31 December 2006

Επισκέψεις UFO στη Γαλλία, αλλά όχι στη Βρετανία

...

Χιλιάδες αναφορές μαρτύρων που συλλέχθηκαν τα τελευταία 30 χρόνια για επισκέψεις ιπτάμενων αντικειμένων αγνώστου ταυτότητας θα δημοσιευθούν στο Διαδίκτυο από τη διαστημική υπηρεσία της Γαλλίας. Το αρχείο, που περιέχει πληροφορίες για περίπου 1.600 περιστατικά, θα είναι διαθέσιμο στο κοινό στα τέλη Ιανουαρίου ή τα μέσα Φεβρουαρίου, δήλωσε στο Reuters ο Ζακ Αρνού, αξιωματούχος του Εθνικού Κέντρου Μελετών Διαστήματος (CNES).

Η βάση δεδομένων του CNES περιλαμβάνει συνολικά 6.000 αναφορές για Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα (ΑΤΙΑ), τις οποίες κατέθεσαν επαγγελματίες της αεροπορίας και απλοί πολίτες. Για πολλά περιστατικά υπάρχουν περισσότερες από μία αναφορές. Είναι πάντως αμφίβολο να εντοπιστούν στη βάση δεδομένων πραγματικές αποδείξεις για επισκέψεις από εξωγήινους.

Μυστική έκθεση για λογαριασμό του βρετανικού υπουργείο Αμυνας, που δημοσιοποιείται έπειτα από έξι χρόνια στην αφάνεια, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η Γη δεν δέχεται επισκέψεις από εξωγήινα σκάφη. «Δεν υπάρχουν ενδείξεις που να στηρίζουν την υπόθεση ότι τα παρατηρούμενα φαινόμενα βρίσκονται υπό οποιονδήποτε τύπο ελέγχου πέρα από τις φυσικές δυνάμεις» είναι το συμπέρασμα της έκθεσης, έκτασης 400 σελίδων.

Η έκθεση, αναφέρει την Κυριακή το BBC, δημοσιοποιήθηκε έπειτα από αίτημα Βρετανού ακαδημαϊκού, χάρη στη νέα βρετανική νομοθεσία για την ελεύθερη διακίνηση της δημόσιας πληροφορίας (Freedom of Information Act). Ο συντάκτης του κειμένου παραμένει άγνωστος και ελάχιστα αντίτυπα έχουν κυκλοφορήσει.

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα, ακόμα και οι ασυνήθιστες εμπειρίες που σχετίζονται με ιπτάμενα «αντικείμενα» οφείλονται σε σπάνια φυσικά «ηλεκτρικά και μαγνητικά φαινόμενα στην ατμόσφαιρα, τη μεσόσφαιρα και την ιονόσφαιρα», τα οποία παράγουν ασυνήθιστου τύπου κεραυνούς και άλλα οπτικά φαινόμενα.

Επιπλέον, «πεδία που σχετίζονται με την παραγωγή πλάσματος», δηλαδή ιονισμένου αερίου στην ατμόσφαιρα, μπορούν να επηρεάσουν οχήματα αλλά και τον εγκέφαλο των αυτοπτών μαρτύρων, κάνοντάς τους να πιστεύουν ότι είχαν «στενές επαφές» με πράσινα ανθρωπάκια.

Στο ίδιο συμπέρασμα, εξάλλου, είχε καταλήξει και η προηγούμενη έκθεση για λογαριασμό της βρετανικής κυβέρνησης, η οποία συντάχθηκε από την Ομάδα Εργασίας για τους Ιπτάμενους Δίσκους και δημοσιεύθηκε αργότερα στα βρετανικά Εθνικά Αρχεία.

news.in.gr

29 December 2006

Αποτυχημένες και πάλι οι αστρολογικές προβλέψεις

...
Σιγά την είδηση θα μου πεις... Όμως, υπάρχουν κορόιδα που πάνε (και πληρώνουν) σε χαρτορίχτρες, αστρολόγους, παπάδες, καφετζούδες κλπ. για να μάθουν ή να επηρεάσουν τα μελλούμενα, να κερδίσουν στο λαχείο, να μεταπείσουν το γαμπρό ή τη νύφη, να κλείσουν θέση στον παράδεισο, να εξασφαλίσουν την αιώνια ευτυχία κλπ. κλπ.

(click)

















Από το BHMA, 29/12/2006

28 December 2006

Να τα πούμεεεε;

...
Πήρα αφορμή από το blog της Αργυρένιας για να διηγηθώ μια προσωπική ιστορία με τα κάλαντα. Καταρχάς,
ούτε εγώ κατάλαβα ποτέ τί σημαίνουν οι στίχοι στα κάλαντα της πρωτοχρονιάς! Λένε ότι είναι επίτηδες ακαταλαβίστικα, επειδή ήταν συνθηματική συνεννόηση κατά των Βενετσιάνων ή των Τούρκων ή των Εγγλέζων στα Επτάνησα... Ανάλογα σε ποια περιοχή διηγούνται την ιστορία!

Κάποια χρονιά, είχα μεγαλώσει κάπως και είχα ήδη τρίχες στα πόδια και στο μουστάκι. Δεν ήμουν ψηλός, αλλά φόραγα ακόμα κοντά παντελόνια. Πήγα, λοιπόν, απρόθυμα είναι η αλήθεια, να πω πάλι τα κάλαντα, μαζί με δύο φίλους... Στην πρώτη προσπάθειά μας με το ερώτημα "Να τα πούμεεεε;" γυρνάει ο καταστηματάρχης, με κοιτάει διερευνητικά και μου λέει: "Εσύ ρε μεγάλε, ακόμα κάλαντα λες;" Σηκώθηκα κι έφυγα ντροπιασμένος... πωπω, με κατάλαβαν! Έτσι άδοξα έληξαν οι εμφανίσες μου στη σκηνή των καλάντων...

Γι' αυτό κι εγώ μόνο μικρούς/μικρές (καλά, στις μικρές είμαι πιο ελαστικός, φτάνουν μέχρι τα 35 ) αφήνω να μου τα πουν, μην πέσω στο διάδοχό μου και αναγκαστώ να του πω αυτό που άκουσα εγώ πριν από.... χμμμμμ, πριν από πόσα χρόνια άραγε;


Καλή χρονιά με υγεία!

24 December 2006

Χρόνια πολλά και καλά...

με υγεία και χαρά!













(Εγκαυστική ζωγραφική της G.Ploetz)

23 December 2006

Παγκοσμιοποίηση - ένα σχόλιο για αγοραφοβικούς και ιδιοτελείς

Ο πλούτος της παγκοσμιοποίησης

Αυτές τις ημέρες, που η χριστουγεννιάτικη αγορά πλημμυρίζει από ξένα παιχνίδια (οι εισαγωγές κυρίως από την Κίνα καλύπτουν το 87% των αναγκών) αναζωπυρώνεται η γκρίνια από Ελληνες εμπόρους και βιοτέχνες για τα δεινά της παγκοσμιοποίησης. Και δεν υπάρχει μεν αμφιβολία ότι η κατάργηση των δασμολογικών τειχών και η διεθνοποίηση των αγορών έχει και τα αρνητικά της και αρκετές επιχειρήσεις και ενίοτε κλάδοι ολόκληροι πλήττονται εν Ελλάδι, με αποτέλεσμα βιομηχανίες και μαγαζιά να κλείνουν και αρκετοί εργαζόμενοι να αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας, από την άλλη πλευρά όμως ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι με την εισαγωγή φθηνών προϊόντων το βιοτικό επίπεδο μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού βελτιώνεται, αφού κάθε νοικοκυριό έχει πλέον στη διάθεσή του μεγαλύτερο όγκο αγαθών και υπηρεσιών.

Εχω γράψει πολλές φορές σε αυτήν τη στήλη ότι η παγκοσμιοποίηση διεθνώς, αλλά και στην περίπτωση της Ελλάδος, είναι ένα προοδευτικό οικονομικά και κοινωνικά ρεύμα, στο πλαίσιο του σύγχρονου καπιταλισμού, αφού επιτρέπει σε περισσότερες χώρες και σε μεγαλύτερους πληθυσμούς να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο και να αποκτήσουν τα αγαθά και τις υπηρεσίες που προσφέρει η νέα τεχνολογία. Εντυπωσιακά στοιχεία για τις θεαματικές αλλαγές που προωθεί η παγκοσμιοποίηση καταχώρησε στην τελευταία ετήσια έκθεσή της η Παγκόσμια Τράπεζα. Οπως αναφέρεται σε αυτήν, η επιβράδυνση των ρυθμών ανάπτυξης στις ΗΠΑ, η δειλή ανάκαμψη στην Ευρώπη και η στασιμότητα σε άλλες ανεπτυγμένες περιοχές του πλανήτη δεν πρέπει να οδηγήσουν σε απαισιοδοξία, αφού οι αναπτυσσόμενες οικονομίες του Τρίτου Κόσμου θα αναλάβουν τα ηνία της παγκόσμιας ανάπτυξης, χάρη στις δυνατότητες που θα τους προσφέρει η παγκοσμιοποίηση.

Δύο σημεία της έκθεσης αξίζουν να προσεχθούν ιδιαίτερα. Πρώτον, η επισήμανση ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες αναδεικνύονται σε κινητήριο μοχλό της παγκόσμιας οικονομίας, καθώς η οικονομία τους θα τρέχει με ρυθμό 6,4% το 2007 και 6,1% το 2008, διπλάσιο από αυτόν των ανεπτυγμένων χωρών (2,4% και 2,6% αντιστοίχως). Χάρη στην παγκοσμιοποίηση η διεθνής οικονομία θα επεκταθεί σε 72 τρισ. δολάρια το 2030 από 35 το 2005. Και ο αριθμός όσων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας (1 δολάριο ημερησίως) θα μειωθεί σε 550 εκατ. από 1,1 δισ. σήμερα.

Δεύτερον, το 2030, 1,2 δισ. άνθρωποι στις αναπτυσσόμενες χώρες –το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού– θα ανήκει στη μεσαία τάξη, από μόλις 400 εκατ. σήμερα. Αυτή η μεσαία τάξη θα δει την αγοραστική της δύναμη να φθάνει τα 4.000-17.000 δολάρια κατά κεφαλήν και να έχει πρόσβαση σε περισσότερα καταναλωτικά αγαθά, να φθάνει διεθνή επίπεδα εκπαίδευσης και, συνεπώς, να διαδραματίζει μεγαλύτερο ρόλο στον καθορισμό των πολιτών σε εθνικό, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Τα στοιχεία αυτά είναι τόσο εντυπωσιακά ώστε να ακυρώνουν ιδεολογήματα που εξομοιώνουν την παγκοσμιοποίηση με κυκλώνα φτώχειας και ανισότητας. Ας σκεφθούμε μόνο ότι χωρίς τη διεθνοποίηση και τις ανοιχτές αγορές ούτε η Κίνα ούτε η Ινδία, αλλά ούτε και οι άλλες χώρες της Ασίας, δεν θα είχαν επιτύχει ποτέ τη σημερινή τους ανάπτυξη. Και ας σχεδιάσουμε ένα πρότυπο ανάπτυξης για τη χώρα μας που θα της επιτρέψει να συμμετάσχει στη διανομή αυτού του τεράστιου πλούτου.

του Νίκου Νικολάου

(Καθημερινή, 23/12/2006)

22 December 2006

Σκοπιμότητα ή ειλικρίνια?

...
Ελευθερία πρόσβασης στο διαδίκτυο και εισαγωγή κανόνων λειτουργίας των αμερικανικών εταιριών σε ξένες χώρες, όπως το Yahoo και το Google.

Από την κυβέρνηση των ΗΠΑ δόθηκε οδηγία στην ομάδα που εργάζεται για την ελευθερία του παγκόσμιου διαδικτύου (Global Internet Freedom Task Force), με στόχο την πάταξη των περιοριστικών παρεμβάσεων στο Internet.

«Αυτή η νέα στρατηγική αποτελεί προειδοποίηση για τα καθεστώτα που καταφεύγουν σε διώξεις σε σχέση με το διαδίκτυο» δήλωσε ρεπουμπλικάνος βουλευτής Κριστοφερ Σμιθ. Ό ίδιος τόνισε πως ύστερα από την έναρξη συνεδριάσεων του Κογκρέσου, τον Ιανουάριο, θα φέρει ένα νομοσχέδιο με το όνομα «Πράξη για την Παγκόσμια Διαδικτυακή Ελευθερία» (Global Online Freedom Act), το οποίο και δια νόμου θα κατοχυρώσει τις στρατηγικές της ομάδας που εργάζεται για τον σκοπό αυτό.

Το νομοσχέδιο «θα απαγορεύσει στις αμερικανικές εταιρίες internet να συνεργάζονται με απολυταρχικά καθεστώτα, τα οποία περιορίζουν τις πληροφορίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο διαδίκτυο και επίσης χρησιμοποιούν πληροφορίες προσωπικής φύσεως για διώξεις δημοκρατικών ακτιβιστών» τόνισε ο Σμιθ. Επίσης, η μετάδοση πληροφοριών προσωπικού χαρακτήρα σε καθεστώτα που έχουν σκοπό την πάταξη διαφορετικότητας σκέψης θα θεωρείται ποινικό αδίκημα.

Ο βουλευτής τόνισε πως «δικτατορία τέτοιου είδους βασίζεται σε δύο άξονες: τη μυστική αστυνομία και τη προπαγάνδα. Οι εταιρίες που συνεργάζονται με τέτοια καθεστώτα αφήνουν στις δικτατορίες να στηρίζονται σ’ αυτούς τους άξονες, επιτρέποντάς τους να διαρρέουν ψεύδη και καταδίδοντας τους ανθρώπους, των οποίων το μοναδικό έγκλημα είναι η θέληση για ελευθερία και δημοκρατία» . Και συνέχισε: «Τέτοια καθεστώτα όπως Κίνα, Λευκορωσία, Κούβα, Αιθιοπία, Ιράν, Λάος, Βόρεια Κορέα, Τυνησία και Βιετνάμ είναι γνωστά για το γεγονός ότι παρεμπόδιζαν, περιόριζαν και ήλεγχαν την ελεύθερη διακίνηση πληροφοριών στο διαδίκτυο».
(Καθημερινή, 22/12/2006)

21 December 2006

Τελικά, υπάρχει ο Αϊ-Βασίλης ή όχι?

...
Κυκλοφορούν αντικρουόμενες απόψεις και στα
σχολεία δεν ξέρουν τί να πουν στα παιδιά
(click)

19 December 2006

"Πλατεία Λένιν", μια ιστορική εικασία που (ευτυχώς) δεν μας συνέβη

Μετά από την αναφορά που έκανε ο blogger

(1944) ανθρώπων που είχαν συμμετάσχει σ' αυτά ή τα είχαν ζήσει παθητικά ή τα είχαν πληροφορηθεί από διηγήσεις και βιβλία (όπως εγώ), τέθηκε στους παλιούς αντάρτες το ερώτημα, πώς θα ήταν η Ελλάδα σήμερα (περίπου 1985), αν είχε επικρατήσει τότε το κομμουνιστικό σύστημα.

Ο Δημητρίου, γνωστός "παρτσαλιδικός" (αναθεωρητής) είπε ότι θα ήμασταν κάτι μεταξύ Βουλγαρίας και Αλβανίας. Ο Βλαντάς, τυπικό κομματόσκυλο, εξερράγη και λέει στον Δημητρίου: "Με αυτά που λες Νικηφόρε, σωστά λένε ότι ήσουν ανέκαθεν πράκτορας των Εγγλέζων". Έπεσε γέλιο βέβαια στην αίθουσα, αλλά η κουβέντα του Βλαντά σε συνθήκες κομμουνιστικού καθεστώτος θα σήμαινε για τον "κατηγορούμενο" θανατική ποινή.

Περίπου αυτή τη ζοφερή ατμόσφαιρα περιγράφει στο βιβλίο του ο Δημήτρης Φύσσας. Ενδεικτικά αναφέρω ότι η οδός Πατησίων έχει μετονομαστεί σε οδό Νίκου Ζαχαριάδη, η πλατεία Ομονοίας σε πλατεία ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και η Συντάγματος σε πλατεία Λένιν, όπως αναφέρεται και στον τίτλο του βιβλίου. Το καθεστώς πέρασε από την ζαχαριαδική (σταλινική) στην παρτσαλιδική (χρουστσωφική) φάση του και βρίσκεται πλέον στη μπρεσνιεφική εκδοχή του με αρχηγό τον Χαρισιάδη (προφανώς ο Χαρίλαος Φλωράκης). Πάντως, επί χούντας Πατακο-Παπαδόπουλου η λεωφόρος Κηφισίας ή ένα τμήμα της είχε μετονομαστεί σε λεωφόρο Μεταξά, μετά άλλαξε όνομα - κρυφά ή φανερά δεν έμαθα ποτέ. Ίδιες οι πρακτικές σε κάθε ολοκληρωτισμό!

Στο βιβλίο του χρησιμοποιεί ο Δ. Φύσσας γνωστά γεγονότα εξεγέρσεων από άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και από την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων εκεί και παραλλάσσει αμιγώς ελληνικά γεγονότα, όπως η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ως αντικομμουνιστικό κίνημα. Λογοτεχνικά είναι ολίγον μέτριο το βιβλίο, κάνει κοιλιά σε ορισμένα σημεία, ιδίως κατά τη σημαντικότερη ημέρα της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο, όταν ο Γ.Γ. του ΚΚΕ Χαρισιάδης οργανώνει με τους σοβιετικούς την κατάπνιξη της εξέγερσης, ο αμφισβητίας του καθεστώτος, Μελέτης Γερακιώτης (δεν κατάλαβα ποιο υπαρκτό πρόσωπο μπορεί να υπονοεί), κάνει μια εκδρομή στην Πάρνηθα με μια φοιτήτρια από τα άτομα που συμμετείχαν στην εξέγερση.

Τελικά, σ' αυτόν τον Γερακιώτη φόρτωσε το καθεστώς την "προδοσία" και την ενοχή για την εξέγερση και τον εκτέλεσε, μαζί με όλη την οικογένειά του (καλού κακού, αυτό). Ίσως έπρεπε να βρει ο συγγραφέας κάτι πιο αβανταδόρικο αντί της εκδρομής - εκτός αν έχει υπόψη του κάποια συγκεκριμένα περιστατικά, τα οποία ήταν ακριβώς τόσο πεζά και χωρίς δραματικό περιεχόμενο. Πάντως, με εξαίρεση την εκδρομή, κάπως έτσι θα εξελίσσονταν τα πράγματα με ένα ελληνικό κομμουνιστικό καθεστώς και περίπου όμοια τα είχα φανταστεί ο ίδιος και στις συζητήσεις που έκανα με φίλους.






Κι αν το ’44 νικούσαν οι Κόκκινοι;

Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος, του Δημήτρη Φύσσα
Εκδόσεις Εστία, σελ. 552
του Ηλία Μαγκλίνη, Καθημερινή, 5/3/2006
Στο εξωτερικό υπάρχει μακρά παράδοση, στη χώρα μας όμως δεν υφίσταται καν. O λόγος για ένα πολύ συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας γνωστό ως «πολιτική φαντασία» ή «εναλλακτική πολιτική ιστορία». Ενα λογοτεχνικό είδος συγγενές προς την επιστημονική φαντασία ή ακόμα και παρακλάδι της: μυθοπλαστικά, κατά βάση, έργα όπου το θεμελιώδες στοιχείο τους είναι κάποιο συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός που ουδέποτε συνέβη στην πραγματικότητα ή συνέβη τελείως διαφορετικά.
Η λέξη «κλειδί» εδώ είναι «ανατροπή»: Αν το 1945 είχαν νικήσει οι Ναζί; Αν το 1962, κατά την κρίση της Κούβας, είχε όντως ξεσπάσει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος; Αν το 1963 ο πρόεδρος Κένεντι δεν είχε δολοφονηθεί; Αν οι Αμερικανοί δεν είχαν κατασκευάσει πρώτοι την ατομική βόμβα;
Στη χώρα μας δεν έχει βρει το είδος πρόσφορο έδαφος - όπως και η επιστημονική φαντασία γενικότερα. Προσφάτως όμως εμφανίστηκε ένα τέτοιο μυθιστόρημα, όπου τη βασική του αρχή αποτελεί ένα κρίσιμο ερώτημα: αν το 1944 είχε επικρατήσει στη χώρα μας η κομμουνιστική αριστερά; Στο μυθιστόρημα «Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος» (Εστία, σελ. 552) του Δημήτρη Φύσσα δεν διεξάγεται ποτέ ο Εμφύλιος ούτε και τα Δεκεμβριανά όπως τα ξέρουμε, καθώς η επικράτηση της Αριστεράς είναι ήδη γεγονός σχεδόν με την αποχώρηση των Γερμανών.
Οι Σοβιετικοί στην Κρήτη!
Ξεκινώντας με αυτό το δεδομένο, ο Δ. Φύσσας τοποθετεί την ιστορία του στην Αθήνα του 1973: και σε αυτό το φανταστικό πολιτικό τοπίο η εξέγερση του Πολυτεχνείου πραγματοποιείται, με την τεράστια διαφορά όμως ότι οι φοιτητές εξεγείρονται κατά μιας κομμουνιστικής δικτατορίας, η οποία και συντρίβει το φοιτητικό κίνημα. Παράλληλα, παρακολουθούμε τις περιπέτειες φανταστικών προσώπων αλλά κι εκείνη ενός πραγματικού, του Κώστα Καραγιώργη, ηγετικού στελέχους του KKE που όμως εξοντώθηκε ως «υπηρέτης του ταξικού εχθρού» από το Κόμμα, για τον οποίο μοιάζει να είναι γραμμένο ολόκληρο το βιβλίο - και για τους διάφορους αφανείς και λησμονημένους «καραγιώργηδες».
Σαν σφήνες στις ιστορίες των χαρακτήρων αυτών και του γενικότερου δράματος του «Πολυτεχνείου» παρεμβάλλονται τρία «ιστορικά» κεφάλαια, τα οποία ο συγγραφέας σημειώνει ότι, εφόσον το επιθυμούν οι αναγνώστες, μπορούν να τα «παραλείψουν στην ψύχρα». Εκεί όμως μαθαίνουμε, μεταξύ των άλλων, τα εξής: η γερμανική αντεπίθεση στις Αρδέννες έχει αιφνιδιάσει τους Συμμάχους και ο Ρούζβελτ δεν επανεκλέγεται το 1944. Κι ενώ οι ναζί καθηλώνουν τους Συμμάχους στον Ρήνο, οι Σοβιετικοί έχουν φτάσει μέχρι την Κρήτη!

Κομμουνιστική Ελλάδα
Η συνθηκολόγηση των δυνάμεων του Αξονα επέρχεται τον Δεκέμβριο του 1945 χωρίς να έχει προηγηθεί καμία ατομική βόμβα. Προηγουμένως, στη χώρα μας, τα Δεκεμβριανά ήταν ένα ξεκαθάρισμα πέντε χιλιάδων συνεργατών των Γερμανών, υπό την επίβλεψη δύο σοβιετικών μεραρχιών. Τον Μάιο του 1945, σε εκλογές, θριαμβεύει το KKE και ο Ζαχαριάδης γίνεται ο Ελληνας «Στάλιν». Το 1947 καταλύεται ο πολυκομματισμός, διαλύεται η Βουλή, η Μακεδονία παραδίδεται στους Σλάβους και τα Δωδεκάνησα καταλαμβάνονται από τους Τούρκους. H Ελλάδα ονομάζεται επισήμως «Σοσιαλιστική Δημοκρατία». Διώκονται όλοι οι διαφωνούντες, οι ομοφυλόφιλοι, όχι όμως και οι ιερείς, καθώς η Ορθόδοξη Εκκλησία συνεργάζεται αθόρυβα αλλά ουσιαστικά με το Κόμμα.
Οι Ελληνες πολιτικοί καταφεύγουν στην Κύπρο (ανεξάρτητη από το 1952, σε ένα ρόλο απέναντι στην Ελλάδα ανάλογο με εκείνο της Ταϊβάν προς την Κίνα). Μάλιστα, το 1961 ο Πρωθυπουργός της Κύπρου Κωνσταντίνος Καραμανλής υπογράφει συμφωνία σύνδεσης της νήσου με την Ε.Ε.
Το 1956, ο Ζαχαριάδης διώκεται (θα αυτοκτονήσει το 1963, ενώ στη φυλακή θα πεθάνει και ο Αρης Βελουχιώτης, έγκλειστος από τους αντισταλινικούς). Το 1968 στέλνεται ελληνική ταξιαρχία στην Πράγα για να συμβάλλει στην πάταξη των επαναστατών Τσεχοσλοβάκων του Ντούμπτσεκ. Το κομμουνιστικό καθεστώς επιβιώνει της φοιτητικής εξέγερσης στο Πολυτεχνείο το 1973, για να καταρρεύσει το 1989 - όχι χωρίς αίμα, καθώς έχει εμφανιστεί «μια ακόμα σκληρότερη γενιά νεαρών κομμουνιστών» (Αλέκα Καραρήγα, Σμαΐλης, Καρπουζώφ, η νεορθόδοξη Χανέλλη κ.ά.) που δεν έχει σκοπό να αφήσει τόσο εύκολα την εξουσία. Ωστόσο, τους παρασύρει όλους η δίνη του τέλους του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Μεγάλη παράδοση στην ξένη λογοτεχνία
Το μυθιστόρημα του Δ. Φύσσα πατάει σε μια ολόκληρη παράδοση της ξένης λογοτεχνίας. Από τα πλέον τρανταχτά παραδείγματα, ο μεγάλος Φίλιπ Ντικ, ο οποίος, στο «O άνθρωπος στο απόρθητο κάστρο» (εκδ. Parsec) μας μεταφέρει σε μιαν Αμερική ηττημένη το 1945, διαιρεμένη ανάμεσα σε μια γερμανοκρατούμενη ανατολική ακτή και ιαπωνοκρατούμενη δυτική. Ενας απομονωμένος συγγραφέας γράφει μια νουβέλα για μια εναλλακτική πραγματικότητα, στην οποία οι Γερμανοί και οι Ιάπωνες... έχουν ηττηθεί. Κάτι ανάλογο πράττει ο Ντικ και στο «Ελεύθερη ραδιοφωνία Αλμπεμουθ» (εκδ. Parsec), όπου παρουσιάζει μιαν Αμερική που μετατρέπεται σε φασιστικό κράτος υπό την ηγεσία του προέδρου Φέρις Φρίμοντ, ένα υβρίδιο του Νίξον και του Μακάρθι.
Ο Νίξον ως εφιαλτική φιγούρα ενέπνευσε και έναν άλλο σύγχρονο μεγάλο, τον Φίλιπ Ροθ, ο οποίος στο αμετάφραστο «H συμμορία μας», παρουσιάζει τον πρόεδρο Τρικ Ντίξον, έξαλλο με την απελευθέρωση της πορνογραφίας στη Δανία, να κηρύσσει τον πόλεμο κατά του σκανδιναβικού κράτους! Αλλά και στην πρόσφατη «Συνωμοσία κατά της Αμερικής» (θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Πόλις), ο Ροθ παρουσιάζει επίσης μια Αμερική που βρίσκεται στο έλεος του φιλοναζί, αντισημίτη προέδρου Λίντμπεργκ (του θρυλικού αεροπόρου), ο οποίος συντρίβει στις εκλογές του 1940 τον Ρούζβελτ, κρατάει την Αμερική έξω από τον πόλεμο, υπογράφοντας σύμφωνο φιλίας με τους Γερμανούς και διώκει τους Αμερικανοεβραίους. O Ροθ είχε επαναλάβει κάτι ανάλογο με ένα έξοχο διήγημα-δοκίμιο για τον Κάφκα: όπου ο Τσεχοεβραίος υποτίθεται ότι δεν πεθαίνει το 1924 αλλά αποδρά στις ΗΠΑ και γίνεται δάσκαλος εβραϊκών. Ανάμεσα στους μαθητές του ο μικρός... Φίλιπ Ροθ. O Χέρμαν Ροθ, πατέρας του Φίλιπ, προξενεύει τον δρα Κάφκα στην ανύμφευτη κουνιάδα του, κι ενώ στην αρχή όλα πάνε καλά, στη συνέχεια ο λιπόσαρκος Κάφκα κλείνεται σπίτι του βομβαρδίζοντας την χυμώδη Αμερικανοεβραία θεία του Φίλιπ με επιστολές...
Η επικράτηση των ναζί το 1945 αποτελεί πάντως προσφιλές θέμα των συγγραφέων του είδους: παράδειγμα, ο Ρόμπερτ Χάρις με το «Fatherland» (εκδ. Ψυχογιός), ένα πολιτικό θρίλερ που διαδραματίζεται στη Γερμανία του 1964, κατά τη διάρκεια της 20χρονης επετείου του θριάμβου του Γ΄ Ράιχ. Ανάλογη είναι και η ατμόσφαιρα του αμετάφραστου «Through the Night», του Μάικλ Κρόνιν, όπου η Βρετανία έχει δεχτεί εισβολή από τους Ναζί και βρίσκεται υπό κατοχή. Λένε ότι με τα «αν» δεν γράφεται η Ιστορία, κι έτσι είναι. Φαίνεται όμως ότι αυτό το «αν» ιντριγκάρει, και στα χέρια ενός ικανού τεχνίτη και δημιουργού, ο παραμορφωτικός καθρέφτης μπορεί να αποκαλύψει πολλά περισσότερα για την ίδια την πραγματικότητα που μας περιβάλλει.


(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

18 December 2006

Εμείς είμαστε το Πρόσωπο της Χρονιάς...

σύμφωνα με το Time! Για τη διαμόρφωση του Διαδικτύου

Όλοι εμείς είμαστε το «Πρόσωπο της Χρονιάς», σύμφωνα με το περιοδικό Time, για την εκρηκτική ανάπτυξη και την επιρροή που ασκούν στο χώρο του Διαδικτύου τα άτομα που δεν είναι απλά χρήστες, αλλά και συντελεστές ιστοσελίδων, είτε εισάγοντας βίντεο και φωτογραφίες σε σελίδες όπως το YouTube, είτε διατηρώντας ένα από τα εκατομμύρια blogs.

«Επειδή αναλάβατε τα ηνία των διεθνών Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, επειδή ιδρύσατε και οριοθετήσατε τη νέα ψηφιακή δημοκρατία, επειδή εργάζεστε χωρίς αντάλλαγμα και επειδή νικήσατε τους επαγγελματίες στο δικό τους παιχνίδι, το Πρόσωπο της Χρονιάς για το 2006 είστε εσείς» γράφει ο Λεβ Γκρόσμαν, ο συντάκτης για την τεχνολογία και το βιβλίο του Time.

Το τεύχος κυκλοφορεί μάλιστα με έναν καθρέφτη στο εξώφυλο του τεύχους, «διότι αντανακλά την ιδέα ότι εσείς, και όχι εμείς, μεταμορφώνετε την εποχή της πληροφόρησης» όπως εξηγεί ο εκδότης, Ρίτσαρντ Στένγκελ.

Αντίπαλοί των χρηστών του Διαδικτύου για την ανάδειξη του Προσώπου της Χρονιάς ήταν οι πρόεδροι του Ιράν Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, της Κίνας Χου Ζιντάο, ο Βορειοκορεάτης ηγέτης Κιμ Γιονγκ-ιλ και ο Τζέιμς Μπέικερ, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ που τέθηκε επικεφαλής της διακομματικής επιτροπής που μελέτησε την κατάσταση στο Ιράκ.

Το Time αναδεικνύει το Πρόσωπο της Χρονιάς από το 1927 και η παράδοση έχει εξελιχθεί σε μία πηγή φημών κάθε χρόνο, αλλά και έντονων συζητήσεων και αμφισβητήσεων, αφού πολλές επιλογές ήταν αντιδημοφιλείς, όπως ο Αδόλφος Χίτλερ το 1938 και ο Αγιατολάχ Χομεϊνί το 1979.

«Στόχος είναι να επιλεγεί το άτομο ή τα άτομα που επηρέασαν τις ειδήσεις, αλλά και τις ζωές μας, είτε για το καλό είτε άσχημα και ενσωματώνουν αυτό που ήταν σημαντικό για τη χρονιά που φεύγει, είτε για το καλύτερο, είτε για το χειρότερο» όπως εξηγεί ο Λεβ Γκρόσμαν. Πρόσθεσε μάλιστα ότι οι δημιουργοί και οι επισκέπτες δικτυακών τόπων στο Διαδίκτυο που ενεργοποιούνται από τον χρήστη, ανέδειξαν μία κοινότητα που συνεργάζεται σε τέτοια κλίμακα που ουδέποτε στο παρελθόν είχε παρατηρηθεί.

«Βλέπουμε πως οι πολλοί αντλούν δύναμη από λίγους και βοηθάει ο ένας τον άλλον χωρίς ιδιοτέλεια και πως αυτό δεν θα αλλάξει απλά τον κόσμο, αλλά και τον τρόπο με τον οποίον αλλάζει ο κόσμος» επισήμανε ο Γκρόσμαν.

«Κάποτε οι δημοσιογράφοι είχαν το αποκλειστικό προνόμιο να πηγαίνουν τους πολίτες σε μέρη, όπου δεν είχαν ξαναπάει. Όμως τώρα, μία μητέρα στη Βαγδάτη με ένα βιντεόφωνο μπορεί να σας επιτρέψει να παρακολουθήσετε μία έκρηξη αυτοσχέδιας βόμβας σε δρόμο» πρόσθεσε.

Το 2005 Πρόσωπο της Χρονιάς ήταν ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο, ο Μπιλ Γκέιτς, η σύζυγός του Μελίντα και ο Ιρλανδός τραγουδιστής Μπόνο για την ανθρωπιστική προσφορά τους. Το 2004 επελέγη ο Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους και το 2003 «ο Αμερικανός στρατιώτης», καθώς ήταν η χρονιά της εισβολής στο Ιράκ.

(news.in.gr, 18/12/2006)

17 December 2006

Απαράδεκτη συμπεριφορά αστυνομικών οργάνων...

στην Παλαιά Φώκαια Αττικής

Μεταφέρω μήνυμα του Α.Φ., μέλους της Διοίκησης της ΓΣΕΕ και εκδότη τοπικής εφημερίδας

Λόγω της αντίθεσής του και των διαμαρτυριών του για την απαράδεκτη συμπεριφορά Αστυνομικών, σε βάρος μετανάστη (Αφρικανός, πουλούσε CD) στην παραλία της Παλαιάς Φώκαιας, προσήχθη στο Α.Τ. Αναβύσσου ο κ. Ά.Φ., μέλος της Διοίκησης της ΓΣΕΕ, δημοσιογράφος και εκδότης της τοπικής εφημερίδας "Αττικός Παρατηρητής". Ο κ. Φ. κρατήθηκε χωρίς λόγο στο Α.Τ. και στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος, μετά από παρέμβαση του προέδρου της ΓΣΕΕ κ. Γιάννη Παναγόπουλου και της νομικής υπηρεσίας της Συνομοσπονδίας.

Στη μια φωτογραφία φαίνεται ο μετανάστης, με χειροπέδες στα χέρια και το κεφάλι του χωμένο στην άμμο της παραλίας της Παλαιάς Φώκαιας και στην άλλη τη στιγμή που μεταφέρεται σε περιπολικό, με παρέμβαση κατοίκου της περιοχής, ενώ εκατοντάδες πολίτες διαμαρτύρονταν εντονότατα για την απαράδεκτη αναξιοπρεπή συμπεριφορά των αστυνομικών οργάνων σε βάρος του μετανάστη.


(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

Μόνο 100 εκατομμ. είμαστε...

Επανέρχομαι σε μια είδηση που παρουσίασαν κι άλλοι φίλοι για να θέσω κάποια ερωτήματα που μου δημιουργήθηκαν και τα εξέφρασα ήδη αλλού:

blogs... δυσοίωνο το μέλλον τους: στα 100 εκατομμύρια αναμένεται να μειωθούν τα blogs (διαδικτυακά ημερολόγια) σύμφωνα με την εταιρεία Gartner...

Οι αναλυτές της εταιρείας αναφέρουν ότι περίπου 200 εκατομμύρια χρήστες του Internet έχουν ήδη σταματήσει να γράφουν στο προσωπικό τους blog, και αυτό διότι οι περισσότεροι βαριούνται να το ανανεώνουν. Πρόκειται για μια εφήμερη ενασχόληση, η οποία πολλούς γοητεύει αλλά και κουράζει ταυτόχρονα. Παράλληλα, όπως τονίζει ο αναλυτής Ντάριλ Πλάμερ, "ο καθένας πιστεύει ότι έχει να πει κάτι, μέχρι τη στιγμή που του δίνεται η δυνατότητα να το κάνει".
«Το Βήμα, 15/12/2006»
Το ερώτημά μου είναι: Δεν συζητάνε με φίλους και φίλες οι bloggers ώστε να προκύψει κάποιος προβληματισμός, άξιος να υποβληθεί με ένα κειμενάκι τους? Δεν διαβάζουν βιβλία, τα οποία θα ενδιέφεραν πιθανόν και άλλους, ώστε να μπορέσουν έτσι να ενημερωθούν εισαγωγικά εδώ? Δεν αντιμετωπίζουν κάποια ιδιόμορφα προβλήματα στο χώρο εργασίας τους, ώστε να ήταν χρήσιμο να ενημερωθούν γι' αυτά κάποιοι αναγνώστες? Δεν βλέπουν δεν ακούν στην καθημερινή ζωή τους παράξενα, περίεργα, αξιοθαύμαστα ή αξιομνημόνευτα πράγματα, τα οποία θα είχαν ενδιαφέρον να κοινοποιηθούν και σε άλλους συμπολίτες? Αν δεν συμβαίνουν όλα αυτά, ίσως πράγματι θα ήταν καλύτερα να μην γράψουν τίποτα πια οι αποσυρόμενοι bloggers - μέχρι να ξεχυθούν οι Κινέζοι, οι Ινδο-Πακιστανοί και Ινδονήσιοι bloggers στο χώρο του Internet και να γίνουμε εμείς, τα 100 εκατομμύρια από τον υπόλοιπο κόσμο, μια μειοψηφία.
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

16 December 2006

Καθιστή γυναίκα

...
της Νεκταρίας Ρουμελιώτη, φοιτήτριας ΑΣΚΤ,
από την έκθεση στη Στοά Βιβλίου στο Αρσάκειο.

14 December 2006

Μωρό...

Μια ξένη φωτογραφία, δεν ξέρω ποιος την τράβηξε - αν είναι νεογέννητο, μάλλον ο μπαμπάς του. Ο συσχετισμός με το χέρι μού φαίνεται πολύ πετυχημένος... (click)

13 December 2006

Greek News - "'I'm Scared of How I Might Die"

Community: "I'm Scared of How I Might Die"
Posted on Monday, December 12 @ 09:25:44 EST by greek_news


Terminally ill Greek American Nora Nicolaidis has decided to die with dignity
Portland, ORE.- By Rachael Buchanan


Nora Nicolaidis is settling up.

"The thought of lying down in a bed helpless, losing my dignity, is my worst fear", she says.

She has put her house on the market, the childcare she performed for her daughter for the last four years has now passed to a minder, and all her bills are paid. But it is not her home town of Portland Oregon she is settling accounts with, it's life. Nora has advanced breast cancer - she was first diagnosed 13 years ago.

She has run through the gamut of treatments but when it spread to her bones and then recently her liver she knew she was in the endgame with the disease. External symptoms Nora is 62; a still beautiful Greek woman with a lyrical turn of phrase, she has a delicate bird-like frame but the cancer is forcing itself outwards now.

She is jaundiced from her liver disease which has turned her skin and eyes yellow and her belly is swollen from the tumours. Nora is enjoying her time with her grandchildren "I have always been thin," she reflects, "but now I look like I am pregnant, I feel I am pregnant with my death"

In fact, her body is over run with the disease and she knows that she doesn't have much time left. The cancer will steadily cause her liver to fail and as it does, she will struggle to eat, the pain she feels daily will increase, more and more of her bodily functions will shut down and in the end even her mind could start to fail.

Nora says that in life she has always been very active, an outdoors person enjoying hiking, camping, skiing. "The thought of lying down in a bed helpless, losing my dignity, is my worst fear, I didn't know how to handle it." Alternative option: So, she argues, she is grateful she lives in Oregon and has another option. This is the option for my family not to see me suffer

The state is the only location in the US which permits physician assisted dying. This is the right for terminally ill patients with just six months to live to be prescribed and to self-administer a fatal dose of barbiturates. In this way they can choose not to endure the pain, loss of control and loss of dignity that can sometimes accompany the end of life.

"I am not scared of dying," said Nora, "I am scared of how I am going to die." Sitting in her Portland home with her two grandchildren, 15-month-old Melina and four-year-old Andoni, tearing around the room, Nora exudes an almost joyous serenity and strength that belie the grim inevitability of her situation.

Peace She ascribes the peace she has achieved with her death to her decision to use Oregon's Death with Dignity Act. It is not about committing suicide, she argues, but about allowing her to control the manner in which she dies. "When I realised there was a solution, that I don't have to go through that in the last few weeks and I started the process, a weight was lifted and I felt freer from that day.

"I took extra energy in me and sleep better because the burden of how the last weeks of my life would be, is gone." She says all her family and friends are supporting her in this choice and it allows her to die peacefully with those she loves around her. "This is the option for my family not to see me suffer. This is something that is my wish. I want to have a celebration for life and I will do it when I am ready."

Nora's cancer is at such an advanced stage that she probably only has months, maybe just weeks to live. Drugs ready Her prescription for 200ml of liquid barbiturate now sits at the pharmacist, waiting for collection. So how does she square her passion for life with her prescription for death? "It goes very much together," she argues.

"As you go close to death, life gets more precious regardless of how you are.
"The thinner the string of life gets for you the more you hang on to it."
"I choose to go happy and having this option took off the fear and the burden I had of the end coming, because that was pulling me down a lot."
"Now I am free - free to enjoy when my grandchildren come and both run on me, free to hug them.
"To see their smiles is beautiful, it's more beautiful than it was a year ago before I made this decision, its more precious now."
"I am for life - for good life. And good death."

*** BBC News medical producer in Oregon
Assisted Suicide in Oregon
Patients must be in final six months of terminal
illness

Patients must make two oral requests and one written request to die, each separated by a two-week period Patients must be mentally competent to make decision
Two doctors must confirm diagnosis
Lethal prescription of drugs prescribed by doctor and administered by patients themselves

Nora Nicolaidis was born 62 years ago in Egypt, from Greek parents and attended Greek School. In 1957, along with other ethnic Greeks her family was forced to immigrate in Athens Greece, where
while attending Sivitanidios School, she ‘s got married. In 1967 she immigrated with her husband to the United States, where she received her degree as an architect. She has two children and two grand children.


Copyright © 2003 - 2006 by Greek News

10 December 2006

Φωτογραφία της χρονιάς;

Ίσως και ναι για να μη δείξουν πτώματα και αίματα από το Ιράκ.