Βανδαλισμοί
της Ισμήνης
Αίσχος και πάλι αίσχος. Αυτή
ήταν η μόνιμη επωδός από τις εβδομαδιαίες εξορμήσεις στο κέντρο της Αθήνας του θείου Φαίδωνα.
-
Τι έγινε πάλι, τον ρώτησα με ελαφρύ αναστεναγμό, ψυλλιαζόμενη ότι μάλλον αναφέρεται στα κακώς κείμενα της
έρμης Αθήνας μας.
-
Δε μου λες, εσύ κυρία που όλο γυρνάς και δεν μαζεύεσαι σπίτι σου (αυτή η
γυρίστρα είμαι εγώ βέβαια), έχεις περάσει από την οδό Τοσίτσα;
-
Γιατί να περάσω, καλέ θείε; Εκεί έχω
ακούσει ότι μαζεύονται όλοι οι ναρκομανείς και γίνεται εμπόριο
ναρκωτικών μέρα μεσημέρι.
- Δεν καταλαβαίνεις, μου
αντιγύρισε νευριασμένος. Σε ρώτησα αν,
αν λέω, έχεις περάσει, όχι για να δεις τα χάλια των ναρκομανών, αλλά να δεις το
άγαλμα!
Ούτε ήξερα για ποιο άγαλμα
μιλούσε ο θείος Φαίδωνας.Τον ρώτησα και άρχισε να μου εξιστορεί:
-
Δίπλα στο Πολυτεχνείο , είναι η οδός Τοσίτσα, ένας σχετικά μικρός σε
μήκος, αλλά πλατύς δρόμος με μια ωραία αλέα στη μέση. Στην αρχή του δρόμου, αν
θυμάμαι καλά το 1953 τοποθέτησαν ένα άγαλμα που παρίστανε την σκλαβωμένη Βόρεια
Ήπειρο.
-
Βέβαια εμάς τους νέους ποσώς μας ενδιέφερε το άγαλμα και η
αλυσοδεμένη γυναίκα που σερνότανε. Την εποχή εκείνη η Β. Ήπειρος και η Αλβανία φαντάζανε μέρη μακρινά,
άλλωστε δεν ανακατευόμαστε με τα πολιτικά και τα εθνικιστικά.
-
Αλλά ... .μας ενδιέφερε το άγαλμα γιατί εκεί δίναμε τα ραντεβουδάκια μας,
περιμένοντας την κοπέλα μας να βγει από το Πολυτεχνείο και μετά χωνόμαστε στα παγκάκια του Μουσείου,
να τα πούμε καλύτερα. Όση ώρα περιμέναμε, με μια αυθόρμητη κίνηση χαϊδεύαμε το πηγούνι της μαρμάρινης γυναίκας,
μάλλον σαν συμπαράσταση στην άδικη μοίρα της. Οι πιο τολμηροί χαϊδεύανε στα
κρυφά το στήθος της. Αν περνούσες μέρα
από το άγαλμα, το πηγούνι και το στήθος ήτανε
ελαφρώς μαυρισμένα!
-
Πέρασα σήμερα από εκεί, έτσι για
να θυμηθώ τα παλιά ... και τι να δω; Το άγαλμα, το άγαλμα των κρυφών ερωτικών
μας συναντήσεων, βαμμένο από πάνω μέχρι κάτω με μπογιές. Σαν πόρνη φτιασιδωμένη.
Δάκρυσα από αγανάκτηση, οργή, αηδία και θυμήθηκα μια φράση που διάβασα: η Αθήνα
είναι η μοναδική πρωτεύουσα όπου ο «βανδαλισμός» έχει νομιμοποιηθεί!
Και έφυγε με ένα πικρό αναστεναγμό!
Και βέβαια δεν μπόρεσα να
του πω τίποτα, ούτε μια λεξούλα
παρηγοριάς για την βανδαλισμένη τρυφερή ανάμνηση των φοιτητικών του χρόνων.
Απλά θυμήθηκα την περσινή εικόνα που παρουσίαζε το άγαλμα
του Καποδίστρια έξω από Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Βαμμένος σαν κλόουν, μας
κοίταζε με ορθάνοιχτα μάτια
αναλογιζόμενος: πως κατάντησε έτσι
αυτός ο λαός, πως κατάντησε έτσι αυτή η χώρα που με τόση αγάπη και αφοσίωση εκλήθη ο Καποδίστριας
πριν από πολλά-πολλά χρόνια να την υπηρετήσει!
