Λίγο πριν πεθάνεις…

Από το «κορίτσι του διπλανού», 

tilestwra.com, Οκτώβριος 2015

Ο παππούς μου ήταν φυσικός. Ήταν και 96 χρονών (όπως ο Μητσοτάκης). Όταν τον ρωτούσαν πόσων χρονών είναι απαντούσε «χοντρικά… λίγο πριν πεθάνω».

Το καλύτερο είναι ότι χαμογελούσε όταν το 'λεγε. Γνήσια, όχι μ' αυτό το χαμόγελο-μορφασμό-κάλυμμα τρόμου. Ο παππούς μου χώρισε από τη γιαγιά μου όταν ήταν 75 χρονών. Όχι γιατί βρήκε γκόμενα αυτός. Όχι επειδή βρήκε γκόμενο η γιαγιά.

Χώρισε γιατί δεν ήθελε να πηγαίνει εκδρομές σε μοναστήρια μαζί της. Σιχαινόταν επίσης τις φίλες της, που αφού γλεντοκόπησαν με συζύγους και εραστές στις Μυκόνους και τα Καζίνα της Ευρώπης, αποφάσισαν να κάνουν πλέον Πάσχα στον πανάγιο τάφο μόνο και μόνο γιατί φοβήθηκαν ότι έχουν πάρει την άγουσα για τον δικό τους τον τάφο.

«Αυτές παιδί μου είναι συνηθισμένες να τα ρυθμίζουν όλα ζητώντας ρουσφέτια από τους βουλευτάδες τους», μου είπε τότε.

«Ε, δεν μπορώ να τις βλέπω να μετατρέπουν και το θεό σε βουλευτή. Ανάβουν κεριά, κάνουν τάματα, φτιάχνουν φανουρόψωμα, φιλάνε οστά και κάρες αγίων, γιατί αυτή τη φορά είναι γιγάντιο το ρουσφέτι: ρετιρέ στον παράδεισο. Καλύτερα μόνος μου.»

Και πράγματι. Έζησε άλλα 20 χρόνια καλύτερα μόνος του. Η καλή του τύχη του έφερε υγεία – ίσως επειδή δεν το ζήτησε ποτέ από θεούς και δαίμονες, φιλώντας στα ξεκούδουνα την κάρα του Αγίου Μηνά. Επισκεύασε και αποσύρθηκε στο σπίτι της μάνας του σ’ ένα χωριό με δέκα σπίτια κάπου στη νότια Πίνδο.

Κάθε πρωί έκανε μια μεγάλη βόλτα στο βουνό και μετά διάβαζε, έφτιαχνε το φαγάκι του και έπαιρνε ένα υπνάκι. Το απόγευμα πήγαινε στο καφενείο-μπακάλικο-ταβέρνα-πρόχειρο ιατρείο και συναντούσε τους άλλους 16 κατοίκους του χωριού.

Έπιναν το κρασάκι που έφερνε αυτός (είχε τρελές προμήθειες σαββατιανού που ήταν η αδυναμία του), έτρωγαν ομελέτα με αυγά απ’ το κοτέτσι της κυρά Μάγδας και μανιτάρια που μαζεύει ο ανιψιός του Θωμά. Μετά το τρίτο ποτηράκι παίζανε μπιρίμπα ή τάβλι.

Όταν ο παππούς ήταν στα μεγάλα κέφια του τους εξηγούσε τους νόμους που διέπουν τον κόσμο μετά παραδειγμάτων. Η αντοχή των υλικών λ.χ. εξηγήθηκε με το διαζύγιό του. «Μαλώνεις, μαλώνεις για χρόνια και νομίζεις ότι δεν πειράζει. Τα βρίσκεις και συνεχίζεις. Όμως η σχέση έχει κουραστεί. Και όταν μια μέρα ξαφνικά χωρίζεις, απορείς αφού δεν έγινε τίποτα σπουδαίο. Αλλά δεν χρειάζεται να γίνει ένα σπουδαίο. Η καταπόνηση για χρόνια κάποια στιγμή θα φέρει το σπάσιμο. Έτσι και το πανί που το βλέπει ο ήλιος καθημερινά κάποια στιγμή ξαφνικά θα διαλυθεί». Μετά γυρνούσε σπίτι του, διάβαζε λίγο ακόμα και πήγαινε για ύπνο. Ήταν ήρεμος κι ευτυχισμένος. Η μόνη με την οποία μιλούσε στην οικογένεια ήμουν εγώ.

Χτες με ειδοποίησε η κυρά Μάγδα ότι δεν είναι καλά. Πέταξα κι έφτασα δίπλα του σε μισή μέρα. Όταν μπήκα σπίτι του τον βρήκα στο κρεβάτι χάλια αλλά με καθαρές ριγέ πυτζάμες, τριζάτα σεντόνια, μια κούπα χαμομήλι και ένα βιβλίο στο χέρι. Χαμογέλασε με όλο του το μούτρο όταν με είδε. Και μετά με μάλωσε που άφησα τις δουλειές μου και ήρθα.

-Τι κάνεις παππού; τον ρώτησα προσπαθώντας να κρύψω άτσαλα την αγωνία μου.

-Προσπαθώ να καταλάβω ποιες από τις 8 άγνωστες διαστάσεις του σύμπαντος είναι η πιο ωραία για να μετεγκατασταθώ, μου είπε και ανέμισε το βιβλίο. Το πήρα στα χέρια μου. Ήταν ένα βιβλίο που ανέλυε τη θεωρία των υπερχορδών, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της οποίας υπάρχουν, όπως μου εξήγησε, παράλληλα σύμπαντα αόρατα για μας που ζούμε στις τρεις διαστάσεις.

-Σοβαρά τώρα παππού, λες να αληθεύει αυτό; Λες να είμαστε κλεισμένοι σε μια γυάλα σαν ψάρια και να νομίζουμε ότι αυτό είναι όλο, ενώ έξω είναι το σπίτι, η πόλη, ο κόσμος, ο γαλαξίας; Λες να είμαστε κοντόφθαλμοι σαν χρυσόψαρα;

-Θα σου πω σε λίγο μετά λόγου γνώσεως, μου είπε και γέλασε περιπαικτικά. Με ξέρεις εμένα τι ψαχτήρι είμαι. Θα βρω τρόπο, θα βρω ταχυδρόμο με άδεια κυκλοφορίας μεταξύ συμπάντων και θα σε ειδοποιήσω. Υπόσχεση!

Σκάσαμε στα γέλια και αγκαλιαστήκαμε. Το βράδυ πέθανε ήσυχα στον ύπνο του. Και ξαφνικά κατάλαβα τι θα πει ακριβώς «θανάτω θάνατον πατήσας» και τον ζήλεψα.

Καλό ταξίδι παππού. Θα χω το νου μου για τον ταχυδρόμο σου…

Ενας θρύλος που δεν κάηκε

της Μαριλένας Σπυροπούλου, Καθημερινή, 31/1/2016

Τ​​ριακόσιες ώρες ηχογραφημένων ομιλιών. Μνήμες, σκέψεις που πότισαν κοντά οκτώ δεκαετίες. Μια ζωή κεντημένη με κλωστή παραμυθιού και εφιάλτη. Ταινίες, δόξα, χρήμα, ερωμένες, νησιά παραδεισένια, μοναξιά, απόγνωση, αυτοκτονίες, σκληρά διαζύγια, οικονομικές καταστροφές, κατάθλιψη. Και μια φωνή να αφηγείται. «Από λάθος σε λάθος, ανακαλύπτουμε ολόκληρη την αλήθεια», όπως λέει ο Σίγκμουντ Φρόυντ. Ο Μάρλον Μπράντο πέθανε την 1η Ιουλίου 2004 σε ηλικία 78 ετών, από πνευμονικό οίδημα, έχοντας ήδη ζάχαρο και καρκίνο και όντας φορτωμένος από υπέρογκα χρέη. Η ιστορία του αδρομερώς είναι γνωστή μέσα από τις ταινίες του, τις ειδήσεις της προσωπικής του ζωής. 

Ηταν και παραμένει ένας μύθος. Πριν από μερικά έτη, ο επόπτης της εγκαταλελειμμένης βίλας του στο Mullholland Drive στην Καλιφόρνια, ανάμεσα στις σκιές του παρελθόντος και τα ρημαγμένα έπιπλα, βρήκε έναν τεράστιο αριθμό ηχογραφημένων ταινιών και αρκετές κούτες αρχειακού υλικού που κανένας δεν είχε ενδιαφερθεί να ανοίξει. Επειτα από ακρόαση του ηχογραφημένου υλικού, ο σκηνοθέτης Stevan Riley με τον παραγωγό John Battsek δημιούργησαν ένα σπάνιας αξίας ντοκιμαντέρ με τον τίτλο «Listen to me, Marlon», που σκοπό είχε να προβληθεί στα δέκα χρόνια μνήμης από τον θάνατο του σπουδαίου ηθοποιού. Γύρω στο 2015, στο φεστιβάλ Sundance, η εγγονή του Rebecca στην πρώτη προβολή ξέσπασε σε λυγμούς και βγήκε έξω από την αίθουσα, μην αντέχοντας την αναβίωση της ζωής του παππού της και τελικά της οικογένειάς της.

«Ηταν σωστό μαρτύριο να σε ακούω μέσα από όλες αυτές τις φωνές», γράφει ο Ζαν Κοκτώ το 1930 στο ημιτελές μονόπρακτο «Η ανθρώπινη φωνή». Ο Μάρλον Μπράντο καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του στιγμάτισε το διεθνές στερέωμα ως ένας άνδρας βαρύς και εύθραυστος την ίδια στιγμή. Η φωνή του, μέρος των αντιφάσεων της ύπαρξής του όσο και της υποκριτικής του, αναβιώνει μέσα από το ντοκιμαντέρ, κάνοντάς το ξεχωριστό. Ο Μπράντο μιλά σαν ζωντανός, κάνοντας αυτοψυχανάλυση, έχοντας ήδη ξοδέψει μια περιουσία στη ζωή του σε ψυχαναλυτές, οι οποίοι του έβαλαν «σφυριά και κατσαβίδια στο κεφάλι», για να καταλήξει να ακολουθήσει μόνος του την οδό της αλήθειας.

Τι ήταν όμως ο Μάρλον Μπράντο; Οπως πολλοί εκείνης της γενιάς, έτσι και αυτός ήταν γόνος βάναυσου πατέρα και αλκοολικής μητέρας. Το ταλέντο του ήταν η ομορφιά του και η ματιά του στον κόσμο. Καιγόταν από ενδιαφέρον για τον άνθρωπο και τις πληγές του. Ο Μπράντο δεν ήταν ένας ηθοποιός τεχνικής. Τίποτα στη ζωή του δεν ήταν προϊόν μάρκετινγκ. Ηταν ένας άνθρωπος που βούτηξε με πάθος και έλλειμμα στη θάλασσα της ζωής του, χωρίς σωσίβιο. Η υποκριτική για αυτόν έγινε η βουτιά στον εαυτό του. Και μετά ήρθε η ευθύνη απέναντι στον κόσμο. Συγκρούστηκε με το κατεστημένο, υποστήριξε έγχρωμους και Ινδιάνους, ερωτεύτηκε σφόδρα, γοήτευσε και γοητεύτηκε, εγκατέλειψε και εγκαταλείφθηκε, προσπάθησε να παίξει το παιχνίδι τίμια, ανοικτά, με τις δικές του φαντασιώσεις και οράματα. Εγκλωβίστηκε, έγινε ο πατέρας που δεν ήθελε ποτέ να γίνει, συνετρίβη από ήττες, φθορά, πίκρες. Το σώμα του αποτύπωσε την πορεία της ζωής του. Τα λαμπερά νιάτα έδωσαν τη θέση τους στα πικρά γηρατειά της αυτοεγκατάλειψης. Η τροφή ήταν για αυτόν το ψυχικό αναλγητικό. Οι άνθρωποι που πίστεψε, αγάπησε αλλά και πρόδωσε έγιναν για αυτόν, από σωσίβια, βάρη ασήκωτα.

Ο μύθος του Μπράντο σε αυτό το ντοκιμαντέρ εκτινάσσεται. «Οταν κατάλαβα πόσο ασήμαντος είμαι, τότε συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχουν πολλά να κάνω». Προς το τέλος της ζωής του, κερδίζει αυτογνωσία.

Μιλάει για όλους, αλλά κυρίως για τον εαυτό του. Συγχωρεί τον φρικτό πατέρα και συμφιλιώνεται με τον αβάστακτο πόνο που έδωσε και βίωσε από τα παιδιά του. Αποτίμησε την καριέρα του και αποδέχθηκε τα τόσα λάθη του, ομολογώντας την ανάγκη του κάθε φορά. Αναζήτησε για την ψυχή του έναν παράδεισο, χωρίς να δει πόση κόλαση κουβαλούσε μέσα του. Ο Μάρλον Μπράντο έχει αποτιμηθεί στη συνείδηση των ανθρώπων και στην ιστορία του κινηματογράφου. Το «Listen to me, Marlon» μάς δίνει όμως μια εξαιρετική ευκαιρία να σκεφτούμε κάτι πάνω στους μύθους. Οτι η διαχρονικότητα αυτών, μικρών και μεγάλων, αρχαίων και σύγχρονων, ιδεών ή προσώπων, δεν είναι τυχαία ούτε κατασκευασμένη. Η διαχρονικότητα του μύθου βασίζεται κατά κανόνα στην υψηλή πτήση μερικών ανθρώπων που τολμούν, παραμένοντας βαθιά ανθρώπινοι, να στρέψουν το βλέμμα τους στο φως, ακόμα και αν ξέρουν ότι καίγονται.

Το κράτος (σας) με νίκησε

του Δημήτρη Φύσσα, Athensvoice, 2/1/2016

Tέλειωσα το σχολείο το 1974 κι έπιασα αμέσως δουλειά, πριν ακόμα μπω στο πανεπιστήμιο. Έχω δηλαδή ένσημα από την εποχή της μεταπολίτευσης (εργοστάσιο «Θερμίς»). Από τότε, σχεδόν χωρίς σταματημό, δουλεύω. Καθώς δεν ήμουνα φτωχόπαιδο, στην αρχή δε δούλευα για το ψωμί, μα για το βούτυρο. Από τότε που έκανα παιδιά κι ήρθαν και διάφορες δυσκολίες κι έγινα φτωχόπαιδο, δουλεύω για το ψωμί.

Μια ζωή στον ιδιωτικό τομέα, λοιπόν, ΙΚΑ τα πρώτα χρόνια (ή ούτε καν ΙΚΑ), κι από το 1984, στα 28 μου, ΤΕΒΕ (τώρα ΟΑΕΕ). Εργοστάσιο, βιβλιοπωλεία, διδασκαλία Αγγλικών για αρχάριους σ’ ένα χωριό της Αττικής, συγγραφή λημμάτων στην εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος», καφάσια στη Λαχαναγορά, πλασιεδιλίκι, ιδιαίτερα μαθήματα, φροντιστήρια άλλων και δικά μου, κειμενογραφία σ’ εταιρίες, δημοσίευση με το κομμάτι σε περιοδικά κι εφημερίδες, συγγραφή λημμάτων στο λεξικό «Δημητράκου», γράψιμο βιβλίων, ειδησεογραφία, αρθρογραφία, παραγωγή ραδιοφωνικών εκπομπών, επιμέλειες κειμένων –ίσως και τίποτ’ άλλο που το ξεχνάω.

Το ξαναλέω: 41 χρόνια στη δουλειά, 31 στην αυτοαπασχόληση. Υπάλληλος, εργοδότης, αυτοαπασχολούμενος, απ’ όλα. Όποιος/α καταλαβαίνει, καταλαβαίνει – για τους άλλους/τις άλλες (άεργους, προστατευμένους στο θερμοκήπιο του δημόσιου τομέα, κομματόσκυλα κ.λπ.) δεν έχει νόημα να εξηγώ.

Τώρα το ελληνικό κράτος με νίκησε. Αναγκάζομαι να κλείσω τα βιβλία μου (αν τα καταφέρω), μετά από 31 χρόνια (υποτιθέμενης) εργασιακής ανεξαρτησίας. ΦΠΑ, έκτακτες εισφορές, εισφορές αλληλεγγύης, γραφειοκρατία, προκαταβολές φόρου, συνάφειες, καταστάσεις πελατών - προμηθευτών, ΤΕΒΕ / ΟΑΕΕ €450 το μήνα, παρακαλώ), χαράτσια, ΕΝΦΙΑ και δεν ξέρω και γω τι άλλο, με νικήσανε. Το ελληνικό κράτος με κατάφερε να του χρωστάω, εγώ που πάντα πλήρωνα τους φόρους και τις εισφορές μου στην ώρα τους. Κι αν συνέχιζα αυτοαπασχολούμενος, το χρέος μου θ’ αυξανόταν κι άλλο.

Δεν έχει νόημα να εξηγώ ούτε τι σημαίνει «Κλείνω τα βιβλία μου». Μόνο οι γνώστες και οι γνώστριες καταλαβαίνουνε το μέγεθος της ψυχολογικής ήττας.

Γι’ άλλους είναι τα ΕΣΠΑ, τα επιδόματα, οι χορηγίες, τα ρουσφέτια, οι διορισμοί, οι αργομισθίες, οι κάρτες που τις χτυπάει άλλος, οι επιδοτήσεις, τα χαριστικά δάνεια, τα λεφτά που πέφτουν χωρίς δουλειά / με ελάχιστη δουλειά / ούτε καν με φυσική παρουσία, οι μέχρι και 18 μισθοί, οι απεργίες και οι στάσεις εργασίας, η τεμπελιά, τα συνδικαλιστικά προνόμια, τα εκτός έδρας, τ’ αφορολόγητα, οι πρόωρες συντάξεις, τα οδοιπορικά, οι κατά κλάδο παροχές, οι πληρωμένες διακοπές, οι ηγεμονικές αμοιβές, τα δώρα και τα μπόνους, οι κομματικοί διορισμοί (πράσινοι, μπλε, κόκκινοι και ροζ), τα πάσης φύσεως επιδόματα, τα ΝΠΔΔ που δεν παράγουν τίποτα, οι άδειες «απ’ τη σημαία» μετµ αποδοχών, η μη παραγωγικότητα.

Γι’ άλλους είναι, όχι για μας. Πάντως, όχι για μένα. Και δεν τα ζηλεύω καθόλου. Για μας είναι τα όλο και περισσότερα χαρτιά και παραχαρτιά (που αυξηθήκανε, αν και υποτίθεται ότι όλα έχουνε γίνει ηλεκτρονικά), οι όλο και περισσότερες δυσκολίες, οι όλο και μεγαλύτεροι φόροι. Αυτό έχω να πω μετά από τόσες δεκαετίες δουλειάς: το ελληνικό κράτος μάς εκδικείται που δε γίναμε υπάλληλοί του. (Όμως φταίμε και μεις, γιατί ποτέ δε φτιάξαμε έναν πολιτικό φορέα που να εκπροσωπεί τον ιδιωτικό τομέα και μόνο – τον κόσμο της αυτοαπασχόλησης και της εξαρτημένης εργασίας, τον κόσμο δηλαδή του ΙΚΑ και του ΤΕΒΕ).

Οι συμφοιτητές και συμφοιτήτριές μου έχουνε πάρει σύνταξη. Δεν τους ζηλεύω ούτε κι αυτούς, ούτε θα το ’θελα για μένα (άσε που οι λεβέντες του ελληνικού κράτους θέλουνε και 3 χρόνια για να καταφέρουνε να βγάλουνε τη σύνταξή μας), ούτε μετανιώνω που δε διορίστηκα καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση. Να δουλεύω θέλω, και είμαι και νιώθω παραγωγικός, θα ’θελα να πεθάνω δουλεύοντας, σαν καλός αυτοαπασχολούμενος. Μα τώρα, αναγκασμένος να κλείσω τα βιβλία μου (αν τα καταφέρω, το ξαναλέω, και ποιος ξέρει πόσο τελικό χρέος θα μου βγάλουνε στην εφορία και στο ΤΕΒΕ) και μη όντας πια αυτοαπασχολούμενος, μόνο στην εξαρτημένη εργασία μπορώ να ξαναγυρίσω. (Ειρήσθω εν παρόδω ότι τελειώνει κι η σύμβασή μου στον «Αθήνα 9,84» πάνω στην ώρα.)

Ωστόσο, κανένας εργοδότης δε θα προσλάμβανε ένα σχεδόν εξηντάρη, δεν πα’ να ’ταν ο καλύτερος γραφιάς του κόσμου και με υγεία ταύρου. Θα ’μενα λοιπόν κατά πάσα πιθανότητα στην ανεργία και στην (ακόμα μεγαλύτερη) φτώχεια, όπως ο Στέλιος Μέσκουλας, ο ήρωας που έφτιαξα στο μυθιστόρημά μου «Η Νιλουφέρ στα χρόνια της κρίσης» («Εστία» 2015), αν δεν υπήρχε αυτή εδώ η εφημερίδα.

Υπάλληλος λοιπόν ξανά, απ’ τον καινούργιο χρόνο. Όπως όταν ήμουνα πιτσιρικάς. Έχει η ζωή γυρίσματα. Χαίρετε. Κι ευτυχισμένο το 2016.

Πόσα έπαιρνα...

Πόσα έπαιρνα ως βουλευτής

της Χριστίνας Ταχιάου, protagon.gr, 6/10/2015

Το 2014 είχα εισόδημα 13.800 ευρώ και, ως μπλοκάκιας, φορολογήθηκα άγρια. Το 2013 είχα εισόδημα (ως μπλοκάκιας) 11.200, και πληρώνω κάθε μήνα τη ρύθμιση των δόσεων εκείνης της χρονιάς. Ανήκω στους πολίτες οι οποίοι υφίστανται, από το 2010, τις επιπτώσεις της «κρίσης».

Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να κατεβώ στις εκλογές. Το έκανα χάρη στη βοήθεια μιας φίλης μου, η οποία μου δάνεισε το Δεκέμβριο 5.000 ευρώ, ώστε να μπορέσω να ζήσω χωρίς να δουλέψω δυο μήνες και να ξοδέψω κάποια χρήματα για προεκλογική καμπάνια. Το έκανε με το ρίσκο να μην πάρει τα χρήματά της πίσω, εάν δεν εκλεγώ, αλλά ήταν η πίστη της σε μένα που με έκανε να το ρισκάρω κι εγώ, και την ευγνωμονώ.

Ξόδεψα απειροελάχιστη για προεκλογική καμπάνια τον Ιανουάριο, σε μια εκλογική περιφέρεια (Α’ Θεσσαλονίκης) στην οποία έπεσαν πολλά λεφτά από τους υποψήφιους. Οι φίλοι που με βοηθούσαν τραβούσαν τα μαλλιά τους, δεν πίστευαν ότι θα βγω επειδή δεν είχα budget να ξοδέψω. Τους αντέτεινα ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να αποδείξει ότι ακόμη και μη ευκατάστατοι μπορούν να συμμετέχουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλιώς να το κλείσουμε το μαγαζί.  

Κι ενάντια σε όλες προβλέψεις, οι πολίτες της Α’ Θεσσαλονίκης μου έκαναν την τεράστια τιμή να με εκλέξουν για να τους εκπροσωπώ. Επέστρεψα τις 5.000 στη φίλη μου και προσπάθησα να ανταποκριθώ στην τιμή.

Η βουλευτική μου αποζημίωση ήταν –καθαρά- 5.501,74 ευρώ.Σε αυτήν συμπεριλαμβάνονταν όλα τα επιδόματα, γραφείου, έξοδα κίνησης κλπ. Σε όλο το διάστημα της θητείας μου, δεν πρέπει να πήρα περισσότερα από 3.000 ευρώ από επιτροπές, κάθε συνεδρίαση της οποίας αποζημιώνεται με 75 ευρώ.

Τον πρώτο καιρό ζούσα μέσα στη Βουλή αλλά θεωρητικά έμενα σε ξενοδοχείο το οποίο πλήρωνε η Βουλή, καθώς δεν έχω την τύχη να διαθέτω σπίτι στην Αθήνα. Το Μάιο πήγα σε σπίτι και, σε περίπτωση που διαφεύγει στους αναγνώστες, το σπίτι έχει ανάγκες, εξοπλισμό, λογαριασμούς κλπ. Η Βουλή δίνει επίδομα ενοικίου σε βουλευτές οι οποίοι δε διαθέτουν σπίτι και καθώς δε διαθέτω ούτε στη Θεσσαλονίκη αλλά ζω στο ενοίκιο, έπαιρνα 1.000 ευρώ κάθε μήνα επίδομα ενοικίου, από το Μάιο έως και τον Αύγουστο. Βρέθηκα, λοιπόν, με δυο σπίτια και διπλούς λογαριασμούς.

Ως βουλευτής δικαιούμουν δυο επιστημονικούς συνεργάτες. Το Ποτάμι μου ζήτησε να του διαθέσω τον έναν, κάτι που έκανα ευχαρίστως. Βρέθηκα με μια επιστημονική συνεργάτιδα στην Αθήνα, εξαιρετική δικηγόρο και απολύτως απαραίτητη για την προετοιμασία μου για τα νομοσχέδια και τις ερωτήσεις που κατέθετα στον Κοινοβουλευτικό Έλεγχο και χωρίς κανέναν στην εκλογική μου περιφέρεια. Έτσι, πλήρωνα συνεργάτες στη Θεσσαλονίκη προκειμένου να έχω την απαραίτητη επαφή με την πόλη και τους πολίτες. Ξόδευα, για γραφείο (το οποίο, φυσικά, χρειαζόταν εξοπλισμό) και μισθούς συνεργατών, πολύ περισσότερα χρήματα από εκείνα που περιλαμβάνονται στα 5.501,75 ευρώ της αποζημίωσης ως «ταχυδρομικά τέλη» και «επίδομα οργάνωσης γραφείου». Οι δυο δημόσιοι υπάλληλοι την απόσπαση των οποίων ζήτησα στο γραφείο μου της Αθήνας ήρθαν τον Ιούνιο. Η διαδικασία για τη Θεσσαλονίκη ήταν ακόμη πιο χρονοβόρα, κι η απόσπαση του υπαλλήλου που ζήτησα ήρθε –sorry, too late…- το Σεπτέμβριο. Η Βουλή μου πλήρωνε το τηλέφωνο του γραφείου μου και του σπιτιού μου στη Θεσσαλονίκη (παρόλο που δικαιούμουν 8 γραμμές), αλλά με τα προγράμματα που είχα ζήτημα να κόστιζε 100 ευρώ το μήνα για όλα. Η Βουλή πλήρωνε και το κινητό μου.

Ζούσα στην Αθήνα από Δευτέρα απόγευμα ή Τρίτη πρωί έως Πέμπτη βράδυ ή κάποια ώρα της Παρασκευής. Με αεροπορικά εισιτήρια με τα οποία με προμήθευε η Aegean μέσω της Βουλής έκανα τις μετακινήσεις από και προς την εκλογική μου περιφέρεια. Μη έχοντας αυτοκίνητο, πήρα εκείνο που μου διέθεσε η Βουλή. Το είχα στη Θεσσαλονίκη σχεδόν αποκλειστικά για τις ανάγκες του κόμματος. 

Στην Αθήνα δεν είχα κανενός είδους «ζωή». Αν δεν ήμουν στη Βουλή σε συνεδριάσεις, εργαζόμουν στο γραφείο που μου είχε παραχωρήσει η Βουλή στο κτίριο της οδού Μητροπόλεως, βρισκόμουν σε κάποια συνάντηση ή κοιμόμουν. Έτρωγα στη Βουλή ή στο γραφείο. Πήγα 3 φορές στο γυμναστήριο της Βουλής και έκανα μαθήματα αγγλικών και γερμανικών με δασκάλες τις οποίες έστελνε η Βουλή στο γραφείο μου, καθώς θεωρώ τον εαυτό μου υποχρεωμένο να μπορεί να διαβάζει ορολογία μνημονίων στα αγγλικά ή να καταλαβαίνει τι ακριβώς είπε ο Σόιμπλε.  

Στη Θεσσαλονίκη δεν είχα λεπτό ελεύθερο. Μονίμως συναντούσα κάποιους, είχα εκδηλώσεις ή διάβασμα. Παρασκευή ή Σάββατο πήγαινα σε κανένα μπαράκι ή παράσταση και, με την ψυχή στο στόμα, στις 7.15 το πρωί της Δευτέρας και της Παρασκευής –αν ήμουν στη Θεσσαλονίκη- στο κολυμβητήριο. Υπήρχαν σαββατοκύριακα που δεν προλάβαινα και να βάλω πλυντήριο και να απλώσω τα ρούχα και να στεγνώσουν και να τα σιδερώσω και να τα τακτοποιήσω και να τα πάρω μαζί μου, οπότε έπρεπε να αγοράσω αρκετά προκειμένου να έχω να ντύνομαι. Πριν γίνω βουλευτής, είχα ρούχα είτε για σπορ είτε για σινεμά και μπαρ, όλα απολύτως ακατάλληλα για βουλευτή, άρα χρειαζόμουν καινούργια γκαρνταρόμπα. Άσε δε που ζώντας μονίμως με κάμερες, φωτογράφους και όλες τις Μισίκο Κακουτάνι των social media να καιροφυλακτούν, έπρεπε να είμαι πάντα καλοντυμένη και περιποιημένη.

Το επίδομα των 291 ευρώ για έξοδα κίνησης που περιλαμβάνεται στα 5.501,74 ευρώ της αποζημίωσης δεν έφτανε ούτε μέχρι τις 10 του μηνός. Ως βουλευτής, χωρίς λεπτό ελεύθερο, δεν είχα την πολυτέλεια να πηγαίνω με το λεωφορείο, με το μετρό ή με το ποδήλατο. Δεν έχω αυτοκίνητο στην Αθήνα, οπότε έπαιρνα συνεχώς ταξί, μέχρι που αγγάρεψα τους συνεργάτες μου να με μεταφέρουν.

Βρέθηκα να ξοδεύω ασύλληπτα –για τα δικά μου δεδομένα- ποσά για φαγητό, καφέδες κλπ στη Βουλή. Περνώντας ατελείωτες ώρες αναμονής εκεί μέσα, θα φας, θα πιεις, θα ξαναφάς, θα ξαναπιείς, θα κεράσεις και θα κεραστείς. Επίσης, στις κοινωνικές μου εξόδους αλλά και στις παρέες μου πλήρωνα σχεδόν πάντα τα τραπέζια. Ακόμη και σε περιπτώσεις που, στην παλαιότερη ζωή μου, θα δεχόμουν κέρασμα, έκανα εγώ το τραπέζι, διότι ήμουν βουλευτής (για το τι σημαίνει αυτό στον περίγυρο, θα κάνω αναφορά σε άλλο άρθρο). Άρχισα να πληρώνω ακόμη και παροχές που είχα μια ζωή δωρεάν. Για παράδειγμα, ως μέλος της Ένωσης Συντακτών, έχω δωρεάν είσοδο σε κινηματογράφους και κολυμβητήριο. Ως βουλευτής, όμως, πλήρωνα κανονικά, θα ντρεπόμουν να με δουν να δείχνω την κάρτα της ΕΣΗΕΜΘ για να μπω δωρεάν. Για τα μέσα μαζικής μεταφοράς της Αθήνας, επίσης, τα οποία τιμούσα τον πρώτο καιρό, είχα βγάλει κάρτα μηνιαίων διαδρομών των 45 ευρώ, παρόλο που οι βουλευτές μετακινούνται δωρεάν. Σκεφτόμουν το ρεζιλίκι του να μπει ελεγκτής και να πρέπει να δείξω κάρτα βουλευτή.

Τελευταία φορά πληρώθηκα στις 27 Ιουλίου και δεν ξέρω πότε θα ξαναπληρωθώ από οποιαδήποτε δουλειά, διότι δεν είχα και δεν έχω καμιά έτοιμη δουλειά να με περιμένει.

Πες μου, σε παρακαλώ, Ρέα Βιτάλη, εξακολουθείς να θεωρείς ότι πέρασα πλουσιοπάροχα ως βουλευτής;

Όσο για μένα, δεν είμαι πλέον σίγουρη ότι λιγότερο ευκατάστατοι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Πόσα έπαιρνα ως μη βουλευτής

της Έλια Ζερβού, eyedoll.gr, 8/10/2015 

Με αφορμή το άρθρο της Χριστίνας Ταχιάου που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων επειδή ομολογούσε πως δεν της έφτανε η βουλευτική αποζημίωση για να ζήσει, εγώ ως υποψήφια βουλευτής με τη Δημιουργία Ξανά από το 2012 που δεν εκλέχτηκε ποτέ, σκέφτηκα να γράψω τα δικά μου έσοδα ως μη βουλευτής. Θα πατήσω λέξη-λέξη σχεδόν, πάνω στο άρθρο της, για να γίνει πιο εύκολα η σύγκριση.

Το 2014 είχα εισόδημα 360 ευρώ και ως μπλοκάκιας, φορολογήθηκα άγρια.

500 ευρώ εισφορά αλληλεγγύης.

Το 2013 είχα εισόδημα (ως μπλοκάκιας πάλι) 550 ευρώ, και πληρώνω ακόμα κάθε μήνα τη ρύθμιση των δόσεων για το φόρο εκείνης της χρονιάς.

Ανήκω στους πολίτες οι οποίοι υφίστανται από το 2010, τις επιπτώσεις της «κρίσης».

Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να κατεβώ στις εκλογές.

Το έκανα χάρη στη βοήθεια μιας φίλης μου, η οποία μου δάνεισε 5 ευρώ να πάρω κάρτα για το κινητό, ώστε να μπορέσω να ενημερώσω τον Τζήμερο, γιατί μου είχαν κόψει το σταθερό.

Το έκανε με το ρίσκο να μην πάρει τα χρήματά της πίσω εάν δεν εκλεγώ, αλλά ήταν η πίστη της σε μένα, που με έκανε να το ρισκάρω κι εγώ και να κατέβω υποψήφια και την ευγνωμονώ.

Ξόδεψα απειροελάχιστα για προεκλογική καμπάνια τελικά, μόνο τα 65 ευρώ ελάχιστη καταβολή στον ΟΤΕ για να μου συνδέσει το σταθερό και να ανακοινώσω την υποψηφιότητά μου στο facebook.

Σε μια εκλογική περιφέρεια (Β' ΑΘΗΝΩΝ), στην οποία έπεσαν πολλά λεφτά από τους υποψήφιους.

Οι φίλοι που με βοηθούσαν με κοινοποιήσεις της υποψηφιότητάς μου τραβούσαν τα μαλλιά τους, δεν πίστευαν ότι θα βγω, επειδή δεν είχα budget να ξοδέψω.

Τους αντέτεινα ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να αποδείξει ότι ακόμη και μη ευκατάστατοι μπορούν να συμμετέχουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλιώς να το κλείσουμε το μαγαζί.  

Κι ενάντια σε όλες προβλέψεις, το κλείσαμε το μαγαζί.

Οι πολίτες της Β’ ΑΘΗΝΩΝ αλλά και της χώρας ολόκληρης, μας έκαναν την τεράστια τιμή να μην εκλέξουν τη Δημιουργία Ξανά για να τους εκπροσωπεί.

Επέστρεψα τα 5 ευρώ στη φίλη μου και προσπάθησα να ανταποκριθώ στην ήττα.

Η βουλευτική μου αποζημίωση ήταν -καθαρά- 0 ευρώ.

Σε αυτήν συμπεριλαμβάνονταν όλα τα επιδόματα, γραφείου, έξοδα κίνησης κλπ.

Σε όλο το διάστημα, δεν πρέπει να πήρα περισσότερα από 0 ευρώ από επιτροπές σε θέματα της Δημιουργίας Ξανά, κάθε συνεδρίαση της οποίας χρεώνεται με 75 ευρώ, αν πάμε μετά μαζί 4 άτομα για μακαρονάδα.

Τον πρώτο καιρό ζούσα έξω απ΄ τη Βουλή, αλλά θεωρητικά έμενα σε ξενοδοχείο το οποίο δεν πλήρωνε η Βουλή, καθώς έμενα στο σπίτι μου στην Αθήνα.

Το Μάιο έμενα ακόμη σπίτι μου και σε περίπτωση που διαφεύγει στους αναγνώστες, το σπίτι έχει ανάγκες, εξοπλισμό, λογαριασμούς κλπ.

Η Βουλή δίνει επίδομα ενοικίου σε βουλευτές οι οποίοι δε διαθέτουν σπίτι και καθώς εγώ δεν βγήκα βουλευτής και διαθέτω δικό μου σπίτι, έπαιρνα 0 ευρώ κάθε μήνα επίδομα ενοικίου, από το Μάιο έως και τον Αύγουστο.

Βρέθηκα, λοιπόν, με δυο σπίτια (βάζω και του σκύλου μου) και διπλούς λογαριασμούς απλήρωτους.

Ως μη βουλευτής δεν δικαιούμουν δυο επιστημονικούς συνεργάτες, έπρεπε να σκέφτομαι μόνη μου.

Ο πρώην σύζυγός μου, μου ζήτησε να εξασφαλίσω έναν, κάτι που έκανα ευχαρίστως.

Βρέθηκα με έναν επιστημονικό συνεργάτη, εξαιρετικό δικηγόρο και απολύτως απαραίτητο για τη διατροφή των 300 ευρώ που δεν μου δίνει 1 χρόνο τώρα.

Έτσι, πλήρωνα δικηγόρο για να έχω την απαραίτητη επαφή με τους αστυνομικούς και το τμήμα και να του ρίχνω μηνύσεις.

Ξόδευα για το γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας (το οποίο, φυσικά, χρειαζόταν εξοπλισμό όπως φακέλους) και φωτοτυπίες της δικαστικής απόφασης, πολύ περισσότερα χρήματα από εκείνα που περιλαμβάνονται στα 0 ευρώ της αποζημίωσης.

Η Βουλή δεν μου πλήρωνε το τηλέφωνο του γραφείου μου και του σπιτιού μου (παρόλο που θα δικαιούμουν 8 γραμμές αν είχα εκλεγεί), αλλά με τα κομμένα τηλέφωνα που είχα συνέχεια, ζήτημα να μου κόστιζε 100 ευρώ το χρόνο για όλα. 

Η Βουλή δεν πλήρωνε και το κινητό μου.

Ζούσα στην Αθήνα από Δευτέρα πρωί έως Κυριακή βράδυ.

Με αεροπορικά εισιτήρια με τα οποία φυσικά δεν με προμήθευε η Aegean μέσω της Βουλής, έκανα τις μετακινήσεις από και προς την εξώπορτα.

Μη έχοντας αυτοκίνητο, πήρα εκείνο που μου διέθεσε η Βουλή, το γνωστό Πεζό 2.

Το είχα σχεδόν αποκλειστικά για τις ανάγκες του σώματος. 

Στην Αθήνα δεν είχα κανενός είδους «ζωή».

Αν ήμουν στη Βουλή, θα εργαζόμουν στο γραφείο που θα μου είχε παραχωρήσει η Βουλή στο κτίριο της οδού Μητροπόλεως, και θα βρισκόμουν σε κάποια συνάντηση ή θα κοιμόμουν.

Θα έτρωγα στη Βουλή ή στο γραφείο.

Θα πήγαινα 3 φορές στο γυμναστήριο της Βουλής, και θα έκανα μαθήματα αγγλικών και γερμανικών με δασκάλες τις οποίες θα έστελνε η Βουλή στο γραφείο μου, καθώς θεωρώ τον εαυτό μου υποχρεωμένο να μπορεί να διαβάζει ορολογία μνημονίων στα αγγλικά ή να καταλαβαίνει τι ακριβώς είπε ο Σόιμπλε.

Στην Αθήνα, δεν είχα λεπτό ελεύθερο.

Μονίμως συναντούσα κάποιους στο fb, είχα προβλήματα ή διάβασμα.

Παρασκευή ή Σάββατο πήγαινα σπανίως σε κανένα μπαράκι ή παράσταση και, με την ψυχή στο στόμα, στις 7.15 το πρωί της Δευτέρας και της Παρασκευής –αν ήμουν στη Θεσσαλονίκη- (αλλά τι δουλειά έχω στη Θεσσαλονίκη;) στο κολυμβητήριο.

Υπήρχαν σαββατοκύριακα που δεν είχα απορρυπαντικό να βάλω πλυντήριο και να απλώσω τα ρούχα και να στεγνώσουν και να τα σιδερώσω και να τα τακτοποιήσω και να τα φορέσω, οπότε έπρεπε να τα αερίζω αρκετά, προκειμένου να έχω να ντύνομαι.

Καλά που δεν έγινα βουλευτής, γιατί είχα ρούχα είτε για σπορ είτε για σινεμά και μπαρ, όλα απολύτως ακατάλληλα για βουλευτή, άρα δεν χρειαζόμουν καινούργια γκαρνταρόμπα.

Άσε δε, που αδιαφορώντας για μένα μονίμως οι κάμερες, φωτογράφοι και όλες οι Μισίκο Κακουτάνι των social media, μπορούσα να είμαι πάντα κακοντυμένη και απεριποίητη.

Το επίδομα των 0 ευρώ για έξοδα κίνησης που περιλαμβάνεται στα 0 ευρώ της αποζημίωσης, δεν έφτανε ούτε μέχρι την 1η του μηνός.

Ως μη βουλευτής, χωρίς λεπτό ελεύθερο στο πορτοφόλι, δεν είχα την πολυτέλεια να πηγαίνω με το λεωφορείο, με το μετρό ή με το ποδήλατο. Δεν έχω αυτοκίνητο, φυσικά δεν έπαιρνα ταξί, και αγγάρεψα τους φίλους μου να με μεταφέρουν.

Βρέθηκα να ξοδεύω ασύλληπτα -για τα δικά μου δεδομένα- ποσά για καφέ και νερό στη Βουλή, σε εκείνες στις συγκεντρώσεις του ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ το καλοκαίρι, που αγόρασα και μια σφυρίχτρα.

Επίσης, στις κοινωνικές μου εξόδους αλλά και στις παρέες μου, μου πλήρωναν σχεδόν πάντα τα τραπέζια.

Ακόμη και σε περιπτώσεις που, στην παλαιότερη ζωή μου, δε δεχόμουν κέρασμα, μου έκαναν οι φίλοι πλέον το τραπέζι, διότι δεν ήμουν βουλευτής (για το τι σημαίνει αυτό στον περίγυρο, θα κάνω αναφορά σε άλλο άρθρο).

Άρχισαν να με πληρώνουν ακόμη και για παροχές που ήταν μια ζωή δωρεάν.

Για παράδειγμα, ως μέλος της Ελληνικής κοινωνίας, έχω δωρεάν έξοδο από κινηματογράφους και κολυμβητήρια.

Ως άνθρωπος όμως πλήρωνα κανονικά είσοδο για να μπω, θα ντρεπόμουν να μπω τζάμπα.

Για τα μέσα μαζικής μεταφοράς της Αθήνας, επίσης, τα οποία τιμούσα τον πρώτο καιρό, είχα βγάλει κάρτα μηνιαίων διαδρομών των 45 ευρώ, παρόλο που οι βουλευτές μετακινούνται δωρεάν.

Σκεφτόμουν το ρεζιλίκι του να μπει ελεγκτής και να μην έχω εισιτήριο.

Τελευταία φορά πληρώθηκα στις 27 Ιουλίου του 2007 και δεν ξέρω πότε θα ξαναπληρωθώ από οποιαδήποτε δουλειά, διότι δεν είχα και δεν έχω καμιά έτοιμη δουλειά να με περιμένει.

Πες μου, σε παρακαλώ, Χριστίνα Ταχιάου, εξακολουθείς να θεωρείς ότι πέρασα πλουσιοπάροχα ως μη βουλευτής;

Όσο για μένα, δεν είμαι πλέον σίγουρη ότι λιγότερο ευκατάστατοι άνθρωποι από σένα, μπορούν να αντέξουν στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Μία γιατρός του ΕΣΥ απαντάει στη «φτωχή» βουλευτή 

της Στ. Κοσμοπούλου, kollectnews.org, 8/10/2015

Χτες δημοσιεύσαμε το δράμα μιας βουλευτίνας  που ζει με 5.500 ευρώ το μήνα. Σήμερα δημοσιεύουμε την απάντηση μίας γιατρού που, αν και η ίδια αναφέρεται στα νούμερα, τα αθροίσματα και τους υπολογισμούς, διαβιώνει σαφέστατα με αξιοπρέπεια που δεν αποτιμάται σε λεφτά, αλλά μεταφράζεται σε μία υποτυπώδη ελπίδα γι’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη, όπου ευτυχώς τελικά δεν επιπλέουν μόνο οι φελλοί.

«Σπούδασα Ιατρική στην Αθήνα. Από το 1988 εξασκώ το ιατρικό επάγγελμα (αγροτικό, ειδικότητα, 4 χρόνια ιδιωτικό ιατρείο και από το 2001 στο ΕΣΥ). Τα τελευταία 4 χρόνια με τον βαθμό του Διευθυντή. Ο μισθός μου καθαρά είναι 1600 ευρώ. Σε αυτόν περιλαμβάνονται όλα τα επιδόματα (βιβλιοθήκης, τέκνων κ.λπ.). Σε όλο το διάστημα της εργασίας μου ΔΕΝ πήρα τίποτα για συμμετοχή σε επιτροπές κρίσης, πραγματογνωμοσύνες κλπ, και ας απαιτούσαν ώρες επίπονης εργασίας κυρίως κατ’ οίκον. 

Τώρα πια ζω στην πόλη που γεννήθηκα και τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα.Τα χρόνια της ειδικότητας, όμως, αναγκαστικά μετακόμισα στην Αθήνα και καθώς δεν είχα την τύχη να διαθέτω σπίτι εκεί, πλήρωνα μόνη μου το ενοίκιο. Βέβαια είναι γνωστό ότι το σπίτι έχει ανάγκες, εξοπλισμό, λογαριασμούς κ.λπ. Τα νοσοκομεία ΔΕΝ δίνουν επίδομα ενοικίου και έτσι τα πλήρωνα όλα μόνη μου (Θυμάμαι ότι σχεδόν όλος ο μισθός μου πήγαινε εκεί). Δεν είχα ποτέ την τύχη να έχω προσωπικούς συνεργάτες, αλλά πλήρωνα πανάκριβα βιβλία, περιοδικά και άλλα.

Ζούσα στην Αθήνα και όταν έκανα τα ταξίδια μου στα πάτρια εδάφη, ΔΕΝ μου πλήρωνε κανείς τα εισιτήρια. Στην Αθήνα δεν είχα κανενός είδους ζωή. Δούλευα πρωινό ωράριο 8.00πμ με 3.00μμ ή όσο έπαιρνε και έκανα και οκτώ 24ωρες εφημερίες (χωρίς ρεπό). Έτρωγα στο Νοσοκομείο μόνο τις 8 μέρες που εφημέρευα (αν προλάβαινα).Τις υπόλοιπες μέρες ΔΕΝ μου κάλυπτε κανείς έξτρα την διατροφή μου.

Δυστυχώς ο «Ευαγγελισμός» δεν είχε γυμναστήριο!

Παρασκευή η Σάββατο, αν δεν εφημέρευα, είχα διάβασμα, ήμουν πτώμα από τις προηγούμενες εφημερίες, έβλεπα την μικρή -τότε- κόρη μου και έτσι ούτε ιδέα για μπαράκια, θέατρα κλπ. (άλλωστε δεν περίσσευαν και λεφτά). Αν βάλεις και τον χρόνο για μπουγάδα, σίδερο, καθάρισμα... άστα! Ευτυχώς δεν χρειαζόμουν λεφτά για έξτρα ντύσιμο, γιατί είναι γνωστό ότι μπορείς να κάνεις διάγνωση και με τζιν. Εξάλλου την μισή σου ζωή φοράς την σωτήρια λευκή μπλούζα. Επίδομα κίνησης δεν είχα, οπότε έπαιρνα λεωφορείο, τρόλεϊ κ.λπ. Ευτυχώς στις κοινωνικές μου εξόδους, μιας και η παρέα ήταν συνήθως εξίσου ευκατάστατοι συνάδελφοι, τα βάζαμε ρεφενέ. Επίσης ο νοσοκομειακός καφές δεν κοστίζει πολύ. Σας είπα ήδη ότι είχα αποκτήσει την πρώτη μου κόρη και κανείς δεν μου έδωσε λίγο ΧΡΟΝΟ να την χαρώ. Συχνά την έβλεπα μετά από 36 ώρες εργασίας.

Όλα αυτά που αναφέρω,τα βιώνουν καθημερινά χιλιάδες νέοι ειδικευόμενοι τώρα. Βασικό να μην ξεχαστεί: Εκτός του βασικού μισθού παίρνω και εφημερίες. Κοστολογούνται περίπου 6 ευρώ την ώρα για μένα που είμαι ειδικευμένη, περίπου 3 ευρώ την ώρα για τους ειδικευόμενους.

Όλα αυτά για να γίνουν κάποιες συγκρίσεις!

Δεν ζηλεύω την αμοιβή των βουλευτών. Μου αρκεί που όταν περπατάω στους δρόμους της πόλης μου, με χαιρετούν διάφοροι. Άλλους τους αναγνωρίζω και άλλους όχι. Όλοι όμως μου μιλούν με ευγένεια, με χαρά και ίσως και με ευγνωμοσύνη. Οι κόρες μου, όταν ήταν μικρότερες, καμάρωναν: «Ρε μαμά πόσοι σε γνωρίζουν;» Και εγώ τους ξέρω και ας μην τους αναγνωρίζω όλους. Γι’αυτό είμαι πλούσια...

Σας αφήνω στην φτώχεια σας, κύριοι βουλευτές με τους μισθούς των 5.700 ευρώ.»

Η πολιτική του Καραγκιοζ μπερντέ

Ουδείς μωρότερος των ιατρών εάν δεν υπήρχαν ... οι οικονομολόγοι!

ΤΟ ΒΗΜΑ, 28/7/2015

Η περίπτωση του πρώην υπουργού Οικονομικών μας ξεπερνά. Από την ανάληψη των καθηκόντων του έδειξε πρόσωπο αλλοπρόσαλλο, που ωστόσο καλυπτόταν πίσω από την υποτιθέμενη αντισυμβατικότητα.

Οι κινήσεις, ο παραληρηματικός λόγος, η ένταση της επικοινωνίας, αλλά και η τακτική στις διαπραγματεύσεις, οι αλλεπάλληλες αυτοδιαψεύσεις, τα ανεκδοτολογικά μέτρα, τα πάντα παρέπεμπαν σε πολιτικό ανερμάτιστο , σε πρόσωπο χωρίς εσωτερικές συνέπειες και πειθαρχίες.

Πολλοί ήταν εκείνοι που από την αρχή θεώρησαν τον πρώην υπουργό Οικονομικών επικίνδυνο και ακατάλληλο να χειρισθεί τις τόσο κρίσιμες για τη χώρα και την οικονομία της διαπραγματεύσεις. Και στην κυβέρνηση επίσης δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μετά την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη άρχισαν να αμφισβητούν τη σοβαρότητα και τη δυνατότητά του.

Ωστόσο κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο πρώην υπουργός Οικονομικών θα μπορούσε να προβεί σε ενέργειες που ξεπερνούν το νόμο και το Σύνταγμα ή ότι θα μπορούσε να συνομιλεί και να ενημερώνει φορείς διεθνών κερδοσκοπικών εταιριών, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι καταχράται το προνόμιο της εσωτερικής πληροφόρησης και μαζί υπονομεύει το κοινό μας ευρωπαϊκό νόμισμα.

Και βεβαίως κανείς δεν φανταζόταν την παράνοια της υποκλοπής στοιχείων και  προσωπικών δεδομένων των υπηρεσιών που υποτίθεται είχε ορκιστεί να προστατεύει.

Τώρα πια κανείς δεν αμφιβάλλει ότι ο πρώην υπουργός Οικονομικών ζημίωσε τη χώρα και τους πολίτες του. Και αυτό με την συνευθύνη του πρωθυπουργού, ο οποίος ανέχθηκε και κάλυψε τα καμώματά του, ακόμη και όταν αυτά φώναζαν από μακριά.

Στην εξάμηνη θητεία του συνέβησαν καταστροφές μεγάλες, χάθηκαν περιουσίες και δυνατότητες, η οικονομία μας βυθίστηκε ξανά στην ύφεση, αντιμετώπισε ευθέως την απειλή του Grexit  και τώρα υποχρεώνεται σε τρίτο βαρύτερο μνημόνιο, αναλαμβάνοντας ακόμη περισσότερα χρέη.

Θα μπορούσε κανείς να προσπεράσει τον πρώην υπουργό Οικονομικών παραφράζοντας το λαϊκό ρηθέν «ουδείς μωρότερος των ιατρών, αν δεν υπήρχαν οι ... οικονομολόγοι». Ωστόσο οι ζημιές που προκάλεσε είναι τόσο μεγάλες που δεν μπορούν να ξεπερασθούν. Απαιτούν αν μη τι άλλο εξηγήσεις από τον ίδιο και βεβαίως μια συγνώμη, μια άρνηση έστω της υποτιθέμενης αυθεντίας του. 

Ο κύριος με το κολονάτο ποτήρι

any-news.gr, 9/7/2015

Η φωτογραφία του ηλικιωμένου άντρα που διαδηλώνει κρατώντας ένα κολονάτο ποτήρι με ποτό στο χέρι στη συγκέντρωση του «Μένουμε Ευρώπη» της περασμένης εβδομάδας έκανε το γύρο του διαδικτύου περισσότερο από κάθε άλλη.

Όλοι αναρωτιούνταν ποιος είναι ο συγκεκριμένος κύριος και τελικά την απάντηση την έδωσε η εφημερίδα «Αγορά».

Πρόκειται για τον Δημήτρη Βαμβακάρη, έναν διεθνώς καταξιωμένο αρχιτέκτονα-ξυλουργό, ο οποίος μάλιστα, όπως αποκάλυψε στην εφημερίδα μια μέρα πριν είχε κατέβει και στη συγκέντρωση της AΔΕΔΥ, αλλά και σε αυτή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ λίγες μέρες πριν!

«Την Κυριακή, ήμουν στην διαδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με όλο τον ΣΥΡΙΖΑ, τα ηχεία ήταν τέρμα δυνατά και είχε βαβούρα. Λέω σε έναν συμμαθητή μου που είμαστε μαζί “Α, εδώ δεν αντέχεται χωρίς ποτούλια. Αύριο θα κατέβω οργανωμένος”».

Ο κ. Βαμβακάρης από το Κουκάκι στη συγκέντρωση του «Μένουμε Ευρώπη» πήρε το αγαπημένο του απεριτίφ από ένα μπαρ κοντά στην πλατεία Συντάγματος και ζήτησε από έναν φίλο του «να με βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία πριν τον πόλεμο» καθώς κρατούσε το ποτό που έχει γίνει όπως λέει, «προέκταση του χεριού μου».

«Πού να φανταστώ τί θα γινόταν με ένα ποτήρι! Επί 40 χρόνια, ζω μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας. Στην Ιταλία αν γινόταν μια διαδήλωση θα προκαλούσε εντύπωση αν κάποιος δεν κρατούσε ένα spritz, το οποίο εκεί κοστίζει από 1.80 μέχρι 4 ευρώ- στις ακριβές πόλεις. Μένω στο Κουκάκι, έχω προβλήματα όπως όλος ο κόσμος και το θέμα είναι ότι κρατάω ένα απεριτίβο. Αν κρατούσα μια μπύρα θα είχε γίνει θέμα;» λέει διασκεδάζοντας με τον ντόρο που έχει δημιουργηθεί γύρω από τον «άγνωστο με το ροζέ κρασί».

«Δεν είναι ροζέ κρασί, είναι prosecco με bitter Campari. Είναι το λεγόμενο spritz που έχει βγει από τους Αυστριακούς. Όταν κατέλαβαν το Βένετο και ρίξανε την γαληνοτάτη δημοκρατία του Αγίου Μάρκου, οι Αυστριακοί έπιναν spritzen, δηλαδή νερωμένο άσπρο κρασί. Οι Βενετσιάνοι για να στείλουν την αντίδραση στους κατακτητές, έβαλαν χρώμα μέσα στο spritz επιλέγοντας το κόκκινο, το χρώμα της αντίδρασης», τόνισε.

Ο ίδιος δηλώνει επαναστάτης και «δυσαρεστημένος πολιτικά και με τους μεν και με τους δε. Γιαυτό κατέβηκα και στις δύο διαδηλώσεις. Και οι μεν και οι δε κατεβαίνουν στη διαδήλωση αν θίγεται το οικονομικό τους συμφέρον. Δεν υπάρχει ιδεολογία, ούτε οικονομική, ούτε πολιτική. Ούτε Μένουμε Ευρώπη. Το θέμα είναι να μένουμε εραστές του ωραίου».

Οι φίλοι του, του στέλνουν συνεχώς μηνύματα με παραλλαγές της φωτογραφίας του: «Γελάω πολύ αλλά απορώ κιόλας! Ο κόσμος είναι παλαβός. Άλλοι μου λένε κατέστρεψες ένα κόμμα. Άλλοι λένε ότι είμαι από την Εκάλη, ότι έχω τα λεφτά μου στο εξωτερικό και ότι πίνω το αίμα των εργαζομένων μου. Βλέπεις κανέναν εργαζόμενο εδώ; Ούτε εγώ δεν εργάζομαι πια εδώ μέσα, έτσι όπως έχουν γίνει οι δουλειές» λέει κοιτάζοντας γύρω του στο ακατάστατο εργαστήριο ξυλουργικής στο Κουκάκι.

«Προέρχομαι από μικροαστική οικογένεια, ο πατέρας μου μια ζωή την πέρασε δουλεύοντας ως υπάλληλος στα διυλιστήρια. Όταν ήμουν φοιτητής με κέρδισε το ξύλο» λέει αναφερόμενος στις σπουδές αρχιτεκτονικής στην Βενετία και μετά στο Πολυτεχνείο του Μιλάνο. Η υπογραφή του βρίσκεται πίσω από διάσημες βίλες της Σαρδηνίας- μία βρίσκεται δίπλα από την έπαυλη του Μπερλουσκόνι. Ονειρεύεται έναν κόσμο στον οποίο θα υπήρχαν περισσότερα πράγματα φτιαγμένα από ξύλο, θα ήθελε να κατασκευάσει μια ξύλινη 9ώροφη πολυκατοικία, «αντισεισμική, με θερμομόνωση, αδιαπέραστη από τα βλαβερά ηλεκτρομαγνητικά πεδία. «Στην όψη δε θα είχε διαφορά. Αγαπώ το ξύλο, έχω χτίσει ξύλινο σπίτι στο Ναύπλιο. Χτίζω σπίτια με πολλά ενεργειακά οφέλη που δε χρειάζονται ούτε θέρμανση ούτε ψύξη. Επίσης χρησιμοποιώ “απαγορευμένο” τούβλο από κλωστική κάνναβη. Είμαι οικολόγος αλλά χωρίς ταμπέλα. Ούτε πράσινος, ούτε κόκκινος, ούτε μπλε».

Θα ήθελε, λέει αστειευόμενος, «να φτιάξω 8 μέτρα την Guernica του Πικάσο, για τον Τσίπρα, μια ξύλινη πέστροφα που πηδάει στο νερό για τον Θεοδωράκη και για την ΝΔ ένα δελφίνι- γιατί έχουνε πολλούς δελφίνους».

Συγνώμη που στήριξα ΣΥΡΙΖΑ

FB, 29/6/2015

Ο Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης (ο πρώην Καιρός της Ελευθεροτυπίας),  ο οποίος έγραψε και στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ πριν και μετά τις εκλογές, γράφει στο Facebook ένα συγκλονιστικό κείμενο για τα ψέμματα της κυβέρνησης.

Γράφει ο «Καιρός»:

Μετα και τις χτεσινες εξελιξεις γινεται ολο και πιο φανερο,  οτι δυο ειναι τα σεναρια: Ειτε αυτοι που μας κυβερνουν ειναι ανοητοι και ανευθυνοι,  ειτε εξ αρχης ειχαν προγραμματισει να μην διαπραγματευονται στα σοβαρα,  ωστε μια μερα να εγκαταλειψουν το τραπεζι,  κατηγορωντας τους συνομιλητες τους για αδιαλλαξια (!) και να οδηγησουν τη χωρα στη δραχμη.  Προσχεδιασμενα.  Φυσικα για ολα θα φταινε οι ξενοι. Οπως στη Μικρασιατικη καταστροφη,  οπως στον εμφυλιο,  οπως στο '97, οπως το '67 και παει λεγοντας.  Οι εδω πολιτικες ηγεσιες ηταν παντα θυματα των ξενων μηχανορραφιων. Οι ιδιες ηταν παναγιες αγαθες.

Για μενα το παραμυθι του θυματος εχει τελειωσει. Μονο θυμα ειναι ο ελληνικος λαος, που θα πληρωσει και παλι το πανακριβο τιμημα των ψεμματων που του υποσχεθηκαν και τα οποια για μια ακομα φορα πιστεψε.

Ψεμμα πρωτο: Υπηρξε τελεσιγραφο απο τους δανειστες στο eurogroup.  Αυτο, με το οποιο καλειται ο λαος να ψηφισει. Την Παρασκευη το βραδυ, λιγο πριν το διαγγελμα του πρωθυπουργου η ελληνικη αντιπροσωπεια ηταν σε διαπραγματευση με υπο συζητηση την προταση τη δικη της και των δανειστων.  Το βεβαιωνει ο Ελληνας αντιπροσωπος,  επικεφαλης της διαπραγματευσης,  δυσθυμος γιατι η κυβερνηση μιλωντας για τελεσιγραφο τον αδειαζει!

Ψεμμα δευτερο: Οι αντιπροτασεις των δανειστων ηταν τοσο βαρειες,  που η κυβερνηση δεν μπορουσε να τις αποδεχτει.  Η αληθεια ειναι οτι η διαπραγματευση συνεχιζοταν και, συμφωνα και με την ελληνικη τεχνικη αντιπροσωπεια, υπηρχαν συγκλισεις στο συνταξιοδοτικο και τον ΦΠΑ.  Η κυβερνηση λεει δεν εμαθε ποτε γιαυτο!

Ψεμμα τριτο: Το δημοψηφισμα ειναι η εκφραση της λαϊκης επιθυμιας.  Η αληθεια ειναι οτι το δημοψηφισμα ειναι η πιο δειλη πραξη που μπορει να εκανε μια κυβερνηση! Πρωτα πρωτα γιατι δεν βαζεις ποτε εναν λαο να αποφασισει για κατι που θα του ειναι εξαιρετικα επωδυνο. Και θα του ειναι. Οποιο κι αν ειναι το αποτελεσμα. Τον λαο τον προστατευεις απο τα επωδυνα. Τις επωδυνες αποφασεις τις παιρνει η κυβερνηση. Γιαυτο εκλεγεται. Οχι για να πινει μπυρες στα καφε του Συνταγματος. Και ξερω για τι μιλαω.  Δευτερον,  γιατι αν θελεις να πας στη δραχμη (που εκει στοχευε και στοχευει η κυβερνηση) το λες ευθεως και γενναια στο λαο εξ αρχης. Και του λες και τι τιμημα θα πληρωσει και τι ωφελη θα εχει (μετα απο 5-6 χρονια Ρουμανιας Τσαουσεσκου) που θα εχει.  Δεν πας μπαμπεσικα να του υφαρπαξεις μια πλειοψηφια για να λες μετα οτι εχεις την πλειοψηφια του λαου (χωρις εκλογες!). Γιατι αυτο γινεται τωρα.  Αποπειρα υφαρπαγης πλειοψηφιας για εξοδο απο το ευρω.

Ψεμμα τεταρτο: Οι ξενοι φταινε που κλεινουν οι τραπεζες και επιβαλλονται μετρα περιορισμου αναληψεων, οπως ειπε ο πρωθυπουργος στο χτεσινο του διαγγελμα. Η χρηματοπιστωτικη αναστατωση προκληθηκε απο την ξαφνικη και χωρις προειδοποιηση εγκαταλειψη του τραπεζιου των διαπραγματευσεων απο την ελληνικη κυβερνηση. Η οποια ηξερε ΑΚΡΙΒΩΣ τι θα συμβει εξ αιτιας αυτης της της αποφασης.  Το ειχε περιγραψει ο ιδιος ο πρωθυπουργος το 2011,  στηλιτευοντας την αποφαση του Γιωργακη να κανει δημοψηφισμα! Υπαρχει καταγεγραμμενο σε κειμενο και σε βιντεο! Και τι περιμενε δηλαδη η κυβερνηση. . Οτι αυτοι που τους κατονομαζει νυχθημερον ως εχθρους της και βασανιστες του λαου θα ελεγαν "μαλιστα, τι θελετε; Λεφτα και στηριξη; Βεβαιως, αλιμονο;".  Η ελληνικη κυβερνηση ΩΦΕΙΛΕ να ειναι ετοιμη για καθε αντιδραση των δανειστων. Αυτη τους κατωνομαζε τοκογλυφους, απατεωνες και νονους (που ειναι). Πώς προστατεψε το λαο απο τις αντιδρασεις τους και τα νυχια τους;

Ψεμμα πεμπτο: Τη Δευτερα μετα το δημοψηφισμα, το περηφανο οχι του λαου (σε τι ακριβως δεν μας εχει πει, δεδομενου οτι πιεσεις στη διαπραγματευση ηταν διαρκεις και οι δανειστες οι ιδιοι!) θα θριαμβευσει και θα καταλαβουν ολοι οτι δεν περνανε οι εκβιασμοι και τα τελεσιγραφα. Μονο που δεν μας εξηγει κανεις πώς δεν θα περασουν οι εκβιασμοι και τα τελεσιγραφα, αφου κανεις ποτε απο τους δανειστες δεν αμφισβητησε οτι η ελληνικη κυβερνηση εκπροσωπει το λαο στο συνολο του! Τι διαφορα θα τους κανει αν αντι για 42% η κυβερνηση εχει την αποδοχη του 51%! Τι διαφορα θα κανει στη διαπραγματευτικη ικανοτητα της κυβερνησης; Καμιά.

Ψεμμα εκτο: Το περηφανο οχι του λαου θα δειξει σε ολους τους λαους της Ευρωπης (αλλα και του πλανητη), οτι οι λαοι δεν εκβιαζονται και δεν υποκυπτουν.  Αλλα, θα δειξει και στον ελληνικο λαο και στους ασχετους και ανοητους κυβερνήτες του, οτι ζουσε μεχρι σημερα χαρη στα ευρωπαϊκα κεφαλαια και δεν θα μπορει να ζει χωρις αυτα! Οπως δεν μπορει να ζει απο αυριο με κλειστες τραπεζες, χωρις ευρωπαϊκα κεφαλαια.  Ακομα και με δραχμη καπου θα πρεπει να ειναι ενταγμενος, σε καποιο νομισμα ξενο,  σε καποια κεφαλαια.  Τα οποια θα βριζει μεν υπερηφανα, αλλα θα κατεβαινει στο δρομο για να τα διεκδικησει, επειδη δεν θα μπορει να ζει χωρις αυτα.

Ψεμμα εβδομο: Οι δανειστες θελουν να ταπεινωσουν την αριστερη κυβερνηση γιαυτο υπονομευουν τις διαπραγματευσεις.  Απο οσο ξερουμε, γιατι εδω ζουμε, οι δανειστες ταπεινωναν και τις προηγουμενες κυβερνησεις που δεν ηταν αριστερες. Και μαλιστα σκυλοβριζαν την κυβερνηση Σαμαρα-Βενιζελου, επειδη δεν υπεγραφε τα επιθυμητα μετρα απο περυσι τον Ιουνιο μεχρι τον Ιανουαριο φετος, που σταλθηκε το μεηλ Χαρδουβελη, ως προταση διαπραγματευσης. Οχι ως τελικο κειμενο! Για να μην πουμε οτι εριξαν τον Γιωργακη.

Εμεις οι ιδιοι οι αρθρογραφοι εδω και 5 χρονια γραφαμε οτι οι δανειστες και τοκογλυφοι δεν εχουν πατριδα και θεο. Ξερουν μονο το χρημα και κανουν τα παντα για να το αυγατισουν. Αφου τα γραφαμε εμεις τα αναπαρηγαγαν και τα στελεχη του ΣΥΡΙΖΑ, που τα εκαναν και γραμμη τους. Τωρα ξεχασαν με τι κουμασια εχουν να κανουν;Αυτοι οι ιδιοι τους καταγγελαν ως τετοιους. Τωρα φωναζουν που οι τοκογλυφοι ειναι σκληροι;

Τι εκανες εσυ σαν κυβερνηση για να προστατεψεις το λαο απο την σκληροτητα τους;Εγδυσες την οικονομια και τα ταμεια,  εδω και 5 μηνες απο καθε ευρω, για να λες οτι διαπραγματευεσαι σκληρα, χωρις να καταθετεις ουτε αριθμο επι 4 μηνες. Και μολις αρχισες δηθεν να τα βρισκεις και απειληθηκες να φτασεις σε συμφωνια επωδυνη και μνημονιακη τα τιναξες ολα στον αερα (παντα οι ξενοι φταινε) για να σωσεις την αριστερη σου φυσιογνωμια. Αυτο εκανες. Πιο γενναια θα ηταν η παραιτηση. Ακομα πιο γενναιο θα ηταν ενα δημοψηφισμα με το ερωτημα:Ευρω ή δραχμη. Αλλα, η γενναιοτητα σπανιζει πια.

Κακα τα ψεμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξερει οτι αριστερη πολιτικη παροχων χωρις γεματα ταμεια δεν γινεται. Γεματα ταμεια με ευρω δεν γινεται. Θελει πολυ σκληρη δουλεια και γνωση. Και τα στελεχη του (με λιγες εξαιρεσεις) δεν ειναι συνηθισμενα σε τιποτε απο τα δυο. Η κυβερνηση παει τη χωρα στη δραχμη. Οι επιτροπες αμφισβητησης του χρεους στη Βουλη, η καταληψη κεραιων υπουργειων απο στελεχη οπαδους της δραχμης και η διαρκης υπομνηση οτι το νομισμα δεν ειναι φετιχ, σε συναρτηση με τη φυγη απο τις διαπραγματευσεις, δηθεν για να αποφασισει ο λαος μαρτυρουν γιαυτο.

Εμεις οι αγαθοι συνοδοιποροι δεν το βλεπαμε. Δεν βλεπαμε την ακροτητα της συνεργασιας με τον επικινδυνο ακροδεξιο Καμμενο. Δεν βλεπαμε την υπερψηφιση του πλεον διαπλεκομενου και ρουσφετολογου πολιτικου Πρ. Παυλοπουλου για Προεδρο της Δημοκρατιας. Δεν βλεπαμε την υποδειξη για το υπερευαισθητο καθηκον του Προεδρου της Βουλης μιας εμπαθεστατης, απολυτως κομματικης και βαθεια αντιδημοκρατικης, με χαμηλο επιπεδο καβαλημενης συμπεριφορας βουλευτου. Δεν βλεπαμε τις αλλοπροσαλλες και ασυνδετες δηλωσεις και διαρκεις διαψευσεις υπουργων για καθε θεμα της αρμοδιοτητας τους (με εξαιρεση Κοντονη, Αποστολου, Βαλαβανη, Μαρδα, Βουτση, Πανουση, Σπιρτζη και ισως δυο αλλων). Δεν βλεπαμε τον στενο εναγκαλισμο του κομματος και της κυβερνησης με τα λουμπεν φασιστοειδη των Εξαρχειων. Δεν βλεπαμε, οτι το μονο εργο γινοταν απο τις οργανωσεις αλληλεγγυης και μαλιστα υπο τις δυσκολοτερες συνθηκες. Η κυβερνηση ετρεχε με ρυθμο Κατρουγκαλου. Απαλλασσοντας καθε κατεργαρη και απατεωνα και κηφηνα και μοιραζοντας υποσχεσεις στα πιο αθλια συνδικαλιστικα συμφεροντα του παρελθοντος.

Δεν βλεπαμε, οτι κανεις στην κυβερνηση δεν μιλαει για το μονο που χρειαζεται για να σωθει η χωρα: Δουλεια, σκληρη δουλεια, παρα πολλη δουλεια. Αυταπαρνηση και προσφορα στην πατριδα. Ποια; Ξεχασα. Η πατριδα ειναι φασιστικο ιδεολογημα και απορουμε πώς και επιτρεπεται ακομα να το χρησιμοποιει ενας απο τους συγκυβερνητες, που δεν εχει και μεγαλη σχεση μαζυ της. Ας ειναι καλα η στο εξωτερικο περιουσια του.

Εμεις που αφησαμε μεχρι σημερα τις οικονομιες μιας ζωης εδω στις τραπεζες για να ενισχυσουμε την πατριδα και που πιστευαμε οτι μια ευρωαριστερη κυβερνηση δεν θα εκανε ποτε ενα τετοιο εγκλημα σε βαρος του λαου, δεν το βλεπαμε. Εγκλημα, οχι γιατι η δραχμη ειναι καταστροφη. Αλλα, γιατι ο τροπος που γινεται οδηγει σε καταστροφη. Και οι ανθρωποι που το διαχειριζονται δεν εχουν διοικησει ουτε περιπτερο! Ασχετοι θεωρητικαριοι και παιδια του κομματικου σωληνα οι περισσοτεροι. Πειρα πραγματικης ζωης και δουλειας μηδεν. Αποδεικνυονται κατωτεροι των περιστασεων, σπερνοντας επιπλεον και τονους προπαγανδιστικου ψεμματος για να καλυψουν τα αδικαιολογητα.

Επειδη, και εδω ειμαστε, αν δεν πιασει το σχεδιο δραχμη για οποιοδηποτε λογο και παραμεινει η χωρα στο ευρω, αυτοι οι ιδιοι κυβερνητες, αν δεν εχουν αποδρασει, θα υπογραψουν τετοιο μνημονιο που ο Σαμαρας θα φανταζει Μαο.

Οι ελαχιστες νουνεχεις φωνες μεσα στον ΣΥΡΙΖΑ ειναι πολυ αδυναμες για να αποτρεψουν τα χειροτερα. Και οι λιγοι πραγματικα αξιοι, που κατεχουν κυβερνητικες θεσεις ειναι πολυ αδυναμοι για να αποτρεψουν το μοιραιο. Ο κοσμος που πιστεψε και που ακομα πιστευει οτι η ελπιδα ερχεται θα πληρωσει, οπως παντα, πανακριβα το τιμημα της ευκολοπιστιας του. Στην οποια συμβαλλαμε κι εμεις, οσοι συμβαλαμε.

Συγνωμη!

Επιλογή του Ρουβά στην ερμηνεία του «Άξιον Εστί»

Δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη

ysterografa.gr, 21/4/2015

Ο Μίκης Θεοδωράκης, μέσω της επίσημης ιστοσελίδας του τοποθετείται αναφορικά με τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει η πρόταση – πρόσκληση του δήμου Νέας Σμύρνης προς τον Σάκη Ρουβά να ερμηνεύσει συνθέσεις από το «Άξιον Εστί» σε αφιερωματική συναυλία με τίτλο «90 χρόνια Μίκης Θεοδωράκης».

Ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης σημειώνει πως ο Σάκης Ρουβάς δεν αποτελεί δική του επιλογή, ωστόσο, υπογραμμίζει πως σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του ήταν κατά όλων των ειδών της απαγορεύσεις.

Η δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη: 

Επειδή τελευταία γράφτηκαν πολλές ανακρίβειες με αφορμή τη συμμετοχή του κ. Ρουβά στην συναυλία που διοργανώνει ο δήμος Νέας Σμύρνης με το «Άξιον Εστί», αναγκάζομαι να διευκρινίσω τα εξής:

1) Είναι γνωστές οι απόψεις μου για το θέμα των «απαγορεύσεων», τις οποίες απόψεις υποστηρίζω εδώ και δεκαετίες και συνοψίζονται στα εξής: Πιστεύω ότι το έργο από τη στιγμή που θα δημιουργηθεί, ξεφεύγει ακόμα και από τον ίδιο τον δημιουργό, που δεν έχει δικαίωμα να κρίνει δικτατορικά ποιος είναι «άξιος» να το ερμηνεύσει και ποιος όχι. Μόνος κριτής είναι το κοινό και ο χρόνος. Αυτοί τελικά κρίνουν τι θα πάει στα σκουπίδια και τι θα μείνει για πάντα. Θα πρέπει επίσης να πω ότι θεωρώ την χειρότερη εκτέλεση πολύ καλύτερη από μια απαγόρευση..

2) Όχι, δεν ήταν δική μου απόφαση η επιλογή του κ. Ρουβά, όπως αναληθώς βλέπω να αναγράφεται σε διάφορες ιστοσελίδες. Την πληροφορήθηκα εκ των υστέρων, ως τετελεσμένο γεγονός, από τον μαέστρο κ. Ορφανίδη, που μίλησε εδώ και αρκετές μέρες με την γραμματέα μου, στην οποία και ανακοίνωσε την απόφαση του δήμου Νέας Σμύρνης να οργανώσει τιμητική για τα 90 μου χρόνια συναυλία με το «Άξιον Εστί», καθώς και τα ονόματα των συντελεστών, στην επιλογή των οποίων δεν είχα την παραμικρή ανάμιξη.

3) Η όλη ιστορία με  προκαλεί να τελειώσω την δήλωσή μου αυτή με τις εξής σκέψεις:

Η Μουσική μου και φυσικά και το «Άξιον Εστί» γνώρισε κατά καιρούς απαγορεύσεις από πολλές και διαφορετικές πλευρές. Χούντες, κόμματα, πολιτικές νεολαίες, εφημερίδες, τηλεοράσεις… Πώς να ξεχάσω την επιστολή ακόμα και των δικηγόρων του ίδιου του Ελύτη, την εποχή που ήμουν γεν. διευθυντής Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, στην οποία όπως έγραφαν, «δεν ήταν σίγουροι για την ποιότητα της εκτέλεσης» (κι ας ήμουν εγώ στο πόντιουμ του μαέστρου και ο Μπιθικώτσης στον ρόλο του λαϊκού τραγουδιστή…). Για την ιστορία να πω ότι η συναυλία εκείνη δόθηκε συνολικά 3 φορές στο Ηρώδειο λόγω της πρωτοφανούς ανταπόκρισης του κοινού.

Ελληνικές δισκογραφικές εταιρείες που πλούτισαν από το έργο μου, απέσυραν συχνά τους δίσκους μου από το εμπόριο, ενώ πολλοί τραγουδιστές μου, για πολιτικούς ή άλλους λόγους, διέγραφαν τα έργα μου από το ρεπερτόριό τους.

Και διερωτώμαι: Ποια ήταν η αντίδραση των «φίλων της μουσικής μου» σε όλες αυτές τις περιπτώσεις; Απολύτως καμία! Ούτε ένας Έλληνας δεν θεώρησε χρέος του να υπερασπίσει το έργο μου σε όλες αυτές τις απαγορεύσεις και αποκλεισμούς! Ούτε ένας! Και ξαφνικά βλέπω τώρα να γεμίζει το διαδίκτυο και ο τύπος από δεκάδες δημοσιεύματα «υπερασπιστών του έργου μου», που ζητούν να προστεθώ κι εγώ ο ίδιος στον μακρύ κατάλογο αυτών που κατά καιρούς το απαγόρευσαν. Και γιατί; Διότι, λένε, ο συγκεκριμένος ερμηνευτής ανήκει στην «υποκουλτούρα». Όμως τι σημαίνει άραγε ο όρος αυτός; Το θέμα είναι μεγάλο και πολύπλοκο και εξαρτάται από την οπτική γωνία του καθενός.

Σε ό,τι με αφορά, τι θέλετε να σκεφτώ, όταν βλέπω το έργο μου (που το θεωρούν υποτίθεται ποιοτικό) να μην υπάρχει στη χώρα μου; Και πώς να υπάρχει όταν βρίσκεται επί δεκαετίες ολόκληρες αντιμέτωπο με καταστάσεις σαν αυτές που ανέφερα πιο πάνω, με την ανοχή (στην καλύτερη περίπτωση) και τη σιωπή του θεωρούμενου προοδευτικού χώρου, δηλαδή τουλάχιστον του 60% του λαού μας;

Τι θα πρέπει άραγε να σκεφτώ εγώ που αφιέρωσα τη ζωή  μου στην πραγματική Ελληνική Αριστερά και χάρισα στον Λαό μας έργα σαν το «Άξιον Εστί» που από τη μια τα θεωρούν, όπως λένε, υποδείγματα της «καλής κουλτούρας», κι από την άλλη ανέχονται τις κατά καιρούς απαγορεύσεις και το μποϋκοτάζ τους, ακόμα κι από τις ίδιες τις παρατάξεις στις οποίες ανήκουν; Τι να σκεφτώ βλέποντας όλους αυτούς τους ανέκαθεν απόντες να ξυπνούν μόνο στην περίπτωση Ρουβά και να ξεσπαθώνουν λαύροι απαιτώντας από μένα να απαγορεύσω τη συμμετοχή του;

Από όλα αυτά προκύπτει ότι η έννοια της υποκουλτούρας για μένα είναι διαφορετική απ’ ό,τι είναι για κείνους. Είναι, πιστεύω, φυσικό να θεωρώ την γενικευμένη ηθική υποκουλτούρα, μέσα στην οποία καταδικάστηκα να ζω, ως απείρως χειρότερη από εκείνη που σχετίζεται με την Τέχνη και τα δυσδιάκριτα σύνορα ανάμεσα στις πολλές και ποικίλες της εκφάνσεις.

Αθήνα,  21η Απριλίου 2015

(Κατάλληλη ημερομηνία να μιλάμε για «απαγορεύσεις»…).

Μίκης Θεοδωράκης

Kανόνες ορθολογισμού

του Bertrand Rusell

1. Μην αισθάνεσαι απολύτως σίγουρος για τίποτα.

2. Μην νομίζεις ότι αξίζει να προχωρήσεις στην απόκρυψη αποδεικτικών στοιχείων, γιατί τα στοιχεία σίγουρα θα έρθουν στο φως.

3. Ποτέ μην προσπαθείς να αποθαρρύνεις τη σκέψη, γιατί είναι σίγουρο ότι θα αποτύχεις.

4. Όταν σου εναντιωθούν, ακόμα και αν είναι η ίδια η οικογένεια σου, προσπάθησε να το ξεπεράσεις με επιχειρήματα και όχι με αυθεντία, γιατί μια νίκη που βασίστηκε στην αυθεντία δεν είναι πραγματική, είναι απατηλή.

5. Μην έχεις κανένα σεβασμό για την αυθεντία (δικαιοδοσία/εξουσία/αρχή) των άλλων, γιατί πάντα υπάρχουν αντίθετες αυθεντίες που μπορούν να βρεθούν.

6. Μην χρησιμοποιείς εξουσία για να καταπιέζεις απόψεις που νομίζεις επιβλαβείς, γιατί αν το κάνεις, οι απόψεις θα καταπιέσουν εσένα.

7. Μην φοβάσαι να είσαι εκκεντρικός στην άποψη σου, γιατί κάθε “άποψη” που είναι τώρα αποδεκτή ήταν κάποτε εκκεντρική.

8. Βρες περισσότερη ευχαρίστηση στην ευφυή διαφωνία από την παθητική συμφωνία, γιατί, αν εκτιμάς την ευφυΐα όπως θα έπρεπε, η πρώτη συνεπάγεται βαθύτερη συμφωνία από την δεύτερη.

9. Να είσαι σχολαστικά φιλαλήθης ακόμα και αν η αλήθεια είναι άβολη, γιατί είναι πιο άβολο όταν προσπαθείς να την κρύψεις.

10. Μην αισθάνεσαι ζήλεια για την ευτυχία αυτών που ζουν σε παραδείσους ανόητων, γιατί μόνο ένας ανόητος θα νόμιζε ότι αυτό είναι ευτυχία.