Κι αχ η Αγγλία μας η καημένη (*)

Όπως το διηγήθηκε ο πατέρας μου Γιώργος Φρ. (1904-1993) και το μαγνητοφώνησε η αδελφή μου το 1974

Στα έτη 1916-17 έγινε ο ναυτικός αποκλεισμός και ο βομβαρδισμός της Αθήνας από τους Αγγλογάλλους για να υποχρεωθεί ο φιλογερμανός βασιλιάς Κων/νος να αλλάξει συμμαχικό προσανατολισμό. Ο κόσμος είχε χωριστεί σε βενιζελικούς αγγλόφιλους και βασιλικούς γερμανόφιλους. Τότε έγινε και το "Ανάθεμα του Βενιζέλου" από τον αρχιεπίσκοπο Θεόκλητο στο Πεδίο του Άρεως. (Υπάρχουν περιγραφές στο Internet, ρίξτε μια ματιά με λέξεις αναζήτησης ναυτικός αποκλεισμός Αγγλογάλλων, ανάθεμα Βενιζέλου, όσοι δεν ξέρετε εκείνα τα γεγονότα)

Ο πατέρας μου ήταν τότε 12-13 ετών και η οικογένειά του ήταν μεν παραδοσιακά με τους παπάδες και τον βασιλιά, αλλά αγγλόφιλοι: υπήρχαν και τέτοιοι συνδυασμοί. 

Κάποια μέρα πιάνει φωτιά ένα γειτονικό σπίτι στου παππού μου στα Πατήσια και οι περίοικοι ειδοποίησαν με το μοναδικό τηλέφωνο της περιοχής την Πυροσβεστική (Ομόνοια). Το σπίτι που καιγόταν περιελάμβανε μάλιστα μια μεγάλη αποθήκη με κρεμμύδια που είχαν μαζευτεί από τα κτήματα των Πατησίων και όλη η περιοχή μύριζε εκείνες τις μέρες ψημένα κρεμμύδια! Μέχρι να φτάσει όμως η βοήθεια από την Πυροσβεστική είχε καεί το σπίτι και όλοι κλαίγανε για τον άτυχο ιδιοκτήτη που υπέστη τέτοια ζημιά. Μόνο που αποκαλύφθηκε αργότερα ότι επρόκειτο για εμπρησμό, ώστε να εισπραχθεί αποζημίωση από την ασφάλεια.

Κάποια στιγμή και πολύ καθυστερημένα ακούστηκαν επιτέλους τα καμπανάκια της Πυροσβεστικής (σειρήνες δεν υπήρχαν τότε) και οι χασομέρηδες τριγύρω άρχισαν να λένε μεταξύ τους "Ευτυχώς, έρχεται η αντλία!", "Έφτασε η αντλία!", όπως ονόμαζε ο κόσμος συνήθως το όχημα της Πυροσβεστικής. Ακούγοντας η γιαγιά τού πατέρα μου, η προγιαγιά μου δηλαδή, η οποία ήταν βαρήκοη, ότι έρχεται η "αντλία", κατάλαβε "Αγγλία". Έτσι, επιβεβαιωμένη πλέον για τις αγγλόφιλες πολιτικές προτιμήσεις της, ανακοίνωνε γύρω της με χαρά: «Είδατε που μας βοηθάει η Αγγλία; Ακόμα και στην πυρκαγιά έρχονται για να μας σώσουν!

(*) Τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη με τίτλο «Τον Σεπτέμβριο θυμάμαι» από το θεατρικό έργο «Ένας Όμηρος».