Ο απολογισμός ενός ανώνυμου «αποτυχημένου»!
Δεν είμαι
ούτε πλούσιος, ούτε μιζαδόρος πολιτικός, ούτε έχω ενεχυροδανειστήριο χρυσού, ούτε είμαι
Γερμανός ή Ελβετός που ζω στην Ελλάδα. Απλά, δεν... ακολούθησα τις συμβουλές
των γονιών μου.
Ποτέ δεν έκανα οικονομίες, ποτέ δεν
αγόρασα σπίτι ή εξοχικό για τα παιδιά μου, ποτέ δεν πήρα στεγαστικό δάνειο ούτε
αγόρασα αξιοπρεπές αυτοκίνητο, για να παρέχω ασφάλεια και άνεση στην οικογένειά
μου.
Ξόδευα όλα τα λεφτά μου στα μπαρ, στις
ταβέρνες, στα εστιατόρια, στα μπουζούκια, στις διακοπές, στα ρούχα και στα ταξίδια. «Έφαγα»
ακόμα και την κληρονομιά που μου άφησαν οι γονείς μου, στη διασκέδαση και στην
καλοπέραση.
Στο σχολείο,
όταν οι συμμαθητές μου διάβαζαν για το πανεπιστήμιο, εγώ έκανα κοπάνες και
τελικά, αφού τελείωσα το σχολείο και επειδή είχα μέσον (τότε δεν υπήρχε ο
ΑΣΕΠ), διορίστηκα στο Δημόσιο. Δεν έφαγα άσκοπα τα χρόνια μου σε πτυχιακές και
μεταπτυχιακά, δεν ξέρω τί σημαίνει η λέξη λειτουργικά έξοδα, βιωσιμότητα, ούτε
ξέρω, τί είναι το ΣΔΟΕ, ούτε τί είναι το κλείσιμο βιβλίων. Αρκετοί από τους
συμμαθητές μου δεν βρήκαν ποτέ καλύτερη δουλειά από μένα ή τελικά απολύθηκαν.
Όσοι έγιναν ελεύθεροι επαγγελματίες, ζουν μ’ ένα καθημερινό τρόμο ή φυτοζωούν ή
φαλίρισαν.
Εγώ, αντίθετα,
δεν ήμουν ποτέ αυτό που λένε «νοικοκύρης» και τελικά, με την οικονομική κρίση
και τα οριζόντια μέτρα που έχουν ληφθεί, δικαιώθηκα! Μπορεί να έχω υποστεί
μείωση στο μισθό μου, αλλά αν τα βάλεις κάτω, περνάω πολύ καλύτερα από πολλούς άλλους,
ίσως τους περισσότερους!
Το ότι δεν
σπούδασα, με γλίτωσε από άσκοπα έτη σπουδών (χάσιμο χρόνου) και άσκοπα έξοδα.
Εγώ αντιθέτως πάντα εργαζόμουν κι' έτσι σύντομα θα πάρω σύνταξη και θα αρχίσω να ξύνομαι,
περνώντας φίνα, ενώ αντίθετα, οι σπουδασμένοι συμμαθητές μου θα εργάζονται και
θα πληρώνουν ΤΕΒΕ, ΤΑΠΕΚΩΑ, ΤΣΜΕΔΕ, ΤΣΑΥ κ.λπ. ασφαλιστικές εισφορές, μέχρι τα 67 τους
και βάλε...
Έχουμε και
λέμε λοιπόν: μένω σ’ ένα καταπληκτικό σπίτι, το οποίο πριν την κρίση δεν θα
μπορούσα με τίποτα να νοικιάσω. Άσε που ο ιδιοκτήτης, όποτε του δίνω το ενοίκιο
στην ώρα του, με κοιτάει στα μάτια, σαν να βλέπει τη Μόνικα Μπελούτσι με μαγιό!
Έχω αγοράσει αυτοκίνητο με λίγα χρήματα, μεταχειρισμένο μεν (1600 cc), αλλά
πολύ καλύτερο απ' αυτό που οδηγούσα προ κρίσης. Και βέβαια, επειδή δεν έχω
ακίνητη περιουσία και άρα τίποτα στο όνομα μου, δεν πληρώνω κανένα χαράτσι,
ανήκω, πώς να το πω, στις λεγόμενες ευπαθείς ομάδες! Δεν χρειάζεται να πληρώσω
χαράτσια στη ΔΕΗ, δεν πληρώνω τέλος επιτηδεύματος, δεν πληρώνω εισφορά
αλληλεγγύης, ούτε φόρο ακίνητης περιουσίας, αλλά πρακτικά, ούτε και φόρο
εισοδήματος, γιατί μου τα κρατάει το κράτος από το μισθό μου. Ό,τι παίρνω,
είναι καθαρά στο χέρι…
Άσε που και η διασκέδαση έχει γίνει πιο φθηνή σε κάποια καταστήματα και οι διακοπές σε καλά ξενοδοχεία έγιναν και για μένα προσιτές. Από την άλλη πλευρά, βλέπω τους ταλαίπωρους φίλους και συγγενείς μου, που όλ’ αυτά τα χρόνια έκαναν οικονομίες, πήραν δάνεια, για ν’ αγοράσουν ένα σπίτι ή ένα οικόπεδο για την οικογένειά τους, ή δεν «έφαγαν» την κληρονομιά που τους άφησαν οι γονείς τους. Τι κατάλαβαν; Τώρα βρίσκονται σε απόγνωση και κινδυνεύουν να χάσουν σπίτια, αυτοκίνητα, εξοχικά, σκάφη, πισίνες… όλα!
Ενώ εγώ, όχι
μόνον δεν στερήθηκα τίποτα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά γλέντησα με την ψυχή μου,
πέρασα καλά και τώρα περνάω καλύτερα! Επειδή μάλιστα είμαι μεγαλόψυχος, δεν θα
τους αποκαλέσω κορόιδα, παρόλο που εκείνοι, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, με
χαρακτήριζαν ως ανεπρόκοπο, χαραμοφάη και «χαμένο κορμί». Το μόνο που θα τους
πω, είναι, ότι στην Ελλάδα της κρίσης, δεν ισχύει η γνωστή παροιμία «των
φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν», γιατί εγώ «ούτε μαγείρεψα και
βέβαια ούτε πείνασα» και ειδικά τα τελευταία χρόνια, περνάω μπεσαλίδικα!
Ένας τέως
αποτυχημένος και νυν πολυεπιτυχημένος!
Για να ξέρετε
τι θα κάνετε στην επόμενη ζωή... και να μη με ζηλεύετε σ' αυτή!!
