του Παντελή Μπουκάλα, Καθημερινή, 5/3/2013
Τα κομματικά συνέδρια, λίγα χρόνια μετά τη διεξαγωγή τους, τα θυμούνται όσοι επικράτησαν στην τελική ψηφοφορία, οι στενότεροι φίλοι τους, ωφελημένοι από τη σχέση τους με τον ηγεμόνα, καθώς και όσοι έτυχε να ερωτευτούν ή να φλερτάρουν τελεσφόρως κατά τη διάρκειά τους, ενόσω οι σοβαροί ...βαρυασημαντολογούσαν από μικροφώνου. Σπάνια παράγουν πολιτική και σπανιότερα υπερβαίνουν το φθαρμένο τελετουργικό ανατρέποντας όσα προσχεδίασε η ηγετική ομάδα. Δικαίως, λοιπόν, περνούν γρήγορα στη δικαιοδοσία των ιστοριογράφων, που λόγω επαγγέλματος δεν δικαιούνται να παραπονεθούν ότι μπαϊλντίζουν μελετώντας την άχαρη συνεδριακή ύλη και προσπαθώντας να βρουν ενδιαφέρον νόημα στα κοινότοπα.
Όσοι, λοιπόν, θα θυμούνται το 9ο πασοκικό συνέδριο σε λίγα χρόνια, θα το θυμούνται όχι σαν το συνέδριο όπου θριάμβευσε ο κ. Βενιζέλος με τους μονολόγους και τις λίστες του, αλλά σαν τη συναγωγή όπου ο κ. Γ. Παπανδρέου, απών κατά τα λοιπά, έδρεψε θερμότατα χειροκροτήματα, εναγκαλισμούς, ασπασμούς και δοξαστικά συνθήματα όταν έφτασε για να ψηφίσει. Μετά την απογοήτευση που θα του προκάλεσε η ψυχρή ή και ειρωνική υποδοχή του στα ξένα πανεπιστήμια, όπου, σαν έμπειρος, διδάσκει μεθόδους αποφυγής της κρίσης, σίγουρα θα τον εγκαρδίωσε η συντροφική υπεράσπιση. Δεν ήταν βεβαίως όπως τότε, στο ΟΑΚΑ, με το πληθωριστικό 1.000.000 των έκτοτε εξαερωθέντων οπαδών της άμεσης δημοκρατίας, αλλά απ’ τ’ ολότελα...
Απροσδόκητο; Αιφνιδιαστικό; Παράδοξο; Προκλητικό; Μάλλον όχι. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί ν’ αλλάζει κάθε τόσο ηγεσία, πολιτική, στάση, ιδέες, αλλά παραμένει κόμμα των Παπανδρέου. Λογικό είναι λοιπόν να υπάρχουν παπανδρεϊκοί ανάμεσα στους συνέδρους, οι οποίοι χειροκροτούν τον Γιώργο για να αποθεώσουν τον Ανδρέα και να θυμίσουν ταυτόχρονα στον (οποιονδήποτε) Ευάγγελο ότι το ΠΑΣΟΚ έχει ιδιοκτήτες, τουλάχιστον όσο διατηρεί αυτό το όνομα, το ηλιακό λάβαρό του και τη βαθιά ριζωμένη νοοτροπία του. Το χειροκρότημα υπέρ του κ. Παπανδρέου θα ήταν παράδοξο, αν στο συνέδριο είχε κριθεί αυστηρά η πρωθυπουργία του. Αν είχε καταδειχθεί όχι τόσο η προσωπική του ανεπάρκεια όσο η ανεπάρκεια της κυβέρνησής του, η οποία, παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη της κακοδιαχείρισης από τη Ν.Δ., κατάφερε να «μνημονευτεί» η χώρα.
Κάποια γενικόλογη αυτοκριτική υπήρξε πάντως. Συνηθίζεται άλλωστε στα συνέδρια, κι αν μην είναι ειλικρινέστερη από την εξομολόγηση σε πνευματικό ενός σαρκαστή άθεου. Αλλά ποιος θα μπορούσε να είναι αυστηρός με την κυβέρνηση του 2009; Ο κ. Βενιζέλος και τα υπόλοιπα πρωτοκλασάτα στελέχη της; Μα αυτοί εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι έσωσαν την Ελλάδα και ότι «μείωσαν το χρέος της όσο ποτέ», υμνολογώντας μάλιστα την «ηρωική κοινοβουλευτική ομάδα» τους που, φυλλορροώντας, επικύρωνε διά της ψήφου της τα ήδη αποφασισμένα και εκ των υστέρων και εκβιαστικώς τιθέμενα προς έγκριση. Αλλη μια επιτυχία του κ. Βενιζέλου λοιπόν. Οργάνωσε ολόκληρο συντακτικό συνέδριο για να απολαύσει τον θρίαμβό του και τελικά ανέδειξε νικητή τον κ. Παπανδρέου. Εναν πολιτικό όχι απλώς ηττημένο, αλλά συνυπαίτιο της βαριάς ήττας που υπέστη η χώρα.
