Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος

Οδοιπορικό στην οδό Σόλωνος

της Ισμήνης

Μου αρέσει να περπατάω στην Αθήνα και να χαζεύω γύρω μου, φυσικά όταν δεν έχω κάποια επείγουσα εργασία!

Τώρα θα μου πείτε και τι επείγουσα εργασία έχεις κυρά μου, συνταξιούχος είσαι, μια χαρά είσαι από υγεία, μήνας μπαίνει- μήνας βγαίνει το παραδάκι σε περιμένει, άρα προς τι το επείγον που μας αναφέρεις!

Εντάξει έχουμε και ημείς τα επείγοντα, άλλωστε τα εν οίκω μη εν φεις μπουκ!!!!

Εχθές λοιπόν ξεκίνησα από το Παγκράτι, τη γειτονιά μου, να πάω στην οδό Στουρνάρη για μια μη επείγουσα εργασία. Ωραία ημέρα ήταν, σηκώθηκα πρωί-πρωί και νάμαι στο δρόμο. Κατηφορίζω προς την Β. Κωνσταντίνου, στρίβω την Ηρώδου Αττικού, χαζεύω τις όμορφες πολυκατοικίες που οι θυρωροί μετά μανίας πλένουν τα πεζοδρόμια. Κοίτα να δεις, σκέφτομαι, που υπάρχει ακόμα αυτό το είδος –ο θυρωρός- στις ακριβές περιοχές βέβαια, ενώ πριν από 40 χρόνια σε κάθε πολυκατοικία που φύτρωναν σαν μανιτάρια στην πολύπαθη Αθήνα, οι ιδιοκτήτες των μίζερων τριαριών κόμπαζαν υπερήφανοι, όταν επέστρεφαν για τις καλοκαιρινές διακοπές στο πατρικό, που πλέον το ονόμαζαν εξοχικό:

- Έχουμε και θυρωρό!

Τέλος πάντων! Εν συνεχεία, εισέρχομαι στην οδό Σόλωνος!!!! Αχ! μανούλα μου, που έλεγε και ο καραγκιόζης, τι το ήθελα; Καλά να πάθω!

Περπατάω στο δεξιό πεζοδρόμιο, μετά φόβου Θεού και Πίστεως, κάνοντας τον σταυρό μου μην και πέσω! Το πεζοδρόμιο μου φάνηκε ακόμα πιο στενό από τότε που το θυμόμουνα την εποχή των φοιτητικών χρόνων. Ακροβατώ μετά προσοχής σε εκείνες τις πλάκες που είναι για τους τυφλούς, με κάτι παράλληλες γραμμές και κάτι εξογκώματα σαν κουμπιά. Καταγράφω λοιπόν:

Σπασμένα πεζοδρόμια, λακκούβες, σπασμένα καπάκια της ΕΥΔΑΠ, χαρτιά πεταμένα, τσιγάρα, μπουκάλια από νερό, άδεια φραπεδοπότηρα, ένα απερίγραπτο χάλι. Ζαρντινιέρες και γλάστρες με κάτι μαραμένα λουλούδια καταλαμβάνουν τα ήδη στενά πεζοδρόμια στα οποία προστίθενται και οι πάγκοι με τα σκαμπό από τα τυροπιτάδικα! Όλη η Αθήνα είναι ένα απέραντο ταχυφαγείο με κάθε είδους φαγώσιμα που με βουλιμία οι περπατώντες τα χώνουν με ευδαιμονία στο στόμα πασπαλισμένα με μπόλικο καυσαέριο!

Δεξιά και αριστερά όλη η θλιβερή πλέον οδός Σόλωνος κοσμείται από κλειστά μαγαζιά με τεράστια ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ, που έχουν ξεθωριάσει από τον χρόνο!!!

Κάποια βιβλιοπωλεία αντέχουν ακόμα. Το κτίριο του ΧΗΜΕΙΟΥ στέκει ερειπωμένο και ξεχασμένο πίσω από τις σκουριασμένες λαμαρίνες, προσπαθώντας με αξιοπρέπεια να αποφύγει τα αδιάκριτα γεμάτα λύπη βλέμματα και να μην καταρρεύσει!

Πιάστηκε η καρδιά μου από την κατάντια ενός πρώην ζωντανού δρόμου που ήταν κομμάτι της πάλαι ποτέ όμορφης Αθήνας.