Μια ιστορία αγάπης, αδιαφορίας και μίσους!
της Ισμήνης
- Δεν έχεις σελίδα στο facebook;
- Δεν έχεις σελίδα στο twitter;
με ξαναρωτάνε και εγώ έντρομη, νομίζοντας ότι έχω
κάνει κάτι κακό, απαντάω με
μισόλογα και καταπίνω την άρνηση!
- Μα είναι καταπληκτικό! πρέπει
πρέπει ό-π-ω-σ-δ-ή-π-ο-τ-ε να ανοίξεις μια σελίδα για να αποκτήσεις ένα σωρό φίλους!
- Μα... έχω φίλους, απαντάω και πολύ καλούς μάλιστα, δεν θέλω
άλλους!
- Μην είσαι χαζή, εισπράττω την
απάντηση, αυτούς τους φίλους που θα κάνεις είναι εικονικοί!
Τότε τι να τους κάνω σκέφτηκα, αλλά να μην
κάνω και την ντεμοντέ, κάτι παραπάνω θα ξέρουν από εμένα, για να μιλάνε με τόσο
θαυμασμό γι’ αυτό το φεις μπουκ και το τουίτερ. Οπότε πρέπει κι εγώ να το
κάνω για να αποκτήσω ένα σωρό φίλους!
Το πάλεψα από εδώ, ρώτησα από εκεί
και άνοιξα την ωραία μου σελίδα στο
φατσοβιβλίο, κατά την ελληνική μετάφραση! Έβαλα και μια πιασάρικη
φωτογραφία, για καλή εντύπωση και
περίμενα. Τι περίμενα βέβαια ούτε εγώ
ξέρω, αλλά πάντως περίμενα.
Και άρχισα να το αγαπώ με εκείνη
την πρωτόγνωρη άδολη αγάπη!
Σιγά–σιγά ήρθαν και οι πρώτες
αιτήσεις για φιλία, ε!! να μην υστερώ κι εγώ έκανα πολλούς φίλους. Όποιος
έστελνε μήνυμα φιλίας απαντούσα θετικά. Μέτραγα κεφάλια, οι άλλοι όμως είχαν 200, 300, 800, 1000 φίλους! Κοίτα πράγματα μονολογούσα, να έχεις τόσους φίλους!!!
Άρχισα να αντιγράφω τι κάνανε οι
άλλοι, ανεβάζανε φωτογραφίες; ανέβαζα κι εγώ!
ανεβάζανε κείμενα; ανέβαζα κι εγώ!
Απαντούσα με ωραία και έξυπνα, κατά τη δική μου άποψη, σχόλια. Μετά αρχίσανε να ανεβάζουνε άσχετοι, κείμενα και φωτογραφίες στη δικιά μου σελίδα.
Και μετά αρχίσανε τα μηνύματα, «γιατί δεν βάζεις
πραγματική φωτογραφία;», «πόσο χρονών είσαι;», «γράψε το κινητό μου να με πάρεις;» και ένα
σωρό άλλα χαζά!!!!
Άνοιγα καθημερινώς τη σελίδα
μου και τις σελίδες των «φίλων μου», διάβαζα
διάφορα έξυπνα ή χαζά! Φωτογραφίες αδιάφορες ή πραγματικά που είχαν κάτι ωραίο
να δείξουν, κείμενα ενδιαφέροντα, άλλα
που σε σόκαραν ή ήταν εντελώς εκτός τόπου, χρόνου και ήθους!
Εκείνο που πραγματικά μου έκανε
εντύπωση ήταν οι απαντήσεις κάτω από
κάθε ανάρτηση και εκείνα
τα αμέτρητα like, τα αμέτρητα
αποσιωπητικά......, τα θαυμαστικά!!!!!!, τα ερωτηματικά;;;;;; και ένα σωρό άλλα
σήματα που εξέφραζαν λέξεις και συναισθήματα!
Παρατηρούσα από απόσταση ότι
υπήρχαν άτομα που άνοιγαν τη σελίδα τους με την καλημέρα και την έκλειναν με
την καληνύχτα! Μα καλά, δουλειά δεν είχαν;
Ανεβασμένες αμέτρητες φωτογραφίες
κακογουστιάς, αμέτρητα τραγούδια αμφιβόλου ποιότητας, απλά για να έχουμε κάτι
να πούμε ή για να κάνουμε μια ανάρτηση!
Και ξαφνικά οι αθώες αναρτήσεις
αγνώστων έγιναν χυδαίες και με μένα
αποστολέα και με διάφορους παραλήπτες, ένα αλαλούμ. Πανικός στο φατσοβιβλίο από
τους εισβολείς!
Κάπου εκεί άρχισε να ξεθωριάζει η αγάπη μου
και έγινε βάρος, κάτι σαν αγγαρεία η
καθημερινή ενασχόληση!
Κάποιοι άρχισαν να αναρωτιούνται
δημοσίως με γραφή οργής και μίσους «μα τι θέλω εγώ εδώ;»
Και τότε άρχισα τις διαγραφές, των
αμέτρητων εικονικών φίλων μου που ούτε
καλημέρα δεν είχαμε πει, αλλά και δεν επρόκειτο να πούμε ποτέ!
Κράτησα λίγους φίλους και χαίρομαι
γι’ αυτούς που μπορώ και
επικοινωνούμε στην ίδια γλώσσα και έχουμε σχετικά κοινά ενδιαφέροντα, ασχέτως ηλικίας!!!!
Κάνω κλικ χωρίς τύψεις,
που εγκαταλείπω νωρίς τη σελίδα μου και την επαφή με τους φίλους μου,
για να ασχοληθώ και με άλλα ενδιαφέροντα!
