του Κώστα Κούρκουλου, 8/2/2019
Ότι την εποχή που η κυβέρνηση Σημίτη είχε εγείρει το θέμα των ταυτοτήτων, συνέβησαν τα εξής: α) Ο τότε υποψήφιος πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής «στηνόταν στην ουρά» για να υπογράψει στο δημοψήφισμα του Χριστόδουλου, ο οποίος απαιτούσε να μας καθηλώσει στον Μεσαίωνα. β) Οι παλαιοσταλινικοί του ΚΚΕ, υποκρινόμενοι ότι δεν έχουν σημασία τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά μόνον το τι κάνουν οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν, έκλειναν το μάτι στους δερβίσηδες του θρησκευτικού φονταμενταλισμού. γ) Τα στίφη των «αυριανιστών», που πάντοτε πλειοψηφούσαν στο ΠΑΣΟΚ ως ο «αγνός λαός», δια χειλέων κ. Λαλιώτη, αποκαλούσαν «παράδοση» την αντιδημοκρατική απαίτηση του Χριστόδουλου. δ) Και ο «λαός» με τις «λαοσυνάξεις», απαιτούσε να καταπατηθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των «άλλων».
Τότε λοιπόν εσύ Νίκο, με ελάχιστους ακόμη, στάθηκες απέναντι στο πάνδημο αντιδημοκρατικό ρεύμα. Και αυτό με έκανε περήφανο, ως φίλο σου. Διότι υπερασπιζόσουν τον πυρήνα της δημοκρατίας. Ο οποίος δεν είναι μόνον η εφαρμογή των κανόνων της πλειοψηφίας αλλά και η τήρηση των αρχών του κράτους δικαίου. Διαφορετικά, η δημοκρατία εκπίπτει σε «τυραννία της πλειοψηφίας».
Αργότερα, διαβάζοντας το βιβλίο σου «Προχωρώντας και αναθεωρώντας» – το προτείνω πάντοτε ως ένα από τα καλύτερα για την κατανόηση της σύγχρονης ιστορίας μας – διαπίστωσα ότι η στάση σου αυτή δεν ήταν τυχαία. Αποτελούσε εκδήλωση μιας ειλικρινούς δημοκρατικής συνείδησης.
Τα ίδια και με το Κυπριακό, όπου δίδαξες πάλι την ηθική της ευθύνης.
Εκεί τέλος που αναδείχτηκες σε έναν από τους πιο αφοσιωμένους υπερασπιστές της δημοκρατίας, ήταν στην «πιο σκοτεινή ώρα». Τότε που αυτό το απίθανο μάγμα συνωμοσιολογικού πρωτοφασισμού, νεοσταλινικής αριστεράς και πρωτοπασοκικού τυχοδιωκτισμού, υπό το «ιστορικό» όνομα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μεθόδευε το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της χώρας: Την καταστροφή της ευρωπαϊκής της πορείας και των δημοκρατικών της θεσμών. Και σου αξίζει ο δημόσιος έπαινος, διότι άντεξες τη βία, τη συκοφαντία και την λοιδορία του αντιδημοκρατικού αυτού μετώπου.
Και θα πεις τώρα με τη σειρά σου: Μα αυτοί οι άνθρωποι που ονομάζεις ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεν μπορούν να αλλάξουν και από εχθροί της δημοκρατίας, όπως τους λες, να γίνουν μέχρι και λειτουργοί της; Κι εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου, ότι μπορούν πράγματι να αλλάξουν. Άλλωστε, μόνον ο ρατσιστής θεωρεί τον άλλο “μη μεταστρέψιμο”. (Κ. Καστοριάδης, «Οι ρίζες του μίσους»).
Άρα το ερώτημα στο οποίο οφείλουμε να απαντήσουμε, δεν είναι αν μπορούν να αλλάξουν, αλλά αν άλλαξαν. Αν δηλαδή είναι αλήθεια αυτό που διαδίδουν οι ίδιοι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ασμένως διακινούν οι φίλοι τους, ότι «άλλαξαν από το 2015» και ότι έκτοτε σταμάτησαν να είναι εχθροί της δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής μας πορείας. Ή αν αυτό είναι απλώς η νέα μυθολογία του ΣΥΡΙΖΑ, για να προσφέρει μεταμφίεση σε όσους ήταν «έτοιμοι από καιρό», να πάνε στην αυλή του. Ας δούμε λοιπόν αν άλλαξαν από το 2015.
Μετά το 2015 ήταν Νίκο, όταν έδωσαν τον νέο «πόλεμο των λέξεων». Όταν δηλαδή με μετωνυμίες, ψευδώνυμα, ευφημισμούς και φτηνά «κόλπα», εμπορεύτηκαν τη νέα δημαγωγική κατασκευή: Ότι η συμμόρφωσή τους με το μνημόνιο που συνήψαν και η εφαρμογή του, δεν ήταν συμμόρφωση και εφαρμογή, αλλά έξοδος από τα μνημόνια! Και επειδή το ψέμα ήταν παρανοϊκό και τερατώδες, έγινε πιστευτό! Διότι πώς να υποψιαστείς ότι μπορεί κάποιος να σε κοροϊδεύει τόσο αναίσχυντα! Έλα όμως που μία δημοκρατική πολιτεία δεν μπορεί να στηρίζεται στην αναισχυντία του ψέματος.
Μετά το 2015 ήταν Νίκο, όταν κατασκεύασαν τη μεγαλύτερη δικαστική συνωμοσία που γνώρισε ποτέ η χώρα: Την υπόθεση “Novartis”. Με δύο μάλιστα στόχους: α) Την συγκάλυψη της πραγματικής διαφθοράς, ώστε να παρασχεθεί ασυλία στις συμμορίες του χώρου της δημόσιας υγείας (εμπλεκόμενους γιατρούς και προμηθευτές) και β) Την ηθική δολοφονία των πολιτικών τους αντιπάλων, τους οποίους ανακήρυξαν σε «υποκατάστατους ενόχους», στη θέση των πραγματικών.
Για την οφειλόμενη στάση μας στην δικαστική αυτή συνωμοσία, σου θυμίζω Νίκο, αυτό που είπε ο Καρλ Γιάσπερς στους συμπολίτες του Γερμανούς, μετά το ολοκαύτωμα: Το να συμβιώνεις με το κακό χωρίς να αντιτάσσεσαι σ’ αυτό μέχρις εσχάτων ή το να σώζεις την ζωή σου, όταν οι άλλοι οδηγούνται στο ολοκαύτωμα, σε κάνει ένοχο. («Το πρόβλημα της γερμανικής ευθύνης», Εκδόσεις «Έρασμος»). Το να μην αντιδρούμε λοιπόν Νίκο στη συνωμοσία που οργάνωσε η κυβέρνηση κατά των πολιτικών της αντιπάλων, όποιο λόγο και αν επικαλεστούμε, μας μετατρέπει ρητά σε συνενόχους!
Μετά το 2015 ήταν Νίκο, όταν στήριξαν τη μεγαλύτερη δικαστική ατιμία που είδαμε, με το όνομα «Υπόθεση ΕΛΣΤΑΤ». Διότι στις 4-8-2016 ήταν – και όχι πριν το 2015 – όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγελλε από την «Αυγή» τα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ ως προδότες και κακούργους, επειδή έπραξαν το καθήκον τους και μας είπαν την αλήθεια για το έλλειμμα της χώρας. («Εξαπάτησαν τη χώρα και τους Έλληνες με ψεύτικα στοιχεία, συμπράττοντας με ξένα συμφέροντα….», τους κατηγορούσαν). Και όλα αυτά, για να συνεχίσει η μεγάλη απάτη, ότι δήθεν δεν υπήρχε κρίση, αλλά την έφεραν τα μνημόνια.
Μετά το 2015 ήταν Νίκο, που ζήσαμε και τη μεγαλύτερη προστυχιά. Όταν, με την ίδια ξετσιπωσιά που συκοφαντούσαν τα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ ως προδότες, είδαμε τον πρωθυπουργό να δηλώνει και το αντίθετο, αναφερόμενος στον επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ κ. Γεωργίου: «Δεν κρύψαμε ποτέ ότι αναγνωρίζουμε τα αριθμητικά στοιχεία του……»!!
Μετά το 2015 είναι Νίκο, που ψάχνουν ακόμη για λιοντάρια στους αεροδιαδρόμους του Ελληνικού με σκοπό να αποτρέψουν την επένδυση, η οποία θα έδινε την δυνατότητα σε χιλιάδες παιδιά μας να βρουν δουλειά. Και αν κάποιος τους αποδείξει – δεν γνωρίζω τον τρόπο – ότι δεν υπάρχουν πια λιοντάρια στο Ελληνικό, τότε θα ανακαλύψουν ελέφαντες. Διότι θέλουν κοινωνία εθισμένη σε επιδόματα. Στην οποία, όσο οι εξαρτημένοι από τα επιδόματα θα ζητούν αύξηση της «δόσης» τους, τόσο θα παραιτούνται από την ιδιότητα του πολίτη.
Και όπως ξέρεις Νίκο, η δημοκρατία δεν δημιουργήθηκε από «τοξικοεξαρτημένους» σε επιδόματα της εξουσίας υπηκόους, αλλά από «ελεύθερους παραγωγούς» (Βλ. Καστοριάδης, «Η Αρχαία Ελληνική Δημοκρατία…», εκδόσεις «Ύψιλον»).
Μετά το 2015 είναι Νίκο, όταν η κυβέρνηση εξήγγειλε δια του πρωθυπουργού, ότι οι θεσμοί της δημοκρατίας είναι «θεσμικό εμπόδιο»! Και τώρα ακριβώς παρακολουθούμε μία από τις εφαρμογές αυτής της αντίληψης: Την έκπτωση των κοινοβουλευτικών κανόνων σε παρωδία, με τον συνειδητό διασυρμό της ίδιας της Βουλής και τον αυτοδιασυρμό του προέδρου της. Με βουλευτές δύο χρήσεων, που μας οδηγούν στην πιο αποκρουστική ευτέλεια. Και όλα αυτά, με ένα και μόνο σκοπό: Γελοιοποιώντας τη δημοκρατία, να της στερήσουν το μοναδικό της θεμέλιο: Τον σεβασμό και την αποδοχή της από τους πολίτες. Ώστε να υποκατασταθούν οι θεσμοί από έναν πρωθυπουργό, ο οποίος παραληρεί με τη λέξη «ΕΓΩ» και το κτητικό «μου». (Η ψυχοπαθολογία του υπερδιογκωμένου «εγώ» και του κτητικού «μου» του πρωθυπουργού, πρέπει να εξεταστεί από αρμοδιότερους).
Μετά το 2015 είναι Νίκο και μάλιστα στο τέλος της θητείας τους, που ναρκοθετούν την οικονομία με όρους δολιοφθοράς, ώστε να «σκάσει» στα χέρια των επόμενων.
Μετά το 2015 είναι Νίκο, όταν είδαμε έναν τυφλωμένο από ανευθυνότητα πρωθυπουργό, να εκθειάζει ακόμη και μέσα στη Βουλή τον Καμμένο ως σωστό πατριώτη, επειδή δεν δέχεται σύνθετο όνομα για την Βόρεια Μακεδονία, εκπέμποντας τα σχετικά μηνύματα στους ακραίους. Που πάει να πει πως, παίζοντας μέχρι και τον ρόλο του προβοκάτορα εις βάρος της χώρας, συνεχίζει να ενεργεί κυνικά και με πλήρη απουσία συναίσθησης της ευθύνης. Κάτι που σημαίνει και το άλλο: Ότι το μακεδονικό λύθηκε χάρις στην «πανουργία» της ετερογονίας των σκοπών. (Να διαλύσουν την αντιπολίτευση πήγαιναν και χωρίς να το καταλάβουν, προέκυψε η λύση χάρις στους εταίρους μας και τους συμμάχους, οι οποίοι επέβαλαν το σχέδιο που ψηφίστηκε).
Μετά το 2015 είναι Νίκο, που επαναφέρουν τον πελατειασμό του παρελθόντος ως «μοιραίο» μέλλον, εξασφαλίζοντας και με αυτόν τον τρόπο, την προσεχή κατάρρευση της χώρας.
Μετά το 2015 είναι Νίκο, όταν μέσα σε ένα χρόνο – το 2018 – πέσαμε 7 θέσεις στον κατήφορο της διαφθοράς, φτάνοντας την Σενεγάλη. Και όπως μας λένε οι μελέτες της «Διεθνούς Διαφάνειας», η διαφθορά αυξάνεται εκεί όπου υποχωρεί η δημοκρατία και το κράτος δικαίου.
Μετά το 2015 είναι Νίκο που, για πρώτη φορά σε καθεστώς κοινοβουλευτισμού, η εξουσία απαγόρευσε τις ερωτήσεις. Βεβαίως, θα μου πεις, ότι κάθε εξουσία ποθεί έναν «μακάριο κόσμο», από όπου έχουν εξοριστεί οι ερωτήσεις. Όμως εδώ δεν μένουν στον «πόθο». Κλείνουν μέχρι και τηλεοπτικούς σταθμούς, επειδή τους κάνουν ερωτήσεις. Και όταν δεν μπορούν να τους κλείσουν, επιβάλλουν εμπάργκο σε όποιον επιμένει να κάνει ερωτήσεις. Ταυτόχρονα μεθοδεύουν, ακόμη και με βοσκοτόπια, το άνοιγμα τηλεοπτικών σταθμών, από όπου θα δέχονται μόνον τις εξής «ερωτήσεις»: α) Γιατί είναι τόσο καλοί β) Γιατί είναι τόσο σπουδαίοι γ) Γιατί αγαπούν τόσο πολύ τον λαό και δ) Γιατί τους αγαπά τόσο πολύ ο λαός. Όπως δηλαδή κάνει η ΕΡΤ.
Και εδώ σταματώ, διότι ο «πληθωρισμός του κακού» το μεταμφιέζει σε κοινοτοπία.
Όμως Νίκο, δεν είναι δυνατόν να αδιαφορήσεις μπροστά στην κυβερνητική αυτή δυστοπία. Ιδιαίτερα όταν γνωρίζεις αυτό που εκκωφαντικά μας είπε η Χάνα Άρεντ από την Ιερουσαλήμ: Ότι η αδιαφορία μπροστά στο τέρας, μπορεί να φέρει μεγαλύτερες συμφορές, από όλα μαζί τα θηριώδη ένστικτα που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι.
