Η έκπληξη της Προμηθέας έχει και συνέχεια

...

Το θέμα με την παρέμβαση της 15χρονης Προμηθέας στη γιορτή των Τριών Ιεραρχών στο Σικάγο (βλέπε το βίντεο πιο κάτω) είχε συνέχεια στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία από το δημοσιογράφο Τάκη Μίχα:

ΜΙΑ 15χρονη τίναξε στον αέρα τη γιορτή των Τριών Ιεραρχών στο Σικάγο

Πολ Ποτ ο Ιουστινιανός - Ο χριστιανισμός υπεύθυνος για πολλές θηριωδίες

του Τάκη Μίχα

Και εγένετο... χαμός! Μόνο έτσι μπορεί να περιγράψει κανείς τις κωμικοτραγικές σκηνές που διαδραματίστηκαν στη γιορτή των Τριών Ιεραρχών στο Σικάγο, που διοργάνωσε, όπως κάνει κάθε χρόνο, η ελληνική παροικία της πόλης.

Στο γεύμα που πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο «Ritz» παρίσταντο εξέχοντα μέλη της ελληνοαμερικανικής κοινότητας μεταξύ των οποίων και ο αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος και ο μητροπολίτης της πόλης Ιάκωβος. Οπως κάθε έτος έτσι και φέτος είχε κληθεί ένας ομιλητής να αναπτύξει ένα θέμα. Το φετινό θέμα ήταν ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός και ομιλήτρια η Προμηθέα, μια 15χρονη κοπέλα με μαγικές επιδόσεις στα μαθηματικά. Σε ηλικία 6 ετών η Προμηθέα είχε τελειώσει την ύλη του δημοτικού και του γυμνασίου και σε ηλικία 14 ετών είχε πάρει πτυχία σε θετικές επιστήμες από μερικά από τα κορυφαία αμερικανικά πανεπιστήμια. Πέρα από τα μαθηματικά, η Προμηθέα είχε και ένα άλλο χόμπι: την αρχαία Ελλάδα και τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Μάλιστα, «Το Βήμα» πρόσφατα είχε δημοσιεύσει ένα πορτρέτο της νεαρής μαθήτριας στο οποίο έκανε εκτεταμένη αναφορά στην αγάπη της για την Ελλάδα (πλήρες κείμενο>>>).

Διάφορες ξένες εφημερίδες αλλά και το ΒΗΜΑ έχουν δημοσιεύσει ήδη παλαιότερα ειδήσεις και σχόλια για την Προμηθέα!

Και μια επιστολή της Προμηθέας που περιγράφει τα γεγονότα στην εκδήλωση!

Οι τρεις Ιεράρχες και η παρέμβαση της Προμηθέας

Ο εορτασμός των ελληνικών γραμμάτων αυτή τη χρονιά έκρυβε για όλους τους συμμετέχοντες στο πανηγυρικό γεύμα μιαν απρόσμενη έκπληξη... Ο εορτασμός έγινε φέτος στο Σικάγο και η έκπληξη ήρθε στο πρόσωπο μιας Ελληνίδας δεύτερης γενιάς, μιας κοπέλας 15 ετών, της Προμηθέας, με πρόωρη πνευματική ανάπτυξη, εντυπωσιακή ευρυμάθεια και ευχέρεια λόγου στα ελληνικά και ήδη με σημαντικές επιδόσεις στην επιστήμη.

Αλέα Αθηνά στην Τεγέα Αρκαδίας

...

Στην Τεγέα βρίσκεται ένας από τους πιο σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους της Αρκαδίας. Περιλαμβάνει μνημεία από διάφορες περιόδους με σημαντικότερα, το αρχαίο μαρμάρινο θέατρο των ελληνιστικών χρόνων (175 μ.Χ., Αντίοχος Γ' ο Επιφανής), την αρχαία Αγορά των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων κ.ά. Οι αρχαιολογικές έρευνες έδειξαν ότι στη θέση του θεάτρου προϋπήρχε και άλλο παλαιότερο θέατρο του 4ου π.Χ. αιώνα.

Συγκεκριμένα, το ημικυκλικό κοίλο, το ανάλημμα, οι σκάλες και μέρη των τοίχων της σκηνής ανήκουν στο νεότερο θέατρο του Αντιόχου, ενώ ο κατώτερος λίθος που προεξέχει από τους λίθους των εδωλίων που ανασκάφηκαν από τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή ανήκει στο προγενέστερο θέατρο. Μάλιστα φέρει και επιγραφή με το όνομα του δωρητή της πρώτης σειράς των επιβλητικότερων εδωλίων: «Κύμβαλος ανέθηκεν. Διονύσω αγωνοθετήσας».

Η Τεγέα αποτελείτο από Δήμους και συνοικισμούς που τους συνέδεε η λατρεία της θεάς Αλέας, η οποία αργότερα συγχωνεύτηκε με την εισαχθείσα λατρεία της θεάς Αθηνάς και έτσι πλέον στην Τεγέα λατρευόταν η Αλέα Αθηνά. Το 370 π.Χ. χτίζεται εκεί ο περίφημος ναός της Αλέας Αθηνάς από τον αρχιτέκτονα και γλύπτη Σκόπα που μαζί με το ναό του Δία στην Ολυμπία και το ναό του Απόλλωνα στη Φυγαλεία ήταν οι μεγαλύτεροι και λαμπρότεροι της Πελοποννήσου. Ο ναός αυτός κτίστηκε πάνω στα ερείπια αρχαϊκού ναού, ο οποίος υπήρχε εκεί ήδη από τα μηκυναϊκά χρόνια. Ο ναός ήταν δωρικού ρυθμού και όλος από μάρμαρο, ακόμα και η στέγη του. Εσωτερικά υπήρχε το άγαλμα της Θεάς από ελεφαντόδοντο και εκατέρωθεν τα αγάλματα του Ασκληπιού και της κόρης του Υγείας.

Το 31 π.Χ. ο Οκταβιανός Αύγουστος θέλησε να τιμωρήσει τους Τεγεάτες για την βοήθεια που προσέφεραν στον παλαιό σύμμαχο και μετέπειτα αντίπαλό του, Αντώνιο, και αφαίρεσε από το ναό της Αλέας το άγαλμα της θεάς Αθηνάς από ελεφαντόδοντο μαζί με τα δόντια του Καλυδώνιου κάπρου και, όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας, τα μετέφερε στην αγορά της Ρώμη που είχε κατασκευάσει ο ίδιος ο Αύγουστος.

Στο κοίλο του θεάτρου βρίσκεται σήμερα ένας χριστιανικός ναός, ο οποίος οικοδομήθηκε το 1888 από τον «Τεγεατικό Σύνδεσμο» για να αντικαταστήσει την προγενέστερη ερειπωμένη βυζαντινή βασιλική (11^ου-12^ου αιώνα) που αποτελούσε τη μητρόπολη του μεσαιωνικού Νικλίου.

Για τις καταστροφές και καταλήψεις αρχαίων ιερών, θεάτρων και σταδίων δεν ευθύνονται μόνο οι μεσαιωνικοί ηγέτες του εκκλησιαστικού μηχανισμού, αλλά και οι εξ ίσου κατακριτέοι σύγχρονοι διάδοχοί τους, οι οποίοι συνέχισαν επί ελληνικού κράτους, ίσως και να συνεχίζουν σήμερα ακόμα, το καταστροφικό τους έργο.

(Click)

::::
Αριστερά: Ο χριστιανικός ναός στο κοίλο του αρχαίου θεάτρου και η περίμετρος των
τειχών του θεάτρο, Μέση: Ερείπια του ναού της Αλέας Αθηνάς, Δεξιά: Σχεδιαστική
αναπαράσταση του εσωτερικού του αρχαίου ναού.
(Stelios Frangopoulos, Στέλιος Φραγκόπουλος)

Τα θαύματα και τα «θάματα»

του Πάσχου Mανδραβέλη, Καθημερινή, 23/2/2007

H είδηση είναι της περασμένης εβδομάδας, αλλά πέρασε σχεδόν απαρατήρητη, εκτός ίσως από εκείνους που τους ενδιαφέρει άμεσα. Σύμφωνα, λοιπόν, με όσα δημοσιεύτηκαν στον Τύπο, η όραση ανθρώπων που έχουν τυφλωθεί θα αποκαθίσταται μερικώς με ένα εμφύτευμα στον αμφιβληστροειδή και μια μικρή κάμερα που θα προσαρμόζεται στα γυαλιά του ασθενούς.

Αυτό είναι ένα μόνο από τα θαύματα της σύγχρονης επιστήμης. Σήμερα βλέπουν οι τυφλοί, αλλά και περπατούν οι χωλοί. Ακόμη και οι ακρωτηριασμένοι. Πριν από δύο εβδομάδες περίπου ανακοινώθηκε ότι σε ανθρώπους που είχαν χάσει πόδια και χέρια εμφυτεύονται προσθετικά μέλη τα οποία μάλιστα κινούνται με τις εντολές του ανθρώπινου εγκεφάλου. Προ ημερών γεννήθηκε ένα κοριτσάκι 22 εβδομάδων. Με τις αμέριστες φροντίδες των γιατρών και τη χρήση σύγχρονων μηχανημάτων η Αιμιλία επέζησε. Είχε ύψος 24 εκατοστών και ζύγιζε μόλις 284 γραμμάρια.

Κι όμως! Αυτά τα πραγματικά και ουχί θρυλούμενα θαύματα περνούν σχεδόν απαρατήρητα. Ενα μεγάλο μέρος του κοινού εμπιστεύεται περισσότερο τους αγύρτες της «φραπελιάς» και των «θαυματουργών σκηνωμάτων», ενώ αδιαφορεί για την επιστήμη, μια ανθρώπινη διαδικασία που πραγματικά λύνει προβλήματα. Γιατί;

Η πρώτη εξήγηση έχει να κάνει με την παρελθούσα χρήση της επιστήμης από τα ΜΜΕ. Υπήρχε μια περίοδος που κάθε μικρό βήμα της επιστήμης (και η επιστήμη προχωρά με πολλά μικρά βήματα) παρουσιαζόταν ως η λύση για όλα τα προβλήματα. Ας αναλογιστούμε μόνο πόσες φορές τα Μέσα έχουν θεραπεύσει τον καρκίνο – όχι διά των αγυρτειών που έκαναν πρώτο θέμα (π. χ. «νερό του Καματερού») αλλά διά της διόγκωσης πραγματικών επιστημονικών προόδων. Ετσι ενώ η επιστήμη σήμερα θεραπεύει πολλά είδη καρκίνου, το ευρύ κοινό θυμάται τη διαψευσμένη ελπίδα για τον «θεραπευμένο καρκίνο».

Η δεύτερη εξήγηση έχει να κάνει με το γεγονός ότι είναι της μόδας η «ανησυχία» για κάθε πρόοδο. Φιλόσοφοι, καλλιτέχνες, λογοτέχνες και δημοσιογράφοι εκφράζουν τον βαθύ προβληματισμό τους για το «πού πάει ο κόσμος», για τον «απάνθρωπο, άνθρωπο δέσμιο της μηχανής» κι άλλα βαθυστόχαστα φιλοσοφικά. Ειδικά από τη γαλλική κουλτούρα γεννιούνται καθημερινά χιλιάδες ανησυχίες και βιβλία για την πορεία του «τεχνοκόσμου» μας. Εδώ κάλλιστα μπορεί να πει κανείς: όσοι μπορούν κάνουν. Οι υπόλοιποι -και ειδικά οι Γάλλοι- ανησυχούν.

Βέβαια, η ανησυχία για τεχνολογία δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Το 1885, μόλις άρχισε να εξαπλώνεται το τηλέφωνο, ο λογοτέχνης Tζέιμς Pάσελ Λόβελ φοβόταν ότι: «Σκεπάζουμε όλη τη χώρα με ομιλούντα σύρματα και θαβόμαστε ζωντανοί κάτω από σωρούς άχρηστου λόγου... είμαστε δε έτοιμοι να μετατραπούμε σε απλά σφουγγάρια παραγεμισμένα από τα βρόμικα νερά του χωριάτικου κουτσομπολιού....». Βάλτε στη θέση των «ομιλούντων συρμάτων» τη λέξη «δίκτυα» και έχετε τη σύγχρονη κινδυνολογία για το internet.

Η διαφορά με το παρελθόν είναι ότι η κινδυνολογία του Λόβελ έμεινε στην ιστορία σαν μια γραφικότητα, ενώ ο (πολεοδόμος και μεταμοντέρνος δοκιμιογράφος) Πολ Βιρίλιο διδάσκεται στα πανεπιστήμια. Προσθέστε στα παραπάνω και τις συνήθεις αριστερές ανησυχίες -ποιος ξέρει αν αυτές οι έρευνες γίνονται με ιδιωτικά κεφάλαια;- και έχουμε καθολική απαξίωση της προόδου.

Ζούμε σε μια εποχή που οι τυφλοί βρίσκουν το φως τους, οι χωλοί περπατούν κι ασθένειες που πριν από έναν αιώνα θέριζαν εκατομμύρια θεραπεύονται. Αυτή η εποχή δεν είναι τέλεια, αφού ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει τέλεια εποχή. Το γεγονός όμως ότι κάποια παιδιά θα δουν τον Παρθενώνα, ενώ πριν από μερικούς μήνες ήταν καταδικασμένα σε διαρκές σκοτάδι, είναι λόγος αισιοδοξίας. Κι αν δεν αισιοδοξούν οι καθ’ έξιν γκρινιάρηδες και κατά σύστημα ιδεοληπτικοί, κάποιοι άνθρωποι έχουν λόγους να χαμογελούν...

Έγκλημα στη φύση και στη ζωή

...

Αν αντέξετε να δείτε το βίντεο με την εγκληματική δραστηριότητα των Ιαπώνων ψαράδων, πηγαίνετε μετά στη διεύθυνση http://www.petitiononline.com/golfinho/ για να υπογράψετε την έκκληση προς τον πρωθυμουργό της Ιαπωνίας για διακοπή αυτών των εγκλημάτων κατά της φύσης και της ζωής.

Ο μύθος των οικογενειακών αξιών

...

Η Γερμανίδα υπουργός Οικογενειακού Προγραμματισμού, Ούρσουλα φον Λάιεν, στέλεχος των Χριστιανοδημοκρατών, εξήγγειλε την αύξηση των θέσεων σε παιδικούς σταθμούς σε μία προσπάθεια να ενθαρρυνθούν οι γυναίκες με παιδιά προσχολικής ηλικίας να επιστρέψουν νωρίτερα στην εργασία τους και να μην αποκοπούν από το αντικείμενο της απασχόλησής τους επί μία τουλάχιστον τριετία, όπως συμβαίνει σήμερα. Πολλοί Χριστιανοδημοκράτες βουλευτές έσπευσαν να την κατηγορήσουν ότι θυσιάζει τις «παραδοσιακές οικογενειακές αξίες», γεγονός που θα μπορούσε να αποξενώσει την εκλογική πελατεία του κόμματος εν όψει των επόμενων εκλογών σε δύο χρόνια.

«Ποιες ακριβώς είναι αυτές οι οικογενειακές αξίες;», αναρωτήθηκε σε άρθρο του ο Γιενς Μπίσκι, δημοσιογράφος της Sueddeutsche Zeitung και μεγαλύτερος γιος του ηγέτη του «Κόμματος της Αριστεράς» στη Γερμανία, Λόταρ Μπίσκι, υπενθυμίζοντας ότι μόνο τον τελευταίο χρόνο στη Γερμανία έχουν δημοσιοποιηθεί αλλεπάλληλα περιστατικά βάναυσης κακοποίησης ή εγκατάλειψης παιδιών από τις οικογένειές τους. Συγκεκριμένα ο Μπίσκι πιστεύει ότι «η οικογενειακή ευτυχία είναι μία ιδεατή κατασκευή, που ουδέποτε υπήρξε». Αρκεί μία γρήγορη ματιά στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία και την έβδομη τέχνη.

Από τα θεατρικά έργα του Αυγούστου Στρίντμπεργκ μέχρι τις ταινίες του Μπέργκμαν και της δανέζικης σχολής dogma η οικογένεια είναι ο πλέον δυσλειτουργικός θεσμός στις δυτικές κοινωνίες, που δοκιμάζεται από παράνοιες, θανάτους, απόγνωση και τυραννικές σχέσεις μεταξύ γονιών και παιδιών. Ποιες ακριβώς οικογενειακές αξίες λοιπόν επικαλούνται οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες για να αποδοκιμάσουν τους χειρισμούς της φον Λάιεν;

Στην Ιταλία, ο ηγέτης της συντηρητικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, αυτοακυρώθηκε ως καλός οικογενειάρχης και σύζυγος όταν κλήθηκε δημοσίως από τη σύζυγό του να απολογηθεί για ένα χοντροκομμένο φλερτ του. Στην Αγγλία οι Τόρις, ηθικολόγοι και υπέρμαχοι των οικογενειακών αξιών, αποδείχθηκαν αμετανόητοι υποκριτές με σωρεία σεξουαλικών σκανδάλων να ταλανίζει την τελευταία τους κυβέρνηση και το σημερινό ηγέτη τους να κατηγορείται πως έκανε συστηματική χρήση ναρκωτικών, ενδεχομένως ακόμη κι όταν ήταν κυβερνητικό στέλεχος! Αντίθετα ο, Τόνι Μπλερ υπήρξε Παναγίτσα, θεοσεβούμενος και πιστός στη γυναίκα του.

Στις ΗΠΑ πρόσφατη έρευνα, που βασίστηκε στη Στατιστική Υπηρεσία, αποκάλυψε ότι οι αριστεροί της Μασαχουσέτης έχουν τα χαμηλότερα ποσοστά διαζυγίου στις ΗΠΑ, ενώ στις συντηρητικές Πολιτείες του Νότου, όπου οι Ρεπουμπλικανοί θριαμβεύουν με σημαία τους τη διαφύλαξη των οικογενειακών αξιών, τα ποσοστά χωρισμών είναι 50% πάνω από τον εθνικό μέσο όρο. Προεκλογικά μάλιστα δημοσιεύτηκαν σε blogs ονόματα στελεχών του ρεπουμπλικανικού κόμματος, που από τη μία κόπτονται για το σεβασμό του «ιερού θεσμού της οικογένειας» και από την άλλη έχουν καταδικαστεί για ασέλγεια σε βάρος παιδιών, συμπεριλαμβανομένου κι ενός διάσημου τηλευαγγελιστή, στενού συνεργάτη του Πατ Μπιουκάναν.

Ακόμη και στην Ελλάδα όπου ανέκαθεν μας άρεσε να βαυκαλιζόμαστε ότι η οικογένεια υποκαθιστά το κοινωνικό κράτος, δεν είναι λίγα τα πρόσφατα κρούσματα αιμομιξιών, γονιών-προαγωγών και ειδεχθών εγκλημάτων με θύματα παιδιά και συγγενικά πρόσωπα, όπως αυτά του πατροκτόνου στη Νέα Αγχίαλο. Ακόμη και η δολοφονία του Βαρθολομαίου έφερε στην επιφάνεια την υποκρισία ενός γάμου, που συντηρούνταν τεχνητά και κατέρρευσε την κρίσιμη ώρα.

(Ξ.Κ., Καθημερινή, 22/2/2007)

Όχι ότι δεν έχει αξία η σωστή οικογένεια, κάθε άλλο, αλλά δεν έχει και καθόλου άδικο η Ξένια Κουναλάκη που γράφει ότι, εκείνοι που επικαλούνται απρόσκλητα την οικογένεια, πολύ συχνά κάτι έχουν να αποκρύψουν. Ας δούμε ποιοι αναφέρονται συνηθέστατα στο εθνικό τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια»: Στο στρατό δεν πηγαίνουν για να υπερασπιστούν την πατρίδα, αξιοποιούν τη θρησκεία για επαγγελματική και κοινωνική ανέλιξη και, οι περισσότεροι εξ αυτών, δεν δημιουργούν οικογένεια!

Ένα ποτάκι είναι λίγο, πολύ λίγο...

...
Ο γιατρός μου συνέστησε εγκράτεια στο ποτό κι
εγώ αποφάσισα να τον ακούσω, ένα την ημέρα!

Romy Schneider Photoshow

Μια απάντηση στην πρόκληση της Λούση

Καλά κούλουμα...

με μια περσινή φωτογραφία, αφού φέτος είναι βροχερός ο καιρός...

Το μπαρ των ευχών

Μουσικοθεατρική παράσταση, με πρωτότυπα τραγούδια και κείμενα. Οι ευχές των ρόλων συναντούν τις ευχές των θεατών σε ένα ταξίδι χωρίς χρόνο που δεν διστάζει να κάνει κοινωνικοπολιτική κριτική για τα όσα συμβαίνουν στην εποχή μας.

θα ήθελα δωρεάν παιδεία, θα ήθελα δωρεάν υγεία, θα ήθελα δωρεάν αγάπη,

θα ήθελα να με αγαπούν, θα ήθελα να αγαπώ,

θα ήθελα να ζω σε έναν διαφορετικό κόσμο,

θα ήθελα να είμαι ένας άλλος άνθρωπος,

θα ήθελα να εξαφανιστεί η δυστυχία από τον πλανήτη,

θα ήθελα να βρω την ευτυχία,

θα ήθελα να υπάρξει, έστω και για κάποια στιγμή, στον κόσμο ειλικρίνεια,

θα ήθελα να ήταν καλοκαίρι του 2004,

θα ήθελα περισσότερο χιόνι,

θα ήθελα να θέλω μονάχα μια ατμομηχανή,

θα ήθελα να ήξερα τι ήθελα,

θα ήθελα να είμαι ελεύθερος και να ζω την κάθε στιγμή,

θα ήθελα η κάθε μέρα της ζωής μου να είναι μοναδική όπως σαν να ήταν η τελευταία,

θα ήθελα να εξαφανιζόμουν να χανόμουν ή εγώ ή όλα τα άλλα,

θα ήθελα τα παραμύθια να ήταν αληθινά...

κάντε μια ευχή και τολμήστε να έρθετε να μας δείτε...

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ...

Η παράσταση παρουσιάστηκε με επιτυχία στο Φουαγιέ του ΘΕΑΤΡΟΥ ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ (στο πλαίσιο των θεατρικών βραδιών performance theatre). Οι παραπάνω ευχές είναι μόνο μερικές από αυτές που έκαναν οι θεατές μας. Θεατές μας μάς παρακάλεσαν να την ξαναδείξουμε γιατί δεν έχουν ξαναδει κάτι παρόμοιο... Επιστρέφουμε, λοιπόν, με ανανεωμένη την παράστασή μας προσθέτωντας καινούρια τραγούδια και κείμενα και προσπαθώντας πάντα να μιλήσουμε για αυτά που ο περισσότερος κόσμος δεν μιλάει... την αλήθεια, την αγάπη, τις αξίες...

Διάρκεια: ~ 2 ώρες

Συντελεστές:

• Βαλεοντή Μαριλού: Ηθοποιός, σκηνοθέτρια
• Στεφόπουλος Κώστας: Κρουστός
• Υψηλάντη Ευδοξία: Πιανίστρια, συνθέτρια.

Χώρος:

ΒAILAR (μουσική σκηνή – μπαρ)

Γκύζη και Ραγκαβή 61

Λεωφ. Αλεξάνδρας, Περιοχή Γκύζη

τηλ : 210 6456 700

Χρόνος :

Πρεμιέρα: Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2007

Κάθε Παρασκευή: ώρα 21.30

Κάθε Κυριακή: ώρα 20.00

Εισιτήριο: 10 ευρώ με ποτό

Υπεύθυνος επικοινωνίας της ομάδας: Μαριλού Βαλεοντή, 6974 18 25 91

Γιατί εγκαταλείπουν οι μητέρες τη γιόγκα?

...
Κοιτάξτε το βίντεο να ενημερωθείτε...

Για τις εορτάζουσες και τους εορτάζοντες...

που δεν το έλαβαν ιδιωτικά!
(Click)

Σιωπηρό θέατρο, Nonverbal theater

...
Ένα ενδιαφέρον δείγμα, όπου ο θεατής αρχικά δεν ξεχωρίζει ποιος είναι ηθοποιός και ποια η κούκλα...

jerome murat
Uploaded by segalier

Καύση/Αποτέφρωση νεκρών

...

Άκουγα προ ημερών σε κάποιο κανάλι έναν περισπούδαστο παπά να επιτιμά τον συνομιλητή του: "Μα ξέρετε τί διαφορά υπάρχει μεταξύ καύσης και αποτέφρωσης;" Ο άλλος δεν ήξερε, αλλά και ο παπάς απέφευγε να πει το μυστικό της διαφοράς... Ανοίγω το λεξικό και διαπιστώνω ότι ο παπάς έλεγε, ως συνήθως, σαχλαμάρες: Ως καύση ορίζεται περίπου αυτό που αναφέρεται και στη Χημεία (ταχεία αντίδραση με οξυγόνο και πρόκληση φλόγας και θερμότητας), ενώ αποτέφρωση είναι η πλήρης καύση προς τέφρα. Ο παπάς απλά πούλαγε θεολογική μούρη, ενώ δεν υπάρχει αντικείμενο - μόνο για τα χαμένα ευχέλαια, πολυέλαια και τα λοιπά εισπρακτικά ενδιαφερόταν ως συνήθως...



Φυσικά η κυρά-Μαρίκα και ο μπαρμπα-Λάμπρος που δεν μπαίνουν στον Internet, δεν έχουν ψηφίσει στις προηγούμενες σφυγμομετρήσεις, αλλά αυτοί ας πάνε με τις ευλογίες του παπά στον παράδεισο, ας μας αφήσουν εμάς τους υπολοίπους ήσυχους!
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

Βενετσιάνικες μάσκες III

...
Μερικές μάσκες ακόμα, τελευταία αποκριάτικη εβδομάδα...
(Click)

Επιχρωματισμένα εκμαγεία στο αρχαιολογικό μουσείο IV

...
Από την παρουσίαση του Goethe Institut.

Ήρωες της Τροίας με πολύχρωμες περισκελίδες; Ρωμαίοι αυτοκράτορες με ξανθά μαλλιά και ροζ θωριά; Η έκθεση «Πολύχρωμοι Θεοί» καταρρίπτει το κλισέ του πάλλευκου μαρμάρου που κυριαρχεί στο νου μας: Τα αρχαία μνημεία και γλυπτά δεν ήταν καθόλου μα καθόλου αστραφτερού λευκού χρώματος, αλλά χρωματιστά, με πολύχρωμη διακόσμηση. Αν και οι αρχαιολόγοι το γνωρίζουν εδώ και 200 περίπου χρόνια, η έρευνα ως προς την πολυχρωμία των αρχαίων μνημείων και γλυπτών έργων παρέμεινε ταμπού ακόμα και στον 20^ο αιώνα.

Η έκθεση αυτών των αγαλμάτων έχει συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στο ότι το χρώμα μπαίνει και πάλι στο επίκεντρο της έρευνας και της θεώρησης της αρχαίας τέχνης. Συγκεκριμένα δείγματα δίνουν οι έγχρωμες ανακατασκευές, που έχουν δημιουργηθεί ειδικά γι’ αυτήν την έκθεση. Παράλληλα παρουσιάζονται αυθεντικά γλυπτά που διασώζουν ίχνη χρώματος. Είναι εκείνα τα ίχνη που αποτέλεσαν τη βάση για τις μακρόχρονες μελέτες της ερευνητικής ομάδας των αρχαιολόγων Ulrike και Vinzenz Brinkmann, το έργο των οποίων κατέστησε δυνατή τη δημιουργία αυτής της έκθεσης.

---

Οι Αρχαιολόγοι είχαν οι ίδιοι, φαίνεται, το ταμπού του άσπρου μαρμάρου και το μετέφεραν δια της αποκρύψεως σε μας. Τώρα παραξενεύονται που, μετά από 200 χρόνια μαρμαρολαγνείας, ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να δεχθεί τα έντονα χρώματα που λένε (και πρέπει να δεχθούμε) ότι είχαν τα αρχαία γλυπτά.

Το λεονταράκι που ακολουθεί είναι του 6^ου αιώνα π.Χ. και είχε τοποθετηθεί ως «φρουρός» κάποιου τάφου. Στην Αρχαιότητα ήταν τοποθετημένο τόσο ψηλά, ώστε ο επισκέπτης έβλεπε μέσα στο στόμα του. Στην πρώιμη ελληνική γλυπτική δεν ήταν σπάνια η απόδοση της χαίτης με μπλε χρώματα. Το πρωτότυπο αυτού του αγάλματος βρίσκεται σήμερα σε μουσείο της Κοπεγχάγης, προφανώς ως προϊόν λαθρανασκαφής και λαθρεμπορίου από αρχαιοκάπηλους.

(Ckick)

Βενετσιάνικες μάσκες II

...
Κι άλλες δύο βενετσιάνικες μάσκες, ταιριαστές στην αποκριάτικη περίοδο...
(Click)

Sharon Bezaly, το φλάουτο στο προσκήνιο

...

Aν η Σάρον Μπέζαλι δεν έπαιζε φλάουτο αλλά ηλεκτρική κιθάρα ή, τέλος πάντων, τραγουδούσε, χθες, έξω από το Μέγαρο Μουσικής θα έπρεπε να σχηματίζονταν ουρές. Ηταν η πρώτη εμφάνιση του μεγάλου αυτού αστεριού του φλάουτου στην ελληνική πρωτεύουσα στο πλαίσιο της χθεσινοβραδινής συναυλίας της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (μουσική διεύθυνση: Κάρολος Τρικολίδης).

Φημισμένη για τη δεξιοτεχνία και τη μουσικότητά της, η Σάρον Μπέζαλι είναι μία όμορφη, νέα γυναίκα στην οποία πολλοί κριτικοί χρεώνουν την επιστροφή του φλάουτου στο προσκήνιο. Χάρη στην Μπέζαλι γράφονται ξανά σύγχρονα έργα για φλάουτο.

Τι λέει η ίδια για όλα αυτά; Πώς αισθάνεται που φημισμένοι συνθέτες γράφουν ειδικά για την ίδια; «Μεγάλη υπερηφάνεια και βαθιά ταπεινοφροσύνη να είμαι κομμάτι μιας δημιουργικής διαδικασίας που παράγει νέα έργα». Συμμετέχει ενεργά στη σύνθεση; «Κάθε συνθέτης είναι και μία διαφορετική περίπτωση», απαντά. «Υπάρχει, για παράδειγμα, ο Κάλεβι Αχο, που δεν αλλάζει ούτε τόνο, και άλλοι με τους οποίους συνεργάζομαι αρκετά στενά. Προσωπικά μου αρκεί το γεγονός ότι αποτελώ κρίκο μιας διαδικασίας που εμπλουτίζει το ρεπερτόριο στον χώρο του φλάουτου».


Ανεξάρτητα από την προσωπική της επιθυμία, η Σάρον Μπέζαλι βρέθηκε στο επίκεντρο του σταρ σύστεμ της κλασικής μουσικής. Και σε χώρες με παράδοση στο συγκεκριμένο είδος αυτό σημαίνει πολλά. «Στην αρχή βοηθάει», μας μεταφέρει την εμπειρία της. «Στη συνέχεια, από τη στιγμή, δηλαδή, που γίνεις τμήμα του συστήματος, δεν είναι πολύ καλό για νεότερους ανθρώπους. Ο σταρ ακόμα κι όταν δεν παίζει καλά, επιβραβεύεται. Ενα νέο ταλέντο, εκτός συστήματος, οφείλει διαρκώς να αποδεικνύει την αξία του. Τώρα που είμαι “μέσα”, όλα είναι ευκολότερα, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν νομίζω ότι παίζω πραγματικά καλύτερα σε σχέση με 4-5 χρόνια πριν». Η Σάρον Μπέζαλι συνδέεται έμμεσα και με την ελληνική μουσική: ο σύζυγος της Robert von Bahr, ιδιοκτήτης της σουηδικής εταιρείας BIS, έχει εκδώσει 16 CD με συνθέσεις του Νίκου Σκαλκώτα. «Τι κρίμα που δεν έγραψε κάτι για το φλάουτο!».

(Δημήτρης Ρηγόπουλος, Καθημερινή, 9/2/2007)

Επιχρωματισμένα εκμαγεία στο αρχαιολογικό μουσείο III

...

(Click)
Τμήματα από επιμήκη πλάκα με πολεμικές κ.ά. παραστάσεις.



(Click)
Άλλος ένας τοξότης, η λευκή πανοπλία, όπως και στα δύο πρώτα,
μάλλον δείχνει αμφιβολία για τα χρώματα που πρέπει να χρησι-
μοποιηθούν.
Δεξιά μια παράσταση αρχαίου "Αη Γιώργη" που υιοθέτησε ο
χριστιανισμός για το δικό του στρατιωτικό άγιο (άκου εκεί
συνδυασμός από τη θρησκεία της "αγάπης"!)

Πωπω μπλέξιμο... να αγαπάμε ή να μισούμε τώρα;

Αγαπάει ο Ιησούς τον Οσάμα;

"Αγαπάτε τους εχθρούς υμών και προσεύχεσθε υπέρ των διωκόντων υμάς": Ο θρησκευτικός φανατισμός απειλεί τον πολιτισμό "μας". Ωστόσο, ποτέ η Δύση δεν θα μπορέσει να αντιπαρατάξει αποτελεσματική άμυνα στην "ισλαμο-φασιστική απειλή", όσο ανέχεται στο εσωτερικό της την πέμπτη φάλαγγα που δρά στο όνομα του Χριστού. Διότι περισσότερο επικίνδυνο από τα "κηρύγματα μίσους" των φονταμενταλιστών για τα οποία μας προειδοποιούν όλα τα ευπρεπή έντυπα, φαίνεται πως είναι το εξτρεμιστικό ιδεολόγημα της "απεριόριστης αγάπης"...

Είναι η Κόλαση αιώνια; Το παλαιό αυτό ερώτημα που ταλάνισε δυο-τρεις Οικουμενικές Συνόδους και στοίχισε τον αφορισμό σε πέντε-έξι, σεβαστούς κατά άλλα, Πατέρες της Εκκλησίας, είναι το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα της εποχής του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας", τουλάχιστον αν κρίνουμε από τα όσα απασχολούν τις τελευταίες ημέρες την κοινή γνώμη των Αντιπόδων.

Η φρικτή υποψία ότι οι τρομοκράτες μπορεί και να μην ψήνονται για πάντα στη γέενα του πυρός άρχισε να εξαπλώνεται όταν, αρχικά στο Σίδνεϊ, έκαναν την εμφάνισή τους έξω από πολλούς αυστραλιανούς ναούς, κυρίως των Βαπτιστών αλλά σταδιακά και άλλων Προτεσταντικών δογμάτων, αφίσες για την προσέλκυση πιστών, με το κεντρικό σύνθημα: "Ο Ιησούς αγαπά τον Οσάμα". Προκειμένου δε να μην διαφύγει από κανέναν το υπονοούμενο μήνυμα ότι η Εκκλησία είναι ένας χώρος πρόθυμος να δεχθεί και να συγχωρήσει τον οποιονδήποτε, ακόμη και τον ηγέτη της αλ Κάιντα, ακολουθούσε ένας διευκρινιστικός υπότιτλος από το Κατά Ματθαίον (5:44): "αγαπάτε τους εχθρούς υμών και προσεύχεσθε υπέρ των διωκόντων υμάς".

Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσηκωθεί τεράστιος σάλος. Για βεβήλωση της μνήμης των 88 Αυστραλών που έχασαν τη ζωή τους στην τρομοκρατική επίθεση στο Μπαλί το 2002, έκαναν λόγο κάποια μέσα ενημέρωσης, ζητώντας και τη γνώμη συγγενών των θυμάτων. "Αντιλαμβάνομαι τα χριστιανικά κίνητρα της Εκκλησίας των Βαπτιστών, αλλά πολλοί Αυστραλοί θα σκεφτούν ότι οι προσευχές της θα έπρεπε να έχουν άλλες προτεραιότητες" δήλωσε ο, αρμόδιος προφανώς και επί δογματικών θεμάτων, αυστραλός πρωθυπουργός Τζον Χάουαρντ, συμμέτοχος στην ιρακινή περιπέτεια του Τζορτζ Μπους και παλαιόθεν κήρυκας της ξενοφοβίας.

Οι σφυγμομετρήσεις (γιατί υπήρξαν και τέτοιες!) δείχνουν πάντως να τον δικαιώνουν: 210.811 Αυστραλοί, ήτοι ποσοστό 81% του συνόλου, δήλωσαν σε ηλεκτρονική ψηφοφορία ότι διαφωνούν με το μήνυμα της αφίσας. "Σε έναν κόσμο άφατου κακού αισθάνομαι προσωπικά πιο άνετα με το βαθύ μίσος προς τους αχρείους" Προφανώς, έκριναν ότι σε καιρούς "πολέμου" δεν είναι ώρα για χριστιανικές υποκρισίες. Στο πλευρό τους όμως βρίσκεται και ο πατήρ Φρεντ Νάιλ του Χριστιανικού Δημοκρατικού Κόμματος, που θεωρεί ότι το επίμαχο σύνθημα ισοδυναμεί με το να λέμε ότι ο Ιησούς αγαπά τον Χίτλερ ή τον Πολ Ποτ. Η Αγγλικανική Εκκλησία, πάλι, τηρεί επαμφοτερίζουσα στάση: θεολογικά ορθό κρίνει το σύνθημα ο επίσκοπος Μελβούρνης Φίλιπ Φρέιερ, ενώ ο συνάδελφός του του Σίδνεϊ Γκλεν Ντέιβις το θεωρεί "ελαφρώς παραπλανητικό και δυνάμει προσβλητικό", επισημαίνοντας ότι και αν ακόμη ο Θεός συγχωρεί τα εγκλήματα των τρομοκρατών, σίγουρα πάντως δεν τα επικροτεί.

Λίγοι φαίνεται να είναι απολύτως ειλικρινείς, από τους συμμετέχοντες στη συζήτηση. Ένας εξ αυτών είναι ο π. Ντέιβιντ Πόουις από τη Μελβούρνη: "Μερικές φορές η Χριστιανική αλήθεια είναι προκλητική. Στα αρχαία χρόνια το Ευαγγέλιο χαρακτηρίσθηκε ανόητο και προσβλητικό. Ο Χριστιανισμός δεν υποχρεούται να είναι μια δημοφιλής θρησκεία".

(Κώστας Ράπτης - 08/02/2007, Από τον ιστότοπο του ΣΚΑΙ)

Επιχρωματισμένα εκμαγεία στο αρχαιολογικό μουσείο II

...

Σ' αυτό εδώ το κείμενο είχα αναφερθεί στα επιχρωματισμένα ή επιζωγραφισμένα αρχαία ελληνικά αγάλματα (εκμαγεία) που δημιουργήθηκαν πριν από μερικά χρόνια στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου και τώρα εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.

Πήγα και σ' αυτή την έκθεση, στην οποία βρίσκονταν 2-3 επισκέπτες και 10-15 φύλακες του μουσείου (έπρεπε να τους παρακαλώ να μετακινηθούν για να μην βρίσκονται στο πλάνο κατά τη φωτογράφηση). Μερικά αγάλματα ήταν καινούργια, δεν τα είχα δει στο Μόναχο, ίσως δεν είχαν ολοκληρωθεί ακόμα, και με ξάφνιασαν με τα έντονα χρώματά τους. Εμείς έχουμε συνηθίσει τα άσπρα, έστω κιτρινισμένα μάρμαρα και αντιμετωπίζουμε τα επιχρωματισμένα περίπου σαν αποκριάτικα!

(Click)

Αριστερά: Πρωτότυπο άγαλμα με ίχνη του χρώματος των Αρχαίων,
Δεξιά: Επιζωγράφιση σύγχρονου εκμαγείου με χρώματα όμοιας σύστασης.

(Click)

Ο Πέρσης τοξότης που αποτελεί και το έμβλημα προβολής της έκθεσης.
Προφανώς, το κολάν αποτελεί αρχαία περσική επινόηση!

Να πάτε ένα πρωινό στο μουσείο, αν είστε ελεύθεροι, έχει μεγάλο ενδιαφέρον!

(βλέπε επίσης >>>)

Παράλληλες κοινωνίες χωρίς επικοινωνία

...

Ιδού η καινοτομία της φραπελιάς: Δείχνει πόσο παλαιά είναι η μαζική νεύρωση, η φρεναπάτη. Ιδια με τους παλαιούς καιρούς. Τότε που η ανάγκη και η άγνοια στοίχιζαν τους ανθρώπους υπό την σκέπην της Θείας Πρόνοιας, στην αυλή του ελέω Θεού ηγεμόνος, στο προαύλιο του στάρετς. Πόσο άλλαξε ο άνθρωπος έκτοτε; Μήπως ο τότε άνθρωπος, ο παλαιός, μένει ολοζώντανος και θαλερός, διψαλέος για ματζούνια και ελιξίρια, μες στη δοξαζόμενη νεωτερικότητα; Να, οι λανθάνοντες αρχαϊκοί θύλακοι φανερώνονται και μεγαλώνουν, καταμεσής του επιστημονισμού, μες στον ιδεαναγκασμό της αιώνιας προόδου. Αρχαϊκοί πυρήνες αναλλοίωτοι, και γύρω τους δακτύλιοι νεωτερικοί. Σαν τον κορμό του λιόδεντρου, του αρχαίου.

Στην εποχή της βιοτεχνολογίας και της αποκωδικοποίησης του DNA, στην εποχή της τηλεχειρουργικής και των έξυπνων φαρμακομορίων, η θεραπευτική τηλεκοινότητα παράγει επιστήμη μόνη της, βάσει εμμονών και νευρώσεων, παίρνει την ιατρική στα χέρια της και τη φέρνει στα μέτρα της. Η ιατρική πωλείται στα ράφια των σούπερ μάρκετ, στους πάγκους της λαϊκής, στα πολυδύναμα σκευάσματα των γυμναστηρίων, στους καναπέδες των πρωινάδικων και των απογευματινών τηλεκαφέδων. Η επιστήμη είναι το πανηγύρι του New Age, είναι σέχτα υγιεινιστών και σαϊεντολόγων, είναι το γήπεδο της τηλεόρασης και των σαλών, με τη διακριτική υποστήριξη καιροσκόπων και δημαγωγών, που ήδη κερδοσκοπούν και στρώνουν βάγια στους μωρούς (πλήρες κείμενο>>>).

(του Νικου Γ. Ξυδακη, Καθημερινή, 4/2/06)

Βενετσιάνικη μάσκα I

...
Για να δούμε μια έκθεση αυτών των περίτεχνων προσωπείων... (Click)

Προσχηματική αυτοδιοίκηση και ιδιοτελής κακοδιοίκηση

...

Οτι η λειψή αυτοδιοίκηση είναι σημαντικό πρόβλημα το αναγνωρίζουν όλοι. Είναι όμως η γενεσιουργός αιτία της πανεπιστημιακής δυσανεξίας; Δεν νομίζω. Τις προσλήψεις και προαγωγές ακαδημαϊκού προσωπικού τις κάνει το υπουργείο Παιδείας; Τις μετεγγραφές φοιτητών τις διεκπεραιώνουν οι γραφειοκράτες της Μητροπόλεως; Την οικονομική διαχείριση των πανεπιστημίων την έχει ο υπουργός Παιδείας; Οχι βέβαια. Μπορεί τα πανεπιστήμιά μας να μην έχουν τον επιθυμητό βαθμό αυτοδιοίκησης, έχουν όμως τη δυνατότητα να αποφασίζουν για αρκετά πράγματα, ιδιαίτερα ακαδημαϊκής φύσεως. Οπως ορθά παρατήρησε ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου κ. Σ. Κάτσικας, «σε μερικά μας περιορίζει ο νόμος, σε μερικά όμως η νοοτροπία» («Ελευθεροτυπία», 15.12.06).

Εδώ ακριβώς είναι το ζήτημα - η νοοτροπία. Πώς χρησιμοποιούν τα πανεπιστήμια την όποια αυτοδιοίκηση έχουν; Μήπως διαπερνά τις επιλογές τους ένα υψηλό ακαδημαϊκό ήθος; Αν ναι, γιατί δεν είναι ευδιάκριτο;

Σε πρόσφατο άρθρο του στο «Βήμα της Κυριακής» (14.1.07) ο διακεκριμένος καθηγητής Ιατρικής κ. Χαράλαμπος Μουτσόπουλος μας πληροφορεί ότι στην Ιατρική Σχολή Αθηνών τα τελευταία 25 χρόνια πάνω από τους μισούς καθηγητές «κληροδότησαν» την πανεπιστημιακή θέση τους σε συγγενείς τους! «Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ» γράφει ο κ. Μουτσόπουλος «γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι θέσεις καταλαμβάνονται με ειδικό τρόπο, με φωτογραφικές προκηρύξεις θέσεων και με "κατά περίπτωση επιλεγμένες εισηγητικές επιτροπές" που αποκλείουν ικανότερους επιστήμονες, που όμως δεν έλκουν την καταγωγή τους από "ευγενείς"» (πλήρες κείμενο>>>).

(Χαρ.Τσούκας, ΤΟ ΒΗΜΑ, 4/2/2007)

Σουηδικό μοντέλο

...

...Όπως, είπε Ο κ. Γκόραν Πέρσον, 2 χρόνια υπουργός Οικονομικών και 8 πρωθυπουργός της Σουηδίας, μέχρι το 1994 η χώρα του παράδερνε σε δεινή οικονομική κρίση. Το δημόσιο χρέος είχε διπλασιαστεί και αντιστοιχούσε στο 84% του ΑΕΠ, τα δημόσια οικονομικά βρίσκονταν σε μια από τις χειρότερες στιγμές με δημόσιο έλλειμμα πάνω από το 10% του ΑΕΠ, τα υψηλά επιτόκια προκαλούσαν μαρασμό στις επενδύσεις και την παραγωγή, η ανεργία φούντωνε και η δυσπιστία των ξένων απέναντι στη σουηδική οικονομία ήταν έντονη και ξένα κεφάλαια δεν έρχονταν.

Το 1995 μετά την αλλαγή της κυβέρνησης άρχισε η ανάκαμψη. Πώς κατέστη δυνατή; Πρώτον βάλαμε, είπε ο κ. Πέρσον, τα δημόσια οικονομικά στον σωστό δρόμο με γρήγορο και αποφασιστικό τρόπο. Το κάναμε με τη βοήθεια της αύξησης των φόρων και της περικοπής των δαπανών. Αυτά τα μέτρα αποκατέστησαν την εμπιστοσύνη των ξένων, βοήθησαν στην περικοπή πάνω από το μισό των επιτοκίων και στη διαφύλαξη του κράτους πρόνοιας.

Γλιτώσαμε από τον πληθωρισμό στην οικονομία. Ακόμη και σήμερα ο πληθωρισμός είναι χαμηλός, μόλις 1,6%. Αυτό το πετύχαμε μέσω της μοναδικής υπευθυνότητας που επέδειξαν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, επιδιώκοντας υπεύθυνες συμβάσεις εργασίας. Από τότε, όμως, οι μισθωτοί έχουν λάβει ουσιαστικές πραγματικές αυξήσεις, χάρη στον χαμηλό πληθωρισμό… Ενταχθήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση και εφαρμόσαμε σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομική πολιτική.

Με λίγα λόγια η ανάκαμψη που έφερε σήμερα τη σουηδική οικονομία στην πρώτη θέση της διεθνούς ανταγωνιστικότητος και κοινωνικής ευημερίας, στηρίχθηκε σε μια ευρεία πολιτική και κοινωνική συναίνεση, όπου τα κόμματα στήριξαν την πολιτική εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών, οι πολίτες δέχθηκαν αγόγγυστα προσωρινές περικοπές στις κοινωνικές παροχές και μεγάλη αύξηση στη φορολογία, οι εργαζόμενοι δέχθηκαν να μην πάρουν τα πρώτα χρόνια της σταθεροποίησης μισθολογικές αυξήσεις και όλοι στήριξαν τις διαρθρωτικές αλλαγές.

Η κομματική δημαγωγία να καταγγέλλεται η εκάστοτε κυβέρνηση για λιτότητα ή φορομπηχτισμό και οι συνδικαλιστές να κατεβάζουν τον κόσμο στον δρόμο ήταν άγνωστες συμπεριφορές και καταδικαστέες. Η κοινωνία και ο πολιτικός κόσμος έδωσαν μια δύσκολη μάχη και την κέρδισαν γιατί ήταν ενωμένοι. Πώς; Ισως γιατί ήταν Σουηδοί. Ας μείνουμε με αυτή την απάντηση, για να μην αναθεματίσουμε τη δική μας μιζέρια και υποκρισία (πλήρες κείμενο>>>).

(του Νίκου Νικολάου, Καθημερινή, 2/2/2007)

Διεθνώς ρεζίλι (και) για τη φραπελιά

...

Η φρενίτιδα που έχει προκληθεί στην Ελλάδα από τον χυμό με τα φύλλα ελιάς έχει κάνει τον γύρο του κόσμου: από την Αυστραλία, όπου η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της χώρας, η «Χέραλντ Σαν» («Herald Sun»), κάνει λόγο για «ξέσπασμα παραληρήματος από τα φύλλα ελιάς» (Olive leaves spark frenzy), μέχρι την εφημερίδα «Καϊμάνιαν Κόμπας» (Caymanian Compass), των νησιών Καϊμάν στην Καραϊβική, η οποία προειδοποιεί τους αναγνώστες της «να προσέχουν τους εμπόρους του ελαιόλαδου» (Beware Olive Oil Salesmen).

Το θέμα δεν πέρασε απαρατήρητο ούτε από τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης. Το BBC στην ιστοσελίδα του μιλάει «για αναπτυσσόμενη υστερία, η οποία οφείλεται σε μια υποτιθέμενη θαυματουργή θεραπεία του καρκίνου».Το άρθρο αφήνει αιχμές για την εκμετάλλευση των ασθενών, λέγοντας πως έχουν πεισθεί να «πληρώσουν μέχρι και 60 ευρώ το κιλό για τα φύλλα ελιάς», ενώ φιλοξενεί και μια δήλωση του κ. Κρεμαστινού, ο οποίος έχει πει: «Σε αυτή τη χώρα οι τσαρλατάνοι ευδοκιμούν, αφού είσαι ό,τι δηλώσεις».(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

(ΙΣΑΑΚ Α. ΚΑΡΙΠΙΔΗΣ στην Ελευθεροτυπία)

Σιγά μην ρεζιλευτούμε που μασάμε φύλλα ελιάς και πίνουμε νερό Καματερού, εδώ εμείς προσκυνάμε όποια θαυματουργή εικόνα βρούμε μπροστά μας, πληρώνουμε όσα όσα στους παπάδες για μια θέση στον παράδεισο, πληρώνουμε καφετζούδες, αστρολόγους και χαρτορίχτρες για μια σίγουρη πρόβλεψη, ψηφίζουμε κάθε τυχάρπαστο πολιτικάντη επειδή μας τάζει ανύπαρκτους θησαυρούς, λίγα φύλλα από το λιόδεντρο θα μας ανακόψουν;

Καλό μήνα με ανθισμένες αμυγδαλιές

...
(Click)