...
Από την παρουσίαση του Goethe Institut.
Ήρωες της Τροίας με πολύχρωμες περισκελίδες; Ρωμαίοι αυτοκράτορες με ξανθά μαλλιά και ροζ θωριά; Η έκθεση «Πολύχρωμοι Θεοί» καταρρίπτει το κλισέ του πάλλευκου μαρμάρου που κυριαρχεί στο νου μας: Τα αρχαία μνημεία και γλυπτά δεν ήταν καθόλου μα καθόλου αστραφτερού λευκού χρώματος, αλλά χρωματιστά, με πολύχρωμη διακόσμηση. Αν και οι αρχαιολόγοι το γνωρίζουν εδώ και 200 περίπου χρόνια, η έρευνα ως προς την πολυχρωμία των αρχαίων μνημείων και γλυπτών έργων παρέμεινε ταμπού ακόμα και στον 20ο αιώνα.
Η έκθεση αυτών των αγαλμάτων έχει συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στο ότι το χρώμα μπαίνει και πάλι στο επίκεντρο της έρευνας και της θεώρησης της αρχαίας τέχνης. Συγκεκριμένα δείγματα δίνουν οι έγχρωμες ανακατασκευές, που έχουν δημιουργηθεί ειδικά γι’ αυτήν την έκθεση. Παράλληλα παρουσιάζονται αυθεντικά γλυπτά που διασώζουν ίχνη χρώματος. Είναι εκείνα τα ίχνη που αποτέλεσαν τη βάση για τις μακρόχρονες μελέτες της ερευνητικής ομάδας των αρχαιολόγων Ulrike και Vinzenz Brinkmann, το έργο των οποίων κατέστησε δυνατή τη δημιουργία αυτής της έκθεσης.
Οι Αρχαιολόγοι είχαν οι ίδιοι, φαίνεται, το ταμπού του άσπρου μαρμάρου και το μετέφεραν δια της αποκρύψεως σε μας. Τώρα παραξενεύονται που, μετά από 200 χρόνια μαρμαρολαγνείας, ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να δεχθεί τα έντονα χρώματα που λένε (και πρέπει να δεχθούμε) ότι είχαν τα αρχαία γλυπτά.
Το λεονταράκι που ακολουθεί είναι του 6ου αιώνα π.Χ. και είχε τοποθετηθεί ως «φρουρός» κάποιου τάφου. Στην Αρχαιότητα ήταν τοποθετημένο τόσο ψηλά, ώστε ο επισκέπτης έβλεπε μέσα στο στόμα του. Στην πρώιμη ελληνική γλυπτική δεν ήταν σπάνια η απόδοση της χαίτης με μπλε χρώματα. Το πρωτότυπο αυτού του αγάλματος βρίσκεται σήμερα σε μουσείο της Κοπεγχάγης, προφανώς ως προϊόν λαθρανασκαφής και λαθρεμπορίου από αρχαιοκάπηλους.
(Ckick)
Από την παρουσίαση του Goethe Institut.
Ήρωες της Τροίας με πολύχρωμες περισκελίδες; Ρωμαίοι αυτοκράτορες με ξανθά μαλλιά και ροζ θωριά; Η έκθεση «Πολύχρωμοι Θεοί» καταρρίπτει το κλισέ του πάλλευκου μαρμάρου που κυριαρχεί στο νου μας: Τα αρχαία μνημεία και γλυπτά δεν ήταν καθόλου μα καθόλου αστραφτερού λευκού χρώματος, αλλά χρωματιστά, με πολύχρωμη διακόσμηση. Αν και οι αρχαιολόγοι το γνωρίζουν εδώ και 200 περίπου χρόνια, η έρευνα ως προς την πολυχρωμία των αρχαίων μνημείων και γλυπτών έργων παρέμεινε ταμπού ακόμα και στον 20ο αιώνα.
Η έκθεση αυτών των αγαλμάτων έχει συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στο ότι το χρώμα μπαίνει και πάλι στο επίκεντρο της έρευνας και της θεώρησης της αρχαίας τέχνης. Συγκεκριμένα δείγματα δίνουν οι έγχρωμες ανακατασκευές, που έχουν δημιουργηθεί ειδικά γι’ αυτήν την έκθεση. Παράλληλα παρουσιάζονται αυθεντικά γλυπτά που διασώζουν ίχνη χρώματος. Είναι εκείνα τα ίχνη που αποτέλεσαν τη βάση για τις μακρόχρονες μελέτες της ερευνητικής ομάδας των αρχαιολόγων Ulrike και Vinzenz Brinkmann, το έργο των οποίων κατέστησε δυνατή τη δημιουργία αυτής της έκθεσης.
Οι Αρχαιολόγοι είχαν οι ίδιοι, φαίνεται, το ταμπού του άσπρου μαρμάρου και το μετέφεραν δια της αποκρύψεως σε μας. Τώρα παραξενεύονται που, μετά από 200 χρόνια μαρμαρολαγνείας, ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να δεχθεί τα έντονα χρώματα που λένε (και πρέπει να δεχθούμε) ότι είχαν τα αρχαία γλυπτά.
Το λεονταράκι που ακολουθεί είναι του 6ου αιώνα π.Χ. και είχε τοποθετηθεί ως «φρουρός» κάποιου τάφου. Στην Αρχαιότητα ήταν τοποθετημένο τόσο ψηλά, ώστε ο επισκέπτης έβλεπε μέσα στο στόμα του. Στην πρώιμη ελληνική γλυπτική δεν ήταν σπάνια η απόδοση της χαίτης με μπλε χρώματα. Το πρωτότυπο αυτού του αγάλματος βρίσκεται σήμερα σε μουσείο της Κοπεγχάγης, προφανώς ως προϊόν λαθρανασκαφής και λαθρεμπορίου από αρχαιοκάπηλους.
(Ckick)
