...Όπως, είπε Ο κ. Γκόραν Πέρσον, 2 χρόνια υπουργός Οικονομικών και 8 πρωθυπουργός της Σουηδίας, μέχρι το 1994 η χώρα του παράδερνε σε δεινή οικονομική κρίση. Το δημόσιο χρέος είχε διπλασιαστεί και αντιστοιχούσε στο 84% του ΑΕΠ, τα δημόσια οικονομικά βρίσκονταν σε μια από τις χειρότερες στιγμές με δημόσιο έλλειμμα πάνω από το 10% του ΑΕΠ, τα υψηλά επιτόκια προκαλούσαν μαρασμό στις επενδύσεις και την παραγωγή, η ανεργία φούντωνε και η δυσπιστία των ξένων απέναντι στη σουηδική οικονομία ήταν έντονη και ξένα κεφάλαια δεν έρχονταν.
Το 1995 μετά την αλλαγή της κυβέρνησης άρχισε η ανάκαμψη. Πώς κατέστη δυνατή; Πρώτον βάλαμε, είπε ο κ. Πέρσον, τα δημόσια οικονομικά στον σωστό δρόμο με γρήγορο και αποφασιστικό τρόπο. Το κάναμε με τη βοήθεια της αύξησης των φόρων και της περικοπής των δαπανών. Αυτά τα μέτρα αποκατέστησαν την εμπιστοσύνη των ξένων, βοήθησαν στην περικοπή πάνω από το μισό των επιτοκίων και στη διαφύλαξη του κράτους πρόνοιας.
Γλιτώσαμε από τον πληθωρισμό στην οικονομία. Ακόμη και σήμερα ο πληθωρισμός είναι χαμηλός, μόλις 1,6%. Αυτό το πετύχαμε μέσω της μοναδικής υπευθυνότητας που επέδειξαν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, επιδιώκοντας υπεύθυνες συμβάσεις εργασίας. Από τότε, όμως, οι μισθωτοί έχουν λάβει ουσιαστικές πραγματικές αυξήσεις, χάρη στον χαμηλό πληθωρισμό… Ενταχθήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση και εφαρμόσαμε σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομική πολιτική.
Με λίγα λόγια η ανάκαμψη που έφερε σήμερα τη σουηδική οικονομία στην πρώτη θέση της διεθνούς ανταγωνιστικότητος και κοινωνικής ευημερίας, στηρίχθηκε σε μια ευρεία πολιτική και κοινωνική συναίνεση, όπου τα κόμματα στήριξαν την πολιτική εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών, οι πολίτες δέχθηκαν αγόγγυστα προσωρινές περικοπές στις κοινωνικές παροχές και μεγάλη αύξηση στη φορολογία, οι εργαζόμενοι δέχθηκαν να μην πάρουν τα πρώτα χρόνια της σταθεροποίησης μισθολογικές αυξήσεις και όλοι στήριξαν τις διαρθρωτικές αλλαγές.
Η κομματική δημαγωγία να καταγγέλλεται η εκάστοτε κυβέρνηση για λιτότητα ή φορομπηχτισμό και οι συνδικαλιστές να κατεβάζουν τον κόσμο στον δρόμο ήταν άγνωστες συμπεριφορές και καταδικαστέες. Η κοινωνία και ο πολιτικός κόσμος έδωσαν μια δύσκολη μάχη και την κέρδισαν γιατί ήταν ενωμένοι. Πώς; Ισως γιατί ήταν Σουηδοί. Ας μείνουμε με αυτή την απάντηση, για να μην αναθεματίσουμε τη δική μας μιζέρια και υποκρισία (πλήρες κείμενο>>>).
(του Νίκου Νικολάου, Καθημερινή, 2/2/2007)
Το 1995 μετά την αλλαγή της κυβέρνησης άρχισε η ανάκαμψη. Πώς κατέστη δυνατή; Πρώτον βάλαμε, είπε ο κ. Πέρσον, τα δημόσια οικονομικά στον σωστό δρόμο με γρήγορο και αποφασιστικό τρόπο. Το κάναμε με τη βοήθεια της αύξησης των φόρων και της περικοπής των δαπανών. Αυτά τα μέτρα αποκατέστησαν την εμπιστοσύνη των ξένων, βοήθησαν στην περικοπή πάνω από το μισό των επιτοκίων και στη διαφύλαξη του κράτους πρόνοιας.
Γλιτώσαμε από τον πληθωρισμό στην οικονομία. Ακόμη και σήμερα ο πληθωρισμός είναι χαμηλός, μόλις 1,6%. Αυτό το πετύχαμε μέσω της μοναδικής υπευθυνότητας που επέδειξαν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, επιδιώκοντας υπεύθυνες συμβάσεις εργασίας. Από τότε, όμως, οι μισθωτοί έχουν λάβει ουσιαστικές πραγματικές αυξήσεις, χάρη στον χαμηλό πληθωρισμό… Ενταχθήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση και εφαρμόσαμε σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομική πολιτική.
Με λίγα λόγια η ανάκαμψη που έφερε σήμερα τη σουηδική οικονομία στην πρώτη θέση της διεθνούς ανταγωνιστικότητος και κοινωνικής ευημερίας, στηρίχθηκε σε μια ευρεία πολιτική και κοινωνική συναίνεση, όπου τα κόμματα στήριξαν την πολιτική εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών, οι πολίτες δέχθηκαν αγόγγυστα προσωρινές περικοπές στις κοινωνικές παροχές και μεγάλη αύξηση στη φορολογία, οι εργαζόμενοι δέχθηκαν να μην πάρουν τα πρώτα χρόνια της σταθεροποίησης μισθολογικές αυξήσεις και όλοι στήριξαν τις διαρθρωτικές αλλαγές.
Η κομματική δημαγωγία να καταγγέλλεται η εκάστοτε κυβέρνηση για λιτότητα ή φορομπηχτισμό και οι συνδικαλιστές να κατεβάζουν τον κόσμο στον δρόμο ήταν άγνωστες συμπεριφορές και καταδικαστέες. Η κοινωνία και ο πολιτικός κόσμος έδωσαν μια δύσκολη μάχη και την κέρδισαν γιατί ήταν ενωμένοι. Πώς; Ισως γιατί ήταν Σουηδοί. Ας μείνουμε με αυτή την απάντηση, για να μην αναθεματίσουμε τη δική μας μιζέρια και υποκρισία (πλήρες κείμενο>>>).
(του Νίκου Νικολάου, Καθημερινή, 2/2/2007)
