Το δράμα μιας Ελληνίδας βουλευτή

Έμαθε να ζει με 1.500 €

του Μάνου Βουλαρίνου, Athens Voice, 30/9/2014

Έχω γράψει πολλά για τους Έλληνες βουλευτές. Τους έχω κοροϊδέψει και τους έχω αδικήσει πάρα πολλές φορές, ξεχνώντας πως κι αυτοί είναι άνθρωποι με προβλήματα. Και δε μιλώ για τα ψυχολογικά ή τα πνευματικά τους προβλήματα που είναι τόσο φανερά ώστε να προκαλεί κατάπληξη η παντελής αδιαφορία που δείχνουν οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας. Μιλάω για τα προβλήματα τους τα οικονομικά. Μιλώ για το δράμα που ζουν οι άνθρωποι που είναι ταγμένοι να εκπροσωπούν το έθνος θυσιάζοντας τα πάντα και πιθανότατα και άλλα είδη προς εξαφάνιση.

Ομολογώ, με συντριβή, πως στην αρχή οι κραυγές αγωνίας των βουλευτών για την οικονομική τους κατάσταση μου φαίνονταν κωμικές. Αισθάνομαι τρομερά άσχημα όταν σκέφτομαι τον τρόπο με τον οποίο είχα αντιμετωπίσει την συγκλονιστική αποκάλυψη του Δάνη του Τζαμτζή σύμφωνα με την οποία υπάρχουν βουλευτές που από την πείνα αναγκάζονται να ξεραίνουν στο μπαλκόνι τους τα κακά τους και να τα κάνουν παξιμάδια για να τα βουτούν στο τσάι η τον καφέ τους προκειμένου να ξεγελάσουν την πείνα τους.

Τον είχα κοροϊδέψει και ελπίζω να με συγχωρέσει. Ίσως να έφταιγε που η αποκάλυψη αυτή δεν ονομάτιζε τα πρόσωπα του δράματος αν και - εκ των υστέρων - φέρνω στο νου μου κάποιους βουλευτές που από τα λόγια και τις εκφράσεις τους μπορεί - μάλλον εύκολα - κανείς να συμπεράνει πως δεν είναι δυνατόν να τρέφονται με τις ίδιες τροφές που καταναλώνουμε όλοι εμείς που αφενός έχουμε λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης μας και αφετέρου δεν παρασυρόμαστε από τη γοητεία της κοπροφαγίας.

Με τις τύψεις να με βαραίνουν και προκειμένου να εξιλεωθώ, θέλω να παρουσιάσω το δράμα της βουλευτή Καστοριάς της Νέας της Δημοκρατίας. Της Μαρίας της Αντωνίου. Της Μαρίας που η διαδρομή της ζωής της μπορεί να κατέληξε στο φως της κοινοβουλευτικής έδρας αλλά ξεκίνησε από το σκοτάδι της φτώχειας. Και μάλιστα όχι μιας κάποιας απλής φτώχειας αλλά της φτώχειας της καταραμένης. Γιατί η Μαρία η Αντωνίου, αυτή η άξια εκπρόσωπος του λαού της Καστοριάς, έχει γνωρίσει την ανέχεια στο πετσί της. Τόσο βαθιά στο πετσί της που πια της έχει γίνει τατουάζ κι αν τύχει να φορά χαμηλοκάβαλο παντελόνι και κοντό μπλουζάκι, στο κάτω μέρος της μέσης της κάποιος μπορεί να δει γραμμένη με μεγάλα γράμματα τη λέξη «ΑΝΑΙΧΙΑ» (ο τατουατζής ήταν Έλληνας εθνικιστής)

Αν όλα αυτά σας φαίνονται υπερβολικά δεν έχετε παρά να δείτε το βίντεο που ακολουθεί και στο οποίο η Μαρία η Αντωνίου αποκαλύπτει (για πολλοστή φορά αλλά τις προηγούμενες - δυστυχώς - δεν τις πήρα χαμπάρι) πως στη ζωή της έχει μάθει να ζει και με 1500 ευρώ. Διατηρώντας την αξιοπρέπεια της δεν αποκαλύπτει το διάστημα στο οποίο έζησε με 1500 ευρώ, αν και κάποιες καλά ενημερωμένες πηγές κάνουν λόγο για έναν ολόκληρο μήνα! Εγώ πάλι, σκεπτόμενος πως ακόμα και η καταραμένη η φτώχεια έχει όριο, το υπολογίζω κάπου ανάμεσα στη βδομάδα και τις 10 ημέρες. Όπως και να έχει, αυτά είναι λεπτομέρειες που δεν πρέπει να μας αφορούν. Αυτό που πρέπει να μας αφορά είναι το δράμα που έχει περάσει αυτή η γυναίκα. Ένα δράμα που σίγουρα θα συγκινήσει αλλά και θα προβληματίσει γόνιμα (χωρίς μέτρα αντισύλληψης δηλαδή) κάθε ευαίσθητο Έλληνα που παρακολουθώντας την ίδια τη Μαρία την Αντωνίου να κάνει τη συγκλονιστική αποκάλυψη δεν αποκλείεται με δάκρυα στα μάτια να αναρωτηθεί φωναχτά «ΤΙ ΚΑΝΕΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ?»

Μιλώντας για δράματα μου ήρθε αναπόφευκτα στο μυαλό η Ραχήλ η Μακρή. Για τους πονηρούς να διευκρινίσω πως αναφέρομαι στο δράμα του να βλέπεις, παρά της ηρωικές σου προσπάθειες, την πατρίδα σου να γίνεται βορά στις ορέξεις των εντολέων της Νέας της Τάξης των Πραγμάτων και των εθελόδουλων τσιρακιών τους. Ένα δράμα που έχει οδηγήσει την βουλευτή του κόμματος του Καμμένου του Πάνου σε πολλές και ηρωικές πράξεις αντίστασης οι οποίες κορυφώνονται με τη δημοσιοποίηση κωδικοποιημένων μηνυμάτων.

Ένα τέτοιο μήνυμα ανέβασε στη σελίδα της στο face το book τις προάλλες. Ένα μήνυμα στο οποίο γράφει πως η ίδια είναι ένα «τεντι γκελ» και ζητά να την κουρέψουν. Το κούρεμα το καταλαβαίνω εύκολα καθώς είναι ένα γνώρισμα των ασυμβίβαστων γυναικών όλων των αιώνων με φωτεινότερο παράδειγμα τη Ζαν τη Ντ’ Αρκ. Αυτό που με προβληματίζει είναι ο χαρακτηρισμός «τέντι γκελ». Το να εννοεί πως μοιάζει με την τροχιά που ακολουθεί ένα αρκουδάκι όταν το πετάς στο πάτωμα και μπιστάει μου φαίνεται μια εξαιρετικά απλοϊκή εξήγηση η οποία δεν ταιριάζει με το σύνθετο της σκέψης της αλλά ούτε και με το σύνθετο που κοσμεί το σαλόνι της. Το να γράφει κατά λάθος «γκελ» το gel και να εννοεί πως είναι ένα ζελέ με το οποίο περιποιούνται το τρίχωμα τους τα αρκουδάκια μου φαίνεται επίσης απίθανο. Η Ραχήλ δεν κάνει τέτοια λάθη. Να μην ξεχνάμε πως πρόκειται για μια γυναίκα η οποία – κατά δήλωση της – διάβασε Μαρξ στα 12 της έτη αν και ποτέ δεν διευκρίνισε ποιο έργο του της άρεσε περισσότερο αν και μαντεύω πως ήταν το «Μια Νύχτα στην Όπερα». Κατά συνέπεια, για μένα, τον αμύητο στην αντίσταση, το μυστήριο του μηνύματος μάλλον θα παραμείνει άλυτο. Ελπίζω μόνο να φτάσει στους παραλήπτες του και να βοηθήσει στον αγώνα για τη λευτεριά και μπράβο του.

Ο μηχανισμός του ρουσφετιού...

► Πριν από χρόνια πέθανε ένας πολύ γνωστός τέως υπουργός. Μου λέει ένας συνάδελφος, «Πρέπει να παραγγείλω στεφάνι, είχα συνεργαστεί μαζί του». Προσπαθούσα να τον αποτρέψω: «Θα στείλουν στην κηδεία πολλές δεκάδες ή εκατοντάδες στεφάνια, από Πρόεδρο της Δημοκρατίας και πρωθυπουργό, μέχρι την κομματική οργάνωση της Καρδιτσομαγούλας. Υπάρχει λόγος να ξοδέψεις κι εσύ 100-150 € χωρίς λόγο;» 

Ήταν ανένδοτος: «Είμαι βέβαιος ότι κάποιος από την οικογένεια θα καταγράψει τα στεφάνια και θα μαθευτεί αν έστειλα ή όχι. Πώς να ζητήσω στο μέλλον εξυπηρέτηση;;» (η οικογένεια του μακαρίτη έχει κι άλλα μέλη στην πολιτική).

► Συζητούσα προ ημερών με κάποιον σε μία ομάδα συζητήσεων του Internet. Του λέω: «Πληρώνεις δήθεν το φιλόπτωχο ταμείο, τους αγιασμούς και τα ευχέλαια, αλλά το χρήμα πάει στους παπάδες, οι οποίοι καλοπερνάνε με το χρήμα των πιστών!» 

Μου απαντάει: «Δεν μ' ενδιαφέρει, ο θεός σημειώνει ότι εγώ πλήρωσα και, όταν έρθει η μέρα της κρίσης, θα βρει ότι είμαι συνεπής και θα με βάλει στον παράδεισο...»

Αναρωτιέμαι ποια διαφορά υπάρχει στη ρουσφετολογική αντίληψη αυτών των δύο ανθρώπων για την «εξουσία», την οποία αντίληψη καλλιεργούν συστηματικά τόσο οι πολιτευτές, «Ψήφισέ με για να σε εξυπηρετήσω!», όσο και οι παπάδες: «Γράψε μας το διαμέρισμα για να σε δεχτεί ο θεός δίπλα του!». Οι προαναφερόμενοι συζητητές δεν είναι μεμονωμένοι, εκπροσωπούν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια  συμπολίτες...

Ό,τι πίνει ο πρόεδρος...

Συνάδελφος μηχανικός και εκπαιδευτικός μου διηγήθηκε προ μερικών ετών την εξής ιστορία:

Έμενε τότε στην Πολιτεία Κηφισιάς και πήγαινε μερικές Κυριακές με τη σύζυγο για γεύμα σε γνωστό εστιατόριο πολυτελείας εκείνης της περιοχής…

Κάποια Κυριακή, αρχές της δεκαετίας του '80, μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, μπαίνει στο εστιατόριο ο Ανδρέας Παπανδρέου με δύο κυρίες, ίσως συνεργάτριές του, άγνωστες στο φίλο μου. Κάθονται σε κάποιο τραπέζι και παραγγέλνουν. Φωνάζει ο φίλος το γκαρσόνι και του λέει ενθουσιασμένος, «Την καλύτερη σαμπάνια του καταλόγου από μένα στον πρόεδρο!»

Πηγαίνει το γκαρσόνι τη σαμπάνια στο τραπέζι του Ανδρέα, δείχνει πόθεν έρχεται η δωρεά, εκδηλώνονται με κινήσεις του κεφαλιού και ύψωση των ποτηριών ευχαριστίες, οπότε σηκώνεται ο φίλος και πάει στο τραπέζι του Ανδρέα, του εύχεται κι από κοντά καλή όρεξη και υγεία και του δηλώνει: «Πρόεδρε, η σαμπάνια για σας και την εκλεκτή παρέα σας από την Τ.Ο. του ΠΑΣΟΚ Πολιτείας».

Έκπληκτος ο Ανδρέας ρωτάει: «Μα υπάρχει οργάνωση του Κινήματος στην Πολιτεία;».

«Βεβαίως», απαντάει ο φίλος, «και γραμματέας της είμαι εγώ, Τάδε Ταδόπουλος, μηχανικός και καθηγητής!»

«Συγχαρητήρια, καλή επιτυχία…» κ.λπ. κ.λπ. Τα ίδια περίπου απαντάει και ο φίλος μου και, πηγαίνοντας πίσω στο τραπέζι, όπου έτρωγε ακόμα η σύζυγος, λέει στο γκαρσόνι: «Ό,τι πίνει ο πρόεδρος στο λογαριασμό μου!»

Δεν πέρασε πολλή ώρα και μπαίνουν στο μαγαζί 2-3 φίλοι του Ανδρέα με συζύγους – όλοι γνωστοί τραπεζικοί και επιχειρηματίες. Αρχίζουν τις σαμπάνιες, ίδιες με την ακριβή που παράγγειλε αρχικά ο φίλος –να μην ανακατέψουμε τα ξίδια, θα σκέφτηκε ο πρόεδρος-, εις υγείαν του προέδρου, της κυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ κ.ο.κ. Τον φίλο μου τον έζωσαν μαύρα φίδια, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια… 

Κάποια στιγμή, αποχωρεί η παρέα του προέδρου, κάνει νεύματα αποχαιρετισμού ο Ανδρέας προς τον φίλο μου και βγαίνουν όλοι έξω. Αμέσως έρχεται και ο λογαριασμός: σε σημερινά λεφτά μόνο οι σαμπάνιες κάπου 3.000 €. Περίπου 2 μηνιαίοι μισθοί εκείνης της εποχής… Ασπρίζει ο φίλος, αλλά τι να πει πάλι; Του τα ψέλνει χαμηλόφωνα και η γυναίκα του, οπότε φτάνει κοντά να σαλτάρει ο φίλος με τις αλαζονικές ανοησίες και την επίδειξη μεγαλείου που θέλησε να προβάλει.

Λέει λοιπόν στο γκαρσόνι, μένει εδώ η γυναίκα μου και πετάγομαι εγώ να φέρω λεφτά… Πάει στο σπίτι, αλλά πού να βρει κυριακάτικα λεφτά, πιστωτικές κάρτες και ΑΤΜ δεν υπήρχαν — τότε πληρωνόμασταν ακόμα με μετρητά στον τόπο εργασίας. Κάνει μια γύρα στους γείτονες στην πολυκατοικία, ήταν και φίλοι, μαζεύει το απαιτούμενο ποσό με δανεικά και επιστρέφει στο εστιατόριο για να πληρώσει.

Στους γείτονες δεν είπε, βέβαια, ότι χρεώθηκε επειδή κέρασε μια παρέα του Παπανδρέου τις ακριβότερες σαμπάνιες του καταλόγου — όλοι εκεί στην Πολιτεία ήταν Νεοδημοκράτες. Κάτι για συγγενή του που αρρώστησε αιφνίδια μουρμούρισε και τη Δευτέρα πήγε στην τράπεζα για μικρό δάνειο.

Οι μαγκιές πληρώνονται μετρητοίς, ενίοτε… 

Τι το θέλεις το τεστ DNA;

του Θάνου Τζήμερου, 15/9/2014

Είμαστε απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δεν χωράει αμφιβολία. Και μάλιστα με κατευθείαν γραμμή. Ας ξεσκονίσουμε λίγο την ιστορία:

Η γιαγιά του Μ. Αλεξάνδρου, Ευρυδίκη, μαζί με τον εραστή και… γαμπρό της Πτολεμαίο, δολοφόνησαν τον σύζυγό της Αμύντα Γ' (παππού του Μ. Αλεξάνδρου) και τον πρωτότοκο γιο της Αλέξανδρο Β΄. Ο Πτολεμαίος είχε παντρευτεί την κόρη της Ευριδίκης, Ευρυνόη, δηλαδή την αδελφή του Φιλίππου Β’. Πτολεμαίος και Ευρυδίκη ανέλαβαν την εποπτεία του ανήλικου διάδοχου Περδίκκα Γ’. Όταν ο Περδίκκας Γ' ενηλικιώθηκε, μαζί με τον Φίλιππο Β’ δολοφόνησαν τον Πτολεμαίο. Ο Περδίκκας σκοτώθηκε σε μια εκστρατεία, κι ο Φίλιππος Β’ βούτηξε τον θρόνο από τον γιο του Περδίκκα και ανιψιό του, Αμύντα Δ΄.

Ο Φίλιππος Β’ παντρεύτηκε 8 φορές. Η Ολυμπιάδα, μητέρα του Αλέξανδρου, ήταν η 4η γυναίκα του. Τελευταία του σύζυγος ήταν η 17χρονη Κλεοπάτρα από τον οίκο των Ατταλιδών. Μαζί της έκανε τον Αρριδαίο τον νεότερο.

Αλλά πήγαινε και με άντρες. Ένας από αυτούς ήταν ο αρχηγός της φρουράς του, Παυσανίας. Ο Άτταλος, θείος της μικρής Κλεοπάτρας, έβαλε στρατιώτες να βιάσουν ομαδικά τον Παυσανία. Ο Φίλιππος παράτησε τον Παυσανία για χάρη άλλου νέου και ο Παυσανίας τον σκότωσε. Οι αξιωματικοί του Φιλίππου Περδίκκας και Λεονάτος, σκότωσαν επί τόπου τον Παυσανία.

Η Ολυμπιάδα διέταξε τη θανάτωση του γιου του Φιλίππου Β’ (από την τρίτη γυναίκα του, Φιλίνα), Φιλίππου Αρριδαίου και της συζύγου του Ευρυδίκης. Ανάγκασε τη 17χρονη Κλεοπάτρα που ήταν λεχώνα να αυτοκτονήσει και έκαψε το νεογέννητο! Επίσης έδωσε εντολή να δολοφονηθεί ο αδελφός του Κασσάνδρου, Νικάνωρ. Ο Κάσσανδρος δολοφόνησε την Ολυμπιάδα, τον γιο του Αλέξανδρου, Αλέξανδρο Δ΄ και τη μητέρα του Ρωξάνη. Ο στρατηγός του Αλέξανδρου Πολυσπέρχων δολοφόνησε τον άλλο γιο του Αλεξάνδρου, τον Ηρακλή, μαζί με την μητέρα του, την Περσίδα Βαρσίνη.

Ούτε ταινία τρόμου να ήταν! Αναφέρθηκα στην οικογένεια και τους στενούς συγγενείς για να μην σας κουράσω με τους στρατηγούς του που ξεπάστρεψε ο Μέγας Αλέξανδρος και κυρίως με τους πολέμους των επιγόνων του όπου λάμπει το μεγαλείο της φυλής! Όσες φορές κι αν τους διάβασα δεν κατάφερα να θυμάμαι ποιος ήταν με ποιον. Ήταν τόσες πολλές οι ευκαιριακές συμμαχίες, τόσοι οι φίλοι που γινόντουσαν την άλλη στιγμή εχθροί, τόσες οι ατιμίες, οι προδοσίες, οι αλληλοσφαγές, που χάνεις το μέτρημα.

Είμαστε απόγονοι και με τη βούλα. Δεν πιστεύω να υπάρχει κανένας που θεωρεί αναγκαίο ένα test DNA;

Κι αχ η Αγγλία μας η καημένη (*)

Όπως το διηγήθηκε ο πατέρας μου Γιώργος Φρ. (1904-1993) και το μαγνητοφώνησε η αδελφή μου το 1974

Στα έτη 1916-17 έγινε ο ναυτικός αποκλεισμός και ο βομβαρδισμός της Αθήνας από τους Αγγλογάλλους για να υποχρεωθεί ο φιλογερμανός βασιλιάς Κων/νος να αλλάξει συμμαχικό προσανατολισμό. Ο κόσμος είχε χωριστεί σε βενιζελικούς αγγλόφιλους και βασιλικούς γερμανόφιλους. Τότε έγινε και το "Ανάθεμα του Βενιζέλου" από τον αρχιεπίσκοπο Θεόκλητο στο Πεδίο του Άρεως. (Υπάρχουν περιγραφές στο Internet, ρίξτε μια ματιά με λέξεις αναζήτησης ναυτικός αποκλεισμός Αγγλογάλλων, ανάθεμα Βενιζέλου, όσοι δεν ξέρετε εκείνα τα γεγονότα)

Ο πατέρας μου ήταν τότε 12-13 ετών και η οικογένειά του ήταν μεν παραδοσιακά με τους παπάδες και τον βασιλιά, αλλά αγγλόφιλοι: υπήρχαν και τέτοιοι συνδυασμοί. 

Κάποια μέρα πιάνει φωτιά ένα γειτονικό σπίτι στου παππού μου στα Πατήσια και οι περίοικοι ειδοποίησαν με το μοναδικό τηλέφωνο της περιοχής την Πυροσβεστική (Ομόνοια). Το σπίτι που καιγόταν περιελάμβανε μάλιστα μια μεγάλη αποθήκη με κρεμμύδια που είχαν μαζευτεί από τα κτήματα των Πατησίων και όλη η περιοχή μύριζε εκείνες τις μέρες ψημένα κρεμμύδια! Μέχρι να φτάσει όμως η βοήθεια από την Πυροσβεστική είχε καεί το σπίτι και όλοι κλαίγανε για τον άτυχο ιδιοκτήτη που υπέστη τέτοια ζημιά. Μόνο που αποκαλύφθηκε αργότερα ότι επρόκειτο για εμπρησμό, ώστε να εισπραχθεί αποζημίωση από την ασφάλεια.

Κάποια στιγμή και πολύ καθυστερημένα ακούστηκαν επιτέλους τα καμπανάκια της Πυροσβεστικής (σειρήνες δεν υπήρχαν τότε) και οι χασομέρηδες τριγύρω άρχισαν να λένε μεταξύ τους "Ευτυχώς, έρχεται η αντλία!", "Έφτασε η αντλία!", όπως ονόμαζε ο κόσμος συνήθως το όχημα της Πυροσβεστικής. Ακούγοντας η γιαγιά τού πατέρα μου, η προγιαγιά μου δηλαδή, η οποία ήταν βαρήκοη, ότι έρχεται η "αντλία", κατάλαβε "Αγγλία". Έτσι, επιβεβαιωμένη πλέον για τις αγγλόφιλες πολιτικές προτιμήσεις της, ανακοίνωνε γύρω της με χαρά: «Είδατε που μας βοηθάει η Αγγλία; Ακόμα και στην πυρκαγιά έρχονται για να μας σώσουν!

(*) Τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη με τίτλο «Τον Σεπτέμβριο θυμάμαι» από το θεατρικό έργο «Ένας Όμηρος».

Η Καρυάτιδα με το σταυρό

του Νίκου Ζαχαριάδη, protagon.gr, 8/9/2014

Νέα κοσμοϊστορικά δεδομένα που αποδεικνύουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, καθοδηγούσε από την αρχαιότητα το Έθνος, ήρθαν στο φως με την αποκάλυψη των Καρυάτιδων στην Αμφίπολη. Να γιατί οι εχθροί της Ελλάδος, έκαναν τα πάντα για να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια!

Είναι σχεδόν βέβαιο πλέον, πως όταν ο Αντώνης Σαμαράς μιλούσε από το βήμα της ΔΕΘ για τον «οιωνό της Αμφίπολης» και ότι «φιλότιμο είναι να σέβεσαι την Ορθοδοξία», είχε στο μυαλό του το συγκλονιστικό εύρημα του Τύμβου.

Διότι ο χαρακτηριστικός βαφτιστικός σταυρός που κρέμεται από το λαιμό της δυτικής Καρυάτιδας, δικαιώνει όσους πίστευαν πως οι αρχαίοι Έλληνες, ανάμεσα στα άλλα, όχι μόνο ανακάλυψαν τον Χριστιανισμό, αλλά τον διέδωσαν κιόλας, μέσω του Μεγάλου Αλεξάνδρου, σε όλο τον γνωστό κόσμο.

Ο Πρωθυπουργός, εξέφρασε την ικανοποίησή του για την μεγαλειώδη αυτή αποκάλυψη και τόνισε ότι αυτή δικαιώνει πανηγυρικά, την ευνοϊκή μεταχείριση και την υποταγή του στις εντολές τις Εκκλησίας (αντιρατσιστικό, φορολογικές απαλλαγές, κ.ο.κ).

Ταυτόχρονα, σε ανακοίνωσή της η Ιερά Σύνοδος τονίζει ότι οι Ορθόδοξες Καρυάτιδες αποτελούν ξεκάθαρο μήνυμα του Θεού της Ελλάδος και υπογραμμίζει ότι πλέον γίνεται φανερό, πως ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ο Πούτιν της εποχής του, που θέλησε να δημιουργήσει την πρώτη παγκόσμια Ορθόδοξη Αυτοκρατορία, κόντρα στη Νέα Τάξη.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί, ότι οι πρώτες φωτογραφίες από τις Καρυάτιδες της Αμφίπολης κυκλοφόρησαν στα ΜΜΕ με τον σταυρό να έχει αφαιρεθεί μυστηριωδώς ύστερα από παρέμβαση στο photoshop, αλλά χάρη στην άμεση επέμβαση της Άννας Παναγιωταρέα, που επιστατεί στις ανασκαφές, η αλήθεια αποκαταστάθηκε πάραυτα και οι αυθεντικές φωτογραφίες -αυτές με τον σταυρό- αντικατέστησαν τις πλαστές.

Τώρα βέβαια αυτή η αποκάλυψη με το σταυρό εξασφαλίζει το ελληνικόν έθνος έναντι των Μουσουλμάνων, Ιουδαίων, αλλά και των Ινδουιστών και Βουδιστών, ουχί όμως έναντι των Σκοπιανών, οι οποίοι (λένε ότι) είναι, αφενός Μακεδόνες, αφετέρου επίσης Ορθόδοξοι. Αυτό όμως δεν μας πτοεί, αφού στη β' φάση των βαλκανικών πολέμων συγκρούστηκαν Έλληνες και Σέρβοι αφενός και Βούλγαροι αφετέρου, άπαντες Ορθόδοξοι, με τις ευλογίες της Παναγίτσας, του κλήρου και ποιος ξέρει πόσων και ποιων άλλων αγίων... Μπορεί ο Δίας να υποστήριζε τους Τρώες, αλλά το τρίθεο με τη μαμά εξ Ιουδαίας υποστηρίζει διαχρονικά την Ελλάδα, από αρχαιοτάτων χρόνων, βεβαίως! 

Το ακίνητο και η σημασία του στην Ελλάδα

Η βαριά φορολογία των ακινήτων σε μία οικονομία όπως η ελληνική μπορεί να έχει δυσπρόβλεπτες συνέπειες που αγνοούνται από τις στατιστικές.

του καθηγητή Γιώργου Πρεβελάκη, EBR, 28/8/2014

Η κατάρρευση στην απόδοση και την εμπορική αξία των ακινήτων, σε συνάρτηση με την βαρύτατη φορολογία, επανεπικαιροποιεί τα ερωτήματα ως προς την θέση τους στην οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική ζωή. 

Στην διαμάχη ανάμεσα σε διάφορες σοσιαλιστικές προτάσεις, ο Friedrich Engels, το 1872, στο έργο του «Για το Ζήτημα της Κατοικίας» υποστήριξε ότι είναι αντιδραστικό να επιδιώκεται η διεύρυνση της ιδιοκτησίας ακινήτων επειδή έτσι οι εργάτες χάνουν την γεωγραφική τους κινητικότητα και «δένονται» με τον εργοδότη τους· επίσης, ότι το ζήτημα της κατοικίας είναι θέμα διανομής και όχι παραγωγής. Η θέση αυτή έγινε θέσφατο στην Σοβιετική Ένωση. Η επανάσταση υποχρέωσε τους «έχοντες και κατέχοντες» να μοιραστούν τις κατοικίες τους με τους αστέγους. Κατόπιν, επί δεκαετίες δεν κατασκευάζονταν κατοικίες καθώς το καθεστώς θεώρησε το πρόβλημα λελυμένο δια της αναδιανομής. Μόνον μετά την πτώση του Στάλιν και την άνοδο του Χρουσώφ η ΕΣΣΔ μιμήθηκε την Δύση: κατασκεύασε μαζικές τσιμεντουπόλεις, σύμφωνα με τις αρχές της Χάρτας των Αθηνών. Διαμορφώθηκε βιαστικά ένα εφιαλτικό αστικό περιβάλλον, χειρότερο και από τις εργατουπόλεις της Δύσης.

Σοσιαλισμός και σύγχρονη πολεοδομία, με πρόσχημα να καλυφθούν οι ανάγκες των μαζών, συνέβαλαν στην οικιστική δυστοπία: εξέφρασαν ένα βαθύ συναίσθημα έχθρας προς ό,τι αντιπροσωπεύει η κατοικία, η εστία, για την οικογενειακή ζωή και παράδοση. Η μεταπολεμική Ελλάδα απέφυγε αυτές τις παρεκτροπές. Όμως, τα ιδεολογικά αυτά ρεύματα εξακολουθούν να επηρεάζουν τις αποφάσεις.

Μετά τον πόλεμο, στην ιδεολογική έχθρα προσετέθη και η λατρεία των αριθμών. Η πλειονότητα των κοινωνικών επιστημόνων απεφάσισαν ότι μόνον το μετρήσιμο είναι άξιο προσοχής. Η στατιστική μετατράπηκε σε θεμέλιο της επιστήμης, με αποτέλεσμα μία εξαιρετικά απλουστευτική εικόνα της υπό μελέτην πραγματικότητας. Η ραγδαία εξέλιξη των υπολογιστικών μέσων συνέβαλε στην κυριαρχία του αριθμού έναντι των ποιοτικών προσεγγίσεων, οι οποίες επιδιώκουν, με τα διαθέσιμα μέσα, να συλλάβουν την συνθετότητα των κοινωνικών διαδικασιών. Κατά συνέπειαν, πολλαπλασιάστηκαν οι συγκριτικές μελέτες οι οποίες εξάγουν κατανομές και μέσους όρους. Ως απλή αφετηρία για περαιτέρω έρευνα, οι υπολογισμοί δεν συνιστούν πρόβλημα. Όμως, εύκολα οι κατανομές μετατρέπονται σε νόρμες• σαν κάθε κοινωνία, μικρή ή μεγάλη, ιστορική ή πρόσφατη, νότια ή βόρεια, να πρέπει να ευθυγραμμιστεί με τις στατιστικές καμπύλες.

Η εγχώρια πολιτική για τα ακίνητα έχει πιθανώς επηρεαστεί από έξωθεν αντιλήψεις οι οποίες, αντί να λάβουν υπ’ όψη κοινωνικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, μάς τοποθετούν στην προκρούστειο κλίνη των στατιστικών. Υψηλή η κατοχή ακινήτων στην Ελλάδα σε σχέση με τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους; Χαμηλή η φορολογία; Η πραγματική οφείλει να προσαρμοστεί στον στατιστικό κανόνα. Αγνοείται ο σταθεροποιητικός ρόλος της μεταπολεμικής πολιτικής για τα ακίνητα, όπως, επί παραδείγματι, η αντιπαροχή, στην ρημαγμένη μετεμφυλιακή Ελλάδα. Λησμονείται η σημασία της εγγείου ιδιοκτησίας σε μια χώρα η οποία δεν εμπνέει στα αδύναμα μέλη της, ιδιαίτερα στους ηλικιωμένους, αίσθημα οικονομικής ασφάλειας. Οι αμαρτωλές υπερβολές στην παρελθούσα «φούσκα των ακινήτων» δεν δικαιολογούν την εξάλειψη ενός ολόκληρου συστήματος το οποίο θεμελιώνει την οικονομική και κοινωνική σταθερότητα.

Αν, πράγματι, η ακολουθούμενη πολιτική επηρεάζεται έσωθεν από παρωχημένες ιδεοληψίες και έξωθεν από πρόσφατες μεθοδολογικές παρεκτροπές, η βαρειά φορολογία των ακινήτων κινδυνεύει να μην περιοριστεί σε ένα είδος έκτακτης συνεισφοράς σε περίοδο κρίσης• ενδέχεται να καταστεί μόνιμο στοιχείο της οικονομικής πολιτικής. Οι ευρύτερες συνέπειες από μια τέτοια εμμονή είναι δυσπρόβλεπτες.

Η έξωθεν πίεση για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα είναι συνολικά εποικοδομητική. Έχει, όμως, αναπόφευκτα και αρνητικές πλευρές. Η οξεία γενικευμένη κριτική της πολιτικής για τα ακίνητα έχει ατυχώς ερμηνευτεί ως αντίσταση συμφερόντων, την οποία προβάλλει ένα υποθετικό παρασιτικό κατεστημένο, υπό την συμβολική ονομασία «landlords της Εκάλης».

Όταν οι έξωθεν εισηγήσεις πάσχουν, η αμφισβήτηση πρέπει να διατυπώνεται σε υψηλό θεωρητικό επίπεδο. Αλλιώς, οι εύλογες επί μέρους αντιρρήσεις ενσωματώνονται στην αντίδραση των συμφερόντων τα οποία, με συνωμοσιολογικές θεωρίες, αντιστρατεύονται τον εξορθολογισμό της οικονομίας και της κοινωνίας.

Καύση κεκοιμημένων

της Λώρης Κέζα, ΒΗΜΑ, 5/9/2014

Τα φάρμακα μας κρατούν ζωντανούς, τα φάρμακα μας συντηρούν ακόμη και νεκρούς. Σε αυτά αποδίδεται η μουμιοποίηση των νεκρών του 21ου αιώνα. Αν τυχόν δεν το έχετε ακούσει, να σας πληροφορήσουμε για το μακάβριο της υπόθεσης. Οι σοροί δεν λιώνουν με την ταφή, ακόμη κι αν παραμείνουν στο χώμα μια οκταετία. Καθώς δεν υπάρχει χώρος στα νεκροταφεία, οι εκταφές επισπεύδονται στα τρία χρόνια οπότε όλο και συχνότερα οι συγγενείς έρχονται αντιμέτωποι με ένα αποτρόπαιο θέαμα. Οι νεκροί καταλήγουν σε ομαδικούς τάφους, σε ένα σκουπιδαριό ανθρωπίνων λυμάτων.

Με διαμορφωμένες αυτές τις συνθήκες το ελληνικό κράτος προσπαθεί να επιτρέψει νομικά την καύση νεκρών. Νόμος υπάρχει, ψηφισμένος εδώ και μια δεκαετία. Υπάρχει δυνατότητα να λειτουργήσει αποτεφρωτήριο, πλην όμως διάφορες λεπτομέρειες δεν επέτρεπαν την εφαρμογή του νόμου. Δεν επιτρεπόταν το φουγάρο μέσα στην πόλη και έπρεπε να ευρεθεί χώρος εντός κοιμητηρίου. Για να μην τα πολυλογούμε: ο ίδιος ο νόμος αναιρούσε την ισχύ του. Σχετικές τροπολογίες ψηφίστηκαν φέτος το καλοκαίρι και οι δήμαρχοι των μεγάλων πόλεων, ο Γιώργος Καμίνης και ο Γιάννης Μπουτάρης είναι αποφασισμένοι να διευκολύνουν την καύση των νεκρών. Στη Θεσσαλονίκη μάλιστα θα χτιστεί άμεσα αποτεφρωτήριο, στη βιομηχανική ζώνη. Και μην πει κανείς ότι ο Μπουτάρης ευκαιριακά προασπίζεται το δικαίωμα της καύσης. Υπάρχει στη ζωή του τεκμήριο - το λέει και το πιστεύει για την αποτέφρωση.

Κι ενώ φαίνεται να προχωρά το ζήτημα, εμφανίζεται η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, να αποφασίσει για όλους, για τους πιστούς και τους άπιστους, για όσους εξανίστανται με την ανθυγιεινή προοπτική της ταφής. Το κράτος λοιπόν ορίζει ότι οι συγγενείς του νεκρού μπορούν να αποφασίσουν για την τύχη του. Η Εκκλησία απαιτεί για την καύση γραπτή συναίνεση του ορθοδόξου νεκρού, ο οποίος, για να μην ξεχνιόμαστε, βαπτίσθηκε σε ηλικία που δεν είχε συναίσθηση, χωρίς να ερωτηθεί.  Επιπλέον η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει ενστάσεις και για τον χώρο, δηλαδή δεν θέλει να δημιουργηθούν αποτεφρωτήρια στα ενοριακά κοιμητήρια.

Το θέμα των αποτεφρωτηρίων έχει λοιπόν τρεις παραμέτρους. Η πρακτική, που επιτάσσει να λειτουργήσουν επειδή δεν υπάρχει χώρος στα νεκροταφεία και τα λείψανα διατηρούνται περισσότερο καιρό. Η θρησκευτική, που αφορά μια μερίδα των πολιτών αλλά τους υπόλοιπους τους αφήνει αδιάφορους. Η πολιτική, που σχετίζεται με την ελευθερία να διαλέγει καθένας το τάφο του ή  την τεφροδόχο του. Άλλες ευρωπαϊκές χώρες αντιμετωπίζουν μόνο την πρακτική παράμετρο. Οι υπόλοιπες παράμετροι έχουν τύχει διαχείρισης εδώ και αιώνες. Κι αν δεν είχαν εκεί ταλιμπάν Ορθοδοξίας, είχαν ταλιμπάν Καθολικισμού - το ίδιο είναι. Δεν υπάρχει δικαιολογία.