Προκόπιος, ΠΑΡΟΝ, 19/2/2012
Την ημέρα που έγινε η τελική σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών στο Μαξίμου, ο Αντώνης Σαμαράς εμφανίστηκε στη Συγγρού όπως ο Σταλόνε στο πρώτο «Ρόκι», μετά τον μεγάλο τελικό.
Βέβαια, θα ήταν καλύτερο να του έλυναν τη γραβάτα, ίσως και να του έχωναν μια μπουνιά τα αγόρια τα βαρβάτα, έτσι, για να είναι πιο πειστική η εμφάνιση.
Κάτι πήγε να πει περί διαπραγμάτευσης, ότι ήταν μια διαδικασία που δεν είχε ξαναγίνει κ.λπ.
Εγώ έμεινα να απορώ και να μην καταλαβαίνω πώς στο διάολο εννοεί τη διαπραγμάτευση. Χτυπάει μπουνιές στο τραπέζι; Εκτοξεύει απειλές και βρωμόλογα; Πηγαίνει στο «Χίλτον» και φωνάζει στον Τόμσεν να κατέβει κάτω; Όχι βέβαια.
Η διαπραγμάτευση δεν έχει να κάνει με τσαμπουκά και αυστηρό ύφος. Έχει να κάνει αποκλειστικά με πίνακες, οικονομικά στοιχεία και την πίεση που σου ασκεί η θηλιά στον λαιμό. Αν η διαπραγμάτευση ήταν όπως την υπαινίσσεται ο Σαμαράς, δηλαδή θέμα τσαμπουκά, θα μπορούσαμε να κάνουμε πρωθυπουργό τον Μεϊμαράκη ή, ακόμα καλύτερα, κάποιον εκ των Στεφανάκου και Παλαιοκώστα.
Γυρίζω, όμως, σε εκείνο το βράδυ. Ο Σαμαράς βγαίνει και λέει ότι έσωσε μισθούς και έδωσε την τίμια μάχη για τις συντάξεις. Η αλήθεια είναι ότι δεν έσωσε απολύτως τίποτα. Οι μισθοί ψαλιδίστηκαν τόσο πολύ, που συνέφερε να κοπούν τα δώρα.
Ομοίως κόπηκαν και οι συντάξεις, για τις οποίες ο πρόεδρος Αντώνης έδωσε μάχη που του στράβωσε τη χωρίστρα. Και εν τέλει υπέγραψε το έγγραφο που του ζήτησαν, προσθέτοντας κάποιες χαριτωμένες ή, καλύτερα, αστείες επισημάνσεις, ας πούμε περί συζήτησης που πρέπει να γίνει για την τροποποίηση πολιτικών.
Ο ΓΑΠ υπέγραψε χωρίς πολλά πολλά και ο Καρατζαφέρης κάνει ακόμα τούμπες στο τραμπολίνο του, αναζητώντας δουλειά σε τσίρκο τώρα που απαγορεύτηκαν τα ζώα και θα έχουν μόνο ακροβάτες.
