Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Τα έξυπνα τηλέφωνα

της Ισμήνης

Λοιπόν ή τα τηλέφωνα είναι πράγματι πολύ έξυπνα ή εγώ είμαι μειωμένης αντίληψης!!! Όχι, χαζή βέβαια δεν είμαι, προς Θεού, αλλά κάπου  μπάζει φαίνεται το άτιμο το μυαλό. Άλλωστε τόσα χρόνια πια, χειμώνες και καλοκαίρια, είναι εν λειτουργία .

Αποφάσισαν που λέτε τα βλαστάρια μου  να με εφοδιάσουν με ένα κινητό  καινούργιας τεχνολογίας, από αυτά που τα αγγίζεις και σου προκαλούν  οργασμό! Για να πω την αλήθεια μου τα λοξοκοίταγα κι εγώ, μου τρέχανε τα σάλια με όλα αυτά τα ωραία που κάνανε. Είχα και μια μπαχαντέλα που σερνότανε σαν  γκαζοζέν και όλο γκρίνιαζα και όλο περίμενα την επιδότηση  για να πάρω κάτι τις μοντέρνο.

Με πρόλαβε ο γιόκας μου και μου έφερε το  πολυπόθητο κινητό αφής. Με  αγωνία και έξαψη το φορτίζω και  αρχίζω την αναγνωριστική περιπλάνηση στον υπέροχο κόσμο της  τελευταίας τεχνολογίας.

Πατάω, όχι αγγίζω  με ευλάβεια την οθόνη  για να γράψω ένα όνομα και τηλέφωνο και μου βγαίνουν κάτι άλλα εικονίδια. Σέρνω το δάχτυλο  να μιλήσω σε κλήση και κόντεψα να το φτάσω μέχρι τα πόδια μου για να ανοίξει το άτιμο και να ενεργοποιηθεί!

Βγάζω το όνομα που ζητάω και θέλω να συμπληρώσω στοιχεία και μου βγαίνει κλήση  σε άλλο αριθμό. Αρχίζει να χτυπάει το τηλέφωνο  και με ρωτάνε – με πήρες;  Τι να πω η κακομοίρα; Ότι έβαλα αλλού το δάχτυλό μου και βγήκε άλλο αντ’ άλλου; Πάω να γράψω ένα μήνυμα και έγραφε στα κινέζικα, προσπαθώ να βάλω τα ελληνικά και έβαζα ρώσικα. Πατάω για κεφαλαία και με πήγαινε στην αρχή της σελίδας! αϊ σιχτίρ!

Το πήρα πεισματικά και πατριωτικά ότι πρέπει να μάθω να το χρησιμοποιώ το  τηλέφωνο αφής! Αμάν πια,  όλοι με ένα τέτοιο κυκλοφορούνε και εγώ να μην έχω;  Ντροπή!

Να μην σας τα πολυλογώ, 1 εβδομάδα  βασανίστηκα να το μάθω, σπατάλησα ώρες και ώρες να το χειρίζομαι, αλλά μέχρι να μάθω πώς να κάνω το ένα, ξέχναγα το άλλο. Κατανάλωσα  φαιά ουσία που πλέον είναι πολύτιμη για την ηλικία μου και για την ομαλή συνέχιση της ζωής μου και... πήρα την μεγάλη απόφαση. Το ξανάβαλα στο ωραίο του κουτάκι  με όλα τα συμπράγκαλα και το επέστρεψα στον γιόκα μου με πολύ αγάπη.

Πήγα και στο πλησιέστερο κατάστημα κινητών  τηλεφώνων και ζήτησα ένα απλό συμβατό  κινητό, με πλήκτρα και όχι αφής! Μόνο 2 μοντέλα κυκλοφορούν πλέον, με πληροφόρησαν  με συγκαταβατικό  ύφος, διότι όλοι χρησιμοποιούν συσκευές αφής!

Σκασίλα μου  απάντησα. Πήρα το παλαιάς τεχνολογίας τηλεφωνάκι μου σε ένα πολύ ωραίο λαχανί χρώμα και είμαι  πανευτυχής!

Ουφ ησύχασα! Εσείς τι έχετε; 

Κοινό αίτημα Καμίνη - Μπουτάρη

TA NEA, 25/6/2014

Να ενσωματωθεί στο πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος ρύθμιση για τη χωροθέτηση αποτεφρωτηρίων νεκρών εκτός κοιμητηρίων, ζητούν με κοινή τους δήλωση, οι δήμαρχοι Αθηναίων και Θεσσαλονίκης, Γιώργος Καμίνης και Γιάννης Μπουτάρης.

Οι δυο δήμαρχοι εκφράζουν την έκπληξή τους, «που για μια ακόμα φορά, αόρατες δυνάμεις» εμποδίζουν την προσαρμογή της χώρας στη διεθνή πραγματικότητα και τον σεβασμό των επιλογών του κάθε πολίτη».

Υπενθυμίζουν πως κορυφαίοι νομικοί έχουν καταρτίσει τη νομοθετική πρόταση η οποία προβλέπει τη δυνατότητα χωροθέτησης αποτεφρωτηρίων νεκρών εκτός κοιμητηρίων, καθώς και την τακτοποίηση των διαδικασιών αδειοδοτήσεων μηχανολογικών εγκαταστάσεων.

«Η Ελλάδα δεν πρέπει να παραμένει ουραγός σε στοιχειώδη ζητήματα δικαιωμάτων», τονίζουν οι κ.κ. Καμίνης και Μπουτάρης.

---

Σχετική νομοθετική ρύθμιση που θα προβλέπει τη δυνατότητα χωροθέτησης αποτεφρωτηρίων νεκρών εκτός κοιμητηρίων, καθώς και την τακτοποίηση των διαδικασιών αδειοδότησης μηχανολογικών εγκαταστάσεων, αναμένεται να καταθέσει ο υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής κ. Γ. Μανιάτης. Ο υπουργός επικοινώνησε σήμερα με τους Δημάρχους Αθήνας, Γ. Καμίνη και Θεσσαλονίκης, Γ. Μπουτάρη για τη Χωροθέτηση Αποτεφρωτηρίων και τους ενημέρωσε ότι η σχετική ρύθμιση θα κατατεθεί στο Νομοσχέδιο για τα Ρυθμιστικά Σχέδια Αθήνας - Θεσσαλονίκης. 

Χθες, οι δήμαρχοι Αθηναίων και Θεσσαλονίκης, σε από κοινού δήλωση, έκαναν λόγο για «αόρατες δυνάμεις» που «εμποδίζουν την προσαρμογή της χώρας μας στη διεθνή πραγματικότητα», καλώντας το αρμόδιο υπουργείο Περιβάλλοντος να ενσωματώσει στο Πολυνομοσχέδιο που ψηφιζόταν χθες ρύθμιση που προβλέπει τη δυνατότητα χωροθέτησης αποτεφρωτηρίων νεκρών εκτός κοιμητηρίων, καθώς και την τακτοποίηση των διαδικασιών αδειοδοτήσεων μηχανολογικών εγκαταστάσεων. «Η Ελλάδα δεν πρέπει να παραμένει ουραγός σε στοιχειώδη ζητήματα δικαιωμάτων», τόνισαν οι κ. Καμίνης και Μπουτάρης.

Μεγάλοι συγγραφείς, κακοί πατέρες

της Κατερίνας Σχινά, Ο αναγνώστης, 19/6/14

Ο Γκράχαμ Γκρην διατεινόταν ότι κάθε συγγραφέας πρέπει να έχει στην καρδιά του ένα κομμάτι πάγο. Ο Λ. Τολστόι ανησυχούσε όταν περνούσε ευχάριστα ανάμεσα στους οικείους του ( “Η οικογενειακή ευτυχία με απορροφά ολοκληρωτικά και είναι αδύνατον να κάνω οτιδήποτε άλλο”, έγραφε στο ημερολόγιό του το 1863). Ο τρυφερός Τσέχωφ αστειευόταν λέγοντας ότι θα προτιμούσε μια σύζυγο, “η οποία, όπως το φεγγάρι, δεν θα εμφανιζόταν στον ουρανό μου κάθε μέρα”. Και ο Τζωρτζ Στάινερ υποστηρίζει ανενδοίαστα ότι “η φιλοσοφία, ο στοχασμός, η δημιουργία είναι ασύμβατα με την οικογενειακή ζωή”. Ξεφυλλίζοντας το συλλογικό έργο «Ζώντας με ένα συγγραφέα» (επιμέλεια Dale Salwak, εκδόσεις Palgrave Macmillan)  διαπιστώνουμε ότι η πλειονότητα των συγγραφέων και των οικείων τους θα συμφωνούσε με τον αφορισμό του Στάινερ. Στο βιβλίο, φίλοι, παιδιά και σύζυγοι συγγραφέων καταθέτουν τις εμπειρίες από τη ζωή τους κοντά σε ανθρώπους της γραφής, αναμνήσεις που αποκαλύπτουν την αποθάρρυνση, την καταπίεση, ακόμη και την ακύρωση όσων μοιράστηκαν την ίδια στέγη με τους «εγωιστές, αλαζόνες, σκληρούς, ματαιόδοξους, μελοδραματικούς» γραφιάδες της σύγχρονης λογοτεχνίας. Και κάποιοι συγγραφείς κάνουν την αυτοκριτική τους και προβάλλουν τα δικαιολογητικά τους.

Ο Τζων Απντάικ, ας πούμε, παραδέχεται πως, μολονότι εργαζόταν στο σπίτι και θα μπορούσε να αφιερώνει περισσότερη ώρα στα παιδιά του, το απέφευγε επιμελώς, φοβούμενος ότι η ενασχόληση μαζί τους θα τον αποσπούσε από το έργο του. «Ήμουν αρκετά κοντά τους», σημειώνει, «όμως σήμερα αναρωτιέμαι: ήμουν πραγματικά ελεύθερος; Η δουλειά του συγγραφέα είναι παράξενη, χαώδης· ποτέ δεν τελειώνει και τον περισσότερο καιρό τον αναγκάζει να μην είναι ποτέ πραγματικά παρών εκεί που βρίσκεται». Ο γιος του Ντέιβιντ, συγγραφέας και ο ίδιος, συμφωνεί. «Δεν γράφεις κάθε χρόνο ένα βιβλίο 400-500 σελίδων, αν διασπάσαι κάθε τόσο», υπογραμμίζει.

Ίσως η κατανόηση του Ντέιβιντ Απντάικ να οφείλεται στο ότι γράφει και ο ίδιος – τα περισσότερα τέκνα συγγραφέων, ωστόσο, δεν την συμμερίζονται. Στο βιβλίο της “Home before dark” η Σούζαν Τσίβερ μιλάει για τη μεταμόρφωση του πατέρα της Τζων Τσίβερ μετά την πανηγυρική καθιέρωση του ως συγγραφέα ύστερα από το National Book Award και την επίσημη υποδοχή του στον Λευκό Οίκο· παραθέτει, μάλιστα, ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο του Τσίβερ στο οποίο ο συγγραφέας υποδύεται την κόρη του η οποία του εκφράζει τα παράπονά της: “Αφότου έβαλαν τη φωτογραφία του μπαμπά στο εξώφυλλο του Time, σαν να έχασε κάτι… Μια φορά θύμωσα μαζί του και του είπα ότι δεν το θεωρώ και τόσο σπουδαίο που η μούρη του ήταν στο Time… Πλήγωσα τα αισθήματά του, είναι φανερό…” Ο πληγωμένος πατέρας, ωστόσο, δεν μπορεί να συγκριθεί με την τραυματισμένη κόρη. Στο βιβλίο της “Reading my father”, η Αλεσάντρα Στάιρον, κόρη του Γουίλιαμ Στάιρον, εκμυστηρεύεται ότι σ’ όλη την παιδική της ηλικία προσπαθούσε να είναι αόρατη όταν ο πατέρας της ήταν σπίτι και έγραφε, κυρίως επειδή καταλαμβανόταν συχνά από εκρήξεις βίαιου θυμού όταν κάποια παράγραφος του αντιστεκόταν: “Ήταν πολύπλοκη υπόθεση το να αποφεύγω την οργή του πατέρα μου… Ο θυμός του άλλοτε ήταν κωμικός – μια φορά τον είδα να καταριέται, να μασάει και να εκτοξεύει στην άλλη άκρη του δωματίου ένα στυλό που το μελάνι του είχε στεγνώσει – και άλλοτε αναπάντεχα τρομακτικός”. Αλλά δεν ήταν μόνο ο θυμός, ήταν και η θέση που επιφύλασσε, αυτός ο ιδιοφυής καταθλιπτικός, στα μέλη της οικογένειάς του: “Νομίζω ότι ο Μπαμπάς έβαζε τα βιβλία του στην ίδια κατηγορία με τα τέσσερα ολοζώντανα παιδιά του. Μας αντιμετώπιζε όλους με στοργή, καμιά φορά μας καμάρωνε. Όμως η καρδιά του ήταν δοσμένη στο Μυθιστόρημα”, γράφει η Στάιρον. Όσο για τη μητέρα της, εκείνη “υποβίβαζε συνεχώς τον εαυτό της και τις δυνατότητές της, αφού για τον πατέρα μου η δική της δουλειά ήταν ανούσια ενώ η δική του άκρως σημαντική. Εκείνος έγραφε και εκείνη δακτυλογραφούσε τα κείμενά του”.

Εδώ η Αλεσάντρα Στάιρον συναντιέται με την Τζούντι Κάρβερ, κόρη του νομπελίστα Γουίλιαμ Γκόλντινγκ, η οποία εκμυστηρεύεται στον Ντέιλ Σάλγουοκ το πώς η έξυπνη και πανέμορφη μητέρα της Αν, υπέταξε τη ζωή της στις φιλοδοξίες του πατέρα της, μόνο και μόνο για να βρεθεί στο περιθώριο, παραγνωρισμένη και αγνοημένη, όταν εκείνος κατέκτησε τη φήμη. «Στην αρχή η μητέρα μου ήταν εκείνη που θαύμαζαν οι πάντες», θυμάται η Κάρβερ. «Εκείνη ήταν η επιτυχημένη και ο πατέρας μου ο τυχερός που είχε καταφέρει να την κερδίσει, όντας μια «μάλλον πληκτική προσωπικότητα», σύμφωνα με τη δική του διατύπωση. Όμως, στα 1960, ο πατέρας μου είχε γίνει διάσημος κι εκείνη είχε υποκαταστήσει τους στόχους της με τους δικούς του, εγκαταλείποντας το επάγγελμά της, ζώντας στη σκιά του. Οι νέοι φίλοι του την αντιμετώπιζαν σαν να ήταν αόρατη, ενώ δημοσιογράφοι, αναγνώστες και πανεπιστημιακοί κατέκλυζαν τον πατέρα μου με υπέρμετρη, μάλλον ανώφελη γι’ αυτόν, κολακεία».

Η “ανώφελη κολακεία” των ομοτέχνων είναι εκείνη που επίσης δαιμονίζει τον γιο του Σολ Μπέλοου, Γκρεγκ, μια και θεωρεί ότι ο πατέρας του “διεφθάρη από την υπερβολική δημοσιότητα”. Ο Γκρεγκ Μπέλοου, παραμελημένος γιος ενός πατέρα που εγκατέλειψε πολύ γρήγορα την οικογένειά του και διατήρησε με τον ίδιο μια σχέση τυπική με “σποραδικές συναντήσεις και επουσιώδεις συζητήσεις”,  μοιάζει να προσπαθεί ακόμη να “κάνει την μετάβαση από την οδύνη στην αποδοχή”. Ψυχοθεραπευτής ο ίδιος, 70 ετών σήμερα, στο βιβλίο του “Saul Bellow’s heart” περιγράφει έναν πατέρα που “επέλεξε μια ζωή αφιερωμένη σε ένα μοναδικό σκοπό, τη λογοτεχνία, και ένα βιοτικό σχήμα εγωπαθούς συμπεριφοράς που αδιαφορούσε για τους πάντες γύρω του” – και  εμφανίζεται μέσα στο απομνημόνευμά του, όπως έγραψε ο James Wood στο περιοδικό New Yorker, σαν ένα χολωμένο, πεισμωμένο παιδί  που εκλιπαρεί την προσοχή, γνωρίζοντας ωστόσο ότι η προσδοκία του δεν θα εκπληρωθεί ποτέ.

Άρα πατρότητα και συγγραφή είναι έννοιες ασύμβατες; Κάθε άλλο. Υπήρξαν στοργικοί πατέρες και δοτικοί σύζυγοι, ανάμεσα στους συγγραφείς. Όμως, όταν διαβάζουμε τις μελαγχολικές ενθυμήσεις γόνων μεγάλων ανδρών, δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε την αποστροφή του Γουίλιαμ Φώκνερ προς την κόρη του “Κανένας δεν θυμάται τις κόρες του Σαίξπηρ” ή την, αμβλυμμένη από τον χρόνο πικρία της Μαρίνας Καραγάτση απέναντι σε έναν απαιτητικό πατέρα που δεν της χάρισε ποτέ εκείνο που περισσότερο από όλα επιθυμούσε: την ανεπιφύλακτη αποδοχή του.

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Οδοιπορικό στην οδό Σόλωνος

της Ισμήνης

Μου αρέσει να περπατάω στην Αθήνα και να χαζεύω γύρω μου, φυσικά όταν δεν έχω κάποια επείγουσα εργασία!

Τώρα θα μου πείτε και τι επείγουσα εργασία έχεις κυρά μου, συνταξιούχος είσαι, μια χαρά είσαι από υγεία, μήνας μπαίνει- μήνας βγαίνει το παραδάκι σε περιμένει, άρα προς τι το επείγον που μας αναφέρεις!

Εντάξει έχουμε και ημείς τα επείγοντα, άλλωστε τα εν οίκω μη εν φεις μπουκ!!!!

Εχθές λοιπόν ξεκίνησα από το Παγκράτι, τη γειτονιά μου, να πάω στην οδό Στουρνάρη για μια μη επείγουσα εργασία. Ωραία ημέρα ήταν, σηκώθηκα πρωί-πρωί και νάμαι στο δρόμο. Κατηφορίζω προς την Β. Κωνσταντίνου, στρίβω την Ηρώδου Αττικού, χαζεύω τις όμορφες πολυκατοικίες που οι θυρωροί μετά μανίας πλένουν τα πεζοδρόμια. Κοίτα να δεις, σκέφτομαι, που υπάρχει ακόμα αυτό το είδος –ο θυρωρός- στις ακριβές περιοχές βέβαια, ενώ πριν από 40 χρόνια σε κάθε πολυκατοικία που φύτρωναν σαν μανιτάρια στην πολύπαθη Αθήνα, οι ιδιοκτήτες των μίζερων τριαριών κόμπαζαν υπερήφανοι, όταν επέστρεφαν για τις καλοκαιρινές διακοπές στο πατρικό, που πλέον το ονόμαζαν εξοχικό:

- Έχουμε και θυρωρό!

Τέλος πάντων! Εν συνεχεία, εισέρχομαι στην οδό Σόλωνος!!!! Αχ! μανούλα μου, που έλεγε και ο καραγκιόζης, τι το ήθελα; Καλά να πάθω!

Περπατάω στο δεξιό πεζοδρόμιο, μετά φόβου Θεού και Πίστεως, κάνοντας τον σταυρό μου μην και πέσω! Το πεζοδρόμιο μου φάνηκε ακόμα πιο στενό από τότε που το θυμόμουνα την εποχή των φοιτητικών χρόνων. Ακροβατώ μετά προσοχής σε εκείνες τις πλάκες που είναι για τους τυφλούς, με κάτι παράλληλες γραμμές και κάτι εξογκώματα σαν κουμπιά. Καταγράφω λοιπόν:

Σπασμένα πεζοδρόμια, λακκούβες, σπασμένα καπάκια της ΕΥΔΑΠ, χαρτιά πεταμένα, τσιγάρα, μπουκάλια από νερό, άδεια φραπεδοπότηρα, ένα απερίγραπτο χάλι. Ζαρντινιέρες και γλάστρες με κάτι μαραμένα λουλούδια καταλαμβάνουν τα ήδη στενά πεζοδρόμια στα οποία προστίθενται και οι πάγκοι με τα σκαμπό από τα τυροπιτάδικα! Όλη η Αθήνα είναι ένα απέραντο ταχυφαγείο με κάθε είδους φαγώσιμα που με βουλιμία οι περπατώντες τα χώνουν με ευδαιμονία στο στόμα πασπαλισμένα με μπόλικο καυσαέριο!

Δεξιά και αριστερά όλη η θλιβερή πλέον οδός Σόλωνος κοσμείται από κλειστά μαγαζιά με τεράστια ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ, που έχουν ξεθωριάσει από τον χρόνο!!!

Κάποια βιβλιοπωλεία αντέχουν ακόμα. Το κτίριο του ΧΗΜΕΙΟΥ στέκει ερειπωμένο και ξεχασμένο πίσω από τις σκουριασμένες λαμαρίνες, προσπαθώντας με αξιοπρέπεια να αποφύγει τα αδιάκριτα γεμάτα λύπη βλέμματα και να μην καταρρεύσει!

Πιάστηκε η καρδιά μου από την κατάντια ενός πρώην ζωντανού δρόμου που ήταν κομμάτι της πάλαι ποτέ όμορφης Αθήνας.

Ψάρι 500 εκατ. ετών

Μια καταπληκτική ανακάλυψη έκαναν παλαιοντολόγοι στον Καναδά. Ανακάλυψαν δεκάδες απολιθώματα ενός άγνωστου μέχρι σήμερα είδους ψαριού που ζούσε πριν από περίπου 500 εκ. έτη. Πρόκειται για ένα μικροσκοπικό ψάρι το οποίο σύμφωνα με τους ειδικούς είναι πιθανότατα ένα από τα πρώτα είδη σπονδυλωτών στη Γη.

Καλλιτεχνική απεικόνιση

Οι ερευνητές ανακάλυψαν τα απολιθώματα του ψαριού στην περιοχή Burgess Shale στα Βραχώδη Όρη. Το Metaspriggina, όπως ονομάστηκε το ψάρι, είχε μήκος περίπου 6 εκατοστών και βασικό του χαρακτηριστικό ήταν οι σχισμές των βραγχίων, από τις οποίες πιστεύεται ότι προέρχονται οι σιαγόνες των σπονδυλωτών.

Δεν διέθετε κανένα οστό και το σώμα του στηριζόταν στη λεγόμενη νωτοχορδή που λειτουργούσε όπως η σπονδυλική στήλη αργότερα στα σπονδυλωτά. Η μελέτη των ευρημάτων μέχρι στιγμής δεν μπορεί να δώσει ξεκάθαρη απάντηση για το αν το ψάρι αυτό διέθετε πτερύγια. Σύμφωνα με τους ειδικούς τα όντα με τα χαρακτηριστικά του Metaspriggina βρίσκονται στην κορυφή του γενεαλογικού δέντρου των σπονδυλωτών στα οποία συμπεριλαμβάνονται τα ψάρια με σιαγόνα, τα αμφίβια, τα ερπετά, τα πτηνά και τα θηλαστικά συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου.

«Το ψάρι αυτό φωτίζει την προέλευση μας και το πώς έμοιαζαν οι μακρινοί μας πρόγονοι. Συμπληρώνει τα κενά για την καταγωγή των σπονδυλωτών ζώων προσφέροντας νέα σημαντικά στοιχεία για την εμφάνιση και εξέλιξη τους» δηλώνει ο Ζαν Μπερνάρντ Καρόν, παλαιοντολόγος του Βασιλικού Μουσείου του Οντάριο στο Τορόντο. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature».

Βήμα Science

Newsroom ΔΟΛ

Η μαγκιά της διαφθοράς

της Μαρίλης Μαργωμένου, Καθημερινή, 7/6/2014

Η ιδέα για το βιβλίο (…)AKΙS GATE «γεννήθηκε» μέσα στη φυλακή. Για την ακρίβεια, στο κελί νούμερο επτά της έκτης πτέρυγας όπου έμεινε προφυλακισμένος, για 18 μήνες, o Νίκος Ζήγρας, εξάδερφος του Ακη Τσοχατζόπουλου. Εκεί ήταν που ξεκίνησε να γράφει σε λευκές κόλλες χαρτί ιστορίες με πηγή έμπνευσης, όπως λέει ο ίδιος, όσα έζησε δίπλα στον εξάδελφο και πρώην υπουργό. Σύμφωνα με την Καθημερινή, που παρουσιάζει αποσπάσματα του βιβλίου, όταν τον Οκτώβριο του περασμένου έτους αποφυλακίστηκε, άρχισε, με την παρακίνηση πλέον του δικηγόρου του, Στέλιου Γκαρίπη, να βάζει σε μια σειρά τις ιστορίες αυτές και προσφάτως αποφάσισαν από κοινού να τις εκδώσουν.

«Ανήκω σε ένα παρελθόν που αποδεχόταν τη διαφθορά, την θεωρούσε μάλιστα μαγκιά», θα ομολογήσει στην πρώτη σελίδα ο Ζήγρας. Το βιβλίο αυτό το χαρακτηρίζει ως την «συνειδησιακή συνέχεια της πρώτης ειλικρινούς μαραθώνιας απολογίας του», τον Ιούλιο του 2012, όταν, όπως λέει, αισθάνθηκε προδομένος από τη στάση του εξαδέρφου του και πείστηκε από τον δικηγόρο του να ομολογήσει τα όσα παράνομα είχαν γίνει εν γνώσει του. «Εβγαλα την αλήθεια από μέσα μου, ελευθερώθηκα… τώρα θέλω να γράψω μια ιστορία φανταστική, χωρίς να πρέπει κάτι να θυμηθώ, χωρίς να πρέπει να εξηγήσω, χωρίς να πρέπει να απολογηθώ», θα ξεκαθαρίσει, όμως, στην εισαγωγή.

Για τον ίδιο λόγο ο δικηγόρος του και εκδότης του βιβλίου κ. Γκαρίπης θα γράψει στον πρόλογο πως το (…)AKIS GATE είναι μια μυθοπλασία και όχι ένα ιστορικό κείμενο». Ενώ εξηγεί πως ο πελάτης του αποφάσισε να μη δώσει καν όνομα στον ήρωα του διηγήματός του και να τον αποκαλεί με μια κατάληξη ονόματος, το «…άκης». Αλλωστε, ο ήρωας του διηγήματος, εξηγεί ο Ζήγρας, αποφεύγει να χρησιμοποιεί το όνομά του στις παρανομίες του. Τα ονόματα των υπολοίπων ηρώων είναι περιγραφικά, είτε προερχόμενα από άλλες γλώσσες και εποχές, αποκαλύπτοντας πολλές φορές χιουμοριστική διάθεση: η «Αγκελα» είναι η πρώην Γερμανίδα σύζυγος και η «Αντουανέτα» η νυν, ο πρόεδρος της παράταξης και μετέπειτα πρωθυπουργός είναι ο «Μίμης», ο επόμενος πρωθυπουργός είναι ο «Γερμανός», ενώ υπουργοί είναι μεταξύ άλλων: ο «Λόλας», που «δεν θα διαπρέψει ως οδοντίατρος, αλλά ως υπουργός Κατασκευών» ο «σεβάσμιος και αξιοσέβαστος» κ. «Μπόρνας», με το μαύρο μούσι, ο «Σκαρπίνης» κ.ο.κ. «Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις είναι συμπτωματική», τονίζει με κάθε ευκαιρία ο Ζήγρας…

Η πρώτη σκηνή εκτυλίσσεται στο γραφείο ενός τραπεζίτη στη Γενεύη. Εκεί έχει πάει ο αφηγητής μια μαύρη βαλίτσα που λίγη ώρα νωρίτερα του είχε δώσει ο γιος Κύπριου υπουργού στο λόμπι ενός πεντάστερου ξενοδοχείου. Μάλιστα,400.000 ευρώ μετρητά μπαίνουν σε μια θυρίδα και ο τραπεζίτης ενημερώνεται πως προορίζονται για τη Γερμανίδα σύζυγο «για την περίπτωση που υπάρξει συμφωνία με το διαζύγιο». Δεν είναι τυχαίο πως από όλες τις ιστορίες επιλέγει να ξεκινήσει με αυτήν: τους τελευταίους μήνες ο Ζήγρας έχει ξεκινήσει με τον δικηγόρο του μια «εκστρατεία» -όπως την ονομάζει- ενάντια στο τραπεζικό σύστημα της Ελβετίας, που για χρόνια τον εξυπηρετούσε όταν εκπροσωπούσε τον παντοδύναμο πρώην υπουργό. Γι’ αυτό και αφιερώνει ένα μεγάλο κομμάτι του βιβλίου στο πώς οι Ελβετοί τραπεζίτες, σε συνεργασία με ελληνικά «παραμάγαζα», είχαν στήσει αυτό που χαρακτηρίζει «περίπλοκο πλυντήριο μαύρου χρήματος».

Αυτά που ακολουθούν στο βιβλίο είναι σαν σκηνές από ταινία. Από τη μυστική αποστολή που είχε αναλάβει ο «…άκης», χρόνια πριν στη Ρώμη, παρέα με άλλους δύο μετέπειτα πρωταγωνιστές του δημοσίου βίου -όπου έφτασαν ένα βήμα πριν από την αγορά όπλων για την ενίσχυση του αντιδικτατορικού αγώνα- και την περιπετειώδη «παράνομη» επιστροφή του στην Ελλάδα, με αυτοκίνητο (αφού ο μετέπειτα υπουργός στρατιωτικών δεν είχε παρουσιαστεί ποτέ στον στρατό).

Ο «…άκης» επιστρέφοντας στην Ελλάδα καταφέρνει να γίνει ο έμπιστος άνθρωπος του προέδρου «Μίμη». Και όταν το κόμμα κερδίζει τις εκλογές ως «υπουργός Κατασκευών» πλέον, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας ξεκινάει κύκλο επαφών με μεγάλους εργολάβους, «δημιουργώντας την πεποίθηση πως οι μίζες που καταβάλλονται έχουν μόνη κατεύθυνση τα ταμεία του κόμματος». «Εχει ήδη αρχίσει το μεγάλο φαγοπότι», γράφει ο Ζήγρας. Χαρακτηριστικός είναι ένας διάλογος μέσα σε ένα αυτοκίνητο μεταξύ του «…άκη» και δύο ακόμα γνωστών υπουργών: Λέει ο ένας πως σκοπεύει να κάνει μια καλή μπάζα και να φύγει για τη Λατινική Αμερική. Ο «…άκης» επικροτεί την ιδέα, αλλά ο τρίτος, ως πιο έμπειρος, τους καθησυχάζει, εξηγώντας τους πως αν τα παίρνουν διακριτικά, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ξενιτευθούν… Κάπου εκεί, μπαίνει ενεργά στην ιστορία και ο αφηγητής. Αναλαμβάνοντας μεταφορές χρημάτων από τις μίζες: στα σπίτια υπουργών «για να τα παραλάβουν δήθεν έκπληκτοι», αλλά ακόμα και στον ίδιο τον πρόεδρο και πρωθυπουργό «Μίμη», «που έχει την άνεση και κάνει πως δεν βλέπει τη βαλίτσα κοιτώντας με επίμονα στα μάτια γελαστός και πάντα εγκάρδιος». Ο «…άκης» φτάνει μέχρι και τη Λιβύη με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο για να συναντήσει τον Καντάφι και επιστρέφει με βαλίτσες γεμάτες δολάρια για τα ταμεία του κόμματος. «Τα δολάρια όμως έχουν ουρές: Αραβες αρχίζουν να έρχονται ζητώντας ρουσφέτια και ανταλλάγματα».

Χρόνια αργότερα, η υπουργική καρέκλα στο υπουργείο «Στρατιωτικών», όπως το ονομάζει, εμφανίζεται να έχει δοθεί από τον «Γερμανό» πρωθυπουργό ως χάρη, μετά τη μεγάλη απογοήτευση που είχε ζήσει όταν έχασε μέσα από τα χέρια του την πρωθυπουργία της χώρας. Εκεί είναι που ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, σύμφωνα με τον συγγραφέα, διαπράττει το τέλειο έγκλημα εις βάρος του ελληνικού λαού. Δεν μιλάμε μόνο για τις γνωστές μίζες από τα εξοπλιστικά προγράμματα, αλλά μίζες στην κυριολεξία για τα πάντα: από τις αποσπάσεις μέχρι τα αναλώσιμα του υπουργείου και με έναν τρόπο που εξασφάλιζε πως κανείς δεν θα μιλήσει, γράφει ο Ζήγρας.

Οι ιστορίες σκιαγραφούν ένα πολιτικό σύστημα που όσο περνούσε ο καιρός διαφθειρόταν ολοένα και περισσότερο. Ο «…άκης», σύμφωνα με το βιβλίο, δημιουργεί προϋποθέσεις για κληροδότηση των διαδικασιών διαφθοράς στους μελλοντικούς υπουργούς, «για να εξασφαλίσει ότι θα προτιμήσουν να λάβουν ένα δωράκι αντί να τον καταγγείλουν». Και βέβαια δεν είναι ο μόνος. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, «όλοι γνωρίζουν αλλά κανείς δεν μιλάει γιατί είναι όλοι μέσα στο κόλπο», άλλοι βουλευτές, οι συνδικαλιστές, που οι πολιτικοί τούς έχουν δώσει ασυλία μεγαλύτερη από τη δική τους και απροκάλυπτα εκβιάζουν επιχειρηματίες, όλοι όσοι διεκδικούν μια θέση σε κάποιον οργανισμό ή διοικητικό συμβούλιο και πληρώνουν προκαταβολικά «ταρίφα». Γιατί για τα πάντα μοιάζει να υπάρχει μια ταρίφα, πόσο μάλλον για συμβάσεις εκατομμυρίων. Και όχι αποκλειστικά εξοπλιστικών, αλλά και άλλων, όπως π.χ. αυτή της αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του υπουργείου «Στρατιωτικών», των προγραμμάτων φωτοβολταϊκών ή των αδειοδοτήσεων των καζίνο.

Ο γάμος

Σήμερα ο Ζήγρας ισχυρίζεται πως οι σχέσεις του με τον Τσοχατζόπουλο είχαν περάσει την πρώτη «δοκιμασία» όχι κατά τη διάρκεια κάποιας από τις εκατοντάδες παράνομες δοσοληψίες στις οποίες είχε συμμετάσχει, αλλά όταν ο ξάδερφος του ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να παντρευτεί στο Παρίσι. «Είσαι τρελός», λέει ότι του είχε πει. «Πάμε στη Θεσσαλονίκη να σουβλίσουμε 300 αρνιά και να φέρουμε νταούλια και μια ζωή θα βγαίνεις βουλευτής». Ο Τσοχατζόπουλος, όμως, ήταν ανένδοτος: «Είναι επιθυμία ζωής», ισχυρίζεται ο Ζήγρας πως του είχε πει το 2004. Η σχέση τους δεν ήταν ποτέ η ίδια μετά τον γάμο αυτό, λέει σήμερα ο Ζήγρας. Ισως αυτός είναι ο λόγος που αφιερώνει το τελευταίο μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου στον Βίο και Πολιτεία της «Αντουανέτας» και του «…άκη». Από το Παρίσι μέχρι το σπίτι κάτω από την Ακρόπολη, τα πανάκριβα ψώνια και τα ταξίδια με έξοδα του υπουργείου – ο Ζήγρας αφηγείται ένα παραλήρημα σπατάλης… «ορατής και προκλητικής». Αυτό είναι, σύμφωνα με τον Ζήγρα -και όχι κάποιο από τα σκάνδαλα- το μοιραίο λάθος του ήρωα του βιβλίου, του «…άκη»: ότι δεν είχε ακούσει τη συμβουλή του παλιού του συντρόφου που του είχε πει πριν από χρόνια πως πρέπει να είναι διακριτικός με τον παράνομο πλουτισμό του…

Το πραγματικό «παράδειγμα της Αργεντινής»

 της Σοφίας Βούλτεψη, Ελεύθερη Ζώνη,  3/6/2014

Την Τετάρτη, 29 Μαΐου του σωτηρίου έτους 2014, μέσα στην απόλυτη σιωπή και χωρίς εδώ στην Ελλάδα να δοθεί η παραμικρή σημασία στην είδηση, η Αργεντινή συμφώνησε με την άτυπη ομάδα των πιστωτριών χωρών του Κλαμπ των Παρισίων (Paris Club) στη ρύθμιση ανεξόφλητων χρεών της ύψους 9,7 δις δολαρίων σε μία πενταετία.

Όπως έγινε γνωστό, η χώρα χρειάστηκε να εγκαταλείψει τα γνωστά ηρωικά, προκειμένου να μπει ένα τέλος στις διαμάχες της με τους πιστωτές της του Paris Club (Ιαπωνία, ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία), να επιστρέψει στις αγορές, να αντιμετωπίσει το πρόβλημα απομείωσης των συναλλαγματικών της διαθεσίμων (που υποχώρησαν πέρυσι κατά 27% στα 28,5 δις δολάρια) και να αποφύγει μια κρίση του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών.

Όπως επίσης είναι γνωστό, η Αργεντινή έλαβε το 1999 δάνειο ύψους 7,2 δις δολαρίων από το ΔΝΤ και το 2000 άλλα 39,7 δις.

Η τότε κυβέρνηση παραιτήθηκε και η επόμενη ήταν… ηρωική!

Κήρυξε στάση πληρωμών το 2001, όταν το χρέος της χώρας είχε φθάσει στα 95 δις δολάρια.

Από τότε, η Αργεντινή δεν σήκωσε κεφάλι (είχε προηγηθεί, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η σύνδεση με το δολάριο, που οδήγησε στην κατάρρευση):

Χρεοκοπία ξανά και ξανά, πληθωρισμός, πείνα, διαδηλώσεις, λεηλασίες, ταραχές στους δρόμους.

Την ίδια ώρα, η χώρα έτρεχε να αντιμετωπίσει στα αμερικανικά δικαστήρια τους κατόχους ομολόγων της που δεν έχουν αποπληρωθεί – αυτό για τους εγχώριους ομολογιούχους, που πιστεύουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ τους έχει βρει τη λύση.

Στις αρχές Δεκεμβρίου 2013, μόνο μέσα σε δυο μέρες, επτά άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια λεηλασιών και ενώ απεργούσαν οι αστυνομικοί.

Τα ίδια είχαν γίνει και τον Δεκέμβριο του 2012, όταν την χώρα επισκεπτόταν ο κ. Τσίπρας.

Τον περασμένο Απρίλιο, το Μπουένος Άιρες κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, λόγω έξαρσης της εγκληματικότητας, των λεηλασιών και των λιντσαρισμάτων.

Για να αντιμετωπιστεί η έκρυθμη κατάσταση, ανακλήθηκαν στην υπηρεσία 5.000 αστυνομικοί που είχαν συνταξιοδοτηθεί, ανεβάζοντας τη δύναμη της αστυνομίας σε 72.000 άνδρες.

Είναι τόσο άσχημα τα πράγματα, που πλέον, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, περισσότερο και από τον πληθωρισμό, την παιδεία, τη διαφθορά και την ανεργία, τους πολίτες της Αργεντινής απασχολεί η εγκληματικότητα. 

Επομένως, η Αργεντινή βρίσκεται στο χάος.

Και 13 χρόνια μετά την στάση πληρωμών, που την οδήγησε σε απόλυτο αποκλεισμό, αρχίζει να πληρώνει τα χρέη της.

Προφανώς, με τη στάση πληρωμών όχι μόνο δεν πέτυχε τίποτε, αλλά καταβαραθρώθηκε.

Αλλά τον Δεκέμβριο του 2012, επισκεπτόμενος τη χώρα και μιλώντας ενώπιον… ενθουσιασμένου ακροατηρίου, ο κ. Τσίπρας φώναξε:

«Αν ήξερα ότι έχουμε τόσο θερμούς φίλους στην Αργεντινή, θα ξεκινούσα την μεγάλη προεκλογική εκστρατεία από το Μπουένος Άιρες»!

Είπε επίσης πως «το παράδειγμα της Αργεντινής μετά το 2003 ενοχλεί, γιατί πάει κόντρα στο νεοφιλελεύθερο παράδειγμα. Θέλουμε να αναδείξουμε τι πρέπει να αποφύγει ο ελληνικός λαός προκειμένου να μην οδηγηθεί σ’ αυτήν την κατάσταση στην οποία οδήγησαν την Αργεντινή τα ληγμένα φάρμακα του ΔΝΤ. Έληξαν από το 2001, όταν τα έδωσαν σε σας».

Τι σημαίνει αυτό;

Ότι ορθώς έγινε η στάση πληρωμών το 2001;

Και τι είναι το παράδειγμα της Αργεντινής μετά το 2003;

Διότι εκείνη τη χρονιά το μόνο που συνέβη ήταν η άνοδος στην εξουσία του ζεύγους των περονιστών Κίρχνερ, που εξαπλασίασαν την προσωπική τους περιουσία μέσα από κερδοσκοπικές αγοραπωλησίες ακινήτων στην Παταγονία και ενώ η χώρα είχε χρεοκοπήσει και ο λαός πεινούσε.

Και αφού συνέβησαν όλα αυτά, αφού πέρασαν 13 μαρτυρικά χρόνια, η Κριστίνα Κίρχνερ είδε κι’ απόειδε και αποφάσισε ότι τα χρέη πληρώνονται, διότι οι πιστωτές δεν σε ξεχνούν.

Αυτό πράγματι, είναι το «παράδειγμα της Αργεντινής»…

MKO γεμάτες με νάρκες απάτης!

Ματίνα Ηρειώτου, Λία Νεσφυγέ, ΤΑ ΝΕΑ 18/02/2014

Πάρτι εκατομμυρίων, τα οποία βγήκαν από τα δημόσια ταμεία χωρίς κανέναν έλεγχο και παραστατικά, είχε στηθεί στο υπουργείο Εξωτερικών, με βιτρίνα τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης (International Mine Initiative - ΙΜΙ). 

Οπως αποδεικνύεται, η μόνη δραστηριότητα της οργάνωσης - που επισήμως έκλεισε τον περασμένο Αύγουστο - ήταν η είσπραξη περίπου 9 εκατ. ευρώ από το Δημόσιο μέσω οκτώ συμβάσεων με το υπουργείο Εξωτερικών για αποναρκοθετήσεις στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, στον Λίβανο και στο Ιράκ. Στους φακέλους των προγραμμάτων δεν βρέθηκαν μεν παραστατικά που να αποδεικνύουν ότι τα λεφτά έφτασαν στον προορισμό τους, βρέθηκαν όμως αποδείξεις για τον πολυτελή βίο του προέδρου της οργάνωσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο το ενοίκιο του σπιτιού του στα Βριλήσσια ήταν 5.000 ευρώ τον μήνα!

Ο Κων/νος Τζεβελέκος σε μια επίδειξη χειρισμών στον υπουργό εξωτερικών Αντρέα Λοβέρδο

ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ. Η έρευνα για την υπόθεση από τη Δίωξη Οικονομικού Εγκλήματος κατέληξε στην άσκηση ποινικών διώξεων σε βαθμό κακουργήματος εις βάρος οκτώ προσώπων. Πρόκειται - μεταξύ άλλων - για τον πρόεδρο της ΜΚΟ και πρώην δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Τζεβελέκο και τον άλλοτε στενό συνεργάτη του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, Αλεξ Ρόντος. Ο Τζεβελέκος, εις βάρος του οποίου είχε εκδοθεί ένταλμα σύλληψης και παραδόθηκε, κρίθηκε ήδη προφυλακιστέος, ενώ εις βάρος του Ρόντος και άλλων έξι ατόμων έχουν ασκηθεί ποινικές διώξεις σε βαθμό κακουργήματος και πλέον αναμένεται να κληθούν σε απολογία από την 4η ειδική ανακρίτρια που έχει αναλάβει την υπόθεση.

Οπως προκύπτει από την ογκωδέστατη δικογραφία - ξεπερνά τις 20.000 σελίδες - η ΙΜΙ από τα τέλη του 2000 έως και το 2004 είχε υπογράψει με την Υπηρεσία Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας (ΥΔΑΣ) του υπουργείου Εξωτερικών οκτώ συμβάσεις για προγράμματα αποναρκοθέτησης σε περιοχές της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, στον Λίβανο και στο Ιράκ. Η ΥΔΑΣ είχε συσταθεί με Προεδρικό Διάταγμα το Σεπτέμβριο του 2000: «Αρμοδιότητα της ΥΔΑΣ είναι η εποπτεία, ο συντονισμός και η προώθηση δράσεων και προγραμμάτων επείγουσας ανθρωπιστικής, επισιτιστικής ή άλλης μορφής βοήθειας καθώς και βοήθειας για την αναδιάρθρωση και την αποκατάσταση υποδομών των αναπτυσσόμενων χωρών, που προωθούνται μέσω των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων ή άλλων συναφών οργανώσεων και ιδρυμάτων». 

Σύμφωνα με τα στοιχεία της δικογραφίας, τα προγράμματα για τα οποία χρηματοδοτήθηκε η ΙΜΙ δεν πληρούσαν τα κριτήρια για να πάρει τα 9 εκατομμύρια ευρώ - χρήματα εξ ολοκλήρου του ελληνικού Δημοσίου. Παράλληλα, όπως προέκυψε από την πολύμηνη έρευνα, τα χρήματα εκταμιεύονταν προς την ΙΜΙ χωρίς να ελέγχονται και τις περισσότερες φορές χωρίς καν να υποβάλλονται παραστατικά. «Από την έρευνα της υπηρεσίας μας μόνο για ένα πρόγραμμα, που αφορά την αποναρκοθέτηση στην περιοχή του Ficibajr στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, εκ των οκτώ προγραμμάτων αποναρκοθέτησης που ανέλαβε το ΙΜΙ έχει εντοπιστεί έγγραφο υποβολής αίτησης και φακέλου για χρηματοδότηση από την ΥΔΑΣ», αναφέρεται χαρακτηριστικά στη δικογραφία. 

Επιπλέον, από την έρευνα της Αστυνομίας προέκυψε ότι «για κανένα από τα οκτώ προγράμματα δεν έχουν ευρεθεί επίσημα έγγραφα των ελληνικών διπλωματικών Αρχών, με τα οποία οι τελευταίες να συνηγορούν την ανάγκη πραγματοποίησης των έργων. Δεν έχουν ευρεθεί ενδιάμεσες εκθέσεις προόδου υλοποίησης, πλην του προγράμματος που αφορά την αποναρκοθέτηση των περιοχών Lipovac 1 και Lipovac 2 (Βοσνία και Ερζεγοβίνη)». 

«Ο έλεγχος των παραστατικών που υποβάλλονταν από τη ΜΚΟ από πλευράς της αρμόδιας διεύθυνσης του υπουργείου Εξωτερικών ήταν ανύπαρκτος», είπε ο ταξίαρχος Βασίλης Κοντογιάννης, διευθυντής της Οικονομικής Αστυνομίας. 

Σύμφωνα με τις συμβάσεις των προγραμμάτων, η χρηματοδότηση βάρυνε κατά 75% το ελληνικό Δημόσιο και κατά 25% τη ΜΚΟ. Προκειμένου όμως το συνολικό ποσό να βγαίνει από το κρατικό ταμείο, οι υπεύθυνοι της ΜΚΟ επινόησαν το κόλπο των εικονικών δωρεών. Εμφάνιζαν κατά κανόνα αλλοδαπούς εργαζόμενους σε αυτήν και στα προγράμματα να επιστρέφουν χρήματα δήθεν της αμοιβής τους, σε ποσοστό 20%-30%, υπό μορφήν δωρεάς στην ίδια την οργάνωση. Αυτές οι εικονικές δωρεές, όμως, δεν καταχωρίζονταν στα βιβλία τους και εμφανίζονταν ως η συμμετοχή της ΙΜΙ στο πρόγραμμα. Ετσι, συνέχισαν μέχρι το 2004 να παίρνουν χρήματα για αποναρκοθετήσεις τις οποίες, όμως, κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει ότι έγιναν ή όχι. Πάντως στα παραστατικά βρέθηκαν ακόμη και λογαριασμοί σουπερμάρκετ και εστιατορίων όπου έτρωγε ο Τζεβελέκος.

ΤΑ ΑΚΙΝΗΤΑ. Η αστυνομική έρευνα, πάντως, δεν κατάφερε, προς το παρόν τουλάχιστον, να εντοπίσει τα χρήματα. Η άρση του τραπεζικού απορρήτου για τον Τζεβελέκο και τη σύζυγό του Μαρία Μακρυνιώτη, που επίσης είναι κατηγορούμενη στην ίδια υπόθεση, δεν οδήγησε σε χρήματα. Οδήγησε όμως στη δέσμευση πολυτελών οικημάτων του ζεύγους Τζεβελέκου - Μακρυνιώτη, στην Αθήνα και στη Ρόδο. Μάλιστα ο Τζεβελέκος φέρεται να έχει πει ότι «αν βρείτε τα λεφτά να μου γράψετε...». Η ΜΚΟ έπαυσε τις εργασίες της τον περασμένο Αύγουστο και το ζεύγος Τζεβελέκου - Μακρυνιώτη μετακόμισε στην Κύπρο. Οπως προκύπτει από καταγεγραμμένες στη δικογραφία τηλεφωνικές τους συνομιλίες, σκοπός τους ήταν να φύγουν για την Αμερική.