του Απόστολου Διαμαντή, protagon.gr, 4/8/2012
Οι τελετές των σύγχρονων ολυμπιακών αγώνων αποκαλύπτουν κάθε φορά την ουσία της διοργάνωσης: μια τεράστια επιχείρηση παγκόσμιας πνευματικής χειραγώγησης, έναν πραγματικά τρομακτικό μηχανισμό ισοπέδωσης. Το απόλυτο οργουελικό σχέδιο.
Οι σύγχρονοι ολυμπιακοί αγώνες δεν έχουν φυσικά καμία σχέση με τον αθλητισμό και – εννοείται- καμία σχέση με τους ολυμπιακούς αγώνες της ελληνικής αρχαιότητας. Το να επιχειρηματολογήσει κανείς πάνω σ’ αυτό είναι σχεδόν υποτιμητικό.
Εκείνο όμως που πραγματικά αποκαλύπτει τους στόχους αυτής της τερατώδους επιχείρησης είναι οι τελετές έναρξης. Σ’ αυτές, η υποτιθέμενη ιστορία της διοργανώτριας χώρας γίνεται κανονικό σούργελο, ένας βομβαρδισμός ήχων και εικόνων με ένα και μοναδικό στόχο: τον εντυπωσιασμό του ανίσχυρου πνευματικά κοινού, την υπαγωγή εμμέσως των εθνικών πολιτισμικών στοιχείων στη λογική της παγκόσμιας ισοπέδωσης, υπό το πρίσμα της δήθεν συναδέλφωσης των λαών. Καρφάκι φυσικά δεν καίγεται σε κανέναν για το ζήτημα της παγκόσμιας συναδέλφωσης, διότι εάν τους ένοιαζε δεν θα ισοπέδωναν κάθε χρόνο και από μία ολόκληρη χώρα με βόμβες.
Αυτό που τους νοιάζει προφανώς είναι η συναδέλφωση των αγορών, δηλαδή η ουσιαστική κατάργηση των εθνικών ιδιαιτεροτήτων, ως κρατικών οντοτήτων, έτσι ώστε να μην υφίσταται καμία εθνική ενόχληση στην λειτουργία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού τομέα, στην κίνηση δηλαδή του κεφαλαίου. Εξού και οι εθνικές ιδιαιτερότητες έχουν εκπέσει σε πολύχρωμες στολές, σε κράτη των 10 χιλιάδων κατοίκων, αγνώστου προελεύσεως και φυσικά ανύπαρκτης ισχύος. Τσεμπέρια, μαντήλες, κόκαλα, κελεμπίες, καπέλα και λοιπές νοστιμιές, μας υποβάλουν την ιδέα ότι υφίσταται ένας πολύχρωμος κόσμος. Πράγματι υφίσταται ένας τέτοιος κόσμος, αλλά ως φολκλόρ, όχι ως κόσμος με δικαιώματα. Μπορείς να παρελαύνεις στο Λονδίνο ελεύθερα με το τσεμπέρι σου, αλλά φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι θα ζεις και ελεύθερα στη χώρα σου. Το πολύ να σου δώσουμε το προνόμιο του λαθρομετανάστη στα Πατήσια ή στο Παρίσι.
Αυτός ο εντελώς γελοίος πολιτισμικός και πολιτικός κιμάς, έφτασε χθες μέχρι του σημείου να εμφανίσει ως εκπρόσωπο του αγγλικού καπιταλισμού του 19ου αιώνα έναν αφρικανό με ημίψηλο! Προφανώς για να μην σχηματιστεί η ρατσιστική εντύπωση πως η βιομηχανική επανάσταση ήταν υπόθεση των λευκών. Φυσικά και δεν ήταν. Οι καημένοι οι μαύροι πρωταγωνιστούσαν. Στα υπόγεια των εργοστασίων.
Στην προηγούμενη ολυμπιάδα της Κίνας είδαμε μια εικόνα μάζας να χτυπάει ταμπούρλα, ένα πραγματικά ανατριχιαστικό θέαμα από κουρδισμένα λαμπιόνια- ανθρώπους που μας πήγε αιώνες πίσω, στην προ-ατομική εποχή της Ασίας. Και στην δική μας ολυμπιάδα είδαμε τα μάρμαρα της ελληνικής αρχαιότητας να πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας, μαζί με καρπούζια και ντάτσουν τσιγγάνων, με ζεϊμπέκικα και δημοτικά, έναν ηλίθιο αχταρμά που κάθεται ο κόσμος και τον βλέπει με συγκατάβαση, περιμένοντας τους ντοπαρισμένους αθλητές να τρέξουν τα 100 μέτρα σε ένα δευτερόλεπτο!
Το να κάθεται λοιπόν κάποιος και να παρακολουθεί αυτές τις ογκώδεις ανοησίες είναι πραγματικά θλιβερό. Όπως είπε και ο Αριστομένης Προβελλέγγιος κάποτε, «των αληθινών ελλήνων τα κόκαλα θα τρίζουν μ’ αυτές τις ολυμπιάδες της ντόπας».
Η πραγματικά σωστή απόφαση λοιπόν θα ήταν η αποχώρηση της Ελλάδας από αυτό το αίσχος των σύγχρονων ολυμπιακών αγώνων. Να γλυτώσουμε από την ντόπα αφενός και να μην συμμετέχουμε επίσης στην καφκική αυτή ιδέα του διεθνούς αθλητισμού.
Όποιος αγαπάει τον αθλητισμό ας πάει να δει καμιά ταυρομαχία- εάν υπάρχει ακόμα-έναν αγώνα σκοποβολής, μπιτς Βόλεϋ ή κάποιο μάτς ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Το πολύ ας κάτσει να δει κανένα ματς της αγαπημένης ομάδας του. Άλλος αθλητισμός δεν υπάρχει.
Οι ολυμπιάδες είναι μια μηχανή του κιμά.
Οι σύγχρονοι ολυμπιακοί αγώνες δεν έχουν φυσικά καμία σχέση με τον αθλητισμό και – εννοείται- καμία σχέση με τους ολυμπιακούς αγώνες της ελληνικής αρχαιότητας. Το να επιχειρηματολογήσει κανείς πάνω σ’ αυτό είναι σχεδόν υποτιμητικό.
Εκείνο όμως που πραγματικά αποκαλύπτει τους στόχους αυτής της τερατώδους επιχείρησης είναι οι τελετές έναρξης. Σ’ αυτές, η υποτιθέμενη ιστορία της διοργανώτριας χώρας γίνεται κανονικό σούργελο, ένας βομβαρδισμός ήχων και εικόνων με ένα και μοναδικό στόχο: τον εντυπωσιασμό του ανίσχυρου πνευματικά κοινού, την υπαγωγή εμμέσως των εθνικών πολιτισμικών στοιχείων στη λογική της παγκόσμιας ισοπέδωσης, υπό το πρίσμα της δήθεν συναδέλφωσης των λαών. Καρφάκι φυσικά δεν καίγεται σε κανέναν για το ζήτημα της παγκόσμιας συναδέλφωσης, διότι εάν τους ένοιαζε δεν θα ισοπέδωναν κάθε χρόνο και από μία ολόκληρη χώρα με βόμβες.
Αυτό που τους νοιάζει προφανώς είναι η συναδέλφωση των αγορών, δηλαδή η ουσιαστική κατάργηση των εθνικών ιδιαιτεροτήτων, ως κρατικών οντοτήτων, έτσι ώστε να μην υφίσταται καμία εθνική ενόχληση στην λειτουργία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού τομέα, στην κίνηση δηλαδή του κεφαλαίου. Εξού και οι εθνικές ιδιαιτερότητες έχουν εκπέσει σε πολύχρωμες στολές, σε κράτη των 10 χιλιάδων κατοίκων, αγνώστου προελεύσεως και φυσικά ανύπαρκτης ισχύος. Τσεμπέρια, μαντήλες, κόκαλα, κελεμπίες, καπέλα και λοιπές νοστιμιές, μας υποβάλουν την ιδέα ότι υφίσταται ένας πολύχρωμος κόσμος. Πράγματι υφίσταται ένας τέτοιος κόσμος, αλλά ως φολκλόρ, όχι ως κόσμος με δικαιώματα. Μπορείς να παρελαύνεις στο Λονδίνο ελεύθερα με το τσεμπέρι σου, αλλά φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι θα ζεις και ελεύθερα στη χώρα σου. Το πολύ να σου δώσουμε το προνόμιο του λαθρομετανάστη στα Πατήσια ή στο Παρίσι.
Αυτός ο εντελώς γελοίος πολιτισμικός και πολιτικός κιμάς, έφτασε χθες μέχρι του σημείου να εμφανίσει ως εκπρόσωπο του αγγλικού καπιταλισμού του 19ου αιώνα έναν αφρικανό με ημίψηλο! Προφανώς για να μην σχηματιστεί η ρατσιστική εντύπωση πως η βιομηχανική επανάσταση ήταν υπόθεση των λευκών. Φυσικά και δεν ήταν. Οι καημένοι οι μαύροι πρωταγωνιστούσαν. Στα υπόγεια των εργοστασίων.
Στην προηγούμενη ολυμπιάδα της Κίνας είδαμε μια εικόνα μάζας να χτυπάει ταμπούρλα, ένα πραγματικά ανατριχιαστικό θέαμα από κουρδισμένα λαμπιόνια- ανθρώπους που μας πήγε αιώνες πίσω, στην προ-ατομική εποχή της Ασίας. Και στην δική μας ολυμπιάδα είδαμε τα μάρμαρα της ελληνικής αρχαιότητας να πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας, μαζί με καρπούζια και ντάτσουν τσιγγάνων, με ζεϊμπέκικα και δημοτικά, έναν ηλίθιο αχταρμά που κάθεται ο κόσμος και τον βλέπει με συγκατάβαση, περιμένοντας τους ντοπαρισμένους αθλητές να τρέξουν τα 100 μέτρα σε ένα δευτερόλεπτο!
Το να κάθεται λοιπόν κάποιος και να παρακολουθεί αυτές τις ογκώδεις ανοησίες είναι πραγματικά θλιβερό. Όπως είπε και ο Αριστομένης Προβελλέγγιος κάποτε, «των αληθινών ελλήνων τα κόκαλα θα τρίζουν μ’ αυτές τις ολυμπιάδες της ντόπας».
Η πραγματικά σωστή απόφαση λοιπόν θα ήταν η αποχώρηση της Ελλάδας από αυτό το αίσχος των σύγχρονων ολυμπιακών αγώνων. Να γλυτώσουμε από την ντόπα αφενός και να μην συμμετέχουμε επίσης στην καφκική αυτή ιδέα του διεθνούς αθλητισμού.
Όποιος αγαπάει τον αθλητισμό ας πάει να δει καμιά ταυρομαχία- εάν υπάρχει ακόμα-έναν αγώνα σκοποβολής, μπιτς Βόλεϋ ή κάποιο μάτς ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Το πολύ ας κάτσει να δει κανένα ματς της αγαπημένης ομάδας του. Άλλος αθλητισμός δεν υπάρχει.
Οι ολυμπιάδες είναι μια μηχανή του κιμά.
Για να είμαστε ακριβείς, "Ολυμπιάδα" σημαίνει την τετραετία ανάμεσα σε δύο ολυμπιακές διοργανώσεις. Αυτό που εννοεί ο συγγραφέας είναι οι "Ολυμπιακοί Αγώνες"...
