ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ... ΚΙ ΟΣΑ ΦΕΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ!

Γεροντικές αταξίες!

της Ισμήνης

Κυρία με τα όλα της που λένε, κομψή αεράτη. Μπορεί να είχε άσπρα μαλλιά, αλλά αυτό  δεν ήταν πια καταστροφικό, απεναντίας, της έδινε έναν κάποιο αέρα αρχοντιάς διότι διανθιζόταν από σκερτσόζικες κόκκινες και μοβ ανταύγειες!

Όμως το μάτι της γυάλιζε, τι γυάλιζε θα μου πείτε, χάντρα ήτανε; Όχι καλέ γυάλιζε σε κάθε  αρσενικό που  της τράβαγε το ενδιαφέρον και να  εξηγούμεθα ανεξαρτήτως ηλικίας! Δεν ήτανε στην 1η νεότητα, ούτε στην 2η, ούτε στην 3^η, κάπου μεταξύ 3ης και 4ης νεότητας!

Το έλεγε η περδικούλα της  και όχι μόνο, η φωτιά της  δεν περιοριζότανε μόνο σε καυτές ματιές, αλλά την μετατόπιζε και στις ερωτογενείς της ζώνες, μπορώ να πω μετά μανίας μάλιστα!

Ας πούμε σταμπάριζε κάποιο αρσενικό που κατά τη γνώμη της μπορούσε να πληροί τις προδιαγραφές ενός μελλοντικού και δραστήριου  παρτενέρ της στις ερωτικές της φαντασιώσεις και όχι μόνο  βέβαια! Άφηνε ένα εύλογο χρονικό διάστημα  να δηλώνει την παρουσία της, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Μετά τον πλεύριζε με αφορμή κάποιας πληροφορίας και προσπαθούσε να ανιχνεύσει  κατά πόσο  ήταν διατεθειμένος ο κύριός να υπηρετήσει τις ορέξεις τις!

Τώρα θα μου πείτε, σιγά που οι άντρες ερεθίζονται από  μεγαλύτερες γυναίκες; Μην βάζετε στοίχημα γιατί η κυρία μας, ο μέσο όρος ηλικίας των εραστών της ήταν από την δική της ηλικία – 20 χρόνια.

Τι να κάνουμε γούστα  είναι  αυτά! 

Αν δεν ήταν διαθέσιμος ο κύριος πάμε γι’ άλλον!!

Κάποια φορά  την πολιορκούσε ένας  μάλλον απροσδιορίστου ηλικίας ή κατά την κρίση της κοντά στην δική της. Τι να γίνει στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι σκέφθηκε!

Αφέθηκε λοιπόν στο φλερτ  του και στα διακριτικά χουφτώματα εντός θαλάσσης, καλοκαίρι γαρ, άσε δε που η θάλασσα τα ανυψώνει όλο και δεν καταλαβαίνεις  την ρευστότητα της σάρκας, μπερδεύεται με του νερού!

Και με αυτά και τα άλλα αποφάσισε να τον καλέσει στο σπίτι της για  τα περαιτέρω και ό,τι άλλο θέλει προκύψει.

Στολίζεται, παρφουμαρίζεται, χαμηλώνει τα φώτα  εν αναμονή του όψιμου εραστή, είπαμε στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι.

Καταφθάνει  ο Ρωμαίος μας φουριόζος και φουντωμένος, ποιος ξέρει τι φανταζότανε και τι περίμενε.

 Εκεί λοιπόν στο κορύφωμα  των περιπτύξεων, των χαϊδεμάτων, των ασπασμών, των στεναγμών, όπου ο  καθένας προσπαθούσε να δώσει τον καλύτερο εαυτό του σε διάρκεια και σε πείρα, συνέβη το   τραγικό ατύχημα... έπεσε η μασέλα του Ρωμαίου μας, ανάμεσα στα πόδια της Ιουλιέτας του!!! Δεν χρειάζεται να σας περιγράψω τι επακολούθησε και που κατέληξε η ατυχής ερωτική συνεύρεση!!!

Την επομένη  ο Ρωμαίος μας εξαφανίστηκε από το θέρετρο, η δε  Ιουλιέτα μας συνέχισε την αναζήτηση για ανεύρεση συντρόφου, αφού πρώτα επιμελώς παρατηρούσε την οδοντοστοιχία  κάθε αρσενικού και αν στην ομιλία του πρόφερε το «σ» συριχτό!!!

Τα τριζόνια, Εσείς κι εγώ... και μία τσούχτρα

της Ισμήνης, 19/11/2017

Ερώτηση: Έχεις πάει στα Τριζόνια; με ρωτήσανε σε μια παρέα που βρέθηκα.

Απάντηση: Όχι, δεν έχω πάει, τα μόνα τριζόνια που ξέρω είναι αυτά που πετάνε τα βράδυα στον κήπο μου και βγάζουνε έναν εξαίσιο ήχο!

Απαξιωτικό βλέμμα ακολουθεί την απάντησή μου και ταυτόχρονα καπάκι έρχεται το ρήμα εις διπλούν: χάνεις, χάνεις!!!!

Ωραία χάνω αλλά καιρός να βρω πια τι και που είναι αυτά τα Τριζόνια, πλην του υπέροχου τραγουδιστή μου «μον τρεζορ», έτσι βάφτισα τον γρύλο μου, που μου κάνει συντροφιά τα βράδια! Και ω! του θαύματος, ετοιμάσθηκε ημερήσια εκδρομή από τον Σύλλογο μια ωραία καλοκαιρινή ημέρα στα Τριζόνια!

Γεμάτη χαρά, ανοίγω την ιντερνετική πλέον εγκυκλοπαίδεια και πληροφορούμαι ότι: Τα Τριζόνια είναι το μοναδικό κατοικημένο νησί του Κορινθιακού, βρίσκονται μια… δρασκελιά από τη στεριά, σε απόσταση μόλις 500 μέτρων από τις ακτές της Φωκίδας. Τα καΐκια από τον απέναντι οικισμό Γλυφάδα μεταφέρουν το ένα πίσω από το άλλο, σε μερικά λεπτά, όσους αποζητούν να απολαύσουν λίγες στιγμές ηρεμίας και να κάνουν και τη βουτιά τους στις πεντακάθαρες ακτές του μικρού αυτού νησιού με τις γωνιές που μοιάζουν να βγαίνουν από άλλη εποχή. Μόλις 2,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα, με μέγιστο μήκος τα 3 χλμ., διεκδικεί επάξια τον τίτλο ενός από τα μικρότερα νησιά της χώρας.

Τα χρωματιστά του σπίτια, οι ελιές και ατελείωτες πικροδάφνες συνθέτουν τον χρωματικό πίνακα. Τα αυτοκίνητα απαγορεύονται διά νόμου στο αγαπημένο νησί των ντόπιων και από τις δύο πλευρές – και από τη Φωκίδα και από την Αχαΐα.

Για την προέλευση του ονόματος του νησιού υπάρχουν τρεις εκδοχές. Η μία θέλει να το οφείλει στο συμπαθές ομώνυμο έντομο, μια άλλη από παραφθορά της λέξης «τριονήσια», καθώς με αυτό το όνομα περιέγραφαν οι ντόπιοι το σύμπλεγμα των Τριζονίων που περιλαμβάνει τα τρία μεγαλύτερα νησιά, και μια τρίτη σχετίζεται με την ύπαρξη τριών θαλάσσιων ζωνών, απ’ όπου μπορεί κανείς να επισκεφτεί το νησί, δηλαδή από Ιόνιο (δυτικά), από Πειραιά (ανατολικά) και από Πελοπόννησο (νότια).

Ένας μικρός οικισμός 50 σπιτιών (οι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους 160), ένα μικρό λιμάνι, μια εκκλησία, μια μαρίνα, μερικές ταβέρνες που απλώνουν τα τραπέζια τους μέχρι εκεί που χτυπάει το κύμα και τέσσερις παραλίες. Και αυτές στα… μέτρα του νησιού.

Και πραγματικά φθάνοντας εκεί με το καΐκι «Άγιος Νικόλαος»  επιβεβαιώνεται η περιγραφή που διάβασα!!! Όλα στα μέτρα της συμπαθητικής οικειότητας και της ανθρώπινης υπόστασης που έχει χαθεί στις ημέρες μας στα άλλα μεγάλα κοσμοπολίτικα νησιά!! 

Τα γαλανά νερά του κόλπου μας καλούν να κάνουμε ένα δροσερό μπανάκι! Οι καλύτερα οργανωμένες  με μαγιώ, πετσέτες,  σωσίβια, μπρατσάκια, βατραχοπέδιλα, μάσκες, αναπνευστήρες βουτάμε στα κατακάθαρα γαλανά νερά!!

Με απλωτές σε ρυθμό κολύμβησης ολυμπιακών αγώνων κάνουμε συναγωνισμό σαν μικρά παιδιά και τότε ξαφνικά στη μέση του πουθενά ένας οξύς πόνος πάνω στο δεξί μου πόδι, τη γάμπα μου! Αναδύεται μια μικρή τσούχτρα, μα τόσο μικρή με μια εμφανή ικανοποίηση στο διάφανο κάλυμμά της, που μου την έφερε γιατί μπήκα στα μέρη της! Μπορεί να ήτανε και «τσούχτρος» που μαγεύτηκε από τα καλλίγραμμα πόδια μου και τα πέρασε για πλοκάμια του αντίστοιχου θηλυκού, ή να τα πέρασε για διαιρεμένη ουρά γοργόνας από το παραμύθι του Άντερσεν ή τη γοργόνα του Μεγαλέξανδρου, κανείς δεν ξέρει τι είχε στο μυαλό του το ασπόνδυλο, εγώ μόνο ξέρω ότι μου προξένησε μια πολύ ωραία κοκκινίλα με τσούξιμο που χρειάσθηκε να περάσουν 3 εβδομάδες για να φύγει το σημάδι που μου άφησε!

Τέλος πάντων, διασκεδάσαμε το συμβάν και αποζημιωθήκαμε με τα ωραία φαγητά που γευτήκαμε και την άψογη περιποίηση στην ταβέρνα που κάτσαμε. Η επόμενη στάση ήτανε για καφέ στην υπέροχη Ναύπακτο!  Η Ναύπακτος είναι πόλη με μεγάλη ιστορία. Λέγεται ότι πήρε το όνομά της από τις λέξεις ναυς και πήγνυμι, που σημαίνει «κατασκευάζω πλοίο». Η πόλη ονομαζόταν από τους Έλληνες Έπακτος ή Έπαχτος ή Λεπάντο.

Το 1571 έγινε η Ναυμαχία της Ναυπάκτου. Πρόκειται για τη ναυμαχία, που έλαβε χώρα στο στόμιο του Πατραϊκού κόλπου, αποτέλεσε δε την πιο εντυπωσιακή φάση του πολέμου για την κατάκτηση της. Η ναυμαχία αυτή υπήρξε ιστορικό γεγονός, γιατί σ’ αυτήν αναχαιτίσθηκε η απειλητική για την Ευρώπη τουρκική ναυτική δύναμη. Εντυπωσιακά αξιοθέατα της πόλης είναι, το καλοδιατηρημένο Κάστρο που δεσπόζει στο λόφο με το πευκοδάσος πίσω από την πόλη, το Ενετικό λιμάνι, τα παραδοσιακά σπίτια στο κέντρο της πόλης και τα πλακόστρωτα καλντερίμια της!

Αποχαιρετήσαμε την πλευρά της Αιτωλοακαρνανίας περνώντας την εντυπωσιακή γέφυρα Ρίου–Αντιρρίου «Χαρίλαος Τρικούπης» και αργά το απόγευμα φθάσαμε στην Αθήνα μετά από μια γεμάτη ημέρα με εντυπώσεις και ένα σωρό δραστηριότητες!

'Οσα παίρνει ... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Η Αθήνα τον Αύγουστο

της Ισμήνης

Έρημη πόλη   ξαφνικά  η Αθήνα!  Από τις 5/8 άρχισαν σιγά–σιγά να κλείνουν ένα–ένα τα μαγαζιά της γειτονιάς μου, όσα βέβαια είναι ακόμη νοικιασμένα. Έκλεισαν τα περίπτερα, «ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΛΟΓΩ ΔΙΑΚΟΠΩΝ, θα ξανανοίξουμε την τάδε ημερομηνία», οι φούρνοι, τα μανάβικα, το ψαράδικο άντεξε μέχρι τις 6/8 του Σωτήρος  για να φάνε ψαράκι οι ευσεβείς νηστεύοντες όλο τον 15Αυγουστο, τα  βιβλιοπωλεία, τα φαρμακεία αλλά κι αυτά λίγες ημέρες λόγω μεγάλου ανταγωνισμού.

Μόνο τα Σουπερμάρκετ  παραμένουν σταθερά ανοικτά, οι καφετέριες  βέβαια  να μη χάσει ο έλληνας τη φραπεδιά του, ενώ τα μικρά ταχυφαγεία μετράνε άδεια σκαμπό στα ζεματισμένα μίζερα πεζοδρόμια.

Προ-Πο, λαχεία, σταθερά ανοιχτά  δελεάζουν τους τακτικούς θαμώνες με τα ΤΖΑΚ-ΠΟΤ και προσπαθούν να σου πασάρουν το ξυστό, για να κερδίσεις ξύνοντας αόρατα ποσά, λες και δεν έχεις τίποτε άλλο καλύτερο να ξύσεις!

Τα μαγαζιά με τα είδη ένδυσης και υπόδησης βαράνε μύγες, ακόμα και οι ζητιάνοι εξαφανίστηκαν, έχουν τραβήξει σε πιο πολύβουα μέρη μπας και  δούνε κανένα φράγκο  στην απλωμένη παλάμη τους ή στο κουτάκι τους.

Στις πλατείες,  αργά το απόγευμα, τα  λιγοστά παιδιά παίζουν φωνάζοντας και χαλάνε την ησυχία των περιστεριών που βαριούνται ακόμα και να πετάξουν. Κάθονται αποκαμωμένα στη μέση του δρόμου περιμένοντας το βιαστικό όχημα να τα πατήσει. Τα αδέσποτα σκυλιά έχουν λουφάξει σε σκιερές γωνιές και ούτε ένα γαβ δεν ακούγεται, μόνο οι γάτες σεργιανίζουν ανέμελες κυνηγώντας κατσαρίδες και ποντίκια που, λόγω ζέστης και σκουπιδιών, βολτάρουν ανενόχλητα.

Και το κέντρο, το έρημο το κέντρο του πάλαι ποτέ κλεινού άστεως  άδειασε. Περπατάς άνετα στα πεζοδρόμια και απολαμβάνεις την ασχήμια της πόλης μας, τα κακόγουστα γκράφιτι στους τοίχους που πριν δεν τα πρόσεχες γιατί η πολυκοσμία δεν σε άφηνε να τα δεις.

Τα βρώμικα  και σπασμένα πεζοδρόμια που τα προσπερνούσες βιαστικά και τα κάλυπταν άλλες παράλληλες πατημασιές!

Διασχίζεις κάθετα και οριζοντίως τους άδειους δρόμους και απολαμβάνεις την παρανομία σου,  αψηφώντας το κόκκινο φανάρι!

Όαση δροσιάς και  απόλαυσης τα θερινά σινεμά!  Αν πας δε  σε βραδινή παράσταση, κάθεσαι ελληνοπρεπέστατα  σε 3 καρέκλες!

Οι Δημόσιες  υπηρεσίες και ο Τράπεζες είναι  ότι καλύτερο  για να κάνεις τις δουλειές σου άνετα!

Βγήκε  και το  αυγουστιάτικο φεγγάρι,  μεγαλόπρεπο και πελώριο, κλείσανε ονειροπόλα μάτια και ακούστηκαν αναστεναγμοί στον  ουράνιο  φωτεινό του περίπατο. Ευτυχώς που βγαίνει βράδυ το φεγγάρι και δεν δακρύζει  αγναντεύοντας τη γη  γιατί θα τραγούδαγε και αυτό «χάρτινο το φεγγαράκι  ψεύτικη ακρογιαλιά, αν με πίστευες λιγάκι, θάσαν όλα αληθινά».

Κι εγώ  κάθε 2 ημέρες με ένα μάτσο κλειδιά στο χέρι  έχω γίνει  η κηπουρός της γειτονιάς, ποτίζοντας τα διψασμένα λουλουδάκια στα μπαλκόνια  που προσπαθούν  να επιβιώσουν  στην κάψα του καλοκαιριού!!!

Ποιος  είπε από Αύγουστο χειμώνα; Λιώσαμε!

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Τα έξυπνα τηλέφωνα

της Ισμήνης

Λοιπόν ή τα τηλέφωνα είναι πράγματι πολύ έξυπνα ή εγώ είμαι μειωμένης αντίληψης!!! Όχι, χαζή βέβαια δεν είμαι, προς Θεού, αλλά κάπου  μπάζει φαίνεται το άτιμο το μυαλό. Άλλωστε τόσα χρόνια πια, χειμώνες και καλοκαίρια, είναι εν λειτουργία .

Αποφάσισαν που λέτε τα βλαστάρια μου  να με εφοδιάσουν με ένα κινητό  καινούργιας τεχνολογίας, από αυτά που τα αγγίζεις και σου προκαλούν  οργασμό! Για να πω την αλήθεια μου τα λοξοκοίταγα κι εγώ, μου τρέχανε τα σάλια με όλα αυτά τα ωραία που κάνανε. Είχα και μια μπαχαντέλα που σερνότανε σαν  γκαζοζέν και όλο γκρίνιαζα και όλο περίμενα την επιδότηση  για να πάρω κάτι τις μοντέρνο.

Με πρόλαβε ο γιόκας μου και μου έφερε το  πολυπόθητο κινητό αφής. Με  αγωνία και έξαψη το φορτίζω και  αρχίζω την αναγνωριστική περιπλάνηση στον υπέροχο κόσμο της  τελευταίας τεχνολογίας.

Πατάω, όχι αγγίζω  με ευλάβεια την οθόνη  για να γράψω ένα όνομα και τηλέφωνο και μου βγαίνουν κάτι άλλα εικονίδια. Σέρνω το δάχτυλο  να μιλήσω σε κλήση και κόντεψα να το φτάσω μέχρι τα πόδια μου για να ανοίξει το άτιμο και να ενεργοποιηθεί!

Βγάζω το όνομα που ζητάω και θέλω να συμπληρώσω στοιχεία και μου βγαίνει κλήση  σε άλλο αριθμό. Αρχίζει να χτυπάει το τηλέφωνο  και με ρωτάνε – με πήρες;  Τι να πω η κακομοίρα; Ότι έβαλα αλλού το δάχτυλό μου και βγήκε άλλο αντ’ άλλου; Πάω να γράψω ένα μήνυμα και έγραφε στα κινέζικα, προσπαθώ να βάλω τα ελληνικά και έβαζα ρώσικα. Πατάω για κεφαλαία και με πήγαινε στην αρχή της σελίδας! αϊ σιχτίρ!

Το πήρα πεισματικά και πατριωτικά ότι πρέπει να μάθω να το χρησιμοποιώ το  τηλέφωνο αφής! Αμάν πια,  όλοι με ένα τέτοιο κυκλοφορούνε και εγώ να μην έχω;  Ντροπή!

Να μην σας τα πολυλογώ, 1 εβδομάδα  βασανίστηκα να το μάθω, σπατάλησα ώρες και ώρες να το χειρίζομαι, αλλά μέχρι να μάθω πώς να κάνω το ένα, ξέχναγα το άλλο. Κατανάλωσα  φαιά ουσία που πλέον είναι πολύτιμη για την ηλικία μου και για την ομαλή συνέχιση της ζωής μου και... πήρα την μεγάλη απόφαση. Το ξανάβαλα στο ωραίο του κουτάκι  με όλα τα συμπράγκαλα και το επέστρεψα στον γιόκα μου με πολύ αγάπη.

Πήγα και στο πλησιέστερο κατάστημα κινητών  τηλεφώνων και ζήτησα ένα απλό συμβατό  κινητό, με πλήκτρα και όχι αφής! Μόνο 2 μοντέλα κυκλοφορούν πλέον, με πληροφόρησαν  με συγκαταβατικό  ύφος, διότι όλοι χρησιμοποιούν συσκευές αφής!

Σκασίλα μου  απάντησα. Πήρα το παλαιάς τεχνολογίας τηλεφωνάκι μου σε ένα πολύ ωραίο λαχανί χρώμα και είμαι  πανευτυχής!

Ουφ ησύχασα! Εσείς τι έχετε; 

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Οδοιπορικό στην οδό Σόλωνος

της Ισμήνης

Μου αρέσει να περπατάω στην Αθήνα και να χαζεύω γύρω μου, φυσικά όταν δεν έχω κάποια επείγουσα εργασία!

Τώρα θα μου πείτε και τι επείγουσα εργασία έχεις κυρά μου, συνταξιούχος είσαι, μια χαρά είσαι από υγεία, μήνας μπαίνει- μήνας βγαίνει το παραδάκι σε περιμένει, άρα προς τι το επείγον που μας αναφέρεις!

Εντάξει έχουμε και ημείς τα επείγοντα, άλλωστε τα εν οίκω μη εν φεις μπουκ!!!!

Εχθές λοιπόν ξεκίνησα από το Παγκράτι, τη γειτονιά μου, να πάω στην οδό Στουρνάρη για μια μη επείγουσα εργασία. Ωραία ημέρα ήταν, σηκώθηκα πρωί-πρωί και νάμαι στο δρόμο. Κατηφορίζω προς την Β. Κωνσταντίνου, στρίβω την Ηρώδου Αττικού, χαζεύω τις όμορφες πολυκατοικίες που οι θυρωροί μετά μανίας πλένουν τα πεζοδρόμια. Κοίτα να δεις, σκέφτομαι, που υπάρχει ακόμα αυτό το είδος –ο θυρωρός- στις ακριβές περιοχές βέβαια, ενώ πριν από 40 χρόνια σε κάθε πολυκατοικία που φύτρωναν σαν μανιτάρια στην πολύπαθη Αθήνα, οι ιδιοκτήτες των μίζερων τριαριών κόμπαζαν υπερήφανοι, όταν επέστρεφαν για τις καλοκαιρινές διακοπές στο πατρικό, που πλέον το ονόμαζαν εξοχικό:

- Έχουμε και θυρωρό!

Τέλος πάντων! Εν συνεχεία, εισέρχομαι στην οδό Σόλωνος!!!! Αχ! μανούλα μου, που έλεγε και ο καραγκιόζης, τι το ήθελα; Καλά να πάθω!

Περπατάω στο δεξιό πεζοδρόμιο, μετά φόβου Θεού και Πίστεως, κάνοντας τον σταυρό μου μην και πέσω! Το πεζοδρόμιο μου φάνηκε ακόμα πιο στενό από τότε που το θυμόμουνα την εποχή των φοιτητικών χρόνων. Ακροβατώ μετά προσοχής σε εκείνες τις πλάκες που είναι για τους τυφλούς, με κάτι παράλληλες γραμμές και κάτι εξογκώματα σαν κουμπιά. Καταγράφω λοιπόν:

Σπασμένα πεζοδρόμια, λακκούβες, σπασμένα καπάκια της ΕΥΔΑΠ, χαρτιά πεταμένα, τσιγάρα, μπουκάλια από νερό, άδεια φραπεδοπότηρα, ένα απερίγραπτο χάλι. Ζαρντινιέρες και γλάστρες με κάτι μαραμένα λουλούδια καταλαμβάνουν τα ήδη στενά πεζοδρόμια στα οποία προστίθενται και οι πάγκοι με τα σκαμπό από τα τυροπιτάδικα! Όλη η Αθήνα είναι ένα απέραντο ταχυφαγείο με κάθε είδους φαγώσιμα που με βουλιμία οι περπατώντες τα χώνουν με ευδαιμονία στο στόμα πασπαλισμένα με μπόλικο καυσαέριο!

Δεξιά και αριστερά όλη η θλιβερή πλέον οδός Σόλωνος κοσμείται από κλειστά μαγαζιά με τεράστια ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ, που έχουν ξεθωριάσει από τον χρόνο!!!

Κάποια βιβλιοπωλεία αντέχουν ακόμα. Το κτίριο του ΧΗΜΕΙΟΥ στέκει ερειπωμένο και ξεχασμένο πίσω από τις σκουριασμένες λαμαρίνες, προσπαθώντας με αξιοπρέπεια να αποφύγει τα αδιάκριτα γεμάτα λύπη βλέμματα και να μην καταρρεύσει!

Πιάστηκε η καρδιά μου από την κατάντια ενός πρώην ζωντανού δρόμου που ήταν κομμάτι της πάλαι ποτέ όμορφης Αθήνας.

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Ξυλοκέρατα

της Ισμήνης

Διάβασα στο μπλογκ ενός φίλου που ζει μόνιμα στην Αμερική σε μια μεγάλη πόλη – εκεί είναι  βέβαια όλα μεγάλα. Μια μέρα Σάββατο πήρε  τα παιδόπουλα 2^η γενιά, μαζί με τη συμβία του και πήγανε βόλτα στην κορεάτικη αγορά για ψώνια και για χάζεμα, εκεί που βρίσκεις της Παναγιάς τα μάτια!

Μεταξύ μπαχαρικών, ξεραμένων  ψαριών και εντόμων προς βρώσιν, έπεσε το  μάτι του σε ένα καλάθι  με κάτι μαυριδερά πράγματα. Δεν πίστευε ότι θα τα ξανάβλεπε εκεί, τα  χαρούπια κοινώς ξυλοκέρατα της κατοχής! Θύμισες του ήρθαν από την κατοχή και  το πολύτιμο για τότε  έδεσμα που πολλές φορές τους έσωσε από την πείνα!

Τότε μου ήρθαν  κι εμένα  αναμνήσεις, και έκανα φλας–μπακ   κάμποσα χρόνια πίσω.

10ετία του ‘60 και για πρώτη φορά βρίσκομαι για διακοπές σε ένα παραλιακό χωριό της Μεσσηνίας, χωρίς φως–νερό–τηλέφωνο!!!! Μαγεία... τρελάθηκα από τη χαρά μου και την ελεύθερη ζωή που μπορούσα να ζήσω, μακριά από την ασφυκτική ζωή της πόλης που, σε σύγκριση βέβαια τα σημερινά, ήταν παράδεισος!

Αμολυσόνα και δόξα τω Θεώ! Κάναμε μπάνιο σε μια πεντακάθαρη θάλασσα  μαζί με τα μουλάρια που  βάζανε οι ντόπιοι για να τα πλύνουνε. Ποιος νοιαζότανε τότε!

Μια ωραία ημέρα  βλέπω σε ένα χωράφι να έχουν απλωμένα σε καλαμωτή κάτι μαύρα στενόμακρα  πράγματα, σαν φασόλια. Ρωτάω τι είναι και μου είπαν ξυλοκέρατα, χαρούπια!!! Το δένδρο λέγεται χαρουπιά (επιστημονικά: Κερατέα η έλλοβος, λατ. Ceratonia siliqua).

Τρώγονται; ξαναρωτάω!

–Όχι βέβαια, πήρα  την απάντηση, ενώ γελούσαν,  αυτά είναι για τα γουρούνια!

Με έτρωγε η περιέργεια, να δοκιμάσω αυτά τα ξυλοκέρατα που ήτανε μόνο  για τα  γουρούνια και  η λέξη μου ακουγόταν πολύ περίεργη.

Πήγαινα λοιπόν στα κρυφά έκλεβα, ξυλοκέρατα τα έτρωγα και ήτανε γλύκισμα!  Μια ημέρα όμως με είδανε που τα έπαιρνα κρυφά-κρυφά, με χίλιες προφυλάξεις λες και έκλεβα εκκλησία.

Αργότερα άκουσα ότι στο καφενείο του χωριού γελούσαν με την κόρη του γιατρού από την Αθήνα, που δοκίμαζε ξυλοκέρατα! Και κάθε φορά που περνούσα από τον καφενέ, με πειράζανε και με φωνάζανε να με  φιλέψουν χαρουπάκια!

Μετά από χρόνια έμαθα ότι από την αρχαία ελληνική λέξη  κεράτιον (=χαρούπι)  προέρχεται η λέξη καράτι, γιατί το βάρος του σπόρου των χαρουπιών (είναι σχεδόν πάντα  ισοβαρές) και ορίστηκε ως η πιο μικρή μονάδα μέτρησης για χρυσό και πολύτιμους λίθους.

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Respect!

της Ισμήνης

Άφησα να περάσουν λίγες ημέρες για να σχολιάσω τον διαγωνισμό  πρόκρισης  τραγουδιών της Ελλάδας που θα συμμετέχουν στην  Eurovision! Πολλή διαφήμιση, αλλά μάλλον πενιχρό το αποτέλεσμα.

Βέβαια, δεν είμαι ειδική  να σχολιάσω κατά πόσον τα τραγούδια θα αρέσουν ή δεν θα αρέσουν στο ευρύ ευρωπαϊκό κοινό!  Αλλά νομίζω ότι λίγο μετράει αυτό!  Ξέφτισε κι αυτός ο θεσμός που οι τραγουδιστές κάνανε καριέρα μέσω αυτών των διαγωνισμών.

Εγώ θα σταθώ  και θα σχολιάσω άλλα πράγματα,  πχ.  τις  ενδυματολογικές προτιμήσεις των τραγουδιστριών και των παρουσιαστριών!  Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλες πρέπει να  εμφανίζονται με ρούχα που παραπέμπουν σε νυχτικά και μάλιστα  σαν αυτά που φοράνε σε οίκους  πολυτελείας  περιμένοντας τον πελάτη!!!!

Φορέματα  κοντά  και ξέκωλα, εντάξει βρε παιδιά να τα βγάλουμε όλα στη φόρα, αλλά δεν σας είπε η γιαγιά σας  ότι όσα λιγότερα δείχνετε τόσο πιο ενδιαφέρον είναι, εκτός αν τα δείχνετε  για να εστιάζεται αλλού η προσοχή και όχι στη φωνή;

Για να μην αναφέρω και την τραγουδίστρια  που παρουσιάστηκε  φορώντας  φόρεμα 2 νούμερα μικρότερο και την μπάκα  φάτσα κάρτα!!!

Αμ εκείνα τα παπούτσια; Τόσο μα τόσο ψηλοτάκουνα που η τραγουδίστρια ακροβατούσε και περίμενα ότι από στιγμή σε στιγμή θα σωριαστεί κάτω. Έκανε δεν έκανε   μερικά βηματάκια σαν  σπαστικό!

Παρατήρησα και κάτι άλλο, τα 2 τραγούδια με τους ελληνικούς στοίχους, περιείχαν  το όνομα της Παναγίας μέσα, μάλλον  επικαλούνταν την ευλογία της για να νικήσουν!!!

Μετά από  2-3 ημέρες διάβασα κριτικές για την παρουσίαση της βραδιάς.

 Άλλη πλάκα και αυτή, γράφανε και σχολιάζανε όπως έλεγε το παιδικά τραγουδάκι, όταν θα πας κυρά μου στο παζάρι...

Κάποια   δημοσιογραφίσκος δε,  έκανε  ανάλυση και σύγκριση τις νυν τραγουδίστριες με τις τότε τραγουδίστριες που συμμετείχαν σε παλαιότερους διαγωνισμούς,  χαρακτηρίζοντάς τις  με την βαρύγδουπη λέξη  respect.

Τι λες  καλέ;  Σε ποιο κοινό  απευθύνεσαι  κυρά μου και χρησιμοποιείς ξένες  λέξεις;  Εγώ που έχω τελειώσει το 8τάξιο γυμνάσιο της άνω Αγουλινίτσας  τι  θες να καταλάβω; Ή να ρωτήσω, εσύ ξέρεις τι σημαίνει ή έτσι πετάς τη λέξη;

Που είσαι αθάνατε Γιαννόπουλε  να χαρακτηρίσεις την κάθε τσούγδω που πιάνει μολύβι και χαρτί και αυτοχαρακτηρίζεται δημοσιογράφος!

Όσα παίρνει ... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Απορίες

της Ισμήνης

Βρε παιδιά συγχωρέστε την  άγνοιά μου, ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε. Αλλά έχω μερικές απορίες! Δηλαδή, κάποια πράγματα που δεν μπορώ να τα καταλάβω ή σε τελευταία ανάλυση δεν μπορεί να τα χωρέσει το μυαλό μου. Τώρα  αν αυτό το μυαλό που διαθέτω είναι μικρό ή μεγάλο, αυτό είναι μια άλλη ιστορία και βέβαια δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε!

Πάντως όπως και να είναι καλό είναι και το βασικότερο δουλεύει ακόμα! 

Λοιπόν έχουμε και λέμε,

Απορία 1^η: πόση ψυχολογία μπορεί να αντέξει το μυαλό του μέσου Έλληνα; Λίγο πολύ όλα τα κανάλια το έχουνε ρίξει σε εξειδικευμένα θέματα και οι  κυρίες με το εξτένσιον μαλλί κάνουνε τις παντογνώστριες. Αναλύουν και  ξαναναλύουν με περισπούδαστο ύφος κάποια θέματα, λες και είναι ο Φρόϊντ ή ο Άντλερ!!!!

Απορία 2^η: πόση μαγειρική και ζαχαροπλαστική μπορεί να αντέξει το στομάχι και η τσέπη  του μνημονιακού Νεοέλληνα; Από το πρωί μέχρι το βράδυ όλοι και όλες  βάλθηκαν  να μαγειρεύουν  και να ξαναμαγειρεύουν. Στα βουνά, στα λαγκάδια, στις ακρογιαλιές, στα καΐκια, στους δρόμους και στα στενά, στήνουν κατσαρόλες και τεντζερέδια  με ύφος και τσαχπινιά!

Απορία 3^η: καλά  είναι δυνατόν με τόσα μαγειρέματα, έστω  μια φορά  να μην έχει βγει ένα φαγάκι ή ένα γλυκάκι αηδία;  Να δοκιμάσει κάποιος και να πει «φτου... χάλια   είναι»! Κι εγώ είμαι καλή μαγείρισσα, αλλά αμαρτία μου το λέω  και το παραδέχομαι, έχω κάνει φαγητά... μπλιαχ! Εκείνοι δα ούτε ένα;

Απορία 4^η: γιατί  όταν μια καλή σειρά  στην τηλεόραση, πιθανόν να μην έχει την προσδοκούμενη ακροαματικότητα, ενώ την ξεκινάνε σε νορμάλ ώρες, σιγά–σιγά την μεταθέτουν τις μεταμεσονύκτιες ώρες και μετά τις ώρες ζόμπι και στο τέλος την εξοστρακίζουν εντελώς; Βρε παιδιά, δεν είναι δυνατόν να θέλουνε να βλέπουνε όλοι  σήριαλ αμφιβόλου ποιότητος και  της γείτονας χώρας!

Απορία 5^η: γιατί στα ελληνικά σήριαλ οι διάλογοι ακούγονται λες και οι ομιλούντες έχουν βότσαλα στο στόμα τους, σαν τον ρήτορα Δημοσθένη; Γιατί δεν έχουν ελληνικούς υπότιτλους που τελικά χρειάζονται όχι μόνο για τους βαρήκοους, αλλά και για τους ευήκοους!

Απορία 6^η: γιατί τα φαρμακεία πουλάνε παπούτσια λειτουργώντας ανταγωνιστικά  με τα μαγαζιά υποδημάτων  και  από την άλλη  μεριά δεν δέχονται, τα φαρμακεία, να πουλάνε   συσκευάσματα μη φαρμακευτικά  τα σούπερ μάρκετ;

Απορία 7^η: λες να το αναλογισθούνε τα παπουτσάδικα και να ξεσηκωθούν;

Απορία 8^η :  γιατί  τα σούπερ μάρκετ  πουλάνε λογοτεχνικά βιβλία  μαζί με τις μπριζόλες, τη φέτα, τα μανταρινοπορτόκαλα  και τα χαρτιά υγείας; Με την ίδια λογική τα βιβλιοπωλεία  να πουλάνε αυγά, γάλατα και γιαούρτια!

Όλα αυτά είναι απορίας άξιον!

Σας  ζάλισα;  Καλημέρα σας!!!!

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος.

Ποιος είπε ότι δεν έχουν πλάκα  μερικές εντολές!

της Ισμήνης

Θερμή παράκληση  να σεβαστείτε  τις τελευταίες μου επιθυμίες,  ΟΛΟΙ!

Θέλω να  με θάψετε όσο πιο απλά γίνεται. Το φέρετρό μου να είναι το πιο φθηνό, χωρίς λουλούδια και σατέν σεντόνια. Να με  θάψετε μεταξύ σας, εννοώ  εσείς τα 6  παιδιά μου με  τα παιδιά σας, να μην καλέσετε ΚΑΝΕΝΑΝ άλλον, ούτε αγγελτήρια θανάτου κολλημένα στις κολώνες και στην πολυκατοικία. Την επομένη της ταφής αν θέλετε βάλετε μια ανακοίνωση σε 1 εφημερίδα με τα γνωστά που γράφουν όλοι  π.χ.  την πολυαγαπημένη μας  μαμά, γιαγιά κ.λπ. απλά θα ήθελα  να γράψετε  το όνομά μου και το πατρικό μου, έτσι  μπορεί να έχει ξεμείνει κανένας παλιός και να με θυμάται με το επώνυμο του πατέρα μου!

Αν παρουσιάσω  εγκεφαλικό κλπ κλπ... παρακαλώ πριν αποσυνδέσετε τα μηχανήματα   να καλέσετε τον  Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων και να πάρει προς μεταμόσχευση ό,τι μπορεί! ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΚΡΑΤΑΤΕ ΕΝ ΖΩΗ ΣΑΝ ΦΥΤΟ!!!!

Τώρα το τι μπορεί να πάρει, είναι σχετικό, αν έχω γίνει εσχατόγρια, ούτε για λίπασμα δεν θα με θέλουν. Τέλος πάντων, απλά εσείς κάντετο και βλέπουμε.

Αν αποβιώσω φυσιολογικά πάλι να καλέσετε τον ΕΟΜ, πιθανόν  να μπορεί να πάρει κάτι τις προς μεταμόσχευση!!!! Διότι 6 ώρες από την στιγμή θανάτου παίρνονται οι κερατοειδείς χιτώνες ματιού  και το δέρμα!

Τώρα για τα ψαλτικά 1 παπάς  και πολύ είναι. Δεν θέλω ούτε 40ημερα, ούτε  3μηνα, ούτε 6μηνα, ούτε χρόνο! Πεταμένα  λεφτά. Αν θέλετε δώστε ένα ποσό κάπου που θα πιάσουν τόπο! Παρακαλώ να με θάψετε στο νεκροταφείο Καισαριανής, στον πιο φτηνό τάφο  και μετά από 3 χρόνια τα οστά μου να τα πάτε στο  νεκροταφείο της Μ. Μαντίνειας, είναι πολύ όμορφα, να αερίζονται και να οσφραίνονται αύρα της θάλασσας!

Δεν θα με αγαπάτε περισσότερο αν με θάψετε με τυμπανοκρουσίες, άλλωστε δεν τα πιστεύω αυτά. Ξέρετε ότι το πιστεύω μου είναι το τι κάνει κάποιος στον άνθρωπο εν ζωή, τα μετά θάνατόν είναι για να εξαγοράσουμε τις τύψεις μας και  θέατρο για τον κόσμο!

Στον παράδεισο ούτως ή άλλως δεν θα πάω, άσε που μπορεί να είναι εκεί ο πατέρας σας, ε! νισάφι πια  τόσα χρόνια μαζί, να είμαστε κι εκεί μαζί πολύ πάει. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, γιατί να πάει στον παράδεισο; Με έψησε τόσα χρόνια, αλλά  μπορεί  και να πάει επειδή έκανε πολλές νηστείες και πήγαινε κάθε Κυριακή σαν καλός Φαρισαίος στην εκκλησία! Όσο για την κόλαση, ούτε εκεί θα με θέλουν, έχω κάνει τόσες αμαρτίες που θα με διώξει ο διάβολος, αν και θα είχα καλή παρέα τις παλιές μου αμαρτίες. Γλέντια που θα κάναμε! Άρα δεν θα πάω πουθενά, άρα δεν έχουν νόημα οι ψαλμωδίες και τα θυμιάματα.

Ελπίζω και εύχομαι να σεβαστείτε αυτά που σας γράφω  και επιθυμώ να γίνουν. Αν δεν  ακολουθήσετε τις επιθυμίες μου,  μη  φοβάστε ούτε θα έρθω στον ύπνο σας αλλά και ούτε στο ξύπνιο σας βέβαια!!! Απλά νομίζω ότι αξίζω να σεβαστείτε αυτά που σας γράφω.

Και να ξέρετε μου είναι εντελώς αδιάφορο το τι θα πουν οι γύρω! Τους έχω γραμμένους και  χ......ς. Αλλά κακές λέξεις δεν γράφω!

Και παρακαλώ θερμά  να μην βάλετε μαύρα!!!! Άντε στην κηδεία για να μην γίνετε εσείς  ρεζίλι, εμένα σκασίλα μου μεγάλη  και είσαστε υποχρεωμένοι να λέτε στους άλλους γατί και διότι... και κολοκύθια στο πάτερο. Η στεναχώρια γι’ αυτόν που φεύγει είναι στην καρδιά και όχι στα χρώματα!!!!!

Σας αγαπώ όλους πολύ, αν και αυτό το ξέρετε δεν χρειάζεται να το γράψω!

Η τρελλομαμά σας

ΥΓ:  Και μην διανοηθείτε να ανοίξετε το φέρετρο για τελευταία ματιά... παπαπα σαν cadavre  θα είμαι.

ΥΓ 2: Και μην ξεχάστε να μου βάψετε τα νύχια μου κόκκινα, πάντα είχα περιποιημένα νύχια, μη μας δει κανένας και  με περάσει για χειρονάκτισσα.

Όσα παίρνει ... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Καλά, εμείς πού ζούμε;;

της Ισμήνης

Η κόρη μου  ζει χρόνια στη Αγγλία  και μάλιστα στο Λονδίνο. Δεν έφυγε με την κρίση αλλά όταν πήγε για το μεταπτυχιακό της, της άρεσε και αποφάσισε ότι καλή η Ελλάδα, καλή η οικογένεια, όλα καλά  του τόπου της  απλά εκεί  ήτανε καλύτερα, εκεί ήθελε να ζήσει και να σταδιοδρομήσει.

Καλά μη νομίσετε ότι πέταξα τη σκούφια μου με την απόφασή της, αλλά ... στο τέλος υποκύψαμε στην θέλησή της! Μετά από τόσα χρόνια φρονώ ότι πολύ καλά έκανε, με γνώμονα βέβαια και  τις σημερινές συνθήκες όπως  έχουν  διαμορφωθεί στη χώρα μας.

Παντρεύτηκε, έκανε και ένα παιδάκι, πήρανε κι ένα σπιτάκι  με  δάνειο από την εκει  Τράπεζα!  Αλλά βέβαια δεν είναι όλα  θαυμάσια, πάντως καλύτερα από εδώ!

Στην Αγγλία, όσοι δεν το ξέρετε, υπάρχει ένα περίεργο καθεστώς γενικά με την ιδιοκτησία. Ό,τι αγοράσεις ανήκει για 99 χρόνια στην Βασίλισα, έκτός και αν έχεις εξαγοράσει αυτό το δικάιωμα κλπ. κλπ.  Και για να πω την αλήθεια, είναι τόσο μπερδεμένο που δεν το έχω πολυκαταλάβει, αλλά σε χοντρικές γραμμές αυτό ισχύει. Ανάλογα δε με τα χρόνια που απομένουν, από τη στιγμή που έκανες την αγορά, μέχρι τα 99 για να παριέλθει στην κατοχή του στέμματος, διαμορφώνονται και οι τιμές αγοροπωλησίας  των σπιτιών. 

Μετά από κάμποσα χρόνια, διαπίστωσαν οι Εγγλέζοι, άπειροι γαρ τότε, ότι  τους μένουν μόνο 60 χρόνια  αυτής της περίεργης ιδιοκτησίας, άρα πρέπει  να εξαγοράσουν περισσότερα χρόνια μήπως και κάποια στιγμή μπορέσουν  με το αντίστοιχο τίμημα βέβαια, να πετάξουν τη βασίλισσα από το σπίτι τους!

Απευθύνθηκαν στην Τραπεζα που ήδη έχουν το  στεγαστικό δάνειο για συμπληρωματικό ποσό. Η Τράπεζα, πολύ σωστά άρχισε να ζητά χαρτιά, χαρτάκια, συμβόλαια, εγγυήσεις και ένα σωρό πιστοποιητικά από τις δουλειές  του ζευγούς, για να προχωρήσει στις διαδικασίες. Μετά από 1 μήνα, ζητά από την κόρη μου ληξιαρχική πράξη γάμου, διότι χρησημοποιεί 2 επίθετα, το ελληνικό και το αγγλικό του συζύγου της.

Η κόρη μου τους στέλνει μεταφρασμένη την ληξιαρχική πράξη γάμου, διότι ο γάμος έγινε στην Αθήνα και έχει δηλωθεί στο ελληνικό ληξιαρχείο. Μετά όμως από 1 εβδομάδα της ζητάνε την πρωτότυπη ληξιαρχική πράξη, η οποία είναι στα ελληνικά και απορεί η κόρη μου σε τι θα τους χρησημεύσει.

Όλα αυτά σε τηλεφωνική συνενόηση βέβαια και η κόρη μου πλέον αγανακτισμένη κατηγορεί μέσω της αρμοδιας υπαλλήλου την Τράπεζα  για κωλυσιεργεία, για μη επαγγελματική αντιμετώπιση, χρονοβόρο διαδικασία με ένα σωρό χαρτιά τα οποία θα μπορούσαν να τα έχουν ζητήσει αμέσως και όχι  κάθε εβδομάδα να ζητάνε και ένα χαρτί! 

Η υπάλληλος ζητά συγνώμη κλείνει το τηλέφωνο, την  ξαναπαίρνει  σε μισή ώρα, της ζητά εκ νέου συγνώμη εκ μέρους της Τράπεζας, της εμβάζουνε ψυχική αποζημίωση λόγω κωλυσιεργείας της Τράπεζας 45  λίρες, τη ρωτάει αν θέλει να πάει δικαστικώς  χωρίς να  πληρώσει έξοδα και να απαιτήσει μεγαλύτερο ποσό και τη διαβεβαιώνει ότι εντός 3 ημερών θα έχει τη θετική της απάντηση!

Καλά εμείς σε πιά χώρα ζούμε;

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος.

25€ στο Νοσοκομείο; 25€ το πανέρι!

της Ισμήνης

Ήθελε η παρέα να πάμε να δούμε τη Γλυκερία και τον Τσέρτο!

Εντάξει τι να κάνουμε, να μην κακοκαρδίσουμε  την παρέα και τη φιλενάδα που ήτανε από την Πόλη και ήθελε η καρδιά της να γεμίσει από αμανέδες και πολίτικα τραγούδια!

Μέρες που ήτανε να ξεσκάσουμε λιγάκι, μας μαράζωσαν τα μνημόνια, ο Σαμαράς, ο Τσίπρας  και όλο το υπόλοιπο σκυλολόι. Α! Μη ξεχάσω και τον λεβέντη της Ελλάδος τον Λιάπη  μας, φτου να μη να  βασκαθεί! Το πιο  ωραίο σχόλιο πάντως που ελέχθη για το περί ου ο λόγος πρόσωπον είναι:

Αν έλεγε κάποιος, στον Λιάπη "έλα στη θέση μου", ξέρετε τι θα έκανε; θα σηκωνόταν και θα καθότανε στα πόδια σου!!!!!

Τέσπα... τώρα έχουμε με πιο σοβαρά να ασχοληθούμε, για την πνευματική μας τροφή που αποτελείται από τη Γλυκερία και τον Μπάμπη Τσέρτο. Να πω την αλήθεια,  την Γλυκερία όσο νάναι κάπου την έχω ακούσει, αλλά εκείνον τον Τσέρτο, συγνώμη αγαπητοί  μου αν σας  στεναχωρήσω, αλλά δεν τον ξέρω! Η μουσική μου παιδεία προ Χατζηδάκη και Θεοδωράκη, έχει ακούσματα  για τη Νινή Ζαχά, μακαρίτισσα και αυτή, προχθές το διάβασα, τον Νίκο Γούναρη, το τρίο Μπελ Κάντο και κάπου εκεί γύρω οι συνομήλικοί  τους τραγουδιστές. Τώρα ο Τσέρτος δεν μου έλεγε τίποτα, αλλά είπαμε,  μη κακοκαρδίσουμε την παρέα και τη φιλενάδα!

Πάμε λοιπόν μεσημέρι στο εν λόγω κέντρο πολιτισμού, όπως τα χαρακτήρισε ο αλήστου μνήμης Ευάγγελος Γιαννόπουλος να ακούσουμε μετά ευλαβείας και προσοχής την Γλυκερία, τον Τσέρτο και φυσικά τους υπόλοιπους μαϊντανούς.

Καρφίτσα δεν έπεφτε από τον κόσμο. Το φαγητό άθλιο, καλά τι περίμενες μου λένε οι φίλες, δεν ήρθαμε να φάμε αλλά  να ακούσουμε.

 Εντάξει  λέω από μέσα μου, μη κακοκαρδίσουμε τις φιλές. Σιγά άλλωστε τα 30 €, εμείς  είμαστε Ευρωπαίοι, τσιγκουνιές θα κάνουμε τώρα;  Αφού μασουλήσαμε το ανύπαρκτο  κρέας, βοσκήσαμε στην ανύπαρκτη σαλάτα  και παραστήσαμε τους κινέζους με ολίγον νοσοκομειακό νερόβραστο ρύζι, ήρθε η ώρα να αποζημιωθούμε ακουστικώς και οπτικώς!!!

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, γιατί ακόμη η ψυχή μου κουβαλάει τα τραύματα που υπέστην βλέποντας όλο εκείνο τον κόσμο  να αλαλάζει στα ρεμπέτικα ακούσματα και να  κουνάει ξελιγωμένα χέρια, πόδια, λεκάνη, πισινό και μπροστινό σε έκσταση, σαν την αγία Αθανασία του Αιγάλεω, ακούγοντας τη Γλυκερία  και τον Τσέρτο!

 Θα σχολιάσω όμως τις στοίβες τα λουλούδια που πετάγανε οι μνημονιακοί  νεοέλληνες! 25  € κόστιζε ένα πακέτο από 5 δίσκους με τα   γαρύφαλλα, τα οποία εκσφενδονίζονταν μετά μανίας και αγαλλιάσεως σαν στραγάλια. Τα 25€  μεταφράζονταν σε  σωρούς από λέλουδα! Ζαλίστηκα  και αναλογίστηκα  τον καημένο τον Άδωνη  που τόλμησε να βάλει 25 € εισιτήριο για όποιον θα  νοσηλευότανε στο Νοσοκομείο  και πήγανε να τον φάνε.

Μια μικρή βόλτα στα μπουζουκομάγαζα  αν έκανε και  έπαιρνε 1 € από κάθε δίσκο λουλουδιών που πετάγονται κάθε βράδυ, δεν θα χρειαζόταν να βάλει κανένα  εισιτήριο στα Νοσοκομεία. 

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος.

Χριστούγεννα, πρωτούγεννα πρώτη γιορτή του χρόνου.

της Ισμήνης

 «Χριστούγεννα, πρωτούγεννα πρώτη γιορτή του χρόνου.

για βγάτε, δέτε, μάθετε πώς ο Χριστός γεννιέται.

Γεννιέται κι' ανατρέφεται στο μέλι κι στο γάλα.

Το μέλι τρων οι άρχοντες, το γάλα οι αφεντάδες

και το μελισσοβότανο το λούζοντ' οι κυράδες»

Τι ωραία που ακούγονται τα κάλαντα και οι παιδικές φωνούλες  με τα τρίγωνα στο χέρι, κοκκινισμένες μυτούλες από το κρύο, να χτυπάνε το ρόπτρο της  ξύλινης πόρτας, να ανοίγει η οικοδέσποινα με αλευρωμένα τα χέρια και αυτά να ρωτάνε :

— Να τα πούμε ;

— Να τα πείτε, να τα πείτε, ακούγεται η καλοσυνάτη απάντηση κι ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπο τη  στιγμή που δίνει στα παιδάκια, λιχουδιές και ένα  κέρμα για το καλό!

Περασμένα, ξεχασμένα. Τώρα κυκλοφορούν κάτι μαντραχαλάδες με ένα  ξεκούρδιστο ακορντεόν, γυφτάκια με κόκκινα σκουφιά ή  παιδιά μεταναστών που  ψελλίζουν  τα κάλαντα  προσπαθώντας να καλύψουν την άγνοια των στίχων και  την ξενική προφορά τους.

Θυμώνω με τον εαυτό μου  που όλα αυτά μου χάλασαν την μαγεία των Χριστουγέννων.

Θυμώνω που στο όνομα του μοντερνισμού, μου  πέταξαν στο καλάθι των  αχρήστων την ομορφιά των εορτών.

Θυμώνω που  γέμισαν τα ζαχαροπλαστεία και οι φούρνοι  έτοιμα μελομακάρονα και  κουραμπιέδες, πού να φτιάχνουμε τώρα, και χάθηκε η γλυκιά μυρωδιά που ξεχυνότανε στο δρόμο από τις κουζίνες των μονοκατοικιών!

Θυμώνω που έγινα  δύσπιστη σε κάθε απλωμένο χέρι και σε κάθε παιδάκι που  κοιτάει την τσάντα μου και όχι τα μάτια μου.

Θυμώνω που δυσπιστώ ακόμα και  για αυτούς που πάνε στα συσσίτια του Δήμου ή της Εκκλησίας.

Η σκηνή στο τρόλεϊ σήμερα το πρωί, 2 γυναίκες  στα 40 σέρναμε  βαλιτσάκι με ρόδες και  συζητούσανε για τα στέκια των συσσιτίων  και διανομής τροφίμων που πηγαίνουν,  παίζοντας  με 2 κινητά στο χέρι η κάθε μία!

Θυμώνω που βλέπω στην τηλεόραση, απλωμένα χέρια να πάρουν τρόφιμα, γεμάτα δαχτυλίδια και βραχιόλια.

Θυμώνω που βλέπω τσάντες γεμάτες με άχρηστα διακοσμητικά χριστουγεννιάτικα αντικείμενα, για την εποχής σκληρής λιτότητας που ακόμα  διανύουμε!

Θυμώνω που  η κυρία του πεζόδρομου  διαμαρτύρεται για την έλλειψη χρημάτων, κρατώντας τσάντα από επώνυμο ακριβό κατάστημα.

Θυμώνω που αυτές οι σκηνές έχουν   σκληρύνει την καρδιά μου και δεν με αφήνουν να χαρώ τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος

NIP/TUCK

της Ισμήνης

Έχετε δει την ανωτέρω σειρά στην τηλεόραση; Όχι;  Τότε χάνετε, διότι είναι μια πολύ επιμορφωτική και διδακτική τηλεοπτική σειρά!

Ας αρχίσω όμως από την αρχή. Όλα για να μην πω τα περισσότερα τηλεοπτικά μας κανάλια  τις ώρες ακροαματικότητας  βάζουν ένα σωρό σοβαρές και μη σειρές,   πάντα  βασιζόμενοι στην εισροή των διαφημίσεων (που σημαίνει χρήματα) και στα μηχανάκια της AGB, αν το έγραψα καλά, που και αυτό  μεταφράζεται σε ακροαματικότητα!

Οπότε από τις 5-11 παρελαύνουν όλα τα σούργελα της ελληνικής τηλεόρασης,  όπου  οι μισές  ξανθές  βρίζουν τις  υπόλοιπες μισές  και τούμπαλιν  ή ανταλλάσσουν ασπασμούς και εναγκαλισμούς  εκτοξεύοντας τόσες  χαριτωμενιές που  μπροστά σε αυτά που βλέπει ο τηλεθεατής το  δηλητήριο  της κόμπρας είναι ακίνδυνο.

Κατόπιν  ακολουθούν   όλες οι τουρκοβραζιλιάνικες σειρες που ο Σουλειμάν, ο Μαχμούτ ή ο Ραούλ σφάζονται για τα μάτια της Εμινέ, της Αισέ ή της Κάρμεν.

Το ποδόσφαιρο  σε πρώτο πλάνο  παρακαλώ, έτσι για να δώσουμε πρότυπα στα παιδιά μας ότι μόνο με τα χρυσά πόδια πας μπροστά,  τουτέστιν βγάζεις λεφτά και όταν δε  γίνεις διάσημος,  δεν πληρώνεις και τους φόρους σου στο Ελλάντα! Συμβαίνει και αυτό!

Από την άλλη μεριά μια μερίδα τηλεθεατών ψάχνει εναγωνίως  να δει κάτι της προκοπής  και  διαπιστώνει ότι κάποια καλά προγράμματα  παρουσιάζονται  μόνο για ζόμπι, μεταφραζόμενο στις 3, 4 ή 5 το πρωί! Π.χ. το Judging  Amy ή το Brothers and sisters κλπ. Τι καλά!

Αλλά ευτυχώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, δόξα τω Θεώ. Το κανάλι SKAI  στις 10.30 το βράδυ  ξεκινάει τη σειρά  NIP/TUCK. Κάθισα κι εγώ να τη παρακολουθήσω και θα σας πω με λίγα λόγια, τι καλά αποκόμισα από αυτή τη θαυμάσια σειρά  που σημειωτέον προβάλλεται ώρα που πολλά παιδιά έχουν στρογγυλοκαθίσει  μπροστά στην τηλεόραση και δεν έχουν πάει για ύπνο.

Έχουμε και λέμε: σε ένα κοσμικό θέρετρο της Αμερικής Μπέβερλυ Χιλς ή Μαϊάμι, θα σας γελάσω, 2 γιατροί πλαστικοί χειρουργοί, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους  με υψηλό κόστος στους/στις πελάτες /τισσες.

Ο 1^ος   παντρεμένος με παιδιά, ο 2^ος   λεύτερος αλλά πολύ γκομενιάρης. Έχουν μια ιδιωτική κλινική όπου παρελαύνουν γνωστοί και άγνωστοι  για κάθε είδους πλαστική εγχείριση. Και  από εδώ ξεκινάει όλη η υπόθεση και τόσο  μπλέξιμο που μπερδεύτηκα.

Ο λεύτερος  είναι ο  κουμπάρος αλλά και ο πατέρας του 1^ου  παιδιού του παντρεμένου φίλου και συναδέλφου του. Η γυναίκα του 1^ου   μετά από 20 χρόνια γάμου  χώρισε και έγινε λεσβία, συζεί με μια  γκόμενα που έχει μια κόρη που  θέλει να κοιμηθεί με τον πρώην άντρα της γκόμενας της μητέρας της.

Το κοριτσάκι του 1^ου, 8 ετών, ζητάει από τον πατέρα της να της κάνει πλαστική στο πρόσωπο για να γίνει πιο όμορφη.

Ο γιος του 1^ου  ξεμυαλίστηκε με μια ψυχολόγο  20 χρόνια μεγαλύτερη, που είχε η μητέρα του μετά τον χωρισμό της, αλλά  ο 2^ος   γιατρός  όταν διαπίστωσε την κακή επιρροή που είχε πάνω στον γιο του... για την συνετίσει,  πήγε σπίτι της, της μίλησε, την πήδηξε και σαν γιατρός και δη πλαστικός, πάνω στο πήδημα διαπίστωσε ότι ήταν άντρας που είχε κάνει αλλαγή φύλλου.

Ο 2^ος  ο λεύτερος που έχει πηδήξει τις μισές γκόμενες της πόλης, ανακάλυψε το πατρικό ένστικτο και   υιοθετεί  ένα μωρό που του το φόρτωσε μια  άλλη γκόμενα, η οποία το συνέλαβε με ένα μαύρο στις τουαλέτες κάποιου αεροδρομίου!

Ένας μανιακός δολοφόνος  με μάσκα  τριγυρνάει τα βράδια χαρακώνει στο πρόσωπο  άντρες και γυναίκες, τον δε 2^ο,  αφού τον χαράκωσε, τον πήδηξε κι όλας!

Μετά από αυτό, αφού ο συνάδελφος του έφτιαξε το πρόσωπο, πάντα για τον λεύτερο μιλάμε,  τα φτιάχνει με μια πορνοστάρ που της έκανε ένα σωρό εγχειρίσεις, η οποία όμως τελικά έμπλεξε με τη σαϊεντολογία  και πήρε τον καλό δρόμο.

Αλλά γνώρισε τον γιο του 1^ου, τον αγάπησε και έκανε ένα παιδί μαζί του, αλλά δυστυχώς το ρίξανε στα ναρκωτικά και δεν είχαν λεφτά  να πάρουνε ούτε γάλα στο παιδί, οπότε ο γιος και στοργικός  πατέρας, αποφάσισε  να γυρίσει πορνοταινία με άντρες, να είναι παθητικός,  για να βγάλει λεφτά για το γάλα του παιδιού του! Την τελευταία όμως στιγμή στο πλατό, αφού είχε κάνει και κλύσμα για να αδειάσει, μετάνιωσε και δεν ενέδωσε!

Για να ζήσει το παιδί του όμως, άρχισε να κλέβει, αλλά... εδώ είναι το ηθικό στοιχείο,   οι 2 γιατροί, πατέρας και πατριός, για να τον φέρουν στον ίσιο δρόμο, τον παραδίδουν στην αστυνομία και μπαίνει φυλακή.

Στη φυλακή όμως, τον λιμπίζεται ένας προστάτης–φυλακισμένος  και ο νεαρός μας  για να έχει την απόλυτη προστασία  του, ζητά από τον πατέρα του (τον λεύτερο γιατρό)  να του προσθέσει βυζιά για να ικανοποιεί τον προστάτη του!

Ζαλιστήκατε; Εγώ ναι και όχι μόνο που τα είδα, αλλά και τώρα που τα γράφω!