Ο Κήπος του Επίκουρου, τεύχος 24

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Και μετά την Eurovision τι;

της Ισμήνης

Και τώρα τι θα κάνουμε; Πώς θα αντέξουμε ένα ολόκληρο χρόνο χωρίς  μπλα μπλα   για την Eurovision; Από τον Μάρτιο είχαμε ένα σκοπό στη ζωή μας. Ποιο τραγούδι θα μας αντιπροσωπεύσει επάξια στην Eurovision! ποιος τραγουδιστής ή τραγουδίστρια θα πάρει το πολυπόθητο εισιτήριο συμμετοχής και ένα σωρό άλλες σαχλαμάρες, π.χ. βαρύγδουπες δηλώσεις αοιδών: θα πήγαινα, αλλά το πρόγραμμά μου είναι γεμάτο!

Και αφού επελέγη το  τραγούδι  και ο τραγουδιστής , άρχισαν τα προγνωστικά. Σε ποια σειρά θα βγει,  θα γίνει πάλι  συνασπισμός κρατών  για το πολυπόθητο αποτέλεσμα; Άντε και με την πρωτιά, καλά μόλις άκουγα τις ευχές για την 1^η θέση με έπιανε τρέμουλο κα σκεφτόμουνα: όλα τα έχει η Μαριορή, η πρωτιά μας έλειπε! Δεν κοιτάμε τα χάλια μας,  τη  διοργάνωση τραγουδιού  ονειρευόμαστε;

Εγώ τα σκεφτόμουνα, εγώ σιχτίριζα βέβαια, οι ιθύνοντες  περί πρωτιάς και διοργάνωσης το νου τους στο καναβούρι και στο κεχρί το είχαν! Μέτραγαν από τώρα τα μελλοντικά ριάλια!

Πάλι καλά  φέτος που δεν πήγε σύσσωμος η αποστολή στην Κωνσταντινούπολη να πάρει την ευχή από την έδρα της ορθοδοξίας  και δεν  υποβάλλαμε στον  μοναδικό ανά τον κόσμο εξευτελισμό τον Οικουμενικό Πατριάρχη!

Άντε λοιπόν και προκριθήκαμε, άντε ήρθε η πολυπόθητη ημέρα του διαγωνισμού και  να πω την αμαρτία μου την είδα την παρουσίαση. Ξέρετε τι μου θύμισε;  Όταν ήμουνα μικρή υπήρχε το τσίρκο Medrano που περιόδευε ανά τον κόσμο  και βέβαια κάποια στιγμή ερχότανε  και στην Ελλάδα για παραστάσεις. Πηγαίναμε με του γονείς  μας,  πιτσιρίκια εμείς να δούμε τους ζογκλέρ, τους ακροβάτες, παλιάτσους που έκαναν τούμπες, αναβόσβηναν φωτιές, έκαναν ποταμούς νερών να τρέχουν, γυναίκες και  άντρες  ντυμένοι  με περίεργα ρούχα  και ένα σωρό άλλα μαγικά και διασκεδαστικά!

Το τσίρκο Medrano δεν ξέρω αν υφίσταται  ακόμη, αλλά  το τσίρκο  Eurovision κάθε χρόνο  είναι  και σε άλλη πόλη, όπου προσπαθούν  οι  συμμετέχοντες να ξεπεράσουν  σε κόλπα, κωλοτούμπες και τρυκ  τους κλόουν και τους παλιάτσους!

Τελικά ήρθαμε στην 6^η θέση! Θρίαμβος! Τα ΜΜΕ αλαλάζουν από την χαρά τους και εθνική υπερηφάνεια, κατατροπώσαμε την ΜΕΡΚΕΛ, τον Ολάντ και όλο το ψιλομύτικο προλεταριάτο της Ευρώπης! Τι συγκίνηση η χρεοκοπημένη Ελλαδίτσα με τα δανεικά και τα μνημόνια  τους έβαλε τα γυαλιά!

Στο κάτω κάτω της γραφής -και για να πω την αλήθεια- χάρηκα που βγήκε 1^η η Δανία, έχουμε και κάποια τέως συγγένεια πως να το κάνουμε… Αλλά ... έτσι έπρεπε να γίνει, έτσι ήταν το σωστό,  να χαρεί κομματάκι και το 18χρονο κοριτσάκι που βγήκε με σκισμένο φόρεμα,   αχτένιστη και ξυπόλυτη  να τραγουδήσει - για τη Δανία βρε γαμώτο!

 Σαν το  «κοριτσάκι με τα σπίρτα» μου θύμισε από το παραμύθι του συντοπίτη Άντερσεν…

Ενώ εμείς παρουσιαστήκαμε σαν καλά παιδιά και  -καλώς πολύ καλώς βέβαια- με  απλά πουκαμισάκια, με άσπρο  σχολικό γιακαδάκι, παντελονάκια  φουστίτσες, γαμπίτσες  και ελβιέλλες  με τα σοσονάκια μας, ήμασταν πολύ αξιοπρεπείς!

Εντάξει, δεν φορούσαμε τουαλέτα Roberto Cavalli σαν της Παπαρίζου και Gautier  σαν της Βίση ή μπλουζάκι 4.000 € του Σαμπρέλ. Άλλωστε αυτά δεν δίνουνε τις πρωτιές, έτσι δεν είναι;

Και άντε γεια μας! που είπε και ο Αγάθωνας!

Η Εκθεση Ιδεών ως κλάδος της λογοτεχνίας του τρόμου

του Δημ. Φύσσα, ΒΗΜΑ, 9/5/1999

1. Το νεοελληνικό φροντιστηριακό φαινόμενο έχει προφανώς συμβάλει στη μορφή που έχουν λάβει τα σχολικά μαθήματα τόσο ως προς το περιεχόμενο όσο και ως προς τη διδακτική και τον τρόπο εξέτασης. Το φροντιστήριο έχει στη χώρα μας αποβεί συνδιαμορφωτής της εκπαίδευσης, μαζί με το υπουργείο Παιδείας και τα σχολεία.

2. Όσον αφορά όμως την Έκθεση Ιδεών δεν πρόκειται για συνδιαμόρφωση, αλλά για σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα γέννησή της στα φροντιστήρια.

3. Διδάσκω ­ όσο μπορεί να διδαχθεί ­ το μάθημα αυτό σε αθηναϊκά φροντιστήρια επί 21 χρόνια. Μελετώ και σχολιάζω γύρω στα 1.000 μαθητικά γραπτά τον χρόνο. Παρακολουθώ τα «εκθεσιολόγια» που κυκλοφορούν στην αγορά. Η βασική μου παρατήρηση μπορεί να συνοψιστεί στο εξής: κυρίαρχες τάσεις είναι η τυποποίηση, η αποστήθιση και η καταστροφολογία. Η τυποποίηση και η αποστήθιση («αυτό είναι το σχεδιάγραμμα που θα ακολουθήσεις»... «αυτοί είναι δύο-τρεις πρόλογοι· να τους μάθετε απέξω και να διαλέξετε, ανάλογα με το θέμα, όποιον ταιριάζει») είναι η λογική κατάληξη ανθρώπων που θεωρούν ότι έχουν βρει τη μία και μοναδική αλήθεια (τη δική τους, βέβαια) και συνεπώς ο μαθητής, που «δεν ξέρει», αυτά «πρέπει» να γράψει. 

4. Περιεχόμενο του μέσου φροντιστηριακού μαθήματος, άρα και της μέσης γραφόμενης στο φροντιστήριο Εκθεσης, είναι η καταστροφολογία.

Οι ρίζες της, από όσα έχω αντιληφθεί, μπορούν να αναζητηθούν στα εξής:

α) Δοκίμια του Ευ. Παπανούτσου (το νεότερο των οποίων είναι 25 ετών).

β) Εκθεσιολόγια τριών-τεσσάρων (γνωστών στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ) μεγαλοφροντιστών, αναλλοίωτα ουσιαστικά από τις δεκαετίες του '60 και του '70 ή από τις αρχές του '80.

γ) Συγγράμματα ορισμένων άλλων διανοητών, κυρίως θεολόγων και νεοορθοδόξων.

δ) Κείμενα του ΚΚΕ, της Greenpeace (και άλλων οικολογικών οργανώσεων), της Ορθόδοξης Εκκλησίας, της άκρας Δεξιάς.

5. Τα βασικά ιδεολογήματα, που ­ παρά τις εν πολλοίς διαφορετικές αφετηρίες ­ προκύπτουν από τα παραπάνω κυριαρχούν στον χώρο και τελικά γράφονται από τους μαθητές έχουν ως εξής:

α) Ο πολιτισμός και η κοινωνία μας περνούν κρίση.

β) Αναπτύσσονται συνεχώς άπειροι κίνδυνοι και προβλήματα: άγχος, βία, ναρκωτικά, μηχανοποίηση της ζωής, καταναλωτισμός, εγκληματικότητα, ανεργία, καταστροφή της φύσης, πόλεμος, απομόνωση, τεχνοκρατία κτλ.

γ) Οι θεσμοί μας πάνε από το κακό στο χειρότερο (ιδίως η εκπαίδευση, η οικογένεια, το πολιτικό σύστημα, οι παραδόσεις).

δ) Οι ηθικές και οι ανθρωπιστικές αξίες εξέλιπαν· η επιστήμη και η τεχνολογία αναπτύσσονται χωρίς όρια προς την καταστροφή.

ε) Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία, η ελληνική γλώσσα, οι ιδιαιτερότητες της χώρας κινδυνεύουν, ιδίως μέσα στην ανθελληνική και φιλοτουρκική Ευρωπαϊκή Ενωση.

στ) Κάποτε υπήρχε ένα ιδανικό παρελθόν, οπότε όλα τα παραπάνω δεν ίσχυαν, το οποίο όμως πέρασε ανεπιστρεπτί.

ζ) Τέλος (εδώ διαχωρίζονται): είτε κλαίνε τη μοίρα τους προφητεύοντας την επερχόμενη καταστροφή (του κόσμου, της Ελλάδας...) είτε προτείνουν ως «λύση» την «ανθρωπιστική παιδεία» (άλλο πασπαρτού ιδεολόγημα αυτό).

6. Συζητώντας με τα παιδιά προσπαθώ να δείξω ότι πολλά από τα παραπάνω είναι υπερβολικά (π.χ., η αύξηση των διαζυγίων δεν δείχνει κρίση της οικογένειας εν γένει, αλλά συγκεκριμένων γάμων ­ και γι' αυτό οι περισσότεροι διαζευγμένοι ξαναπαντρεύονται)· άλλα πάλι αποτελούν ανύπαρκτες αιτιάσεις (π.χ., όσον αφορά το πολίτευμά μας, για πρώτη φορά η Ελλάδα έχει 25 χρόνια αδιάλειπτη δημοκρατία και 50 χωρίς πόλεμο)· ή ότι σε κάποιους τομείς υπάρχει πράγματι η επισημαινόμενη αλλαγή, αλλά είναι προς το καλύτερο (π.χ., η μηχανοποίηση του οικιακού νοικοκυριού ή των επικοινωνιών)· ακόμη, λέω στα παιδιά ότι κάποια πράγματα είναι όντως ενοχλητικά, αλλά έτσι ήταν πάντα (π.χ., η συμπεριφορά των Μεγάλων Δυνάμεων απέναντι στις μικρές χώρες παρουσιάζει διαχρονικές ομοιότητες από την αρχαιότητα ως σήμερα). Τέλος, το σημαντικότερο: επιμένω να υποστηρίζω ότι ουδέποτε υπήρξε το ιδανικό παρελθόν που τα εκθεσιολόγια και οι ιερεμιάδες τους φαντάζονται, παρελθόν κατά το οποίο όλα ήταν καλύτερα από ό,τι σήμερα. Απλώς σε κάθε εποχή υπήρχαν γκρινιάρηδες, κλαψιάρηδες και Κασσάνδρες, που θρηνούσαν τις «χαμένες» αξίες του παρελθόντος (κατά το οποίο βεβαίως κάποιοι άλλοι θρηνούσαν άλλες... χαμένες αξίες κτλ.) και που αντιστρατεύονται κάθε εξέλιξη και νέα τάση, π.χ. τη φωτογραφία (ως αντίπαλο της ζωγραφικής), το γενικό εκλογικό δικαίωμα (ως παράγοντα διαφθοράς), το στυλό μπικ, την τεχνητή γονιμοποίηση κτλ.

7. Τα παιδιά στο σύνολό τους δεν έχουν καταστροφολογική άποψη. Δεν θεωρούν ότι ζουν τη φρικτή ζωή των εκθεσιολογίων. Έχουν όμως πειστεί ότι «αυτά ζητούν στις εξετάσεις», γιατί «έτσι είναι η Έκθεση», άρα όσο περισσότερο το γραπτό τους θυμίζει άρθρο του «Ριζοσπάστη», της «Χρυσής Αυγής», της Λιάνας Κανέλλη ή ομιλία του Χριστόδουλου (όνομα και αυτό· να είσαι δούλος κάποιου ­ οποιουδήποτε...) τόσο καλύτερο βαθμό θα πάρουν.

Ωστόσο ενθαρρυνόμενοι ­ και εφόσον φυσικά θέλουν ­ οι ίδιοι οι μαθητές γράφουν και διαφορετικά, δίνοντας μια εικόνα του κόσμου όπως τον βιώνουν πραγματικά, με αντιφάσεις, με εναλλαγές, με αισιοδοξίες και απαισιοδοξίες συγχρόνως κτλ. Οι δε βαθμοί που παίρνουν όσοι γράφουν ατυποποίητα και μη καταστροφολογικά δείχνουν ότι οι βαθμολογητές των εξετάσεων αποδέχονται (όπως άλλωστε λένε και οι επίσημες οδηγίες του υπουργείου προς αυτούς) «κάθε άποψη, αρκεί να είναι τεκμηριωμένη».

Άρα η πλειονότητα των «εκθεσάδων» εγκληματεί: παίρνοντας ένα μάθημα, που θεωρητικά αποτελεί δοκιμή ελευθερίας, το μετατρέπουν σε προκρούστειας λογικής καταστροφολογική κλάψα. Το ταυτίζουν με την γκρίνια και την απαισιοδοξία. Ετσι όμως η Έκθεση δεν είναι γι' αυτούς ένα εξεταζόμενο μάθημα κριτικής σκέψης. Είναι ένας κλάδος της λογοτεχνίας τρόμου, αντάξιος του Λάβκραφτ, του Κινγκ, του Μπέρκερ. Και ως τέτοιος δεν έχει σχέση με την εκπαίδευση. Αλλά ούτε και στη λογοτεχνική κριτική εμπίπτει, γιατί είναι κακή λογοτεχνία τρόμου (ευτυχώς τα εκθεσιολόγια δεν είναι επισήμως λογοτεχνικά βιβλία). Αρα τι; Με το φιλολογικό αυτό παράδοξο, σας χαιρετώ.

Καθαρές θάλασσες...

του Θόδωρου Κουσουρή, Δρ. Περιβαλλοντολόγου-Υδροβιολόγου

Μια πρώτη ένδειξη για την καθαρότητα ή μη της θάλασσας που κολυμπάμε, είναι οι παραλίες εκείνες που έχουν χαρακτηριστεί με «Γαλάζιες Σημαίες» (Η Γαλάζια Σημαία, είναι σύμβολο ποιότητας σε διεθνή κλίμακα και απονέμεται με αυστηρά κριτήρια σε οργανωμένες ακτές με μεγάλο αριθμό λουομένων, που διαχειρίζονται παράκτιοι Δήμοι, ξενοδόχοι και άλλοι φορείς, αλλά και σε μαρίνες ). Αλλά εξίσου καθαρές ή και καθαρότερες είναι και αμέτρητες άλλες παραλίες και θάλασσες.

Όμως, για την καθαρότητα ή μη μιας θαλάσσιας περιοχής δεν είναι πάντοτε εύκολη ή σαφής η απάντηση. Απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή για την εξαγωγή συμπερασμάτων, καθώς εκτός των άλλων, η απουσία ή παρουσία ορισμένων οργανισμών σε μια περιοχή δεν είναι απαραίτητα δείκτης ρύπανσης, αλλά μπορεί να οφείλεται σε πολυάριθμους άλλους παράγοντες. Οι επιστήμονες, πέρα από τις βιοχημικές και μικροβιολογικές αναλύσεις του θαλασσινού νερού, χρησιμοποιούν διάφορους οργανισμούς ως βιοδείκτες και ελέγχοντας, μεταξύ άλλων, την παρουσία ή παρουσία και την αφθονία τους, διαπιστώνουν με πρώτη ματιά την κατάσταση των θαλάσσιων οικοσυστημάτων, αλλά και την καταλληλότητα του θαλάσσιου περιβάλλοντος για κολύμβηση. 

Τα πράσινα φύκη του γένους Ulva και  Enteromorpha δείχνουν

υποβαθμισμένο από λύματα ή γλυκά νερά περιβάλλον, ενώ τα

καφετί φύκη του γένους Cystoseira και άλλα, δείχνουν καθαρές περιοχές.

Ωστόσο, δεν χρειάζεται να είναι κάποιος επιστήμονας για να μπορέσει να παρατηρήσει κάποιες ιδιάζουσες καταστάσεις. Για παράδειγμα, αν ιριδίζει η επιφάνεια της θάλασσας, πιθανότατα περιέχει πετρέλαιο, λάδι κινητήρα, αποχέτευσης κλπ. Αν πρασινίζει η επιφάνεια, τότε το χρώμα μπορεί να προέρχεται από τη μαζική αύξηση του πλαγκτού της περιοχής, εξαιτίας εισροών στο θαλάσσιο περιβάλλον από θρεπτικά συστατικά, απορροές λιπασμάτων κλπ. Αποφεύγουμε το κολύμπι σε μαρίνες, λιμάνια, εκβολές ποταμών και οχετών.

Ο διαρκής σχηματισμός αφρού στη επιφάνεια της θάλασσας και το θολό νερό θα πρέπει να μας προβληματίσει, καθώς μπορεί να προέρχεται από τη ρίψη λυμάτων από διερχόμενο σκάφος, ή από γειτονικές εγκαταστάσεις επεξεργασίας λυμάτων, όταν δεν λειτουργούν σωστά. Θολή θάλασσα, σκουπίδια που επιπλέουν, δεν είναι μόνο ένδειξη για ρύπανση και ακαταλληλότητα για κολύμβηση, αλλά πιθανότατα να κρύβει ρύπους που είναι επικίνδυνοι για την υγεία μας.

Αν και με μια πρώτη ματιά οι περισσότερες θάλασσες στην Ελλάδα είναι καθαρές για κολύμβηση και χωρίς πρόβλημα μόλυνσης ή ρύπανσης, μια πιο προσεκτική ματιά και εξειδικευμένες μετρήσεις μπορεί να μας αποκαλύψει περισσότερα στοιχεία για την πραγματική κατάσταση ορισμένων περιοχών. Μπορεί το νερό να φαίνεται διαυγέστατο, αλλά μπορεί να υποκρύπτει απορροές λ.χ., από φυτοφάρμακα ή βαριά μέταλλα από τα γειτονικά θερμοκήπια.

Αυτό που οφείλουμε να υπενθυμίζουμε είναι ότι, όλα τα είδη της πανίδας και της χλωρίδας μιας θάλασσας, έχουν ξεχωριστή σημασία, συνθέτουν έναν πολυποίκιλο κόσμο και μπορούν να αλλάξουν, μέσα από άμεσες ή έμμεσες παρεμβάσεις του ανθρώπου στα θαλάσσια οικοσυστήματα.

Ασφαλώς και υπάρχουν μερικές κατευθυντήριες συμβουλές που μπορεί να μας βοηθήσουν να αποφύγουμε άγνωστα και ακατάλληλα για κολύμβηση νερά. Να, μερικές συμβουλές για ασφαλή κολύμβηση από άποψη υγιεινής του περιβάλλοντος. Φύκη, φυκιάδες, αχινοί, αστερίες και άλλα είδη μαρτυρούν πόσο υγιές ή όχι είναι ένα θαλάσσιο οικοσύστημα. Ειδικότερα, τα φύκη, καθώς είναι προσκολλημένα σε βράχια και στο θαλάσσιο πυθμένα επηρεάζονται άμεσα από αλλαγές στην ποιότητα του νερού και συνεπώς αποτελούν εξαιρετικούς βιοδείκτες.

Κάποια είδη φυκών αναπτύσσονται αποκλειστικά σε καθαρά νερά και εξαφανίζονται όταν ξεκινήσει να υπάρχει κάποια πηγή μόλυνσης ή ρύπανσης, ενώ άλλα είδη αναπτύσσονται όπου υπάρχει μόλυνση. Οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι, όταν αυτό το θαλάσσιο περιβάλλον αρχίζει να επιβαρύνεται από ρυπογόνους παράγοντες, τότε μειώνεται ο αριθμός των ειδών και επιβιώνουν τα πιο ανθεκτικά, που συνήθως είναι τα σκουλήκια ή κάποια μαλάκια (π.χ. κοχύλια) με μονόπλευρη αφθονία τους έναντι άλλων ειδών που μπορεί και να εξαφανιστούν από την περιοχή.

Οι γνωστές μας φυκιάδες, είτε βρίσκονται ριζωμένες ως λιβάδια της Ποσειδώνιας ( Posidonia oceanica) στην άμμο του θαλάσσιου πυθμένα και σε βάθος λίγων μέτρων, είτε εκβράζονται στην παραλία νεκρές, σε καφετί σκουρόχρωμες αποχρώσεις. Αυτά τα φυτά, στην πραγματικότητα δεν είναι φύκη, αλλά εξελικτικά ανώτερα θαλάσσια φυτά. Τα ζωντανά καταπράσινα φύλλα της, με τη μορφή κορδέλας, μπορεί να φτάσουν σε μήκος περίπου το 1 μέτρο. Καθώς το φυτό βγάζει καινούργια φύλλα, τα παλιά φύλλα γερνάνε, γίνονται σκούρα καφέ, πέφτουν από το φυτό, και παρασυρόμενα από τα κύματα, συνήθως εκβράζονται στη γειτονική αμμουδιά.

Αν και η παρουσία της Ποσειδώνιας προκαλεί σε πολλούς αποστροφή, είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι η Ποσειδώνια είναι ένα θαλάσσιο φυτό που αναπτύσσεται αποκλειστικά σε καθαρά νερά. Όπου υπάρχει Ποσειδώνια σίγουρα η θάλασσα θα είναι καθαρή. Συνεπώς, όταν βλέπουμε φύλλα Ποσειδώνιας εκβρασμένα στην αμμουδιά ή και στα ρηχά, τότε κολυμπάμε άφοβα. Τα θαλάσσια λιβάδια Ποσειδώνιας, είναι από τα πλέον παραγωγικά οικοσυστήματα, στηρίζουν εξαιρετική βιοποικιλότητα (π.χ. ψάρια, αχινοί, χταπόδια, σπόγγοι, ανεμώνες, θαλάσσιες χελώνες, κλπ), καθώς σε αυτά τα λιβάδια έχουν καταγραφεί περισσότερα από 1.000 είδη πανίδας και 300 είδη χλωρίδας. Το ενδημικό στη Μεσόγειο είδος Posidonia oceanica που σχηματίζει τα θαλάσσια λιβάδια είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο σε ανθρωπογενείς επιδράσεις, καθώς επίσης και στη θαλάσσια ρύπανση. Γι' αυτό το λόγο η παρουσία υγιών λιβαδιών Ποσειδωνίας σε μια περιοχή είναι δείκτης της καλής κατάστασης του θαλάσσιου περιβάλλοντος.

Τα μακροφύκη (άλγες) αποτελούν πολύ καλούς δείκτες καθαρότητας των νερών και χρησιμοποιούνται από τους επιστήμονες ως βιοδείκτες για τον έλεγχο της ποιότητας της θάλασσας. Η χρήση αυτή των φυκών βασίζεται στο γεγονός ότι υπάρχουν κάποια είδη τα οποία συναντώνται μόνο σε καθαρά νερά, ενώ σε ρυπασμένες θάλασσες εξαφανίζονται. Αντίθετα, υπάρχουν κάποια άλλα είδη φυκών που προτιμούν τα ρυπασμένα νερά. Τα φύκη (στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 600 είδη φυκών), διαθέτουν μία τεράστια ποικιλία χρωμάτων – καφετί, πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, άσπρα κλπ. Οι μορφές τους επίσης ποικίλουν πολύ αφού υπάρχουν είδη που μοιάζουν με ταινίες ή μικρά φύλλα, με βεντάλιες ή ομπρέλες, ενώ άλλα θυμίζουν ζελέ. Βράχια της θάλασσας καλυμμένα με καφετί φύκη αποτελούν ένδειξη ότι η θάλασσα είναι πεντακάθαρη.

Σε γενικές γραμμές, τα καφετί και σχετικά μεγάλα φύκη αναπτύσσονται σε καθαρές θάλασσες, όπως τα είδη Cystoseira που μοιάζουν με μικρούς θάμνους ή δεντράκια και έχουν σκληρή υφή. Στην Ελλάδα τα είδη αυτά είναι πολύ κοινά σε μικρά βάθη (0-1 μέτρο) σε καθαρές θάλασσες, και αν τα δείτε πάνω στα βράχια της ακτής θα ξέρετε με σιγουριά ότι κολυμπάτε σε καθαρά νερά. Εξάλλου, τα ανοιχτά τεφρόχρωμα φύκη, το μορφής βεντάλιας-χωνιού (Padina pavonica) και το φύκος μορφής ομπρέλας (Acetabularia acetabulum) είναι από τα πιο κοινά φύκη της Ελλάδας. Αν και γενικά προτιμούν καθαρά νερά μπορεί να βρεθούν και σε ελαφρώς ρυπασμένες περιοχές.

Από την άλλη πλευρά, τα φύκη που προτιμούν ρυπασμένα νερά είναι συνήθως πράσινα και μοιάζουν με πλατιά φύλλα ή ταινίες, και έχουν μία μαλακή και γλοιώδη υφή που κάποιες φορές θυμίζει ζελέ. Στην ομάδα αυτή πολύ γνωστό είναι το «Μαρούλι της θάλασσας» (γένος Ulva), και εξαιτίας της ομοιότητας του με το γνωστό μας μαρούλι, αλλά και οι πλατιές πράσινες μαλακιές ταινίες, που σε πολλά μέρη αποκαλούνται «πράσινες παλίρροιες» (Enteromorpha prolifera).

Τα φύκη αυτά αναπτύσσονται σε μεγάλες ποσότητες σε ρυπασμένα λιμάνια, μόλους, μαρίνες, κοντά σε αγωγούς εκβολής λυμάτων, ή και εκεί όπου γλυκά νερά εισρέουν στο θαλάσσιο περιβάλλον. Συνήθως, καλύπτουν μαζικά χαλίκια και την επιφάνεια των βράχων σε πολύ μικρά βάθη, στο σημείο της ακτής όπου σκάνε τα κύματα. Οι οικολογικές επιπτώσεις του φαινομένου είναι τεράστιες, καθώς οι μεγάλες ποσότητες αυτών των φυκών εξαντλούν το οξυγόνο του νερού και παράλληλα στερούν το ηλιακό φως από τα υπόλοιπα θαλάσσια είδη στις περιοχές που το πρόβλημα γίνεται εντονότερο.

Συνήθως, δύο είδη αχινών που συναντάμε στα παράκτια νερά (ο μαύρος αχινός Arbacia lixula και ο λίγο μεγαλύτερος Paracentrotus lividus, που συνήθως έχει χρώμα καφέ ή μοβ) είναι είδη ευαίσθητα στη ρύπανση και η παρουσία αχινών καταδεικνύει καθαρά νερά. Επίσης, πρέπει να σημειωθεί πως οι τσούχτρες και οι μέδουσες δεν είναι δείκτες ρύπανσης, αλλά αύξησης της θερμοκρασίας. Και το γεγονός ότι έχουν εξαπλωθεί προς τα βόρεια γεωγραφικά πλάτη δείχνει ότι αυξάνεται η θερμοκρασία των θαλασσών.

Σημειώνεται, ότι τόσο η Ποσειδωνία, όσο και τα φύκη είναι αναγκαία για τη διατήρηση της ζωής στη θάλασσα (και όχι μόνο, γιατί το οξυγόνο που ελευθερώνουν χρησιμοποιείται από όλους τους οργανισμούς), και ο ρόλος τους είναι αντίστοιχος με εκείνον των δασών της ξηράς για τα χερσαία άγρια ζώα. Μάλιστα, η Ποσειδωνία θεωρείται σήμερα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και από την Ελληνική νομοθεσία ως προστατευόμενο είδος.

Ωστόσο, τα θαλάσσια φυτά έχουν επίσης ένα πλούσιο εφαρμοσμένο και εμπορικό ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, τα εκβρασμένα φύλλα της Ποσειδώνιας χρησιμοποιούνται για την παρασκευή κομπόστας για λίπασμα. Τα φύκη έχουν ακόμη περισσότερες εφαρμογές, μάλιστα κάποια είδη είναι εδώδιμα. Έτσι, στην Κρήτη ένα φύκος καταναλώνεται ως σαλάτα (σαλάτα του γιαλού). Επίσης, ευρέως είναι γνωστή η εφαρμογή των φυκών στη βιομηχανία τροφίμων, ζαχαροπλαστική, φαρμακοβιομηχανία, κοσμετολογία κ.ά. Από φύκη απομονώνονται συστατικά με τα οποία φτιάχνονται σούπες, κρέμες, ζελέ, παγωτά, και άλλα κοινά προϊόντα. Σημαντική είναι και η συνεισφορά των φυκών στην ιατρική, φαρμακοβιομηχανία, μοριακή βιολογία, στη βιομηχανία χρωμάτων, στους βιολογικούς καθαρισμούς, κ.ά.

Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι στην κατηγορία των φυκών ανήκουν και οργανισμοί που δεν είναι ορατοί με το γυμνό μάτι, τα λεγόμενα μικροφύκη. Τα μικροφύκη μπορεί να αποτελούν μέρος του γνωστού μας πλαγκτού. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτοί οι μικροσκοπικοί οργανισμοί δημιουργούν πληθυσμιακές εκρήξεις αφθονίας (άνθηση φυτοπλαγκτού), με αποτέλεσμα να δημιουργούν εμφανή συσσωματώματα στην επιφάνεια του νερού (π.χ. ερυθρά παλίρροια). Τα θαλάσσια φυτά λοιπόν, είναι πολύ σημαντικά, ειδικά για την Ελλάδα με τα 16.000 χιλιόμετρα ακτογραμμών. Και την επόμενη φορά που θα είστε στην παραλία, δείτε τα φύκη και τα θαλάσσια φυτά με άλλο μάτι, καθώς η παρουσία ή απουσία τους θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε την οικολογική κατάσταση της θάλασσας στην οποία βρίσκεστε.

Δυστυχώς, δεν μπορούμε να αναγνωρίζουμε πάντοτε, αν η θάλασσα που κολυμπάμε είναι καθαρή. Μια σίγουρη επιλογή για καλή ποιότητα νερών κολύμβησης είναι οι ακτές που έχουν τη Γαλάζια Σημαία. Οι ακτές αυτές διαθέτουν υποδομές (π.χ. χώρους υγιεινής, ναυαγοσώστη κ.ά) και παρακολουθούνται με πολύ τακτικές δειγματοληψίες και αναλύσεις της ποιότητας του θαλάσσιου νερού. Και είναι ενδιαφέρουσα μια επίσκεψη στη διαδικτυακή βάση δεδομένων για την ποιότητα των ακτών στην Ευρώπη σύμφωνα με την Οδηγία της ΕΕ για την ποιότητα των νερών κολύμβησης http://www.eea.europa.eu/themes/water/mapviewers/bathing.

(πηγή:σταχυολόγηση κυρίως από άρθρο Ελληνικής Φυκολογικής Εταιρίας, Κ. Τσιάμη, Σ. Ορφανίδη, Κ. Αλιγιζάκη, http://phycology.gr/downloads/ELFE%20article%20Geo%20final%20with%20figures.pdf, φωτογρ. Κ. Τσιάμης, Γ. Ίσσαρης και από το Ινστιτούτο Θαλάσσιας και Περιβαλλοντικής Έρευνας Αιγαίου Αρχιπέλαγος, http://archipelago.gr/ti-kanoume/thalassia-prostasia/, http://www.eepf.gr/blueflag, http://www.helmepajunior.gr/game003.html, http://friendshipiseverything.blogspot.gr/2012/06/blog-post_8897.html, http://www.hcg.gr/node/2600, http://hcmr.gr, http://www.thalassa.gr, http://www.infogreece.org/government/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CF%81%CE%AD%CF%82-%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%AD%CF%82/)



Η δολοφονία Λαμπράκη πριν 50 χρόνια

του Τάσου Κωστόπουλου, Εφημ. των Συντακτών, 22/5/2013

«Ο λαός της Θεσσαλονίκης προκληθείς υπό των ερυθρών πρακτόρων έδωσε την απάντησίν του, διότι είναι πλέον γνωστόν ότι σκοπός των δήθεν φιλειρηνιστών δεν είναι ο αγών διά την ειρήνην αλλά η προπαγάνδα διά την συνθηκολόγησιν και την παράδοσιν εις τους επιβουλευομένους την ελευθερίαν της χώρας μας ερυθρούς τυράννους».

Με τα παραπάνω διθυραμβικά λόγια περιέγραψε τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και τον σοβαρό τραυματισμό του συναδέλφου του Γιώργου Τσαρουχά το αρμόδιο 2ο επιτελικό γραφείο του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Δύο μέρες μετά τη δολοφονική επίθεση των παρακρατικών στη Θεσσαλονίκη (22.5.1963), κι ενώ ο βουλευτής της Αριστεράς ψυχορραγούσε ακόμη στο νοσοκομείο, το ενημερωτικό σήμα του ΓΕΣ προς όλες τις στρατιωτικές μονάδες της χώρας έφερε τον αποκαλυπτικό τίτλο «Ο κομμουνισμός προκαλεί» κι εξηγούσε πως το έγκλημα δεν ήταν στην πραγματικότητα παρά μια υγιής και αυθόρμητη αντίδραση «των πολιτών» στις κομμουνιστικές προκλήσεις:

«Οι υπό το προσωπείον των “Φίλων της Ειρήνης” κομμουνισταί, μετά την αποτυχούσαν προσπάθειαν εμφανίσεως εις Αθήνας διά της περιβοήτου πορείας ειρήνης, εξεστράτευσαν εις Θεσσαλονίκην. Ούτω εγκατασταθέντες, προχθές, εις κεντρικήν αίθουσαν και τοποθετήσαντες έξωθι ταύτης μεγάφωνα ήρχισαν διά της εκφωνήσεως κομμουνιστικών συνθημάτων να προκαλούν τους διερχομένους πολίτας. Ως ήτο φυσικόν, η προκλητικότης αύτη των κομμουνιστών επροκάλεσεν την αγανάκτησιν των διερχομένων πολιτών οίτινες και απεδοκίμασαν τους εκτρεπομένους ερυθρούς πράκτορας, διασωθέντας τελικώς εκ της δικαίας οργής του αγανακτισμένου λαού χάρις εις την άμεσον κινητοποίησιν ισχυράς δυνάμεως χωροφυλακής».

ΚΥΠ και Χωροφυλακή

Στην πραγματικότητα τα γεγονότα εξελίχθηκαν βέβαια εντελώς διαφορετικά. Η συγκέντρωση των «Φίλων της Ειρήνης» στην οποία μίλησαν οι δυο βουλευτές πολιορκήθηκε επί δίωρο από ένα πλήθος ακροδεξιών παρακρατικών με την προστατευτική κάλυψη 180 χωροφυλάκων και παρουσία όλης της αστυνομικής ηγεσίας της συμπρωτεύουσας. Η συγκέντρωση των «αγανακτισμένων» εθνικοφρόνων είχε οργανωθεί από τις υπηρεσίες ασφαλείας (ΚΥΠ και Χωροφυλακή), έγινε μάλιστα και «προσυγκέντρωση» στο Ε΄ Αστυνομικό Τμήμα, όπου δόθηκαν οδηγίες για την «αυθόρμητη αντίδρασή» τους. Ο Τσαρουχάς κακοποιήθηκε μπροστά σε αξιωματικούς της αστυνομίας, όταν ζήτησε την απομάκρυνση των τραμπούκων.

Ο Λαμπράκης σκοτώθηκε κατά την έξοδό του από το κτίριο, χτυπημένος από το τρίκυκλο που οδηγούσε ο «μεταφορεύς» Σπύρος Γκοτζαμάνης και -σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες- από το λοστό που κράδαινε ο συνεπιβάτης του, μπογιατζής Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης.

Ο Γκοτζαμάνης ήταν μέλος του παρακρατικού «Συνδέσμου Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής Αντιστάσεως Βορείου Ελλάδος» του δωσίλογου Ξενοφώντος «Φον» Γιοσμά, επικεφαλής επί Κατοχής της υπηρεσίας προπαγάνδας του ναζί συνταγματάρχη Πούλου.

Πενήντα χρόνια μετά, κι ενώ φασισμός ξανασηκώνει κεφάλι σ’ ένα πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο παντελώς διαφορετικό, αν κάτι αξίζει κυρίως να κρατήσουμε από εκείνη την τραγική νύχτα είναι κυρίως η στενή διαπλοκή του επίσημου εθνικόφρονος και αντικομμουνιστικού «βαθέος κράτους» με το δολοφονικό φασιστικό παρακράτος. Οι «αγανακτισμένοι» δολοφόνοι της Θεσσαλονίκης του 1963 δεν έκαναν του κεφαλιού τους: ήταν η αιχμή του δόρατος μιας πολύ ευρύτερης κινητοποίησης που είχε οργανωθεί από την κορυφή της πολιτικής εξουσίας για τη δυναμική καταστολή του «εσωτερικού εχθρού» και υποστηριζόταν ενεργά από τον σκληρό πυρήνα του κρατικού μηχανισμού (στρατό, σώματα ασφαλείας, Δικαιοσύνη), απολαμβάνοντας την ευμενή ουδετερότητα -ή δεδηλωμένη συμπάθεια- μιας καθόλου ευκαταφρόνητης μερίδας αξιοπρεπών και φιλήσυχων πολιτών.

Ας τα πάρουμε ένα ένα, αποδομώντας τον μεταπολιτευτικό εθνικό μύθο που θέλει τον φόνο του Λαμπράκη προϊόν της συνωμοσίας ακατονόμαστων σκοτεινών κύκλων και τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή ένα ακόμη -αν όχι το βασικό- «θύμα» της.

Η ΕΔΑ αντιπολίτευση

* Το παρακράτος δεν προέκυψε από το πουθενά. Συγκροτήθηκε από τον ίδιο τον Καραμανλή αμέσως μετά τις εκλογές του 1958, όταν η ΕΔΑ αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση με 24,4% των ψήφων, με στόχο τη βίαιη ανάσχεση της επιρροής της.

Η δράση του καθοδηγήθηκε αρχικά από μια «αφανή επιτροπή» υπουργών και στη συνέχεια από μια «Δευτεροβάθμιο Συντονιστική Επιτροπή» διαφόρων υπηρεσιών, με πρόεδρο τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ. Εκτός από την ΚΥΠ (νυν ΕΥΠ), καθοριστικό ρόλο έπαιζε η «Υπηρεσία Πληροφοριών» του υπουργείου Προεδρίας. Δική της πρόταση, με εισήγηση του «σοβιετολόγου» Γεωργίου Γεωργαλά, ήταν η οργάνωση «αντισυγκεντρώσεων» από εθνικόφρονες παρακρατικούς για το σπάσιμο του ηθικού των αριστερών και την τρομοκράτηση των δυνάμει οπαδών της ΕΔΑ.

Τα σώματα ασφαλείας

Η συμβολή των σωμάτων ασφαλείας στην ανάπτυξη του παρακράτους υπήρξε κάτι παραπάνω από καθοριστική. Μεταξύ των αρμοδιοτήτων και καθηκόντων των κατά τόπους αστυνομικών τμημάτων συγκαταλεγόταν η επιτήρηση (και ο πρωτοβάθμιος «συνετισμός») του «εσωτερικού εχθρού» στο επίπεδο της συνοικίας, με αξιοποίηση ενός πυκνού δικτύου πληροφοριοδοτών και λοιπών συνεργατών.

Σ’ αυτό ακριβώς το πλαίσιο εντασσόταν η λειτουργία των παρακρατικών οργανώσεων: όπως διαβάζουμε στην έντυπη ταυτότητα («δελτίον αναγνωρίσεως») με την οποία ήταν εφοδιασμένα τα μέλη της «Αντικομμουνιστικής Σταυροφορίας», τα τελευταία είχαν υποχρέωση ν’ αναφέρουν «εις την πλησιεστέραν Αστυνομικήν Αρχήν οιανδήποτε σοβαράν πληροφορίαν ή αντεθνικήν ενέργειαν κομμουνιστών, σχέσιν έχουσαν με την ασφάλειαν και την ακεραιότητα της Πατρίδος μας» αλλά και να «παρέχωσι προς τα όργανα των Σωμάτων Ασφαλείας αμέριστον την συνδρομήν των».

Ο ρόλος του στρατού

Ο στρατός διαδραμάτισε συντονιστικό ρόλο στο όλο εγχείρημα. Η «Δευτεροβάθμιος Επιτροπή» εξακολούθησε να λειτουργεί, μ’ επικεφαλής τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ αντιστράτηγο Πιπιλή, και μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη και τη φυγή του Καραμανλή στο εξωτερικό. Στη σύσκεψη της 26.7.1963 διατυπώθηκε μάλιστα η ανησυχία πως η «εκμετάλλευσις των γεγονότων της Θεσσαλονίης» απ’ την ΕΔΑ μπορούσε να οδηγήσει σε «κάμψιν του ηθικού του εθνικόφρονος κόσμου» κι αποφασίστηκε «να διακοπή πάσα δίωξις εθνικοφρόνων οργανώσεων».

Η Δικαιοσύνη

* Όσον αφορά τη Δικαιοσύνη, οι λειτουργοί της έχουν διασφαλίσει μιαν εντελώς παραπλανητική συλλογική υστεροφημία, χάρη στη θαρραλέα στάση τού τότε ανακριτή Χρήστου Σαρτζετάκη, που δεν δίστασε να παραπέμψει σε δίκη (και -κυρίως- να προφυλακίσει) την ηγεσία των σωμάτων ασφαλείας της συμπρωτεύουσας για τη συμβολή τους στο έγκλημα. Στην πραγματικότητα, το δικαστικό σώμα έδρασε προς την αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση: οι αξιωματικοί της αστυνομίας αποφυλακίστηκαν -πλην ενός- μέσα σ’ έναν μήνα με απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, κατά τη διάρκεια δε της ανάκρισης ο ίδιος ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Κωνσταντίνος Κόλλιας, άσκησε αφόρητες πιέσεις για τον περιορισμό της δίωξης μόνο στους (λούμπεν και ως εκ τούτου αναλώσιμους) φυσικούς αυτουργούς. Την 21η Απριλίου 1967 ο ίδιος ανώτατος δικαστικός λειτουργός διορίστηκε από τους πραξικοπηματίες πρώτος πρωθυπουργός της χούντας, δίχως να υποστεί την παραμικρή δίωξη γι’ αυτό μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Σωματική κάκωση!

* Οι φιλήσυχοι πολίτες έδωσαν, τέλος, το «παρών» (και) ως ένορκοι του μικτού ορκωτού κακουργιοδικείου που εκδίκασε την υπόθεση στα τέλη του 1966. Αθώωσαν όλους τους κατηγορούμενους αστυνομικούς κι επιπλέον απεφάνθησαν ότι… δεν υπήρξε καν δολοφονία, απλώς «επικίνδυνη σωματική κάκωση» του Λαμπράκη από το τρίκυκλο που οδηγούσε ο «εριστικός» και «υπέρμετρα φανατικός» Γκοτζαμάνης, με πρόθεση να τον τραυματίσει μόνο. Επιμετρώντας τις ποινές στο δίδυμο των φυσικών αυτουργών, οι δικαστές με τη σειρά τους θα τους αναγνωρίσουν τα ελαφρυντικά όχι μόνο του προτέρου έντιμου βίου, αλλά και της «απουσίας ταπεινών κινήτρων»…

Το παντοδύναμο ΠΑΣΟΚ και ο αδύναμος Ανδρέας...

Ο Παρ. Αυγερινός περιγράφει στο βιβλίο του πρόσωπα και πράγματα μιας ολόκληρης εποχής

του Κων/νου Ζούλα, 19/5/2013

«Δεν βλέπω να έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ. Ο Βενιζέλος μοιάζει να θέλει να απαλλαγεί ακόμη και από το υγιές εκσυγχρονιστικό του τμήμα. Έχω την εντύπωση ότι δεν έχει γύρω του ανθρώπους να τον συμβουλέψουν. Ίσως επειδή έχει μια αίσθηση υπερεπάρκειας των δυνατοτήτων του, θεωρεί ότι δεν τους χρειάζεται. Είναι λάθος και θα το πληρώσει και ο ίδιος και το ΠΑΣΟΚ».

Η συζήτηση με τον κ. Παρασκευά Αυγερινό έγινε επ’ αφορμή του νέου του βιβλίου με τίτλο «Η αλλαγή τελείωσε νωρίς». Ένα βιβλίο που θα συζητηθεί όχι γιατί κομίζει πολλά που δεν υποπτευόμασταν για το παντοδύναμο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80. Αλλά γιατί επιβεβαιώνει όσα ακόμη και οι στενότεροι συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου τού καταλογίζουν ατύπως τα τελευταία χρόνια. Ότι δημιούργησε μια «πολιτική Βαβέλ». Ένα κόμμα με «απίθανη ετερογένεια», «πολλές και συμπλεγματικές φιλοδοξίες συχνά μετρίων ανθρώπων για την κατάκτηση της εξουσίας», «ατόμων χαμηλού ήθους ή και σκοτεινών προθέσεων», «με χαμηλή παιδεία και έλλειψη αυτοσυνείδησης».

Έχει τεράστιο ενδιαφέρον ότι ο πρώην υπουργός, επιχειρώντας να εξηγήσει τις οβιδιακές μεταπτώσεις του ΠΑΣΟΚ, αποδίδει πολύ μεγάλη σημασία στην «παθολογική ανασφάλεια» του ιδρυτή του. Επιχειρώντας μάλιστα να τον ψυχογραφήσει, ο Αυγερινός κάνει για πρώτη φορά γνωστό ότι ο Παπανδρέου έπασχε από εγνωσμένη κατάθλιψη και ότι ήδη το 1979 είχε ένα σοβαρότατο επεισόδιο. «Με πήρε στο τηλέφωνο η Μαργαρίτα και μου ζήτησε να ανέβω στο Καστρί γιατί ο Ανδρέας δεν είναι καλά. Τον βρήκα αμίλητο σε μια πολυθρόνα, με τη ρόμπα του. Τον συνόδεψα στον ψυχίατρο και η διάγνωση ήταν βαριάς μορφής κατάθλιψη. (...) Ιατρικά αυτή η κρίση αναφέρεται ως “διπολική διαταραχή”». Ο Αυγερινός μάλιστα μου είπε πως όταν ο Ανδρέας άκουσε τη διάγνωση δεν εξεπλάγη, γεγονός που τον κάνει να πιστεύει ότι ήξερε από παλιά την ασθένειά του. Το δε περιβάλλον του στο Καστρί προσπαθούσε επί μήνες να αποκρύψει ότι έχρηζε βοηθείας. «Τον έβαζαν να παίζει μαζί τους χαρτιά για να τον απαλλάξουν από τη στενοχώρια του», γράφει, ενώ μου αποκάλυψε ότι για τουλάχιστον έξι μήνες πήγαινε κάθε μέρα στο Καστρί για να του χορηγεί τη φαρμακευτική αγωγή και ο Κώστας Στεφανής για ψυχιατρική υποστήριξη.

Η λεπτομερής αυτή περιγραφή του καταθλιπτικού επεισοδίου του ’79, που ο Αυγερινός αποδίδει στον εξαναγκασμό του Ανδρέα να εγκαταλείψει –λόγω της επερχόμενης εξουσίας– μια θυελλώδη εξωσυζυγική του σχέση, είναι λάθος να εκληφθεί ως παραπολιτική λεπτομέρεια. Ο Αυγερινός, καίτοι δεν αμφισβητεί το πολιτικό μέγεθος του ανδρός, μου περιέγραψε τον Ανδρέα ως άνθρωπο με «στερητικά πλέγματα», που μέχρι το τέλος του αρνούνταν να μεγαλώσει. «Ήθελε να ζει ως έφηβος με ωραίες γυναίκες, ίσως γιατί τις στερήθηκε μικρός». Πιστεύει δε ότι αυτά τα χαρακτηριστικά συνδέονται άρρηκτα με την ασθένεια του Ανδρέα, που ήταν η αιτία των τόσο ξαφνικών πολιτικών μεταλλάξεών του σε όλη τη διαδρομή του.

«Είναι χαρακτηριστικό των καταθλιπτικών ανθρώπων να υπερβάλλουν, αλλά και να αποζητούν διαρκώς την επιβεβαίωση. Είχε ανάγκη να έχει πάντα δίπλα του ανθρώπους για να τον υμνούν, πρόσωπα πολιτικώς ανεπαρκή, χωρίς κοινωνική αποδοχή και αποστρεφόταν όσους του ασκούσαν κριτική». Στη συζήτησή μας αποκάλεσε τον Μένιο Κουτσόγιωργα «ό,τι αθλιότερο έχει υπάρξει στην πολιτική ζωή» και, σχεδόν μονολογώντας, αναρωτήθηκε «πώς άντεξε το ΠΑΣΟΚ όταν το παιχνίδι το όριζε ο Μένιος ή ο Άκης. Χτίσαμε αυτό που γκρεμίζεται σήμερα», είπε.

Στο δε βιβλίο του, με λεπτομέρειες αναφέρει πόσο το ΕΣΥ –του οποίου εκείνος είχε την ευθύνη– πολεμήθηκε εκ των έσω του ΠΑΣΟΚ με πρωταγωνιστή τον Μ. Κουτσόγιωργα, ο οποίος διέβαλε τον Αυγερινό μέσω της «Αυριανής», όπως και την καταστροφική επιλογή να καταλυθεί η ιεραρχία στο Δημόσιο με την αντικατάσταση των γενικών διευθυντών από τους λεγόμενους πρασινοφρουρούς. «Ποτέ δεν συζητήσαμε σοβαρά στα όργανα του Κινήματος για τις διαφορές μας από τον νεοφιλελευθερισμό, αφήναμε να πιστεύει ο καθένας ό,τι θέλει και αρκούμασταν να δηλώνουμε σοσιαλιστές», γράφει με αφοπλιστική ειλικρίνεια, και καταλογίζει στον Παπανδρέου ότι χρησιμοποιούσε τα όργανα ως άλλοθι τάχα δημοκρατικής λειτουργίας.

«Αν τα τελευταία χρόνια της ζωής του σεβόταν περισσότερο τον εαυτό του, θα έχει καταγραφεί στους μεγάλους πολιτικούς του περασμένου αιώνα», μου είπε αναφερόμενος στη «δραματική περίοδο» της... Μιμής, ενώ απρόσμενα απαξιωτική ήταν και η απάντησή του όταν ήρθε η συζήτηση στον Γιώργο Παπανδρέου. «Ο Γιώργος πήρε το όνομα Παπανδρέου, αλλά το μυαλό της μητέρας του. Εκείνη τον επέβαλε ως υπουργό, έγινε και πρωθυπουργός, και τελείωσε έτσι άδοξα η ιστορία αυτής της δυναστείας. Κρίμα»...

Πριν αποχωριστούμε, ζήτησα τη γνώμη του για τον Αλ. Τσίπρα. «Αν ήταν λιγότερο αυθάδης, αγενής και απρεπής, θα ήταν καλύτερος. Ανησυχώ διότι ανήκει στους ανθρώπους που δεν διστάζουν να κάνουν τα πάντα για να πετύχουν τον στόχο τους. Ξέροντας δε και πολλούς που τον περιστοιχίζουν που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ τώρα που χάθηκε η εξουσία, τρέμω μήπως, λόγω του πάθους αυτού του παιδιού να βρεθεί στην εξουσία, εξελιχθεί σε έναν από τους πολιτικούς που έκαναν μεγάλο κακό στον τόπο τους».

Διαβάστε το βιβλίο. Δεν είναι μόνο μία ζωντανή κατάθεση της πρόσφατης ιστορίας, αλλά και μια προβληματική απόδειξη ότι πολλές από τις παθογένειες της πολιτικής Ελλάδας παραμένουν, δυστυχώς, αναλλοίωτες και σήμερα...

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος...

Πρωτοσέλιδο τα στήθη της Αντζελίνας!

της Ισμήνης

Και ξαφνικά όλες οι εφημερίδες και τα περιοδικά γέμισαν με άρθρα και φωτογραφίες της Αντζελίνας  Τζολί που πρόσφατα υποβλήθηκε σε ολική αφαίρεση μαστών και  ολική υστερεκτομή! Οι ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί σταμάτησαν να αναμεταδίδουν το πρόγραμμά τους για να ανακοινώσουν την είδηση! Σχόλια επί σχολίων με λεπτομέρειες –δεν θα υπεισέλθω σε αυτά– φωτογραφίες ανφάς και προφίλ της Αντζελίνας  που τα αδηφάγα βλέμματα έψαχναν να ανακαλύψουν αν προεξέχει ο μπούστος ή όχι! Πηχιαίοι οι τίτλοι των φυλλάδων: πολύ καλά έκανε και να γίνει παράδειγμα προς μίμηση για όλες τις γυναίκες!

Και προβληματίστηκα εγώ η απλή και ανώνυμη γυναικούλα! Και βέβαια πολύ καλά έκανε η Αντζελίνα και αφαίρεσε μια πιθανόν μελλοντική εστία καρκίνου, πολύ καλά έκανε και προστάτευσε τον εαυτό της και την οικογένειά της, πολύ καλά έκανε και  εφάρμοσε την δυνατότητα που δίνει η σημερινή επιστήμη με την προληπτική ιατρική να κάνεις έγκαιρη διάγνωση και να προλαβαίνεις το όποιο κακό!

Αλλά... η γλυκιά μας Αντζελίνα  θα μείνει με άδεια μπλούζα; Όχι βέβαια! έχει την οικονομική δυνατότητα να υποβληθεί σε μια 2η εγχείρηση και να τοποθετήσει στη θέση των μαστών που αφαιρέθησαν 2 άλλα καλύτερα, μεγαλύτερα,  άφθαρτα στον χρόνο και πολύ καλής ποιότητας βέβαια που δεν πρόκειται να εκραγούν στα αεροπορικά της ταξίδια!

Την εκθείασαν σαν  παράδειγμα προς μίμηση όλων των γυναικών! Μερικών ίσως, όλων όμως όχι!

Ας μεταφέρω μια φανταστική συνομιλία  ενός μεσοαστικού  ζευγαριού, της διπλανής πόρτας που λένε, του Σπύρου  και της Ελπινίκης για το φλέγον ζήτημα!

·    Σπυράκο μου, λέει η Ελπινίκη μας στο συμβίο της,  διάβασα στο περιοδικό «Τσάο» ότι η Αντζελίνα Τζολί, έκοψε τα στήθια της!

·    Ε και; Απαντάει ο Σπύρος, εμένα τι με νοιάζει; Δικά της είναι ας τα κάνει ότι θέλει!

·  Σπυράκο μου  δεν έχεις δίκιο, τα έκοψε για να μην πάθει καρκίνο, λόγω κληρονομικότητας, έτσι έγραψαν! και μάλιστα έγραψαν να το κάνουν και άλλες γυναίκες που έχουν τέτοια κληρονομικά  στην πλάτη  τους! Σκέφτηκα λοιπόν, ότι η θεια μου   η  Πουλχερία -Θεός σγχωρέστην!- πήγε απ' την κακιά αυτή αρρώστια!

·    Ελπινίκη θα με τρελάνεις, πού το πας; Τώρα θυμήθηκες τη θεία  σου την Πουλχερία; όταν πέθανε -Θεός σγχωρέστην!- την έβριζες γιατί δεν σου άφησε το δαχτυλίδι με το διαμάντι και το υπόγειο στο Δουργούτι,  το ξέχασες;

·   Αυτό  για το δαχτυλίδι   και το υπόγειο  στο Δουργούτι  είναι άλλη κληρονομιά και άλλη είναι η κληρονομιά της υγείας που παίρνουμε από τους συγγενείς! Σκέφθηκα λοιπόν, να πάω κι εγώ σαν την Αντζελίνα να κόψω τα στήθια μου, μη και παρουσιάσω την κακιά αρρώστια και μετά τι θα γίνεις εσύ κακομοίρη μου!
Πήγαινε κόφτα άμα θέλεις, γρυλίζει ο Σπύρος, έτσι κι αλλιώς κομματάκι άχρηστα είναι, ούτε να τα δω ούτε να τα πιάσω  θέλω!

Είναι αλήθεια ότι τα  βυζιά της Ελπινικής είχαν από ετών πάρει την κατιούσα χωρίς ελπίδα ανάκαμψης!

·   Αχ! Σπυράκο  μου, ξέρεις τι σκέφθηκα; Αφου θα τα κόψω  που θα τα κόψω, να μη μένει άδειο το μεσοφόρι μου, να βάλω καινούργια  τροφαντά, να φχαριστιέσαι κι εσύ όταν θα τα πιάνεις κι εγώ που θα τα βλέπω! Το έψαξα και μόνο   2-3 χιλιάδες €  θα κοστίσουν, αλλά θα κάνουμε χαρές και γλέντια τα βράδια!

·    Μωρέ γυναίκα τρελάθηκες; κόφτα άμα θέλεις και δώστα στη σκύλα να τα φάει και άσε το μεσοφόρι σου άδειο!  Βάλε  2 πορτοκάλια Λακωνίας στο άδειο σου μασταροσάκκουλο!!! άκου 2-3 χιλιάδες €! Πιάνω τα τροφαντά της γειτόνισσας τζάμπα, μουρμουρίζει  ο Σπυράκος μας  βγαίνοντας από το δωμάτιο!!!