του Θάνου Τζήμερου, Protagon.gr, 3/2/2015
Χρωστάω 10.000 ευρώ. Είναι πολλά ή λίγα; Κάθε λογικός άνθρωπος θα απαντούσε: εξαρτάται από το εισόδημά σου. Αν έχω μηδέν ετήσιο εισόδημα είναι τεράστιο χρέος, αν έχω 10.000 εισόδημα είναι βαρύ αλλά παλεύεται, αν έχω 50.000 ευρώ είναι λίγα.
Ολόκληρη η πολιτική φιλολογία, από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά επικεντρώθηκε στο λάθος θέμα: στο μέγεθος του χρέους. Και όχι στα δύο ουσιαστικά προβλήματα: α) το εισόδημα με το οποίο συνδέεται το χρέος και β) τον μηχανισμό ο οποίος το δημιουργεί.
Αυτή όμως η φιλολογία ήταν μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Οι ξένοι, που βλέπουν τα πράγματα στις αντικειμενικές τους διαστάσεις, αναρωτιούνται: γιατί η Ελλάδα, ένα κράτος τόσο προικισμένο από τη φύση, με τόσο δημιουργικούς πολίτες, έχει μόνο 185 δισ. ΑΕΠ; Γιατί η Ολλανδία, που έχει έκταση το ένα τρίτο της δικής μας, που η μισή χώρα είναι βάλτος και αγωνίζεται εδώ και αιώνες να μην την καταπιούν τα κύματα του Ατλαντικού έχει 800 δισ. ΑΕΠ; Γιατί η Νότια Κορέα που το 1961 είχε το μισό ΑΕΠ της Ελλάδας, και το 1981, όταν εμείς αρχίζαμε τον… σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας είχε ΑΕΠ μόλις 71 δισ. δολάρια, έφτασε σήμερα στο τερατώδες 1,4 τρισ. με 600 δισ. εξαγωγές; Γιατί η οικονομική ιστορία της Ελλάδας είναι μια ιστορία χρέους και επαναλαμβανόμενων χρεοκοπιών; Γιατί πάντα το ελληνικό κράτος ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει;
Αυτά τα ερωτήματα θα έπρεπε να απασχολήσουν πρώτα τους Έλληνες πολιτικούς και, φυσικά, τον Έλληνα ψηφοφόρο. Κι όχι μόνο τώρα. Πόσοι από εμάς, όμως, νιώσαμε την επερχόμενη χρεοκοπία, όταν ο “επανιδρυτής του κράτους” μόνο για την τετραετία 2006 – 2009 δανείστηκε 85 περίπου δισ.; Πόσοι συνειδητοποιούμε ότι από το 1981 έως σήμερα, έχουμε εισπράξει 660 δισ. ευρώ δάνεια, 290 δισεκατ. ευρώ καθαρές επιδοτήσεις και 26 δισεκατ. ευρώ άτοκες επενδυτικές επιχορηγήσεις; Αν προσθέσεις και το κούρεμα των 120 δισ. ευρώ. του 2012, προκύπτει το ιλλιγιώδες ποσό των 1,1 τρισ. ευρώ περίπου. Κάντε τη διαίρεση με τον πληθυσμό: 100.000 ευρώ ανά άτομο που θα μπορούσαν να μας μεταμορφώσουν σε Ελβετία και Δανία μαζί!!!
Κι όμως: και πτωχεύσαμε και έχουμε καταστρέψει την παραγωγική μας μηχανή. Γιατί;
Το ξέσπασμα της κρίσης θα περίμενε κανείς να οδηγήσει όλους μας μπροστά στον καθρέφτη. Και να μην φύγουμε μέχρι να προσδιορίσουμε τον δικό μας ρόλο στην εθνική τραγωδία. Διά πράξεων ή παραλείψεων. Διά συμμετοχής ή αποχής. Πράγματι, πήγαμε στον καθρέφτη. Κοιταχτήκαμε φιλάρεσκα, και αποφανθήκαμε: είσαι ωραίος μεγάλε! Οι άλλοι φταίνε!
Το εγχώριο πολιτικό σύστημα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αυτόν τον σφυγμό τον έπιασε. Και βρήκε τον αποδιοπομπαίο τράγο του: το μνημόνιο. Τι κι αν το μνημόνιο περιείχε ακριβώς αυτά που έλεγαν τα κόμματα εξουσίας στο προεκλογικά τους προγράμματα, αλλά ουδέποτε τα τήρησαν! Τι κι αν κανένας δεν μπήκε στον κόπο να το διαβάσει! Τι κι αν τελικά δεν εφαρμόσαμε τίποτε από όσα προέβλεπε ενώ εφαρμόσαμε αυτά που απαγόρευε: την αύξηση της φορολογίας! (Μεγάλη η ευθύνη της τρόικας που αποδέχθηκε τα “ισοδύναμα” και δεν επέμεινε στην κατά γράμμα τήρηση του μνημονίου). Χρειαζόμασταν κάποιον στον ρόλο του κακού – και τον βρήκαμε. Τον αντιμνημονιακό χορό, που πρώτος έσυρε ο Σαμαράς, συνέχισε, μετά την αλλαγή πλεύσης του, η ακροδεξιοαριστερά. Αφού το παραμύθι πουλούσε, κορόιδο ήταν να χάσει την ευκαιρία!
Και τώρα, όλοι οι επαναστάτες της επαιτείας, “ενωμένοι σαν μια γροθιά” (πόσο κιτς είναι αυτές οι κοινοτοπίες) πολεμούν με κάτι το οποίο ουδέποτε ήταν εχθρός! Και δεν ήταν διότι οι εταίροι μάς το είπαν καθαρά, από το 2012: ξεχάστε το χρέος, θα το αναχρηματοδοτούμε εμείς! Το χρέος σας θα είναι μια λογιστική εγγραφή. Θα σας δανείζουμε για να το εξυπηρετείτε. (Άλλωστε αυτό κάναμε πάντα. Ουδέποτε ο Έλληνας φορολογούμενος πλήρωσε, έστω και μία δραχμή, για την αποπληρωμή του χρέους. Κάθε ομόλογο που έληγε το πληρώναμε με έκδοση νέου. Δηλαδή δανειζόμασταν συνεχώς για να εξοφλούμε τα παλιά δανεικά με νέα!) Το ίδιο θα συνεχίσετε να κάνετε, μας είπαν Ε.Ε. και ΔΝΤ. Αλλά, κάντε επιτέλους τις μεταρρυθμίσεις, που σας κρατάνε καθηλωμένους στην υπανάπτυξη. Εκσυγχρονίστε το Δημόσιο, βάλτε πληροφορική παντού, φτιάξτε κτηματολόγιο, ορίστε χρήσεις γης, καταργήστε τους φόρους υπέρ τρίτων, απελευθερώστε τα επαγγέλματα, απλοποιήστε τη νομοθεσία, επιταχύνετε τη Δικαιοσύνη, εξορθολογίστε το ασφαλιστικό, σταματήστε να βγαίνετε στη σύνταξη στα 50, διευκολύνετε την ίδρυση εταιρειών, καταργήστε τις 500 άδειες που χρειάζεστε για το παραμικρό, ψηφιοποιήστε τα Δημόσια Αρχεία, καθιερώστε την ηλεκτρονική υπογραφή! Και πιάστε τα μεγάλα τουλάχιστον λαβράκια της φοροδιαφυγής – να κι η λίστα Λαγκάρντ, στο πιάτο σάς τους δίνουμε!
Τι έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση; Τίποτε από αυτά. Μέχρι και την προαιρετική εγγραφή στα Επιμελητήρια ξαναέκανε υποχρεωτική ο Γιακουμάτος, λίγο πριν εγκαταλείψει το πόστο του. Τι ετοιμάζεται να κάνει η νέα κυβέρνηση; Τα ίδια και τρισχειρότερα. Έχει ξεσηκώσει το σύμπαν ζητώντας διαγραφή, κούρεμα, επιμήκυνση, ό,τι τέλος πάντων έχετε ευχαρίστηση. Κι έχει πείσει τους ψηφοφόρους της ότι αυτό αν γίνει θα φύγει η λιτότητα ως μαγική εικόνα!
Ας πούμε λοιπόν ότι επαληθεύεται το πιο τρελό τους όνειρο και οι δανειστές αποφασίζουν να μας τα διαγράψουν όλα και να μην ξανασχοληθούν μαζί μας! Τι θα έχει αλλάξει στα δύο πραγματικά προβλήματα της χώρας;
Θα έχει γίνει η χώρα παραγωγική με τους χιλιάδες άχρηστους δημόσιους οργανισμούς που διατήρησε η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και θέλει να τους αυγατέψει ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα εξυγιανθεί το ασφαλιστικό με τις συντάξεις των 50άρηδων που διατήρησε (ως ώριμα δικαιώματα…) ο Σαμαράς και θέλει να τις αυξήσει ο Τσίπρας; Είναι δυνατόν 2.500.000 εργαζόμενοι -οι περισσότεροι υποαπασχολούμενοι- να συντηρούν όλους τους υπόλοιπους; Είναι δυνατόν κάθε χρόνο να δίνουμε μόνο για συντάξεις 28 δισ.; Θα διευκολυνθεί η επιχειρηματική δραστηριότητα όταν όχι μόνο δεν καταργούνται οι υπάρχοντες φόροι αλλά σχεδιάζεται φορολόγηση “επί του συνόλου των συναλλαγών που πραγματοποιούνται μέσω των πάσης φύσεως (δημοσίων, ιδιωτικών ή συνεταιριστικών) πιστωτικών ιδρυμάτων”, όπως λένε επί λέξει στο πρόγραμμά τους; Θα αναπτυχθεί η περιφέρεια όταν οι συντελεστές στα διπλανά κράτη θα είναι το 1/5 των δικών μας; Θα αποδώσει η περιουσία του Δημοσίου όταν παγώνουν όλες οι ιδιωτικοποιήσεις και ξανάρχεται η εποχή του συνδικαλιστή που κάνει κουμάντο; Θα υπάρξει αξιοκρατία στο Δημόσιο όταν στα πειθαρχικά συμβούλια ξαναμπαίνουν οι συνδικαλιστές; Θα εξυγιανθεί η Παιδεία με την κατάργηση της τράπεζας θεμάτων, την επιστροφή των αιωνίων φοιτητών, την παλινόρθωση του πρύτανη-αφέντη, την επαναφορά του ασύλου της παρανομίας και την κυριαρχία των κομματικών στρατών; Θα αξιοποιηθεί η αμεσότητα της ηλεκτρονικής δημοκρατίας από όσους την καταγγέλλουν ως… τεχνοφασισμό;
Το κράτος εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει το 65% της επίσημης οικονομίας, ποσοστό που υπήρχε μόνο στα σοβιετικά κράτη. Η κυβέρνηση Σαμαρά, αυτή τη μεταρρύθμιση δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να την κάνει, μολονότι την είχε εξαγγείλει. Ο Τσίπρας την καταγγέλλει! Μπορεί η χώρα να συνεχίσει να “λειτουργεί” ακολουθώντας το σοβιετικό μοντέλο; Μπορούν να διοικήσουν άνθρωποι που δεν ξεχωρίζουν το αίτιο από το αποτέλεσμα; Που πιστεύουν ότι το μνημόνιο έφερε τη χρεοκοπία και όχι η χρεοκοπία το μνημόνιο; Που δεν αντιλαμβάνονται ότι η ανάπτυξη φέρνει τους μεγαλύτερους μισθούς και όχι οι μισθοί την ανάπτυξη;
Πολεμάμε, λοιπόν, ξοδεύοντας όλα μας τα πυρομαχικά με λάθος εχθρό. Το χρέος, σε 50 χρόνια, λόγω πληθωρισμού θα έχει κουρευτεί από μόνο του. Αν η Ελλάδα πιάσει τις στροφές της, θα έχει καταφέρει τέτοια ανάπτυξη, που το ποσοστό χρέους / ΑΕΠ θα φτάσει γρήγορα κάτω από το 60% και δεν θα είναι απλώς βιώσιμο, θα είναι για πλάκα.
Αβίωτο θα συνεχίσει να είναι το ελληνικό δημόσιο. Αβίωτη θα συνεχίσει να είναι η ζωή οποιουδήποτε αναλαμβάνει μια επιχειρηματική πρωτοβουλία. Αβίωτη θα συνεχίσει να είναι η ζωή του άνεργου γιατί όταν πυροβολείς το επιχειρείν σκοτώνεις κάθε ελπίδα του να βρει δουλειά. Αβίωτη θα συνεχίσει να είναι η ζωή του νέου γιατί θα τον υποχρεώνεις να δουλεύει για πενταροδεκάρες (και τα 751, αν τα βρει, πενταροδεκάρες είναι) για να συνεχίσει να πληρώνει με τις εισφορές του τις συντάξεις των 2000 ευρώ των ευνοημένων συντεχνιών. Αβίωτη θα συνεχίσει να είναι η ζωή της νοικοκυράς γιατί οι στρεβλώσεις στην οικονομία και οι προσοδοθηρικοί φόροι κρατούν τις τιμές των προϊόντων ψηλά ενώ τα εισοδήματα μειώνονται. Αβίωτη θα συνεχίσει να είναι η ζωή κάθε πολίτη, κάθε φορολογούμενου. Ο Σαμαράς τον εξουθένωσε. Ο Τσίπρας τον εξοντώνει. Σ΄ αυτό υπήρξαν σύμμαχοι, κι ας μην το παραδέχονται.
Ένας είναι ο εχθρός, που λένε και οι σύντροφοι: ο κρατισμός. Με όλα τα παρακλάδια του: τον κομματισμό, τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, τον λαϊκισμό, τον πελατειακό μηχανισμό. Αυτόν τον πόλεμο ποιος θα τον κηρύξει;
