«Αγίων» μ π ι ν ε λ ι κ ί ω ν Απάνθισμα

Σε τρία επεισόδια.

του ευσεβέστατου Ροΐδη

 1ο επεισόδιο (έτος 2007)

Ενώ ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ετοίμαζε τις βαλίτσες του για ολιγοήμερο ταξίδι αναψυχής (Ελευθεροτυπία 12.02.07), μια ομάδα μητροπολιτών συγκέντρωνε τις τελευταίες υπογραφές. Οι μητροπολίτες σε τετρασέλιδη επιστολή τους προς τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο δηλώνουν αδυναμία, όπως λένε, να ακολουθήσουν την εκκλησιολογική εκτροπή του σχεδίου νόμου για τα εκκλησιαστικά δικαστήρια. Όπως αναφέρουν απευθυνόμενοι στον Αρχιεπίσκοπο «το σχέδιο νόμου που έγινε από επιτροπή που ήσασταν πρόεδρος «προσβάλλει» κραυγαλέως την εκ της πίστεως ημών απορρέουσαν εκκλησιολογίαν, επί της οποίας εδράζεται η υπόστασις της Αγίας και Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας».

Δηλαδή πρόκειται για απάντηση των 12 μητροπολιτών που τον περασμένο Δεκέμβριο απευθύνθηκαν στο Φανάρι ζητώντας την παρέμβασή του για όσα «αντικανονικά» προβλέπει το σχέδιο νόμου για τα εκκλησιαστικά δικαστήρια. Τότε ο Αρχιεπίσκοπος έστειλε επιστολές στους μητροπολίτες κατηγορώντας τους για «αντιδεοντολογική» συμπεριφορά γιατί απευθύνθηκαν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και όχι μέσω της Ιεράς Συνόδου. Υπογραμμίζουν το ρόλο τού εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχη εντός της Εκκλησίας. Έχει, όπως αναφέρουν, την ευθύνη για τη διασφάλιση της εφαρμογής των όρων και των προϋποθέσεων του Αυτοκέφαλου. Και μιλούν για δύο ειδών αρχιερείς εντός της Εκκλησίας της Ελλάδος. Εκείνους που υπάγονται στην Εκκλησία της Ελλάδος και εκείνους που ανήκουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο (Νέες Χώρες). Φαίνεται ξεκάθαρα ότι με κάθε κόστος οι μητροπολίτες θα συνεχίσουν να τηρούν την ίδια στάση αγνοώντας τον Χριστόδουλο.

Η επιστολή προς το Φανάρι, προκάλεσε την αντίδραση του Χριστόδουλου, είχαν υπογράψει τον περασμένο Δεκέμβριο οι μητροπολίτες: Θηβών Ιερώνυμος, Περιστερίου Χρυσόστομος, Μυτιλήνης Ιάκωβος, Νέας Ιωνίας Κωνσταντίνος, Μαντινείας Αλέξανδρος, Τρίκκης Αλέξιος, Γουμενίσσης Δημήτριος, Φιλίππων Προκόπιος, Ιερισσού Νικόδημος, Διδυμοτείχου Νικηφόρος, Ζακύνθου Χρυσόστομος και Μεγάρων Βαρθολομαίος. Ο Ιωαννίνων Θεόκλητος είχε απευθυνθεί στον Οικουμενικό Πατριάρχη όσο και στον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για το θέμα του σχεδίου νόμου για τα εκκλησιαστικά δικαστήρια έχοντας τις ίδιες θέσεις με τους άλλους 12 μητροπολίτες. («Ελευθεροτυπία» 12.02.07)

2ο επεισόδιο (2007)

Αιφνιδιαστικά και χωρίς προειδοποίηση, ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ανακοινώνει ένα απόγευμα Σαββάτου έκτακτη σύγκλιση της Ιεραρχίας για να γίνουν εκλογές στις Μητροπόλεις Μεσσηνίας και Τριφυλία. Σχεδιάζει την «επιστροφή του Ασώτου Θεοκλήτου Κουμαριανού», είχε κάνει βεβαίως τις παρασκηνιακές του κινήσεις, τηλέφωνα κλπ. κλπ. Ο Θεόκλητος με τη παραίτησή του πριν δυο χρόνια, λειτούργησε σαν κυματοθραύστης και ως άλλοθι της «εκκλησιαστικής κάθαρσης» (όποιος την είδε να μου το γράψει). Οι καταγγελίες για «ανήθικο βίο» και «εκκλησιαστική παρέκκλιση» δεν βρήκαν το στόχο τους. Από πρώην Θεσσαλιώτιδος ο Θεόκλητος έγινε μητροπολίτης Βρεσθένης.

Αυτόν λοιπόν τον Θεόκλητο Βρεσθένης θέλησε να τον επιβάλει για την θέση του Μητροπολίτη Μεσσηνίας και Τριφυλίας. Στις εκλογές λοιπόν, ο δήμαρχος Καλαμάτας Παναγιώτης Νίκας αντιτάχθηκε στην υποψηφιότητα Θεόκλητου, δηλώνοντας ότι δεν επιθυμεί μητροπολίτη που έχει γίνει γνωστός «για καλό ή για κακό».

Στην λεγόμενη «εκκλησιαστική αντιπολίτευση» της Ιεραρχίας, υπήρξαν αντιδράσεις. Στέλνει και μια επιστολή ο μητροπολίτης Χρυσόστομος από τη Ζάκυνθο προς τα μέλη της. Στο κείμενο αναφέρει ότι δέχτηκε τηλεφώνημα από το μητροπολίτη Βρεσθένης Θεόκλητο, ο οποίος του ζήτησε την ψήφο του. «Σας υπενθυμίζω, δήλωσε, ότι πρόκειται περί του Κέντρου του «Τσουναμιού», το οποίο έπληξε αποκλειστικώς το περιβάλλον του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Αναφέρει ειρωνικά για την «Αλληλεγγύη μας» (την ΜΚΟ) και στην συνέχεια γράφει: «Σεβασμιότατοι και οι δύο προαναφερόμενοι ποντάρουν στις δικές Σας ασθενείς αντιστάσεις, οι οποίες, εάν επιτέλους δεν αφυπνισθούν ενώπιον αυτής της νέας και κραυγαλέας περιφρονήσεως του λαϊκού φρονήματος, δικαίως θα ομιλούν εκείνοι περί «ποίας καθάρσεως», μουρμουρίζοντας φωναχτά πλέον "Ασ’ τους, μωρέ, όλοι τους τα ίδιοι είναι!"…»

Σε ελάχιστο χρόνο ομάδα πιστών οργάνωσε «συντονιστική επιτροπή κατά της εκλογής Θεόκλητου» και με κείμενό της σχεδόν ταυτίστηκε με τις θέσεις του μητροπολίτη Ζακύνθου που ζητούσε την αφύπνιση των ιεραρχών στους σχεδιασμούς Χριστόδουλου.

«Εμβρόντητος ο μεσσηνιακός λαός πληροφορήθηκε ότι ο αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος προτείνει ως διάδοχο του μακαριστού επισκόπου μας κυρού Χρυσοστόμου τον πρώην Θεσσαλιώτιδος κ. Θεόκλητο. Εναν κληρικό, ο οποίος φέρεται αναμεμειγμένος στο παραδικαστικό κύκλωμα και εξαιτίας του επί μήνες διεσύρετο η Εκκλησία στα ΜΜΕ», αναφέρουν μεταξύ άλλων στην ανακοίνωσή τους τα μέλη της συντονιστικής επιτροπής και συνεχίζουν σε άλλο σημείο: «Μας είναι αδιανόητο ότι αυτά τα πνευματικά αναστήματα θα τα διαδεχτεί ο μέντορας του προφυλακισμένου Γιοσάκη και του αποσχηματισμένου Κουλουσούσα. Ο εν λόγω κληρικός παραδέχθηκε ότι προωθούσε σε καίριες θέσεις της εκκλησιαστικής διοίκησης τον Γιοσάκη και τελικά παραιτήθηκε από τον θρόνο του. Μας είναι αδιανόητο ότι γι’ αυτά τα κατορθώματά του θα του δοθεί ως «έπαθλο» η διαποίμανση της τοπικής μας εκκλησίας».

Υπό το βάρος των πολιτικών πιέσεων όχι μόνο παραγόντων της πόλης της Καλαμάτας που προέρχονται από τη Δεξιά, αλλά και στελεχών της κυβέρνησης, ο αρχιεπίσκοπος δεν τήρησε την υπόσχεση που έδωσε στο πνευματικό του τέκνο.

Μετά την απόσυρση της υποψηφιότητας Θεόκλητου, ο αρχιεπίσκοπος κατέληξε στον αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Σαββάτο…

Ο Θεόκλητός μας λοιπόν μένει «Βρεσθένης», δεν γίνεται Μεσσηνίας.

3ο επεισόδιο (2007)

Το Ποντίκι στις 22.3.2007 μας πληροφορεί ότι:
Οι της Ιεράς Συνόδου για να βρουν τους «Φρουρούς της Ορθοδοξίας» που έκαναν άνω-κάτω δεσποτάδες, αρχιμανδριτάδες, εφημέριους, διακάκια και πιστούς τις παραμονές των εκλογών των νέων μητροπολιτών Μεσσηνίας και Τριφυλλίας και Ολυμπίας με τα ανυπόγραφα κείμενα που εστάλησαν σε όλα τα μέλη της Ιεραρχίας και στους διάφορους οφικιάλιους της Μονής Πετράκη, ένθα κατοικοεδρεύει η κορυφή της ημετέρας Ορθοδοξίας. Δεν βρήκαν άκρη κι επιστράτευσαν ακόμη και ιδιωτικούς ντετέκτιβ, ορισμένους από τους οποίους απολαμβάνουμε στα τηλεοπτικά πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα.

Το μόνο συμπέρασμα που κατάφεραν να βγάλουν οι σύγχρονοι «Σέρλοκ Χολμς» ήταν πως πιθανώς οι αποστολείς των εμετικών φακέλων στα γραφεία της οδού Ιασίου της Ιεράς Συνόδου πρέπει να είναι παπάδες της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, έμπλεοι χριστιανικής αγάπης, που ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας τη βρόμικη δουλειά για να πλήξουν πρόσωπα και υπολήψεις των πρωτοκλασάτων της εκκλησιαστικής ιεραρχίας.

Aπάνθισμα επιθέτων
Θέλετε, καλοί μας χριστιανοί, για την επιμόρφωσή σας να πάρετε μια γεύση απ’ αυτό το απάνθισμα φράσεων, λέξεων, επιθέτων, για να δείτε τι πλούτο λεξιλογικό έχουν οι ερίφηδες όταν είναι να θάψουν ο ένας τον άλλον;

Ακούστε πώς στόλιζαν τους εν Χριστώ αδελφούς τους:
Αρσενική πόρνη, πουστόγερος, γομάρι, έκφυλος, κίναιδος, αρχικίναιδος, πισωγλέντης, γυναικωτός, λούστρος, τομάρι, αλήτης, γύφτος, πόρνος, μιζαδόρος, μαέστρος της διαπλοκής, τρέμων από τα οπίσθια, πορνικό στοιχείο, αποδεδειγμένα κλέφτης και ομοφυλόφιλος.

Κι ακόμη παραθέτουν τα εξής χριστιανικά: κλέφτης χηρών και ορφανών, κλέφτης των παγκαριών, ρασοφόρος δαίμονας, θαμών δυσόσμων νεανικών δωματίων, Εωσφόρος, πόρνη αδερφή, Αντίχριστος, γυνή που γυρίζει μονίμως τα οπίσθια, βιτσιόζος, σιδηροδέσμιος αδελφάτου.

Κι αν δεν φτάνουν αυτά, οι ευσεβείς ρίχνουν… κι άλλα κοσμητικά επίθετα που, αν τα άκουγε ένας κανονικός άνθρωπος, θα έπαιρνε πέτρες και δεν θα άφηνε αρτιμελή να κυκλοφορεί δίπλα του.

Απολαύστε κι’ άλλα:
Ηλίθιος, ρεμάλι, καραγκιόζης, γουρούνι, «Γανυμήδης», μαύρος ως πίθηκος, ανίκανος και ανώμαλος, τσαρλατάνος, άπατος και αχόρταγος, βοθρώδης, δαιμονοκρατούμενος, ανθρωποειδές, ανήθικος, διεφθαρμένος και αλήτης, αρχιαλήτης, σατανικό πρόσωπο, σατανικό καρκίνωμα της Εκκλησίας, Αγιος πανούργος, φουκαριάρης που έγινε πάμπλουτος, ανάξιος, φιλοχρήματος, πρώην περιπτεριούχος, μούτσος ηλεκτρολόγος και ξενοδοχοκαμαριέρης που φόρεσε το ράσο, δοτός.

«Αγια» μπινελίκια

Θέλετε κι άλλα; Δώστε βάση αν το βαστάει η καρδιά σας και η όρεξή σας να ακούει εκκλησιαστικά… μπινελίκια:
Ασήμαντος χωρικός, δέσμιος δαιμονικών ατόμων, πρωτομάστορας της οικονομικής ρεμούλας, ρασπουτίνος, ρασπουτίνος πατερούλης, πωρωμένος, καλοπερασάκιας, πρώην ρακένδυτος που τα κονόμησε, αχαρακτήριστος, άπληστος με το ένα πόδι στον τάφο, άθλιος με τα δυο πόδια στην κόλαση, σβούρας, μονίμως χασμώμενος και ντοπαριζόμενος, συνεταίρος του εκκλησιαστικού υποκόσμου, πιόνι, συνεταίρος του Πάπα, φαιδρός αγιότατος, σαμάρι, «βεντούζα» και «πεθερά», «σύζυγος αρσενικοθήλυκου», υπηρέτης πορνικών και υλικών αμαρτιών, αρχιρουφιάνος, ωραιοπαθής και βλαξ, φαιδρός, έχων σαθρά και δαιμονική καρδία, «μαύρος».

Και πάει λέγοντας...

Φίλε Νίκο Μπίστη

του Κώστα Κούρκουλου, 8/2/2019

Όταν ο Σουλιώτης αγωνιστής Κίτσος Τζαβέλας επιχείρησε, ως υπουργός στρατιωτικών του Όθωνα, να παραπλανήσει τη Βουλή υποδυόμενος ότι δήθεν δεν γνώριζε κάτι που γνώριζε, ένας βουλευτής, επικαλούμενος ότι και οι δυο τους ήταν παιδιά του Αλή Πασά, του θύμισε το εξής περιστατικό:

Ο Αλή Πασάς έβαλε έναν δικό του άνθρωπο να δείρει κάποιον. Αφού εκπληρώθηκε η επιθυμία του, το θύμα του ξυλοδαρμού πήγε στον ίδιο τον Αλή Πασά και κατήγγειλε την κακοποίηση. Ο Πασάς αμέσως κάλεσε τον δράστη και αφού τον «κατσάδιασε» για τον ξυλοδαρμό του υπηκόου του, τον οποίο όμως ο ίδιος είχε διατάξει, του ζήτησε από πάνω και εξηγήσεις!

Και τότε ο δράστης, τρελαμένος από τη συμπεριφορά του πασά, απάντησε: «Και με ξέρεις και σε ξέρω. Και σε ξέρω και με ξέρεις. Και τα ξέρεις και τα ξέρω. Και τα ξέρω και τα ξέρεις»!  Να λοιπόν Νίκο τι ξέρουμε και οι δύο:

Ότι την εποχή που η κυβέρνηση Σημίτη είχε εγείρει το θέμα των ταυτοτήτων, συνέβησαν τα εξής: α) Ο τότε υποψήφιος πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής «στηνόταν στην ουρά» για να υπογράψει στο δημοψήφισμα του Χριστόδουλου, ο οποίος απαιτούσε να μας καθηλώσει στον Μεσαίωνα. β) Οι παλαιοσταλινικοί του ΚΚΕ, υποκρινόμενοι ότι δεν έχουν σημασία τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά μόνον το τι κάνουν οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν, έκλειναν το μάτι στους δερβίσηδες του θρησκευτικού φονταμενταλισμού. γ) Τα στίφη των «αυριανιστών», που πάντοτε πλειοψηφούσαν στο ΠΑΣΟΚ ως ο «αγνός λαός», δια χειλέων κ. Λαλιώτη, αποκαλούσαν «παράδοση» την αντιδημοκρατική απαίτηση του Χριστόδουλου. δ) Και ο «λαός» με τις «λαοσυνάξεις», απαιτούσε να καταπατηθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των «άλλων».

Τότε λοιπόν εσύ Νίκο, με ελάχιστους ακόμη, στάθηκες απέναντι στο πάνδημο αντιδημοκρατικό ρεύμα. Και αυτό με έκανε περήφανο, ως φίλο σου. Διότι υπερασπιζόσουν τον πυρήνα της δημοκρατίας. Ο οποίος δεν είναι μόνον η εφαρμογή των κανόνων της πλειοψηφίας αλλά και η τήρηση των αρχών του κράτους δικαίου. Διαφορετικά,  η δημοκρατία εκπίπτει σε «τυραννία της πλειοψηφίας».

Αργότερα, διαβάζοντας το βιβλίο σου «Προχωρώντας και αναθεωρώντας» – το προτείνω πάντοτε ως ένα από τα καλύτερα για την κατανόηση της σύγχρονης ιστορίας μας – διαπίστωσα ότι η στάση σου αυτή δεν ήταν τυχαία. Αποτελούσε εκδήλωση μιας ειλικρινούς δημοκρατικής συνείδησης.

Τα ίδια και με το Κυπριακό, όπου δίδαξες πάλι την ηθική της ευθύνης.

Εκεί τέλος που αναδείχτηκες σε έναν από τους πιο αφοσιωμένους υπερασπιστές της δημοκρατίας, ήταν στην «πιο σκοτεινή ώρα». Τότε που αυτό το απίθανο μάγμα συνωμοσιολογικού πρωτοφασισμού, νεοσταλινικής αριστεράς και πρωτοπασοκικού τυχοδιωκτισμού, υπό το «ιστορικό» όνομα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μεθόδευε το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της χώρας: Την καταστροφή της ευρωπαϊκής της πορείας και των δημοκρατικών της θεσμών. Και σου αξίζει ο δημόσιος έπαινος, διότι άντεξες τη βία, τη συκοφαντία και την λοιδορία του αντιδημοκρατικού αυτού μετώπου.

Και θα πεις τώρα με τη σειρά σου: Μα αυτοί οι άνθρωποι που ονομάζεις ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεν μπορούν να αλλάξουν και από εχθροί της δημοκρατίας, όπως τους λες, να γίνουν μέχρι και λειτουργοί της; Κι εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου, ότι μπορούν πράγματι να αλλάξουν. Άλλωστε, μόνον ο ρατσιστής θεωρεί τον άλλο “μη μεταστρέψιμο”. (Κ. Καστοριάδης, «Οι ρίζες του μίσους»).

Άρα το ερώτημα στο οποίο οφείλουμε να απαντήσουμε, δεν είναι αν μπορούν να αλλάξουν, αλλά αν άλλαξαν. Αν δηλαδή είναι αλήθεια αυτό που διαδίδουν οι ίδιοι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ασμένως διακινούν οι φίλοι τους, ότι «άλλαξαν από το 2015» και ότι έκτοτε σταμάτησαν να είναι εχθροί της δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής μας πορείας. Ή αν αυτό είναι απλώς η νέα μυθολογία του ΣΥΡΙΖΑ, για να  προσφέρει μεταμφίεση σε όσους ήταν «έτοιμοι από καιρό», να πάνε στην αυλή του. Ας δούμε λοιπόν αν άλλαξαν από το 2015.

Μετά το 2015 ήταν Νίκο, όταν έδωσαν τον νέο «πόλεμο των λέξεων». Όταν δηλαδή με μετωνυμίες, ψευδώνυμα, ευφημισμούς και φτηνά «κόλπα», εμπορεύτηκαν τη νέα δημαγωγική κατασκευή: Ότι η συμμόρφωσή τους με το μνημόνιο που συνήψαν και η εφαρμογή του, δεν ήταν συμμόρφωση και εφαρμογή, αλλά έξοδος από τα μνημόνια! Και επειδή το ψέμα ήταν παρανοϊκό και τερατώδες, έγινε πιστευτό! Διότι πώς να υποψιαστείς ότι μπορεί κάποιος να σε κοροϊδεύει τόσο αναίσχυντα! Έλα όμως που μία δημοκρατική πολιτεία δεν μπορεί να στηρίζεται  στην αναισχυντία του ψέματος.

Μετά το 2015 ήταν Νίκο, όταν κατασκεύασαν τη μεγαλύτερη δικαστική συνωμοσία που γνώρισε ποτέ η χώρα: Την υπόθεση  “Novartis”. Με δύο μάλιστα στόχους: α) Την συγκάλυψη της πραγματικής διαφθοράς, ώστε να παρασχεθεί ασυλία στις συμμορίες του χώρου της δημόσιας υγείας (εμπλεκόμενους γιατρούς και προμηθευτές) και β) Την ηθική δολοφονία των πολιτικών τους αντιπάλων, τους οποίους ανακήρυξαν  σε «υποκατάστατους ενόχους», στη θέση των πραγματικών.

Για την οφειλόμενη στάση μας στην δικαστική αυτή συνωμοσία, σου θυμίζω Νίκο, αυτό που είπε ο Καρλ Γιάσπερς στους συμπολίτες του Γερμανούς, μετά το ολοκαύτωμα:  Το να συμβιώνεις με το κακό χωρίς να αντιτάσσεσαι σ’ αυτό μέχρις εσχάτων ή το να σώζεις την ζωή σου, όταν οι άλλοι οδηγούνται στο ολοκαύτωμα, σε κάνει ένοχο. («Το πρόβλημα της γερμανικής ευθύνης», Εκδόσεις «Έρασμος»). Το να μην αντιδρούμε λοιπόν Νίκο στη συνωμοσία που οργάνωσε η κυβέρνηση κατά των πολιτικών της αντιπάλων, όποιο λόγο και αν επικαλεστούμε, μας μετατρέπει ρητά σε συνενόχους!

Μετά το 2015 ήταν Νίκο, όταν στήριξαν τη μεγαλύτερη δικαστική ατιμία που είδαμε, με το όνομα «Υπόθεση ΕΛΣΤΑΤ».  Διότι στις 4-8-2016 ήταν – και όχι πριν το 2015 – όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγελλε από την «Αυγή» τα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ ως προδότες και κακούργους, επειδή έπραξαν το καθήκον τους και μας είπαν την αλήθεια για το έλλειμμα της χώρας. («Εξαπάτησαν τη χώρα και τους Έλληνες με ψεύτικα στοιχεία, συμπράττοντας με ξένα συμφέροντα….», τους κατηγορούσαν). Και όλα αυτά, για να συνεχίσει η μεγάλη απάτη, ότι δήθεν δεν υπήρχε κρίση, αλλά την έφεραν τα μνημόνια.

Μετά το 2015 ήταν Νίκο, που ζήσαμε και τη μεγαλύτερη προστυχιά. Όταν, με την ίδια ξετσιπωσιά που συκοφαντούσαν τα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ ως προδότες, είδαμε τον πρωθυπουργό να δηλώνει και το αντίθετο, αναφερόμενος στον επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ κ. Γεωργίου: «Δεν κρύψαμε ποτέ ότι αναγνωρίζουμε τα αριθμητικά στοιχεία του……»!!

Μετά το 2015 είναι Νίκο, που ψάχνουν ακόμη για λιοντάρια στους αεροδιαδρόμους του Ελληνικού με σκοπό να αποτρέψουν την επένδυση, η οποία θα έδινε την δυνατότητα σε χιλιάδες παιδιά μας να βρουν δουλειά. Και αν κάποιος τους αποδείξει – δεν γνωρίζω τον τρόπο – ότι δεν υπάρχουν πια λιοντάρια στο Ελληνικό, τότε θα ανακαλύψουν ελέφαντες. Διότι θέλουν κοινωνία εθισμένη σε επιδόματα. Στην οποία, όσο οι εξαρτημένοι από τα επιδόματα θα ζητούν αύξηση της «δόσης» τους, τόσο θα παραιτούνται από την ιδιότητα του πολίτη.

Και όπως ξέρεις Νίκο, η δημοκρατία δεν δημιουργήθηκε από «τοξικοεξαρτημένους» σε επιδόματα της εξουσίας υπηκόους, αλλά από «ελεύθερους παραγωγούς» (Βλ. Καστοριάδης, «Η Αρχαία Ελληνική Δημοκρατία…», εκδόσεις «Ύψιλον»).

Μετά το 2015 είναι Νίκο, όταν η κυβέρνηση εξήγγειλε δια του πρωθυπουργού, ότι οι θεσμοί της δημοκρατίας είναι «θεσμικό εμπόδιο»! Και τώρα ακριβώς παρακολουθούμε μία από τις εφαρμογές αυτής της αντίληψης: Την έκπτωση των κοινοβουλευτικών κανόνων σε παρωδία, με τον συνειδητό διασυρμό της ίδιας της Βουλής και τον αυτοδιασυρμό του προέδρου της. Με βουλευτές δύο χρήσεων, που μας οδηγούν στην πιο αποκρουστική ευτέλεια.   Και όλα αυτά, με ένα και μόνο σκοπό: Γελοιοποιώντας τη δημοκρατία, να της στερήσουν το μοναδικό της θεμέλιο: Τον σεβασμό και την αποδοχή της από τους πολίτες.  Ώστε να υποκατασταθούν οι θεσμοί από έναν πρωθυπουργό, ο οποίος παραληρεί με τη λέξη «ΕΓΩ» και το κτητικό «μου». (Η ψυχοπαθολογία του υπερδιογκωμένου «εγώ» και του κτητικού «μου» του πρωθυπουργού, πρέπει να εξεταστεί από αρμοδιότερους).

Μετά το 2015 είναι Νίκο και μάλιστα στο τέλος της θητείας τους, που ναρκοθετούν την οικονομία με όρους δολιοφθοράς, ώστε να «σκάσει» στα χέρια των επόμενων.

Μετά το 2015 είναι Νίκο, όταν είδαμε έναν τυφλωμένο από ανευθυνότητα πρωθυπουργό, να εκθειάζει ακόμη και μέσα στη Βουλή τον Καμμένο ως σωστό πατριώτη, επειδή δεν δέχεται σύνθετο όνομα για την Βόρεια Μακεδονία, εκπέμποντας τα σχετικά μηνύματα στους ακραίους.  Που πάει να πει πως, παίζοντας μέχρι και τον ρόλο του προβοκάτορα εις βάρος της χώρας, συνεχίζει να ενεργεί κυνικά και με πλήρη απουσία συναίσθησης της ευθύνης. Κάτι που σημαίνει και το άλλο: Ότι το μακεδονικό λύθηκε χάρις στην «πανουργία» της ετερογονίας των σκοπών. (Να διαλύσουν την αντιπολίτευση πήγαιναν και χωρίς να το καταλάβουν, προέκυψε η λύση χάρις στους εταίρους μας και τους συμμάχους, οι οποίοι επέβαλαν το σχέδιο που ψηφίστηκε).

Μετά το 2015 είναι Νίκο, που επαναφέρουν τον πελατειασμό του παρελθόντος ως «μοιραίο» μέλλον, εξασφαλίζοντας και με αυτόν τον τρόπο, την προσεχή κατάρρευση της χώρας.

Μετά το 2015 είναι Νίκο, όταν μέσα σε ένα χρόνο  – το 2018 – πέσαμε 7 θέσεις στον κατήφορο της διαφθοράς, φτάνοντας την Σενεγάλη. Και όπως μας λένε οι μελέτες της «Διεθνούς Διαφάνειας», η διαφθορά αυξάνεται εκεί όπου υποχωρεί η δημοκρατία και το κράτος δικαίου.

Μετά το 2015 είναι Νίκο που, για πρώτη φορά σε καθεστώς κοινοβουλευτισμού, η εξουσία απαγόρευσε τις ερωτήσεις. Βεβαίως, θα μου πεις, ότι κάθε εξουσία ποθεί έναν «μακάριο κόσμο», από όπου έχουν εξοριστεί οι ερωτήσεις.  Όμως εδώ δεν μένουν στον «πόθο». Κλείνουν μέχρι και τηλεοπτικούς σταθμούς, επειδή τους κάνουν ερωτήσεις.  Και όταν δεν μπορούν να τους κλείσουν,  επιβάλλουν εμπάργκο σε όποιον επιμένει να κάνει ερωτήσεις.  Ταυτόχρονα μεθοδεύουν, ακόμη και με βοσκοτόπια, το άνοιγμα τηλεοπτικών σταθμών, από όπου θα δέχονται μόνον τις εξής «ερωτήσεις»: α) Γιατί είναι τόσο καλοί β) Γιατί είναι τόσο σπουδαίοι γ) Γιατί αγαπούν τόσο πολύ τον λαό και δ) Γιατί τους αγαπά τόσο πολύ ο λαός.  Όπως δηλαδή κάνει η ΕΡΤ.

Και εδώ σταματώ, διότι ο «πληθωρισμός του κακού» το μεταμφιέζει σε κοινοτοπία.

Όμως Νίκο, δεν είναι δυνατόν να αδιαφορήσεις μπροστά στην κυβερνητική αυτή δυστοπία. Ιδιαίτερα όταν γνωρίζεις αυτό που εκκωφαντικά μας είπε η Χάνα Άρεντ από την Ιερουσαλήμ: Ότι η αδιαφορία μπροστά στο τέρας, μπορεί να φέρει μεγαλύτερες συμφορές, από όλα μαζί τα θηριώδη ένστικτα που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι.

Berliner Mauer

59 χρόνια από την εγκατάσταση τού τείχους του Βερολίνου 

Η εφημερίδα του ΚΚΕ Ριζοσπάστης στη σελίδα για τα γεγονότα στις 13/8/ περασμένων ετών:

ΛΔ Γερμανίας και ΓΛΔ είναι η Ανατολική Γερμανία (DDR) 

1961 Ξεκινά η ανέγερση του τείχους του Βερολίνου. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η έντονη στρατιωτικοποίηση στο δυτικό τμήμα της Γερμανίας αποτέλεσε σοβαρό παράγοντα ανησυχιών για τις σοσιαλιστικές χώρες και ειδικά για τη ΛΔ Γερμανίας. Η πολιτική των ανοιχτών συνόρων, ιδιαίτερα με το Δυτικό Βερολίνο, δημιουργούσε στη ΛΔ Γερμανίας πολύπλευρους και σοβαρούς κινδύνους ακόμα και για την κρατική της υπόσταση. Εκτός από το άνετο και συνεχές πέρασμα κατασκόπων και δολιοφθορέων, η καταλήστευση ανθρώπινων και οικονομικών πόρων της Λαϊκής Δημοκρατίας έπαιζε σημαντικό ρόλο στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Όπως είχε ομολογήσει σχετικά ο Δυτικογερμανός σοσιαλδημοκράτης καθηγητής Φρ. Μπάαντε, «σε έναν ορισμένο βαθμό, η ευημερία μας είναι ένα αποτέλεσμα των διακρίσεων εις βάρος της ΓΛΔ».

Έτσι, στις 12 και 13 Αυγούστου 1961, έπειτα από κοινή έκκληση των κρατών-μελών του Συμφώνου της Βαρσοβίας και καθώς είχε φτάσει στο αποκορύφωμα η ιμπεριαλιστική κατάχρηση των ανοιχτών συνόρων της ΓΛΔ, ένοπλοι σχηματισμοί της, με την υποστήριξη του Κόκκινου Στρατού, κατάφεραν αστραπιαία, σε μία και μόνο νύχτα, να ασφαλίσουν τα σύνορα με το Δυτικό Βερολίνο. Έκτοτε, το τείχος του Βερολίνου θα γίνει για πολλά χρόνια βασικό συστατικό στοιχείο της αντικομμουνιστικής υστερίας, ακόμα και μετά την κατεδάφισή του στις 9/11/1989.

Σχόλιο: Κι επειδή δεν έχουν να δείξουν κάποια επιτυχία σε σχέση με το τείχος, προβάλλουν ότι η οικοδόμησή του έγινε "αστραπιαία, σε μια και μόνο νύχτα", ενώ είναι γνωστό ότι επί εβδομάδες και μήνες έχτιζαν ένα προς ένα τους τσιμεντόλιθους. Έτσι κι αλλιώς η οριοθέτηση των περιοχών μεταξύ Σ.Ε. και Δυτικών ήταν γνωστή και δεν άλλαξε, μέχρι που κατέρρευσε το τείχος.

::

::

::

Ο Ελ. Βενιζέλος και ο Βασιλέας Γεώργιος

του Φώτη Σαραντόπουλου

 to

Δύο επαναστάτες της εποχής τους

Στις 8 Αυγούστου 1910 έγιναν εκλογές. Συμμετείχαν οι παλαιοί πολιτικοί (Θεοτόκης, Ράλλης, Ζαΐμης) αλλά και πολλοί νέοι, που αν και τυπικά ανήκαν στα παλαιά κόμματα, ουσιαστικά ανήκαν σε ένα σωρό τάσεις.

Το αποτέλεσμα ήταν πρωτοφανές.

Παλαιοί πολιτικοί καταποντίστηκαν ή εξελέγησαν οριακά. Τα 5 παλαιά κόμματα εξέλεξαν 200 Βουλευτές ενώ εξελέγησαν 165 Βουλευτές που υποστήριζαν το πρόγραμμα και τις θέσεις του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Η πλειοψηφία των Βουλευτών εξελέγη για πρώτη φορά. Άλλοι πάλι εξελέγησαν, δηλώνοντας απλά «ανεξάρτητοι».

Ο Βενιζέλος εξελέγη πρώτος σε ψήφους στην Αττικοβοιωτία, χωρίς να είναι καν στην Ελλάδα. Ήταν στη Λουκέρνη της Ελβετίας.

Η εκλογή του δεν ήταν μία συνηθισμένη εκλογή Βουλευτή αλλά ένα πραγματικό δημοψήφισμα. Δημιουργήθηκε κόμμα που του ζήτησε να ηγηθεί! Κάτι τέτοιο, δημιουργία κόμματος εκτός Βουλής, δεν είχε ξαναγίνει ποτέ.

Ο Βενιζέλος ζύγισε τα πράγματα και δέχθηκε. Επιστρέφοντας από την Ελβετία για τα Χανιά πέρασε πρώτα από τη Ρώμη, όπου συναντήθηκε με τον Υπουργό Εξωτερικών Σαν Τζουλιάνο. Αυτός τον ενθάρρυνε να προχωρήσει, δίνοντας τη διαβεβαίωση ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις θα αγνοούσαν τις διαμαρτυρίες της Τουρκίας για το γεγονός ότι σαν Κρητικός ήταν Οθωμανός και όχι Έλληνας υπήκοος. Στα Χανιά, κατέθεσε το αξίωμα της Κρητικής Πρωθυπουργίας και της ηγεσίας του κόμματός του. Και δυο μέρες μετά πήρε το πλοίο για την Αθήνα.

Στις 5 Σεπτεμβρίου 1910 έβγαλε τον πρώτο του λόγο στο Σύνταγμα. Τι έμεινε στη μνήμη από την ομιλία αυτή; Ο διάλογος με τα συγκεντρωμένα πλήθη. Η βοή και η άρνηση του ρήτορα. Οι κραυγές και η προσταγή:

«Οι εκλογείς εκλήθησαν προς συγκρότησιν διπλής αναθεωρητικής Βουλής»

«Συντακτική θέλουμε! Συντακτική !!!»

«Επαναλαμβάνω: Διπλής αναθεωρητικής Βουλής!»

«Συντακτική! Συντακτική!»

«Είπα! Αναθεωρητικής !!!»

«….» (σιγή)

Από την ώρα εκείνη, η Ελλάδα είχε κυβερνήτη.

Δεν τον ανακήρυξε η φωνή αλλά η σιωπή του λαού … Το βράδυ εκείνο, όταν οι πολίτες γύρισαν σπίτια τους, σκεπτόντουσαν τι είχε συμβεί.

Ως τότε, όταν διέκοπταν τους ρήτορες, αυτοί απαντούσαν πάντα «Ορθώς διέκοψεν ο αγαπητός συμπολίτης». Αυτόν εδώ ήθελαν να τον αποθεώσουν, ήθελαν να του δώσουν τα πάντα, και αυτός απάντησε «ΟΧΙ»!

Οι διάφοροι αυλοκόλακες προσπάθησαν να πείσουν τον Βασιλέα ότι στην ομιλία του ο Βενιζέλος καταφέρθηκε εναντίον του θρόνου. Αυτός όμως, με την εμπειρία των 47,5 χρόνων βασιλείας του, κράτησε αποστάσεις από όλους αυτούς. Και κάλεσε τον Βενιζέλο στα Ανάκτορα.

Η συνάντηση έγινε την 1η Οκτωβρίου 1910. Ως τότε ο Βασιλιάς είχε γνωρίσει τρεις γενεές σημαντικών Ελλήνων. Και είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η «νεοελληνική εξυπνάδα» ήταν το μεγαλύτερο ελάττωμα του έθνους.

Όταν ο Υπασπιστής ανήγγειλε τον Κρητικό πολιτικό, πιθανότατα σκέφτηκε «άλλος ένας πολύ έξυπνος». Όμως, ο Βενιζέλος του ενέπενεε μεγαλοφυΐα.

Δεν ήταν Θεοτόκης που τον γέμιζε πάντα με αμφιβολίες ούτε ο ορμητικός Ράλλης με την ακατάστατη σκέψη. Ούτε ο Ζαΐμης που η σοβαρότητα του συνίστατο στο να αφήνει τα πάντα όπως τα βρήκε ούτε ο Δραγούμης που δεν τον καταλάβαινε.

«Μεγαλειότατε, δύο δρόμοι ανοίγονται: Η επάνοδος εις το πρώην καθεστώς και η άγουσα προς την ανόρθωσιν! Εάν το στέμμα τεθή επί κεφαλής του ανορθωτικού αγώνος, Σας υπόσχομαι ότι, εντός δύο ετών, η Ελλάς θα είνε αγνώριστος.»

Το ύφος αυτό ήταν εντελώς νέο για τον Γεώργιο. Η συζήτηση συνεχίστηκε και την επομένη ημέρα και στο τέλος ο Γεώργιος ανέθεσε στον Βενιζέλο την εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης, ενώ ενέκρινε να δημοσιευθεί το ακόλουθο διάγγελμα:

«Κατά την σημερινήν μεταμεσημβρινήν συνάντησιν του κ. Βενιζέλου μετά του Βασιλέως, η Α.Μ ευαρεστήθη να ανακοινώση ότι μελετήσας καλώς τα λεγχθέντα αυτώ υπό των διαφόρων αρχηγών των κομμάτων, κατέληξε εις το να εγκρίνη καθ’ ολοκληρίαν τας γνώμας του κ. Βενιζέλου και απεφάσισε, τιθέμενος επί κεφαλής του ειρηνοποιού ανορθωτικού αγώνος, να περιβάλη τον κ. Βενιζέλον με την απόλυτον εμπιστοσύνην αυτού, δια την εφαρμογήν του εκτεθέντος εις την Α.Μ. προγράμματός του.

Ανάκτορα Αθηνών, 2 Οκτωβρίου 1910»

Τέτοια διακήρυξη δεν είχε δημοσιεύσει ξανά ο Γεώργιος, στις τόσες δεκαετίες της Βασιλείας του.

Οι Βασιλείς δεν επαναστατούν εύκολα.

Αυτός το έκανε.

Η Ελλάδα της Μοναρχίας και η Ελλάδα της Επανάστασης στο Γουδή, είχαν πλέον ηγεσία ενωμένη.