29 February 2012

Βρε τι μαθαίνουμε καθυστερημένα...



του Κώστα Καραβίδα, Περιοδικό ΜΟΝΟ, 16/2/2012
Την ημέρα που η Αθήνα υποδεχόταν το χιόνι, συναντήσαμε τον Αδαμάντιο Πεπελάση στο καταφύγιο του στη Φιλοθέη. Διαπρεπής οικονομολόγος, χρόνια καθηγητής σε αμερικανικά πανεπιστήμια και με μακρά θητεία στη διοίκηση τραπεζών, είχε το προνόμιο να διατελέσει συνεργάτης και φίλος όλων σχεδόν των πρωθυπουργών της Μεταπολίτευσης. Τους έζησε όλους από κοντά, τους συμβούλευσε και συγκρούστηκε μαζί τους. Ο ίδιος αρνήθηκε τη θέση του βουλευτή επικρατείας που του πρότεινε τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και ο στενός φίλος του, Α. Παπανδρέου. Η μαρτυρία του 90χρονου σήμερα διανοούμενου οικονομολόγου έχει διπλή σημασία. Αφενός, ξεκαθαρίζει το νέο οικονομικό και πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται. Αφετέρου, στο δεύτερο μέρος της κουβέντας μας, καταθέτει ενώπιον της ιστορίας, τις κρίσεις του για τις πολιτικές προσωπικότητες που σφράγισαν τη μεταπολιτευτική κακοδαιμονία μας. Ο λόγος του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς δεν προέρχεται από έναν αριστερό διανοούμενο με την κλασική έννοια του όρου, αλλά από έναν φιλελεύθερο που βρισκόταν πολύ κοντά αλλά και τόσο μακριά από τα δώματα της εξουσίας. Η συνέντευξη ποταμός που μας παραχώρησε, σε μεγάλο βαθμό είναι απολογητική αλλά και απολογιστική. Αποδομεί εκ των έσω τον μύθο που περιέβαλλε τα πρόσωπα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, απευθύνοντας ένα δριμύ κατηγορώ με βαρύτατους χαρακτηρισμούς στους δυο μοιραίους της οικογένειας Παπανδρέου με την οποία συνδεόταν φιλικά μέχρι λίγα χρόνια πριν. Τα ερωτήματα που θέτει είναι αμείλικτα και δεν γίνεται να μείνουν αναπάντητα. 
Εσείς δεν υπήρξατε ποτέ ένας τυπικός οικονομολόγος. Πάντα υπήρχε η διάσταση του πολιτισμού στη σκέψη και τη δράση σας. Οι άνθρωποι των καιρών μας βλέπουν ως ασυμβίβαστες αυτές τις δυο ενασχολήσεις, την οικονομία και τον πολιτισμό. Πώς συμβιβάζεται το προφίλ του οικονομολόγου με τις πολιτιστικές αγωνίες;
Νομίζω ότι αυτή η διάσταση της προσωπικότητάς μου αφενός με ζημίωσε προσωπικά, αλλά αφετέρου με βοήθησε στην κατανόηση και την ερμηνεία των κοινωνικών παραμέτρων στα οικονομικά. Οι οικονομολόγοι ποτέ δεν είχαν σχέση με τις τέχνες και τα γράμματα και όσοι είχαν τέτοιες ευαισθησίες ήταν πάντα εξαιρέσεις. Ο Κέινς, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχεις για την οικονομική θεωρία του, ζούσε χάριν της τέχνης. Και ο Άνταμ Σμιθ, αν τον διαβάσεις προσεκτικά, θα δεις ότι μιλάει για την αγωνία του ανθρώπου να κατανοήσει τους λόγους της ύπαρξής του. Πόσο μάλλον ο Μαρξ. Νομίζω ότι το μοντέλο του παραδοσιακού οικονομολόγου, όπως το γνωρίσαμε από τον 19ο αιώνα και που αναζητούσε τους τρόπους παραγωγής και αύξησης του πλούτου με τις λιγότερες δυνατές θυσίες, έχει τελειώσει.
Ο νέος οικονομολόγος που υπαινίσσεστε τι χαρακτηριστικά θα έχει;
Ο νέος οικονομολόγος που τώρα αναδύεται σιγά σιγά, όχι στην Ελλάδα όμως, θα πρέπει να βρει τις απαντήσεις στα θεμελιώδη ερωτήματα: Πως συμβιβάζεται η άνοδος της κοινωνικής δυσχέρειας με την αύξηση του πλούτου; Γιατί σήμερα που ο κόσμος παράγει περισσότερο υλικό πλούτο από ποτέ, τα νοσοκομεία όμως είναι γεμάτα από δυστυχισμένους ανθρώπους; Αυτό είναι το στοίχημα για τους νέους οικονομολόγους. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμη δέσμιοι μιας πίστης στο ψεύτικο όραμα της Μεταπολίτευσης, να κάνουμε εύκολα και γρήγορα λεφτά.
Υφίσταται σήμερα μια τέτοια τάση σε κάποια πανεπιστήμια ή οικονομικές σχολές;
Υφίσταται, αλλά ακόμη μόνον ως τάση. Στο Λονδίνο, το Warwick, τα πανεπιστήμια της Ανατολικής Αμερικής και πολλά άλλα στις ΗΠΑ αρχίζουν και δημιουργούν έδρες που προσελκύουν νέους καθηγητές που ειδικεύονται σ’ αυτή την κατεύθυνση. Είναι μια ελπίδα αυτή η τάση, αλλά δεν ξέρω που θα καταλήξει. Σημασία έχει να ενσφηνωθεί γερά στην καρδιά της οικονομικής θεωρίας αυτή η κοινωνική διάσταση.
Βλέπετε να προδιαγράφεται συνολικότερα το τέλος μιας εποχής;
Νομίζω ότι το τέλος εποχής θεωρητικά έχει ήδη επέλθει. Διότι η εποχή αυτή που πρόσφερε τεράστιο πλούτο, υλικά αγαθά και την ωραία ιδέα της προόδου και της ανάπτυξης, πρόσφερε παράλληλα και τον ανθρώπινο πόνο.
Και κυριάρχησε το άγριο μοντέλο του Φρίντμαν και της Σχολής του Σικάγο.
Ο Φρίντμαν και η σχολή του ήταν μια πολύ αυστηρή και έντιμη ανάγνωση της αμερικανικής οικονομίας της εποχής. Όμως σε αυτή την ανάλυση δεν υπήρχαν τα ουμανιστικά στοιχεία που σήμερα τα θεωρούμε απαραίτητα νια μια ανθρώπινη και αποτελεσματική οικονομική δραστηριότητα. Ο Φρίντμαν ήταν μεγάλος δάσκαλος. Εμάς δεν μας έφταιξε κανένας Φρίντμαν. Στη Μεταπολίτευση δεν πήραμε τον δρόμο ούτε του φιλελευθερισμού ούτε του νεοφιλελευθερισμού. Πήραμε το δρόμο του ελευθερισμού. Για τη λεηλασία του πλούτου από φιλελεύθερους και σοσιαλιστές στην Ελλάδα δεν φταίει ούτε ο Φρίντμαν ούτε ο Μαρξ. Δεν πρέπει να κρίνουμε κανέναν στοχαστή ή συγγραφέα με βάση τα αισθήματα που προκαλεί σήμερα. Εγώ λέω στους φιλελεύθερους, φανταστείτε να μην είχε γεννηθεί ο Μαρξ. Πόσο φτωχότερος θα ήταν ο κόσμος. Η δαιμονοποίηση της θεωρίας είναι μεσαιωνική πρακτική, είτε προέρχεται από αριστερά είτε από δεξιά.
Ο Μαρξ βλέπουμε σήμερα να επικαιροποιείται εκατέρωθεν. Γίνεται επιλεκτική χρήση του και από τους φιλελεύθερους και από τους μαρξιστές διανοούμενους.
Ο Μαρξ ήταν δυτικός διανοούμενος και προχώρησε την οικονομική και κοινωνική σκέψη λίγο πιο πέρα. Εάν ο Μαρξ δεν πέσει στα χέρια ανόητων ανθρώπων, εκατέρωθεν όπως σωστά το είπατε, στον νέο κόσμο έχει σοβαρό λόγο η παρουσία του. Τα τελικά συμπεράσματα και οι υποθέσεις του Μαρξ βασίζονται στην ερμηνεία και στη διάσταση της ανθρώπινης αγωνίας για ζωή. Κάτι που δεν αφορά βέβαια τους οικονομολόγους από τα MIT και τα Harvard. Κάποτε ο οικονομολόγος, έως και τον Β’ Παγκόσμιο, ήταν η έκφραση της αγωνίας, ο διανοούμενος της κοινωνίας. Μετά όμως, όταν ο πλούτος επέπεσε με τεράστιους γδούπους επί της κοινωνίας, μεταλλάχθηκε.
Και τώρα έχουμε τους τραπεζίτες στην εξουσία.
Ναι, υπάρχει όμως μια διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και τους ξένους τραπεζίτες. Στην Ευρώπη και την Αμερική οι τραπεζίτες δεν έχουν γίνει θεσμοί, ενώ στην ιστορία μας, συνήθως, ο τραπεζίτης έπαιζε ρόλο θεσμικό που δεν ήταν εύκολο ή επιθυμητό για την πολιτική εξουσία να τον αφαιρέσει. Βέβαια, εγώ δεν νομίζω ότι ο τραπεζίτης Παπαδήμος θα μας βγάλει από την περιπέτεια, γιατί κυρίως βλέπει αυτά που λέγαμε πριν. Όμως στη δική μας περίπτωση δεν είναι καθόλου οικονομικό το ζήτημα. Πώς να τους εξηγήσεις ότι το υψηλότερο ΑΕΠ δεν μας ενδιαφέρει αν δεν συνεπάγεται πραγματική ανάπτυξη, αν δεν σκεφτόμαστε δηλαδή την ποιότητα και το περιεχόμενο του.
Θα μπορούσαμε να αποφύγουμε το μνημόνιο;

Ναι, ναι, ναι… Το πιστεύω αν και δεν έχω τρόπο να το αποδείξω. Μπορώ όμως να καταθέσω τη διαίσθησή μου από την εξέταση του θέματος. Ό,τι λέω είναι προσωπικές εντυπώσεις. Ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος έδωσε χίλια δυο δείγματα της ανεπάρκειάς του να κυβερνά μια χώρα, για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του προτού καν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Εγώ δεν μπορώ να το τεκμηριώσω πλήρως, αλλά εν μέρει το τεκμηριώνω. Πώς αλλιώς ερμηνεύεται η πολιτική συμπεριφορά του; Εμένα δεν με καλύπτει η ερμηνεία ότι ήταν μόνο ανοησία και απερισκεψία. Μπορεί να ήταν και ανοησία, αλλά δεν ήταν μόνο. Υποψιάζομαι ότι έγιναν ανταλλαγές. Ο Γ. Παπανδρέου είπε πολλά ψέματα. Ο πατέρας του που ήταν μάστορας στο ψέμα αλλά ήξερε πώς να δουλέψει το μαστοριλίκι του, δεν άφησε τέτοια ίχνη να τον ακολουθούν. Και ρωτώ και απαιτώ μια πολιτική απάντηση: Γιατί τέτοιο τρέμουλο να αποκοπούμε από τη ρωσική ενεργειακή πολιτική; Ήταν ανάγκη να τορπιλίσουμε τα δυο σημεία της ρωσικής πολιτικής που ήταν γι’ αυτούς σημαντικά;  Ύστερα, η πρεμούρα με το Ισραήλ. Γιατί τέτοια επιμονή; Πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι η πρώτη κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου είχε για υπουργό εξωτερικών έναν άγνωστο και ανόητο Έλληνα της Αυστρίας που έλεγε ψέματα ότι έχει πάρει το ντοκτορά του; Την ώρα του Μνημονίου, θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε την κακή πολιτική που ακολουθούσαμε δεκαετίες, χωρίς να περάσουμε στο ΔΝΤ. Δηλαδή, φέρε τώρα το δάνειο, κάλυψε τις ανάγκες σου και άσε τους άλλους να χτυπιούνται. Τα επιτόκια στην αγορά ήταν ακόμη ευνοϊκά. Προσπαθήσαμε να δανειστούμε από αλλού;  Ή μήπως με δηλώσεις περί διεφθαρμένου λαού στρώναμε τον δρόμο μας;

Είναι πολύ σοβαρό αυτό που καταθέτετε. Δηλαδή γνωρίζοντας τι σημαίνει για τον τόπο αυτή η πολιτική επιλογή ο Γ. Παπανδρέου προχώρησε με τέτοια επιπολαιότητα;
Ναι, έκανε ό,τι έκανε αδιαφορώντας για τον τόπο. Τι μεσολάβησε; Το χρήμα; Δεν θέλω να το πιστέψω. Γνωρίζω τον χαρακτήρα του ανθρώπου από παιδί δυο χρόνων. Η μαμά του και η γιαγιά Σοφία Μινέικο, μια αγία γυναίκα κατά τ’ άλλα, τον μεγάλωσαν με την ιδέα ότι είναι πρώτος. Παιδάκια όταν έπαιζαν με τον γιο μου και τις παρέες των φίλων τους στην Αμερική, που μέναμε στον ίδιο δρόμο, η Μαργαρίτα επέβαλλε τον Γιώργο ως αρχηγό της παρέας. Εμείς που ειρωνευόμαστε τον Γιωργάκη, δεν ξέραμε τι λέγαμε. Από αυτόν το βρήκαμε. Και όχι τυχαία. Το είχε επεξεργαστεί. Εγώ δεν μιλώ «καρατζαφέρεια» διάλεκτο, αλλά δεν επιτρέπω σε κανέναν Παπανδρέου ή Παπαδήμο να λέει είμαι εδώ για να σώσω την πατρίδα μου. Είναι υποκρισία αισχίστου είδους.
Η έξοδος από τo ευρώ τι σημαίνει;
 Όταν άρχισε αυτή η οδυνηρή δημόσια συζήτηση για το ενδεχόμενο να βγούμε από το ευρώ, είχα πει ότι θα ισοδυναμούσε με τη μικρασιατική καταστροφή. Και πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι με ειρωνεύτηκαν. Τότε λειτούργησα σαν παραδοσιακός αναλυτής, με δεδομένα που δεν ίσχυαν στην περίπτωσή μας.
Είσαι λοιπόν ο πρώτος που το ακούς δημόσια. Ύστερα από τις γκανγκστερικές πιέσεις που ασκούνται πάνω μας και επειδή προβλέπω τι σημαίνει η «επιτυχία» των προγραμμάτων της τρόικας, εύχομαι η ελληνική κυβέρνηση να πει επιτέλους ένα όχι. Όσο περνάει ο καιρός και βλέπω πώς γίνεται η διαπραγμάτευση, πείθομαι ότι δεν θα μας πετάξουν έξω, γιατί δεν τους συμφέρει. Αν αρχίσει το ξήλωμα του ευρώ, και εμείς θα ταλαιπωρηθούμε, αλλά και οι συνέπειες για την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Πορτογαλία θα είναι τεράστιες. Η Ε.Ε δεν είναι σε θέση τώρα να σχεδιάσει και να παρακολουθήσει μια τέτοια εξέλιξη. Άρα, ας βγει η κυβέρνηση και να πει ότι δεν δέχεται αυτά τα μέτρα, γιατί αυτά που ζητάνε είναι όσα μας βοήθησαν να έχουμε μια κοινωνία κακή μεν, αλλά λειτουργική.
Αν ήμουν Κουτρουμάνης θα έδινα ένα χαστούκι στον Τόμσεν!
Και τι θα γινόταν δηλαδή αν θύμωνε ο πρωθυπουργός και τον έδιωχνε; Δεν μπορούμε να πληρώσουμε ένα τέτοιο ανθρώπινο και ηθικό κόστος. Ακόμα και να μας έδιωχναν από το ευρώ, που το θεωρώ απίθανο, τι θα γινόταν χειρότερο από σήμερα; Καταλαβαίνουμε τι γίνεται τώρα στην ψυχή των νέων; Τι εθνική υπερηφάνεια και κολοκύθια να αισθανθούν; Πώς να μην μισήσουν την οργανωμένη κοινωνία και την οργανωμένη οικονομική δραστηριότητα;
Η χρεοκοπία τι θα σημαίνει πρακτικά για την καθημερινότητα του πολίτη; 
Η χρεοκοπία ασφαλώς είναι ένας μοχλός πίεσης, αλλά πολλά πράγματα στον κοινωνικό βίο δεν είναι ανάγκη να συμβούν για να υποστείς την επίδρασή τους. Αν φοβόμαστε τη χρεοκοπία είναι περίπου σαν να έχει γίνει. Έτσι λοιπόν εγώ λέω τώρα καλύτερα να παίξουμε αυτό το σενάριο και να υποστούμε την όποια κύρωση. Είτε κάνουμε τώρα όλα όσα μας λένε είτε όχι, βλέπω ότι αρχές του καλοκαιριού ο τόπος αυτός θα παραδέρνει κοινωνικά. Δεν είναι δυνατόν να συμβεί αλλιώς, διότι μέσα σε λίγα χρόνια μια κοινωνία μικροεμπόρων μικροεπιχειρηματιών και μικροκαλλιεργητών έγινε κοινωνία καταναλωτών.
Πώς κρίνετε τη στάση του ελληνικού λαού; Αδράνεια ή ωριμότητα;
Ούτε ωριμότητα είναι ούτε αδράνεια. Πιστεύω ότι δούλεψαν πολύ καλά τα τεχνάσματα για τη συνενοχή. Πειστήκαμε από τον Τόμσεν και την τρόικα ότι δεν γίνεται αλλιώς. Σ’ αυτό συνέβαλε και ο Παπανδρέου που επί ενάμιση χρόνο έλεγε αυτά. Έρχεται τώρα και ο Παπαδήμος και πιο έγκυρα και πιο πειστικά επαναλαμβάνει τα ίδια και χειρότερα.
Τα τελευταία χρόνια προσέχετε με περισσότερο ενδιαφέρον τον λόγο που επιχειρεί να αρθρώσει η Αριστερά. Ποια γνώμη έχετε γι’ αυτή;
Προσωπικά έχω ρομαντικούς δεσμούς με την Αριστερά, παρότι δεν ήμουν ποτέ αριστερός. Μόνο όταν ήθελα να ενοχλήσω τον πατέρα μου και τους προύχοντες του χωριού αγόραζα και επιδείκνυα τον Ριζοσπάστη, σαν ερχόταν το τρένο από την Αθήνα. Και ο διάολος να με πάρει αν καταλάβαινα τι λέει ο Ριζοσπάστης. Το 1940 το καλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού ήταν σ’ αυτό το χώρο, του ΕΑΜ. Όποιος Έλληνας ήξερε να διαβάζει δυο γράμματα ήταν εκεί. Αργότερα όμως οι πολλαπλές ηγεσίες άφησαν μετέωρο αυτόν τον κόσμο και τον έσυραν σε πικρίες. Με τον Χαρίλαο όμως είχαμε μια ωραία σχέση. Δυστυχώς σήμερα η Αριστερά στον τόπο μας δεν προσφέρει την υπηρεσία που πρόσφερε κάποτε το ΕΑΜ. Εγώ λοιπόν φιλικά λέω στο ΚΚΕ να πάνε στη Λατινική Αμερική να ακούσουν πώς μιλάνε εκεί οι κομμουνιστές, τι λόγο αρθρώνουν. Από το ΚΚΕ δεν έχω ελπίδα να δουν τον κόσμο όπως είναι. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι ο Τσίπρας και ο Κουβέλης έχουν δημιουργήσει προσδοκίες. Μακάρι! Όμως δεν βλέπω ένα σύγχρονο και εφαρμόσιμο πρόγραμμα αριστερής κατεύθυνσης. Δεν βλέπω κάποια προσωπικότητα στην Αριστερά που να μπορεί να διατυπώσει θέσεις με την καθαρότητα ενός Ηλιού. Αν είχαμε σήμερα μια άλλη Αριστερά, σύγχρονη και κινούμενη παράλληλα με τα προβλήματα του τόπου, θα ήταν πολύ αλλιώτικα. Κι αυτό είναι μια κακή στιγμή για την ελληνική πολιτική ζωή.
Ποιες είναι οι βαθύτερες διαστάσεις της κρίσης; 
Μια κρίση του μεγέθους της σημερινής δεν μπορεί ποτέ να είναι μόνον οικονομική. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, στο βάθος των πραγμάτων δεν είναι οικονομική. Βεβαίως έχει οικονομική διάσταση. Όμως, το ζήτημα εδώ δεν ήταν ότι φτιάχτηκαν πολλά σπίτια και δεν πουλιούνται. Κάπου αλλού βρίσκεται η αιτία, αλλά εκεί δεν την αναζητάμε, γιατί δεν μας συμφέρει, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα ερωτήματα. Εγώ το λέω και ξαφνιάζονται οι φίλοι μου, ότι το πρόβλημά μας σήμερα δεν είναι οικονομικό, είναι πρωτίστως κοινωνικό και πολιτιστικό.
Αυτό θα πει ότι τη ρίζα της παθογένειας πρέπει να την αναζητήσουμε στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν. Εσείς που ζήσατε από κοντά σχεδόν όλους τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας από τη Μεταπολίτευση και πέρα, πώς θα κατανέματε, καταθέτοντας ενώπιον της ιστορίας, τις ευθύνες των προσώπων για το σημερινό αδιέξοδο; 
Έχω πει και παλιότερα ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την ευκαιρία που δεν είχε ούτε ο Καποδίστριας, ούτε ο Τρικούπης, ούτε ο Βενιζέλος. Όταν πήρε την εξουσία το 1981, είχε μαζί του τον λαό, είχε ικανούς ανθρώπους να τον υποστηρίζουν, είχε την ανοχή της κοινωνίας, αλλά και χρήμα από τις Βρυξέλλες. Και επιπλέον είχαμε πιστέψει ότι το σπουδαίο μυαλό του ήταν το μέλλον της σκέψης για τον τόπο. Από αυτή την άποψη είναι τεράστια η ευθύνη του για το σημερινό κατάντημα. Τώρα πια με αφορμή τον Ανδρέα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στην πολιτική δεν φτάνει η πρόθεση ούτε η αντίληψη. Θέλει και προσωπικό θάρρος.
Δεν είχε ο Ανδρέας προσωπικό θάρρος;
Δεν το εφάρμοσε ποτέ. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Ο Ανδρέας πήγε στην Αμερική και σε όλη την διάρκεια του πολέμου και μετά, γύρω στο ’60, ήταν στα πανεπιστήμια και δίδασκε, μάθαινε, έβλεπε. Δηλαδή η ανωτάτη παιδεία δεν ήταν μια κουβέντα γι αυτόν. Ήταν βίωμα. Τότε στην Αμερική η εκπαίδευση ήταν οργιές μπροστά απ’ ό,τι στην Ευρώπη. Λοιπόν εγνώριζε καλύτερα από κάθε άλλον τι έπρεπε να κάνει στην οικονομία, την παιδεία, τον πολιτισμό. Και τι έκανε; Σε τίνος χέρια τα άφησε;  Αν δεις ποιοι ήταν υπουργοί παιδείας στις πρώτες κυβερνήσεις και τι θεσμικά μορφώματα κατασκεύασαν θα καταλάβεις πολλά!
Πώς το ερμηνεύετε αυτό;
Αυτό που θα σου πω είναι για μένα η ερμηνεία της συνολικής αποτυχίας του Παπανδρέου. Γιατί όταν μιλάμε για αποτυχία κάποιου πρωθυπουργού εννοούμε συγκριτικά των όσων μπορούσε να κάνει.
Ο Ανδρέας σε πολλές περιόδους της πρωθυπουργίας ή της πολιτικής του ζωής δεν ενδιαφερότανε. Δεν του καιγότανε καρφάκι. Ήτανε μέσα στη διαδικασία της καλοζωίας και της καλοπέρασης. Ο καλός πρωθυπουργός και ηγέτης όμως πρέπει να έχει και κάτι από τη στόφα του ορθόδοξου μοναχού. Του ανθρώπου που όλα τα βάζει στην άκρη και τον ενδιαφέρει μόνον πώς θα πάει η χώρα μπροστά. Και αυτά δεν συνέβησαν στην περίπτωση του Ανδρέα. Θα ήμουν ο τελευταίος που θα κατηγορούσα κάποιον για τις ερωτικές του υπερβολές. Όμως ο Ανδρέας έκανε όσα έκανε για να καλύψει την πολιτική απραξία του. Όταν είμαστε στην Αμερική δεν ήθελε να ακούσει τη λέξη Ελλάδα, δεν του άρεσε. Ποτέ δεν δέχτηκε την πρόσκληση των Ελλήνων φοιτητών και νεαρών καθηγητών να πάμε τη Μεγάλη Παρασκευή στον επιτάφιο. Ποτέ δεν ήρθε στο προξενείο στη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Θα πείτε, τι επιχειρήματα είναι αυτά. Αυτά καθαυτά δεν αποδεικνύουν τίποτα. Αλλά σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό για τον άνθρωπο που αργότερα θα κυβερνούσε τη χώρα.
Οι σχέσεις σας μαζί του πότε κλονίστηκαν; 
Θα σας δώσω για την ιστορία ένα παράδειγμα διάλυσης των ηθών από αυτά που ήταν συνήθη. Ένας από τους πρωιμότερους και σοβαρότερους λόγους διάρρηξης των σχέσεων αγάπης και εμπιστοσύνης με τον Ανδρέα ήταν ότι με πίεζε, αυτός και το περιβάλλον του, να υπογράψω ένα απαράδεκτο δάνειο το 1964 στην εταιρία ΒΟΚΤΑΣ, που παρήγε τότε κοτόπουλα. Βίαιοι καβγάδες με τον Ανδρέα και το δάνειο δεν δόθηκε. Ήμουν υποδιοικητής της Αγροτικής Τράπεζας με διοικητή τον Βγενόπουλο. Κάθε φορά που το σκέφτομαι, χαμογελάω. Του έλεγα ότι όσο κι αν σου προκαλεί γέλωτα, προστατεύω κι εσένα. Τι μου είπε;  Εσύ δεν έχεις καταλάβει ότι είσαι εκεί για να υπηρετείς τα συμφέροντα της οικογένειας Παπανδρέου.
Του τα επισήμαιναν άνθρωποι τότε; Παρατηρήσεις δεχόταν;
Όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Ανδρέας, ήρθαμε μαζί από το ίδιο σχολειό και κάναμε υποτίθεται την ίδια δουλειά. Μπορώ να πω ανεπιφύλακτα ότι τα λέγαμε όλα μεταξύ μας. Λοιπόν όταν του έκανες κριτική, δεν ήθελε να ακούσει. Ή άκουγε εσένα που θα πήγαινες να του μιλήσεις και σου έλεγε ποιος ο τάδε;  Ξέρεις τι λέει για σένα;  Και άρχιζε μια ιστορία για να δημιουργήσει χώρο δυσπιστίας σε ό,τι προσπαθούσα να του πω. Όχι, ο Ανδρέας δεν έδειξε τη σοφία και το ήθος για έναν άνθρωπο που βρέθηκε στη θέση να διοικεί έναν λαό.
Ποια είναι η κληρονομιά που άφησε στον τόπο ο Ανδρέας; 
Πολλοί έλεγαν, εγώ θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ γιατί μου φέρνει ψωμί και παρατήστε με. Ο Ανδρέας τελικά είχε προσδεθεί στην ιστορία ότι δίνει λεφτά στους μη προνομιούχους και τους βάζει στην εξουσία. Και αυτή θα πουν οι υποστηρικτές του ήταν η μεγάλη του προσφορά. Αλλά έγινε τόσο άτσαλα και χυδαία που ακυρώνεται. Η ιστορία θα καταγράψει τελικά τη ζημιογόνο συμπεριφορά του. Γιατί μετά από τον Ανδρέα με ιστορικούς υπολογισμούς έρχεται αυτή εδώ η καταστροφή. Ο Ανδρέας ήταν αυτός που δημιούργησε τη βάση όσων τραβάμε σήμερα.
Ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος πώς θα μείνει στην ιστορία;
Πείτε ό,τι θέλετε για τον Καραμανλή και εγώ έχω πει πολλά. Και τον κατηγόρησα και όταν ήμουν διοικητής της τράπεζας ότι δημιούργησε βιομηχανίες και οικονομικές δραστηριότητες που δεν μπορούσαν να σταθούν παρά μόνο για λίγα χρόνια. Όμως, από την άλλη πλευρά, αναγνωρίζω ότι κατόρθωσε τότε να δαμάσει και να ελέγξει τον βαθμό καθυστέρησης της διοίκησης και του κράτους. Με ποιους θα το έκανε; Πέντε ανθρώπους είχε άξιους και πάλι καλά που έφτιαξε κυρίως τα αγροτικά εργοστάσια και τις βιομηχανίες στο βορρά και κινήθηκε η οικονομία. Η ιστορία θα τον αποτιμήσει θετικά επιπλέον για την ένταξή μας στην ΕΟΚ, παρά του Ανδρέα τη διαφωνία. Κάποια φορά μας κάλεσε ο Έβερτ στο κτήμα του. Ο Καραμανλής με πάθος όλο το βράδυ σταύρωνε τον Έβερτ για το πως θα κλείσει ο προϋπολογισμός. Δεν θέλω ούτε μια δραχμή έλλειμμα του φώναζε.
Γιατί απέτυχε ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη;
Γιατί δεν ήταν εκσυγχρονισμός. Η οχταετία Σημίτη ήταν κάτι αλλιώτικο. Ο εκσυγχρονισμός του δεν επιδέχεται ορισμού. Δεν εκσυγχρόνισε σχεδόν κανέναν από τους μεγάλους θεσμούς. Και η οικονομία αφέθηκε ελεύθερη να συνεχίσει τον δρόμο που είχε πάρει πριν και συνέχισε μετά. Σε ποιον τομέα μπήκε το μαχαίρι στο κόκαλο; Σε ποιον τομέα έγινε παραγωγικότερη η οικονομία; Δεν υπήρξε σε αυτόν τον εκσυγχρονισμό ένα περιεχόμενο που να δονεί την ψυχή των πολιτών. Το να γίνονται καταγγελίες και να λέει ο Σημίτης πήγαινε στον εισαγγελέα, δεν είναι πολιτική. Τι πάει να πει αυτό; Κανένα από τα νέα οικονομικά ήθη που εισήχθησαν δεν συντονιζόταν με τις βασικές δημοκρατικές αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, του αυτόματου ελέγχου των λειτουργιών της οικονομίας κ.λπ. Τι από αυτά συνέβη; Άλλο παράδειγμα. Ξέρεις μπορεί να πληγωθεί πολύ κανείς κοιτάζοντας εκείνη την περίοδο λίγο πριν και λίγο μετά, που μιλούσαμε για ισχυρή Ελλάδα. Που ήταν αυτό το πράγμα; Μόνο στη γλώσσα όσων τα έλεγαν. Διότι όταν μιλάς για την ισχυρή οικονομία πρέπει να γνωρίζεις και ο Σημίτης δεν γνώριζε. Άλλο να γνωρίζεις ακαδημαϊκά τα οικονομικά, με στενή τεχνοκρατική αντίληψη και άλλο να αντιλαμβάνεσαι την ροή και την μεταβολή των οικονομικών ως ένα φαινόμενο που επηρεάζει και επηρεάζεται από τη ροή της κοινωνικής ζωής. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα όλων των πολιτικών μας. Ίσως γιατί αυτό το ύφος τους ταίριαζε επειδή εμπεριείχε πολλή επίδειξη και ναρκισσισμό. Αλλά η οικονομία έχει τους δικούς της κανόνες και τη δικιά της διαδρομή. Κι αυτό δεν το καταλαβαίνουν. Όταν ένα βράδυ στο σπίτι του Αντώνη Σαμαράκη είπα στον Σημίτη γιατί άφησες τον Παπαντωνίου, που εγώ με τον Γιάννο ήμουν φίλος και του κήρυξα πόλεμο, να λέει αυτές τις ανοησίες, μου λέει: Διαμαντή είναι δυνατόν να γράφεις ότι ακόμη έχουμε ξύλινα πόδια και να μη βλέπεις την ευημερία γύρω μας;  Εγώ του μιλούσα ως οικονομολόγος και εκείνος απαντούσε σαν λογιστής. Και δεν νομίζω ότι με κορόιδευε.
Για τον Βενιζέλο, σήμερα πια, τι γνώμη έχετε;
Τον Βενιζέλο τον πλήρωσα ακριβά. Και τώρα που απολογούμαι δεν έχω καλά επιχειρήματα. Ήμουν ένας από τους έξι διανοούμενους το 2007 που δεν κρατιόμασταν και τον στηρίξαμε. Σήμερα θα σου πω όμως, αλίμονο στη χώρα που διοικείται από Βενιζέλους, από ανθρώπους που είναι ασυγκράτητοι και διψούν για επιβεβαίωση και αξιώματα. Πρώτα απ’ όλα δεν καταλαβαίνει πολλά από τα πράγματα που γίνονται σήμερα στον διεθνή οικονομικό χώρο και είναι υπουργός οικονομικών. Στις Βρυξέλλες δεν φαίνεται να περνάει τις εξετάσεις. Θα μου πεις είναι καλύτερος από τον Λοβέρδο και τον Χρυσοχόΐδη. Φαντάσου πού έχει φτάσει το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού.
Από πού να περιμένουμε την ελπίδα;
Φοβάμαι. Πολλοί άνθρωποι και αγαπημένοι φίλοι μου, δεν μπορούν να αποφύγουν τον εναγκαλισμό με το ονειρώδες. Εγώ όμως δεν βλέπω πώς θα επανέλθει η κοινωνική ηρεμία σ’ αυτόν τον τόπο. Με βασανίζει αυτή η απαισιόδοξη σκέψη. Κάναμε λάθη, ναι. Σε αυτό το παιχνίδι της Ευρώπης έπρεπε να τηρήσουμε τους κανόνες και εμείς εσκεμμένα και με κομπασμό και υπερηφάνεια δεν το κάναμε. Κι όλα αυτά αληθινά, ελεεινά και τρισάθλια. Αμαρτήσαμε ναι, αλλά όχι κι έτσι. Οι κύριοι στις Βρυξέλλες αφού ήξεραν ότι λειτουργούσαμε έτσι γιατί μας άφηναν τόσα χρόνια; Γιατί δεν μας νουθέτησαν, δεν μας συγκράτησαν; Οι πολιτικοί διέφθειραν περαιτέρω την κοινωνία μας και τώρα μια διεφθαρμένη κοινωνία αρνείται να κάνει αυτό που πρέπει. Αυτά έπρεπε να πει ο Πάγκαλος. Τα φάγανε, ναι, αλλά μαζί όχι. Με διέφθειρες, με έμαθες πώς να έρχομαι σε σένα όταν χρειάζομαι κάτι, να αναζητώ το βόλεμα και τώρα τι θέλεις από μένα;
Η μεγαλύτερη ανησυχία σας ποια είναι;
Αν στο πω θα γελάσεις. Όχι εσύ. Ο αναγνώστης μας… Φοβάμαι για το έθνος! Ο Γιάννης Σακελλαράκης, ένας διαπρεπής αρχαιολόγος που, για ευνόητους λόγους, δεν έγινε ποτέ καθηγητής στην Ελλάδα, ήταν δεμένος με τούτα τα χώματα. Ο αναγνώστης σου θα αναρωτηθεί τι θα πει, στα 2012, δεμένος με τα χώματα. Δεν ξέρω. Ό, τι καταλαβαίνει ο καθένας. Μου έλεγε ο Γιάννης, ρε συ Διαμαντή τόσα χρόνια σκάβω και ανακαλύπτω όλα αυτά τα ευρήματα. Ξέρεις πού καταλήγω; Ίδιοι μασκαράδες ήταν κι αυτοί όπως κι εμείς, αλλά ήταν και κάτι άλλο. Είχανε ψυχή. Αυτό εννοώ λέγοντας ότι φοβάμαι για το έθνος. Αυτό το έθνος το έμαθα στην πρώτη δημοτικού και από τη μάνα μου. Ας μου πει κάποιος τι άλλο έχουμε τούτη τη στιγμή της συμφοράς να μας κρατήσει. Εγώ δεν πρόκειται να πάρω μια σημαία και να βγω στους δρόμους και να φωνάζω ζήτω η Ελλάς και ζήτω το έθνος. Ξέρω όμως πως κάτι μέσα στην ψυχή μου αναστατώνεται. Αυτό φοβάμαι ότι χάθηκε, χάνεται. Λυπάμαι που όταν γκρινιάζουμε για την κρίση φτάνουμε μέχρι εκεί που πάει το άτομό μας. Αυτούς τους Έλληνες φοβάμαι που αλλάξανε μέσα σε είκοσι χρόνια αξίες και ιδανικά.

28 February 2012

Handelsblatt: Καλύτερος πελάτης για εξοπλισμούς η Ελλάδα

«Η γερμανική εξοπλιστική βιομηχανία θησαύρισε από τις ελληνικές παραγγελίες»


TO BHMA, 27/2/2012
Η γερμανική εξοπλιστική βιομηχανία θησαύρισε κατά το παρελθόν από παραγγελίες εξοπλιστικών προγραμμάτων από την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα, γράφει η εφημερίδα. Ειδικά για την Ελλάδα, το ρεπορτάζ αναφέρει:
«Όποιος θέλει να δει τα πιο σύγχρονα τεθωρακισμένα της Ευρώπης, θα πρέπει να επισκεφτεί την Ελλάδα. Ακόμη και το 2008 η ελληνική κυβέρνηση παρήγγειλε 170 άρματα Leopard 2, η παραγγελία ύψους 1,7 δις ευρώ δόθηκε στην Krauss Maffei Wegmann στο Μόναχο. Και ο στόλος υποβρυχίων της Ελλάδας είναι πρώτης τάξεως: για 1,6 δις ευρώ οι εταιρίες HDW καιFerrostaal παρέδωσαν στην Ελλάδα υπερσύγχρονα υποβρύχια τύπου 209».

«Διαπραγματεύσεις για 48 Eurofighter με την εταιρία EADS Cassidian ακυρώθηκαν, όταν κατέστη σαφές ότι η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει. “Το πάρτι τελείωσε”, έτσι εξέθεσε την κατάσταση Γερμανός μάνατζερ στα εξοπλιστικά ζητήματα. Την περασμένη δεκαετία η γερμανική εξοπλιστική βιομηχανία επωφελήθηκε ιδιαιτέρως από την αλόγιστη αγορά εξοπλισμού στη Νότια Ευρώπη. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ινστιτούτου της ΣτοκχόλμηςSipri, προ πάντων  οι προμήθειες σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία κατέστησαν τη Γερμανία Τρίτη μεγαλύτερη εξαγωγική δύναμη στον κόσμο.
«Τώρα το καραβάνι συνεχίζει γι’ αλλού, ο κλάδος αναζητά νέες αγορές. Η KMW και η Rheinmetall ελπίζουν στις αγορές της Σαουδικής Αραβίας, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και στη Βραζιλία. Η EADS Cassidian “ποντάρει” επίσης στη Μέση Ανατολή και στην Ινδία. Όμως όλοι οι εμπλεκόμενοι ξέρουν καλά ένα πράγμα: ένας τόσο καλός  πελάτης όπως η Ελλάδα σπάνια βρίσκεται». 
Και τόσο καλές μίζες σε διάφορα λαμόγια δύσκολα θα ξαναπληρωθούν... Τα οποία λαμόγια έχουν απαλλαγεί από κάθε κατηγορία, επειδή αλληλοστηρίζονται... 

26 February 2012

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος...

Αποκριάτικα και άλλα πολλά!
της Ισμήνης


Σιγά τις Απόκριες, νερόβραστες καταντήσανε και αυτές! Που είναι τα έξυπνα μασκαρέματα, που είναι το γαϊτανάκι, που είναι το άλογο που γύρναγε στις γειτονιές και όλη η πιτσιρικαρία έβγαινε στους δρόμους να χαζέψει το θέαμα!

Πάνε οι χοροί μεταμφιεσμένων με διαγωνισμό την καλύτερη στολή. Ακόμη και το Καρναβάλι της Πάτρας, συγνώμη αν στεναχωρήσω μερικούς, αλλά νομίζω ότι και αυτό έχασε την αυθεντικότητά του και έχει γίνει διασκέδαση κονσέρβα!

Από τα πιο κοσμικά γεγονότα της Αθήνας ήτανε ο ετήσιος αποκριάτικος χορός του Συλλόγου των εν Αθήναις Πατρινών. Και τι χορός… το κάτι άλλο! Τα ντόμινο δίνανε και παίρνανε, πόσες σκανδαλιές γίνανε με κάλυψη την μάσκα. Καρναβαλιστές από την Πάτρα με παρουσία τον εκάστοτε Δήμαρχο, κυριαρχούσανε σε όλο τον χορό, ο σοκολατοπόλεμος ξεπερνούσε τον χαρτοπόλεμο και τις σερπαντίνες!

Τα πολιτικά πρόσωπα δεν κρυβόντουσαν, διασκεδάζανε με τον κόσμο και, αν τρώγανε καμία σοκολάτα στο κεφάλι, δεν ήτανε προβοκάτσια. Οπότε πρώτος πολίτης της χώρας, ο Πρόεδρος κ. Κωστής Στεφανόπουλος, Πατρινός γαρ, έδινε ανελλιπώς το παρών και μάλιστα χόρευε με τα ντόμινο το μόνο χορό που μπορούσε, τανγκό!

Η Πλάκα έσφυζε από ζωή και από μασκαράδες, μπαλόνια, χαρτοπόλεμο, σερπαντίνες και τα ρόπαλα που που κρατούσανε τα αγόρια και κορίτσια σκάγανε στο κεφάλι κάθε σοβαρού που προσπαθούσε να διασχίσει το πλήθος!

Τώρα; Δεν ξέρω ... ίσως σκέπτομαι λάθος. Νομίζω ότι η διασκέδαση των Αποκρεών έχει γίνει μια πολύτιμη τοιχογραφία της λαογραφικής μας παράδοσης! Οι παρευρισκόμενοι περιμένουν να γελάσουν με το έθιμο του Μπουρανί και τα άσεμνα αποκριάτικα τραγούδια, που στην κυριολεξία έχουν άλλη έννοια από αυτή που τους δίνουμε τώρα.

Σας παρακαλώ, αν είμαι λάθος διορθώστε με!

Καλή Σαρακοστή!

22 February 2012

Σύντροφος Μεγιστάνας

της Ρέας Βιτάλη, protagon.gr, 22/2/2012
Η ζωή κλείνει περίεργα ραντεβού με την αισιοδοξία. Σε μέρη που δεν φαντάζεται ο νους του ανθρώπου. Απρόσμενα. Απροσδιόριστα. Στυλίδα. Την περασμένη Κυριακή. Ο Δήμαρχος Απόστολος Γκλέτσος διοργανώνει μια τελετή για να απονείμουν καλεσμένοι του βραβεία, στους μαθητές της περιοχής του, που κατάφεραν και πέρασαν σε Πανεπιστήμια.

Η αίθουσα γεμάτη. Οι αρχές του τόπου ατσαλάκωτες. «Οι επίσημοι» κατά πως συνηθίζεται να τους βαφτίζουμε στα μπροστινά καθίσματα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος. Ο πρώτος που σίγουρα αναγνωρίζουν όλοι και παραξενεύονται ίσως για την παρουσία του. Πιο πίσω οι περήφανοι πατεράδες. Οι ακόμα πιο περήφανες μανάδες. Τα μεγάλα χαμόγελα. Τα αστραφτερά μάτια. Τα μαλλιά με δυνατή λακ. Να κρατήσει το χτένισμα. Μια συνηθισμένη τελετή σε μια επαρχιακή πόλη. Συνηθισμένη; 67 παιδιά μπήκαν σε Πανεπιστημιακές Σχολές! Συνηθισμένη; 

5.30 η ώρα είναι προγραμματισμένη ν΄αρχίσει η τελετή. 5.30 ο Δήμαρχος ανεβαίνει στην σκηνή. Σε τούτο το κρατίδιο όλα δείχνουν να δουλεύουν ρολόι, όποιος Υπουργός ή πρώην Υπουργός πρόλαβε να φτάσει, πρόλαβε… Τόσο απλά! 


«Από την ώρα που ξεκίνησε το σύστημα Καλλικράτης, τα σχολεία παραδόθηκαν στα χέρια της Δημοτικής Αρχής κάθε τόπου. Αυτό δεν σημαίνει ότι μας έδωσαν και πετρέλαιο για να τα θερμαίνουμε. Ούτε βέβαια ότι ο Δήμος μας είχε τη δυνατότητα ν΄ανταποκριθεί στην απαίτηση. Το να προσβλέπω στο κράτος έμοιαζε ανώφελο. Επικοινώνησα με τον κ. Αγγελόπουλο. Θα σας αποκαλύψω πώς τον προσφωνώ. "Σύντροφε Μεγιστάνα!". Του χρωστάμε πολλά! Τον παρακαλώ να έρθει στην σκηνή». Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος, με την καρέκλα που βοηθάει την κίνησή του στο χώρο, προσήλθε. Ο Δήμαρχος επανέλαβε ανοίγοντας διάπλατα τα χέρια «Σύντροφε Μεγιστάνα» και κείνος χαμογελαστός απάντησε «Σύντροφε το κεφάλαιο σε στηρίζει». 



Στυλίδα. Μια Κυριακή. Η νέα τάξη πραγμάτων μπροστά στα μάτια μου! 


Ανήκω σε μια γενιά που είδε να εξευτελίζονται πολλά! Η επιχειρηματικότητα, το εμπόριο, η δημιουργικότητα, η καλλιέργεια, η μόρφωση, η φιλανθρωπία, το δωρεάν, η κοινωνική προσφορά. Ανήκω σε μια γενιά που έπαιξε στο κόλπο του φακού.  Αναρωτιέστε τι είναι το κόλπο του φακού; Φωτίζεις κάτι έντονα για να λειτουργήσουν στα σκοτάδια του οι «αρουραίοι» ανενόχλητοι. Λες για παράδειγμα «Το μεγάλο κεφάλαιο!», το φωτίζεις και στα σκοτάδια του φωτός κτίζεις Τσοχατζόπουλους, λες «Οι πλούσιοι πίνουν το αίμα του λαού» και στα σκοτάδια δημιουργείς δισεκατομμυριούχους συνδικαλιστές και «αυτοδημιούργητους» του Χρηματιστηρίου, λες «Οι πολυεθνικές στέλνουν τα λεφτά στην Ελβετία» και  κλείνεις το μάτι στις μίζες των γιατρών που κτίζουν τράπεζες, λες «Οι πλούσιοι δεν πληρώνουν φόρους» και γλεντοκοπάνε με την παρακράτηση του ΦΠΑ οι πάντες. Το σύστημα φακός. Χρόνια και χρόνια. Χολή! Από τον Καραμανλή που εκδίωξε τον Ωνάση. Τι να μας πει ο Ωνάσης στον τόπο του! Χρόνια και χρόνια σε γόνιμα χωράφια η ζηλοφθονία, το μένος, η ισοπέδωση, η παραδοπιστία. Κύλησε η επιχειρηματικότητα σε ανάξια χέρια. Είχε ο συνδικαλισμός άποψη για όλα. Όλα ξεφτιλίστηκαν. Θα έμενε ο πλούτος στη θέση του; 


Στυλίδα μια Κυριακή. Ηλιόλουστη. Ένας Δήμαρχος που ήθελε να είναι αποτελεσματικός. Ένας μεγιστάνας που ήθελε να είναι χρήσιμος. Ένα κράτος υπό κατάρρευση, μακάρι ένα σύστημα υπό κατεδάφιση. Ένα σωρό σχολεία που χρειάζονταν πετρέλαιο θέρμανσης. 67 παιδιά μπήκαν στα ελληνικά πανεπιστήμια. Τα πράγματα δεν είναι απλά. Σίγουρα όμως δεν είναι και τόσο περίπλοκα. 



Δυο άνθρωποι. Από διαφορετικές διαδρομές. Ένας νεοεκλεγής Δήμαρχος, πρώην ηθοποιός, ένας ωραίος. Πόσοι και πόσοι ωραίοι πέρασαν από το στερέωμα και κάηκαν; Ένας πλούσιος. Μεγιστάνας. Πόσοι και πόσοι πλούσιοι πέρασαν από τον πλανήτη και κάηκαν; Ας συμφωνήσουμε κάπου. Ας τους ταιριάξουμε σε ένα σημείο. Δυο άνθρωποι με τσαγανό! Δυο τσαγανά αντάμα. «Σύντροφε μεγιστάνα», «Σύντροφε το κεφάλαιο σε στηρίζει».
Η ζωή δίνει περίεργα ραντεβού σε μαγικά απρόοπτα.

Υ.Γ 1 Παρακαλώ βγάλτε τη χολή σας. Μη μείνει μέσα σας…

ΥΓ 2  Στους επισήμους διέκρινες και την Γκέλη Αγγελοπούλου. Θαυμαστή περίπτωση. Θα σας μιλήσω σε άλλο κείμενο. Δεν διατυμπανίζουν όλες οι κυρίες τις πράξεις τους. Θα ήμουν άδικη όμως αν δεν σας ενημέρωνα εγώ γι΄αυτές.

20 February 2012

Τσίρκο

Προκόπιος, ΠΑΡΟΝ, 19/2/2012 

Την ημέρα που έγινε η τελική σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών στο Μαξίμου, ο Αντώνης Σαμαράς εμφανίστηκε στη Συγγρού όπως ο Σταλόνε στο πρώτο «Ρόκι», μετά τον μεγάλο τελικό. 

Βέβαια, θα ήταν καλύτερο να του έλυναν τη γραβάτα, ίσως και να του έχωναν μια μπουνιά τα αγόρια τα βαρβάτα, έτσι, για να είναι πιο πειστική η εμφάνιση. Κάτι πήγε να πει περί διαπραγμάτευσης, ότι ήταν μια διαδικασία που δεν είχε ξαναγίνει κ.λπ. 

Εγώ έμεινα να απορώ και να μην καταλαβαίνω πώς στο διάολο εννοεί τη διαπραγμάτευση. Χτυπάει μπουνιές στο τραπέζι; Εκτοξεύει απειλές και βρωμόλογα; Πηγαίνει στο «Χίλτον» και φωνάζει στον Τόμσεν να κατέβει κάτω; Όχι βέβαια. 

Η διαπραγμάτευση δεν έχει να κάνει με τσαμπουκά και αυστηρό ύφος. Έχει να κάνει αποκλειστικά με πίνακες, οικονομικά στοιχεία και την πίεση που σου ασκεί η θηλιά στον λαιμό. Αν η διαπραγμάτευση ήταν όπως την υπαινίσσεται ο Σαμαράς, δηλαδή θέμα τσαμπουκά, θα μπορούσαμε να κάνουμε πρωθυπουργό τον Μεϊμαράκη ή, ακόμα καλύτερα, κάποιον εκ των Στεφανάκου και Παλαιοκώστα. 

Γυρίζω, όμως, σε εκείνο το βράδυ. Ο Σαμαράς βγαίνει και λέει ότι έσωσε μισθούς και έδωσε την τίμια μάχη για τις συντάξεις. Η αλήθεια είναι ότι δεν έσωσε απολύτως τίποτα. Οι μισθοί ψαλιδίστηκαν τόσο πολύ, που συνέφερε να κοπούν τα δώρα. 

Ομοίως κόπηκαν και οι συντάξεις, για τις οποίες ο πρόεδρος Αντώνης έδωσε μάχη που του στράβωσε τη χωρίστρα. Και εν τέλει υπέγραψε το έγγραφο που του ζήτησαν, προσθέτοντας κάποιες χαριτωμένες ή, καλύτερα, αστείες επισημάνσεις, ας πούμε περί συζήτησης που πρέπει να γίνει για την τροποποίηση πολιτικών. 

Ο ΓΑΠ υπέγραψε χωρίς πολλά πολλά και ο Καρατζαφέρης κάνει ακόμα τούμπες στο τραμπολίνο του, αναζητώντας δουλειά σε τσίρκο τώρα που απαγορεύτηκαν τα ζώα και θα έχουν μόνο ακροβάτες.

19 February 2012

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος...

Απόδραση στο Λονδίνο
της Ισμήνης

Είπα να κάνω την μεγάλη απόδραση, να την κοπανήσω από την μιζέρια και την κατάθλιψη τον Παπαδήμο, τον Σαμαρά, το έλλειμμα, το κούρεμα, το χτένισμα, το PSI (δεν καταλαβαίνω τι είναι, αλλά δεν πειράζει) και όλα αυτά τα όμορφα που μήνες τώρα κοσμούν την ζωούλα μας. Κοιμάμαι με το χαράτσι της ΔΕΗ και ξυπνάω με το χαράτσι της Εφορείας.

Αι σιχτίρ, είπα μέσα μου, θα φύγω, χειμώνας ξεχειμώνας, κρύο ξεκρύο θα πάω στο Λονδίνο, να δω και το κοριτσάκι μου, να κάνω τα ψωνάκια μου να βολτάρω στα Μουσεία, να φάω κινέζικο στο Camden Town, να μην ξεχάσω και το Ιωβηλαίο της Βασίλισσας! Έπρεπε να δώσω παρουσία, αλλιώς θα μου μουτρώσει η Ελίζαμεθ – για μια γκλαμουριά ζούμε βρε αδελφέ!

Αμ έπος, αμ έργο! Το γοργόν και χάριν έχει! Μέχρι να το σκεφθώ, να το μελετήσω, βρισκόμουνα ήδη στο αεροδρόμιο και μετά από 3,5 ώρες προσγειωνόμουνα σε ένα χιονισμένο και παγωμένο Λονδίνο! Μπρρρρρρρρρρ.........

Χιόνι στρωμένο, αλλά τα πάντα λειτουργούσανε στην εντέλεια. Τα πιο μικρά πεζοδρόμια ήταν ήδη στρωμένα με αλάτι και κανείς δεν διανοήθηκε να μην πάει στη δουλειά του λόγω καιρού, τα σχολεία λειτουργούσαν κανονικά.

Τουλάχιστον με το χιόνι βλέπεις και μια άσπρη μέρα!

Όλο χαρά κατέβηκα στο κέντρο να κόψω κίνησα στα μαγαζιά, να χαζέψω να ανοίξει η καρδούλα μου. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά όμως. Εκεί που άλλοτε κυκλοφορούσε ο κόσμος με τσάντες από ψώνια και σε μερικά μαγαζιά γινότανε το αδιαχώρητο, τώρα φευ! Ακόμα και το Λονδίνο το χτύπησε η κρίση. Οι τιμές στα μαγαζιά έχουν πάρει την κατρακύλα, αλλά πιο πολύ κοιτάει ο κόσμος παρά ψωνίζει.

Σε συζητήσεις με την κόρη μου μαθαίνω ότι η ανεργία έχει χτυπήσει πολλές πόρτες. Με συνοπτικές διαδικασίες απολύουν υπαλλήλους με χρόνια προϋπηρεσίας. Περικοπές, περικοπές, περικοπές και μάλλον έχουνε μετανιώσει οι Άγγλοι για τους Ολυμπιακούς που ανέλαβαν, αλλά αυτό θα το καταλάβουν καλύτερα όταν οι αγώνες τελειώσουν!

Μακριά από τα προβλήματα της Ελλαδίτσας μας, έχω ρίξει μαύρη πέτρα πίσω μου, ηθελημένα τα έχω διαγράψει από ο μυαλό μου, μέχρι που ένα βράδυ βλέπω στις ειδήσεις τις όμορφες εικόνες από την Αθήνα που καιγότανε. Γροθιά στο στομάχι ... πάλι τα ίδια; Και την επομένη οι εφημερίδες να καγχάζουν για τους Έλληνες που ακόμη απαιτούν τα Ελγίνεια Μάρμαρα (έτσι τα ονομάζουν οι Άγγλοι) να επιστραφούν στον τόπο τους. Τουλάχιστον, σχολιάζουν, εδώ είναι ασφαλή, εμείς δεν θα τα κάψουμε. Οι Έλληνες είναι ικανοί να κάψουν κι αυτά! Και το κερασάκι στην τούρτα η κλοπή από το Μουσείο της Ολυμπίας! Και ουδέν άλλο σχόλιον!

Με λύπη μου το λέω, είναι από τις φορές που ευχόμουνα να μη με ρωτήσει κανένας από που είμαι!

16 February 2012

Άμα το θρησκευτικό συναίσθημα του κάθε Κουτρουμάνη δεν παραβιάζεται...

Σε απάντησή του στο ερώτημα με αριθμό 2623/12/12/2011 του βουλευτή κ. Γαληνού με θέμα "Διακοπή συνταξιοδότησης λόγω μη παραλαβής ΑΜΚΑ, για λόγους θρησκευτικής και κοινωνικής συνείδησης", ο Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων κύριος Κουτρουμάνης δηλώνει ότι η παραλαβή του ΑΜΚΑ δεν αποτελεί πρόβλημα επειδή δεν παραβιάζεται το θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων, και το τεκμηριώνει με αναφορά στην άποψη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου ότι "ο αριθμός ΑΜΚΑ είναι απλώς ένας επιπλέον χρηστικός αριθμός και από όλα τα μέχρι τώρα στοιχεία ουδείς κίνδυνος προκύπτει για τη σωτηρία των ψυχών".

Αφού υπενθυμίσουμε στον κύριο Υπουργό ότι δεν είναι όλοι οι Έλληνες θρησκευόμενοι, και ότι από τους θρησκευόμενους δεν είναι όλοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, επομένως είναι από άτοπο έως προσβλητικό να μιλά για "θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων", θα θέλαμε να τον ρωτήσουμε:

- Βάσει ποιας νομοθεσίας προκύπτει ότι οι κρατικές υπηρεσίες γενικά και το συγκεκριμένο Υπουργείο ειδικότερα οφείλει να βασίζει τις αποφάσεις του στις απόψεις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου;

- Εάν η Διαρκής Ιερά Σύνοδος είχε αποφανθεί ότι ο ΑΜΚΑ συνιστά κίνδυνο για τη σωτηρία των ψυχών, τι στάση θα είχε τηρήσει το Υπουργείο;

Το γεγονός ότι το Υπουργείο ενός σύγχρονου κράτους, σε απάντησή του προς τη Βουλή, παραπέμπει επισήμως σε έναν θρησκευτικό φορέα για την τεκμηρίωση των αποφάσεών του και για την οριοθέτηση των σχέσεών του με τους πολίτες θα μπορούσε να είναι φαιδρό αν δεν ήταν εξοργιστικό. Ως πολίτες ενός κράτους που θέλει να λέγεται κράτος δικαίου και ισοτιμίας, περιμένουμε από τους κρατικούς φορείς να έχουν αντικειμενικά κριτήρια για τις αποφάσεις τους, και όχι να βασίζονται σε δεισιδαιμονίες, παραπέμποντας στις υποκειμενικές απόψεις του εκάστοτε θρησκεύματος.

Παρακαλούμε τον κύριο Υπουργό να λάβει σαφή θέση ως προς τα παραπάνω ζητήματα.

Ένωση Άθεων
www.atheia.gr
contact@atheia.gr

15 February 2012

“Ο Γέροντας Πορφύριος έβλεπε πέρα από τον χωροχρόνο”

Ε ρε μεγαλεία!


Από το βλόγιον της πανσέπτου Ιεράς Μονής Κτηματομεσιτών, δλδ. Βατοπεδίου


Μια μοναδική εξομολόγηση του μοναχού που είχε την ευλογία να βρίσκεται δίπλα στον Άγιο της εποχής μας, γέροντα Πορφύριο κατά τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, φέρνει σήμερα στο φως η «κυριακάτικη δημοκρατία».

Ο αρχιμανδρίτης π. Γεώργιος Αλευράς, μιλά για πρώτη φορά για τις συγκλονιστικές τελευταίες ημέρες του γέροντα που τον συγκλόνισαν και σημάδεψαν τη ζωή του.

Η γνωριμία του π. Γεωργίου με τον γέροντα Πορφύριο έγινε το 1985 όταν πήγε να τον επισκεφτεί στο Μοναστήρι στο Μήλεσι (όπου ζούσε τότε ο π. Πορφύριος) με σκοπό να τον ρωτήσει αν πρέπει να γίνει μοναχός.

«Γνώριζα ότι επρόκειτο για έναν άνθρωπο που είχε τη χάρη του Αγίου πνεύματος» λέει ο π. Γεώργιος και προσθέτει «άκουγα ότι ήταν χαρισματικός αλλά η αλήθεια είναι ότι ήξερα πολύ λίγα πράγματα. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα ότι ήταν ένα οικείο μου πρόσωπο».

Στη συνέχεια όμως αυτής της πρώτης γνωριμίας συμβαίνει ένα αξιοθαύμαστο γεγονός που εξέπληξε τον π. Γεώργιο.


«Όταν του είπα τι δουλειά κάνω και ότι έχω ένα κτήμα με το οποίο θέλω να ασχοληθώ μου περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια την τοποθεσία που βρισκόταν, τι δέντρα έχει, που είναι το κάθε δέντρο ακόμα και μια μικρή αποθήκη που υπήρχε στο πίσω μέρος χωρίς φυσικά να το έχει επισκεφθεί ποτέ. Ένα γεροντάκι λοιπόν μια νύχτα του χειμώνα μέσα στο κελί του είδε όλη μου την περιουσία με κάθε λεπτομέρεια παρότι η όρασή των ματιών του ήταν εξαιρετικά αδύναμη».

Αυτό που συνέβη στον π. Γεώργιο είναι ένα από τα αμέτρητα περιστατικά που διηγούνται άνθρωποι που τον γνώρισαν. Το μεγάλο χάρισμά του γέροντα Πορφυρίου ήταν να βλέπει πέρα από τον χώρο και τον χρόνο.

Η συνάντηση συγκλόνισε τον π. Γεώργιο. «Μην γυρίσεις στα Τρίκαλα και τα διηγηθείς αυτά και έρχονται πούλμαν πιστών» ήταν η εντολή που του έδωσε ο γέροντας φεύγοντας. Στο δρόμο της επιστροφής από το Μοναστήρι είχε τόση μεγάλη χαρά που ήθελε να κατέβει από το αυτοκίνητο και να γυρίσει στην Αθήνα τρέχοντας. Ο ίδιος έμαθε μετά από χρόνια ότι εκείνη την ημέρα ο γέροντας είπε «αυτό το παιδί μέθυσε σήμερα με το Άγιο πνεύμα».

Μετά από 2 χρόνια ο γέροντας Πορφύριος κάλεσε τον π. Γεώργιο στο κελί του στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και του άνοιξε το δρόμο του μοναχισμού. Έμεινε ως δόκιμος για 4 χρόνια και έζησε από κοντά τις τελευταίες στιγμές του.

«Στην ηλικία του και με τα προβλήματα υγείας που είχε κανείς άλλες δε θα μπορούσε να αντέξει ούτε για λίγες μέρες στο Άγιον Όρος» λέει ο π. Γεώργιος.

«Ο γέροντας όμως παρακαλούσε τον Θεό να αφήσει την τελευταία του πνοή εκεί γνωρίζοντας ότι δεν θα είχε κατάλληλη ιατρική περίθαλψη. Έπασχε από καρκίνο, είχε προβλήματα καρδιάς, ήταν τυφλός αλλά δεν λύγιζε. Ήταν τόσο ευαίσθητη η υγεία του που ακόμα και το νερό που έπινε έπρεπε να είναι ειδικά επεξεργασμένο για να μην του προκαλεί μολύνσεις.

Στο κελί του δεν είχε ούτε ιατρικά μηχανήματα ούτε τα απαραίτητα φάρμακα και η πρόσβαση με το καράβι ήταν πολύ δύσκολη. Ακόμα και το φαγητό ήταν περιορισμένο.

Άντεξε όμως για δυο μήνες σ’ αυτή την κατάσταση με τη χάρη του Θεού. Οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος θα θεωρούσε αυτοκτονία να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση σε ένα απομονωμένο κελί του Αγίου Όρους. Για τον γέροντα όμως ήταν επιλογή και ευλογία» αναφέρει ο π. Γεώργιος.

Εκείνους τους δυο τελευταίους μήνες της ζωής του (το 1991) τον διακονούσαν πέντε μοναχοί. Η πιο ωραία στιγμή ήταν όταν το βράδυ τους καλούσε για να τους μιλήσει. Εκεί τους προετοίμαζε για να αντιμετωπίσουν όλες τις δυσκολίες της ζωής.

Ο π. Γεώργιος είχε αναλάβει να ψαρεύει για να εξασφαλίζεται η τροφή. Πολλές φορές όμως δεν τα κατάφερνε και ο γέροντας έμενε χωρίς φαγητό.

«Ο γέροντας μπορούσε να σου πει ακόμα και σε ποια σημεία της θάλασσας υπήρχαν ψάρια και όχι μόνο. Μια μέρα μου είπε να πάω σε ένα συγκεκριμένο σημείο για να μαζέψω σαλιγκάρια. Εγώ απόρησα γιατί ήξερα ότι εκεί δεν υπήρχαν σαλιγκάρια αλλά τελικά ο γέροντας είχε δίκαιο. Πήγα εκεί που μου υπέδειξε και μάζεψα εκατοντάδες! Ο γέροντας όχι μόνο τα είχε δει αλλά επιστρέφοντας μου είπε ότι είχα γλιστρήσει στο δρόμο και ότι κάποια στιγμή βαρέθηκα να τα μαζεύω και έφυγα. Καταλαβαίνετε λοιπόν την έκπληξή μου. Ένιωθα ότι είχα δίπλα μου την προστασία αυτή της θείας παρουσίας» λέει ο π. Γεώργιος.

Τους τελευταίους δυο μήνες λίγοι γνώριζαν ότι ο γέροντας είχε επιστρέψει στα Καυσοκαλύβια γι’ αυτό και οι επισκέπτες ήταν ελάχιστοι. Όσο περνούσαν οι μέρες ήξερε ότι πλησίαζε το τέλος. Τις τελευταίες 10 μέρες δεν έτρωγε καθόλου. Ο π. Γεώργιος δεν ήθελε να το πιστέψει και ήλπιζε σε ένα θαύμα, όμως ο γέροντας φρόντισε να τον προετοιμάσει.

«Με κάλεσε την τελευταία μέρα στις 2 Δεκεμβρίου 1991, ζήτησε να είμαι μόνος μου και μου είπε “παιδί μου να ρίξεις τα κοφίνια αύριο στη θάλασσα και όσα ψάρια πιάσεις να τα στείλεις στο Μοναστήρι μου στο Μήλεσι”.

Ουσιαστικά μου είπε ότι από την επόμενη μέρα δε θα χρειάζεται πλέον να φροντίζω για την τροφή του και αντιλήφθηκα ότι ο γέροντας φεύγει…» διηγείται με συγκίνηση ο π. Γεώργιος και συμπληρώνει: «Έπεσα τότε στο προσκέφαλό του, προσευχόμενος και σκεπτόμενος όλη την πορεία της ζωής του.

Ο γέροντας που γνώριζε τις σκέψεις μου συγκινήθηκε και τράβηξε τα χέρια του από πάνω μου για αποφορτιστεί. Δε μου ζήτησε όμως να φύγω. Ήθελε να μείνω δίπλα του γονατιστός και αυτό κράτησε ώρες. Ήξερα ότι ζούσα τις τελευταίες του στιγμές. Στις 9 το βράδυ ξεκίνησε η πρώτη καρδιακή κρίση που υποχώρησε για να επανέλθει αργότερα. Ο γέροντας υπέφερε αλλά ήταν γαλήνιος. Ακόμα και εκείνη την ώρα προσευχόταν με την αρχιερατική προσευχή του Ιησού και επαναλάμβανε τη φράση «ινα ώσιν εν». Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια του.

Σήμερα μπορεί κάποιος να καταλάβει πολύ καλύτερα από τότε πόση ανάγκη έχει ο λαός του Θεού αυτή την αρχιερατική προσευχή του Ιησού.

Ο γέροντας είναι βέβαιο ότι ήθελε να προειδοποιήσει για τις δύσκολες μέρες που θα ερχότανε γι’ αυτό και πάντα μας έλεγε “μέσα από τη συμφορά θα έρθει η ελπίδα και θα εμφανιστεί ένας σπουδαίος άνθρωπος του Θεού που θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο στο καλό» καταλήγει ο π. Γεώργιος.

Έτσι ο γέροντας εκοιμήθη ταπεινά στο κελί του, όπως επιθυμούσε, μέσα στη γαλήνη του Θεού.

Κανείς δεν πληροφορήθηκε το θάνατό του . Είχε ζητήσει στην κηδεία του να μην υπάρχει κόσμος. Φρόντισε γι’ αυτό ο Θεός και τις δυο επόμενες μέρες η σφοδρή κακοκαιρία δεν επέτρεψε σε κανέναν να πλησιάσει στα Καυσοκαλύβια.

Ετάφη στο προαύλιο, σε μια λωρίδα γης του περιβολιού της Παναγίας, καλογερικά, ήσυχα και ταπεινά.

«Ο γέροντας δεν ήθελε ούτε στη ζωή του ούτε μετά θάνατον να φανούν σημεία Aγιότητος και το ζητούσε αυτό από το Θεό στην προσευχή του, ωστόσο τα δυο του χέρια κατά την εκταφή του (τρια χρόνια μετά) ήταν άφθαρτα» λέει ο π. Γεώργιος και καταλήγει λέγοντας: «Όλοι όσοι ήμασταν κοντά του νιώθουμε συνεχώς την παρουσία του.

Εγώ όταν αντιμετώπισα ένα σοβαρό πρόβλημα και τον επικαλέστηκα είχα βοήθεια. Ήρθε στον ύπνο μου και με συμβούλευσε. « Ένα όνειρο ήταν» μπορεί να πουν κάποιοι, αλλά για μένα ήταν κάτι πολύ σπουδαιότερο και αληθινό».

Το 1986 ο γέροντας είχε αποκαλύψει στα πνευματικά του παιδιά ότι σκεφτόταν να δημιουργήσει κάτι σπουδαίο (ισάξιο με τις Πράξεις των Αποστόλων όπως έλεγε) για να βοηθήσει χιλιάδες ανθρώπους αλλά συναντούσε τεράστια εμπόδια.

Ο π. Γεώργιος πιστεύει σήμερα ότι ο γέροντας ήθελε να δημιουργήσει ένα Ίδρυμα συμπαράστασης σε όσους έχουν ανάγκη και είναι αποφασισμένος να το υλοποιήσει έστω και τώρα.

Ήδη κατασκεύασε μια μεγάλη εικόνα της Παναγίας που την αφιέρωσε στον γέροντα και την ονόμασε «ινα ωσιν εν» ενώ αντίγραφό της δόθηκε και στη Ρωσική Εκκλησία γιατί ο γέροντας είχε πάρει τη χάρη να γίνει μοναχός από έναν Ρώσο ασκητή.

Παράλληλα σε συνεργασία με τον Ιωάννη Κορνιλάκη και την μη κερδοσκοπική οργάνωση «Ελαία» προετοίμασε την έκδοση ενός μνημειώδους βιβλίου με τα ανέκδοτα χειρόγραφα του «Αγίου της πολιτικής» Ιωάννη Καποδίστρια.

Τα σχέδια του για το μέλλον αφορούν την επέκταση αυτού του έργου και σε άλλες δραστηριότητες για την διατήρηση της παρακαταθήκης του γέροντα Πορφυρίου.

Αποσύρεται η Ρώμη από την υποψηφιότητα για Ολυμπιακούς

Η παγίδα με την οποία έριξαν τα λαμόγια την Ελλάδα στη χρεοκοπία!

Ο πρωθυπουργός Μάριο Μόντι «απέσυρε» την υποψηφιότητα της Ρώμης για την διοργάνωση της Ολυμπιάδας του 2020, όπως μετέδωσε η ιταλική τηλεόραση Tg5. Η ιταλική πρωτεύουσα δεν πρόκειται να καταθέσει επίσημη αίτηση για την διοργάνωση των Αγώνων. Η σχετική διορία όπως έχει ανακοινωθεί λήγει αύριο.

Σύμφωνα με τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης η απόφαση επηρεάστηκε από την οικονομική κρίση αλλά και από την αρνητική εξέλιξη της σχέσης κόστους-εσόδων στην Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004. Το συνολικό προβλεπόμενο κόστος, σύμφωνα με την επιτροπή διεκδίκησης «Ρώμη 2020», ήταν της τάξης των 4,7 δισ. ευρώ.

Σε συνέντευξη τύπου που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα ο Ιταλός πρωθυπουργός εξήγησε τους λόγους για τους οποίους η κυβέρνησή του αποφάσισε να μην επισημοποιήσει την υποψηφιότητα της Ρώμης για την Ολυμπιάδα του 2020.

«Η κυβέρνησή μας καλείται να δράσει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Αναγκάσθηκε να ζητήσει θυσίες σε ένα σημαντικό φάσμα πολιτών», τόνισε ο Ιταλός πρωθυπουργός. Κατά συνέπεια, πρόσθεσε, «τώρα που ο κίνδυνος δείχνει να απομακρύνεται δεν αισθανόμαστε ότι πρέπει να λάβουμε μια οικονομική δέσμευση που θα μπορούσε να βαρύνει με απρόβλεπτο τρόπο στις πλάτες της Ιταλίας».

Ο Μόντι έκανε λόγο για μια «απόφαση ευθύνης». Σύμφωνα με τον Ιταλό οικονομολόγο και πρωθυπουργό, «η χώρα δεν πρέπει να σταματήσει να θέτει σημαντικούς στόχους αφού μάλιστα η κυβέρνηση έχει επικεντρωθεί και στην ανάπτυξη, αλλά αυτή την στιγμή δεν θα ήταν ένδειξη συνέπειας να μπει η Ιταλία, σε μια τόσο δαπανηρή διαδικασία που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο να χρήματα των φορολογουμένων».

Ο ιταλικός Τύπος αναφέρει ότι από τους άμεσους συνεργάτες του Μάριο Μόντι, άφησε να διαρρεύσει ότι υπήρξαν έντονες πολιτικές πιέσεις υπέρ μιας θετικής απόφασης και της επισημοποίησης της υποψηφιότητας εντός της αυριανής ημέρας, όταν λήγει και η καθορισμένη διορία.

Μεγάλη δυσαρέσκεια εξέφρασε ο κεντροδεξιός δήμαρχος της Ρώμης Τζάνι Αλεμάνο, ο οποίος, εξερχόμενος του κυβερνητικού μεγάρου «Παλάτσο Κίτζι», δήλωσε ότι «ο κ. Μόντι εξέθεσε με μεγάλη σαφήνεια τις θέσεις του, αλλά εμείς συνεχίζουμε να διαφωνούμε».

Έγινε λόγος περί πιθανής παραίτησης του δημάρχου της Αιώνιας Πόλης όμως ο Αλεμάνο το διέψευσε.

www.kathimerini.gr, 14/2/2012
Άξιος ο πρωθυπουργός της Ιταλίας που δεν υποκύπτει στις πιέσεις των απατεώνων (τα περισσότερα λεφτά θα πήγαιναν στη μαφία!), σκάρτος ο Σημίτης και για το 2004 με τη θηριώδη σπατάλη του δημόσιου χρήματος! Δεν θα εκπλαγώ αν τον "φάνε" τον Μόντι και βάλουν στη θέση του κάποιον βολικό και επιδεκτικό για "μεγαλεία" με δημόσιο χρήμα...