ΛΑΠ-ΤΟΠ
της Ισμήνης
Είχα να συναντήσω ένα
παιδικό μου φίλο και συμμαθητή, τον Δημήτρη
από τα χρόνια της αθωότητας, τότε που πηγαίναμε μαζί στο Δημοτικό Σχολείο.
Δεν άλλαξα περιοχή
κατοικίας κι έτσι μετά από τόσα χρόνια
αναγνωρίζω τους παλιούς Παγκρατιώτες/ισες, έστω και αν έχουν αλλάξει εμφανισιακά.
Το αν έχω αλλάξει εγώ, αυτό δεν το βλέπω.
Βέβαια έχει πάρει ο καθένας
μας και άλλη πορεία ζωής, με σπουδές, γάμο, παιδιά ή έχει μετακομίσει σε άλλη συνοικία. Έτσι λοιπόν
μετά από τόσα χρόνια ξανασυνάντησα τον παλιό μου φίλο Δημήτρη.
Χαρήκαμε και οι 2 που
ξαναβρεθήκαμε και δώσαμε ραντεβού για
μια νέα συνάντηση να τα πούμε λεπτομερώς,
όχι στα όρθια στον δρόμο και να μου γνωρίσει και τη γυναίκα του, με την οποία
παντρεύτηκε πρόσφατα –τρομάρα του σκέφθηκα, τόσα χρόνια εργένης τώρα στα γεράματα θυμήθηκε να παντρευτεί –, τέλος
πάντων αυτή είναι μια άλλη ιστορία!
Πάω λοιπόν περιχαρής την συγκεκριμένη ώρα στο καφέ. Μου συστήνει την Αμερικανίδα σύζυγο του και κάθομαι απέναντι σε 2 ανθρώπους που είχαν
μπροστά τους ανοιχτά 2 ΛΑΠ-ΤΟΠ εις
τα οποία είχαν συγκεντρωμένη την
προσοχή τους.
Ανοιγόκλειναν σελίδες, έγραφαν
κάτι τις, δεν ξέρω τι και ενίοτε ανάμεσα σε όλα αυτά λέγαμε και 2-3 κουβέντες από τα του
παρελθόντος και τα του παρόντος!
Καλά η γυναίκα του,
μπορεί να μη είχε όρεξη να μου μιλήσει, Αμερικανίδα γαρ, μπορεί να
θεώρησε και βαρετή την όλη συνάντηση!
Αυτός όμως; Γιατί με
κάλεσες να τα πούμε βρε Δημητράκη; Καλύτερα θα τα λέγαμε από το τηλέφωνο παρά δια ζώσης.
Μήπως έχουμε χάσει το νόημα της επικοινωνίας; δηλαδή μόνο αν έχουμε
μπροστά μας ένα ΛΑΠ –ΤΟΠ ή ένα
κινητό μπορούμε να επικοινωνούμε; Που
πήγε ο διάλογος; που χάθηκε αυτή η ζεστή ατμόσφαιρα που δημιουργεί το σκάλισμα των αναμνήσεων;
Σε λίγη ώρα, διακριτικά
προφασίστηκα κάποια δουλειά και
αποχώρησα αξιοπρεπώς αφήνοντας πίσω μου τις αναμνήσεις 6 χρόνων σχολικής ζωής
να σερφάρουν στην άψυχη οθόνη του
ΛΑΠ-ΤΟΠ!!!!!
