του Γιωργου Mαντελα, Καθημερινή, 8/2/2012
Εν πολλοίς, η όλη ιστορία παραπέμπει σε προσπάθεια να χτιστεί πολυκατοικία από τον... πρώτο όροφο. Χωρίς θεμέλια, βάσεις, υποστυλώματα. Ετσι απλά, στον αέρα. Προσέξτε: Εχει υπολογισθεί κατά προσέγγιση ότι για κάθε πέντε ευρώ, που ανακοινώνονται ως νέοι φόροι, τελικώς, από τα δημόσια ταμεία εισπράττεται μόλις το ένα! Η πραγματικότητα, μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι ακόμα χειρότερη. Για παράδειγμα, από τα τελωνεία όλης της χώρας, τη χρονιά που πέρασε, επιβλήθηκαν πρόστιμα συνολικού ύψους περίπου 500 εκατ. ευρώ. Ξέρετε πόσα τελικώς εισπράχθηκαν; Μόλις 14 εκατ. ευρώ! Τα υπόλοιπα είτε δεν... αναζητήθηκαν είτε δεν πιστοποιήθηκαν είτε δεν τελεσιδίκησαν είτε ό, τι άλλο θέλετε πείτε.
Σημασία, εδώ που φτάσαμε, έχει το αποτέλεσμα, και το αποτέλεσμα είναι αυτό που διαβάσατε, όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο. Γιατί γίνεται αυτό; Πολλοί είναι πλέον εκείνοι που δεν πληρώνουν, είτε γιατί πιστεύουν ότι δεν θα ενοχληθούν ποτέ είτε γιατί θεωρούν δεδομένο ότι δεν θα τιμωρηθούν είτε γιατί έχουν αποκτήσει την ψυχολογία του «δεν πληρώνω, και τι θα μου κάνουν;» είτε γιατί τέλος «δεν έχουν». Με εξαίρεση αυτήν την τελευταία κατηγορία, η οποία, όμως, σε μια ευνομούμενη κοινωνία -έστω σαν κι αυτή τη νεόπτωχη ελληνική- δεν νοείται να εξελίσσεται σε κανόνα, γιατί τότε κινδυνεύει με κατάρρευση, όλες οι υπόλοιπες είναι απλώς αδικαιολόγητες ή καλύτερα απαράδεκτες. Ομως, δυστυχώς ή ευτυχώς, αναλόγως από ποια σκοπιά δει κανείς το θέμα, σήμερα είναι πλειοψηφία.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που το κράτος δεν έχει τους μηχανισμούς για να μαζέψει τους φόρους, τα πρόστιμα κι ό,τι τέλος πάντων νοείται ως έσοδο, ό, τι μέτρο κι αν ανακοινωθεί, στην πραγματικότητα δεν έχει κανένα νόημα. Γιατί, το μόνο που θα προκαλέσει θα είναι κινητοποιήσεις, διαμαρτυρίες και -αυτό είναι το αστείο- σε τελική ανάλυση πολιτικό κόστος, που οι πολιτικοί αποφεύγουν, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Και όλα αυτά, ενώ στο τέλος αυτής της διαδικασίας, το αποτέλεσμα θα είναι μηδενικό ή σχεδόν μηδενικό. Δηλαδή, με άλλα λόγια, πολύ κακό για το τίποτα.
Στο μεταξύ, η τρόικα γκρινιάζει και ζητά νέα μέτρα, για να καλύψει τα κενά των προηγούμενων, τα οποία λαμβάνονται χωρίς να πετυχαίνουν τον στόχο τους, για τον ίδιο λόγο που απέτυχαν και τα προηγούμενα, η κοινωνία βράζει, οι πολιτικοί σηκώνουν τα χέρια ψηλά και κανένας δεν σκέφτεται ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να «πέσουν» οι βάσεις της οικοδομής. Δηλαδή, να φτιαχτούν μηχανισμοί που θα εισπράττουν τα έσοδα. Δεν χρειάζονται άλλοι φόροι, αυτοί που έχουμε είναι υπεραρκετοί. Αρκεί κάποιοι να αρχίσουν να τους μαζεύουν. Κι αυτή τη στιγμή, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, δεν υπάρχει κανείς...
Αν, λοιπόν, δεν λύσουμε αυτό το στατικό ζήτημα, θα συνεχίσουμε για πολύ ακόμα να αιωρούμαστε άνευ λόγου και αιτίας. Και να ανακοινώνουμε νέα μέτρα, που έρχονται να προστεθούν στα προηγούμενα, που με τη σειρά τους είχαν αντικαταστήσει κάποια άλλα κ.λπ. κ.λπ. Σε δουλειά να βρισκόμαστε, δηλαδή...
