Άγνοια και Θράσος

του Στέφανου Κασιμάτη, Καθημερινή, 30/5/2012

Κοιτάξτε πώς στην περίπτωση του Ακη Τσοχατζόπουλου αποδεικνύεται ότι οι αρχικές εντυπώσεις ήταν οι σωστές. Οι παλαιότεροι οπωσδήποτε θυμούνται τη θυμηδία που προκαλούσε ο άλλοτε πανίσχυρος υπουργός -και σήμερα υπόδικος στη λουξ θέση του Κορυδαλλού- όταν πρωτοεμφανίσθηκε στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής του τόπου. Ηταν το 1981, η εποχή της κυβερνητικής απειρίας του ΠΑΣΟΚ και ο Ακης, με την αδικαιολόγητη υπεροψία του ύφους, με την τυφλή υπακοή στον «Μεγάλο» και τον γελοίο στόμφο με τον οποίο έντυνε τις ελληνικούρες της πασοκικής κοινής, φάνταζε ως χαρακτήρας στα όρια του κωμικού. Στους περισσότερους της άλλης πλευράς, των ηττημένων του 1981, περνούσε ως μάλλον κουτός ή, στην επιεικέστερη εκδοχή, ως ελαφρά περίπτωση. Η πάροδος του χρόνου, σε συνδυασμό με τη μετάλλαξη της νοοτροπίας του ελληνικού λαού, σταδιακά διέψευσαν την αρχική εντύπωση. Ο Ακης συγκέντρωσε στο πρόσωπό του τεράστια πολιτική ισχύ και πλούτο. (Ολοι καταλάβαιναν τι συνέβαινε με τα εξοπλιστικά, έστω και αν δεν μπορούσαν να το αποδείξουν...) Η δε κοινή γνώμη, εκμαυλισμένη κατά τρόπο ώστε να θεωρεί υψίστη αξία τον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό -την περιώνυμη αρπαχτή-, άρχισε να βλέπει τον Ακη με θαυμασμό.  Σε μια εποχή που το βιοτικό επίπεδο ανέβαινε διαρκώς και κανείς δεν ρωτούσε πώς ήταν αυτό δυνατόν, που ο παράδεισος είχε δημιουργηθεί επί της Γης, ήταν προσβάσιμος σε όλους και λεγόταν «Μύκονος», ενώ η πολιτική είχε εξαχρειωθεί στο νεαντερτάλειο επίπεδο της πλειοδοσίας παροχών, ο Ακης ήταν μία θεότητα της πασοκαρίας, υπόδειγμα του «Greek dream» και πρόσωπο σεβαστό για τους πολλούς, παρά τις υποψίες μιας σκοτεινής πλευράς - ή, ενδεχομένως, και εξαιτίας των υποψιών αυτών. Υστερα ήλθε η πτώση και τα όσα κωμικοτραγικά πληροφορούμεθα, τώρα, από τον Τύπο: Τα ανορθόγραφα και ασυνάρτητα παραληρήματα στο ημερολόγιό του· η σχολαστική αρχειοθέτηση των εις βάρος του ενοχοποιητικών στοιχείων, που αναπόφευκτα παραπέμπει στη συνήθεια των κατά συρροήν δολοφόνων να συλλέγουν τρόπαια από τα θύματά τους· διόλου ευκαταφρόνητη και η καταγραφή της αλόγιστης σπατάλης σημαντικών ποσών στον βωμό μιας υστερικής ματαιοδοξίας. Το κύμα της οργής, που φουσκώνει καθώς εν καιρώ χρεοκοπίας μελετούμε το πάθος του Ακη για πανάκριβα ακίνητα και μεγαλεία, δεν αρκεί όμως για να σκεπάσει την κωμική πλευρά του θέματος. Ολα μαζί συνδυαζόμενα γεννούν ένα ερώτημα, το οποίο έχω ακούσει να τίθεται από πολλούς και πολύ διαφορετικούς ανθρώπους: «Μα καλά, βρε παιδάκι μου, τέτοιος βλάκας ήταν;» Δεν ξέρω αν ήταν βλακεία. Ηταν, πάντως, άγνοια - που μέσα στο πλαίσιο των παραγόντων της πτώσης του μπορεί να ισοδυναμεί και με τη βλακεία. Στοιχειώδης άγνοια και απύθμενο θράσος, λοιπόν. Είναι οι ιδιότητες που χρειάζονταν για να «προκόψει» κάποιος στην Ελλαδάρα κατά την εποχή της αστακομακαρονάδας - όπως επίσης και για να καταστραφεί. Αυτό διδάχθηκα εγώ από την άνοδο και την πτώση του «ωραίου Μπρούμελ» της πασοκαρίας...

Εμείς οι απλοί πολίτες υποπτευόμασταν, αλλά δεν είχαμε τη δυνατότητα να αποδείξουμε κάτι. Όμως ο Σημίτης έλεγε, "αν έχετε στοιχεία να τα πάτε στον εισαγγελέα", ο Βενιζέλος διέκρινε προσπάθεια συκοφάντησης ενός έντιμου πολιτικού και οι υπόλοιποι σφύριζαν αδιάφορα, παρότι η Βάσω Παπανδρέου δήλωνε σε συνέδριο ότι "κάποιοι πλούτισαν στο κόμμα", ανώνυμα και υπαινικτικά. Δεν υπάρχουν ευθύνες για παράβαση καθήκοντος και για βαριά αμέλεια ή ιδιοτελή αδιαφορία; Και τους άλλους πότε θα τους καλέσουν οι εισαγγελείς; Ο Τσουκάτος είναι σύμβουλος του Βενιζέλου και ο Μαντέλης ποιος ξέρει πού βγάζει το συμπληρωματικό παντεσπάνι του...

Η αγενής Αθηναία και οι τουρίστες από την Ιαπωνία

Ένας καβγάς σε αστικό λεωφορείο, με αφορμή μια τυρόπιτα

Lifo, 26/5/2012

Είχα την βεβαιότητα ότι ο βλάκας, δύσκολα κερδίζει την προσοχή των άλλων στην Αθήνα. Οι άνθρωποι χαμένοι στις σκέψεις τους, την οικονομική κρίση, τα προσωπικά τους προβλήματα προσπερνούν τα δεκάδες περιστατικά ηλιθιότητας των συνανθρώπων τους. Στην επαρχία, ακόμα και τώρα μέσα στην κρίση, οι βλάκες διεκδικούν ευκολότερα την προσοχή. Υπάρχει πάντα χώρος και χρόνος για τον «μικρό θεό» που θα πει την κοτσάνα του, και οι άνθρωποι θα ασχοληθούν μαζί του.

Προχθές όμως, μέσα στο αστικό λεωφορείο που παίρνω κάθε πρωί για την δουλειά, κατάλαβα ότι οι βεβαιότητες είναι για να «σπάνε». Μια γυναίκα γύρω στα εξήντα, φορώντας το «σωστό τζιν για την ηλικία της», με μούρη που γυάλιζε από τις κρέμες σαν καθρεφτάκι αγορασμένο από το παζάρι, με ένα λευκό σακάκι, «μοντέρνα», τα έβαλε με μια παρέα νεαρών γιαπωνέζων.Ο ένας από αυτούς έτρωγε μέσα στο αστικό λεωφορείο μια τυρόπιτα, κρατώντας με προσοχή την σακούλα για να μην πέσει τίποτα κάτω. Η γυναίκα γύρισε από την θέση της (καθόταν μπροστά τους) και τον έπιασε από τον ώμο.

Σε άψογα ελληνικά, του έλεγε ότι εδώ είναι Ελλάδα, δεν επιτρέπονται αυτά, τον ρωτούσε στα ελληνικά πάντα (σ. σ θα τον είχε περάσει για φιλέλληνα που τα γνωρίζει φαρσί, και απλά έκανε το λάθος να φάει την τυρόπιτα μέσα στο λεωφορείο.) αν θα το έκανε στην χώρα του, και στο τέλος του είπε «γυρίστε στις πατρίδες σας, εδώ που μαζευτήκατε». Η ηλιθιότητα της απέναντι σε έναν ξένο στην Αθήνα, σχεδόν πλησίασε αυτή της Χρυσής Αυγής. Οι «εδώ που μαζευτήκατε» ήταν μια παρέα τουριστών, με κρεμασμένες μηχανές γύρω από τον λαιμό και χάρτες της Αθήνας στα χέρια. «Πιο τουρίστες πεθαίνεις» που λένε και στο twitter.

Είχε καταφέρει με την βλακεία της, να στρέψει όλα τα βλέμματα των ανθρώπων που ήταν μέσα στο λεωφορείο, αλλά κανένας δεν έλεγε τίποτα. Σχεδόν ουρλιάζοντας, άρχισα να της λέω ότι είναι απίστευτα αγενής, να αφήσει τους ανθρώπους στην ησυχία τους, να κοιτάει την δουλειά της και ότι κάθε μέρα το λιγότερο που κάνουν οι έλληνες μέσα στα αστικά λεωφορεία είναι να τρώνε τυρόπιτες, αλλά εκεί θα το βούλωνε και δεν θα μιλούσε. Η γυναίκα μου κούνησε το δάχτυλο λέγοντας «Όχι, οι Έλληνες δεν τα κάνουν αυτά. Πουθενά δεν γίνονται αυτά, έχω ζήσει χρόνια στην Αμερική. Μόνο στους ξένους της Ελλάδας βλέπω τέτοια συμπεριφορά».Με το αίμα να μου έχει ανέβει στο κεφάλι, και τους γιαπωνέζους να έχουν συρρικνωθεί στην θέση τους, χωρίς να καταλαβαίνουν λέξη από αυτά που λέμε, ακούστηκε μια γυναίκα από το πίσω κάθισμα «Δεν είναι δική σου δουλειά. Είναι δουλειά του οδηγού να κάνει την παρατήρηση». Ακριβώς! Η γυναίκα έκλεισε το στόμα της, και πλησίασε τον οδηγό. Κάτι του είπε, και αυτός κούνησε το κεφάλι. Πριν ολοκληρώσω την ιστορία, θα πατήσω το pause, για να σας μεταφέρω μερικά μόνο από αυτά που έχω δει, μέσα σε λεωφορεία να κάνουν συμπατριώτες μας. Αν και θα μπορούσα να γράψω σελίδες, γιατί μια ζωή μετακινούμαι με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, θα περιοριστώ μόνο στα δυο χρόνια που βρίσκομαι στην Αθήνα, αποκλειστικά και μόνο στο αστικό λεωφορείο που παίρνω για την δουλειά.

Έχω δει: Μαθητές να κολλάνε την τσίχλα κάτω από το κάθισμα. Γιαγιά να βγάζει τις παντόφλες, και να βάζει τα πόδια της στο απέναντι κάθισμα. Εικοσάχρονους να βάζουν τα πόδια τους στο απέναντι κάθισμα, χωρίς να βγάλουν τα παπούτσια(γενικά αυτό «παίζει» αρκετά). Μάνα να ανοίγει το τάπερ και να ταΐζει το παιδί της, με κάτι που είχε μια έντονη μυρωδιά σκόρδου, μέσα σε γεμάτο λεωφορείο, χειμώνας, με το καλοριφέρ στο φουλ (Ανακαλώ την σκηνή: Δυο άνθρωποι προσπαθούσαμε να ανοίξουμε το παράθυρο, χωρίς να της πούμε κουβέντα. Ο οδηγός όταν μας είδε από τους καθρέφτες φώναξε «Είναι κλειδωμένο το παράθυρο. Σας έπιασαν οι κάψες με αυτό το κρύο;». Δεν είπαμε τίποτα. Αμίλητοι, δυο άγνωστοι, κοιταζόμασταν στα μάτια, περιμένοντας να τελειώσει το μαρτύριο μας). Και το καλύτερο όλων, προσπάθησαν να μου πουλήσουν κασετόφωνο(!),όπου είμαι όρθιος, έχω βγάλει το ένα από τα δυο ακουστικά για να δω τι θέλει ο τύπος με την σακούλα, και από το ένα αυτί μου ακούω «φιλαράκι, πόσα δίνεις; To σκοτώνω όσο, όσο» και από το άλλο αυτί μου τον Κωνσταντίνο Τζούμα, να λέει για τις ταράτσες της Αθήνας!

Στο τέλος της ιστορίας, όπως ακριβώς συμβαίνει στις ταινίες, οι τουρίστες και η αγενής κυρία, κατέβηκαν στην ίδια στάση. Κόλλησα την μούρη μου στο τζάμι, πιστεύοντας ότι θα γυρίσει και θα τους κοπανήσει με την κρεμ τσάντα της. Ευτυχώς οι τουρίστες ετοιμάστηκαν να περάσουν απέναντι για να πάνε στον Βοτανικό Κήπο, και η γυναίκα περπάτησε αγέρωχη, προς διαφορετική κατεύθυνση, με το κεφάλι ψηλά σαν Ελληνίδα σημαιοφόρος, της εγχώριας βλακείας μας.

Και τότε σκέφτηκα την κατάλληλη ατάκα. Έπρεπε να την ρωτήσω: «Αφού ήσουν τόσα χρόνια στην Αμερική, γιατί δεν τους τα λες στα εγγλέζικα (σ.σ πεθαίνω για αυτή την λέξη, μου θυμίζει τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας) να τα καταλάβουν; Φοβάσαι ότι δεν θα πιάσουν την αμερικάνικη προφορά σου;». Έπρεπε να το έχω σκεφτεί νωρίτερα όμως, δυστυχώς στην πραγματική ζωή, το γύρισμα δεν επαναλαμβάνεται.

Τι σημαίνει η Νέα Δραχμή;

Toυ Μιχαλη Νικολετου, Καθημερινή, 27/5/2012

​​Το τελευταίο καιρό ακούμε συνέχεια για τη δραχμή, θα ήταν καλό λοιπόν να δούμε αναλυτικά τι σημαίνει αυτό. Οι πολιτικοί το μόνο που κάνουν είναι να κινδυνολογούν (που στην προκειμένη περίπτωση είναι και το σωστό να κάνουν), ενώ θα έπρεπε να εξηγήσουν αναλυτικά τι σημαίνει για την Ελλάδα η έξοδος από το ευρώ. Κινδυνολογώντας, χωρίς να εξηγούν τις πραγματικές επιπτώσεις, το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν τη πεποίθηση ότι αυτό γίνεται καθαρά και μόνο για εκλογικούς και όχι για πραγματικούς λόγους. Θα ήθελα λοιπόν να εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται και με όσο λιγότερους οικονομικούς και τεχνοκρατικούς όρους του τι θα συμβεί αν η Ελλάδα αποφασίσει να πάει στη δραχμή έτσι ώστε να είναι απόλυτα κατανοητό.

Καταρχήν πριν ξεκινήσω να δούμε μερικά οικονομικά στοιχεία για την Ελλάδα. Το χρέος της Ελλάδας είναι 245 δισ. ευρώ με επιτόκιο περίπου 2,8%. (Να σημειώσουμε ότι σήμερα η Ιταλία δανείζεται με 5,6% και η Ισπανία με 6,1%). Το πρωτογενές έλλειμμα (δηλαδή τα έσοδα του κράτους – έξοδα του κράτους) της Ελλάδας είναι 4,5 δισ. ευρώ τον χρόνο (σύμφωνα πάντα με τα σημερινά δεδομένα) και το εμπορικό έλλειμμα (δηλαδή εξαγωγές – εισαγωγές) είναι 12,4 δισ. ευρώ (δηλαδή εισάγουμε 12,5 δισ. παραπάνω από αυτά που εξάγουμε).

Τώρα ας υποθέσουμε ότι αύριο πάμε στη δραχμή. Με το που δημιουργηθεί η δραχμή θα αρχίσει να υποτιμάται στην ελεύθερη αγορά. Ενώ η αρχική ισοτιμία θα είναι 1-1 με το ευρώ μετά από λίγα λεπτά θα είναι στο 50% της αξίας του (και αυτό είναι αισιόδοξο απλά το βάζω για να δούμε τις συνέπειες). H ισοτιμία δεν θα είναι σταθερή και οι βίαιες διακυμάνσεις θα αναγκάσουν την Ελλάδα να την κλειδώσει (σε σχέση με κάποιο δυνατό νόμισμα, λογικά το ευρώ αν και αυτό δεν είναι απαραίτητο) στα καινούργια επίπεδα (έστω ότι το κάνει 50% χαμηλότερα). Δυστυχώς όμως αυτό δεν θα έχει μεγάλη διάρκεια καθώς το κράτος προκειμένου να καλύπτει τις ανάγκες του (κυρίως λόγω του ελλείμματος που είναι 4,5 δισ.) θα τυπώνει δραχμές και αναγκαστικά (κάποια στιγμή) θα αφήσει την ισοτιμία ελεύθερη.

Εφόσον το χρέος είναι σε ευρώ, με την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, το χρέος θα διπλασιαστεί σε σχέση με τη καινούργια δραχμή. Αρα η Ελλάδα θα έχει δύο επιλογές ή να συνεχίσει να πληρώνει το χρέος της (πράγμα που φαίνεται αδύνατο) ή να προβεί σε μονομερή διαγραφή του. Αν / Οταν προβεί στη διαγραφή του, η Ελλάδα θα αποκοπεί από όλα τα διεθνή χρεοπιστωτικά μέσα και πλέον δεν θα μπορεί ούτε να δανειστεί ούτε να κάνει εύκολα συναλλαγές με το εξωτερικό, καθώς κανείς δεν θα δέχεται τη δραχμή σαν νόμισμα πληρωμών. Θα ήθελα να σημειώσω εδώ ότι ιστορικά οι μόνες τρεις χώρες που δεν έχουν πληρώσει το χρέος τους στο ΔΝΤ είναι η Σομαλία, το Σουδάν και η Ζιμπάμπουε.

Με το που η Ελλάδα πάει στη δραχμή, οι τράπεζες αυτομάτως θα κρατικοποιηθούν το οποίο θα έχει σαν συνέπεια τη φραγή κεφαλαίων. Δηλαδή, για να μη φύγουν τα χρήματα στο εξωτερικό, στη τσέπη μας, στο σεντούκι, στο σπίτι, οι τράπεζες θα βάλουν φραγή ώστε ο κόσμος να μπορεί να τραβήξει μέχρι ένα ορισμένο ποσό την ημέρα. Ο λόγος που θα το κάνουν αυτό οι τράπεζες είναι για να επιβιώσουν, διότι αν όλοι τραβήξουν τα χρήματά τους τότε όλες οι τράπεζες θα πτωχεύσουν με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στην ερώτηση αν οι καταθέσεις θα γυρίσουν σε δραχμές υπάρχουν δύο επιλογές. Αν οι καταθέσεις γυρίσουν σε δραχμές τότε και τα δάνεια προς τις τράπεζες θα πρέπει να γυρίσουν σε δραχμές και αντιστρόφως αν οι καταθέσεις μείνουν σε ευρώ τότε και τα δάνεια προς τις τράπεζες θα μείνουν σε ευρώ. Δυστυχώς το να μείνουν οι καταθέσεις σε ευρώ και τα δάνεια σε δραχμές δεν είναι εφικτό.

Στη συνέχεια η Ελλάδα προκειμένου να χρηματοδοτήσει το έλλειμμα που είναι 4,5 δισ. (σημερινά ευρώ) θα πρέπει να τυπώσει δραχμές, με συνέπεια την περαιτέρω μείωση της αξίας της δραχμής και τη δημιουργία υψηλού πληθωρισμού. Αυτό εκτός από το να μειώνει την αγοραστική δύναμη της δραχμής (λόγω πληθωρισμού) θα έχει και σαν αποτέλεσμα να αυξηθούν τα επιτόκια σε επίπεδα του 20% όπως είχαμε τη δεκαετία του 80, με τη μόνη διαφορά ότι θα πάρει πάρα πολύ χρόνο για να μάθει η αγορά να λειτουργεί σε αυτά τα επίπεδα.

Οσον αφορά το εμπορικό έλλειμμα, η Ελλάδα θα σταματήσει να εισάγει, καθώς η υποτίμηση της δραχμής θα κάνει τα εισαγόμενα προϊόντα πάρα πολύ ακριβά. Αυτό θα δημιουργήσει ένα βραχυπρόθεσμο πρόβλημα στα τρόφιμα που λογικά θα καλυφτεί από την τοπική παραγωγή. Η μεγαλύτερη ανησυχία όμως θα στραφεί προς την έλλειψη πετρελαίου και φαρμάκων που ούτε μπορούμε να παράγουμε αλλά ούτε και θα έχουμε τη δυνατότητα να εισάγουμε.

Αυτές είναι οι πρώτες και γρήγορες συνέπειες του να πάει η Ελλάδα στη δραχμή. Στη συνέχεια θα χαθούν περαιτέρω θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και είναι αρκετά πιθανό να υπάρξει κοινωνική εξέγερση, καθώς ο κόσμος για καθαρά λόγους επιβίωσης θα αναγκαστεί να προβεί στη βία.

Στον αντίποδα αυτών των γεγονότων υπάρχουν κάποιοι που θα υποστηρίξουν ότι η Ελλάδα θα γίνει πιο ανταγωνιστική και ότι τα θετικά της δραχμής θα βοηθήσουν την Ελλάδα να βγει από την κρίση πιο γρήγορα. Η αλήθεια είναι ότι λόγω της δραχμής η Ελλάδα θα γίνει πιο ανταγωνιστική αλλά ποιο θα είναι το σημείο εκκίνησης; Ο βασικός μισθός των 580 ευρώ θα φαίνεται σαν οπτασία, γιατί πλέον ο Ελληνας θα παίρνει το ισόποσο σε δραχμές το οποίο θα έχει μειωθεί κατά 50% (δηλαδή 580 δραχμές που θα ισοδυναμούν πλέον με 290 ευρώ) λόγω της υποτίμησης (αν προσθέσουμε και τον πληθωρισμό η αγοραστική δύναμη μειώνεται περαιτέρω). Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα πιέζεται να κάνει μια εσωτερική υποτίμηση η οποία είναι βάρβαρη για τον ελληνικό λαό αλλά δυστυχώς η εναλλακτική της δραχμής θα είναι πολύ πιο βάρβαρη και με αβέβαια αποτελέσματα. Τα διαρθρωτικά λοιπόν μέτρα τα οποία καλείται σήμερα να κάνει η χώρα θα είναι πάλι τα ίδια αλλά κάτω από πολύ πιο δυσμενείς συνθήκες και χωρίς καμιά πολυτέλεια χρόνου υλοποίησης.

Ενα άλλο επιχείρημα είναι ότι η Ελλάδα θα μπορεί να εξάγει, αλλά τι έχουμε να εξάγουμε; Η βιομηχανία μας είναι πολύ μικρή για να μπορεί να στηρίξει την Ελλάδα (μέχρι να τη δημιουργήσουμε θα πάρει τουλάχιστον 2 χρόνια). Οσοι πιστεύουν ότι ο τουρισμός θα βοηθήσει, απλά θα τους παρέπεμπα να δουν τι έγινε στην Αίγυπτο πέρσι που ο τουρισμός έπεσε 40% λόγω των πολιτικών αναταράξεων. Ο λόγος που ο τουρισμός είναι φέτος σε χειρότερα επίπεδα από πέρσι δεν είναι λόγω τιμών, είναι λόγω του ότι ο κόσμος φοβάται να έρθει στην Ελλάδα με αυτά που συμβαίνουν και βλέπει στα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Αν πάμε λοιπόν στη δραχμή, οι κοινωνικές αναταράξεις θα αυξηθούν και τα έσοδα από τον τουρισμό θα μειωθούν περαιτέρω. Ο μόνος τομέας που θα επωφεληθεί σε περίπτωση που η Ελλάδα πάει στη δραχμή είναι ο αγροτικός που δεν είναι αρκετά μεγάλος για να στηρίξει την ελληνική οικονομία.

Τέλος, όσον αφορά το κομμάτι των επενδύσεων, είναι προφανές ότι το κράτος δεν θα έχει χρήματα να χρηματοδοτήσει νέες επενδύσεις και άρα οι επενδύσεις θα πρέπει να έρθουν από το εξωτερικό. Για να γίνει μια ξένη επένδυση προϋποθέτει 5 πράγματα:

α) Ανταγωνιστικό κόστος εργασίας (δηλαδή πόσο κοστίζεις σε σχέση με το τι παράγεις).
β) Σταθερή, χαμηλή και ξεκάθαρη φορολογία (π.χ. η Βουλγαρία έχει φόρο 10%).
γ) Μια οργανωμένη δομή της οικονομίας με ξεκάθαρες διαδικασίες λειτουργίας.
δ) Σταθερή πολιτική κατάσταση και σταθερό θεσμικό πλαίσιο ώστε ο επενδυτής να μπορεί να προγραμματίσει την επένδυσή του τα επόμενα 10 χρόνια.
ε) Ενα νόμισμα το οποίο να μην έχει τεράστιες διακυμάνσεις ώστε και πάλι να μπορεί να προγραμματίσει ο ξένος επενδυτής την επένδυσή του.

Είναι προφανές λοιπόν, ότι με τη δραχμή μόνο η πρώτη προϋπόθεση θα καλύπτεται, οι υπόλοιπες τέσσερις θα πάρουν πολύ χρόνο και δεν εξαρτώνται από το αν θα είμαστε στη δραχμή ή όχι. Με την άρνησή μας βεβαία να αλλάξουμε τις άλλες τέσσερις προϋποθέσεις, θα αναγκαστούμε μόνοι μας να προβούμε στην έξοδο από το ευρώ, καθώς η δραχμή θα διαφαίνεται σαν η μόνη λύση σωτηρίας η οποία από μόνη της θα φέρει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.

Το μνημόνιο έχει προφανώς πολλά λάθη γιατί δεν εστιάζει καθόλου την προσοχή του στην ανάπτυξη και η περίοδος προσαρμογής του είναι πάρα πολύ σύντομη, με αποτέλεσμα να δημιουργεί πάρα πολλές ανισορροπίες τις οποίες η κοινωνία δεν μπορεί να απορροφήσει. Το επιτόκιο του χρέους είναι το χαμηλότερο δυνατό και η αποπληρωμή του (του μεγαλύτερου μέρους) ξεκινάει μετά το 2020 οπότε το να μπούμε στο δίλημμα ότι με τη δραχμή θα λύσουμε τα προβλήματα της χώρας και θα αποφύγουμε τις μεταρρυθμίσεις νομίζω είναι τεράστιο σφάλμα το οποίο εγκυμονεί κινδύνους που σήμερα δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Με τη δραχμή το μόνο που θα κάνουμε είναι να ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας το οποίο σύμφωνα με τον μύθο, το μόνο που έμεινε μέσα όταν το έκλεισε τρομαγμένη η Πανδώρα ήταν η Ελπίδα. Οπότε στο ερώτημα αν αξίζει να αποφύγουμε τη δραχμή πάση θυσία, νομίζω η απάντηση είναι εύκολη.

Όσα παίρνει κι όσα... φέρνει ο άνεμος...

Ο  θείος  Φαίδωνας

της Ισμήνης

Ο θείο Φαίδωνας είναι αδελφός της μαμάς μου και μάλιστα ο αγαπημένος της αδελφός. Η μαμά μου έχει πεθάνει πριν πολλά χρόνια, αλλά μου είχε παραγγείλει έγκαιρα: να μου προσέχετε τον Φαίδωνα.

Όχι ότι ήτανε κανένα παιδαρέλι ο θείος, αλλά γεροντοπαλίκαρο  με τις δικές του απόψεις. Βέβαια, όσο είναι κανείς νέος ποτέ δεν σκέφτεται ότι μεγαλώνοντας έρχονται και τα δύσκολα.

Εντάξει δεν είναι ηλικιακά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αλλά όσο νάναι την προσοχή του τη  θέλει. Έμενε σχετικά μακριά μου στην οδό Ηπείρου,  στο κέντρο των μεταναστών και της εγκληματικότητας τώρα.

Όταν  αγόρασε ο θείος το διαμερισματάκι του ήτανε από τις πιο καλές γειτονιές της Αθήνας, αλλά φευ, όπως πολλά άλλα πράγματα, με τα χρόνια και τις περίεργες καταστάσεις που ζούμε, κι αυτά αλλάζουν.

Ποιος θα το φανταζόταν ότι στο θαυμάσιο νεοκλασικό κτίριο στην οδό Ηπείρου και  Πατησίων, το μέγαρο Λιβιεράτου (το Μέγαρο Λιβιεράτου είναι τώρα 102 χρόνων και ονομάζεται έτσι γιατί χτίστηκε για λογαριασμό του Κεφαλονίτη βιομήχανου Γεράσιμου Λιβιεράτου, βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Αλέξανδρου Νικολούδη),  θα το κατοικούσαν μετανάστες  και μάλιστα παράνομοι, με την ανοχή του κράτους και τον εκβιασμό πολιτικών κομμάτων; Τέλος πάντων!

Επειδή λοιπόν  η γειτονιά είναι λίαν επικίνδυνη,  αποφασίσαμε μετά από οικογενειακό συμβούλιο να πείσουμε τον θείο Φαίδωνα να μετακομίσει. Ο κράχτης ήμουνα εγώ, διότι  δίπλα σε μένα ξενοικιάστηκε ένα πολύ όμορφο διαμερισματάκι που για την περίπτωση ήταν ό,τι έπρεπε. Θα είμαστε μαζί και χώρια.

Από εδώ το φέραμε, από εκεί το πήγαμε, ο θείος ήταν ανένδοτος. Οπότε  βάλαμε τα μεγάλα μέσα, τον φοβίσαμε! Τον παίρναμε τηλέφωνο και το κλείναμε. Όποιος από εμάς ήτανε στην γειτονιά του, του χτύπαγε το κουδούνι, ακόμα και τις πιο ακατάλληλες ώρες.

Τελικά φοβήθηκε ο θείος ότι τον παρακολουθούν μαύρες και σκοτεινές δυνάμεις για να τον κλέψουν ή να τον απαγάγουν σαν τον Παναγόπουλο και επιτέλους αποφάσισε να μετακομίσει!

Κλείσαμε το σπίτι του και λίγο πολύ, ό,τι άχρηστο είχαμε, το βάλαμε μέσα - κοινώς το κάναμε αποθήκη. Αλλά ποιος νοικιάζει πια διαμέρισμα τώρα σε αυτές τις γειτονιές;

Εγκαταστάθηκε λοιπόν ο θείος και τελικά είναι περιχαρής, έχει παρεΐτσα, είναι ανεξάρτητος, ελεύθερος και ωραίος. Άσε που μια μέρα μου λέει:

— Βρε Ισμήνη, πως και δεν το σκεφθήκαμε  να μετακόμιζα νωρίτερα, αλλά και εκείνα τα χρυσά παιδιά, δεν έχω παράπονο! Όποτε τα φώναζα με συνοδεύανε στην Τράπεζα και δεν φοβόμουνα κανένα.

— Ωχ! είπα μέσα μου. Άντε  θειούλη μου και καλά σε έφερα εδώ, γιατί μπορεί σε λίγο να σε έβλεπα με  μπότες και μαστίγιο να τριγυρνάς στους δρόμους.

Δεν είναι δύσκολος ο θείος, παραγγέλνει φαγητό απ’ έξω, όταν του κάνει κέφι να γευθεί κάτι άλλο,  άσε που μου κάνει και ψώνια όταν δεν μπορώ εγώ. Τα ρούχα του στο καθαριστήριο  και τις εκδρομούλες του με τη λέσχη φιλίας (πρώη  ΚΑΠΗ  αλλά δεν το λέμε πλέον έτσι) μια χαρά είναι.

— «Να σου πω», μου λέει μια μέρα, μετά από πολύωρη παρακολούθηση των ειδήσεων και της  κινδυνολογίας περί εισόδου-εξόδου της Ελλάδος από την ΕΕ και το ευρώ, «όταν ήτανε να ενωθεί η Κρήτη με την Ελλάδα, οι Κρητικοί  ήτανε περιχαρείς γιατί νομίζανε ότι ήρθε η 2^α παρουσία, μετά που τους μπήκε το αγγούρι κατάλαβαν τι πάθανε. Τα ίδια θα πάθουμε κι εμείς, απλά δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα».

— «Εντάξει θείε  αλλά αυτά ήτανε πριν τόσα χρόνια, τώρα τι συγκρίνεις;»

— «Είναι να μην συγκρίνω», μου απαντάει, «το 1913 με τα σημερινά μας χάλια και τον Ελευθέριο Βενιζέλο με αυτά τα σούργελα που βλέπω καθημερινά στην τηλεόραση;»

— «Καληνύχτα θείε», του λέω, «αύριο  ξημερώνει άλλη μέρα»!

Αττικά Διονύσια

Αληθινές ελληνικές παραδόσεις...

Το τεφτέρι της αγωνίας

της Μαριας Κατσουνακη, Καθημερινή, 24/5/2010

Δεν αποκαλύπτουν κάτι που δεν γνωρίζαμε τα «ημερολόγια» του Ακη Τσοχατζόπουλου. Ο Γιάννης, ο Γιώργος, η Φρόσω και οι άλλοι, με αρχικά ή επώνυμα, ποσά εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ που αλλάζουν χέρια, συμφωνημένες επιστροφές, «υποσχόμενα» και «αποθέματα», «μεσολαβητές» με υπονοούμενα ή χωρίς, απειλές από απελπισία ή από απληστία, ο ήχος του χρήματος καθαρός και ξηρός πίσω από όλους και από όλα.

Δεκαοκτώ κρίσιμα σημειωματάρια, που καλύπτουν πάνω από μια δεκαετία δραστηριότητας στην «αρένα της πολιτικής» (λέγεται κι έτσι). Ο,τι αποτυπώνεται στο χαρτί είναι σαν κρυπτογραφημένο λογιστήριο. Οχι όμως καθαρό, τακτοποιημένο, με τάξη και επιμέλεια. Πυκνογραμμένα αλλά άτακτα χειρόγραφα, γεμάτα μουτζούρες, δηλώνουν πίεση, ένταση και εκνευρισμό.

Και κάτι ακόμη: μια καθημερινότητα εγκλωβισμένη στην ηδονή της διαφθοράς. Μια ζωή προσαρμοσμένη σε ένα πρόγραμμα δοσοληψιών, ένα συνεχές δούναι και λαβείν με επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, πρόσωπα από τον χώρο της πολιτικής και της δικαιοσύνης. Σχέσεις στις οποίες «το οικονομικό είναι κλειδί», οι εκβιασμοί είναι ο τρόπος επικοινωνίας, το «ξέπλυμα» η επιτυχία, το «πότε, πώς και πόσα;» η βασική έγνοια.

(click)

Περνούσαν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια για τον Ακη Τσοχατζόπουλο μέσα σε μια μπακαλική (εκατομμυρίων), σε ένα λεξιλόγιο με μετρήσεις, διευθετήσεις, κέρδη και ζημίες. Μέσα σε έναν κόσμο διαπλεκόμενων συμφερόντων, γεμάτο από κωδικούς και αποσιωπητικά. Οι επαφές του ορίζονταν με γνώμονα, κυρίως, τη σκοπιμότητα.

Αν τα «ημερολόγια» είναι για τους συνηθισμένους ανθρώπους μια εσωτερική συνομιλία, μυστική και (τραυματικά μερικές φορές) ειλικρινής, για τον Ακη Τσοχατζόπουλο ήταν το τεφτέρι μιας αγωνιώδους καταγραφής απαιτήσεων, οφειλών, υποχρεώσεων, συναλλαγών.

Να λυπηθούμε; Να συμπονέσουμε; Απάνθρωπο το όχι, υπόλογο το ναι. Ασφαλώς και δεν συμπάσχεις με τον διωκόμενο για μαύρο χρήμα, δεν είσαι επιεικής με όποιον καταληστεύει το κράτος, με την κατάχρηση και αλαζονεία της εξουσίας. Ούτως η άλλως, τον λόγο έχει πλέον η δικαιοσύνη. Το σκηνικό ζωής όμως του νυν φυλακισμένου και άλλοτε παρ’ ολίγον πρωθυπουργού της χώρας, όλο και λιγότερο μοιάζει με σαράι. Από την ώρα που άρχισε η διάλυση ώς σήμερα δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο.

 

Το οικόπεδο Michaelisstr. 16 στο Βερολίνο που αγόρασε ο Άκης.

Οι ανορθογραφίες, τα σβησίματα, οι μισές, υπογραμμισμένες ή κυκλωμένες λέξεις, τα θαυμαστικά, τα μισόλογα, ο θυμός και η τρικυμία δεν χρειάζονται πολλά τετραγωνικά για να αναπτυχθούν. Σκοτεινά και δυσοίωνα, τα σημειωματάρια καταγράφουν με ακριβείς υπολογισμούς την άνοδο και την πτώση. Όπως σημείωσε και ο ίδιος: «Οι φωτιές με τις μικρές μέχρι τώρα εστίες γίνονται λαίλαπα που κινδυνεύω να με κάψει».

Πριν 26 χρόνια

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου, EBR, 23/5/2012

Θα ήταν μεγάλη απαίτηση από μέρους μου να ζητήσω από κάποιους ολίγη δόση ιστορικής μνήμης. Το είδος αυτό είναι ανύπαρκτο εν Ελλάδι, εκτός και αν μπορεί να βοηθήσει κάποιους να εξαπατήσουν αφελείς. Σήμερα, κάποιοι μάς λένε ότι για τη κρίση φταίνε οι κερδοσκόποι, οι Γερμανοί, οι Πυγμαίοι, η CIA, οι Τούρκοι, οι Εβραίοι, οι μασώνοι και δεν συμμαζεύεται. Σίγουρα, όμως, δεν φταίμε εμείς! 

Για να μην μάς θεωρούν κάποιοι εκ γενετής καθυστερημένους, παραθέτουμε το κύριο άρθρο του τότε διευθυντή του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» κ. Γιάννη Μαρίνου, στο τεύχος της 22ας Μαΐου 1986, υπό τον τίτλο: «Προτιμούμε να πνιγούμε χορεύοντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανικού;». Με αφορμή την έκθεση του τότε διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ.Δημ.Χαλικιά, ο οποίος μέσω ύβρεων από τις «προοδευτικές» δυνάμεις έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για την ελληνική οικονομία, ο κ.Γ.Μαρίνος έγραφε:

«Και ιδού πού φθάσαμε: Αντί να δουλεύουμε για να παράγουμε εισόδημα,  τρώμε από τα έτοιμα και από τα δανεικά. Αντί να φτιάχνουμε νέα εργοστάσια, κλείνομε κι αυτά που υπάρχουν. Αντί να εκσυγχρονίζουμε τις υφιστάμενες εγκαταστάσεις, τις αφήνουμε βαθμιαία να καταντούν παλιοσίδερα. Αντί να βελτιώνομε την παραγωγικότητά μας, επιβραβεύουμε με κάθε τρόπο την τεμπελιά και την λούφα. Αντί να προωθούμε τις εξαγωγές μας με καλά και φθηνά προϊόντα, υπονομεύομε την ανταγωνιστικότητά τους με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να πουληθεί η ελληνική παραγωγή ούτε μέσα στην ελληνική αγορά. 

Αντί να ενθαρρύνομε το κέρδος, ώστε να περισσεύουν λεφτά για νέες επενδύσεις και καλύτερες αμοιβές των εργαζομένων, το εμποδίζομε με κάθε τρόπο, με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των προβληματικών επιχειρήσεων και την απειλή των μαζικών απολύσεων, αφού οι βιομηχανικές μας επιχειρήσεις δεν μπορούν πια να επιβιώσουν. 

Αντί να στηρίζομε με κάθε τρόπο την εγχώρια παραγωγή, την καταδιώκομε με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, διευκολύνοντας έτσι τις εισαγωγές και την κυριαρχία των ξένων στην ελληνική αγορά. 

Αντί οι εργατοϋπάλληλοι να υπερασπίζονται την εθνική παραγωγή με την εργατικότητα και την συμπαράστασή τους προς τους ομοεθνείς εργοδότες τους, πολλοί απ’ αυτούς υπονομεύουν με απεργίες, στάσεις εργασίας, καταλήψεις, κοπάνες, νωθρότητα, τσαπατσουλιά και συνεχείς εκδηλώσεις μίσους τις ντόπιες παραγωγικές μονάδες, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στα ξένα προϊόντα και στη δική τους μιζέρια και ανεργία. 

Αντί το δημόσιο να διαχειρίζεται με σύνεση και πόνο τα έσοδα από την φορολογία, τα διασπαθίζει σε καταναλωτικές δαπάνες σε έργα βιτρίνας, σε αθρόες προσλήψεις υποαπασχολούμενων, σε επιδοτήσεις, χαρισμούς οφειλών, σε δανεικά και αγύριστα και σε διαιώνιση της αντιπαραγωγικής δομής της δημόσιας διοικήσεως και της χρονοβόρας και δαπανηρότατης γραφειοκρατίας. 

Αντί να αναπτύσσομε την παραγωγή και να ενισχύομε την αυτοδυναμία της οικονομίας μας, το’χουμε ρίξει στον δανεισμό από το εσωτερικό και κυρίως από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα να έχομε φθάσει στο τραγικό σημείο να δανειζόμαστε πια κάθε χρόνο 2-3 δισεκατομμύρια δολλάρια από τους ξένους για να εξοφλούμε προηγούμενα δανεικά. 

Αντί να διευκολύνεται η εισαγωγή νέας τεχνολογίας και η ευελιξία των επιχειρήσεων ώστε να αποφεύγουν τα οικονομικά αδιέξοδα και το μοιραίο κλείσιμό τους, αντί να ενθαρρύνεται η υλική επιβράβευση των προκομμένων και ευσυνείδητων, επιβάλλεται με κάθε τρόπο το αντίθετο.

»Αυτή είναι η πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας. Και αυτοί που αντιδρούν στην απαιτούμενη θεραπευτική αγωγή, φαίνεται ότι προτιμούν να καταποντιστούμε όλοι, χορεύοντας και τραγουδώντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανικού. Και αυτό σχεδόν σίγουρα θα συμβεί, αφού τα σωστικά μέσα ολοένα και περιορίζονται…».

Έχει παρακαλώ κάποιος κάτι να μάς πει;…

Οι επαγγελματικές δεξιότητες των Ελλήνων

Εμπόδια διαπιστώνονται και στην ομαλή μετάβαση από το σχολείο στην εργασία

Newsbeast, 23/5/2012

Αρνητικά είναι τα στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) για τις δεξιότητες και τα επαγγελματικά προσόντα των Ελλήνων.

Στοιχεία που θα παρουσιασθούν σήμερα στο περιθώριο της Υπουργικής Διάσκεψης του ΟΟΣΑ στο Παρίσι καταδεικνύουν πως η μόρφωση των Ελλήνων υστερεί σε σχέση με τον μέσο όρο των κρατών του ΟΟΣΑ κάτι που ισχύει και για τις επαγγελματικές δεξιότητες.

Ειδικότερα, τα ελληνόπουλα ηλικίας 15 ετών πετυχαίνουν επιδόσεις κάτω από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ όσον αφορά στην ανάγνωση, στα μαθηματικά και στις επιστημονικές γνώσεις. 

Ομοίως περιορισμένη είναι και η δια βίου μάθηση στην Ελλάδα, καθώς μόλις το 13% των Ελλήνων εκπαιδεύονται ως ενήλικες όταν ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι στο 34%.

Ο ΟΟΣΑ υποστηρίζει πως πρέπει να γίνουν περισσότερα για να αποτραπεί το έλλειμμα δεξιοτήτων στην Ελλάδα, κάτι που θεωρεί δύσκολο δεδομένων των δυσχερειών των Ελλήνων εργοδοτών να προχωρήσουν σε προσλήψεις.

Πάντως αναφέρει πως το 2011, 83,2% των ατόμων ηλικίας μεταξύ 25 και 54 συγκαταλέγονταν στο εργατικό δυναμικό της χώρας, όταν ο μέσος όρο του ΟΟΣΑ είναι στο 81%. 

Το δε ποσοστό συμμετοχής των γυναικών ηλικίας 25-54 στο εργατικό δυναμικό είναι πάνω από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ και ανέρχεται στο 72,7% (μέσος όρος του ΟΟΣΑ 71%). Πάντως, το 2011 το 43% των Ελλήνων ηλικίας 55 έως 64 εργαζόντουσαν όταν στα κράτη μέλη του ΟΟΣΑ ο μέσος όρος ήταν 57,8%.

Εμπόδια διαπιστώνει ο ΟΟΣΑ και στην ομαλή μετάβαση από το σχολείο στην εργασία. Όπως αναφέρει, το ποσοστό απασχόλησης των νέων στην Ελλάδα ήταν πέρυσι στο 16,3%, έναντι μέσου όρου 39,3% στα κράτη μέλη του ΟΟΣΑ, κάτι που οφείλεται στο ποσοστό ανεργίας των νέων που προσέγγισε πέρυσι το 44,4%, έναντι 16,2% στα υπόλοιπα κράτη μέλη του Οργανισμού .

Πλήγμα για την εξέλιξη των Ελλήνων εργαζομένων είναι και το ότι πολλοί απασχολούνται σε εργασίες που υπολείπονται των προσόντων τους. Ειδικότερα, το 32% των απασχολουμένων στην Ελλάδα εμφανίζονται να κατέχουν δεξιότητες -προσόντα μεγαλύτερα από τις θέσεις εργασίας τους (25% ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ), ενώ μόλις το 19% είχε προσόντα λιγότερα από αυτά που απαιτούσε η θέση που κατείχε (22% ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ).

Ο ΟΟΣΑ συνιστά στην Ελλάδα να αναπτύξει τη δια βίου μάθηση και να ενεργοποιήσει την προσφορά δεξιοτήτων, ενθαρρύνοντας την παραμονή εξειδικευμένων εργαζομένων στην αγορά.

Το ημερολόγιο του Τσοχατζόπουλου

Της Εύας Kαραμανώλη, Καθημερινή, 22/5/2012

Αλλεπάλληλες αναφορές, επισημάνσεις, υπομνήσεις και απειλές σε άγνωστο πρόσωπο για την άμεση παροχή «οφειλομένων» 900.000 ευρώ, κρίσεις και σκέψεις για την υπόθεση του ακινήτου στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, απόπειρα παρέμβασης στη Δικαιοσύνη μέσω του πρώην υπουργού Μιλτιάδη Παπαϊωάννου για να αρχειοθετηθεί η υπόθεση, αλλά και αναφορές σε δικαστικούς λειτουργούς, περιέχουν οι προσωπικές σημειώσεις του κ. Ακη Τσοχατζόπουλου, που πλέον αποτελούν τμήμα της δικογραφίας.

Παράλληλα, στο ημερολόγιό του καταγράφονται συναντήσεις με επιχειρηματίες, πολιτικούς και δημοσιογράφους, κοινωνικές εκδηλώσεις, ραντεβού με τους δικηγόρους του κ.ά.

Οπως προκύπτει από τις σημειώσεις του πρώην υπουργού, ο λόγος που ζητεί τόσο επίμονα την επιστροφή των χρημάτων είναι ότι δέχεται πιέσεις και απειλές. «Οι μεγάλοι θέλουν τα λεφτά τους πίσω. Με απειλούν πλέον. Η άρνηση αποδέσμευσης και εκκαθάρισης της παλιάς μας συνεργασίας ’97-98-99-2004... Εάν δεν μου φέρεις και σήμερα λεφτά, είμαι υποχρεωμένος να παραπέμψω 2-3, τους πιο πιεστικούς σε σένα». «Φέρε άμεσα χρήματα. Ξεκίνα άμεσα με την αποστολή επιστροφών σε μένα. Να δείξεις αν είσαι μαζί μας ή έγινες εχθρός...».

Σε άλλο σημείο κάνει αναφορές και στο εξωτερικό, απευθυνόμενος σε κάποιον Γιάννη χωρίς να καταγράφει το επώνυμό του. «Σήμερα περιμένω χρήματα από σένα. Εδώ και μήνες υπόσχεσαι ότι θα με περιμένουν στο ένα και στο άλλο σημείο του κόσμου. Ρωσία, Ουκρανία, Ιταλία, Ελβετία. Μου έλεγες ότι οι άνθρωποι έξω που έβαλαν την υπογραφή τους εύχονται να τελειώσουν γρήγορα οι εμπλοκές με τη Δικαιοσύνη και να έρθουμε να τα πάρουμε να τους απαλλάξουμε».

Από τις σκέψεις του πάντως δεν λείπουν και οι καταγραφές για το ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος σημειώνει στην ατζέντα του να συγχαρεί τον κ. Βενιζέλο για την εκπομπή του. «ΠΑΣΟΚ: Υπονόμευση. Διαρκής. Επιθέσεις διαρκείας 2004-2007. 2009 με έκοψαν στις εκλογές. Μετά τις εκλογές του 2009 υπονόμευση με Τύπο και ΜΜΕ».

«Κατάλληλο κλίμα»

Αναφερόμενος στην κυβέρνηση Παπαδήμου ο κ. Τσοχατζόπουλος επισημαίνει ότι τώρα είναι «το κλίμα κατάλληλο, τώρα παρέμβαση. Υπάρχει προοπτική ακυρότητας και γενικώς το κλείσιμο της υπόθεσης». Μάλιστα, ο ίδιος υπογραμμίζει ότι «το κλίμα είναι διαφορετικό μετά την αποχώρηση του ΓΑΠ».

Αναφορά γίνεται και στην υπόθεση των CDS, για την οποία εξάγεται το συμπέρασμα ότι προσέγγισε ή αποπειράθηκε να προσεγγίσει τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Μιλτιάδη Παπαϊωάννου. Επ’ αυτού, ο Ακης Τσοχατζόπουλος γράφει: «Ο Μιλτιάδης δηλώνει την αδυναμία του να παρέμβει στο θέμα του “Αντρίκου” (CDS) στους εισαγγελείς αυτούς μέσω του Πεπόνη, και του απαντώ μην πιέζετε...».

Αναφορές όμως γίνονται και για τη δομή της Εισαγγελίας Πρωτοδικών που χειρίζεται την υπόθεση του «μαύρου χρήματος», για το οποίο ο κ. Τσοχατζόπουλος τελικώς κρίθηκε προφυλακιστέος. «Ο Μιλτιάδης συγχρόνως μας αποκάλυψε τη δομή της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, με την Ελ. Ράικου στην κορυφή, τις Κυβέλου, Σίσκου και Παπανδρέου και τους εισαγγελείς Οικονομικού Εγκλήματος με τον κ. Πεπόνη, είναι μια αυτοτελής και αυτονομημένη ομάδα που ρυθμίζει θέματα κατά το δοκούν. Ο Μ. δεν έχει πρόθεση να συγκρουσθεί μαζί τους παρ’ όλο που θα μείνει υπουργός Δικαιοσύνης όσο υπάρχει ο Παπαδήμος». Σε άλλο σημείο, ο Ακης Τσοχατζόπουλος σημειώνει: «Να φύγει η δικογραφία από τις κυρίες, να προχωρήσει στον ανακριτή».

E-mail σε Γ. Σμπώκο

Πολλές είναι οι αναφορές που κάνει ο κ. Τσοχατζόπουλος στον στενό του συνεργάτη και πρώην γ.γ. Εξοπλισμών, Γιάννη Σμπώκο. Πέρα από τις συναντήσεις που καταγράφονται στην ατζέντα του, στη δικογραφία περιλαμβάνονται δεκάδες e-mail του κ. Τσοχατζόπουλου προς τον κ. Σμπώκο με λιτό ως επί το πλείστον περιεχόμενο. «Συνάντηση σήμερα στο ίδιο σημείο και ώρα όπως πρόσφατα. Επείγον». «Πέρασε και αυτή η Πέμπτη χωρίς αποτέλεσμα».

Η επόμενη μέρα στην Ελλάδα μετά την έξοδο από το ευρώ

Τι θα φέρει ενδεχόμενη αλλαγή νομίσματος στην οικονομία και στα νοικοκυριά της χώρας

Του Λεωνιδα Στεργιου, Καθημερινή, 18/5/2012

Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις αναζωπύρωσαν τις συζητήσεις για το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Η «Κ» συγκέντρωσε τις επιστημονικές προσεγγίσεις, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τις τελευταίες εκθέσεις οίκων, του ΔΝΤ, του Ifo και άλλων οργανισμών, προσπαθώντας να απαντήσει σε κρίσιμα ερωτήματα, σχετικά με τις επιπτώσεις της εξόδου στην ελληνική οικονομία και τα ελληνικά νοικοκυριά, με τη βοήθεια εξειδικευμένων τραπεζικών στελεχών.

– Αν αποφασιστεί η έξοδος από το ευρώ, πώς θα ανακοινωθεί;

– Τα σενάρια πριν από δύο χρόνια περιέγραφαν μια ξαφνική ανακοίνωση μία Κυριακή βράδυ, με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να εξηγεί την ανάγκη για επιστροφή στη δραχμή από... Δευτέρα. Τα σενάρια σήμερα είναι πιο «ώριμα». Σύμφωνα με αυτά, η έξοδος από το ευρώ δεν θα γίνει σε μία νύχτα. Η Ελλάδα θα διολισθαίνει προς την έξοδο, ακροβατώντας μεταξύ χρεοκοπίας και προσπάθειας επιβίωσης μέσα από τις δόσεις του μηχανισμού στήριξης. Η κατάσταση αυτή θα κουράζει ολοένα και περισσότερο την Ελλάδα, την Ευρωζώνη και τις αγορές. Οσο θα επέρχεται η κόπωση τόσο πιο πολύ θα ωριμάζει στον κόσμο η σκέψη της δραχμής. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας για να μας κάνουν την έξοδο πιο εύκολη θα μας προτείνουν το εξής: Ζητήστε μόνοι σας να φύγετε και εμείς θα σας ξεπροβοδίσουμε με μία μεγάλη αγκαλιά. Θα σας διαγράψουμε μεγάλο μέρος του εναπομείναντος χρέους και θα σας προσφέρουμε κι ένα πακέτο κάποιων δισ. ευρώ για να περάσετε το πρώτο διάστημα στη μοναχική πλέον ζωή εκτός Ευρωζώνης.

Η Ελλάδα τότε μπορεί να δεχθεί, αφού πρώτα οι πολιτικοί θα έχουν προετοιμάσει την κοινή γνώμη, η οποία θα επιζητεί την έξοδο από το ευρώ.

– Τεχνικά, πώς θα γίνει η επιστροφή στη δραχμή;

– Αρχικά θα οριστεί μία ημερομηνία, προκειμένου να προετοιμαστούν όλα τα συστήματα σε τεχνικό, οικονομικό και ψυχολογικό επίπεδο. Το διάστημα αυτό μπορεί να είναι εβδομάδες ή μήνες. Στη συνέχεια ορίζεται μία ενδεικτική ισοτιμία μετατροπής μεταξύ ευρώ και δραχμής. Αρχικά η ισοτιμία αυτή είναι 1 προς 1. Μετά γίνεται διαπραγμάτευση του εξωτερικού χρέους με τους πιστωτές. Ανάλογα με το «κούρεμα» που θα δεχθεί, θα διαμορφωθεί η ισοτιμία πριν από τη διαπραγμάτευση της δραχμής στις αγορές. Ενδεικτικά έχει ειπωθεί ότι αυτή μπορεί να είναι 1 ευρώ προς 1,20 δραχμές. Με βάση την ισοτιμία αυτή θα υπολογιστεί το χρέος της Ελλάδας προς το εξωτερικό, το οποίο θα παραμείνει σε ευρώ, αλλά θα πληρώνεται με δραχμές. Με την ίδια ισοτιμία μετατρέπονται και οι καταθέσεις των Ελλήνων σε ελληνικές τράπεζες.

Σχεδόν ταυτόχρονα θα γίνει επαναδιαπραγμάτευση του εσωτερικού χρέους (κρατικού και ιδιωτικού), το οποίο θα μετατραπεί σε δραχμές.

Στο μεταξύ, έχει υπολογιστεί η ποσότητα χρήματος που πρέπει να τυπωθεί και ο τρόπος προσαρμογής των τραπεζικών συστημάτων και των λογιστηρίων όλων των επιχειρήσεων.

Για να αποφευχθεί η εκροή καταθέσεων και επενδύσεων στο διάστημα μεταξύ ανακοίνωσης για έξοδο μέχρι την κυκλοφορία της δραχμής, θα ληφθούν προληπτικά μέτρα όπως:

α) Πλαφόν ή πάγωμα αναλήψεων από τις τράπεζες.

β) Αυτόματη δραχμοποίηση των καταθέσεων με βάση την αρχική ισοτιμία – ακόμα και αν δεν κυκλοφορεί η δραχμή. Ισως μετατραπούν σε δραχμές και οι καταθέσεις σε συνάλλαγμα που διατηρούν Ελληνες καταθέτες σε εγχώριες τράπεζες. Η ανάληψη θα γίνεται ύστερα από μετατροπή των δραχμών σε ευρώ.

γ) Συναλλαγματικοί περιορισμοί.

Το τελικό στάδιο προβλέπει την κυκλοφορία της δραχμής, που αναμένεται να υποτιμηθεί σημαντικά (80%).

– Ολα αυτά θα γίνουν ταυτόχρονα;

– Οι διαδικασίες «αποκόλλησης» θα ξεκινήσουν ταυτόχρονα, αλλά το κάθε σύστημα της Ευρωζώνης θα αποχαιρετά την Ελλάδα σταδιακά. Το τελευταίο που θα μας εγκαταλείψει θα είναι η ΕΚΤ και όλοι οι μηχανισμοί του ευρωσυστήματος, που μέχρι την τελευταία στιγμή θα υποστηρίζουν τη διαδικασία εξόδου με ρευστότητα προκειμένου να γίνει ομαλά.

– Η «διευκόλυνση» έχει κρυφή πλευρά;

– Ναι. Η ζωή μετά θα είναι πιο επίπονη, ώστε η Ευρωζώνη να αποφύγει το ενδεχόμενο κάποιοι άλλοι αδύναμοι κρίκοι να ακολουθήσουν τον δρόμο της Ελλάδας και έτσι να αρχίσει το «ξήλωμα» του ευρώ. Οι μεγάλες δυσκολίες στις τράπεζες και σε όλη την αγορά θα ξεκινήσουν μόλις αποχαιρετήσουν την Ελλάδα η ΕΚΤ και το ευρωσύστημα: ξαφνική έλλειψη ρευστότητας, αδυναμία εξαγωγών και εισαγωγών ακόμα και των πιο βασικών ειδών, προβλήματα στην αγορά ενέργειας κ.λπ. Τα προβλήματα δεν θα είναι μόνιμα, αλλά κυβέρνηση και Τράπεζα της Ελλάδος θα αναγκαστούν να πάρουν ενδεχομένως και σκληρές αποφάσεις, λαμβάνοντας υπόψη και την πιθανότητα έντονων κοινωνικών ταραχών.

Οι επιπτώσεις της υποτίμησης

– Πόση αναμένεται να είναι η υποτίμηση της νέας δραχμής;

– Η γνωστή καθηγήτρια Κάρμεν Ρέινχαρτ από το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ έχει διαπιστώσει ότι ιστορικά απαιτείται μια υποτίμηση 20%-25% για να πάρει μια οικονομία «μπροστά». Ο καθηγητής του Χάρβαρντ Μάρτιν Φέλντσταϊν θεωρεί για την Ελλάδα απαραίτητη μια υποτίμηση 30%, η ING 50%, η Citigroup 30%-50%, η UBS 60% και ο Νουριέλ Ρουμπινί 30%. Η κ. Ρέινχαρτ έχει διαπιστώσει ότι ιστορικά η «αποκατάσταση» μιας οικονομίας απαιτεί μια υποτίμηση κατά 20%-25%. Τόση ήταν, για παράδειγμα, και η υποτίμηση που έκανε ο Μπενίτο Μουσολίνι στην Ιταλία το 1928. Το Ifo θεωρεί ότι θα πρέπει να υποτιμηθεί κατά 30%-40%, ενώ οι περισσότερες τεχνικές αναλύσεις έχουν γίνει με ποσοστά υποτίμησης 50% και 80%.

– Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις;

α) Υφεση 20% έως 30% τον πρώτο χρόνο και πληθωρισμός που μπορεί να φτάσει το 50% με 60%.

β) Μέτρα λιτότητας ύψους 25 δισ. ευρώ το πρώτο έτος (τριπλάσια σχεδόν από αυτά που ελήφθησαν το 2011).

γ) Εκτίναξη ανεργίας στο 25%-27%.

δ) Κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, εκτός εάν υπάρξει πρόβλεψη για στήριξη από τους Ευρωπαίους (πιθανότερο σενάριο).

ε) Χρεοκοπία των περισσότερων επιχειρήσεων, λόγω μείωσης πωλήσεων, απαξίωσης επενδύσεων, αποκλεισμού από τις αγορές και αδυναμίας αποπληρωμής των δανείων.

στ) Παροδικές διακοπές στις εισαγωγές βασικών ειδών, φαρμάκων και καυσίμων – προβλήματα στα δίκτυα ενέργειας.

ζ) Μεγάλη μείωση δαπανών για υγεία, παιδεία και κοινωνικά επιδόματα κ. λπ.

η) Το δημόσιο χρέος θα φτάσει στο 200% του ΑΕΠ.

Το εισόδημα και η αγοραστική δύναμη

– Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις της εξόδου από το ευρώ στο εισόδημα των Ελλήνων;

– Υπολογίστηκε ότι μια υποτίμηση κατά 50% σημαίνει ότι ο σημερινός μισθός των 1.200 ευρώ θα έχει ισοδύναμη αγοραστική δύναμη (σε δραχμές) όση είναι αυτή των 923 ευρώ όταν γίνει η πρώτη μετατροπή. Πριν δηλαδή από την κυκλοφορία της δραχμής. Μετά, ο μισθός των 1.200 ευρώ θα έχει αξία 461 ευρώ όταν θα αγοράζουμε προϊόντα και υπηρεσίες σε ευρώ (π. χ. ταξίδια) και αξία 769 ευρώ όταν κάνουμε συναλλαγές στο εσωτερικό. Η μείωση της αγοραστικής δύναμης στην τελευταία περίπτωση οφείλεται στον πληθωρισμό και στα μέτρα λιτότητας που θα ακολουθήσουν.

– Ποιες είναι οι δυσκολίες της εξόδου από την Ευρωζώνη;

– Οι βασικότερες είναι:

Πρώτον, υπάρχει ο φόβος οι αγορές να στοιχηματίσουν στην επόμενη έξοδο. Δεύτερον, μια σειρά από τεχνικά ζητήματα (ισοτιμίες, τιμές εμπορευμάτων, πληθωρισμός στον πυρήνα της Ευρωζώνης κ. λπ.) δεν έχουν ακόμα κοστολογηθεί.

Η Ευρώπη στη χιλιετία 1000-2000

Επειδή οι μεταβολές στο χάρτη είναι ταχύτατες, καλό είναι να επικεντρώσει ο θεατής την προσοχή

του κάθε φορά σε μια συγκεκριμένη περιοχή για να πάρει μια ιδέα για τις ανακατατάξεις.

Αττικά Διονύσια

(click) 

Το ημερολόγιο του Τσοχατζό

«Κάθε σελίδα και ένα έγκλημα» δηλώνει στο «Βήμα» ανώτερη εισαγγελική αρχή - εμπλεκόμενα και πρόσωπα κόμματος που υπηρετούσε την ιδέα της κάθαρσης

«Κάθε σελίδα και ένα έγκλημα», ανέφερε στο «Βήμα» ανώτερη εισαγγελική πηγή περιγράφοντας το ημερολόγιο του πρώην υπουργού Ακη Τσοχατζόπουλου. Στον ανακριτή κ. Γαβριήλ Μαλλή παραδόθηκε πριν από δύο ημέρες το ημερολόγιο του πρώην υπουργού, το οποίο φέρεται να φωτίζει ακόμη περισσότερο το πλέγμα των υπεράκτιων εταιρειών της διαδρομής του μαύρου χρήματος αλλά και της πορείας των μιζών που περιέχονται στην πολυσέλιδη δικογραφία.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στο ημερολόγιο καταγράφονται συναντήσεις, αλλαγές νομικού καθεστώτος εταιρειών και άγνωστα πρόσωπα που συμμετέχουν σε μετοχικά κεφάλαια των υπεράκτιων που εμπλέκονται στην υπόθεση, φωτίζουν ακόμη περισσότερο τον τρόπο που διακινήθηκε το πολιτικό χρήμα την δεκαετία μετά το 2000 στη χώρα μας. Πληροφορίες, οι οποίες ακόμη δεν έχουν επιβεβαιωθεί, επιμένουν ότι εμπλέκονται και άλλα πολιτικά πρόσωπα, τουλάχιστον δύο κομμάτων, για τα οποία πάντως καταγράφονται συναντήσεις με τον πρώην υπουργό. Δεν λείπουν ραντεβού και με δημοσιογράφους ενώ στο μικροσκόπιο του ανακριτή βρίσκονται και συναντήσεις με στέλεχος άλλου κόμματος που φέρεται να ήταν εκ των εμπίστων προσώπων του πρώην υπουργού.

Σύμφωνα με πληροφορίες από την πλευρά του ο πρώην υπουργός, από τον Κορυδαλλό, κάνει λόγο για συναντήσεις και ραντεβού με πολιτικά πρόσωπα όπως αυτές δικαιολογούνταν από την ιδιότητά του. Οσοι πάντως έχουν δει αυτό το ημερολόγιο επιμένουν ότι θα προκαλέσει πολιτικό σεισμό όχι μόνο στο κόμμα που ανήκε ο κ. Τσοχατζόπουλος αλλά και σε άλλο κόμμα, το οποίο κατεξοχήν έχει υπηρετήσει την ιδέα της κάθαρσης και της αποκάλυψης των πολιτικών προσώπων που διακίνησαν το μαύρο χρήμα την περίοδο των προμηθειών των TOR - M1 και των γερμανικών υποβρυχίων.

Τις πταίει;

του ΛΕΑΝΔΡΟΥ ΣΛΑΒΗ, ΚΣΜ, 10/4/2012

Τις πταίει; (1)

Όπως γράφτηκε και, στη συνέχεια, έγινε “θέμα της ημέρας” στο διαδίκτυο, με την απογραφή που διενήργησε η κυβέρνηση, οι υπεραιωνόβιοι, στους οποίους κατέβαλλαν επί σειράν ετών συντάξεις τα ασφαλιστικά ταμεία, μειώθηκαν από 23.550 σε 7.550. Κοντολογίς, δεν ανταποκρίθηκαν στο προσκλητήριο 16.000 υπεραιωνόβιοι (ψευδο-)συνταξιούχοι! Μεταξύ τους και ένας “μαθουσάλας” 124 Μαΐων! Από τους εναπομείναντες μακροβιότερος αποδεικνύεται ένας υπέργηρος 111 ενιαυτών.
Μπορεί, ωστόσο, το ενδιαφέρον να επικεντρώθηκε στη διάχυση στην κοινωνία της ροπής εξαπάτησης του κράτους, γιατί, προφανώς, κάποιοι συγγενείς εισέπρατταν για δεκαετίες συντάξεις “μουμιοποιημένων” συνταξιούχων, αλλ’εξίσου, αν όχι πιο ενδιαφέρον, είναι το τι στοίχισε αυτή η ιστορία στο κράτος και, εμμέσως, στην κοινωνία.
Αν υποτεθεί, λοιπόν, ότι για τον καθένα τους το ασφαλιστικό του ταμείο κατέβαλλε τη μηδαμινή μηνιαία σύνταξη των 600 ευρώ, το ετήσιο κόστος για τον καθένα θα ανερχόταν στα (600 Χ 14 =) 8.400 ευρώ το χρόνο και για όλους μαζί στα (8.400 Χ 16.000 =) 134.400.000 ευρώ σε σημερινές τιμές. Ναι, πάνω από 134 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο!

Αν, πάλι, υποτεθεί ότι, με μία μετριοπαθή εκτίμηση, αυτή η οικονομική αιμορραγία διαρκούσε 20 περίπου χρόνια κατά μέσον όρο για τον καθένα, τότε η “κομπίνα” κόστισε στα ασφαλιστικά ταμεία (134.400.000 Χ 20 =) 2.688.000.000 ευρώ, δηλαδή κάπου 2,7 δισεκατομμύρια ευρώ, πολλαπλάσια από την κρατική συμμετοχή στη χρηματοδότηση των μεγάλων έργων που σταμάτησαν και έρριξαν στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους!!! Μπροστά τους, τύφλα να’χουν όλες οι “Siemens” μαζί!
Στην πραγματικότητα η “κομπίνα” κόστισε πολύ περισσότερο τόσο γιατί δεν μπορεί να ήταν μικροσυνταξιούχοι όλα τα “ζόμπι” της κοινωνικής ασφάλισης, όσο και γιατί το πιθανότερο είναι η 20ετία του υπολογισμού να υπολείπεται σημαντικά της πραγματικής διάρκειας της εικονικής παράτασης της ζωής των “συγχωρεμένων”. Πρόσθετα, όλο και κάποια φάρμακα θα γράφονταν στα βιβλιάρια υγείας των και όλο και κάποια κουπόνια κοινωνικού τουρισμού, εισιτήρια θεάτρων κ.λπ. θα μοιράζονταν στο όνομά των. Χώρια το διοικητικό κόστος διαχείρισης των υποθέσεών τους!
Μ’άλλα λόγια, μόνο στη συγκεκριμένη κομπίνα οφείλεται με τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς πάνω από το 1% του “προ-κρίσεως” δημοσίου χρέους! Χώρια οι τόκοι! Γιατί όλα τα ασφαλιστικά ταμεία είναι ελλειμματικά και, ως γνωστόν, τα ελλείμματά τους τα καλύπτει το δημόσιο, το οποίο, με τη σειρά του, ποτέ δεν είχε πλεόνασμα και δανείζεται για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Αν συνυπολογισθεί το κόστος των επιδομάτων σε “μαϊμού” ανάπηρους, τυφλούς κ.ά. και των λοιπών κρουσμάτων εκμετάλλευσης της διάλυσης του κράτους, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως έφτασε η χώρα εκεί που έφτασε και το πόσοι πολλοί συμμετείχαν στο “φαγοπότι”.

Κουΐζ: Πόσοι από τους ενόχους της απάτης κατέβαιναν στην Πλατεία Συντάγματος και διαδήλωναν “αγανακτισμένοι” με σφιγμένες γροθιές;

Τις πταίει; (2)

Ήρθε, βέβαια, μετά από λίγο η ανακοίνωση του Υπουργού Εργασίας & Κοινωνικής Ασφάλισης, σύμφωνα με την οποία εντοπίστηκαν 200.000 ψευδο-συνταξιούχοι, οι οποίοι επιβάρυναν τα ασφαλιστικά ταμεία με 750 ως 850 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, τα οποία πρόκειται πλέον (επιτέλους!) να εξοικονομηθούν.
Αν συνυπολογισθεί ότι, ο προκάτοχός του είχε ανακοινώσει ότι κατά την απογραφή των δικαιούχων επιδομάτων του Υπουργείου δεν εμφανίστηκαν – για ευνόητους λόγους – 36.294 ψευδο-δικαιούχοι και ότι η αποκάλυψη της απάτης τους επρόκειτο να εξοικονομηθούν τουλάχιστον 110 εκατομμύρια ευρώ, γίνεται εύκολα αντιληπτό το πόσο είχε από-ενοχοποιήσει ο περιρρέων λαϊκισμός στη συνείδηση της κοινωνίας την εξαπάτηση του δημοσίου.
Όσο για τις οικονομικές επιπτώσεις της, αν αυτές περιοριστούν στους 200.000 ψευδο-συνταξιούχους της πρόσφατης αποκάλυψης και σε μία μέση ετήσια επιβάρυνση 800 εκατομμυρίων ευρώ, αυτή σε ένα εύλογο βάθος χρόνου 20ετίας κόστισε πάνω-κάτω (0,8 Χ 20 =) 16 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή το 6,12% του προ κρίσεως συνολικού χρέους (261,4 δισεκατομμύρια ευρώ), χωρίς να συνυπολογιστούν οι τόκοι που αναλογούν σ’αυτήν την “λαϊκή” κραιπάλη!

Κουΐζ: Πόσοι από τους ψευδο-δικαιούχους ενισχύσεων από τον κρατικό κορβανά μούντζωσαν, ευκαιρίας δοθείσης, πολιτικούς;

Τις πταίει; (3)

Αν, λοιπόν, προστεθούν σε βάθος 20ετίας το κόστος των ψευδο-συνταξιούχων, το κόστος των ψευδο-επιδοματούχων, το κόστος της σπατάλης στο σύστημα περίθαλψης (από την οποία εξοικονομείται πλέον, σύμφωνα με τον ίδιο Υπουργό, ένα δισεκατομμύριο ευρώ ετησίως), το κόστος διατήρησης σε ζωή ως δημόσιας επιχείρησης της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» στις διάφορες οβιδιακές μεταμορφώσεις της, οι “αποζημιώσεις” που μοιράζονταν αφειδώς, ως μη ώφελε, σε αγρότες που εκβίαζαν κλείνοντας εθνικές οδούς ή κατεβαίνοντας με τρακτέρ σε πόλεις (μόνον το 2009 ανήλθαν σε 500 εκατομμύρια ευρώ) κ.λπ. κ.λπ., καθώς και οι τόκοι που τους αναλογούν, θα ήταν μάλλον μετριοπαθής ένας υπολογισμός που θα τους καταλόγιζε το 25%, ίσως και παραπάνω, του χρέους.
Αν συνυπολογισθεί και το ότι από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ένα 35 με 40 % οφείλεται σε κατάπτωση εγγυητικών του Δημοσίου υπέρ διαφόρων Δ.Ε.Κ.Ο., για να συντηρούν οι τελευταίες υπεράριθμο και καλά αμειβόμενο προσωπικό και να ασκούν λαϊκίστικη πολιτική χαμηλών χρεώσεων, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό το ότι χωρίς αυτό το “λαϊκό πανηγύρι” το χρέος της Ελλάδας θα κυμαινόταν, ως ποσοστό του Α.Ε.Π. της, σε επίπεδα άκρως ευνομούμενης ευρωπαϊκής χώρας.

Κουΐζ: Πόσοι από τους αποδέκτες αντιδεοντολογικών επιδομάτων ή επιδοτήσεων εκδηλώνουν τη συμπάθειά τους για τους αναξιοπαθείς συμπολίτες τους;

Τις πταίει; (4)

Είναι, όμως, κοινό μυστικό ότι ο λαός διαπρέπει και σε άλλα “αθλήματα”, στα οποία διεκδικεί σε μόνιμη βάση τα ευρωπαϊκά σκήπτρα. Πρόκειται, φυσικά, για την παραοικονομία, την φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή. Στις επιδόσεις τους και ιδίως σε αυτές της φοροδιαφυγής, ωστόσο, συμβάλλει και σύμπασα η κοινωνία με την ανοχή της και την υποταγή της στους εκβιασμούς των ενόχων, όταν, λόγου χάριν, δεν απαιτεί αποδείξεις, συναινεί στην αναγραφή μειωμένων τιμών κ.λπ.
Αν δε, όπως υπολογίζεται, η παραοικονομία υπερβαίνει το 30% του Α.Ε.Π., τότε μια φοροδοτική απόδοση αυτής και μόνο της τάξης του 3,5% θα είχε απαλλάξει τη χώρα από δανειακές ανάγκες (30% Χ 3,5% Χ 20 =) 21% του Α.Ε.Π., πάντα σε χρονικό βάθος 20ετίας.

Κουΐζ: Πόσοι από τους “πρωταθλητές” στην παραοικονομία και στη φοροδιαφυγή καθυβρίζουν τους δανειστές της χώρας για αισχροκερδή επιτόκια;

Τις πταίει; (5)

Βέβαια υπάρχει και η διαφθορά. Δηλαδή τα διάφορα “δωράκια”, τα οποία καταβάλλουν οι πολίτες σε επίορκους, όπως αποκαλούνται, εκπρόσωπους του κράτους. Αυτά δε τα “δωράκια” δεν καταβάλλονται μόνο για να κάμψουν αντιστάσεις στην απόκρυψη – και, ως εκ τούτου, νομιμοποίηση μιας παρανομίας – αλλά ακόμα και για να διεκπεραιωθεί μία καθ’όλα νόμιμη υπόθεση.
Αυτά λοιπόν τα “δωράκια”, πέρα από τα έσοδα που ενδεχομένως στερούν από τα δημόσια ταμεία, αυξάνουν τα εισοδήματα των “δωροληπτών”. Όμως αυτό το πρόσθετο εισόδημα παραμένει αδήλωτο και αφορολόγητο. Και δεν είναι αμελητέο, όπως προκύπτει από τις αποκαλύψεις της περιουσιακής κατάστασης υπαλλήλων που εκβίαζαν για να δώσουν το “πράσινο φως” σε καταβολές νομιμότατων επιδοτήσεων! Φυσικά, χωρίς να υποψιαστούν τίποτε οι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Εκτός και αν «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει»!
Θα πρέπει δε να τονισθεί ότι καμμία από τις διάφορες κατηγορίες (ψευδοσυνταξιούχοι, φοροκλέπτες, δωρολήπτες & σία) δεν θα πρέπει να επικαλείται τις επιπτώσεις της “ευαγούς” δραστηριότητας των άλλων για να υποστηρίξει ότι η πάταξή τους θα καθιστούσε άνευ σημασίας τη δική της συμβολή στο οικονομικό χάλι της χώρας. Γιατί, αν είχαν παταχθεί όλες, η χώρα όχι μόνο δεν θα είχε ανάγκη δανεικών, αλλά θα παρείχε υπηρεσίες υψηλού επιπέδου στους κατοίκους της και θα τόνωνε αποφασιστικά την οικονομική ανάπτυξη. Και δεν θα είχε καμμία ανάγκη από “τρόϊκες” και “μνημόνια” για να ορθοποδήσει.

Κουΐζ: Πόσοι από αυτούς που συμμετέχουν σε αυτό το “αλισβερίσι” εκφράζουν δημόσια την αγανάκτησή τους για τις μίζες των πολιτικών;  

Τις πταίει; (6)

Και φυσικά υπάρχει και η διαφθορά των πολιτικών με τα δικά τους “δώρα”: τις “μίζες” που δέχονται από τον ιδιωτικό τομέα. Με τα ίδια χαρακτηριστικά: όχι μόνο για να «κλείσουν τα μάτια» σε παρανομίες, αλλά και για να μην μπλοκάρουν νόμιμες διαδικασίες. Η αποδοτικότητα, μάλιστα, αυτής της διαφοράς φτάνει σε απίθανα ύψη, όπως αποδεικνύει «ο βίος και η πολιτεία» προβεβλημένου πολιτικού που έκλεψε την παράσταση τελευταία.

Η συνολική επιρροή της, ωστόσο, έχει μάλλον υπερεκτιμηθεί, ίσως γιατί ο καθένας εκλαμβάνει τις επιδόσεις της ως “συγχωροχάρτι” για τα δικά του πεπραγμένα. Με δεδομένο ότι οι δημόσιες επενδύσεις δεν υπερβαίνουν τα τελευταία χρόνια το 10% των δαπανών του ελληνικού κράτους και με την απλόχερη υπόθεση ότι η διαφθορά αντιστοιχεί στο 20% αυτού του ποσού, τότε τα τελευταία είκοσι χρόνια μόλις και θα επιβάρυνε κατά (10% Χ 20% Χ 20 =) 40% ενός προϋπολογισμού (με την απλουστευτική παραδοχή ότι το ύψος του δεν μεταβάλλεται).

Κουΐζ: Πόσοι από τους διεφθαρμένους πολιτικούς ζητούσαν από τους νεόπτωχους ψηφοφόρους τους υπομονή για τα επώδυνα μέτρα που προωθούσαν;

Τις πταίει; (7)

Αν, τώρα, υποτεθεί ότι από κάθε απάτη είχαν όφελος και, ως εκ τούτου, την γνώριζαν κατά μέσο όρο τρία άτομα, ενώ συνεργαζόταν για το στήσιμό της (με το αζημίωτο φυσικά) ακόμα τουλάχιστον ένα, προκύπτει ότι συμμετοχή σε αυτό το “παλλαϊκό φαγοπότι” είχαν εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, συν-έλληνες! Μόνο στις ψευδο-συντάξεις θα πρέπει να αναλογούν με τους μετριότερους υπολογισμούς εξακόσιες με επτακόσιες χιλιάδες συνένοχοι! Κάμποσες δεκάδες χιλιάδες είναι και οι αγρότες που παίρνανε τις παράνομες επιδοτήσεις και τις ξόδευαν για καλοπέραση. Φοροδιαφεύγουν, έστω και λίγο, δεκάδες χιλιάδες επαγγελματίες. Το δε 30% της παραοικονομίας δεν παράγεται από μετρημένες στα δάκτυλα οικονομικές μονάδες, αλλά, κυρίως, από χιλιάδες μικρο-επιχειρήσεις. Και, τέλος, από τα χαμηλά τιμολόγια δημοσίων υπηρεσιών επωφελήθηκαν όλοι οι Έλληνες.

Κουΐζ: Πόσοι από αυτούς που σούφρωσαν έτσι το “κατιτίς” τους αποκήρυξαν μετά βδελυγμίας τον πληθωρικό πολιτικό που δήλωσε ότι «μαζί τα φάγαμε»;

Τις πταίει; (8)

Ωστόσο, τα “σφάλματα” του παρελθόντος δεν γίνονται μαθήματα για το παρόν και το μέλλον. Έτσι, σύμφωνα με εξακριβωμένες πληροφορίες, σταθμός διοδίων, όχι από τους πιο αποδοτικούς, είχε μέσα στο 2011 εξαιτίας των διαφόρων “κινητοποιήσεων” απώλειες εσόδων πάνω από 1.000.000 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος είχε απώλειες είσπραξης Φ.Π.Α. πάνω από (1.000.000 Χ 23% =) 230.000 ευρώ. Αλλά και απώλειες εταιρικού φόρου στο υπόλοιπο ποσό των (1.000.000 – 230.000 =) 770.000 ευρώ πάνω από (770.000 Χ 20% =) 154.000 ευρώ. Και απώλειες από τη φορολόγηση των μερισμάτων, στα οποία θα κατέληγε το υπόλοιπο ποσό των (770.000 – 154.000 =) 616.000 ευρώ, πάνω από (616.000 Χ 25% =) 154.000 ευρώ. Σύνολο: “χασούρα” πάνω από 538.000 ευρώ!
Για το σύνολο των σταθμών διοδίων της χώρας δεν θα ήταν παράλογο να δεκαπλασιαστούν αυτά τα ποσά!
Και αυτό για να κάνουν ανενόχλητοι την επαναστατική τους γυμναστική οι νεολαίοι του Κ.Κ.Ε. και τα στελέχη του Π.Α.Μ.Ε., οι ακτιβιστές του κινήματος «δεν πληρώνω» και οι εκβιαστές διαφόρων δυναμικών συντεχνιών, όπως των ταξιτζήδων!

Κουΐζ: Πόσοι από τους εκδρομείς – επιδρομείς εναντίον των σταθμών διοδίων μέμφονται την αδυναμία των κρατικών μηχανισμών να εισπράξει ανείσπρακτα χρέη και εισφορές;

Τις πταίει; (9)

Έτσι, απεργία κήρυξε μεγαλοβδομαδιάτικα (Μεγάλη Τρίτη & Μεγάλη Παρασκευή) η ελεγχόμενη από τα κόμματα της ιδιότυπης ελληνικής αριστεράς Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία (Π.Ν.Ο.). Ήταν αναπόφευκτο η απεργία τους να έχει αρνητικές συνέπειες στην πασχαλινή έξοδο των Ελλήνων που τονώνει τον εσωτερικό τουρισμό, στον καταταλαίπωρο τουρισμό των κρουαζιεροπλοίων που κάνει τα πρώτα του φετινά βήματα, στην τροφοδοσία των νησιωτικών αγορών και στις εξαγωγές των νησιωτικών αγροτικών προϊόντων. Και τούτο γιατί, ως γνωστόν, οι απεργίες της Π.Ν.Ο. δεν περιορίζονται στην αποχή από την εργασία. Αντίθετα, στα βήματα που χάραξε η πρωτοπόρος ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και με εκμετάλλευση του δόγματος λαϊκιστών τε και ψοφοδεών πολιτικών «να μην ανοίξει κεφάλι» (απεργών εννοείται), παίρνει την μορφή της στανικής ακινητοποίησης των πλοίων, κι ας αυτοκτονήσουν όσοι καταστρέφονται οικονομικά από τον “ετσιθελισμό” και την ανευθυνότητα των εργατοπατέρων.
Εντύπωση, πάντως, έκανε η αφέλεια ορισμένων (πολιτικών, δημοσιογράφων κ.ά.) που αναρωτιόντουσαν αν σκέφτηκαν αυτοί που αποφάσισαν την απεργία τις συγκεκριμένες ημέρες τις συνέπειές της. Μα φυσικά και τις σκέφτηκαν. Και αυτές ήταν ο στόχος τους. Τα αιτήματα του κλάδου ήταν απλώς το πρόσχημα, γιατί σκοπός τους είναι η εξαθλίωση της κοινωνίας και η άγρα συμπαθειών σε αυτό το κλίμα.

Κουΐζ: Πόσοι πιστεύουν ακόμα ότι αυτή η sui generis ελληνική “αριστερά” δεν απεργάζεται την εξαθλίωση του λαού για να ψαρέψει στα “θολά” της νερά;