04 February 2008

Ο καρκινοπαθής της διπλανής πόρτας III

Η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου δημοσιεύει στον ιστότοπό της μία λίστα με καρκινοπαθείς συμπολίτες, οι οποίοι δέχθηκαν να περιγράψουν την περιπέτειά τους. Θα δημοσιεύσουμε εδώ, με ελεύθερη απόδοση, μερικές από αυτές τις εκμυστηρεύσεις. Κοινά σημεία στις περιγραφές των καρκινοπαθών είναι: α) Θεωρούσα τον καρκίνο πρόβλημα των άλλων, β) Δεν μου μένει παρά να αγωνιστώ με όλες τις δυνάμεις μου.

Josef Fromm, 76 ετών, γλύπτης, διάγνωση καρκίνου του παγκρέατος το έτος 2004 και η σύζυγός του Helene, 71 ετών, ζωγράφος, διάγνωση καρκίνου του στήθους το 2002, μετάσταση στο ήπαρ το 2007.

Helene: Από την αρχή μιλάγαμε ανοικτά για τους καρκίνους που είχαμε στην οικογένεια. Όποιος αποφεύγει να μιλήσει, αγχώνεται περισσότερο, χάνει το θάρρος του. Δεν υπάρχει και κανένας λόγος να αποσιωπάται ο καρκίνος, δεν είναι και πανούκλα.

Josef: Στο νοσοκομείο, πριν από την εγχείριση στο στήθος, ψυχαγωγούσε η γυναίκα μου όλους τους ασθενείς του θαλάμου. Το ένα ανέκδοτο μετά το άλλο. Μπαίνεις στο θάλαμο των ασθενών για να δώσεις θάρρος στη γυναίκα σου πριν από την εγχείριση και βλέπεις γελαστούς ανθρώπους.
 
Helene: Το χιούμορ βοηθάει να αντιμετωπίσεις κάθε ασθένεια. Στην περίπτωση του καρκίνου παίζει ρόλο η ψυχολογική κατάσταση. Θετική σκέψη είναι το άλφα και το ωμέγα. Όταν σκέφτεται διαρκώς τι κακές επιπτώσεις μπορεί να προκύψουν, επιπλοκές και μεταστάσεις, τότε δεν γίνεσαι ποτέ καλά.

Josef: Δυστυχώς απέκτησε μεταστάσεις μετά από μερικούς μήνες. Ως σύντροφός της αισθάνθηκα πολύ άσχημα. Εγώ νίκησα τον καρκίνο του παγκρέατος και η γυναίκα μου εμφανίζει μεταστάσεις στο ήπαρ.

Helene: Δεν είναι λόγος αυτός να στενοχωριόμαστε! Να κλαίγεσαι για την τύχη σου δεν οδηγεί πουθενά. Ευτυχώς, η χημειοθεραπεία επέδρασε θετικά, αλλιώς δεν μένουν πολλές ελπίδες με τον καρκίνο του ήπατος. Όμως η αρχική διάγνωση για τον άντρα μου ήταν πολύ πιο δυσάρεστη, οι γιατροί του έδιναν μόνο 5% πιθανότητες επιβίωσης, μόνο που δεν του το είπα τότε.
 
Josef: Καλά που δεν μου το είπε, δεν ήθελα να το ξέρω. Στο νοσοκομείο σκέφτεσαι μόνο το παρόν: τώρα πας στην εξέταση, μετά έρχεται η νυχτερινή αδελφή. Μικρά γεγονότα στην επιβίωση.