Φαν του θανάτου

του Κώστα Γεωργουσόπουλου, ΤΑ ΝΕΑ, 31/8/2012

Πού βρίσκουν μερικοί το παράδοξο ή το ακατανόητο που νεαροί τρομοκράτες (Ξηροί, Θεοφίλου και τα ρέστα) προέρχονται από θρησκευόμενες οικογένειες ή είναι σπουδαστές ή και μεταπτυχιακοί (όπως ο Θεοφίλου) φοιτητές Θεολογίας; Αλήθεια, πού βρίσκεται το παράξενο; Λίγη παγκόσμια ιστορία να έχει κανένας αναδιφήσει, θα διαπιστώσει πως οι αγριότερες ωμότητες, τα θηριωδέστερα και τερατώδη βασανιστήρια, οι αιματηρότερες σφαγές έγιναν από φανατικούς θρησκόληπτους κάθε δόγματος και κάθε αιρέσεως θρησκευτικής.

Μ' αρέσει που απορούν με τον τρομοκράτη έλληνα θεολόγο, όταν υπάρχουν πίσω μας νύχτες Αγίου Βαρθολομαίου, ιερές εξετάσεις, Σαβοναρόλα, Ζβίγγλιος, Καλβίνος αλλά και το χάος αίματος που χωρίζει σιίτες και σουνίτες, ταλιμπάν, σιχ αλλά και χριστιανούς στις αρένες φανατικών ειδωλολατρών χριστιανομάχων, ξεχνάνε τη βυζαντινή εικονομαχία και εικονολατρία, με εκατέρωθεν δολοφονίες αυτοκρατόρων, προδοσίες και φανατικούς αιμοσταγείς καλόγερους;

Και ποιοι ξεχνούν το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από λαούς προτεσταντικής ορθολογιστικής καθαρότητας; Και ποιοι ξεχνούν τους ομαδικούς τάφους και τις σφαγές των μουσουλμάνων στην πρώην γιουγκοσλαβική ομοσπονδία; Και ποιοι ξεχνούν τη σφαγή και τον αφανισμό των Αρμενίων; Και πριν από λίγο καιρό, στην εξέγερση της Αιγύπτου, οι φανατικοί του Ισλάμ δεν έβαλαν να κάψουν και ναό των χριστιανών Κοπτών;

Μόνο ο Χίτλερ και ο Μεταξάς έκαιγαν βιβλία; Φανατικοί αφιονισμένοι από χυδαία κηρύγματα μανικών ιερωμένων δεν έκαιγαν πρόσφατα βιβλία στη Θεσσαλονίκη και δεν διαδήλωσαν για ταινίες στην Αθήνα;

Ενας λαϊκός γείτονάς μου στον Μαραθώνα, όταν έγιναν ανάλογα τέτοια επεισόδια και εκεί, είπε το εξόχως αμίμητο: «Κουμπάρε, θανατικοί»!

Η Δράση για την «διευκόλυνση» των ΠΑΕ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Με άσχετη τροπολογία, κατά παράβαση του Συντάγματος και του κανονισμού της Βουλής, δόθηκε χθες η δυνατότητα στις ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες να συμμετάσχουν στο πρωτάθλημα χωρίς φορολογική ενημερότητα.

Σε μια στιγμή που χιλιάδες παραγωγικές επιχειρήσεις βρίσκονται σε απελπισία επειδή η τρομακτική έλλειψη ρευστότητας δεν τους επιτρέπει να ανταποκριθούν σε υποχρεώσεις λίγων χιλιάδων ευρώ και αντιμετωπίζουν πρόβλημα συνέχισης της λειτουργίας τους λόγω αδυναμίας να πάρουν φορολογική ή ασφαλιστική ενημερότητα, η κυβέρνηση κάνει διευκολύνσεις εκατομμυρίων σε ποδοσφαιρικούς παράγοντες. Ο δε αρμόδιος υπουργός κ. Ιωαννίδης, με το γνωστό του θράσος, δηλώνει ότι ο χώρος του αθλητισμού είναι ο μοναδικός καθαρός χώρος στην Ελλάδα!

Η Δράση εκφράζει την οργή της για την περιφρόνηση με την οποία η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τους χιλιάδες έντιμους και παραγωγικούς έλληνες επιχειρηματίες.

Αν το κράτος έχει αυτήν την στιγμή το δημοσιονομικό περιθώριο να δώσει παράταση στους οφειλέτες επιχειρηματίες, να την δώσει σʼ αυτούς που συντηρούν με ιδρώτα και αίμα λίγες θέσεις εργασίας και παράγουν τον ελάχιστο πλέον πλούτο που παράγεται στην χώρα, και όχι σʼ αυτούς που συντηρούν στρατούς χούλιγκαν για να καίνε, να ρημάζουν, και -φυσικά- να ψηφίζουν τους γνωστούς αθλητοπατέρες. Οι κυβερνώντες πρέπει να αντιληφθούν ότι την χώρα δεν θα την σώσουν οι πρυτάνεις, οι μιζαδόροι της Siemens και οι «παράγοντες» του άθλιου ελληνικού ποδοσφαίρου. Μέχρι στιγμής, μόνο γι αυτούς βρέθηκε γρήγορα συμφωνία και λύση. Καιρός να αρχίσουν να ασχολούνται και με τους υπόλοιπους.

Μοιραίοι και άβουλοι...

του Ν.Χατζηνικολάου, Από τη Real News, 26/8/2012

Η ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ ότι η βαθειά κρίση που πλήττει τη χώρα μας είναι πρωτίστως πολιτική και ηθική και δευτερευόντως οικονομική δεν είναι ούτε νέα, ούτε πρωτότυπη. Εχει διατυπωθεί, από τη στήλη αυτή, επανειλημμένα, συχνά μάλιστα σε υψηλούς τόνους. Και δυστυχώς η ορθότητά της επιβεβαιώνεται καθημερινά. Το έλλειμμα της αξιοπιστίας του πολιτικού μας συστήματος, έλλειμμα που αντί να μειώνεται διαρκώς μεγεθύνεται, οδήγησε και συνεχίζει να οδηγεί στην «παραγωγή» των οικονομικών ελλειμμάτων, που μας έφεραν στα πρόθυρα της πλήρους χρεωκοπίας. Ακόμη και σήμερα το πολιτικό προσωπικό της χώρας, στην πλειονότητά του, εξακολουθεί να συμπεριφέρεται και να λειτουργεί με την ίδια προκλητική ανευθυνότητα και με την ίδια εξοργιστική ανηθικότητα που το χαρακτήρισαν τις τελευταίες δεκαετίες και που το οδήγησαν εντέλει στην πλήρη απαξίωση. Για να δικαιώσει, ίσως, με τον τρόπο αυτό τη σοφή λαϊκή ρήση... «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι»! 

ΠΩΣ ΑΛΛΙΩΣ να εξηγήσει κανείς, αν όχι με αναφορά σε μωρία και αφροσύνη, το γεγονός ότι ενώ η κοινωνία βοά εναντίον των πολιτικών, ενώ τους κατηγορεί για δεκάδες σκάνδαλα, αλλά και για ανικανότητα, φαυλότητα και αναξιοκρατία, που οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, εκείνοι συνεχίζουν απερίσπαστοι και ατάραχοι το καταστροφικό τους έργο, διορίζοντας γιους, κόρες και ανίψια στη Βουλή και στο Δημόσιο; Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς, αν όχι με αναφορά σε μωρία και αφροσύνη, το γεγονός ότι ακόμη και όταν οι αθλιότητές τους αποκαλύπτονται εκείνοι συνεχίζουν θρασύτατα να τις υπερασπίζονται και να τις δικαιολογούν, την ίδια στιγμή που ετοιμάζονται να απολύσουν χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους και που πετσοκόβουν άγρια τους μισθούς και τις συντάξεις εκατομμυρίων μικρών και μεσαίων οικονομικά πολιτών, οδηγώντας τους στον αφανισμό; Τόσο προκλητικοί; Τόσο χοντρόπετσοι; Και εν κατακλείδι τόσο ανόητοι; Δεν καταλαβαίνουν τίποτε; Ούτε στο παρά πέντε της καταστροφής; 

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ την αναξιοπιστία και την απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος επιτείνει και υπογραμμίζει με δραματικό τρόπο το «κουκούλωμα» των μεγάλων σκανδάλων, που για άλλη μια φορά επιχειρείται, με διακομματική μάλιστα -για ορισμένα- συναίνεση. Η υπόθεση της Siemens είναι εξόχως χαρακτηριστική. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη υπόθεση πολιτικής διαφθοράς των τελευταίων δεκαετιών. Ενεπλάκησαν κορυφαία στελέχη και των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα από το 1974 μέχρι σήμερα και η ζημία που προκλήθηκε στο ελληνικό Δημόσιο από υπερκοστολογήσεις και προμήθειες άχρηστων υλικών υπερβαίνει τα 2 δισ. ευρώ, σύμφωνα με το επίσημο και ομόφωνο πόρισμα της διακομματικής επιτροπής. Οι αποκαλύψεις για τις βαλίτσες με το μαύρο χρήμα που κατέληξαν(;) στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ, επί ημερών Σημίτη, είναι νωπές. Και τώρα ο φάκελος κλείνει άρον-άρον, με εξωδικαστικό συμβιβασμό και με μια πενιχρή αποζημίωση ύψους 170 εκατ. ευρώ. Μας επιστρέφουν δηλαδή το 8,5% των κλεμμένων και ούτε γάτα, ούτε ζημιά... Θα μάθουμε άραγε ποτέ ποιοι πολιτικοί πήραν τις μίζες; Θα μάθουμε άραγε ποτέ αν αυτοί οι κατεξοχήν εκβιάσιμοι επίορκοι λειτουργοί εξακολουθούν να κατέχουν δημόσιες θέσεις ευθύνης ακόμη και σήμερα; Υποθέτω πως όχι... 

ΑΚΡΑ ΤΟΥ... τάφου σιωπή, όμως, επικρατεί στην πολιτική μας σκηνή και για τη διερεύνηση άλλων μεγάλων υποθέσεων, όπως η διαχείριση των τεράστιων κονδυλίων που ξόδεψε η χώρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, αλλά και το πώς καταλήξαμε στην αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου πριν από 2,5 χρόνια, ενώ... «λεφτά υπήρχαν»! Σκοτεινές υποθέσεις για τις οποίες οι πολίτες έχουν βάσιμα πλέον πεισθεί ότι είναι δύσοσμες και σκανδαλώδεις. Γιατί η νέα κυβέρνηση δεν τις ανοίγει; Γιατί δεν δρομολογεί την πλήρη και σε βάθος διερεύνησή τους, ώστε να λάμψει η αλήθεια, να αποκαθαρθεί η πολιτική ζωή του τόπου, να επιστραφούν σε όποιο βαθμό αυτό είναι εφικτό τα κλεμμένα και να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη οι πρωταίτιοι της καταστροφής; Δεν αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί μας ταγοί ότι όσο η Βουλή και τα κόμματα αρνούνται την κάθαρση και την εξυγίανσή τους, τόσο η απόσταση πολιτικής και κοινωνίας θα μεγαλώνει και θα βαθαίνει; Με ποιο ηθικό ανάστημα, με ποιο «παράδειγμα» θα χτυπήσουν όπως επαγγέλλονται τη φοροδιαφυγή; Με τι «πρόσωπο» θα ζητήσουν σε λίγες μέρες νέες θυσίες από την ήδη καθημαγμένη και εξαντλημένη ελληνική κοινωνία; Μωραίνει Κύριος...  

Η κλωνοποίηση

του Σταύρου Θεοδωράκη, protagon.gr, 28/8/2012

Στο Γυμνάσιο είχαμε ένα τύπο που έβριζε την μπάλα επειδή δεν έμπαινε στα δίχτυα, κλώτσαγε το θρανίο επειδή δεν ήξερε την άσκηση, έφτυνε την πόρτα που δεν παραμέριζε να περάσει. Και βεβαίως τα ίδια έκανε και με τους συμμαθητές μας. Σκουντούφλαγε και έριχνε καρπαζιά στον διπλανό του. Έπαιρνε κακούς βαθμούς και έδερνε τον απουσιολόγο. Για όλα έφταιγαν πάντα οι άλλοι. Αυτός ο τύπος, ο μ*#*# των μαθητικών μας χρόνων, νομίζω ότι έχει κλωνοποιηθεί. Έχει γίνει βουλευτής, υπουργός, δήμαρχος, συνδικαλιστής, δημοσιογράφος, εκπαιδευτικός, αγανακτισμένος πολίτης. Θα σας δώσω μερικά παραδείγματα που δημιουργούν υποψίες.

Για την δυσφήμιση της Ύδρας από την φοροδιαφυγή δεν φταίνε αυτοί που δεν κόβουν αποδείξεις (θα μας πει βουλευτής – χαρακτηριζόμενος και σοβαρός), φταίνε τα ΜΑΤ που κρύβουν το τοπίο(!).

Για τα κίτρινα θολά νερά πολλών νησιών μας δεν φταίει που δεν έχουμε βιολογικούς καθαρισμούς αλλά φταίνε τα πλοία του 6ου στόλου και οι μαροκινοί ψαράδες που ρίχνουν απόβλητα στην θάλασσα.

Για τις πυρκαγιές δεν φταίει ότι δεν έχουμε αντιπυρικές ζώνες και σταθμούς, δεν φταίνε ούτε καν οι οικοπεδοφάγοι, αλλά φταίνε οι «ξένοι» που επιβουλεύονται τα μαστιχόδενδρα και τις κουκουναριές.

Για την ανικανότητα των Δημοσίων υπηρεσιών δεν φταίει η αναξιοκρατία, το ρουσφέτι και η διαφθορά αλλά φταίει που οι επικεφαλής δεν είναι Μεσσήνιοι. Τώρα που μεσσηνοποιήθηκαν, όλα θα αλλάξουν.

Για τους υπαλλήλους που κλέβουν αλλά αθωώνονται από τα πειθαρχικά τους (ο ένας τσέπωνε χιλιάδες ευρώ για να βγάζει οικοδομικές άδειες και ο άλλος εγχειρούσε μόνο με φακελάκι) δεν φταίνε οι ίδιοι οι διεφθαρμένοι αλλά το σύστημα που τους έκανε «ατομικιστές».

Για την πρόσληψη των συζύγων, των θυγατέρων, των ανιψιών, των γαμπρών, των μπατζανάκηδων των πολιτικών, δεν φταίνε οι ίδιοι οι ρουσφετολόγοι της πολιτικής αλλά φταίει το πολιτικό … DNA, που βγάζει πανάξιους και δυσαναπλήρωτους συγγενείς.

Για την υποβάθμιση των σχολείων μας δεν φταίνε οι (αναξιολόγητοι) δάσκαλοι και οι καθηγητές αλλά φταίει το Μνημόνιο που δεν επιτρέπει να διοριστούν και άλλοι (αναξιολόγητοι) δάσκαλοι και καθηγητές.

Για τους αγανακτισμένους πολίτες που ξαφνικά (!) έγιναν ρατσιστές δεν φταίει η ΤV και ο πολιτισμός που παράγει 30 χρόνια τώρα, αλλά (φταίει) η κρίση της ευρωζώνης.

Και βέβαια για την ασχήμια των πόλεων μας δεν φταίμε εμείς, δεν φταίνε οι δήμαρχοι και οι τοπικές αρχές αλλά φταίνε τα στρατόπεδα μεταναστών που ΘΑ δημιουργηθούν ( και οι μετανάστες –παρεμπιπτόντως - είναι καλύτερα, για κάποιους φιλάνθρωπους, να κυκλοφορούν στα στενά των πόλεων, ψάχνοντας τους σκουπιδοτενεκέδες παρά να σιτίζονται σε οργανωμένους χώρους).

Γι αυτό σας λέω κλωνοποιήθηκαν. Και αν δεν αντιδράσουν οι υπόλοιποι πολιτικοί, δήμαρχοι, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, εκπαιδευτικοί και –κυρίως - οι αληθινά αγανακτισμένοι πολίτες, σε λίγο θα μας αποβάλουν από την… τάξη (μην σας πω κι από το σχολείο).

Εκδιώχθηκε επειδή είχε έτοιμα στοιχεία

του Νίκου Χασαπόπουλου, ΒΗΜΑ, 26/8/2012

Ζήτησε έξι επιπλέον υπαλλήλους, όχι με πρόσληψη αλλά με απόσπαση από άλλες υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών, προκειμένου να φέρει όπως είπε σε υπουργούς Οικονομικών «ζεστό χρήμα, άμεσα εισπράξιμο στα ταμεία του κράτους». Και όμως, το αίτημά του δεν έγινε αποδεκτό. Ο μέχρι πρόσφατα επικεφαλής του ΣΔΟΕ, πρώην εισαγγελέας κ. Ι. διώτης, είπε ευθέως στην τελευταία σύσκεψη με το οικονομικό επιτελείο όπου μετείχε: «Αν αυτή τη στιγμή είχα οκτώ άτομα, αντί δύο που έχω, θα σας έφερνα 140 εκατ. ευρώ μόνο από τα σκάφη· αν είχα δέκα επιπλέον υπαλλήλους στα βόρεια σύνορα, θα σας έφερνα στα κρατικά ταμεία 1 δισ. ευρώ μόνο από το λαθρεμπόριο τσιγάρων και του πετρελαίου». Ολοι τον κοίταζαν με κατανόηση, πλην όμως κανένας δεν έπαιρνε την απόφαση.

«Δεν ξέρω τι συνέβαινε. Ζητούσα επιπλέον υπαλλήλους για να κάνω τη δουλειά μου και δεν έρχονταν» έλεγε ο κ. Ι. διώτης λίγες μόλις ημέρες μετά την αντικατάστασή του στην πιο νευραλγική υπηρεσία τού υπουργείου Οικονομικών, αυτή του ΣΔΟΕ, από τον μεσσήνιο εφοριακό κ. Στ. Στασινόπουλο. Ηθελε, όπως είπε πολλές φορές στους συνεργάτες του, να υπάρξουν άμεσες οικονομικές αποδόσεις με την προϋπόθεση μόνο της ενίσχυσης της υπηρεσίας του, η οποία όμως δεν εγκρίθηκε ποτέ όχι μόνο από αυτή την κυβέρνηση, αλλά και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Είχαν αρχίσει σε κάποια στιγμή οι διαδικασίες για τη στελέχωση των υπηρεσιών του ΣΔΟΕ (κυρίως στους τομείς που ασχολούνταν με την πάταξη της φοροδιαφυγής), αλλά δεν προχώρησαν ούτε αυτές. Ζήτησε συγκεκριμένα να εκδηλωθεί ενδιαφέρον από υπαλλήλους του υπουργείου Οικονομικών ώστε να έρθουν να εργαστούν στο ΣΔΟΕ. Ζητούσε 120 επιπλέον υπαλλήλους, έδειξαν ενδιαφέρον 200, αλλά ξαφνικά οι διαδικασίες πάγωσαν. Ποιος ξέρει γιατί, αναρωτιέται σήμερα...

Νέοι... «Αδιάφθοροι»

Τέλος, επιδιώκοντας να αυξήσει τον αριθμό των λεγόμενων «κομάντος του ΣΔΟΕ» για την πάταξη της φοροδιαφυγής και κυρίως της μετατροπής του ΣΔΟΕ ακόμη και σε εισπρακτικό μηχανισμό, ώστε να υπάρξει ζεστό χρήμα στα ταμεία, ζήτησε να μετακινήσει 20 υπαλλήλους (που κρίθηκαν ανεπαρκείς ή μη παραγωγικοί) σε άλλες υπηρεσίες και να τους αντικαταστήσει με άλλους 30, πιο νέους και προφανώς περισσότερο αδιάφθορους, αλλά του είπαν νέο «όχι».

Ο πρώην εισαγγελέας κ. Διώτης, ο οποίος ασχολήθηκε επί σειρά ετών με την εξάρθρωση της εγχώριας τρομοκρατίας, αντικαταστάθηκε ξαφνικά ενώ βρισκόταν σε σύσκεψη με τον υπουργό Οικονομικών κ. Ι. Στουρνάρα και τον υφυπουργό κ. Γ. Μαυραγάνη, υπεύθυνο στον νευραλγικό τομέα των εσόδων. Ουδείς από τους συμμετέχοντες γνώριζε το παραμικρό. Σε εκείνη τη σύσκεψη μάλιστα δόθηκαν οδηγίες για την ενεργότερη πάταξη της φοροδιαφυγής, αφού, όπως λέχθηκε από τον υπουργό, «υστερούμε ακόμα στα έσοδα, που είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα». Μετά τη σύσκεψη τον κράτησε ο κ. Στουρνάρας και του έδωσε κατ' ιδίαν οδηγίες για τις μελλοντικές κινήσεις και τους σχεδιασμούς του ΣΔΟΕ.

Οταν ολοκληρώθηκε η σύσκεψη και πήγε στο γραφείο του στην οδό Πειραιώς, η γραμματέας του τον πληροφόρησε ότι άκουσε από τις ειδήσεις πως αντικαταστάθηκε. Ο μόνος που τον πήρε τηλέφωνο για να τον ευχαριστήσει για τις υπηρεσίες του ήταν ο κ. Στουρνάρας. Ο κ. Διώτης σήμερα έχει μείνει χωρίς απασχόληση, με σύνταξη 1.700 ευρώ, και όπως λέει ακόμη δεν γνωρίζει τον λόγο για τον οποίο αντικαταστάθηκε. Επρόκειτο μάλιστα την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου να εμφανιστεί, με πρόσκληση της ΔΗΜΑΡ, στην αρμόδια επιτροπή Οικονομικών της Βουλής για να αναπτύξει ένα νέο πρόγραμμα πάταξης της φοροδιαφυγής. Γιατί, κατά τον κ. Διώτη, «η φοροδιαφυγή ζει και βασιλεύει». Στους 15 μήνες που ήταν επικεφαλής του ΣΔΟΕ ζητούσε συνεχώς να αυξηθεί η στελέχωση των υπηρεσιών όχι μόνο κατά της φοροδιαφυγής αλλά και αυτών για το ξέπλυμα μαύρου πολιτικού χρήματος, του μοναδικού οικονομικού αδικήματος που εάν διαπράξουν οι πολιτικοί δεν παραγράφεται.

Το περίεργο σε όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι ο κ. Διώτης είχε έτοιμο το σχέδιο της μετατροπής του ΣΔΟΕ από κατασταλτικό μηχανισμό σε εισπρακτικό, αλλά ούτε και αυτό προχώρησε. Δηλαδή, αντί το ΣΔΟΕ να βεβαιώνει τις παραβάσεις και να τις αποστέλλει προς είσπραξη στις ΔΟΥ, θα μπορούσε με ενίσχυση του προσωπικού του να εισπράττει και τα πρόστιμα που επιβάλλονταν στους φοροδιαφεύγοντες.

Σκάνερ... εισπράξεων

Λίγο πριν από την αντικατάστασή του είχε έρθει σε συμφωνία «ακόμη και με τον διάβολο», όπως ελέχθη, για την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου, κυρίως των τσιγάρων, στα βόρεια σύνορά μας. Ηρθε δηλαδή σε επαφή με μεγάλη καπνοβιομηχανία για την αγορά από την Ευρωπαϊκή Ενωση (με το σύστημα συγχρηματοδότησης) ενός ειδικού σκάνερ (αξίας 1,5 εκατ. ευρώ) για τον εντοπισμό των λαθραίων τσιγάρων, ένα σύστημα που έχουν οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες: «Δεν γνωρίζω τώρα τι απέγινε αυτή η συμφωνία» έλεγε σε συνεργάτες του.

Οταν τον ρώτησαν σε πόσα εκατομμύρια υπολογίζει τα διαφυγόντα κέρδη από το λαθρεμπόριο τσιγάρων, η μόνη απάντηση που έδωσε ήταν: «Πολλά δισεκατομμύρια, αν και το ακριβές ποσό είναι απροσδιόριστο». Είκοσι επιπλέον υπαλλήλους ήθελε στα βόρεια σύνορα, που και αυτοί δεν του εγκρίθηκαν.

Στην τελευταία σύσκεψη στην οποία έλαβε μέρος είπε στο οικονομικό επιτελείο ότι μπορούμε να βγάλουμε γρήγορα χρήματα για τα ταμεία του κράτους και από την επιτροπή η οποία διαχειρίζεται μεγάλες φορολογικές υποθέσεις άνω των 300.000 ευρώ. Λόγω ελλείψεως υπαλλήλων, τους είπε, στην επιτροπή αυτή η διαδικασία δεν προχωρεί: εκκρεμούν 1.006 υποθέσεις, οι οποίες εάν υπάρξει επιπλέον προσωπικό θα μπορούσαν να διεκπεραιωθούν ταχύτερα, μέσα σε έναν ή δύο μήνες «και θα υπήρχε άμεση απόδοση εμβασμάτων δύο ή τριών εκατ. ευρώ». Ζήτησε μάλιστα η επιτροπή αυτή να συνεδριάζει και περιφερειακά, ώστε να φέρει αποτελέσματα πιο γρήγορα.

Επιπλέον βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη η έρευνα του ΣΔΟΕ για το καυτό θέμα των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Είχαν σχηματιστεί έξι συνολικά φάκελοι που αφορούν συμβάσεις για υποβρύχια, αντιαεροπορικούς πυραύλους, μαχητικά και μεταφορικά αεροσκάφη, ελικόπτερα και βεβαίως ογκώδης φάκελος αναφορικά με τις συμβάσεις για την προμήθεια των στρατιωτικών οχημάτων Mercedes, για τα οποία ως γνωστόν η γερμανική Δικαιοσύνη αποκάλυψε ότι δόθηκαν μίζες εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων και ελβετικών φράγκων σε αξιωματούχους από την Ελλάδα: «Οι έρευνες έχουν προχωρήσει αρκετά» περιορίζεται να πει ο κ. Διώτης.

«Μαύρο χρήμα», Ελεγχος σε πέντε νυν βουλευτές

Το ΣΔΟΕ, όπως λέει ο κ. Ι. διώτης για το ξέπλυμα μαύρου πολιτικού χρήματος, είχε ζητήσει εδώ και τρεις μήνες το άνοιγμα των τραπεζικών λογαριασμών δύο πρώην υπουργών, δύο πρώην πολιτικών και πέντε νυν βουλευτών. Από μία νυν βουλευτή για την οποία ζητήθηκε να ανοίξει ο τραπεζικός λογαριασμός πριν από δύο μήνες, έγιναν στο μεταξύ πέντε οι νυν βουλευτές που μπήκαν στο στόχαστρο του ΣΔΟΕ, σύμφωνα με τις καταγγελίες που υπήρξαν.

Συνολικά το ΣΔΟΕ αυτή την περίοδο εξετάζει περί τους 1.000 φακέλους για όσους υπηρέτησαν από το 1974 σε πολιτικές θέσεις. Ολους αυτούς τους φακέλους και την παρακολούθηση του ανοίγματος των λογαριασμών πολιτικών προσώπων θα αναλάβει τώρα η νέα ηγεσία του ΣΔΟΕ.

Ο κ. διώτης λέει ακόμη ότι στους 15 μήνες που βρισκόταν στην υπηρεσία δεν δέχθηκε καμία πίεση ή καμία παρέμβαση στο έργο του. Είναι άλλωστε τέτοιος ο χαρακτήρας του που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, λένε όσοι τον γνωρίζουν. Δέχθηκε όμως, όπως αποκάλυψε σε συνεργάτες του, πολλές «οχλήσεις» από «περίεργους» για να μάθουν δήθεν αν έχει ανακαλυφθεί τίποτε... γενικώς!

Η κοινωνική κατάληψη της Γης

της Ιωάννας Σουφλέρη, ΒΗΜΑ, 26/8/2012

Εdward Ο. Wilson: The social conquest of earth, Εκδόσεις Liveright, 202, σελ. 352
τιμή 28 ευρώ, στο βιβλιοπωλειο Διαδρομές

Στα τέλη του 1897 ο Πολ Γκογκέν άρχισε να ζωγραφίζει το τελευταίο έργο του. Βρισκόταν στην Πολυνησία και η ζωή δεν του φερόταν και τόσο καλά: υπέφερε από σύφιλη και η νόσος είχε ήδη πλήξει την καρδιά του, η κόρη του που ζούσε στη Γαλλία είχε μόλις πεθάνει από πνευμονία και η οικονομική κατάστασή του ήταν σχεδόν δραματική. Ο ζωγράφος είχε σχεδιάσει να δώσει τέλος στη ζωή του μετά την ολοκλήρωση του έργου, αλλά ποτέ δεν έφτασε να πιει το αρσενικό που είχε προμηθευτεί για τον σκοπό αυτόν.

Το έργο, χαρακτηριστικό της πολυνησιακής περιόδου του Γκογκέν, περιγράφει τη διαδρομή ενός ανθρώπου από τη βρεφική ηλικία ως τα γηρατειά, ενώ κεντρική θέση κατέχει στον πίνακα το άγαλμα ενός θεού. Πάνω αριστερά, αποκαλύπτοντας τα υπαρξιακά προβλήματα που τον βασάνιζαν, ο ζωγράφος σημείωσε: «Από πού ερχόμαστε;/ Τι είμαστε;/Πού πάμε;» (D'ou Venons Nous?/ Que Sommes Nous?/ Ou Αllons Nous?).

Προφανώς ο Γκογκέν δεν ήταν ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος άνθρωπος που βασάνιζε το μυαλό του με αυτά τα ερωτήματα, τα τόσο απλά στη διατύπωσή τους, αλλά τόσο δύσκολο να απαντηθούν. Η ανθρώπινη ιστορία βρίθει μύθων που έχουν στόχο να καθησυχάσουν το πνεύμα που μάταια πάσχει να τοποθετήσει τον άνθρωπο στον χώρο, στον χρόνο, στο Σύμπαν. Οι θρησκείες κάνουν ακριβώς το ίδιο. Ακόμη θυμάμαι την πάγια ερώτηση SOS του συμπαθέστατου θεολόγου μας στα θρησκευτικά της Γ' Γυμνασίου: «Από πού έρχομαι, για ποιο σκοπό ζω και πού πηγαίνω;» με σωστή απάντηση ότι δημιουργηθήκαμε κατ' εικόνα και ομοίωση του Θεού και πως στόχος της ζωής μας θα ήταν να πραγματώσουμε αυτό το δυναμικό.

Διαχρονικά ερωτήματα

Ως άλλος Γκογκέν, ο 82χρονος εξελικτικός βιολόγος και «πατέρας» της Κοινωνιοβιολογίας Εντουαρντ Γουίλσον (Edward O. Wilson) στη δύση της ζωής του επιχειρεί να απαντήσει στα ίδια ερωτήματα, χρησιμοποιώντας μάλιστα ως έναυσμα τον μεγαλειώδη πίνακα. Φυσικά, ο καθένας στον τομέα του! Στη θέση του πίνακα ο Γουίλσον έχει να επιδείξει το προσφάτως εκδοθέν, πολυαναμενόμενο και ήδη αμφιλεγόμενο βιβλίο του «The social conquest of Earth». («Η κοινωνική κατάληψη της Γης»).

Πολύ γρήγορα ο συγγραφέας απορρίπτει τη θρησκεία ως προς τη δυνατότητά της να δώσει πειστικές εξηγήσεις στα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα ενώ το ίδιο επικριτικός είναι και με τη φιλοσοφία. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο πρώτο κεφάλαιο (σελίδα 8) «Το μεγάλο αίνιγμα της ανθρώπινης κατάστασης δεν μπορεί να επιλυθεί καταφεύγοντας στη θεμελιωμένη σε μύθους θρησκεία, ούτε μπορεί να επιλυθεί μέσω της ενδοσκόπησης. Χωρίς βοήθεια, η λογική διερεύνηση δεν έχει τρόπο να συλλάβει τις ίδιες τις διεργασίες της. Οι περισσότερες από τις δραστηριότητες του εγκεφάλου δεν γίνονται καν αντιληπτές από το συνειδητό. Οπως το τοποθέτησε κάποτε ο Δαρβίνος, ο εγκέφαλος είναι ένα προπύργιο το οποίο δεν μπορεί να καταληφθεί με κατά μέτωπον επίθεση».

Αλλά, κατά τον Γουίλσον και οι τέχνες είναι ανεπαρκείς για την κατάκτηση του μεγάλου στόχου: «Η σκέψη για τη σκέψη αποτελεί διαδικασία ζωτικής σημασίας για τις δημιουργικές τέχνες αλλά μας λέει πολύ λίγα σχετικά με τον τρόπο που σκεφτόμαστε όπως σκεφτόμαστε και τίποτε για την αιτία της αρχικής προέλευσης των δημιουργικών τεχνών. Η συνείδηση, έχοντας εξελιχθεί κατά τη διάρκεια ενός αγώνα ζωής και θανάτου εκατομμυρίων ετών, και ακόμη περισσότερο εξαιτίας αυτού του αγώνα, δεν σχεδιάστηκε για αυτοεξέταση. Σχεδιάστηκε για επιβίωση και αναπαραγωγή».

Επιστημονικές απαντήσεις

Πώς προτίθεται λοιπόν ο Γουίλσον να δώσει απαντήσεις στα διαχρονικά θεμελιώδη ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης; Φυσικά μέσω της επιστήμης! Αλλά γνωρίζοντας και τους περιορισμούς της: «Μέσα στην επόμενη γενιά, πιθανότατα θα έχουμε προοδεύσει αρκετά ώστε να εξηγήσουμε τη φυσική βάση της συνείδησης. Αλλά όταν η φύση της συνείδησης αποκαλυφθεί, θα γνωρίζουμε τότε τι είμαστε και από πού προήλθαμε; Οχι!.. θα χρειαστούμε γνώση συγκεντρωμένη τόσο από τις κλασικές όσο και από τις ανθρωπιστικές επιστήμες για να αντιληφθούμε πώς και γιατί ο εγκέφαλος εξελίχθηκε με τον τρόπο που εξελίχθηκε».

Ο Γουίλσον θεωρεί ότι τώρα που έχουν γίνει τεράστιες πρόοδοι σε μια σειρά επιστημών (όπως η Μοριακή Γενετική, η Νευροβιολογία, η Εξελικτική βιολογία, η Οικολογία, η Αρχαιολογία, η Ιστορία), ο δρόμος για να απαντηθούν τα δύο πρώτα ερωτήματα της προέλευσης και της ταυτότητάς μας περνά μέσα από την απάντηση δύο διαφορετικά διατυπωμένων ερωτημάτων: «Το πρώτο είναι γιατί υφίσταται εξελιγμένη κοινωνική ζωή και γιατί έχει συμβεί τόσο σπάνια στην ιστορία της ζωής. Το δεύτερο αφορά την ταυτότητα των κινητηρίων δυνάμεων που την γέννησαν».

Πράγματι, αν το σκεφτεί κανείς σε βάθος θα δει ότι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε με πολύ λίγα άλλα είδη την ικανότητα ανάπτυξης πολύπλοκων κοινωνικών δομών. Μυρμήγκια, μέλισσες, σφήκες, τερμίτες και άνθρωποι έχουν αναπτύξει αυτό που ο Γουίλσον ονομάζει «eusociality» (ευ-κοινωνικότητα), έχουν δηλαδή δημιουργήσει κοινωνίες στις οποίες συμβιούν αρμονικά περισσότερες από μία γενιές και στις οποίες υπάρχει σαφής καταμερισμός εργασίας. Ακόμη περισσότερο, πρόκειται για κοινωνίες τα μέλη των οποίων πολλές φορές δρουν αλτρουιστικά, θυσιάζουν το δικό τους καλό ή ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό για το καλό του συνόλου.

Ανθρωποι και έντομα

Εχοντας αφιερώσει την επαγγελματική ζωή του στην μελέτη των κοινωνικών εντόμων, ο Γουίλσον χρησιμοποιεί εξαιρετικά παραδείγματα για να καταδείξει την ευ-κοινωνικότητά τους. Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή των μυρμηγκιών-φυλλοκοπτών τα οποία «κόβουν τμήματα φύλλων, λουλουδιών και κλαδιών, τα κουβαλούν στις φωλιές τους και μασάνε αυτό το υλικό δημιουργώντας έναν πολτό τον οποίο στη συνέχεια γονιμοποιούν με τα ίδια τους τα περιττώματα. Πάνω σε αυτό το πλούσιο υλικό καλλιεργούν το κυρίως φαγητό τους, έναν μύκητα που ανήκει σε είδος που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στη φύση. Η κηπουρική τους είναι οργανωμένη σαν μια γραμμή παραγωγής, όπου το υλικό περνά από τη μία εξειδικευμένη κάστα στην άλλη».

Αλλά η συνέργεια των εντόμων δεν περιορίζεται σε ειρηνικά έργα. Ομοίως εντυπωσιακές είναι και οι περιγραφές συνεργειών οι οποίες εξασφαλίζουν τη δημιουργία αμυντικών οχυρωματικών έργων καθώς επίσης και οι πολεμικές και κυνηγητικές τακτικές που χρησιμοποιούν. Παραδείγματος χάριν, πληροφορούμαστε ότι ένα είδος μυρμηγκιών της Αφρικής επελαύνουν κατά εκατομμύρια το ένα πίσω από το άλλο και κατασπαράσσουν τα μικρά ζώα που βρίσκουν στον δρόμο τους.

Αν η γεωργία και ο πόλεμος είναι τα κοινά χαρακτηριστικά των ανθρώπων και των κοινωνικών εντόμων, υπάρχουν και διαφορές οι οποίες κατά τον Γουίλσον εκπηγάζουν από τη διαφορετική εξελικτική ιστορία μας. Τα κοινωνικά έντομα εξελίχθηκαν πριν από 100 εκατομμύρια χρόνια, ενώ εμείς είμαστε πρόσφατες προσθήκες στην ιστορία της Γης. Η ευ-κοινωνικότητα των εντόμων αυτών λοιπόν μπορεί να εξηγηθεί με βάση τις εξελικτικές πιέσεις που υπέστησαν και οι οποίες είχαν ως συνέπεια, μεταξύ άλλων, οι εργάτριες μιας κυψέλες να μην είναι παρά οι ρομποτικές προεκτάσεις του μητρικού γονιδιώματος.

Υπό αυτό το πρίσμα μια κυψέλη μπορεί να θεωρηθεί ως ένας οργανισμός. Κάτι τέτοιο όμως δεν μπορεί να ισχύει για τους ανθρώπους. Σαφώς τα μέλη μιας κοινωνίας δεν μπορούν να θεωρηθούν ένας και μοναδικός οργανισμός! Οι άνθρωποι διαθέτουμε πολύπλοκους εγκεφάλους, δεν κινούμαστε από καθαρό ένστικτο και ανεξάρτητα από την κοινωνία στην οποία ανήκουμε ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας για τροφικές πηγές και αναπαραγωγική επιτυχία.

Αλτρουιστικά διλήμματα

Πώς λοιπόν εξηγείται εξελικτικά η ανάπτυξη της δικής μας κοινωνικότητας; Και ακόμη περισσότερο, πώς εξηγούνται οι αλτρουιστικές συμπεριφορές; Αν η μεταφορά των γονιδίων μας στην επόμενη γενιά είναι το μεγάλο ζητούμενο, πώς έχουν επιλεγεί και παραμείνει στον πληθυσμό τα γονίδια των ατόμων που θυσιάζονται για το καλό του συνόλου; Η πρώτη πειστική απάντηση σε αυτόν τον γρίφο δόθηκε από τον ίδιο τον Γουίλσον πριν από τέσσερις και πλέον δεκαετίες. Βασισμένος σε μαθηματικά μοντέλα τα οποία είχε αναπτύξει ο βρετανός εξελικτικός βιολόγος W.D. Hamilton , ο Γουίλσον εξήγησε την παραμονή των γονιδίων της αλτρουιστικής συμπεριφοράς στον πληθυσμό μέσω της επιλογής συγγενών (kin selection).

Απλουστευμένα, η επιλογή συγγενών προϋποθέτει ότι το άτομο με αλτρουιστική συμπεριφορά, αν και δεν περνά τα γονίδιά του στην επόμενη γενιά, στην ουσία η θυσία του δεν πάει χαμένη εφόσον γίνεται για συγγενείς του οι οποίοι μοιράζονται τα ίδια γονίδια με αυτόν. Τα κλασικά παραδείγματα του άτεκνου εύπορου θείου που φροντίζει να εξασφαλίσει τις σπουδές των ανιψιών του ή της ανύπαντρης θείας που συμβάλλει στην ανατροφή των παιδιών των αδελφών της εξηγούν πώς η φροντίδα για μέλη που ανήκουν στην επόμενη γενιά της οικογένειάς μας δεν είναι παρά φροντίδα για το έμμεσο πέρασμα των γονιδίων μας σε αυτή. Και φυσικά μαζί με όλα τα γονίδια περνούν και εκείνα της αλτρουιστικής συμπεριφοράς.

Ο Γουίλσον εξέδωσε το 1975 το βιβλίο με τίτλο «Sociobiology: The new Synthesis» στο οποίο εξηγούσε με εξελικτικούς όρους την ανθρώπινη συμπεριφορά και στο οποίο η επιλογή συγγενών και τα μαθηματικά μοντέλα του Χάμιλτον κατείχαν κεντρικό ρόλο. Αν και το βιβλίο προκάλεσε αρχικά πολλές αντιδράσεις, στη συνέχεια όχι μόνο έγινε αποδεκτό, αλλά αποτέλεσε και τη βάση πάνω στην οποία θεμελιώθηκε το πεδίο της κοινωνιοβιολογίας.

Οικογένεια ή ομάδα;

Και εκεί όπου όλοι ήταν ευτυχείς με την επιλογή συγγενών, έρχεται ο πατέρας της κοινωνιοβιολογίας και αλλάζει τα πάντα!

Με άρθρο του στην επιθεώρηση «Nature» (24 Αυγούστου 2010), το οποίο συνυπογράφεται από τους συναδέλφους του στο Χάρβαρντ μαθηματικούς Μartin Νowak και Corina Τarnita, εξηγεί ότι η επιλογή συγγενών δεν αρκεί για να εξηγήσει την αλτρουιστική συμπεριφορά. Θεωρεί ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω της επιλογής ομάδας (group selection). Για τους τρεις συγγραφείς το γεγονός ότι οι κοινωνικά ανεπτυγμένοι οργανισμοί συνηθίζουν να δείχνουν αβρότητα προς τους συγγενείς τους είναι ένα παραπροϊόν του γεγονότος ότι ανήκουν σε ομάδες, αλλά βάσει των μοντέλων τους, η συγγένεια δεν μπορεί να είναι η γενεσιουργός αιτία της παρατηρούμενης συγγενικής αβρότητας.

Την άποψη ότι για την επιβίωση της ομάδας είναι απαραίτητες η συνεργασία, η επικοινωνία και ο αλτρουισμός, τόσο για τα κοινωνικά έντομα όσο και για τους ανθρώπους, αναπτύσσει στο βιβλίο του ο Γουίλσον, που προκάλεσε την μήνιν των συναδέλφων του με το άρθρο του και συνεχίζει να την προκαλεί με το βιβλίο. Ολα δείχνουν ότι, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, το ερώτημα της αλτρουιστικής συμπεριφοράς θα παραμείνει ανοιχτό. Αλλά δεν μπορεί κανείς να αποφασίσει για την απάντηση χωρίς να λάβει υπόψη το βιβλίο του Γουίλσον.

Ύμνος στη θεατρική ξεφτίλα

Όαση λαϊκής πλάκας

του Κώστα Γεωργουσόπουλου, ΤΑ ΝΕΑ, 20/8/2012

Έγραψα και πέρυσι πως μόνο ηλίθιοι των θεατρικών μας πραγμάτων δεν θα μελετήσουν έστω με κριτήρια της κοινωνιολογίας του θεάματος τη λαϊκή και μικροαστική συρροή κοινού στις παραστάσεις του Δελφιναρίου. Σε εποχή κρίσης οικονομικής η εβδομαδιαία προσέλευση κοινού στο θέατρο αυτό που έχει χωρητικότητα Ηρωδείου φτάνει τους 25.000 θεατές. Και είναι γεμάτο κάθε βράδυ.

Και είναι προφανές ότι εκτός από ένα επαγγελματικά άψογο μπαλέτο ταλαντούχων χορευτριών (χορογραφίες Αλεξάνδρου Κουζίτσκιν) μονοπωλείται από τον Μάρκο Σεφερλή, που γράφει (σε συνεργασία με τον Στέλιο Παπαδόπουλο) νούμερα, στίχους, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στα δέκα μεγάλα νούμερα της παράστασης. Διάρκεια τρεισήμισι ωρών (τελειώνει γύρω στις 2 τα ξημερώματα) χωρίς διαρροές. Αντίθετα, μετά την πασαρέλα του φινάλε ο χαρισματικός αυτός ηθοποιός, κομπέρ και μίμος, με το ανεπανάληπτο γκελ με το κοινό (μόνο ο Οικονομίδης, ο Χάρρυ Κλυνν και η Πανοπούλου τα διέθεταν στο παρελθόν), δέχεται παραγγελίες από το κοινό και αυτοσχεδιάζει ή επαναλαμβάνει στιγμές ή ατάκες ή μιμήσεις παλαιών του επιτυχιών, βάθους ακόμη και δέκα ετών! Γιατί διαθέτει ένα φανατικό κοινό από το οποίο αντλεί υλικό και του προσφέρει ως αντιδάνειο το χιούμορ του (της ταβέρνας, της παρέας, της συντεχνίας, της πυράς, του λεωφορείου, του στρατού κ.τ.λ.) μέσα στα στερεότυπα της συντεχνίας των μίμων, Ελλήνων και ξένων.

Ε, λοιπόν, για να γίνω άλλη μια φορά ερεθιστικός στον εσμό των μεταμοντέρνων της σάχλας, δεν βρίσκω να είναι ο Σεφερλής ως κειμενογράφος κατώτερος από τον Λάκη Μιχαηλίδη, τον πρόσφατα νεκρό Λαζαρίδη, τον Ναπολέοντα Ελευθερίου, τον Βασιλειάδη κ.ά. ούτε ως ειδικός ηθοποιός από τον Μαυρέα, τον Εξαρχάκο, τον Μηλιάδη, τον Παράβα σε ανάλογες επιλογές της επιθεωρησιακής κωδικής τυποποίησης.

Δεν υπάρχει τίποτε από τη συνταγή της μεγάλης παράδοσης του είδους που να μην το ακολουθεί χωρίς να το μιμείται (μεταμορφώσεις, παρένδυση, τραγούδι, χορός, μίμηση ειδώλων κ.τ.λ.).

Στην επιθεώρηση που είδα στο Δελφινάριο υποδύεται με έξοχη σατιρική ευστοχία τη Μέρκελ, τη Βίκυ Σταμάτη, τον Μπάτμαν, το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, ηρωίδες των δακρύβρεχτων τουρκικών σίριαλ, σατιρίζει τα ριάλιτι σόου της τηλεόρασης με τις «οικογενειακές ιστορίες» και στις παρλάτες του είναι μια αέναη πηγή αυτοσχεδιαστικού οίστρου αφού επικοινωνεί με το κοινό και απαντά ακαριαία στις ατάκες του. Αν υπάρχει κάτι προηγούμενο στον τόπο μας, είναι η χρυσή περίοδος του Χάρρυ Κλυνν που έφερνε στην Ελλάδα το αμερικανικό καμπαρέ του Λένι του Βρωμόστομου!

Τα κείμενα έχουν ευφορία και έναν καταιγισμό με λαϊκού χιούμορ ατάκες, απροσδόκητα, ανατροπές και υπονοούμενα σεξουαλικά, από αυτά που ο καθένας μέσος Ελληνας ακούει και λέει στα γλέντια, στα γήπεδα και σε διαδηλώσεις «Αγανακτισμένων». Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.

Δίπλα στον αεικίνητο αυτόν κληρονόμο του αλεξανδρινού παντόμιμου οργιάζουν σε ποικίλες μεταμορφώσεις ο Καπετάνιος, ο Τασίου, η Ζαχαριάδου, ο Κρητικός, η Μεταξά, η Αλεξούλη και ο νεαρός Σωτήρης Σεφερλής. Τα σκηνικά της Βολίδη βολικά, ευέλικτα και μέσα στην εικαστική παράδοση του θεάματος με σπονδύλους. Τα κοστούμια της Σύλιας Δεμίρη μια πανδαισία φουτουριστικής ενδυματολογίας.

Μην ξανακούσω πως η Επίδαυρος κατάντησε Δελφινάριο. Δεν είδα τα φετινά Επιδαύρια και δεν γνωρίζω τι έγινε. Μακάρι οι αριστοφανικές μπαλαφάρες που είδα κατά καιρούς και στην Επίδαυρο και αλλού τα τελευταία χρόνια να είχαν τόσο σεβασμό στον Αριστοφάνη με τη συνέπεια και τη σοβαρότητα που σέβεται τα κείμενα και την παράδοση ο Σεφερλής.

(εδώ μια παλαιότερη "επιτυχία" και άλλη μία ακόμα,
του Κώστα Γεωργουσόπουλου >>>)

Ταύτιση με τους (υποτιθέμενους) αντιπάλους...

της Σοφίας Βούλτεψη, Ελεύθερη Ζώνη, 18/8/2012

Αν και τίποτε δεν έχει διαψευστεί τόσες πολλές φορές όσο η περίφημη ρήση του Ουμπέρτο Έκο σύμφωνα με την οποία «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις», αυτές τις μέρες διαπιστώσαμε ότι διάφορα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έβαλαν τα δυνατά τους να διαψεύσουν και αυτοί με τη σειρά τους τον Ιταλό συγγραφέα.

 Σε καμιά χώρα από αυτές που βρίσκονται στο επίκεντρο της κρίσης χρέους η αντιπολίτευση δεν συμπεριφέρεται με αυτόν τον επικίνδυνο τρόπο.

Καμιά αντιπολίτευση δεν ρίχνει τόσο πολύ λάδι στη φωτιά την ώρα που η πολιτική ηγεσία του τόπου τους προσπαθεί να εφαρμόσει ένα σχέδιο διάσωσης.

Προφανώς δεν πρόκειται για κάτι το τυχαίο. Λίγες μέρες πριν από τις κρίσιμες συναντήσεις Σαμαρά στο εξωτερικό, έχει ξεκινήσει μια συζήτηση περί εξόδου της χώρας από το ευρώ, την οποία τροφοδοτούν ο ένας μετά τον άλλον οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο συνήθως λαλίστατος κ. Τσίπρας απέχει, αφήνοντας τις συνιστώσες του να βλάπτουν τη χώρα. Και όλοι οι υπόλοιποι, έχουν ανοίξει το στόμα τους και προσφέρουν κάλυψη ο ένας στον άλλο, σε μια σκυταλοδρομία ανοησίας.

Προφανώς δεν είναι τυχαίο που την ίδια ακριβώς συζήτηση κάνουν στο εσωτερικό των χωρών τους οι Γερμανοί, οι Αυστριακοί, οι Ολλανδοί, οι Φιλανδοί.

Όλος ο Άξονας δηλαδή. Και μαζί μ’ αυτόν κι’ ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Την ώρα που ο ίδιος ο Γιουνκέρ λέει ξεκάθαρα πως η Ελλάδα πρέπει να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να βρεθεί εκτός ευρώ – συγκεκριμένα είπε πως τέτοιος κίνδυνος υπάρχει μόνο αν η χώρα μας «δεν σεβαστεί καμιά συμφωνία και καταστρατηγήσει όλους τους κανόνες» - αυτή ακριβώς η προσπάθεια προτείνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Από εκεί και πέρα, αρχίζει η παραφροσύνη: «Δεν είναι φετίχ το νόμισμα. Φετίχ είναι η επιβίωση του ελληνικού λαού και η οικονομική ανάκαμψη και ανόρθωση της χώρας μας».

Συγγνώμη, αλλά πώς θα γίνει αυτό; Ξέρετε καμιά χώρα χωρίς νόμισμα να μπορεί να οδηγηθεί σε οικονομική ανάκαμψη; Και εδώ την έχουν τη λύση. Προτείνουν να κηρυχθεί η χώρα σε κατάσταση έκτακτης δημοσιονομικής ανάγκης και να σταματήσουμε να πληρώνουμε τα χρέη μας. 

Δηλαδή, στάση πληρωμών – κάτι που ο ίδιος ο κ. Τσίπρας και ο κ. Δραγασάκης αρνούνταν μετά μανίας προεκλογικά. 

Υποστηρίζουν δε πως αν σταματήσουμε να πληρώνουμε τα χρέη μας – τα οποία είναι υπαρκτά, διότι έχουμε ήδη πάρει οκτώ «μνημονιακές» δόσεις και τις έχουμε καταναλώσει – θα τρέξουν όλοι να διαπραγματευτούν μαζί μας και να μας τα… σβήσουν!

Συγγνώμη, αλλά γιατί να κάνουν κάτι τέτοιο; Και γιατί να επιδιώξουμε μια καλύτερη διευθέτηση με εκβιασμό και όχι με συνεννόηση;
Υποστηρίζουν επίσης ότι με την παρούσα τακτική θα βγούμε σίγουρα από την ευρωζώνη.

Υπονοώντας πως με την δική τους, δεν θα βγούμε!

Υποστηρίζουν επίσης πως η χρεοκοπία δεν είναι απαραίτητα καταστροφή.

Αλήθεια; Και τι είναι η χρεοκοπία, αν δεν είναι καταστροφή;

Πώς λειτουργεί μια χρεοκοπημένη χώρα; Με τι χρήματα λειτουργεί; Πώς πληρώνει μισθούς και συντάξεις; Πώς κάνει εισαγωγές; Πώς φέρνει καύσιμα για να λειτουργήσουν επιχειρήσεις, βιοτεχνίες, βιομηχανίες;

Κι’ όταν στριμώχνονται, καταγγέλλουν «διαστρέβλωση» και «παραποίηση» των απόψεών τους. 

Ενώ αυτά που έχουν πει είναι τόσο ξεκάθαρα, που αδύνατον να τα διαστρεβλώσεις.

Ερώτημα κρίσιμο: Πώς γίνεται την ώρα που ξεκινά η πολιτική διαπραγμάτευση, να βρίσκονται άνθρωποι – και μάλιστα βουλευτές – που να «σπρώχνουν» προς την έξοδο από το ευρώ;

Τι θα πάθαιναν δηλαδή αν περίμεναν μια βδομάδα;

Πώς γίνεται την ώρα που όλοι βεβαιώνουν πως η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ – αυξήθηκε μάλιστα από 55% σε 70% το ποσοστό των ξένων οικονομολόγων που προβλέπουν παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη – κάποιοι (και μάλιστα Έλληνες) να ωραιοποιούν την έξοδο της χώρας, αν και είναι γνωστό ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα επικρατήσουν εμφυλιοπολεμικές συνθήκες;

Πιστεύει κανείς πως η χώρα θα οδηγηθεί σε άτακτη χρεοκοπία, δεν θα πληρώνει μισθούς και συντάξεις, δεν θα υπάρχουν τρόφιμα στα ράφια, θα λεηλατούνται τα καταστήματα και η ζωή θα συνεχίζεται κανονικά;

Όχι βέβαια. 

Και επιτέλους, μπορεί να μας πει ο ΣΥΡΙΖΑ πώς τα κατάφερε να ταυτιστεί με τον σύγχρονο Άξονα, επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά όσα λένε Γερμανοί, Φιλανδοί, Ολλανδοί και Αυστριακοί ευρωσκεπτικιστές;

Μπορεί δηλαδή να μας πει ο ΣΥΡΙΖΑ πώς τα κατάφερε να λέει τα ίδια πράγματα με τους… «Αληθινούς Φιλανδούς»;

Γιατί κάτι το τόσο ακραίο δεν μοιάζει με λάθος…

της Σοφίας Βούλτεψη, Ελ. Ζώνη, 18/8/2012

Ανοιχτή επιστολή στον Θόδωρο Δρίτσα

Από το blog ΆΤΑΚΤΟΣ ΛΟΓΟΣ, 17/8/2012 

«Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει το λαό ως εχθρό», αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο βουλευτής Α' εκλογικής πειρφέρειας Πειραιά του ΣΥΡΙΖΑ Θεόδωρος Δρίτσας με αφορμή τα έκτροπα που προκάλεσαν οι καταστηματάρχες της Ύδρας την περασμένη Παρασκευή. Όταν ένας πολιτικός άμεμπτου ήθους, όπως ο Θεόδωρος Δρίτσας, συγχέει τόσο εύκολα το λαό με τα λαμόγια, γιατί δεν πρέπει να κάνει το ίδιο λάθος η Bild;

Αγαπητέ Θεόδωρε Δρίτσα,

Δε γνωριζόμαστε προσωπικά, όμως παρακολουθώ την πολιτική σου πορεία εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε που ως ανένταχτος Αριστερός προσπαθούσες να δώσεις νέα πνοή στο Δήμο Πειραιά, επί κεφαλής του δημοτικού συνδυασμού «το Λιμάνι της Αγωνίας».

Χάρηκα για την εκλογή σου ως βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, και η παρουσία σου στη Βουλή, ακόμα και όταν διαφωνούσα ριζικά με τις απόψεις που διατύπωνες, δικαίωσε αυτή τη χαρά μου. Για το λόγο αυτό η ανάγνωση της σημερινής σου ανακοίνωσης ήταν για εμένα ένα παγωμένο ντους. «Μια απλή διαδικασία φορολογικών ελέγχων μετατράπηκε από την κυβέρνηση σε ένα σώου επίδειξης αυταρχισμού», γράφεις.

 Θα ήμουν πρόθυμος να δεχθώ το επιχείρημά σου, αν το συνεργείο της φορολογικής αστυνομίας δεν είχε περάσει τη νύχτα του μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα Ύδρας, πολιορκούμενο από πλήθος επιχειρηματιών του νησιού. Θα είχα συμφωνήσει μαζί σου και φυσικά και με τους Υδραίους, αν ο συλληφθείς ήταν ένας πλανόδιος πωλητής, ένα παιδί των φαναριών, ένας άστεγος που προσπαθούσε να βγάλει δυο δεκάρες πουλώντας χαρτομάντηλα στους περαστικούς.

Όμως ο καταστηματάρχης είναι ιδιοκτήτης ενός από τα πάμπολλα πανάκριβα εστιατόρια της Ύδρας, στα οποία το εισόδημά μου δεν μου επιτρέπει να μπω - όχι μόνοι τώρα, που για ετήσιο οικογενειακό εισόδημα 22.000 ευρώ καλούμαι να πληρώσω φόρο 1400 ευρώ και κάτι ψιλά, αλλά και όταν το οικογενειακό μου εισόδημα ήταν υπερτριπλάσιο. Και βεβαίως τα καταστήματα αυτά, με την προϋπόθεση ότι καταβάλλουν τις ασφαλιστικές εισφορές του προσωπικού τους στα ασφαλιστικά ταμεία, ότι καταβάλλουν το ΦΠΑ όπως οφείλουν, και ότι δεν απασχολούν στην κουζίνα μετανάστες χωρίς χαρτιά για μεροκάματα της πείνας, έχουν υψηλά έξοδα.

Σε κάθε περίπτωση όμως το εισόδημα των ιδιοκτητών τους είναι κατά πολύ υψηλότερο από το δικό μου, πιθανόν δε και από το δικό σου. «Το συνεργείο της Οικονομικής Αστυνομίας αντί να βεβαιώσει τη φορολογική παράβαση, που διαπιστώθηκε, ανέχθηκε να υπερβούν αυτές τον αριθμό των 10, ώστε το αδίκημα να είναι Αυτόφωρο», γράφεις.

Δε γνωρίζω αν έχεις εργαστεί ποτέ σε εστιατόριο. Το έχω κάνει ως φοιτητής. Και γνωρίζω ότι, σε στιγμές που το μαγαζί είναι γεμάτο, που οι μισοί πελάτες απαιτούν «το λογαριασμό τους εδώ και τώρα», οι άλλοι μισοί, που μόλις έχουν καθίσει στις καρέκλες τους απαιτούν «να φάνε» επίσης «εδώ και τώρα», ενώ κάποιοι άλλοι περιμένουν ν' αδειάσει κάποιο τραπέζι για να καθίσουν αγριοκοιτάζοντας τον ταμία που «δε μπορεί να πάρει τα χέρια του», υπάρχει κίνδυνος να μην εκδοθεί κάποια απόδειξη. Και φυσικά είναι φορολογική παράβαση, που όμως οφείλεται σε λάθος από την πίεση της δουλειάς. Όταν ο καταστηματάρχης δεν κόβει δέκα αποδείξεις τότε σίγουρα υπάρχει πρόθεση. Ορθώς λοιπόν δεν επισήμαναν τη φορολογική παράβαση από την πρώτη απόδειξη που δεν κόπηκε και περίμεναν να φτάσουν τις δέκα οι αποδείξεις.

Αγαπητέ Θεόδωρε Δρίτσα, Στις αρχές της δεκαετίας του '90, προσπαθούσα να κερδίσω τη ζωή μου παραδίδοντας μαθήματα ξένων γλωσσών. Εργαζόμουν 10-12 ώρες την ημέρα για να κερδίσω χρήματα που με το ζόρι έφταναν το τοτινό ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη. Ένα από τα φροντιστήρια στα οποία εργαζόμουν ήταν στα Νέα Λιόσια. Κάθε φορά που πήγαινα εκεί, με το που περνούσα τον Κηφισσό και έμπαινα στο Περιστέρι, έπηζε το μάτι μου από αυτοκίνητα 2000 κυβικών και άνω.

Με τον καιρό κατάλαβα ότι τα αυτοκίνητα αυτά ανήκαν στους ιδιοκτήτες κάτι βιοτεχνιών, που υπήρχαν στα υπόγεια των διόροφων κατοικιών, όπου εργάζονταν ο ιδιοκτήτης, η γυναίκα του, η μάνα του ή η πεθερά του και μερικοί αδήλωτοι Αλβανοί, τότε, εργάτες. Οι βιοτέχνες αυτοί αγόραζαν πρώτη ύλη, παρήγαγαν και πουλούσαν τελικό προϊόν χωρίς να κρατούν κανένα απολύτως παραστατικό. Μερικοί από αυτούς ήταν και γονείς μαθητών μου και, έτσι, μπόρεσα να γνωρίσω τι σόι άνθρωποι ήταν: αλαζόνες, επιδειξιομανείς, ορκισμένοι εχθροί των ατομικών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων, ρατσιστές και οπαδοί της ανέλιξης σούρνοντας, γλείφοντας και με τα κέρατά τους.

Με δυο λόγια το αντίθετο των ανθρώπων και των αξιών που υπερασπίζεσαι σε όλη σου τη ζωή ως ενεργός πολίτης και ως πολιτικός. Αγαπητέ Θεόδωρε Δρίτσα, Μεταξύ των εκλογικών αναμετρήσεων του Μαΐου και του Ιουνίου, πήρα συνέντευξη, από το συνάδελφό σου Γιώργο Σταθάκη, με την ιδιότητα του συνεργάτη του Ισπανικού Πρακτορείου Ειδήσεων για το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Μου παρουσίασε ένα συνεκτικό πρόγραμμα, που βασίζονταν σε τρεις πυλώνες: μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης για την περιστολή της σπατάλης, αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και δημόσιες επενδύσεις για να βγει η οικονομία από την ύφεση.

Έχοντας υπ' όψιν μου τις αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε μια σειρά μεταρρυθμίσεων τις οποίες θεωρώ απαραίτητες για την επιτυχία του πρώτου σκέλους του προγράμματος, είχα διατυπώσει τους προβληματισμούς μου στον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ. Διερωτώμαι πλέον, με δεδομένη την ανοιχτή υποστήριξη της δήλωσής σου προς φοροφυγάδες, πώς, ως κυβέρνηση, θα μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τη φορδιαφυγή.
 Με εκτίμηση,
 Γιάννης Χρυσοβέργης

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι κυριότεροι εκπρόσωποί του ακολουθούν κατά γράμμα την παλιά δημαγωγική τακτική των ΝΔ-ΠΑΣΟΚων και όσων άλλων βρέθηκαν στην εξουσία: υποστηρίζουν με χίλια δυο γελοία επιχειρήματα κάθε παραβάτη, κάθε παράνομο, για να τσιμπήσουν 3-4 ψήφους παραπάνω... και άμποτε βρεθούν στην εξουσία, καλούν το λαό να υπερασπιστεί το "κυβερνητικό έργο"... Αποδεικνύονται όλοι τους υποψήφιοι βολευτάκηδες, μικροί Τσοχατζόπουλοι, αν τους κάτσει...

Εδώ που φτάσαμε…

του Στ.Γ. Φραγκόπουλου, Δρ.Μηχανικού, Καθηγητή

Η πιο συνηθισμένη κουβέντα που ακούω τελευταία στην πόλη είναι: «Γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που είμαστε!» Καθένας την κολλάει εκεί που τον βολεύει και όλοι βγαίνουν δικαιωμένοι και επιβεβαιωμένοι, όταν δεν γίνεται το «δικό τους»…

Πριν από μερικές εβδομάδες περίμενα μαζί με άλλους στο γκισέ μιας δημόσιας υπηρεσίας. Με πλησιάζει μια κυρία με μικρό παιδί στην αγκαλιά και με ρωτάει, «Ξέρετε κύριε πού είναι η οδός τάδε, με έστειλαν σε ένα γραφείο…» Πράγματι ήξερα! Της λέω θα βγείτε έξω και θα περπατήσετε στο δρόμο μπροστά προς τα δεξιά… Πάνω εκεί πετάγεται από πίσω στην ουρά κάποιος και άρχισε να δίνει δικές του εξηγήσεις…

Σταμάτησα εγώ να μιλάω, αφού υπήρχε άλλος πρόθυμος… Αλλά αυτός έδινε λάθος πληροφορίες και κάποιος του το επεσήμανε: «Όχι, δεν είναι εκεί… σωστά έλεγε ο κύριος!» (εγώ, δηλαδή). Ξανάρχεται η κυρία σε μένα και, πάνω που πάω να συνεχίσω, επεμβαίνει ο άλλος να δώσει τις δικές του πληροφορίες… Του λέω, «Μαζί θα μιλάμε τώρα;», για να τον αποτρέψω να παρέμβει κι ας έκανε μετά ό,τι ήθελε. Μου απαντάει λοιπόν αυτός με στόμφο: «Έτσι γίνεται, γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που είμαστε…»

Έμεινα κατάπληκτος, πώς μπορεί να «φτάσαμε εδώ που είμαστε» τη στιγμή που αυτός παρεμβαίνει και δίνει απρόσκλητα (λάθος) πληροφορίες. Εκτός αν θεωρούσε ότι επιβάλλεται να ακούσει η κυρία οπωσδήποτε την πληροφορία του, ώστε να μειωθεί το χρέος, να κάνει ο Γιωργάκης ή ο βενιζέλος αναδρομικά σωστές πολιτικές κινήσεις, να πέσουν τα επιτόκια κ.ο.κ.

Κάτι σχετικά του είπαν και οι άλλοι — όταν δεν έχεις δουλειά και περιμένεις στην ουρά, ασχολείσαι με τα συμβαίνοντα γύρω σου: «Έλα ρε φίλε, πετάγεσαι απρόσκλητος και σου φταίνε οι άλλοι μετά», και άλλα τέτοια. Μετά είδα ότι η κυρία, αφού άκουσε την υπόδειξή μου, ρώτησε και κάποιον άλλον στην έξοδο, μήπως και της είπα τίποτα λάθος εγώ… Έτσι είναι σωστό, πρέπει να διασταυρώνουμε, αφού συχνά δίνουμε και παίρνουμε εσφαλμένες πληροφορίες…

Νεότερη ευκαιρία για επιβεβαίωση του ερωτήματος «γιατί φτάσαμε εδώ που είμαστε;», δόθηκε σήμερα Κυριακή σε ένα περίπτερο της γειτονιάς μου, όπου μαζεύεται κόσμος κάθε πρωί για να πάρει εφημερίδα, τσιγάρα και ό,τι άλλο ποθεί έκαστος. Καταφθάνει ένας, 45-50άρης, παραθεριστής, κοντό παντελονάκι, βιαστικός και φουριόζος και στήνει το μηχανάκι για να αγοράσει κάτι. Εκείνη την ώρα σταματάει και κάποιος άλλος μπροστά με αμάξι και βάζει όπισθεν για να πλησιάσει το περίπτερο. Εγώ βρίσκομαι ανάμεσα και κοιτάω με αδιαφορία. Οπότε πλησιάζει το αυτοκίνητο, αργά βέβαια, και χτυπάει λίγο το μηχανάκι. Γέρνει αυτό και σταματάει στα χέρια του ιδιοκτήτη του, ο οποίος δεν είχε ακόμα απομακρυνθεί. Ακούγονται φωνές, «Βρε ατζαμή!», «πρόσεχε!» και άλλα τέτοια… Κάτι φώναξα κι εγώ αυθόρμητα…

Βγαίνει ο οδηγός έντρομος, δεν φαινόταν στον καθρέφτη το μηχανάκι και δεν κατάλαβε πού κτύπησε… Βλέπει τι έγινε, κατάλαβε ότι δεν συνέβη τίποτα σημαντικό, τραυματισμός ή κάτι τέτοιο, και λέει, μάλλον σε μένα επειδή νόμιζε ότι είμαι ο ιδιοκτήτης, «Συγγνώμη κύριε, δεν το είδα καθόλου…» Ο πραγματικός ιδιοκτήτης ήταν όμως έξαλλος: «Βρε ζώον, βρε μα..κα, θα με σκότωνες, βρε ηλίθιε…» Και άλλα πολλά που εμπίπτουν στο νόμο περί ασέμνων.

Εκεί αναγκάστηκα να παρέμβω κι εγώ για να ηρεμήσω τον μηχανόβιο, δεν είναι δύσκολο να διακρίνουμε στην κοινωνία μια διάχυτη νευρικότητα: Δεν έγινε τίποτα, ευτυχώς δεν κτύπησες και το μηχανάκι μια χαρά είναι… Ο άλλος τίποτα, να βρίζει σαν λούστρος (και ζητώ συγγνώμη από τους κ.κ. στιλβωτές υποδημάτων), είπε όλα όσα είχε στο μυαλό του να πει από μηνών και δεν έβρισκε ευκαιρία…

Ο δράστης του «τροχαίου» περιστατικού, 60άρης περίπου, καταρχάς άκουγε έκπληκτος, γιατί οι φωνές του άλλου δεν δικαιολογούνταν από την επιπολαιότητα του περιστατικού. «Μα τι να κάνω τώρα, σου ζήτησα συγγνώμη, ευτυχώς που δεν έπαθες ζημιά, τι άλλο να κάνω για να σε ικανοποιήσω;» Ήρεμος καταρχάς και έκπληκτος. Ο άλλος συνέχισε «Τέτοιοι μα..κες κυκλοφορούν, θα μας σκοτώσουν όλους, ζώα που τους δώσανε δίπλωμα να οδηγούν…»

Οπότε αλλάζει το κλίμα, ο μέχρι τώρα ήρεμος υπαίτιος του περιστατικού, αγρίεψε, «Τι θέλεις τώρα να σε πλακώσω στο ξύλο;» και πάει επάνω στον άλλο. Εγώ ανάμεσα, εμφανώς ασθενέστερος σε δύναμη κι από τους δύο, να προσπαθώ να τους αποτρέψω με λόγια… «Τι πράγματα είναι αυτά, κύριοι; Θα έρθει η Αστυνομία (στα 200 μέτρα το αστυνομικό τμήμα) και δεν θα ξέρετε να πείτε ούτε καν γιατί πιαστήκατε στα χέρια… σας παρακαλώ!» Μια στον ένα και μια στον άλλον…

Λένε ότι γι’ αυτό υπάρχουν οι φίλοι, για να μας προφυλάσσουν από υπερβολικές αντιδράσεις μας… Αλλά και οι περαστικοί χρήσιμοι είναι σε τέτοιες περιπτώσεις!

Πράγματι, με τα πολλά, εγώ ανάμεσα, απομακρύνθηκαν αμοιβαία οι αντιδικούντες, αλλά συνέχισαν και οι δύο τώρα να φωνάζουν, γαϊδούρι, βλάκα, ηλίθιε, ζώον, μα..κα, κανίβαλε… και διάφορα άλλα.

Εντωμεταξύ είχαν μαζευτεί γύρω και θεατές, οι περισσότεροι αγνοώντας τι είχε συμβεί. Είδαν καυγά και θέλησαν να παρακολουθήσουν: Ρίξτου, πιάστου τη μύτη… Μια φασαρία χωρίς καμιά δικαιολογία και έξω από κάθε μέτρο. Η διάχυτη νευρικότητα που λέγαμε... Αν δεν είχα παρεμβληθεί δε ο ίδιος ανάμεσά τους, θα είχαν πέσει αρκετές καρπαζιές…

Πάνω εκεί, στρέφεται ο μηχανόβιος προς το περίπτερο -εφημερίδα ήθελε να πάρει και έμπλεξε- οπότε λέει φωναχτά:  «Τέτοια κάνουμε, γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που είμαστε!» Ο άλλος ούτε που άκουγε πια, είχε μπει εκνευρισμένος στο αμάξι και έφυγε με ταχύτητα… Εγώ, περισσότερο από ευχαρίστηση που απετράπη ο ξυλοδαρμός, παρά για την απόφανση του μηχανόβιου, ήμουν έτοιμος να βάλω τα γέλια… Δεν είπα τίποτα, να ρωτήσω π.χ. τι ακριβώς κάνουμε και φτάσαμε εδώ: Παρκάρουμε πρόχειρα το μηχανάκι; Δεν προσέχουμε στην όπισθεν; Βρίζουμε αμετροεπώς τον αντίδικο, χωρίς καν να ξέρουμε ποιος είναι; Τι ακριβώς φταίει, τέλος πάντων, που πάμε για πτώχευση; Θα με άρχιζε στις θεωρίες ο άλλος και δεν είχα όρεξη να ακούσω…

Σκέφτομαι ότι σχεδόν άπαντες ζητάμε εναγωνίως μια δικαιολογία για να επιβεβαιωθούμε… Όλοι κάτι γνωρίζαμε και βλέπαμε, μερικοί συμμετείχαμε κιόλας, αλλά δεν ξέραμε γιατί και πώς! Και τώρα που συνέβη το ανεπιθύμητο και βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από την άτακτη πτώχευση, συναρμολογούμε με νευρικότητα και εκ του προχείρου τις εξηγήσεις που μας ταιριάζουν για να επιβεβαιώνουμε αυτά που πάντα θέλαμε να εξηγήσουμε – όπως μας βολεύει βεβαίως! 

Τραγωδία

του Ηλία Κανέλλη, ΤΑ ΝΕΑ, 10/8/2012

Όταν ο Αντώνης Ρουπακιώτης αποδέχθηκε να συμμετάσχει ως υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Σαμαρά, δεν μπορεί να μη σκέφθηκε ότι η επιλογή του σήμαινε πως η κανονικότητα της ζωής του πάει περίπατο. Νέος ρόλος σε νέες συνθήκες. Καλώς ή κακώς, άρα, είναι πλέον βασικός πρωταγωνιστής σε ένα έργο, ενδεχομένως μια τραγωδία, με ανοιχτό το τέλος. Ο ίδιος μάλιστα συνδιαμορφώνει την πλοκή του έργου. Και όταν έλθει η ώρα της υπόκλισης, ίσως να μην περιμένουν χειροκροτήματα.

Η πολιτική σχολή στην οποία θήτευσε ο υπουργός είναι ευρύτατα διαδεδομένη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Προϋποθέτει δεδομένο ακροατήριο και χρησιμοποιεί μια κλισέ ρητορική, με ηθικολογία και διεκδικητικό πνεύμα. Από τη σημερινή του θέση, ωστόσο, δεν απευθύνεται στο σύνηθες κοινό. Η σκηνή είναι πολύ μεγαλύτερη και γύρω του, στην κερκίδα, το πολυσυλλεκτικό κοινό παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Δεν συμφωνούν όλοι μεταξύ τους - αλλά το βέβαιο είναι ότι στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Τι κάνει λοιπόν ο υπουργός σ' αυτά τα δύσκολα; Ανασύρει την πρόζα που ξέρει καλά. Τις ατάκες τις έχει εμπεδώσει, η λέξη που δεσπόζει σε αυτές είναι το «όχι». Νομικός αλλά κυρίως νομικιστής, επινοεί συνεχώς μια συνταγματική εκτροπή. Αντισυνταγματικό να συζητηθούν οι μισθοί των δικαστικών, αντισυνταγματικό να συζητηθούν οι κανόνες που διέπουν το δικηγορικό επάγγελμα. Υπάρχει πρόβλημα με τους βραδείς ρυθμούς της δικαιοσύνης, ιδίως μάλιστα για περιπτώσεις επίορκων δημοσίων υπαλλήλων, ειδικευμένων στη διαφθορά; Δεν του ταιριάζουν ούτε οι δίκες-εξπρές ούτε οι παραδειγματικές δίκες, ανοίγει το κουτάκι με τις ηθικολογίες. Χρειάζονται 11,5 δισ. ευρώ περικοπές, μικρό μέρος των οποίων θα βρεθεί, ενδεχομένως, με το πέρασμα 40.000 υπαλλήλων σε εφεδρεία; «Αντισυνταγματική η εφεδρεία».

Ολα αντισυνταγματικά λοιπόν. Και ποια είναι η λύση; Τι έχει να πει ο υπουργός στο 1,2 εκατ. ανέργους του ιδιωτικού τομέα; Σε όσους υποαπασχολούνται, σε όσους εργάζονται ανασφάλιστοι, σε όσους εργάζονται χωρίς να πληρώνονται; Πώς θα αποφευχθεί η πλήρης κατάρρευση; Πώς θα αναστραφεί η κατάσταση; Ο υπουργός χρειάζεται να απαντήσει. Αλλά οι ατάκες που ξέρει δεν εμπεριέχουν απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα. Αυτός άλλα έχει μάθει. Διαμαρτυρία, διεκδικήσεις. Ηθικολογία. Γκρίνια. Αντιπολίτευση. Κριτική. Πώς όμως μπορείς να κάνεις κριτική στο έργο στο οποίο είσαι πρωταγωνιστής;

Δεν μπορείς. Καλώς ή κακώς, ο Αντώνης Ρουπακιώτης έμπλεξε. Και αν θέλει να συνεισφέρει αυτά για τα οποία του έδωσαν το υπουργείο, οφείλει να εκσυγχρονίσει την πρόζα του. Οφείλει δηλαδή να συνειδητοποιήσει ότι η πλοκή έχει αλλάξει. Δεν παίζει πια στο σύνηθες έργο της μεταπολίτευσης. Και θα 'ναι κωμικό αν, στο φινάλε, την ώρα που η χώρα θα καταρρέει, αυτός θα επιμένει ότι η κατάρρευση είναι αντισυνταγματική. Τράτζικ.

Ένα αντίο στο μεγαλομαφιόζο Γιώργο Κατσιφάρα

Από το μπλογκ ΣΤΡΟΥΓΚ, 9/8/2012

Ο Γιώργος Κατσιφάρας που πέθανε χθες στα 77 του, ήταν βεβαίως ο τύπος που είπε το "αν δεν ήταν ο Ανδρέας δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός μας". Πρόκειται για λόγια βαριά σαν δεκαετίες και δικαίως η Ιστορία δεν θα τον ξεχάσει εξαιτίας τους - μα σημασία έχει και το ποιος ήταν αυτός που ξεστόμισε τη συγκεκριμένη ατάκα. Δεν ήταν ένας τυχαίος θυμόσοφος πασόκος που έκανε αυτοκριτική. Ήταν ο Γιώργος Motherfuckin Κατσιφάρας (Κάτσι για τους φίλους του) και αυτό είναι που δίνει στη φράση τη διαχρονικότητά της, την κάνει σουβενίρ μιας ολόκληρης εποχής.

Οι νεότεροι το αγνοούν και οι παλιότεροι προσπαθούν να το ξεχάσουν, μα ο Κατσι ήταν ο μεγάλος κονσιλιέρε της Ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Το βιογραφικό του, όπως αναδημοσιεύτηκε σε κάθε επικήδειο, διαβάζεται και σαν καλή μαφιόζικη ιστορία.

Για την ακρίβεια, διαβάζεται κανονικά κομπλέ σαν περίληψη του "Νονού". Ο Κατσιφάρας σε αυτό είναι ο Τομ Χάγκεν, ο κονσιλιέρε της οικογένειας Κορλεόνε.

Γεννιέται στο Καλέντζι Αχαΐας, όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου. Κατά τυπικά μαφιόζικο τρόπο, ένα παιδί από τα μέρη μας που του κόβει, το παίρνουμε και το μεγαλώνουμε σα δικό μας. Το 1954, 19 χρονών, αναλαμβάνει ο  Κάτσι θέση στο Πολιτικό Γραφείο του γέρου Παπανδρέου. Δίπλα στον Δον, στα άδυτα της φάσης, μαζί με το νόμιμο βιολογικό απόγονο Ανδρέα/Μάικλ, που τον νιώθει κανονικό αδερφό κι εκείνος το ίδιο. 

Αναμνηστική φωτογραφία εκείνης της εποχής: από αριστερά: Μάνα Αντρέα,
Αντ. Στρατής, Αντρέας, Νίκος, Γιώργος, Αντρίκος, Μαργαρίτα, Σοφία, Κάτσι.

Σε λίγο, έρχεται η ώρα της γενιάς τους. Το 1964 ο Κατσιφάρας διορίζεται "ιδιαίτερος γραμματέας του Υπουργείου Προεδρίας και Συντονισμού": πρόκειται για την πρώτη κυβερνητική Θέση που παίρνει ποτέ στη ζωή του ο Ανδρέας Παπανδρέου και, αυτόματα, φέρνει εξ απορρήτων τον αδερφικό κονσιλιέρε. Παρ' ότι μεγαλωμένος σαν μέλος της οικογένειας, ο Χάγκεν γνωρίζει πως δεν έχει δικαίωμα στη διαδοχή, μα πάντα τα επόμενα χρόνια ο Μάικλ τον είχε δίπλα και τον καβάτζωνε με τα καλύτερα (Προεδρίας, Εμπορικής Ναυτιλίας) για να περνάει άνετα και να μη νιώθει ριγμένος. Και έτσι πήγε μέχρι το τέλος: με τον Γιώργο Κατσιφάρα και τη σύζυγό του δειπνούσε ο Παπανδρέου στην Εκάλη όταν έπαθε την κρίση που τον έστειλε στο Ωνάσειο. Ο Κρεμαστινός και ο Κατσιφάρας ήταν οι άλλοι δύο στο αυτοκίνητο που κατέβηκε πλακωτό από την Εκάλη στο Φάληρο καθώς ο τρίτος επιβάτης του γινόταν ολοένα και πιο άσπρος. 

Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος λέει κάποια στιγμή γύρω στο '83 πως αν δεν υπήρχε ο Αντρέας, δεν θα τους ήξεραν -τους υπουργούς- ούτε οι θυρωροί τους. Η φράση συχνά επαναλαμβάνεται (από σχολιαστές στο site του "Βήματος" κυρίως) ως κυνική ομολογία μεγαλοπασόκου, μα δεν είναι έτσι. Ο Κατσιφάρας απευθυνόταν σε υπουργούς και βουλευτές του 1983.

Τον πιάνεις τον χωροχρόνο; Οι πασόκοι υπουργοί και βουλευτές του '83 συνεδρίαζαν σε ανάκλιντρα καθώς τους τάιζαν τσαμπιά σταφύλια στο στόμα άτριχοι παρθένοι ΓΕΝΟΠατζήδες ντυμένοι με τούλια. Ανάμεσα σε αυτούς εμφανίζεται ο θνητός αδερφός του Θεού, Κάτσι, με το φραγγέλιο και τους εξαπολύει αυτό τον φρικτό αφορισμό. ΦΑΤΕ ΖΩΑ, ΜΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ ΠΩΣ Ο ΑΝΤΡΕΑΣ ΤΑ ΔΙΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΕΑΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΙΣΩ: αυτό λέει στην πραγματικότητα η διάσημη φράση του. 

... και: "σπρώχνω κρακ σε ντισκοτέκ της ευρύτερης επαρχίας Μαλιμπού" η όψη του.

Σε κανένα από τα άρθρα που γράφτηκαν χθες για το θάνατο του Κατσιφάρα δεν βρήκα τη λέξη "ευπατρίδης", που συνήθως μπαίνει από μόνη της όταν πεθαίνει γέρος πολιτικός. Το όνομά του δεν θα γίνει νοσοκομείο ή πάρκο ή δρόμος, όπως άλλων πασόκων της σειράς του. Ο Κατσιφάρας ήταν ένας ασήμαντος πολιτικός, ένας πρώην υπάλληλος τράπεζας χωρίς επικοινωνιακό χάρισμα ή ικανότητες. Κι όμως, επί 30 χρόνια, βρισκόταν μονίμως ενάμισι βήμα πίσω από τον Ανδρέα. Δουλειά του ήταν να κρατάει παρέα στον Αρχηγό, να τον φτιάχνει με γλείψιμο και να τον τσιτώνει με ρουφιανιές, να του φέρνει κανα μουνάκι, να του βαράει παλαμάκια στα μπουζούκια, να έχει το νου του μην εκτεθεί στην οικογένεια κυνηγώντας μουνάκια και ούτω καθεξής.

Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, ο Κατσιφάρας στα 80's υπήρξε το φοβερότερο βύσμα που θα μπορούσε κανείς να έχει. Ήταν αυτός που βρισκόταν πιο κοντά από κάθε άλλον σ' Εκείνον από τον οποίο πηγάζει η εξουσία. Αν είχες άκρη τον Κάτσι, δεν υπήρχε άκρη που να κερδίζει την άκρη σου. Δεν υπάρχει ιστορικός που να μπορέσει -έστω με φοβερή απόκλιση- να υπολογίσει πόσους διορισμούς, πόσες μεταθέσεις, οικοδομικές άδειες, σβησίματα προστίμων ή αναθέσεις έργων χειρίστηκε αυτή η φοβερή μορφή της ελληνικής ιστορίας. Ένας άνθρωπος που έζησε σαν μαφιόζος και πέθανε σαν τίμιος πολίτης. Ούτε φυλακισμένος, ούτε στιγματισμένος από κάποιο σκάνδαλο, ούτε καν μισητός.

Κόψτε τους τις φράουλες

του Σταύρου Θεοδωράκη, protagon.gr, 8/8/2012

Πριν μερικούς μήνες συνελήφθη στην Θεσσαλονίκη ένας «δημόσιος λειτουργός», κατηγορούμενος για συμμετοχή σε κύκλωμα τοκογλυφίας. Και πριν μερικές μέρες μου τηλεφώνησε ο αντικαταστάτης του (στην δημόσια υπηρεσία όχι στο κύκλωμα τοκογλυφίας) για να μου πει «εμπιστευτικά» ότι σύμφωνα με τους πρώτους υπολογισμούς ο εν λόγω αξιωματούχος είχε στοιχίσει στο ελληνικό δημόσιο την τελευταία δεκαετία πάνω από είκοσι εκατομμύρια ευρώ!

Προσέξτε. Εφτακόσιες χιλιάδες ήταν ο μισθός του στελέχους αυτή την δεκαετία. Περίπου άλλα τόσα ήταν τα έξοδα κίνησης και τα έξοδα παράστασης που χρέωνε στην υπηρεσία του. Ταξίδευε βλέπετε πολύ (για τις ανάγκες τις υπηρεσίας πάντα) και απαιτούσε οδηγό, ξενοδοχεία και εστιατόρια, ανάλογα του υψηλού του στάτους. Κοντά στα τέσσερα εκατομμύρια ήταν οι «ανάγκες» του γραφείου του. Απασχολούσε πέντε μόνιμους υπαλλήλους και έξι - επτά «εποχιακούς», τους οποίους προσελάμβανε με συμβάσεις χρόνου.

Άλλα δεκαπέντε εκατομμύρια ήταν τα χρήματα που σπατάλησε σε διάφορες αναθέσεις έργων καθότι η θέση του, του επέτρεπε να αποφασίζει που θα πάνε τα χρήματα διάφορων πακέτων και «ενισχύσεων». Ποιοι έπαιρναν τα έργα; Φίλοι του, φίλοι των πολιτικών του προστατών και πού και πού καμία (εφήμερη) ερωμένη. Όλα αυτά σταμάτησαν όμως όταν τον χειμώνα ο «αξιωματούχος» έπεσε από σπόντα στα χέρια της αστυνομίας. Προσοχή όμως. Δεν τον έπιασαν επειδή είχε κατακλέψει το ελληνικό δημόσιο –οι λοβιτούρες του ήταν «νόμιμες» – τον συνέλαβαν για όσα έκανε εκτός υπηρεσίας. Αν δεν τον είχε πιάσει η Αστυνομία δηλαδή, σήμερα θα εξακολουθούσε να σπαταλά εκατομμύρια από το δημόσιο ταμείο.

Και αυτό είναι το κυριότερο πρόβλημα της (μη) δημοσιονομικής μας προσαρμογής. Παντού στην Ελλάδα θα βρεις «αξιωματούχους» που βάζουν το χέρι στο ταμείο και πετούν χρήματα όπως οι γιοί κάποιων εφοπλιστών πετούν αστακούς στα πάρτι της Μυκόνου. Αλλά κανείς δεν θέλει να ασχοληθεί μαζί τους, κανείς δεν τους ψάχνει. Οι κυβερνητικοί κόβουν συντάξεις, επιδόματα και μισθούς και οι αντικυβερνητικοί ζητάνε να τα αφήσουμε όλα ως έχουν στο δημόσιο και να αρχίσουμε να σκάβουμε μήπως βρούμε λίρες της Κατοχής ή πετρέλαια. Σε μια επιχείρηση όμως – και το ταμείο μιας χώρας είναι επιχείρηση – το θέμα δεν είναι να κόβεις από όλους συνεχώς «κάτι» αλλά να βρεις τους κλέφτες, τους άχρηστους και τους σπάταλους.

Στη μεγαλύτερη αεροπορική εταιρία του κόσμου, στην Delta Air Lines, έπρεπε πρόσφατα να κάνουν περικοπές. Έκατσαν λοιπόν και υπολόγισαν ότι αν άλλαζαν προμηθευτή φιστικιών θα γλύτωναν κάθε χρόνο μισό εκατομμύριο δολάρια. Το έκαναν αλλά δεν έφτανε. Συνέχισαν, «αδυνατίζοντας» κατά 28 γραμμάρια κάθε μπριζόλα που πρόσφεραν στους επιβάτες τους. Και από εκεί γλύτωσαν άλλα 250.000 δολάρια ετησίως. Παράλληλα έκοψαν και από μια φράουλα σε κάθε σαλάτα που πρόσφεραν στην πρώτη θέση εξοικονομώντας έτσι, άλλα 210.000 δολάρια ετησίως.  Έτσι κάνουν λοιπόν οι επιχειρήσεις. Αν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας και η Παπαρήγα έπιαναν πέντε «σπάταλους αξιωματούχους» σε κάθε μια από τις 56 εκλογικές περιφέρειες, κάθε χρόνο θα γλυτώναμε 500 εκατομμύρια ευρώ. Αν έπιαναν δέκα, ένα δις ευρώ. Το ξέρω είναι μπακαλίστικος ο υπολογισμός, λιγότερο όμως μπακαλίστικος από αυτόν που κάνουν τις τελευταίες εβδομάδες οι αρχηγοί ψάχνοντας απεγνωσμένα για 11.5 δις. 

Οι οριζόντιες περικοπές είναι άδικες και οδηγούν τους έντιμους και εργατικούς στο να πουν «αι σιχτίρ» αλλά και τα πετρέλαια δεν σώζουν. Δεν έσωσαν ούτε καν τον σύντροφο Χριστόφια. Τα πρώτα βαρέλια πετρέλαιο θα βγουν, λέει, σε 15 χρόνια μετά την έναρξη των γεωτρήσεων. Μέχρι τότε οι Κύπριοι αδελφοί πρέπει να κάνουν περικοπές στα ταπεινά χαλούμια.