του Ηλία Μαγκλίνη, Καθημερινή, 8/2/2012
Το ρεπορτάζ σχετικά με την κυριακάτικη σύσκεψη των τριών πολιτικών αρχηγών υπό τον πρωθυπουργό κ. Λουκά Παπαδήμο έβγαλε κάτι ενδιαφέρον, που μάλλον πέρασε στο «ντούκου». Οπως έγραφε χθες ο Βασίλης Νέδος στην «Κ», ο κ. Γ. Παπανδρέου ήταν εκ των «σκληρών» της σύσκεψης αυτής. «Πληροφορίες αναφέρουν ότι ζήτησε από τον κ. Παπαδήμο να απειλήσει την τρόικα ακόμη και με διακοπή των διαπραγματεύσεων και άτακτη χρεοκοπία, προκειμένου να κερδίσει η ελληνική πλευρά όσα περισσότερα μπορεί».
Ενδιαφέρον. Ο τέως πρωθυπουργός τώρα θυμήθηκε τη σκληρή στάση απέναντι στην τρόικα. Τώρα που βρίσκεται πίσω από την πρώτη γραμμή, τώρα που εγκαταλείπει ατάκτως την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, αλλά παραμένει σε μιαν άλλη, της Σοσιαλιστικής Διεθνούς - όπου, φαντάζομαι, θα έχει όλη την ευχέρεια να τρίζει τα δόντια του σε όποιον συνάδελφο σοσιαλιστή πάει να τον φοβερίσει για τα χρωστούμενα της χώρας.
Υπό μία έννοια, δεν το κάνει πρώτη φορά αυτό ο κ. Γ. Παπανδρέου: η πρόταση του δημοψηφίσματος έπεσε και αυτή σε άκαιρο σημείο. Ηταν ένας (μικρο)πολιτικός ελιγμός που στόχευε σε μια ολομέτωπη αντεπίθεση στην εσωτερική πολιτική (και εσωκομματική) σκηνή, μονάχα που το υποτιθέμενο colpo grosso γύρισε μπούμερανγκ και οι σκληράδες προς τους Ευρωπαίους ξεχάστηκαν εκείνο το εφιαλτικό βράδυ στη Νίκαια.
Τώρα καλεί τον κ. Παπαδήμο να επιδείξει σκληρή στάση. Σε μια φάση κατά την οποία είναι σαν να «παίζουμε τις καθυστερήσεις» και με τα διεθνή ΜΜΕ να διατρανώνουν ότι όλο και περισσότερο στους διαδρόμους των Βρυξελλών συζητείται ανοιχτά το ενδεχόμενο «να αφήσουμε την Ελλάδα να καταρρεύσει». Το πιθανότερο είναι ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί, το ζήτημα όμως παραμένει: η χώρα βρίσκεται κολλημένη με την πλάτη στον τοίχο.
Πού ήταν ο σκληρός κ. Παπανδρέου στο Καστελλόριζο ή στις άλλες, διαδοχικές συσκέψεις με τους Ευρωπαίους ηγέτες που ακολούθησαν από τις αρχές του 2010 έως την περίοδο που παραιτήθηκε; Πότε έβαλε στο τραπέζι κάποιο χαρτί δυναμικής διαπραγμάτευσης, πότε μπλόφαρε και πότε ύψωσε τη φωνή του για να συμβουλεύσει τώρα τον κ. Παπαδήμο; Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε ότι τότε δεν είχε κανένα λόγο να επιδείξει μια κάποια σκληρή στάση, διότι συμφωνούσε με τα μέτρα του λεγόμενου «νοικοκυρέματος», πού ήταν μόλις ανέλαβε την εξουσία, τέλη του 2009, και δεν έπαιρνε μέτρα αλλά καθυστερούσε χαρακτηριστικά; Και όχι μόνον τότε αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του; Υπήρξε εργατικός, ναι πράγματι, αλλά ταυτόχρονα υπήρξε μαλθακός και άτολμος, αυτή είναι η σκληρή αλήθεια, και τώρα απλώς μιλάει εκ του ασφαλούς.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι πραγματικά: όταν πάνε σε όλες αυτές τις συσκέψεις, τις εγχώριες και τις διεθνείς, σε όλες αυτές τις συναντήσεις κατά τις οποίες κρίνεται το μέλλον του έθνους και όταν ακολούθως προβαίνουν σε αυτές τις δηλώσεις (όπως ο κ. Καρατζαφέρης, ο οποίος επιδεικνύει κάθε φορά τη διαφημιστική του κλίση σε κακόγουστα λογοπαίγνια), τη νύχτα, όταν πέφτουν στα κρεβάτια τους να κοιμηθούν, όταν δεν υπάρχουν κάμερες και μικρόφωνα ή τηλεπαράθυρα κάπου κοντά, όταν για λίγες ώρες γίνονται άνθρωποι σαν όλους εμάς, όταν είναι μονάχοι τους με τις σκέψεις τους, είναι ευχαριστημένοι; Είναι ικανοποιημένοι; Αγωνιούν; Καταθλίβονται; Και όταν καταθλίβονται, αυτό συμβαίνει διότι παίζεται η πολιτική τους τύχη ή επειδή κινδυνεύει η χώρα;
Οι φήμες θέλουν τον κ. Γ. Παπανδρέου να έχει πέσει σε βαθιά κατάθλιψη - πράγμα απολύτως κατανοητό και δεν υπάρχει περίπτωση να κρίνουμε ή να σαρκάσουμε μια τέτοια, καθαρά ανθρώπινη κατάσταση. Το ίδιο όμως ακούσαμε ότι είχε πάθει και ο κ. Καραμανλής μετά τη συντριβή του 2009.
Μπορεί και να είναι αλήθεια. Αν ναι, ήταν επόμενο με τις κινήσεις που έκαναν και οι δύο ως πρωθυπουργοί, ως πολιτικοί άνδρες, ως ηγέτες. Και αν η εξήγηση που δίνουν στη δική τους αποτυχία είναι ότι «φταίνε κάποιοι άλλοι», ισχύει η αυτονόητη αλήθεια: δεν υπάρχει περίπτωση να φταίει κάποιος άλλος αν προηγουμένως δεν έχεις φταίξει εσύ ο ίδιος.
