31 December 2015

Μαύρη Βίβλος ψευδολογίας και μπαρουφολογίας

Μαύρη Βίβλος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που συνεχίζει τα περσινά ψέματα:
1. Θα καταργούσαν το Μνημόνιο με ένα νόμο και ένα άρθρο.
Υπέγραψαν το τρίτο μνημόνιο, οι όροι του οποίου έγιναν ακόμη επαχθέστεροι λόγω των καθυστερήσεων, των παλινωδιών, της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος και του κλεισίματος των τραπεζών.
2. Θα έδιωχναν την τρόικα και θα έβαζαν τέλος στη λιτότητα.
Η τρόικα επανήλθε μεταμορφωμένη σε κουαρτέτο και διαπραγματεύονται μαζί της στα υπόγεια του Χίλτον.
3. Θα προχωρούσαν σε άμεση διαγραφή του χρέους και μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου λένε ότι για πρώτη φορά αναφέρεται ρητά σε κείμενο (της 12ης Ιουλίου) η διαδικασία απομείωσης του χρέους.
Αυτή ήταν η τρίτη φορά (οι προηγούμενες τον Νοέμβριο του 2012 και τον Μάιο του 2014. Μάλιστα, τόσο στη Δήλωση του Eurogroup 20ης Φεβρουαρίου 2015, όσο και στη Δήλωση της Συνόδου Κορυφής για το Ευρώ της 12ης Ιουλίου 2015, αναφέρεται ρητά ότι «οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την κατηγορηματική δέσμευσή τους να τηρήσουν πλήρως και εγκαίρως τις χρηματοοικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές τους». Επίσης, στη Δήλωση της 12ης Ιουλίου 2015 αναφέρεται επίσης ρητά ότι «δεν μπορούν να αναληφθούν απομειώσεις της ονομαστικής αξίας του χρέους».
4. Δεν θα έπαιρναν νέο δάνειο.
Υπέγραψαν για νέο δάνειο 86 δις ευρώ.
5. Δεν θα εφάρμοζαν το mail Χαρδούβελη ύψους 980 εκ ευρώ.
Υπέγραψαν μνημόνιο με μέτρα ύψους 13 δις ευρώ.
6. Θα καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ.
Ο ΕΝΦΙΑ διατηρήθηκε, ενώ επιπλέον καταργήθηκαν και όσες απαλλαγές υπήρχαν.
7. Θα θεσμοθετούσαν αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ.
Προχώρησαν σε αύξηση φόρου εισοδήματος νομικών προσώπων από το 26% στο 29%, για τους αγρότες από 13% στο 26%, αύξηση της προκαταβολής φόρου από 27,5% (αγρότες) και 55% (περισσότερες επιχειρήσεις) στο 75% και από το επόμενο έτος στο 100%, αύξηση του φόρου από ενοίκια στο 15% (από 11%) για εισοδήματα κάτω από 12.000 και στο 35% (από 33%) για εισοδήματα άνω των 12.000 ευρώ.
8. Δεν θα προχωρούσαν σε καμιά αύξηση ΦΠΑ και θα διατηρούσαν την έκπρωση 30% στα νησιά.
Προχώρησαν σε οριζόντια αύξηση ΦΠΑ με μετάταξη των περισσότερων αγαθών και υπηρεσιών από τον «υπερμειωμένο» (6,5%) και «μειωμένο» (13%) στο 23% και κατήργησαν την έκπτωση στα νησιά.
9. Θα έδιναν 13η σύνταξη με τη μορφή δώρου Χριστουγέννων στους συνταξιούχους κάτω των 700 ευρώ.
Μείωσαν και την 12η σύνταξη, μέσω της αύξησης των εισφορών υγειονομικής περίθαλψης (+2% στις κύριες και +6% στις επικουρικές συντάξεις) και της αύξησης του ΦΠΑ.
10. Θα μείωναν τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης.
Μείωσαν στο μισό το επίδομα πετρελαίου θέρμανσης και κατάργησαν το επίδομα πετρελαίου κίνησης (diesel) για τους αγρότες.
11. Θα δημιουργούσαν (βάσει του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης») 300.000 νέες θέσεις εργασίας.
Η οικονομία επέστρεψε στην ύφεση, επιβλήθηκαν περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, μειώθηκε η βιομηχανική παραγωγή και μειώθηκαν οι θέσεις εργασίας, ενώ πολλαπλασιάστηκαν τα λουκέτα.
12. Υπόσχονταν «σεισάχθεια» και δημιουργία ενδιάμεσου φορέα στον οποίο θα μεταφέρονταν τα δάνεια των πολιτών, ενώ ορκίζονταν πως «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», ότι τα δάνεια δεν θα περνούσαν στα «λαίμαργα ξένα funds» και πως θα έπαιρναν 3 δις από το ΤΧΣ, το οποίο, όπως και τις τράπεζες, θα έθεταν υπό δημόσιο έλεγχο. Μόλις πρόσφατα, έπραξαν το ακριβώς αντίθετο και περί ενδιάμεσου φορέα, δια του οποίου θα επετυγχάνετο η διαγραφή των χρεών, ούτε λόγος. Οι τράπεζες τέθηκαν υπό τον απόλυτο έλεγχο του ΤΧΣ, το οποίο απέκτησε διευρυμένες εξουσίες.
13. Θα σταματούσαν τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, δια των οποίων «χαρίζονταν χρήματα στους τραπεζίτες» και θα προχωρούσαν στην ίδρυση τράπεζας ειδικού σκοπού και αναπτυξιακής τράπεζας, από όπου θα χρηματοδοτούνταν οι επιχειρήσεις και οι αγρότες.
Προχώρησαν σε νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με χρήματα που θα προέλθουν από τις αποκρατικοποιήσεις, ενώ τις τράπεζες ειδικού σκοπού τις υπόσχονται ακόμη. Αλλά τώρα λένε πως τα χρήματα πηγαίνουν στη «λαϊκή αποταμίευση»!
14. Θα προχωρούσαν σε αύξηση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα στα 751 ευρώ.
Ουδέποτε έγινε, ενώ τώρα προτείνουν αύξηση εργοδοτικών εισφορών.
15. Θα έσωζαν κύριες και επικουρικές συντάξεις και το ΕΚΑΣ, δεν θα επέβαλαν τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές συντάξεις, καταγγέλλουν 11 μειώσεις στα πέντε χρόνια που προηγήθηκαν της διακυβέρνησής τους.
Τώρα μιλούν για διάσωση κύριων συντάξεων και διακηρύσσουν ξανά ότι δίνουν σκληρή μάχη με την τρόικα, ενώ ήδη έχουν προχωρήσει σε 13 διαφορετικές μειώσεις συντάξεων.
16. Υποστήριξαν ότι πήγαν στο δημοψήφισμα για να πετύχουν μια καλύτερη συμφωνία.
Υπέγραψαν «μεταρρύθμιση» στο ασφαλιστικό και σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, αρχής γενομένης από τον Μάρτιο του 2016.
17. Θα επανέφεραν την εργασιακή νομοθεσία, την μετενέργεια, τις συλλογικές συμβάσεις.
Όσο ήταν υπουργός Εργασίας ο κ. Σκουρλέτης ανακοίνωνε ότι το σχετικό νομοσχέδιο κατατίθεται από… στιγμή σε στιγμή. Σήμερα, ο διάδοχός του κ. Κατρούγκαλος μάλλον το έχει ξεχάσει.
18. Έλεγαν ότι θα προκαλούσαν διεθνή διάσκεψη για το ελληνικό ζήτημα και για το χρέος και ότι θα άλλαζαν την Ευρώπη, ώστε αυτή να προσχωρήσει στις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Η διάσκεψη δεν έγινε ποτέ, ενώ σήμερα λένε ότι προχώρησαν στη συμφωνία με δεδομένους τους συσχετισμούς στην Ευρώπη.
19. Είπαν ότι σκόπιμα κατά την υπογραφή της Συμφωνίας (δηλαδή του τρίτου μνημονίου) άφησαν ανοιχτά θέματα προς διαπραγμάτευση.
Μέχρι στιγμής οι δανειστές έχουν επιβληθεί απόλυτα.
20. Λένε ότι πέτυχαν να μην ιδιωτικοποιηθεί ο ΑΔΜΗΕ.
Ιδιωτικοποιείται το 49%, ενώ από το υπόλοιπο 51% το 17% βρίσκεται ήδη στο ΤΑΙΠΕΔ.
21. Αφού εγκατέλειψαν το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», είπαν, κατά την προεκλογική περίοδο του Σεπτεμβρίου, ότι θα εφαρμόσουν «παράλληλο πρόγραμμα».
Υποχρεώθηκαν να αποσύρουν και το λεγόμενο «παράλληλο πρόγραμμα».
22. Καταδίκαζαν τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου
Από την πρώτη κυβέρνηση «πρώτη φορά αριστερά» εκδίδουν ΠΝΠ, με αποκορύφωμα την κύρωση 12 μαζεμένων. Από τις οποίες οι πέντε για το κλείσιμο των τραπεζών.
23. Έλεγαν ότι θα πάγωναν όλες τις αποκρατικοποιήσεις, τις οποίες αποκαλούσαν «ξεπούλημα».
Υπέγραψαν την παραχώρηση των 14 αεροδρομίων και ετοιμάζονται για κύμα αποκρατικοποιήσεων, με έμφαση στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης.
24. Έλεγαν ότι δεν θα ολοκληρώσουν την 5η αξιολόγηση
Τώρα αξιολογούνται συνεχώς, απλώς έχουν βαφτίσει την 5η αξιολόγηση… 1η αξιολόγηση!
25. Έλεγαν ότι δεν θα εφαρμόσουν την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ
Σήμερα, η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ έχει συμπεριληφθεί στο τρίτο μνημόνιο, αναφέρει η ΝΔ.

Κονστάντσιο (ΕΚΤ): H ελληνική κυβέρνηση πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της απέναντι στην Ευρώπη

20 December 2015

Ο αναστημένος

του Σ.Φρ. 
Ο Λάμπης είχε ένα μόνιμο καημό που τον βάραινε όλο και περισσότερο. Αφότου πέθανε η αγαπημένη μητέρα του, εδώ και 5-6 χρόνια, δεν ξαναπήγε στον τάφο της, έτσι τυπικά, όπως πάνε όλοι στον τάφο των γονέων. Ο λόγος ήταν απλός και ανθρώπινος: δεν άντεχε την ατμόσφαιρα του νεκροταφείου, τον ενοχλούσαν οι παπάδες, οι ψαλμωδίες και οι καπνοί από το λιβάνι· πες παιδικό απωθημένο, πες ενδόμυχος φόβος για το θάνατο και τα συναφή…
Έπρεπε όμως κάποτε να ξεπεράσει τις αναστολές του και να πάει με κάποια αφορμή στον τάφο, να αποθέσει λίγα λουλούδια, να σταυροκοπηθεί στη μνήμη τους και ό,τι συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις· τον πίεζε η σύζυγος, τον πίεζε και η αδελφή του. «Μας μεγάλωσαν τόσο καλά οι γονείς μας, μας άφησαν περιουσία, ούτε ένα λουλούδι να μην τους πάμε;», έλεγε η αδελφή που δεν ήθελε να πάει μόνη… 
Δίκιο είχαν και κάποια μέρα το αποφάσισε ο Λάμπης! Μεγάλη Παρασκευή ήταν και όλοι πήγαιναν να επισκεφτούν τους τάφους των συγγενών και φίλων. Θα έχει και κόσμο,  σκέφτηκε, δεν θα είμαστε μόνοι εκεί.
Στο νεκροταφείο που βρίσκονταν οι παππούδες, θείοι και οι γονείς του Λάμπη είχε η οικογένεια εδώ και πολλές δεκαετίες ιδιόκτητο τάφο, σαν μικρό πύργο ντυμένο με λευκά μάρμαρα. «Οίκος οικογένειας Κ.» έγραφε απ’ έξω και έμπαινες στο εσωτερικό του από ένα σιδερένιο πορτάκι, όπου ο μικρός διάδρομος είχε δεξιά κι αριστερά από τρία «ράφια», στα οποία είχαν τοποθετηθεί τα φέρετρα των μακαριτών. Κάπου στο βάθος υπήρχε και ένα οστεοφυλάκιο.
Πήγαν λοιπόν ο Λάμπης με την αδελφή του, με επίσημα σκούρα ρούχα, λευκά λουλούδια στα χέρια ο Λάμπης, η αδελφή με ένα λιβανιστήρι, λιβάνια, καρβουνάκια κ.λπ. στο χέρι. Καθάρισαν πρόχειρα το χώρο, άναψε η αδελφή τα λιβάνια και κοίταξε δεξιά-αριστερά να βρει κάποιον παπά, να ψάλλει ένα τρισάγιο. Περιέργως όμως δεν υπήρχε κόσμος εκείνη τη μέρα στο νεκροταφείο και παπάς δεν φαινόταν πουθενά.
Λέει η αδελφή, θα πεταχτώ μέχρι τα γραφεία να βρω έναν παπά, περίμενε εσύ εδώ, μην μας πάρουν το λιβανιστήρι. Τι να κάνει, περίμενε ο Λάμπης και άρχισε να πηγαινοέρχεται νευρικά.
Κάπου εκεί, άρχισε να ψιχαλίζει και η αδελφή αργούσε. Απρίλιος μήνας ήταν, ο καιρός ευμετάβλητος, οπότε δεν ήταν παράξενο να ρίξει καμιά ψιχάλα. Όμως οι ψιχάλες μεγάλωσαν και έγιναν σταγόνες. Σε λίγο μιλούσες για κανονική βροχή. Ο Λάμπης άρχισε να μουσκεύει και σκέφτηκε να μπει μέσα στο στεγασμένο μνήμα, μαζί με τα σύνεργα που είχε αφήσει η αδελφή του.
Μπαίνει μέσα και άρχισε να κοιτάζει κλεφτά από τη μισάνοιχτη πόρτα, μήπως φανεί η αδελφή με τον παπά, αλλά τίποτα· ήταν και ψηλός και δεν στεκόταν άνετα με το χαμηλό ταβάνι. Η βροχή είχε όμως δυναμώσει και άρχισαν να μπαίνουν νερά από την πόρτα στο δάπεδο. Βρε ατυχία, καλά έλεγα να μην έρθω, σκεφτόταν, τι να κάνει τώρα; Κλείνει την πόρτα για να εμποδίσει τα νερά, αλλά τότε δεν έβλεπε και θα τον έχανε η αδελφή, όποτε ερχόταν.
Κάποια στιγμή σκέφτηκε ότι δεν είναι δυνατόν να περιμένει άλλο, θα παγιδευτεί εκεί μέσα με τα νερά. Ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω για να πάει να ψάξει την αδελφή του. Μπροστά του πέρναγαν εκείνη τη στιγμή δύο μαυροφορεμένες κυρίες, κάτω από μια ομπρέλα. Με το που πετάγεται έξω ο Λάμπης, φωνάζει η μία «Χριστός και Παναγία!», γλιστράει στα νερά και πέφτει στις λάσπες. Η δεύτερη κρατήθηκε μεν όρθια, αλλά οπισθοχώρησε και κρύφτηκε πίσω από την ομπρέλα της.
«Αμάν πού έμπλεξα», μονολόγησε ο Λάμπης, πάει να βοηθήσει την πεσμένη και κάνει να την σηκώσει. Το φουστάνι της ήταν γεμάτο λάσπες, πόδια και παπούτσια επίσης λασπωμένα. Σκύβει να την σηκώσει ο Λάμπης, ουρλιάζει αυτή, «Όχι, όχι, φύγε, μην μ’ αγγίζεις!»
— «Να σας βοηθήσω κυρία μου», λέει και κάνει πάλι να την πιάσει.
— «Όχι όχι, άσε με, καταραμένε!», και σέρνεται πεσμένη στο έδαφος, κάνοντας προσπάθεια να απομακρυνθεί πάνω στις λάσπες.
Πάνω εκεί επιστρέφει η αδελφή του, κρατούσε και την ομπρέλα που είχε διπλωμένη στην τσάντα της.
— «Τί έγινε Λάμπη, τι έπαθε η κυρία;» ρωτάει τον αδελφό της.
— «Δεν ξέρω, έπεσε και δεν θέλει να την βοηθήσω».
Κάνει και η αδελφή μια προσπάθεια να βοηθήσει την πεσμένη κυρία, αλλά αυτή αντιδρούσε υστερικά με φωνές και τινάγματα των χεριών. Η δεύτερη κυρία βρήκε ευκαιρία εντωμεταξύ και είχε φύγει μακριά.
Τι να κάνουν, κλειδώνει ο Λάμπης το πορτάκι στο μνήμα και κάνει με το βλέμμα μια κίνηση στην αδελφή του για να φύγουν. Η πεσμένη στο έδαφος σερνόταν στα τέσσερα στην αντίθετη κατεύθυνση.
Λέει στην αδελφή του ο Λάμπης, «Τώρα κατάλαβα τι συνέβη. Πετάχτηκα από το μνήμα να έρθω να σε βρω και φοβήθηκαν αυτές, έτσι που με είδαν ξαφνικά. Θα φαντάστηκαν ότι είμαι κανένας πεθαμένος που αναστήθηκε…» 
Βάλανε τα γέλια και προχώρησαν στην έξοδο. «Άντε αναστημένε, ατυχήσαμε», λέει η αδελφή, «πάμε να φύγουμε! Έτσι κι αλλιώς ο παπάς υπηρεσίας είναι άρρωστος κι εδώ αναστατώσαμε τις προληπτικές κυρίες!» 


07 December 2015

Το πείραμα του Κορανίου

Πώς αντιδρά κάποιος Ευρωπαίος στη Βίβλο, όταν του λες ότι είναι το Κοράνι; 

left.gr, 7/12/2015

Ένα τρομερά ενδιαφέρον πείραμα, έγινε στην Ολλανδία, από την εκπομπή Dit is Normaal, μια σατυρική και προβοκατόρικη εκπομπή με μεγάλη επιτυχία.

Οι δύο νεαροί παρουσιαστές, μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι και την αναζωπύρωση της ισλαμοφοβίας, με τα δημοσιεύματα και τους μύθους για την «θρησκεία της βίας», την θρησκεία που ταπεινώνει τις γυναίκες, που είναι οπισθοδρομική και δεν έχει θέσει στον Δυτικό κόσμο, αποφάσισαν να σκαλίσουν λίγο τα νερά.

Πήραν μια βίβλο, και υπογράμμισαν κομμάτια της τα οποία ακούγονται φριχτά, όπως για το ότι η θέση της γυναίκας είναι να υπακούει τον άνδρα, ότι η γυναίκα απαγορεύεται να διδάσκει, η αγάπη μεταξύ δύο ανδρών είναι σατανική και οι άνδρες πρέπει να πεθάνουν, ότι αν πιάσεις έναν να κλέβει πρέπει να του κόψεις το χέρι κλπ.

Οι δημοσιογράφοι σκέπασαν το εξώφυλλο της Βίβλου, και έβαλαν του Κορανίου. Βγήκαν στον δρόμο, και ρώταγαν Ολλανδούς πολίτες όλων των ηλικιών τη γνώμη τους για αυτά τα αποσπάσματα. Όλοι ανεξαιρέτως τα βρήκαν φριχτά, σκοταδιστικά, και ότι δεν έχουν θέση στην σύγχρονη ζωή. Όταν τους είπαν δε ότι είναι από το Κοράνι και τους ρώτησαν τη διαφορά μεταξύ Κορανίου και Βίβλου, όλοι είπαν ότι η Βίβλος δεν έχει καμία σχέση με τη Βία, ότι δεν μιλά υποτιμητικά για τις γυναίκες, ότι έχει μεγαλύτερη κατανόηση και είναι πιο ανοιχτή.

Η έκπληξη και η ντροπή στα πρόσωπά τους, όταν μετά τους αποκαλύπτεται ότι τα αποσπάσματα ήταν τελικά από τη Βίβλο, είναι ενδεικτικά. Πόσο αληθινά είναι τα στεγανά μας, ή πόσο προϊόν προπαγάνδας;


01 December 2015

Ο Ελληναράς μέσα σου

Άρης Αλεξανδρής, thecurlysue.com, 1/12/2015

Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί την υπερήφανη ενσάρκωση των πιο παθογενών χαρακτηριστικών του νεοέλληνα. Είναι ένα ημιμαθές άτομο που ανδρώθηκε στον κομματικό σωλήνα, δεν χρειάστηκε να δουλέψει ποτέ στη ζωή του, δεν κουράστηκε για τίποτα, δεν πάλεψε για τίποτα, δεν κατέκτησε τίποτα· απλώς θήτευσε στο κατηχητικό της παράταξης, γαλουχήθηκε με τα δόγματα και τον φανατισμό της κλίκας του, και όταν


έφτασε η ώρα του, αναδείχθηκε ως αρχηγός της. Την ώρα που άλλοι σπούδαζαν, ξανασπούδαζαν, ταξίδευαν, δούλευαν, έστηναν δουλειές, αποτύγχαναν, ξαναπροσπαθούσαν, πετύχαιναν, μοχθούσαν, αμφισβητούσαν, εξελίσσονταν, και προσέθεταν με χίλια ζόρια και βιώματα ο καθένας το δικό του λιθαράκι στην πραγματική ζωή, ο Αλέξης Τσίπρας μεγάλωνε εκπροσωπώντας την πιο κλισέ εκδοχή του αδρανούς παρασίτου: Ήταν ο παρατεταμένα έφηβος ιδεαλιστής που, να μωρέ, θα έκανε πολλά πράγματα αν ο κόσμος ήταν ιδανικός, αλλά δυστυχώς, επειδή δεν είναι και μέχρι να γίνει τέτοιος, θα πορεύεται με τον μόνο τρόπο που θεωρεί αποδεκτό η κουλτούρα της παράταξης. Συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, αφισοκολλήσεις, καταληψούλες, κηρύγματα. Μέχρι που του έλαχε να μας κυβερνήσει. Οπότε και αποφάσισε να μας δείξει πώς γίνονται όλα εκείνα για τα οποία ο ίδιος δεν έχει ιδέα, και για τα οποία άλλοι έχουν φτύσει αίμα όσο εκείνος κοιμόταν.

Από μόνη της η ιδέα του να κυβερνηθεί ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος από έναν αριστερό κρατιστή που εχθρεύεται τον καπιταλισμό και διακατέχεται από ιδεολογικά ταμπού προηγούμενων αιώνων, είναι αστεία, αντιφατική και προβληματική. Η επίδοση του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργού ήταν προδιαγεγραμμένη, λοιπόν, και κάθε νοήμων άνθρωπος μπορούσε εύκολα να προβλέψει πόσο καταστροφική θα ήταν, όποια στρατηγική κι αν ακολουθούσε ο πρώτος. Είτε, δηλαδή, παρέμενε πιστός στα βλακώδη ακροαριστερά του φρονήματα είτε πραγματοποιούσε την αναμενόμενη κωλοτούμπα ενώπιον της αμείλικτης πραγματικότητας είτε έκανε και τα δύο (όπως και συνέβη), ήταν προφανές εξαρχής ότι θα αποτύγχανε. Γιατί, αφενός, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός μιας μοσχαναθρεμμένης καπιταλιστικής κοινωνίας είναι αδύνατος (ούτε ο λαός τον θέλει ούτε ο Τσίπρας ήταν σε θέση να τον πετύχει) και, αφετέρου, η επίτευξη της οικονομικής ευημερίας ενός οποιουδήποτε καπιταλιστικού κράτους δεν γίνεται να περατωθεί με επικεφαλής ένα πρόσωπο με το έλλειμμα γνώσης, ικανότητας, εμπειρίας και πρόθεσης του Τσίπρα.

Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα χαράμισε εφτά μήνες για να αποδειχθεί το αυταπόδεικτο, για να εμπεδωθεί το προφανές, για να επαληθευτεί ένα μαθηματικό σχήμα – δεδομένο εξαρχής: Η πρόσθεση μηδενικών θα κάνει πάντοτε μηδέν, όσα κι αν είναι τα μηδενικά. Τα μήλα δεν κάνουν πορτοκαλάδες, τα πορτοκάλια δεν κάνουν μηλόπιτες, η αρρώστια δεν θεραπεύεται από τον γιατρό που αρνείται την ύπαρξή της.

Ουσιαστικά, τους τελευταίους μήνες παρακολουθήσαμε το ντροπιαστικό θέαμα μιας σουρεαλιστικής μεταμόρφωσης, την πρόσκρουση ενός μπανάλ κομματικού παράγοντα στην άβολη πραγματικότητα, με την οποία ο κόσμος κανονικά εξοικειώνεται γύρω στα 16. Γίναμε όλοι μάρτυρες της όψιμης ενηλικίωσης του Αλέξη Τσίπρα, πληρώσαμε για να πειστεί με βιωματικό τρόπο ένας σαραντάχρονος άντρας ότι ο καπιταλισμός δεν ανατρέπεται, ότι τα χρέη απαιτούνται ακόμα κι απ’ τους ευγενικότερους δανειστές κι ότι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Στοιχειώδη πράγματα, αστείες καταστάσεις, το θέατρο του παραλόγου. Ένα παιδάκι του ανέξοδου φοιτητικού συνδικαλισμού μετέβη από το πεδίο των φαντασιώσεων στην απτή πολιτική μάχη, εκεί όπου οι εκ του ασφαλούς φιλοσοφικές ενατενίσεις είναι απλές ονειρώξεις, και τα ’χασε. Κατατρόμαξε. Αντίκρισε για πρώτη φορά την αλήθεια χωρίς τα βολικά θεωρητικά φτιασιδώματα με τα οποία συνήθιζε να την περιβάλλει ως τζάμπα μάγκας σε όλη του τη ζωή, και έπαθε αμόκ. Ο πρωθυπουργός της χώρας ως ανίδεος intern που μαθαίνει σιγά σιγά τη ζωή.

Αυτό, όμως, που ζήσαμε όλοι με προσωπικό κόστος, ο καταποντισμός, δηλαδή, της αγοράς και της οικονομίας, και η βύθιση της χώρας σε απύθμενα βάθη παρακμής, δεν ήταν απλώς “το ξεβράκωμα” του Τσίπρα, όπως λένε πολλοί. Ο Τσίπρας απέτυχε παταγωδώς, αλλά αυτό που άφησε πίσω του είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από προσωπική του αποτυχία, κάτι πολύ σημαντικότερο από τον ίδιο. Ο βόρβορος του Τσίπρα είναι ένα πανίσχυρο και ειρωνικό κοινωνικό σύμβολο, απεικονίζει ρεαλιστικότατα τη ματαίωση της νοοτροπίας που αυτός πρεσβεύει και επιχειρεί να διαιωνίσει, με την οποία όμως έμαθαν να ζουν, να μεγαλώνουν, να αναπαράγονται και να πεθαίνουν εκατομμύρια Έλληνες. Το φιάσκο της πρωθυπουργίας του είναι η επιβεβαίωση της ακυρότητας του νεοελληνικού ονείρου, του οποίου γνήσιο τέκνο ήταν και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας: Ενός ονείρου που θέλει τον λαό υποταγμένο σε ένα τεράστιο και δυσκίνητο κράτος που τρώει τις σάρκες του, και παράλληλα απομυζά όσους παράγουν πλούτο έξω από αυτό. Ένα ολόκληρο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, η κρατούσα φιλοσοφία ζωής στην Ελλάδα καίγεται αυτή τη στιγμή μαζί με την πολιτική οντότητα του Τσίπρα, ανεξάρτητα απ’ το πώς πουλάει ο ίδιος τον εαυτό του ή πώς τον βλέπει ο καθένας μας: ως προσάναμμα ή αποκαΐδι. Στο τέλος η φωτιά θα κάψει τα πάντα και τους πάντες, αν η κατάσταση δεν ανατραπεί εγκαίρως.

Η φρίκη της ερασιτεχνικής πολιτικής Τσίπρα δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα σε όλο της το μεγαλείο, πρώτον επειδή ενέσκηψε σε νεκρή περίοδο και άρα παραμένει σε μεγάλο βαθμό λανθάνουσα, δεύτερον επειδή εξακολουθεί να αντισταθμίζεται από την απέχθεια του κόσμου για τους προκατόχους του πρωθυπουργού. Παράλληλα, η διάσπαση του κόμματός του διασκεδάζει τις εντυπώσεις (ήρωας ή προδότης; – το σήριαλ μαγνητίζει την προσοχή των εκλογέων για να αποτρέψει τη στροφή της προς την οικονομία), κι έτσι ελάχιστοι έχουν, μέχρι στιγμής, καταλάβει ότι έρχεται η ώρα που θα πληρώσουμε αδρά την τοποθέτηση ενός παιδιού στο τιμόνι.

Η παρακαταθήκη και το όραμα του Τσίπρα, ωστόσο, θα μείνουν ανέπαφα. Το γιγαντιαίο πελατειακό κράτος, η διαφθορά, οι συντεχνίες, τα βολέματα, η τεμπελιά και κάθε άλλο γνώρισμα που συναποτελεί το πασοκικό κοινωνικοπολιτικό corpus της μεταπολίτευσης θα εξακολουθήσουν να συνιστούν το (κεκαλυμμένο πάντα) ζητούμενο του λαού (όπως συνέβαινε και πριν τον Τσίπρα), γιατί κανείς μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε να εκπαιδεύσει το εκλογικό σώμα διαφορετικά. Κανείς δεν βρέθηκε να κηρύξει το αντίθετο, να επιφέρει μεταρρυθμίσεις και να θυσιαστεί στη μάχη, στην προσπάθεια να απαλλάξει τον λαό απ’ τις κακές του ροπές. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, ο άνθρωπος που θα βγάλει την Ελλάδα από αυτό το τραγικό τέλμα θα μισηθεί όσο κανείς άλλος από τη γενιά που θα τον εκλέξει. Μόνο έτσι, όμως, θα καταφέρει να σώσει τις επόμενες.

Δεν αρκεί η ηλικιακή νεότητα για να πλησιάσεις την πρόοδο. Ο συντηρητισμός είναι θέμα ανατροφής και πνεύματος, δεν κατοικεί σε ληξιαρχικές πράξεις γέννησης.

23 November 2015

Εκκίνηση μιας startup επιχείρησης

της Μαρίνας Πετρίδουwww.lifo.gr, 23/11/2015

Ενώ εκατοντάδες startups δημιουργούνται κάθε χρόνο σε όλη την Ελλάδα, δεν υπάρχει ένας πρακτικός οδηγός να καθοδηγήσει όλους αυτούς τους επίδοξους επιχειρηματίες κατά την ίδρυση και τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της επιχείρησής τους. Οι startupper μπορεί να γνωρίζουν το αντικείμενό τους αλλά έχουν ελλείψεις στα οργανωτικά, νομικά και οικονομικά, θέματα της λειτουργίας μιας επιχείρησης και μάλιστα στην Ελλάδα. O Βαγγέλης Παπακωνσταντίνου που ειδικεύεται στο δίκαιο πληροφορικής σε συνεργασία με την Δήμητρα Μαρκοπούλου επεδίωξαν να καλύψουν αυτό το κενό και έγραψαν τον πρώτο εκτενή, ευχρηστό και κατανοητό οδηγό επιβίωσης για νέους startuppers.   

- Τι ακριβώς είναι το start-up και σε ποιους απευθύνεται; 

Όπως ήδη είπαμε υπάρχουν πολλές απόψεις σχετικά με τον ορισμό τους, όμως εγώ χρησιμοποιώ τον όρο μόνο όταν πρόκειται για καινούργια επιχείρηση με καινοτόμο, τεχνολογικό αντικείμενο και όχι για οποιαδήποτε νέα επιχείρηση. Από την άλλη μεριά μια νέα επιχείρηση δεν περιλαμβάνει απαραιτήτως και νεαρής ηλικίας επιχειρηματίες – ίσα-ίσα, η προηγούμενη επαγγελματική εμπειρία, η γνώση της αγοράς και των κανόνων του παιχνιδιού πρέπει να θεωρείται πλεονέκτημα για κάθε startup. 

- Πόσο σημαντικό είναι να γίνονται startup επιχειρήσεις στην Ελλάδα αυτόν το καιρό; 

Είναι σημαντικό είναι να δημιουργούνται startup επιχειρήσεις στην Ελλάδα πάντα, και όχι μόνο αυτόν τον καιρό. Οι startups στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από νέες επιχειρήσεις. Ομολογουμένως παρουσιάζουν πολλές και βασικές διαφορές από τις παραδοσιακές νέες επιχειρήσεις που όλοι γνωρίζουμε, όμως αυτό δεν επηρεάζει το γεγονός ότι πρόκειται για άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας. Η προσφορά της επιχειρηματικότητας στην ελληνική οικονομία και κοινωνία δεν χρειάζεται, νομίζω, ιδιαίτερη ανάλυση. Ειδικά για τις startups είναι τα βασικά τους χαρακτηριστικά, η εξωστρέφεια και η καινοτομία, που τις κάνουν ακόμα πιο σημαντικές, αφού τελικά πραγματοποιούν εξαγωγές και απασχολούν επιστημονικό προσωπικό. Και τα δύο αυτά αποτελούν, και πρέπει να αποτελούν, θεμελιώδεις επιδιώξεις για την ελληνική οικονομία και κοινωνία και τώρα και στο μέλλον. 

- Προσφέρεται η Ελλάδα για startup επιχειρήσεις αυτόν τον καιρό; 

Τα capital controls προφανώς δεν βοηθούν. Ούτε και η διεθνής εικόνα της χώρας. Αν τα εθνικά προϊόντα για παράδειγμα του τουρισμού ή της ναυτιλίας είναι αναγνωρίσιμα παγκοσμίως και δεν γνωρίζουν εύκολα μεταβολές, η τεχνολογία made in Greece δεν είναι, και επομένως επηρεάζεται από τη συνολική εντύπωση που δημιουργείται για τη χώρα. Ούτε άλλωστε και η γεωγραφική απομάκρυνση από τα διεθνή τεχνολογικά κέντρα βοηθά. Από την άλλη μεριά υπάρχουν και ενθαρρυντικά δεδομένα: παράγουμε ικανότατο επιστημονικό προσωπικό που μπορεί να κινηθεί και να ανταγωνιστεί σε διεθνές επίπεδο και το οποίο προτιμά να μείνει στη χώρα του. Επίσης, η ίδια η κοινωνία, για δεκαετίες εχθρική σε οποιαδήποτε εικόνα επιχειρηματικότητας, νομίζω ότι σιγά-σιγά αλλάζει: οι νέοι όχι μόνο δεν θεωρούν ότι η επιχειρηματικότητα είναι κάτι κακό, αλλά αντιθέτως επιδίδονται στην ίδρυση startups, και μάλιστα επιτυχημένων, με ενθουσιασμό! 

- Πόσο βοηθάει η startup επιχειρηματικότητα τους νέους για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους; 

Ο κόσμος της επιχειρηματικότητας ξέρουμε όλοι ότι είναι δύσκολος. Πολύ περισσότερο για τις καινοτόμες, εξωστρεφείς startups που ανταγωνίζονται σε παγκόσμιο επίπεδο και πρέπει να μάθουν το παιχνίδι γρήγορα. Από την άλλη μεριά νομίζω ότι πρόκειται για μια εξαιρετική διαδικασία ολοκλήρωσης και ωρίμανσης, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος. Ο startupper καλείται να δημιουργήσει κάτι από το τίποτα, να ξεπεράσει τις κακοτοπιές της ελληνικής πραγματικότητας, να μιλήσει και να πουλήσει στο εξωτερικό, να συνεργαστεί με ένα σωρό ανθρώπους διαφορετικών ειδικοτήτων, εθνικοτήτων και επιδιώξεων, και τέλος να επιτύχει το πολυπόθητο exit, όποιο και αν είναι αυτό. Στην πορεία αυτή θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσει και να βελτιώσει όλες τις γνώσεις και τις ικανότητες που απέκτησε στο πανεπιστήμιο ή στην προηγούμενη επαγγελματική του καριέρα. Ανεξαρτήτως αν τελικά το startup του θα τον κάνει πλούσιο ή όχι, σίγουρα μέσα από τη διαδικασία θα έχει βελτιωθεί σαν άνθρωπος. Με άλλα λόγια, είναι ο μόνος τρόπος, που τουλάχιστον εγώ γνωρίζω, ένας νέος να «βγει στον πηγαιμό για την Ιθάκη».   

- Ποιοι είναι οι πιο δημοφιλείς κλάδοι για start-up επιχειρήσεις στην Ελλάδα; 

Αναγκαστικά τεχνολογικοί, αλλά από κει και πέρα οποιαδήποτε τεχνολογία έχει τους δικούς της οπαδούς. Προφανώς τα apps και το internet, οι επιχειρήσεις δηλαδή που κάτι πωλούν είτε σε περιβάλλον smartphones είτε/και σε περιβάλλον διαδικτυακό είναι οι περισσότερες ή πάντως οι πιο προβεβλημένες, αφού είναι κάτι που όλοι καταλαβαίνουν και έχουν πρόσβαση σε αυτό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πολλά startups και στην Ελλάδα με περισσότερο «εσωτερικό» αντικείμενο, επιχειρήσεις δηλαδή που διαθέτουν τεχνολογία προς ενσωμάτωση σε άλλα προϊόντα ή υπηρεσίες. Το βασικό είναι κανείς να γνωρίζει την αγορά στην οποία απευθύνεται και την τεχνολογία που χρησιμοποιεί – η δημοφιλία του κλάδου βοηθά μόνο όταν ο startupper προσπαθεί να πείσει επενδυτές να βάλουν λεφτά στην επιχείρησή του.   

- Ποιοί κλάδοι από την εμπειρία σου έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά επιτυχίας; 

Δεν μπορώ εύκολα να διακρίνω, είναι θέμα του επιχειρηματικού αντικειμένου και της ικανότητας του startupper. Για παράδειγμα, αν ένα startup επιδιώκει να κατακτήσει τον κόσμο μέσω της αύξησης της βάσης χρηστών του, τότε ο startupper καλά θα κάνει να μάθει τα πάντα γύρω από τη λιανική πώληση και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν πάλι πρόκειται για startup που αναπτύσσει μια πολύ ειδική υπηρεσία που μπορεί να πουληθεί σε 4-5 επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο ή ανά χώρα, τότε το βασικό είναι ο startupper να γίνει γνωστός, και να πείσει, αυτόν τον πολύ στενό, και συνήθως κλειστό, κύκλο. Βασική διάκριση γίνεται ακόμα αν το startup τελικά απευθύνεται μόνο στην ελληνική αγορά, χωρίς να αποκλείεται η αναπαραγωγή του μοντέλου του εκτός Ελλάδας όμως μέσω αντιπροσώπου, ή αν το startup ευθύς εξαρχής απευθύνεται σε όλους τους χρήστες internet της υφηλίου. Η επιτυχία μπορεί να έρθει σε οποιοδήποτε από τα παραπάνω, αρκεί κανείς να έχει προετοιμαστεί γι' αυτήν. 

- Γνωρίζεις ελληνικές επιχειρήσεις που να ξεκίνησαν ως start-up και έχουν εξελιχθεί σε μεγάλες, ίσως και σε διεθνές επίπεδο; 

Είναι πολλές, μπορώ να σκεφτώ αρκετές δεκάδες αν σε αυτές συνυπολογίσω και ελληνικές τεχνολογικές επιχειρήσεις που τα κατάφεραν κατά την τελευταία δεκαετία, πριν δηλαδή εφευρεθεί ο όρος startups για να τις χαρακτηρίσει, δεν θέλω όμως να αναφέρω συγκεκριμένα ονόματα για να μην ξεχάσω κάποια. Οφείλω όμως να διευκρινίσω ότι η «επιτυχία» στις startups μπορεί να έχει πολλές και διαφορετικές μορφές: μπορεί μια επιχείρηση να τα καταφέρει η ίδια να γιγαντωθεί και να διαπρέψει στην αγορά της, μπορεί όμως εξίσου να επιτύχει μια επωφελή πώληση σε τρίτη, επιχείρηση – αυτό που λέμε αυτές τις μέρες «θα με αγοράσει η Google ή το Facebook». Υπάρχουν και ενδιάμεσες περιπτώσεις, γενικά το θέμα της επιτυχίας στα startups τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό είναι ακόμα ασαφές.  

Δέκα συμβουλές - όλες ίδιας σημασίας μεταξύ τους- για νέους startuppers   
  1. Ξεκαθαρίστε την επιχειρηματική σας ιδέα στο μυαλό σας και σκεφτείτε την αγορά σας. Άλλες σκέψεις απαιτούνται σε δημιουργία προϊόντος, άλλες σε ανάπτυξη υπηρεσίας, αλλιώς κινείται κανείς αν πρόκειται να πουλήσει μόνο στην ελληνική αγορά και αλλιώς αν από την αρχή απευθύνεται σε όλη την υφήλιο.   
  2. Ξεκαθαρίστε τις σχέσεις μεταξύ των ιδρυτών. Το επίπεδο δέσμευσης και η συνεισφορά καθενός στο startup πρέπει να είναι από την αρχή ξεκάθαρο και συμφωνημένο.   
  3. Βρείτε ικανούς συνεργάτες. Δυστυχώς την ειδικότητά τους μόνο οι γιατροί είναι υποχρεωμένοι να την αναγράφουν έξω από το γραφείο τους. Δεν είναι όλοι οι επαγγελματίες ίδιοι. Εντοπίστε τους ειδικούς προγραμματιστές, σύμβουλους, λογιστές και δικηγόρους για το αντικείμενο του startup σας. Συνήθως μια κουβέντα μαζί τους πριν συνάψετε τη συνεργασία αρκεί για να σας πείσει.   
  4. Ξεκινήστε. Μην χάνετε υπερβολικό χρόνο, και το κουράγιο σας, αναλογιζόμενοι τα νομικά, λογιστικά και άλλα προβλήματα μπροστά σας. Μια απλή χαρτογράφηση αρκεί για την αρχή. Φτιάξτε το πιλοτικό σας προϊόν ή υπηρεσία, βρείτε τους πρώτους χρήστες ή πελάτες και μετά αντιμετωπίστε όλα τα προβλήματα. 
  5. Όλα εκείνα τα posts που αναρτώνται στα κοινωνικά δίκτυα για τη σωστή διοίκηση και διαχείριση και συμπεριφορά προς τρίτους και οργάνωση της προσωπικής και επαγγελματικής ζωής σας, που πιθανώς τα διαγράφατε μέχρι σήμερα από το inbox σας θεωρώντας ότι δεν σας αφορούν, αρχίστε να τα διαβάζετε και να τα παίρνετε τοις μετρητοίς.  
  6. Να διαβάσετε πολύ. Όχι μόνο το βιβλίο μας αλλά οτιδήποτε πέφτει στα χέρια σας που αφορά το σύγχρονο management, marketing, οικονομική διαχείριση, πωλήσεις και οτιδήποτε άλλο σχετικό. Τα βιβλία είναι κατά κανόνα καλύτερα από το internet, για το μόνο λόγο ότι πήραν περισσότερο χρόνο να γραφτούν και τα έλεγξαν περισσότεροι άνθρωποι. Όμως το internet παρέχει περισσότερη και πιο σύγχρονη πληροφορία. Σε κάθε περίπτωση πρέπει κάπως να καλύψετε το έλλειμμα πρακτικής επιχειρηματικής γνώσης που πιθανότατα έχετε αν είστε startupper.   
  7. Να φροντίσετε να επωφεληθείτε από τις, κατά κανόνα δωρεάν, υπηρεσίες υποστήριξης που γενναιόδωρα παρέχονται πλέον στην Ελλάδα σε startuppers. Προσωπικά γνωρίζω και μπορώ να εγγυηθώ για το EGG, με το οποίο συνεργαζόμαστε. Υπάρχουν φυσικά και πολλοί άλλοι αντίστοιχοι πάροχοι. Κοινός στόχος όλων είναι να σας στηρίξουν κατά τα πρώτα σας βήματα. Οφείλετε βέβαια να προσέξετε και να αποφασίσετε σε σχέση με τις διαφορές μεταξύ τους, όμως το να ενταχθείτε σε κάποιον από όλους είναι εξαιρετικά σημαντικό για εσάς για δύο λόγους: Πρώτον, επειδή οι υπηρεσίες που παρέχονται είναι πραγματικά αξιόλογες. Και, δεύτερον, επειδή σχετικό ερώτημα, αν δηλαδή συμμετείχατε ή όχι σε παρόμοιο πρόγραμμα, πιθανότατα θα σας τεθεί από πιθανούς μελλοντικούς επενδυτές σας.   
  8. Πάντα στο μυαλό σας να έχετε τον στόχο σας. Διασπάσεις της προσοχής σας θα υπάρξουν πολλές, είναι αναπόφευκτο. Φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι δεν πρέπει να προσαρμόζεται κανείς κάθε φορά στις νέες συνθήκες, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να χάνει τον αρχικό του στόχο.  
  9. Μην απογοητεύεστε. Προβλήματα θα σας τύχουν πολλά. Ενδεχομένως κάποια από αυτά να φαντάζουν αξεπέραστα. Αυτό δεν είναι λόγος να μην προσπαθήσετε να τα αντιμετωπίσετε. Είναι κι αυτό μέρος της επιχειρηματικότητας, ίσως αυτό που τελικά την κάνει τόσο ελκυστική.   
  10. Μην σταματήσετε να επιχειρείτε. Είτε επιτύχετε, και είστε πλέον εκατομμυριούχοι, είτε αποτύχετε, και πρέπει να ξεκινήσετε από την αρχή, μην σταματήσετε να ιδρύετε νέα startups. Εκτός από το ότι, πλέον, θα έχετε διαπιστώσει ότι κάνει καλό και σε εσάς τους ίδιους, η δράση σας κάνει καλό και στην κοινωνία και την οικονομία της χώρας. 

22 October 2015

Εκσυγχρονισμός με πολύ μεγάλη καθυστέρηση...

Πρώτο Θέμα, 23/9/2015


Σε δηλώσεις που πιθανώς θα ενισχύσουν την ολοένα αυξανόμενη δημοφιλία του προέβη ο Πάπας Φραγκίσκος. Σε ανοικτή επιστολή του προς τον ιδρυτή της εφημερίδας «La Repubblica», Εουτζένιο Σκάλφαρι, ο Ποντίφικας σχολίασε ότι οι μη πιστοί θα συγχωρεθούν από τον Θεό, αν ακολουθούν τις συνειδήσεις τους.

Απαντώντας σε ερωτήσεις, που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα από τον Σκάλφαρι, ο οποίος δεν είναι Ρωμαιοκαθολικός, ο Πάπας έγραψε: «Με ρωτάτε αν ο Θεός των Χριστιανών συγχωρεί αυτούς που δεν πιστεύουν και δεν αναζητούν την πίστη. Θα ξεκινήσω λέγοντας -και αυτό είναι το πιο βασικό πράγμα- ότι το έλεος του Θεού δεν έχει όρια, αν πάμε σε αυτόν με ειλικρινή και συντετριμμένη καρδιά. Το θέμα για όσους δεν πιστεύουν στο Θεό είναι να υπακούσουν τη συνείδησή τους. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε: «Η αμαρτία, ακόμη και για εκείνους που δεν έχουν καμία πίστη, υπάρχει, όταν οι άνθρωποι παρακούν τη συνείδησή τους».

Ο Ρόμπερτ Μίκενς, ο ανταποκριτής του Βατικανού για το καθολικό περιοδικό «The Tablet», είπε πως τα εν λόγω σχόλια του Ποντίφικα ήταν περαιτέρω απόδειξη των προσπαθειών του να αποτινάξει τη «σκουριασμένη» εικόνα της Καθολικής Εκκλησίας, η οποία ενισχύθηκε από τον εξαιρετικά συντηρητικό προκάτοχό του Βενέδικτο XVI. «Ο Φραγκίσκος είναι κι εκείνος συντηρητικός, αλλά με όλα αυτά επιδιώκει να κάνει έναν πιο ουσιαστικό διάλογο με τον κόσμο», όπως δήλωσε ο Μίκενς.

O Σκάλφαρι φαίνεται πως δέχθηκε θετικά το γράμμα του Πάπα, δηλώνοντας πως τα σχόλια του ήταν «μία ακόμη ένδειξη της ικανότητάς του και της επιθυμίας του να ξεπεραστούν τα εμπόδια μέσα από τον διάλογο με όλους».

Στο ίδιο πλαίσιο εκσυγχρονισμού της Καθολικής Εκκλησίας, τον Ιούλιο ο Πάπας Φραγκίσκος σηματοδότησε μια πιο προοδευτική στάση για τη σεξουαλικότητα, ρωτώντας: «Αν κάποιος είναι ομοφυλόφιλος και ψάχνει για τον Κύριο, ποιος είμαι εγώ να τον κρίνω;».

abeam -> στο ύψος, δίπλα, παραπλεύρως


Σχετικά με το ερώτημα του Νίκου Παπαδόπουλου, συντονιστή της ΟΜΕΟΔΕΚ3, για τον αν υπάρχει καλύτερος ελληνικός ισοδύναμος όρος για τον αγγλικό όρο abeam από τον χρησιμοποιούμενο (από τους πιλότους) όρο: στο ύψος (ενός σημείου), εξετάστηκαν τα ακόλουθα.
Ένας χειριστής αεροσκάφους αναφέρει "abeam" ενός σημείου όταν περνάει σχετικά κοντά και παραπλεύρως αυτού, με τη διεύθυνση του αεροσκάφους να σχηματίζει (περίπου) ορθή γωνία με το ευθύγραμμο τμήμα που ενώνει το αεροσκάφος με το σημείο.

Παράδειγμα χρήσης:
ΕΕΚ4: Aegean 200 ποια είναι η θέση σας;
Aegean 200: Βρισκόμαστε (ή περνάμε) abeam Κέας (ή abeam αεροδρομίου, ή abeam κάποιου ραδιοβοηθήματος)

Οι προτάσεις που εξετάστηκαν ήταν και η απόδοση: εγκάρσια/εγκαρσίως και δίπλα/παραπλεύρως.

Συμπεράσματα που προέκυψαν από τη συζήτηση:
α. Η απόδοση abeam -> στο ύψος (ενός σημείου) δεν θεωρείται ακατάλληλη, εκτός αν προκαλεί σύγχυση η ύπαρξη της λέξης «ύψος» στο συγκείμενο της ΔΕΚ (Διαχείρισης Εναέριας Κυκλοφορίας).
β. Τα επιρρήματα εγκάρσια, εγκαρσίως δεν μπορούν να συνταχθούν και να αποτελέσουν νεοελληνική φράση που να υποδηλώνει την έννοια που θέλουμε. Η σύνταξη εγκαρσίως/εγκάρσια προς/σε/του αναφέρεται στην κατεύθυνση του αεροσκάφους και δεν μπορεί να αναφερθεί στο σημείο (π.χ. φράσεις σαν αυτή: είμαι/βρίσκομαι/πετώ εγκάρσια στο τάδε μέρος σημαίνουν άλλο πράγμα).
γ. Η πιο απλή απόδοση είναι με το επίρρημα δίπλα. Π.χ. είμαι/βρίσκομαι/πετώ δίπλα στο τάδε σημείο/μέρος.

Προτείνεται, λοιπόν, για έννοια “abeam” και η απόδοση: δίπλα (στο σημείο). Συνώνυμο με την απόδοση αυτή είναι το –πιο λόγιο– παραπλεύρως (του σημείου).

Στο παράδειγμα:
Aegean 200: Βρισκόμαστε στο ύψος της Κέας ή Βρισκόμαστε δίπλα από την Κέα ή Βρισκόμαστε παραπλεύρως της Κέας.

09 October 2015

Πόσα έπαιρνα...

Πόσα έπαιρνα ως βουλευτής

της Χριστίνας Ταχιάου, protagon.gr, 6/10/2015

Το 2014 είχα εισόδημα 13.800 ευρώ και, ως μπλοκάκιας, φορολογήθηκα άγρια. Το 2013 είχα εισόδημα (ως μπλοκάκιας) 11.200, και πληρώνω κάθε μήνα τη ρύθμιση των δόσεων εκείνης της χρονιάς. Ανήκω στους πολίτες οι οποίοι υφίστανται, από το 2010, τις επιπτώσεις της «κρίσης».
Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να κατεβώ στις εκλογές. Το έκανα χάρη στη βοήθεια μιας φίλης μου, η οποία μου δάνεισε το Δεκέμβριο 5.000 ευρώ, ώστε να μπορέσω να ζήσω χωρίς να δουλέψω δυο μήνες και να ξοδέψω κάποια χρήματα για προεκλογική καμπάνια. Το έκανε με το ρίσκο να μην πάρει τα χρήματά της πίσω, εάν δεν εκλεγώ, αλλά ήταν η πίστη της σε μένα που με έκανε να το ρισκάρω κι εγώ, και την ευγνωμονώ.
Ξόδεψα απειροελάχιστη για προεκλογική καμπάνια τον Ιανουάριο, σε μια εκλογική περιφέρεια (Α’ Θεσσαλονίκης) στην οποία έπεσαν πολλά λεφτά από τους υποψήφιους. Οι φίλοι που με βοηθούσαν τραβούσαν τα μαλλιά τους, δεν πίστευαν ότι θα βγω επειδή δεν είχα budget να ξοδέψω. Τους αντέτεινα ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να αποδείξει ότι ακόμη και μη ευκατάστατοι μπορούν να συμμετέχουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλιώς να το κλείσουμε το μαγαζί.  
Κι ενάντια σε όλες προβλέψεις, οι πολίτες της Α’ Θεσσαλονίκης μου έκαναν την τεράστια τιμή να με εκλέξουν για να τους εκπροσωπώ. Επέστρεψα τις 5.000 στη φίλη μου και προσπάθησα να ανταποκριθώ στην τιμή.
Η βουλευτική μου αποζημίωση ήταν –καθαρά- 5.501,74 ευρώ.Σε αυτήν συμπεριλαμβάνονταν όλα τα επιδόματα, γραφείου, έξοδα κίνησης κλπ. Σε όλο το διάστημα της θητείας μου, δεν πρέπει να πήρα περισσότερα από 3.000 ευρώ από επιτροπές, κάθε συνεδρίαση της οποίας αποζημιώνεται με 75 ευρώ.
Τον πρώτο καιρό ζούσα μέσα στη Βουλή αλλά θεωρητικά έμενα σε ξενοδοχείο το οποίο πλήρωνε η Βουλή, καθώς δεν έχω την τύχη να διαθέτω σπίτι στην Αθήνα. Το Μάιο πήγα σε σπίτι και, σε περίπτωση που διαφεύγει στους αναγνώστες, το σπίτι έχει ανάγκες, εξοπλισμό, λογαριασμούς κλπ. Η Βουλή δίνει επίδομα ενοικίου σε βουλευτές οι οποίοι δε διαθέτουν σπίτι και καθώς δε διαθέτω ούτε στη Θεσσαλονίκη αλλά ζω στο ενοίκιο, έπαιρνα 1.000 ευρώ κάθε μήνα επίδομα ενοικίου, από το Μάιο έως και τον Αύγουστο. Βρέθηκα, λοιπόν, με δυο σπίτια και διπλούς λογαριασμούς.
Ως βουλευτής δικαιούμουν δυο επιστημονικούς συνεργάτες. Το Ποτάμι μου ζήτησε να του διαθέσω τον έναν, κάτι που έκανα ευχαρίστως. Βρέθηκα με μια επιστημονική συνεργάτιδα στην Αθήνα, εξαιρετική δικηγόρο και απολύτως απαραίτητη για την προετοιμασία μου για τα νομοσχέδια και τις ερωτήσεις που κατέθετα στον Κοινοβουλευτικό Έλεγχο και χωρίς κανέναν στην εκλογική μου περιφέρεια. Έτσι, πλήρωνα συνεργάτες στη Θεσσαλονίκη προκειμένου να έχω την απαραίτητη επαφή με την πόλη και τους πολίτες. Ξόδευα, για γραφείο (το οποίο, φυσικά, χρειαζόταν εξοπλισμό) και μισθούς συνεργατών, πολύ περισσότερα χρήματα από εκείνα που περιλαμβάνονται στα 5.501,75 ευρώ της αποζημίωσης ως «ταχυδρομικά τέλη» και «επίδομα οργάνωσης γραφείου». Οι δυο δημόσιοι υπάλληλοι την απόσπαση των οποίων ζήτησα στο γραφείο μου της Αθήνας ήρθαν τον Ιούνιο. Η διαδικασία για τη Θεσσαλονίκη ήταν ακόμη πιο χρονοβόρα, κι η απόσπαση του υπαλλήλου που ζήτησα ήρθε –sorry, too late…- το Σεπτέμβριο. Η Βουλή μου πλήρωνε το τηλέφωνο του γραφείου μου και του σπιτιού μου στη Θεσσαλονίκη (παρόλο που δικαιούμουν 8 γραμμές), αλλά με τα προγράμματα που είχα ζήτημα να κόστιζε 100 ευρώ το μήνα για όλα. Η Βουλή πλήρωνε και το κινητό μου.
Ζούσα στην Αθήνα από Δευτέρα απόγευμα ή Τρίτη πρωί έως Πέμπτη βράδυ ή κάποια ώρα της Παρασκευής. Με αεροπορικά εισιτήρια με τα οποία με προμήθευε η Aegean μέσω της Βουλής έκανα τις μετακινήσεις από και προς την εκλογική μου περιφέρεια. Μη έχοντας αυτοκίνητο, πήρα εκείνο που μου διέθεσε η Βουλή. Το είχα στη Θεσσαλονίκη σχεδόν αποκλειστικά για τις ανάγκες του κόμματος. 
Στην Αθήνα δεν είχα κανενός είδους «ζωή». Αν δεν ήμουν στη Βουλή σε συνεδριάσεις, εργαζόμουν στο γραφείο που μου είχε παραχωρήσει η Βουλή στο κτίριο της οδού Μητροπόλεως, βρισκόμουν σε κάποια συνάντηση ή κοιμόμουν. Έτρωγα στη Βουλή ή στο γραφείο. Πήγα 3 φορές στο γυμναστήριο της Βουλής και έκανα μαθήματα αγγλικών και γερμανικών με δασκάλες τις οποίες έστελνε η Βουλή στο γραφείο μου, καθώς θεωρώ τον εαυτό μου υποχρεωμένο να μπορεί να διαβάζει ορολογία μνημονίων στα αγγλικά ή να καταλαβαίνει τι ακριβώς είπε ο Σόιμπλε.  
Στη Θεσσαλονίκη δεν είχα λεπτό ελεύθερο. Μονίμως συναντούσα κάποιους, είχα εκδηλώσεις ή διάβασμα. Παρασκευή ή Σάββατο πήγαινα σε κανένα μπαράκι ή παράσταση και, με την ψυχή στο στόμα, στις 7.15 το πρωί της Δευτέρας και της Παρασκευής –αν ήμουν στη Θεσσαλονίκη- στο κολυμβητήριο. Υπήρχαν σαββατοκύριακα που δεν προλάβαινα και να βάλω πλυντήριο και να απλώσω τα ρούχα και να στεγνώσουν και να τα σιδερώσω και να τα τακτοποιήσω και να τα πάρω μαζί μου, οπότε έπρεπε να αγοράσω αρκετά προκειμένου να έχω να ντύνομαι. Πριν γίνω βουλευτής, είχα ρούχα είτε για σπορ είτε για σινεμά και μπαρ, όλα απολύτως ακατάλληλα για βουλευτή, άρα χρειαζόμουν καινούργια γκαρνταρόμπα. Άσε δε που ζώντας μονίμως με κάμερες, φωτογράφους και όλες τις Μισίκο Κακουτάνι των social media να καιροφυλακτούν, έπρεπε να είμαι πάντα καλοντυμένη και περιποιημένη.
Το επίδομα των 291 ευρώ για έξοδα κίνησης που περιλαμβάνεται στα 5.501,74 ευρώ της αποζημίωσης δεν έφτανε ούτε μέχρι τις 10 του μηνός. Ως βουλευτής, χωρίς λεπτό ελεύθερο, δεν είχα την πολυτέλεια να πηγαίνω με το λεωφορείο, με το μετρό ή με το ποδήλατο. Δεν έχω αυτοκίνητο στην Αθήνα, οπότε έπαιρνα συνεχώς ταξί, μέχρι που αγγάρεψα τους συνεργάτες μου να με μεταφέρουν.
Βρέθηκα να ξοδεύω ασύλληπτα –για τα δικά μου δεδομένα- ποσά για φαγητό, καφέδες κλπ στη Βουλή. Περνώντας ατελείωτες ώρες αναμονής εκεί μέσα, θα φας, θα πιεις, θα ξαναφάς, θα ξαναπιείς, θα κεράσεις και θα κεραστείς. Επίσης, στις κοινωνικές μου εξόδους αλλά και στις παρέες μου πλήρωνα σχεδόν πάντα τα τραπέζια. Ακόμη και σε περιπτώσεις που, στην παλαιότερη ζωή μου, θα δεχόμουν κέρασμα, έκανα εγώ το τραπέζι, διότι ήμουν βουλευτής (για το τι σημαίνει αυτό στον περίγυρο, θα κάνω αναφορά σε άλλο άρθρο). Άρχισα να πληρώνω ακόμη και παροχές που είχα μια ζωή δωρεάν. Για παράδειγμα, ως μέλος της Ένωσης Συντακτών, έχω δωρεάν είσοδο σε κινηματογράφους και κολυμβητήριο. Ως βουλευτής, όμως, πλήρωνα κανονικά, θα ντρεπόμουν να με δουν να δείχνω την κάρτα της ΕΣΗΕΜΘ για να μπω δωρεάν. Για τα μέσα μαζικής μεταφοράς της Αθήνας, επίσης, τα οποία τιμούσα τον πρώτο καιρό, είχα βγάλει κάρτα μηνιαίων διαδρομών των 45 ευρώ, παρόλο που οι βουλευτές μετακινούνται δωρεάν. Σκεφτόμουν το ρεζιλίκι του να μπει ελεγκτής και να πρέπει να δείξω κάρτα βουλευτή.
Τελευταία φορά πληρώθηκα στις 27 Ιουλίου και δεν ξέρω πότε θα ξαναπληρωθώ από οποιαδήποτε δουλειά, διότι δεν είχα και δεν έχω καμιά έτοιμη δουλειά να με περιμένει.
Πες μου, σε παρακαλώ, Ρέα Βιτάλη, εξακολουθείς να θεωρείς ότι πέρασα πλουσιοπάροχα ως βουλευτής;
Όσο για μένα, δεν είμαι πλέον σίγουρη ότι λιγότερο ευκατάστατοι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Πόσα έπαιρνα ως μη βουλευτής

της Έλια Ζερβού, eyedoll.gr, 8/10/2015 
Με αφορμή το άρθρο της Χριστίνας Ταχιάου που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων επειδή ομολογούσε πως δεν της έφτανε η βουλευτική αποζημίωση για να ζήσει, εγώ ως υποψήφια βουλευτής με τη Δημιουργία Ξανά από το 2012 που δεν εκλέχτηκε ποτέ, σκέφτηκα να γράψω τα δικά μου έσοδα ως μη βουλευτής. Θα πατήσω λέξη-λέξη σχεδόν, πάνω στο άρθρο της, για να γίνει πιο εύκολα η σύγκριση.
Το 2014 είχα εισόδημα 360 ευρώ και ως μπλοκάκιας, φορολογήθηκα άγρια.
500 ευρώ εισφορά αλληλεγγύης.
Το 2013 είχα εισόδημα (ως μπλοκάκιας πάλι) 550 ευρώ, και πληρώνω ακόμα κάθε μήνα τη ρύθμιση των δόσεων για το φόρο εκείνης της χρονιάς.
Ανήκω στους πολίτες οι οποίοι υφίστανται από το 2010, τις επιπτώσεις της «κρίσης».

Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να κατεβώ στις εκλογές.
Το έκανα χάρη στη βοήθεια μιας φίλης μου, η οποία μου δάνεισε 5 ευρώ να πάρω κάρτα για το κινητό, ώστε να μπορέσω να ενημερώσω τον Τζήμερο, γιατί μου είχαν κόψει το σταθερό.
Το έκανε με το ρίσκο να μην πάρει τα χρήματά της πίσω εάν δεν εκλεγώ, αλλά ήταν η πίστη της σε μένα, που με έκανε να το ρισκάρω κι εγώ και να κατέβω υποψήφια και την ευγνωμονώ.

Ξόδεψα απειροελάχιστα για προεκλογική καμπάνια τελικά, μόνο τα 65 ευρώ ελάχιστη καταβολή στον ΟΤΕ για να μου συνδέσει το σταθερό και να ανακοινώσω την υποψηφιότητά μου στο facebook.
Σε μια εκλογική περιφέρεια (Β' ΑΘΗΝΩΝ), στην οποία έπεσαν πολλά λεφτά από τους υποψήφιους.

Οι φίλοι που με βοηθούσαν με κοινοποιήσεις της υποψηφιότητάς μου τραβούσαν τα μαλλιά τους, δεν πίστευαν ότι θα βγω, επειδή δεν είχα budget να ξοδέψω.
Τους αντέτεινα ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να αποδείξει ότι ακόμη και μη ευκατάστατοι μπορούν να συμμετέχουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλιώς να το κλείσουμε το μαγαζί.  

Κι ενάντια σε όλες προβλέψεις, το κλείσαμε το μαγαζί.
Οι πολίτες της Β’ ΑΘΗΝΩΝ αλλά και της χώρας ολόκληρης, μας έκαναν την τεράστια τιμή να μην εκλέξουν τη Δημιουργία Ξανά για να τους εκπροσωπεί.
Επέστρεψα τα 5 ευρώ στη φίλη μου και προσπάθησα να ανταποκριθώ στην ήττα.

Η βουλευτική μου αποζημίωση ήταν -καθαρά- 0 ευρώ.
Σε αυτήν συμπεριλαμβάνονταν όλα τα επιδόματα, γραφείου, έξοδα κίνησης κλπ.
Σε όλο το διάστημα, δεν πρέπει να πήρα περισσότερα από 0 ευρώ από επιτροπές σε θέματα της Δημιουργίας Ξανά, κάθε συνεδρίαση της οποίας χρεώνεται με 75 ευρώ, αν πάμε μετά μαζί 4 άτομα για μακαρονάδα.

Τον πρώτο καιρό ζούσα έξω απ΄ τη Βουλή, αλλά θεωρητικά έμενα σε ξενοδοχείο το οποίο δεν πλήρωνε η Βουλή, καθώς έμενα στο σπίτι μου στην Αθήνα.
Το Μάιο έμενα ακόμη σπίτι μου και σε περίπτωση που διαφεύγει στους αναγνώστες, το σπίτι έχει ανάγκες, εξοπλισμό, λογαριασμούς κλπ.

Η Βουλή δίνει επίδομα ενοικίου σε βουλευτές οι οποίοι δε διαθέτουν σπίτι και καθώς εγώ δεν βγήκα βουλευτής και διαθέτω δικό μου σπίτι, έπαιρνα 0 ευρώ κάθε μήνα επίδομα ενοικίου, από το Μάιο έως και τον Αύγουστο.
Βρέθηκα, λοιπόν, με δυο σπίτια (βάζω και του σκύλου μου) και διπλούς λογαριασμούς απλήρωτους.

Ως μη βουλευτής δεν δικαιούμουν δυο επιστημονικούς συνεργάτες, έπρεπε να σκέφτομαι μόνη μου.
Ο πρώην σύζυγός μου, μου ζήτησε να εξασφαλίσω έναν, κάτι που έκανα ευχαρίστως.
Βρέθηκα με έναν επιστημονικό συνεργάτη, εξαιρετικό δικηγόρο και απολύτως απαραίτητο για τη διατροφή των 300 ευρώ που δεν μου δίνει 1 χρόνο τώρα.
Έτσι, πλήρωνα δικηγόρο για να έχω την απαραίτητη επαφή με τους αστυνομικούς και το τμήμα και να του ρίχνω μηνύσεις.
Ξόδευα για το γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας (το οποίο, φυσικά, χρειαζόταν εξοπλισμό όπως φακέλους) και φωτοτυπίες της δικαστικής απόφασης, πολύ περισσότερα χρήματα από εκείνα που περιλαμβάνονται στα 0 ευρώ της αποζημίωσης.

Η Βουλή δεν μου πλήρωνε το τηλέφωνο του γραφείου μου και του σπιτιού μου (παρόλο που θα δικαιούμουν 8 γραμμές αν είχα εκλεγεί), αλλά με τα κομμένα τηλέφωνα που είχα συνέχεια, ζήτημα να μου κόστιζε 100 ευρώ το χρόνο για όλα. 
Η Βουλή δεν πλήρωνε και το κινητό μου.

Ζούσα στην Αθήνα από Δευτέρα πρωί έως Κυριακή βράδυ.
Με αεροπορικά εισιτήρια με τα οποία φυσικά δεν με προμήθευε η Aegean μέσω της Βουλής, έκανα τις μετακινήσεις από και προς την εξώπορτα.
Μη έχοντας αυτοκίνητο, πήρα εκείνο που μου διέθεσε η Βουλή, το γνωστό Πεζό 2.
Το είχα σχεδόν αποκλειστικά για τις ανάγκες του σώματος. 

Στην Αθήνα δεν είχα κανενός είδους «ζωή».
Αν ήμουν στη Βουλή, θα εργαζόμουν στο γραφείο που θα μου είχε παραχωρήσει η Βουλή στο κτίριο της οδού Μητροπόλεως, και θα βρισκόμουν σε κάποια συνάντηση ή θα κοιμόμουν.
Θα έτρωγα στη Βουλή ή στο γραφείο.
Θα πήγαινα 3 φορές στο γυμναστήριο της Βουλής, και θα έκανα μαθήματα αγγλικών και γερμανικών με δασκάλες τις οποίες θα έστελνε η Βουλή στο γραφείο μου, καθώς θεωρώ τον εαυτό μου υποχρεωμένο να μπορεί να διαβάζει ορολογία μνημονίων στα αγγλικά ή να καταλαβαίνει τι ακριβώς είπε ο Σόιμπλε.

Στην Αθήνα, δεν είχα λεπτό ελεύθερο.
Μονίμως συναντούσα κάποιους στο fb, είχα προβλήματα ή διάβασμα.
Παρασκευή ή Σάββατο πήγαινα σπανίως σε κανένα μπαράκι ή παράσταση και, με την ψυχή στο στόμα, στις 7.15 το πρωί της Δευτέρας και της Παρασκευής –αν ήμουν στη Θεσσαλονίκη- (αλλά τι δουλειά έχω στη Θεσσαλονίκη;) στο κολυμβητήριο.

Υπήρχαν σαββατοκύριακα που δεν είχα απορρυπαντικό να βάλω πλυντήριο και να απλώσω τα ρούχα και να στεγνώσουν και να τα σιδερώσω και να τα τακτοποιήσω και να τα φορέσω, οπότε έπρεπε να τα αερίζω αρκετά, προκειμένου να έχω να ντύνομαι.
Καλά που δεν έγινα βουλευτής, γιατί είχα ρούχα είτε για σπορ είτε για σινεμά και μπαρ, όλα απολύτως ακατάλληλα για βουλευτή, άρα δεν χρειαζόμουν καινούργια γκαρνταρόμπα.
Άσε δε, που αδιαφορώντας για μένα μονίμως οι κάμερες, φωτογράφοι και όλες οι Μισίκο Κακουτάνι των social media, μπορούσα να είμαι πάντα κακοντυμένη και απεριποίητη.

Το επίδομα των 0 ευρώ για έξοδα κίνησης που περιλαμβάνεται στα 0 ευρώ της αποζημίωσης, δεν έφτανε ούτε μέχρι την 1η του μηνός.
Ως μη βουλευτής, χωρίς λεπτό ελεύθερο στο πορτοφόλι, δεν είχα την πολυτέλεια να πηγαίνω με το λεωφορείο, με το μετρό ή με το ποδήλατο. Δεν έχω αυτοκίνητο, φυσικά δεν έπαιρνα ταξί, και αγγάρεψα τους φίλους μου να με μεταφέρουν.

Βρέθηκα να ξοδεύω ασύλληπτα -για τα δικά μου δεδομένα- ποσά για καφέ και νερό στη Βουλή, σε εκείνες στις συγκεντρώσεις του ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ το καλοκαίρι, που αγόρασα και μια σφυρίχτρα.
Επίσης, στις κοινωνικές μου εξόδους αλλά και στις παρέες μου, μου πλήρωναν σχεδόν πάντα τα τραπέζια.

Ακόμη και σε περιπτώσεις που, στην παλαιότερη ζωή μου, δε δεχόμουν κέρασμα, μου έκαναν οι φίλοι πλέον το τραπέζι, διότι δεν ήμουν βουλευτής (για το τι σημαίνει αυτό στον περίγυρο, θα κάνω αναφορά σε άλλο άρθρο).
Άρχισαν να με πληρώνουν ακόμη και για παροχές που ήταν μια ζωή δωρεάν.
Για παράδειγμα, ως μέλος της Ελληνικής κοινωνίας, έχω δωρεάν έξοδο από κινηματογράφους και κολυμβητήρια.
Ως άνθρωπος όμως πλήρωνα κανονικά είσοδο για να μπω, θα ντρεπόμουν να μπω τζάμπα.

Για τα μέσα μαζικής μεταφοράς της Αθήνας, επίσης, τα οποία τιμούσα τον πρώτο καιρό, είχα βγάλει κάρτα μηνιαίων διαδρομών των 45 ευρώ, παρόλο που οι βουλευτές μετακινούνται δωρεάν.
Σκεφτόμουν το ρεζιλίκι του να μπει ελεγκτής και να μην έχω εισιτήριο.

Τελευταία φορά πληρώθηκα στις 27 Ιουλίου του 2007 και δεν ξέρω πότε θα ξαναπληρωθώ από οποιαδήποτε δουλειά, διότι δεν είχα και δεν έχω καμιά έτοιμη δουλειά να με περιμένει.

Πες μου, σε παρακαλώ, Χριστίνα Ταχιάου, εξακολουθείς να θεωρείς ότι πέρασα πλουσιοπάροχα ως μη βουλευτής;

Όσο για μένα, δεν είμαι πλέον σίγουρη ότι λιγότερο ευκατάστατοι άνθρωποι από σένα, μπορούν να αντέξουν στην κεντρική πολιτική σκηνή.


Μία γιατρός του ΕΣΥ απαντάει στη «φτωχή» βουλευτή 

της Στ. Κοσμοπούλουkollectnews.org, 8/10/2015

Χτες δημοσιεύσαμε το δράμα μιας βουλευτίνας  που ζει με 5.500 ευρώ το μήνα. Σήμερα δημοσιεύουμε την απάντηση μίας γιατρού που, αν και η ίδια αναφέρεται στα νούμερα, τα αθροίσματα και τους υπολογισμούς, διαβιώνει σαφέστατα με αξιοπρέπεια που δεν αποτιμάται σε λεφτά, αλλά μεταφράζεται σε μία υποτυπώδη ελπίδα γι’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη, όπου ευτυχώς τελικά δεν επιπλέουν μόνο οι φελλοί.

«Σπούδασα Ιατρική στην Αθήνα. Από το 1988 εξασκώ το ιατρικό επάγγελμα (αγροτικό, ειδικότητα, 4 χρόνια ιδιωτικό ιατρείο και από το 2001 στο ΕΣΥ). Τα τελευταία 4 χρόνια με τον βαθμό του Διευθυντή. Ο μισθός μου καθαρά είναι 1600 ευρώ. Σε αυτόν περιλαμβάνονται όλα τα επιδόματα (βιβλιοθήκης, τέκνων κ.λπ.). Σε όλο το διάστημα της εργασίας μου ΔΕΝ πήρα τίποτα για συμμετοχή σε επιτροπές κρίσης, πραγματογνωμοσύνες κλπ, και ας απαιτούσαν ώρες επίπονης εργασίας κυρίως κατ’ οίκον. 

Τώρα πια ζω στην πόλη που γεννήθηκα και τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα.Τα χρόνια της ειδικότητας, όμως, αναγκαστικά μετακόμισα στην Αθήνα και καθώς δεν είχα την τύχη να διαθέτω σπίτι εκεί, πλήρωνα μόνη μου το ενοίκιο. Βέβαια είναι γνωστό ότι το σπίτι έχει ανάγκες, εξοπλισμό, λογαριασμούς κ.λπ. Τα νοσοκομεία ΔΕΝ δίνουν επίδομα ενοικίου και έτσι τα πλήρωνα όλα μόνη μου (Θυμάμαι ότι σχεδόν όλος ο μισθός μου πήγαινε εκεί). Δεν είχα ποτέ την τύχη να έχω προσωπικούς συνεργάτες, αλλά πλήρωνα πανάκριβα βιβλία, περιοδικά και άλλα.

Ζούσα στην Αθήνα και όταν έκανα τα ταξίδια μου στα πάτρια εδάφη, ΔΕΝ μου πλήρωνε κανείς τα εισιτήρια. Στην Αθήνα δεν είχα κανενός είδους ζωή. Δούλευα πρωινό ωράριο 8.00πμ με 3.00μμ ή όσο έπαιρνε και έκανα και οκτώ 24ωρες εφημερίες (χωρίς ρεπό). Έτρωγα στο Νοσοκομείο μόνο τις 8 μέρες που εφημέρευα (αν προλάβαινα).Τις υπόλοιπες μέρες ΔΕΝ μου κάλυπτε κανείς έξτρα την διατροφή μου.
Δυστυχώς ο «Ευαγγελισμός» δεν είχε γυμναστήριο!
Παρασκευή η Σάββατο, αν δεν εφημέρευα, είχα διάβασμα, ήμουν πτώμα από τις προηγούμενες εφημερίες, έβλεπα την μικρή -τότε- κόρη μου και έτσι ούτε ιδέα για μπαράκια, θέατρα κλπ. (άλλωστε δεν περίσσευαν και λεφτά). Αν βάλεις και τον χρόνο για μπουγάδα, σίδερο, καθάρισμα... άστα! Ευτυχώς δεν χρειαζόμουν λεφτά για έξτρα ντύσιμο, γιατί είναι γνωστό ότι μπορείς να κάνεις διάγνωση και με τζιν. Εξάλλου την μισή σου ζωή φοράς την σωτήρια λευκή μπλούζα. Επίδομα κίνησης δεν είχα, οπότε έπαιρνα λεωφορείο, τρόλεϊ κ.λπ. Ευτυχώς στις κοινωνικές μου εξόδους, μιας και η παρέα ήταν συνήθως εξίσου ευκατάστατοι συνάδελφοι, τα βάζαμε ρεφενέ. Επίσης ο νοσοκομειακός καφές δεν κοστίζει πολύ. Σας είπα ήδη ότι είχα αποκτήσει την πρώτη μου κόρη και κανείς δεν μου έδωσε λίγο ΧΡΟΝΟ να την χαρώ. Συχνά την έβλεπα μετά από 36 ώρες εργασίας.
Όλα αυτά που αναφέρω,τα βιώνουν καθημερινά χιλιάδες νέοι ειδικευόμενοι τώρα. Βασικό να μην ξεχαστεί: Εκτός του βασικού μισθού παίρνω και εφημερίες. Κοστολογούνται περίπου 6 ευρώ την ώρα για μένα που είμαι ειδικευμένη, περίπου 3 ευρώ την ώρα για τους ειδικευόμενους.
Όλα αυτά για να γίνουν κάποιες συγκρίσεις!
Δεν ζηλεύω την αμοιβή των βουλευτών. Μου αρκεί που όταν περπατάω στους δρόμους της πόλης μου, με χαιρετούν διάφοροι. Άλλους τους αναγνωρίζω και άλλους όχι. Όλοι όμως μου μιλούν με ευγένεια, με χαρά και ίσως και με ευγνωμοσύνη. Οι κόρες μου, όταν ήταν μικρότερες, καμάρωναν: «Ρε μαμά πόσοι σε γνωρίζουν;» Και εγώ τους ξέρω και ας μην τους αναγνωρίζω όλους. Γι’αυτό είμαι πλούσια...
Σας αφήνω στην φτώχεια σας, κύριοι βουλευτές με τους μισθούς των 5.700 ευρώ.»