του Ηλία Κανέλλη, www.metarithmisi.gr, 22/06/2013
Οι ποδοσφαιρικές ομάδες συχνά κρίνονται από τον τρόπο που αποδέχονται
τις ήττες τους. Σύμφωνα με τον θρύλο, όταν στον Ολυμπιακό ήταν
προπονητής ο Τάκης Λεμονής και έχανε η ομάδα του, ξεκινούσε τις
δικαιολογίες από τον χλοοτάπητα. «Δεν είχαν κουρέψει το χόρτο, γι’ αυτό
δεν μπορέσαμε να ξεδιπλώσουμε το ταλέντο μας», είχε πει κάποτε…
Έπειτα από την εκλογική ήττα στην ΕΣΗΕΑ της Συσπείρωσης, της παράταξης του κυρίου Τρίμη (ο γνωστός «φονεύς της δημοσιογραφίας»), ο συνταξιούχος πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ (Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συντακτών) κύριος Σαββίδης, απέστρεψε το βλέμμα από το πτώμα της δημοσιογραφίας για να εξηγήσει τους λόγους της ήττας. Τα επιχειρήματά του έμοιαζαν με του Λεμονή: κάποιοι αγωνιστές περιφρουρούσαν την ΕΡΤ και, επίσης, έκανε ζέστη και δεν μπορούσαν να προσέλθουν στην ψηφοφορία οι συνταξιούχοι. Και σίγουρα, το χόρτο ήταν ακούρευτο.
Ο άνθρωπος που έβαλε την υπογραφή του στο ανεκδιήγητο, σταλινικής ομοιομορφίας φύλλο της απεργιακής «Αδέσμευτης Γνώμης», είναι προφανές ότι δεν έχει τα κριτήρια που απαιτούνται ώστε να βγάλει συμπεράσματα με βάση τα πραγματικά δεδομένα. Αλλά οι ομοϊδεάτες του πρέπει να έχουν καταλάβει διάφορα πράγματα. Ότι, π.χ., όταν δεν έχεις τρόπο να προασπίσεις τα συμφέροντα των μελών σου σε περίοδο οικονομικής δυσπραγίας, σπεύδεις να βρεις τρόπους συνεννόησης με όσους μπορούν να συντηρήσουν θέσεις εργασίας και δεν τινάζεις τις σχέσεις σου στον αέρα. Ότι δεν κάνεις απεργίες για ψύλλου πήδημα και χωρίς στόχο. Ότι δεν συμπεριφέρεσαι σαν αίφνης το σωματείο να έγινε προέκταση των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι δεν οργανώνεις δίκτυο πελατειακών σχέσεων στην πλάτη χιλιάδων ανέργων. Ότι δεν καλείς τα μέλη του Συμβουλίου σου να σπεύσουν σαν γλάστρες να πλαισιώσουν τον κύριο Τσίπρα, το διάστημα που επεδείκνυε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης που είχε λάβει για μερικές μέρες, το περασμένο καλοκαίρι. Ότι δεν διώκεις την αντίθετη φωνή με πειθαρχικές καρμανιόλες. Ότι δεν υπάρχουν κακές αλλά και «καλές» επαναστατικές απολύσεις. Ότι στο μαύρο της ΕΡΤ, με το απεργιακό πρόγραμμα αντιπαραθέτεις περισσότερο πλουραλισμό. Ότι δεν παραδίδεις την περιουσία σου σε καταληψίες (όπως π.χ. συμβαίνει με το κτίριο της οδού Ζαΐμη), επειδή δεν θέλεις ή δεν τολμάς να διεκδικήσεις ό,τι σου ανήκει.
Η ήττα της Συσπείρωσης στις δημοσιογραφικές εκλογές, δεν είναι απλώς ήττα μιας συνδικαλιστικής παράταξης. Είναι ήττα των πρακτικών, των νοοτροπιών, της ιδεολογίας και της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Ήττα του αριστερού αυταρχισμού. Δεν είναι ο μόνος αυταρχισμός που ευδοκιμεί. Ούτε οι λογής αυταρχισμοί το μοναδικό πρόβλημα της κοινωνίας μας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Έπειτα από την εκλογική ήττα στην ΕΣΗΕΑ της Συσπείρωσης, της παράταξης του κυρίου Τρίμη (ο γνωστός «φονεύς της δημοσιογραφίας»), ο συνταξιούχος πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ (Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συντακτών) κύριος Σαββίδης, απέστρεψε το βλέμμα από το πτώμα της δημοσιογραφίας για να εξηγήσει τους λόγους της ήττας. Τα επιχειρήματά του έμοιαζαν με του Λεμονή: κάποιοι αγωνιστές περιφρουρούσαν την ΕΡΤ και, επίσης, έκανε ζέστη και δεν μπορούσαν να προσέλθουν στην ψηφοφορία οι συνταξιούχοι. Και σίγουρα, το χόρτο ήταν ακούρευτο.
Ο άνθρωπος που έβαλε την υπογραφή του στο ανεκδιήγητο, σταλινικής ομοιομορφίας φύλλο της απεργιακής «Αδέσμευτης Γνώμης», είναι προφανές ότι δεν έχει τα κριτήρια που απαιτούνται ώστε να βγάλει συμπεράσματα με βάση τα πραγματικά δεδομένα. Αλλά οι ομοϊδεάτες του πρέπει να έχουν καταλάβει διάφορα πράγματα. Ότι, π.χ., όταν δεν έχεις τρόπο να προασπίσεις τα συμφέροντα των μελών σου σε περίοδο οικονομικής δυσπραγίας, σπεύδεις να βρεις τρόπους συνεννόησης με όσους μπορούν να συντηρήσουν θέσεις εργασίας και δεν τινάζεις τις σχέσεις σου στον αέρα. Ότι δεν κάνεις απεργίες για ψύλλου πήδημα και χωρίς στόχο. Ότι δεν συμπεριφέρεσαι σαν αίφνης το σωματείο να έγινε προέκταση των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι δεν οργανώνεις δίκτυο πελατειακών σχέσεων στην πλάτη χιλιάδων ανέργων. Ότι δεν καλείς τα μέλη του Συμβουλίου σου να σπεύσουν σαν γλάστρες να πλαισιώσουν τον κύριο Τσίπρα, το διάστημα που επεδείκνυε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης που είχε λάβει για μερικές μέρες, το περασμένο καλοκαίρι. Ότι δεν διώκεις την αντίθετη φωνή με πειθαρχικές καρμανιόλες. Ότι δεν υπάρχουν κακές αλλά και «καλές» επαναστατικές απολύσεις. Ότι στο μαύρο της ΕΡΤ, με το απεργιακό πρόγραμμα αντιπαραθέτεις περισσότερο πλουραλισμό. Ότι δεν παραδίδεις την περιουσία σου σε καταληψίες (όπως π.χ. συμβαίνει με το κτίριο της οδού Ζαΐμη), επειδή δεν θέλεις ή δεν τολμάς να διεκδικήσεις ό,τι σου ανήκει.
Η ήττα της Συσπείρωσης στις δημοσιογραφικές εκλογές, δεν είναι απλώς ήττα μιας συνδικαλιστικής παράταξης. Είναι ήττα των πρακτικών, των νοοτροπιών, της ιδεολογίας και της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Ήττα του αριστερού αυταρχισμού. Δεν είναι ο μόνος αυταρχισμός που ευδοκιμεί. Ούτε οι λογής αυταρχισμοί το μοναδικό πρόβλημα της κοινωνίας μας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
