της Γιούλης Φωκά-Καβαλιεράκη, ΒΗΜΑ, 3/5/2012
Αν υπάρχει μια τουλάχιστον αδιαμφισβήτητη αρχή σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία αυτή είναι ότι όλοι είναι ίσοι και ίσες απέναντι στους νόμους. Είτε είσαι σύζυγος υπουργού από το Κολωνάκι, είτε εκδιδόμενη γυναίκα στο εξαθλιωμένο κέντρο της Αθήνας, από τη στιγμή που θα παραβείς το νόμο, η δικαιοσύνη οφείλει να σε αντιμετωπίσει με τους ίδιους κανόνες και τις ίδιες διαδικασίες. Η δικαιοσύνη οφείλει να είναι τυφλή.
Δυστυχώς όμως η δικαιοσύνη δεν είναι αυτή η αγέρωχη φιγούρα με τα δεμένα μάτια που με το ένα χέρι κρατάει τη ζυγαριά για να μετρήσει τα υπέρ και τα κατά της κάθε υπόθεσης και με το άλλο το σπαθί της μάχης που δίνει για την επικράτηση του ορθού λόγου και της ακριβοδικίας. Η δικαιοσύνη είναι οι άνθρωποι που την εφαρμόζουν.
Έτσι, αν σου τύχει να είσαι διάσημος ή πλούσιος - ή και τα δυο - έχεις σίγουρα πολύ περισσότερες πιθανότητες η δικαιοσύνη να σε αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη στοργή και επιείκεια από έναν ασήμαντο «πτωχούλη» - κι ας μην αναφερθούμε στην περίπτωση που μπορεί να είσαι επιπλέον γυναίκα και μάλιστα αλλοδαπή, όπου οι πιθανότητες χυδαίας κακομεταχείρισης αυξάνονται ακόμη περισσότερο.
Αυτό συμβαίνει γιατί αν είσαι πλούσιος και διάσημος τα λεφτά και η φήμη σου θα σου αγοράσουν στη χειρότερη περίπτωση καλούς δικηγόρους, στην καλύτερη ολόκληρο το σύστημα.
Τι θα συμβεί λοιπόν στην περίπτωση μιας καλομαθημένης γυναίκας υπουργού που κατηγορείται για τη διαφθορά του αιώνα, διασύρεται και προφυλακίζεται και τι στην περίπτωση των σχεδόν είκοσι παράνομα εκδιδόμενων και οροθετικών γυναικών που επίσης διασύρονται και προφυλακίζονται;
Μπορούμε να μαντέψουμε ποιά θα έχει καλύτερη μεταχείριση, ποιά θα έχει την ευκαιρία να υπερασπιστεί καλύτερα τον εαυτό της μέσα από τις υπάρχουσες διαδικασίες και ποιάς το αίτημα για αποφυλάκιση έχει περισσότερες πιθανότητες να γίνει τελικά δεκτό; Θα περιμένουμε να δούμε.
Αυτό που έχουμε ήδη δει πάντως είναι ότι ενώ πολλοί κόπτονται για την παραβίαση των δικαιωμάτων της πρώτης, λιγότεροι φαίνεται να διαμαρτύρονται για την κατάφωρη καταπάτηση των δικαιωμάτων των δεύτερων. Οι γυναίκες αυτές – στην πλειοψηφία τους ελληνίδες και νεότατες – διασύρθηκαν μαζί με τις οικογένειές τους με το χειρότερο τρόπο από την επίσημη πολιτεία καθώς δημοσιοποιήθηκαν οι φωτογραφίες και τα προσωπικά τους στοιχεία ως απαραίτητο μέτρο για τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας.
Λες και οι λούμπεν πελάτες τους τις αναγνώριζαν με το βαφτιστικό τους όνομα, το πατρώνυμο και το γένος! Όπως ειρωνικά αναφέρει σε δελτίο τύπου που εξέδωσε η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου: «Θα πρέπει να δημοσιοποιηθούν και τα αντίστοιχα στοιχεία όλων όσων - υπό το άκουσμα της παραπάνω είδησης - έσπευσαν να εξετασθούν και διαπιστώθηκε ότι είναι και αυτοί οροθετικοί και στη συνέχεια τα στοιχεία των συζύγων τους, των φιλενάδων τους κ.ο.κ., γιατί ο κίνδυνος για την υγεία εικάζουμε ότι δεν αλλάζει ανάλογα με το φύλο, την κοινωνική θέση ή την εθνικότητα ενός προσώπου. Εκτός αν οι οροθετικοί ‘οικογενειάρχες’ δεν συνιστούν κίνδυνο για την δημόσια υγεία.»
Το μέτρο θα μπορούσε να είναι πολύ πιο απλό: αν συνευρέθηκες το τελευταίο διάστημα με ιερόδουλη και χωρίς προφύλαξη στο κέντρο της Αθήνας, πήγαινε για τσεκ απ. Τέλος.
Οι αρμόδιοι υπουργοί και λοιποί επίσημοι φορείς έσπευσαν να δικαιολογήσουν αυτήν την ενέργεια με το επιχείρημα ότι το αγαθό της προστασίας της δημόσιας υγείας υπερτερεί του δικαιώματος της προστασίας της προσωπικότητας. Ίσως αυτό να ίσχυε σε έναν κόσμο όπου η πολιτεία θα έκανε σωστά τη δουλειά της κάνοντας όλους τους υποχρεωτικούς ελέγχους και τηρώντας όλες τις κατάλληλες διαδικασίες για τους οίκους ανοχής.
Έπρεπε όμως να σκάσει και αυτή η βόμβα για να αποκαλυφθεί το χάος στο δήμο Αθηνών και την αστυνομία όπου οι υπεύθυνοι ήταν ανίκανοι να διεκπεραιώσουν οποιαδήποτε διαδικασία για να διευθετηθούν τα ζητήματα αυτά, με αποτέλεσμα όλοι οι οίκοι ανοχής στα όρια του δήμου να έχουν αυθαίρετα χαρακτηριστεί παράνομοι.
Η ανικανότητα, η άγνοια και η προκατάληψη μιας ολόκληρης κοινωνίας αποκαλύφθηκε και με τις εικόνες της ντροπής που αναμεταδόθηκαν από τα μέσα και έδειχναν τις γυναίκες να σέρνονται με χειροπέδες από αστυνομικούς που φορούσαν νοσηλευτικά γάντια καθώς τις έπιαναν από το μπράτσο. Γιατί ως γνωστόν το AIDS μεταδίδεται δια της χειραψίας...
Όλα αυτά κάνουν τη συζήτηση για δικαιώματα, κράτος δικαίου, ισονομία και σεβασμό στην προσωπικότητα, να φαντάζουν πολύ ψιλά γράμματα για την Ελλάδα. Για τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και έπειτα την έδωσε για υιοθεσία.
