Οι Ορθόδοξοι αναγνώρισαν το πρωτείο της Ρώμης
Σύμφωνα με ανακοίνωση της Διεθνούς Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Καθολικών αναγνωρίζεται από την ορθόδοξη πλευρά επισήμως το πρωτείο του επισκόπου Ρώμης μεταξύ των άλλων επισκόπων της Εκκλησίας, Δυτικής και Ανατολικής. Σύμφωνα με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το πρωτείο αναγνωρίζεται σ' όλα όσα αφορούν στην περίοδο πριν από το σχίσμα του 1054.
Σ' αυτή τη διεθνή μικτή επιτροπή θεολογικού διαλόγου προεδρεύουν ο μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης και ο καρδινάλιος Βάλτερ Κάσπερ. Εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην επιτροπή είναι ο μητροπολίτης Σασσίμων Γεννάδιος και στην επιτροπή συμμετέχει επίσης ο διάκονος Μάξιμος, που μελετά ειδικότερα το θεολογικό ζήτημα του πρωτείου του επισκόπου Ρώμης.
Ο καρδινάλιος Βάλτερ Κάσπερ, που προεδρεύει εκ μέρους των Ρωμαιοκαθολικών στον διάλογο στη διεθνή μικτή επιτροπή θεολογικού διαλόγου, δήλωσε στον ραδιοφωνικό σταθμό του Βατικανού: «Ο δρόμος που οδηγεί στην πλήρη ενότητα με τους Ορθόδοξους είναι ακόμα μακρύς».
(Ελευθεροτυπία, Καθημερινή, City Press, 16/11/2007)
Δηλαδή, όλες εκείνες οι ιστορίες ότι ο (κάθε) πάπας που διεκδικούσε το πρωτείο, είναι εξουσιομανής και αιρεσιάρχης και εχθρός του χριστιανισμού και και και... δεν ισχύουν; Σωστά έλεγαν δηλαδή οι καθολικοί ότι ο πάπας πρέπει να έχει για ιστορικούς και εκκλησιαστικούς λόγους το πρωτείο (και το πρώτο ταμείο) και οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι εκ της σεπτής παραδόσεως να υπακούν στις θεολογικές (και εισπρακτικές) απόψεις του;Όχι ότι με νοιάζει καθόλου αλλά, σκέφτομαι τώρα, όλοι εκείνοι οι θεολογούντες ιστορικοί -ακόμα κι εδώ έχουν μπει κάποιοι με διδακτικό ύφος- μήπως θα έπρεπε να παν να κρυφτούν, αφού έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα κάνοντας υποδείξεις σε άλλους ότι δεν έχουν (οι άλλοι) μελετήσει επαρκώς τις πηγές, δεν ξέρουν καλά την ιστορία, δεν εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα, δεν έπρεπε (οι άλλοι) να ασχολούνται με τέτοια θέματα και να γράφουν δημόσια τις απόψεις τους κτλ. κτλ.;
Όλοι εκείνοι που πήραν ιστορικά και παίρνουν ακόμα μέρος στον ενδοχριστιανικό εμφύλιο πόλεμο περί «ιστορικής και θεολογικής ορθότητας», ήδη πριν από τον μεγαλομανή και αρχομανή Φώτιο μέχρι τον υπότουρκο και οθωμανολάτρη Γεννάδιο-Σχολάριο, όλοι εκείνοι που αναθεμάτιζαν και αναθεματίζουν ακόμα και σήμερα τους Δυτικούς (γενικώς) και τους Καθολικούς (ειδικότερον), όλοι εκείνοι που δεν δέχθηκαν όταν έπρεπε την ένωση των εκκλησιών, αλλά προτίμησαν να συμπράξουν με τους Τούρκους παρά με τους Δυτικοευρωπαίους, με κύριο επιχείρημα την αξίωση του πάπα για προεξάρχοντα ρόλο στην εκκλησιαστική ιεραρχία -η κορύφωση της ταπεινότητας, εννοείται-, μήπως πρέπει αναδρομικά να αναθεματιστούν για τις εσφαλμένες και εγκληματικές ιστορικές αποφάσεις και εμμονές τους;
Και μήπως πρέπει τώρα οι σημερινοί προκαθήμενοι των ορθόδοξων πατριαρχείων και εκκλησιών, πνευματικοί διάδοχοι όλων εκείνων των αποδεδειγμένα πλέον «αιρετικών», να ζητήσουν επιτέλους συγγνώμην από τους χριστιανικούς λαούς των Βαλκανίων και της Μικρασίας, τους οποίους έριξαν στην αγκαλιά των Οθωμανών, με προσωπική θεολογική και πολιτική επιλογή;
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
