Μακροζωϊας ἐπιτίμιον

του Κ.Ν., "Ἐφημερίδα τοῦ Κ.Σ.Μ."/Τεῦχος 176/Φεβρουάριος 2015

Ἡ ζωή καί ὅταν εἶναι σκυλίσια, εἶναι γλυκιά. Γι’αὐτό λέμε στούς γάμους «νά ζήσετε» καί στίς γιορτές «χρόνια πολλά». Ἀπό τήν ἀρχαιότητα οἱ θρησκεῖες τοῦ Μονοθεϊσμοῦ μᾶς λένε, ὅτι ἄν εἴμαστε καλοί σ’αὐτήν, μετά τόν θάνατο θά ἔχουμε μιάν ἄλλη ζωή, πολύ καλλίτερη καί ἀτελεύτητη. Ἀλλά ἐπειδή δέν συναντήσαμε ποτέ κανέναν πού νά ἐπέστρεψε ἀπό τόν "ἄλλο κόσμο" γιά νά μᾶς ἀφηγηθῆ τί γίνεται ἐκεῖ, οἱ δέ πνευματιστικές συνεδριάσεις δέν εἶναι πειστικές, ἀκόμη καί μεταξύ τῶν ἱεραρχῶν μας ἐπικρατεῖ ἀμφιβολία γιά τό ἄν θά ἀπολαύσουμε ὄντως τήν αἰώνια ζωή. Καί ἀγωνίζονται γιά τήν παράταση τῆς παρούσης.

Χαιρόμαστε λοιπόν πολύ, ὅτι ἡ διάρκεια τῆς ζωῆς ἔχει αὐξηθῆ σημαντικά στίς μέρες μας χάρις στά ἐπιτεύγματα τῆς ἰατρικῆς καί τῆς τεχνολογίας πού τήν ὑποστηρίζει. Αὐτό ὅμως ἤδη μᾶς δημιουργεῖ ἕνα σοβαρό πρόβλημα: Τά ἀσφαλιστικά ταμεῖα πληρώνουν τίς συντάξεις γήρατος ἐπί πολύ περισσότερα χρόνια. Οἱ κυβερνήσεις θέλουν νά μειώσουν τήν ζημιά τοῦ κοινωνικοασφαλιστικοῦ συστήματος αὐξάνοντας τόν ἀριθμό τῶν ἐτῶν ἐργασίας πού δίνουν τό δικαίωμα σύνταξης. Στίς χῶρες ὅπου οἱ πολῖτες ἔχουν τό δικαίωμα νά διαφωνοῦν, οἱ συνταξιοῦχοι ἀντιστέκονται στήν αὐξηση τῶν ἐτῶν τῆς ἐργασίας, λέγοντας ὅτι κουράστηκαν σ’ αὐτά σημαντικά καί δέν μποροῦν πιά νά ἐργαστοῦν ἄλλο.

Τό πόσο γερνοῦμε πλέον πολύ ἀργότερα ἀπό ὅ,τι παλιά, φαίνεται ἀπό τήν διασωθεῖσα εἴδηση τῶν ἀθηναϊκῶν ἐφημερίδων «ἅμαξα ἐλαύνουσα ἀπό ῥυτῆρος παρέσυρε πεντηκοντούτην γέροντα».

Ὁ στρατηγός Δαγκλῆς ἀφηγούμενος τήν ζωή του ἔλεγε, πώς ὅταν παντρεύτηκε στά νειᾶτα του, παρίστατο περιχαρής στόν γάμο ὁ πεθερός του, ὁ ἀγαθός πενηντάρης γέρων.

Σέ ἕνα μυθιστόρημα του ὁ G. H. Wells βάζη τήν ἡρωϊδα του νά λέει μέ θλίψη πώς τριαντάρησε, ἔχει δηλαδή ἀρχίσει νά γερνᾶ. Ἀλλά πρίν ἀπό μερικά χρόνια ἡ καλλονή Κα Δήμητρα Λιάνη πού ξετρέλανε ἕναν πρωθυπουργό, τόν Ἀντρέα, ἔλεγε πώς τήν ζηλεύουν γιατί εἶναι 40 ἐτῶν.

Ὅταν πέθαινε παλαιά κάποιος στά εἰκοσιπέντε του θεωρούσαμε, ὅτι ἔφυγε κάπου 35 χρόνια νωρίτερα ἀπό τό ἀναμενόμενο. Σήμερα ξέρουμε, ὅτι ὁ θάνατος τόν βρῆκε ἐξαιρετικά νωρίς καί ἡ θλίψη μας γι’αὐτόν εἶναι πολύ μεγαλύτερη. Συγχρόνως ἐπιβάλλεται ἡ αὔξηση τῆς φροντίδας του νά μήν ὑποστῆ ἕνα ἀτύχημα πού θά διακόψη τήν ζωή του, πού ἔχει ἐπιμηκυνθῆ.

*

*  *

Ἀπό τά πρῶτα δυσάρεστα πού μαθαίνει ἕνα παιδάκι, εἶναι ὅτι ἡ ζωή δέν εἶναι μιά δεδομένη κατάσταση. (Ἤ ὅπως ἔλεγε ὁ θυμόσοφος καθηγητής τῆς μαιευτικῆς Διονύσης Ἀραβαντινός, ὅτι ἀπό τήν στιγμή πού γεννιόμαστε εἶναι προγραμματισμένο νά πεθάνουμε.) Ὅτι ὁ μπαμπάς του ἤ ἡ μαμά του εἶναι δυνατόν κάποια μέρα νά φύγουν ἀνεπιστρεπτί κι αὐτό νά ὀρφανέψη. Ὅποτε τοῦ ἔλεγαν, γιά νά τό παρηγορήσουν, ὅτι ὑπάρχει μιά μετά θάνατον ζωή στόν οὐρανό, τήν ὁποίαν ρυθμίζουν οἱ ἄγγελοι, μιά τυπική ἀντίδραση τοῦ μικροῦ εἶναι νά δεθῆ ὅλη ἡ οἰκογένεια μέ ἕναν σπάγγο, ὥστε ἄν τραβήξη ἕνα μέλος της ὁ ἄγγελος, νά ἀνεβοῦν καί τά ὑπόλοιπα μαζί στόν οὐρανό.

*

*  *

Τό προσδόκιμον τῆς ζωῆς ἔχει φθάσει διευρωπαϊκά τά 87 καί συνεχῶς αὐξάνει. Στά ἀγγελτήρια τῶν κηδειῶν εἶναι πολλοί πού διαβάζουμε ὅτι εἶχαν ὑπερβῆ τά 90. Γι’αὐτους χρησιμοποιοῦνταν ἄλλοτε εἰρωνικά ἡ ἔκφραση "κορακοζώητος", διότι τό κοράκι πιστεύεται (ἐσφαλμένα) ὅτι εἶναι τό πιό μακρόβιο πουλί. Ἡ ὑπέρβαση τῶν 100 ἐτῶν ἦταν ἄλλοτε ἡ πολύ σπάνια ἐξαίρεση. Τείνει τώρα νά γίνη ὁ κανόνας. Τήν προηγούμενη χρονιά πέθαναν στήν χώρα μας τρεῖς σοφοί, πού εἶχαν ὑπερβῆ τά 100. Ὁ Σακελλαρίου, ὁ Μητσόπουλος καί ὁ Κριαρᾶς. Ὁ τελευταῖος στά 108. Ὁ Κωνσταντῖνος Δεσποτόπουλος, ὁ διαπρεπής καθηγητής τῆς φιλοσοφίας τοῦ δικαίου, πού ἔκλεισε αὐτές τίς ἡμέρες τά 103, ἐξακολουθεῖ νά γράφει μέ ἐξαιρετική σαφήνεια γιά τά νομικά καί τά ἐθνικά μας ζητήματα, πού τόν ἀπασχολοῦν. Διάβασα σέ ἀξιόπιστη ἐφημερίδα γιά ἕναν κάτοικο τῆς Ἀκράτας 103 ἐτῶν πού ἐξακολουθεῖ νά κολυμπᾶ ὁλοχρονίς καί νά ἀνανεώνει τήν ἄδεια ὁδήγησης.

Καί παίρνω γιά παράδειγμα τήν ἀτομική μου περίπτωση. Διανύω τό 87ο, πρᾶγμα πού δέν εἶχε συμβῆ ποτέ πρίν στήν οἰκογένειά μου. Ὁ πατέρας μου, πού ἦταν ὁ μακροβιότερος πρίν ἀπό ἐμένα ἀπό δικούς μου, πέθανε πρίν φτάση τά 80. Τόν κινοῦσαν σέ μιά πολυθρόνα γιατί δέν μποροῦσε πιά νά βαδίση καί σκεπτόταν μέ δυσκολία. Ἐγώ σήμερα, 40 χρόνια ἀργότερα, κάνω καθημερινῶς πολλούς ποδαρόδρομους καί ἐλπίζω νά συμφωνεῖς, φίλε ἀναγνώστη, ὅτι δέν ἔχει φυράνει τό μυαλό μου.

*

*  *

Ὁ θεατρικός συγγραφέας καί δοκιμιογράφος Bernard Shaw, πού θαυμάστηκε γιά τό σπινθηροβόλο πνεῦμα του περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον στόν 20ο αἰώνα, ὅταν ἔληξε ὁ Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ἦταν ἀπελπισμένος γιά τήν ἀνθρωποσφαγή πού εἶχε συμβεῖ. Θά ἔπρεπε, σκέφθηκε, νά καλυφθῆ τό κενό μέ τήν παράταση τῆς ζωῆς τῶν ἐπιβιωσάντων. Ἔγραψε λοιπόν ἕνα χαριτωμένο θεατρικό ἔργο, ἐπιγραφόμενο «Ἐπιστροφή στόν Μαθουσάλα», στό ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι ἐπιτυγχάνουν νά παρατείνουν συνεχῶς τό ὅριο τῆς ζωῆς. Τελικά ὁ θάνατος καταργεῖται!

Τό ἀστειάκι εἶναι ἐφιαλτικό. Ἄν δέν πέθαιναν οἱ ἄνθρωποι, δέν θά ὑπῆρχε χῶρος στόν πλανήτη μας οὔτε γιά νά ζοῦν ὄρθιοι.

*

*  *

Στήν πραγματικότητα τείνουμε σέ ἕναν μέσο ὅρο ζωῆς 200 ἐτῶν. Ἀναμένεται ὅτι θά ἀνέβη στά 250. Ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει πώς θά γίνουμε ἀπρόσβλητοι ἀπό ἀρρώστειες καί ἀπό ἀτυχήματα. Γιά τήν διατήρηση στήν ζωή τοῦ γερασμένου πληθυσμοῦ τῆς γῆς, πού θά εἶναι καί τό μεγαλύτερο, θά χρειάζεται ἀπό τό ἄλλο, τό μικρότερο, νά διαθέτει πολύν μόχθο καί μεγάλο ποσοστό τοῦ κοινωνικοῦ προϊόντος. Εἶναι μεγάλη σκλαβιά νά παραστέκεσαι 24 ὧρες τό μερόνυχτο ἕναν ἄνθρωπο πού δέν μπορεῖ νά ὁρίζη τά πόδια, τά χέρια καί τό πεπτικό του σύστημα.

Ἡ μακροζωϊα θά ἔχει ἕνα βαρύ ἐπιτίμιο.

*

*  *

Ὁ τολμηρός καί πολυδιάστατος γάλλος διανοητής Albert Camus ἔγραψε τό 1942 ἕνα μακροσκελές δοκίμιο γιά τήν ματαιότητα τοῦ ζῆν. Ἡ θέση του εἶναι ὅτι οἱ ὅποιες ἱκανοποιήσεις καί χαρές προσφέρει δέν ἰσοσταθμίζουν τίς ἀρνητικές πλευρές της. Ἐπικαλεῖται πρός στήριξη τῶν ἐπιχειρημάτων του φιλοσόφους, ποιητές καί ἱστορικούς ἀπό τήν ἀπώτερη ἑλληνική ἀρχαιότητα μέχρι τῶν ἡμερῶν πού ἔγραψε τό δοκίμιο του, τό ὁποῖο τιτλοφόρησε "Ὁ μῦθος τοῦ Σισύφου".

Ὁ Σίσυφος δανεισμένος ἀπό τήν ἑλληνική μυθολογία, εἶναι ἕνας πολύ σοφός ἄνθρωπος, πού ζηλεύοντας οἱ θεοί τήν πνευματική του ἰσχύ τόν καταδίκασαν νά ἀνεβάζει ἕναν ὀγκώδη λίθο (τό προϊόν τοῦ μυαλοῦ του) σέ ἕνα βουνό μέ μυτερή κορυφή, πού ὅταν τήν ἔφθανε τό βάρος τοῦ λίθου τόν ἔκανε νά κατρακυλίση ἀπό τήν ἄλλη πλευρά καί ὁ Σίσυφος ἔπρεπε νά τόν κουβαλήση ξανά στήν κορυφή καί ἡ μάταιη προσπάθεια ἐπαναλαμβανόταν στό διηνεκές.

Ὁ Camus ἀνοίγει τό δοκίμιο του μέ τήν φράσεις «Δέν ὑπάρχει παρά ἕνα ἀληθινά σοβαρό φιλοσοφικό πρόβλημα: ἡ αὐτοκτονία. Τό νά κρίνης ἄν ἡ ζωή ἀξίζει ἤ δέν ἀξίζει τόν μόχθο νά ζήσης, εἶναι νά ἀποκριθῆς στό βασικό ἐρώτημα τῆς φιλοσοφίας.»

*

*  *

Στήν ἀρχαία Κέα ἄφηναν ἐλεύθερους τούς γέρους καί τίς γρηές πού ὑπερέβαιναν τά 70 καί ἡ παραμονή τους στήν ζωή τούς εἶχε γίνει βάρος, νά αὐτοκτονήσουν ἐάν ἤθελαν, πίνοντας κώνειο. Ὁ θεσμός αὐτός ὀνομάστηκε Κεῖον Νόμιμον, διότι νομιμοποίησε τήν ὑποβοήθηση τοῦ ἐθελούσιου θανάτου ἑνός προσώπου μεγάλης ἡλικίας, πού δέν ἤθελε πιά νά ζεῖ. Διατηρήθηκε μέχρι τούς χρόνους τῆς ρωμαιοκρατίας καί πιθανώτατα καταργήθηκε διότι οἱ Ρωμαῖοι εἶχαν ἐμποτισθῆ ἀπό τήν ἰουδαϊκή ἀντίληψη, ὅτι ἡ αὐτοκτονία ἀποτελεῖ ἁμάρτημα. Ἐμεῖς εἴτε διότι εἴμαστε ἀναθρεμμένοι στήν ἰουδαϊκή θρησκευτική παράδοση, εἴτε διότι φοβόμαστε τόν ποινικό νόμο πού ἀπαγορεύει τήν ὑποβοήθηση σέ αὐτοκτονία, εἴτε γιά νά μήν μπλέξουμε μέ τά προβλήματα τῆς πρόωρης διανομῆς τῆς κληρονομίας, ἀποκρούομε ἕναν θεσμό ὅπως τό Κεῖον Νόμιμον. Ἔτσι ἐμποδίζουμε ἀνθρώπους πού ἡ ζωή τους ἔχει γίνει μαρτυρική, νά θέσουν οἱ ἴδιοι τέλος στά βασανιστήριά τους.

Κ.Ν.

Ο δωδεκάλογος της κωλοτούμπας

1. Το μνημόνιο όχι απλώς δεν σκίσθηκε ή καταργήθηκε με νόμο μ' ένα άρθρο, αλλά παρατάθηκε έως τον Ιούνιο, αλλά (φτου κακά!) δεν το λέμε πλέον μνημόνιο
2. Η Τρόικα συνεχίζει το έργο της, αλλά μετακόμισε στις Βρυξέλλες και (τζιζ!) δεν τη λέμε πλέον Τρόικα.
3. Το χρέος είναι πλέον βιώσιμο, κατά Βαρουφάκη
4. Αναγνωρίσαμε τα πλεονάσματα
5. Τα λεφτά απ' το ΤΧΣ, που θα δίναμε στους φτωχούς κι αδύναμους, μετανάστευσαν στις Βρυξέλλες, ακριβώς, για να μη βάλει χέρι η Κυβέρνηση
6. Πήγαμε για μαλλί και βγήκαμε ακούρευτοι, γιατί ανακαλύψαμε ότι δεν χρειάζεται κούρεμα το χρέος μας.
7. Δεσμευθήκαμε ότι δεν θα προβούμε σε μονομερείς ενέργειες και δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε ένα βήμα, χωρίς την έγκριση των εταίρων μας
8. Δεσμευθήκαμε (πολύ σωστά) ότι θα τηρήσουμε τις υποχρεώσεις μας, παραδεχόμενοι τη συνέχεια του Κράτους κι ότι η ανάδειξη μιας νέας κυβέρνησης από εκλογές οποιασδήποτε χώρας είναι αδιανόητο να αποτελεί πρόσχημα για την αλλαγή των κανόνων, που διέπουν τη «συμβίωση» 189 χωρών.
9. Δεν θα πάρουμε ούτε σεντ μέχρι τον Απρίλιο, εάν κι εφ' όσον ολοκληρωθεί θετικά η αξιολόγηση. Μέχρι τότε, κινδυνεύουμε σοβαρά να μείνουμε από. «καύσιμα»
10. Η κυβέρνηση «αποκατέστησε» (λέει) την εμπιστοσύνη, που η ίδια είχε υπονομεύσει με μαξιμαλιστικές απαιτήσεις, τσαμπουκάδες, κασκόλ, οιηματική αντιμετώπιση των εταίρων, ύβρεις και οργάνωση «λαϊκής συμπαράστασης» 10.000 νοματαίων.
11. Χάσαμε ακόμη και τους φυσικούς εν δυνάμει συμμάχους μας, την Ισπανία και την Πορτογαλία, αποδεικνύοντας ότι το «Μέτωπο του Νότου» ήταν άλλη μια ΣΥΡΙΖΑΙΑ φαντασίωση.
12. Και όλα αυτά τα καταφέραμε με ψηλά το κεφάλι, όρθιοι και περήφανοι!

Η ευγενής μας τύφλωση

του Θοδωρή Γεωργακόπουλου, Καθημερινή, 6/2/2015

Το 1893 τα πράγματα στην Ελλάδα ήτανε σκούρα. Μετά από δεκαετίες συσσώρευσης υπέρογκων δανείων και σπατάλης, το κράτος βρισκόταν στα όρια της κατάρρευσης. Λεφτά στο ταμείο δεν υπήρχαν. Η μόνη ελπίδα ήταν ένα νέο, ιλιγγιώδες δάνειο από τους Άγγλους (με τοκογλυφικούς όρους) το οποίο ο βασιλιάς αρνήθηκε να υπογράψει. Έτσι, το Δεκέμβριο ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης εμφανίστηκε στη Βουλή (όχι στο Καστελόριζο), και ανακοίνωσε στο έθνος ότι, δυστυχώς, επτωχεύσαμεν. Η χώρα μπήκε σε μια οικονομική επιτήρηση από τους πιστωτές της, η οποία πάντως ήταν χαλαρού χαρακτήρα, καθώς αυτοί δεν μπορούσαν να επιβάλλουν πολιτικές προτάσεις στο εσωτερικό της χώρας. Δεν ήταν κανονικό “μνημόνιο”. Αντ’ αυτού, ο Τρικούπης πρότεινε μια σειρά από διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο κράτος για την περιστολή των δαπανών, οι οποίες ήταν υψηλές (ειδικά στο θέμα της συντήρησης ενός μεγάλου αλλά αναποτελεσματικού στρατού, που ήταν ο ορισμός αυτού που αποκαλούμε σήμερα “δημόσιο”). 

Βεβαίως, ο λαός -και κυρίως συγκεκριμένες ομάδες αυτού, όπως για παράδειγμα ο στρατός- είχε άλλη άποψη. Οι μεταρρυθμίσεις και η περιστολή των δαπανών δεν είναι ελκυστική πλατφόρμα, είναι ασαφής, ακατανόητη, δυσάρεστη και ξεβολεύει. Αξιωματικοί του στρατού έστησαν μια οργάνωση που ονομαζόταν Εθνική Εταιρεία, και άρχισαν να υποδαυλίζουν το εθνικιστικό-αλυτρωτικό πνεύμα του πλήθους, μορφοποιώντας μια εντελώς διαφορετική αντίδραση στην κρίση. Η ιδέα τους ήταν η εξής: Αντί για μεταρρυθμίσεις και μείωση των δαπανών (και άρα των μισθών τους), η Ελλάς έπρεπε να κάνει κάτι άλλο, να επιστρατεύσει μια μαγική, εύκολη και σχεδόν ανώδυνη λύση, η οποία θα επέστρεφε τη χώρα στην ευημερία. Όχι, δεν θα έσκιζαν τα μνημόνια ούτε θα εκβίαζαν τους δανειστές. Ήταν πιο άγριες εποχές. Ο λαός ζητούσε αίμα: Έναν επεκτατικό πόλεμο κατά της Τουρκίας, με αφορμή το θέμα της ανεξαρτησίας της Κρήτης. Έτσι θα λύνονταν όλα.

Η ιδέα ήταν τόσο παλαβή, σα να λες ότι μας ψεκάζουν τα αεροπλάνα, που έπιασε στα μυαλά και τις ψυχές του λαού, του αγανακτισμένου από την οικονομική κρίση. Οι διαδηλώσεις ήταν συχνές, ο κόσμος ξεχυνόταν στους δρόμους και απαιτούσε πόλεμο. Κι η αντιπολίτευση του επιρρεπούς στο λαϊκισμό Θόδωρου Δηλιγιάννη εισέπραξε την αγανάκτηση του λαού και την υιοθέτησε όλη. Στις εκλογές του 1895 ο Τρικούπης κατατροπώθηκε -δεν κατόρθωσε ούτε καν να εκλεγεί ο ίδιος βουλευτής- και ο αλυτρωτικός λαϊκισμός θριάμβευσε. Δύο χρόνια αργότερα, μετά από ασφυκτικές πιέσεις της ακόμα πιο λαϊκιστικής αντιπολίτευσης και συνεχείς εκδηλώσεις αγανάκτησης στους δρόμους, η Ελλάδα επιτέθηκε στην Τουρκία. 

Ο πόλεμος ήταν σύντομος και σχετικά αναίμακτος. Κράτησε τριάντα ημέρες, και σταμάτησε μόνο όταν επενέβησαν οι ξένοι και σταμάτησαν τον τουρκικό στρατό που προέλαυνε στο κατόπι των υποχωρούντων Ελλήνων στο ύψος της Λαμίας. Η τραγελαφική ήττα φόρτωσε την Ελλάδα με επιπλέον χρέος (πολεμικές αποζημιώσεις στην Οθωμανική Αυτοκρατορία) και μιαν αναπόφευκτη Διεθνή Οικονομική Επιτροπή, που έστησαν η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία (τρόικα!) η οποία επόπτευε τα οικονομικά μας, αξιολογούσε τις κρατικές υπηρεσίες και εισέπραττε κατευθείαν έσοδα κρατικών επιχειρήσεων και φόρους. Μας κατσικώθηκε για ογδόντα χρόνια αυτό το πράγμα, είχε γραφεία κανονικά στην Πατριάρχου Ιωακείμ. Μόλις το 1978 σταματήσαμε να την πληρώνουμε.

Και, φυσικά, μετά την πτώχευση, το λαϊκισμό, τη σφαλιάρα και την τρόικα, τα πράγματα πήγαν ακόμα χειρότερα. Ακολούθησαν ο “εθνικός διχασμός”, η γελοιότητα Ελλήνων να πολεμούν και με τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, η Μικρασιατική καταστροφή και, τελικά, το 1932, το αναπόφευκτο: Πτωχεύσαμε πάλι.

Γιατί δε μάθαμε τίποτα από την πτώχευση και την ήττα του 1897; Τι ερώτηση είναι αυτή. Μα δεν κάναμε τίποτε λάθος. Πριν περάσει λίγος καιρός από την ήττα, η αφήγηση που σχηματοποιήθηκε ήταν σαφής: Φταίγαν οι ξένοι. Δεν φταίγαμε εμείς που, αντί να κάτσουμε να φτιάξουμε το πτωχευμένο μας κράτος, πήγαμε να πάρουμε την Πόλη. Φταίγαν οι ξένοι. Που δεν ήρθαν να μας σταματήσουν. Επίτηδες μας άφησαν να χάσουμε, λέγαν οι πρόγονοί μας, επειδή ήθελαν να μας επιβάλουν την τρόικα για να πάρουν πίσω τα λεφτά τους από την πτώχευση του 1893 και να μας υποδουλώσουνε. Ένα βιβλίο του ιστορικού Γιάννη Γιανουλόπουλου που περιγράφει γλαφυρά την ιστορία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από τα προεόρτια του 1897 μέχρι τη Μικρασιατική καταστροφή έχει τίτλο “Η ευγενής μας τύφλωσις” (εκδόσεις Βιβλιόραμα). Ο τίτλος αναφέρεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας “Σάλπιγξ” της Λεμεσσού που, στις 14 Ιουνίου του 1897, κατακεραύνωνε την “εκπορνευθείσα υπό του συμφέροντος Ευρώπην” επειδή δεν επενέβη για να σταματήσει την Ελλάδα, παρ’ όλο που έβλεπε “πού θα έφερεν το Ελληνικόν Έθνος η ευγενής του τύφλωσις”.

Σήμερα μόνο χολερικοί μισάνθρωποι, από αυτούς που ευδοκιμούν στο Twitter, εύχονται να “χάσει” στις τρέχουσες και κρίσιμες διαπραγματεύσεις η κυβέρνησή μας, να πολτοποιήσει η Μέρκελ το Βαρουφάκη, να στραγγαλίσει τις τράπεζές μας η ΕΚΤ και άλλες τέτοιες καταστροφές. Κανένας Έλληνας δεν ήθελε να χάσουμε και το 1897. Και τότε, όμως, όπως και τώρα, τόσο οι ψηφοφόροι όσο και το πολιτικό μας προσωπικό φαίνεται να αντιδρούν σε μια δύσκολη και περίπλοκη κατάσταση με τον ίδιο τρόπο: Υπακούοντας στο συναίσθημα και πετώντας την μπάλα στην εξέδρα. Σήμερα, αν εξαιρέσουμε τους νεοναζί και κάτι άλλους παλαβούς και ψεκασμένους, δεν υπάρχουν αλυτρωτικά όνειρα και επιθετικές ονειρώξεις, έχουμε εξελιχθεί λίγο, τα ακούμε αυτά και μας φαίνονται κάπως πρωτόγονα και παλιακά. 

Αλλά φανταστείτε τους ανθρώπους του 2110, που θα διαβάζουν τα δικά μας τα καμώματα. Τι θα βλέπουν; Τι θα καταλαβαίνουν; Τι άλλο παρά την διαχρονική μας αφοσίωση στο λαϊκισμό, την αλλεργία στις μεταρρυθμίσεις, την ανυπακοή στη λογική η το κοινό, πολύπλοκο συμφέρον, και την παράλογη πίστη στα πάντα διαθέσιμα, απλόχερα προσφερόμενα από υποψήφιους κυβερνήτες εύκολα, μαγικά όνειρα. Αυτοί εδώ θα διαπραγματευτούν καλύτερα από τους προηγούμενους, κι αν πετύχουν επιμήκυνση ενός χρέους που ούτως ή άλλως δεν πληρώνεται και ένα μνημόνιο με άλλο όνομα, όλα καλά θα είναι, θα επιτρέψουμε μαγικά στην Ελλάδα του 2009, ή στην Ελλάδα του 1931, ή στην Ελλάδα του 1892, όλα καλά, με αξιοπρέπεια και την μπάλα στην εξέδρα, κι άμα δε γίνει, θα φταίνε οι ξένοι. 

Αλλά δεν θα είναι όλα καλά. Γιατί καμία από εκείνες τις Ελλάδες δεν είχε θεσμούς που να λειτουργούν, πολίτες που να τους σέβονται, νόμους που να εφαρμόζονται. Αυτά είναι πράγματα δύσκολα, χρειάζονται μεταρρυθμίσεις συγκεκριμένες μα ραγδαίες, με κόστος. Κι είναι απαραίτητες, αν πρέπει κάποτε να σπάσει ο κύκλος και να σταματήσουμε να καταρρέουμε κάθε λίγες δεκαετίες. Εδώ κανένας δεν τις υπόσχεται, κανείς δεν τις συζητάει, κι όποιος τολμά να προσπαθήσει έχει την τύχη του Τρικούπη, γιατί τέτοιοι στόχοι δεν επιτυγχάνονται για λογαριασμό ενός λαού που έχει συνηθίσει, αιώνες τώρα, να πιστεύει και να επιβραβεύει μόνο τα εύκολα, τα φιλόδοξα, τα συναισθηματικά και τα χαρούμενα, αναβάλλοντας τα δύσκολα μα απαραίτητα στο διηνεκές και, αναπόφευκτα, χρεοκοπώντας έτσι αλλεπάλληλα, ξανά και ξανά, πάντα αθώος, πάντα ενάρετος και αγανακτισμένος, πάντα κατά φαντασία προδομένος από εχθρούς ξένους, μα και πάντα προδομένος από την πραγματική, διαχρονική και ολέθρια ευγενή του τύφλωση.

Ο Άκης και η μαφία του

της Βασιλικής Κόκκαλη, Πρώτο Θέμα, 15/06/2014

Οι εξομολογήσεις του εξαδέλφου του Άκη Τσοχατζόπουλου για τα έργα και τις ημέρες της Βίκυς Σταμάτη – Αποκαλυπτικά στοιχεία και πιπεράτες διηγήσεις για τη δράση της «γυναίκας-αράχνης» που ήθελε «γκόμενο υπουργό κι όχι απλό βουλευτή»

Στοιχεία-φωτιά για το μεγάλο σκάνδαλο της μίζας στα εξοπλιστικά περίπου οκτώ μήνες μετά την αυλαία της πρώτης μεγάλης δίκης με βασικό κατηγορούμενο τον Ακη Τσοχατζόπουλο αλλά και γαργαλιστικές λεπτομέρειες γύρω από τις ζωές των βασικών πρωταγωνιστών της υπόθεσης αποκαλύπτονται στο βιβλίο που ετοιμάζεται να εκδώσει ο Νίκος Ζήγρας και το οποίο αναμένεται να προκαλέσει αίσθηση στον δικαστικό και πολιτικό κόσμο. 

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου με τον τίτλο «...akis gate» -αποσπάσματα του οποίου εξασφάλισε και προδημοσιεύει σήμερα το «ΘΕΜΑ»- έρχονται στο φως απίστευτα σκηνικά με μαύρα εκατομμύρια που έφταναν με βαλίτσες στον άλλοτε ισχυρό υπουργό. Παράλληλα, γίνεται αναφορά σε άπληστες γυναίκες που στιγμάτισαν τη ζωή του «...άκη» και ειδικά στη δεύτερη σύζυγό του, την «άπληστη Αντουανέτα» -όπως την αποκαλεί- που «ήθελε γκόμενο υπουργό» και «σύχναζε σε χαρτορίχτρες, μέντιουμ και καφετζούδες».

Δίνοντας στους ήρωες του βιβλίου του ψευδώνυμα, για ευνόητους λόγους, ο εξάδελφος του Ακη Τσοχατζόπουλου φέρνει στο φως άγνωστες πτυχές του μεγάλου αυτού σκανδάλου διαφθοράς και αναφέρεται στον ρόλο και τις ευθύνες κομματικών συντρόφων του «...άκη». Ακόμη, ο Νίκος Ζήγρας δίνει τη δική του εκδοχή για το πώς ο βασικός ήρωας του βιβλίου του έγινε υπουργός, ενώ για πρώτη φορά αποκαλύπτει με λεπτομέρειες τη δράση ενός άγνωστου κυκλώματος τραπεζιτών που νομιμοποιούσε, όπως υποστηρίζει, τις μίζες που δίνονταν για την υπογραφή συγκεκριμένων εξοπλιστικών προγραμμάτων. 

Ο «...άκης» και η νεαρή αράχνη 

Στο βιβλίο του ο Νίκος Ζήγρας, ο οποίος αποδέχθηκε την εμπλοκή του στην όλη υπόθεση και έκαψε με τις απολογίες του τον Ακη Τσοχατζόπουλο, περιγράφει με γαργαλιστικές λεπτομέρειες πτυχές της προσωπικής ζωής του «...άκη», ο οποίος ενώ είναι παντρεμένος «με την Αγκελα» στη ζωή του μπαίνει «μια νεαρή αράχνη, η Αντουανέτα». 

Γράφει ο Νίκος Ζήγρας: «Ο φόρτος των καθηκόντων του …άκη αυξάνεται συνεχώς, όπως και το βάρος της γυναίκας του που πλέον ξεπερνά κάθε όριο. Δεν είναι εύκολο να πει κανείς ποιο από τα δύο συντελεί περισσότερο στη στυτική δυσλειτουργία του …άκη. Αν λάβουμε όμως υπ’ όψιν μας πως ο ανδρισμός του θα ξαναθεριέψει πέντε χρόνια αργότερα χάρη στην Αντουανέτα, μάλλον είναι το βάρος της Αγκελας που τον κατέστησε “ανήνορα” για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι ακόμη παντρεμένος με την Aγκελα… μια νεαρή αράχνη όμως, η Αντουανέτα, καταφέρνει να του γίνει απαραίτητη για το υπόλοιπο της ζωής του… O …άκης βρίσκει το πλάσμα για να μοιραστεί την πώρωσή του για το χρήμα... την πολυτέλεια και την επίδειξη… βρίσκει έναν προορισμό για τις μίζες του… βρίσκει στη ζωή του δύο χέρια για να δίνει τις δεσμίδες των χρημάτων». 

Και συνεχίζει ο Νίκος Ζήγρας: «Ο …άκης δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στην Αντουανέτα, τη γυναίκα αράχνη, τη γυναίκα του χάους, τη γυναίκα που μπορεί ν’ απορρυθμίσει τα πάντα και να ξεπεράσει κάθε όριο. Υποκύπτει στο πεπρωμένο του και μεταμορφώνεται σε μια αρσενική πεταλούδα που φτερουγίζει στα άνθη των απολαύσεων. Οι φίλες της Αγκελας προσπαθούν να την πείσουν πως έκαναν μάγια στον άντρα της, έχοντας ακούσει τις φήμες που ήθελαν την Αντουανέτα να συχνάζει σε χαρτορίχτρες, μέντιουμ και καφετζούδες… πως είχε ρίξει στον …άκη το φοβερό ξόρκι της Πασιφάης στον Μίνωα, να εκσπερματώνει σκορπιούς και φίδια αν πήγαινε με άλλες γυναίκες». 

«Στα όρια της πορνείας»

Με γλαφυρό ύφος, ο Νίκος Ζήγρας, δεξί χέρι του άλλοτε παντοδύναμου υπουργού του ΠΑΣΟΚ αλλά σήμερα έγκλειστου στις Φυλακές Κορυδαλλού, περιγράφει την «απληστία», όπως λέει, της Αντουανέτας αλλά και την αδυναμία του ...άκη να εκτονωθεί ψυχικά. Αναφέρει: «Οι φίλες της Αγκελας δεν έχουν την οξυδέρκεια να διαγνώσουν πως η Αντουανέτα είναι απλά μια γεμάτη αδυναμίες και ανασφάλειες ύπαρξη, που κινιόταν στα όρια της πορνείας, ψάχνοντας κάποιον πλούσιο να της χαρίσει ανούσιες απολαύσεις. 

Ο …άκης, όμως, έχοντας εμβαθύνει στα ψυχολογικά προβλήματα της ερωμένης του, θέλοντας να την προστατεύσει από τον εαυτό της και τις νευρασθενικές της τάσεις, ίσως και να την εντυπωσιάσει, της νοικιάζει ένα διαμέρισμα στο Φάληρο και τη στέλνει στην Αγγλία για να εντρυφήσει στην αγγλική γλώσσα και τους καλούς τρόπους της υψηλής κοινωνίας. 

Το δράμα όμως του ...άκη είναι ότι ούτε στο μυθικό αυτό μέρος μπορεί να εκτονωθεί ψυχικά, αφού, όλως συμπτωματικά, συναντά πολλούς προμηθευτές εξοπλιστικών συστημάτων, αλλά και φίλους του που έχει μπλέξει στην οργάνωση, ενοχλητικούς ανθρώπους δηλαδή που του προσθέτουν βαλίτσες με μετρητά - σαν να μην έφταναν του ανθρώπου οι δεκάδες βαλίτσες της Αντουανέτας. Η Αντουανέτα παίζει τον ρόλο της οικοδέσποινας σε αυτές τις συναντήσεις, προκαλώντας τα κρυφά γέλια των αδίστακτων εμπόρων όπλων για την οξφορδιανή προφορά και τους βικτωριανούς τρόπους της, γέλια κρυφά που δεν πτοούν τον …άκη». 

«Η Αντουανέτα θέλει γκόμενο υπουργό»

Ο Ν. Ζήγρας περιγράφει την «Αντουανέτα» ως μια αχόρταγη και άπληστη γυναίκα, γεγονός που αρχίζει να προκαλεί την ανησυχία προσώπων από το περιβάλλον του «...άκη». «Η Αντουανέτα είναι αχόρταγη στις αγορές της απ’ όπου κι αν περνά. Δεν έχει καμία απολύτως συναίσθηση του χρήματος. Ακόμα και για έναν καφέ που πίνει σε μια καφετέρια αφήνει φιλοδώρημα 100 ευρώ. Σπαταλάει γιατί γνωρίζει ότι τα λεφτά δεν είναι δικά της. Ξένα είναι και έρχονται εύκολα. Γιατί να μη φύγουν εύκολα; Τι κι αν είναι κλεμμένα τα λεφτά; Δεν την ενδιαφέρει καθόλου. Μόνο η καλοπέραση την ενδιαφέρει. Αρχίζει τις “επενδύσεις” σε ακριβά κοσμήματα, τα οποία τα πληρώνει η ίδια μόνο μετρητοίς. 

Στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στο Παρίσι, στην Ιταλία και στην Ελβετία οι κοσμηματοπώλες τρέχουν να της επιδείξουν ό,τι ακριβότερο έχουν αδειάζοντας μπροστά της τις βιτρίνες των μαγαζιών τους. Είναι η πρώτη φορά που κάποιοι από το περιβάλλον του διατυπώνουν τον φόβο πως θα καταστραφούν εξαιτίας των ατασθαλιών του, αφού έως τότε όλοι εκτελούσαν τυφλά τις όποιες εντολές του. Η Αντουανέτα, όμως, θέλει γκόμενο υπουργό και όχι απλό βουλευτή, οπότε τον πιέζει να ικετεύσει τον πρωθυπουργό για μια υπουργική θέση, την οποία αποκτά τελικά, με αντάλλαγμα μια θερμή δημόσια δήλωση υποστήριξης του πρωθυπουργού». 

Σε ό,τι αφορά τα στελέχη του κόμματος, ο Νίκος Ζήγρας υποστηρίζει πως «οι περισσότεροι βουλευτές του γνωρίζουν πολύ καλά πως ο …άκης τα παίρνει από παντού και απ’ όλους». Γι’ αυτό, όπως επισημαίνει, «όταν χρειάζονται οικονομική βοήθεια πάντα πηγαίνουν σε αυτόν, που δεν τους χαλά ποτέ το χατίρι γιατί θέλει να τους έχει στο χέρι και να τους καθοδηγεί όταν επιθυμεί να περάσει κάτι στο κόμμα ή την κοινοβουλευτική ομάδα». 

«Ο κύριος Ουίλ» 

Στο στόχαστρο του Νίκου Ζήγρα μπαίνουν όμως και τραπεζίτες που βάζουν πλάτες για τη νομιμοποίηση του μαύρου χρήματος που φτάνει στις τσέπες του «...άκη» αλλά και ένας Ελληνας ιδιοκτήτης εταιρείας που κινεί τα νήματα και είναι μεταξύ των προσώπων που δικάστηκαν και καταδικάστηκαν από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Κομβικό ρόλο στη διακίνηση του μαύρου χρήματος παίζει όμως και ο «κύριος Ουίλ», υπαρκτό πρόσωπο που σήμερα ελέγχεται από Ελληνες και Ελβετούς δικαστικούς λειτουργούς. 

Αναφέρει στο βιβλίο του ο εξάδελφος του Ακη Τσοχατζόπουλου: «Το κλειδί για να λειτουργήσει το σύστημα είναι ο έλεγχος που ασκεί ο Ζαφείρης σε κάποιους υπαλλήλους ελβετικών τραπεζών και ιδιαίτερα σε κάποιον προϊστάμενο, όπως ο κύριος Ουίλ, ώστε να γίνονται οι τραπεζικές συναλλαγές χωρίς ερωτήσεις και διατυπώσεις από τις τράπεζες που επισήμως δεν δέχονται χρήματα που προέρχονται από παράνομες δραστηριότητες (όπως δωροδοκίες, πορνεία, εμπόριο όπλων ή ναρκωτικών). 

Ο Ζαφείρης λοιπόν έχει δημιουργήσει ένα κλειστό κύκλωμα που λειτουργεί με υπαλλήλους της ελβετικής τράπεζας, εν αγνοία αυτής ή τουλάχιστον επισήμως εν αγνοία αυτής, ώστε να φαίνονται όλα νομιμοφανή. 

Αυτό γίνεται και στην περίπτωσή μου. Με τη βοήθεια του Ζαφείρη ανοίγω τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία στις τράπεζες που συνεργάζεται, ενώ μισθώνω και θυρίδες στο όνομα των υπεράκτιων εταιρειών που είχα προηγούμενα ιδρύσει για λογαριασμό του …άκη. Πηγαίνω στη Γενεύη ή τη Ζυρίχη και δίνω στα χέρια του κυρίου Ουίλ τις επιταγές που έχω προηγούμενα παραλάβει από τους ανθρώπους της συμμορίας του ...άκη στην Αθήνα. Ο κύριος Ουίλ ρευστοποιεί την επιταγή και βάζει τα χρήματα στους λογαριασμούς των υπεράκτιων εταιρειών. Μετά, ως εκπρόσωπος των υπεράκτιων εταιρειών, δίνω εντολή στον κύριο Ουίλ να μεταφέρει τα χρήματα που μόλις είχαν κατατεθεί στους λογαριασμούς των υπεράκτιων εταιρειών στους λογαριασμούς της εταιρείας του Ζαφείρη, οι οποίοι λογαριασμοί διατηρούνται στην ίδια τράπεζα. 

Στη συνέχεια πηγαίνω στα γραφεία της εταιρείας του Ζαφείρη στην Αθήνα και μου δίνουν σε μετρητά χωμένα μέσα σε βαλίτσες όσα χρήματα έχουν κατατεθεί στους λογαριασμούς του στην Ελβετία, αφαιρουμένης της προμήθειας του Ζαφείρη που για την περίπτωση του …άκη κυμαίνεται μεταξύ 5% και 10%, ανάλογα με το ποσό των εμβασμάτων. Τέλος, με τη βοήθεια του αστυνομικού του …άκη, μεταφέρω στο γραφείο του στην Αθήνα τις βαλίτσες με τα μετρητά και αυτός τα τοποθετεί στο τεράστιο χρηματοκιβώτιο». 

«Ο γιος πρώην υπουργού» 

«Όλοι ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, αλλά δεν έχουμε όλοι τον ίδιο ορίζοντα», γράφει στο βιβλίο του ο Νίκος Ζήγρας επικαλούμενος τη ρήση του άλλοτε καγκελάριου της Δυτικής Γερμανίας, Κόνραντ Αντενάουερ, για να περιγράψει στη συνέχεια με γλαφυρό ύφος μία από τις συναντήσεις του με τον «κύριο Ουίλ», αλλά και το πώς είχε παραλάβει λίγο νωρίτερα από τον γιο πρώην υπουργού της Κύπρου μια βαλίτσα με βαρύ φορτίο. Περιγράφει στο βιβλίο του: «“Καλημέρα! Πώς είστε;”», μου σφίγγει εγκάρδια το χέρι ο κύριος Ουίλ. 

“Σήμερα δε μας φέρατε επιταγές, έμαθα. Υπάρχει κάποια αλλαγή, ίσως κάποιο νέο δεδομένο;”... “Μεμονωμένο περιστατικό. Ο κύριος ...άκηs θέλει να μείνουν 400.000 εδώ σε μετρητά, σε μια θυρίδα, για να δοθούν χωρίς ίχνη, αργότερα, αν θα υπάρξει συμφωνία για το διαζύγιο, στην πρώην γυναίκα του”, του εξηγώ τυπικά, χωρίς να προδίδω την ανόρεχτη διάθεσή μου. Από τότε που η αρρώστια λιγόστεψε τις πιθανότητες ζωής μου πρέπει να δίνω αναφορά στον κάθε κύριο Ουίλ για τον αληθινό ιδιοκτήτη των χρημάτων και το τι πρέπει να γίνουν αυτά, αν μεσολαβήσει το μοιραίο. Δεν χρειάζεται βέβαια να του αποκαλύψω πως η βαλίτσα μου δόθηκε λίγη ώρα πριν, στο λόμπυ ενός ξενοδοχείου πέντε αστέρων, από τον γιο ενός Κύπριου πρώην υπουργού, ο οποίος ακούμπησε διακριτικά, δίπλα στην πολυθρόνα που τον περίμενα, το αρκετά βαρύ φορτίο, για να το πάρω μαζί μου όταν φύγω». 

«Έζησα μια ζωή ως τυχοδιώκτης» 

Στο βιβλίο του ο Νίκος Ζήγρας, ο οποίος καταδικάστηκε σε έξι χρόνια κάθειρξη με αναστολή καθώς το δικαστήριο του αναγνώρισε το ελαφρυντικό της ειλικρινούς μεταμέλειας, αποδέχεται τις δικές του ευθύνες στην όλη υπόθεση. «Οι δικαστές μου, που αν το καλοσκεφτείς ήταν και τούτοι θύματά μου, μου άνοιξαν μία νέα πόρτα, που οδηγούσε πίσω στη ζωή. Μια ζωή που έζησα ως τυχοδιώκτης. Δεν ήμουνα μέρος του συστήματος. Ημουν ωστόσο ο άνθρωπος που εξασφάλιζε σε κάποιους διεφθαρμένους το σκοπό της δικής τους συμμετοχής στο σύστημα, σκοπός που δεν ήταν άλλος από τον πλουτισμό. 

Γνωρίζω την εξουσία τους, αλλά γνωρίζω και τις προσωπικές τους αδυναμίες. Και μπορεί να μην προσβλήθηκα από τον ιό της απληστίας που είχε μολύνει την ψυχή του …άκη, αλλά ομολογώ πως στην απληστία του …άκη δεν αντέταξα παρά μόνο την απάθειά μου… ενδεικτική συμπεριφορά ανόητου ανθρώπου», υποστηρίζει ο εξάδελφος του πρώην υπουργού. 

«Το …akis gate θέλει να καταδείξει το τι μπορεί να συμβεί αν ο λαός επευφημεί έναν πολιτικό εξαρτημένο από ταπεινά συμφέροντα και προσκολλημένο στις γήινες απολαύσεις», γράφει στον πρόλογο του βιβλίου ο κ. Στέλιος Γκαρίπης, δικηγόρος του Νίκου Ζήγρα, και προσθέτει: «Είναι μια φανταστική ιστορία που έχει ως απώτερο σκοπό τον εξευγενισμό των πολιτειακών λειτουργιών και ως άμεσο σκοπό να καταδείξει πως οι μίζες δεν είναι ούτε ένα αναγκαίο κακό, ούτε ένα ελιξίριο ευτυχίας, αλλά ένα δηλητήριο που μετατρέπει σε γουρούνια αυτούς που το δοκιμάζουν, ένα δηλητήριο που προκαλεί εθισμό, δυστυχία και εξευτελισμό». 

Οι ποινές 

Τον περασμένο Οκτώβριο είχε πέσει η αυλαία της πρώτης μεγάλης δίκης για το σκάνδαλο των εξοπλιστικών με βασικό κατηγορούμενο τον Ακη Τσοχατζόπουλο. Το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, με απόφασή του, επέβαλε 20 έτη κάθειρξη στον πρώην υπουργό για τις «χρυσές μίζες», κρίνοντάς τον ένοχο για το αδίκημα της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα κατ’ εξακολούθηση. 

Το δικαστήριο δεν αναγνώρισε στον πρώην υπουργό κανένα ελαφρυντικό. Παράλληλα, επέβαλε ποινές φυλάκισης 12 ετών στη σύζυγο του Ακη Τσοχατζόπουλου, Βίκυ Σταμάτη, και στην κόρη του Αρετή Τσοχατζοπούλου. Ακόμη καταδίκασε σε φυλάκιση έξι ετών με αναστολή την πρώτη σύζυγό του, Γκούντρουν Μολντενάουερ, καθώς και 12 ακόμη πρόσωπα του περιβάλλοντός του. Κατά την ακροαματική διαδικασία ο Ν. Ζήγρας με παρεμβάσεις του στο δικαστήριο είχε υποστηρίξει πως ο πρώην υπουργός είχε πληρώσει τη Γερμανίδα πρώην σύζυγό του για να του δώσει το διαζύγιο και στη συνέχεια να παντρευτεί τη Βίκυ Σταμάτη. Επίσης, από στοιχεία της δικογραφίας αλλά και από καταθέσεις μαρτύρων αναδείχθηκε η χλιδάτη ζωή του πρώην υπουργού και της συζύγου του Βίκυς Σταμάτη με πανάκριβα ταξίδια στο εξωτερικό, ρούχα κ.ά.

Συμβιβασμός ή περιπέτεια;

Ποιόν δρόμο θα διαλέξει τώρα ο κ. Τσίπρας;

του Θοδωρή Καλούδη, 7imeres.gr, 12/2/2015

Στο Εurogroup επιβεβαιώθηκε το αυτονόητο: Η Ευρωπαϊκή συγκατοίκηση εδράζεται στο σεβασμό των συνθηκών και των συμφωνιών. Είναι αδύνατο να πείσεις το σύνολο των κρατών μελών της Ευρωζώνης να συμφωνήσουν μαζί σου ότι έχεις δικαίωμα να αθετήσεις συμφωνίες, που υπέγραψες μαζί τους και δεσμεύουν τη χώρα σου, επειδή έχεις “νωπή λαϊκή εντολή”. ´Αλλωστε όλοι, λίγο- πολύ, κάποιου είδους “νωπή λαϊκή εντολή” έχουν…

Οι πληροφορίες που φτάνουν από κύκλους των Βρυξελλών αλλά και από ξένα πρακτορεία συντείνουν στο γεγονός ότι στο Eurogroup η ελληνική πλευρά δέχτηκε ισχυρή κριτική από το σύνολο των Υπουργών της Ευρωζώνης για το αίτημα της να υπάρξει συμφωνία-γέφυρα χωρίς πρώτα να έχει ολοκληρωθεί (με υπαιτιότητα της ελληνικής πλευράς, όπως επεσήμαναν) το ήδη υπάρχον πρόγραμμα. (Το πρόγραμμα αυτό αποτελούσε και αποτελεί προαπαιτούμενο της Ευρωπαϊκής χρηματοδότησης της Ελληνικής οικονομίας). Επίσης οι κ.κ. Δραγασάκης και Βαρουφάκης δέχτηκαν έντονες πιέσεις, εφόσον ζητούν τη βοήθεια της, να καταθέσουν νέο αίτημα για νέα, εξάμηνη αυτή τη φορά, παράταση του ισχύοντος προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Η αποδοχή του οποίου προφανώς συνεπάγεται μια σειρά μνημονιακών – ή οπως θέλει να τις βαφτίσει η Αθήνα- δεσμεύσεων και υποχρεώσεων.

Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι οι ΥΠΟΙΚ της Ευρωζώνης ξεκαθάρισαν στην ελληνική αποστολή ότι μόνο εφόσον μέχρι τη Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου η ελληνική κυβέρνηση αιτηθεί επίσημα νέα παράταση του προγράμματος θα εξεταστούν τα περιθώρια «συμβιβασμού» επί των ελληνικών θέσεων για ένα πρόγραμμα-γέφυρα με βάση πάντα το υφιστάμενο πρόγραμμα στήριξης της ελληνικής οικονομίας.

Τι μας λένε, με δυο λόγια; ”Υπογράψτε μια αίτηση ότι σέβεστε τα συμφωνηθέντα και πως σε αυτή τη βάση ζητάτε ένα εξάμηνο πρόγραμμα–γέφυρα” δηλαδή οξυγόνο για την οικονομία μας. “Ελατε τη Δευτέρα με την αίτησή σας να συζητήσουμε με ποιες προϋποθέσεις θα “συμβιβαστούμε” στο αίτημά σας”.

Είναι προφανές ότι αυτό το τελεσίγραφο δεν συνάδει με τις “ασυμβίβαστες” θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος οργάνωσε μάλιστα μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις με κεντρικό σύνθημα “ούτε βήμα πίσω”. Οι κ.κ. Δραγασάκης και Βαρουφάκης έφυγαν μουδιασμένοι και σε πλήρη ρήξη με το υπόλοιπο Eurogroup. Η κυβέρνηση αρνήθηκε “υπερήφανα” να δεχτεί όσα της πρότειναν όλοι οι άλλοι εταίροι. Απομονώθηκε. Η αντίδραση του υπουργού Επικρατείας κ. Νικου Παππά, φίλου και εξ απορρήτων του κ. Τσίπρα, αμέσως μετά τη ρήξη στο Εurogroup, κινήθηκε στη γνωστή ρητορική της μαγκιάς: “Γελάω με αυτούς που ονειρεύονται κωλοτούμπες. Λίγη αναμονή”. Ήταν όμως αμήχανη και προφανώς ενδεικτική της αποτυχίας.

Και τώρα τι;

Κωλοτούμπα ή ρήξη, με μοιρασμένες τις πιθανότητες και καταληκτική ημερομηνία την ερχόμενη Δευτέρα. Και με την κυβέρνηση να αφήνει να εννοηθεί ότι δουλεύει το ίδιο τόσο το σενάριο της ρήξης όσο και αυτό της δημόσιας απολογίας για ένα έντιμο συμβιβασμό -που η ίδια φρόντισε ανόητα να ξορκίσει.

Δεν είναι ιδανική η σημερινή Ευρωπαϊκή ´Ενωση. Ούτε ίσως κοινωνικά δίκαιη. Δεν είναι όπως τη θέλουμε ή την ονειρευόμαστε οι περισσότεροι. Είναι όμως καλύτερη από χθές. Και πολύ καλύτερη από την εποχή των Ευρωπαϊκων και Παγκόσμιων πολέμων. Και περισσότερο ισχυρή και ανεξάρτητη στους διεθνείς συσχετισμούς. Η Ευρώπη δίνει καθημερινά τη μάχη της ολοκλήρωσής της μέσα από καθημερινούς συμβιβασμούς και αντιφάσεις, μέσα από διαφορετικά συμφέροντα και διαφορετικές εθνικές εμπειρίες και επιδιώξεις.

Το λάθος του κ. Τσίπρα και της κυβέρνησής του είναι ότι επιχειρούν να λύσουν το Ελληνικό πρόβλημα μέσω ενός απίθανου μαξιμαλιστικού στόχου: την ανατροπή της σημερινής Ευρωπαϊκής ισορροπίας. Κάνουν σαφές σε όλους τους τόνους –και με μία πρωτοφανή έπαρση και αλαζονεία– ότι στόχος τους είναι ν´αλλάξουν αυτή την Ευρώπη. Και διαλαλούν πως η ανατροπή αυτή αρχίζει από την Ελλάδα και το ΣΥΡΙΖΑ. Η διαπραγμάτευση που διεξάγουν για τη σωτηρία της χώρας μας κινείται σε μία πλατφόρμα αμφισβήτησης του σημερινού status quo της Ένωσης και εξαγγελίας κινητοποίησης “των Ευρωπαϊκών λαών” σε αγώνα ανατροπής του. Δηλαδή ανατροπής της συντριπτικής πλειοψηφίας των νομίμως εκλεγμένων κυβερνήσεων που αποφασίζουν σήμερα στο Εurogroup την οικονομική στήριξη της Ελλάδας.

Μοιραία, η ρητορική τους αυτή εκπλέκει την κρίσιμη διαπραγματευτική στρατηγική της κυβέρνησης για την απελευθέρωση από τα δεσμά του μνημονίου στο ιδεολόγημά της “απελευθέρωσης των Ευρωπαϊκών λαών από τα δεσμά της Μέρκελ με πρωταγωνιστή το ΣΥΡΙΖΑ”. Σε αυτή την ιδεολογικοπολιτική σαλάτα οι υπεύθυνοι της κυβέρνησης εγκλωβίζονται σε μια ατελέσφορη διαπραγματευτική στρατηγική.

Ο κ. Τσίπρας δεν προσέρχεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ως πρωθυπουργός της Ελλάδας. Προσέρχεται ως επίδοξος απελευθερωτής “των λαών της Ευρώπης” απο “τα δεσμά του Νεοφιλελευθερισμού” (που παρεμπιπτώντως εκπροσωπούν στο ίδιο τραπέζι η Κα Μέρκελ και άλλοι ισχυροί εταίροι μας…)

Πέρα από το ματαιόδοξο του εγχειρήματος, με τη στάση αυτή ελαχιστοποιούνται και οι όποιες πιθανότητες επιτυχίας της Ελληνικής διαπραγμάτευσης.

Αιέν αριστεύειν

της Λώρης Κέζα, ΒΗΜΑ, 12/2/2015

Κάποια παιδάκια είναι καλλίφωνα. Τα ακούει ο δάσκαλος και τα διαλέγει για τη χορωδία του σχολείου. Κάποια παιδάκια τρέχουν σαν τον άνεμο. Τα βλέπει ο γυμναστής και τα στέλνει σε αθλητικό σύλλογο. Κάποια παιδάκια μαστορεύουν. Τα ενθαρρύνουν οι γονείς και τους αγοράζουν εργαλεία. Υπάρχει μήπως κάποια ματαιότητα πίσω από όλα αυτά, μια κρυφή ελπίδα ότι προέκυψε ένας Γιόνας Κάουφμαν, ένας Γιουσέιν Μπολτ, ένας Τόμας Εντισον; Πιθανότατα. Δεν θα μπορούσαμε όμως να πούμε με βεβαιότητα ότι οι ελπίδες του περίγυρου καταδυνάστευσαν ολόκληρη τη ζωή των μικρών ταλαντούχων.

Η υπεροχή σε αυτούς τους τομείς, την τέχνη, τον αθλητισμό, την εφευρετικότητα αναγνωρίζεται και επιβραβεύεται. Δεν συμβαίνει το ίδιο με ένα άλλα χαρακτηριστικά, δηλαδή τον συνδυασμό ευφυΐας και φιλομάθειας. Ο καλός μαθητής, ο άριστος, έχει ρετσινιά για όλη του τη ζωή. Ετσι λέει ο νέος υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς. Η δήλωση έγινε με αφορμή τη συζήτηση για τα πρότυπα σχολεία, δηλαδή τα γυμνάσια και λύκεια στα οποία φοιτούν κατόπιν εξετάσεων καλοί μαθητές.  Ο υπουργός είπε ότι «πρέπει να τα επαναφέρουμε κάπου».

Ενα μικρό ιστορικό. Τα πρότυπα σχολεία καταργήθηκαν από το ΠαΣόΚ που θεωρούσε ότι ο θεσμός αναπαρήγαγε μια ελίτ του πνεύματος. Φυσικά δεν καταργήθηκαν τότε τα ιδιωτικά σχολεία που εκπαίδευαν μια ελίτ του χρήματος. Τα πρότυπα σχολεία επανήλθαν με νόμο της Αννας Διαμαντοπούλου και τώρα επανεξετάζονται επειδή η αριστεία είναι «ρετσινιά». Ας μεταφέρουμε κάποιες φράσεις του Αριστείδη Μπαλτά: «Να τα επαναφέρουμε, όχι προς Θεού όμως, μ’ αυτό μ αυτό το τρομερό πράγμα που λέγεται αριστεία». «Η αριστεία είναι νόμιμη και χρήσιμη, αλλά όταν γίνεται σφραγίδα που μπαίνει στη ζωή ενός παιδιού το ακολουθεί σε όλη του τη ζωή κατά άδικο τρόπο». «Δεν είμαστε κατά των εξετάσεων γενικά, αλλά ξέρουμε ότι είναι ένα τεράστιο φορτίο και δεν θέλουμε τα παιδιά να έχουν αυτό το άγχος».

Δεν ξέρουμε πώς οδηγείται σε συμπεράσματα ο υπουργός και πώς ομιλεί με βεβαιότητα για ψυχικά φορτία. Μήπως έχει γίνει κάποια έρευνα, βάσει της οποίας αποδεικνύεται ότι οι απόφοιτοι προτύπων έγιναν δυστυχείς και καταπιεσμένοι ενήλικες; Μήπως έγινε κάποια έρευνα από την οποία προκύπτει ότι τα παιδάκια που δεν κατάφεραν να εισαχθούν σε πρότυπο, κουβαλούν όλη τη ζωή τους ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας; Στον αντίποδα υπάρχουν στατιστικές που δείχνουν τα καλά αποτελέσματα στις εισαγωγικές εξετάσεις. Επειδή όμως αυτό δεν αποτελεί κριτήριο από μόνο του, υπάρχουν οι σύλλογοι αποφοίτων, οι οποίοι μπορούν να προμηθεύσουν καταλόγους με εκατοντάδες ονόματα ατόμων που σπούδασαν με υποτροφίες και διακρίθηκαν σε πρωτίστως σε επιστήμες.

Να πούμε και κάτι άλλο. Η συμμετοχή στις εισαγωγικές εξετάσεις για τα πρότυπα είναι οικειοθελής. Ο κακός ή μέτριος μαθητής δεν υποχρεώνεται σε κάποια ταπείνωση. Και δεν είναι ταπείνωση η αποτυχία. Απλά θα πρέπει να γίνει αποδεκτό ότι δεν έχουν όλα τα παιδιά τις ίδιες πνευματικές δυνατότητες και την ίδια επιμονή στη μελέτη, όπως δεν έχουν την ίδια σωματική διάπλαση, δεν έχουν τα ίδια ταλέντα.    

Πόλεμος κατά λάθος

του Θάνου Τζήμερου, Protagon.gr, 3/2/2015

Χρωστάω 10.000 ευρώ. Είναι πολλά ή λίγα; Κάθε λογικός άνθρωπος θα απαντούσε: εξαρτάται από το εισόδημά σου. Αν έχω μηδέν ετήσιο εισόδημα είναι τεράστιο χρέος, αν έχω 10.000 εισόδημα είναι βαρύ αλλά παλεύεται, αν έχω 50.000 ευρώ είναι λίγα.

Ολόκληρη η πολιτική φιλολογία, από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά επικεντρώθηκε στο λάθος θέμα: στο μέγεθος του χρέους. Και όχι στα δύο ουσιαστικά προβλήματα: α) το εισόδημα με το οποίο συνδέεται το χρέος και β) τον μηχανισμό ο οποίος το δημιουργεί.

Αυτή όμως η φιλολογία ήταν μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Οι ξένοι, που βλέπουν τα πράγματα στις αντικειμενικές τους διαστάσεις, αναρωτιούνται: γιατί η Ελλάδα, ένα κράτος τόσο προικισμένο από τη φύση, με τόσο δημιουργικούς πολίτες, έχει μόνο 185 δισ. ΑΕΠ; Γιατί η Ολλανδία, που έχει έκταση το ένα τρίτο της δικής μας, που η μισή χώρα είναι βάλτος και αγωνίζεται εδώ και αιώνες να μην την καταπιούν τα κύματα του Ατλαντικού έχει 800 δισ. ΑΕΠ; Γιατί η Νότια Κορέα που το 1961 είχε το μισό ΑΕΠ της Ελλάδας, και το 1981, όταν εμείς αρχίζαμε τον… σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας είχε ΑΕΠ μόλις 71 δισ. δολάρια, έφτασε σήμερα στο τερατώδες 1,4 τρισ. με 600 δισ. εξαγωγές; Γιατί η οικονομική ιστορία της Ελλάδας είναι μια ιστορία χρέους και επαναλαμβανόμενων χρεοκοπιών; Γιατί πάντα το ελληνικό κράτος ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει;

Αυτά τα ερωτήματα θα έπρεπε να απασχολήσουν πρώτα τους Έλληνες πολιτικούς και, φυσικά, τον Έλληνα ψηφοφόρο. Κι όχι μόνο τώρα. Πόσοι από εμάς, όμως, νιώσαμε την επερχόμενη χρεοκοπία, όταν ο “επανιδρυτής του κράτους” μόνο για την τετραετία 2006 – 2009 δανείστηκε 85 περίπου δισ.; Πόσοι συνειδητοποιούμε ότι από το 1981 έως σήμερα, έχουμε εισπράξει 660 δισ. ευρώ δάνεια, 290 δισεκατ. ευρώ καθαρές επιδοτήσεις και 26 δισεκατ. ευρώ άτοκες επενδυτικές επιχορηγήσεις; Αν προσθέσεις και το κούρεμα των 120 δισ. ευρώ. του 2012, προκύπτει το ιλλιγιώδες ποσό των 1,1 τρισ. ευρώ περίπου. Κάντε τη διαίρεση με τον πληθυσμό: 100.000 ευρώ ανά άτομο που θα μπορούσαν να μας μεταμορφώσουν σε Ελβετία και Δανία μαζί!!!

Κι όμως: και πτωχεύσαμε και έχουμε καταστρέψει την παραγωγική μας μηχανή. Γιατί;

Το ξέσπασμα της κρίσης θα περίμενε κανείς να οδηγήσει όλους μας μπροστά στον καθρέφτη. Και να μην φύγουμε μέχρι να προσδιορίσουμε τον δικό μας ρόλο στην εθνική τραγωδία. Διά πράξεων ή παραλείψεων. Διά συμμετοχής ή αποχής. Πράγματι, πήγαμε στον καθρέφτη. Κοιταχτήκαμε φιλάρεσκα, και αποφανθήκαμε: είσαι ωραίος μεγάλε! Οι άλλοι φταίνε!

Το εγχώριο πολιτικό σύστημα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αυτόν τον σφυγμό τον έπιασε. Και βρήκε τον αποδιοπομπαίο τράγο του: το μνημόνιο. Τι κι αν το μνημόνιο περιείχε ακριβώς αυτά που έλεγαν τα κόμματα εξουσίας στο προεκλογικά τους προγράμματα, αλλά ουδέποτε τα τήρησαν! Τι κι αν κανένας δεν μπήκε στον κόπο να το διαβάσει! Τι κι αν τελικά δεν εφαρμόσαμε τίποτε από όσα προέβλεπε ενώ εφαρμόσαμε αυτά που απαγόρευε: την αύξηση της φορολογίας! (Μεγάλη η ευθύνη της τρόικας που αποδέχθηκε τα “ισοδύναμα” και δεν επέμεινε στην κατά γράμμα τήρηση του μνημονίου). Χρειαζόμασταν κάποιον στον ρόλο του κακού – και τον βρήκαμε. Τον αντιμνημονιακό χορό, που πρώτος έσυρε ο Σαμαράς, συνέχισε, μετά την αλλαγή πλεύσης του, η ακροδεξιοαριστερά. Αφού το παραμύθι πουλούσε, κορόιδο ήταν να χάσει την ευκαιρία!

Και τώρα, όλοι οι επαναστάτες της επαιτείας, “ενωμένοι σαν μια γροθιά” (πόσο κιτς είναι αυτές οι κοινοτοπίες) πολεμούν με κάτι το οποίο ουδέποτε ήταν εχθρός! Και δεν ήταν διότι οι εταίροι μάς το είπαν καθαρά, από το 2012: ξεχάστε το χρέος, θα το αναχρηματοδοτούμε εμείς! Το χρέος σας θα είναι μια λογιστική εγγραφή. Θα σας δανείζουμε για να το εξυπηρετείτε. (Άλλωστε αυτό κάναμε πάντα. Ουδέποτε ο Έλληνας φορολογούμενος πλήρωσε, έστω και μία δραχμή, για την αποπληρωμή του χρέους. Κάθε ομόλογο που έληγε το πληρώναμε με έκδοση νέου. Δηλαδή δανειζόμασταν συνεχώς για να εξοφλούμε τα παλιά δανεικά με νέα!) Το ίδιο θα συνεχίσετε να κάνετε, μας είπαν Ε.Ε. και ΔΝΤ. Αλλά, κάντε επιτέλους τις μεταρρυθμίσεις, που σας κρατάνε καθηλωμένους στην υπανάπτυξη. Εκσυγχρονίστε το Δημόσιο, βάλτε πληροφορική παντού, φτιάξτε κτηματολόγιο, ορίστε χρήσεις γης, καταργήστε τους φόρους υπέρ τρίτων, απελευθερώστε τα επαγγέλματα, απλοποιήστε τη νομοθεσία, επιταχύνετε τη Δικαιοσύνη, εξορθολογίστε το ασφαλιστικό, σταματήστε να βγαίνετε στη σύνταξη στα 50, διευκολύνετε την ίδρυση εταιρειών, καταργήστε τις 500 άδειες που χρειάζεστε για το παραμικρό, ψηφιοποιήστε τα Δημόσια Αρχεία, καθιερώστε την ηλεκτρονική υπογραφή! Και πιάστε τα μεγάλα τουλάχιστον λαβράκια της φοροδιαφυγής – να κι η λίστα Λαγκάρντ, στο πιάτο σάς τους δίνουμε!

Τι έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση; Τίποτε από αυτά. Μέχρι και την προαιρετική εγγραφή στα Επιμελητήρια ξαναέκανε υποχρεωτική ο Γιακουμάτος, λίγο πριν εγκαταλείψει το πόστο του. Τι ετοιμάζεται να κάνει η νέα κυβέρνηση; Τα ίδια και τρισχειρότερα. Έχει ξεσηκώσει το σύμπαν ζητώντας διαγραφή, κούρεμα, επιμήκυνση, ό,τι τέλος πάντων έχετε ευχαρίστηση. Κι έχει πείσει τους ψηφοφόρους της ότι αυτό αν γίνει θα φύγει η λιτότητα ως μαγική εικόνα!

Ας πούμε λοιπόν ότι επαληθεύεται το πιο τρελό τους όνειρο και οι δανειστές αποφασίζουν να μας τα διαγράψουν όλα και να μην ξανασχοληθούν μαζί μας! Τι θα έχει αλλάξει στα δύο πραγματικά προβλήματα της χώρας;

Θα έχει γίνει η χώρα παραγωγική με τους χιλιάδες άχρηστους δημόσιους οργανισμούς που διατήρησε η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και θέλει να τους αυγατέψει ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα εξυγιανθεί το ασφαλιστικό με τις συντάξεις των 50άρηδων που διατήρησε (ως ώριμα δικαιώματα…) ο Σαμαράς και θέλει να τις αυξήσει ο Τσίπρας; Είναι δυνατόν 2.500.000 εργαζόμενοι -οι περισσότεροι υποαπασχολούμενοι- να συντηρούν όλους τους υπόλοιπους; Είναι δυνατόν κάθε χρόνο να δίνουμε μόνο για συντάξεις 28 δισ.; Θα διευκολυνθεί η επιχειρηματική δραστηριότητα όταν όχι μόνο δεν καταργούνται οι υπάρχοντες φόροι αλλά σχεδιάζεται φορολόγηση “επί του συνόλου των συναλλαγών που πραγματοποιούνται μέσω των πάσης φύσεως (δημοσίων, ιδιωτικών ή συνεταιριστικών) πιστωτικών ιδρυμάτων”, όπως λένε επί λέξει στο πρόγραμμά τους; Θα αναπτυχθεί η περιφέρεια όταν οι συντελεστές στα διπλανά κράτη θα είναι το 1/5 των δικών μας; Θα αποδώσει η περιουσία του Δημοσίου όταν παγώνουν όλες οι ιδιωτικοποιήσεις και ξανάρχεται η εποχή του συνδικαλιστή που κάνει κουμάντο; Θα υπάρξει αξιοκρατία στο Δημόσιο όταν στα πειθαρχικά συμβούλια ξαναμπαίνουν οι συνδικαλιστές; Θα εξυγιανθεί η Παιδεία με την κατάργηση της τράπεζας θεμάτων, την επιστροφή των αιωνίων φοιτητών, την παλινόρθωση του πρύτανη-αφέντη, την επαναφορά του ασύλου της παρανομίας και την κυριαρχία των κομματικών στρατών; Θα αξιοποιηθεί η αμεσότητα της ηλεκτρονικής δημοκρατίας από όσους την καταγγέλλουν ως… τεχνοφασισμό;

Το κράτος εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει το 65% της επίσημης οικονομίας, ποσοστό που υπήρχε μόνο στα σοβιετικά κράτη. Η κυβέρνηση Σαμαρά, αυτή τη μεταρρύθμιση δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να την κάνει, μολονότι την είχε εξαγγείλει. Ο Τσίπρας την καταγγέλλει! Μπορεί η χώρα να συνεχίσει να “λειτουργεί” ακολουθώντας το σοβιετικό μοντέλο; Μπορούν να διοικήσουν άνθρωποι που δεν ξεχωρίζουν το αίτιο από το αποτέλεσμα; Που πιστεύουν ότι το μνημόνιο έφερε τη χρεοκοπία και όχι η χρεοκοπία το μνημόνιο; Που δεν αντιλαμβάνονται ότι η ανάπτυξη φέρνει τους μεγαλύτερους μισθούς και όχι οι μισθοί την ανάπτυξη;

Πολεμάμε, λοιπόν, ξοδεύοντας όλα μας τα πυρομαχικά με λάθος εχθρό. Το χρέος, σε 50 χρόνια, λόγω πληθωρισμού θα έχει κουρευτεί από μόνο του. Αν η Ελλάδα πιάσει τις στροφές της, θα έχει καταφέρει τέτοια ανάπτυξη, που το ποσοστό χρέους / ΑΕΠ θα φτάσει γρήγορα κάτω από το 60% και δεν θα είναι απλώς βιώσιμο, θα είναι για πλάκα.

Αβίωτο θα συνεχίσει να είναι το ελληνικό δημόσιο. Αβίωτη θα συνεχίσει να είναι η ζωή οποιουδήποτε αναλαμβάνει μια επιχειρηματική πρωτοβουλία. Αβίωτη θα συνεχίσει να είναι η ζωή του άνεργου γιατί όταν πυροβολείς το επιχειρείν σκοτώνεις κάθε ελπίδα του να βρει δουλειά. Αβίωτη θα συνεχίσει να είναι η ζωή του νέου γιατί θα τον υποχρεώνεις να δουλεύει για πενταροδεκάρες (και τα 751, αν τα βρει, πενταροδεκάρες είναι) για να συνεχίσει να πληρώνει με τις εισφορές του τις συντάξεις των 2000 ευρώ των ευνοημένων συντεχνιών. Αβίωτη θα συνεχίσει να είναι η ζωή της νοικοκυράς γιατί οι στρεβλώσεις στην οικονομία και οι προσοδοθηρικοί φόροι κρατούν τις τιμές των προϊόντων ψηλά ενώ τα εισοδήματα μειώνονται. Αβίωτη θα συνεχίσει να είναι η ζωή κάθε πολίτη, κάθε φορολογούμενου. Ο Σαμαράς τον εξουθένωσε. Ο Τσίπρας τον εξοντώνει. Σ΄ αυτό υπήρξαν σύμμαχοι, κι ας μην το παραδέχονται.

Ένας είναι ο εχθρός, που λένε και οι σύντροφοι: ο κρατισμός. Με όλα τα παρακλάδια του: τον κομματισμό, τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, τον λαϊκισμό, τον πελατειακό μηχανισμό. Αυτόν τον πόλεμο ποιος θα τον κηρύξει;

Φεύγει το "μνημόνιο", έρχεται το "νέο πρόγραμμα"

athensmagazine.gr, 2/2/2015

Η ελληνική κυβέρνηση αλλάζει το όνομα και επιδιώκει νέα πολιτική συμφωνία με τους δανειστές για να κερδίσει χρόνο για την διαπραγμάτευση...

Το τέλος του Μνημονίου και την αρχή ενός νέου προγράμματος της Ελλάδας με την Ε.Ε με άλλη ονομασία –«νέο συμβόλαιο» το ονόμασαν– ανακοίνωσαν τόσο ο Γιάννης Βαρουφάκης όσο και ο Γάλλος ομόλογός του, Μισέλ Σαπέν, από το Παρίσι.

Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών μετά την συνάντησή του με τον Σαπέν, ουσιαστικά επανέλαβε την πάγια θέση της κυβέρνησης ότι η Ελλάδα δεν θέλει άλλα δανεικά από τους εταίρους της καθώς δεν μπορεί να τα αποπληρώσει. Τουναντίον, το σχέδιο της νέας κυβέρνησης είναι να υπάρξει ένα νέο πρόγραμμα, το νέο συμβόλαιο με την Ευρώπη το οποίο θα αντικαταστήσει Τρόικα και Μνημόνιο. Βασική αρχή του νέου συμβολαίου, θα είναι να υπάρξει διασύνδεση των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας με τον αναπτυξιακό ρυθμό της οικονομίας.

Ο κ. Βαρουφάκης δεν αναφέρθηκε δημοσίως στο κούρεμα το οποίο επιδιώκει η ελληνική κυβέρνηση αλλά είναι λογικό ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορέσει να «περάσει» στο εσωτερικό μια γενναία αναδιάρθρωση του χρέους με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής μέσω ρήτρας ανάπτυξης. «Θα ήταν καταπληκτικό να μπορούσαμε να περάσουν οι πληρωμές μας σε ανάπτυξη ώστε να είναι βέβαιοι όλοι ότι θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους» δήλωσε ο Γ. Βαρουφάκης χαρακτηριστικά.

Το επιχείρημα του Έλληνα υπουργού Οικονομικών για το ότι δεν θέλει η χώρα μας την επόμενη δόση είναι συγκεκριμένο και στοχεύει στο να καθησυχάσει και τους πιστωτές μας: «Τα δάνεια που πήρε η Ελλάδα κατευθύνθηκαν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους στο δημόσιο χρέος της χώρας. Δόθηκαν τεράστια δάνεια σε ένα κράτος που δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στα χρέη του. Αυτό έχει κόστος και για τους εταίρους μας. Θέλουμε να μειώσουμε το κόστος αυτό, για να μπορέσουμε να αποπληρώσουμε τα πάντα και με τους τόκους» τόνισε.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν αρνείται ούτε τα χρέη, ούτε τις υποχρεώσεις της χώρας μας έναντι των πιστωτών, ούτε τον έλεγχο. Αλλά δεν θέλει την Τρόικα κυρίως για λόγους σημειολογικούς, τουναντίον προτιμά τους υφιστάμενους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Με την κατάργηση της Τρόικα δεν διαφωνούν – αντιθέτως φαίνεται να συζητούν – τόσο η Ανγκελα Μέρκελ όσο και ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ, αλλά και ο επίτροπος Οικονομικών Πιερ Μοσκοβισί.

Ως προς την τρόικα, ο Γ. Βαρουφάκης ανέλαβε να εξηγήσει ότι πρόκειται για τεχνοκράτες που δεν έχουν την δικαιοδοσία να συζητήσουν για την αλλαγή φιλοσοφίας του προγράμματος. «Ομως εμείς εκλεγήκαμε για να σταματήσουμε αυτόν τον εθισμό, σ’ αυτή τη φιλοσοφία. Οι τεχνοκράτες που γνωρίζουμε ως τρόικα δεν έχουν δικαιοδοσία να συζητήσουν την φιλοσοφία του προγράμματος και δεν μπορούν να μπουν σ αυτή τη συζήτηση. Γι’ αυτό θέλουμε να συζητήσουμε με ΕΚΤ, ΔΝΤ, Κομισιόν» τόνισε.

Από την πλευρά του ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μισέλ Σαπέν:

Συμφώνησε με τον Βαρουφάκη ότι μπορεί να υπάρξει «νέο συμβόλαιο» για Ελλάδα, με κύριους άξονες την ανάπτυξη και την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.

Επανέλαβε ότι αποτελεί «κοινή πεποίθηση» της νέας κυβέρνησης στην Ελλάδα και των εταίρων της «η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ»,

Για το χρέος είπε πως «είναι ένα θέμα: Όταν το χρέος είναι 175% του ΑΕΠ δεν είναι κάτι απλό. Η Ελλάδα ψάχνει τρόπους να μειώσει το βάρος αλλά αυτό είναι ένα ζήτημα μεταξύ άλλων ζητημάτων που θα πρέπει να συζητηθούν. Θα μπορούσε να υπάρξει ένα νέο συμβόλαιο μεταξύ της Ελλάδας και των εταίρων με τις δεσμεύσεις που θα αναλάβει η Ελλάδα για μεταρρυθμίσεις»

Συμφώνησε επίσης με την θέση της ελληνικής κυβέρνησης ότι «θα πρέπει να δοθεί μια ανάσα» προκειμένου «να διασφαλίσει ότι οι επόμενες ημέρες θα είναι όσο το δυνατόν πιο ήρεμες, ώστε να σχεδιάσει ένα νέο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων».

Δήλωσε ότι αναμένει τις προτάσεις της κυβέρνησης Τσίπρα για «τις κατάλληλες μεταρρυθμίσεις» που θα φέρει στο τραπέζι των συζητήσεων. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις θα περιλαμβάνονται στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης που θα έρθουν προς ψήφιση στη Βουλή.

Διαφώνησε με την άποψη Βαρουφάκη ως προς την διαφορετική αντιμετώπιση που πρέπει να έχουν οι χώρες του Νότου από τον Βορά. «Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις «ποια χώρα ανήκει στον βορρά ή στο νότο της Ευρωζώνης» είπε ο κ. Σαπέν διαμηνύοντας στην Αθήνα ότι «οι αποφάσεις πρέπει να έχουν τη σύμφωνη γνώμη του Βερολίνου».