είναι ευχάριστο, αλλά ένα επεισόδιο που να χρησιμοποιηθεί για γενικευμένη στροφή δεξιά, μπορεί να είναι ο πρόλογος μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

Η ρήξη μπορεί  να είναι μια ανεξέλεγκτη διαδικασία, όπου όλοι θα κληθούμε να υπερασπιστούμε τις πολιτικέ ς τη ς κυβέρνησης». Τέλος, όπως ο ίδιος εξήγησε:  «Πρέπει να επιμείνουμε στη μεταβατική πολιτική, ότι το κεντρικό ζήτημα είναι η ανατροπή της λιτότητας, ότι αυτό κάνει υποχρεωτικό τη διαγραφή του χρέους και ότι αυτό οδηγεί σε ρήξη με τους δανειστές, ρήξη η οποία πιθανότατα περικλείει ακόμα και το σενάριο της εξόδου από το ευρώ».

Δαπάνες για μια απάτη σαν το «Άγιο Φως» εν μέσω κρίσης

του Χρήστου Δεμέτη, News247.gr, 5/4/2015

Η Ένωση Αθέων ζήτησε εκ νέου με επιστολή της την κατάργηση της αεροπορικής μεταφοράς του Αγίου Φωτός, την οποία και χαρακτηρίζει "μη απαραίτητη πολυτέλεια".

"Ζητάμε από τα αρμόδια υπουργεία να ενημερώσουν τους Έλληνες φορολογούμενους πόσο έχει κοστίσει στο Ελληνικό Κράτος η μεταφορά του ονομαζόμενου "Αγίου φωτός" στην Ελλάδα και η διανομή του στις ανά τη χώρα Μητροπόλεις από το 1988 μέχρι σήμερα", αναφέρουν στο κείμενο τους και σημειώνουν μεταξύ άλλων:

"Ζητάμε την κατάργηση της μεταφοράς και διανομής του υποτιθέμενου «Αγίου φωτός» με έξοδα του Ελληνικού Κράτους".

Ο πρόεδρος της Ένωσης Αθέων, Φώτης Φραγκόπουλος, μίλησε στο NEWS 247 αναλύοντας περαιτέρω τις θέσεις του Σωματείου ως προς το ζήτημα της διακομιδής του Φωτός αλλά και του διαχωρισμού του Κράτους με την Εκκλησία που για την ώρα δεν έχει τεθεί επί τάπητος και δεν έχει εξεταστεί επί της ουσίας από την νέα κυβέρνηση. Ή καλύτερα, ούτε από τη νέα κυβέρνηση - για την ώρα τουλάχιστον.

Μας εξήγησε πως το θέμα της κατάργησης της αερομεταφοράς του «Αγίου Φωτός» που πραγματοποιείται από το 2002 και μετά από το Ελληνικό Κράτος, έχει απασχολήσει και στο παρελθόν την Ένωση Αθέων και έχει προωθηθεί σχετική διαμαρτυρία στις προηγούμενες κυβερνήσεις. Κάτι που γίνεται και σήμερα.

"Δεν είναι η πρώτη φορά που θέτουμε το ζήτημα αυτό", μας λέει ο κ. Φραγκόπουλος. "Πραγματοποιούμε τη δράση μας αυτή από το 2013. Φέτος απευθυνθήκαμε πιο οργανωμένα ίσως σε όλες τις αρμόδιες διευθύνσεις και τα υπουργεία που είναι σχετικά με το θέμα. Θέλαμε να δημοσιοποιήσουμε το πρόβλημα και αναμένουμε ανταπόκριση".

Διευκρινίζει πως ούτε τώρα, ούτε στο παρελθόν υπήρξε κάποια επίσημη απάντηση από τις ελληνικές Αρχές.

"Αναμένουμε για φέτος. Να σας πω ωστόσο πως σαν Ένωση δεν πρόκειται να πάρουμε πολιτική θέση, κάτι που ξεκαθαρίζεται και στο καταστατικό μας. Εμείς απευθυνόμαστε στο Κράτος και ρωτάμε αν είναι δυνατόν να συνεχίζεται αυτό το πρόβλημα, αυτή η επιβάρυνση, ειδικά αυτή την περίοδο που είναι πολύ δύσκολη για όλους τους φορολογούμενους".

Περί μεταφοράς του Φωτός

"Η ιστορία αυτή ξεκίνησε το 1988 από ταξιδιωτικό πράκτορα. Το ότι συνεχίζεται η αερομεταφορά με έξοδα του Κράτους, είναι για εμάς μια αδιανόητη σπατάλη. Το ίδιο το λεγόμενο «Άγιο Φως», για μένα είναι απάτη. Δεν είναι θαύμα, αν ήταν, δεν θα έμπαινε κάποιος μόνος του για να το λάβει. Είναι μια διαχρονική αγυρτεία από την εποχή των Σταυροφόρων. Δεν βρίσκουμε λόγο να συνεχίζεται την σήμερον ημέρα σε ένα κράτος χρεοκοπημένο. Η θέση μας η πάγια είναι πως η χρηματοδότηση των θρησκευτικών οργανισμών θα πρέπει να γίνεται από τους ίδιους τους θρησκευτικούς οργανισμούς για τις υποθέσεις τους", λέει ο πρόεδρος της Ένωσης Αθέων.

Μιλώντας για τη νέα κυβέρνηση, ο κ. Φραγκόπουλος αναφέρει:

"Εξετάζουμε τη στάση της κυβέρνησης συνολικά και συμπεραίνουμε ότι μέχρι τώρα δεν έχει ασχοληθεί ιδιαιτέρως με τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας που είναι και η κύρια επιδίωξη μας σαν Σωματείο.

Η νέα κυβέρνηση δεν έχει δείξει πως ο διαχωρισμός υπάρχει στο πρόγραμμα και στις προτεραιότητες της. Θα ήταν μια καλή αφορμή τώρα, να διευθετηθεί το ζήτημα με το λεγόμενο «Άγιο Φως». Η διευθέτηση της αερομεταφοράς που τίθεται και από εμάς, θα μπορούσε να ανακουφίσει τον μέσο φορολογούμενο.

Ένα ακόμα πρόβλημα που χρονίζει, είναι εκείνο της απαλλαγής από τα θρησκευτικά. Είχαμε κάνει και σχετική παλαιότερη επικοινωνία-παρέμβαση με τον κύριο Λοβέρδο. Ο ίδιος είχε εκδώσει μια εγκύκλιο που ρυθμίζει το θέμα της απαλλαγής από τα θρησκευτικά. Η προηγούμενη εγκύκλιος ρύθμιζε αρκετά ικανοποιητικά και σύννομα το ζήτημα γιατί ήταν εναρμονισμένη με τη νομοθεσία που αφορά τα προσωπικά δεδομένα. Ο κ. Λοβέρδος έκανε πως αγνοούσε την προηγούμενη εγκύκλιο και εξέδωσε τη δική του εγκύκλιο που έγινε κατά παραγγελία από Ένωση Θεολόγων που του είχαν στείλει υπόδειγμα σχετικό. Για την ώρα δεν έχει πάρει θέση αρμόδιος υπουργός".

Σύμφωνα με την Ένωση Αθέων, η εγκύκλιος Λοβέρδου:

1) Περιορίζει το δικαίωμα απαλλαγής μόνο στους μαθητές που οι γονείς τους έχουν το θάρρος να αποκαλύψουν έμμεσα τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις (κατά παράβαση της νομοθεσίας ανθρώπινων δικαιωμάτων, και σε αντίθεση με τις αποφάσεις της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα και τις γνωμοδοτήσεις του Συνηγόρου του Πολίτη),

2) Θέτει γραφειοκρατικά προσκόμματα ζητώντας επικυρωμένες με το γνήσιο της υπογραφής υπεύθυνες δηλώσεις και από τους δύο γονείς,

3) Αναφέρει ότι οι διευθυντές πρέπει να προβαίνουν στην «τεκμηρίωση των προβαλλόμενων λόγων» χωρίς να προσδιορίζεται καθόλου πώς γίνεται αυτή, δίνοντας απεριόριστα περιθώρια αυθαιρεσίας. Βάσει του νόμου 2472/1997 το θρήσκευμα είναι ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο. Βάσει της απόφασης 77Α/2002 της ΑΠΔΠΧ οι μαθητές και οι γονείς τους πρέπει «να ασκούν το δικαίωμά τους αυτό, κατ’ επίκληση των πεποιθήσεών τους και χωρίς να προβαίνουν σε καμία περαιτέρω διευκρίνιση». Το αίτημα τεκμηρίωσης των προβαλλόμενων λόγων για απαλλαγή ισοδυναμεί με προσκόμιση πιστοποιητικού που να αναγράφει το θρήσκευμα και επομένως συνιστά αποκάλυψη πεποιθήσεων. Η θρησκευτική συνείδηση απορρέει από εσωτερική αναζήτηση και δεν μπορεί να συνάγεται από μια γραφειοκρατική καταχώρηση.

4) Κάνει λόγο για «κατάχρηση της απαλλαγής από τα θρησκευτικά», κάτι που δεν έχει νόημα. Όταν ένας μαθητής ή οι γονείς του επιλέγουν να μελετήσει άλλο μάθημα ή να ξεκουραστεί εκείνες τις ώρες, συνειδησιακά έχουν προφανώς απομακρυνθεί από τη θρησκεία. Αυτό πρέπει να γίνει σεβαστό και όχι να ελέγχεται η τυπική καταχώρηση του θρησκεύματός τους — κατά παράβαση του νόμου, όπως επισημαίνεται στο προηγούμενο σημείο.

5) Καταργεί την 133099/Γ2/19-9-2013 εγκύκλιο που είχε εκδώσει το Υπουργείο Παιδείας και η οποία έδινε απαλλαγή σε όλους τους μαθητές με απλή επίκληση της θρησκευτικής συνείδησης, και η οποία παρ' όλη την ασφυκτική προθεσμία που έθετε, ήταν σύμφωνη με την κείμενη νομοθεσία περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δικαιωμάτων του παιδιού, θρησκευτικής ελευθερίας και ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, χωρίς να δίνει περιθώρια για παρερμηνείες. Για αυτό το τελευταίο πολεμήθηκε λυσσαλέα από ενώσεις θεολόγων το περασμένο διάστημα.

"Ο  διαχωρισμός Κράτους και Εκκλησίας έχει οικονομική και πάρα πολύ σημαντική διάσταση τώρα που ψάχνουμε και το τελευταίο ευρώ"

Καταλήγοντας, ο κ. Φραγκόπουλος μας λέει:

"Για τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας υπάρχει μια επίσημη πρόταση μας που έχει κοινοποιηθεί στο αρμόδιο υπουργείο και σε όλα τα κόμματα. Η θέση μας έχει σταλεί προεκλογικά και το 2012 και τώρα. Το 2012 λάβαμε κάποιες απαντήσεις, στην τελευταία προεκλογική περίοδο δεν λάβαμε, αλλά μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι ήταν "εκλογές-εξπρές". Παρόλα αυτά, το κείμενο μας, η πρόταση και το ερωτηματολόγιο που θέσαμε είναι εκεί, και οποιοδήποτε κόμμα θέλει να επικοινωνήσει τις θέσεις του σχετικά με αυτό το πρόβλημα, είναι ελεύθερο να το κάνει. 

Το πρόβλημα αυτό είναι τρομερά επίκαιρο. Το να αποφεύγει να το συζητήσει κανείς λέγοντας πως δεν είναι προτεραιότητα, είναι λάθος. Γιατί ο  διαχωρισμός έχει οικονομική και πάρα πολύ σημαντική διάσταση τώρα που ψάχνουμε και το τελευταίο ευρώ. Δυστυχώς τα κόμματα φαίνεται να έχουν δισταγμό να πάρουν θέση λόγω πολιτικού κόστους. Θα μπορούσαν όμως να το αξιοποιήσουν όλο αυτό προς όφελος τους γιατί από τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας επωφελούνται όλοι. Ακόμα και οι πιστοί, και οι πιστοί φορολογούμενοι είναι. Δεν θα απαγορευτεί η πίστη. Όποιος θέλει μπορεί να πιστεύει, απλά δεν θα το πληρώνουμε όλοι".

Η ιστορία της μεταφοράς του Αγίου Φωτός στην Ελλάδα

Η ιδέα για τη μεταφορά με αεροπλάνο του Αγίου Φωτός από τα Ιεροσόλυμα στην Αθήνα ανήκει σε έναν ταξιδιωτικό πράκτορα.

Πρόκειται για τον κ. Ιάκωβο Οικονομίδη, ιδιοκτήτη έως το 2004 γνωστού ταξιδιωτικού γραφείου στην πλατεία Συντάγματος και στενό φίλο και συνεργάτη του πρώην Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ειρηναίου.

Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, το 1998 το ταξιδιωτικό γραφείο του κ. Οικονομίδη και ο τότε Εξαρχος του Πανάγιου Τάφου στην Αθήνα, Ειρηναίος, συνεργάστηκαν ώστε να φτάσει για πρώτη φορά στην ελληνική πρωτεύουσα το Άγιο Φως αεροπορικώς. Μέχρι τότε έφτανε στην Ελλάδα… ακτοπλοϊκώς, μία εβδομάδα μετά την Ανάσταση, με το πλοίο της γραμμής Τελ Αβίβ - Πειραιάς.

Δεν ήταν λίγοι εκείνο το διάστημα που μιλούσαν για "σπονσοράρισμα" του «Αγίου Φωτός» από ένα ταξιδιωτικό γραφείο, το οποίο πραγματοποιούσε παράλληλα προσκυνηματικές εκδρομές στους Αγίους Τόπους, ενώ μέσω Ειρηναίου είχε τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης για την κάλυψη των εξόδων μετακίνησης του αεροσκάφους της Ολυμπιακής Αεροπορίας, το οποίο μετέφερε κάθε χρόνο 250 και πλέον άτομα, ανάμεσά τους και κυβερνητικούς αξιωματούχους, από και προς το Ισραήλ. Μάλιστα Οικονομίδης και Ειρηναίος, εκτός από αεροσκάφος της Ο.Α. είχαν εξασφαλίσει και συνοδεία ανδρών της προεδρικής φρουράς που ακολουθούσαν το «Άγιο Φως».

Το 2002 η μεταφορά του «Αγίου Φωτός» γίνεται "κρατική υπόθεση", αφού πλέον την οργάνωση της μεταφοράς ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών, με πρωτοβουλία του τότε υφυπουργού Απόδημου Ελληνισμού κ. Γιάννη Μαγκριώτη. Το «Άγιο Φως»  φτάνει με ειδική πτήση στην Αθήνα, το αεροσκάφος της Ο.Α. έδωσε τη θέση του σε κυβερνητικό αεροσκάφος (Εμπραέρ), όπου γίνεται δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους στην Αθήνα.

Από την Αθήνα, μεταφέρεται πάλι με ειδικές πτήσεις της πολιτικής και πολεμικής αεροπορίας σε διάφορες μητροπόλεις ανά την Ελλάδα.