Ο Κήπος του Επίκουρου, Τεύχος 22

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ 22ο τεύχος του περιοδικού Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ, αφιερωμένο στη μικρή Μαλάλα που την πυροβόλησαν στο Πακιστάν οι Ταλιμπάν, πριν προλάβουν να την ξυλοφορτώσουν οι φασίστες στην Ελλάδα!

• Μάριος Βερέττας «Το τρίμηνο που πέρασε»
• Στ. Φραγκόπουλος «Επίκουρος: Ο παρεξηγημένος φιλόσοφος»
• Μάριος Βερέττας «Σαλιαγκός: ένα νησάκι θησαυρός!»
• Μιχάλης Ευστ. Σκανδαλίδης «Η ελληνικότητα των βραχονησίδων του Δωδεκανησιακού Αρχιπελάγους και η εθνική τους σημασία»
• Μιχάλης Ευστ. Σκανδαλίδης «Η Αφροδίτη»
• «ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΙ ΛΟΓΟΙ»

Μάριος Βερέττας «Δημήτριος Γαλανός, ο μεγάλος ινδολόγος»
Δημήτρης Άλτας «H τέχνη του να ζεις σαν θεός ανάμεσα σε ανθρώπους»
Μάριος Βερέττας «Ο “Δείκτης Ευτυχίας” του Μπουτάν»
Μάνος Χατζηδάκις «Ο Νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι»

• «ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΙ ΛΟΓΟΙ»

Μάριος Βερέττας «Περί χρισμάτων και... χριστών»
Μανώλης Σταγάκης «Τουρκοκρητικοί μουσικοί στην κρητική παράδοση»
Μανώλης Σταγάκης «Η Μαντινάδα των Μνημονίων»

• «ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΙ ΛΟΓΟΙ»

Μάριος Βερέττας «Πολ Άντολφ Βόλκερ, ο κύριος υπαίτιος της Παγκόσμιας Οικονομικής Κρίσης»
Άβετ Σφακιανάκη «Δημήτρης Ποταμιάνος: Ένας επικούρειος στην Αίγινα»
Μάριος Βερέττας «Η σκανδαλώδης όψη του Αη-Βασίλη»

• «Επικούρεια βιβλιογραφία»
• «Επικούρειες ιστοσελίδες»

Κυκλοφορεί κάθε τρίμηνο. Σελίδες 100. 

Τιμή 10€. Ετήσια Συνδρομή 30€. 
Ετήσια Ηλεκτρονική Συνδρομή 18€.

Εκδόσεις: ΒΕΡΕΤΤΑ
Κοσκινού, 85100-ΡΟΔΟΣ
Τηλ: 22410 72648
www.verettas.gr, email: info@verettas.gr

Μία εισαγωγή στις επικούρειες αντιλήψεις:

 

Βερολίνο, μέρος πρώτο

του Στέφανου Κασιμάτη, Καθημερινή, 29/11/2012

Το πρώτο που πρόσεξα πίσω από το παράθυρο του λεωφορείου που μας μετέφερε στο κέντρο του Βερολίνου, στο ξενοδοχείο όπου θα κατέλυε η ελληνική αποστολή, ήταν τα γκραφίτι στα περιτοιχίσματα των βιομηχανικών εγκαταστάσεων, τις οποίες αναγκαστικά διασχίζει ο δρόμος που οδηγεί από το αεροδρόμιο Τέγκελ στην πόλη του Βερολίνου. Συγκεκριμένα, όχι τα ίδια τα γκραφίτι -παντού και πάντα, άλλωστε, αυτά είναι εξίσου αηδιαστικά και βαρετά- αλλά τη θέση που είχαν στους τοίχους. Να εξηγήσω εδώ ότι οι τοίχοι που περιβάλλουν τις εγκαταστάσεις αυτές έχουν μία ομοιομορφία στην κατασκευή τους: δεν είναι μονοκόμματοι, αλλά κατά διαστήματα διακόπτονται από κολώνες που κάπως προεξέχουν, χωρίζοντας έτσι την έκταση του περιτοιχίσματος σε ισομεγέθη ορθογώνια παραλληλόγραμμα. Το κάθε γκραφίτι ήταν «φιλοτεχνημένο» με τέτοιο τρόπο μέσα στο παραλληλόγραμμο, ώστε τριγύρω να μένει ένα πλαίσιο. Ordnung, σκέφθηκα. Ακόμη και οι μουτζούρες στους τοίχους, εδώ, είναι καδραρισμένες. Βρίσκομαι στο Βερολίνο...

Το Βερολίνο, που κάποτε φημιζόταν μέσα στην ίδια τη Γερμανία για την αγένεια των κατοίκων του, είναι μάλλον (εδώ ο δισταγμός επιβάλλεται, επειδή ως συντηρητικός άνθρωπος ταξιδεύω στα ίδια μέρη και δεν αλλάζω εύκολα τις ρουτίνες μου) η φιλικότερη προς τον επισκέπτη πόλη που έχω δει και, επίσης, μία από τις ωραιότερες. Ο κοσμοπολίτικος χαρακτήρας της ζωής και η ευγένεια των κατοίκων, που σχεδόν όλοι μιλούν τα αγγλικά πολύ καλά. Η ισορροπημένη και λειτουργική σχέση των αρχιτεκτονικών όγκων μέσα στον χώρο, η αρμονία της συνύπαρξης σύγχρονης με την παλιά αρχιτεκτονική και η καθαριότητα της πόλης (παρότι οι ίδιοι οι Γερμανοί τη θεωρούν βρώμικη σε σχέση, π.χ., με τη Φρανκφούρτη). Τέλος, το φως, πάντα αδύναμο, να πέφτει πλαγίως και να κάνει τις ώρες από το μεσημέρι και ύστερα να θυμίζουν ένα ατελείωτο σούρουπο, σε συνδυασμό με το βαθύ καφετί χρώμα, σχεδόν μαύρο, που έχουν τα φυλλοβόλα του Tiergarten τέτοια εποχή. Όλα αυτά είναι που κάνουν το Βερολίνο πόλη μοναδική.

Ο λόγος που με έφερε ως εκεί ήταν η πρόσκληση, προς ομάδα Ελλήνων δημοσιογράφων στην οποία είχα την τιμή να περιλαμβάνομαι, του Ινστιτούτου Φρίντριχ Νάουμαν για την Ελευθερία (του κόμματος των Φιλελευθέρων Δημοκρατών), για ένα τριήμερο πλήρες συναντήσεων με πολιτικούς, κρατικούς αξιωματούχους και δημοσιογράφους από τη Γερμανία. Όταν λέω «πλήρες», κυριολεκτώ. Αν ξέρατε μόνο πόσες φορές έφερα στο νου μου τον αφορισμό από ένα μυθιστόρημα του Αλντους Χάξλεϊ, για το πόσο τρομερά διεξοδικοί είναι οι Γερμανοί στα πάντα! «Διεξοδικοί ακόμη και στο σεξ όχι λιγότερο από ό,τι στον πόλεμο, στα γράμματα και τις επιστήμες. Βουτάνε βαθύτερα από τους άλλους και βγαίνουν στην επιφάνεια πιο λασπωμένοι από τους άλλους», κάπως έτσι το λέει, όσο θυμάμαι.

Αυτήν τη διεξοδικότητα των Γερμανών θαύμασα (ή μήπως πρέπει να πω ότι την υπέστην;) σε μια αλυσίδα συναντήσεων, που ξεκινούσαν το πρωί, κατέληγαν το βράδυ και δεν σου επέτρεπαν να αφαιρεθείς ούτε στιγμή. Ο λόγος που σε στερούσε από τη δυνατότητα αυτή δεν ήταν ο καταναγκασμός (άλλωστε, κανείς δεν μας είχε υποχρεώσει να βρισκόμαστε εκεί), αλλά η διεξοδικότητα της προσπάθειας των Γερμανών να παρουσιάσουν τις θέσεις τους και ο συνδυασμός στο ύφος τους ευγένειας και ειλικρίνειας (κάποιες φορές, τελείως saignante, είναι αλήθεια...) Πώς γίνεται να αγνοήσεις κάποιον όταν καταβάλλει προσπάθεια για να σε προσεγγίσει και σε πείθει για την καλή προαίρεσή του; Δεν γίνεται - εκτός, βέβαια, αν είσαι τελείως γαϊδούρι. Ηταν αυτή η από κάθε πλευρά άψογη ανταπόκριση των Γερμανών στις δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει έναντι ημών, των προσκεκλημένων τους, που έδινε υπόσταση στο παράπονο το οποίο ακούσαμε από όλους -ανεξαιρέτως- τους συνομιλητές μας: αναλαμβάνετε υποχρεώσεις μεταρρυθμίσεων και δεν τις τηρείτε, δυσκολευόμαστε πια να σας πιστέψουμε. (Τι να τους πεις; Μη μας κλέβετε το όνειρο να ζούμε με τα λεφτά των άλλων;)

Η δυσαρμονία των δύο κόσμων, καθ’ όλη την διάρκεια της επίσκεψης, ήταν έντονη και, ομολογουμένως, αρκετές φορές ένιωσα να με εγκαταλείπει πλήρως η ελπίδα ότι ως χώρα και λαός μπορούμε να τα καταφέρουμε. Η στιγμή της μεγαλύτερης δοκιμασίας ήταν σε άθλιο ελληνικό εστιατόριο του Βερολίνου, όπου δειπνούσαμε με εξέχοντα, χαρισματικό πολιτικό της Γερμανίας από τη νεότερη γενιά. (Μας είχαν αφήσει μία ολόκληρη ώρα να περιμένουμε χωρίς να πάρουν παραγγελία, ενώ στο μαγαζί είχαν μόλις τρία τραπέζια γεμάτα. Αφήστε, δε, ότι τα πρώτα τα έφεραν μισή ώρα αφού είχαμε τελειώσει...) Ήταν ένα τέταρτο πριν από τα μεσάνυχτα, ενώ πια μπερδεύονταν οι λέξεις στο στόμα από την κούραση και την επομένη είχαμε την πρώτη συνάντηση της ημέρας με βουλευτές της επιτροπής ευρωπαϊκών υποθέσεων στις 7.45, όταν καταφθάνει στο τραπέζι ο Ελληνάρας ιδιοκτήτης: «Ποιοι είσαστε σεις; Ε, ποιοι είσαστε;» ρωτά και στρώνεται στο τραπέζι μας -απρόσκλητος, φυσικά- για να «τα πει» στον Γερμανό πολιτικό, που τον είχε αναγνωρίσει. 

«Είμαστε τα κορόιδα, που ήρθαν στο μίζερο μαγαζί σου, για να φάνε το άθλιο φαγητό σου και να σε πληρώσουν κι από πάνω, αντί να μας πληρώσεις. Μη μας επιβάλλεις την παρουσία σου, γιατί κάνεις δυσκολότερη την προσπάθεια να ξεχάσουμε την υπέροχη αποψινή εμπειρία μας εδώ». Αυτά ήθελα να πω, αλλά φυσικά δεν τα είπα. Προτίμησα να βγω διακριτικά έξω από το μαγαζί και να καπνίσω ένα «σιγαρέτο πολυτελείας» υπό το στέγαστρο του καταστήματος, διότι η νύχτα ήταν βροχερή. Στην είσοδο του καταστήματος ένας φίλος που ήρθε για παρέα μού έδειξε τα διάσπαρτα αποτσίγαρα μπροστά από την είσοδο. Εν αντιθέσει με άλλα βερολινέζικα μαγαζιά, που φροντίζουν να έχουν έξω κάποιο τασάκι για να μη λερώνουν την είσοδο οι καπνίζοντες πελάτες, αυτός δεν είχε τίποτε. Εδώ που τα λέμε, θα με εξέπληττε αν είχε.

Παρ’ όλα αυτά, ελπίδα προσέγγισης υπάρχει και είναι βάσιμη. Αυτά όμως, καθώς και τα πολιτικά, τα αφήνω για το αυριανό φύλλο...

Να διεκδικήσουμε τον διαχωρισμό κράτους - Εκκλησίας με συναίνεση και διάλογο

του βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Τάσου Κουράκη, ΑΥΓΗ, 26/11/2012

Η παρέμβαση της Εκκλησίας στα πράγματα της δημοκρατικής πολιτείας, καθώς και η στενή διαπλοκή της με το κράτος, συχνά στις χειρότερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, ανάγεται στην ίδρυση του ελληνικού κράτους. Οι παθογένειες αυτής της σύμφυσης ήταν πάντοτε εμφανείς, ωστόσο τα τελευταία χρόνια οξύνθηκαν ιδιαίτερα, όπως με την εθνικιστική και οπισθοδρομική πολιτική παρέμβαση της προηγούμενης ηγεσίας της ελληνικής Εκκλησίας ή με τη σκανδαλώδη οικονομική και παραοικονομική δραστηριότητα της Εκκλησίας και των μοναστηριών.

Σήμερα, λοιπόν, θεωρούμε ότι έχει δικαιωθεί απολύτως και έχει καταστεί ώριμο κοινωνικό αίτημα η θέση ότι για μια σύγχρονη και δημοκρατική πολιτεία είναι αναγκαίος ο διαχωρισμός κράτους - Εκκλησίας και σε θεσμικό επίπεδο. Εξάλλου και στο εσωτερικό της Εκκλησίας πληθαίνουν οι φωνές που υποστηρίζουν ότι η πρόσδεσή της με το κράτος αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά της και δυσκολεύει την εκπλήρωση της αποστολής της.

Επιπλέον θα άξιζε να επισημάνουμε ότι άλλο πράγμα είναι το θρησκευτικό συναίσθημα και άλλο η Εκκλησία με τη νομική της υπόσταση (με την οποία το κράτος σχετίζεται). Πολύ συχνά, στις σχετικές συζητήσεις, αυτά τα δύο συγχέονται. Το θρησκευτικό συναίσθημα είναι η προσωπική απάντηση που δίνει ένας άνθρωπος στα μεγάλα ερωτήματα της Ύπαρξης, ενώ η Εκκλησία είναι ένα νομικό πρόσωπο το οποίο εποπτεύει χιλιάδες άλλα νομικά πρόσωπα Δημοσίου ή Ιδιωτικού Δικαίου, διαχειρίζεται πόρους, διαθέτει περιουσία και τελεί νομικές πράξεις.

Επομένως η οριοθέτηση της σχέσης κράτους - Εκκλησίας δεν αφορά την έκφραση της θρησκευτικής πίστης, η οποία είναι ελεύθερη και προστατευόμενη από το Σύνταγμα για κάθε μέλος του κοινωνικού συνόλου και αφορά καθαρά νομικά θέματα.

Θα άξιζε να αναφερθούν δύο αντιφάσεις από την εμμονή της Εκκλησίας να παρεμβαίνει στα του κράτους: Η πρώτη αντίφαση είναι ανάμεσα στην απόλυτη ταύτιση της ελληνικής Εκκλησίας με το ελληνικό έθνος από τη μια και στο οικουμενικό στοιχείο που διεκδικεί για τον εαυτό της η χριστιανική πίστη από την άλλη. Και το δεύτερο, η αντίφαση ανάμεσα στον πνευματικό χαρακτήρα της θρησκείας και στην εμπλοκή των επίσημων φορέων της με την κοσμικότητα και την υλική πραγματικότητα.

Πάντως είναι χρήσιμο να έχουμε κατά νουν ότι σε κάθε συζήτηση για τις σχέσεις κράτους - Εκκλησίας δεν θα πρέπει να έχουμε αναφορά μόνο την Ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς το ζήτημα ουσιαστικά είναι ο ρόλος των Εκκλησιών σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό πολίτευμα και η ανάδειξή τους σε παράγοντες σταθερότητας της κοινωνικής ζωής. Δεν χρειαζόμαστε εστίες αποσταθεροποίησης ή πηγές εντάσεων.

Να σημειώσουμε ότι η χώρα μας παραμένει μία από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές όπου θεσμοθετημένα η Εκκλησία αναμειγνύεται στα του κράτους, και αντιστρόφως. Τούτο συνεπάγεται σωρεία προβλημάτων στην εύρυθμη λειτουργία του κράτους, στη νομοθεσία και στις συναλλαγές των πολιτών μαζί του, κυρίως σε ό,τι αφορά την ελλιπή νομοθεσία περί ατομικών δικαιωμάτων και την περιορισμένη άσκηση των συνταγματικών δικαιωμάτων περί ανεξιθρησκίας, αυτοδιάθεσης, ελευθερίας της έκφρασης, του Τύπου κ.ο.κ.

Στη σημερινή εποχή δεν νοείται οι πολίτες στις συναλλαγές τους με το κράτος να συμμετέχουν σ’ αυτές με την ιδιότητα του πιστού και όχι του πολίτη (θρησκευτικές ορκωμοσίες, αναγραφή θρησκεύματος στους τίτλους απολυτηρίων, πιστοποιητικό βάπτισης, ισοδύναμο με πιστοποιητικό ονοματοδοσίας κ.ο.κ.).

Επιπλέον εγείρονται σοβαρά ερωτήματα σχετικά με το πόσο δίκαιο και ισόνομο είναι να υφίστανται συλλήβδην οι πολίτες φορολογικές επιβαρύνσεις για τη μισθοδοσία των ορθοδόξων ιερέων, ανεξαρτήτως αν οι ίδιοι είναι ορθόδοξοι ή όχι, και κατά πόσον ο χρεωκοπημένος κρατικός προϋπολογισμός οφείλει να παρέχει εξόφθαλμες φοροελαφρύνσεις στις εκκλησιαστικές επιχειρήσεις.

Οι βουλευτές να σηκώνουν το χέρι για να ορκιστούν μπροστά σε ιερείς, οι εικόνες του Χριστού να «κοσμούν» τα δικαστήρια, τα σχολεία και όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, το μάθημα των Θρησκευτικών να είναι υποχρεωτικό, η αναγραφή του θρησκεύματος να διατηρείται σε πολλά δημόσια έγγραφα, η «βλασφημία» να αποτελεί ποινικό αδίκημα. Πέραν τούτων, η Εκκλησία και οι μονές να απολαμβάνουν καθεστώς φορολογικού παραδείσου, νομικά όμοιο με αυτό off shore εταιρειών.

Βεβαίως να επισημάνουμε ότι έχουν ήδη συντελεστεί αλλαγές σε ορισμένα σημεία, όπως στα θέματα των ναών άλλων θρησκειών, στην απαλλαγή του κλήρου και των μοναχών από το στράτευμα, στην αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, στην καύση των νεκρών (η καύση των νεκρών θεσμοθετήθηκε, αλλά δεν συστήθηκε η δομή ακόμη, με αποτέλεσμα να μην τελείται καύση νεκρών στην Ελλάδα) και στην αποδοχή κατασκευής ισλαμικού τεμένους.

Παρ' όλα αυτά, όμως, όπως ήδη αναφέρθηκε, υπάρχουν ανοιχτά ζητήματα που αφορούν σοβαρά θέματα, όπως αυτά που σχετίζονται με την εκκλησιαστική εκπαίδευση και την εκκλησιαστική περιουσία.

Στο πνεύμα αυτό ακολουθούν προτάσεις για τη διασφάλιση του «κοσμικού» χαρακτήρα του κράτους και τη διασφάλιση της δυνατότητας ίσης μεταχείρισης όλων των δογμάτων.

1) Συνταγματικός χωρισμός κράτους - Εκκλησίας: Αναθεώρηση του άρθρου 3.1 του Συντάγματος προκειμένου να αποσαφηνιστούν οι σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας και να τυποποιηθεί συνταγματικά ο χωρισμός τους υπό καθεστώς αμοιβαίου σεβασμού. Συνταγματική διατύπωση που να προσδιορίζει τη σύγχρονη εκδοχή της θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους ως υποχρέωσης αφ’ ενός μεν σεβασμού (και όχι απλώς ανοχής) όλων των θρησκευτικών κοινοτήτων και των λειτουργών τους και αφ’ ετέρου ως απαγόρευσης των κάθε είδους διακρίσεων εις βάρος των πολιτών με βάση τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Ρητή εξίσωση όλων των θρησκευτικών δογμάτων, των δικαιωμάτων, αλλά και των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτά ώστε να αποφεύγονται ερμηνευτικές συγχύσεις.

2) Η Εκκλησία της Ελλάδος, όπως άλλωστε και όλες οι άλλες θρησκευτικές κοινότητες, μπορεί να μετατραπεί σε ιδιότυπο Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, με βάση ειδικές νομοθετικές ρυθμίσεις, που θα εξασφαλίζουν την πλήρη διοικητική της αυτοτέλεια. Αυτονόητη συνέπεια είναι η σταδιακή ανάληψη από την Εκκλησία της αποκλειστικής ευθύνης για τη μισθοδοσία, ασφάλιση και συνταξιοδότηση του κλήρου. Κατάργηση της πλήρους φοροαπαλλαγής των εισοδημάτων της Εκκλησίας από ακίνητα, πλην των ναών.

Θεωρούμε ότι η Εκκλησία θα πρέπει να υπάγεται κανονικά και χωρίς εξαιρέσεις ή χαριστικές ρυθμίσεις στο φορολογικό καθεστώς που ισχύει για όλους τους πολίτες της χώρας, για όσους διαθέτουν περιουσία και αναπτύσσουν οικονομική δραστηριότητα. Θα πρέπει επίσης να επανεξεταστούν τα χρυσόβουλα και όλοι οι συναφείς τίτλοι με τους οποίους δίνονται ιδιοκτησιακά δικαιώματα στην Εκκλησία και στις μονές.

3) Η εγκύκλια εκπαίδευση, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια, πρέπει ν’ απεμπλακεί από τον στόχο της «μετάδοσης των γνήσιων στοιχείων της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης», ενώ το μάθημα των θρησκευτικών, με τον σημερινό του ομολογιακό προσανατολισμό, πρέπει ν’ αντικατασταθεί από μάθημα θρησκειολογίας.

Επιπλέον αποτελεί αναγκαιότητα η απαλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της Εκκλησίας, ιδιαίτερα δε από κατηχητικές παραεκπαιδευτικές δραστηριότητες που καθιστούν τα σχολεία παραρτήματα ενοριών και υπονομεύουν τη συνύπαρξη παιδιών με διαφορετικές πολιτισμικές παραδόσεις. Κατάργηση του υποχρεωτικού εκκλησιασμού και της πρωινής προσευχής στο σχολείο, και όπου αλλού τελείται. Απαγόρευση ανάρτησης θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία και σε κάθε άλλο δημόσιο κτήριο.

4) Κατάργηση του θρησκευτικού όρκου με τροποποίηση των σχετικών διατάξεων. Ο όρκος να έχει μόνο περιεχόμενο βεβαίωσης του ορκιζόμενου στην τιμή και τη συνείδησή του.

5) Απαγόρευση αναγραφής του θρησκεύματος σε δημόσια έγγραφα, τίτλους σπουδών ή βεβαιώσεις δημόσιας αρχής.

6) Επιβολή υποχρέωσης στους οικείους ΟΤΑ να διαμορφώσουν στα κοιμητήρια που τους ανήκουν διακεκριμένο χώρο πένθους και περισυλλογής για τον αποχαιρετισμό των νεκρών προτού ενταφιαστούν σε περίπτωση που αυτοί είχαν εκφράσει την επιθυμία να αποφύγουν τη θρησκευτική κηδεία. Δημιουργία χώρων καύσης νεκρών.

7) Κατάργηση του αναχρονιστικού καθεστώτος που διέπει τις σχέσεις κράτους και μουσουλμανικής μειονότητας. Οι μουφτήδες να μην ασκούν δικαιοδοτικές αρμοδιότητες και οι οικογενειακές διαφορές των μουσουλμάνων να υπάγονται μόνον στην τακτική δικαιοσύνη, η οποία θα εφαρμόζει και το μουσουλμανικό δίκαιο κατά μέτρο που αυτό δεν προσκρούει στο ελληνικό Σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Κατάργηση της σαρίας (ο ιερός ισλαμικός νόμος) για τα μέλη της μειονότητας της Θράκης, η οποία δεν ισχύει σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα, ούτε καν στην Τουρκία, ενώ δεν απορρέει ούτε από τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923). Οι διατάξεις της (άγραφης) σαρίας έρχονται ευθέως σε σύγκρουση με το οικογενειακό δίκαιο (διαζύγια, επιμέλειες παιδιών, κληρονομιές) και με θεμελιώδη δικαιώματα, όπως της ισότητας των φύλων, της θρησκευτικής ελευθερίας, του συμφέροντος των ανηλίκων, της πρόσβασης σε δίκαιη δίκη.

8) Η ποινική νομοθεσία πρέπει ν’ απαλλαγεί από αναχρονιστικές διατάξεις, όπως τη διάταξη περί κακόβουλης βλασφημίας ή εξύβρισης θρησκευμάτων.

Εν κατακλείδι είναι κοινός τόπος ότι η πολιτισμική και θρησκευτική σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας άλλαξε τα τελευταία χρόνια. Η ελληνική κοινωνία είναι πλέον μια πολυπολιτισμική κοινωνία με διαφορετικούς θρησκευτικούς και πολιτισμικούς προσανατολισμούς. Η πολυπολιτισμικότητα αυτή αποτελεί κοινωνικό πλούτο και όχι «απειλή για το έθνος» και ως εκ τούτου απαιτούνται προσαρμογές που θα αντιστοιχούνται στις κοινωνικές ανάγκες. Οι προσαρμογές αυτές δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν διαλόγου και καλόπιστης διάθεσης ώστε να έχουν τη μέγιστη αποδοχή και από τις δύο πλευρές.

 Δικές μου παρατηρήσεις:

• Ο συγγραφέας γράφει παντού και στον τίτλο, "κράτος-Εκκλησία", το κράτος με πεζό αρχικό, η Εκκλησία με κεφαλαίο... Του βγαίνουν τα σχολικά απωθημένα επιβεβλημένου σεβασμού για τον εκκλησιαστικό μηχανισμό.
• Η "διεκδίκηση" που αναφέρεται στον τίτλο υποδηλώνει ότι μπορεί κάποιος να διαφωνεί και να αρνηθεί; Δεν θα είναι κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ; Από ποιον θα διεκδικήσει μια κυβερνητική απόφαση; Και γιατί δεν ξεκινάει τώρα έναν διάλογο, ώστε μέχρι τις εκλογές να υπάρχουν αποτελέσματα και να αποτελέσουν αυτά κυβερνητικό πρόγραμμα;
• Να ελπίζουμε ότι δεν θα μας πουν "Τώρα είναι εποχή κρίσης, ας τα αφήσουμε αυτά για αργότερα!"  

Όσα παίρνει ... κι όσα φέρνει ο άνεμος

ΛΑΠ-ΤΟΠ

της Ισμήνης

Είχα να συναντήσω ένα παιδικό μου φίλο και συμμαθητή, τον Δημήτρη  από τα χρόνια της αθωότητας, τότε που πηγαίναμε  μαζί στο Δημοτικό Σχολείο.

Δεν άλλαξα περιοχή κατοικίας κι έτσι μετά από τόσα χρόνια  αναγνωρίζω τους παλιούς Παγκρατιώτες/ισες, έστω και αν έχουν αλλάξει εμφανισιακά. Το αν έχω αλλάξει εγώ, αυτό δεν το βλέπω.

Βέβαια έχει πάρει ο καθένας μας και άλλη πορεία ζωής, με σπουδές, γάμο, παιδιά ή έχει  μετακομίσει σε άλλη συνοικία. Έτσι λοιπόν μετά από τόσα χρόνια ξανασυνάντησα τον παλιό μου φίλο Δημήτρη.

Χαρήκαμε και οι 2 που ξαναβρεθήκαμε και  δώσαμε ραντεβού για μια νέα συνάντηση  να τα πούμε λεπτομερώς, όχι στα όρθια στον δρόμο και να μου γνωρίσει και τη γυναίκα του, με την οποία παντρεύτηκε πρόσφατα –τρομάρα του σκέφθηκα, τόσα χρόνια εργένης τώρα  στα γεράματα θυμήθηκε να παντρευτεί –, τέλος πάντων αυτή είναι μια άλλη ιστορία!

Πάω λοιπόν  περιχαρής την συγκεκριμένη ώρα  στο καφέ. Μου συστήνει την  Αμερικανίδα σύζυγο του  και κάθομαι απέναντι σε 2 ανθρώπους που είχαν μπροστά τους ανοιχτά 2 ΛΑΠ-ΤΟΠ εις  τα  οποία είχαν συγκεντρωμένη την προσοχή τους.

Ανοιγόκλειναν σελίδες, έγραφαν κάτι τις, δεν ξέρω τι  και ενίοτε  ανάμεσα σε όλα αυτά  λέγαμε και 2-3 κουβέντες από τα του παρελθόντος και τα του παρόντος!

Καλά η γυναίκα  του,  μπορεί να μη είχε όρεξη να μου μιλήσει, Αμερικανίδα γαρ, μπορεί να θεώρησε και βαρετή την όλη συνάντηση!

Αυτός όμως; Γιατί με κάλεσες  να τα πούμε βρε Δημητράκη; Καλύτερα  θα τα λέγαμε από το τηλέφωνο παρά δια ζώσης.

Μήπως έχουμε χάσει το νόημα  της επικοινωνίας; δηλαδή μόνο αν έχουμε μπροστά μας ένα ΛΑΠ –ΤΟΠ  ή ένα κινητό  μπορούμε να επικοινωνούμε; Που πήγε ο διάλογος; που χάθηκε αυτή η ζεστή ατμόσφαιρα  που δημιουργεί  το σκάλισμα των αναμνήσεων;  

Σε λίγη ώρα, διακριτικά προφασίστηκα κάποια δουλειά  και αποχώρησα αξιοπρεπώς αφήνοντας πίσω μου τις αναμνήσεις 6 χρόνων σχολικής ζωής να σερφάρουν  στην άψυχη οθόνη του ΛΑΠ-ΤΟΠ!!!!! 

Μα γιατί δεν βρίσκει δουλειά ο Γιάννης;

Polispress, 5/11/2012

Ο Γιάννης άρχισε την ημέρα του νωρίς βάζοντας το ξυπνητήρι του (MADE IN SWITZERLAND) για τις 6 το πρωί
Σηκώθηκε από το κρεβάτι του (MADE IN SWEDEN)
Έφτιαξε τον καφέ του (PRODUCED IN BRASIL)
Ξυρίστηκε με την ηλεκτρική του μηχανή (MADE IN GERMANY)
Έβαλε αποσμητικό (MADE IN BELGIUM)
Φόρεσε το πουκάμισό του (MADE IN TURKEY),
τα jeans με φίρμα (MADE IN SRI LANKA) ,
κάλτσες (MADE IN EGYPT),
παπούτσια (MADE IN ITALY).
Έφτιαξε τα αυγά του στην καινούρια ηλεκτρική κουζίνα (MADE IN KOREA)
Έφαγε λίγο τυρί GOODA Ολλανδίας ΜILNER Γερμανίας
Μαζί με λουκάνικο ΦΡΑΚΦΟΥΡΤΗΣ, και τομάτα από το ΙΣΡΑΗΛ.
Μετά δύο μήλα ΧΙΛΗΣ, ένα πορτοκάλι ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ.
Έριξε μία ματιά στο laptop του (MADE IN JAPAN)
Ήλεγξε τα emails του κοιτάζοντας συγχρόνως το ρολόι του (MADE IN TAIWAN).

Μετά κλείδωσε την πόρτα (MADE IN CANADA),
ενεργοποίησε το συναγερμό (MADE IN USA)
μπήκε στο αυτοκίνητό του (MADE IN SPAIN),
το γέμισε με βενζίνη (από SAUDI ARABIA)
και συνέχισε το ψάξιμο για μια καλή δουλειά στην ΕΛΛΑΔΑ.
Στο τέλος μιας ακόμα άκαρπης και αποκαρδιωτικής προσπάθειας για εύρεση εργασίας και αφού εκτύπωσε μερικά ακόμα αντίγραφα συστατικών επιστολών σε εκτυπωτή (made in MALAYSIA),
ο Γιάννης αποφάσισε να ξεκουραστεί λίγο. Έβαλε τις παντούφλες του (MADE IN BRAZIL),
άνοιξε μια μπύρα (MADE IN ENGLAND) ,
έφαγε μια μπριζόλα (PRODUCED IN BULGARIA)
και άνοιξε την τηλεόραση (MADE IN INDONESIA).

Καθώς παρακολουθούσε τα ΤΟΥΡΚΙΚΑ σίριαλ προσπαθούσε να σκεφτεί τί φταίει και δεν μπορεί να βρει μιά δουλειά στην ΕΛΛΑΔΑ…

Όσα παίρνει ... κι όσα φέρνει ο άνεμος.

Συγχωρέστε την άγνοιά μου, αλλά ντεν γκαταλαβαίνει...

της Ισμήνης

Συγνώμη  αλλά θα το πω και θα το ομολογήσω! Δεν καταλαβαίνω γρι από  αριθμητική, από  μαθηματικά, από λογιστικά, από τραπεζικά!

Δεν καταλαβαίνω το μνημόνιο 1 και το μνημόνιο 2  και τώρα διαβάζω για μνημόνιο 3!

Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει κούρεμα, τι σημαίνει τοξικά ομόλογα, τι σημαίνει «στις επιβαλλόμενες καταστροφικές νεοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές πολιτικές που εξοντώνουν λαούς και χώρες στο όνομα δήθεν της κρίσης και του χρέους».

Δεν καταλαβαίνω  τι σημαίνει Μεσοπρόθεσμο,  τι σημαίνει βιώσιμο χρέος και εκείνο το άλλο  που λέει ότι  πρέπει να μπει σε σωστή τροχιά το ελληνικό πρόγραμμα!

Καθημερινά μας κάνουν πλύση εγκεφάλου ότι θα πληρώσουμε μόνο από πλεόνασμα από πρωτογενή παραγωγή!

Και στη συνέχεια ότι οι εκτιμήσεις βασίζονται σε προσωρινούς δείκτες και υπόκεινται σε αναθεώρηση για την παραγωγή των προσωρινών αποτελεσμάτων.

Εκείνη δε η  «ρήτρα ισοδύναμων μέτρων» κάτι σαν την ούγια της Πειραϊκής Πατραϊκής μού ακούγεται!

Ανοίγω την τηλεόραση  να διασκεδάσω κομματάκι και, ή θα πέσω πάνω στις ατέλειωτες τούρκικες  σειρές που ο Σουλεϊμάν και το χαρέμι του  μπλέκεται με την Ασι, Χάσι, Μάσι και δεν  συμμαζεύεται ή θα πέσω σε κάποιον τρελαμένο αναλυτή που προσπαθεί να πείσει άλλους, επίσης τρελαμένους…

Αλλάζω κανάλι μπας και δω καμία πιο εντόπια παραγωγή και νάσου βλοσυρός και κατηφής ένας κυριούλης με σκούρο κουστούμι, με  κοιτάει αυστηρά και μου εκτοξεύει ότι

"Συντηρείται η διαμάχη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωζώνης σχετικά με την επίτευξη του στόχου για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και ενώ απομένει πλέον λιγότερο από μια εβδομάδα από τη νέα συνεδρίαση του Eurogroup, από το  οποίο η ελληνική κυβέρνηση προσδοκά να λάβει μια «τελική απόφαση» για το ελληνικό ζήτημα. Ο Paulo Nogueira Batista, εκπρόσωπος της Βραζιλίας και άλλων 10 χωρών στο ΔΝΤ, μιλώντας στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, υποστήριξε ότι «μια κάποια μορφή επιπρόσθετης υποστήριξης ή ελάφρυνσης του χρέους προερχόμενη από το δημόσιο τομέα της Ευρωζώνης θα είναι μάλλον απαραίτητη αν επιμηκυνθεί το ελληνικό πρόγραμμα". Αυτό το αντέγραψα από κάποιο site και ελπίζω ότι, όποιος το καταλάβει, μπορεί να μου το εξηγήσει κι εμένα.

Ένα  όμως μπορώ να καταλάβω, διότι είναι ηλίου φαεινότερον, ότι μόλις πληρωθώ  σε  5 ημέρες  κοιτάζω το ημερολόγιο πότε είναι η επόμενη πληρωμή.

Καλά αυτό το κούρεμα  στα λεφτά μου, μπορώ να το καταλάβω και χωρίς να μου το πούνε στην τηλεόραση! 

“Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες. Και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες…”

Μια διαφορετική ανάγνωση των γεγονότων του Πολυτεχνείου.

του Χρύσανθου Λαζαρίδη, Antinews, 17/11/2012 

Ακούω διάφορους σήμερα να βρίζουν τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου».

Ανήκω –θέλοντας και μη– σε εκείνη της γενιά.

Μιλάω σπάνια για τα γεγονότα εκείνα, κι όταν το κάνω αμφισβητώ όλους τους μύθους που επικράτησαν έκτοτε. Κυρίως για το ρόλο που διαδραμάτισε η τότε Αριστερά…

Αυτή η αμφισβήτηση εκ μέρους μου εκφράζεται δημόσια και γίνεται από τότε, όταν δεν ήταν εύκολο να ειπωθούν, να γραφούν ή να ακουστούν, πράγματα που τώρα τα λένε πολλοί. Και κάποιοι, μάλιστα, καθ’ υπεροβολήν…

Και δεν εξαργύρωσα τη συμμετοχή μου στα «γεγονότα του Πολυτεχνείου». Συνειδητά, από την πρώτη στιγμή, κράτησα τις αποστάσεις μου και αποδοκίμασα όσους το έκαναν. Και μάλιστα σε εποχές που αυτό είχε και κόστος και ρίσκο:

Το κόστος να απομονωθείς από παντού. Και το ρίσκο να φανείς «γραφικός».

Ό,τι έκανα στη ζωή μου το έκανα όχι επικαλούμενος τη «συμμετοχή» μου σε εκείνη την εξέγερση, αλλά μάλλον… αποσιωπώντας την.

Ό,τι έκανα έκτοτε το κατάφερα όχι επειδή «ήμουν κι εγώ εκεί», αλλά παρά το γεγονός ότι ήμουν κι εγώ εκεί…

Και τέλος μίλησα από τους πρώτους για τη χρεοκοπία της μεταπολίτευσης του 1974 και για την ανάγκη μιας «νέας μεταπολίτευση». Σε καιρούς (πριν δέκα χρόνια περίπου) που κι αυτό δεν ήταν εύκολο να το πει κανείς…

Νιώθω, λοιπόν, την ανάγκη να γράψω σήμερα αυτές τις γραμμές, όχι «απολογητικά» με την έννοια της «απολογίας», ούτε καν με την έννοια του «απολογισμού». Μάλλον «παρεμβατικά», με την έννοια να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους.

Κάποτε ήταν «μόδα» να δηλώνεις «γενιά του Πολυτεχνείου» ακόμα κι αν δεν πέρασες ούτε απ’ έξω. Τώρα έγινε μόδα να βρίζεις τη «γενιά του Πολυτεχνείου». Ακόμα κι αν δεν ξέρεις πολλά για το τι ακριβώς έγινε τότε…

Ποτέ δεν μου άρεσε να ακολουθώ τους «συρμούς». Δεν το έκανα τότε, όταν ήταν «πολιτικώς ορθόν» να γράφεις κατεβατά επικολυρικού θαυμασμού για ό,τι έγινε στο «Πολυτεχνείο». Δεν το κάνω ούτε και τώρα, όταν «γύρισαν» τα πράγματα και είναι «πολιτικώς ορθόν» να αναθεματίζουμε όλοι μαζί, ότι ως πριν λίγο προσκυνούσαμε.

Η αλήθεια – και εν πάση περιπτώσει η δική μου, γιατί αυτήν μόνο μπορώ να καταθέσω  – είναι αρκετά διαφορετική:

® Την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν την ήθελε κανείς. Και δεν την «προετοίμασε» κανείς. Η ίδια η Αριστερά που βροντοφώναζε και υπερηφανευόταν για τη συμμετοχή της και για τον… «καθοδηγητικό της ρόλο», εκ των υστέρων, στη διάρκεια της εξέγερσης την είδε με επιφυλακτικότητα και καχυποψία. Κάποιοι μάλιστα ζήτησαν από τους φοιτητές να βγουν έξω και αμέσως μετά καταδίκασαν την εξέγερση ως έργο «300 προβοκατόρων»…

Ξέρετε τι θα πει να είσαι 19 ετών στην πιο βαθιά παρανομία μετά την εξέγερση, και κάποια κόμματα της Αριστεράς να σε θεωρούν «προβοκάτορα» την ώρα που η χούντα σε κυνηγάει παντού;

® Δεύτερον, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όντως κάποιοι πήγαν να τα εκμεταλλευτούν. Τα εκμεταλλεύθηκε πρώτος ο δικτάτορας Ιωαννίδης για να ρίξει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Μετά τα εκμεταλλεύθηκε η Αριστερά κυρίως (αλλά και το ΠΑΣΟΚ πλαγίως), για να εδραιώσουν την παρουσία τους μετά την κατάρρευση της χούντας. Αλλά στην εξέγερση δεν πρωτοστάτησε ούτε ο… Ιωαννίδης, ούτε το ΠΑΣΟΚ (που δεν υπήρχε τότε), ούτε η Αριστερά (μέρος της οποίας απέσυρε τις δυνάμεις της, ενώ κάποιο άλλο μέρος είχε ταυτιστεί με το «πείραμα Μαρκεζίνη» που το ακύρωσεη εξέγερση).

® Τρίτον, το «Πολυτεχνείο» σίγουρα δεν έριξε τη χούντα. Αλλά την κλόνισε σοβαρά, και έπαιξε το ρόλο του «καταλύτη» για την εσωτερική της διάσπαση. Η «πολιτικοποίηση» της δικτατορίας (με τις εκλογές Μαρκεζίνη που ήταν προγραμματισμένες για τον Ιανουάριο του 1974) ματαιώθηκε μια βδομάδα μετά την εξέγερση. Ενώ η κατάρρευση της δικτατορίας προέκυψε μετά την τραγωδία της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974.

Για το Πολυτεχνείο το μόνο που μπορούμε να πούμε ήταν ότι κλόνισε το δικτατορικό καθεστώς, το διέσπασε, το αποδυνάμωσε και επέτεινε τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Κι αυτό δεν ήταν λίγο. Αλλά ήταν πολύ διαφορετικό απ’ το μύθο που πλάστηκε όλα τα επόμενα χρόνια…

® Τέταρτον, η «αντίσταση του λαού κατά της χούντας» δεν υπήρξε τόσο «παλλαϊκή», τόσο «μαζική» και τόσο «ομόθυμη» όσο παρουσιάστηκε μετά. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ενέκριναν τη δικτατορία τα πρώτα χρόνια. Αρκετοί ακόμα την ανέχονταν αγόγγυστα. Ακόμα περισσότεροι ένιωθαν απλώς φόβο. Πολλοί λίγοι είχαν διάθεση για αντίσταση. Όπως λίγοι ήταν κι αυτοί που είχαν διάθεση να βοηθήσουν τους τότε αντιστασιακούς…

Στις αρχές του 1973 αυτό άρχισε να αλλάζει. Και καταλύτης υπήρξε το φοιτητικό κίνημα, πράγματι. Με την κατάληψη (τις δύο καταλήψεις για την ακρίβεια) της Νομικής Σχολής, το Φεβρουάριο και το Μάρτιο του 1973. Και, βέβαια, με την κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο της χρονιάς εκείνης. Αλλά απλώς άρχισε να αλλάζει το κλίμα…

® Μετά τον Ιούλιο του 1974 γεμίσαμε με «αντιστασιακούς κατόπιν εορτής»! Από ανθρώπους που υπηρέτησαν το δικτατορικό καθεστώς και ύστερα διαφήμιζαν την αντιδικτατορική τους δράση, μέχρι ανθρώπους που απλώς δεν έκαναν τίποτε και ύστερα εμφανίζονταν ως περίπου… «οπλαρχηγοί» μιας «παλλαϊκής αντίστασης» που δεν υπήρξε ποτέ!

Μετά από πολλά χρόνια γνώρισα κάποιο γνωστό άρθρογράφο – μακαρίτη εδώ και καιρό – που τόλμησε να γράψει: «εγώ παιδιά δεν ήμουν αντιστασιακός επί χούντας!» Ξαφνικά τον εκτίμησα πολύ. Όχι γιατί δεν έκανε αντίσταση. Αλλά γιατί δεν ήταν «δήθεν»….

® Η Γιορτή του Πολυτεχνείου – και όλη η μυθολογία που πλάστηκε σχετικά – υπήρξε ένας καθεστωτικός μύθος. Ήταν η τελετουργία που νομιμοποιούσε την εγκαθίδρυση της Κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αναδείκνυε «σύμβολα» και «ήρωες» – θεμέλια απαραίτητα για κάθε καθεστώς που διψά για νομιμοποίηση.

Άλλα καθεστώτα θεμελιώθηκαν σε αληθινά μεγάλα γεγονότα. Εδώ βολεύτηκαν με ένα «συμβάν»! Το οποίο είχε και μια ακόμα λυτρωτική λειτουργία. Ξέπλυνε τις τύψεις ενός λαού, που δίψαγε για αντιστασιακούς μύθους στη διάρκεια μιας περιόδου που ελάχιστοι έκαναν πραγματική αντίσταση.

® Το Πολυτεχνείο δεν συγκρίνεται – ούτε θα μπορούσε, άλλωστε – με κανένα από τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν τη νεοελληνική Ιστορία. Η 25^η Μαρτίου και η 28^η Οκτωβρίου δεν μπορούν να έχουν την παραμικρή σύγκριση με την 17^η Νοεμβρίου. Είναι γελοίο και να το λέμε…

Δεν συγκρίνεται ούτε με άλλα ιστορικά γεγονότα, όπως οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και ο Κυπριακός αγώνας της δεκαετίας του ’50, ή με μεγάλες στιγμές όπως η παλλαϊκή αντίσταση του 1943 κατά της «πολιτικής επιστράτευσης» που προσπάθησαν να επιβάλουν τότε οι αρχές της Κατοχής. Η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες χώρες της κατεχόμενης Ευρώπης, όπου οι Ναζί δεν μπόρεσαν να κάνουν πολιτική επιστράτευση. Και η μόνη, ίσως, που αυτό ματαιώθηκε μετά από αληθινά παλλαϊκή και όντως πολυαίμακτη εξέγερση του λαού. Κι όμως, όλα αυτά αποσιωπώνται και γιορτάζουμε κάθε χρόνο το …Πολυτεχνείο! Αυτό δεν είναι γελοίο πια. Είναι τραγικό! Και καθόλου κολακευτικό για όλους μας.

® Η γιορτή του Πολυτεχνείου, λοιπόν, δεν έχει καμία ιστορική αντιστοίχηση με τα πραγματικά γεγονότα. Υπήρξε καθαρά καθεστωτικό σύμβολο και για ένα λόγο ακόμα: Σηματοδοτεί μια περίοδο, όπου οι «ηττημένοι» του Εμφύλιου, κερδίζουν την ηγεμονία μέσα στη χώρα. Δεν άσκησαν ποτέ την διακυβέρνηση, αλλά επέβαλαν τη δική τους λογική στο καθεστώς και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του: τα Πανεπιστήμια, τα σχολεία, τη διανόηση, τον Τύπο, τα ΜΜΕ. Είμαστε μια μοναδική περίπτωση που την πρόσφατη ιστορία την έγραψαν τελικά οι ηττημένοι, όχι οι νικητές. Και την έγραψαν εξ ίσου στρεβλά…

Το Πολυτεχνείο λοιπόν, όχι ως γεγονός αλλά ως επέτειος, μύθος, σύμβολο, υπήρξε μια «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», για να δώσει στην Αριστερά, μετά από 27 χρόνια παρανομίας, μια «ηθική νίκη».

Ήταν μια «νίκη», μετά από μια εξέγερση που η ίδια η Αριστερά δεν την ήθελε, δεν τη στήριξε, κάποια στιγμή την κατήγγειλε κι όλα, και στη συνέχεια την οικειοποιήθηκε πλήρως!

Κρίμα, γιατί η Αριστερά είχε πραγματικούς αγώνες, σύμβολα και ήρωες, που τους παραμέρισε, για να τιμήσει ένα πολύ μικρότερης σημασίας γεγονός από το οποίο η ίδια επισήμως μάλλον απείχε.

Ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό: Διότι όλα τα άλλα που είχε στο «ενεργητικό» της ήταν γραμμένα ταυτόχρονα και στο «παθητικό» της! Ήταν γεγονότα και σύμβολα που δίχαζαν τον ελληνικό λαό. Ενώ το Πολυτεχνείο, ή μάλλον ο μύθος που πλάστηκε γι’ αυτό, λειτουργούσε ενωτικά ως σύμβολο.

Και γι’ αυτό ήταν πολύ βολικό. Αλλά ελάχιστα αληθινό…

Αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρξε ένα «ψέμα»! Ήταν μια εξέγερση της νεολαίας για Δημοκρατία και Ελευθερία. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Και δεν είναι μικρό πράγμα.

Η «γενιά του Πολυτεχνείου», δηλαδή οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν δεν είναι αυτές οι καρικατούρες που εμφανίζονται σήμερα, που άρχισε η αποδόμηση του μύθου. Ήταν παιδιά ανάμεσα στα 19 και τα 25 χρόνια τους τότε, που διψούσαν για Ελευθερία, οργανώθηκαν χωρίς βοήθεια, εξεγέρθηκαν και ρίσκαραν, όταν κάθε συμβατική λογική γύρω τους –αριστερή και δεξιά– τους έλεγε «να κάτσουν στα αυγά τους»! Γιατί αυτό τους έλεγαν.

Κι από τότε παραμένουν, όπως θα ’λεγε ο Άρης Αλεξάνδρου:

«Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες»

Το τι έκανε ο καθένας τους μετά δεν έχει και πολύ σημασία. Οι ήρωες είναι «τυχεροί» όταν πεθαίνουν. Γιατί μένει το «φωτοστέφανο». Όσοι αγωνίστηκαν για κάτι μεγάλο κι έχουν την… «ατυχία» να επιζήσουν, τότε ακολουθούν ο καθένας τον δρόμο του, άλλος καλύτερο άλλο χειρότερο, άλλος αξιοπρεπέστερο, άλλος όχι. Αυτό δεν σημαίνει ότι η πράξη της νιότης τους απαξιώνεται. Κάποιοι από τους «πρωταγωνιστές» μπορεί να απαξιώθηκαν. Το ξέσπασμα Ελευθερίας, όχι…

Όσους αληθινά πρωτοστάτησαν στα γεγονότα τότε, δεν τους ξέρετε. Γιατί προτίμησαν να μείνουν στην αφάνεια. Οι περισσότεροι αηδιασμένοι από τη μυθοπλασία, δηλαδή από το προπαγανδιστικό «περιτύλιγμα» με το οποίο περιβλήθηκε η δική του νεανική εξέγερση. Άλλοι, πάλι, διακρίθηκαν στη ζωή τους, χωρίς να διαφημίσουν την τότε συμμετοχή τους. Ελάχιστοι –αληθινά ελάχιστοι– έκαναν το Πολυτεχνείο καριέρα. Και σήμερα το έχουν μετανιώσει.

Είναι, λοιπόν, κατάντημα, να φτύνουμε σήμερα εκεί που κάποτε όλοι προσκυνούσαν.

Οι περισσότεροι που έπαιξαν κάποιο ρόλο τότε, δεν προσκύνησαν ποτέ το είδωλο – το φετίχ – που περιφέρεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα στους δρόμους.

Κι αυτοί που προσκύνησαν το «φετίχ», κατά κανόνα δεν είχαν καμία σχέση με το «έγκλημα». Γίνονταν φαντασιακοί μέτοχοι ενός μύθου, ακριβώς γιατί δεν μετείχαν στα πραγματικά γεγονότα…

® Η χρεοκοπία της μεταπολίτευσης, είναι γεγονός. Η νέα μεταπολίτευση που έχει ανάγκη ο τόπος είναι ακόμα ζητούμενο. Σε αυτό το μεσοδιάστημα καταρρέουν οι παλαιοί μύθοι, χωρίς να εδραιώνονται οι νέες αλήθειες.

Αυτό αναδεικνύει μια σύγχυση αναπόφευκτη. Αλλά για κάποιους είναι λυτρωτικό. Κυρίως για την ίδια «τη γενιά του Πολυτεχνείου»…

Ναι, συμφωνώ προφανώς, με όσους υποστηρίζουν ότι πρέπει να τελειώνουμε με τέτοιες επετειακές εκδηλώσεις. Να βρούμε το κουράγιο να εξηγήσουμε ότι τιμούμε κάθε ξέσπασμα ελευθερίας της Ελληνικής νεολαίας, αλλά δεν διογκώνουμε τα γεγονότα, ούτε προσβάλλουμε τη μνήμη άλλων σημαντικότερων αγώνων που έχουν περιέλθει στη λήθη. Το έχω υποστηρίξει ενυπόγραφα, εδώ και πολλά χρόνια. Όταν ακόμα ήταν δύσκολο. Κι εγώ απελπιστικά μόνος τότε…

Αλλά όχι να περνάμε από τη μυθοποίηση στο… ανάθεμα!

Πρέπει άραγε, να ντρεπόμαστε που αγωνιστήκαμε κάποτε για Ελευθερία;

Πρέπει να απολογούμαστε, γιατί κάποιοι, ελάχιστοι, οικειοποιήθηκαν τους αγώνες μας ή τους μετέτρεψαν σε εφαλτήριο καριέρας;

Ως πότε σε αυτή τη χώρα όσοι αγωνίστηκαν για κάτι σημαντικό θα πρέπει συνεχώς να καλούνται σε απολογία;

Φυσικά κάθε λαός έχει ανάγκη από σύμβολα. Αλλά εδώ δεν κατεδαφίζουμε φθαρμένα σύμβολα. Τρώμε τα παιδιά μας! Και τώρα τα τρώμε όταν έχουν πάψει προ πολλού να είναι «παιδιά».

Η «γενιά του Πολυτεχνείου» μπήκε πράγματι, μαζικά, στα κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς το 1974 και λίγο αργότερα.

Όπως μπήκε-βγήκε! Οι περισσότεροι τουλάχιστον… Γιατί όσοι έχουν ζήσει από τα μέσα μια εξέγερση εκτός από απροσκύνητοι ήταν πλέον και ψυλλιασμένοι. Και ανθρώπους που είναι απροσκύνητοι και ψυλλιασμένοι, δεν μπορούν να τους «φάνε» έτσι εύκολα. Ιδιαίτερα οι άκαπνοι…

Και παραμένουμε από τότε «για τους Σπαρτιάτες Είλωτες, και για τους Είλωτες Σπαρτιάτες». Παλαιότερα μας πετροβολούσε η Αριστερά για την είχαμε ξεπεράσει ή εγκαταλείψει. Σήμερα μας πετροβολούν και πολλοί άλλοι, γιατί ήμασταν τα θύματα ενός μύθου, που κάποιοι άλλοι έπλασαν στην καμπούρα μας…

Όσοι από μας δεν καταδέχθηκαν να γίνουν «παιδιά του κομματικού σωλήνα» και δεν ενέδωσαν στις σειρήνες του life style –δηλαδή οι συντριπτικά περισσότεροι– έχουν κρατήσει δύο πράγματα. Που το καθένα από μόνο τους είναι πολύτιμο, αλλά και τα δύο μαζί «δεν παίζονται»:

–Έχουν εμπειρία ρήξης με ένα ανελεύθερο καθεστώς. Δηλαδή έχουν γευτεί αυτό που λέμε«Ελευθερία» και το ξέρει μόνο όποιος ρίσκαρε γι’ αυτό. Όχι όποιος έμαθε να το θεωρεί «δεδομένο»…

–Κι έχουν κρατήσει κάτι άλλο, που το λένε Αξιοπρέπεια. Και που μπορεί να το καταλάβει μόνον όποιος το έχει.

Ελευθερία και Αξιοπρέπεια δεν είναι μόνο δύο λέξεις. Το πρώτο είναι εμπειρία ζωής και το δεύτερο είναι τρόπος ζωής.

Αυτά τα δύο κουβαλάμε. Κι αυτά τα δύο παραδίδουμε σε όποιους τα θέλουν. Και σε όποιους τα εκτιμούν.

Οι υπόλοιποι μπορούν να μας πετροβολούν.

Αντέξαμε απέναντι σε θηρία. Δεν μας φοβίζουν οι ψείρες…

Είμαστε και Σπαρτιάτες και Είλωτες!

            «Σπαρτιάτες» γιατί μάθαμε να πολεμάμε.

            Και «Είλωτες» γιατί μάθαμε να υπομένουμε…        

Και δεν έχουμε πει ακόμα την τελευταία μας λέξη…

O κατά φαντασίαν εκσυγχρονιστής

του Σταύρου Διοσκουρίδη, www.lifo.gr, 14/11/2012

Ο Κώστας Σημίτης στο βιβλίο του «Εκτροχιασμός» χρεώνει τις ευθύνες της οικονομικής κρίσης μόνο στους μεταγενέστερους πρωθυπουργούς. Του θυμίζουμε μερικούς δικούς του εκτροχιασμούς, που μάλλον του ξέφυγαν.

AΚΗΣ ΤΣΟΧΑΤΖOΠΟΥΛΟΣ 

Θέλοντας να κρατήσει τις ισορροπίες στο κόμμα, έδωσε στον Άκη (τον ορκισμένο εχθρό του) το υπουργείο Εθνικής Αμύνης - το «υπουργείο συνταξιοδότησης». Όταν ήταν απορροφημένος με τη συγγραφή του Εκτροχιασμού, ο Άκης Τσοχατζόπουλος, η γυναίκα του, η κόρη του, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου και διάφοροι άλλοι παρατρεχάμενοι βρέθηκαν στη φυλακή με κατηγορίες για παράνομο πλουτισμό από δωροδοκίες που έλαβαν από τα εξοπλιστικά προγράμματα, στα οποία συμφώνησε ως υπουργός από το 1996 έως το 2001. Το νούμερο των μιζών αγγίζει τα 2.000.000.000 ευρώ. Σήμερα δεν έδωσε καμία σημασία, όπως δεν έδωσε ούτε τότε που ο άσπονδος σύντροφός του έβγαζε δισεκατομμύρια στις πλάτες του ελληνικού λαού. 

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 

Το μεγάλο του στοίχημα. Όταν ξεκίνησαν δεν είχε πια τη διακυβέρνηση, οπότε κανείς δεν του ζήτησε τον λόγο που ποτέ δεν μάθαμε πόσο κόστισαν.  Έχουμε ακούσει διάφορες τιμές, που κυμαίνονται μεταξύ των 7 και των 13 δισ. ευρώ. Παράξενη παρακαταθήκη για έναν τίμιο και συνετό καθηγητή. Κατά τη διάρκεια των έργων, μάλλον θα είχε γεμίσει το μυαλό του με σκέψεις περί εκσυγχρονισμού και δεν θα παρατηρούσε ίχνη εκτροχιασμού. Αν και οι τιμές ξέφυγαν:  π.χ. οι 20 εκατ. Αυστραλοί πλήρωσαν €70 ο καθένας για τους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ το 2000, τη στιγμή που οι 9 εκατ. Έλληνες έδωσαν ένα μηνιάτικο: €844.

ΤΑΣΟΣ ΜΑΝΤΕΛΗΣ 

Ως υπουργός Μεταφορών της κυβέρνησης του, ο Μαντέλης υπέγραψε το 1997 μια συμφωνία του ΟΤΕ με τη Siemens. Η γερμανική εταιρεία, γι' αυτήν του την εξυπηρέτηση, τον φιλοδώρησε με 200.000 μάρκα. Στον λογαριασμό του, επίσης, βρέθηκαν άλλα 250.000 μάρκα, που, όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος, δεν ξέρει γιατί και από πού προήλθαν. Σήμερα, δεν του επιτρέπεται να βγει από τη χώρα και πιθανότατα δεν θα τολμήσει να παρευρεθεί στην παρουσίαση του βιβλίου του κ. Σημίτη, ο οποίος ούτε ήξερε τότε, ούτε ενδιαφέρθηκε να ρωτήσει για το πάπλωμα. 

ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟΥ 

Έπεισε τους Έλληνες πως εθνικός στόχος είναι η ΟΝΕ. Έπεισε τον μεσαίο χώρο ότι υπάρχει. Έπεισε τους Έλληνες να μην αγοράζουν video κάθε φορά που γίνεται υποτίμηση της δραχμής. Έπεισε τους Έλληνες να παίξουν στο Χρηματιστήριο, όταν είχε γεμίσει με εταιρείες-φούσκες. Υπολογίζεται πως το 1/3 περίπου των Ελλήνων ασχολήθηκε με το Χρηματιστήριο εκείνη την περίοδο με κάποιον τρόπο. Από το 1999 κι έπειτα οι μετοχές άρχισαν να ξεφουσκώνουν και περίπου 100 δισ. ευρώ άλλαξαν χέρια, με μεγαλύτερα θύματα τους μικροεπενδυτές. 

ΜΕΓΑΛΑ ΕΡΓΑ, ΜΙΚΡΑ ΟΦΕΛΗ 

Όπως αποκαλύφθηκε τελευταία, η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου κόστισε συνολικά 740 εκατ. ευρώ. Από αυτά τα 74 εκατ. τα έβαλε η κοινοπραξία που την κατασκεύασε και την εκμεταλλεύεται. Τα 296 τα έβαλε το Δημόσιο και τα υπόλοιπα προήλθαν από δάνειο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας με κρατικές εγγυήσεις. Η συμφωνία είναι πως η κατασκευάστρια εταιρεία θα εκμεταλλεύεται τη γέφυρα μέχρι το 2039. Από την εκμετάλλευση αυτή προβλέπεται ότι θα εισπράξει 1,7 δισ. ευρώ. Αν αφαιρέσει κανείς τα λεφτά της  τράπεζας, τότε βγαίνει ότι η κατασκευάστρια εταιρεία θα εισπράξει 8 φορές παραπάνω από το αρχικό της κεφάλαιο. Δεν είναι το μόνο έργο επί εποχής του με το οποίο αποδεικνύεται ότι το Δημόσιο βγαίνει ζημιωμένο, παρόλο που αυτό τελικά εγγυάται τη χρηματοδότηση. Σε καθένα από τα μεγάλα έργα της εποχής υπάρχει και μια αντίστοιχη πρωτοφανής εκμετάλλευση του Έλληνα φορολογούμενου, στα όρια της νομιμότητας. Αλλού θα τον εγκαλούσαν για το γεγονός ότι οι συμφωνίες του ήταν επιζήμιες για το ελληνικό Δημόσιο. 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΣΟΥΚΑΤΟΣ 

Ο «στρατηγός» του, το δεξί και το αριστερό του χέρι μαζί, την περίοδο που προσπαθούσε να κυριαρχήσει στο εσωτερικό του κόμματος. Όπως παραδέχτηκε ο Τσουκάτος, το 1999 πήρε από τη Siemens €1.000.000 και τα μετέφερε στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ. Για τη συγκεκριμένη συναλλαγή δεν υπάρχει, μέχρι στιγμής, κάποιο αποδεικτικό στοιχείο. Για τη συγκεκριμένη συναλλαγή δεν κλήθηκε ποτέ ο Σημίτης, που ήταν, παρεμπιπτόντως, πρόεδρος του κόμματος, να καταθέσει στην εξεταστική του ελληνικού Κοινοβουλίου. 

ΤΟ ΑΦΑΝΤΟ C4I 

Στοίχισε 255 εκατ. ευρώ. Δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ. 

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΝΙΚΑΣ και ΜΙΧΑΛΗΣ ΝΕΟΝΑΚΗΣ 

Και τους δύο τους εμπιστεύτηκε τυφλά και τους παρουσίασε ως τους ηθικούς πυλώνες του εκσυγχρονισμού. Και οι δύο κατηγορούνται για ύποπτες χρηματιστηριακές συναλλαγές το 1999. Ο κ. Μανίκας διαχειρίστηκε μόνο 1,5 εκατ. ευρώ και ο κ. Νεονάκης το ελάχιστο ποσό των 64 εκατ. ευρώ. 

ΠΛΑΣΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΟΝΕ 

Το άλλο μεγάλο του στοίχημα. Το πέτυχε, αλλά με τη βοήθεια της «δημιουργικής λογιστικής» που χρησιμοποιήθηκε τότε από διάφορες χώρες που ήθελαν να μπουν στο ευρώ. Σημίτης, Παπαντωνίου, Παπαδήμος, έκρυψαν το «χρέος» για λίγες μέρες, με αποτέλεσμα, όταν επανήλθαμε στη φυσιολογική λογιστική, να εμφανιστεί μια τρύπα 10,5 δισ. ευρώ στα ταμεία του κράτους. 

ΕΘΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ: ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΡΤΙ

Η Ελλάδα το 2012 δεν έχει ακόμα Εθνικό Κτηματολόγιο. Από το 2000 έως το 2003 οι υπουργοί ΠΕΧΩΔΕ Κώστας Λαλιώτης και Βάσω Παπανδρέου το ανήγαγαν στο «έργο των έργων». Και έρεαν τα λεφτά από τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης και να οι προσλήψεις. Και οι πίνακες του Κτηματολογίου πουθενά... Τον Λαλιώτη κάποια στιγμή τον έφαγε από το κόμμα. Τη φίλη του Βάσω, στις πρόσφατες εκλογές, δεν την ήθελε ο λαός.

Οι αδικημένοι… «εργαζόμενοι» της Βουλής!

Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης, Ποντίκι, 13/11/2012

Πριν από λίγες μέρες η χώρα έζησε μια τεραστίων διαστάσεων ΝΤΡΟΠΗ, τη στιγμή μάλιστα που η Βουλή ετοιμαζόταν να ψηφίσει το πιο επώδυνο πακέτο μέτρων που γνώρισε η χώρα. Από στοιχειώδη ντροπή και ευθιξία απέναντι στο σύνολο του καταπονημένου ελληνικού λαού, οι πλέον αναξιοκρατικά διορισμένοι με ακραίο σκανδαλώδη τρόπο υπάλληλοι της Βουλής επιχείρησαν και πέτυχαν πραξικοπηματικά να διατηρήσουν υπεράνω του νόμου, της λογικής, της στοιχειώδους ηθικής τάξης τα απαράδεκτα προνόμιά τους, τα οποία αυτήν τη στιγμή είναι σαν καρφί στο μάτι του λαού. 

Τη στιγμή που η χώρα αγωνίζεται σωστά ή λάθος – δεν είναι της παρούσης να κρίνουμε το να μη γίνει η σύνταξη των 300 ευρώ 270 –, αυτοί απείλησαν στην πιο κρίσιμη ψηφοφορία της μεταπολίτευσης να τινάξουν το πολίτευμα της χώρας στον αέρα προκειμένου να εκβιάσουν, μην και θιγεί ο 16ος μισθός τους και τα πάνω από 200.000 ευρώ εφάπαξ.

Αντιγράφω από την iefimerida.gr τον δωδεκάλογο των απίθανων προνομίων που απολαύουν προκλητικά σε βάρος του Ελληνικού Λαού οι εκλεκτοί διορισμένοι συγγενείς των Ελλήνων βουλευτών:

1. Οι υπάλληλοι έπαιρναν 16 παχυλούς μισθούς, που έφθαναν τουλάχιστον τα 3.000 ευρώ καθαρά μηνιαίως κατά μέσο όρο, συν τα υπόλοιπα προνόμια που παρατίθενται παρακάτω. Έπαιρναν δηλαδή και 13ο, 14ο, 15ο και 16ο μισθό!
2. Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2011, ο 15ος και ο 16ος μισθός κόστιζαν στο κράτος 16,9 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Τώρα ο 15ος και ο 16ος μισθός έχουν κοπεί, και στον προϋπολογισμό του 2012 αυτοί οι μισθοί κοστίζουν 5,1 εκατομμύρια ευρώ.
3. Μπορεί ο 15ος και ο 16ος μισθός να έχουν κοπεί, αλλά επέστρεψαν αμέσως από το παράθυρο. Έστω και με μειωμένα ποσά, οι δύο αυτοί μισθοί επέστρεψαν ως «κίνητρο επίτευξης στόχων στήριξης του κοινοβουλευτικού έργου». Αυτό το ποσό αποφασίζεται από τον εκάστοτε πρόεδρο της Βουλής.
4. Εάν ένας υπάλληλος συνταξιοδοτηθεί με 30 χρόνια εργασίας στη Βουλή, τότε θα λάβει ως εφάπαξ περίπου 60 μισθούς.
5. Κατά προσέγγιση, το εφάπαξ ξεπερνά τα 200.000 ευρώ για κάθε υπάλληλο.
6. Παίρνουν δεύτερο εφάπαξ από το ταμείο Προνοίας των Δημοσίων Υπαλλήλων.
7. Παίρνουν μέρισμα από το Μετοχικό Ταμείο των Πολιτικών Υπαλλήλων.
8. Με τον διορισμό του ένας υπάλληλος της Βουλής έχει και πολλά προνόμια, που δεν έχει κανείς άλλος εργαζόμενος. Μέσα στο Κοινοβούλιο υπάρχει παιδικός σταθμός, όπου στέλνουν τα παιδιά τους δωρεάν, ενώ έχουν το δικαίωμα να απολαμβάνουν το γυμναστήριο και το πάρκινγκ της Βουλής απεριόριστα. Στέλνουν τα παιδιά τους στον εξαιρετικό παιδικό σταθμό που λειτουργεί στο υπόγειο προς τη μεριά του Εθνικού Κήπου (επειδή έχουν αυξηθεί οι ανάγκες, δημιουργήθηκε κι άλλος παιδικός σταθμός σε κτήριο που παραχώρησε στη Βουλή το υπουργείο Πολιτισμού στην Πλάκα).
9. Οι υπάλληλοι της Βουλής έχουν όλες τις ευκολίες που παρέχει το λεγόμενο ΣΕΠΑ του Συγκροτήματος Εξυπηρέτησης του Προσωπικού της Πολεμικής Αεροπορίας. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως, όπως οι πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας, έτσι και οι εργαζόμενοι στη Βουλή μπορούν να ψωνίζουν σε πολυκαταστήματα του ΣΕΠΑ σε πολύ πιο χαμηλές τιμές από αυτές που υπάρχουν στην αγορά.
10. Το πλέον όμως εξοργιστικό είναι παρακάτω. Μέσα στη Βουλή υπάρχουν αρκετοί χώροι που νοικιάζονται σε επιχειρήσεις. Όλα αυτά τα μισθώματα, που αποτελούν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ τον χρόνο, δεν πηγαίνουν στα ταμεία της Βουλής ή του ελληνικού κράτους, αλλά στο Ταμείο Αρωγής Υπαλλήλων της Βουλής προκειμένου εκείνοι μετά να παίρνουν εφάπαξ το οποίο υπολογίζεται σε δύο μισθούς για κάθε έτος ασφάλισης. Έτσι το κυλικείο της Βουλής καταβάλλει 24.000 ευρώ τον χρόνο στο Ταμείο των υπαλλήλων, το υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας δίνει 312.000 ευρώ τον χρόνο, το υποκατάστημα των ΕΛΤΑ δίνει 48.000 ευρώ ετησίως ενώ 48.000 ευρώ δίνει και η Ολυμπιακή.
11. Σε κάθε τιμολόγιο που πληρώνει η Βουλή σε προμηθευτές τούς επιβάλλει επιπλέον 7% υπέρ των υπαλλήλων της Βουλής.
12. Έπαιρναν μετεκλογικό επίδομα ύψους 1.000 ευρώ, μόλις άνοιγε η Βουλή μετά τις εκλογές. Σάλος προκλήθηκε στις εκλογές του Ιουνίου 2012 όταν ο μιας ημέρας πρόεδρος της Βουλής Βύρων Πολύδωρας υπέγραψε το εκλογικό επίδομα, εν μέσω Μνημονίου!

ΥΓ. 1: Μια και το έφερε η κουβέντα, να σημειώσουμε για χάρη της τάξης ότι στην παρωδία των διορισμών συμμετείχαν όλα τα κόμματα του Κοινοβουλίου αναλογικά… πλην του ΚΚΕ!

ΥΓ. 2: Καλά, πόσες μέρες θα περάσουν για να μάθουμε τελικά στα πόσα ευρώ φτάνει η βουλευτική αποζημίωση; Είναι 5.000 ευρώ, είναι 5.500 ευρώ, είναι 7.000 ή 8.000 ευρω; Θα μας ενημερώσει κάποιος, έτσι για να ξέρουμε για το ακριβές ποσό που θα κλάψουμε;

ΥΓ. 3: Δηλαδή ένας υπάλληλος της Βουλής που διορίστηκε από τον πρόεδρο της Βουλής, ας πούμε από την Καρδίτσα – έτσι στην τύχη –, κύριε Σιούφα, εισπράττει περισσότερα από τον αρχηγό του ΓΕΕΘΑ;

Αυτή η χώρα δεν πάσχει από κρίση, πάσχει από σαπίλα!