Τα φούμαρα των χουνταίων...

Το ποντίκι, 24/12/2013

Κρατάει τέσσερις δεκαετίες το σλόγκαν των φιλοχουντικών, φιλοβασιλικών και χρυσαυγιτών ότι η δικτατορία των Συνταγµαταρχών παρέδωσε µια «παρθένα» οικονοµία, δίχως κανένα χρέος.

Το ίδιο πολυφορεµένο παραµύθι ακούστηκε και στο τελευταίο βίντεο, µε πρωταγωνιστή τον προφυλακισµένο Νίκο Μιχαλολιάκο, όταν σε µια ταβέρνα παραληρούσε ως συνήθως: «Επί 21ης Απριλίου τούς άφησε µε µηδέν χρέος και κατάντησαν τα πράγµατα… εκεί τα κατάντησαν. Τα λένε οι ίδιοι…, τα οµολογούν, η γενιά του Πολυτεχνείου».

Φυσικά, ο οποιοσδήποτε άνθρωπος µε στοιχειώδη λογική και την ελάχιστη κατάρτιση θα µπορούσε να υποθέσει, δίχως να γνωρίζει καν τίποτα παραπάνω, ότι θα ήταν αδύνατο ένα χρέος που τρέχει κι αυξάνεται από καταβολής ελληνικού κράτους να εξαφανιστεί ή έστω να φρεναριστεί και να µειωθεί για µια εφταετία, ειδικά από µια χούντα ασυδοσίας και ασχετοσύνης. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι η χούντα τα έκανε µαντάρα και στα οικονοµικά. Με το δηµόσιο ταµείο να πηγαίνει κατά διαόλου. Χειρότερα από πριν και µετά. Και ο µεγαλύτερος µύθος απ’ όλους ήταν αυτός της ανάπτυξης. Ουδεµία χειροπιαστή ανάπτυξη υπήρξε επί εφταετίας. Το αντίθετο…

Εκτός κι αν µπορεί να θεωρηθεί επίτευγµα το (απογοητευτικό) +0,9%, τη στιγµή που όλη η Αθήνα χτιζόταν, οι Έλληνες µετανάστες και οι ναυτικοί τόνωναν τις καταθέσεις µε δεκάδες χιλιάδες εµβάσµατα από το εξωτερικό, ενώ η Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 προσπαθούσε να σηκώσει για πρώτη φορά κεφάλι, ύστερα από την Κατοχή, τον Εµφύλιο και την κατάµαυρη δεκαετία του ’50. Μόνο οι υπερεργολάβοι και οι ρουφιάνοι πλούτισαν, λοιπόν, στην οδυνηρή εφταετία σκανδάλων…

Χουντικοί µύθοι

Το «Π» ρίχνει κλοτσιά µια για πάντα σ’ αυτές τις µυθοπλασίες περί «καλής» οικονοµίας επί χούντας. Και, µάλιστα, µε ντοκουµέντα. Με δηµοσιεύµατα ακριβώς απ’ αυτήν την εποχή. Επί δικτατορίας! Τότε, δηλαδή, που η λογοκρισία έδινε κι έπαιρνε. Και τα παρουσιάζουµε αυτά τα δηµοσιεύµατα της επταετίας, ακριβώς επειδή σίγουρα υπάρχουν ακόµα άπιστοι Θωµάδες.

Σύµφωνα µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λοιπόν, το 1974 το δηµόσιο χρέος είχε ανέβει στο 20,8% επί του ΑΕΠ, στα 114 δισ. δρχ. εκείνη τη χρονιά, µε τον εσωτερικό κι εξωτερικό δανεισµό να γιγαντώνονται. Το χρέος ξεκίνησε από 37,8 δισ. δρχ. το 1967, ενώ το 1973 ήταν ήδη στα 87 δισ., µε το έλλειµµα στο εµπορικό ισοζύγιο να είναι 4,5 φορές ψηλότερο και τις καταθέσεις, παρά τις διαρκείς τονωτικές ενέσεις των Ελλήνων µεταναστών, να µειώνονται δραµατικά µετά το 1970. Ο πληθωρισµός κάλπαζε, το πραγµατικό εισόδηµα µειωνόταν, οι φόροι έκαναν επέλαση, το ίδιο και η ακρίβεια.

Τζάµπα… εργολάβοι

Ακόµα και µια ελαφριά µείωση του εξωτερικού δανεισµού ήταν τεχνητή, αφού οι εργοληπτικές εταιρείες έπαιρναν τα δάνεια από το εξωτερικό µε εγγύηση ελληνικού ∆ηµοσίου και στη συνέχεια γίνονταν ανάδοχες των δηµόσιων έργων, µε παραχώρηση των δανείων στο ελληνικό κράτος. ∆εκάδες τέτοια δάνεια-συµβάσεις έγιναν και µ’ αυτήν την πατέντα-µετατροπή και το χρέος φαινόταν ως «εσωτερικό». Καραµπινάτη δηµιουργική λογιστική, δηλαδή, του «µυστράκια» Παττακού και τον οµοϊδεατών του.

Από το 1971, λοιπόν, η κατάσταση στην οικονοµία δεν µπορούσε να κρυφτεί άλλο. ∆εν θα ήταν, µάλιστα, υπερβολή να πούµε ότι τότε άρχιζε να χτίζεται πια για τα καλά η λερναία ύδρα του χρέους.

Στις 6.4.1971 οι εφηµερίδες δηµοσιεύουν: «Αύξηση κατά 23,5% σηµείωσε το δηµόσιο χρέος εντός του πρώτου 5µήνου του 1970, έναντι του 1969, κι έφθασε τα 58,3 δισεκατοµµύρια δρχ. τον Μάιο του περασµένου έτους, έναντι 47,2 που ήταν τον Μάιο του 1969, σύµφωνα µε στοιχεία της ΕΣΥΕ».

Στις 22.9.1971 υπάρχει στα «Νέα» οικονοµική ανάλυση του Κωνσταντίνου Κόλµερ, όπου διαβάζουµε ότι «ναι µεν σηµειώθηκε το 1970 µια επιβράδυνση στην αύξηση του ρυθµού αυξήσεως του χρέους στο 12% έναντι 25% του 1969 (σ.σ.: πάλι επί χούντας είχε εκτιναχθεί, δηλαδή), όµως σηµειώθηκε µια ουσιώδης αύξηση του κρατικού δανεισµού µε έντοκα γραµµάτια και διπλασιασµός του δανεισµού σε συνάλλαγµα». Παρατίθενται, µάλιστα, και αποκαλυπτικά στοιχεία για το δηµόσιο χρέος από το 1958, µε πηγή πάντα τη στατιστική υπηρεσία:

∆ΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ∆ΙΣ. ∆ΡΧ.

1958........................................................3,5
1959........................................................8,0
1960........................................................9,7
1961......................................................11,6
1962......................................................13,1
1963......................................................17,6
1964......................................................21,4
1965......................................................25,4
1966......................................................32,0
1967......................................................37,8
1968......................................................45,3
1969......................................................56,7
1970......................................................63,7

Από το 1966, δηλαδή, που το χρέος ήταν 32 δισ., διπλασιάστηκε µέχρι το 1970 στα 63,7 δισ.

Σύµφωνα, εξάλλου, µε στοιχεία του ∆εκεµβρίου του 1971, υπήρξε «αύξηση των εισαγωγών µ’ έναν ρυθµό 15% περίπου, µε ταυτόχρονη µείωση των εξαγωγών κατά 5%, διαφορά που διεύρυνε το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου». Πάτωναν οι εξαγωγές, θέριευαν οι εισαγωγές…

Το 1972 ο Τύπος βοούσε πια για την τραγική κατάσταση της οικονοµίας. Στις 13.9.1972 τα «Νέα» έγραφαν στον τίτλο του ρεπορτάζ τους: «Κατά 7,7 δισ. αυξήθηκε το 1971 το δηµόσιο χρέος». Και συνέχιζαν:

«Αυξήθηκε κατά 7,7 δισεκατοµµύρια δραχµές το δηµόσιο χρέος της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του 1971. Σύµφωνα µε τα στατιστικά στοιχεία του τελευταίου τεύχους του ∆ελτίου Στατιστικής ∆ηµοσίων Οικονοµικών, κατά το τέλος του 1971 το συνολικό δηµόσιο χρέος ανήλθε σε 71,4 δισ. δραχµές». Από 63,7 που ήταν το 1970!

 Με τη σηµείωση ότι µειώθηκε κατά 600 εκατ. δρχ. το χρέος σε ξένο νόµισµα και αυξήθηκε κατά 1,8 δισ. το χρέος σε εγχώριο νόµισµα. Με την πατέντα, που λέγαµε.

Στον «Οικονοµικό Ταχυδρόµο», στις 15.2.1973, τα σηµάδια κατρακύλας της οικονοµίας συνεχίζονται: «Μεταξύ Μαΐου 1971 και 1972 το δηµόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 7.118 εκατ. δρχ. ή σε ποσοστό 10% κι έφθασε στο ύψος των 73.806 εκατ. δρχ.».

«Θυσίες και κόστος»

Το πιο ενδιαφέρον άρθρο όλης εκείνης της εποχής το ξετρυπώσαµε στο «Βήµα». Στις 20.10.1973 υπήρχε πρωτοσέλιδη ανάλυση µε τίτλο «Ο απολογισµός µιας εξαετίας, θυσίες και κόστος». Τα στοιχεία δείχνουν ότι αυτά τα περί «µηδενικών χρεών» δεν µπορούν να λέγονται ούτε γι’ αστείο. Πιο τρανταχτή διαπίστωση; Ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος έγινε 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων. Από καταβολής ελληνικού κράτους! Ιδού τα σηµαντικότερα αποσπάσµατα:

♦  «∆ιαπιστώθηκε στο προηγούµενο σηµείωµα ότι από τα προβαλλόµενα σαν επιτεύγµατα της οικονοµικής της εξαετίας, η µεν οικονοµική σταθερότητα όχι µόνο δεν εξασφαλίστηκε, αλλά αντίθετα διαταράχθηκε κατά τρόπο επικίνδυνο, η αύξηση του συναλλαγµατικού αποθέµατος είναι εικονική και οφείλεται στο δανεισµό από το εξωτερικό, ο δε ρυθµός αναδιάρθρωσης της οικονοµίας υπήρξε κατώτερος των δαπανών και δυσαναλόγως µικρότερος σε σχέση µε το παρελθόν».

♦ «Η µόνη διαφορά έναντι του παρελθόντος είναι η αποκληθείσα µε µετριοφροσύνη «ταχύρρυθµη ανάπτυξη», δηλαδή η επίτευξη πρόσθετου ρυθµού ανάπτυξης έναντι του παρελθόντος κατά 0,9% τον χρόνο, σύµφωνα µε τα επίσηµα στοιχεία. Ποιες όµως υπήρξαν οι θυσίες για να καταλήξουµε σ’ αυτό το ασήµαντο ποσοτικά και ανεπαρκές ποιοτικά ποσοστό ετήσιας αύξησης του εισοδήµατος;».

♦ «Μια από τις σπουδαιότερες θυσίες της εξαετούς περιόδου που προορίζεται να επηρεάσει δυσµενώς τις εξελίξεις της οικονοµίας στο µέλλον είναι η αύξηση του εξωτερικού χρέους της οικονοµίας. Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας όπως είχε διαµορφωθεί µε τις ρυθµίσεις των προπολεµικών χρεών ανερχόταν από το 1821 µέχρι και το 1966 σε 1.110 εκατ. δολάρια περίπου».

♦ «Μέσα σε έξι χρόνια το χρέος αυτό ξεπέρασε τα 2.700 εκατ. δολάρια, χωρίς να υπολογίζονται οι καταθέσεις σε συνάλλαγµα από το εξωτερικό. Ήρκεσαν, δηλαδή, έξι χρόνια για να γίνει το εξωτερικό χρέος της χώρας 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων. Και αυτό για έναν πρόσθετο ρυθµό ετήσιας αύξησης 0,9%».

♦ «Ακόµα και το δηµόσιο εξωτερικό χρέος που από την εθνική ανεξαρτησία ως το 1966 δεν ξεπερνούσε τα 300 εκατοµµύρια δολάρια έφθασε κατά την τελευταία εξαετία τα 700 εκατ. δολάρια, το δε εσωτερικό δηµόσιο χρέος από 32 δισ. δρχ. φθάνει τώρα περίπου τα 80 δισ. Ας σηµειωθεί ότι τώρα µέρος των δανείων του κεντρικού προϋπολογισµού πραγµατοποιείται µέσω Τραπέζης Ελλάδος και δεν εµφανίζεται στους λογαριασµούς του δηµόσιου χρέους»!

Οι πλούσιοι, πλουσιότεροι

Και συνέχιζε η εφηµερίδα στον απολογισµό που έκανε τον Οκτώβριο του 1973 µε το εµπορικό ισοζύγιο: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί. Εκείνο πάντως που είναι άκρως ανησυχητικό είναι η αλµατική αύξηση των εισαγωγών που από 1.150 δισ. το 1966 προβλέπεται να φθάσει τα 3.500 τουλάχιστον το 1973. Η αύξηση αυτή των εισαγωγών αντανακλά αφενός µεν τον χαµηλό βαθµό ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονοµίας, αφετέρου δε την ανεπάρκεια της εγχώριας παραγωγής».

Στη συνέχεια διαβάζουµε ότι οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι: «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».

Μόλις λίγες εβδοµάδες µετά την πτώση της χούντας, ο οικονοµολόγος Αδαµάντιος Πεπελάσης δηµοσιεύει άρθρο του (2.8.1974), στο οποίο κάνει λόγο για ξεπούληµα της Ελλάδας στα ξένα κεφάλαια από τους Συνταγµατάρχες:

«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα.
Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτι κό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ - αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».

Τελικά, αυτά τα περί «οικονοµικού θαύµατος της χούντας» δεν είναι απλά παραµύθια της Χαλιµάς, αλλά όσοι τα λένε προσπαθούν να βγάλουν λάδι, γκεµπελικά και προκλητικά, µια καταστροφική οικονοµική περίοδο που βάλτωσε τη χώρα σε όλα τα επίπεδα… Και το ότι κάποιοι θέλουνε να ξεχνάνε τόσο εύκολα, είτε επειδή είναι ωφεληµένοι από σκοτεινές περιόδους σαν την εφταετία είτε επειδή έστω είναι ανιστόρητοι, δεν πάει να πει ότι όλοι έχουµε πάθει µαζικό Αλτσχάιµερ και οµαδική τύφλωση…

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος.

Χριστούγεννα, πρωτούγεννα πρώτη γιορτή του χρόνου.

της Ισμήνης

 «Χριστούγεννα, πρωτούγεννα πρώτη γιορτή του χρόνου.

για βγάτε, δέτε, μάθετε πώς ο Χριστός γεννιέται.

Γεννιέται κι' ανατρέφεται στο μέλι κι στο γάλα.

Το μέλι τρων οι άρχοντες, το γάλα οι αφεντάδες

και το μελισσοβότανο το λούζοντ' οι κυράδες»

Τι ωραία που ακούγονται τα κάλαντα και οι παιδικές φωνούλες  με τα τρίγωνα στο χέρι, κοκκινισμένες μυτούλες από το κρύο, να χτυπάνε το ρόπτρο της  ξύλινης πόρτας, να ανοίγει η οικοδέσποινα με αλευρωμένα τα χέρια και αυτά να ρωτάνε :

— Να τα πούμε ;

— Να τα πείτε, να τα πείτε, ακούγεται η καλοσυνάτη απάντηση κι ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπο τη  στιγμή που δίνει στα παιδάκια, λιχουδιές και ένα  κέρμα για το καλό!

Περασμένα, ξεχασμένα. Τώρα κυκλοφορούν κάτι μαντραχαλάδες με ένα  ξεκούρδιστο ακορντεόν, γυφτάκια με κόκκινα σκουφιά ή  παιδιά μεταναστών που  ψελλίζουν  τα κάλαντα  προσπαθώντας να καλύψουν την άγνοια των στίχων και  την ξενική προφορά τους.

Θυμώνω με τον εαυτό μου  που όλα αυτά μου χάλασαν την μαγεία των Χριστουγέννων.

Θυμώνω που στο όνομα του μοντερνισμού, μου  πέταξαν στο καλάθι των  αχρήστων την ομορφιά των εορτών.

Θυμώνω που  γέμισαν τα ζαχαροπλαστεία και οι φούρνοι  έτοιμα μελομακάρονα και  κουραμπιέδες, πού να φτιάχνουμε τώρα, και χάθηκε η γλυκιά μυρωδιά που ξεχυνότανε στο δρόμο από τις κουζίνες των μονοκατοικιών!

Θυμώνω που έγινα  δύσπιστη σε κάθε απλωμένο χέρι και σε κάθε παιδάκι που  κοιτάει την τσάντα μου και όχι τα μάτια μου.

Θυμώνω που δυσπιστώ ακόμα και  για αυτούς που πάνε στα συσσίτια του Δήμου ή της Εκκλησίας.

Η σκηνή στο τρόλεϊ σήμερα το πρωί, 2 γυναίκες  στα 40 σέρναμε  βαλιτσάκι με ρόδες και  συζητούσανε για τα στέκια των συσσιτίων  και διανομής τροφίμων που πηγαίνουν,  παίζοντας  με 2 κινητά στο χέρι η κάθε μία!

Θυμώνω που βλέπω στην τηλεόραση, απλωμένα χέρια να πάρουν τρόφιμα, γεμάτα δαχτυλίδια και βραχιόλια.

Θυμώνω που βλέπω τσάντες γεμάτες με άχρηστα διακοσμητικά χριστουγεννιάτικα αντικείμενα, για την εποχής σκληρής λιτότητας που ακόμα  διανύουμε!

Θυμώνω που  η κυρία του πεζόδρομου  διαμαρτύρεται για την έλλειψη χρημάτων, κρατώντας τσάντα από επώνυμο ακριβό κατάστημα.

Θυμώνω που αυτές οι σκηνές έχουν   σκληρύνει την καρδιά μου και δεν με αφήνουν να χαρώ τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Κρυφό φλερτ

Τι λέει πίσω από τις κλειστές πόρτες - Το παρασκήνιο των συζητήσεων με τον Ολι Ρεν στις Βρυξέλλες και οι υποσχέσεις προς τον Μάρτιν Σουλτς

του Άγγελου Κωβαίου, ΤΟ ΒΗΜΑ, 22/12/2013

Νέα δεδομένα για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του διαμορφώνει η πορεία προς τις ευρωεκλογές του Μαΐου. Η υποψηφιότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την προεδρία της Κομισιόν δημιουργεί, ούτως ή άλλως, νέο περιβάλλον επικοινωνίας με τους ευρωπαίους αξιωματούχους· μέχρι στιγμής όμως ελάχιστοι γνωρίζουν τι συζητεί ο κ. Τσίπρας πίσω από τις κλειστές πόρτες των γραφείων στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα, κατά τις συναντήσεις του με πολιτικά και οικονομικά στελέχη...

Το ενδιαφέρον του Βερολίνου

«Δεν ξέρω ποιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει μια μερίδα ακραίων στοιχείων, όμως μιλούμε και με πρόσωπα που θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε οποιοδήποτε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Ευρώπης» ανέφερε σε κλειστή συνάντηση γερμανική διπλωματική πηγή στην Αθήνα, επιβεβαιώνοντας έτσι το ενδιαφέρον του Βερολίνου για τη σταδιακή πολιτική «μετάλλαξη» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Λίγες ημέρες αργότερα ο κ. Τσίπρας περνούσε το κατώφλι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για μια συνάντηση με τον κ. Ολι Ρεν. Πέραν όμως των όσων είδαν το φως της δημοσιότητας, πηγές προσκείμενες στην Επιτροπή αναφέρουν ότι στη συνομιλία εκείνη, η οποία διήρκεσε περί τα 20 λεπτά, υπήρξαν μερικά επί μέρους στοιχεία που προξένησαν ιδιαίτερη εντύπωση.

«Μας ζητήθηκε η συνάντηση και δεχθήκαμε επειδή δεν θέλαμε να δώσουμε στον κ. Τσίπρα τα πρωτοσέλιδα, με τίτλους όπως "Η Ευρώπη μάς φοβάται και μας κλείνει την πόρτα" και άλλα τέτοια» δηλώνουν κατ' αρχάς πηγές της Επιτροπής υπό καθεστώς ανωνυμίας και στη συνέχεια περιγράφουν μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: «Ο κ. Τσίπρας ήλθε και μας δήλωσε ότι είναι ένας πολιτικός βαθύτατα αφοσιωμένος και προσηλωμένος στην ευρωπαϊκή ιδέα και ότι θέλει να έχει έναν εποικοδομητικό ρόλο, να αλλάξει την Ευρώπη, όχι να την γκρεμίσει και να την καταστρέψει» λέει ευρωπαίος αξιωματούχος με ορατή επιφυλακτικότητα και προσθέτει ότι στην ίδια συνάντηση ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασε την ανησυχία του για την ενίσχυση του λαϊκισμού στην Ελλάδα και στην Ευρώπη...

«Ηταν μια ενδιαφέρουσα συνάντηση» προσθέτει καταληκτικά η ίδια πηγή, ενώ αναφορικά με τη «Μαύρη Βίβλο» που παρέδωσε ο κ. Τσίπρας στον κ. Ρεν επισημαίνει τα εξής, με ένα αίσθημα απορίας: «Εδωσε ένα έντυπο στα ελληνικά, το οποίο, απ' ό,τι είπε, περιγράφει τις συνέπειες της καταστροφικής πολιτικής από το 2010 και μετά. Ωστόσο το θέμα είναι ότι η Ελλάδα έφθασε στην κατάσταση αυτή λόγω των πολιτικών που εφαρμόστηκαν πριν από το 2010». Ως προς το αν η Επιτροπή ανησυχεί για το ενδεχόμενο να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές και να είναι στο μέλλον ο κ. Τσίπρας ο συνομιλητής της, ο αξιωματούχος των Βρυξελλών σημειώνει: «Αυτό είναι κάτι που δεν μας αφορά, το τι θα ψηφίσουν οι Ελληνες είναι δικός τους λογαριασμός, εμείς τα ίδια θα πούμε σε οποιονδήποτε πρωθυπουργό της χώρας σας και θα πιέσουμε στην ίδια κατεύθυνση για την εφαρμογή του προγράμματος».

Αν στο τεχνικό επίπεδο της Επιτροπής η αντιμετώπιση είναι αυτή, πολύ πιο εντυπωσιακά βήματα και απόπειρες προσέγγισης μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ευρωπαϊκών δυνάμεων γίνονται στο πολιτικό πεδίο, υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας.

Ανοιγμα προς τους Σοσιαλιστές

Πιο συγκεκριμένα, ο κ. Τσίπρας και στελέχη του πλειοψηφικού ρεύματος του κόμματος επιχείρησαν πρόσφατα ένα εντυπωσιακό «άνοιγμα» προς την πολιτική ομάδα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο, με το βλέμμα στραμμένο στις επικείμενες ευρωεκλογές και στις δυνατότητες που παρέχονται για πολιτικές διαπραγματεύσεις, συμμαχίες και προσεγγίσεις.

Κατά την πρόσφατη επίσκεψη του κ. Χάνες Σβόμποντα στην Αθήνα, υπήρξε μια συνάντηση του αυστριακού επικεφαλής της σοσιαλδημοκρατικής ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο με την κυρία Ρένα Δούρου και τον κ. Δ. Παπαδημούλη - στελέχη της «Πλατφόρμας 2010», της πλέον φιλοευρωπαϊκής τάσης του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μάλιστα διεκδικεί με σθένος την έμπρακτη ενεργοποίηση της πλειοψηφίας που αναδείχθηκε στο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος τον προηγούμενο Ιούλιο.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στη συνάντηση αυτή τα δύο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ανέφεραν στον κ. Σβόμποντα ότι στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπάρχει μια μεγάλη και ισχυρή σοσιαλδημοκρατική τάση, η οποία είναι αποφασισμένη να δραστηριοποιηθεί στην πορεία προς τις ευρωεκλογές και έπειτα από αυτές.

Ο κ. Σβόμποντα, ο οποίος και στο παρελθόν έχει μιλήσει θετικά για τη συγκεκριμένη πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται πως άκουσε με μεγάλο ενδιαφέρον τις διαβεβαιώσεις αυτές, καθώς για τους Σοσιαλδημοκράτες του Ευρωκοινοβουλίου μείζον θέμα είναι ο συσχετισμός δυνάμεων και οι δυνατότητες συμμαχιών στο επόμενο Ευρωκοινοβούλιο, το οποίο και θα έχει βαρύνοντα λόγο στον διορισμό-εκλογή του διαδόχου του κ. Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο στην προεδρία της Επιτροπής.

Διαπραγματεύσεις, το «παζάρι» με τον Μάρτιν Σουλτς

Ενας από τους πλέον δυναμικούς διεκδικητές της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι ο γερμανός Σοσιαλδημοκράτης κ. Μάρτιν Σουλτς, ο οποίος είχε μια ενδεικτική των διαθέσεων και ενδιαφέρουσα συνομιλία με τον ίδιο τον κ. Τσίπρα προ μερικών εβδομάδων στην Αθήνα.

Σύμφωνα με πληροφορίες που μεταδίδουν άλλοι συνομιλητές του κ. Σουλτς, κατά τη διάρκεια της συζήτησης ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σαφώς προσανατολισμένος στις δυνατότητες συνεργασιών μετά τις ευρωεκλογές. Αφησε μάλιστα ανοιχτό το ενδεχόμενο να στηριχθεί η υποψηφιότητα του γερμανού Σοσιαλδημοκράτη από την ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ή/και της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο που θα προκύψει μετά τον Μάιο, με επίγνωση ότι μετά τις εκλογές ο κ. Τσίπρας δεν θα έχει ελπίδες για τη θέση του προέδρου της Επιτροπής, αλλά θα είναι ένας από εκείνους που θα μπορούν να επηρεάσουν τους συσχετισμούς δυνάμεων.

Η συζήτηση αυτή έφθασε μάλιστα μέχρι του σημείου να εξεταστούν και τα «ανταλλάγματα» μιας τέτοιας στήριξης από πλευράς Τσίπρα και σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε να ενδιαφέρεται για το ενδεχόμενο να αποκτήσει το κόμμα του ένα καθεστώς «συνεργαζόμενης» δύναμης με τους Σοσιαλδημοκράτες, εφόσον αυτοί επιμείνουν στην αντιμνημονιακή ρητορική τους και στην εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής στην Ελλάδα.

Το πολιτικό φλερτ του κ. Τσίπρα με την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, ακόμη και χωρίς να είναι ευρέως γνωστά τα περιστατικά που περιγράφονται, είναι κάτι που ούτως ή άλλως αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη και δυσφορία οι εξ αριστερών επικριτές του κ. Τσίπρα μέσα στο κόμμα.

Υπάρχει όμως και ένα πεδίο στο οποίο οι επαφές αυτές ενδέχεται να αποδειχθούν καθοριστικής σημασίας και αφορά την επιχειρούμενη προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΔΗΜΑΡ.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις προσώπων που κινούνται στο μεταίχμιο μεταξύ των δύο σχηματισμών, αυτή η φιλοευρωπαϊκή κινητικότητα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ενδέχεται να διευκολύνει τόσο εκείνη την τάση στην Αγίου Κωνσταντίνου που μιλάει ανοιχτά για τα ενδεχόμενα συνεργασιών με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και την πλειοψηφία στην Κουμουνδούρου, η οποία μετά τις εσωκομματικές εξελίξεις στη ΔΗΜΑΡ «βλέπει» έναν δυνάμει κυβερνητικό εταίρο σε περίπτωση που το κόμμα του κ. Φ. Κουβέλη βρίσκεται στη Βουλή μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές.

Όσα παίρνει... κι όσα φέρνει ο άνεμος

NIP/TUCK

της Ισμήνης

Έχετε δει την ανωτέρω σειρά στην τηλεόραση; Όχι;  Τότε χάνετε, διότι είναι μια πολύ επιμορφωτική και διδακτική τηλεοπτική σειρά!

Ας αρχίσω όμως από την αρχή. Όλα για να μην πω τα περισσότερα τηλεοπτικά μας κανάλια  τις ώρες ακροαματικότητας  βάζουν ένα σωρό σοβαρές και μη σειρές,   πάντα  βασιζόμενοι στην εισροή των διαφημίσεων (που σημαίνει χρήματα) και στα μηχανάκια της AGB, αν το έγραψα καλά, που και αυτό  μεταφράζεται σε ακροαματικότητα!

Οπότε από τις 5-11 παρελαύνουν όλα τα σούργελα της ελληνικής τηλεόρασης,  όπου  οι μισές  ξανθές  βρίζουν τις  υπόλοιπες μισές  και τούμπαλιν  ή ανταλλάσσουν ασπασμούς και εναγκαλισμούς  εκτοξεύοντας τόσες  χαριτωμενιές που  μπροστά σε αυτά που βλέπει ο τηλεθεατής το  δηλητήριο  της κόμπρας είναι ακίνδυνο.

Κατόπιν  ακολουθούν   όλες οι τουρκοβραζιλιάνικες σειρες που ο Σουλειμάν, ο Μαχμούτ ή ο Ραούλ σφάζονται για τα μάτια της Εμινέ, της Αισέ ή της Κάρμεν.

Το ποδόσφαιρο  σε πρώτο πλάνο  παρακαλώ, έτσι για να δώσουμε πρότυπα στα παιδιά μας ότι μόνο με τα χρυσά πόδια πας μπροστά,  τουτέστιν βγάζεις λεφτά και όταν δε  γίνεις διάσημος,  δεν πληρώνεις και τους φόρους σου στο Ελλάντα! Συμβαίνει και αυτό!

Από την άλλη μεριά μια μερίδα τηλεθεατών ψάχνει εναγωνίως  να δει κάτι της προκοπής  και  διαπιστώνει ότι κάποια καλά προγράμματα  παρουσιάζονται  μόνο για ζόμπι, μεταφραζόμενο στις 3, 4 ή 5 το πρωί! Π.χ. το Judging  Amy ή το Brothers and sisters κλπ. Τι καλά!

Αλλά ευτυχώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, δόξα τω Θεώ. Το κανάλι SKAI  στις 10.30 το βράδυ  ξεκινάει τη σειρά  NIP/TUCK. Κάθισα κι εγώ να τη παρακολουθήσω και θα σας πω με λίγα λόγια, τι καλά αποκόμισα από αυτή τη θαυμάσια σειρά  που σημειωτέον προβάλλεται ώρα που πολλά παιδιά έχουν στρογγυλοκαθίσει  μπροστά στην τηλεόραση και δεν έχουν πάει για ύπνο.

Έχουμε και λέμε: σε ένα κοσμικό θέρετρο της Αμερικής Μπέβερλυ Χιλς ή Μαϊάμι, θα σας γελάσω, 2 γιατροί πλαστικοί χειρουργοί, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους  με υψηλό κόστος στους/στις πελάτες /τισσες.

Ο 1^ος   παντρεμένος με παιδιά, ο 2^ος   λεύτερος αλλά πολύ γκομενιάρης. Έχουν μια ιδιωτική κλινική όπου παρελαύνουν γνωστοί και άγνωστοι  για κάθε είδους πλαστική εγχείριση. Και  από εδώ ξεκινάει όλη η υπόθεση και τόσο  μπλέξιμο που μπερδεύτηκα.

Ο λεύτερος  είναι ο  κουμπάρος αλλά και ο πατέρας του 1^ου  παιδιού του παντρεμένου φίλου και συναδέλφου του. Η γυναίκα του 1^ου   μετά από 20 χρόνια γάμου  χώρισε και έγινε λεσβία, συζεί με μια  γκόμενα που έχει μια κόρη που  θέλει να κοιμηθεί με τον πρώην άντρα της γκόμενας της μητέρας της.

Το κοριτσάκι του 1^ου, 8 ετών, ζητάει από τον πατέρα της να της κάνει πλαστική στο πρόσωπο για να γίνει πιο όμορφη.

Ο γιος του 1^ου  ξεμυαλίστηκε με μια ψυχολόγο  20 χρόνια μεγαλύτερη, που είχε η μητέρα του μετά τον χωρισμό της, αλλά  ο 2^ος   γιατρός  όταν διαπίστωσε την κακή επιρροή που είχε πάνω στον γιο του... για την συνετίσει,  πήγε σπίτι της, της μίλησε, την πήδηξε και σαν γιατρός και δη πλαστικός, πάνω στο πήδημα διαπίστωσε ότι ήταν άντρας που είχε κάνει αλλαγή φύλλου.

Ο 2^ος  ο λεύτερος που έχει πηδήξει τις μισές γκόμενες της πόλης, ανακάλυψε το πατρικό ένστικτο και   υιοθετεί  ένα μωρό που του το φόρτωσε μια  άλλη γκόμενα, η οποία το συνέλαβε με ένα μαύρο στις τουαλέτες κάποιου αεροδρομίου!

Ένας μανιακός δολοφόνος  με μάσκα  τριγυρνάει τα βράδια χαρακώνει στο πρόσωπο  άντρες και γυναίκες, τον δε 2^ο,  αφού τον χαράκωσε, τον πήδηξε κι όλας!

Μετά από αυτό, αφού ο συνάδελφος του έφτιαξε το πρόσωπο, πάντα για τον λεύτερο μιλάμε,  τα φτιάχνει με μια πορνοστάρ που της έκανε ένα σωρό εγχειρίσεις, η οποία όμως τελικά έμπλεξε με τη σαϊεντολογία  και πήρε τον καλό δρόμο.

Αλλά γνώρισε τον γιο του 1^ου, τον αγάπησε και έκανε ένα παιδί μαζί του, αλλά δυστυχώς το ρίξανε στα ναρκωτικά και δεν είχαν λεφτά  να πάρουνε ούτε γάλα στο παιδί, οπότε ο γιος και στοργικός  πατέρας, αποφάσισε  να γυρίσει πορνοταινία με άντρες, να είναι παθητικός,  για να βγάλει λεφτά για το γάλα του παιδιού του! Την τελευταία όμως στιγμή στο πλατό, αφού είχε κάνει και κλύσμα για να αδειάσει, μετάνιωσε και δεν ενέδωσε!

Για να ζήσει το παιδί του όμως, άρχισε να κλέβει, αλλά... εδώ είναι το ηθικό στοιχείο,   οι 2 γιατροί, πατέρας και πατριός, για να τον φέρουν στον ίσιο δρόμο, τον παραδίδουν στην αστυνομία και μπαίνει φυλακή.

Στη φυλακή όμως, τον λιμπίζεται ένας προστάτης–φυλακισμένος  και ο νεαρός μας  για να έχει την απόλυτη προστασία  του, ζητά από τον πατέρα του (τον λεύτερο γιατρό)  να του προσθέσει βυζιά για να ικανοποιεί τον προστάτη του!

Ζαλιστήκατε; Εγώ ναι και όχι μόνο που τα είδα, αλλά και τώρα που τα γράφω!

Το ήθος της αριστεράς και η προέλευση του πλούτου

«Να αμφιβάλλεις για όλα», έλεγε ο Μαρξ και νομίζω ότι αυτή είναι μια καλή συμβουλή

 της Βασιλικής Σιούτη, The Press Project, 20/12/2013

Βέβαια κάποιοι υποτιθέμενοι μαρξιστές θα προτιμούσαν να αμφιβάλλουμε για όλα, εκτός από το κόμμα, τη γραμμή του κόμματος , τα στελέχη του κόμματος κτλ. Και αναφέρομαι σε όλα τα κόμματα της αριστεράς. Αλλά ο Μαρξ δεν έκανε τέτοιες εξαιρέσεις. Το «όλα» τα συμπεριλαμβάνει όλα, όσο ενοχλητικό ή άβολο κι αν είναι για κάποιους.

Μπορούμε να αμφιβάλουμε για όλους λοιπόν. Και για τα στελέχη της αριστεράς. Φυσικά, θεωρώ ανόητο να κατηγορείται ως ένοχος όποιος αριστερός κατέχει πλούτο, αλλά εξίσου ανόητο θεωρώ το να αδιαφορούμε για την προέλευσή του.

Και βέβαια δεν υπάρχει πρόβλημα εάν ένας αριστερός έχει λεφτά, αρκεί η προέλευση τους να μην έρχεται σε αντίθεση με όσα πρεσβεύει. Οι τοποθετήσεις σε στυλ Σημίτη: «όποιος έχει στοιχεία, να τα πάει στη δικαιοσύνη» ή Βουλγαράκη: «το νόμιμο, είναι και ηθικό», πέρα από το ότι δεν πείθουν κανέναν, δεν αρμόζουν στην αριστερά. Το αναφέρω γιατί τα ακούσαμε κι αυτά.

Κάτι άλλο που ακούσαμε επίσης, ήταν: Μα καλά δεν βλέπετε τι γίνεται με τα πόθεν έσχες των υπουργών και ασχολείστε με τα λεφτά 3-4 στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ; Ναι, έχει μεγαλύτερη σημασία η προέλευση των χρημάτων των στελεχών της αριστεράς, γιατί η αριστερά πρεσβεύει ένα άλλο ήθος. Γιατί η αριστερά και τα στελέχη της δεν υπάρχουν για να εκπροσωπούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αλλά των εργαζομένων. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τη μοναδική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης στη συγκεκριμένη συγκυρία και οι πολίτες θέλουν να ξέρουν ότι δεν θα είναι μία από τα ίδια.

Η κυβερνητική προπαγάνδα φυσικά εκμεταλλεύεται κάθε τι που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει εναντίον των πολιτικών της αντιπάλων και για να σκεπάσει τα δικά της, που είναι ασυγκρίτως πολύ χειρότερα. Αυτό όμως, μπορεί να το αντιληφθεί ο καθένας. Οι πολίτες έχουν τα δικά τους ερωτήματα, τις δικές τους αμφιβολίες και ζητούν πειστικές απαντήσεις.

Για τη διαφθορά και τον βρώμικο πλουτισμό στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ κανείς δεν έχει αμφιβολίες, γιατί όλοι είναι βέβαιοι. Εδώ υπάρχουν ομολογημένα εγκλήματα (από τη Siemens μέχρι το Χρηματιστήριο, τις προμήθειες, τα πάρτι, τα εξοπλιστικά κτλ). Όλοι τα ξέρουν. Για αυτό και το πολιτικό προσωπικό που κυβέρνησε μέχρι σήμερα είναι βαθύτατα απαξιωμένο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, δεν έχει κυβερνήσει ακόμα και οι πολίτες θέλουν να ξέρουν αν θα βαδίσει την πεπατημένη ή αν θα ακολουθήσει άλλο δρόμο. Ο καθένας μπορεί να υποψιαστεί ότι κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προσεγγίστηκαν ή θα επιχειρηθεί να προσεγγιστούν προκειμένου να ενσωματωθούν στο υπάρχον σύστημα, που μάχεται λυσσαλέα για τη διατήρηση του.

Οι πολίτες είναι καχύποπτοι, ειδικά με τους πολιτικούς που κατέχουν πλούτο και έχουν κάθε λόγο για αυτό, όπως έχουν κάθε δικαίωμα να γνωρίζουν πως αυτός προήλθε. Ο βέλγος αναρχικός Louis Scutenaire, έλεγε ότι οι δύο πηγές του πλούτου είναι η κλοπή και η κληρονομιά και πολλοί συμφωνούν μαζί του. Αν η πηγή δεν είναι από κληρονομιά λοιπόν, σίγουρα απαιτούνται οι αναγκαίες διευκρινίσεις. Με τόλμη και χωρίς υποκρισία. Γιατί το είδαμε και αυτό, όταν κάποιοι π.χ υποκρίνονταν ότι δεν ξέρουν τι είναι ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, ούτε πώς επιβραβεύεται.

Μια προσεκτική ματιά στα πόθεν έσχες των πολιτικών θα διέκρινε γκρίζες ζώνες και σε άλλες δηλώσεις που δημιουργούν -τουλάχιστον- ερωτηματικά. Αλλά το θέμα δεν είναι η ονοματολογία. Το θέμα είναι η συμπεριφορά των στελεχών της αριστεράς και αν αυτή συμβαδίζει με όσα πρεσβεύει .