Καλά, εμείς πού ζούμε;;
της Ισμήνης
Η κόρη μου ζει
χρόνια στη Αγγλία και μάλιστα στο Λονδίνο.
Δεν έφυγε με την κρίση αλλά όταν πήγε για το μεταπτυχιακό της, της άρεσε και αποφάσισε
ότι καλή η Ελλάδα, καλή η οικογένεια, όλα καλά
του τόπου της απλά εκεί ήτανε καλύτερα, εκεί ήθελε να ζήσει και να σταδιοδρομήσει.
Καλά μη νομίσετε ότι πέταξα τη σκούφια μου με την απόφασή
της, αλλά ... στο τέλος υποκύψαμε στην θέλησή της! Μετά από τόσα χρόνια φρονώ ότι
πολύ καλά έκανε, με γνώμονα βέβαια και τις
σημερινές συνθήκες όπως έχουν διαμορφωθεί στη χώρα μας.
Παντρεύτηκε, έκανε και ένα παιδάκι, πήρανε κι ένα σπιτάκι με δάνειο
από την εκει Τράπεζα! Αλλά βέβαια δεν είναι όλα θαυμάσια, πάντως καλύτερα από εδώ!
Στην Αγγλία, όσοι
δεν το ξέρετε, υπάρχει ένα περίεργο καθεστώς γενικά με την ιδιοκτησία. Ό,τι αγοράσεις
ανήκει για 99 χρόνια στην Βασίλισα, έκτός και αν έχεις εξαγοράσει αυτό το δικάιωμα
κλπ. κλπ. Και για να πω την αλήθεια, είναι
τόσο μπερδεμένο που δεν το έχω πολυκαταλάβει, αλλά σε χοντρικές γραμμές αυτό ισχύει.
Ανάλογα δε με τα χρόνια που απομένουν, από τη στιγμή που έκανες την αγορά, μέχρι
τα 99 για να παριέλθει στην κατοχή του στέμματος, διαμορφώνονται και οι τιμές αγοροπωλησίας των σπιτιών.
Μετά από κάμποσα χρόνια, διαπίστωσαν οι Εγγλέζοι, άπειροι
γαρ τότε, ότι τους μένουν μόνο 60 χρόνια αυτής της περίεργης ιδιοκτησίας, άρα πρέπει να εξαγοράσουν περισσότερα χρόνια μήπως και κάποια
στιγμή μπορέσουν με το αντίστοιχο τίμημα
βέβαια, να πετάξουν τη βασίλισσα από το σπίτι τους!
Απευθύνθηκαν στην Τραπεζα που ήδη έχουν το στεγαστικό δάνειο για συμπληρωματικό ποσό. Η Τράπεζα,
πολύ σωστά άρχισε να ζητά χαρτιά, χαρτάκια, συμβόλαια, εγγυήσεις και ένα σωρό πιστοποιητικά
από τις δουλειές του ζευγούς, για να προχωρήσει
στις διαδικασίες. Μετά από 1 μήνα, ζητά από την κόρη μου ληξιαρχική πράξη γάμου,
διότι χρησημοποιεί 2 επίθετα, το ελληνικό και το αγγλικό του συζύγου της.
Η κόρη μου τους στέλνει μεταφρασμένη την ληξιαρχική πράξη
γάμου, διότι ο γάμος έγινε στην Αθήνα και έχει δηλωθεί στο ελληνικό ληξιαρχείο.
Μετά όμως από 1 εβδομάδα της ζητάνε την πρωτότυπη ληξιαρχική πράξη, η οποία είναι
στα ελληνικά και απορεί η κόρη μου σε τι θα τους χρησημεύσει.
Όλα αυτά σε τηλεφωνική συνενόηση βέβαια και η κόρη μου
πλέον αγανακτισμένη κατηγορεί μέσω της αρμοδιας υπαλλήλου την Τράπεζα για κωλυσιεργεία, για μη επαγγελματική αντιμετώπιση,
χρονοβόρο διαδικασία με ένα σωρό χαρτιά τα οποία θα μπορούσαν να τα έχουν ζητήσει
αμέσως και όχι κάθε εβδομάδα να ζητάνε και
ένα χαρτί!
Η υπάλληλος ζητά συγνώμη κλείνει το τηλέφωνο, την ξαναπαίρνει
σε μισή ώρα, της ζητά εκ νέου συγνώμη εκ μέρους της Τράπεζας, της εμβάζουνε
ψυχική αποζημίωση λόγω κωλυσιεργείας της Τράπεζας 45 λίρες, τη ρωτάει αν θέλει να πάει δικαστικώς χωρίς να
πληρώσει έξοδα και να απαιτήσει μεγαλύτερο ποσό και τη διαβεβαιώνει ότι εντός
3 ημερών θα έχει τη θετική της απάντηση!
Καλά εμείς σε πιά χώρα ζούμε;
