Δύο ξένοι στο ίδιο σπίτι
της Ισμήνης
Μένουν απέναντι μου ο κύριος Χαρίλαος και η κυρία Μέλπω! Ενας δρόμος μας χωρίζει. Έχουν 3 δωμάτια στην πρόσοψη που συνδέονται με ένα μεγάλο μπαλκόνι. Το ένα είναι η σαλοτραπεζαρία, το άλλο το καθιστικό και το 3ο η κρεβατοκάμαρα.
Ο κύριος Χαρίλαος, γύρω στα 82 με άσπρα μαλλιά, ευγενική φυσιογνωμία, περπατάει με μπαστούνι, στραβωμένο το κορμί κουτσαίνει λιγάκι. Η κυρία Μέλπω περίπου 70 χρονών, καλοδιατηρημένη με βαμμένα μαλλιά και προσεγμένο ντύσιμο, λίγο νεάζει αλλά συγχωρείται γιατί την βοηθάει η σιλουέτα της και το απατηλά νεανικό της πρόσωπο.
Έχουν 2 αγόρια, παντρεμένα και τα 2 και 4 εγγόνια που όταν έρχονται να τους επισκεφθούν, διαταράσσουν με τις φωνές τους την ησυχία του σπιτιού.
Τους παρατηρώ εδώ και πολύ καιρό, θα μου πείτε τι μας γράφεις τώρα ... τι μας νοιάζει ο κύριος Χαρίλαος και η κυρία Μέλπω; Μας νοιάζει, σας νοιάζει και ξέρετε γιατί; Αυτοί οι 2 άνθρωποι που αγαπήθηκαν, αρραβωνιάστηκαν, παντρεύτηκαν, πορεύτηκαν μαζί στη ζωή τόσα χρόνια, έκαναν παιδιά και εγγόνια, άσπρισαν τα μαλλιά τους, έγειρε το σώμα τους, δεν μιλάνε μεταξύ τους ... ναι δεν μιλάνε, είναι 2 ξένοι μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.
Ο κύριος Χαρίλαος από το πρωί μέχρι το βράδυ καθισμένος στην τραπεζαρία βλέπει τηλεόραση ή διαβάζει διάφορα, εφημερίδες, βιβλία, περιοδικά και ενίοτε γράφει. Η κυρία Μέλπω δίπλα στο καθιστικό που μάλλον ήταν η κρεβατοκάμαρα των παιδιών πριν φύγουν από το σπίτι, έχει το χώρο της, πλέκει, κεντάει, βλέπει στη δική της τηλεόραση.
Βγαίνει λιγάκι στο μπαλκόνι αυτός, έτσι να ανασάνει κομματάκι καυσαέριο, αλλά αν είναι και η κυρία Μέλπω έξω, μπαίνει αμέσως μέσα. Όπως γίνεται επίσης και το αντίθετο. Δεν βγαίνουν ποτέ μαζί ούτε στο μπαλκόνι. Το μεσημέρι τρώνε σιωπηλοί στην τραπεζαρία με μόνιμα ανοιχτή την τηλεόραση. Και ξένος άνθρωπος δεν πατάει στο σπίτι τους.
Δεν μιλάνε ... ναι, δεν μιλάνε ... καμιά φορά έτσι και πούνε 2 κουβέντες είναι σε έντονο ύφος και αμέσως κλείνουν τα παράθυρα. Κοίτα να δεις σκέπτομαι που η μόνη λεκτική επαφή τους είναι οι καυγάδες, αλλά και αυτοί σύντομοι γιατί μάλλον βαριούνται και να καυγαδίζουν. Ούτε έξω δεν βγαίνουν μαζί και αν ποτέ βγούνε ο ένας πάει από τον δρόμο και η άλλη από το πεζοδρόμιο. Κοιμούνται σε χωριστά δωμάτια, το έχω διαπιστώσει γιατί ο καθένας ανοίγει μόνος του την μπαλκονόποτρα και σε διαφορετική ώρα, το πρωί.
Χωρίς να το θέλω έγινα το 3ο μάτι της ζωής τους. Και ένα περίεργο πράγμα, όποτε τους συναντήσω ξεχωριστά, είναι λαλίστατοι και οι 2. Ο μεν κύριος Χαρίλαος κάθεται στο παγκάκι της πλατείας, μιλάει και αστειεύεται με τους συνομήλικους.
Η δε κυρία Μέλπω κάθεται πότε πότε με τις φίλες της στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς και το γέλιο της ακούγεται μέχρι την γωνία. Αλλά μόλις επιστρέψουν σπίτι, καθένας ξεχωριστά βέβαια, είναι 2 ξένοι ... στο ίδιο σπίτι! Και δεν μιλάνε!
Μου μπήκε μια ιδέα στο μυαλό και όλο με απασχολεί η εφαρμογή της. Να τους καλέσω ένα απόγευμα για καφέ! Θέλω πολύ να μιλήσω μαζί τους, να μάθω, να τους καταλάβω, να τους ρωτήσω την πορεία της ζωής τους. Πώς ξεκίνησαν και όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους ξετυλίγοντας το νήμα της κοινής τους ζωής!
Να τολμήσω; Είναι καλή ιδέα; Είμαι σίγουρη θα είναι μια εμπειρία και ένα μικρό μαθηματάκι για εμάς τους νεώτερους που δεν έχουμε φτάσει ακόμα εκεί!!!! (συνέχεια>>>)
