30 April 2007

Λεονάρντο ντα Βίντσι, περιβάλλον και φύση

του Δρ. Θόδωρου Κουσουρή, περιβαλλοντολόγου

Σ’ αυτό το σημείωμα γίνεται, μια τόσο δα μικρή προσπάθεια για να δειχθεί μια ακόμη παραλλαγή της ιδιοφυίας του Λεονάρντο ντα Βίντσι, του ανθρώπου ορόσημο για τη ζωγραφική, τη γλυπτική, τη μηχανική, τον ανατόμο, το ζωολόγο και γεωπόνο, τον ελαιοκαλλιεργητή, τον οικολόγο και περιβαλλοντιστή. Aσχολήθηκε, μελέτησε και εμβάθυνε και για τη Φύση, τα ζώα και τα φυτά, τις καλλιέργειες, το νερό, τις εκτροπές ποταμών, τα καιρικά φαινόμενα και εικόνες πολλές εικόνες και σκέψεις για τον άνθρωπο και το περιβάλλον.

Τα τελευταία χρόνια είναι ξανά στην επικαιρότητα ο Λεονάρντο ντα Βίντσι και ειδικότερα τα σημειωματάριά του που συμπυκνώνουν, κατά τους μελετητές του έργου του, τη δύναμη της παρατήρησης, την έρευνα, την περισυλλογή, την πολυπλοκότητα, τα χρώματα, τη Φύση και το περιβάλλον. Πολλοί μιλούν για τον άνθρωπο εμπειριστή της οικουμενικής γνώσης, αλλά και την πεμπτουσία της παρατήρησης, αναζήτησης, των πειραμάτων, των ερωτήσεων και των λύσεων. Δείτε τι σημαίνει γι’ αυτόν η προσεκτική παρατήρηση όταν περιγράφει. «Όλα τα νερά αφρισμένα στα κύματα της θάλασσας και το νερό να υψώνεται, να πέφτει και να σπάει από το βάρος του, με εκκωφαντική βουή».

Στις χειρόγραφες σημειώσεις, που πάντοτε κρατούσε για το οτιδήποτε σημαντικό, απλό ή και περίπλοκο, βρίσκονται συσσωρευμένα θέματα, που δίνουν το στυλ της αυτόνομης πραγματείας για συγκεκριμένα θέματα. Οι έρευνές του πάντοτε ενδελεχείς και ποτέ επιφανειακές. Όσο για τις περιγραφές του, αυτές είναι η πεμπτουσία της συστηματικής παρατήρησης. Περιγραφές για τα σύννεφα, πως δημιουργούνται και πως διαλύονται, πως προκαλείται η εξάτμιση και η ομίχλη.

Πολύ συχνά φαίνονται να ζωντανεύουν οι φαντασιώσεις του, κυρίως στους πίνακές του, παίρνοντας ολοκληρωμένες φόρμες, όπου σημαντικό ρόλο παίζουν τα γεράκια, οι κύκνοι και γενικά τα πουλιά. Φανερά ή και με κάποια ιδιότυπη τεχνοτροπία, μπορείς να διακρίνεις το ανάγλυφο των βουνών και λόφων της περιοχής όπου έζησε, φωτοσκιάσεις με μορφή πουλιών, φτερούγες πραγματικές ή και κρυμμένες, πτυχώσεις υφασμάτων που παίρνουν τη μορφή ζώων, παιδιά που εκκολάπτονται μέσα από τσόφλια αυγών. Σαν επαρχιώτης που έζησε πολλά χρόνια στην εξοχή, ανακάλυψε και περίγραψε όλες τις τότε διαδικασίες της αγροτικής παραγωγής και των ασχολιών της. Σπορά, θερισμός, αλώνισμα, ελαιοπαραγωγή και παρασκευή του λαδιού με τα ελαιοπιεστήρια της εποχής. Λεπτομέρειες πολύ ακριβείς για τους μηχανισμούς που τότε χρησιμοποιούνταν, ενώ πάντοτε μελετούσε και πρότεινε βελτιώσεις. Πολλές φορές είναι και γριφώδη τα κείμενά του, αλλά και οι προφητείες του που προορίζονταν για ψυχαγωγία, καθώς και τα οπτικά λογοπαίγνιά του που αποτελούν εκφραστικά μικρά κείμενα, τόσο μικρά, ώστε να μη ξεχνιούνται εύκολα.

Η συνολική στάση ζωής που τον χαρακτηρίζει αντικατοπτρίζει την οικολογική άποψή του για τη Φύση που τη θεωρεί «πληγωμένη και καπηλευμένο θύμα της ανθρώπινης απληστίας». Παρακολουθήστε την απλότητα της σκέψης με μεστές κουβέντες μεταφορικά και ουσιαστικά. «Όσοι καλλιεργούν τη γη …δεν θα πρέπει να απογυμνώσουν τη μητέρα τους και να γδέρνουν το πετσί της». «Όσοι αλωνίζουν το σιτάρι πρέπει να ‘ναι προσεκτικοί, …καθώς συνηθίζουν να χτυπούν αλύπητα αυτό που τους δίνει ζωή». «Για τις ελιές και τα καρύδια, καθώς αρχίζει η συλλογή τους... πολλά μικρά παιδιά θ’ αρπαχτούν από την αγκαλιά της μητέρας τους, ενώ με τα ανελέητα χτυπήματά μας θα πέσουν στο έδαφος και θα γίνουν κομμάτια».

Την ίδια άποψη για τη Φύση την παρακολουθούμε στους μύθους του, οι οποίοι αποπνέουν την αίσθηση ότι το περιβάλλον νοείται «ζωντανός οργανισμός». Και δεν είναι μόνο τα ζώα και τα φυτά που μέσα από τους μύθους του αποκτούν λαλιά. Αλλά και τα δένδρα και οι πέτρες μετατρέπονται σε όντα περίεργα, αλλά με ευαισθησίες, ικανά να νοιώσουν τον πόνο «που τους υποβάλλει ο άνθρωπος». «Μια δυστυχισμένη ιτιά πονά όταν κλαδεύεται, ξεριζώνεται και ακρωτηριάζεται».

Επίσης, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι ασχολήθηκε με αφηγήσεις για πουλιά, έντομα, αράχνες, και άλλα ζώα που, όπως προαναφέρθηκε, αποκτούν λαλιά και διηγούνται ιστορίες στα πρότυπα του Αίσωπου. Υπέροχες και συγκλονιστικές χαρακτηρίζονται από τους ειδικούς μελετητές του έργου του, οι εικόνες από τη ζωή στο χωριό και στην εξοχή με άλογα, σκύλους, χήνες, κοτσύφια, μυρμήγκια, αρουραίους και νυφίτσες. «Όταν θέλεις να καταλαβαίνεις τι λένε τα πλάσματα της φύσης, πρέπει να τα πλησιάζεις, να τους μιλάς, να ανοίγεις διάλογο μ’ αυτά». Εξέτρεφε άλογα και βόδια και έκανε σπουδές ανατομίας σε πλήθος από ζώα. Ακόμη και στις περίτεχνες πολεμικές μηχανές του φαίνεται να χρησιμοποιεί άλογα των αγροκτημάτων, παρά άλογα για πολεμικές επιχειρήσεις.

Ο σκύλος και οι γάτες του ήταν η καθημερινή συντροφιά του και προχωρούσε στις περιγραφές του ακόμη και σε κοινωνιολογικές διακρίσεις μεταξύ των σκύλων όταν εξηγούσε γιατί οι σκύλοι μυρίζουν τα οπίσθια των άλλων σκύλων και γιατί γίνονται οι σκυλοκαβγάδες. Τα ζώα αποτελούσαν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του. Η αγάπη του και όχι μόνο για τα ζώα θεωρείται σχεδόν κοινοτυπία με χαρακτηριστική εκείνη την εικόνα που λέει, «...όταν περνούσε από μέρη όπου πουλούσαν πουλιά, πλήρωνε όσο, όσο και τα αγόραζε, τα οποία αμέσως έβγαζε από τα κλουβιά τους και τ’ άφηνε να πετάξουν ψηλά και μακριά στον ουρανό, χαζεύοντάς τα». Και η χορτοφαγία του φαίνεται ότι ήταν μέρος της στάσης ζωής του απέναντι στα ζώα. Αλλά και με το ντύσιμό του, που ήταν αποκλειστικά από λινά υφάσματα, ήθελε να δηλώσει ότι απεχθάνονταν να φοράει «οτιδήποτε νεκρό», όπως έλεγε.

Γύρω στα 1500 μ.Χ. η εκτροπή του ρου του ποταμού Άρνο στη βόρεια Ιταλία, ήταν μια άλλη συναρπαστική ασχολία για τον Λεονάρντο. Το μεγαλεπίβολο σχέδιο, που τελικά δεν ολοκληρώθηκε, θα έκανε τον ποταμό πλωτό μέχρι τη Φλωρεντία και έτσι αυτή θα ‘χε εύκολη πρόσβαση στη θάλασσα, ενώ για στρατιωτικούς λόγους σκόπευε να αποκόψει την Πίζα από τη θάλασσα που είχε εκείνα τα χρόνια κηρύξει την ανεξαρτησία της. Αργότερα ανέλαβε να διανοίξει κανάλια στο Μιλάνο. Ωστόσο, είναι κυρίαρχη η γοητεία που του ασκούσε γενικά το νερό, οι δίνες, οι διαθλάσεις του, οι ορίζοντες της θάλασσας, οι βράχοι, τα ποτάμια που ελίσσονται «εξαιτίας της διάβρωσής τους και της ατέλειωτης δύναμής τους», όπως περιέγραφε.

Δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα από τα σημειωματάριά του βλέπουμε να δίδονται οδηγίες προς τον εαυτό του, μετά από κάποια εξόρμηση στην ύπαιθρο. Σε εκείνες τις σημειώσεις «για τον κόσμο και τα νερά του» γράφει. «Να γράψεις για το νερό και τις κινήσεις του. Να περιγράψεις τις κοίτες του και τις ουσίες που περιέχονται εκεί μέσα. Να συνεχίσεις με κάθε μορφή που παίρνει το νερό από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο κυματισμό, αλλά και τις αιτίες που τις προκαλούν».

Μάλιστα οι περιγραφές για το νερό συνοδεύονταν από παραστατικά σκίτσα με απλές, σύνθετες και ευμετάβλητες δομές και μορφές. Αυτές οι πολύπλοκες μορφές του τρεχούμενου νερού με τον παφλασμό, τις στροβιλίσεις, τα κύματα και τα αντίστροφα ρεύματα απεικονίζονται στα μαλλιά και στα φορέματα των προσώπων που σχεδιάζει, ζωγραφίζει και πλάθει ή και σμιλεύει. Το ενδιαφέρον για το νερό έχει και πρακτικό χαρακτήρα, όταν με κανάλια, υδατοφράκτες και μηχανές προσπαθεί να δώσει το στίγμα της προοπτικής για την καλύτερη δυνατή εκμετάλλευση της ενέργειά τους, τη ζωογόνο δύναμή τους, τις ιδιότητες που αυτό περικλείει μεταμορφωμένο και σαγηνευτικό.

Στην πραγματεία του «για τη λαμπρότητα του ήλιου» αμφισβητεί πολλά, αλλά και παραθέτει τις απόψεις του Επίκουρου και του Σωκράτη και σημειώνει ότι «σε ολόκληρο το σύμπαν δεν διακρίνεται πουθενά κάποιο σώμα μεγαλύτερο και λαμπρότερο από τον ήλιο… Απ’ εκεί πηγάζουν όλες οι ζωτικές δυνάμεις που μας περιβάλλουν… και δεν υπάρχει άλλη πηγή θερμότητας, ούτε άλλο φως σε όλο το σύμπαν». Ωστόσο, η ηλιοκεντρική ιδέα που τον απασχολεί δεν φαίνεται να τη διατυπώνει ξεκάθαρα, αν και η ιδέα αυτή είναι παλιά όσο και ο Πυθαγόρας, παρότι αρκετοί επιστήμονες σήμερα την κατατάσσουν, ως μια εμπνευσμένη ενόραση τριάντα χρόνια πριν διατυπωθεί με ακρίβεια από τον Κοπέρνικο.

Στις σημειώσεις του φαίνεται επίσης η γοητεία του για τους γεωλογικούς κύκλους και τα καιρικά φαινόμενα και εξετάζει το ενδεχόμενο της ανάδυσης της γης από τη θάλασσα και προχωρεί ακόμη περισσότερο όταν προβλέπει αργά-αργά «…την επιστροφή της γης στην αγκαλιά της θάλασσας». Δηλαδή, οι σημερινές εντεινόμενες διεργασίες της Φύσης, «η ακατάληπτη» όπως έλεγε «Φύση, προσπαθεί να επανακτήσει το χώρο που ο άνθρωπος της τον έχει αφαιρέσει». Επόμενο είναι, όπως έλεγε «οι φυσικές καταστροφές, οι κατακλυσμοί, αλλά και η κατάρρευση των κατηγοριών και διακρίσεων, αλλά και ένας καταποντισμός της νοημοσύνης μέσα σε μια ακατανόητη Φύση».

Η δύναμη των καταιγίδων τον είχαν εντυπωσιάσει τόσο που περιγράφει, μελετά και απεικονίζει τη δύναμη και τα αποτελέσματα της ταραγμένης Φύσης. Στο έργο του Άγγελος με ανθρώπινη μορφή (Angelo incarnate), σημειώνει τις ελληνικές λέξεις με λατινικούς χαρακτήρες, astrapen, bronten, ceraunobolium (αστραπές, βροντές, κεραυνοί), δηλώνοντας εκτός των άλλων και την ελληνολατρία του που επηρεάστηκε από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Και δεν είναι τυχαίο ότι στη βιβλιοθήκη του βρέθηκαν, μεταξύ των άλλων, βιβλία σχετικά με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τον Επίκουρο και τον Θεόφραστο, τον Αίσωπο, τον Πυθαγόρα και τον Αρχιμήδη, τον Ησίοδο και άλλους Έλληνες φιλοσόφους, στοχαστές και μελετητές του ανθρώπου, της ψυχοσύνθεσής του και της Φύσης.

29 April 2007

Λουλούδια για τον Mάη, 1

...
Στην Κηφισιά λειτουργεί ανθοκομική έκθεση, αν δεν το ξέρατε...

(Click)

Διαχρονική οπισθοδρομικότητα

...
Επινόησαν κάποτε στη Μέση Ανατολή μια μπαρούφα. Οι άνθρωποι της ερήμου οραματίζονταν μέσα στον καύσωνα, τη σκόνη, τη δίψα και την πείνα, έναν παράδεισο, όπου υπήρχαν δροσιά, καθαρός αέρας, άφθονα νερά και ωραία τροφή. Ο αναφερόμενος στην είδηση που ακολουθεί "άγιος" Αυγουστίνος ζούσε στη σημερινή Λιβύη, για όσους δεν το ξέρουν. Οι Ευρωπαίοι δεν είχαν βέβαια τέτοιες εμπειρίες από το περιβάλλον τους και γι' αυτό δεν χρειάστηκαν στις μυθολογίες τους κάτι ανάλογο. Η ευρωπαϊκή γη που ζούσαν ήταν ήδη ο παράδεισος γι' αυτούς - με όλα τα προβλήματά του.

Ειδικά οι Έλληνες θεοί κατέβαιναν από τον απρόσιτο στους θνητούς Όλυμπο και ζούσαν, γλένταγαν, πολεμούσαν και ερωτεύονταν μαζί με τους ανθρώπους, εικόνα και πρότυπό τους, ανθρώπινοι θεοί, με όλες τις ανθρώπινες ιδιότητες και παραξενιές. Τέτοιους λεβέντες θεούς και λεβέντισσες θεές τους αγαπάς, αν δεν έχεις κάπου αλλού να στηριχτείς, δεν τους φοβάσαι!

Με την επιβολή επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (δια των όπλων) των αντιλήψεων της ερήμου, υποχρεώθηκαν όμως και οι Ευρωπαίοι να υιοθετήσουν τις μεσανατολικές αντιλήψεις, μέχρι που αναγκάστηκαν να τις προσαρμόζουν, να τις συμπληρώνουν, να τις στρογγυλεύουν, να τις βελτιώνουν, να τις υποκαθιστούν με άλλες κ.ο.κ. τις έκαναν νέα θρησκεία τελικά, γιατί με την παλιά που ήταν και είναι εθνική των Ιουδαίων, δεν έβρισκες άκρη.

Κάποια στιγμή, είτε θα έχουν εγκαταλειφθεί τα ιερατεία από τους "πιστούς" που δεν θα πληρώνουν πια για να εισπράττουν το τίποτα, είτε θα προλάβει το ιερατείο και θα επινοήσει νέες ιστορίες, πιο προσιτές, οπότε αυτά τα μεσανατολικά παραμύθια θα περάσουν στη λήθη... Διαβάστε λοιπόν τα παραμύθια όσο είναι καιρός, μήπως και εγκαταλειφθούν ήδη στη δική σας γενιά


Οι θεολόγοι του Βατικανού αποφάνθηκαν ότι τα αβάπτιστα μωρά πηγαίνουν κατευθείαν στον παράδεισο όταν πεθάνουν


ΟΙ ΘΕΟΛΟΓΟΙ του Βατικανού κατέληξαν στο συμπέρασμα, μετά από πολύμηνες συζητήσεις, ότι το λεγόμενο «λίμπο», δηλαδή οι «μονές των μακάρων», δεν υπάρχει και ότι τα βρέφη που πεθαίνουν αβάπτιστα πηγαίνουν κατευθείαν στον παράδεισο.

Το κείμενο της θεολογικής επιτροπής δεν έχει ακόμη δοθεί στη δημοσιότητα από το Βατικανό, όμως είναι έτοιμο εδώ και αρκετές εβδομάδες, όπως ανέφερε ο αρχιεπίσκοπος της Ντιζόν, Ρολάν Μινεράτ. Αποσπάσματά του δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα του πρακτορείου Catholic News Service (CNS).

Το κείμενο υιοθετήθηκε από την επιτροπή κατόπιν και της σύμφωνης γνώμης του Πάπα Βενέδικτου Ιστ΄, ωστόσο τα συμπεράσματα της επιτροπής δεν έχουν δογματικό χαρακτήρα.

Η ιδέα του «λίμπο», όπου η καθολική παράδοση τοποθετούσε τα αβάπτιστα μωρά, αντικατοπτρίζει «μια πολύ περιορισμένη αντίληψη της σωτηρίας» σημειώνουν οι θεολόγοι. «Το συμπέρασμά μας (...) είναι ότι υπάρχει θεολογική και λειτουργική βάση να ελπίζουμε ότι, όταν πεθαίνουν, τα αβάπτιστα παιδιά σώζονται», γράφουν.

Οι θεολόγοι μελετούσαν το ζήτημα αυτό από τον Νοέμβριο του 2005. Η υπόθεση της ύπαρξης του «λίμπο» είχε διατυπωθεί από τον Άγιο Αυγουστίνο που πέθανε το 430.

(www.kathimerini.gr με πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Το θέμα μελετούσαν οι άνθρωποι του Βατικανού ήδη από το φθινόπωρο, τώρα κατέληξαν και ήπιαν το πικρό ποτήρι της υποχώρησης και προσαρμογής στη φυσιοκρατική λογική!

27 April 2007

Λονδίνο και Shopping-Therapy

...
της Ισμήνης

Παλιά έλεγε το τραγουδάκι Λόντρα, Παρίσι, Νιου Γιορκ, Βουδαπέστη και Βιέννη, μπρος στην Αθήνα καμιά, μα καμιά σας δεν βγαίνει. Εντάξει μην υπερβάλλουμε κιόλας, βγαίνει και παραβγαίνει. Άλλος καημός και αυτός.

Τώρα πετάς στο Λονδίνο για 3,5 ώρες, όσο χρειάζεσαι για να πας Αθήνα-Κηφισιά σε ώρα μποτιλιαρίσματος και δεν υπερβάλλω! Αεροδρόμιο άφιξης το Luton, λίγο έξω από το Λονδίνο. Έφτασα αργά το βράδυ και για να πω την αλήθεια ψιλοπάγωσα και απόλαυσα αγγλικό μποτιλιάρισμα - ουρά τα αυτοκίνητα λόγω οδικών έργων (αλλά οι άγγλοι για να λέμε και τα καλά, κάνουν τα έργα στους δρόμους μετά τις 8 το βράδυ που ο κόσμος έχει επιστρέψει στα σπίτια του).

Λοιπόν έχουμε και λέμε, το πρόγραμμα τι λέει; διάφορες υποχρεώσεις και μαγαζιά για shopping-therapy, καλά-καλά μην κάνετε έτσι. Μπορεί να έχουμε τα ίδια μαγαζιά και ρούχα (ή περίπου) στην Αθήνα μας, αλλά άλλο βρε παιδάκι μου να στριμώχνεσαι στην Oxford street ή στην Bond street και άλλο στην Ερμού, πώς να το κάνουνε, ανεβαίνει το prestige! Μπορεί να πέρασε η μανία (το θυμόσαστε;) που οργανώνανε ειδικά γκρουπ μαγαζοθεραπείας στο Λονδίνο; Καλέ τι κακό ήταν κι αυτό; Με το που πήγαινες επίσκεψη σε βομβάρδιζε η άλλη με τα νέα της, τι ψώνισε, τι αγόρασε και πόοοοοοοσο καλή είναι η ποιότητα και πόοοοοοοσο πιο συμφέρον είναι να ψωνίζεις μόοοοοοοοοοονο απέξω και ειδικά στο London!


Ξεκίνησα με την απαραίτητη βόλτα μου στο Βρετανικό Μουσείο, έτσι για να ρίξω τον απαραίτητο καβγά με κάποιους ανεγκέφαλους που εξακολουθούν να λένε τα μάρμαρα του Παρθενώνα μας, μάρμαρα του Έλγιν και να τους στείλω κρυφό το απαραίτητο φάσκελο (σόρυ).

Ο καιρός ήταν θαυμάσιος και πέρα πάση προσδοκίας.21 βαθμούς C, λιακάδα και δε πάει να χαθεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου και η υπερθέρμανση του πλανήτη! Το Λονδίνο έχει διαψεύσει την φήμη που είχε παλιά για ομίχλη και μόνιμα μουντό καιρό. Πάντως, γενικά οι Αγγλίδες είναι κομματάκι τρελές. Μόλις έβγαλε ήλιο και άρχισε η ζέστη, όχι κάτι το τρομερό βέβαια, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, αμέσως έβγαλαν τις κάλτσες (όχι βέβαια ότι φοράνε τον χειμώνα), εντελώς καλοκαιρινά ξώπλατα μίνι φορέματα , σορτσάκια, μπλουζάκια και ότι σχετικό της καλοκαιρινής αμφίεσης, μόνο αντηλιακό δεν είχαν βάλει, πάλι καλά!

Η βόλτα και τα ψώνια στην Oxford street έχει μεγάλη πλάκα! Ένα ατέλειωτο πηγαινέλα ανθρώπων, όλων των ειδών και των χρωμάτων με συντριπτική πλειοψηφία Ινδοί (παλιά κατάλοιπα της πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας), Πακιστανοί και Κινέζοι όλων των ηλικιών με ότι είδους και χρώματος ντύσιμο μπορείς να φαντασθείς. Ινδές με πανέμορφα και πολύχρωμα σάρι, μουσουλμάνες με κατάμαυρες μπούργκα και καλυμμένο το κεφάλι και μοναδικό σημείο επαφής με τον έξω κόσμο 2 τεράστια βαμμένα πανέμορφα μάτια, μαύρες με αφρό χτενίσματα και τεράστια άνω και κάτω σφαιρικές προεξοχές, αλλά και άλλες με άψογο σώμα και βάδισμα γαζέλας, πάνκ (ακόμα κυκλοφορούν στο Λονδίνο) με αμέτρητα σκουλαρίκια και ένα σωρό δαχτυλοβράχιολα, άντρες με μακριά μαλλιά πιασμένα πίσω στον λαιμό, να περιφέρ
ονται επιδεικνύοντας τα μπράτσα τους με περίτεχνα και πολύχρωμα τατουάζ. Και βέβαια οι κλασικές αγγλίδες με τα άσπρα μαλλιά και τα ξεπλυμένα γαλάζια μάτια με τα πλακέ παπούτσια φορώντας τα παρκά τους κομψά διακριτικές, με ένα μόνιμο μισοχαμόγελο στα χείλη τους και ένα sorry να εκτοξευθεί ανά πάσα στιγμή και για κάθε περίπτωση!

Έχει ανοίξει ένα καινούργιο μαγαζί στη Oxford-street και Marble-Arch γωνία το PRIMARK με καλές τιμές, κάτι σαν το δικό μας ZARA. Εκεί να πάτε να δείτε τι σημαίνει στρίμωγμα για ψώνια! Έχασα σχεδόν 3 ώρες από την ημέρα μου εκεί μέσα! Είπα κι εγώ να πάρω ένα παντελονάκι να συμβάλλω στην οικονομία του οικογενειακού προϋπολογισμού. Βρήκα ένα ωραίο, όχι ακριβό και όχι χαμηλοκάβαλο (όχι σαν αυτά που άνετα θα τα φορούσαμε πριν … τόσα χρόνια … και παρακαλώ όχι μειδιάματα!)

Αφού έφαγα 5 σπρωξίματα, 8 πατήματα στα πόδια και μια πλάγια αγκωνιά, πήρα το αντικείμενο του πόθου μου και στάθηκα ουρά πίσω από 50 άτομα να το προβάρω.Τελικά ήταν μεγάλο, επιστρέφω να πάρω το μικρότερο νούμερο και με το λάφυρο ανά χείρας φτάνω στο ταμείο αφού περίμενα πίσω από μια ουρά 70 ατόμων. Πλήρωσα και βγαίνοντας από το μαγαζί ξανακοιτάω το παντελόνι και διαπιστώνω έντρομη ότι πήρα λάθος νούμερο. Επιστρέφω να το αλλάξω σε άλλο ταμείο τώρα, μπροστά σε μία ουρά τουλάχιστον 80 ατόμων! Όταν τέλειωσα, αποχαιρέτησα το συγκεκριμένο μαγαζί μια για πάντα, αλλά όχι βέβαια τα υπόλοιπα μαγαζιά! Αυτά περί shopping-therapy, θα επανέλθω με τα υπόλοιπα νέα από Λονδίνο!

Άτυχη μούμια

...
Στις 5 Απριλίου δημοσιεύσαμε εδώ την είδηση ότι το θεωρούμενο λείψανο της Ιωάννας της Λωραίνης ήταν υπολείμματα μιας αιγυπτιακής μούμιας και μιας γάτας. Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης στις 11/04/2007, στο ΒΗΜΑ:

Στη Γαλλία έρευνες των ειδικών απέδειξαν ότι τα λείψανα της Ιωάννας της Λωρραίνης ήταν «μαϊμού». Απεδείχθη, για την ακρίβεια, ότι δεν ανήκαν στην εν λόγω αλλά σε μια αιγυπτιακή μούμια τουλάχιστον δύο χιλιάδες χρόνια μεγαλύτερη από τη νεαρή παρθένα που έσωσε τη Γαλλία στον Εκατονταετή Πόλεμο προτού οδηγηθεί στην πυρά, ηρωοποιηθει και αγιοποιηθεί. Τέρμα, λοιπόν, τα προσκυνήματα στο λείψανο της ηρωίδας που έγινε αγία προτού αποκαλυφθεί ότι δεν ήταν παρά μια μούμια.

Τι θα γίνει τώρα με τη μούμια δεν γνωρίζω. Πιστεύω όμως ότι ήταν βαθύτατα άτυχη. Διότι, αν όλα αυτά είχαν συμβεί στην Ελλάδα και όχι στη Γαλλία, τότε η μούμια θα μπορούσε να συνεχίσει ανενόχλητη να υποδύεται την παρθένα, την ηρωΐδα, την αγία, ακόμη και την Άννα Βίσση. Στην Ελλάδα η αποκαθήλωση των μύθων από την επιστημονική έρευνα απαγορεύεται για εθνικούς λόγους.

Άτυχη μούμια, λοιπόν. Κατέληξε σε μια χώρα όπου ο τοπικός Αρχιεπίσκοπος και η τοπική Άντζελα Δημητρίου δεν ενώνουν τις φωνές του για την «προδομένη πατρίδα» - προδομένη από τους άλλους, εννοείται... Κατέληξε σε μια χώρα όπου οι άνθρωποι αναθεωρούν τους (αναπόφευκτους) εθνικούς μύθους χωρίς να πιάνονται στα χέρια. Κατέληξε σε μια χώρα όπου ουδείς ασχολείται να αποδείξει ότι ο Σαρκοζί είναι κατευθείαν απόγονος του Αστερίξ. Τους αρκεί που είναι Γάλλος σήμερα.

Κατέληξε, δηλαδή, σε μια χώρα η οποία έχει ενδεχομένως πολλά αρνητικά και ακόμη περισσότερες αδυναμίες, αλλά έχει μάθει να συζητάει για το παρελθόν της με μια στοιχειώδη ψυχραιμία και μια ελάχιστη επιστημονικότητα. Μπορεί το 1918 να μην απέχει πολύ από το 1922 και το 1922 να απέχει πολύ περισσότερο από το 1940 αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να ξαναδούν από κοινού με τους Γερμανούς ιστορικούς τα σχολικά εγχειρίδια για την πρόσφατη ιστορία τους. Έχουν πολλά να αναζητήσουν και ελάχιστα να αποδείξουν.

Ασφαλώς κι εκεί υπάρχουν ακραίες ή βλακώδεις φωνές. Και εκεί κάποιοι επιδίδονται σε εμπόριο εθνικοφροσύνης. Ο Ζαν-Mαρί Λεπέν, για παράδειγμα, γιορτάζει κάθε χρόνο με διαδηλώσεις και πομπώδεις διακηρύξεις την Ιωάννα της Λωρραίνης, η οποία (υποτίθεται) προσωποποιεί την «αιώνιο Γαλλία» - δεν ξέρω τι θα κάνει τώρα που το λείψανο απεδείχθη «μαϊμού». Πάντα και σε κάθε χώρα υπάρχουν και επιτήδειοι και βαρεμένοι. Αλλά αυτοί δεν αποτελούν ολόκληρη τη Γαλλία, ούτε καν την πλειοψηφία της.

Πόσο χρήσιμο, λοιπόν, θα ήταν να ισχύει το ίδιο και για την Ελλάδα.


23 April 2007

Η Απαλλοτρίωση της Φύσης

Η Φύση ούτε εκδικείται ούτε και προκαλεί. Απλά, η Φύση παλεύει για να ξαναποκτήσει το χώρο που της ανήκει και που ο άνθρωπος τον έχει βίαια απαλλοτριώσει


του Δρ. Θόδωρου Κουσουρή, περιβαλλοντολόγου.

Η μεγιστοποίηση των περιβαλλοντικών καταστροφών άρχισε από τότε που ο ανθρώπινος παράγοντας με τις δραστηριότητες παρεμβάσεις του, αντιμάχεται τη Φύση. Αλλά, και οι θεσμικά υπεύθυνοι ενεργούν με παρόμοιο τρόπο, όπως το νερό κυλάει, γλιστράει και φαίνεται ότι χάνεται ή και μετασχηματίζεται. Με απλά λόγια, εξαιτίας της έλλειψης σχεδιασμού, της απουσίας στρατηγικών, της ανεπάρκειας ιδεών ή και ‘’δομημένων συμφερόντων’’, μετακυλύουν και αποσείουν την ευθύνη τους σε κάθε περίπτωση που αφορά το Περιβάλλον, τον Άνθρωπο και την Κοινωνία.

Και πάλι οι ειδικοί εμπειρογνώμονες του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών επισημαίνουν ότι τα μέτρα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής θα απαιτήσουν το 1% του παγκόσμιου ακαθάριστου προϊόντος, ενώ αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα τότε οι επιπτώσεις θα κοστίζουν από 5 έως και 25 φορές περισσότερο. Μάλιστα το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων σημειώνει ότι το κόστος αυτό είναι συγκρίσιμο με τις ζημιές που προκάλεσαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι μαζί με την οικονομική ύφεση της δεκαετίας του 1930. Επίσης το ενδιαφέρον εστιάζεται και στην προειδοποίηση της έκθεσης των ειδικών ότι αν η παγκόσμια υπερθέρμανση αφεθεί ανεξέλεγκτη, περίπου 200 εκατομμύρια άνθρωποι θα εγκαταλείψουν τις εστίες τους και θα γίνουν πρόσφυγες για να αποφύγουν τις πλημμύρες ή και την ξηρασία, ενώ ένα πολύ μεγάλο τμήμα της πανίδας και της χλωρίδας θα κινδυνέψει να εξαφανιστεί.

Ωστόσο, και στην Ελλάδα, περισσότερο ή λιγότερο θα πρέπει να μας ανησυχούν και να μας αγγίζουν τα προαναφερόμενα. Για παράδειγμα, οι κλιματικές μεταβολές μπορεί να συμβαίνουν σήμερα σε μικρή κλίμακα, αλλά αποτελούν την προειδοποίηση ώστε να πάρουμε κάποια ουσιαστικά μέτρα και για τις επερχόμενες πλημμύρες, όπου θα χαθούν ζωές και περιουσίες, αλλά και για την ανομβρία-ξηρασία που αποτελεί πραγματικότητα για τις περισσότερες περιοχές στη χώρα μας. Και αναμένουμε από την Κεντρική διοίκηση να έχει ήδη συγκροτήσει σχέδια και στρατηγικές για κάθε περίπτωση ακραίου φυσικού φαινομένου. Αυτές μάλιστα οι αναγκαίες κινήσεις οφείλουν να προωθηθούν άμεσα στην περιφέρεια για την επανεξέταση και την επικαιροποίηση κάθε περίπτωσης ξεχωριστά και εκ του σύνεγγυς. Μόνο τότε μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι βρισκόμαστε στο σωστό ανηφορικό δρόμο της πρόληψης και αντιμετώπισης των ακραίων καιρικών φαινομένων.

Σήμερα, ενσκήπτουν ξαφνικές και δυνατές βροχές, αύριο κάποια εκτεταμένη περίοδος ανομβρίας με επακόλουθο τη ξηρασία και ολοένα συχνότερα κάτι το διαφορετικό συμβαίνει. Δηλαδή, αυτά τα ‘’ξεσπάσματα’’ της Φύσης, που αποκαλούνται και ακραία καιρικά φαινόμενα και που όμως είναι πλέον αναμενόμενα, υπογραμμίζουν τις ακρότητες του ανθρώπου. Άλλωστε, η υπερεκμετάλλευση της Φύσης και των πόρων της, είναι γεγονός. Όπως και η αντιπαροχή-συνδιαλλαγή των πόρων του περιβάλλοντος που μετατρέπονται σε παρακαταθήκες πλούτου και επενδύσεων. Μέσα σε όλα αυτά έχουν ενσκήψει και οι παντοειδείς διολισθήσεις στον ακραίο καταναλωτισμό και στην ανυπαρξία-απαξίωση των κοινωνικών αξιών. Άλλοτε οι αξίες αυτές αποτελούσαν τη βάση για κάθε καινούργιο ξεκίνημα και πορεία.

Συνηθισμένες είναι οι κραυγές ότι "Η Φύση εκδικείται". Η Φύση ούτε εκδικείται, ούτε και προκαλεί. Απλά, η Φύση παλεύει για να ξαναποκτήσει το χώρο που της ανήκει και που ο άνθρωπος τον έχει βίαια απαλλοτριώσει. Απλά, αυτή έχει μάθει να λειτουργεί με βάση τα φυσικά φαινόμενα και τις φυσικές της διεργασίες. Απλά, διεγείρεται, ανησυχεί και ξεσπάει για τις μη φυσικές συνθήκες που διαμορφώνουν οι άνθρωποι με τις υπέρμετρες δραστηριότητές τους. Η λογική της εκδίκησης ανήκει αποκλειστικά στον άνθρωπο και όταν την επικαλούμαστε σημαίνει ότι κατά κάποιο τρόπο υπηρετούμε τα συμφέροντα των τρομολάγνων. Επίσης, μια τέτοια επιχειρηματολογία χρησιμοποιείται τακτικά πυκνά από όλους εκείνους που θέλουν να κρύψουν την ανεπάρκειά τους, την αδιαφορία τους για τα κοινά, την αδράνειά τους στις αναγκαίες δράσεις. Στις μέρες μας, με τη βοήθεια της τεχνολογίας και την εμπειρία που έχει αποκτηθεί για τα σχετικά καιρικά φαινόμενα, το στοιχεία του αιφνιδιασμού δεν έχει θέση. Απλά χρησιμοποιείται ο όρος του αιφνιδιασμού από όλους εκείνους που είναι ουσιαστικά υπεύθυνοι και που επιδιώκουν να αποποιηθούν και να αποσείσουν τις ευθύνες που τους ανήκουν.

Από την άλλη πλευρά, και χρηματοδοτικά μέσα υπάρχουν, αλλά όπως αντιλαμβάνεσθε τα απαιτούμενα ποσά μπορούν να αντληθούν, μόνο από ορισμένους, κάτω από κανόνες συνδιαλλαγής, χωρίς να τους ενδιαφέρει η εγκυρότητα και οι τεκμηριωμένες προτάσεις. Το μόνο που αναμένουν οι κοινωνίες και οι φορείς τους είναι οδηγίες, μέσα, μέτρα, αναγκαία και όχι έργα σκοπιμοτήτων. Και ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι αναμφισβήτητα καθοριστικός, αλλά δεν μπορεί να είναι αποφασιστικός. Αυτό είναι έργο της Κεντρικής εξουσίας.

Συνήθως, οι καταστροφές που συνοδεύουν κάποια εκτεταμένη ανομβρία, κάποια καταιγίδα και κάποια χαλαζόπτωση γεννούν και τη λαϊκή αγανάκτηση, η οποία μόνο μέσα από συγκροτημένα σύνολα ευαισθητοποιημένων φορέων –ΜΚΟ, πρωτοβουλίες πολιτών, συνεταιρισμών και ενώσεων- μπορεί να έχει συνέχεια και συνέπεια, ώστε να ασκούνται πάντοτε οι απαραίτητες και αναγκαίες κοινωνικές πιέσεις. Και για να αναληφθούν επιτέλους όχι μόνο ευθύνες, αλλά και τα αναγκαία μέτρα πολύ πριν ξεσπάσει και πάλι κάποιο ακραίο καιρικό φαινόμενο. Συνάμα, ακραίος και ο σκεπτικισμός που μας διακατέχει. Μήπως, έφτασε ο καιρός για να ζητήσουμε πιεστικά από τους θεσμικά υπεύθυνους να αντικρίσουν κατάφατσα την κοινωνία, όλους εμάς που φαίνεται ότι ενδιαφερόμαστε για το αύριο. Να δούμε τα βλέμματά τους και να μας διαβεβαιώσουν με ποιο σχεδιασμό, με ποια στρατηγική, με ποιες προοπτικές προτίθενται να αντιμετωπίσουν όλα αυτά, περί των ακραίων καιρικών φαινομένων, που άλλες χώρες τα έχουν προωθήσει με θεαματικά βήματα. Δυστυχώς, κατά κανόνα αυτοί οι θεσμικά και ουσιαστικά υπεύθυνοι βασίζονται στην ανοχύρωτη μνήμη μας που κατακλύζεται καθημερινά από την πλημμύρα των τηλεσκουπιδιών ή και την ανυπαρξία-ξηρασία των καινούργιων ιδεών. Ωστόσο, τεχνηέντως πάντοτε αποσείουν την ευθύνη του ρόλου τους και αποπροσανατολίζουν τις κοινωνίες για να μη φανεί η αμφισβητούμενη επάρκειά τους και η κατά συρροή ανεπάρκεια σε πολιτικές και οράματα.

Και όλα αυτά είναι επόμενο να προέρχονται από τις παλιομοδιτικές εμμονές και επιδιώξεις – και δικές μας και της Πολιτείας-, που έχουν στοιχειώσει στο τρίπτυχο, αλόγιστη κατανάλωση των φυσικών πόρων με συρρίκνωση των μεγεθών του περιβάλλοντος, επεκτάσεις στην αστικοποίηση, υποδομές αναποτελεσματικές, ανεπίκαιρες και επιπλέον ζημιογόνες για το αύριο. Και κάτι ακόμη. Ευτυχώς που η Φύση και τα φυσικά φαινόμενα δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τη λογική των αρμοδιοτήτων, των διοικητικών ορίων –Κοινοτήτων, Δήμων, Νομαρχιών- αλλά ούτε και τα θεματικά αντικείμενα Οργανισμών και Υπουργείων.

Εδώ σ’ αυτό τον τόπο, είναι αδιανόητο να μη διασφαλίζεται ένα υγιές περιβάλλον για το μέλλον. Διαθέτουμε, πηγαίο δυναμισμό, θαυμάσιες δομές και αξεπέραστες φυσικές λειτουργίες. Έχουμε πλούτο από αξίες που μπορούν να αξιοποιηθούν κατάλληλα και να προσφέρουν πολύτιμα αγαθά σε όλους. Έχει το Περιβάλλον μας, κοινωνικές διαστάσεις με αστείρευτες δυνάμεις, με δράσεις ζωής και ζωντάνιας. Αυτό το Περιβάλλον, έχει την ικανότητα και μπορεί να αυτορυθμίζεται ακόμη, στις οποιεσδήποτε αναταραχές και απειλές. Αλλά, χρειάζεται τη συμμετοχή και προσοχή όλων. Γιατί, μπορεί και να καταρρέει, όταν επεμβαίνει άκριτα και βάναυσα ο ανθρώπινος παράγοντας, διαταράσσοντας την αρμονική λειτουργία-συνεργασία των έμβιων όντων και άβιων συστατικών του περιβάλλοντος.

Edith Piaf: La Vie En Rose, 1954

Έχω κολλήσει στα ρομαντικά της δεκαετίας του 1950!

21 April 2007

21η Απριλίου και περιθωριακά γεγονότα

...
Παραθέτω το κείμενο μιας επιστολής μου που δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα της Αθήνας στις 10.8.1997, και στη συνέχεια θα δώσω διάφορες πρόσθετες πληροφορίες:
Προς την εφημερίδα Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Σύνταξη 
Στο τεύχος της 13ης Ιουλίου 1997 της «Κ.Ε.», σελ. 14, δημοσιεύετε την είδηση ότι ο υπουργός εξωτερικών, κ. Θ. Πάγκαλος, παρασημοφόρησε διάφορους διπλωματικούς υπαλλήλους και ανάμεσά τους τον Κ. Ιβράκη. Αν δεν πρόκειται για συνωνυμία, θέλω να παρατηρήσω ότι ο Ιβράκης υπηρετούσε τα πρώτα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας στο Γενικό Προξενείο της Φραγκφούρτης (Γερμανία), μαζί με το διαβόητο Κοραντή, ο οποίος μαθαίνω ότι εργάζεται τώρα ως ιδιωτικός φροντιστής για υποψήφιους διπλωματικούς υπαλλήλους.

Ο συγκεκριμένος Ιβράκης είχε αφήσει ιστορία στην περιοχή της Φραγκφούρτης με το φιλοχουντικό ζήλο, τη χυδαιολογία του και τον ξυλοδαρμό που υπέστη από εργάτες και φοιτητές, Έλληνες και Γερμανούς, όταν προσπάθησε να διοργανώσει εκδήλωση υπέρ της δικτατορίας. Λίγες ημέρες ή εβδομάδες μετά από αυτό το επεισόδιο, το προαναφερόμενο δίδυμο Κοραντής-Ιβράκης ακύρωσε τα διαβατήρια όσων εργατών και φοιτητών είχαν εμφανή δραστηριότητα εναντίον της χούντας - ανάμεσά τους και το δικό μου, ως προέδρου στο Φοιτητικό Σύλλογο του Πολυτεχνείου Darmstadt.
 


Είχα ακούσει τον Ιβράκη με τα αυτιά μου, όταν πήγα μαζί με άλλους συναδέλφους στο Προξενείο να ρωτήσουμε, για ποιο λόγο μας είχαν ακυρώσει το διαβατήριο (για πλάκα πηγαίναμε, ξέραμε πολύ καλά το λόγο), να ουρλιάζει σε συνάδελφο που προηγείτο εμού στη σειρά: «Είστε αλήτες, δεν θα πάτε ποτέ στην Ελλάδα, θα πεθάνετε εδώ!» Και σε κάποιον άλλον που τον είχαν ταυτόχρονα επιστρατεύσει, φώναζε: «Να πας στο στρατό ρε, να σε …» Δεν ήταν υπηρεσιακά τυπικός, είχε πάθος ο άνθρωπος! Αν θυμάμαι καλά δε, ο ίδιος ο Ιβράκης δεν υπηρέτησε ποτέ στο στρατό.

Άλλοι φίλοι και συνάδελφοι της εποχής, ιδίως εκείνοι που κατοικούσαν στη Φραγκφούρτη, θα μπορέσουν να καταθέσουν, όποτε χρειαστεί, πλήθος περιστατικών, στα οποία πρωταγωνιστούσε ο συγκεκριμένος Ιβράκης. Σκέφτομαι ότι είναι καιρός να γράψουμε συλλογικά ένα βιβλίο, ο Συμεών Μαύρος, ο Χάρης Παπαδάκης, ο Όμηρος Αναγνωστίδης, ο Γιάννης Κίτσιος, ο Ανδρέας Χριστινίδης, ο Δημήτρης Μπανάβας, ο Ανδρέας Αρνάκης, ο Τάκης Κωνσταντινόπουλος, ο Κώστας Βλαχογιάννης, ο Μάκης Οικονομίδης, ο Κώστας Σπαχίδης, ο Μανώλης Γαρίδης, ο Θέμος Καραμέρος, ο Θανάσης Ταχτατζής, ο Δημήτρης Πολάτ και διάφοροι άλλοι, στο οποίο θα συμπεριλάβουμε όλες τις σχετικές εμπειρίες εκείνης της εποχής.

Αργότερα, μετά τη δικτατορία, δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες ότι ο Ιβράκης είχε τοποθετηθεί στη Γενεύη ως εκπρόσωπος της χώρας μας στη συνδιάσκεψη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Σίγουρα, ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση! Τώρα ξαναβγαίνει στη δημοσιότητα το συγκεκριμένο άτομο με αφορμή το διορισμό του στη θέση του Αναπλ. Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου και την παρασημοφόρησή του από τον κ. Πάγκαλο - ποιος ξέρει ποιες «υπηρεσίες» φρόντισε να προσφέρει εις βάρος μας ο Ιβράκης όλα αυτά τα χρόνια.

Θα μου απαντήσετε, περασμένα-ξεχασμένα, τι θέλεις και τα σκαλίζεις; Σωστό, αλλά βλέπω ότι η γραφειοκρατία δεν ξεχνά τα λαμπρά στελέχη της και φροντίζει να παγιδεύει τους υπουργούς με αποφάσεις για απονομή παρασήμων, προαγωγές κτλ. Και καλά οι γραφειοκράτες, ο κ. Πάγκαλος δεν μπορούσε να ρίξει μία ματιά στο «Φάκελο Ιβράκη» και να τον ρωτήσει παρεμπιπτόντως, λίγο πριν του καρφιτσώσει στο πέτο το παράσημο και τον ασπαστεί σταυρωτά: «Τί έκανες τα χρόνια της χούντας στη Φραγκφούρτη Ιβράκη;»

Εύχομαι στο συγκεκριμένο Ιβράκη και σ’ όλους τους ομοίους του που ταλαιπώρησαν χιλιάδες Έλληνες φοιτητές και εργάτες και κατεξευτέλισαν τη χώρα μας παγκοσμίως, να υποστούν όλα αυτά που εξεστόμιζαν εναντίον μας.
Σ.Φρ.
Ο ξυλοδαρμός του Ιβράκη που αναφέρω στην επιστολή, έγινε κατά τη συμμετοχή του σε μια επετειακή γιορτή για τα 2 ή 3 χρόνια της δικτατορίας, όπου του επιτέθηκαν διάφοροι παρευρισκόμενοι φοιτητές και εργάτες και πάνω στην αναμπουμπούλα, του απέσπασαν ένα ακριβό παλτό που φορούσε. Εκείνος που του έμεινε τελικά το παλτό στα χέρια, έτρεχε επί ώρα στους δρόμους του Dörningheim (αν θυμάμαι καλά) και το ανέμιζε ως λάφυρο. Κατά μία άλλη μαρτυρία, το παλτό δεν ανήκε στον ίδιο τον Ιβράκη αλλά σε ένα διοικητικό υπάλληλο του Προξενείου.

Αργότερα παράγγελνε ο Ιβράκης σε κύκλους Ελλήνων ότι, αν επιστρέψουν το ακριβό παλτό, δεν θα τιμωρήσει κανέναν. Τέτοια εξουσία τιμωρίας ή επιείκειας (νόμιζε ότι) είχε αυτό το άτομο! Θυμάμαι δε ότι, όταν πήγαιναν φοιτητές στο προξενείο από την ευρύτερη περιοχή της Φραγκφούρτης (6 πανεπιστήμια και 7-8 αντίστοιχα των ΤΕΙ) να πληροφορηθούν (για πλάκα) γιατί τους ακύρωσε ο Ιβράκης το διαβατήριο, ήταν Μάιος-Ιούνιος μήνας, όλοι έμπαιναν στο γραφείο φορώντας παλτό
.

Αυτή η επιστολή μου κίνησε το ενδιαφέρον διαφόρων βουλευτών της Αριστεράς (οι ΠΑΣΟΚοι τι να πουν που η υπουργάρα με το συνήθως απύλωτο στόμα έκανε τον χουντικό Ιβράκη αναπληρωτή γενικό γραμματέα και τον παρασημοφόρησε κι από πάνω;), οπότε υπήρξε ενδιαφέρουσα συνέχεια, η οποία περιγράφεται από τον «Ιό της Ελευθεροτυπίας».

Μαθεύτηκε, λοιπόν, ευρύτερα ότι η χούντα απέσυρε καταρχάς τον Ιβράκη από τη Φραγκφούρτη, λίγο πριν τον κηρύξουν οι γερμανικές αρχές ανεπιθύμητο πρόσωπο, μαζί με τον Κοραντή, και τον μετέθεσε στην Ιταλία (Βενετία), όπου κι εκεί διέπρεψε ο άνθρωπος με το χουντικό του φρόνημα.

Προσωπικά, μετά την ακύρωση του διαβατηρίου και την επιστράτευσή μου, αναγνωρίστηκα από αρμόδιο δικαστήριο (στο Zirndorf της Βαυαρίας) ως πολιτικά διωκόμενος και απέκτησα στη Γερμανία πολιτικό άσυλο. Είχα δε διαβατήριο πολιτικού πρόσφυγα (το έχω κρατήσει ως αναμνηστικό), με το οποίο ταξίδεψα σε πάρα πολλές χώρες της Ευρώπης και αλλού αλλά, φυσικά, όχι στην Ελλάδα, μέχρι που έπεσε η χούντα. Προφανώς μια ασήμαντη ταλαιπωρία μου μπροστά στις συλλήψεις και τους βασανισμούς που υπέστησαν άλλοι στη χώρα μας.

Ξαναδιαβάζοντας τώρα τον «Ιό της Ελευθεροτυπίας» θυμήθηκα και το επεισόδιο της δημιουργίας «Εθνικού Συνδέσμου Ελλήνων Σπουδαστών
», που πήραν τη χαρακτηριστική σύντμηση «ΕΣ.ΕΣ.» (Κάτι σαν SS θυμίζει ή είναι ιδέα μου;) Το προξενείο είχε προσπαθήσει να δημιουργήσει και στις πανεπιστημιακές πόλεις γύρω από τη Φραγκφούρτη τέτοιους συλλόγους. Ο αντίστοιχος σύλλογος στο Darmstadt που δεν στήθηκε καν στα πόδια του, ονομάστηκε κοροϊδευτικά από τους φοιτητές «Πράσινος βάτραχος».

Μαζεύτηκαν 4-5 άτομα -μαζί με κάποιους παράγοντες του προξενείου και μερικούς παρακρατικούς- από τα περίπου 180 που φοιτούσαν σ' αυτό το Πολυτεχνείο, για να οργανώσουν τον χουντικό αντισύλλογο, ώστε να υποχρεωθούν μετά όλοι οι φοιτητές να γραφτούν σ' αυτόν. Η ιεροτελεστία της ίδρυσης δεν ολοκληρώθηκε όμως ποτέ, γιατί κάποια στιγμή όρμησαν μέσα δημοκρατικοί φοιτητές, Έλληνες, Γερμανοί, Τούρκοι, Άραβες, Πέρσες και Νοτιοαμερικάνοι και έγινε εκεί του Κουτρούλη ο γάμος. 


Όταν επενέβη (με καθυστέρηση, ως συνήθως) η Αστυνομία και διέκοψε τις συμπλοκές, ο ταβερνιάρης διεκδικούσε από τους χουντικούς διοργανωτές χρήματα για την αντικατάσταση 2-3 μεγάλων τραπεζιών και 5-6 καρεκλών, εκτός από τζάμια, λάμπες κλπ. Θα τα πλήρωσε το Προξενείο σίγουρα! Από τους οργανωτές του «Πράσινου βάτραχου» 2-3 βρίσκονται σήμερα σε κομματικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ και άλλοι τόσοι σε οργανώσεις της Ν.Δ., ίσως και του ΛΑΟΣ τώρα.




Και μια ιδιαίτερη προσφορά του blog: Όποιος θέλει να δει από κοντά τον Παττακό, μπορεί να πάει μια Κυριακή πρωί στην Αγία Βαρβάρα, τέρμα Πατησίων. Πιστός χριστιανός, φυσικά, ο χουντάλας, σχεδόν 100 ετών πια, εκκλησιάζεται όποτε μπορεί να περπατήσει! Έχει καθαιρεθεί στο βαθμό του στρατιώτη, αλλά ο κ. Χριστόδουλος τον προσφωνεί ακόμα «στρατηγό»!


(βλέπε επίσης >>>)

20 April 2007

Πέθανε ο ηθοποιός Jean-Pierre Cassel

...


Ο γάλλος ηθοποιός Ζαν-Πιερ Κασέλ, γνωστός από τις κωμωδίες του Φιλίπ ντε Μπροκά στη δεκαετία του ΄60 και αστέρας του γαλλικού μιούζικαλ, πέθανε χθες στο Παρίσι σε ηλικία 74 ετών έπειτα από μακρά ασθένεια, ανακοίνωσε σήμερα το περιβάλλον του. Ο Ζαν-Πιερ Κασέλ γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 1932 στο Παρίσι. Το πραγματικό του όνομα είναι Ζαν-Πιερ Κροσόν. Ο πατέρας του ήταν γιατρός και η μητέρα του τραγουδίστρια της όπερας. Τον ανακάλυψε ο Τζιν Κέλι και στη συνέχεια έλαμψε στις κωμωδίες του Φιλίπ ντε Μπροκά ("Les jeux d' amour" και "Le farceur").

‘Ανθρωπος του μιούζικ χολ, παθιασμένος με το μιούζικαλ, ο Ζαν-Πιερ Κασέλ γύρισε επίσης ταινίες με τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της εποχής του που του εμπιστεύονταν ρόλους γόη, από τον Ρενουάρ ("Le Caporal Epingle") μέχρι τους Μπουνιουέλ, Σαμπρόλ, Κλερ, Λόουζι, Μελβίλ και Αλτμαν. Συνδυάζοντας αριστοτεχνικά τη γοητεία με την ειρωνία άφησε τα ίχνη του στο σινεμά των δεκαετιών '60 και '70 με τους ρόλους του σε ταινίες όπως "L' Armee des Ombres" του Μελβίλ ή "le Charme Discret de la Bourgeoisie" (Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας) , του Μπουνιουέλ. Στις δεκαετίες του '80 και του '90 ήταν λιγότερο παρών στο σινεμά προτιμώντας το θέατρο και την τηλεόραση.

(www.kathimerini.gr , 21/4/2007)

19 April 2007

Ιεροί προσκυνητές με δικά μας λεφτά

(Click)


Εγώ θα πρότεινα, αφού πραγματοποιηθεί η συγκεκριμένη κρουαζιέρα με δημόσια επιδότηση, να υποβάλουν ανάλογες αιτήσεις οι καθολικοί και οι προτεστάντες, οι μωαμεθανοί και οι βουδιστές, οι αρχαιόθρησκοι και οι αγνωστικιστές, οι οπαδοί του μιθραϊσμού και της αιγυπτιακής θρησκείας, οι μονοφυσίτες και οι κόπτες, οι αρμενορθόδοξοι και οι ινδουϊστές και όποιοι άλλοι συγκροτούν στη χώρα μας ομάδα πιστών. Και επειδή, προφανέστατα, κανένας από αυτούς δεν θα χρηματοδοτηθεί, να προσφύγουν στα δικαστήρια, θεωρητικά μέχρι το
Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο. Στην πραγματικότητα θα τους δικαιώσει ήδη το πρώτο Ειρηνοδικείο της χώρας...

Καλού κακού όμως, επειδή μπορεί να έχω παρεξηγήσει την ελληνική δημόσια διοίκηση και να χρηματοδοτήσει,
μόλις υποβάλλουν αίτηση για επιχορήγηση, όλους τους προαναφερόμενους "πιστούς", γραφτείτε σε κάποιο, ολιγομελές κατά προτίμηση, θρησκευτικό σωματείο και ετοιμάστε (εκτός από σωσίβια, ποτέ δεν ξέρεις!) βατραχοπέδιλα και λάδια μαυρίσματος...




Οι γονείς του Άλεξ που έχει εξαφανιστεί στη Βέροια, άνοιξαν blog με τίτλο findalex με στόχο να ενημερώσουν τον κόσμο για τις εναγώνιες προσπάθειές τους. Η συμπαράστασή μας είναι αυτoνόητη!

18 April 2007

Εγγονόπουλος, 100 χρόνια από τη γέννησή του

...


Οι γονείς του Άλεξ που έχει εξαφανιστεί στη Βέροια, άνοιξαν blog με τίτλο
findalex με στόχο να ενημερώσουν τον κόσμο για τις εναγώνιες προσπά-
θειές τους. Η συμπαράστασή μας είναι αυτoνόητη!

16 April 2007

Προβληματίζει το μέλλον των blogs

...
Εμένα προσωπικά με προβληματίζει ότι γράφουν για τα blogs αντί να γράψουν σε blogs. Και μάλλον δεν έχουν καταγραφεί σωστά τα βασικά χαρακτηριστικά ενός blog σε σύγκριση με μια κλασική σελίδα html:
  • Ο συγγραφέας του blog έχει στη διάθεσή του ένα συντάκτη (editor), με εύχρηστα εργαλεία επεξεργασίας κειμένου,
  • Ο ιδιοκτήτης του blog μπορεί να ενεργοποιήσει δυνατότητες ελεγχόμενης παρέμβασης του αναγνώστη,
  • Στην υποδομή των blogs είναι διαθέσιμα εργαλεία τροφοδοσίας μηχανισμών περισσυλογής πληροφοριών, ώστε να ενημερώνεται κάθε ενδιαφερόμενος για νέες δημοσιεύσεις.
Η σύγκριση του blog με το κλασικό σημειωματάριο χαρτιού και η εκθείαση της δυνατότητας ενσωμάτωσης εικόνας, μουσικής και βίντεο που κάνει ο συγγραφέας του άρθρου, δείχνει ότι απευθύνεται σε τελείως αδαείς, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς δεν καταλαβαίνουν γιατί να δημοσιοποιήσουν στο Internet κάποιες ιδέες ή απόψεις τους, αφού οι ίδιοι βρίσκονται ακόμα στην εποχή της τοπικά περιορισμένης και αποκλειστικά προφορικής επικοινωνίας.

Οι συντάκτες αυτών των άρθρων και των ανάλογων σχολίων στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα γράφουν από τη σκοπιά και με το άγχος της διάδοσης του μηνύματός τους, αν το διάβασαν πολλοί, ποια απήχηση είχε και αν υπάρχουν δυνατότητες άμεσης αξιοποίησης του μέσου. Αλλιώς τί νόημα έχει η προτροπή για συνένωση και δημιουργία συνεταιρισμών bloggers;

Θα μπορούσαν τα κλασικά μέσα διακίνησης πληροφοριών και ιδεών να ιδρύσουν blogs, στα οποία θα γράφουν συνεργάτες τους, όπως γράφουν τώρα σε εφημερίδες, περιοδικά ή σε επαγγελματικά έντυπα. Με τον κίνδυνο βέβαια να υφίστανται τότε καθημερινή και μαζική κριτική των άρθρων τους, ενώ τώρα μπορούν να την ελέγχουν με τον περιορισμένο χώρο που διαθέτουν για τις επιστολές αναγνωστών.

Εδώ το κείμενο της εφημερίδας:

«Αναλύοντας το νέο παγκόσμιο φαινόμενο έξαρσης των blogs γεννούνται ερωτήματα σχετικά με την αναγκαιότητα ενιαίου πλαισίου λειτουργίας και κανόνων: Ποια είναι τα όρια της ελευθερίας και τι ρόλο μπορεί να παίξει η ανωνυμία στο διαδίκτυο.

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ενδιαφέρον δοκίμιο που αναλύει το παγκόσμιο φαινόμενο των blogs κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Νεφέλη». Πρόκειται για το «Blog. Ειδήσεις απ΄το δικό σου δωμάτιο» του Μανώλη Ανδριωτάκη. Το blog (ή weblog) ορίζεται ως δικτυακό περιοδικό ή ημερολόγιο γεγονότων. Πρόκειται για μια ιστοσελίδα, το βασικό περιεχόμενο της οποίας αποτελείται από τακτικές εγγραφές κειμένων, φωτογραφιών ή πολυμέσων. Χαρακτηριστικό των blogs είναι οι σύντομες εγγραφές που εμφανίζονται με αντίθετη χρονολογική σειρά (από το νεότερο προς το παλιότερο). Ως προς τη συγγραφική σύνθεση, τα blogs μπορεί να είναι ατομικά, ομαδικά ή δημόσια. Ως προς το περιεχόμενο, μπορεί να είναι γενικά ή εξειδικευμένα. Μπορεί να ενώνονται σε ομάδες, βάση θεματολογίας κ.α.

Οι διαφορές των blogs με τα κοινά ημερολόγια είναι: το περιβάλλον γραφής (από χαρτί στο διαδίκτυο), η γραφή (από απλή σε hypertext), η διαδραστικότητα, η δυνατότητα δημοσιοποίησης και τα πρόσθετα μέσα (multimedia). Τα blogs μπορεί να είναι δημόσια, προσβάσιμα σε συγκεκριμένους χρήστες και μη προσβάσιμα (κλειστά) ενώ οι ιδιοκτήτες του επιλέγουν για το αν οι αναγνώστες μπορούν να αφήνουν προσωπικά σχόλια στις δημοσιεύσεις.

Έκαναν την εμφάνισή τους στα τέλη του ΄90 αλλά η πραγματική τους δύναμη φάνηκε μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου και το αντιτρομοκρατικό κύμα που ακολούθησε σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα άρχισαν να γίνονται ιδιαίτερα δημοφιλή μετά το 2003. Σήμερα, ο αριθμός των ελληνόφωνων ιστολογίων εκτιμάται σε μερικές χιλιάδες ενώ προσφάτως, εκτός από τους ανώνυμους ιστογράφους, στο δυναμικό τους προστέθηκαν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συγγραφείς και άτομα από πολλές ακόμα επαγγελματικές ομάδες, που διατηρούν επώνυμα blogs.

Στο βιβλίο του ο κ. Ανδριωτάκης παρουσιάζει, με αφορμή τα δικτυακά ημερολόγια, μια σειρά από διαπιστώσεις και παρατηρήσεις για το διαδίκτυο και τον τρόπο που αντιμετωπίζεται από «μέσα» και από «έξω». Μεταξύ άλλων, ξεχωρίζει η αναφορά των blogs σε σχέση με τα παραδοσιακά Μέσα Ενημέρωσης και τους δημοσιογράφους. Αν και για το συγκεκριμένο θέμα έχουν ειπωθεί πολλά ούτως ή άλλως (με αποκορύφωμα το βιβλίο του Dan Gillmor «Εμείς Είμαστε Το Μέσο», εκδ. Οξύ), ο 32χρονος συγγραφέας κάνει την ανάλυση με βάση τα ελληνικά δεδομένα, αναφερόμενος στην κατάσταση που επικρατεί στα εγχώρια ΜΜΕ. Μεταξύ άλλων, παρουσιάζει τον κίνδυνο, εκτός από τον χώρο φιλοξενίας, μελλοντικά να ελέγχεται και το περιεχόμενο των ιστολογίων από μεγάλες εταιρίες. Ως λύση προτείνει τον συνεταιρισμό πολλών blogger, προκειμένου να αυξήσουν την επιρροή και τη δημοφιλία τους.

Όσον αφορά στην Ελλάδα, ο συγγραφέας επισημαίνει το χαμηλό επίπεδο πρόσβασης και χρήσης του διαδικτύου σε σχέση με άλλες χώρες. Αναφέρει ακόμα την έλλειψη εκπαιδευτικής πολιτικής για το internet. Στο σχετικό απόσπασμα του σχολικού βιβλίου εγχειριδίου, όπως αναφέρει ο κ. Ανδριωτάκης, το διαδίκτυο παρουσιάζεται κυρίως ως μορφή εθισμού: «... έχει παρατηρηθεί ότι άνθρωποι που έχουν εθιστεί σε άλλες ουσίες, όπως φάρμακα, αλκοόλ, τσιγάρο, καφεΐνη ή υπερβολικό φαγητό είναι επιρρεπείς να εθιστούν και στη χρήση του Ίντερνετ. Όμως αυτό πολλές φορές μπορεί να βοηθήσει τα άτομα να απεξαρτηθούν από την προηγούμενη, χειρότερη, τις περισσότερες φορές, συνήθειά τους». Δηλαδή, η μόνη θετική χρήση του διαδικτύου, σύμφωνα με τον συντάκτη του σχολικού βιβλίου, είναι ως υποκατάστατο άλλων «βλαβερών συνηθειών», κάτι σαν τη μεθαδόνη δηλαδή.

Φαντάζει λίγο σκληρή η κριτική του Κ. Ανδριωτάκη στην ανωνυμία του Διαδικτύου αλλά καθόλου αδικαιολόγητη. Όπως παραδέχεται και ο ίδιος, δεν είναι φαινόμενο που «άνθισε» με τα blogs αλλά υπάρχει όσο και το διαδραστικό internet, άρα και οι όποιες συνέπειές του έχουν δοκιμαστεί λίγο ή πολύ. Μια ενδεχόμενη προσπάθεια «φακελώματος» όλων των χρηστών του διαδικτύου, εκτός από την υπονόμευση του δημοκρατικού χαρακτήρα του διαδικτύου, θα ήταν και πολύ δύσκολα εφαρμόσιμη για τις δυτικές κοινωνίες. Εντέλει, υποτιμάται η δυνατότητα του ίδιου του διαδικτύου να κάνει την αυτόρύθμισή του
».

(του Κώστα Ονισένκο, Καθημερινή, 15-04-07)

15 April 2007

Η Karin Zhou, 6 ετών, παίζει C.P.E. Bach

...
Φανταστείτε τί έχει να γίνει όταν φτάσουν τα πόδια της μέχρι τα πεντάλ...

12 April 2007

The Ugly American

...
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 γράφτηκε ένα βιβλίο με τίτλο «The Ugly American» από τους Lederer και Burdick, με βάση το οποίο γυρίστηκε μερικά χρόνια αργότερα ομώνυμη ταινία με πρωταγωνιστή τον Marlon Brando (Στα γερμανικά ο τίτλος είναι «Der hässliche Amerikaner» και είμαι σίγουρος ότι υπάρχει και ελληνική μετάφραση του βιβλίου!) Στα χρόνια του ψυχρού πολέμου εγκαθίσταται ένας νέος Αμερικάνος πρέσβυς σε μια χώρα της Ασίας (ο κόσμος την ταύτισε αργότερα με το Βιετνάμ) και αντιμετωπίζει εκεί μια απόκλιση μεταξύ, αφενός προθέσεων και σχεδίων της κυβερνητικής πλευράς και αφετέρου της συμπεριφοράς των κυβερνητικών στελεχών και της καθημερινής πραγματικότητας.

Το βιβλίο και το φιλμ είχαν προπαγανδιστικό χαρακτήρα, υπέρ των αμερικάνικων παρεμβάσεων για τη σωτηρία του «ελεύθερου κόσμου», μόνο που οι άνθρωποι στις χώρες της Ασίας δεν ενδιαφέρονταν τότε για πολιτική ελευθερία, αλλά πρωτίστως να ξεφύγουν από την υπανάπτυξη και να αποδεσμευτούν από τους αυτόκλητους σωτήρες - τους ίδιους που τους είχαν οδηγήσει ή διατηρήσει στην υπανάπτυξη.

Σ' αυτό το σκηνικό περιγράφονται στο βιβλίο διάφορα επεισόδια αλαζονείας των στελεχών της αμερικάνικης κυβέρνησης, κυρίως χαμηλόβαθμων, τα οποία κατέστρεφαν με τη συμπεριφορά τους όλες τις μελετημένες κυβερνητικές προσπάθειες για προσέγγιση του λαού και για επηρεασμό του υπέρ της Αμερικής και κατά των εχθρών της ελευθερίας. Κάτι ανάλογο αλλά έντονα επικριτικό πλέον είχε δείξει αργότερα και η ταινία «Good morning Vietnam!» με τους Robin Williams και Forest Whitaker στους κύριους ρόλους.

Αυτά ακριβώς τα περιστατικά μου θύμισε το βίντεο που ακολουθεί. Ένα στρατιωτικό όχημα (Hummer) κινείται στη Βαγδάτη και ειδοποιεί τα προπορευόμενα αυτοκίνητα για την παρουσία του και για κάποια πιθανή προτεραιότητά του στην κίνηση, όχι κορνάροντας ή βάζοντας σε λειτουργία κάποια σειρήνα, αλλά με πρόσκρουση επάνω τους. Ο πανικός, με τον οποίο παραμερίζουν οι Ιρακινοί οδηγοί, μόλις διαπιστώσουν στον καθρέφτη ποιος τους κτύπησε, είναι σίγουρα ένα δείγμα για το μίσος που συσσωρεύουν και θα το εκδηλώσουν με πρώτη ευκαιρία, μόλις βρεθούν μπροστά σε ένα Αμερικάνο τραυματία ή αν κληθούν να βοηθήσουν σε μια ενέδρα κατά των δυνάμεων κατοχής.

Ο «Ugly American» συνεχίζει να χαντακώνει με την αλαζονεία του κάθε προσπάθεια, αφενός
για πιθανή ειρήνευση σ' αυτή την ταλαιπωρημένη χώρα και αφετέρου για μία ευπρόσωπη διαφυγή των Αμερικάνων από την παγίδα που έριξαν οι ίδιοι τον εαυτό τους - αν και αυτό το δεύτερο εμένα προσωπικά ουδόλως με απασχολεί!
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

11 April 2007

Τα τούνελ των Βιετκόνγκ

...

Όταν ήμουν φοιτητής, βρισκόταν στο αποκορύφωμά του ο πόλεμος στο Βιετνάμ. Από τις πετσοκομμένες πληροφορίες που έφταναν στην Ευρώπη, σημαντικές ήταν για μας εκείνες για το υπόγειο σύστημα στοών που είχαν δημιουργήσει οι Βιετκόνγκ, ώστε να μεταφέρουν εύκολα πολεμοφόδια και πολεμιστές και να εμφανίζονται απρόβλεπτα στα μετόπισθεν των αντιπάλων τους. Τα τούνελ πρέπει να είχαν γίνει εφιάλτης για τους Αμερικάνους, γιατί συχνά έπεφταν μέσα σε κάποιο καμουφλαρισμένο φρεάτιο και από εκεί έβγαιναν μόνο νεκροί.

Οι αναγνώστες των εφημερίδων και οι θεατές των τηλεοράσεων συμπλήρωναν την έλλειψη πληροφοριών με φανταστικές εικόνες για τη δομή και τον τρόπο διακίνησης των ανθρώπων στα τούνελ, τη δυσκολία να κινηθούν σ’ αυτά οι ψηλόσωμοι Αμερικάνοι και η ευκολία των μικρόσωμων Βιετναμέζων, τα προβλήματα προτεραιότητας, ποια πέρναγε πρώτα, αν συναντιόντουσαν δύο ομάδες με αντίθετη κίνηση, σε ποιο χώρο υποχωρούσε η άλλη ομάδα κ.ο.κ.

Τώρα, το Βιετνάμ έχει γίνει χώρα υποδοχής τουριστών και το σύστημα των τούνελ είναι, σε κάποια έκτασή του, επισκέψιμο. Κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να δει, πώς ήταν περίπου τα πράγματα, όταν άκουγε, αναπαυτικά στον καναπέ του, μακριά και ασφαλής από τις εστίες κινδύνου, τις ειδήσεις για τα τούνελ των Βιετκόνγκ.



Κάποια εποχή δημιουργήθηκαν τα σώματα «αρουραίων» (tunnel rats), δήθεν εκπαιδευμένοι Αμερικάνοι, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί, οι οποίοι έμπαιναν στα τούνελ και πολεμούσαν με τους Βιετκόνγκ ή ανατίναζαν ολόκληρα συστήματα. Στην πραγματικότητα ήταν τιμωρημένοι στρατιώτες του τακτικού στρατού (με υποχρεωτική στράτευση) που έτσι γλίτωναν τις ποινές ή ημιπαράνομοι μετανάστες που θα έπαιρναν εύκολα την αμερικάνικη υπηκοότητα, όπως γίνεται και σήμερα με τους πολεμιστές στο Ιράκ.

Για τη διαφήμιση στον κόσμο και χρηματοδότηση από το αμερικάνικο Κογκρέσο του έργου εναντίον των εχθρικών τούνελ, αλλά πολύ περισσότερο για τη στρατολόγηση αφελών νέων στις ΗΠΑ και αλλού, είχε δημιουργηθεί και ένα συγκρότημα ροκ με το όνομα tunnel rats - οι παλαιότεροι ροκάδες θα ξέρουν τώρα ότι κύριος στόχος αυτών των ελεγχόμενων "καλλιτεχνικών" δραστηριοτήτων ήταν η προσέλκυση εθελοντών για σίγουρο θάνατο στα τούνελ των Βιετκόνγκ. Οι ελεγχόμενες πληροφορίες αναφέρονταν τότε σε τεράστια επιτυχία των νέων μονάδων, όμως τα πολεμοφόδια και το προσωπικό συνέχισαν να διοχετεύονται και κάποια στιγμή μπήκαν οι Βιετκόνγκ και οι Βόρειοι με άρματα και στρατιωτική παρέλαση στην πρωτεύουσα Σαϊγκόν.

Ακόμα δείχνουν οι τηλεοράσεις τις σκηνές από την αναχώρηση του τελευταίου ελικοπτέρου από την ταράτσα της αμερικάνικης πρεσβείας στη Σαϊγκόν: πλήρες το ελικόπτερο και από κάθε εξάρτημά του κρέμονται στον αέρα διάφοροι φουκαράδες - σίγουρα συνεργάτες του φιλοαμερικάνικου καθεστώτος, οι οποίοι είχαν κάθε λόγο να μην πέσουν στα χέρια των Βιετκόνγκ και αγωνίζονταν να φτάσουν στο αεροπλανοφόρο που περίμενε στα ανοικτά. Όπως θυμάμαι, ένα από τα ελικόπτερα δεν μπόρεσε να σταθεί τελικά στο κατάστρωμα του αεροπλανοφόρου, λόγω του συνωστισμού που επικρατούσε, και έπεσε με όλο τον κόσμο στη θάλασσα.

(Stelios Frangopoulos, Στέλιος Φραγκόπουλος)

09 April 2007

AKOYΣΟΝ ΜΕΝ, ΠΑΤΑΞΟΝ ΔΕ

Ανοικτή επιστολή κάθε νέου Θεμιστοκλή προς κάθε παλαιό Ευρυβιάδη.

της Ισμήνης

Σεβαστέ Ευρυβιάδη του 21ου αιώνα. Απευθύνομαι μέσω εσού, για να εκφράσω το παράπονό μου, τις ανησυχίες μου. Μπορείς να δώσεις δικό σου όνομα σε ό,τι ζητάω αλλά άκουσoν μεν, πάταξον δε.

Άσε με να κάνω κι εγώ τα δικά μου λάθη. Μπορεί να έχεις δίκιο ότι η πείρα της ζωής σε έχει διδάξει κι εσύ με τη σειρά σου διδάσκεις εμένα. Δεν με διδάσκεις, με καταπιέζεις. Τα λάθη τα δικά σου, ήτανε κάποιας άλλης εποχής που τα πάντα κυλούσανε με πιο αργό ρυθμό. Είχες χρονικά περιθώρια να σκεφθείς και να απαντήσεις. Είχες χρονικά περιθώρια να συγκρίνεις και να επιλέξεις. Είχες την πολυτέλεια του χρόνου. Με αυτά τα κριτήρια με συμβουλεύεις. Ναι, δέχομαι ότι μπορεί και πρέπει να είναι τα σωστά. Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι εγώ είμαι νέος του 21ου αιώνα. Πριν με ρωτήσουν πρέπει να δίδω απαντήσεις.

Δεν έχω την πολυτέλεια του χρόνου να γυρίζω πίσω. Η γραφομηχανή του χθες, σήμερα λέγεται κομπιούτερ. Ο ταχυδρόμος του χθες, σήμερα λέγεται ΦΑΞ. Το ραδιόφωνο του χθες, σήμερα λέγεται δορυφόρος.

Σεβαστέ Ευρυβιάδη, τα άσπρα σου μαλλιά και οι ρυτίδες στο πρόσωπό σου γίνανε με τα χρόνια και τα χρόνια φέρανε πείρα, η πείρα έφερε γνώση. Ναι, ναι, έχεις δίκιο. Αλλά έχω κι εγώ δίκιο.

Εσύ διαβάζεις ένα ενημερωτικό βιβλίο το χρόνο. Έπρεπε να φτάσεις ψηλά στην επαγγελματική σου καριέρα για να μπορείς να παρευρίσκεσαι στα «συμβούλια». Εγώ όμως όχι. Μόλις ανατέλλω επαγγελματικά, κατακλύζομαι από ενημερωτικά περιοδικά, ανακοινώσεις, συνέδρια, συμβούλια. Τη γνώση που απέκτησες εσύ σε διάρκεια 10 ετών, εγώ την αποκτώ σε 1 χρόνο. Είναι ο τρόπος ζωής μου τέτοιος, που δεν μπορώ να περιμένω ν` ανέβω με το ασανσέρ το δικό σου, που κλείνει με την σφυρήλατη σιδερένια πόρτα και φτάνει μέχρι τον 6ο όροφο αργά-αργά. Το δικό μου ασανσέρ, είναι αυτόματο και φτάνει σε ελάχιστα λεπτά στον 20ο όροφο.

Σεβαστέ Ευρυβιάδη όταν συζητάμε, πάντα έχεις κέντρο αναφοράς κάποιο πόλεμο. Τον α΄ Παγκόσμιο, τη Μικρασιατική καταστροφή, το β΄ Παγκόσμιο, τον Εμφύλιο. Όλοι αυτοί, σημαδέψανε τη ζωή σου. Το σέβομαι και υποκλίνομαι σε όλους αυτούς που θυσιάστηκαν για την πατρίδα, την οικογένεια. Εγώ όμως γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω σε μη εμπόλεμη κατάσταση. Γεννήθηκα ελεύθερος. Μη μου χαλάς την κουβέντα μας με πολέμους. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Βλέπω τον πόλεμο μέσα από την τηλεόραση, σε άλλη χώρα μακρινή, σε άλλους ανθρώπους που έχουν άλλο χρώμα από μένα. Άσε με να πιστεύω ότι εγώ είμαι η γενιά της Ειρήνης.

Μου μιλάς για πείνα κι εγώ δεν καταλαβαίνω, γιατί καθημερινά βλέπω φαγητά πεταμένα και αδέσποτα ζώα που απολαμβάνουν σερβιρισμένα γεύματα από φιλόζωες κυρίες. Τι είναι η πείνα;

Μου μιλάς για κρύο, κι εγώ δεν το καταλαβαίνω, γιατί είμαι κοντά στην κεντρική θέρμανση. Μου μιλάς για χιόνι φονιά. Μα εγώ πάω στα χιόνια με την παρέα μου για να κάνουμε σκι και να παίξουμε.

Σεβαστέ Ευρυβιάδη, μου μιλάς για οικονομικά, για χρηματιστήριο, για συνάλλαγμα, επιτόκια και καταθέσεις. Γιατί δεν θέλεις να καταλάβεις ότι για όλα αυτά που σήμερα εσύ διάβασες στην εφημερίδα και άκουσες από την τηλεόραση, εγώ τα ήξερα από χθες μέσω Internet και προσωπική τηλεφωνική επαφή με Λονδίνο και Βρυξέλλες.

Κάτσε να συζητήσουμε σαν ίσος προς ίσο. Σφίξε μου το χέρι, χτύπησέ με φιλικά στην πλάτη. Το ουίσκι το πίνω κι εγώ on the rocks σαν κι εσένα. Εσύ καπνίζεις κομμένο τσιγάρο στην πίπα, εγώ πούρο και πες με «συνάδελφε!»

Ευχαριστώ Ευρυβιάδη.

Με τιμή

Θεμιστοκλής

07 April 2007

05 April 2007

Πλαστά αποδεικνύονται τα λείψανα της Ιωάννας της Λωραίνης

...

Τα οστά και το ύφασμα χρονολογήθηκαν στον 6ο με 3ο αιώνα π.Χ.


Τα υποτιθέμενα λείψανα της Ιωάννας της Λωραίνης είναι πλαστά και στην πραγματικότητα προέρχονται από αιγυπτιακή μούμια, ανακοίνωσε ομάδα 20 Ευρωπαίων ερευνητών.

Η Ιωάννα της Λωραίνης, ή Ζαν ντ' Αρκ, κάηκε στην πυρά ως αιρετική στις 30 Μαΐου 1431 στη Νορμανδία. Ένα πλευρό, ένα κομμάτι λινό ύφασμα και κάρβουνα βρέθηκαν το 1867 στην αποθήκη ενός παρισινού φαρμακείου με την επιγραφή «Λείψανα που βρέθηκαν κάτω από την πυρά της Ζαν ντ' Αρκ, Παρθένου της Ορλεάνης». Μαζί υπήρχε ένα μηριαίο οστό γάτας, η οποία υποτίθεται ότι επίσης πετάχτηκε στην πυρά σύμφωνα με τη μεσαιωνική πρακτική για την καύση των μαγισσών.

Τα λείψανα αναγνωρίστηκαν από την εκκλησία και εκτίθενται σήμερα σε μουσείο της Αρχιεπισκοπής της Τουρ. Ωστόσο η αυθεντικότητά τους είχε αμφισβητηθεί, και ο Γάλλος ο εγκληματολόγος Φιλίπ Σαρλιέ και 19 ακόμα επιστήμονες από τη Γαλλία, την Ελβετία και τη Μπενίν αποφάσισαν να τα επανεξετάσουν.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, τρία είδη φασματικής ανάλυσης και ανάλυση γύρης. Σε μια ασυνήθιστη κίνηση, ο Σαρλιέ ζήτησε βοήθεια και από δύο αρωματοποιούς, κορυφαίες «μύτες» της γαλλικής αρωματοποιίας, οι οποίοι αναγνώρισαν οσμές που αποκαλύπτουν την προέλευση των υλικών.

Οι αναλύσεις έδειξαν ότι το πλευρό στην πραγματικότητα προέρχεται από αιγυπτιακή μούμια, η οποία χρονολογήθηκε στον 6ο με 3ο αιώνα π.Χ. Της ίδιας εποχής ήταν και το λινό ύφασμα, μέσα στο οποίο βρέθηκαν γυρεόκοκκοι πεύκου, ένδειξη αιγυπτιακής προέλευσης. Προφανώς είναι τμήμα από τις γάζες με τις οποίες ήταν τυλιγμένη η μούμια. Ακόμα και το οστό γάτας ήταν μουμιοποιημένο, αφού το μαύρο χρώμα του δεν οφείλεται σε καύση, αλλά σε υλικά ταρίχευσης.

Οι ερευνητές υποθέτουν ότι κάποιος αποθηκάριος του 19ου αιώνα μετέτρεψε τα μουμιοποιημένα οστά σε λείψανα της Ιωάννας της Λωραίνης, ίσως για να επιταχύνει την αποκατάσταση του ονόματός της από την Εκκλησία. Η Ζαν ντ' Αρκ, που υποστήριζε ότι έβλεπε θεϊκά οράματα, καταδικάστηκε για αίρεση και μαγεία, σε ηλικία 19 ετών, ενώ νωρίτερα είχε ηγηθεί μιας σειράς από νίκες των Γάλλων κατά των Βρετανών στον Εκατονταετή Πόλεμο. Το 1920 ανακηρύχθηκε αγία.

Πού όμως βρέθηκαν τα μουμιοποιημένα οστά που κατέληξαν να θεωρούνται λείψανα της Ζαν ντ' Αρκ; Σους μεσαιωνικούς χρόνους και αργότερα, κονιορτοποιημένα τμήματα από μούμιες χρησιμοποιούνταν ευρέως ως φάρμακα «για παθήσεις του στομάχου, έντονους πόνους περιόδου, όλα τα προβλήματα του αίματος» εξηγεί ο Σαρλιέ. Σύμφωνα με τον ίδιο, η εκκλησία θα αποδεχθεί τα συμπεράσματα της έρευνας.

(Associated Press, www.in.gr, 5/4/2007)

Τελικά, όπου παρεμβαίνει η επιστήμη, περικόπτονται τα έσοδα των παπάδων... Παλιοκατάσταση!

Αρχαιολογική Μεσσηνία III

...
Μερικές φωτογραφίες ακόμα, από τον αρχαιολογικό χώρο της Μεσσήνης:



















κι από το Μουσείο της Μεσσήνης:











Το σύνολο των φωτογραφιών βρίσκεται εδώ, πατάμε πάνω αριστερά slideshow και αρχίζει η παρουσίαση!